^ ■ ^ ^ ^
• ••
MIJN
■
WOORDEN VAN ANNI E DE HOOGNOOY Xicht. g e m a t iad t e m p o
m i i
J
MUZIEK VAN HENRI C. VAN PRAAG m
i i M J " i ' i i ' . i j ii i i
1
I'. p r 1 I r. J i T T l t ^
C I N E M A
& T H E A T Ë 1
3bH.dekritt)eh,bUtt.wgkjp(e^£HeeMneuAje teeren klein Mooieoor.tjen,roo.deY\p.jes Ineenhartie heer.lijk rein
f;
f. 1
1
;- ; v...
■
;
■
t ■
/**<"*"ft
P
atempo.
.1 M' I i lli,l|j|l||ll| Il | | 'Il | | l|( Hanoljegpoezlig, nèUfckluifje* Ineen tjjfje
I^i | |
r a n k e n W , Met z ^ kleine t n > p l A t r t j e » d t y t h i j «been g r a t e n heer
/y^cacLccel
• / O
jocLtem/oo.
ruil
r''j.uiJ'Ji n r i r in M ii | r i i h | r i [ T;, tó
|M
| i |
Omijnlie.ve blon.de engel, Moe^ert^^nji^fwr^t/'kH^datikclAt ook kxn zeegen fojegrwtgi.. mr. de «bent
Blonde krullen, blauwe kijkers En een neusje teer en klein; Mooie oortjes, roode lipjes En een hartje heerlijk rein. Handjes ^poez'lig, net als kluifjes, En een lijfje rank en teer. Met z'n kleine trippelvoetjes Stapt hij als een groote heer O mijn lieve blonde engel, Moeders trots ben jij, hoor ventl 'k Hoop dat ik dat ook kan zeggen Als je groot geworden bent.
I^M/AISOFN
ODIO
Vlij je lieve kleine kopje Even aan mijn schouder neer Zoete woordjes zal ik i'fiuist'ren, Want ik voel het telkens weer, Dat ik in jouw blauwe kijkers 'n Wereld vol beloften vind. 'k Geef in ruil daarvoor mijn leven Graag, mijn lief en dierbaar kind. Sla je armpjes om mij henen, O wat heerlijk kan jij dat! Zou ik niet gelukkig wezen Met zoo'n lieven, kleinen schat?!
\
7 PLACE DE LA MADELEINE. PARIJS
Fabriek van Artistiek Zilverwerk
Specialiteit voor geschenken in zilver en verzilverd
Gevestigd
m J930
SUE CAROL
metaal '-ÏÈ '
GROOTE "KEUZE I N KUNSTVOORWERPEN UI TGEVOERD NAAR ONTWERPEN UI T ELKE STI JLPERI ODE Red. en Adm.: Galgewater 22, Leiden. Tel. 700 Postrekening 41880 _____
Verschijnt wekelUks — Prut per kwartaal f 1 93 ^
■
'
;
:w-,
NO 3 3 9
l
i
VROUWEN
"*>.,<4^
DIE
TIENMAAL ZOOVEEL KUNNEN BETALEN, GEBRUIKEN
ÜUXTOILtTZEEP . . . omdat zij ondervinden dat het uiterst overvloedige schuim van deze witte zeep haar huid zacht en soepel houdt. Zij vinden dat Lux Toilet Zeep er verrukkelijk uitziet.... en dan die heerlijke geur maar bovenal houden zij van het overvloedige schuim, zoo zacht als huidcrême. Daarom is deze zeep over de geheele wereld zoo gewild bij alle vrouwen, die haar charme willen behou den. Het is inderdaad een luxe zeep — doch billijk genoeg voor dagelijksch gebruik. Neem eens proef. De prijs is slechts 25 ets. per tablet.
TOILET N.V. DE LEVERS ZEEP MAATSCHAPPIJ, VLAARDINÜEN LTS 21 01 H
2—
WAT LOKT DAAR, ACHTER DEN HORI ZON . . . ? Hoezeer wij, menschen, onderling ook verschillend van aanleg mogen zijn, één trek hebben wij allen gemeen: den lust tot reizen, welke diep en onuitroeibaar wortelt in het totaal complex onzer aangeboren neigingen. Misschien moeten wij deze neiging rangschikken onder onze ook al aangeboren nieuwsgierigheid, want dat is het vooral, wat ons tot reizen aanzet: te willen aanschouwen, te willen kennen het land achter onzen horizon, de wijde vlakten of den breeden waterplas aan gêne zijde van den gezichteinder. Deze zucht, die in wezen neerkomt op een willen kennen van het onbekende, uit zich reeds bij het jonge kind: zijn tuin is zijn wereld, en hij laat er geen hoekje van ondoorvorscht! I s het grooter ge worden, dan begint het bosch of duin in zijn onmiddellijke omgeving met een wonderlijke; onweerstaanbare bekoring te lokken en drijft hem tot urenlange zwerftochten in deze voor hem onbekende wereld. Prachtig heeft Frederik van Eeden ons dit verlangen geschilderd bij den Kleinen Johannes. Luistert: „Daar was een groot water, een vijver, waar witte waterleliën dreven en het riet lange fluisterende gesprekken hield met den wind. Aan de overzijde lagen de duinen. Hij d a c h t . . . wat d a a r wel achter zou zijn en hoe heerlijk het zou zijn, daarheen te vliegen. Als de zon juist was ondergegaan, stapelden de wolken zich zóo opeen, dat ze den ingang van een grot schenen te vormen en in de diepte van die grot schitterde dan zachtrood licht. Dat was wat Johannes ver langde. Kon ik daarheen vliegen! dacht hij dan. Wat zou d a a r wel achter zijn? Zou ik daar eenmaal, eenmaal kunnen k o m e n ? " . . . Z o u ik d a a r eenmaal kunnen komen? Dat is het yerlangen, dat ons allen bezielt, dat er ons toe noopt te gaan reizen! Aanvankelijk is dat verlangen nog niet op een bepaald doel, een bepaalde streek gericht. Slechts een onrustig gevoel heeft zich van ons meester gemaakt en misschien ook een overvoldaanheid van hetgeen ons o m r i n g t . . . M a a r dat aanvankelijk nog onbepaalde ver langen wordt tot een wèl afgebakende begeerte, zoodra
we weten misschien nog slechts vermoeden wat het is, dat ons uit de verre verte zoo verleidelijk lokt. Misschien hebben we er over gelezen of er van gehoord van hen, die er eens waren Dan weten we, vanwaar de lokstem komt, waaraan zij haar ontstaan dankt . .. Dan is het misschien de pracht der middernachtzon of der grillige fjorden, die ons naar het Noorden; of het is de geheimzinnige bekoring der vroegere beschaving, welke ons naar I talic of Griekenland doet ver
Hoe we In de
toekomst zullen reizen . . .
„
volgens een Amenkaanschen uitvinder. % De auto bestaat uit een op wielen geplaatst p*s" sagiersschlp waarvan het dek als parkeerplaats, vo vlieg tuigen en auto's Is cgedacht. De buitenste „ring" is een renbaan voor paarden, terwijl zie ':n aan de achterzijde een groot zwem bassin bevindt.
il
langen; of wellicht vinden we onze rust niet terug voor we met eigen oogen hebben aanschouwd de romantiek van den Duitschen Rijn met zijn ruïnes van rooversburchten en zijn druivenwingerden, die zich hechten aan de zonnegouden bergen. Misschien ook hebben de ten hemel strevende sneeuwbedekté bergtoppen van het alpenlandschap of de pracht der Ardennen onze fantasie aan het werk g e z e t . . . Of droomen we van een tocht over de Oceanen . . . I n alle gevallen heeft het verlangen ons echter gegrepen, het verlangen te zien, te leeren kennen wat we nog niet aanschouwden. Want het is het onbekende of slechts vaag gekende dat lokt . . . sporadisch soms ook het zoete heimwee er naar . .. De meesten onzer keeren van zoo'n „ontdekkingstocht" aan de andere zijde van den horizon, bevredigd terug; soms zelfs wel eens met het behaaglijk gevoel van „gelukkig weer thuis te zijn". Er zijn er echter ook, bij wie de begeerte tot reizen en trekken niet gedoofd kan worden: dan is zij verworden tot de onrust van den bohémien: wellicht een herinnering aan de ongebreidelde m a a r ook noodzakelijke ■— zwerfzucht onzer voorouders, die immers nomadiseerende jagersvolken waren. De neiging tot reizen is allen volkeren aangeboren. Reeds in de grijze oudheid was dit zoo. Het reizen kon echter pas alge meen worden toen de communicatiemiddelen verbeterden. Het gebrek aan vervoermiddelen verhinderde bijvoorbeeld den Romeinen te genieten van het natuurschoon der Alpen! Leger aanvoerders, staatslieden en geleerden, die in vroeger eeuwen van I talië door Zwitserland (Helvetia) naar Frankrijk iGallië) trokken, hebben ons geen enkele beschrijving nagelaten van de pracht der berglandschappen; al wat zij er van wisten te verhalen was een klacht over „de onbegaanbare en afschuwe lijke bergen". Eeuwenlang bleef de toestand der wegen slecht en waren de vervoermiddelen van ieder comtort ver verstoken! Eigenlijk kan men slechts sinds eenige eeuwen van behoorlijke wegen spreken, maar het duurde ook sinds dien nog lang, eer de techniek van het verkeer, de verbetering dei wegen en de ongekende snelheid der vervoermiddelen het reizen voor meerdere personen en over grootere gebieden mogelijk zou maken. En het is feitelijk pas sinds de laatste decennia, dat bijna ieder — althans in haar of zijn vacantie — tegemoet kan komen aan het verlangen tot reizen, tot het toeven in vreemde en dikwijls verre landen. En dit nog wel met een gemak en een behaaglijkheid, die het reizen eerst pas in waarheid tot een genot m a a k t ! 3
'
GRAMOPHOON=NIEUWS
BESSIE LOVE
DOOR essie Love behoort zonder twijfel tot de charmantste actrices van de Hollywoodsche fllmkolonie en zij is er zeker ook een der populairste. Het was de beroemde David Wark Griffith, de eerste groote filmregisseur, die haar „ontdekte". Griffith ontmoette haar enkele jaren geleden én werd getroffen- door haar „schoolmeisje's-charme", haar opgewektheid en haar lieftalligheid. Zonder aarzelen gaf hij haar een rolletje in „Flying Torpedo" en zoo begon Bessie haar filmcarrière.. De eene film volgde op de andere . .. Bessie dwaalde van studio naar studio en van de eene maatschappij naar de andere. Het publiek vond haar een leuke verschijning en het aantal harer bewonderaars was niet gering . . . Iedereen voorspelde Bessie Love een prachtige loopbaan. Maar die liet nog wel even op zich wachten. Want ondanks de stelligheid, waarmee men haar „stardom" voorspelde, werd Bessie bij geen enkele maatschappij als ster geëngageerd en in arren moede over dit onverklaarbare feit, verliet Miss Love in 1927 de film en zoekt Plankenland op. Als Virginia Lee acteerde zij in operettes en musical comedies en bleek ook uitstekend in staat om een muzikaal variété-nummer over het voetlicht te brengen. Toen kwamen de sprekende en musiceerende films. Nieuwe krachten werden g e z o c h t . . . Bessie kreeg een uitnoodiging om zich eens aan een microfoonproef te onderwerpen en een paar liedjes te zingen. Het proeffilmpje werd afgedraaid en onmiddellijk begon er een wedstrijd tusschen diverse filmmaatschappijen om haar te engageeren. Zoo iemand was geknipt voor het nieuwe genre: ze kqn spreken, zingen, dansen, ze was vroolijk, charmant, vol attractie, kortom . . . iedereen wilde haar een contract geven. Metro-GoldwynMayer engageerde haar tenslotte en Bessie kreeg onmiddellijk de hoofdrol in „BroadwayMelody".
WEERGEVER
B
Deze film maakte haar beroemd. Publiek en critiek prezen haar om het hardst, Bessie's creatie van haar rol in deze film bezorgde haar een mooi contract. Na ,|Broadway-Melody" volgde „The Idle Rich", toen „The HollywoodRevue", „Eva the Fifth" en tenslotte „Chasing Rainbows", haar laatste film, waarin zij weer samen met Charles King optreedt. Haar werk in het musical comedy-genre is uitstekend en vol fijne trekjes, die de rasartiste kenmerken. Bessie Love heeft altijd hard gewerkt en tijden van depressie gekend, maar ze heeft haar glimlach behouden. Miss Love werd in Texas geboren. Zij weegt honderd pond, heeft zeer blond haar en bruine oogen, houdt veel van tennis en paardrijden, danst uitstekend en speek met talent piano, guitaar en vooral ukelele. Bessie is verder dol op lezen en bezit een uitgebreide verzameling dieren, speciaal honden, katten en . . . zebra's.
BESSIE LOVE
. STELLA FONTAINE
e zomer is in het land. Voor den waren gramophoon-lief hebber echter geen nood. Want hij heeft immers zijn koffer-gramophoonl Verschillende merken zijn reeds zoo volmaakt, dat ze de andere toestellen evenaren, zoo niet overtreffen en in de vrije natuur klinken de platen met niet al te klassieke muziek óók heel mooi! Maar denk a.u.b. aan uw medemenschen! Ik "woon in een mooi stadje in 't Gooi, maar geniet iederen avond in mijn tuin van eert cocktail, bestaande uit vijftig percent radio en vijftig percent koffer-gramophoonmuziek. Men kan ook van het goede teveel krijgen! En „De trouwe huzaar" vermengd met „Dein ist mein ganzes Herz" is beslist niet mooi! Wat brengt Polydor voor nieuws ? Beginnen we met een zeer geslaagde opname van onze landgenoote Stella Fontaine. Zij zingt op H. 6401 5 „Artistenmeeningen", een aardig liedje van Louis Contran, zeer verdienstelijk begeleid door Edith Hysson. Het liedje behelst de meeningen van verschillende artisten over Stella's imitaties. Het Symphony-Orchestra onder leiding van Alois Melichar speelt op 271/83 „Melodie F dur" Op. 3 (Rubinstein) en „Lichtertanz der Braüte von Kaschmir" (Rubinstein). Een volmaakte opname. Een gelijkwaardige plaat is 271 63, waarop The Berlin Philharmonic Orchestra de ouverture van „Beatrice und Benedikt" (Berlioz) speelt. Gaan we thans tot het lichtere genre over. Op 23078 „Wandervogellieder", vertolkt door koor, mandolines, gitaren en hoorns, onder leiding van Joseph Snaga. Deze heer leidde ook het Polydor Blas-Orchester op plaat 23082, waarop opgenomen „Jiiger-Marsch" (Reckling-Wolf) en „Hinaus in die F e m e " (Schulz-Berger). Van het bekende Wiener Schrammel Quartett verscheen een nieuwe plaat .(nummer 23083): „Brüderlein fein" (Leo Fall) en „Dei Rastelbinder" (Léhar). Deze opnamen zijn in hun genre steeds af en een vreugde voor 't oor. Een aardige potpourri is „Immer Fidel", gespeeld door Polydor Blas-Orchester op nummer 23081. Al Jolson bezong twee nieuwe Brunswick-platen en wel A. 8701 „Looking at you" en „Let me sing and Fm happy", en op A. 8702 „To my Mammy" en „When the little red roses
B
-
5
-
AL JOLSON
get the blues for you". Jolson op zijn zwartst! Louis Davids, vroeger Columbia-zanger, heeft thans zijn talent voor TriErgon ontplooid en acht zeer goede nummers uit zijn repertoire door deze firma laten vastleggen. Hierbij de nummers van de werkelijk zeer natuurgetrouwe opnamen. T E 5864 „Bij de soldaten" en „Meissie". 5865 „Moeder wil dansen" en „Jongetje klein". 5866 „De kleine hond" en „De moderne Saidja". 5871 „We gaan kampeeren" en „De liefde". We wenschen Tri-Ergon geluk met deze aanwinst van hun Nederlandsch repertoire. Verdere Tri-Ergon schlagers zijn T E 5857 „Ich lade Sie ein, Fraülein" (R. Benatzky) en „Um das Bischen Liebe" (R. Benatzky). Deze opname is gespeeld door Harry Jackson's Tanz-Orchester, die tevens plaat nummer T E 5853 speelde „Grüss mir mein Hawai" (W. Kollo) en „Majanah" (tango .van Juan Llossas-Beda). Hetzelfde orkest speelde voor deze maatschappij zijn üoo o/0 Schlager (N. Dostal) op nummer T E 5856. U ziet: ook TriErgon komt thans goed voor den dag! Besluiten" we deze week met eenige zeer mooie Parlophon-opnamen. Op P. 9232 „Die Felsenmühle" (C G. Reissinger), gespeeld door Dr. Weissmann met groot Symphonie-Orkest. Een prachtige opname is de „Egmont-Ouverture" (L. van Beethoven), gespeeld door Prof. Dr. Max von Schillings met groot Symphonie-Orkest (nummer 9456). Hetzelfde orkest, thans onder dirigent Issai Dobrowen, speelt op P. 9389 „Polowetzer-Tanz" (A. Borodin) en „SlavischerTanz" (A. Dvorak). Tot slot P. 9269. Hierop zingen de sopraan Gertrud Baumann en de tenor Alfred Strauss „Gebet" (Ferd. Hillen) en „Trauungsgesang" (Louis Roessel). Een zeer geslaagd duet.
1
Speciaal Agentschap voor POLYDOR n BRUNSWICK Instrumenten en Records
BRUNSWICK HOUSE P. C. Hooftstraat 59 bd. Hobbcmastr. - Tel. 25944 BOVEN A L L E / Amsterdam
UIT/T€K€ND
J
npnn
T"*T
DE ZWARTE MAMBA VRIJ N A A R HET DOOR
ENGELSCH
D'ALVAREZ '"""""
iiiiiiiiiiitiiiiiniiii
i
i
Hiiiiiiniiiiiiiiiiii
i
i
iiiiniiiiiii
ii
minim
. Hwaad op zichzelf over deze gedachte, sloot hu driftig z!Jn koker Een sigaret tolde op den Hond. En toen gebeurde alles snel achter ? , , £ • ' "U bukle zlch om de 3l&aTe' OP 'e tapen: het volgende oogenblik stond hu aan het andere einde uan de kamet, lerwW alle kleur uit zVn gezicht was geweken. Want terwyl hV zich had gebukt had hu onder het bed gekeken . . iiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiii
IM SEFTON keerde met een schok tot de werkelijkheid terug, toen zijn paard een onverwachten, hevigen zijsprong maakte voor een tak. Dorothy Sebastian geniet voor haar „Kalm, ouwe jongen," mompelde hij. „Het ' *kcantie van het strandleven. is maar een afgebroken tak, geen slang!" De vos, nog steeds schuw kijkend naar het voorwerp, dat hem had doen schrikken, stapte weer behoedzaam voorwaarts en Jim verviel opnieuw in gepeins. Zijn verweerd gelaat was mager en eenigszins streng; zijn oogen — levendige, blauwe oogen, die zonderling contrasteerden met de kleur van zijn donkere 'tf^fe huid — waren omgeven door een netwerk f ^ ^ v a n fijne rimpeltjes, die verraadden, dat hij verscheidene jaren onder een felle zon had geleefd. De blik in zijn oogen liet geen twijfel, of Jim was met zijn gedachten ver weg. Om nauwkeurig te zijn: twintig mijl recht vooruit, bij het doel, waarheen hij onderweg was. De brandende middagzon zond haar stekende stralen uit een wolkenloozen blauwen hemel op hem neer. Hij merkte het echter niet. Jim had te lang in deze hitte geleefd, om er nu nog aandacht aan te schenken. Schitterend gekleurde bloemen, die groeiden tusschen de boomen welke ter weerszijden van zijn pad stonden en die de bewondering van bijna iederen toerist zouden hebben opgewekt, deden hem niet eens zijn hoofd omwenderi. Het gezicht van een gewonen Engelschen tuin zou meer tot hem hebben gesproken dan alle tropische bloemen der wereld tezamen. Hij had ze tè vaak gezien: ze verveelden hem doodelijk. Ze waren voor hem het symbool van de ziel van het land: mooi, pronkerig, en — geraffineerd. „Het is ellendig!" zei hij plotseling luid. „Ellendig! En de hemel weet, waarom ik nog steeds hier ben!" Toen lachte hij even: het was niet den eersten keer, dat hij zich deze vraag stelde en hij was er nog steeds! De lach bestierf op zijn lippen: opnieuw hadden zijn gedachten den tocht gemaakt naar den bungalow, twintig mijl voor hem uit. Hoe zouden die twee menschen het maken in dit land van hardheid en ruwe contrasten? Twee mèèr ongeschikte bewoners kon men zich moeilijk denken; vooral de man leek in deze streek van de wereld al zeer weinig op zijn plaats. En toch zou het mogelijk kunnen zijn, dat het hun goed ging. Jim had gedurende zijn leven al vaker meegemaakt, dat menschen, die ergens totaal niet - op hun plaats waren, het toch uithielden, en met succes! En Jack Fairbrace was geen zwakkeling — verre van dat! Hij was een geoefend sportsman en een beste kameraad. Maar hij hechtte aan het leven van de groote stad met zijn vermaken en zijn ontspanningen en Jim kon hem zich moeilijk in Afrika denken. Enid — zijn vrouw — was anders, maar Carol Lombard heeft haar koffers gepakt. een vrouw schikt zich over het algemeen -
6
-
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimniiiiiHiiiiiiiiii
i
iiiiiimiiiiiiiiiiiiiiii
spoediger dan een man. Hij herinnerde zich dien avond te Henley, vier jaar geleden, toen hij haar een beschrijving had gegeven van het land, dat hij tot het zijne had gemaakt. Hij had er den glans, de schoonheid en de aantrekkingskracht van geschilderd. En hij had het zelf ook geloofd; dat deed hij steeds, wanneer hij weg was en dat was de reden, dat hij er steeds weer naar terugkeerde. En zij had geluisterd, terwijl haar lippen af en toe zijn woorden fluisterend herhaalden, haar hoofd wat achterover rustend in groote aandacht. „Ik bedoel het niet zoo, ouwe jongen," zei hij opeens, toen de vos trilde onder een hand, die plotseling wat te krachtig was geworden. „Ik dacht aan andere dingen " „Ik dacht aan haar en aan dien avond," had hij kunnen zeggen. Nimmer zou hij die uren van hun samenzijn vergeten. Haar nabijheid en de geur van haar parfum waren hem naar het hoofd gestegen. In gedachten hoorde hij nog het zachte klotsen der golfjes tegen hun giek, .terwijl zij langzaam voortdreven; de muziek van de kapel, die ergens in een restaurant op den oever speelde, klonk hem nóg in de ooren. Plotseling had hij haar in zijn armen genomen en gekust Misschien twee seconden, zeker, niet langer, had zij roerloos in zijn armen gelegen; toen had ze hem — o, heel vriendelijk! — van zich afgeduwd. „Jim," zei ze kalm, „ik had je moeten vertellen, dat ik zoo goed als geëngageerd ben. Het is nog slechts officieus; daarom draag ik geen ring." „O," had Jim geantwoord en met vingers, die trilden van emotie, had hij een sigaret aangestoken. „Het spijt me; ik wist het njet!" En omdat hij een man van eer was, was hij den volgenden dag vertrokken. Zij had hem laten gaan. Hij had niets meer gezegd, ofschoon niemand had kunnen weten wat het resultaat was geweest, indien hij wèl gesproken had. Hij wist, dat hij van haar hield — eerlijk en oprecht; en zij — zij had zich verbaasd en gewacht en was ten slotte met Jack Fairbrace getrouwd. Hetgeen reeds meer is gebeurd in deze wereld en naar alle waarschijnlijkheid wel zal blijven gebeuren ook. Bovendien was zij gelukkig met hem, want Jack was een goede man en een blanke! En wanneer zij soms dacht aan een grooten bronzen man met levendige blauwe oogen, en zich afvroeg waar hij zou zijn en wat hij deed dan hield zij deze gedachten toch strikt voor zichzelf. Een of twee keer had zij hem nog gezien voordat hij naar Afrika was teruggekeerd, maar steeds waren andejen bij hun ontmoeting tegenwoordig geweest. Het feit, dat zij altijd had gezorgd dat er anderen aanwezig waren, kon misschien gelden als een aanduiding van haar gevoelens voor hem En toen kwam Jim Sefton — na een tocht gedaan te hebben van vijftien maanden in
het hart van Tanganyika — terug in Johannesburg. Dat was zijn constant postadres en onder de brieven, die voor hem waren verzameld, was er ook een van Enid Fairbrace. De brief was bijna een jaar oud en luidde als volgt: Beste Jim, Tegen den tijd, dat je dezen brief krijgt — of je moest niet in Johannesburg zijn — zullen we zelf naar Afrika onderweg zijn. Een verrassing, niet? Ik kan zelf nauwelijks gelooven, dat we gaan. Maar de omstandigheden veranderen zoo in Engeland, en de bedienden zijn zoo moeilijk en veeleischend en al ons geld raakt op aan de noodzakelijkste levensbehoeften. In ieder geval: we gaan iets anders probeeren. Herinner je je nog den avond, waarop je mij van je land vertelde en hoe mooi het er was? We hebben een farm gekocht, min of meer in compagnonscliap met een ander. En we gaan naar Afrika om ons fortuin te beproeven. Kom ons dus eens opzoeken, indien je ooit in onze buurt komt. Ik weet, dat het zooveel wil zeggen als iemand die uit lndië komt te vragen, hoe je neef het maakt, die ook ergens in lndië woont. Maar hoe ver we ook bij je vandaan komen te wonen, je moet een bezoek aan ons toch op je programma zetten, al was het alleen maar om ons te vertellen of we soms fouten maken. Kom wanneer je er zin in hebt; geef je geen moeite ons vooraf te schrijven. Met veel groeten, ENID FAIRBRACE. Hij had niet geschreven; hij had haar bij haar woord genomen. Het was nu al zoo lang geleden, dat haar brief was gekomen, dat hij het beter had geoordeeld, te gaan zonder vooraf bericht te zenden. Bovendien was hij er niet geheel zeker van, wanneer hij aan het door haar opgegeven adres zou kunnen zijn: hij had eerst nog een paar andere zaken af te doen. En nu deze waren beëindigd, was hij op weg om een vriendschap te gaan vernieuwen, die zoo* licht iets anders had kunnen worden.... Het was nu reeds drie. jaar geleden, sinds hij Enid Fairbrace voor het laatst had gezien en hij was zich bewust van een zonderlinge opwinding, nu hij haar ging terugzien. Zij . herinnerde hem aan de mooiste oogenblikken, die hij in zijn leven had gekend! Hij keek naar de zon en zag, dat het 'ongeveer drie uur w a s . . . . „Nog drie mijl," mompelde hij in zichzelf en hij spoorde zijn paard tot een lichten galop aan. De weg was scherp afgebakend en door de aanwijzingen die hij had gekregen aan het station, waar hij zijn paard had gehuurd, leverde hij voor een man als Jim Sefton geen enkele moeilijkheid op. Voor een stadsmensen mscht het misschien een ondoordringbaar bosch hebben geleken: voor het geoefende oog van Sefton was hij even duidelijk gemerkt alsof er wegwijzers hadden gestaan. „Dat is de kreek, ouwe jongen," zei hij tegen zijn paard, toen dit in het water stapte, zoodat het hoog in het rond opspatte. „We hebben nu nog maar een paar mijl te gaan." En toen richtte hij zich opeens hoog op: plotseling was er een blanke, met een geweer onder zijn arm, vlak voor hem op zijn pad verschenen. „Goeden middag," zei Jim Sefton. „Ga ik zoo goed naar den bungalow van Fairbrace?" „Rijd maar steeds, zooveel ge kunt, recht door," antwoordde de ander, hem aandachtig opnemend. „Ben je bij geval dokter?"
„Neen," antwoordde Sefton. „Waarom? 'Is er iemand ziek?" „Fairbrace is niet erg in orde," antwoordde de vreemde. „Ik ben Granger — zijn compagnon. Ik woon bij hem." „Wat scheelt hij?" vroeg Sefton. „Malaria?" „Ik voor mij geloof, dat hij een flinke tarnpane-koorts heeft," zei Granger. „Hoose temperatuur en alle andere symptomen." „Hoe maakt mrs. Fairbrace het?" vroeg Sefton na een korte pauze, en weer nam de ander hem onderzoekend op. „Best," antwoordde hij, na even te hebben nagedacht. „Ze trekt het zich natuurlijk aan, dat haar man niet in orde is. Ken je hen?" „Heel goed," antwoordde Sefton. „Ik ben zelfs op weg naar hen, om gevolg te geven aan een invitatie, die reeds meer dan een jaar oud is. Ik ben echter op expeditie geweest en vond den brief op mij liggen wachten, toen ik drie weken geleden in Johannesburg kwam. Ik heet Sefton." De ander knikte. „Dat vermoedde ik wel. Ik heb ze vaak over je hooren spreken." „Hoe maken ze het?" vroeg Sefton. „Marcheert de farm?" „Ja,"- antwoordde Granger kort. „Alleen moest er hier een spoorlijn in de buurt zijn. Maar we komen er zoo ook wel. Dat zul je trouwens zelf zien. — De bungalow ligt op een hoogte, ongeveer anderhalve mijl hiervandaan, recht voor je uit. Maar pas op voor slangen, want er zijn hier heel wat mamba's." „Dank ie, ik zal oppassen," zei Sefton. „Ik zie je zeker nog wel?" Hij knikte groetend en zette zijn paard tot een draf aan en toen, even voordat hij in een kromming van den weg kwam, was het hem opeens alsof hij gedwongen werd om te kijken. Hij deed het en zag toen, dat Granger hem nog steeds bewegingloos stond na te staren, ofschoon hij zich op hetzelfde oogenblik, dat Sefton omkeek, omdraaide en in 't struikgewas verdween. Even fronste Jim zijn voorhoofd. Zonder twijfel was het zeer onredelijk, maar hij voelde een uitgesproken afkeer voor Jack Fairbrace's compagnon. Terwijl hij voortreed, trokken de rimpels op zijn vorhoofd zich steeds meer samen. Hij was nu temidden van een groote uitgestrektheid gecultiveerd land gekomen en begreep dat hij zich op het ter-rein bevond van zijn vrienden. En ofschoon hij zijn oogen openhield voor de doodelijkste van alle slangen •— de zwarte mamba — nam hij toch de gesteldheid van het terrein, waardoor hij reed, goed in zich op. Jim Sefton zelf was geen farmer, maar weinigen in Afrika hadden meer verstand van het vak dan hij. Spoedig was het hem duidelijk, dat het lang niet in orde was met de onderneming. Het gedeelte dat hij passeerde, was met katoen beplant en hij zag onmiddellijk, dat de oogst schaarsch en het onkruid overvloedig zou zijn. Op een afstand werd hij eenige sinaasappelboomen gewaar; er zat zoo goed als geen vrucht aan. Alles vertoonde de sporen van verwaarlozing e n . . . . luiheid. „Dat is absoluut niet in orde," peinsde hij. „Ik ben blij, dat ik ben gekomen." Plotseling' zag hij in de verte het huis en zijn paard begon vlugger te draven, alsof het voelde, dat het eind van den rit gekomen was. Vijf minuten later schudde hij Enid Fairbrace de hand, terwijl een jongen zijn paard naar een schuur voerde, die als stal dienst deed. „Wat'ben ik blij, dat je gekomen bent, Jirri riep ze verheugd uit. Hij glimlachte ernstig en nam haar met zijn blauwe oogen aandachtig op. -
7
-
Leila Hyam brengt haar vrijen tijd met een spelletje patience door.
*
Anita Page met vacantle aan de kust van Californië.
'
moet je er eerst geld insteken, wil je er geld kunnen uithalen." Jim gromde iets onverstaanbaars. Hij wilde nog niet direct op de kern van de zaak ingaan. Hij keek naar de vlekken aan Jack's hals en twijfelde niet, of Granger's diagnose was juist, en de ander leed aan tampane-koorts. Hij zei hun zijn meening en Enid was erdoor gerustgesteld. Nadat hij nog eenigen tijd met Jack was blijven praten, volgde hij haar naar de hall, om er de thee te gebruiken. Het eerste wat hem daar trof, was het verschil tusschen het interieur van het huis en de omgeving. Binnen deed niets denken aan verwaarloozing of werkschuwheid: alles was helder en comfortabel en met een zucht van verlichting nam hij den kop aan, dien zij hem toereikte. „Je hebt het hier alleraardigst ingericht, Enid," zei hij. „Werkelijk! Jack en zijn compagnon zijn twee geluksvogels." Terwijl hij de laatste woorden zei, klonk buiten het geluid van een schot. Het was tamelijk dichtbij en instinctief richtte Jim zich op in zijn stoel. „Dat zal mr. Granger wel zijn," zei HEINIIRO T E N I O A I N I K A , , Enid. „Hij schiet altijd ergens op." in n ! het co cert „Het klonk tamelijk dichtbij," zei Sefton. „Hoogstens een paar honderd meter weg." „Het zal een slang zijn," antwoordde „Je ziet er goed uit, Enid," zei hij zij onverschillig. „Er zijn een heeleboel na eenige oogenblikken. „Heel goed! slangen hier in de buurt." Een beetje — hoe zal ik het zeggen: Ze keken allebei op, toen er buiten misschien een beetje bezorgd. Maar ik voetstappen klonken, en het volgende veronderstel dat dit een gevolg is van oogenblik kwam Granger binnen. Jack's koorts?" „Ik heb een mamba geschoten," riep „Hoe weet jij, dat Jack koorts heeft?" hij uit. „Een groote. Wil.je hem zien, vroeg ze verbaasd. Enid? Hij ligt buiten." „Ik ben jullie compagnon, Granger, Enid huiverde. tegengekomen bij de kreek," antwoord„Laat hem alsjeblieft daar," zei ze. de hij. „Het is jammer dat hij niet in „Wilt u misschien een kop thee, mr. orde is. Granger zei iets van tampaneGranger?" koorts." Hij nam den kop aan, dien zij hem Bij het hooren van Granger's naam E e n b e n i j d e n s w a a r d i g teint. overhandigde, en ging zitten. was er een ernstige blik in Enid's oogen „Ik heb het dier meegenomen om het f twee e n e e n h a l f millioen poriën gekomen. Jim Sefton had het wel ge- wJnfp^,"J.JÏK? aan Jack te laten zien," zei hij. „Wil v e r b l n dl.l n staan m ™i«? !" , « « t kllertjes. die in do merkt, maar er niet op gereageerd. je wel gelooven, Sefton, dat hij er nog onderste lagen der huid gelegen zijn Wanneer de poriën verstopt zijn. raken de kllertjes ontstoken nooit een heeft gezien in al den tijd, „Zijn temperatuur blijft steeds zoo waardoor puistjes, vetwormpjes en uitgezette nó ontstaan, feeep en water zijn n i e t " K X dat hij hier is?" hoog," zei Enid. Ze ging hem, terwijl rièn door 1 de heopperhuid te dringen. Wat O dan l s z u u rheen st ze sprak, vóór, het huis in. „Ik geloof h22ü Jim Sefton mompelde iets van ver< * het meest reinigende d,?H ™ e antl R ^ v K . ? *eptische middel der n f t u u r ' niet, dat het iets ernstigs is, maar het Radox bevat meer zuurstof, dan bazing en dronk zijn thee uit. Op het eenlg ander midmaakt hem zoo zwak en prikkelbaar. del en een Radox-behandeling voor vetwormoies oogenblik interesseerde het feit, dat Laten we eerst even naar hem toegaan." Sw o m r3dUtttSOf2>nhieSUUtkel«k e " « o e l t o f f S M S Granger de vrouw van zijn compagnon w * beschreven In den hieronder volgenden brief van een enthousiaste gebruikster Enid, en zij hem, zeer op een afstand, Hij volgde haar in de slaapkamer van malen mr. Granger noemde, hem meer dan de haar man. Jack kwam glimlachend overf ' h ^ t ^ , SledeShts .enkele gebruikt J » J t hi, dJ ' veZij7dwenen i vetwormpjes, die ik sinds mamba die buiten lag. En gedurende eind toen hij hem zag. 'mi „ Ji i / 'k had er verschrikkelijk veel last van gedurende 7 jaar Or> z'n het volgende half uur verminderde zijn „Jim!" riep hij uit. „Waar kom jij S 9d V ts het zeer v?iï£j JJ? u " onaangenaam. belangstelling in die richting niet, want vandaan?"  ÏZh'J ,*V? ' ƒ ? zeer olijke ontsiering. want hetleine gezicht ziet er uit alsof het bezaaid hij had gemerkt, dat Granger verliefd r LllV Jt °etvlekjes. Een maand geleden Jim zette zich op het bed en lachte. was op Enid Fairbrace en dat zij er zich kocht ik een pakje Radox en gebruikte het „Ik kom uit den hemel vallen, zooals op de volgende manier: ik loste een theelevel volkomen van bewust was. Eveneens Radox op tn een kop heet water, sponste hiergewoonlijk, ouwe jongen," antwoordde n ?e c was het duidelijk, dat zij niets om Gran™f,t„^H c !i 'M go?d <*/ Sedurende eenige hij. „Ik kreeg Enid's brief pas drie weminuten. Speciaal mxin neus en kin. die heel ger gaf. erg waren Daarna droogde ik mijn gezicht ken geleden. Het is jammer, dat ik je fac»ties af en gebruikte een goede cold cream Er was eigenlijk niets nieuws aan deze liet deze even intrekken en sponste ten slotte met koorts moet vinden. Hoe kom je om de ï!L, l ? O U v yater Poriën te sluiten. situatie en een paar keer werd zijn mond daaraan?" Deze behandeling paste ik een week lana t oe ik m tot een cynischen glimlach vertrokken. ,'™f/h? aV0?d . ' terwW V 's morgens „Ik ben een paar dagen geleden met waschte met water, waarin ik een klein beetje Wanneer twee mannen in een uithoek Radox gedaan had. Ik ben nu trotsch oo miin Bill op jacht geweest," zei Fairbrace gemoofenjrisch teint: de vetwormpjes zijn gevan de wereld samen in hetzelfde huis irriteerd. „Bill is m'n compagnon Granheel verdwenen en ik ben van plan. mi/nooit vertoeven met 'n aantrekkelijke vrouw, meer zonder Radox te wasschen. Radox is zeer ger. Of eigenlijk moet ik zeggen, dat ik zuinig in het gebruik." dan kan zooiets licht gebeuren. 19 Januari 1930. zijn compagnon ben. Het land behoorde Het was typeerend voor Jim's eerlijk ,r>»! . , ,. MeWfrouw K. W. te L. oorspronkelijk aan hem en hij heeft ver(Orlgineele brief ter inzage). karakter, dat hij nog dienzelfden avond stand van het bedrijf." mp worden verw derd ÜOOT p a^ d ^ Ld o o r ee , . k ti een theelepel met Enid sprak over hetgeen hij had . ,^L .n ° P gefiltreerde, zure melk te „Zoo?" merkte Jim op. „En waar zorg Smengen en met dit mengsel de huid lederen dag opgemerkt. Zij wandelden door den kleite behandelen. * jij voor? Zeker voor het kapitaal?" nen tuin, dien zij om het huis had aanKi. R ?fl 0,t l s . h e « r l tJk geparfumeerd en verkrijgbaar „Ja, natuurlijk, ik heb er wat contan- « L a , i t v . a l ^ t h e k e r ? . e n d r °glsten a [ 1.25 per pak. gelegd en plotseling bleef hij staan en een pak ls toereikend voor verscheidene weken ten in gestoken," antwoordde de ander. „ . . ' m J ? ° n £ u r ? : N v Kowntree Handels Mij. Keizers- wees met zijn stok naar de farm, die „En bij den hemel, het is een kostbare giacht 124. Amsterdam (C). zich beneden hen uitstrekte. Indlë verkrygbaar bij: Firma J. van Gorkora onderneming. Maar zooals Bill zegt,
* *> -" a reriirvrffi%ï^»^r
"
(Vervolg
- 8 -
op p&gina 15)
rFOTO P n
c)
JAARGANG 1929
HOTELS EN T R E I N E N IN AMERIKA
1
BELEEFDHEID DIE IRRITEERT, ALS SERVICE. - ACROBATIEK IN DEN SLAAPWAGEN.
Vooral in de warme zomermaanden ii een flacon
Boldoot
de meest
•welkome attentie. N u e n dan een alwrijving Boldoot,
EEN GEBONDEN JAARGANG VAN &
houdt
en beschermt
..HET WEEKBLAD" CINEMA
met E a u d e Cologne U
vrij
v a n stof
U w teint,
't Stelt
U in staat om frisch e n opgewekt te genieten v a n al 't goede, dat de zomer biedt.
THEATER
Boldoot s
is e e n bezit, dat u nog vele aangename uurtjes kan verschaffen. Het brengt u in herinnering al hetgeen „Het Weekblad" u bood, zoowel interessante films en tooneelstukken als den overigen lezenswaardigen inhoud. Zij zullen u in rustige uurtjes nog dikwijls bezighouden.
Imperiale
is
E a u de
Cologne van 't hoogste gehalte en Op elke flacon moet de naam Boldoot staan I
geldt v a n ouds als standaardkwaliteit voor de allerbeste.
M o n o p o l e Flacon . H e e l e Kropflacon . H a l v e Kropflacon .
Het is d e moeite waard o m e e n jaargang van HET WEEKBLAD, te laten inbinden e n e e n plaatsje in uw woning te geven.
Imperiale
Veritable
fl. 3.25 „ 2.30 „ 1.30
fl. 1.85 „ 1.25 „ 0.75
Houdt U koel met
Eau de Cologne
Bestel daarom nog heden een exemplaar van d e n band bij uwen leverancier, of rechtstreeks bij de Administratie, GALGEWATER 22, LEIDEN, onder bijvoeging van het bedrag ad f 1.50 in postzegels, door toezending van postwissel of storting op postrekening 41880.
A merika is het land van de „ser*M\ vice". Alle firma's, alle winkels J/JL en alle hotels zijn er op uit, den cliënten zooveel mogelijk service te geven en hoe grooter de „tip" is, des te grooter is de service, doch ook zonder de tip wordt deze service verstrekt en zelfs hebben de diverse Statler-hotels, die in de voornaamste steden in de East en de Middle West te vinden zijn, speciale „service-books" in alle kamers, waarin de gast precies leest wat het personeel tegenover hem verschuldigd is e n . . . wat de gast tegenover het personeel verschuldigd is, want de service kan evenmin als de liefde, van een kant komen. Een van de eerste regelen is: „De gast heeft altijd gelijk" en met die vrome gedachte in m'n geheugen stapte ik den eersten' den besten d a g in hotel Pennsylvania te New York in de lift en wanneer dat instrument niet gauw naar de zooveelste etage was gestegen, had de werkvrouw misschien de bloedsporen kunnen opruimen, want de lift„starter" en een van de gasten hadden hoogloopendé ruzie. Maar alle wetten en voorschriften zijn er nu eenmaal om ontdoken te worden . . . Het Pennsylvania-hotel is het grootste van New York, met twee en twintig honderd kamers en twee en twintig honderd badkamers en hoewel ze e r geen verkeersagenten hebben, kun je er tèch den weg kwijtraken. Maar om op die „service" terug te komen. Alle bedienden zijn even vriendelijk en dat zijn ze werkelijk zelfs, voordat ze een fooi hebben gekregen. In vele hotels (en o.a. in alle Statler) hangt in elke kamer een speciale aankondiging, welke eveneens door den radiodienst van het hotel eiken avond wordt uitgezonden, om vooral niet te vergeten de telefoniste te vertellen, hoe laat je den volgenden ochtend uit je zoetste droomen tot de werkelijkheid teruggeroepen wilt worden en hoewel je den volgenden morgen de telefoon, die je wakker maakt, in alle mogelijke en onmogelijke gesmoorde verwenschingen
IN DE CLUB-CAR VAN EEN AMERIKAANSCHEN TREIN
DE KLEEDKAMER VOOR DE DAMES IN EEN AMERIKAANSCHEN TREIN
T. LEVISSON, Zeepfabriek, 's Gravenhage - Post Giro 63197 -
naar een andere wereld zou willen doen verzeilen, besluit je toch maar dien raad om gewekt te worden op te volgen en met je vriendelijkste stem vertel je de girl aan het andere einde van den telefoondraad dus, hoe laat je den volgenden ochtend gestoord wilt worden. Met haar liefste stem antwoordt de telefoniste dan altijd weer, hetzij in New York, Buffalo of Cleveland: „Yes sir. room 1-3-5-7- om acht uur dertig. Zeker sir," en daarna volgt het altijd wcerkeerende „Good night". Dat „good night" is dus service, want het doet je in een zachten sluimer verzinken. ' Dan komt die volgende morgen en met rinkelend lawaai loopt de w e k k e r . . . . pardon, ik wil zeggen lawaait de telefoon door je kamer, met het resultaat, dat je er dus uit moet. Maar je kwade bui wordt oogenblikkelijk weggevaagd door een allervriendelijkst gekraai in de telefoon: „Good morning sir, het is acht dertig". Na de diverse ochtendbewerkingen te hebben ondergaan, verlaat je dan je kamer en geeft op de gang je sleutel af en het klinkt je tegemoet „Good morning sir, how are you this morning?", waarop je allervriendelijkst antwoordt, dat je je puik voelt, Dan komt de liftboy: „Morning sir, how are you this morning ?" en wederom verzeker je, dat je je nog nooit lekkerder gevoeld hebt. En de boy in de hall weet het ook a l : „Morning sir, how are you this morning?" en nog niets kwaads vermoedend, zeg je, dat je gezondheid niets te wenschen overlaat. Dan komt de obcrkellner met het stereotype gezegde en je zegt: „Gaat wel" en als dan de kellner komt, zeg je „alright", om vervolgens niets meer tegen de garderobejuf f rouw te zeggen, waarna je een zijdeur uitloopt, om toch vooral den portier niet te passeeren en op straat een verzuchting te slaken en blij te zijn, dat je niet je schoenen hebt laten poetsen en je je zelf geschoren hebt. Dit is service En dan heb ik in een Amcrikaanschen trein geslapen en denk er op
10 HOE EEN „SLEEPER" (SLAAPWAGEN) ER OVERDAG UITZIET
FENNY O U B B E L S Leerares Moderne
in de dansen
Meest toonaangevende
WILLIAM POWELL
in 't Gooi
I
n en uu liet bad — d a t zijn d e o o ^ n . b l i k k e n , w a a r o p m e n eigenlijk n i e t a l t i j d aan mondain-zijn heeft gedacht. Tegenw o o r d i g is h e t e c h t e r a n d e r » , d a a r i e d e r o o g e n b l i k in h e t l e v e n d e r e l e g a n t e v r o u w een rol speelt! 's M o r g e n s v r o e g , als d e h a n e n k r a a i e n , begint de dagtaak van 4e elegante vrouw al, i n d i e n zij h a a r t e n m i n s t e g o e d en m e t s m a a k b e ë i n d i g e n wil. Het. a l l e r e e r s t m o e t ze b e g i n n e n m e t „ p u n t r o l l e n " of g y m n a stiek-maken, teneinde haar lenigheid te b e h o u d e n , a l v o r e n s zij in h e t w a r m e , zoet geparfumeerde badwater springt. Doch de m o n d a i n e v r o u w h e e f t ook d a a r g e e n tijd om t e r u s t e n , e n zich o p h a a r g e m a k d o o r
's-Oravelandscheweg 85 HILVERSUM het oogenblik ernstig over, ergens een baantje als acrobaat te gaan accepteeren, want één enkelen nacht in een Amerikaanschen „sleeper" maakt zelfs de meest verstijfde spierbundels los en soepel. De slaapwagen ziet er overdag uit a h een heel fatsoenlijke pullman, maar is 's avonds aan de hevigste veranderingen ten prooi. De negerbedienden slagen er in, het inwendige in een minimum van tijd onherkenbaar te maken, door het te transformeeren in een lange gang met gordijnen aan weerskanten en achter de gordijnen overal twee bedden boven elkaar. Dat de bedden dus alleen maar door een gordijn aan het menschelijke oog onttrokken zijn, heeft tengevolge, dat iedereen gedoemd is zich achter die gordijnen aan en uit te kleeden, want er zijn geen aparte damesen heerenrijtuigen. Het gevolg is, dat je je voortdurend in alle mogelijke richtingen uitrekt en inkrimpt, dan eens met je hoofd aan het voeteneinde bent en een oogenblik daarna met je voeten op de plaats waar ze behooren. Even later ben je een been kwijt en'na onder alle kussens en dekens te hebben gezocht, vind je het ergens in je nek. J e stoot je knie of je stoot je elleboog, zit met je teenen verward in het gordijnkoord, slaat met je hoofd een roffel op den ijzeren onderkant van het bed van je bovenbuurman, (die het nog veel erger te stellen heeft, want de ruimte op de eerste étage is nog kleiner dan die in het huis), en als je je dan eindelijk goed en wel in je pyama hebt gewrongen, komt de bediende je vertellen, dat het acht uur is en dat je over een uur op de plaats van bestemming zult zijn, zoodat het lieve leventje weer opnieuw begint, doch nu in omgekeerde r i c h t i n g . . . E n als je dan eindelijk, na veel wroeten en zuchten, je armen en beenen weer bij elkaar gezocht hebt en je in de benoodigde kleeren hebt gestoken, een klein applausje wilt brengen aan den man, die geheel comme il faut uit zijn étagewoning vertrekt, stoot je natuurlijk weer je hoofd en komt vervolgens tot de ontdekking, dat je je overhemd hebt vergeten aan te trekken... Zóo reist men in de States . . . S. WAAG K W \ R . IN. V .
ff O Va
DEN HAAO Kone Poten 25 Tel. 1760G
AMSTERDAM Warmoesstr. 187 Tel. 46111
AUTOREIZEN
Z W I T S E R L A N D —RIJN NORMANDIË
Vraagt geregelde en gratis toezending der p r o g r a m m a ' s voor reizen en tochtjes
EEN P R A A T J E VOOR DE M O D E R N E 1/ROUW
E
en gemompel van verontwaardiging is Bill Powell's ontvangst, telkens als hij op het witte doek verschijnt. In honderden kilometers film heeft hij gelogen, gestolen, gemoord, geplunderd, bedrogen en onwettig liefgehad en het resultaat is, dat zijn naam eiken avond in groote letters in duizenden theaters is te lezen. William Powell werd op 29 Juli geboren te Kansas City. Hij werd opgevoed te Pittsburgh en op de American Academy of Dramatic Arts in New-York. Bij het verlaten van deze school kreeg hij bijna oogenblikkelijk werk in „The iNe'er Do Well" in het Lyric Theater. Na afloop van dit stuk slaagde hij er zelden in werk te vinden en tot overmaat van ramp mislukten de stukken waarvoor hij geëngageerd werd, zoodat hij maanden achtereen honger leed. Toch gaf hij den moed niet op, en schreef niet naar huis om geld. Na verloop van eenige maanden kreeg hij achtereenvolgens werk in Pittsburgh, Portland, Oregon, Detroit, Buffalo en Boston. Met de ervaring, in al deze plaatsen opgedaan, slaagde hij er in een rol te krijgen in een Broadwaysucces: „Within the Law". Een rolletje in John Barrymore's „Sherlock Holmes" was het begin van zijn filmcarrière. Na „Romola" en „Too many Kisses", in welke laatste film hij met Richard Dix optrad, kreeg hij een Paramount-contract en is sinds dien tijd steeds bij dezelfde maatschappij gebleven. Zijn beste creaties waren Boldini in „Beau Geste", en de regisseur in „Het Laatste Commando". Zijn nieuwste films zijn „Interference", Paramount's eerste honderd percent sprekendefilm, „The Canary Murder Case", waarin hij een detective speelt, met Louise Brooks als het vermoorde slachtoffer, en Captain Trench in „The Four Feathers", de opvolger van „Chang" die door Cooper en Schoedsack vervaardigd wordt. Powell is één meter tachtig lang, weegt honderdvijftig pond en heeft zwart haar en blauwe oogen. T2
BIJ DE OCHTEND-GYMNASTIEK h e t w a t e r te laten omkabbelen. Haar dagtaak begint „ u l t r a - m o d e r n " met haar „telef o n i s c h p r o g r a m m a " . D u s in b a d , e n v a n u i t d e b a d k u i p , kan zij d e c o s t u m i è r e a f z e g g e n ; afspreken met den kapper enz. Alle samenk o m s t e n w o r d e n v a n h i e r u i t a f g e s p r o k e n en de d a n s - en b r i d g e a v o n d e n voor de geheele w e e k b e p a a l d . G e e n r u s t d u s in h e t b a d . Alleen de oogenblikken erna, alvorens de e c h t e p l i c h t e n van d e m o n d a i n e v r o u w b e g i n n e n , b e h o o r e n aan d e l i e v e l i n g s b e z i g heid, welke bestaat uit het naar voren tooveren van haar charme en „chique", w a n n e e r d e z e e r n i e t v a n n a t u r e zijn, e n m e n k a n e r z e k e r v a n zijn, d a t d i t l a a t s t e n o o i t h e t geval i s , zelfs n i e t bij d e m o o i s t e v r o u w . W a t a l l e m a a l is e r n i e t n o o d i g voor het voltooien der charme I D e allernoodigsfe o n d e r d e e l e n zijn: l i p p e n s t i f t , p o e d e r d o o s en - k w a s t , p a r f u m e n e e n . ". . fijne c i g a r e t . O m m e t p o e d e r góéd om t e gaan, e i s c h t k e n n i s
(Vcivolé
van pa&n& 6)
„Wat bezielt jullie eigenlijk, Enid?" vroeg hij. „Ik veronderstel, dat je weet, dat jullie je geld weggooien, als er geen verandering in komt?" Ze verschoot van kleur, terwijl ze hem verbaasd aanstaarde. „Wat bedoel je, Jim?" vroeg ze. „Enid," zei hij ernstig, „de farm verkeert in een ellendigen toestand. Ik heb het nog niet nauwkeurig onderzocht en ik weet dus nog niet of er iets uit den grond gehaald kan worden, als er intensief gewerkt wordt, maar wèl weet ik, dat de grond hier nooit profijt zal opleveren, indien hij niet beter geëxploiteerd wordt." „Maar mr. Granger zei, dat alles zoo goed ging," stamelde zij. „Dan is die mr. Granger een vervloekte leugenaar," antwoordde Jim. „Je mag hem niet, is het wel, Enid?" Zijn woorden klonken meer als een bevestiging dan als een vraag. „Neen, ik mag hem niet," antwoordde ze kalm. „Ik heb zelfs een hekel aan hem. Maar ik dacht, dat hij volkomen op de hoogte was van het farmbedrijfen daarom " , En daarom duld je een man in je huis, die verliefd op je is!" Hij stak een sigaret op en keek haar vaag glimlachend aan. „Dat heb je gauw gezien, Jim." „Enid," antwoordde hij ernstig, „ik
mag je tè graag, om niet te merken wanneer je iets hebt, dat je hindert " Zij keek hem met een dankbaren blik aan. Het was duidelijk, dat zij blij was, omdat hij niet van zijn vroegere gevoelens voor haar repte. „Maar wat moeten we doen, Jim?" vroeg ze opeens. „Jack en mr. Granger hebben een contract geteekend. Je moet namelijk weten, dat de grond oorspronkelijk aan hem toebehoorde en dat Jack zijn geld zou geven voor de exploitatie." „Een heel goed idee," antwoordde Jim droog, „als de grond behoorlijk werd
Zuster zegt; „ K r u s c h e n is het schitterendste middel voor rheumatieK, dat ik ken". Doctoren en verpleegsters weten, wat die vreeselljke r h e u m a tische pijnen beteekenen. Ziehier een verpleegster, die vele gevallen persoonlijk meemaakte. Haar groote ervaring m e t geneesmiddelen u i t zij In dit ééne z i n n e t j e : „Kruschen is h e t s c h i t t e r e n d ste middel voor r h e u m a t l e k , d a t ik ken." Leest eens wat zij schrijft:
NA DE AFWERKING VAN HET TELEFONISCH PROGRAMMA e n e r v a r i n g . M e n mag zich n i e t al t e wit of 41 t e r o s e m a k e n . D a a r o m m o e t m e n d e k l e u r d e r p o e d e r n a a r zijn h u i d k l e u r m e n g e n . A l s d a t is g e b e u r d , m o e t m e n d e n g r o o t s t e n m o n d t o t e e n k l e i n k e r s e n m o n d j e w e t e n om t e t o o v e r e n , n a t u u r l i j k met b e h u l p v a n d e l i p p e n s t i f t , om d a a r n a m e t e e n z a c h t parfum h e t geheel aangenaam te omhullen. E e n d e r g e w i c h t i g s t e m e t h o d e n bij h o t . t o i l e t d e r v r o u w i s , d a t zij h e t p a r f u m , h e t w e l k zij e e n m a a l h e e f t g e k o z e n , h a r d n e k k i g f r o u w blijft. T o t slof k o m t d a n d e w e i v e r d i e n d e s i g a r e t , en d e moeilijkste t a a k voor h e t n a a r v o r e n b r e n g e n d e r c h a r m e is voltooid. A DELE.
„Gedurende de 7 jaren dat ik directrice was van het ziekenhuis te W., heb ik ondervonden dat de kleine dagelijksche dosis Kruschen Salts de werking der nieren aanspoort en de patiënten vrijwaart voor nieraanvallen, die zoo dikwijls voorkomen. Nu laat ik het gebruiken in alle dringende noodgevallen. Kruschen is het schitterendste middel voor rheumatiek, dat ik ken. Ik beveel het altijd aan en het hoeft wel geen betoog, dat ik het zelf geregeld eiken morgen gebruik 28 October, 1929. A. B. E. te H. (Origineele brief ter inzage). Dikwijls wordt verondersteld, vooral door oudere menschen, d a t r h e u m a t i s c h e ' p i j n e n wel tijdelijk verlicht, m a a r niet volkomen genezen k u n n e n worden. Kruschen Salts echter werpt deze bewering geheel omver. K r u s c h e n Salts is absoluut gelijkwaardig aan h e t minerale water der bekende Europeesche b r o n n e n , waar rheumatieklijders van eiken leeftijd genezing vinden. K r u s c h e n bevat in den vorm van 6 minerale z o u t e n die werkelijke essentleele bestanddeelen, die U anders alleen door middel van een kostbare k u u r verkrijgt. Deze z o u t e n lossen snel de vlijmscherpe urlnezuurkristallen, de eigenlijke oorzaak der pijnen, op. Wanneer deze kristallen omgezet worden in een onschadelijke vloeistof en u i t h e t lichaam verdreven, is h e t niet meer dan natuurlijk, d a t TJ bevrijd wordt van r h e u m a t i s c h e pijnen. Maar K r u s c h e n doet nog meer. Het d r i n g t direct door tot de nieren en doet ze weer normaal functionneeren, zoodat h e t lichaam bevrijd wordt van die opgeloste u r l n e z u u r k r i s t a l l e n en andere giftige stoffen, die de gezondheid ondermijnen. Bsgin morgen m e t Kruschen. Gebruik trouw „de kleine, dagelijksche dosis" en T zult U weldra k u n n e n verheugen, gelijk zoovele a u l z e n d e n , over het feit, d a t K r u s c h e n Uw r h e u m a t i e k overwint. Knischtn baits is vei kiijubuui bij tillu Apothekers en b l u t s t e n ii I tl.'ui per tlacon. De groote flesch è f 1.60 bevat bijna 3 x den inhoud van den kleinen flacon. Imp.: N. V. Rowntree Handelsmaatschappij, Keizersgr. 124, Amsterdam C.
-
\
13 -
OOKUM", de guit van het witte doek, vindt visschen een prettige vacantiebezigheid.
bewerkt. Mr. Granger komt zijn verplichting niet na. W a t hij heeft gedaan met het geld, weet ik niet. Als hij het in de farm heeft gestoken, dan is hij niet capabel voor zijn taak; als hij het niet heeft gedaan, dan is hij een schurk. In ieder geval ruïneert hij jullie en hoe eerder hem dat verteld wordt, hoe beter. — Ik ken zulke typen, Enid," vervolgde hij. „Ik heb ze meer ontmoet. Gewoonlijk drinken ze te veel en zijn ze niet in staat hun handen tot eerlijken arbeid te gebruiken. Mr. Granger heeft het echter al bijzonder goed getroffen. Hij krijgt geld van Jack; hij heeft een geriefelijk en mooi huis en hij houdt van jou! En vooral dat laatste wel, dat grieft mij het meest." „Ik haat hem," bracht Enid bijna met moeite uit. „Ik kan de manier waarop hij soms naar me kijkt, niet verdragen. O, Jim, als we hem maar kwijt kond e n . . . . als we hem maar konden uitkoopen of zooiets en jij ons kon komen helpen " Jim ging niet in op haar laatste woorden. „Ik zal in ieder geval blijven tot Jack beter is," zei hij eenvoudig. „Ja, doe dat," smeekte zij bijna. „Want we kunnen de kwestie toch niet tot een oplossing brengen, voor hij hersteld is. Hij moet toch het woord voeren, en als hij dat nü zou doen, zou het zijn toestand slechts kunnen verergeren " „Ik blijf tot de zaak in orde is," beloofde hij opnieuw. Gedurende eenige oogenblikken keken zij zwijgend, ieder vervuld van eigen gedachten, naar de zon, die in 't W e s ten steeds lager en lager zonk. En terwijl zij daar stonden en Jack Fairbrace zich onrustig van de koorts in zijn bed om en om wentelde, was Granger bezig de laatste hand te leggen aan zijn duivelsch plan. De onverwachte komst van Jim Sefton dreigde zijn voornemen in de war te zullen sturen. Hij scheen niet iemand,
Pv
^ 6 » WET I
met wien men het gemakkelijk op een accoordje zou kunnen gooien. Het zou moeilijk zijn, hem een verklaring van den stand van zaken te geven. Want zoo goed als Sefton direct had gezien wat voor type Granger was, had ook deze den laatste onmiddellijk op juiste wijze beoordeeld. En Jim Sefton behoor de juist tot het type, dat Granger en zijn soortgenooten het meest vreezen
en verafschuwen: het type, dat niet om te koopen is, dat zich niet leent voor obscure zaakjes en dat, indien het hun noodzakelijk lijkt, de wet in eigen handen neemt en haar toepast op een wijze, die hun goeddunkt. Dat Sefton zou merken, dat het met de farm niet in orde was, begreep Gran ger. Het w a s zelfs een wonder, dat hij den waren toestand zoo lang voor de Fairbrace's had kunnen verbergen. Maar op dat punt maakte hij zich niet ernstig ongerust, want hij wist, dat het toch vroeger of later zou moeten uitkomen. Hij had de beslissing wel gaarne eeni gen tijd willen uitstellen, tot zijn andere plan ten uitvoer was.gebracht, maar ook nu zou over de farm wel niet worden gesproken voordat Jack beter was. Met een hand, die plotseling hevig trilde, schonk Granger zich nog een glas whisky in
RUDOLF S C H I L D K R A U T t W/EDEROM is een van de oude iilmgarde gestorven op het veld van eer. Te midden van zijn werk greep de dood hem aan: men bracht hem uit het atelier naar het huis van zijn zoon Josef, waar hij bijna onmiddellijk overleed. De Duitsche filmkolonie in Hollywood verliest in Rudolf haar besten vertegenwoordiger. Rudolf Schildkraut werd te Constantinopel geboren. I n Weenen betrad hij voor het eerst de planken, die voor hem de wereld beteekenden. Reeds spoedig bleek welk een uit stekend tooneelspeler hij was. Jarenlang speelde hij als gast in bijna alle groote theaters van Europa. Ook speelde hij eenige kleine filmrollen. Toen stak hij den Oceaan over en wist in New York een tooneelengagement te veroveren. Zijn enorme talenkennis kwam hem hier goed te pas (Schildkraut sprak vloeiend vijf talen). Zijn eerste Amerikaansche filmengagement kreeg hij bij Pathé. I n „De Dorpsdokter" on „Zijn Hartekind" trad hij op den voorgrond. Met Greta Garbo werkte hij 'hans aan de Duitsche opname van „Anna Christie", waarin hij de mannelijke hoofdrol zou vervullen. Het heeft niet mogen zijn. De dood, de grootste regisseur, heeft hem zijn laatste rol ontnomen, vóór deze voltooid was.
14
Voordat Jack beter w a s Deze woorden leidden zijn gedachten op een ander spoor: het oude spoor, dat zij nooit geheel en al hadden ver laten, sinds hij Enid Fairbrace had lee ren kennen. I n het begin was dit spoor slechts vaag geweest; toen was het ech ter duidelijk en scherp afgebakend ge worden. Een paar keer was hij er van afgedwaald — niet omdat zijn gevoelens veranderd waren, maar omdat hij bang was geweest. Granger had een diep ge worteld respect voor zijn eigen huid en hij wist nauwkeurig wat er in dit land gebeurde met hen, die het leven van hun medemenschen nemen. En zelfs in dien hij zijn plan zoodanig kon ten uit voer leggen, dat er wettelijk geen en kel bewijs tegen hem kon worden aan gevoerd, dan nog w a s dit niet bevor derlijk voor hetgeen hij wenschte te be reiken. Enid zou zelfs niet eens mogen vermoeden, dat hij op een of andere wijze bij Jack's dood was betrokken. Het was heel moeilijk geweest: hij had wel honderd plannen gemaakt om Jack, in. wien hij het obstakel voor zijn eigen geluk had gezien, uit den w e g te rui men, maar hij had ze alle weer verwor pen. Eenigen tijd had hij veel gevoeld voor een jachtongeluk, maar ten slotte was hij ook daarvan afgestapt. Wel is waar zou hij het zoo hebben kunnen in kleeden, dat hij zelf geen gevaar liep, maar wat zou Enid zeggen? Een man bij ongeluk te dooden is niet de zeker ste weg om de genegenheid der we duwe te w i n n e n . . . . En zoo was dit voornemen den weg van alle andere gegaan en w a s Granger blijven piekeren en peinzen, zonder ooit dichter bij zijn doel te geraken, tot, op eens, dienzelfden middag, het onfeilbare idee bij hem was opgekomen. Het was zoo eenvoudig, zoo absoluut zonder ge vaar. Als het niet dien avond gebeurde, dan toch zeker den volgenden morgen, of den anderen a v o n d . . . . Hij kon zich nu veroorloven een paar dagen te wach ten; hij had immers reeds een jaar ge wacht. Hij stond op toen het geluid van voet stappen hem waarschuwde, dat Enid en Jim naar binnen kwamen. Zóo verdiept was hij geweest in zijn plan, dat hij Jim Sefton bijna geheel vergeten had en hij een vloek smoorde, toen hij den ander hoorde lachen. Maar toen lachte ook Granger, boosaardig en cynisch: alle Seftons der wereld konden hem geen zier schelen. Zijn plan w a s veilig en het moest slagen. Gedurende den avondmaaltijd voerde hij het hoogste woord en de whisky in de karaf minderde snel. Hij kon goed praten, als hij wilde, en dat Enid en Jim wat zwijgzaam waren, schreef hij toe aan zijn eigen opgewektheid. Er werd met geen enkel woord over de farm gerept en na eenigen tijd begon hij zich af te vragen, of zijn vrees voor Sefton's opmerkingsgave niet ongegrond was ge weest.... IDeivolé op pagina 22}
DIT |is het Merk der goede Films]
Rechter : „Beken nu maar, dat je je schuldig voelt aan die inbraak." Beklaagde: „Neen, edelachtbare, ik voel me niet schuldig aan die inbraak, want ik ben in een ander huis terecht gekomen dan ik bedoelde."
MIJN N E E F JANSSEN was bij een vriend te dineeren. Na het eten presenteerde deze hem een sigaar. Maar mijn neef bedankte. ,,Neen, dank je," zei hij. ,,Ik rook heel zelden. Alleen maar als ik eens heel lekker gegeten heb!" Verstoorde Vader: „Schaam je je niet ? J e bent nu al drie jaar op school en kunt nog niet verder tellen dan tot tien. Wat moet je worden als je groot bent ?" Zoontje : „Scheidsrechter bij bokswed strijden." Mevrouw (een nieuw meisje in dienst nemend) : „ I k ben erg blij, dat je de betrekking aanneemt. Kun je misschien i'cn vijftienden van de volgende maand k mien ?" Het meisje : „Dat is juist de datum, vaarop ik u had willen opzeggen, me umiw." Een jong en ongeoefend brandweer man assisteerde bij zijn eersten brand. Plotseling kwam de commandant op hem toesnellen en beval : „Klim langs die ladder naar de achtste verdieping, klau ter langs het uitstekende kozijn naar het vierde raam, laat je dan drie verdiepingen zakken en grijp den balk, dien je daar ziet smeulen. Zwaai dan door het tweede raam naar binnen en zie of er iemand in die kamer is, die gered moet worden . . . . Nou. waar wacht je op ?" „Op pen en inkt," was het antwoord. .,Tk wil mijn ontslag aanvragen !"
Z e v e n en z e v e n t i g s t e v r a a g . Wie onzer lezeressen en lezers kunnen ons zeggen, aan wie de maand Juni haar naam ontleent ? De oplossingen voor deze vraag gelieve men in te zenden op een briefkaart vóór 6 Augustus (lezers in overzeesche ge westen voor 3 December) aan ons adres : Redactie ..Het Weekblad", 22 Galge water, Zeven en zeventigste Vraag, Leiden. Onder hen, die ons een goed antwoord zenden, verloten wij weer een lot van de loterij der Joodsche I nvalide en vijf tt oost prijzen.
Indien U meent HET BESTE flèzien te hebben, dat er op filmgebied bestaat, dan heeft de N.V. METRO OOLDWYN MAYER FI LM Mij. altüd N O G BETERE FI LMS /
^^vC Hij reed in zijn prachtigen, groot en auto achter een miniatuur twoseatertje, waarvan de achterwielen telkens een eind de hoogte insprongen, ofschoon de weg zoo glad was als een spiegel. Einde lijk meende hij toch verplicht te zijn, den ander te waarschuwen, dat hetgeen hij deed zeer slecht was voor de achteras van zijn wagentje. „Lieve hemel, man," was het ant woord, „kan ik nu nog niét eens den hik hebben zonder dat je je er mee be moeit 1" Doublex staat bekend om zijn bru taliteit en zijn geldgebrek. Op zekeren ochtend zit hij op zijn club te ontbijten als een zijner crediteuren hem daar ver rast met een rekening. „Mijnheer," zei Doublex, „zijn dat alle manieren, die u kent ? Om iemand aan zijn ontbijt een rekening te presen teeren ? Weet u wel, dat u wederrechte lijk deze sociëteit bent binnengedrongen ? Dat ik u door de bedienden er uit kan laten gooien ? I ndien u iets van mij wenscht, ga dan naar den portier en geef hem uw kaartje." De crediteur verdween timide en gaf den portier zijn kaartje. Deze bracht het mijnheer Doublex, die een monocle in zijn oog plantte, den naam las en toen zei: „Zeg dien mijnheer, dat ik er niet ben !" De oude dame bleef besluiteloos voor de lift staan. „Moet u naar b o v e n ? " vroeg de liftboy ten slotte. „ J a , " was het aarzelende antwoord, „maar ik wacht tot er iemand anders komt. Zoo'n klein ventje als jij kan me niet naar boven trekken !" Vader : „Nu zal ik je eens een vraag stellen, Jantje, om te zien of je op school oplet. Waarom komt er stoom uit de tuit van den ketel als het water kookt ?" Jantje: „Opdat moeder uw brieven kan openmaken voordat u ze krijgt !" Schoonvader: I „ k veronderstel niet, dat wanneer ik je de hand van mijn dochter geef, je dan altijd op mijn zak denkt te moeten leven ?" Schoonzoon : „Natuurlijk niet. U zult uw dochter bij ons trouwen toch zeker wel zooveel mee geven, dat we u niet meer noodig hebben ?" - 15 -
Tante: „ J e moet niet met modder naar de voorbijgangers gooien, Pietje." Pietje: „Moet ik dan soms wachten tot ik een auto heb ?" „Zoo, Jan, ik heb gehoord, dat je gaat trouwen ?" ■Ja." „En wat voor een vrouw is de uitver korene ? Kan ze goed koken ?" „Neen." „Kan ze dan goed verstellen ?" „Neen." „Mijn hemel, wat kan ze dan ?" „Ze kan goed zingen !" „Had je dan niet goedkooper een kanarie kunnen nemen ?"
D r i e en z e v e n t i g s t e vraag. De prijs van / 2.50 werd gewonnen door mejuffrouw A. Simons, Amsterdam, voor haar bijschrift : „Paps, paps, ze zal d'er toch wel eens gewassenen heb ben ? Of heb ik dat soms mis ? U zei zelf toch gist'ren avond : „H'm, h'm, hij boft, want ze is niet erg frisch" !" De troostprijzen ontvingen: mevrouw v. Antwerpen, 'sGravenhage; de heer F. Carras Jr. 'sGravenhage; de heer S. Marrink, Groningen; de heer W.M. R. Metselaar, Leiden ; mevrouw G. v. d Ros tijne, Rijswijk (Z.H ) Aan de volgende abonné's in Oost en WestIndië en in Afrika zonden wij voor hun goede oplossing van in „Het Week blad" gepubliceerde vragen een prijs v a n / 2 . 5 0 : den heer A. J. Meijer, Koedoes, (Java) ; den heer W. M. G. Kooper, Soe rabaia ; den heer G. A. Rompies, Balik papan ; den heer G. H. Polvliet, Willem stad ; den heer Gouw Gwan Yang, Ban doeng; mevrouw A. de Witte, Fmmastad; mevrouw W. v. d. Brandhof. Johannes burg. Aan de volgende abonné's zonden wij een troostprijs : den heer R. Telegram, Maas ; mevrouw de Gunst, Koedoes ; mejuffrouw J. v. Oosten, Bandoeng ; den heer A. O. Baumer, Soerabaia ; mejuffrouw Licm Diek, Oorontalo.
„DE VIER 3ANT3ES" (Hit the Deck)
DE SUCCESVOLLE RADIO G ELUIDSFILM KOMT FILMA -
AMSTERDAM
■-■■
■■■••
' ■' • ■"■•■-^.ft-.v-.-'--v^..;::;"•''•'■;■■-.:
T
oen ik een uitnoodiging ontving, de vertuoimuj van „Die Sehnsucht jeder Frau" bij te wonen, glimlachte ik. Een Duitsche sprekendefilm, in Hollywood vervaardigd och kom, het zou wel weer humbug zijn. Mijn verwachtingen waren gelijk nul. misschien zelfs nog iets minder. Maar, waarde lezeressen en lezers, toen ik het theater verliet, was ik met stomheid geslagen. Dit filmwerk is het beste, dat tot nu toe op de markt der sprekendefilm werd uitgebracht. Het scenario is logisch van opbouw, de vertolkers van alle rollen zijn geweldig, enfin, alles is in den overtreffenden trap uitstekend. Een eeresaluut voor den Zweedschen regisseur Victor Seastrom, die dit heeft gewrocht en een woord van hulde aan de directie van de MetroGoldwynMayer, die hem er toe in staat heeft gesteld. I n deze rolprent ziet men weer eens wat een goede regisseur van zijn spelers gedaan kan krijgen. De twee mannelijke sterren Edward Robinson en Joseph Schildkraut laten we buiten beschouwing. Dit tweetal heeft reeds meermalen bewezen tot groote dingen in staat J O S E P H S C H I L D K R A U T EN V I LMA B A N K Y te zijn. Schildkraut had ons al in „ShowBoat" overtuigend getoond de aangewezen man voor de talkie te zijn. Maar Vilma Banky. de vrouwelijke hoofdrol, dat was het wonder! Een geheel nieuwe Vilma. W è g het zoetAmerikaansche, wèg de eeuwige glimlach en de dweepoogen. Deze Vilma was een levend mensch, een echte vrouw. En daarvoor dank aan regisseur Seastrom 1 En dan de vertolkers van de bijrolletjes; in het bijzonder de dokter. Prachtige creaties! De inhoud van het scenario zij hier in het kort verteld. Het drama is gebaseerd op een verstandshuwelijk, dat per brief tot stand komt tusschen een I taliaansch Amerikaanschen wijnbouwer en een mooie kellnerin uit San Francisco. Deze laatste blijkt aanvankelijk meer te voelen voor den jongen Buck, een pleegzoon van Tony den landbouwer, doch ten slotte overwint, na heel veel moeilijkheden de liefde voor Tony, die zijn jonge vrouw adoreert.
TONY M A G VOOR DE E E R S T E M A A L H E T B E D V E R L A T E N
16
|
VILMA B A N K Y
l/'-*"-
Bf ..*>
H?*r &K
5tï.
I ^J!-H
-<~^T , ^ , i
■; * «
^m wr<
IBi ^^B 3 ^■k
*i^^
v.* I r
s\ !-;:v
w ^ p
E D W A R D G, R O B I N S O N EN VI LMA B A N K Y
\
17
* ^
j*
»*^p'J
2L
DE ROMANTIEK DER HISTORIE ALS
COLUMBUS
AMERIKA
NIET
HAD
Zijde wordt geverfd
ONTDEKT..
Bij vergissing onder zeil gegaan. De verplaatsing der wereldmacht. Geen aardappelen, geen tabak, geen Fords, maar ook geen beurskrach.
m e n zich v e r v a n d e k u s t d u r f d e wagen. De gevolgen d e r o n t d e k k i n g v a n A m e Tegen de vijftiende eeuw werd d e roeirika zijn werkelijk b u i t e n g e w o o n . Voor s p a a n door h e t zeil v e r v a n g e n , w a a r d o o r de v o l k e r e n , d i e dit werelddeel b e w o o n de snelheid werd v e r g r o o t ; d e n a v i g a t i e den — de I n d i a n e n , d e Azteken en d e m i d d e l e n w e r d e n v e r b e t e r d en . . . . d e I n c a ' s en zooveel a n d e r e n — b e t e e k e n d e « ê | ^ § p ^ § | ? e m o e t e n o n s eigenlijk verAlexandrijnsche geografen verspreidde k o m s t d e r E u r o p e a n e n in w a a r h e i d bazen, d a t A m e r i k a n i e t e e r den — d a n k zij de h u l p d e r b o e k d r u k een r a m p : m è t h u n b e s c h a v i n g w e r d e n d;m o p h e t einde v a n de kunst — de theorie, d a t a a n het Westeook zij u i t g e r o e i d . O o k voor de E u r o p e i vijftiende eeuw werd ont- lijk einde v a n d e n A t l a n t i s c h e n Oceaan anen e c h t e r w e r d e n d e g r o o t e v o o r d e d e n d e k t . W a n t t e n s l o t t e ligt in p l a a t s v a n e e n peilloos diepen afgrond, der o n t d e k k i n g soms o n d e r m i j n d d o o r het niet zóó v e r v a n de h e t Hcmelsche Rijk lag. E n — last b u t heel veel k w a d e dingen ! Maar we h e b b e h Oude W e r e l d ; d e B e r i n g s t r a a t is slechts n o t least — j u i s t toen h e t mogelijk scheen van A m e r i k a onze t a b a k , onze a a r d a p p e vijftig mijl b r e e d , en hèèl lang is h e t niet t e worden, Azië t e b e r e i k e n door, uit d e len, onze F o r d j e s en . . . beursverliezen geleden — a l t h a n s volgens geologische S t r a a t v a n G i b r a l t a r k o m e n d , steeds . . . . d u s : z a n d er o v e r ! t i j d r e k e n i n g niet ! — d a t een l a n d e n g t e n a a r h e t W e s t e n t e zeilen, werd h e t o o k Een der i n g r i j p e n d s t e gevolgen v a n h e t o p d i t p u n t Azië m e t Alaska v e r b o n d . zeer b e g e e r e n s w a a r d d i t t e doen, w a n t opnieuw v i n d e n van A m e r i k a was d e verB o v e n d i e n is h e t zeer waarschijnlijk, hei b i n n e n d r i n g e n v a n T u r k e n en T a r p l a a t s i n g v a n het wereld-machts- en dat Amerika reeds aan de oude Babyt a r e n in E u r o p a en d e n L e v a n t dreigde h a n d e l s c e n t r u m \ an d e Middellandsche loniërs en E g y p t e n a r e n b e k e n d w a s ; d e o u d e h a n d e l s r o u t e s t r s s c h e n h e t geZee n a a r d e n A t l a n t i s c h e n Oceaan. mogen we s o m m i g e a u t o r i t e i t e n gelooven, bied d e r Middellandsche Zee en het Gedurende tweeduizend jaar was Italië d a n z o u d e n d e Phoeniciërs zelfs door Oosten zoo geheel t e H o k k e e r c n , d a t h e ' (Rome, Venetië en G e n u a !) de b e h e e r m i d d e l v a n d e e i l a n d e n - r e e k s in den n o o d / a k e ' i j k WCLS n i c i w e weeën n a a - be + scher d e r wereld geweest : dit v e r a n d e r d e Indischcn en Grooten Oceaan m e t d e Oosten : e o n t d e k k e n . hu grondig. Spanje, P o r t u g a l , F r a n k r i j k , „ N i e u w e W e r e l d " in v e r b i n d i n g h e b b e n Volgens de n a u w k e u r i g s t e b e r e k e n i n H o l l a n d en E n g e l a n d : d a t werden t h a n s g e s t a a n . T e n s l o t t e : S c a n d i n a v i s c h e Vigen n u v a n dien tijd lag China o n g e v e e r de landen, d i e de eerste p l a a t s gingen kings zijn reeds vijf eeuwen vóór Columd r i e d u i z e n d mijl t e n W e s t e n v a n Spanje. i n n e m e n in d e Oude W e r e l d . Ze o p e n d e n b u s o p h e t A m e r i k a a n s c h e v a s t e l a n d in Deze berekeningen s t e u n d e n v o o r een een d r u k k e v r a c h t v a a r t o p A m e r i k a en de b u u r t v a n L a b r a d o r geweest, z o o d a t deel o p de v e r k l a r i n g v a n d e n b e k e n d e n vestigden e r kolonies en . . . . b r a c h t e n we, zooals gezegd, eigenlijk v e r w o n d e r d g l o b e t r o t t e r Marco Polo, o m t r e n t het er hun c u l t u u r ! m o e t e n zijn, d a t een zóó g r o o t l a n d , d a t a a n t a l mijlen, d a t hij o p zijn t o c h t v a n Het feit, d a t C o l u m b u s o m zoo t e b e t r e k k e l i j k zóó goed en z ó ó lang b e k e n d Venetië n a a r Peking h a d afgelegd. Men zeggen voer o n d e r d e auspiciën v a n is geweest, als h e t w a r e in d e v e r g e t e l wist e c h t e r niet, d a t hij s c h r o m e l i j k h a d de S p a a n s c h e koning en koningin, w a s heid k o n v e r z i n k e n , zoodat het o n g e v e e r o v e r d r e v e n en er . . . . z e v e n d u i z e n d mijl oorzaak, d a t S p a n j e o p een groot deel d e r vijf en d e r t i g eeuwen n a d a t h e t w a s o n t h a d opgelegd ! E n zóó b e l a n g r i j k is h e t Nieuwe Wereld aanspraak maakte. dekt, moest worden herontdekt. verschil tusschen drie- en t i e n d u i z e n d V a n d a a r de o v e r w e g e n d . Latijnsche inmijl, d a t we veilig mogen a a n n e m e n , d a t We zullen o n s hier niet v e r m o e i e n m e t vloed in M i d d e n - en Z u i d - A m e r i k a . C o l o m b u s , als hij h a d g e w e t e n , d a t hij in speculaties over de omstandigheden, die Bovendien k r e e g Spanje m e t deze o n t 1492 o n d e r zeil ging voor een t o c h t v a n er toe h e b b e n geleid, d a t A m e r i k a k o n zaglijk g r o o t e en rijke kolonie óók in tien- in p l a a t s v a n d r i e d u i z e n d mijl. . . . „ z o e k r a k e n " ; we willen hier slechts E u r o p a zóó v e e l t e v e r t e l l e n , d a t h e t een hij nooit zou zijn gegaan ! a a n s t i p p e n , d a t in h e t m i d d e n v a n d e tijdlang een o v e r h e e r s c h e n d e r o l in d i t vijftiende e e u w niet m e e r d a n een vierde Hij ging e c h t e r wel, en . . . . n u is h e t werelddeel k o n spelen. T o t in 1588 d e deel v a n al h e t land, d a t d e a a r d o p p e r wel een zeer g r o o t e t o e v a l l i g h e i d , d a t o n d e r g a n g v a n de „ O n o v e r w i n n e l i j k e v l a k t e b e d e k t , b e k e n d w a s a a n d e m i d - C o l u m b u s , toen hij d r i e d u i z e n d mijl h a d V l o o t " o o k h i e r a a n een einde deed k o m e n . deleeuwsche „ w e r e l d " , die h a a r c e n t r u m afgelegd v a n zijn reis n a a r Azië, l a n d L a n g z a m e r h a n d n a m n u t e v e n s zijn t e R o m e h a d en h a a r a c t i v i t e i t s s f e e r in in zicht kreeg. Hij t r o k zijn beste kleem a c h t in A m e r i k a a f : P o r t u g a l , F r a n k de Middellandsche Zee. E e n smalle k u s t ren a a n , legde de g e s c h e n k e n en d e brierijk, H o l l a n d en E n g e l a n d k w a m e n v r o e s t r o o k u i t g e z o n d e r d , w a s Afrika o n b e ven v a n den Koning v a n Spanje k l a a r en ger of later m e t de S p a n j a a r d e n in d e k e n d ; d e n o o r d e l i j k e s t r e k e n v a n Azië m a a k t e zich gereed d e n Chinceschen keiNieuwe W e r e l d in b o t s i n g en n a m e n h u n had men nimmer betreden ; van Austrazer t e g a a n bezoeken. T o t zijn g r o o t e verg r o o t e g e d e e l t e n v a n d e kolonies af, m e t lië en Oceanië h a d m e n n o g nooit geb a z i n g c o n s t a t e e r d e hij e c h t e r , d a t hij het gevolg, d a t h e t w e l d r a zoo goed als h o o r d en . . . . w a t v o o r o n s o p h e t oogengeen v a s t e l a n d , m a a r een eiland h a d ontniets meer h a d . . . . blik v a n b e l a n g is : A m e r i k a h a d m e n ver- d e k t en d a t de b e w o n e r s al zeer weinig Maar w a t z o u er g e b e u r d zijn, indien geten ! Totaal vergeten ! — Kunt u het geleken o p d e bes< hrijvingen, die hij v a n A m e r i k a eens t o t o p d e n huidigen d a g zich i n d e n k e n ? de Chineezen h a d g e h o o r d en gelezen. v e r g e t e n w a s gebleven ? — W e h e b b e n H e t eiland w a s er een v a n een g r o o t e In h e t eerste oogenblik k a n h e t mish e t reeds gezegd : we zouden geen a a r d g r o e p : de B a h a m a ' s . N a d a t hij v a n d e n appelen k e n n e n en geen t a b a k ; we zouschien v o o r o n s onbegrijpelijk zijn, d a t e e r s t e n schok was h e r s t e l d , k w a m Columeen k o e n e z e e v a a r d e r nooit eens d e n lust den niet in e e n Ford k u n n e n rijden en b u s t o t d e conclusie, d a t hij een t o t d a n h a d d e n cenige m a a n d e n geleden geen heeft g e h a d , w a n n e e r hij d e S t r a a t v a n toe o n b e k e n d deel v a n Azië h a d o n t d e k t G i b r a l t a r n a a r h e t W e s t e n w a s doorgegevoelige beursverliezen geleden. M a a r en hij gaf d i t d a a r o m d e n n a a m „ W e s t varen, om verder door naar het Westen o o k en v o o r a l : de geschiedenis v a n I n d i ë " . Hij keerde n a a r E u r o p a t e r u g te g a a n , in p l a a t s v a n , zooals zij allen E u r o p a z o u r e e d s v a n d e vijftiende e e u w o m zijn k o n i n k l i j k e n o p d r a c h t g e v e r s verd e d e n , langs d e k u s t e n v a n S p a n j e en af een a n d e r e n loop h e b b e n g e n o m e n . slag v a n zijn e r v a r i n g e n u i t t e b r e n g e n . Gallic t e d o b b e r e n . . . . Maar indien we Ons wereldeel zou er n u t o t a a l a n d e r s L a t e r ^ in d e j a r e n 1493—1502, m a a k t e even n a d e n k e n w o r d t dit zeer begrijpeuitzien ! D e Galliëerden zouden bij voorhij nóg drie reizen n a a r h e t W e s t e n en lijk : de Middeleeuwsche a a r d r i j k s k u n beeld zoo goed als zeker den werelddigen b e w e e r d e n , d a t de a a r d e p l a t w a s o p d e l a a t s t e b e r e i k t e hij w e r k e l i j k h e t oorlog n i é t h e b b e n g e w o n n e n . E v e n m i n vasteland van Midden-Amerika. Maar en m e n m e e n d e , d a t de S t r a a t v a n Gizouden we een K e l l o g g - P a c t en een hoc zeer hij o o k getroffen werd door b r a l t a r zoo goed als de Westelijke g r e n s Volkenbond hebben gekend ! Maar ook h e t g e e n hij zag . . . . hij b e g r e e p t o c h er v a n v o r m d e . Verder d o o r v a r e n b r a c h t onze eigen geschiedenis zou e r d e n i n n i e t , d a t hij de o n t d e k k e r w a s v a n een d u s v o l g e n s h e n h e t risico m e e , v a n d e vloed v a n h e b b e n o n d e r v o n d e n , w a n t Nieuwe W e r e l d . D e m a n , die d i t h e t wereld t e vallen . . . . B o v e n d i e n : d e w a a r zou S p a n j e , als h e t A m e r i k a niet e e r s t beseffen zou, was de o n m i d d e l l i j k n a hulpmiddelen voor de navigatie waren h a d g e h a d , het geld v a n d a a n h e b b e n m o e hem komende ontdekkingsreiziger Ameriin d i e d a g e n n o g niet v a n dien a a r d , — ten halen o m o n s t a c h t i g j a a r l a n g t e go Vespucci en 't is dan ook n a a r h è m , d a t m e n h a d bij v o o r b e e l d n o g geen k o m p a s , bestrijden zooals h e t n u g e d a a n heeft ? dit W e r e l d d e e l A m e r i k a w e r d g e h e c t e n . en m e n roeide d e schepen n o g ! — d a t -
18 -
Bescherming der huid tegen Zonnebrand! Gif moogt gerust het genot van een bad bij Tellen zonneschijn volop smaken, als maar Matt-Creme Uw huid voor verbranding door de zon bewaart. Uw teint zal dan zonder nadeelige gevolgen donkere tint kragen. Vergeet niet, dat directe bestraling altijd vet de huid onttrekt. Derhalve moet U 's avonds voor toevoer van deze voedingsstof zorgen in den vorm van "4711" Cold Cream I
Kant blijft wit
c
yïCatt-Creme
(product
wüMl¥Ml&i
W » ' . v TH! MODERN MOTOQ CYCLE ; ' | J 1
• „En ik dacht dat mannen niet van parfum hielden?" „Niet van die zwoele, bedwelmende soorten. Maar de heerlijke geur, die jou omgeeft, is héél anders. Zoo natuurlijk f Weet~je, ik zou zweren, dat je een jasmijntakje droeg, — ik heb er werkelijk naar gezocht." Even later maakte ze h e m deelgenoot in haar geheim - een aardig klein doosje AZIADÉ COMPACTE PARFUM! Zij schroefde er het snoezige dekseltje af, streek met den vinger een vleugje parfum op het haar en de betooverende geur bleef haar den heelen avond omhullen. AZIADÉ is een echte Parijsche parfum, sterk geconcentreerd in een nieuwen compacten vorm. Geen flacon die leeg loopt of stop die afbreekt. Er zijn 8 heerlijke A Z I A D É C O M P A C T E P A R F U M S : Jasmin, Muguet, (Lelietje van Dalen), Chypre, Lilas (Sering), Violette, Lavande (Lavendel), Rose en Eau de Cologne. U zult verrukt zijn over AZIADÉ. In doosjes van 75 et. en 11.25 (dubb. inhoud) bij Uw kapper, parfumeriezaak of drogist, of franco per post na inzending van het bedrag a a n de Importeurs: Firma B. MEINDERSMA - DEN HAAG Afd. R. 13.
PARFUMS
COMPACTS
AZÊAoFmmS 'DE GEUR
ftLIJFT
HEEL DEN D A G "
ZUIVERHEIDSWAARBORG ZUIVERHEIDSWAARBORC ZU ZU ZU ZU ZUIVERHEIDSWAARBORC ZUIVERHEIDSWAARBORG
r
i
f
e
PRIMA SERVICE Volledige voorraad onderd e d e n gegarandeerd. Vraagt catalogus van ARIEL WORKS LIMITED
Wilt gi] de kleur van Uw zijden kleedingstuk veranderen, terwijl de kleur van het kant onveranderd blijft? Doet dan als volgt: Gebruik eerst T I N T E X R O O D E D O O S (ontkleurder) om de origineelè kleur te verwijderen. Verf dan in een van de zeven zachte tinten van de BLAUWE DOOS. Tintex is g e m a k . Geen geknoei! Binnen 10 minuten klaar! Volg nauwkeurig de gebruiksaanwijzing op ieder pakje en vergissingen zijn uitgesloten. Gebruikt uitsluitend T I N T E X „De nieuwe verf". Wij garandeeren U goede resultaten. Tintex is in 26 fraaie kleuren verkrijgbaar.
rfintex* Vraagt
S
O II S | -I . r a — " •
NOnSICr
Adresseer deze
coupon ter verkrijging van een g r a t i s monster
om een gewoon
kleedingstuk mede te verven aant N.V v h HENRI SANDERS Keizersgracht 52, A'datn, Afd. C O ets postzegel insluiten.
Holl. Dept.
Waldeck Pyrmontkade 2P DEN HAAG
MéètóMéèfak
Dr. Ho Nanning's Kinadruppels het aangewezen middel b i j : BLOEDARMOEDE, BLEEKZUCHT, M A LARIA, GEBREK A A N EETLUST, E N Z . Men lette op den naam „Dr. H. Nanning" buiten op de roode doos en op den flacon.
PRIJS i 1.30 Verkrijgbaar
F IO.OOO Z U I V E R H E I D S W A A R B O R G F 1 0 . 0 0 0 F 1 0 . 0 0 0 ZUIVERHEIDSWAARBORG F 1 0 . 0 0 0 10,000| ÏO^OOO 10.000 lO.OOOl F 1 0 . 0 0 0 ZUIVERHEIDSWAARBORG F 1 0 . 0 0 0 F 1 0 . 0 0 0 ZUIVERHEIDSWAARBORG F 1 0 . 0 0 0
bij alle Apothekers
en
Drogisten.
10.000 ZUIVERHEIDSWAARBORG 1 ZUIVERHEIDSWAARBORG F 0 . 0 0 0 O >r] O ZUÉPF.RH 00 0.000 10.000 ZUIVERHEIDSWAARBORC ZUIVERHEIDSWAARBORG F 1 0 . 0 0 0
DE TRI UMPH VAN DEN LACH in
I. ZWAAF
I
N de zoelte van den avond snorren — benzinedamp verspreidend — tal van auto's door de Amsterdamsche Amstelstraat;met een. schier onbetamelijke, gulzigheid slurpt deze trechter het ver keer op, en het grenst aan zelfmoord om hier als voetganger de straat over te steken. Het baart dan ook volstrekt geen verbazing, wan neer ik, zoo tegen acht uur, een keurig klein mannetje met dribbelpasjes het trottoir op en neer zie loopen. Dat is er eentje, die over wil steken. Maar toch sta ik aan de over zijde te gnuiven van de pret, want ziet U , dat ..eentje" is Oome les, dat „eentje" is Zwaaf, die door al de auto's den weg naar het GrandTheater niet kan vinden. Maar hij heeft gelijk, hij heeft ontegenzeglijk gelijk, want wie avond aan avond ,,Pas op je hoofd" moet spelen, heeft minstens het recht op z'n eigen hoofd en beenen te pas sen. En Zwaaf is er heelemaal de man niet naar. om levensmoede te zijn. O hemel neen! Kent u 'n levenslustiger type dan hij? Draagt hij z'n — ik verklap geen leeftijd! — niet met eerc? En kijk hem trippelen nu, langs het CentraalTheater, en langs den ingang van zijn oude, geliefde en helaas afgebrande Flora! Nergens een verkeersagent om Oome les even te laten passeeren, om nu eens voor hem, en voor hem alleen het verkeer te doen stoppen. Hij moet wachten! En terwijl ik hem daar zie staan, bepeins ik hoeveel ver keersagenten deze kwieke komiek zelf al niet heeft gespeeld. W a t drommel, en dan niet even voor je zelf den arm te kunnen opsteken. Het publiek in het Theater zal moeten w a c h t e n . . . . Straks — als tenminste het grootestads vetkeer het wil!! — zal in het GrandThea ter zijn hooge stem weer klinken, dan zal hij weer de eene zotheid na de andere de zaal in lanceeren, en zullen zijn verbaasde oogjes het schuddende publiek vragen: Waar om lacht U, als ik vragen mag? En zijn collega's.... Ja, hierover schrijf ik even als intermezzo! Zwaaf is de vriend van allen, een der meest geliefden onder de LichteMuzeartisten! En het is dan ook nog niet zoo lang geleden, dat hij — spelende in Rotterdam — van een dozijn reizende collega's iederen dag 'n aantal prentbriefkaarten kreeg, alleen omdat hij, met 'n beetje 'n zielig gezicht, bij het afscheid gezegd had: „ H è , toe, vergeten jul lie me op je tournee nu eens niet, h è ? " Z e hébben hem niet vergeten, dien kleinen, groo ten man!
Van het een komt het andere! ((Oome l e s " kan nog wel even blijven wachten, ter wijl mijn gedachten met een duizendmijlen vaart terug vliegen naar de dagen van J o sephine Baker! I k behoor niet tot hen, die roddelen, maar ik wil hier toch wel het geheim verklappen, dat Zwaaf stormender hand (in die dagen ging alles stormen derhand! zelfs succes en debacle, maar hier over later!) het hart van Josephientje ver overd had. Het begon reeds op den avond van de Haagsche voorstelling, waarop zij als gast de revue bijwoonde, waarin Zwaaf de hoofdrol speelde. Zij zag h e m . . . . en lachte, lachte met haar notenbruine ge zicht tot de tranen als bloeddruppels van haar heirood geschminkte lippen drupten. En toen kwam de echtgemeende verzuch ting: „ O , neen, jullie hebben mij hier niet noodig. . . . Met zoo'n komiek!" Natuurlijk hadden we haar wèl noodig, al was het alleen maar om op waarlijk groot sche wijze over den kop te gaan. Maar dit doet nu niets ter zake. Josephientje was wèg van Zwaaf, en dit werd nog erger, toen hij later de dwaasheid had om in de finale, waarin ook zij werkte, te verschijnen in een bruin tricot en met een streng bananen om zijn middel. Hij parodieerde haar waar zij bij stond, en niet alleen het publiek scha terde het uit, maar ook zij, en de collega's! Ach, hoeveel moeite heeft Josephientje na dien tijd niet gedaan om hem mee naar Berlijn te krijgen! Ja, en als hij het gedaan h a d . . . . ? Het Berlijnsche publiek zou hem zonder twijfel hartelijker behandeld hebben, dan het Hollandsche, dat hem, na den brand van Flora. . . . Enfin, Schwamm drüber! Zwaaf vindt zijn weg toch altijd weer, ook al brandt zijn meest geliefd Theater hem onder de voeten weg! En nu heeft hij zelfs — tusschen een vrachtauto, een slagersfiets en 'n aftandsch Fordje door — zijn weg naar het Grand Theater gevonden! Acht uur. I k heb het gevoel of de lieve natuur kolen op mijn hoofd legt, en mijn brandende oogen staren naar het aanplak biljet: „Pas op je h o o f d ! " N u is het GrandTheater — en dit zij zonder reclamebedoeling gezegd — een der meest koele theaters, die ik in de hoofdstad ken, en ik zou dan ook onmiddellijk aan mijn ingeving, om deze voorstelling te gaan bijwonen, gevolg hebben gegeven, ware het niet, dat de portier juist het bordje „ U i t verkocht" voor mijn neus draaide! Het bordje, dat ik iedere zomeronderne ming zoo van ganscher harte gun, en niet in de laatste plaats Zwaaf en den zijnen, want onder de Pasopjehoofdzwoegenden zie ik op het biljet o. m. den naam van WIES JE BOUWMEESTER ! U kent toch dat kleine kittige „meiske", nietwaar, dat sedert enkele jaren een eigen plaats heeft op den Nederlandschen plan kenbodem? Het is Louise Bouwmeester, kortweg Wiesje, de jongste telg uit het gröote Bouwmeestergeslacht, dochter van wijlen den grooten Louis. Het is waarschijnlijk het bloed, dat kruipt waar het niet gaan kan, dat haar op zoo jeugdigen leeftijd in de stormen van het tooneelleven gedreven heeft. W a n t ook al
den in dat eene gedeelte gebruikt „ H è , toe. laat me dat nou maar kappen!" — I k: „Neen." — Zij: „Niet? I k heb het al ge daan, en het blijft zoo. I k moet het spelen en niet jij." En toen eindelijk de scène ging, moest ik erkennen dat ze gelijk had. Hetgeen met actrices overigens zelden het geval i s . . . . Ja, en nu zou ik graag nog meer zeggen van haar en van Frans Bogaert, haar acteur auteurcomponistechtgenooteur, en van al die anderen, die daar aan de boorden van den Amstel hun levensvreugde botvieren in de tropische hitte, maar een toevallige blik in de advertentiepagina's van het avondblad brengt een. Ach so — nein doch — unglaub lich. . . . u.s.w. op mijn lippen! WIESJE BOUWMEESTER en FRANS BOGAERT
ben je ,,de dochter van den grooten Louis", dit zegt geenszins, dat de strijd er minder door wordt. Zij heeft felle, zware jaren ge kend, jaren van hard zwoegen en tobben, jaren van zwerven, eerst met haar vader — natuurlijk in „De K o o p m a n " — later met vreemden. . . . En onder die „vreem den" heeft zij het niet gemakkelijk .gehad. Alles heeft zij aangepakt! Zij heeft drama's gespeeld, blijspelen, kluchten, operettes en revues. En jaren geleden reeds speelde zij met haar tante — de lieve, oude mevrouw Mann Bouwmeester — „Het Kind van de Liefde". En reeds toen kon men zien, dat Wiesje 'n Bouwmeester i s . . . . Is het te verwonderen, dat zij met groote innigheid, met groote bewondering ook, spreekt over haar tante, die — met haar vader — haar eerste schreden op de planken hebben geleid? En nu staat zij „er zelf voor". Zij staat er niet meer voor als 'n kind, maar als een vrouw die alles wat het tooneel kan bieden reeds ondervonden heeft. Aanvanke lijk had ik gedacht, dat zij den dramatischen kant zou opgaan, en ik verwonderde mij dan ook niet weinig, toen ik — eenige jaren geleden — hoorde, dat zij voor Stap pers revue was geëngageerd. Maar toen zij hierin uitkwam in de onvergetelijke stations scène met Louis Davids — als het meisje met den jongen, die aan iederen vertrekken den trein 'n teeder afscheid gaan nemen! — toen moest ook ik erkennen, dat haar talent nog grooter en veelzijdiger is, dan ik had gedacht. En in deze overtuiging werd ik gesterkt, toen, voor de revue „Amsterdam in vuur en vlam", wij samen de scène „de Boksmatch" bespraken. (Want zij speelde deze, met haar man Frans Bogaert, reeds vóór Louis Davids; dit zij hier slechts even terloops gezegd). In enkele dagen tijds moest deze scène ingestudeerd worden, e n . . . . Wiesje had iederen dag iets anders. Nooit was ze te vreden. Of dit niet zus kon, en of dat niet zoo kon. En ja, ik had wat veel woor
F R I T S H I RSCH ! Van Frits Hirsch tot T a u b e r . . . . ce n'est qu'un pas! Als iemand in den zomer ons Tauber kan brengen, dan is dat natuurlijk Hirsch! En als iemand met de grootste gemoedsrust in deze' maanden „Das Land des Lachelns" durft brengen, dan kan dat niemand anders zijn dan Hirsch. Hij heeft — ik zeg dit zonder eenige be doeling van misprijzing — zijn „deftig" publiek. Voor hem en zijn geniaal troepje betaalt men nu eenmaal gaarne dubbele prij zen! Waarom? Waarschijnlijk — of eigen lijk natuurlijk — omdat het publiek de voor stellingen van Hirsch op zeer hooge waarde schat — 'n waarde, die hij onmiddellijk in klinkende munt wist om te zetten — en omdat het publiek, het Hollandsche nog wel, blijken heeft gegeven van te kunnen dwe pen. Ja. dames, gij kunt dwepen! Gij kunt zoo verrukkelijk dwepen met Friedl Dotza, gij kunt zoo heerlijk dagen en weken over haar praten, en gij kunt zoo zalig zuchten na een voorstelling van witte seringen of van de hand, die altijd maar weer gekust moet worden! Gij, dames, zijt als kinderen, als lieve, heel lieve kinderen. . . . en Hirsch
zal dit ongetwijfeld ook vinden. Maar ook voor h è m komen ze! O zeker! En met recht, met evenveel recht als voor de aanminnige Friedl! Neen, heusch, ik kan mij best 'vereenigen met de „verhoogde prijzen" en zeker n u . . . . met T a u b e r . Met het TauberWonder had ik willen schrijven. W a n t deze plaat en radiozanger, deze film en operetteheld i's onbetaalbaar! Naar hem kan men — en nu begin ook ik te dwepen — avonden en nachten luisteren! O, ik twijfel er niet aan, of zijn stem zal ons het lachende land voor oogen tooveren, hij zal het zoete Chineesche tooverland voor ons bezingen tot het in 't diepst van onze zielen begint te trillen. Voor Taubers stem geef ik 'n halve wereld ope rettekunst. En dat Hirsch den moed heeft gehad om hem hier te b r e n g e n . . . . och, is daar nu eigenlijk wel zoo'n moed voor noodig? Trouwens, men vergete ook niet, dat Hirsch, op de Hollandsche Bühne althans, met d e n . . . . (Hugo) Helm geboren i s . . . . HANS NESNA.
FRIEDL DOTZA
DE DERDE MUZE MOLIERE'S TARTUFÏE
(Slot)
ls blijspel beschouwd, veroordeelt Louis; Véuillotden „Tartuffe'. —Noch in schoon heid van stijl, noch in langen duur vani succes bestaat de volkomenheid van het blijspel. De kunst en de rede stellen hoogere eischen. Zij vorderen van den dichter, dat hij de ver schillende karakters zóó groepeere om één enkele handeling, dat de waarschijnlijkheid bewaard blijft en de toeschouwer een nuttige les ontvangt. De taal van den blijspelschrijver is niet ge makkelijk. I mmers in het onedele, in het leelijke moet hij zijn kunst beproeven, want de belachelijke kant van het menschelijk leven is onedel en leelijk. Opzoomer zegt zeer juist: „Het gemeene kan men niet adelen; beproef het, en gij zult het te gemeener maken, maar men kan het opheffen, en in het licht der kunst zal het stralen van schoonheid, alleen — niet van de hoogste schoonheid". — Het belachelijke, het wapen van den blijspelschrijver, is niet altijd de toetsi der waarheid, derhalve niet altijd een waardig onderwerp voor den kunstenaar. Hij moet dus voorzichtig zijn; hij mag niet nateekenen of hij . houdt op kunstenaar te zijn, want: „Als hij een kunstwerk meent te scheppen, waar hij slechtsi bezig is een monster weer te geven, ja, daar zal men hem beschamen met de vraag van Antiochus : Wie zou U willen schilderen; niemand wil U[ zien." — Vooral de waarschijnlijkheid moet de■ auteur bewaren, zoowel in de karakters, die hijj teekent, als in derf loop der gebeurtenis, wantt daarin juist bestaat de grootste schoonheid van hett blijspel. — Een zekere mate van overdrijving is5 noodzakelijk, doch natuur en goede smaak; moeten de grenzen bepalen. Als bijvoorbeeld Molière, in zijn „1'Avare" den persoon, dien hijl van diefstal verdenkt, beveelt om zijn anderej handen te laten zien — dan zondigt de dichter; tegen al wat de verbeelding eischen kan; wantr geen gierigaard, hoe achterdochtig ook, kant veronderstellen dat iemand drie of vier handeni heeft. Louis Veuillot zegt: „I ndien de karaktersi der blijspelhelden valsch zijn of sterk overdreven,5 indien de gebeurtenissen allen grond missen, dan springt de dichter over de moeilijkheden henen die hij behoorde te overwinnen, en deï toeschouwer, wiens verbeelding in een onbekende; wereld verplaatst wordt, schept in die voor> stelling slechts een onvruchtbaar genot. Toch smaakt hij genot, misschien zeer veel, want dei moedwillig verlaagde kunst, die hem bedriegen> wil, wil hem ook verleiden, en draagt voorali zorg zijn begeerten te streelen. Maar het gevoel,1 de rechtvaardigheid en de goede smaak zullen i
A
niet minder het recht hebben den dichter ter zijde te nemen en hem te verwijten, dat hij een verkeerd werk tot stand gebracht heeft".— Molière heeft alle personen van zijn blijspel aan één persoon Opgeofferd, en het karakter van dien eenen is valsch. Tartuffe is geen huichelaar, maar een listige bedrieger van de meest dwaze soort. Sainte Beuve zegt: „De dichter heeft overdreven". Indien hij van Tartuffe een huichelaar wilde maken, dan overdreef hij tot miskennens toe. Want waarin bestaat het karakter van den huichelaar? I n zich voor te doen als een zooge naamden vrome, in wiens hart ongerechtheid is? Met zoo iemand heeft de huichelaar alleen deze overeenkomst, dat beiden zich uitwendig anders toonen, dan zij inwendig zijn. Maar de huichelaar femelt niet; hij is ruiterlijk en eerlijk en openlijk naar den schijn, terwijl hij zijn ware, boosaardige bijbedoelingen verbergt, en te meer verbergt, naarmate hij zelf fijner van geest, meer verziende van blik is. En ziedaar tevens de reden, waarom zooveel menschen bedrogen worden. Schep U dus een ideaal van huichelarij, d.w.z. maak een persoon boosaardig van hart en geest, zoo fijn, zoo sluw, zoo geslepen mogelijk, en het wordt onmogelijk dat iemand, niet alleen hem ontmaskert, maar zelfs een huichelaar in hem ontdekt. Ook de kunst van den grooten Molière is tegen zoo iemand niet opgewassen. Er ligt dus een groot verschil tusschen de huichelarij en een andere ondeugd. Neem bij voorbeeld den Burger—Edelman van den den zelfden schrijver. Welk een karakter van burger opgeblazenheid en kleinsteedschen hoogmoed! Maak een ideaal van dit type, zoo volmaakt mogelijk; de hoovaardige wordt des te geschik ter voor het blijspel, omdat zijn karakter meer en meer zichtbaar en belachelijk wordt. Kies Molières „Gierigaard", kies „Den Menschen hater". — hun ondeugden blijven zichtbaar en de humoristische ader stroomt des te over vloediger; maar als Molière zijn krachten beproeft aan den huichelaar, lijdt hij schipbreuk. Een Tartuffe zooals Molière dien geschilderd heeft, is slechts denkbaar in de omgeving van den dommen Orgort. Nauwelijks heeft Tartuffe den mond geopend, en bevolen: „Berg mijn boete kleed en mijn geeselkoord" — of ieder herkent hem en het ideaal is verloren, het monster blijft slechts over. Molière echter moest zijn Tartuffe geschikt maken voor het tooneel; hij kende zijn terrein en zijn toeschouwers en hij vreesde niet te overdrijven. Derhalve bleef hij beneden het ideaal en zijn Tartuffe mag niet langer aan de spits zijner werken geplaatst worden. I V CTOR.
™ (Vervolg van pagina 14) Toen de maaltijd was afgeloopen, voerde hij een excuus aan en ging naar buiten. Sefton had zijn aanbod, hem op een wandeling over de farm te vergezellen, afgeslagen en zich in een gemakkelijken stoel gezet om in Enid's gezelschap een sigaret te rooken. Zijn meening over Granger was nog bevestigd door hetgeen hij had gezien: hij dronk te veel en hij praatte te veel. Voor iederen man zijn dit slechte eigenschappen, maar voor iemand, die zijn brood aan den grond moet ontwoekeren, zijn ze zelfs fataal. En toen zette hij Granger uit zijn gedachten. „Kom," zei hij, „ik zal eens naar onzen zieke gaan kijken. En dan ga ik bijtijds naar bed, want ik ben moe!" Enid zat te naaien en terwijl hij haar voorbijging legde hij, slechts één seconde, zijn hand op hater schouder. Ze keek hem glimlache-nd aan en .toen verdween hij in Jack's kamer. Een oogenblik bleef hij naar hem staan kijken. De koorts was weer teruggekomen en hij zag er opgewonden en onrustig uit. Buiten zoemden de insecten, en heel in de verte klonk het doffe gegrom van een leeuw.
En nu, geruischloos als een kat, bukte hij weer en keek opnieuw. Een halve minuut ongeveer bleef hij bewegingloos staan: toen naderde hij voorzichtig den man, die nog steeds onrustig in zijn bed heen en weer woelde. Hij nam een kaars van de tafel en zette ze op den grond om beter te kunnen zien en toen hij ten laatste opstond, leek het wel, alsof zijn gezicht uit graniet was gehouwen. Slechts langzaam herkreeg het zijn gewone uitdrukking. Hij liep naar de deur en keek naar buiten. Enid zat nog steeds over haar werk gebogen. Hij keerde zich om en ging naar het bed, bukte zich en haalde het ding er onder vandaan, dat hem zoozeer had doen schrikken. Zoo goed het hem mogelijk was, verborg hij het onder zijn jas, terwijl hij, achter Enid om, de hall doorliep en Granger's kamer binnenging. Het volgende oogenblik lag onder Granger's bed het voorwerp, dat Jim Sefton zoo'n geweldigen schok had gegeven. Hij keerde weer terug in de hall en zette zich tegenover Enid. Zijn gezicht stond geheel normaal en zijn hand, die de sigaret vasthield, beefde niet meer. Na eenige oogenblikken, juist toen zijn geoefend oor buiten het geluid van
FILM E N T H O U S I A S T E N
HIMJ-EIWTHOUSIASTEN
K. G. te A M S T E R D A M . Gusfav Fröhlich is niet getrouwd. Jenny Jugo is de dochter van een ingenieur. Het adres van John Boles is Universal Studios, UniversalCity, Californië. I. Z. L. te ' s - G R A V E N H A G E . Gretl Berndt en Leni Riefenstahl zijn nier. gehuwd. Lee Parry is met. den koopman Moldauer getrouwd. G. K. te A M S T E R D A M . De ouders van Willy Fritsch leven nog. Het adres van Margit Barnay is Berlijn, Derfflingerstrasse 5. H. W. te G R O N I N G E N . Het adres van Marilyn Miller is First National Studios, Burbank, Californië. Zij is als dochter van artisten te Evanville (Indiana, U.S.A.) geboren. Was dans-ster bij de ZiegfeldFollies. Zij is verloofd met Michael Farmer. D. B. te R O T T E R D A M . Het adres van Mariene Dietrich is Paramount Famous Lasky Studios, Hollywood. Joseph von Sternberg hetzelfde adres. F. A. te N U N S P E E T . Anny Ondra woont Sachsenplatz 12, Berlijn. Zij is niet getrouwd. Geboren 15 Mei. Ouderdom vermelden we niet. G. G. te U T R E C H T . Meer dan twee foto s worden door ons aan één abonné niet verstrekt. Brigitte Helm's ware naam is Brigitte Schüttenhelm. Zij is met Richard Weissbacb getrouwd. J O B. te A M S T E R D A M . Olga Baclanova is Russin. Zij spreekt uitstekend Engelsch „The Wolf of Wallstreet" is honderd percent sprekend. FR. M. te M A A S T R I C H T . Hierbij de gevraagde adressen. Nils Asther, MetroGo ld wyn.Mayer Studios, Culver-City, Californië. Dr. Arnold Fanck, Kaiserallee 33, Berlijn. Laura la Plante, Universal-City, Californië. N. f. L. te R O T T E R D A M . In ons land zijn geen filmscholen. We raden U af op deze aanbieding in te gaan. B V Hans A J - - d. V. te A M S T E R D A M . Adalbert von Schleffow is verhuisd. Zijn adres is thans Schloszsfrasse 76, Berlijn. Zijn echfgenoote is geen filmactrice
laat zich na een huwelijk van eenige maanden weer scheiden van John Gilbert.
Hij ging naast het bed zitten en kreeg zijn sigarettenkoker. Hij kon niets doen voor zijn vriend: alleen de tijd zou hem kunnen genezen. Maar opeens, ongewenscht, overviel hem de gedachte* veronderstel eens, dat hij er niet doorkwam veronderstel eens Kwaad op zichzelf over deze gedachte, sloot hij driftig zijn koker. Een sigaret rolde op den grond. En toen gebeurde alles snel achter elkaar. Hij bukte zich om de sigaret op te rapen: het volgende oogenblik stond hij aan het andere einde van de kamer, terwijl alle kleur uit zijn gezicht was geweken. Want terwijl hij zich had gebukt, had hij onder het bed gekeken.
Eerste Hulp +
Om in het gezin aan groot en klein, dadelijk hulp te kunnen verleenen bij Brandwonden en Sni|«onden en alle andere Huidverwondingen is het zoo veilig thuis altijd bij de hand te' nebben een doos of tube
PUROL -
W. V. te A S S E N . Hierbij eenige adressen: Ufa, Berlijn S.W. 68, Kochstrasse 6—8; National, Berlijn S.W. 48. Friedrlchstrasse 10; Terra, Berlijn S.W. 68, Koch. strasse 73. Niet vergeten antwoordcoupon in te sluiten. G. D. fe ' s - G R A V E N H A G E . Eenige muziek-schlagers uit „Der blaue Engel" zijn; „Ich bin vom Kopf bis Fuss auf Liebe eingestellt" (Boston), „Nimm Dich in acht vor blonden Frauen" (Fox trot), „Ich bin die fesche Lola" (Fox trof). De komende geluidsfilm met Richard Tauber is getiteld „Das Land des Lachelns". L. D. te A R N H E M . Het adres van Roland Varno is Forsfsfrasse 18, Berlijn. K. T. te H A A R L E M . De eerste sprekendefilm met Gerda Maurus in de hoofdrol is getiteld „Der Schuss im Tonfilm-Afelier". Het adres van Gerda is Thorwaldsenstrasse 25, Berlijn. Zij is den 25sten Augustus te Zagreb geboren en niet getrouwd. P. M. te S C H E V E N I N G E N . Het a d r e . van Barry Norton is Fox Studios, 1401 Western.Avenue, Hollywood, Californië. Hakon Westergren filmt bij de Svenska in Stockholm. D. O. te ' s - G R A V E N H A G E . Directeur van de Tooneelschool te Amsterdam is de heer Balthazar Verhagen. L. L. te V E N L O . Hef adres van Dita Parlo (pas verhuisd) is Bayernallee 48, Berlijn. De Ufa-filmschool bestaat niet meer. W. N. te R O T T E R D A M . Het adres van den heer Klelhman is Vijzelstraat 98, Amsterdam. T. A. te ' s - G R A V E N H A G E . „Die Sehnsucht jeder Frau" is een Duifsche sprekendefilm, te Hollywood opgenomen. Hoofdrollen : Vllma Banky, Edward Robin«on en Joseph Schildkrauf. G. V. te A M S T E R D A M . Te Elstree in hoofdzaak „R.C.A. Photophone-systeem" te Neu-Babelsberg „Klangfilm". H. F. te N I J M E G E N . Inderdaad heeft de bokser „Max Schmeling" in een rolprent medegewerkt. Deze film zal binnenkorf in ons land worden vertoond. _ _ _ _ _
OEZOND - LICHT — SOEPEL zijn de Rhythmische Gymnastiekschoenen
MERK „BAHNFREl' Vraagt Uwen Leverancier
Imp. v. d. Kar & Sarphati, Amsterdam zware, voetstappen vernam, zei hij : „Ik blijf vanavond misschien laat met Granger op, Enid. Wacht jij maar niet op ons." Ze wierp hem een snellen blik toe: zijn stem had zoo'n zonderlingen klank. „Wat is er, Jim? Waarom wil je dat doen?" vroeg ze. Maar hij schudde slechts het hoofd en glimlachte ernstig. „Maak je nergens ongerust over, Enid," antwoordde hij. „Een kwestie van inboorlingen-bijgeloof, anders niets. Ga nog een oogenblikje bij Jack zitten en ga dan ook naar bed!" Toen Granger de buitendeur opende, stond Enid op en ging naar de kamer van haar man. Jim Sefton had zijn stoel een weinig verzet, zoodat zijn gezicht in de schaduw was. En hij zag den valschen blik in Granger's oogen, toen Enid verdween.... „Het is nu lekker buiten," zei Jim kalm, en Granger knikte. „Ja," zei hij. Hij ging zóo zitten, dat hij de deur van Jack's kamer kon zien. Jim's oogen lieten niet van zijn gezicht af. Tien of vijftien minuten voerden zij een gesprek, waarbij zij van den hak op den tak sprongen en toen kwam het symptoom, waarop Jim had gewacht en dat het beslissend bewijs was van hetgeen hij wilde weten! Granger werd zenuwacht i g en a n t w o o r d d e verstrooid. Twee maal stond hij op en liep naar de deur van Jack's kamer; den tweeden keer ging hij naar binnen! Hij was ongerust voor Enid, want die mocht niet aan het gevaar blootstaan, waaraan hij Jack had overgeleverd. „Kun je niet beter voorzichtig zijn, Enid?" zei hij. „Jack's ziekte kan misschien besmettelijk zijn!" „Tampane-koorts is niet besmettelijk," merkte Sefton kalm op. „Maar je ziet er vermoeid uit, Enid. Zou je niet naar bed gaan?" Hij stond achter Granger, terwijl hij dit zei, en toen zij den blik in zijn oogen zag, stond zij onmiddellijk op. „Ja, ik zal maar gaan," zei ze. „Ik ben moe. Goedenavond." Ze liep tusschen de beide mannen door en beiden wachtten, totdat zij haar de deur van haar kamer hoorden sluiten. „Je hebt gelijk, Granger," zei Sefton toen. „In dit klimaat moet een vrouw zich ontzien. Ik voor mij zal spoedig haar voorbeeld volgen." Hij ging met den ander in de hall en keek op zijn horloge. Het was negen uur en om elf uur waren ze nog op. De whisky-flesch, die vol was geweest, was nu geheel leeg. Opeens zei Granger, na een blik op de flesch te hebben geworpen, dat ook hij naar bed ging. Hij vond dien Sefton eigenlijk een heel aardigen
kerel; hij had hem geheel verkeerd beoordeeld. Sefton was zelfs een dwaas, die hem geen moeilijkheden zou bereiden. Eigenlijk had hij nu al in bed willen liggen; het kon nu ieder oogenblik gebeuren. Het had zelfs kunnen gebeuren, terwijl zij daar zaten, en dat zou niet zoo erg prettig zijn geweest. Hij had niet zoo lang moeten opblijven. Hij zwaaide eenigszins toen hij opstond; zijn brein was beneveld. Die Sefton moest een ijzeren gestel hebben: hij had meegedronken en er was niets aan hem te merken. Zijn blauwe oogen schenen in Granger's hersens te boren. Hij trachtte zich zooveel mogelijk te beheerschen; er was geen twijfel aan, of hij had te veel gedronken. „Goedennacht, kerel," hakkelde hij. „Morgen zal ik je de farm laten zien." Met een kaars in zijn hand wankelde hij naar zijn kamer, terwijl Jim bewegingloos bleef zitten. Zelfs toen de ander de deur had gesloten, verroerde hij zich nog niet. Zijn hersens werkten koortsachtig snel. Het was rechtvaardig primitief rechtvaardig.... als het gebeurde En als het niet gebeurde Een gerinkel in Granger's kamer verkondigde, dat deze zijn waterkaraf had laten vallen. En toen gebeurde het — er klonk een vreeselijke kreet als van iemand, die in doodsangst zit. Jim zelf schrok er van, ofschoon zijn hand niet beefde toen hij naar de revolver greep die in zijn gordel stak. De deuren van Enid's en Granger's kamer gingen tegelijk open. Maar het was naar Granger, dat Jim keek. „Een mamba," gilde deze. „Ik ben gebeten door een mamba! Gauw! O, gauw „Waar is de kali?" zei Jim en Enid rende naar de keuken. „De flesch is leeg," riep zij wanhopig uit. „Vanmorgen was ze nog vol, dat weet ik positief!" Opnieuw vestigde Jim zijn blauwe WIJ EELIC1TEEREN .
GERDA MAURUS, die 25 Augustus verjaart. Haar adres is: Thorwaldsenstrasse
25, Berlijn.
SALLY O'NEIL, die 23 Augustus jarig is. Haar adres luidt: MetroGoldwyn-Mayer Studios, CulverCity, Californië.
CECIL B. DE MILLE, die 12 Augustus zijn geboortedag viert. Zijn adres is hetzelfde als dat van Sally O'Neil.
22 23
-
oogen op Granger. Diens gelaat zag aschgrauw en zijn lippen vormden ongearticuleerde klanken. „Wie heeft de flesch geledigd?" vroeg Jim met een verschrikkelijke stem. „Wie heeft dat gedaan, Granger?" Maar Granger vloekte als een krankzinnige en smeekte om redding. In zijn verwarde brein was de zekerheid gekomen, dat Jim alles wist en dat niets hem meer kon redden. Hij zelf was het, die de flesch met kali had geledigd; hij zelf was het, die zijn eigen doodvonnis had geteekend. Waardoor zijn plan mislukt was, begreep hij niet — maar het eenige wat er op aankwam was, dat het mislukt was! In de deuropening van Jack's kamer verscheen iemand in pyama, „Wat is er gebeurd?" vroeg de zieke met zwakke stem. „Wat is er gebeurd?" Maar niemand gaf hem antwoord; niemand was zich zelfs van zijn tegenwoordigheid bewust. Want het einde was nabij en Granger was verschrikkelijk om te zien. Enid schreide zachtjes, ofschoon een gevoel van vreugde haar overmeesterd had, omdat ze begreep, nu verlost te zijn van den man, dien zij haatte. Wat had Jim bedoeld, toen hij vroeg, wie de flesch met kali had geledigd?.... Vaag vermoedde zij de waarheid. Het was Jim, die de leiding nam, toen alles voorbij was. Hij ging naar 't raam van Granger's kamer en schoot bij het licht van de kaars de slang neer, die op den grond rondkroop. Hij bracht Jack naar bed en bleef toen bij Enid zitten, tot zij in haar stoel in slaap viel. En hij zat nog tegenover haar, toen de schemering aanbrak, zoodat het eerste wat zij bij heur ontwaken zag, zijn blauwe oogen waren. Gedurende de dagen, die volgden, sprak hij niet veel, en zij stelde geen vragen. Pas toen hij veertien dagen later voorgoed vertrok, kon zij zich niet langer inhouden. Jack was geheel hersteld; voorbereidingen om de farm te verkoopen, waren getroffen. Zoodra de farm van de hand zou zijn gedaan, zouden zij naar Engeland terugkeeren. „Jim," zei ze, terwijl ze naast zijn paard stond, „wat is er eigenlijk dien avond precies gebeurd?" Even vloog er een glimlach over zijn gezicht. Toen zei hij: „De inboorlingen hier gelooven, dat wanneer men een slang doodt, de andere van het paar zal komen om hem weg te sleepen. Granger had dien middag een mamba gedood; ik doodde den ander dien avond. De doode slang lag namelijk, zooals je hebt gezien, onder Grangers b e d . . . . " „Maar wat ter wereld kan er hem dan toe gebracht hebben, het beest daar te leggen?" vroeg zij verbaasd. „Dat begrijp ik ook niet," loog Jim. Na deze woorden wierp hij haar een glimlach toe en gaf zijn paard de sporen. Bij de bocht van het pad keek hij om en wuifde. En het was op dat oogenblik, dat de waarheid, de gansche waarheid, tot haar doordrong, en zij begreep, dat Jim de doode slang onder Granger's bed had gelegd. Drie maanden later was zij met haar man in Engeland terug. En het eenige mooie, wat zij zich uit Afrika herinnerde, waren de blauwe, levendige oogen van Jim Sefton
' ■■.
■*,■,!■ ..' ,.< >■'■-.- ■■■'?».■■
^^^^^^™ £e/i Omnia-geluidsfilm der N.V. U fa FilmMaatschappij te Amsterdam Scenario: Dr. Emanuel Alfieri & Rolf Randolf Regie: Rolf Randolf IN DE HOOFDROLLEN: Peter Veronsky Theodoor Loos Karin Nansen . . . . Marcello Albani Holger Werling . . . . Alfonse Fryland Mary Mortensen Hanni Weisse Hermann Bühler Angelo Ferrari Commissaris van Politie . . Ernst Reicher
I
n de kleine feestzaal van het „Hotel Rhodesia" geeft de beroemde viool virtuoos Veronsky een afscheids concert. Nogmaals kunnen zijn vrien den en vereerders van zijn heerlijke kunst genieten voor zijn vertrek naar Amerika. Karin Nansen, is onder den indruk van de wijze waarop hij Andante Mode rato van Vieuxtemps vertolkt. Zij, zijn vroegere leerlinge weet, dat de meester dit stuk slechts voor haar speelt. Veronsky voelt, dat het afscheid van haar een afscheid voor altijd is, daar zij sedert eenige weken verloofd is met den sympathieken architect Holger Werling. Veronsky neemt afscheid van Karin; een oogenblik rust haar hand in de zijnen, de kunstenaar heeft nog juist tijd om haar te zeggen: „Je hebt Hol ger Werling lief. I k heb daarom een engagement voor Amerika aangenomen, om je te vergeten." Karin is door deze woorden diep onder den indruk. Zij volgt haar verloofde, die uit jaloerschheid de kleine scène tusschen Karin en Veronsky verkeerd opvat. Veronsky's impresario Hermann Buhler neemt de laatste maatregelen voor het vertrek naar Amerika. Veronsky wil Karin nog eenmaal zien. Hij begeeft zich per auto naar haar huis. Juist verlaat Holger zijn verloofde. Karin is blij, haar leermeester nog even te kunnen spreken, doch Holger heeft den auto gezien en is getuige van het afscheid van Veronsky. Zoodra Kari weer in haar kamer is, ziet zij n schrik, dat tusschen Veronsky en H ger een twist ontbrand is. Holger woi.^ door Veronsky neergeslagen. De v%r tuoos rijdt weg, doch wordt gevolg door zijn tegenstander. Karin begee, zich naar het RhodesiaHotel x om hej misverstand op te helderen. Die port| zegt haar, dat Veronsky op zijn k, is, maar bezoek heeft. Zij gaat L zijn kamer, waar zij Holger in groote opwinding v i n d t . . . Veronsky is dood en Holger vlucht door het raam, als hij Karin ziet. Wie kan de moordenaar zijn ? De vrouwelijke detective Mary Mortensen wordt met deze zaak belast. Zij en Karin zijn trots de talrijke bewijizen overtuigd, dat Holger de moordenaar niet is. Aan de hand van een telegram uit Amsterdam van de I nternationale Han delsbank, welk telegram Veronsky kort voor zijn dood ontving, vindt Mary Mortensen een spoor. Het gelukt haar dan ook zooveel bewijzen in handen te krijgen, dat zij den waren moor denaar kan ontmaskeren. Holgers onschuld is nu bewezen en hij gaat met Karin een zonnige toe komst tegemoet. /
THEODOOR LOOS EN MARCELLA ALDANI
VERONSKY ONTVANGT DE ONTZETTENDE TIJDING
24
HANNI WEI SSe. DE VROUWELI JKE DETECTI VE ANQELO FERRARI
een bloemlezing van den geestlgsten geïllustreerden humor uit de bulten* landsche tijdschriften.
BEZOEKT H
ASTATIHIIAÏil^
Muskctc).
Dokter: „Hoe staat het met zijn kleptomanie?" £ij: „O, dat gaat vooruit. Hij neemt nu alleen nog maar voorwerpen van waarde." (Buen
„Waarom zouden we van insecten niet evenveel houden als van andere dieren?" vraagt een beoefenaar der natuurlijke historie. — Ja, waarom zouden we een mug öök niet eens op den zijn schouder kloppen?
Humor).
In een bepaalde wijk van Londen hadden in de afgeloopen maand meer dan zestig aanrijdingen plaats. — Een der bewoners verklaarde, dat hij zich slechts veilig had gevoeld, toen hij met influenza te bed lag.
:::K^*1
: Een Roemeensch meisje heeft de respectabele lengte van twee meter „Dokter, dokter, ik was mondorgel aan het spelen veertig bereikt en groeit nog steeds en slikte hem in!" „Blijf bedaard, mijnheer, en wees dankbaar, dat je door — Naar ik hoor, gaat ze over eenige (London Opinion). jaren naar New York om er de ruiten geen saxophone speelde!" van de wolkenkrabbers te wasschen.
Het Fuifnummer:„Dat is leuk! Ik word wakker en vind me zelf in een luchtballon zitten!" (London
Opinion).
Van den goeden ouden tijd gesproken, herinnert u zich het meisje nog, dat van sigarenbandjes een aschbak maakte? Nu, haar dochter maakt nu van elk vloerkleed een aschbak! De prima donna van de Milaansche opera verzwikte bij de première haar enkel. — De critici waren verrukt van de hooge 'd', die zij haalde I Een jongeman en een meisje verschenen voor den ambtenaar van den Burgerlijken Stand. Toen de jongeman gevraagd werd of hij het meisje tot zijn wettige echtgenoote wilde hebhen, begon hij vreeselijk te blozen en te stotteren. „Maar mijnheer," zei hij, „ik ben haar aanstaande niet!" „Maar waar is die d a n ? " vroeg de ambtenaar. „Hij staat buiten, mijnheer," was het antwoord. „Hij is te verlegen om binnen te komen."
Po/itie-rechtcr: „Hebt u het nummer opgenomen van den auto, die u overreed ?" Het slachtoffer: „Neen, maar de dame die er inzat droeg een blauwen clochehoed, een snoer imitatie parelen, een bruinen lakenschen mantel met| grijs zomerbont, suède handschoenen, vleeschkleungekunstziidcn kousen met schoenen van slangenieder en haar haar was geverfd." (Judex;).
FÊmmm
|
LEIDSCHESTRAAT *9 TELEFOON
3 -I-6 -J
2
„Jawel. Maar misschien kan ik mijne dokter tipte voorzichtig, bijna heer met een mes van dienst zijn . . . ?" behoedzaam, de asch van zijn Ik wierp een snellen blik op den sigaar. Nadenkend gleden zijn stoppeligen baard van den man. „Dank blikken langs zijn toehoorders terwijl je, ik zou l i e v e r . . . " hij met zijn hand langs zijn voorhoofd De waard fronste nadenkend zijn streek. voorhoofd „Tja," zei hij toen, „een „Ik zou ook wel graag een kleine barbier. Bader woont hier vlak om den bijdrage tot ons onderwerp van gesprek willen leveren, heeren," zei hij .hoek. U kunt den weg niet m i s s e n . . . " Ik stond op. De waard greep de toen. „We hebben nu al zooveel interescourant, die hij bij mij had neergelegd. sante verhalen gehqord over angst„Hebt u gehoord van dien verschrikkepsychose, nachtmerries en autosuggestie. lijken moord, die in Waltersdorf is Velen van u hebben zich over al deze dingen zeer sceptisch geuit. Sta mij gebeurd ? Twee kilometer hier ' vandaan ?" Zijn stem klonk opgewonden. toe, dat ik. u ook een kleine gebeurtenis „De moordenaar heeft een heel huisvertel, die mij zelf is overkomen." houden omgebracht. Men zegt, dat het Hij zweeg even en keek zijn vrienden een ontvluchte krankzinnige is. Alle aan. Dezen gaven met een enkel gemenschen in de buurt zitten vreeselijk baar te verstaan, dat zij gaarne naar in angst. Sommigen gelooven, dat de hem zouden luisteren. De doktey leunde moordenaar hierheen gevlucht is, maar achterover in zijn stoel en begon: „Het was nu juist niét in een prettige de gendarmen hebben geen spoor van hem kunnen vinden . .." stemming, dat ik dien morgen in de „Zoo 't" antwoordde ik en verliet de kleine kamer van hef hotelletje wakker gelagkamer, terwijl de waard de deur werd Ik had een bijna slapeloozen achter mij sloot. nacht achter den. rug. Huiverend stond ik voor den zoo goed als geheel ver-' weerden spiegel van het smalle, haveOm den hoek van de straat vond ik loos gemeubelde vertrek. De regen den barbierswinkel. Een verroest beksloeg tegen de ruiten. Ik ging naar ken, dat boven de deur hing en heftig het venster en keek in de trieste, verdoor den wind*heen en weer bewogen laten dorpsstraat. Werkelijk, ik was in werd, maakte een doordringend, piepend een ellendige stemming en ik had er geluid. alle reden toe. De deur van het kleine huisje was Den vorigen avond, midden op den gesloten. Ik bonsde op het vervelooze grooten weg, was het ongeluk gebeurd. hout. Binnen bleef alles stil. Ik bonsde Mijn chauffeur had den auto laten slipnog eens en bleef luisterend staan. Nu pen, en de reparatie zou minstens een hoorde ik duidelijk een doffen slag, dag duren. Een mooi koopje! En den gevolgd door een onderdrukten lyeet. volgenden ochtend had ik een verEr verliepen nog eenige seconden eer gadering! ik voetstappen hoorde naderen. Een ketting rammelde en eindelijk werd de Een uur lang had ik in een stroodeur geopend Op een handbreedte. menden regen den grooten weg afgeloopen, eer ik aan het hotelletje was Ik keek in het gezicht van een jongen beland, waar ik een onderdak voor man. Zijn blond haar viel verward.over den nacht vond. — Kent u het spreekeen doodsbleek voorhoofd. Wijdwoord van het ongeluk, dat nooit alleen geopende oogen staarden mij verschrikt komt, heeren ? Welnu, dan zal het u aan. „Wat. wenscht u ?" vroeg hij en ook niet verbazen te hooren, dat ik zijn stem klonk schor en bevend. mijn reisnecessaire met mijn scheergerei „Ik zou graag geschoren worden," in den auto had laten liggen! antwoordde ik bevreemd. Mijn stemming was er niet beter op Zonder een woord te zeggen opende geworden, toen ik in de halfdonkere de barbier de deur en liet mij binnen. gelagkamer voor mijn ontbijt zat. De Met een uitnoodigend gebaar wees hij waard kwam naast mij staan, legde op den eenigen stpel in het langwerpige een courant op mijn tafeltje en inforvertrek, waarin ik, door het schemerig meerde belangstellend, of ik goed had halfduister, geen enkel voorwerp nauwgeslapen. keurig kon onderscheiden. Ik ondervond een gevoel van lichamelijk onbe„Dank je," antwoordde ik kort. „Ik hagen, toen hij een doek van twijfelheb mijn scheerbenoodigdheden verachtige reinheid onder mijn kin schoof. geten. Woont er hier een barbier in Zijn handen met de dikke, roode de buurt ?" vingers raakten mijn gezicht. Onwillekeurig rilde ik. Terwijl het jonge mensch schuim sloeg in het scheerbekken, liet ik mijn blikken door de kamer gaan. Een drukkend gevoel had zich van mij meester gemaakt, zonder dat ik mij rekenschap van de oorzaak kon geven. Het stond blijkbaar meer met mijn stemming, met oksels en voeten hehandele men met Purolpoeder. Dit is het mijn zenuwen, dan met mijn gevoel in meest afdoende middel daarvoor. Het kost verband. Het was niets positiefs, niets 45 en 60 et. per bus en is evenals Purol, tastbaars, slechts een onverklaarbare, bijna griezelige gewaarwording . . . verkrijgbaar bij Apotli. en Drogisten.
Ik keek om mij heen. Klaarblijkelijk was er naast de kamer nog een zijvertrekje, dat door een gordijn aan het oog werd onttrokken. De franje hing zoowat een handbreedte boven den vloer. Plotseling kreeg ik een schok: ik sperde mijn oogen open: daar op den grond, tusschen de franje van het gordijn, lag het hoofd van een vrouw! Een bleek gezicht. Roodblonde haren. Groen-blauwe oogen, die omhoog staarden. Star, zooals bij een doode. Ik verhief mij in mijn stoel en streek met de hand over mijn oogen. Had ik een hallucinatie gehad? Neen, want ik zag alles heel duidelijk: het gezicht, de oogen, het haar, en . . . een dun straaltje bloed, dat uit den rechter mondhoek liep. Nu ving ik in den spiegel den blik van den jongeman op, die begonnen was mij in te zeepen. Had hij mij gade : geslagen ? Wist hij, welke afschuwelijke ontdekking ik had gedaan ? Zijn oogen vermeden opzettelijk om naar het hoofd onder het gordijn te kijken. Het kwam mij voor, dat zijn hand beefde, toen hij het mes op den scheerriem begon aan te zetten. Klaarblijkelijk achtte hij het zijn plicht wat tegen mij te zeggen. „Mijnheer is zeker vreemd hier?" vroeg hij, terwijl hij het mes op mijn gezicht zette. Ik kon niet antwoorden. „Is het mes goed?" vroeg hij toen. „Tamelijk," slaagde ik er met moeite in te zeggen. Hij greep den riem en begon het mes opnieuw aan te zetten. Ik haalde ver-
Transpireerende
Old Bond Street" DAMES- EN HEERENKLEEDING NAAR MAAT
Plotseling kreeg ik een schok: daar op den grond, lusschen de franje van hel gordijn, lag hel hoofd van een vrouwI ijiiiiiiiHinmiimiiiiiiiiimiiimimiiimimmiiiHiimiimiiiiiiiiimiiiiiiumi
D
(De
N.V. KLEEDF.RMAKER.J
VRIJ N A A R HET DUITSCH DOOR D ' A L V A R E Z
Tegenwoordig kun je alles op afbetaling krijgen, las ik ergens. — Dat is juist. Voor dertig gulden contant, trouw De man buiten: „Ik kom je even je bijvoorbeeld al heel netjes en over zeggen, dat het te slecht weer is de rest doe je dan je heele leven. om naar je toe te komen!"
'
DE GRUWELIJKE ONTDEKKING
ittmiminintiiiiHiiiiinmii mi iiiiiiimiiiiiiiiiiinimiiniiiii minimi minim
De magere matroos (tot zijn dikkcren collega, na de schipbreuk): „Je hebt één troost, Dikke' nog een paar dagen vasten en je zal niet meer precies midden op het vlot behoeven te blijven zittcn '" (Passing Show). -
26
-
DP musere: „Ach, zoudt u niet even uw adem willen inhouden, opdat ik ook eens kan duiken?" (Life)
-
27
-
ROBERT CASADESUS, de pianist, die als solist zal optreden tijdens het concert, dat 23 Juli in het Kurhaus te Scheveningen onder leiding van Carl SchurLht zal worden gegeven.
/
■■- .;-.:"v;- -.-:■ >,. ■ ■ : - . 1 > ' : ' - - , - -
>:-;'^;^
P«P
^^^^™
mijn huid E n t o e n . . . . was het inbeel ding? Drukten de armen van den jongen man mij niet stevig in mijn stoel? Z a g ik niet plotseling in zijn oogen een wilde, bloeddorstige uitdruk king? Het angstzweet brak mij uit. De muren, de zoldering van het vertrek leken op mij neer te vallen. „Wat zegt u wel van den vreeselijken moord in Waltersdorf, mijnheer?" begon de barbier. „Ze zeggen, dat de dader hierheen de wijk heeft genomen." Ik kon geen antwoord geven. Mijn t tong l a g verlamd in mijn mond. Zijn licht adem en wilde opspringen, maar hand trok de spieren van mijn keel het was alsof er een centenaarszware strak. Langzaam gleed het mes erlangs. last op mijn schouders drukte. Als „De politie is hem nog niet op het door een magische kracht werd ik op spoor. Alle bosschen in de buurt heb nieuw gedwongen naar het verschrik ben ze afgezocht, maar zonder resul kelijke gezicht vah de doode vrouw taat. Ze vinden hem vast niet!" onder het gordijn te kijken. Voorzich Hij lachte boosaardig. Van ontzet tig draaide ik mijn hoofd om, in d e hoop, niets meer te zullen zien en n a ting verlamd staarde ik hem aan. I k had, bij een beweging van zijn hand een vrceselijke hallucinatie bevrijd te op zyn pols duidelijk een roode vlek kunnen herademen. Maar neen: de ontdekt. E n toen opeens drong zich starre oogen in het verschrikkelijk witte met onweerstaanbaar geweid de over gezicht staarden n o g steeds omhoog tuiging aan mij o p : „Hij is de moor En naast het hoofd zag ik nu ook een denaar de krankzinnige moorde roode. naar!" „Alstublieft, mijnheer." I k voelde de Ik voelde hoe mijn hart den dienst snijdende scherpte van het staal langs bijna weigerde. E r was geen twijfel
aan: achter dat gordijn lagen zijn laat ste slachtoffers: de barbier, diens v r o u w . . . Een doodelijke angst over meesterde mij, terwijl zijn mes langs mijn keel gleed.. De blikken van den krankzinnige boorden zich in de mijne. En ik las mijn noodlot in zijn erbar minglooze. oogen. I k was de eenige die van zijn daad op de hoogte was en ik zat weerloos onder dat verschrik kelijk scherpe mes. I k wilde mij be wegen, opstaan, maar ik kon niet Het leek mij alsof het mes in mijn keel d r o n g . . . Op dat oogenblik werd er buiten op de deur gebonsd. I k gaf een schreeuw De barbier richtte zich hoog op en staarde met zijn van schrik vergroote oogen voor zich uit. Het mes viel uit zijn hand. Opnieuw werd er op de deur gebonsd. „Waarom doe je niet open ?" riep ik. Langzaam ging de jongeman n a a r de deur en deed open. Een oude man, zonder hoed, trad binnen en keek ver baasd om zich heen. „Waarom'was de deur dicht?" vroeg hij. Toen zag hij mij zitten. „Goeden dag, mijnheer," groette hij. „Wordt u naar uw genoegen bediend? I s het m e s . . . " Toen zweeg hij plotseling: met één sprong was hij bij het gordijn. Hij stiet een vloek uit. „Kijk nou toch eens, mijnheer," riep hij toen. „Het is toch verschrikkelijk! Daar heeft die ezel die idioot van een bediende, mijn prachtige wasbuste laten vallen, die ik eens van een kunstschilder heb ge kregen als een a a n d e n k e n . . . En, neen kijk toch e e n s . . . het fleschje met de roode verf, waarmee hij de lippen moest bijschilderen, heeft hij ook niet eens in zijn knuisten kunnen h o u d e n . . . Het is toch verschrikkelijk..." De bediende stond er sprakeloos bij en het oude mannetje huilde bijna ' ,,De volgende week kun je vertrekken, hoor, lummel!" schold hij. „Maar eerst houd ik alles van je loon en je rooienpot a f . . . " Ik was opgestaan. I k had kunnen lachen en huilen tegelijk. Een onzeg bare spanning w a s van mij afgenomen. Met den groezeligen doek veegde ik ae zeep van mijn gezicht „Ach, mijnheer, gaat u maar zitten, ik zal u zelf even afscheren," zei het oude mannetje. Maar ik bedankte. Zoo gauw ik kon verliet ik den winkel. Tja, heeren, nu kunt u zeggen, wat u wilt, en zelfs beweren, dat fk kinder achtig was, of dat mijn gezicht niet deugde, want dat ik anders wel zou hebben gezien, dat het maar een was buste was, m a a r ik zeg u, dat ik n o g nooit zóó n angst heb gekend als dien ochtend Angst, werkelijke, hevi°c anzst..."
BEZOEKT H E T |
LUXOR PALAST
TE ROTTERDAM
HJ
'
ÜEfDES DOOLV/ECEM
REMBRANDT THEATER AMSTERDAM DE NIEUWSTE OPNAME VAN DEN DIRECTEUR VAN HET VEREENIG D 28
TOONEÉL™
BRENGT STEEDS DE BESTE P R O G R A M MA'S
maar ik heb het gevoel alsof ik U al heel lang ken." „Ik denk niet dat U zoo ernstig is als U er uitziet," merkte ze ineens op. „I k ge loof dat ik Uw portret wel eens in de ge illustreerde bladen heb gezien. Als U me Uw naam zegt, dan zal ik me het misschien precies herinneren." Inplaats van dit te doen, overhandigde d o o K O L I V E R 5ArSDY5 hij haar een kaartje. Ze las wat er op gedrukt stond. Ze kon een kreet van bewondering en verrukking En het was heel eigenaardig, dat Ken was. I k herinner me dat hij veel puistjes in niet weerhouden. „Natuurlijk ken ik U Dus U is Sir nings, die zich zooals reeds gezegd, zoo zijn gezicht had en erg geparfumeerd was. goed als niet voor het schoone geslacht in U moet heelemaal niet aan hem denken, William Kennings, de held van Bishkar!" „O, zegt U dat alsjeblieft niet," vroeg teresseerde, er naar verlangde dat dit be wanneer u naar de portretten van zijn koorlijke schepseltje over zichzelf en haar voorouders kijkt. Zij waren goed en hiel hij op smeekenden toon, terwijl hij af familie zou praten. Ze was zoo heel anders den alles in eere, maar dat kan hij niet werend zijn hand opstak. „Ik zal het niet meer doen. I k kan me dan de andere vrouwen, die hij in zijn leven zijn, want anders liet hij het kasteel niet levendig indenken wat er in U omgaat, had ontmoet. Door haar prettigen, kame zoo afschuwelijk verwaarloozen." raadschappelijken toon was het ineens tot „Is 't landgoed te koop?" informeerde hij. want ik zou er ook het land aan hebben, hem doorgedrongen,, dat hij toch wel erg „Te huur, maar hij raakt het niet kwijt. wanneer ik werkelijk dappere dingen had eenzaam moest zijn. Het moest verrukkelijk Ik denk dat het komt omdat de meubelen gedaan en er aan herinnerd werd," zei Eva zijn haar beter te leeren kennen. zoo slecht zijn. De mooie dingen werden dadelijk. „Zal ik maar voorgaan, omdat ik „Ik woon in het dorp," gaf ze ten ant verkocht en het eenige wat er eigenlijk den weg ken? Kijk de muren van de hall woord. „I n het grijsachtigwitte huis, dat nog over is, is wat rommel uit de be eens, ik zou het vernis er zoo wel met aan den hoofdweg staat, met een schuur diendenkamers. I k veronderstel dat de mijn nagels willen afkrabben. Er waren aan den zijkant. U zult op het naambordje tegenwoordige eigenaar zelfs in staat is zijn verder wondermooie lambrizeeringen, doch grootmoeder te verkoopen, als het kon. de eigenaar verkocht ze aan Amerikanen. kunnen lezen: ,,H. P. Treharne, arts" Vader heeft het echter niet bijster druk, Denkt U er misschien over om het te De schilderijen zullen wel gauw volgen. O, want niemand schijnt hier ziek te zijn. De koopen?" ging ze voort. „O, doet U het: ik hoop, dat U als U rijk is, het kasteel menscheh bereiken allemaal een hoogen ruim al den rommel op, en maak er weer zult koopen," eindigde ze met een zucht. leeftijd. En omdat er zoo bitter weinig een mooi, lief huis van. W a t zou dat „Ik heb er nooit over gedacht me met zieken zijn, spreekt het vanzelf, dat we het heerlijk zijn." een dergelijk eigendom te bezwaren," zei niet breed hebben." hij glimlachend. „Meent U dat?" vroeg hij. „Natuurlijk," antwoordde ze. „Als U het „Dat moet U het ook niet doen, als U Kennings wendde zich om teneinde haar koopt, dan zal ik U met raad en daad bij er zoo over cjenkt," zei ze. ,,U zoudt eerst beter te kunnen opnemen. „Niettemin ziet U er bijzonder opgewekt staan. Dat beloof ik U. I k weet precies hoe van het huis moeten houden, dan zoudt U het er uit kan zien... hoe het in werkelijk wel het gevoel krijgen, dat U er niet meer uit," zei hij glimlachend. Ze knikte. „Dat ben ik ook. Menschen heid kan zijn. Groote goedheid, wat praat buiten kon. En het lijkt me heerlijk toe in die het erg druk hebben, zijn gewoonlijk ik veel," viel ze zichzelf opeens in de rede. staat te zijn het den pachters wat gemakke opgeruimd. Er valt in het huishouden heel „Ik redeneer alsof U het kasteel al gekocht lijker te maken. Het moet wonderbaarlijk heeft en ik U minstens honderd jaar heb zijn landeigenaar te zijn." wat te doen." gekend. Neemt U het me alsjeblieft niet „Zonder getrouwd te zijn?" vroeg hij „Behoort U tot een groot gezin?" Deze vraag hield allerminst verband met kwalijk. I k schijn me nu eenmaal .met geen plagend. mogelijkheid waardig te kunnen gedragen. Er kwam een blik van verbazing in Eva's het vischrecht in de rivier, begreep hij. „Niet zoo bijzonder," zei ze. „Mijn Ik heb eigenlijk geen tijd gehad om goede oogen. „Is U dat dan niet? Heeft U geen zuster, June, en Terry, Paps, en Christo manieren aan te leeren. Hier is de sleutel pher en Elizabeth. Elizabeth is onze dienst van de voordeur. Het slot is een beetje vrouw?" bode, en Christopher is het oude paard, dat roestig. Wilt U maar open doen?" „Ik vrees dat dit inderdaad niet het ge paps naar de enkele patiënten rijdt, die hij Kennings nam den sleutel van haar over. val is." heeft. N u kent t l de heele familie Tre „Ik hoop dat U nooit tijd zult hebben „Dan zou het dwaasheid zijn er over te harne... O, neen, eigenlijk niet, want ik om iets anders te worden dan U nu is," denken. U kunt met geen mogelijkheid al heb mezelf nog niet voorgesteld. I k ben gaf hij te kennen. „Het is zeer eigenaardig. léén in zoo'n groot huis wonen." Eva, de moederhen, die haar vleugels over „Ik heb echter zusters en vrienden. En de anderen uitspreidt. Kijkt U nu eens zelfs wanneer ik er toe over zou gaan het naar de rivier, want dit is wel het mooiste te koopen, dan hoefde ik het heele kasteel gedeelte. Ziet U dien grooten baars daar... nog niet te bewonen, is het wel? I k zou een o, hij is al weer onder water. Geen sterve enkelen vleugel voor me kunnen laten in ling heeft hem nog ooit kunnen be richten." machtigen;" Eva leidde hem van de eene kamer naar de andere. En voortdurend bracht het oude, „Als ik hier kom, dan beloof ik U dat ik historische huis en het jonge meisje een hem U als ontbijt zal bezorgen." Toen zekere betoovering te weeg, een betoove zweeg hij een oogenblik om daarna te ver ring waaraan hij zich in die oogenblikken volgen: „Wilt U wel gelooven, dat ik me niet wilde en kon onttrekken. bijzonder tot dit oord voel aangetrokken?" „Zouden we goede vrienden zijn, indien Het jonge meisje bleef staan. Z e keken ik hier kwam wonen?" vroeg hij plotseling. nu beiden naar het oude huis, dat voor „Natuurlijk, dat spreekt vanzelf," zei ze hen lag. glimlachend. „U zoudt de belangrijkste man „Dat kan ik me indenken," zei ze. „Ik uit den heelen omtrek zijn en ik ben bang, veronderstel dat U er precies over denkt dat de bewoners van het dorp zich te klein als ik. Het kasteel en de tuinen wekken en nietig zouden voelen, om met U te allerlei gevoelens bij me op. Zooals men durven praten. I k zou het echter wel bijvoorbeeld ten opzichte van iemand met durven. Misschien zou U me bij de schou een troon zou hebben en tegelijk maakt ders moeten pakken en me buiten 't kasteel het me vaak verdrietig. Vroeger hadden er zetten, omdat ik er telkens naar verlang alle mogelijke romantische dingen plaats, door de kamers te kunnen dwalen. I k ge maar nu... De eigenaar komt er nooit en loof, dat U nu alles gezien heeft," eindigde woont op Capri, in Venetië of Le Touquet. ELLY NEY, Ik heb hem maar eenmaal in mijn leven de pianiste, die 28 Juli tijdens het concert in het ze. „ W e zullen 'n anderen weg terug onder leiding van ignaz gaan." gezien, toen ik nog een heel klein meisje Kurhaus te Scheveningen Neumark, zal optreden.
l
29
Z e verhaastte Kaar schreden, toen de sjofele bibliotheek, waar de theetafel w a s dorpsklok vier slagen liet hooren. Z e moest gereed gezet, en sloeg de bladzijden om, naar huis, want Elizabeth had dien middag totdat hij tenslotte den naam vond, dien vrij en P a p s zou gauw terugkomen. D a n hij zocht. was hij warm en dorstig en June zou er „ D a a r hebben we hem," zei hij. „Kenniet over denken thee voor hem te zetten. nings, Majoor-Generaal Sir W i l l i a m . . . Hij N a den dood van haar moeder had E v a heeft zich door bijzondere dapperheid onnergens gelukkiger kunnen voelen." T e r r y en June op een dusdanige manier derscheiden. Ik herinner me alles heel verwend en verzorgd, dat ze zonder twijfel „Eenvoudig, dat is het woord eigenlijk duidelijk... Het was een groot geoegen en alles van haar verwachtten. niet. ' June's blauwe oogen gleden met een even groote eer hem te ontmoeten, killen blik over de schamele meubelen. „Ik „Ik moet verdwijnen," gaf ze te kennen. beste kind. Ik hoop van harte, dat hij het geef echter toe, dat het nog niet heelemaal „Ik mag U toch wel met den wagen kasteel koopt, want dat zou voor het dorp ingezakt is, vader. Ik denk niet, dat we naar huis brengen," bood hij aan. H e t jonge ook uitstekend zijn. Vertelde je me niet, het zouden moeten wagen de meubelen van meisje stapte in. „Dan ben ik er gauwer," dat je hem voor het groote hek had ontde eene plaats naar de andere te verzetten, accepteerde ze. „Ik heb vanmiddag niet moet?" want dan bleef er geen stuk van heel. O p precies gedaan wat ik me had voorgeEva was druk bezig de theekopjes naar een dag rolt de heele boel in elkaar, genomen. Om te beginnen bleef ik te lang de keuken te brengen. looft U dat maar gerust." bij juffrouw Dobbin, en daarna ontmoette „Ja, daar zag ik hem en ik heb hem het j£ U — O, wat heeft U 'n heerlijken auto." „Ik hoop dat dit vooreerst nog niet gekasteel laten bewonderen," a n t w o o r d d e ze. Z e leunde behaaglijk in de kussens achterbeuren zal." Dokter Treharne kneep in het „Ik veronderstel dat hij al op het eerste over. „ D e weg is bar slecht en toch heb rooskleurige oortje van zijn jongste dochgezicht op het oude huis verliefd werd. ik het gevoel alsof we over wolken vliegen. ter. June was de aangebeden baby en Vond je hem aardig, June?" D a a r in de verte ligt ons huis." eenigszins verwend. „ D e meubelen hoeven „Ik heb geen tijd gehad een bepaalden nooit verplaatst te worden," voegde hij er Even later liet Kennings den wagen voor indruk te vormen," gaf June te kennen, aan toe. „Ik kocht ze van mijn voorganger, het lieve, ouderwetsche huis stilhouden. terwijl ze zich uitrekte. „Ik w a s zoo overtoen ik jullie lieve moeder hier als bruid E v a zag hoe hij er naar keek en glimlachte. weldigd, dat ik er eigenlijk heelemaal door binnenleidde, en ze zullen nog gebruikt „Het huis staat eenigszins scheef," zei van streek raakte. Het was juist iets voor kunnen worden, wanneer T e r r y trouwt. ze terwijl er een liefkoozende blik in haar jou om zoo maar een wildvreemden man Z o n d e r twijfel zal hij hier evenals ik wonen oogen verscheen, „maar we zullen er wel op bezoek te brengen, Eva. Ik geloof waaren sterven." voor zorgen, dat het niet heelemaal omvalt, lijk dat wanneer je de koningin w a s tegen„Arme, arme T e r r y . " al zijn we dan ook arm. T e l k e n s als ik gekomen, je hetzelfde hadt gedaan." June was dien middag in een verre van binnenga, heb ik het gevoel alsof liefheb„Mogelijk wel! Bovendien snakte ik naar liefelijk humeur. Een kleinigheid kon haar bende armen zich om me heenleggen en me een kopje thee, en waarom zou ik hem er ineens van streek brengen. E v a en Terry, troosten. M o e d e r hield er ook zooveel van, ook niet een aanbieden? Het zou toch al die het leven beiden even zonnig vonden, want ze heeft er van haar huwelijk a f te d w a a s zijn iemand te laten versmachten zochten bij hun vader steeds alle mogelijke in gewoond." van den dorst, enkel en alleen omdat we excuses voor de jongste te vinden. June Z e stapte uit. er geen reeks bedienden op nahouden. Hij wekte meermalen den indruk, dat ze eigen„Voelt U er misschien iets voor een bracht me met zijn wagen naar huis, en lijk een prinsesje had moeten zijn, en dat kopje thee bij ons te drinken en een van natuurlijk vroeg ik hem toen binnen te iedereen — in het bijzonder haar vader — mijn koekjes te proeven? I k denk dat die komen." haar de noodige verontschuldigingen diende niet erg naar U w smaak zullen zijn, want „Het w a s beter geweest wanneer je hem aan te bieden, omdat dit niet zoo was. er gebeurt altijd het een of andere ongeluk dadelijk in den salon hadt gelaten, de deur „Je hoeft T e r r y volstrekt niet te beklamee. Dat komt zeker omdat ik zing terwijl achter je hadt gesloten, en niet aan me gen." E v a vouwde het witte tafelkleed op. ik ae klaarmaak en niet genoeg oplet." geroepen hadt, maar me behoorlijk in mijn „Hij zal zich hier heel gelukkig voelen. Ik Kennings stapte ook uit. Een onweerkamer w a s komen waarschuwen. Ik had denk, dat hij wel jong zal trouwen en ik staanbaar verlangen had zich van hem dan mijn nieuwe japon kunnen aantrekken, weet zeker, dat hij kinderen zal krijgen. meester gemaakt haar huis te zien of en met hem kunnen praten, terwijl jij de Het is hier toch duizendmaal prettiger dan juister uitgedrukt: het-jonge meisje in haar thee binnenbracht, inplaats dat we allemaal in het rookerige Londen. Alleen zal hij verhuis te zien, om hierdoor in staat te zijn om de tafel gingen zitten zooals boerenmenstandiger zijn dan vader en vaker zijn rekeeen levende herinnering aan haar mee te schen doen. Ik had werkelijk wel in den ningen insturen, zoodat hij zich wat ruimer nemen... een herinnering aan een eenvougrond willen zinken, en d a a r d o o r was ik bewegen kan, hoop ik." dig, mooi schepseltje, dat geenerlei eigenook niet in staat een behoorlijk woord te „Lieve hemel," protesteerde June nijdig, schappen scheen te bezitten, die haar spreken. E n dan nog te moeten bedenken, „de jongen heeft nog niet eens zijn examen karakter bedierven. wat je hem vóór zette. Cake, die veel te gedaan. Niettemin boft hij toch meer dan „ W e e t U wel, dat ik met geen mogelijkbruin was, slappe jam en sandwiches die te wij, want hij zit in Londen en kan met heid „neen" kan zeggen?" vroeg hij. dik gesmeerd waren. Daarbij hadden we menschen praten, inplaats van met knolle„ D o e het dan ook niet. W a a r o m is dat nog het ongeluk, dat Elizabeth toevallig tjes en koeien. Gebeurt er hier in dat aftrouwens noodig?" Z o o d r a ze den drempel vanmiddag uit was. Erger had het toch schuwelijke dorp ooit iets bijzonders? O, ja, hadden overschreden, riep ze haar jongere waarlijk niet kunnen zijn. O, ik schaam me de bonte van boer Gosh is ziek " zuster. „June, June, haast je en kom gastdood!" „Kom, ik moet nog w a t w e r k e n , " zei vrouw spelen. Ik heb iemand meegebracht Haar vader keek haar over zijn brillehaar vader. „Lieve hemel, is het al zoo op theebezoek." — glazen heen aan. laat! D e tijd is eenvoudig omgevlogen. Ik „Je hoeft je nooit over je tehuis te schaveronderstel, dat Kennings bijna een uur is Dokter T r e h a r n e nam een tien jaar oude men, mijn kind," verweet hij zacht. „ H o e gebleven." M e t deze woorden ging hij naar Legerlijst van een van de planken uit zijn eenvoudig we het ook hebben, je zult je zijn kamer.
BBb^nirifi
Dat is nüjn vrouw f
O . . e h . . pardon r Dat was een ellendige vergissing van m ü l . .
Neen,
.
van mil '
TOGAL
gevolg van plotselinge afkoeling, tocht, te luchtige kleeding of bedekding, dreigt iedereen met aanleg voor R H E U M A T I E K . Zij openbaart zich door p i j n in ïenuwen, spieren en gewrichten in acuten vorm- Laat het niet verergeren, doch g e b r u i k t d i r e c t het bekende geneesmiddel tegen rheumatiek, T O G A L - t a b l e t t e n . In den regel is één flacon a f Ü.80 voldoende. Bij alle A p o t h . en Drog. a f 0.80 en f 2 — Voor langere kuren in küniekverpakking a f 8.75, welke in het gebruik veel voordccligcr is.
Zomerkou,
een euvel, dat de bekoorlijkheid van Uw uiterlijk ernstig schaden kan D E elegantste verschijning kan haar gansche bekoorlijkheid verliezen door het euvel van transpireeren onder de armen. Fraaie toiletten worden er onherstelbaar door bedorven terwijl de onaangename geur tevens een groot bezwaar is. Odorono is het beste middel tegen dit euvel.
even
Drie eenvoudige behandelingen ; er aan raken. Indien kleurlooze Odorono gebruikt wordt, 15 Odorono (rood) wordt alleen minuten er op laten blijven. Bij twee maal per week 's avonds de roode de geheele nacht. gebruikt. 3. Afuorijven : Als de OdoroOdorono (kleurloos) 's morgeus no geheel gedroogd is, afwrijven of 's avonds dagelijks of om den met een vochtige doek anderen dag. i. Betten : Met watten of Gebruik Odorono Ontde vingers op den onderarm betten. Niet wrijven. haringscrême, o n t h a a r t 2. Laten droogen .• Onderarm snel en gemakkelijk laten droogen voor de kleederen
Uw trots, Mevrouw, dat schitterende theeservies en die gesoigneerde theetafel! Behooren daar niet de fijnste en smakelijkste biscuits bij, die te krijgen zijn? Wat een eer zult U inleggen bij Uw gasten, wanneer ge „De Lindebooms" biscuits serveert. Want hier komt de kwaliteit om den hoek kijken, die alléén bereikt kan worden door een fabriek met een meer dan honderdjarige ervaring.
ODO-RO-DQ
Natuurlijk heeft Uw winkelier ze voorradig. Kent U onze luxe blikjes Rose Marie, Adonis en After dinner?
Globe T r a d i n g C o . , Singel 4 4 , A m s t e r d a m Ik sluit hierbij 6 postzegels van 6 cent in voor het proeffieschje Odoront (36 ) Naam Woonplaats
N.V. BI SCÜITFABRI EKEN
DE LINDEBOOM
Adres . . . .
HIER H E E F T U E E N A F B E E L D I N G VAN D E B E R O E M D E 99 09 HET MELKDIËET V O O R DE HUID 's Morgens en 's avonds ge bruikt voor het wasschen van het gezicht, zult U spoedig bemerken,
Godfried de Groot
dat Uw teint gezond, Uwe huid zacht, gaaf en stevig wordt en kleine huidaandoeningen verdwijnen.
^an Êuyhenstraat 2a Amsterdam. Telef. 28474
,~ i'Tj.
Specialiteit in Moderne en Artistieke foto's ^ « ^ \ \
TAen »ie de vele reproducties.van ons weit) tn „54el Weekblad" Cinema A Theater
v^> iaigjggdi=<s^
— 30
/
-
r-rv»y.::::v.-ef
Knip deze advertentie uit, zend ze met 50 cent in postzegels aan France-Import Rijnstraat 5, Den Haag en U ontvangt een keurig doosje monsters.
31
-
^
i§
AVOND AAN
WOORDEN VAN NICO SPLI NTER
m
■
^
ZEB
I MUZ EK VAN MELCHERT SCHUURMAN
3=3
£ WiegMend
^
r
~T ] w — — ,
)E=M
ZöM.ne tè ter ru*._.te,
, TT1
J^XZ»
,
d'A .vondbreektreedaun
*4
CINEMA & TMEATED
■ ■
■
■
IMJWJ
toe .ven e
ven, Bij het licht der mx&n.
^JTTTT"?, TT"?
p~1
ë r ' i . J'.. r Jtobb'reH op de zee
|j|
1
f 'T' J J'■' r
■
E r F r
Jfet.teré Hd .gen vvach tend J * js ö — i CSZl ,
Zonne is ter ruste, d'Avond breekt reeds aan; En wij toeven even, Bij het licht der maan. Menestrelen dansen, Dobb'ren op de zee; Botters liggen wachtend, Rustig op de zee.
r ^ n A I S O I N I
Ma., de .strdL.lehdAn..6en,
O D I O
J J ï
fytó.tiaob de ree.
Dorpje ligt in duister, Alles is in rust; Kabbelende golfjes, Spelen langs de kust, Zingen zacht een liedje: En wij hooren 't aan; Toeven nog heel even Bij het licht der maan.
7 PLACE DE LA M A D E L E I N E . PARIJS
Fabriek van Artistiek Zilverwerk
Specialiteit voor geschenken in zilver, en verzilverd metaal
Gevestigd in
7690 GROOTE
'J
MAUÖU$
N2 3 « 0
KEUZE I N KUNSTVOORWERPEN UI TGEVOERD NAAR ONTWERPEN UI T ELKE STI JLPERI ODE ****!
Red. en Adm.: Galflewa«er 22, Leiden. Tel. 700 Po.«rekenlnfl « 8 8 0
Ver»ch«n« wekeiyk. ■
\
PrUs per kwart-al f 195
^^^^^veSSEEQP^ÏMS;
