Gevaarlijke kleding
Ruud Macco
‘Wat zie je er leuk uit.’ Hoe vaak had Susan dat niet gehoord? Ze was trots op haar kledingkeuze. De reactie van mensen om haar heen waren altijd overweldigend positief. Ook al stak ze eens niet zo goed in haar vel, positieve opmerkingen over haar kleding kreeg ze eigenlijk altijd wel. De laatste tijd kwam het echter steeds vaker voor, dat ze nìet zo lekker in haar vel zat. Ze voelde zich lusteloos en moe. ‘Zou ik al in de overgang zijn?’ Ze vroeg zich dat af, omdat een aantal van haar vriendinnen daar tenslotte ook al mee worstelden. Gelukkig bleven de complimenten over haar uiterlijk nog steeds komen. Susan slaagde er nog steeds in om haar ongemakken goed te camoufleren. Dan geloofde ze zelf ook, dat het probleem misschien wel tussen haar oren zou zitten.
Susan had altijd aan sport gedaan om haar lichaam in goede conditie te houden. Tweemaal per week zo’n 10 km hardlopen was genoeg voor haar conditie. Daarnaast deed ze aan yoga om haar lichaam in een goede vorm te houden. De laatste tijd kon ze daar echter de energie niet meer voor opbrengen. Het was haar nog steeds gelukt om de bezorgde blikken van haar man Marcel te pareren door zo luchtig mogelijk te zeggen, dat ze er even geen zin in had. Op haar werk moest ze zich er steeds vaker sterk voor maken om ondanks haar lusteloosheid door te gaan en toch fris en vrolijk over te komen.
Na een kort onderzoek door haar huisarts kwam Susan bij een neuroloog terecht. Bloedmonsters werden naar een lab gestuurd. Lange vragenlijsten verder vroeg zij zich af, waar ze aan begonnen was. Ze wilde de hoop op een diagnose van de oorzaak van haar problemen al opgeven toen de neuroloog in een ernstig gesprek had gezegd wat er aan zou kunnen schelen. ‘Mevrouw Lapier, u hebt de symptomen van MS.’
Susan was als verdoofd na die uitspraak. De rest van zijn verhaal hoorde ze al niet meer. De vragen, die de neuroloog nog moet hebben gesteld, drongen niet meer tot haar door. Susan kon het niet geloven. ‘Pas 46 en geen toekomst meer! Wat zou Marcel daarvan vinden? Haar man wist nog niet eens, dat ze naar de huisdokter was geweest. Oh nee, zou ze niet beter...’
Gevaarlijke kleding! Copyright 2011, Ruud Macco, All rights reserved
2
Allerlei onzalige gedachten verdwenen toen de stem van de neuroloog weer tot haar doordrong. ‘Mevrouw Lapier, ik heb u laten schrikken, geloof ik. Het goede bericht is, dat we tegenwoordig goede medicatie hebben om het ziekteproces aanzienlijk te vertragen. We zullen verder onderzoek moeten doen om de juiste behandeling voor u vast te stellen.’ ‘Ja ja,’ had Susan nog gemompeld. Met een recept en een nieuwe afspraak op zak stond ze na een kort bezoek aan de afdeling bloedafname weer buiten. Met lood in haar schoenen reed ze naar huis.
De laborant voelde het bloed naar zijn hoofd stijgen bij het onderzoek van het zoveelste monster bloed. Hij had een fout gemaakt bij de uitvoering van de standaard testen. Wat hij daardoor onder ogen kreeg was heel bizar. Hij vroeg een collega om even met hem mee te kijken naar de resultaten. Samen konden ze vaststellen, dat het bloedmonster een te hoge concentratie arsenide had. Nog niet dodelijk, maar wel zoveel, dat de patiënt er ernstige gezondheidsklachten van zou kunnen krijgen. Haastig testten de beide mannen ook andere bloedmonsters op het gehalte aan arseen. Er bleken nog een aantal bloedmonsters te zijn met een te hoog gehalte van het dodelijke gif. Ze stelden de betreffende artsen van hun ontdekking in kennis. Daarbij vermeldden ze ook, dat de patiënten door deze arsenide concentratie problemen zouden kunnen krijgen met hun spieren.
De neuroloog had met dit bericht in de hand contact gezocht met zijn ogenschijnlijk vergiftigde patiënten. Zo gaven ook Susan samen met haar man, Marcel, gehoor aan de oproep van de neuroloog. Met verbijstering namen zij kennis van de ontdekking van arseen in haar bloed. ‘Dus het is geen MS? Marcel verbrak als eerste de pijnlijke stilte. Susan keek hem ontdaan aan. ‘Waarschijnlijk niet. Arsenides kunnen dezelfde symptomen veroorzaken. Zeker aan het begin van het ziektebeeld.’ ‘Hoe krijg ik dat dan binnen?’ ‘Dat kan op verschillende manieren. Via de mond of zelfs via de huid. Dat laatste is niet zo bekend.’ ‘Waar komt het dan vandaan?’ wilde Susan graag weten. ‘Arseenverbindingen komen in de natuur veel voor. Het meest bekend is de stof als rattengif. Ook voor de mens is dat dodelijk. In uw geval zijn de concentraties echter zo klein, dat het onwaarschijnlijk is, dat het in uw eten of drinken heeft gezeten.’ Hier pauzeerde de neuroloog even.
Gevaarlijke kleding! Copyright 2011, Ruud Macco, All rights reserved
3
‘U denkt, dat het via de huid wordt opgenomen?’ Het leek allemaal nog niet goed tot Marcel door te dringen. ‘Ja, dat kan bijvoorbeeld via make-up of wat u nog meer aan middelen op uw huid gebruikt. Het lijkt me goed alles, wat u daarvoor gebruikt, te onderzoeken.’ ‘Dan bent u gauw klaar dokter. Ik heb het toevallig allemaal bij me. Alstublieft wat mascara en wat lippenstift.’ ‘Met welke zeep douchet u en gebruikt u ook body lotion?’ De dokter stopte haar make-up in een zakje en verzegelde die. ‘Ik kan u zo de merken noemen. Wilt u de flacons, die ik nu gebruik ook onderzoeken?’ ‘Graag. Ik adviseer u trouwens om voorlopig geen make-up te gebruiken en alleen met water te douchen tot we deze spullen hebben onderzocht.’ De neuroloog keek nog eens bedachtzaam, terwijl hij het stel tegenover hem monsterde. ‘Wat natuurlijk ook nog een oorzaak zou kunnen zijn is uw kleding.’ ‘Mijn kleding?’ echode Susan verbaasd. ‘Als hij nou dacht, dat ze hier ter plaatse wat kledingstukken zou achterlaten had hij het mis,’ dacht ze erachteraan. ‘Ik zal niet u vragen om wat van uw kleding hier achter te laten,’ voegde de dokter er aan toe. ‘Wel vraag ik u wat kleding voor nader onderzoek langs te brengen en ook het wasmiddel, dat u gebruikt.’
De uitslag van het onderzoek naar de kleding bleek alarmerend. Er waren grote hoeveelheden arseenverbindingen in Susan’s kleding gevonden. Gelukkig voor Marcel bleek uit het onderzoek, dat ook de kleding van de andere patiënten arsenide in hun bloed gebracht moet hebben. Susan’s garderobe werd in zijn geheel in beslag genomen. ‘Wat kan ik nu nog dragen?’ vroeg Susan zich vertwijfeld af.
Voor het eerst in haar leven hulde Susan zich in de veel te ruime kleren van Marcel. Dat was wel even wennen in plaats van haar eigen modieuze kleding. Ze snapte er nog niets van. Ze was er altijd van uitgegaan, dat er een kwaliteitskeurmerk was voor kleding. Ze zou er in het vervolg op moeten letten welke stoffen er in haar kleding zaten. Marcel had altijd van natuurlijke stoffen gehouden en leek nergens last van te hebben. Bovendien had dat ruwe van zijn kledingkeuze haar juist zo in hem aangetrokken. Gevaarlijke kleding! Copyright 2011, Ruud Macco, All rights reserved
4
Het grote onderzoek, dat volgde, leidde wel tot betere controle van de fabricage en het transport van kleding. De kwaliteitsregels voor kleding werden aangescherpt. Het hielp allemaal niet meer om Susan’s wantrouwen weg te nemen. Als het niet zo koud was en het niet abnormaal gevonden zou worden, zou ze het liefste geen kleding meer aanhebben. Thuis kon ze dat doen. Wanneer dat niet kon, droeg ze vanaf dat moment vooral kleding van puur natuurlijke materialen of ze nu modieus waren of niet. Dat complimenten over haar kleding uitbleven, interesseerde haar niet in het minst. Susan knapte duidelijk zienderogen op.
Susan en Marcel werden fervent naturist. Ze hadden eerder nooit kunnen bedenken, dat de hele affaire zo’n keerpunt in hun leven zou zijn.
Gevaarlijke kleding! Copyright 2011, Ruud Macco, All rights reserved
5
