Door bewustwording komt verandering Daarom stelt het Netwerk HOV als doel: mensen uit te nodigen tot inzet voor een humaner asielbeleid door samen in actie te komen door: - Mensen via een regelmatig verschijnende Nieuwsbrief nuttige en actuele informatie te geven over de situatie van asielzoekers; - Actieve betrokkenheid via bijeenkomsten en acties; - Open te staan voor informatie en suggesties, die de doelen van het netwerk dichterbij brengen; - Het draagvlak te vergroten voor een menselijk asielbeleid. Zó hoopt het Netwerk bij te dragen:
Bron: Atelier Arie Trum
OPDAT VLUCHTELINGEN EEN GEZICHT KRIJGEN -------------------------------------------------------------------------------Najaar 2013 Netwerknieuws no. 50
Inleiding Geachte lezer, In deze 50e Nieuwsbrief wil het HOV u graag meenemen naar verschillende situaties waarin mensen, die moeten vluchten terecht kunnen komen. Daarom kunt u in deze brief het vluchtverhaal van een Afghaanse vrouw lezen en heeft een dichter zich ingeleefd in gevoelens die vluchtelingen kunnen hebben. Vluchtelingen worden vaak gezien als profiteurs of indringers. Als HOV werken we er aan dat vluchtelingen als mens een gezicht krijgen, ze verstaan mogen worden, er niet van weggelopen wordt alsof ze een gevaar betekenen. Het HOV staat open voor effectieve verbeteringen en dat kunt u merken uit de interviews. Neem uw kans. Verder hebben asielzoekers te maken met het vluchtelingenbeleid van de overheid. Wist u dat het zoveel strenger is geworden sinds 1983? Gelukkig zijn er voor enkelingen soms onverwachte lichtpunten. In aanmerking komen voor het generaal pardon of nu voor het kinderpardon of in een goed gastgezin wonen, kan het leven soms totaal veranderen. Wij wensen u tijd en interesse om deze Nieuwsbrief te lezen. We wachten graag uw eventuele reacties af.
Interview met Zr. Veronique, die na elf jaar haar werkzaamheden voor het HOV-Netwerk beëindigt. U was één van de oprichters van het HOV. Wat was destijds het doel om deze werkgroep te formeren? “Op een koude februaridag met een laagje sneeuw werd in 2002 een vrouw uit Angola uit het O.C. in Veldhoven gezet. Samen met haar zoontje van zeven jaar en een baby van nog geen twee maanden. De vrouw was genoodzaakt haar baby een schone luier aan te doen in de fietsenstalling. Iemand vroeg ons om deze vrouw en kinderen op te nemen. Ofschoon ons huis volledig bezet was, vonden we in de aangrenzende ‘school’ een klein kamertje, waar zij een paar weken konden verblijven. Daarna kwam er gelukkig een andere oplossing. Dit gebeuren riep bij ons grote verontwaardiging op. En tijdens een bijeenkomst met enkele mensen uit ons pand, waarin we reflecteerden op ons eigen leven, namen we de opdracht op ons om dit omgaan met
2
asielzoekers aan anderen te vertellen of in grote woorden wereldkundig te maken. Zo ontstond Nieuwsbrief no.1. vanuit een kleine groep. Het HOV was geboren.” Wat zijn de sterke en zwakke punten van het HOV ? “Het sterke punt is dat in het HOV ex-vluchtelingen meewerken. Wie immers kan beter inbrengen wat het betekent jarenlang in onzekerheid te moeten leven over al of niet een verblijfsvergunning. Wat betekent het als je jong bent en niet mag studeren, noch werken. Dit tast je eigen waarde aan en je ziet kostbare jaren van je leven nutteloos voorbij gaan. Het zijn moedige mensen die dan stand houden. Het getuigt ook van moed dat deze mensen zich willen inzetten voor hen die nu in die situatie verkeren. Want het is niet leuk zelf weer aan de vroegere situatie herinnerd te worden. Het zwakke puntje is dat ex-vluchtelingen heel wat tijd nodig hebben om hier hun plek te vinden, de taal voldoende onder de knie te krijgen, werk te zoeken en de regels van de Nederlandse maatschappij te leren kennen. Gevolg: Tijdgebrek en gebrek aan energie om aandacht voor anderen te kunnen hebben, spelen daar in mee.” Welk advies zou u ons geven om eventuele zwakke punten te verbeteren? “Tot nog toe komt het HOV altijd samen om te vergaderen, Nieuwsbrieven te ontwerpen, voor het regelen van acties en hoe aan acties van anderen mee te doen. Ik denk dat de kwaliteit van het werk nog verder verbeterd kan worden door bijvoorbeeld eenmaal per jaar eens op een andere manier samen te zijn? Dus: samen te eten, met elkaar vrijuit te praten om elkaar beter te leren kennen, de achtergronden van de ex-vluchtelingen te horen en te vernemen hoe in hun culturen protesten tot uiting worden gebracht. Het zou een nieuwe impuls kunnen geven.” Wat zou u veranderen bij het HOV ? “In eerste instantie zie ik niet direct dat veranderingen nodig zijn. Maar misschien is het goed de HOV-folder nog eens te bekijken. En je dan ook
3
afvragen: Ben je het nog eens met de doelstellingen? Welke zouden prioriteit moeten hebben? En wat is haalbaar? Zou het mogelijk zijn om de aandacht voor de punten te verdelen? Natuurlijk blijft de gehele groep verantwoordelijk, maar alert zijn op één punt zou aan een bepaald persoon of personen kunnen worden gevraagd. Dan zal blijken of er verandering nodig is.” Wat zou u deelnemers willen adviseren.? “Houd moed! Bedenk dat iedere actie en iedere inzet andere mensen meer bewust kan maken van de situatie van vluchtelingen. En bewustwording kan tot verandering leiden, zegt onze folder. Denk niet te licht over jullie kracht!” Heeft uw ervaring bij HOV invloed op uw denkwijze over leven veranderd? Welke gebeurtenis heeft het meeste indruk gemaakt tijdens uw deelname aan het HOV? “Ik zie nog voor me de expositie van vluchtelingen aan de grenzen van Europa. Een expositie van Piet den Blanken die rond de Dag van de Vluchteling (20 juni 2012) was opgesteld in de Catharinakerk. Dit was ons initiatief. De beelden waren zeer aangrijpend en hebben vele bezoekers geraakt. Het is zeer confronterend te zien hoe de Europese Unie, met name de organisatie Frontex asielzoekers met alle middelen tegenhoudt en hoeveel slachtoffers er vallen bij het oversteken naar Europa. Bij de opening maakte prof. Van Houtum van de Radboud universiteit ons er van bewust, dat je leven afhangt van de plek, waar je wordt geboren. Ik voel me daardoor, naar de mate van het mogelijke, verantwoordelijk om daar aan iets te veranderen. Goed dat het HOV er is”. Wat zijn uw overwegingen om te stoppen bij het HOV? “Op mijn hoge leeftijd (93 jaar) meen ik die opdracht te mogen neerleggen. Mijn situatie is zodanig dat ik niet direct meer aan acties kan meedoen. Bovendien kun je ook blinde vlekken oplopen, als je lang in een groep meedoet. Daar is het HOV ook niet mee gediend. Het is meer gediend met nieuwe mensen die onbevangen kunnen zien wat er met asielzoekers gebeurt en energie en kwaliteiten hebben om aan verbetering
4
van het beleid bij te dragen. Ik wens Sanne als voorzitter met haar kennis van Mensenrechten en alle anderen een heel goede voortgang toe. Ik zal jullie graag blijven volgen via de Nieuwsbrief en andere acties.”
Impressies van een vluchtelinge, die strijdt voor haar toekomst Ze is 40 jaar oud. Klein van stuk, maar felle ogen in een expressief gezicht. Een sterke vrouw die veel heeft meegemaakt, maar er energiek en vol levenslust uitziet. Vol hoop op een betere toekomst in Nederland. Voor haar en haar vier kinderen. Gevlucht uit Afghanistan in 1993, sinds 1997 in Nederland. Haar verhaal wil ze graag anoniem vertellen. Ze is geboren in Kabul, de hoofdstad van Afghanistan. Geboren in een middenklasse gezin met moderne ouders en nog drie broers, die allemaal nog steeds in Afghanistan wonen. Haar vader werkte voor het ministerie van Justitie. Zij volgde de middelbare school in Afghanistan en kreeg toen de kans te studeren in Rusland. Door omstandigheden kon ze in Rusland haar opleiding niet afronden, maar ze heeft uiteindelijk wel haar diploma gekregen, omdat ze de laatste opdrachten voor die studie in haar eigen land heeft kunnen afmaken. Het afbreken van haar studie in Rusland gebeurde, omdat ze uitgehuwelijkt werd in Afghanistan. Vooral haar moeder was erg voor dit huwelijk. Ze vertelt dat ze haar moeder niet wilde teleurstellen. “Ik dacht: ik zeg ja, onder de voorwaarde dat ik mijn studie af mag maken in Rusland. Geen enkele Afghaanse man zou dat immers goed vinden”. Maar tot haar verbazing stemde haar schoonfamilie in en zo was ze verloofd. Maar het liep toch anders dan beloofd en ze mocht uiteindelijk toch niet verder studeren. Een einde maken aan de verloving was geen optie. “Als je eenmaal verloofd bent in Afghanistan, is het een schande als je deze zou verbreken”, zo zegt ze. Burgeroorlog Na drie maanden is ze getrouwd. Na een jaar huwelijk brak de burgeroorlog uit. Vanaf dat moment veranderde haar leven totaal. Door het islamitische regime werden strenge wetten opgelegd. Vrouwen moesten zich op een bepaalde manier kleden als ze naar buiten gingen. “Je mocht geen hakken dragen, geen strakke kleren en moest altijd een hoofddoek dragen.”
5
Ze zegt: “Een oorlog maakt alles kapot, je bent nergens meer veilig in je eigen land”. In september 1992 brak de burger- oorlog uit en eind 1993 verliet ze Afghanistan, met achterlating van bijna alles. Ze had inmiddels al een kind en was van de tweede in verwachting. “Je vlucht uit je land om een veilige plek te vinden voor jezelf en je gezin. Dat heeft drie-en-eenhalf jaar geduurd. Steeds gingen we van de ene naar de andere plek. Altijd die onzekerheid: wat brengt de toekomst?” Ze moesten vluchten omdat het niet meer veilig was voor haar en haar man. Zij had in Rusland gestudeerd en haar man was tijdens zijn dienstplicht voor het vorige regime actief geweest. “Maar dat maakte niet uit” zegt ze, “iedereen moest vluchten, niemand was meer veilig”. ‘Ongelovige vrouw’ De vlucht herinnert ze zich goed. “Het was midden in de nacht. We zijn gevlucht met de auto naar Pakistan. Ik had een kind op mijn arm, het andere nog in mijn buik. Ik was zes maanden zwanger. Ik droeg mijn hoofddoek, maar deze gleed van mijn hoofd af waardoor mijn haar een beetje zichtbaar was. We kwamen bij een grenscontrole. Een van de soldaten die bij de grensposten stond, richtte een geweer op me en schold me uit voor ongelovige en schaamteloze vrouw. En dat allemaal omdat ik mijn hoofddoek niet goed om had. Mijn vader kwam tussenbeiden en zei dat ik fout was, maar vroeg die soldaat dat te vergeven, omdat ik zwanger was en het daarom was vergeten. We mochten gelukkig doorrijden. Ik was zo bang en zo verstijfd van angst dat ik de hele weg het kind op mijn arm compleet ben vergeten. Ik hield alleen nog maar mijn hoofddoek vast uit angst dat die weer zou afzakken. We kwamen eindelijk na twaalf uur rijden aan bij de grens van Pakistan, maar die was dicht. Toevallig kwamen we pathans (Iraanse etnische groep) tegen, die naar Pakistan gingen en ons vroegen of ze mochten meerijden. Die pathans hebben ons uiteindelijk de grens over geholpen, gewoon omdat ze zomaar mochten meerijden”. Altijd bang Daarna brak een onzekere tijd aan, waarin ze van land naar land vluchtten.
6
Altijd bang ontdekt te worden. In ieder land waar ze kwamen, werden ze illegaal meegesmokkeld door een mensenhandelaar. Maar daarover wil ze niet meer praten. Ze wil ook niet vertellen in welke landen ze is geweest en hoe ze daar heeft overleefd. Uiteindelijk is ze met haar gezin - na heel veel omzwervingen - in Nederland terecht gekomen. Toen ze in ons land aankwam, had ze drie kinderen. De laatste mensensmokkelaar die hen naar Nederland bracht, zette hen af in Zevenaar. Hij wees naar een politiebureau en zei dat ze zich daar moesten melden. Alleen, zonder bezit, zonder paspoort of andere documenten. “Dan wordt je 24 uur in quarantaine gehouden. Je wordt geïnterviewd, want ze moeten identificeren wie je bent en of het klopt wat je zegt. Na 48 uur werden we overgebracht naar Oisterwijk. Daar zijn we twee maanden gebleven, in dat asielzoekerscentrum. En daarna moesten we naar Zwolle, waar we heel hartelijk werden ontvangen door de begeleiders”. Vier maanden is ze in Zwolle gebleven. Inmiddels was ze zwanger van het vierde kind. Toen mochten ze naar een ROA-huis. In die tijd was dat een huurhuis dat al helemaal was ingericht en waar je zo in kon trekken. Ze hadden nog steeds alleen maar papieren voor bepaalde tijd en iedere week kregen ze zakgeld. Dat ROA-huis stond in Britsum, ongeveer 8 km van Leeuwarden. De laatste dochter is daar geboren. Relatieproblemen Toen ging ze samen met haar man ook naar school om de taal te leren. Maar vanaf het moment dat ze naar school ging, ontstonden er problemen met haar man. Hij vond het een bedreiging voor zijn autoriteit, dat zij veel sneller en beter de taal onder de knie kreeg. Daarom wilde haar man niet meer dat ze naar school ging. Natuurlijk vond de gemeente dit niet goed, maar haar man zei tegen haar dat ze tegen de gemeente moest zeggen, dat ze overspannen raakte. De gemeente gaf aan dat er een sanctie kwam op het zakgeld. Maar desondanks zette haar man door. “Vanaf dat moment was de buitenwereld voor mij afgesloten. Nadat we vijf jaar in Britsum hadden gewoond, verhuisden we in 2002 naar Eindhoven, omdat veel familie van mijn man hier woonde. Toen heb ik tegen mijn man gezegd, dat ik wel iets wilde doen. Ik wilde ergens gaan werken als ik niet naar school mocht. Ik werd vrijwilliger op de peuterspeelzaal. Maar mensen raken door oorlog altijd beschadigd. Je wordt gedwongen om te vluchten. Die klap komt voor mannen nog harder aan dan voor vrouwen, want zij verliezen hun baan, hun macht en al hun geld. Iedere
7
beweging van een vrouw is voor een man een bedreiging. Er was veel agressie in huis. Er was geen familie van mij hier, waar ik naartoe kon. Ik durfde niet veel. Maar ik zag dat vrouwen hier in Nederland beschermd worden. Ik ben uiteindelijk met mijn kinderen gevlucht en heb zeven maanden in een blijf-van-mijn-lijfhuis gezeten”. Daar heeft haar man haar uiteindelijk toch weer gevonden, met hulp van zijn familie. Er zijn toen door hem allerlei beloftes gedaan dat de sfeer zou veranderen, dat ze meer vrijheid zou krijgen, meer kansen. Ze ging weer terug, maar in 2007 is de relatie toch definitief verbroken. Daarbij heeft ze gelukkig veel hulp van vrienden gehad. Maar ze had ook een honger naar kennis. Ze wilde iets maken van haar toekomst. Alles was van haar afgenomen door haar exman.
Zakenvrouw Maar als kind droomde ze er van om een zakenvrouw te zijn met een koffertje. Ze wil iets maken van het leven ondanks haar verleden. Ze is vrijwilligerswerk gaan doen, volgde taal- en computercursussen. In 2010 is ze naar de gemeente gegaan met het verzoek om nu echt taallessen te mogen volgen. Ze is toen ook gaan werken bij de muziekschool als gastvrouw. Ze kreeg de mogelijkheid om het staatsexamen 1 te doen en ze heeft tegelijkertijd ook staatsexamen 2 gemaakt door veel extra stof te vragen. Voor beide is ze geslaagd. Via haar casemanager is ze toen doorverwezen naar het UAF. De eerste vraag daar was: “Waarom heb je zo lang gewacht?” Ze vertelde haar verhaal en een week later was ze daar cliënt en dus aangenomen.
Propadeuse Na veel afwijzingen bij andere hogescholen is ze tenslotte aangenomen bij Hogeschool Utrecht. In 2011 volgde ze daar voor her eerst lessen. Helaas werd ze ziek , het kostte haar zes maanden om te herstellen. Gelukkig is ze door het UAF en Hogeschool Utrecht vrijgesteld van een negatief studieadvies. Daardoor kon ze in 2012 weer beginnen en dit jaar heeft ze haar propedeuse gehaald van de HBO opleiding maatschappelijk Werk en Dienstverlening. Stapje voor stapje komt ze dichter bij de toekomst die ze voor zichzelf en haar kinderen wil. Ze heeft geleerd dat ze van kleine dingen moet genieten anders komt het groot geluk nooit naar je toe. Ze heeft doorzettingsvermogen, is gericht op de toekomst. Niet in het verleden blijven hangen, is haar boodschap. Richt je op dat ene lichtpuntje
8
in de toekomst! Haar credo is: ‘Wie het kleine geluk niet weet te waarderen, zal het grote geluk nooit vinden’. Schrijfster anoniem VLUCHTELING je bent niet daar je bent niet hier maar ergens vreemd daar tussen in geen vaste wal geen veilig schip geen toekomst je gegeven geen kansen om te grijpen alleen de halmen van het stro een hele berg, dan zoek de naald waarom ging je weg? waarom kwam je aan? zocht je god, geluk of vrijheid? al wat je vond, slechts droge stof omdat je altijd onderweg bent en rust de onrust niet kan stoppen, een weg naar nergens zonder weet vervolgd geloof verloren liefde ontnomen leven wie is het die nog redding brengt? een mens die naast je wil gaan staan? die Hem kan vinden in de ander als hij zichzelf eerst heeft gevonden in de kracht van, God met ons Schrijver anoniem
9
Interview met Freddy Oude Rikmanspoel, die als voorzitter afscheid neemt van het HOV. Tijdgebrek is de reden. Je was lange tijd voorzitter geweest bij het HOV. Wat was voor jou de belangrijkste reden om lid te worden van het HOV? “Ik ben eerst een tijd lid geweest van de Hoogstraat-gemeenschap. Een leefgemeenschap die zich zeer nadrukkelijk inzet voor het lot van met name Illegale vluchtelingen. Zij vangen ook regelmatig vluchtelingen op, met wie ik dus ook in contact kwam. Voordien wist ik natuurlijk wel van het bestaan van vluchtelingen, maar kwam er niet mee in aanraking. Toen ik lid was van de gemeenschap ontmoette ik hen, sprak met hen en at met hen. Dat geeft een heel andere kijk op deze groep mensen. Vanuit de gemeenschap is toen gevraagd of ik lid wilde worden van het HOV. En na verloop van tijd ben ik ook gekozen tot hun voorzitter.” Wat zijn de sterke en zwakke punten van het HOV? “Een sterk punt is dat alle leden van deze werkgroep enorm betrokken zijn bij vluchtelingen. Het is een groep die bestaat uit mensen van Nederlandse afkomst en mensen die zelf vluchteling zijn geweest. Dat maakt dat er niet alleen over vluchtelingen wordt gesproken, maar ook met en door (voormalig) vluchtelingen. Het werk van het HOV is inmiddels breed bekend, want er zijn veel mensen die de nieuwsbrief ontvangen. Het tekort aan jonge mensen is een tekort van het HOV. De meeste leden van de werkgroep zijn erg enthousiast. Daaraan zou je niet kunnen afleiden, dat zij niet meer de jongste zijn. Maar toch zou het goed zijn om er wat meer jonge mensen bij te hebben. Zij brengen nieuwe inzichten in en andere manieren om de achterban te bereiken. De groep is klein en ze zijn allemaal druk. Dat betekent dat er veel goede ideeën zijn, maar weinig tijd om ze te realiseren. Dat is heel jammer. Maar helaas een feit waarbij we ons moeten neerleggen.”
10
Welke advies zou je ons geven om zwakke punten te “verbeteren? Ik weet dat het lastig is, maar misschien moet toch nog een keer geprobeerd worden er jonge(re) mensen bij te krijgen. Het is van groot belang om contact te leggen met de volgende generatie mensen, die begaan is met vluchtelingen. Want het ziet er niet naar uit dat het vluchtelingenprobleem op korte termijn opgelost zal worden. Kijk momenteel alleen maar naar Syrië.” Wat zou je veranderen bij HOV? Wat zou je onze nieuwe voorzitter en de andere deelnemers willen adviseren? “Nu ik wat afstand heb genomen, dacht ik dat het goed zou zijn voor het HOV om meer via de sociale media te communiceren. Dat is snel, goedkoop en past bij de nieuwe doelgroep. Dat vereist wel dat er binnen de werkgroep de aanwezigheid van iemand, die handig is met deze nieuwe media. Misschien is er wel een handige scholier, die het leu vindt om dat te doen.” Heeft jouw ervaring bij het HOV je denkwijze over leven veranderd? “Het directe contact met vluchtelingen, deze mensen recht in de ogen kijken, verandert enorm de wijze waarop je naar vluchtelingen kijkt. Ik heb gemerkt dat achter elk persoonlijk vluchtverhaal vaak een enorm drama schuilgaat. Zij hebben allemaal veel meegemaakt en zijn zeker niet voor niets gevlucht. Maar aan de andere kant, en dat is misschien nog wel belangrijker: het zijn meestal enorm krachtige mensen, met een groot hart.” Welke gebeurtenis heeft het meeste indruk gemaakt tijdens jouw voorzitterschap? “Op 23 juni heeft het HOV de voorstelling ‘As I Left My fathers House’ naar Eindhoven gehaald. Dat was een soort theatervoorstelling met teksten en muziek van voormalige vluchtelingen. Vluchtelingen van joodse afkomst, met een islamitische of een christelijke achtergrond. Enorm indrukwekkend. Het heeft ook grote
11
indruk gemaakt op de vele bezoekers. Jammer dat de voorstelling niet echt goedkoop is, anders zouden we die veel vaker kunnen laten vertonen, bijvoorbeeld ook voor scholen.” Wat zijn de redenen van je aftreden? “Ik heb de keuze gemaakt om een nieuwe studie te gaan volgen. Dat vergt veel tijd en aandacht. Ik heb gemerkt dat het lastig is om mijn aandacht over meerdere projecten te verdelen. Daarom moest ik een keuze maken. Ik ben bovendien gestart met een praktijk voor psychosociale hulpverlening. Op die manier kan ik ook mensen helpen hun leven op orde te krijgen. Voor mij een nieuwe uitdaging.”
Twintig jaar ontwikkeling van het vluchtelingenbeleid Onze eerste kennismaking was met vluchtelingen, die nog in de procedure waren. Ze kregen een uitkering van de gemeente voor levensonderhoud en wonen. Ze konden zichzelf zijn; behalve het ene grote gemis, dat ze niet mochten werken of studeren. Deze negatieve ontwikkeling voor jonge mensen reist mee door alle jaren van veranderingen in het beleid. Bij de invoering van het ROA-beleid in 1987 kwamen uitgeprocedeerde vluchtelingen op straat te staan. De situatie voor uitgeprocedeerden werd steeds slechter. Bij verkeerscontroles of bij aanhoudingen voor kleine overtredingen was het ontbreken van een identiteitsbewijs al voldoende om hen in detentie te plaatsen. Al snel werden de opvanghuizen vervangen door opvangcentra en asielzoekerscentra. Geen kleine gemeenschappen meer, maar grote centra, dikwijls buiten de bebouwde kom van steden en dorpen; gemakkelijker om de vluchtelingen te controleren. Wanneer de procedure geëindigd was of dreigde te eindigen, werden sommigen ‘s ochtends vroeg uit bed gehaald en naar een detentiecentrum gebracht. Medebewoners vroegen zich angstig af: Wanneer zal ik worden gehaald? Wij zijn in 1987 overgegaan naar het opvangen van uitgeprocedeerden. Wij hoorden van deze uitzettingen en werden ermee geconfronteerd, zoals
12
met die moeder met een baby en een zoontje van 6 jaar, die midden in de winter de straat op werden gestuurd. Het landelijk protest tegen het op straat zetten van kinderen had succes. Er zijn gezinslocaties ingericht met een streng regime; veel contacten met de dienst Terugkeer en Vertrek om er maar bewust van te blijven, dat ze terug moeten keren naar hun land van herkomst. We hebben ervaren dat het beleid steeds strenger en strakker is geworden. Twintig jaar geleden werd in een van onze vergaderingen opgemerkt: ‘Ons Vluchtelingenbeleid zal de geschiedenis ingaan als ziekmakend’. Vraag is nu: Is ziek maken een mensenrecht? Bets
Generaal pardon: 246 verblijfsvergunningen! In 2007 en 2008 hebben veel vrijwilligers van Vluchtelingen in de Knel zich ingezet voor de mensen die generaal pardon wilden aanvragen. Tien vrijwilligers waren continue bezig om samen met de cliënten bewijzen te verzamelen, dat ze in een bepaalde periode in Nederland hadden verbleven. Hoe doe je dat voor mensen die er eigenlijk niet hadden mogen zijn en die zich zo onopvallend mogelijk gedragen hebben om maar niet het risico te lopen om uitgezet te worden? We moesten ons best doen hun levens toch zichtbaar te maken. Dit hebben we gedaan door verklaringen en bewijzen te gaan vragen aan huisartsen, apothekers, ziekenhuizen, tandartsen, advocaten, winkeliers, videotheken, buren, vrienden en zelfs het casino. We grapten zelfs dat mensen die in vreemdelingenbewaring hadden gezeten nu in het voordeel waren. Dat was nog eens een bewijs. Het was keihard werken, maar de saamhorigheid in deze tijd tussen alle vrijwilligers voelde als een warm bad. Iedereen had hetzelfde doel en wat waren we blij dat al onze inspanningen er uiteindelijk toe geleid hebben, dat 246 mensen een verblijfs-vergunning gekregen hebben en daarmee weer een toekomst. Marie José
13
Het gastgezin is blij met Sofia Mevrouw E. vertelt over Sofia, die nu ruim een jaar bij haar woont. Vluchtelingen in de Knel zocht een gastgezin voor haar. Dat was niet gemakkelijk, want Sofia is illegaal. “We moeten en willen een veilig thuis voor haar zijn. We hoorden dat Sofia officieel nergens recht op heeft. Onvoorstelbaar toch!”, aldus mevr. E. “Zo’n jonge vrouw, alleen op de wereld, en al drie keer een detentie achter de rug. Al meer dan een jaar geleden kwam ze bij ons. En sindsdien zijn we erg naar elkaar toegegroeid. Vluchtelingen in de Knel had er voor gezorgd, dat ze bij diverse families een paar uur betaald werk kon doen. Natuurlijk mag dat eigenlijk niet. Maar ze moet toch ook proberen eens voor haarzelf te kunnen zorgen. Dat zal nog moeilijk genoeg zijn. We zijn blij met haar. Ze is een open en hartelijke vrouw die ons alsmaar plezier wil doen.”
Samen koffie drinken “Vorig jaar bracht ze met Kerstmis versierde kersttakken mee. Want ja, we hadden geen kerstboom. En als we eens samen thuis zijn, nodigt ze ons soms uit voor haar koffie. Koffie uit haar land. Ze roostert dan eerst de koffiebonen zelf. Dat ruikt heerlijk. En ze komt dan met de pan naar ons toe, om goed te laten ruiken. Het is echt een ceremonie, haast religieus, met zoveel aandacht en rust. En dan denk ik, aan onze haast en drukte bij alles.”
Doopbewijs “Maar we denken ook aan haar toekomst. Mijn zus helpt haar ‘s avonds vaak met het Nederlands. Ze leest met haar aangepaste boekjes uit de bibliotheek. Ik wil dit jaar goed Nederlands leren, zei ze in januari. En echt, het gaat al veel beter. Ik heb geprobeerd om haar doopbewijs te krijgen. Dat zou haar de mogelijkheid geven om hier een verblijfsvergunning te krijgen. Maar ondanks veel pogingen is dit mislukt. Zou het Rode Kruis iets kunnen doen?”
14
Ik kwam tot uw kust als vreemdeling, ik woonde als gast in uw huis, ik ga nu van uw deur als vriend, mijn aarde…. (R.Tagore
Gelukkige momenten Het is toch eigenlijk een schande dat onze regering zo’n hard asielbeleid voert. We vinden ons ‘gastgezin zijn’ ook als een NEE tegen dit beleid. Zou er misschien nog ooit een generaal pardon komen? En Sofia? Ze is zich goed bewust van haar moeilijke situatie, maar toch kan ze ook volop genieten van gelukkige momenten. Ik denk wel eens: daar kunnen we nog iets van leren. Wij, die zo graag alsmaar bezig zijn met onze problemen, en te weinig genieten van al het goede dat ons gegeven wordt. Dank u wel, mevrouw E.” Agnes
Actualiteiten:
Op 21 september werd op het 18 Septemberplein een Vredesmarkt
gehouden, waarbij ook aandacht werd gevraagd voor de vluchtelingen problematiek. Er werd een aantal kaarten geschreven voor vluchtelingen in detentie.
Op 29 september was er een informatiestand op ‘d’Ándere Mert’ in Geldrop. Eveneens om aandacht voor vluchtelingen.
Op 19 oktober wordt er op Hoogstraat 301a een filmavond gehouden met als thema: ‘Prikkelen Inspireren’. U bent van harte welkom vanaf 19.15 uur. Voor meer informatie: zie bijlage
15
Op 24 oktober is er een wake ter herdenking van de slachtoffers van het huidige vluchtelingenbeleid. Waar: Klooster Mariënhage Augustijnendreef 15 Eindhoven Inloop vanaf: 19.30 uur Duur programma: van 20.00 tot ± 21.00 uur. Klooster Mariënhage ligt op loopafstand van het station. Voor meer informatie: tel. 040–2525609. Uitnodiging volgt. ---------------------------------
Tip: U kunt deze 50e editie van deze Nieuwsbrief ook doorsturen/doorgeven naar/aan iemand anders, die geïnteresseerd is in dit onderwerp. Abonneren kan via onderstaande adresgegevens. Bij voorbaat hartelijk dank
16
------------------------------------------- ------------------------------------------------------Secretariaat van het Netwerk HOV
Hoogstraat 301a 5654 NB Eindhoven
tel: (040) – 25.25.609 fax: (040) – 25.15.767
e-mail:
[email protected] www.humaanomgaanmetvluchtelingen.nl twitter: @info_hov
Bank nr. 146739701 t.n.v. Hoogstraatgemeenschap o.v.v. HOV
17
