Even weg voor de baas (deel 1):

1 Even weg voor de baas (deel 1): Afgelopen oktober mocht ik een weekje voor Hare Majesteit in Kansas City (KC) vertoeven. Natuurlijk was dit niet voor vakantie maar om het een en ander op te steken over software certificering in de Luchtvaart. Als rechtgeaarde mechanische techneut zijn die nullen en enen niet mijn ding. Nu dus een perfecte mogelijkheid om wat op te steken. Tja, wat moet je nu in KC klinkt lang niet zo sexy als LA, San Francisco, Miami of al die andere mooie steden. Toch ligt het aardig centraal en in het begin van het jaar begon ik een leuke route uit te stippelen, weekje in KC daarna naar Dayton (Ohio) vervolgens naar East Troy, Milwaukee en terug naar Nederland vanuit Chicago. Mijn directe baas was snel te overtuigen daar de vliegreis vanuit Chicago honderd euro goedkoper zou zijn. Het bijkomende voordeel voor ons beide was ook dat ik wat vrije dagen kon opnemen. Thuis werd er nu ook anders gereageerd dan alleen maar even een dienstreisje naar het buitenland. Nou ik wil ook wel mee….. was de reactie van Menkafina, jeetje daar had ik even geen rekening mee gehouden. Mijn tegenbod was weet je dat wel zeker???? Ik ben in cursus, ga vliegtuigen bekijken en wel heel veel, treinen hier en daar en vooral veel, heel veel Harley’s in dealerschappen maar ook in het museum. Maakte niet uit we gaan gewoon met elkaar. Zo gezegd zo gedaan extra vlucht geregeld, huurauto geregeld voor de extra week en dan maar wachten tot oktober. Zaterdag 15 oktober was het dan zover met elkaar op naar de VS voor twee weken en de kinderen thuis gelaten. Het was niet echt succes met jullie been maar ze zijn met z’n drieën oud genoeg om te overleven, zonder dat het thuis een ramp wordt. In het vliegtuig nog leuk gebabbeld met een Amerikaan die mij vroeg waar ik heen ging, KC natuurlijk en hij was verbaasd wat ik daar moest. In KC is niks te beleven en ze hebben daar alleen maar vlees heel veel vlees. Zo dat was wel even een mindset….. Maar ach wat kon ons gebeuren, vlees is heerlijk toch? Heerlijk is het altijd als je VS binnenkomt, controle na controle. Die tijd heb ik wel gehad en met een NATO travel order loop je overal doorheen, wel even een strak gezicht houden en benadrukken dat je niet de eerste de beste bent, gewoon in Nederlands overbluffen, ach en dat lukt mij nu wel. Om twee uur ’s nachts in het hotel aangekomen (Nederlandse tijd negen uur in de ochtend) we waren wat moe…. als een blok in slaap gevallen en op naar de volgende dag om bij te trekken. Tuurlijk…. toch? Plaatselijke bierbrouwerij bezocht en vele soorten bier proeven, of was het gewoon drinken? Maakt niet uit was gewoon leuk, lekker en heel gezellig. De lokale City Market bezocht met heel veel rommeltjes en fruit… en gelukkig ook bier, Vervolgens het enorme Union Station bekeken, geen trein te zien maar wel een joekel van een gebouw. De dagen daarna was het voor mij “hard” werken, opletten en vooral de Amerikaanse procedures voor certificering van de FAA tot mij nemen en voor Menkafina……..toch ook??? ’s Ochtends samen ontbijten, ondanks dat ze veel meer last heeft van een jetlag en daarna winkelen (wat werkte die AMEX credit card weer geweldig….) etc. Gelukkig in de avonden veel samen gedaan even de plaatselijke Harley dealer bezocht, wat onderdeeltjes gekocht (een vermogen) bij hardwareshops RVS bouten en moeren gekocht (weer een vermogen) en ook hier en daar wat gereedschap en dat alles moest maar weer in die koffer. In het Westport district van KC gegeten en echt het vlees daar is heerlijk en natuurlijk gezellig hier en daar wat gedronken. Vrijdags de cursus afgerond en nu op naar het echte werk. In de Harley fabriek (Vehicle & Powertrain Operations) in KC worden de Sportsters, Dyna’s en de V-rod’’s geassembleerd (zie fotos). Even van de gelegenheid gebruik gemaakt om Menkafina te laten zien waar haar Dyna gemaakt is en dat een V-rod ook echt wat voor haar is (zie foto). Na ongeveer een uurtje gewacht te hebben en

2 hier en daar wat rond gekeken in de wachtruimte was het voor onze groep de beurt om de rondleiding te krijgen. De gids was erg vriendelijk en kon bijna alle vragen beantwoorden. Nou de verwachtingen waren hoog gespannen om de drie productielijnen in werking te zien. Nou een kleine domper was er wel even, want de productielijn van de Sporster en de Dyna lagen stil, werden net deze week omgebouwd voor de nieuwe modellen. De assemblagelijn van de V-rod werkte wel en was leuk om te zien hoe een Vrod ontstaat. Apart is wel dat het motorblok van de V-rod hier wel wordt gemaakt en dat de motorblokken van de Sportster en Dyna uit Milwaukee komen. Duidelijk was te zien dat deze assemblagehal vrij nieuw is, keurig opgeruimd en duidelijke opstellingen van de diverse productiemachines. Heel veel lampjes bij de assemblagelijnen om aan te geven of iedereen op tijd was of om een storing aan te geven. Ik kreeg niet echt de indruk dat iedereen het zweet in de bilnaad had vanwege het harde werken, alles ging lekker rustig aan. We zijn wel honderd keer gewaarschuwd voor de rijdende heftrucks en andere gevaren, net als of we zelf niet kunnen oppassen. De rondleiding totaal is erg leuk en interessant maar niet de moeite waard om er apart naar KC toe te reizen, wij zijn blij (ik zeker) dat we deze Harley fabriek gezien hebben. Het is gewoon leuk om te merken dat die “stoere” 150 kg (plus) zware HD-rijders niet gewend zijn dat Nederlanders interesse hebben in Harley’s en er ook een aantal in eigendom hebben. Hierna zijn we nog even terug gegaan naar Worth Harley-Davidson om nog meer onderdeeltjes te kopen, zonde om niet mee te nemen. Vervolgens even het Airline History museum bekeken waar ik een persoonlijke rondtoer kreeg over een Lockheed Super Constellation (zie foto), dat waren tenminste nog de echtte stermotor vliegtuigen. Na al die mechanische dingetjes zijn we beide door de stad heen gegaan en vele dingen bezocht, zoals de City Hall op de 32ste verdieping met een mooi uitzicht op KC, Hallmark museum en het TWA building met de Moonliner (zie foto), dat waren pas de tijden …. Wie heeft niet in zijn jeugd heerlijk gefantaseerd over een vliegtuig naar de maan, toch is de werkelijkheid even wat anders geworden. Zaterdags in de loop van de ochtend vertrokken naar Dayton met een overnachting in Indianapolis. Jullie kunnen wel aanvoelen wat wij even bezocht hebben maar even nog geduld hebben voor deel 2 want dan schrijf ik over de Brickyard, het geweldige bezoek aan het grootste luchtvaart museum van de wereld en aan de mannen die echt de wereld hebben veranderd in 1903. Ik kan jullie nu al vertellen dat waren zeker niet de Davidson broers met die Harley man. Groeten Henry & Menkafina Jongeleen

3 Even weg voor de baas (deel 2): Zaterdagochtend 22 oktober de huurauto van de baas gewisseld voor een eigen huurauto, zelfde Ford Focus alleen andere kleur, op het vliegveld van Kansas City en op weg naar Dayton. Een leuke afstand van zo’n kleine duizend kilometer en even in vijf staten rijden. Beginnen in Kansas, vervolgens Missouri, Illinois, Indiana en dan eindigen in Ohio. De Highways in de VS zijn gewoonweg heerlijk om te rijden, toch wel de Europese snelheid aanhouden want anders duurt het me te lang. Veel te zien onderweg en een paar keer zijn we de Missouri en Mississippi rivier gekruist, aardige riviertjes zijn dat wel. Aan het eind van de middag aangekomen in Indianapolis, hoteltje gezocht en heerlijk gegeten en gedronken in het Hard Rock Café. Wederom de verzameling Hard Rock Café speldjes aangevuld en dit begint een aardige verzameling te worden. Tja, ik ben maar overgegaan van T-shirts naar speldjes want dan neemt het niet zo’n ruimte in, het wordt anders veel te veel. De zondag vroeg op weg naar de Indianapolis Motor Speedway. Een geluk hadden we beide dat net op deze dag nog de “Grounds Tours” te boeken was. Dit is een rondleiding over het gehele circuit met alle gebouwen, erg aan te bevelen en we hebben beide hiervan genoten, natuurlijk hebben we beide even geposeerd bij de “Bricks”. Na de anderhalve uur rondleiding op naar het “Hall of Fame” museum waar aardig wat Indy 500 winners staan. Toch erg fijn zo’n digitale camera met grote geheugenkaart, nu kan je gewoon alles fotograferen. Arie Luyendyk zie je regelmatig terug komen en is nog steeds houder van het snelheidsrecord. Halverwege de middag werd het tijd om verder te gaan, nog even door Indianapolis gereden en toen op weg naar Dayton. In het begin van de avond via Wright Patterson Air Force Base op naar ons hoteltje. Lekker wat simpels gegeten, pizza met salade, en op naar een van de vele Malls. Volgende dag op naar het grootste luchtvaartmuseum ter wereld. Nou ik ben wel wat gewend, maar dit is echt enorm en een aanrader voor elke luchtvarende. Om negen uur in de ochtend ben ik gedropt door Menkafina bij de ingang, zijzelf vindt al dat oud roest maar niks en ging “even shoppen” (is dus de gehele dag) in een van de vele Malls. Het museum bestaat uit zes hallen, een buitenveld en nog twee te bezichtigen hangaars op Wright-Patt AFB. Om zo’n drie honderd vliegtuigen ten toon te stellen heb je inderdaad heel veel ruimte nodig, zeker als ook nog even een B-52 of B-36, om maar even kleine jongens te noemen, ook nog binnen staan. Met frisse moed begonnen met foto’s nemen maar al kort bleek als ik zo door zou gaan nog wel een week nodig zou hebben, dus even maar wat minder lezen en gewoon doorlopen en als een Japanner foto’s schieten. Ik heb niet zoveel foto’s gemaakt “slechts” zo’n drie en half duizend. Uiteindelijk ben ik er zo’n anderhalve dag bezig geweest, leek langzamerhand op een constante race tegen de tijd. Ik heb me enorm vermaakt met al deze mooie en sommige zeer exclusieve vliegtuigen. Om maar een paar te noemen, B-29 Bockscar, het vliegtuig die de Tweede Wereldoorlog beëindigde (gooide de laatste atoombom “Fat Man” op Nagasaki), XB70 (zes motorige Mach3 bommenwerper), B36 (tien motorige atoombommenwerper), X-1, X-15, presidentiële vliegtuigen (waaronder die van Roosevelt, Truman, Eisenhouwer, Kennedy etc) en nog vele andere jagers, verkenners, bommenwerpers, teveel om allemaal op te noemen. Wel fijn dat ik “unlimited access” had voor Wright-Patt AFB zodoende was ik ook nog in staat om de restauratie hangaars te bekijken, was geloof ik niet helemaal de bedoeling maar gedaan heb ik het wel. Erg leuke projecten gezien daar, zoals de B-17 ”Memphis Belle” en Convair XC-99 en voor beide geldt dat die zeker niet volgende week

4 en ook niet volgend jaar gaan vliegen. Voor de liefhebber verwijs ik even naar de website van het “National Museum of the USAF” www.nationalmuseum.af.mil. Dayton is de plaats waar de Wright Brothers van origine vandaan komen. Deze mannen zijn bekend geworden over hun actie in 1903 met de eerste bemande vlucht ter wereld. Was toch wel iets meer dan die vier mannen in Milwaukee toevallig wel hetzelfde jaar. Het hele plaatsje is vol van bezienswaardigheden van deze twee broers. Beide zijn vrijgezel gebleven en liggen naast elkaar met hun zus en ouders begraven op “Woodlands Cemetary”, natuurlijk zijn we beide daarheen gegaan. Echt apart waar wij aan moesten wennen is dat je gewoon met de auto de begraafplaats op rijdt en zo bij het juiste graf uitkomt. Tja, je zou even een paar meter moeten lopen. Het voelt wel apart als je bij een erg simpel graf staat en dat daar de mannen liggen begraven die echt geschiedenis hebben geschreven. Verder overal in Dayton aandacht voor de Wright Brothers zoals de locaties van de fietsenfabriek, werkplaats, woonhuis en vliegtuigfabriek. Verrek, wat hebben toch die uitvinders met fietsen….. want de vier man in Wilwaukee waren ook al in de fietsenwereld bezig. Konden ze zeker allemaal niet rijk genoeg in worden, zodat ze wat anders gingen uitvinden of bouwen? Erg rijk zijn de Wright Brothers niet geworden want in de jaren dertig heeft Henry Ford veel van de originele gebouwen gekocht van Orville Wright (een van de twee) en zijn nu nog steeds te zien in het Henry Ford Museum. Dat ook het eerste vliegveld van de wereld hier ligt zal jullie niet echt verbazen, nu slechts een groot grasveld afgezet met een handel vlaggenmasten. Voor de echte liefhebber kan je ook nog meevliegen met een replica Wright B-Flyer, daar was helaas te weinig tijd voor en je kunt niet alles willen. Via de lokale Harley dealer, weer een nieuw speldje voor de verzameling, op weg naar East Troy, Wisconsin. Via de verschillende staten Michigan, Indiana, Illinois op weg naar East Troy, eventjes zo’n zeven honderd kilometer weg hikken. Tja, “Unlimited Milage” met de huurauto zullen ze bij Avis ook weten ook. Nog bijna naar Sturgis gereden maar helaas dit is een andere Sturgis en is in geen vergelijk met die ene in South-Dakota. Overnacht hebben we ergens tussen Chicago en Wilwaukee en het lichtenspel in Chicago is erg overweldigend. Volgende ochtend naar wederom een hoogtepunt van deze reis, namelijk een bezoek aan Erik Buell Racing (EBR). De huidige fabriek is slechts op een honderd meter van de originele grote fabriek. Als rechtgeaarde Buell rijder en nadat ik Erik al ontmoet had in 2003, wilde ik nu zeker de fabriek bezoeken en zien waar mijn S2 Thunderbolt is gemaakt. De straat heet heel toepasselijk Buell Drive. Wij werden beide erg warm welkom geheten door Kim Tordik, zijn “Personal Assistance”. Zij stelde voor dat we eerst een rondleiding kregen en dat we daarna Erik zouden ontmoeten en zo gezegd zo gedaan. Op dit moment produceert EBR de 1190RS, nu had ik al eens op een 1125R gereden maar deze is de overtreffende trap. Het blijkt zelfs dat de 1190RS uitgekozen is tot de beste Sportbike van 2011 in de VS en dat Erik Buell tot “the 2011 Motorcyclist Of The Year” is uitgeroepen. Haast alles was te bekijken in de fabriek, gezien hebben we hoe het blok werd opgevoerd tot een simpele 175pk, eenvoudige productie lijn, testbank en nog veel meer. Trouwens foto’s maken was geen enkel probleem, was toch even anders dan bij de Harley fabriek in Kansas City. Ook nog diverse oudere typen (zoals de RW-750, BattleTwin, diverse Westwinds) en prototypen gezien, waaronder een oer voorloper van de 1125R maar dan met een VR-1000 blok. Menkafina en ik waren erg verbaasd over de enorme gastvrijheid van iedereen die daar rondliep. Trouwens deze 1190RS kost slechts zo rond de veertig duizend dollar en alle honderd zijn al verkocht. Na de rondleiding kwam Erik aanlopen en maakte veel tijd voor ons vrij. Ik merkte

5 wel dat hij teleurgesteld (understatement) is in zijn vorige partner, Harley-Davidson. De ambitie van vroeger is er nu nog steeds. Nu hij weer heeft laten zien dat hij de beste motorfietsen ter wereld kan maken is zijn volgende doel om toch weer naar massaproductie te gaan voor motorfietsen in de buurt van de twintig duizend dollar. Verder was het gesprek erg open en erg vriendelijk. Natuurlijk hebben we diverse foto’s gemaakt met Erik en hij signeerde diverse metalen kopieën van het ontstekingsdeksel van mijn Thunderbolt. Erg leuk is te zien dat bij Erik het tongetje eruit komt als hij signeert (doe ik ook naar mij verteld wordt). Als laatste nog een handtekening op een Thunderbolt shirt, waarvan zowel Erik als Kim het bestaan reeds vergeten waren, tja je bent zuinig op de eigen spullen of niet. Met zijn leeftijd van 61 doet Erik nog erg veel, rijden op sportbikes is wat minder maar dagelijks rijdt hij nog op een Buell. Tot mijn verbazing is dat een Ulysses en hoe is dat mogelijk toch? Na afscheid te hebben genomen van Erik en Kim hebben we om de gebouwen heen gelopen en zowel de oude als nieuwe fabriek gezien. Achter de huidige fabriek staat Erik’s motor geparkeerd, heb er wel een foto van gemaakt maar is zeker niet de mooiste Buell (understatement). Het leek er wel op dat er zelfs van die lelijke koffers van die zuid Duitse motor fabrikant op gemonteerd waren, snel ergens anders heen kijken. Gòh, wat was dit bezoek een belevenis. Nog even het plaatsje East Troy ingereden en wat bleek zit daar een klein elektrisch treinen museum. Hup, natuurlijk even daar naar binnen, leuk gebabbeld, wat bekeken en ook nog een paar rijdende elektrische treinen gezien. Onderweg naar Milwaukee het museumspoor gevolgd en halverwege een rijdend treinstel gezien. Bleek de machinist ook nog Nederlandse voorouders te hebben, die wereld blijft klein. Beide zijn we nog steeds onder de indruk van mooie glooiende omgeving van Wisconsin. Na zo’n drie kwartier rijden passeerden we de stadsgrenzen van Milwaukee. Jullie kunnen wel aanvoelen wat wij verder bezocht hebben maar even nog geduld hebben voor deel 3 want dan schrijf ik over wat Harley gebeuren en het afsluitende bezoek aan Chicago. Groeten Henry & Menkafina Jongeleen

6 Even weg voor de baas (deel 3): Nu het laatste deel van deze kleine trilogie “even weg voor de baas”. Met de Amerikaanse Focus Milwaukee binnen gereden via een route die niet helemaal aan te bevelen is voor de eigen veiligheid, het zuidelijke deel van Milwaukee staat zeker niet bekend om zijn rijkdom. Nog even bij een Hardware zaakje wat nylon ringen gekocht en toen maar op weg naar het Harley Museum om alvast even een indruk te krijgen. Toegangskaarten voor het museum en de “Steel Toe Tour” gelijk maar gekocht voor de volgende dag, je weet maar nooit of de tour volgeboekt is en natuurlijk een biertje gedaan in de Harley Bar. Deze is leuk ingericht met veel Harley spulletjes, zoals een wand vol met alle diverse motorblokken die nu nog geproduceerd worden. De rest van het museum even daar gelaten want deze stond toch al voor de volgende dag op het programma. Tja, en wat doe je nu verder in Milwaukee? Eenvoudig antwoord, op weg naar het Harley hoofdkwartier in de Juneau Avenue, dit is de bekende oude Harley fabriek. Het gebouw doet nu dienst als hoofdkwartier van de firma en is vanaf 1994 geplaatst op de lijst van historische gebouwen in de VS. Dit is ook de plaats waar de oude houten keet heeft gestaan op de hoek met 38th Street. Erg mooi was het feit dat de security officer als de borden drie verschillende hoeken aangaven. Dus waar dat nu echt was??. In ieder geval de hoeken van de straten wel gezien. Dit is de plek waar ook in 1903 door de vier mannen de eerste brommer in elkaar is gesleuteld. Wordt officieel Model 1 genoemd, klinkt eigenlijk mooier dan de eerste brommer toch? Maar komt wel op hetzelfde neer. Eigenlijk is deze plek net zo historisch als die van de Wright Brothers. Voor beide gebouwen is er een groot verschil, de een staat nu in het Henry Ford museum en de ander is per ongeluk weggegooid door een ijvere werknemer. De houten keet was gebouwd in 1903 ergens in de achtertuin van de familie William C. Davidson. Het hoofdkwartier van verschillende kanten gefotografeerd en weer vastgelegd op de SD-card. Sommige Harley medewerkers keken wel een beetje vreemd dat ik zo rond liep, maar ach kon mij niks schelen en die foto’s heb ik nu. Op advies van de vriendelijke Harley dames een hoteltje gezocht in de veilige noordelijke wijken van Milwaukee. Tja en dan maar even gegeten bij de Red Lobster, als marine man wil je natuurlijk wel eens een visje of kreeftje tezamen met een lekker biertje weghappen. Volgende dag eerst even bij Lake Michigan wat foto’s gemaakt en toen op weg naar het Harley-museum. Zoals je kan zien op de internetsite van Harley is dit museum de moeite waard om te bezoeken. Natuurlijk Model 1 gezien en van vele kanten vastgelegd op de gevoelige plaat. Eigenlijk heb ik van alle Harley’s en Buells een kiekje gemaakt, levert wel zo’n 600 kiekjes op en dan zijn er nog vele modellen niet tentoongesteld. Erg leuk om zo veel oude en bekende Harley’s te zien. Maar ook zelfs onbekende waaronder prototypen, van ook de Nova in een V2-, V4- en zelfs V6 cilinder uitvoering, recordmachines en testmotorfietsen. Het museum is opgebouwd uit verschillende thema’s, zoals heel oud, oud, jonger, nieuw, racers, motorblokken, design lab, buy back story en andere, voor de officiële namen moeten jullie maar de website raadplegen. Natuurlijk hebben we nog op diverse Harley’s gezeten een Harley Topper scooter gezeten en op een Cafe Racer uit 1978 en deze zit precies hetzelfde als de mijne uit 1977 (wat een verrassing!). Frappant was dat op de Celebration Wall een oude badge en sticker van de HDCN achter glas tentoongesteld werd. Welk lid zou deze daar in 2003 achter hebben gelaten? Na een uur of wat moesten we beide verzamelen bij John, onze erg enthousiaste Tour Guide, voor de Steel Toe Tour bij de Harley-Davidson Pilgrim Road Powertrain Operations in Menomonee Falls.

7 Gezamenlijk met andere Harley fans in een busje noordwaarts gereden en daar kregen we een rondleiding door weer een andere Harley fabriek waar de complete motorblokken worden gemaakt voor de Tourings, Dyna’s, Softails en Sportsters. Jammer genoeg was het niet mogelijk om een plaatje te schieten buiten de officiële Harley groepsfoto. Gelukkig werd hier wel gewerkt en geldt nog steeds drie keer is scheepsrecht. Twee keer een fabriek bezocht die niks deed en nu de derde eindelijk aan het werk. Even nog goed gekeken hoe een Dyna blok er open uitziet voor het geval dat. Tja, bij die oude modellen zoals Flathead en de Ironhead Sportster kan ik bijna de aanhaalmomenten dromen. Tegenwoordig hoeven de blokken haast niet meer open, toch? Ik heb mij enorm vermaakt in deze fabriek en vele zaken gevraagd, voor Menkafina was het wel interessant maar werd toch wel heel erg veel Harley gebeuren. Wat bleek onze tour guide John had een erg goede babbel, had van origine niks met Harley’s te maken en hij reed er niet eens een. Na de tour van ongeveer anderhalve uur, waarbij we veel gezien hebben en binnen de gele lijnen zijn gebleven, weer retour met Harley bus naar het Harley museum en verder kijken en bewonderen. Er zijn nog wel veel modellen die ik nog zou willen hebben in mijn garage. Jammer genoeg heb ik meer wensen dan mijn schatkist zich kan veroorloven en blijven dromen is ook leuk. Afsluitend weer een biertje gedaan in de Harley bar bij het museum. Even later met de Ford nog door Milwaukee gereden en op naar nog meer Harley plaatsen zoals de oude fabriek op Capitol Drive en Harley-Davidson's Willie G. Davidson Product Development Center in Wauwatosa, wat een namen hebben ze daar. Het is al moeilijk om de naam te schrijven laat staan uit te spreken. De oude fabriek staat op moment leeg en slechts een paar oude reclame borden herinneren aan het Harley tijdperk in het gebouwencomplex. Was wel een behoorlijk grote fabriek toentertijd. Hierachter ligt het ontwikkelingscentrum van Harley, een vrij nieuw futuristisch gebouw met behoorlijk wat veiligheidsmaatregelen, toegang hiertoe tot aan de receptie was niet mogelijk laat staan een kiekje maken. Het was weer even kijken en bij stilstaan dat we dit weer samen gezien hebben. Voor iedere Harley fan kunnen wij al deze bezoeken van harte aanbevelen, kost wel wat maar je krijgt er veel voor terug om zeker te herinneren. Al deze Harley bezoeken op deze dag was nu wel echt genoeg en werd het tijd om maar op weg te gaan naar de volgende halte, Chicago. Ondertussen was het al aardig donker geworden en daarom maar een Interstate genomen naar het zuiden toe, Wisconsin achter ons laten en zo “Hello Illinois”. Doordat het al donker was het welkomstbord van Illinois niet opgemerkt, ach maakte niet uit werd toch wel leuk en gezellig. Na een ritje van bijna twee uur in Chicago aangekomen en daar maar weer een hoteltje genomen. Volgende dag weer de verzameling Harley dealer speldjes vergroot door het bezoeken van een paar dealers en een klein treffen bij een van de dealers. Chicago is zo groot dat er teveel dealers zijn om deze allemaal te bezoeken. Gelukkig was dichtbij een van de dealers de bekende Mount Carmel begraafplaats in Hillside zodat we deze ook nog hebben bezocht. Hier rust, nou ja rust, een berucht figuur uit de onderwereld van Chicago. Het graf van Al Capone was niet makkelijk te vinden, op de officiële infoborden of informatiezuilen was zijn naam niet te vinden en medewerkers willen niet vertellen waar deze gangster begraven is. Gelukkig een behulpzame bloemist gaf ons de juiste aanwijzingen. Na zo’n 5 minuten rijden (ja weer met de auto) graf gevonden en ook apart dat zo’n bekend of berucht figuur hier begraven ligt. Zo te zien aan de slijtageplekken in het gras en de geluksmuntjes waren wij niet de enige die hier kwamen om te kijken. In Chicago is genoeg te zien voor een hele week en kan jezelf daar goed vermaken. Voor de brommerrijders onder ons begint de beroemde of beruchte Route 66 ook nog in Chicago. Apart is dat einde en begin verschillende straten zijn, wel beide in de buurt van het Grant Park. In de Adams

8 Straat staat het prachtige bord “Begin” aan de linker zijkant van de winkelstraat en aan de rechter kant van Jackson Drive moet je zoeken naar het “End” bord. Toch ook weer een kleine “highlight” in deze trip ook nog even ”Route 66” gereden. Ach en wat doe je in de avond op weg naar het “Hard Rock Cafe” voor weer een zoveelste speldje, biertje, presentjes voor de drie die thuis bleven en wat te eten. Wanneer het donker is in Chicago wordt helemaal de mooie Skyline zichtbaar door de enorme verlichtingen van de gebouwen, aan energie besparen doen ze daar zeker niet aan. Zondagochtend eerst op weg naar de Willis Tower op dit moment het hoogste gebouw in Noord Amerika. Het is hier mogelijk om op het Skydeck naar buiten te kijken, deze verdieping is “slechts” de 103e en op een hoogte van 412 meter, aardig hoog toch? Gelukkig was het uitzicht goed zodat we een prachtig zicht hadden op Lake Michigan, diverse vliegvelden, grote spoorwegknooppunten en de fraaie skyline van Chicago. Buiten dit mooie uitzicht is er ook nog een andere attractie namelijk “the Ledge”, vier glazen boxen waarbij je buiten het gebouw staat. Natuurlijk zijn wij beide hier in gegaan en een erg fijn gevoel had ik er niet bij, het zweet stond in mijn handen om op een glazen plaatje te staan en naar beneden te kijken. Op de foto kunnen jullie zien dat ik ondanks het stoere Buell jasje met bijbehorende Harley badges mij niet helemaal op mijn gemak voelde. Verder op de dag nog diverse andere bezienswaardigheden bezocht zoals het Union Station, was tijdelijk gesloten ivm een privé trouwfeestje (zal een vermogend man geweest zijn die dit “even“ afhuurt voor zijn dochter), Navy Pier (tja, je blijft Marine man of niet), winkels ten overvloede en als klap op de vuurpijl nog wat spoorweg-junctions. Al met al heel veel te zien en te beleven in Chicago. ’s Avonds weer terug naar de Navy Pier en heerlijk gegeten in een van die grote eetketens in Amerika. Wij beide houden van vis, dus op naar het Bubba Gump restaurant, aan het begin van de pier, deze keten van restaurants is wel bekend van de film Forrest Gump met Tom Hanks. Ook nu weer bleek dat onze ogen groter waren dan beide magen bij elkaar, zo heerlijk is het en weer teveel besteld. Toevallig was er in dit weekend de Halloween viering. Nu zijn wij beide al heel wat engerds tegen gekomen binnen het Harley gebeuren maar nu zagen we er toch wel heel wat, die de overtreffende trap weten. Leuk was zeker de aankleding van sommige gebouwen, restaurants, huizen en zeker hoe sommige lui of families uitgedost waren. Op 31 oktober was het allemaal dan toch weer voorbij en wat gaan twee weken toch in een zucht voorbij wanneer je jezelf erg vermaakt heb. Nog even in de ochtend zijn we naar winkels in Malls geweest, rondritje gemaakt door Chicago (optimaal gebruik maken van de Unlimited milage) en dan in de middag op weg naar het vliegveld om die wit-blauwe Jumbo te nemen naar Nederland toe. Op beide vliegvelden gelukkig geen problemen bij het inchecken en de douane, dus de gekochte presentjes en de wagonlading aan diverse speldjes blijven in ons bezit. Al met al waren deze twee weken “even weg voor de baas” om niet meer te vergeten, we hebben beide heerlijk genoten en ruim vierduizend kiekjes gemaakt. Nu maar weer eens kijken waar we de volgende keer weer heengaan…. Groeten Henry & Menkafina Jongeleen