Ebola departure to Sierra Leone maart ’15
Na alle risico’s in overweging genomen te hebben en na veel gesprekken met experts ‘on the field’, familie en vrienden, heb ik dan toch de beslissing genomen om een maand te gaan werken in het EBOLA treatment center in KONO (Sierra Leone). Een land in nood, mensen in nood. Daar moet ik, met mijn voorliefde voor humanitaire hulpverlening, toch proberen mijn steentje toe bij te dragen. Waarom ik het doe, weet ik nog altijd niet. Laten we zeggen dat ik aanvoel dat ik dit gewoon moét doen… Voor het vertrek vond nog een voorbereiding plaats met een tweedaagse ‘pre deployment training’ in Madrid en vervolgens een dag ‘briefing’ in Antwerpen.
Vertrek maandag 2 maart Na een vlucht met een tussenlanding in Casablanca kwam ik aan in Freetown Airport omstreeks 5 uur in de ochtend, lokale tijd. De totale reistijd bedroeg 15 uur. In deze luchthaven mag je nog roken, zo merkte ik meteen dat ik in Afrika was. We werden onmiddellijk naar een checkpoint gestuurd waar de temperatuur gecontroleerd werd en waar we onze handen moesten wassen met chloor. Dit zal de komende maand één van de basiszaken zijn van deze missie. Ook de manier waarop de bagage moest afgehaald worden, was niet echt ‘Europees’ : chaos!
In het Lunghi hotel wachtte ik op verder instructies. Het is een hotel met de basisvereisten en het beste waar ik deze maand zal verblijven.
Enkele foto’s van in de omgeving kan je hier vinden: armoede, werkende kinderen en wat ze hier ‘huizen’ noemen.
De transfer naar Kono doen we met een helikopter, want de straten zijn niet zo super. Maar helaas, door de checkpoints zijn we één minuut te laat en missen we onze vlucht. Het wordt dus een ‘roadtrip’ van 8 uur op slechte wegen… De eerste mentale dip was een feit en ik besef maar al te goed dat er nog meer zullen volgen…
Mijn eerste werkdagen in het treatmentcenter in Kono: Het team bestaat vooral uit lokale mensen en hulpverleners uit de hele wereld. Ik werk samen met mensen uit Canada, Finland, Nieuw-Zeeland, Spanje, Servië, Engeland, Schotland en Italië. Een hele mix, maar een team waar ik onmiddellijk voelde dat ik welkom was.
We verblijven in het ‘Uncle Bens hotel’, een hotel, maar zo voelt het niet. Er is een bed, af en toe hebben we elektriciteit en douchen moet gehurkt gebeuren omdat er geen druk op het (koude) water is. Er is airco aanwezig, maar in geen enkele kamer blijkt die te werken. De elektriciteitskabels kan je gewoon zien liggen… Maar we mogen zeker niet klagen. In vergelijking met de woonplaats van de lokale bevolking is dit een echt paleis! Het is eten is best ok: rijst, kip, vis, frieten, ananas, meloen… Dat is zowat het menu voor iedere dag. Het werk zelf gebeurt vooral ‘in slow motion’, puur om veiligheidsredenen en om ervoor te zorgen dat we geen procedurefouten maken. Dat is wel even aanpassen, omdat we dit niet gewoon zijn in onze cultuur en op onze spoeddienst. De EBOLA-casussen waren sterk verminderd, maar er is terug een piek. De casussen worden hier bevestigd, of er gebeuren differentiaal diagnoses zoals malaria of HIV. Jonge kinderen die de ziekte na de geboorte meekregen van hun moeder en geen behandeling hebben gekregen, komen ook vaak hier terecht. De eerste dagen waren al zwaar om te verwerken. Zo is er een tweejarig kind gestorven aan Malaria, net zoals een jonge kerel van 13 die er 7 zag. Ook hem konden we niet meer redden. Maar er is soms ook goed nieuws: mensen herstellen ook van EBOLA of andere ziektes en tijdens mijn verblijf hebben we al 5 mensen kunnen naar huis sturen met een certificaat dat ze terug gezond en EBOLA-vrij zijn. Het behandelen van de patiënten gebeurt in drie verschillende zones: verdachten / waarschijnlijk / bevestigd. We starten in de eerste zone en gaan zo verder naar de laatste zone. De patiënten in de zone ‘bevestigd’ testen positief op EBOLA. Deze zones benaderen we in volledige PPE. De aankleedprocedure duurt 15 minuten, hetzelfde geldt voor het uitkleden.
Iedere patiënt die sterft in het EBOLA treatment center, krijgt ook een begrafenis na een volledige behandeling met chloor. Ze krijgen een uitvaart afhankelijk van geloofsovertuiging en worden begraven op het kerkhof op 1 km van het center. De foto hieronder is echt schokkend.
Algemeen kan ik besluiten: dit is een zware missie, maar ik ben blij hier te zijn! De ‘locals’ zijn zo dankbaar! EBOLA groeten, Matthijs
