Hartenkreten uit de jeugdzorg
Hartenkreten uit de jeugdzorg
Jeugdzorg Met oog voor het kind Met hart voor het kind In belang van het kind Jeugdzorg Een gezamenlijke zorg Blijvende zorg
December 2014
Afscheid jeugdzorg Een kind dat hulp nodig heeft moet op het juiste moment, op de juiste plek van de juiste persoon hulp krijgen. De provincie Zuid-Holland heeft zich met hart en ziel ingezet om dat mogelijk te maken. Ik wens de gemeenten veel daadkracht en succes bij het uitvoeren van de belangrijke jeugdzorgtaak. Blijf altijd het doel voorop stellen, met oog voor het kind, met hart voor het kind, in het belang van het kind. Graag geef ik via dit boekje de hartenkreten van de jongeren door! Rik Janssen Gedeputeerde Jeugdzorg provincie Zuid-Holland
Soms lijk je te vergeten dat jouw baan een beetje beslist over mijn leven. Als jongere moet je het soms stellen zonder de hulp van je ouders. En dan zijn jullie daar. Een kind is jong én kwetsbaar, heeft de kracht om op te groeien. Heeft zo veel ruimte voor verandering! En jullie beslissen een beetje hoe deze ruimte wordt besteed. Alsjeblieft, besteed de ruimte met zorg. De verantwoordelijkheid over mijn leven is deels jullie baan. Het leven waar ik een tijd lang weinig controle over had. Jullie hebben het vermogen om dit verder te laten helen of breken. Alsjeblieft, doe dit met zorg: zo kan je levens redden. Ik heb je hart nodig!
Eenzaam Eenzaam en alleen lig ik hier op bed. Nare dromen, Tranen stromen. Voor mijn gevoel is dit mijn laatste zet. Mijn laatste zet om door te gaan, Mijn laatste zet om te blijven bestaan. Het lijkt alsof niemand mij ziet, Niemand mij hoort. Alleen de eenzaamheid die mij constant stoort. Al staan de mensen om me heen, dan nog voel ik me heel alleen. Alleen met mijn gedachtes, Alleen met mijn gevoel. Alleen in mijn eigen wereld zonder doel. Eenzaam en alleen ga ik door met leven, In de hoop dat iemand mij wat warmte wil geven.
Rachelle
Demi
Rond de muur Ik zit in het gras een muur om mij heen. Ik zit ver weg van iedereen. Ik roep, ik schreeuw. Niemand die mij hoort, niemand die mij voelt, niemand die mij ziet, niemand die mij stoort.
Charlotte
Jeugdzorg en mij Ik was al jong toen ik met Jeugdzorg te maken kreeg. Thuis liep het niet lekker en ik liep aantal keer weg van huis. Toen ik 16 was geworden kwam ik door jeugdzorg op mijn eerste groep, een crises opvang. Jeugdzorg had een hoop dingen verzonnen wat even later ook in mijn dossier is gekomen. Op de crises opvang ging het niet goed en ben ik toen door jeugdzorg naar een wat strengere open groep in Harreveld gebracht. Sinds dien kreeg ik ook een gezinsvoogd het ging slecht met me en deed veel dingen wat niet door de beugel kan tot jeugdzorg vond dat ik te ver ging. Ze hebben een rechtszaak aangevraagd voor een gesloten machtenging (gesloten groep) met OTS (onder toezicht stelling). Na de rechtszaak ben ik in een gesloten setting gezet met de leugens in me dossier. Boos op jeugdzorg, ja dat was ik heel erg! Opsluiten dat is wat ze deden, maar in der loop van tijd ben ik gaan beseffen dat ik me leven helemaal niet op orde had dat alles echt heel slecht ging en was daar bij ook nog eens verslaafd ben nu een aantal maanden verder en besef nu pas dat jeugdzorg gelijk had. Ze hebben me geholpen nieuwe stappen naar een beter leven te geven. Dus met andere woorden je denkt dat alles prima gaat terwijl het niet zo is en met dank aan jeugdzorg ben ik weer op het rechte pad gekomen.
Sharessa
Vlindertje Was ik maar een vlinder, Met 2 mooie kleurige vleugels. Geen vriendje minder. Een vladderend diertje. Dat kan gaan en staan waar hij wilt. Met altijd een pleziertje. Geen vijanden om zich voor te verstoppen. Alleen maar vrienden om zich heen. Is het vlindertje moe, Dan kan hij zo stoppen. Gewoon een vlindertje, In z’n algemeen
Charlotte
Kijk naar me, hoor me! Vertel me: hoe zit mijn lijf in elkaar, wat heeft het nodig en waar kom ik vandaan. Leer me spelen, te vergeten, te huilen en te lachen. Leer me te denken en te ordenen. Geef me de sleutels die ik nodig heb. Want ik wil leven met mijn vader en moeder, met vrienden: thuis en op school. Dán kan ik doen wat vandaag van me vraagt, kan ik kijken naar morgen! Sta ik op! En als ik sterk genoeg ben, vertel ik aan anderen van wat ik heb geleerd.
Barbara
Nicole
Tranen Tranen van teleurstelling, soms van verdriet Niet om jou, maar om mij Bijna niemand die ze ziet Tranen die blijven stromen Vertel nou, Wat maakt mij blij? Alleen nog dromen om te dromen Tranen niet te stoppen Geen doelen om te leven Geen kansen om te geven Alleen nog een hartje dat blijft kloppen
Charlotte
lieve anna, papa en mama houden heel veel van jou, dit mag je nooit vergeten. Op een dag vertelde ik je dat we samen naar de kpg gingen, om te leren om te gaan met elkaar omdat het thuis niet goed ging. we werden steeds bozer op elkaar, maakte veel ruzie. dit was naar en verdrietig maar niemands schuld. het ging daar beter, alleen je buikpijn bleef. daarom besloten we, papa en mama samen met bjz of er misschien andere mensen zijn die jou kunnen helpen. zo kwamen we bij de bascule terecht, die hebben we jou vertelt. ook dat ondertussen ook mama dingen ging leren. en samen op de bascule leren we met ons drietjes, om elkaar om te gaan , leuke dingen te doen en minder ruzie te maken. dit duurt even omdat iedereen heel bezorgd is om jou. niemand wilt dat het weer fout gaat met jou, met ons en daarom gaan we met heel kleine stapjes vooruit. daarom praten alle partijen heel veel met elkaar wel 12 mensen. iedereen wilt een vrolijk meisje zien, zonder ongelukjes, die mensen vertrouwt, dingen durft te vragen,.. want het belangrijkste ben jij, jij bent nummer 1, we houden allemaal voor jou
Mamma
anna, we zijn al weer even thuis, we weten hoe we met elkaar moeten omgaan, we weten dat we nog dingen moeten leren, het soms nog even fout kan lopen. maar we weten dat er ook dingen goed gaan. en bovenal je bent weer bij papa en mama, en jou angst om weer uit huis te moeten als je iets fout doet is onterecht. op dit moment, hoeft die angst niet. niemand denkt er aan, maar ik heb geen glazen bol. ik kan niet in de toekomst kijken, hoe graag het ook zou willen. ik wil je een ding vragen, ben jezelf. papa en mama’s kanjer, hun trots.
Mamma
Anna
Vol in mijn hoofd Het is zo vol in mijn hoofd, Dat het leeg lijkt. Het is zo vol in mijn hoofd, Dat ik er moe van word. De onrust in mij is voelbaar, Ook voel ik veel verdriet En stil zitten lukt me niet. Mijn hoofd voelt heel zwaar. Zo zwaar als een baksteen, Als een blok aan mijn been. Het is zo’n chaos in mijn hoofd, Ik kan mijn gedachten niet volgen. Ik voel me heel erg verdoofd. Ik word gek van mijn gedachten En alle slapeloze nachten. Ik word gek van mijn somberheid, Alles kost me veel moeite en tijd. Ik word gek van de drukte om me heen. Laat me nou alsjeblieft even alleen. Ik wil zo graag even niet denken, Ik wil zo graag even niet somber zijn. Ik wil zo graag even niet moe zijn. Ik wil zo graag ergens van genieten. Maar dat lukt me niet, Dus blijf ik me heel somber voelen, Dus blijf ik zoveel denken. Ik vind het rot dat bijna niemand het ziet.
Rachelle
Lucht Ik ben lucht voor mijn vader In een hoekje getrapt en vergeten Ik ben niks Ik ben niemand en nergens toe in staat dan te janken in mijn slaap Zie mij, kijk maar goed van voor en van achter Ik spring in het rond Maar daaronder, koud en kil warmte ken ik niet want ik ben de lucht die ik adem niet waard
Bas
Mijn trauma’s Van binnen begint het zich op te proppen, Mijn verleden wat ik heb geprobeerd te verstoppen. Ik probeer het verleden weg te maken, Klein te maken, Als ik het langzaam voel ontwaken. Maar dat kan je niet eeuwig doen. Langzaam komt alles weer naar boven van toen. Ik mag en kan er niet over praten, Het voelt alsof het mijn schuld is. Mijn schuld is dat deze dingen zijn gebeurd. Al weet ik dat anderen daar anders tegenover staan, Toch blijft mijn schuldgevoel bestaan. Ze sluipen door mijn gedachten, Zorgen voor slapeloze nachten. Herbelevingen keer op keer, Het worden er steeds meer. Ze achtervolgen me waar ik ook ga, Waar ik ook ben, waar ik ook sta. Ze komen me hoe dan ook achterna. Angst is het gevoel wat me overmand, Als ik weer in een herbeleving beland. Het lijkt allemaal op nieuw te gebeuren, Ik voel de pijn, zie het, hoor het en ruik de geuren, Die mijn leven behoorlijk negatief kleuren. Ik heb geen contact meer met de wereld om me heen, De herinneringen van vroeger worden werkelijkheid, Ik begin te trillen en raak verwikkeld in een heftige strijd, Waar ik niet tegen op kan vechten alleen. Het voelt alsof ik helemaal versteen. Het lijkt vaak uren te duren. En als ik terug ben in de realiteit doet bijna alles zeer, Heb ik tijd nodig om bij te komen, De tranen van binnen blijven stromen. Het gevoel van machteloosheid, ik wil dit niet meer. Deze diepe wonden, Lijken aan mij vastgebonden. Ik wil ze laten gaan, Voor eeuwig van me af slaan. Maar dat werkt niet, Mijn onverwerkt verdriet. Mijn trauma’s
e
Rachell
Engeltje Je bent een engeltje Hoe je me meeneemt naar de sterren en me zachtjes en veilig weer terugbrengt. Je bent een engeltje. Hoe je mij beschermt maar toch niet teveel. Omdat je weet dat dat me af zou schrikken. Je bent een engeltje maar dat maakt me bang want wat als jij, mijn lieve engeltje zelf angstig wordt en uit mijn leven vliegt?
Charlotte
- colu
mn -
Zomaar een dag Roselinde van Berkel 14.00 uur: Mijn dienst begint. Mijn collega draagt over en vertelt onder andere dat er gisteren een flinke ruzie heeft plaatsgevonden tussen Kane en Dylan. Mijn collega is er tussen gesprongen, anders was het nog meer uit de hand gelopen. Patricia is langs een aantal winkels geweest en heeft bij eentje een sollicitatieformulier gekregen. Collega R. heeft zich vanochtend ziek gemeld en aangezien er geen vervanging is, sta ik er vanaf 14.30 uur alleen voor. Twee jongeren zijn op hun kamer, de anderen zijn nog op school. 14.30 uur: Ik zet de thee vast klaar. Ik check mijn mail en lees de rapportage. De telefoon gaat. Het is Marijke, Kanes plaatser van Bureau Jeugdzorg, om een afspraak te maken om langs te komen. We plannen een afspraak en ik vertel over de heftige ruzie gisteren bij mijn collega. 14.55 uur: Patricia stormt binnen. Opgefokt vertelt ze dat ze na moest blijven en nu bijna te laat is voor haar halfjaarlijkse evaluatie. Ik ken Patricia inmiddels lang genoeg om te weten dat ze stikzenuwachtig is voor het gesprek van straks. Was
het geen nablijven geweest, dan was het wel iets anders. ‘Rustig, Patries, ga even zitten. Je bent mooi op tijd, je voogd is er nog niet eens. Dat van dat nablijven bespreken we straks wel. En die evaluatie, daar hoef je je niet druk om te maken. Die heb ik toch samen met je ingevuld, dus je weet al wat er in staat.’ De tranen springen in haar ogen. ‘Ja, maar straks komt “dat mens” ineens. Alhoewel, ze komt nooit, dus vandaag zeker ook niet.’ Dan gaat de bel. Haar voogd, inderdaad zonder Patricia’s moeder. 15.53 uur: De evaluatie is afgerond, Patricia ziet er opgelucht uit. Ze blijft nog even met haar voogd praten terwijl ik vast naar de huiskamer ga. Edson is al terug van school. Dat komt mooi uit, want hij moet vandaag boodschappen doen en koken. Ik help hem met het boodschappenlijstje en geef hem geld mee. Als hij even later terugkomt zonder bonnetje, stuur ik hem opnieuw naar de winkel. Onder luid protest vertrekt hij, maar komt even later, mét bonnetje, terug. Langzaam druppelen de andere jongeren binnen. Als Kane binnenkomt, vertelt hij uit zichzelf over de scheikundeles. Ik krijg er een vreemd gevoel bij. Ik heb hem nog nooit over scheikunde gehoord.
17.00 uur: Edson begint met koken en ik help hem op weg. Tussendoor kijk ik naar het rooster van Kane. Geen scheikunde vandaag. Ik vertrouwde het al niet helemaal toen hij uit zichzelf uitgebreid over proefjes vertelde. Als ik hem erover aanspreek valt hij snel door de mand. Hij blijkt te hebben gespijbeld. Morgen bel ik zijn mentor. 17.40 uur: Het eten is klaar. Het gehakt is ‘goed doorbakken’ en de roerbakgroente nog een beetje rauw. Maar Edson heeft het wel vrijwel helemaal zelf gedaan. Trots zet hij de pan op tafel. Dylan tilt het deksel eraf. ‘Zo, wat eten we, smurriepurrie ofzo?’ zegt hij uitdagend. Kane neemt het voor zijn broer op en begint een verhaal over de mislukte kookbeurt van Dylan. ‘Jongens, kappen! Edson heeft zijn best gedaan en als het je niet bevalt, dan eet je maar niet.’ Na het eten zit ik degenen die een taak hebben achter hun vodden. Ik help met huiswerk en bemiddel in de ruzie tussen Dylan en Kane. Ik sta een ouder te woord die terecht boos opbelt omdat een afspraak wederom verzet is en help Patricia met het schrijven van een sollicitatiebrief. Ik neem tijd voor Romano, die weinig aandacht vraagt, maar het net als ieder ander nodig heeft. En ik bespreek met Alicia waarom het zo belangrijk is dat ze leert praten over wat haar bezighoudt.
19.35 uur: In de huiskamer typ ik een verslag van het evaluatiegesprek. Ideaal, zo’n laptop. Dat gun ik iedere leefgroep. Nu kunnen we op rustige momenten in de huiskamer blijven. De tv staat aan en er is een item over werken bij de politie. Het gesprek komt op wat iedereen later wil worden. Patricia zegt: ‘Ik word later ook pedagogisch medewerker. Dat lijkt me echt een relaxed baantje. Je hoeft ons alleen maar te leren koken en verder kan je lekker tv kijken en zo.’
Alle cliëntnamen zijn gefingeerd. Deze column verscheen eerder op www.sargasso.nl. Roselinde van Berkel is pedagogisch medewerker bij TriviumLindenhof, een jeugdzorginstelling in Zuid-Holland. Ze is auteur van het boek Sannah! en schrijft in haar wekelijkse columns voor Sargasso over de jeugdzorgpraktijk van binnenuit.
Colofon Dit is een speciale uitgave van de provincie Zuid-Holland, december 2014 Ter gelegenheid van afscheid Jeugdzorg Met dank aan de bijdragen van jongeren en andere ervaringsdeskundigen uit de jeugdzorg Vormgeving en productie: bureau Mediadiensten, provincie Zuid-Holland www.zuid-holland.nl
262085
