DUNEDIN, 11 APRIL DUNEDIN, 11 APRIL

• DUNEDIN, 11 APRIL •

DUNEDIN, 11 APRIL

Van Lake Tekapo naar Dunedin is het zo’n 300 km rijden. We komen langs een aantal enorme meren geflankeerd door besneeuwde bergen. Er is voor vandaag regen voorspeld, maar voorlopig blijft het bij wat donkere wolken in de verte en af en toe een paar spetters.

Langs de State Highway 83 stoppen we bij “Takiroa Maori Rock Art”. Onder een overhangende rots hebben de Maori in een ver verleden tekeningen gemaakt. Onder invloed van de elementen zijn de tekeningen redelijk vervaagd in de tijd. Ook is

15

• DUNEDIN, 11 APRIL •

een deel van de tekeningen door op buit beluste wetenschappers van de muren afgebikt en naar musea gebracht. Weer bij de kust aangekomen stoppen we bij het plaatsje Moeraki aan State Highway 1 om de “Moeraki Boulders” te bewonderen. De gladde keien van verschillende formaten, liggen kriskras verspreid langs een stuk kustlijn van zo’n 50 meter en voor de kliffen aan het strand. Gelukkig zijn wij er bij eb, want aan de waterlijn te zien liggen de keien bij vloed onder water. De keien zijn 60 miljoen jaar geleden ontstaan en zijn bijna perfect rond. Sommigen hebben wel een omtrek van 4 meter! Een aantal keien is nog compleet intact, anderen vertonen al breuklijnen en er zijn er ook al diverse in stukken gebroken. Waanzinnig gezicht. Hierna rijden we door naar de campsite voor de komende 2 à 3 nachten: Dunedin Holiday Park.

16

• DUNEDIN, 12 APRIL •

DUNEDIN, 12 APRIL Gisteravond regende het nog een beetje, maar vandaag worden we begroet door de stralende zon. Het is Paaszondag, dus in de stad hebben we vandaag niets te zoeken. Alle winkels zijn dicht, dus daar valt niet veel te beleven. We gaan vandaag daarom het Otago Peninsula bezoeken, ten zuidwesten van Dunedin. Omdat de Highcliffe Drive de beste uitzichten belooft nemen we die. Als eerste rijden we naar Larnach Castle: Nieuw Zeelands enige kasteel. De uitzichten zijn inderdaad magnifiek. De wegen zijn bij vlagen nogal steil en smal, dus voorzichtigheid is wel geboden. Af en toe gaat ‘t maar net goed met tegenliggers. Goed voor de adrenaline. Het in Schotse stijl gebouwde kasteel ligt op een bergtop met prachtig uitzicht over de baai. Eromheen een grote tuin. Het kasteel zelf doet binnen een beetje koud aan. Zal wel saai zijn geweest om zo ver van de stad (14 km verderop) te wonen. Dat vonden de dochters des huizes destijds ook. Dus bouwde papa een balzaal. Maar helaas de dochters wensten nog steeds in de stad te feesten. Vanaf de toren hebben we een geweldig uitzicht op de baai, het peninsula en Dunedin in de verte. We lunchen in het restaurant van het kasteeltje dat gevestigd is in de balzaal. 18

• DUNEDIN, 12 APRIL • naar gedaan. Binnen zijn ook een aantal aquaria ingericht met diverse zeepaardjes, vissen en slakken. Hierna rijden we naar het Royal Albatross Centre aan het eind van het Peninsula aan de monding van Otago Harbour. We gaan niet naar binnen, maar kijken buiten of we albatrossen zien. Helaas hebben die blijkbaar een dagje vrij, maar in de verte zien we onderaan de kliffen en in zee wel een paar zeehonden, altijd leuk.

Daarna bezoeken we het New Zealand Marine Studies Centre aquarium. Het laatste stuk naar het aquarium is over onverharde weg met wel ruimte voor 1 auto. Gelukkig zijn er af en toe uitwijkmogelijkheden anders zou het nog wel eens zeer spannend kunnen worden. Het Aquarium is leuk maar klein (beetje verwend inmiddels). Er zijn 2 poelen buiten waar diverse vissen en roggen zwemmen. Verder wordt er ‘t een en ander verteld over reuzeninktvissen. Daar wordt hier ook studie

21

• DUNEDIN, 13 APRIL •

DUNEDIN, 13 APRIL Ondanks de voorspelde regen schijnt de zon vandaag. We boffen maar weer! Na het ontbijt eerst de watertank gevuld en de afvalwatertank geleegd. Daarna diesel tanken en boodschappen doen voor een aantal dagen. Morgen gaan we weer verder en we willen ‘s ochtends direct klaar zijn om te vertrekken. In de middag staat een bezoekje aan de binnenstad van Dunedin op het programma. Het is vandaag 2e Paasdag, dus er zal nu wel ‘t een en ander open zijn. We hebben de tip gekregen om de camper bij een supermarkt in het centrum te zetten. Scheelt weer parkeerkosten. Eigenlijk mag je er maar een uurtje staan, maar dat risico nemen we dan maar. Zie onze grote camper maar eens weg te slepen :-) Als eerste bezoeken we de Cadbury chocolade fabriek. De fabriek zelf kunnen we niet in, omdat de werknemers vandaag vrij hebben. Maar een korte rondleiding kan wel. Onder het genot van een zakje gekregen choco’s kijken we eerst naar een korte filmp over de historie van de fabriek en daarna leidt een bijzonder aardige dame ons rond. Het hoogtepunt is de “chocolade waterval” waarbij een ton gesmolten chocolade vanuit een enorm

22

reservoir naar beneden stort. Het ruikt er overal ook errug lekker. En als je onderweg een vraag correct beantwoordt, krijg je nog een reep :-) Daarna kopen we in de fabriekswinkel nog een paar enorme repen. Lekker voor onderweg.

• BLUFF, 14 APRIL •

BLUFF, 14 APRIL

Vlakbij de fabriek ligt het prachtige treinstation van Dunedin, gebouwd in de zogenaamde Vlaamse neorenaissancestijl van kalksteen en graniet. Imposant gebouw met zelfs topgeveltjes. We lunchen op het zonovergoten terras van een leuk restaurantje aan het Octagon, midden in het centrum. Via de winkelstraten lopen we rustig richting de University of Otago, de oudste universiteit van NZ. De nieuwe universiteitsgebouwen hebben een groot Uithof-gehalte, maar erachter verstopt liggen de prachtige oude gebouwen en de klokkentoren uit 1878 aan een riviertje. Dunedin is een leuke stad om te bezoeken. Leuke restaurants, winkels en mooie gebouwen. Relaxed sfeertje.

Vanochtend vroeg op, want we gaan vandaag via de Southern Scenic Route van Dunedin naar Bluff. Bluff ligt onder Invercargill. Die stad trekt ons niet zo, maar omdat Bluff de plaats in NZ is waar oesters worden gevangen, wil Manon daar graag naartoe. Onderweg stoppen we bij Florence Hill Lookout om, je raadt ‘t al, van ‘t uitzicht te genieten. De golven beuken hier aardig op de kust, dat is zelfs vanaf de hoge heuvel te horen.

Diverse baaien staan bijna droog omdat het eb is. Dat is mooi, want iets verderop aan de kust ligt volgens de kaart een versteend bos (Petrified Forest) in zee bij Curio Bay dat alleen bij eb te zien is. Bizar gezicht om de afdrukken van boomstammen hier in steen vereeuwigd te zien. Van sommige boomstronken kan je bijna de jaarringen tellen! Ook hier weer forse golfslag waarin reuzenkelp ligt te deinen. Er schijnen hier - als je geluk hebt - wel eens pinguins te zijn. En niet zomaar een pinguin-soort. Nee, dit is de zeldzaamste pinguin ter wereld, de yellow-eyed penguin (soms zijn die NZ-ers net Amerikanen: alles is het grootst, zeldzaamst, mooist etc.). En laat Herman er nou 1 spotten! Gaaf!! Onze allereerste pinguin in het wild gespot! De arme pinguin ziet er wel een beetje vaal uit, maar dat komt omdat ze volgens het informatiebord in dit jaargetijde hun verenkleed wisselen. Het beestje is dus gewoon in de rui, net een ordinaire kanarie :-) 23

• BLUFF, 14 APRIL • Daarna rijden we door naar Bluff, dat aan de punt van een schiereiland onder Invercargill ligt. We hebben als camping Bluff Homestead uitgezocht, geen idee wat een “Homestead” is. De GPS verwijst ons naar de top van een heuvel, waar we een bord met de naam van de camping aantreffen. We rijden een smal grindpad op. Dan opeens een noodstop! Er staat een stuk touw over de “weg” gespannen. What the $#$^&^*&% is this? Het touw blijkt vast te zitten aan een geit die vond dat ‘t stukje gras aan de overkant van het pad toch net iets groener was. Manon duwt geit van pad en we rijden door. Het pad eindigt op een soort klein pleintje met grind, achter een huis. We zitten vast niet goed. Weer terug over smal grindpad, geit is in de tussentijd weer de weg overgehobbeld....hihi. Dus Manon duwt het ondertussen verontwaardigd kijkende beest weer van de weg af. Na nog wat gezoek bellen we toch maar even met de Homestead. Blijkt dat we wel goed zaten... Het “pleintje” is de plek waar de camper kan staan:-) Kortom, weer terug de heuvel en grindpad op en weer die verdraaide geit wegduwen. De Homestead blijkt een beetje tussen backpackers-hotel en B&B in te zitten. Er zijn gastenkamers, een mooie badkamer en de keuken mag gebruikt worden. Ziet er allemaal leuk uit.

27

• BLUFF, 14 APRIL •

We lopen we het dorp in (nog een rondje oudKeltisch geit-duwen bewaren we wel tot morgen haha). Bluff is een typisch vervallen vissersdorpje. Levert mooie plaatjes op, maar er valt niet veel te beleven. We eten vissoep en oesters in “restaurant Anchorage” , een soort opgekalefaterde kantine. De oesters zijn heerlijk!

28

• MANAPOURI, 15 APRIL •

MANAPOURI, 15 APRIL

Manon stelt de GPS in. Dat voorspelt niet veel goeds :-) We beginnen dus al meteen met een omweg. Verkeerd tussenpunt ingeklopt. Maar daardoor komen we wel langs “Gropers Bush Public Library” uit 1880 een vervallen bieb ergens in the middle of nix. Volgens Herman liggen er nog wel boeken binnen op de verstofte planken... Daarna op weg naar Gemstone Beach. Klinkt veelbelovend. Het verlaten strand ligt vol met door de zee rond geslepen stenen. Er schijnen zelfs echte (half)edelstenen te vinden te zijn. Die vinden we natuurlijk niet, maar mooi is het er wel. De volgende stop maken we bij de de Clifden Suspension Bridge een prachtige ruim 100 jaar oude hangbrug.

Eigenlijk hadden we naar Milford Sound willen gaan om daar per boot de fjord te verkennen. Alleen blijkt daar weinig tot geen kampeergelegenheid te zijn en we hebben geen zin om 120 kilometer ernaartoe te rijden, boottocht te doen en dan weer dezelfde weg terug te rijden op 1 dag. Als alternatief heeft Manon dan ook via internet een dag-excursie vanuit Manapouri naar Doubtful Sound geboekt, een fjord ten zuiden van Milford Sound. Dat ligt een stuk beter op de route, zeker omdat we van daaruit veel makkelijker naar Queenstown kunnen rijden.

29

• MANAPOURI, 16 APRIL •

Dan door naar Manapouri. Alweer prachtige vergezichten onderweg. Aangekomen bij Manapouri Motels and Holiday Park moeten we eerst de bejaarde eigenaar wakker bellen :-) Het is rustig, dus mogen we zelf een plekje uitzoeken. Flex! Als we vragen waar de supermarkt is kijkt de man of ‘ie water ziet branden. Natuurlijk is er hier geen supermarkt, die is 20 km verderop :-) Ach, we kunnen nog wel even zonder. Vanaf de weg kunnen we over Lake Manapouri uitkijken. Daarna rijden we nog even bij touroperator Real Journeys langs om te checken of de internetboeking goed verlopen is. Herman regelt meteen dat ze ons met de bus bij de camping komen ophalen morgenochtend.

MANAPOURI, 16 APRIL ‘s Ochtends vroeg uit de veren. Het regent. Shit, da’s jammer. Maar goed, wie weet klaart het nog op. We nemen zelf lunch mee, want een lunchbox op de boot is fors aan de prijs (ach ja, soms letten we op de kleintjes). De bus pikt ons op de afgesproken tijd op en brengt ons naar de vertrekhaven van de catamaran. Eerst varen we over Lake Manapouri. Zodra we vertrekken stopt de regen. Yes! 31

• MANAPOURI, 16 APRIL • Voordeel van de regen van afgelopen nacht en vanochtend is overigens wel dat alle watervallen stromen. Elk nadeel heb zijn voordeel, om maar een Johan C wijsheid te citeren. Na ongeveer een uurtje stappen we aan land bij de waterkrachtcentrale die gebruik maakt van het hoogteverschil tussen het meer en de zee om energie op te wekken. Met een bus rijden we via een tunnel de berg in om de centrale te bezoeken. Daarna gaan we met de bus verder de bergpas over. Helaas is het weer gaan regenen, dus geen bloedstollende vergezichten. Er schijnt hier 7 (!) meter regen per jaar te vallen en qua begroeiing vind je hier dus planten die in een regenwoud thuishoren. Aan de andere kant van de berg stappen we over op de volgende boot. Deze boot zal ons naar de ingang van Doubtful Sound aan de Tasmaanse zee brengen. Mede door de dreigende luchten zien de boven ons uit torende bergen er indrukwekkend uit. Fantastisch om hier doorheen te mogen varen! Aan het eind bij de zee nog een paar rotsen met zeeleeuwen erop en zowaar een zwemmende albatros vlakbij de boot. Helaas geen dolfijnen, maar je kunt niet alles hebben. Op de terugweg met de bus over de bergpas is de mist opgetrokken en hebben we een geweldig zicht op Doubtful Sound dat beneden in het dal ligt te glinsteren. Daarna nog een uurtje terugvaren over Lake Manapouri en dan stappen we weer op de laatste bus, terug naar de camping. Aan boord zijn we in gesprek geraakt met Jolente en Aleida, 2 meiden die met een camperbusje door Australie en NZ aan het reizen zijn. Geweldig stel. Overal wild camperen en voor de duvel niet bang. Ze hadden ons direct al als Nederlands gekwalificeerd, omdat we zelf heel cheap brood mee hebben genomen. Oeps. We komen ze weer tegen in het cafe naast onze camping waar ze net aan de fish and chips zitten. Dat vinden wij ook wel een goed plan. Met een biertje erbij wordt ‘t nog heel gezellig. Mooi einde van een coole dag.

36