Voorwoord! Ruud Macco 25 augustus Copyright

!

Voorwoord! De zeventiende aflevering van de Gouden Bal is wat langer dan u gewend bent. Hij bevat dan ook een aantal complicaties die niet zo makkelijk met het slaan van bruggen zijn op te lossen. Wellicht waren ze wel te voorkomen geweest als die bruggen er bijtijds waren geweest. De Gouden Bal gaat over samenwerken alsook over het delen van kennis en vaardigheden om de schatten van onze planeet op een verantwoordde manier aan te wenden voor de ontwikkeling van onszelf en onze intelligentie. Misschien zal dat altijd een utopie blijven, maar het is de moeite waard om een brug te slaan tussen het heden en onze toekomst. Hoe fragiel die ook is. In deze aflevering gebruik ik een stijl waarin alinea’s duidelijk gemarkeerd zijn, in de hoop dat die het lezen vergemakkelijkt. Ik hoor graag hoe lezers deze stijl waarderen.

! ! ! !

Ruud Macco 25 augustus 2014

Copyright 2012 -2014 Niets uit dit verhaal mag worden overgenomen noch gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de schrijver. 

De Gouden Bal - Naar Sena Madureira! Copyright 2012 - 2014, Ruud Macco All rights reserved

2!

Wat ging er aan vooraf! Zach Zorelli, de houthandelaar uit Rio de Janeiro, is in het woud op zoek gegaan naar een gouden bal die hij vanuit zijn vliegtuig heeft waargenomen. Tijdens die zoektocht passeert hij een over een ravijn gespannen touwbrug. Daarmee is hij een grens overgetrokken naar een door indianen beheerst gebied. Daar is hij gevangen genomen. Zach Zorelli had uit voorzorg zijn advocaat, Vicor do Douro, geïnformeerd over zijn plannen. Toen Zach Zorelli niets meer van zich liet horen en omdat Vicor er achter kwam dat de Gouden Bal een heiligdom was voor de indianenstammen in de Amazone heeft hij een reddingsoperatie in gang gezet. Dankzij de inspanningen van zijn medewerkers hebben de indianen Zach Zorelli, beroofd van al zijn bezittingen, voor zijn redders achtergelaten op de touwbrug over het ravijn dat de grens vormt tussen de gebieden van blanken en indianen. Nadat Hania en Isabella, beiden medewerkers van Vicor do Douro, Zach Zorelli hadden gevonden, vlogen ze met hun reddingshelikopter terug naar het houthakkerskamp. Echter bij de landing in het kamp werden ze opnieuw door indianen aangevallen en zijn ze neergestort. De overlevenden van die crash blijken opnieuw door indianen te zijn meegevoerd. Alleen de gids, Eduardo Nogueira, wist terug te keren.

! Jaren voor die gebeurtenis kreeg Sakima, een Ataguchu indiaan, bij zijn inwijding de naam Nahele. De God Cavillace gaf hem daarbij een speciale opdracht voor zijn leven. Het zou zijn taak worden om mensen in staat te stellen hun kennis en vaardigheden bij elkaar te voegen en de strijd om het bezit van de ware kennis uit te bannen. Sakima Nahele was veel liever een krijger geworden om zijn stam te verdedigen tegen het onrecht dat houthakkers het woud aandeden. Op zijn eerste zelf georganiseerde missie viel hij al in handen van houthakkers die hun habitat dreigden te vernielen. Zij verkochten hem aan een zekere Diogo die hem meenam naar Sao Paulo. Op Diogo, die werkte voor de farmaceutische fabriek Pharymco, maakt hij indruk door zijn kennis van planten en dieren in het Amazonegebied. De firma Pharymco wil zijn kennis exploiteren. Tijdens zijn reis in gevangenschap weet hij het hart te veroveren van Maria Cavalho, de secretaresse van Diogo. Het kind dat uit die relatie wordt geboren krijgt de naam Martinho.


1!

Sakima Nahele kon echter niet wennen aan zijn nieuwe woonomgeving en vluchtte uiteindelijk weer het woud in. Hij maakte er vrienden en vijanden. Door achterdocht en vijandige invloeden achtervolgd begon hij met een aantal getrouwen en met de steun van zijn beschermer en gids, de god Cavillace, aan een tocht door het woud op zoek naar een nieuwe woonomgeving. Met behulp van Cavillace weet hij gedurende zijn hele tocht op miraculeuze wijze contact te houden met zijn zoon Martinho.

! Maria Cavalho ging na de geboorte van Martinho weer aan het werk bij Pharymco dat inmiddels was gesplitst in een fabriek en een universiteit. Daar ontmoette ze Ramiro di Paulo, waarmee ze na het vertrek van Sakima ging samenwonen. Als jonge opstandige puber vluchtte Martinho het ouderlijk huis uit. Op zijn vlucht werd hij gerecruteerd als gigolo in een bordeel in Rio de Janeiro. Hij droomt regelmatig van zijn vader Sakima. Onder invloed van verdovende middelen, die hem daar op slinkse wijze werden toegediend, beleefde hij zijn dromen steeds intenser. Martinho verlangt vurig naar zijn vader. Maar die hield hem in zijn dromen voortdurend voor om zijn eigen levenspad te vinden. Martinho’s laatste klant in dat bordeel bleek Christina do Douro te zijn. Zij is de vrouw van Vicor do Douro, de advocaat van Zach Zorelli. Met de hulp van zijn kamermeisje, Orenda, wist hij uit dat bordeel te vluchten. Kort daarna kwam er een politie-inval en werd het gesloten. Aangezien Martinho inmiddels door een oproep van Maria Cavalho en Ramiro di Paulo op TV in heel Brazilië werd gezocht en Martinho niet meer naar huis wilde, besloten ze eerst iets aan zijn uiterlijk te doen. Net toen ze daarmee bezig waren, ontdekte Vicor do Douro hen.

! Vicor nam Martinho en Orenda mee en bracht ze onder in het huis van Zach Zorelli, de spoorloos verdwenen houthandelaar. Hij deed dat, omdat hij vermoedde dat Martinho meer weet over hetgeen Zach Zorelli kan zijn overkomen op zijn zoektocht naar de Gouden Bal. Maar helaas voor hem was ook de politie op zoek naar Martinho om hem terug te kunnen brengen naar zijn ouders in Rio de Janeiro. Vicor wist dat, maar probeerde tijd te rekken door hen met hulp van onwetend garagepersoneel op een dwaalspoor te brengen. Duarte, de scherpe politie-inspecteur, vond in de zwakke Christina do Douro de informatiebron die ze nodig hadden om op het spoor van Martinho te komen. Ze belanden allemaal op het politiebureau voor een verhoor.


2!

Alhoewel Vicor do Douro en Martinho samen met Orenda van elkaar gescheiden worden, werken ze onbewust in dezelfde richting. Ze krijgen het zelfs voor elkaar, dat ze in afzondering in overleg kunnen gaan om hun toekomst vorm te geven. Alhoewel de politie zich beperkt tot de bewaking van het drietal stelt zij hen in staat om de villa van Zach Zorelli daarvoor te gebruiken. Dat Martinho en Orenda bij elkaar horen, blijkt ook de god Cavillace niet ontgaan te zijn en in hun dromen krijgen ze zelfs de zegen van Sakima. Uiteindelijk mag Martinho onder voogdijschap van Vicor naar de Pharymco Universiteit om zich de kennis van zijn vader eigen te maken. Daar ontfermt ook Diogo, de voormalige baas van Maria Cavalho, zich over hem. Helaas is er voor Orenda geen plaats op de universiteit. Vicor biedt haar logies en onderdak in Zach Zorelli’s villa in ruil voor het beheer ervan. Tijdens haar werkzaamheden stuit ze op een klein zwart boekje met namen en getallen. Bij het eerstvolgende bezoek van Martinho brengt ze hem direct op de hoogte van een onrustbarende ontdekking. Ook Vicor staat een aantal malen vermeld in dat zwarte boekje. Achter zijn naam staan forse bedragen. Vicor lijkt aanvankelijk niet erg onder de indruk en heeft een geheel eigen kijk op zijn instrumenten om de houtkap en de handel in hout mogelijk maken. Maar als Orenda meldt dat er een zekere Sam heeft gebeld voor Zach Zorelli, lijken zijn zenuwen toch te gaan opspelen.

! Intussen ontwaakt Zach Zorelli in het Ataguchu dorp. Hij is lang in coma geweest als gevolg van het neerstorten van de helikopter waarmee ze dachten ontsnapt te zijn aan de indianen. Die lieten hem aanvankelijk gaan. Later kwamen zij tot het inzicht dat hun god, Cavillace, niet toestaat dat iemand wordt teruggestuurd zonder opdracht tot vereniging van menselijke kennis over de natuur en beheersing van de daaraan gerelateerde technische vaardigheden. Daarom hebben ze Zach Zorelli teruggehaald. Isabella en Hania waren een bijvangst, die hen goed lijkt uit te komen. In het Ataguchu dorp maken ze kennis met Sakima Nahele en zien ze ook de door Zach zo felbegeerde Gouden Bal. Langzaam maar zeker hersteld Zach verder van zijn verwondingen. Hania en Isabella waren al eerder op de been en hebben Zach de eerste tijd na zijn ontwaken geholpen met zijn revalidatie. De eerstvolgende nacht met volle maan hield Sakima weer een van zijn vermaarde séances. Zach, Hania en Isabella werden dwingend verzocht om die bij te wonen. Er zat voor hen niets


3!

anders op dan zich over te geven aan de hallucinerende stoffen die door de vlammen van het kampvuur werden vrijgemaakt.

!


4!

Naar Sena Madureira! ‘Je kent die Sam dus?’ vraagt Orenda. ‘Niet echt. Maar ik weet wie het is.’ ‘Waarom schrok je dan?’ ‘Die Sam is houthakker bij Leticia. Het is iemand die liever niet te lang nadenkt en direct tot actie over gaat als hem iets dwars zit. Voor wat dat zou kunnen zijn nu Zach zijn afspraken niet kan nakomen is niet veel fantasie nodig.’ ‘Kent die Sam Zach’s adres? ‘Hij heeft blijkbaar het nummer van Zach’s vaste telefoon. Je kunt er dus gevoegelijk van uit gaan dat hij ook dit adres kent,’ zegt Vicor. ‘Shit.’ Hij slaat met zijn vuist op tafel en kijkt Orenda aan. ‘Jij kunt hier niet blijven.’ ‘Je bent bang van die kerel.’ stelt Martinho vast.‘Wordt het dan misschien niet eens tijd om Duarte er bij te halen?’ ‘Nee, nee. Dat is niet nodig. Maar jij kunt hier niet blijven Orenda. Het is veiliger om voorlopig even bij Martinho op de Campus te wonen.’ Orenda kijkt hem met grote ogen aan, niet wetend wat er van te denken. ‘Schiet nou maar op. Hoe lang geleden heeft Sam gebeld, zei je?’ ‘Een dag of twee, drie.’ ‘Wat wil hij eigenlijk van Zach Zorelli? ‘Geld natuurlijk. Wat anders? Veel geld waarschijnlijk. Schiet nou maar op. Hij of een van zijn maatjes is vast al onderweg.’ Vicor beent inmiddels met driftige stappen heen en weer door de kamer. Bij het raam houdt hij even in en tuurt van links naar rechts de straat af. Als er een kleine auto langzaam voorbij rijdt, trekt hij zich schielijk achter de gordijnen terug. ‘Dat is Sam niet,’ mompelt hij. ‘Het zou een hulpje kunnen zijn.’ Als de auto voorbij is, rent hij naar buiten roepend: ‘Als hij mijn auto maar niet gezien heeft.’ Aangestoken door Vicor’s zenuwen rent Orenda naar boven. Even later komt ze met een gevulde tas weer naar beneden. Vicor heeft zijn auto van de oprit afgereden. Martinho staat al buiten op Orenda te wachten. Ondertussen houdt hij Vicor in de gaten, die in zijn auto met


1!

draaiende motor zit te wachten. Diens hoofd draait onrustig heen en weer om alles wat zich in de straat afspeelt direct te kunnen waarnemen. Orenda trekt de voordeur achter zich dicht en rent met Martinho naar Vicor’s auto. Ze zitten nauwelijks of Vicor zet de auto in beweging. Als ze achterom kijkt ziet ze hetzelfde autootje de straat weer indraaien en stoppen bij Zach’s huis. ‘Zach, verdomme, waar ben je,’ moppert Vicor. Hij racet zo snel als het verkeer het toelaat door de straten van Rio. Als het huis van Zach uit het zicht is verdwenen, pakt Vicor een telefoon uit zijn binnenzak, drukt een paar toetsen in en stopt hem weer weg. ‘Hé waar gaan we heen?’ vraagt Martinho. ‘Deze weg neem je anders nooit.’ Vicor geeft geen antwoord. ‘Waar gaan we heen?’ vraagt Martinho. ‘Naar Santos Dumont. Een vriend van me moest vanmiddag toevallig ook naar Sao. Wij mogen met hem mee.’ ‘Wij? Ga je mee naar Sao? ‘Ja.’ Bij het vliegveld rijdt Vicor zijn auto in een openstaande loods. Boven de deur prijkt de naam ‘Madeira Tropical’. Achter hen rolt de deur automatisch naar beneden. Het vale TL licht wordt onderbroken door het licht van een bureaulamp uit een kantoortje. Vicor stapt uit zijn auto en loopt met uitgestoken hand haastig naar de man toe. Orenda en Martinho stappen ook uit en slenteren naar het tweetal toe. Ze versnellen hun pas als Vicor hen met brede armgebaren wenkt. De man loopt voor hen uit naar een kleine deur. ‘Er staat een Challenger klaar,’ zegt hij over zijn schouder. Via de deur komen ze in een grote hangar met zaken-vliegtuigjes. De man gaat hen voor naar een van de toestellen en vraagt hen in te stappen. Niet veel later rolt de deur van de hangar omhoog en rijdt de Challenger naar buiten.

! Voor de villa van Zach Zorelli zit een man met een grote bos warrig haar in een kleine grijze auto te bellen. Zijn diepliggende ogen strak op de ramen van de villa gericht. ‘Sam?’ zegt hij raspend. Zach is niet thuis. Maar net nog stond er wel een grote zwarte Audi op de oprit.’ ‘Een zwarte Audi zei je? Dat moet die advocaat van hem geweest zijn. Vic of Vicor of zoiets. Even kijken. Ja, het is Vicor do Douro.’


2!

! Als de Challenger goed en wel is opgestegen pakt Vicor zijn telefoon en belt Diogo. Hij licht hem in over de komst van Orenda als gast van Martinho en vraagt hem om hen te komen halen van het vliegveld Congonhas. Gerustgesteld, dat Diogo zijn medewerking heeft toegezegd, lopen Vicor, Martinho en Orenda op Congonhas de aankomsthal binnen. Daar staat Diogo hen inderdaad op te wachten. ‘Diogo. Ik ben blij je te zien man,’ zegt Vicor alsof hij het tegen een oude schoolvriend heeft. ‘Vanwaar deze bijzondere vlucht Vicor?,’ vraagt Diogo. ‘Om snel zekerheid te krijgen over het lot van Zach Zorelli. Er zijn al een aantal mensen naar hem op zoek. Daarom ook vlieg ik direct door naar Sena Madureira. Daar is hij voor het laatst gezien.’ ‘Ene Sam lijkt ook achter Zach Zorelli aan te zitten,’ voegt Orenda aan Vicor’s verhaal toe. ‘En dat maakt Vicor nerveus.’ ‘Sam? Wie is dat?’ Diogo kijkt vragend naar Vicor. ‘Sam is iemand uit de houthakkerij. Een relatie van Zach Zorelli. Wat hij wil, is me niet duidelijk. Maar er gaan grote bedragen om in die handel. Uit wat ik over hem heb gehoord, vraag ik het hem liever niet zelf.’ ‘Ah juist. Daarom is het niet veilig meer in Zach’s villa,’ zegt Diogo. ‘Helaas staan onze huisregels het wonen op de Campus uitsluitend toe voor studenten. Dat is om te voor…’ ‘Mijn kamer is anders groot genoeg voor ons beiden hoor,’ onderbreekt Martinho hem. ‘Diogo het is mij veel waard als Orenda op de campus kan blijven,’ zegt Vicor om de aarzelende Diogo over de streep te trekken. ‘Schrijf haar desnoods in als cursist als dat nodig is om voor huisvesting in aanmerking te komen.’ Diogo strijkt met zijn hand over zijn kin. Een diepe frons ontsiert zijn voorhoofd, terwijl hij van onder zijn wenkbrauwen Vicor aankijkt. ’Onze korte cursussen duren niet langer dan een maand of vier,’ zegt hij tenslotte. ‘Die studenten hebben geen kamer op de Campus. Als ze zich wil wagen aan een twee-jarige cursus, ‘Inleiding botanie in het Amazonegebied’ bijvoorbeeld, dan kan ik meer voor haar doen.’ Orenda reageert direct. ‘Klinkt goed,’ zegt ze. ‘Dan kan ik ook beter met Martinho samenwerken. Alleen… wie zal dat betalen?’ Met een mompelend ‘Geld is geen probleem’ wuift Vicor dat argument van tafel.


3!

‘Helaas begint die cursus over twee maanden. Dan pas komen er ook weer studentenkamers vrij op de Campus.’ ‘Mooi. Dan kan ze zolang dus bij mij wonen,’ stelt Martinho tevreden vast. ‘Geen sprake van. Straks komen al die studenten met hun vriendjes en vriendinnetjes aanzetten. We zouden natuurlijk wel kunnen beginnen met wat veldwerk. Dat past ook in jouw programma, Martinho. Die stages organiseren we vanuit de Pharymco vestiging in Sena Madureira. Ik zal ze direct op de hoogte brengen.’ ‘Ook in Sena Madureira? Waarom vliegen jullie niet direct met mij mee?’ vraagt Vicor. ‘Nee Vicor. Het moet ook passen in de studieroosters van andere studenten. Dat puzzelwerk kost een paar dagen.’

! Door het raam van de Challenger ziet Vicor de stad Sena Madureira naderen. Een bonte verzameling van fletse kleuren dat als een gezwel de bomen van het woud aan de kant heeft gedrukt. Hij speurt vanuit de lucht naar mogelijke plekken voor een houthakkerskamp. Hier en daar kringelt wel wat rook uit het bladerdak omhoog. Tijdens de zoektocht naar Zach Zorelli had Hania hem nog gemeld dat ze waren vertrokken vanuit een verlaten houthakkerskamp. Dus op rookslierten afgaan is geen optie. Maar hoe vind je in vredesnaam een verlaten houthakkerskamp? denkt hij. Na de landing neemt hij afscheid van de piloot en zoekt een hotel. Bij de balie vraagt hij om een gids die het woud in de omgeving van de stad goed kent. ‘Zoekt u ergens speciaal naar?’ vraagt de receptioniste. ‘Ja. Een vriend die hier het woud in getrokken is. Hij heeft niets meer van zich laten horen. Ik maak me zorgen om hem.’ ‘Oh? Heeft dat misschien iets te maken met die helikopter crash van een paar weken terug?’ ‘Geen idee,’ zegt Vicor. Hij kijkt haar nieuwsgierig aan. ‘Waarom vraagt u dat.’ ‘Nou, mijn broer begeleidde een stelletje dat ook op zoek was naar hun vriend. Hij was op de terugweg toen zijn helikopter verongelukte bij het oude kamp. De piloot is dood en mijn broer is teruggekomen. Van het stelletje en hun vriend is niets teruggevonden.’ ‘Dat lijkt er dan wel op. Ik zou er graag met uw broer over praten.’ ‘Dat kan hij niet. Zijn geheugen laat hem in de steek.’ ‘Oh. Misschien kan hij me dan wel de plek van het ongeluk laten zien.’


4!

‘Ik zal het hem vragen,’ zegt ze. Ze geeft hem de kamersleutel. ‘Vierde verdieping. Als u de lift uitkomt gaat u rechtsaf. Kamer 401 is de laatste in de gang aan de linkerkant.’ ‘Waar kan ik uw broer vinden?’ ‘Als hij wil praten, neemt hij wel contact met u op,’ zegt ze en draait zich naar een andere klant. 


5!

! Een lange arm ! In de veronderstelling dat Vicor zijn sleutel is vergeten, doet Christina de deur open als er wordt aangebeld. Op de stoep staat een man met een grote bos haar die in jaren kam noch schaar gezien lijkt te hebben. Zijn doorgroefde gelaat, dat deels schuil gaat achter een stoppelbaard van minstens een week, ziet er gebruind maar onverzorgd uit. Van schrik slaat Christina haar hand voor de mond. Als de man rustig blijft staan, durft ze met een iele stem te vragen waarom hij heeft aangebeld. ‘Dag mevrouw,’ zegt de man beleefd. Ik zoek Zach Zorelli, een goede vriend van Vicor, als ik het wel heb. Zach is spoorloos. Daarom zou ik graag even met Vicor spreken. Is hij thuis?’ vraagt de man. De slechte staat van zijn gebit lijkt een goede articulatie in de weg te staan, maar de man doet duidelijk moeite om beleefd over te komen. ‘Nee meneer. Hij is naar zijn werk,’ brengt Christine uit. Ze krijgt haar ademhaling weer wat onder controle alhoewel in haar keel haar hart nog altijd de trom roert. ‘Daar ben ik al geweest mevrouw. Omdat het zondag is, is het kantoor gesloten. Zou ik hier op hem mogen wachten?’ ‘Nou nee,’ zegt Christina. ‘Komt u later maar weer terug.’ Ze wil de deur voor de neus van de man dicht doen. Maar een zware laars belet dat. Het beneemt haar de adem en de trom in haar keel komt een moment tot zwijgen. ‘Nou mevrouw Do Douro. Eigenlijk was het geen vraag. Ik ga hier even op hem wachten,’ zegt de man. Meteen duwt hij Christina achterover de gang in. Ze gilt en smakt met een pijnlijke bons op de plavuizen vloer. De man doet de deur achter zich dicht. ‘Stil mens. Straks staat de hele buurt op de stoep. Ik wacht hier alleen maar even op je man. Sta op.’ Hij hijst Christina moeiteloos overeind en duwt haar voor zich uit naar de woonkamer. ‘We gaan gezellig samen op de bank zitten wachten.’ Zonder tegen te spartelen laat Christina zich in de hoek van de bank drukken en voelt met afgrijzen die kerel strak tegen haar aan ploffen. Een zurige lucht verspreidt zich via haar neus naar haar maag en trekt daar een stevige knoop in. ‘Zal ik Vicor bellen?’ vraagt Christina kokhalzend.


6!

‘Zodat hij dadelijk met zijn vriendjes hier voor de deur staat zeker? Als jij me nou gewoon vertelt waar hij is dan zoek ik hem wel op.’ ‘Maar ik dacht echt dat hij op zijn werk was,’ jammert Christina. ‘O wat vervelend voor je,’ zegt de man honend. ‘Heeft hij misschien een ander liefje?’ Tranen wellen op in haar ogen. Angstig wendt ze haar blik af naar het raam, in stilte hopend op de thuiskomst van Vicor. ‘Nou daar hoef je toch niet om te huilen,’ zegt de man naast haar. Hij strijkt met zijn hand over haar borsten. ‘Die van jou mogen er ook best zijn hoor.’ Christina probeert zich van hem weg te draaien. Zij voelt dat hij zijn handen terugtrekt, maar meer nog dan dat voelt ze de spot in zijn ogen als die van een roofdier dat zeker is van zijn prooi. ‘Nou als hij bij zijn vriendinnetje is, gaan wij samen hier maar op onderzoek uit,’ zegt hij. ‘Kom mee.’ Hij sjort Christina overeind en duwt haar voor zich uit. ‘Geef me maar eens een rondleiding.’

! Op het politiebureau praat Duarte tijdens een van die oersaaie weekenddiensten met een collega op het politiebureau na over de handel en wandel van Vicor. Vooral zijn gretigheid om voogd te worden van Martinho heeft zijn argwaan gewekt. Dat in combinatie met de verdwijning van Zach Zorelli en het gebruik van diens villa. Ook het toeval van de aanwezigheid van Vicor en Christina bij de ontruiming van het bordeel van José komt ook weer op tafel. ‘Mijn neus zegt me dat die meneer iets te verbergen heeft. Maar wat? Laten we morgen nog maar eens met hem gaan praten,’ verzucht Duarte uiteindelijk. Op maandagmorgen belt Duarte al voor de derde maal tevergeefs aan bij de villa van de Do Douro’s. Het blijft doodstil in het huis. Tenslotte loopt hij om het huis en tuurt met zijn handen boven zijn ogen door de ramen. ‘Moet je hier eens kijken,’ roept hij tegen zijn collega. ‘Vicor’s kantoor ligt helemaal overhoop. Misse boel, wat ik je brom. Hij pakt zijn telefoon en draait het nummer van het bureau.’ De opgetrommelde versterking forceert de voordeur. Als het slot opengesprongen is daalt de intense stilte uit het huis weer op hen neer. Met zijn zakdoek duwt hij voorzichtig de deur verder open en loopt zorgvuldig zijn voeten neerzettend naar binnen. Andere agenten volgen hem en verspreiden zich door het huis. Op het moment, dat Duarte zijn blik over de chaos in Vicor’s kantoor laat dwalen, roept een van de agenten luidkeels: ‘Chef, hierboven!’ Duarte wendt zich


7!

langzaam van de leeggehaald kasten en opengebroken bureaulades af en loopt zuchtend de trap op. Hij baant zich een weg door collega’s die zich verdringen rond de deur van een slaapkamer. ‘Jesus, Christina,’ laat hij zich ontvallen als hij de kamer in loopt. Vanuit haar naakte lichaam, dat is bedekt met bloederige wonden en blauwe plekken, staren troebele ogen onbeweeglijk naar het plafond. Voorzichtig legt hij zijn vingers op de plek in haar hals waar het leven hoort te kloppen. Dan pakt hij met een zucht zijn telefoon. Niet veel later zijn forensisch rechercheurs ijverig in de weer met kwastjes, poeder, tape en blauwe lampen. Hun gehandschoende handen prutsen sporen in plastic zakjes en verzegelen die zorgvuldig. De gealarmeerde dokter loopt voorzichtig tussen al die bedrijvigheid door naar de slaapkamer. Daar onderwerpt hij het slachtoffer aan een snelle inspectie. ’Wanneer?’ vraagt Duarte. ‘Gistermiddag tussen vier en acht schat ik,’ zegt hij. ‘Verdomme,’ roept Duarte. ‘Gisterenmiddag. Verdomme.’ Duarte balt zijn vuist in zijn jaszak. ‘Waar zal Vicor uithangen?’ ’Wat haar fataal is geworden kan ik niet met zekerheid zeggen,’ gaat de dokter onverstoorbaar verder. ‘Daar is een sectie voor nodig.’ ‘Wat is hier gebeurd?’ bromt Duarte. ‘En waarom? En waar, verdomme, is Vicor?’ Hij wenkt een rechercheur om met hem mee te komen en loopt met zijn handen in zijn zakken en zijn gezicht op onweer het huis uit naar zijn auto. De rechercheur krijgt amper tijd om in te stappen. Het portier slaat vanzelf dicht als de auto zich met een schok in beweging zet. Met zwaailicht en sirene schieten ze Rio door. Ze bonken de oprit bij de villa van Zach Zorelli op waar de wagen schuivend tot stilstand komt. Duarte springt er direct uit en rent alle deuren en ramen langs, duwend en trekkend. Tevergeefs. Alles is dicht. Hij belt het bureau voor een huiszoekingsbevel. Direct daarna neemt hij daarop een voorschot en slaat een raampje in van de achterdeur. Hij wijst op de kopjes in de keuken. ‘Vingerafdrukken nemen.’ en beent verder het huis door. Met een chagrijnig gezicht loopt hij even later terug naar zijn auto en belt het bureau om een verzoek tot opsporing van Vicor do Douro door te geven.

!


8!

Op verkenning! Tegen de avond zit Vicor in het restaurant van zijn hotel te piekeren. Niemand lijkt bereid te zijn om hem naar het oude houthakkerskamp te brengen. Om zijn zenuwen te kalmeren wil hij een sigaar opsteken. Hij haalt een Havanna van forse afmetingen uit zijn binnenzak. In een oogwenk staat er een ober naast zijn tafel en verzoekt hem naar de rookkamer te gaan of buiten op het bordes te gaan roken. Hij kiest voor het laatste en loopt met de sigaar tussen zijn vingers geklemd en de aansteker in de aanslag naar het bordes achter het hotel. Daar zuigt hij er nijdig de vlam in en haalt de rook gretig naar binnen. Als bij toverslag herwint Vicor zijn kalmte. Goedkeurend kijkt hij naar de gloeiende punt van de sigaar en denkt na over wat hem nog aan mogelijkheden rest om dat kamp te kunnen vinden. ‘Dat lijkt mij een dure sigaar meneer.’ zegt een stem naast hem. ‘Zo een zou ik ook wel eens willen proeven.’ Vicor kijkt opzij en schrikt als hij de pezige man met zijn warrige baard vlak naast hem ziet staan zonder dat hij ook maar iets van zijn nadering had gemerkt. ‘Dat kan ik me best voorstellen,’ zegt hij. Geringschattend bekijkt hij de man die gekleed is in een morsige spijkerbroek en een geruit houthakkershemd. De man kijkt hem met een minzame grijns aan. Zijn gebit verraad een hard leven. ’U heeft er vast nog wel een voor deze arme sloeber.’ ‘Waarom zou ik jou zo’n dure sigaar geven?’ ‘Omdat je een gids zoekt bijvoorbeeld.’ Met een nieuwsgierig blik op de morsige figuur haalt Vicor nog een reusachtige Havanna uit zijn binnenzak en geeft die aan de man. Als de brand er in zit en de eerste forse rookwolk tussen de beiden mannen wegtrekt, steekt hij zijn hand uit. ‘Smaakt goed, Vicor. Ik ben Ed.’ ‘Hoe weet je mijn naam?’ waagt Vicor te vragen. ‘Van mijn zusje.’ ‘Ah jij bent de broer van de receptioniste.’ ‘Ik merk dat het licht wordt in het oosten.’ ‘Zij vertelde dat je je geheugen kwijt was.’


9!

‘Soms is dat makkelijk. Nu even niet, denk ik.’ Geraakt door de stem en het dialect van Ed vraagt Vicor: ’Ben jij soms degene geweest, die mij een paar weken terug heeft gebeld over de verdwijning van Zach Zorelli?’ ‘Ja. Ik had hem tot aan de hangbrug gebracht. Dat is een grens waar je beter niet overheen kan gaan als je leven je lief is. Zach wist dat, maar hij wilde persé verder. Hij zal er niet helemaal gerust op zijn geweest, want ik moest hem beloven om jou te bellen als hij binnen een week niet terug zou zijn.’ ‘Waarom wilde je niet met hem mee?’ ‘Voor geen goud. Er is nog nooit iemand uit dat gebied teruggekomen. Nou ja, Zach Zorelli dan. Maar die hebben ze toch weer teruggehaald. Dus ook jij hoeft het me niet te vragen. Die brug ga ik niet over.’ ‘Wil je me wel naar dat oude houthakkerskamp brengen?’ ‘Dat wel. Wat heb je daar te zoeken? Het is niet meer dan een oud kamp met vermolmde barakken.’ ‘Zat jij een paar weken terug niet in die gecrashte helikopter?’ zegt Vicor zonder op de vraag van Ed in te gaan. ‘Dat klopt.’ ‘Wat weet je daar nog van?’ ‘Genoeg om erg voorzichtig te zijn en daar ver vandaan te willen blijven.’ ‘Zat Zach Zorelli in die helikopter?’ ‘Ja en behalve de piloot nog twee mensen.’ ‘Hania en Isabella,’ zegt Vicor met een zucht. ‘Ja die. Jij had hen gestuurd, vertelden ze.’ ‘Ja. Om Zach Zorelli terug te brengen. Waar is er met hen gebeurd?’ ‘Meegenomen door de indianen die ons hebben aangevallen, denk ik.’ ‘Hoezo, denk ik?’ ‘Omdat ik het niet gezien heb. Ik zat naast de piloot toen het toestel crashte. Toen ik weer bijkwam, was de piloot dood en Zach, Hania en Isabella verdwenen.’ ‘Waarom hebben ze jou niet meegenomen dan?’ ‘Geen idee. Misschien dachten ze dat ik ook dood was of niet de moeite waard. Wie zal het zeggen?’


10!

‘Waarom hebben die indianen jullie aangevallen?’ ‘Van die lui weet je nooit waarom ze iets doen,’ zegt Ed schouderophalend. hij zuigt duidelijk genietend aan zijn sigaar. ‘Kun je mij uitleggen waar dat oude kamp is?’ ‘Ik zal je er morgen heenbrengen. Maar als je van plan bent om die verrekte Zach Zorelli te gaan redden dan ben je er nog niet. Die brug naar dat indianengebied ligt over een ravijn op twee dagen lopen vanaf dat kamp. Ik raad je aan dat gebied niet in te gaan.’ ‘Denk je dat Zach Zorelli, Isabella en Hania daarheen gebracht zijn?’ ‘Waarschijnlijk.’ ‘Wil je me de weg naar dat ravijn wijzen?’ ‘Liever niet. Het is net als met een pistool: een enkele verkeerde beweging kan al fataal zijn.’

! De volgende dag lopen Vicor en Ed door het oude houthakkerskamp. De jungle heeft de plek al bijna weer geannexeerd. De meeste blokhutten zijn vermolmd. Planken hangen los of lijken nog slechts door enorme spinnenwebben bij elkaar gehouden te worden. Ed loopt regelrecht naar de enige nog redelijk intact zijnde blokhut en haalt een sleutel uit zijn zak. ‘Jij hebt een sleutel?’ ‘Zoals je ziet. Tot een paar weken terug gebruikte ik deze hut nog.’ ‘Oh? Je maakt me nieuwsgierig.’ ‘Zal best,’ zegt Ed. Hij diept een klein zaklampje op uit zijn broekzak en laat de lichtstraal vluchtig door het vertrek dwalen. Vicor kijkt met verbazing de lichtbundel na. Naast zagen, bijlen, hamers en touwen ziet hij ook rijen boeken netjes op planken langs de kant en een bed. ’Alles is er nog,’ zegt Ed alsof hij iets anders had verwacht. ‘Is dit jouw studeerkamer soms met al die boeken?’ ‘Zoiets.’ Ed draait zich om, knipt zijn zaklantaarn uit en dirigeert Vicor weer naar buiten. Het hangslot doorstaat Ed’s kritische blik en kan zijn plaats op de deur weer innemen. ‘Na de voorlaatste overval van die verrekte indianen wil niemand meer in dit kamp zijn.’ ‘Waarom jij wel?’


11!

‘Misschien om mijn gestolen toekomst terug te vinden. Misschien om afscheid te nemen van verkeerde keuzen in mijn verleden. Wat maakt het uit?’ ‘Hania vertelde me dat jullie Zach Zorelli op een brug hebben gevonden.’ ‘Dat klopt.’ ‘Welke brug is dat?’ ‘De brug over het ravijn tussen ons en die indianen.’ ‘Waar kan ik die vinden?’ ‘Je bent al net zo koppig als die Zach Zorelli,’ moppert Ed. ‘Goed. Ik breng je erheen en dan ga ik terug. Dan moet je zelf maar zien of je alleen verder gaat of niet.’ Een paar dagen later rijden Ed en Vicor met een zware terreinauto, die Vicor heeft gehuurd, over het grotendeels overwoekerde sleepspoor diep het woud in. Het woud heeft geen tijd verspild en heeft de ruimte van het pad geclaimd voor haar eigen gewin. Regelmatig moeten de beide mannen hun auto uit om met kapmessen het vroegere sleepspoor van de taaie begroeiing te redden. Als de dag voorbij is, eten ze wat en slapen ze in de auto met de raampjes op zo’n kleine kier, dat het Vicor ’s morgens verbaast nog in leven te zijn. Een voor een verlaten ze de auto om hun behoefte aan de natuur prijs te geven als een soort van zoenoffer uit dank dat ze er nog zijn en aan een nieuwe dag mogen beginnen. Door het opdringende oerwoud is het oude sleepspoor al bijna niet meer te zien. Met een geoefend oog weet Ed de zware auto nog redelijk in het spoor te houden, al loopt hun snelheid zienderogen terug. Aan het eind van de dag wordt het vechten tegen struiken en bomen ondoenlijk. Er zit niets anders op dan verder te lopen. Een kleine dag later staan ze voor de brug over het ravijn. ‘Wat een wankel geval is dat,’ zegt Vicor. ‘Dat is het zeker. Maar de grootste uitdaging wacht je aan de overkant,’ zegt Ed. ‘Ik ga terug. En jij kunt dat beter ook doen.’ ‘En hier is Zach in zijn eentje verder gegaan? Dapper van hem.’ ‘Helemaal onder invloed van zijn hebzucht.’ ‘In mijn eentje kan ik daar niks uitrichten,’ zegt Vicor ‘Ik weet nu hoe ik hier kan komen. Ik ga met je mee terug om me beter voor te bereiden en te wachten op deskundige hulp.’ ‘Verstandig. Al is het het beste om er helemaal niet heen te gaan. Zelfs niet als je met een heel leger aan komt zetten.’ ‘Ongetwijfeld. Maar dan zien we onze mensen misschien nooit meer terug.’


12!

‘Je weet niet eens of ze nog wel leven.’ ‘Daar ga ik nog wel van uit.’ ‘Zoals je wilt. Toch blijft het gekkenwerk.’ ‘Mag ik jouw blokhut in het kamp als uitvalsbasis gebruiken?’ ‘Je bent niet tegen te houden hè?’ Ed kijkt Vicor meewarig aan en zet hoofdschuddend en met een diepe zucht de eerste passen op de terugweg. ‘Als dat is wat je persé wilt, is het mij om het even. Ik heb het daar wel even gehad.’ ‘Dank je.’ Omdat Vicor nog de nodige inkopen wil doen voor zijn op handen zijnde expeditie rijden ze eerst terug naar Sena Madureira. Daar bedankt hij Ed voor zijn bewezen diensten en laat hem bij zijn halfzusje in de lobby van het hotel achter. In zijn kamer belt hij Diogo. Van hem hoort Vicor dat het nog wel een week zal duren voor hij met Martinho en Orenda in Sena Madureira kunnen zijn. Een week om al zijn voorbereidingen af te ronden.

!


13!

Rond het Atuguchu dorp! Hania, Isabella en Zach lopen tastend door een dichte mist van groene rook. Langzaamaan wordt de mist dunner en doemt er een ondoordringbaar woud voor hen op. Het bladerdak laat weinig licht door, zodat ze voetje voor voetje achter elkaar aan door struiken struikelen. Ze hebben geen idee van de goede richting om te ontsnappen aan deze wildernis. Dunne lichtvlekjes in het bladerdak zijn hun enige gidsen. Donkergroene bladeren en zwarte takken beperken hun bewegingsvrijheid. Ze struikelen over stenen en hun voeten schieten soms ineens in een modderig gat in de grond. ‘Waar lopen we eigenlijk naar toe?’ vraagt Zach. ‘Kunnen we niet gewoon teruglopen naar het dorp?’ Ze kijken om zich heen in een poging zich te oriënteren. Platgetrapte struiken markeren hun pad door het woud. De verleiding is groot. ‘En dan verdwalen in die mist?’ vraagt Hania. ‘Dat lijkt me geen goede optie.’ ‘Ik zie geen mist meer,’ zegt Zach. ‘Ik ga terug.’ Zach staat meteen op en loopt de struiken, waar ze zich net met veel moeite doorheen geworsteld hadden, weer in. ‘Zach, eigenwijs,’ roept Isabella hem na. ‘Laten we gewoon doorlopen. Straks komen we vast wel een indianenpaadje tegen.’ Zonder antwoord te geven, loopt Zach gewoon verder en wordt helemaal opgenomen door de schaduwen van het woud. ‘Wacht even. Dan ga ik hem achterna,’ zegt Hania. ‘Nee. Laten wij asjeblieft bij elkaar blijven,’ zegt Isabella. ‘Zach vind je misschien nooit terug. En wij raken elkaar dan ook nog kwijt.’ Hania kijkt nog een keer vertwijfeld naar de plek waar Zach is verdwenen. ‘Je hebt gelijk. En die eigenwijs trekt ons ook nog de verkeerde kant op. Laten we maar verder lopen.’ Nat, vies en met steeds meer builen en schrammen vorderen ze langzaam. Af en te stoppen ze even, roepen Zach’s naam en luisteren of er tussen het ritselen van bladeren en hun eigen hartslag nog een ander geluid doorklinkt dat op de terugkeer van Zach zou kunnen duiden. Tevergeefs. Zach lijkt voorgoed van de aardbodem te zijn verdwenen. Hoop gloort als er tijdens een van die rustpauzes meer licht door de begroeiing heen lijkt te dringen. Ingespannen turen ze tussen takken


14!

en bladeren door in een poging te ontdekken waar dat licht vandaan komt. Gespannen strompelen ze tegen het licht in. Vergeten is hun vermoeidheid, de pijn van hun beschadigde lichamen bannen ze uit hun gedachten. Voort willen ze. Het licht lokt. Hun haast groeit met de intensiteit van het licht. Ze schrikken als plots struiken voor hen als vanzelf wijken en een felle lichtbundel de duisternis op hun pad verdrijft. Iemand, die niet meer is dan een silhouet, maakt een doorgang voor hen vrij. Met hun handen boven de ogen proberen ze te ontdekken wie het is en waar dat licht vandaan komt. ‘Isabella, Hania kom verder. Jullie hebben de weg naar het licht gevonden!’ zegt een bekende stem. ‘Sakima Nahele!’ roept Isabella. ‘Hania, daar is Sakima. Sakima, waar zijn we?’ ‘Vanuit de duisternis op weg naar het licht van Cavillace. Hij ziet jullie. Maar waar is Zach Zorelli?’ ‘Die is teruggelopen naar het dorp.’ ‘Dan loopt hij de eeuwige duisternis tegemoet. Er is geen weg terug. Het pad door de tijd leidt altijd naar de toekomst.’ Intussen loopt Zach alleen verder. Het wordt steeds donkerder in het woud. Ingespannen turend probeert hij de weg terug naar het dorp te vinden. Luisterend en tastend vordert hij steeds langzamer. Er dringen geen andere geluiden meer door het woud dan zijn eigen ademhaling en het kraken van takken. Zo loopt hij door tot hij geen hand meer voor ogen ziet. Ineens realiseert hij zich dat er geen andere geluiden meer zijn dan die van hemzelf. Geen gekwetter van vogels, geen gekraak van takken, geen gekrijs van apen. Niets. Het woud is nu zo donker geworden, dat Zach’s wereld niet verder reikt dan zijn eigen lichaam. Angst overvalt hem. Ik moet hier uit, denkt hij. Hania en Isabella hadden gelijk. De andere kant was beter. Hij draait zich op zijn schreden om, zet een pas in de andere richting, struikelt en valt voorover. Zijn handen missen de houten stammen van struiken en schieten tussen de takken door de modder in. Zach kan een kreet van pijn niet onderdrukken. Mopperend hijst hij zichzelf weer overeind. Schrijnende schrammen hinderen zijn zoektocht naar een doorgang. Voetje voor voetje worstelt hij zich door sterke takken, die hem proberen tegen te houden. Na een poos kan hij weer wat van zijn omgeving zien. De vraag of zijn ogen aan het duister wennen of dat het toch wat lichter wordt, stelt hij zich niet. Vermoeid en


15!

mopperend op zichzelf strompelt hij verder. Vage voetstappen die in de zachte grond opdoemen in het schimmige licht geven hem hoop. Zou er nog iemand…? Nee. Ik ben hier al eerder geweest. Het zijn mijn eigen voetstappen, denkt Zach. Hij volgt het spoor in omgekeerde richting. Zach ontwaart steeds meer van zijn omgeving. Een teken dat het lichter wordt. Dankbaar prevelt hij een schietgebedje. Onze Vader, die in de hemelen zijt. Zijn wil geschiede op aarde zoals in de hemel. Verbaasd, dat die woorden na al die jaren nog zo vloeiend over zijn lippen rollen, denkt hij na over hun betekenis. Is dit echt wat Onze Vader wil? En dat wil hij dan blijkbaar ook in de hemel. Waarom willen daar in vredesnaam zoveel mensen heen? Al mijmerend volgt hij het spoor op de automatische piloot. Nieuwe voetsporen breken zijn gedachten ruw af. Hij knielt op de vochtige grond om ze beter te kunnen zien. Zijn kleren zuigen zich vol modderig water. Hij let er niet op. Hij past zijn eigen voeten in een van de afdrukken. Ze passen precies. Hij kijkt in de richting waar die sporen vandaan komen. ‘Stomkop! Hier ben je verkeerd gelopen. Zak,’ moppert hij tegen zichzelf. Zijn hoop om het Ataguchu dorp terug te vinden vat opnieuw post in zijn gedachten. Waar de sporen heen gaan, lijkt het wel veel lichter dan daar waar ze vandaan komen. Maar daar komen ze wel uit het Ataguchu dorp, denkt hij. Uiteindelijk besluit hij een nieuwe poging te doen om het dorp terug te vinden. ‘Moeten we Zach gaan zoeken?’ vraagt Hania. Maar als hij omkijkt naar de wildernis, waar ze zojuist aan zijn ontsnapt, zakt hen de moed in de schoenen. ‘Nee Hania. Zach zal zijn eigen levenspad moeten vinden,’ zegt Sakima. ‘Als hij de weg naar het licht heeft gevonden, zal dit pad ook aan hem worden getoond en zullen wij hem weerzien.’ Steeds even achterom kijkend volgen Hania en Isabella Sakima op de weg door de tijd. Het lijkt steeds sneller te gaan. Bomen en struiken rijgen zich aaneen in strepen van steeds lichter groen. Het achterom kijken begint Hania te duizelen, zodat hij daar noodgedwongen mee moet ophouden zonder een glimp van Zach Zorelli te hebben opgevangen. Het pad lijkt zich te willen spiegelen in zijn blauwe evenbeeld tussen de boomkruinen door. In de verte lopen kleuren in elkaar over in een gloed die de oorsprong van alles lijkt te zijn. Het is alsof er midden in dat intense licht iets of iemand is, die de drie mensen gretig en onweerstaanbaar naar zich toe trekt. Als het licht hen omspoelt, verliezen ze elk besef van tijd en ruimte. ‘Welkom Sakima. Ik zie dat je mensen hebt uitgenodigd op deze wandeling,’ buldert een stem ineens. ‘Wie zijn het?’


16!

Vol ongeloof en bang verschuilen Hania en Isabella zich achter Sakima, die onbeweeglijk met zijn armen over elkaar staat, zoals een golfbreker de vloed van licht en geluid trotseert. ‘Cavillace, heb dank voor deze ontvangst,’ antwoordt Sakima. Hania en Isabella spoorden Zach Zorelli op en waren met hen op de terugweg naar de stenen wereld. U hebt mij gevraagd uw grenzen te zuiveren en hen die binnenkomen in te wijden. Daarom hebben de Ataguchu hen teruggehaald.’ ‘Welkom Hania en Isabella. Wie is Zach Zorelli en waar is hij?’ davert Cavillace’s stem. ‘Zach Zorelli was op zoek naar de Gouden Bal,’ antwoordt Sakima. ‘Onze Gouden Bal die hij mee wilde nemen naar zijn stenen wereld. Hij lijkt nog altijd vervult van de gedachte daarin ooit eens te kunnen slagen. Hij is teruggekeerd in het doolhof van de tijd in de hoop bij de Gouden Bal in ons dorp terug te kunnen keren.’ ‘De ongelukkige. En waarom zijn jullie gekomen?’ ‘Ik vraag u Hania en Isabella te accepteren als ambassadeurs van het woud om ons te helpen de vergaarde kennis zuiver toe te passen en te behoeden voor de vergankelijkheid, zolang er mensen zijn.’ ‘Hoe kunnen zij dragers worden van die kennis?’ ‘De Ataguchu zouden hen kunnen inwijden.’ ‘Hmmm, hmmm.’ bromt Cavillace en nog eens: ‘hmmmm.’ Dan valt er een diepe stilte. Een stilte, die de bodem onder hun voeten vandaan dreigt te trekken en hen dreigt op te slokken zoals een moeras zijn prooi voor eeuwen aan het zicht onttrekt. Dan als op een teken van Cavillace wordt het licht minder fel. Hij wijst naar kleine stippen in de verte die snel uitgroeien tot drie voor Sakima bekende mensen. ‘Martinho! Orenda!’ roept Sakima uit als de gestalten te onderscheiden zijn. ‘En Diogo! Jij ook hier?’ ‘Wij zijn bij Pharymco. Toch zien we jou. Hoe kan dat?’ vraagt Diogo met onzekere stem. ‘Papa! Ik ga naar het woud. Met Orenda. We gaan kruiden zoeken. Dan kunnen we elkaar eindelijk ontmoeten. Jij kunt me vast veel meer leren dan al die profs van Pharymco bij elkaar,’ roept Martinho enthousiast. ‘Geduld, jongen. Geduld.’ ‘Ook ik zou je graag eens echt willen ontmoeten Sakima,’ zegt Orenda om het verzoek van Martinho kracht bij te zetten.


17!

‘Dat komt Orenda. Dat komt,’ antwoordt Sakima. Diogo loopt onwennig heen en weer en probeert het tafereel op het pad door de tijd van alle mogelijke kanten te bekijken. ‘Sakima Nahele. Luister,’ klinkt de stem van Cavillace. ‘Je ziet dat zij klaar zijn om als ambassadeurs van het woud te worden opgeleid. Je zult ze binnenkort samen met Diogo als gast van de Ataguchu mogen verwelkomen. Bereidt Martinho voor op zijn moeilijke taak als ambassadeur van het woud. Leer Orenda alles wat nodig is om hem op zijn levenspad te vergezellen. Leidt Hania en Isabella op om onwetenden te informeren en onwilligen te binden binnen hun eigen armzalige kaders.’ ‘Wat zal het levenspad worden van Zach Zorelli? vraagt Sakima. ‘En Vicor?’ wil Isabella weten. ‘Zach Zorelli heeft de goede weg nog niet gevonden. Vicor do Douro gaat hem in het woud zoeken. Het zal voor geen van beiden makkelijk worden. Gun hen hun tijd.’ Dan spat de gouden gloed uiteen in een waaier van kleuren. Op de Pharymco universiteit staren Diogo, Martinho en Orenda beduusd naar de plek op de muur waar zojuist hun toekomst werd onthuld. Sakima, Hania en Isabella staan op het pad tussen hoge bomen en bloeiende struiken. Ook zij zijn onder de indruk van alles dat hen door Cavillace is opgedragen. Langzaam dringt de omvang van de gevolgen voor de rest van hun leven zich aan hen op. Sakima verheugt zich op de hereniging met Martinho. Isabella staat in zichzelf gekeerd te staren. Wat Cavillace over Vicor vertelde, heeft haar danig in de war gebracht. De man met wie zij menig pleziertje heeft beleefd. Toegegeven, het was niet goed wat ze deden. Maar Vicor was altijd zo attent en zijn vrouw. Nou ja Christina had haar eigen pleziertjes had Vicor altijd gezegd. En nu? Heeft Cavillace hen nu voorgoed van elkaar gescheiden? Hania probeert zich voor te stellen wat het betekent om als heraut de wereld in te trekken. En om dat samen met Isabella te doen. Of niet samen, maar ieder apart? Gedrieën lopen ze terug over het pad door de tijd, ieder met zijn eigen gedachten. Eenmaal aangeland in het Nu ontwaken ze rond het nog altijd brandende vuur in het dorp van de Ataguchu. Ze zien elkaar, niet wetend wat te zeggen. Hania en Isabella worstelen met de vraag of de ander hetzelfde heeft gedroomd. Dan dwaalt hun blik als op een onzichtbaar commando naar de


18!

roerloze gestalte van Zach Zorelli die nog altijd als een lege huls bewusteloos bij het vuur ligt, net als de afgedankte oude huid van een slang.


19!

Voorwoord! Ruud Macco 25 augustus Copyright

Recommend Documents