1
Dit verhaal is een herwerking van het Robbyverhaal 2011 voor de eerste graad. Week 1 Die morgen staat mevrouw de directrice in de klas van Robby. “Kinderen, zo dadelijk komt er een nieuwe meester. Juf Els is ziek geworden en de meester zal haar vervangen tot de kerstvakantie. Ik reken erop dat jullie flink zullen zijn.” De directrice kijkt zeer streng. Jeroen knipoogt naar Robby. Robby is een beetje zenuwachtig . Meesters zijn meestal streng, weet hij. En hij is niet zo goed in rekenen. Zal de meester dat wel begrijpen? Hij denkt aan juf Elke. Zij begreep het wel als zijn huiswerk niet op tijd klaar was. Ze wist dat hij thuis na school soms moest koken of op Jordy passen. Hij zucht. Lena steekt haar duim op. Zij vindt zo’n nieuwe meester duidelijk wel heel fijn, net zoals de rest van de meisjes in de klas. Voorzichtig gluurt hij naar Amelie en Anne die achter hem zitten. Ze maken nu al een tekening voor de nieuwe meester. Amelie toont de tekening aan Amber, die voor hen zit. Er staat een groot hart op. Robby haalt de schouders op. Die drie meisjes zijn niet echt zijn vriendinnen. Altijd opscheppen met de laatste nieuwe dingetjes uit de winkel en hun dure vriendenboekjes. Hij kijkt op de klok. De nieuwe meester is er nog altijd niet. De directrice loopt ongeduldig heen en weer door de klas. Plots horen ze een luide bons in de gang. De directrice rent de klas uit. De kinderen lopen haar achterna. De vloer in de gang ligt bezaaid met kleine cadeautjes, speelgoedjes , kerstfiguurtjes en kaarsen. Daartussen ligt een man. Hij probeert de kapotte doos te grijpen die verder ligt. Robby en Jeroen lopen snel naar hem toe en proberen hem overeind te trekken. De andere kinderen rennen door de gang om de speelgoedjes en kerstfiguren op te rapen. Met een knalrood hoofd staat de man recht. Hij steekt zijn hand uit naar de directrice: “Euh, goedemorgen.” De directrice kijkt verbaasd. “Goedemorgen, bent u meester Lieven?” “Inderdaad, excuseer, ik euh ... ben op mijn ... euh ... gezicht gevallen, denk ik.” De directrice kijkt alsof ze net een citroen ingeslikt heeft. “Dat heb ik gezien, ja.” Fatmira trekt aan zijn mouw. “U viel omdat de vloer nog nat was van het schoonmaken.” De directrice kucht. “Goed, kinderen, dan laat ik jullie in de ‘veilige’ handen van de meester.” Ze stapt hoofdschuddend de gang uit. “Heeft u zich pijn gedaan?” Lena kijkt de meester bezorgd aan. Amelie , Anne en Amber duwen Lena opzij en gaan vlak voor de meester staan. “Zullen we de verbandkoffer halen, meester?’ Ze glimlachen breed. “Nee, dank u, meisjes. Dat is lief maar ik red het wel. Kom kinderen, ga maar zitten.” Robby overhandigt hem de doos. “Het deksel is gescheurd, meester. Ik zal het even voor u plakken.” Hij neemt het plakband. Heel snel staat het deksel weer netjes op de doos. De meester glimlacht dankbaar. “Dank je wel, jongen! Hoe heet jij?” “Robby, meester, mijn naam is Robby.” De drie meisjes springen recht: “En wij zijn Anne, Amber en Amelie, meester Lieven.” Jeroen roept: “U mag ook A3 zeggen, meester, zoals K3.” Hij doet een gekke danspas. Lena moet heel hard lachen! Amber steekt haar tong uit. “Oké, kinderen. Ik ben jullie nieuwe meester en ik zou jullie graag beter leren kennen. En wat is er nu leuker dan dat met een spelletje te doen! Het spel heet: ‘wat ik koos uit de doos’. Ik heb het geleerd toen ik nog in de Chiro was.” Meester Lieven wacht tot het weer stil is. “Je kiest een voorwerpje uit de doos dat vandaag bij jou past. Dan mag je er iets bij vertellen over jezelf. Kijk.” De meester neemt een kapot beeldje van een herder met een schaap uit de doos. Het hoofdje van de herder zit vol barsten en de neus is weg. “Ik kies vandaag voor de herder want ik wil goed voor jullie zorgen, zoals een herder voor zijn schaapjes. Ik wil graag dat jullie je veilig voelen bij mij.” “Veilig, meester?” Anne rolt met haar ogen. De kinderen lachen. Tim blaat als een schaapje, Jef wipt van zijn stoel en loopt op handen en voeten door de klas. De meester glimlacht en gaat verder. “En die kapotte neus, tja, die past natuurlijk bij mijn prachtige tuimeling van daarnet in de gang!” De meester glimlacht en strijkt een blonde lok haar uit zijn gezicht. Amber staart naar hem. Zo’n fijne en knappe meester heeft ze nog nooit gezien! Ook Lena en de andere meisjes kijken hem met grote ogen zuchtend aan. Amelie springt op. “Meester, ik heb een cadeau mee om u te verwelkomen!” Trots haalt ze een reuzegrote adventskrans van goud en zilver uit de bank. Meester Lieven kijkt verrast. “Wat een schitterende krans, Amelie. Die komt zo te zien uit een hele chique winkel.” Amelie haalt haar schouders op. “Hij was wel heel duur maar mijn mama is dokter, we kunnen dat wel betalen.” Ze kijkt naar Robby en Lena. “Mag ik dan ook elke week de kaarsjes aansteken?” De meester schudt nee met zijn hoofd. “Dat zien we wel als het zover is, Amelie. Vandaag steek ik zelf de eerste kaars aan.” De meester kijkt op de klaslijst. “Ik zie trouwens op mijn klaslijst hier dat er binnenkort twee kinderen jarig zijn. Amelie en Robby?” Robby knikt traag. Dat was hij bijna vergeten. Hij zucht. Hij verjaart héél graag maar jarig zijn betekent ook trakteren in de klas. En mama heeft niet zoveel centen. En dan verjaart hij ook nog op dezelfde dag als Amelie. Hij wou dat zijn verjaardag nog heel ver weg was!
2
Week 2 “Robby! Wakker worden, lieve schat, het is tijd om op te staan.” Robby schiet wakker. Hij is helemaal nat van het zweet. Hij rilt. “Mama, ik heb een vreselijke nachtmerrie gehad!” Mama geeft hem een dikke knuffel en wrijft door zijn haren. “Lieverd toch, je beeft helemaal.” Robby vertelt zijn droom aan mama. “Er stond een grote luchtballon op de speelplaats. Alle kinderen van de klas stonden erbij. Ze gilden: ‘Laat mij meegaan! Nee, ík wil.’ Ze duwden. De meester stond erbij en lachte. Amelie stond helemaal vooraan. Ze had een prinsessenjurk aan en ze droeg een gouden bloempot op haar hoofd. Ze wees en koos zoals een koningin: ‘Jij wel, jij niet.’ De meester knikte en lachte. Hij mocht ook mee. Ik stond aan de kant. Ik wist dat Amelie mij niet zou kiezen. Toen kropen alle gelukkigen in de mand van de grote luchtballon. Amber en Anne droegen de sleep achter Amelies jurk. Iemand riep: ‘Go!’ De luchtballon begon te stijgen. Nog net kon ik mij vastgrijpen aan een dikke touw. Ik ging mee de lucht in, hoger en hoger. Maar Amelie had het gezien. Ze krijste en krabde met haar lange nagels mijn handen open en sloeg op mijn vingers. Ik schreeuwde het uit van pijn, liet de mand los en viel naar beneden.” Robby kijkt naar mama. “Het was echt verschrikkelijk, mams.” Ze wrijft zachtjes over zijn rug. “Maar Robby, wat een nachtmerrie! Hoe kom je daar nu bij?” Ze lacht en klapt in haar handen. “ Hup, hup, komaan, we moeten voortmaken! Ik moet nu naar mijn werk vertrekken of ik ben te laat. Jij smeert de boterhammen van Jordy? Tot vanavond, hé!” In de klas heeft de meester een idee. “Robby en Amelie, jullie verjaren op de dinsdag voor de kerstvakantie en vrijdag is het ons kerstfeestje. Zou het niet beter zijn om alles op vrijdag te vieren? Eén groot feest voor Robby, Amelie en Kerstmis!“ Robby en Amelie knikken. Ze zullen dus op vrijdag trakteren. De meester vraagt: “Amelie, kun jij voor ovenhapjes zorgen? En Robby, zorg jij voor het dessert?” Robby zwijgt. Hoe moet hij dat klaarspelen zonder mama ermee lastig te vallen? Dessert voor de hele klas, dat zijn veel centjes. Te veel. Gisteren kreeg mama een brief. Ze moet de verwarming nog betalen. Mama zuchtte diep toen ze de brief las. Wat moet hij nu doen? Langzaam slentert Robby de speelplaats op. Lena en Jeroen staan hem op te wachten. Bij de deur naar de gang staan Amelie, Amber en Anne. Amelie is de uitnodigingen aan het uitdelen voor haar verjaardagsfeestje! “Ik ben zeker dat de meester ook zal komen,” zegt ze. Ze giechelt. “Amber en Anne, helpen jullie mee uitdelen?” Lena, Jeroen en Robby komen dichterbij. Anne draait zich vragend om naar Amelie. “Mag Robby ook komen?” Amelie aarzelt maar knikt . “Mama heeft gezegd dat ik de hele klas moest uitnodigen.” Snel duwt Anne de uitnodiging in Robby’s handen. “En vergeet haar cadeau niet!” fluistert ze met een boos gezicht. Robby haalt zijn schouders op. Hij kijkt naar de uitnodiging van Amelie. ‘Megafeest in de bioscoop, film met popcorn, party met hapjes.’ Oooh, hij wil al zolang eens naar de film! “Je gaat toch mee?” vraagt Lena terwijl ze de klas binnengaan. Robby knikt van ja, maar hoe komt hij aan een cadeautje? In de klas staat meester Lieven naast de adventskrans. “Oké, kinderen. Steek die uitnodiging maar in je boekentas. Nu de tweede kaars bij de krans brandt, wil ik de les graag starten met een stukje van het kerstverhaal.” Hij kijkt naar Amelie. “En dank je wel voor de uitnodiging maar ik zal niet komen.” Amelie kijkt de meester verdrietig aan. De meester kijkt haar aan. “Als ik naar jouw feest kom, moet ik toch ook naar Robby’s feestje? Dat wordt echt te veel.” Amber vliegt recht. “Robby houdt nooit een feest, meester, dus ...” Robby slikt. Het is waar wat Amber zegt. Maar ze hoeft het toch niet voor de hele klas te roepen? Wat moet de meester nu van hem denken? De dag gaat heel traag voorbij. Robby kan echt niet goed opletten. De meester heeft zich al een beetje boos moeten maken. “Komaan Robby, werk eens mee!” Maar Robby denkt aan de uitnodiging van Amelie in zijn boekentas . Een mooi cadeau voor Amelie, had Anne gezegd. Dat durft hij echt niet vragen aan mama. Opeens staat meester Lieven voor zijn bank. “Robby, nu is het genoeg. Ga maar even op de gang staan.” Robby schrikt heel erg. Alle kinderen kijken naar hem. “Maar...!?” “Ik wil het niet horen!” zegt meester Lieven. “Wie niet oplet, moet maar even op de gang gaan staan.” De meester wijst naar de deur, hij is echt boos nu. Langzaam sloft Robby naar de gang. Hij voelt zich zo alleen! Na een paar minuten mag hij de klas weer in. Na de bel komt meester Lieven naar hem toe. Alle kinderen zijn al naar buiten. “Wel, kerel, wat was dat nu allemaal?” De meester is op zijn tafeltje gaan zitten. “Het gaat over het feestje van Amelie, niet?” Nu kijkt de meester vriendelijk. Zijn stem klinkt zacht. Robby weet niet goed wat hij moet doen. Hij heeft geen zin om te vertellen dat het thuis soms moeilijk gaat omdat ze niet altijd genoeg geld hebben. “Ik mocht vroeger ook geen feestjes geven,” zegt meester Lieven. “Ons huis was te klein.” Robby kijkt de meester verrast aan. Die vertelt verder. “En naar andere feestjes ging ik ook nooit. Mijn papa had geen werk, dus was er geen geld voor cadeautjes en traktaties in de klas. Het spijt me dat ik jou gevraagd heb om voor het dessert te zorgen,
3
dat was niet zo’n goed idee van mij.” Robby zwijgt. Meester Lieven kan precies in zijn hoofd kijken! Hij heeft geraden waar Robby zo over piekert. “Weet je nog wat ik zei over die herder? Dat ik goed voor jullie wil zorgen? Wel, Robby, ik laat je niet in de steek! Wie niet sterk is, moet slim zijn. Of handig, zoals jij. Ik heb een voorstel. Ik heb een lijstje met klusjes die moeten gebeuren. Als jij mij nu even helpt, dan help ik jou morgen met een lekkere cake te bakken voor het feestje. Wat denk je?” Robby vindt het een geweldige voorstel! Maar om een cake te bakken, heb je wel wat nodig: bloem, suiker, eieren, boter. Robby denkt na. Ondertussen neemt meester Lieven zijn gsm en de lijst met alle telefoonnummers van de mama’s en de papa’s. “Robby, ik bel even naar je mama om verder af te spreken. Het komt in orde, geloof me maar!” Hij knipoogt. Een uurtje later is Robby op weg naar huis. Hij voelt zich gelukkig en opgelucht! Het bord piept niet meer, onder het bureau van de meester heeft hij een kaartje gestoken zodat het niet meer wiebelt. En de kapotte balpen van de meester heeft hij ook weer aan de praat gekregen. Hij glimlacht. En voor wat hoort wat, heeft meester Lieven gezegd. Hij had met mama aan de telefoon afgesproken dat zij de spulletjes voor de cake aan Robby zou meegeven naar de klas. Mama was heel blij dat de meester gebeld had! Fluitend loopt Robby de straat uit. Zijn eerste probleem is alvast opgelost.
4
Week 3 (deel 1) Vandaag is de grote dag: Robby en Amelie zijn jarig. Robby rent als een haas de speelplaats op. Hij zwaait met een fluogeel papiertje. “Jeroen, Jeroen, kijk wat ik heb!” Lena en Fatmira houden hem tegen. “Stop, feestvarken. Eerst moet er gezoend worden. Gelukkige verjaardag!” Ze geven hem drie dikke zoenen op zijn wang. Robby trekt een vies gezicht. Jeroen rolt met zijn ogen en schaterlacht. Hij neemt het papiertje uit Robby’s handen en leest: ‘Bon om te gaan bowlen. Voor twee kinderen, met één gratis frisdrank’. “Hey, super!” zegt Jeroen. “Mag ik mee?“ Robby knikt. “Gisteren heb ik die bon van mama gekregen. Ik denk dat ze er weken voor gespaard heeft! Ik heb de liefste mama van de wereld!” Lena kijkt hem aan met open mond. “Dat is inderdaad een mooi cadeau, gelukzak!” Robby glundert. “Ja, sorry Lena, ik hoop dat je het oké vindt dat ik Jeroen meeneem naar de bowling.” Lena haalt haar schouders op. “Natuurlijk! Jongens onder elkaar, hé! Ik ga woensdag toch al naar het filmfeest van Amelie.” Robby kijkt beteuterd. Hij was het feestje van Amelie helemaal vergeten door zijn eigen verjaardag. Die was trouwens super begonnen! Mama had deze morgen het huis versierd met slingers en vanavond eten ze hamburgers met frietjes. Hij zucht. Hij wil zo graag mee naar het feestje van Amelie! Hij is al zolang niet meer naar de film geweest ... Hij moet een plan bedenken. En snel ook. Woensdagochtend. De meester neemt een lucifer om de drie kaarsen aan te steken. De vlam raakt even zijn vinger. Uit schrik laat hij de lucifer recht op zijn broek vallen. Anne gilt maar de lucifer is al uit. Met een verlegen glimlach kijkt de meester de klas in. “Ik zal het de volgende keer toch best aan iemand van jullie vragen.” De kinderen schieten in de lach. Meester Lieven kan fantastisch lesgeven maar hij is en blijft een echte kluns! “En nu we de klas niet moeten blussen, gaan we ... rekenen.” Hij schrijft enkele sommen op het bord. De kinderen zuchten. Ze hebben er vandaag géén zin in. Robby hoort de anderen fluisteren. Iedereen heeft het over Amelies feest. “Niet aan denken nu,” denkt hij bij zichzelf. Heel binnenkort is het kerstvakantie. Dan gaat hij met Jeroen naar de bowling. Aan de rest wil hij nu even niet denken. Na de middag fietst Robby naar de bioscoop. Wat is het hier druk! De meeste kinderen zijn al aangekomen. Ze staan in groepjes bij elkaar of zitten aan tafeltjes met grote kommen popcorn. Daar ziet hij al snel Lena en Jeroen staan. Ze zwaaien naar hem. Amelie, Amber en Anne zitten als prinsessen op een krukje bij de bar, naast de grote geschenkentafel. Er liggen héél veel pakjes. Robby stapt naar Amelie. Amelie, Amber en Anne kijken elkaar aan. Ze fluisteren en wijzen in de richting van Robby. Hij voelt zich vreselijk. Snel stopt hij zijn geschenkje in Amelies handen. Het is een envelop. Amelie scheurt hem open en leest hardop: “Bon om te gaan bowlen. Voor twee kinderen, met één gratis frisdrank.” Ze haalt haar schouders op. “Oké, dank je,” zegt ze koel. Snel gooit ze de bon bij de stapel geschenken. Robby slikt. Ze heeft amper naar de bon gekeken! Jeroen neemt hem bij de arm. “Robby, je hebt je eigen bowlingbon weggegeven! Jouw mama heeft hier zo hard voor gespaard!” Robby staart naar de grond. Hij wou dat hij zijn bon niet aan Amelie gegeven had. Maar hij beseft dat het te laat is. Hij voelt zich heel verdrietig. (deel 2) Twee dagen na het feest. Iedereen zit in de klas te wachten op meester Lieven. Omdat hij een lekke band had, is hij wat later. Eindelijk komt hij binnen. Amelie, Amber en Anne springen van hun stoel. Ze hebben een grote doos vast. “Meester, meester, we hebben een kerstcadeau bij voor u!” “Meisjes, de kerstvakantie begint pas over een week!” zegt de meester. “Het is nog maar vrijdag.” “Dat weten we, meester, maar we konden niet wachten.” Amber giechelt. “Doe open! Maar voorzichtig, het kan breken.” Meester Lieven heft de handen in de lucht. “Breekbaar?! Ooh meisjes, dat is niks voor mij!” “Wij helpen wel, meester Lieven.” Tim en Jef springen recht en halen voorzichtig het papier weg. “Oooh!” De kinderen staren met open mond naar het geschenk, dat schittert in het zonlicht. Tim roept: “Ik weet wat het is! Het is een kerststal van kristal, van echt kristal, zoals de mooie wijnglazen van mama!” Amber vraagt: “En meester, wat vindt u ervan?” “Ik ... euh ... meisjes, ik weet niet wat ik moet zeggen.” “Zeg maar gewoon dat dit het mooiste is wat u ooit kreeg, meester.” Amelie kijkt hem héél trots aan. Anne knikt. “Voor u kan het niet mooi genoeg zijn!” De meester zet de stal naast de krans. Hij is plots heel stil. Jeroen mag de kaarsjes aansteken. Het licht doet het kristal mooi schitteren. De kinderen worden er ook stil van. Dan vertelt de meester met zachte stem over de herders op weg naar de stal, en over Jezus gewikkeld in doeken in een kribbe. Na het verhaal zwijgt hij. Hij kijkt naar de kinderen. Robby vindt dat de meester een beetje vreemd doet, maar hij begrijpt niet goed waarom. Op de speelplaats spelen Lena en Fatmira samen met Robby en Jeroen. “Ik vind het cadeau van Amelie wel héél duur en chic!” zegt Lena, terwijl ze van het ene been op het andere springt. Het is bitter koud op de speelplaats. Fatmira knikt. Robby zwijgt. Hij zit met zijn gedachten nu ergens anders. Sinds het feest van Amelie kan hij
5
alleen nog maar aan zijn bowlingbon denken. Mama zal er in de kerstvakantie zeker achter komen dat de bon weg is. Hij wordt bang. Wat zal mama zeggen? “Wacht eens?” Jeroen knijpt zijn ogen tot spleetjes. “Ik heb een idee!” Hij steekt zijn hoofd naar voren en fluistert tegen Robby, Fatmira en Lena. De andere kinderen horen niet wat Jeroen zegt. Het is hun geheim! Lena maakt een sprongetje. Ze vindt het idee van Jeroen geweldig! “Dat doen we, Jeroen. Komen jullie vanavond bij mij thuis? Wat een geluk dat wij allemaal in dezelfde buurt wonen, hé!” Jeroen knikt: “Okido! Wij komen naar jou.” Robby haalt zijn schouders op en zucht diep. “Ik zal er zijn.” Maar veel zin heeft hij niet.
6
Week 4 “Heb je alles bij voor de cake, Robby?” vraagt meester Lieven. Het is de laatste donderdag voor de kerstvakantie. Het is stil in de klas want iedereen is al naar huis. Traag haalt Robby de suiker, de bloem, de eieren en de boter uit zijn boekentas en zet ze op tafel. “Hé, man, kijk eens wat vrolijker!” zegt de meester. “Ik doe dit toch om jou te helpen?” “Weet ik wel. Sorry, meester Lieven.” Robby springt recht. “Ik kijk er echt naar uit om morgen te trakteren.” De meester glimlacht. “Zo wil ik het horen!” Met het kookboek in de hand begint de meester de bloem en de boter te mengen in een kom. Robby heeft een cd opgezet. Hij en de meester zingen keihard mee. Een uurtje later is het deeg klaar. De meester zet de cake in de oven. Robby staat met zijn neus bijna tegen het glas van het kleine oventje geplakt. Heel de klas begint naar cake te ruiken. Het ziet er verrukkelijk uit! Robby voelt zich zalig. Het lijkt of zijn zorgen samen met de cake de oven in gegaan zijn. Hij voelt de stevige hand van de meester op zijn schouder. “Dat hebben we samen goed gedaan, kerel.” Robby knikt. Hij denkt aan de verrassing voor de meester die hij met Jeroen, Fatmira en Lena heeft voorbereid. Morgen is het zover! Hij is blij dat hij toch meegedaan heeft. Vandaag is het de grote feestdag! De kinderen vieren Kerstmis én de verjaardag van de twee feestvarkens. De meester staat achter de versierde kersttafel in het midden van de klas. Hij heeft drank meegebracht omdat het zijn laatste dag is. “Kinderen, niet duwen. Er is genoeg voor iedereen!” Jef likkebaardt. “Die cake ziet er heerlijk uit, Robby! Heb je die zelf gemaakt?” Robby knipoogt naar de meester. “Bijna,” antwoordt hij. “Amelie, hoe zit het met de ovenhapjes?” “Bijna klaar, meester.” Ze tuurt door het raampje. Anne komt erbij staan. “Volgens mij zijn ze helemaal klaar, Amelie. Doe de oven maar open.” Anne neemt het handvat en trekt het ovendeurtje veel te hard naar beneden. Het oventje schiet naar voren en de eerste rij ovenhapjes valt eruit. De meisjes gillen. Amelie duwt het rooster terug. “Aie, dat is heet! Auw, verdorie, mijn hand!” Ze schreeuwt het uit. Voor meester Lieven iets kan doen, is Robby al bij Amelie. “Kom mee, naar de wastafel!” Hij trekt het huilende meisje mee. “Jeroen, vlug, zet de kraan open, het water moet lauw zijn!” Hij duwt de hand van Amelie onder de kraan. “Nee,” huilt Amelie “dat doet pijn!” Robby houdt haar hand stevig vast. “Dat leerden we van de meester, Amelie: eerst water, de rest komt later!” Na tien minuten draait Robby de kraan eindelijk dicht. De meester staat er beteuterd bij. “En wat doen we nu?” Robby duwt Amelie zachtjes naar de deur. “Ik breng haar wel even naar juf Lieve. Dat is de verpleegster van onze school!” De meester knikt. Een half uur later zit iedereen bij de adventskrans. De vier kaarsen branden. De kinderen zijn weer rustig geworden. Ze genieten van de cake en de frisdrank. Amelies hand zit in een windeltje. De pijn is wat minder nu. Stil zit ze in een hoekje naar Robby te kijken. De meester klapt in zijn handen. “Straks gaat de bel, het wordt tijd om op te ruimen!” Jeroen knikt naar Lena. Het is tijd voor hun verrassing! Ze sluipen de klas uit. Even later duwen ze een supergrote doos naar binnen, helemaal ingepakt in krantenpapier. Met veel moeite krijgen ze hem door de deur. Robby en Fatmira nemen de meester bij de hand en brengen hem naar de doos. De klas roept: “Opendoen, opendoen!" Meester Lieven kijkt naar Jeroen. “Dit cadeau kan toch niet breken, hé?” “Nee hoor, meester, het is heel stevig!” “Fijn!” Met grote gebaren scheurt hij het papier weg. “Nog een doos?” Vragend kijkt de meester de klas in. Snel scheurt hij verder tot ... “Nee maar, nóg een doos.” De klas joelt en lacht. Jef roept: “Het lijkt wel ‘pak doorgeven’!” De dozen worden alsmaar kleiner. Snel stapelt de meester de uitgepakte dozen tot een toren. Hij stort zich nu helemaal op het uitpakken. De kranten vliegen door de klas. Nu houdt de meester een piepklein pakje in zijn handen. Voorzichtig haalt hij het laatste papiertje weg. Nu moet hij echt glimlachen. Hij leest: “Klusjesbonnen. Voor de liefste ‘meester kluns’ van de héle wereld!” “Zo. En welke klusjes willen jullie dan doen voor mij?” vraagt hij. Jeroen lacht. “Alles, meester: de kaarsen aansteken, of de banden van uw fiets oppompen.” Lena roept: “Uw kapotte broek naaien als u nog eens valt.” “Of uw hand verzorgen als u die verbrandt,” zegt Amelie opeens. De klas valt stil. Iedereen staart haar aan. Amelie wordt rood van verlegenheid. “Ja, een bon om iemand te verzorgen als die zich pijn gedaan heeft, zoals Robby dat deed bij mij.” Ze kijkt naar Robby. “Ik had niet gedacht dat jij zo goed voor mij zou zorgen.” Ze slaat haar ogen neer. “En dat terwijl ik zo stom deed op mijn feest.” Jeroen springt recht. De woorden glippen uit zijn mond. Hij is best boos. “Amelie, het was niet zomaar een geschenk. Robby gaf zijn eigen verjaardagscadeau aan jou. Hij had het van zijn mama gekregen. Ze heeft er heel lang voor moeten sparen!” Amelies wangen kleuren rood. “Echt?” Robby knikt. Dan wordt het heel stil in de klas. Amelie staat recht. “Ik zal de bon teruggeven.” Robby schudt zijn hoofd. “Nee, gegeven blijft gegeven. Ik zal het thuis eerlijk vertellen. Mama zal het begrijpen.”
7
Amelie kijkt hulpeloos naar de meester. Die zwijgt. Dan staat Amber recht. Met een klein stemmetje zegt ze: “Ik heb ook nog eens nagedacht, meester. Misschien was die kerststal van ons ook niet zo’n goed idee? Het past niet zo bij Jezus, hé?” De meester glimlacht. “Dat gevoel had ik ook een beetje, lieve meid.” Jef steekt zijn vinger op. “Jezus werd geboren in een ‘arme’ stal, hé meester?” De meester knikt. “Dat klopt, Jef. En ik had al zo’n prachtige adventskrans gekregen. Die dure kerststal was echt niet nodig.” De drie meisjes kijken verlegen naar de grond. De meester lacht. “Weet je wat ik het allermooiste cadeau vind, meisjes? Dat jullie mij een fijne meester vinden. En weet je wat? Jullie hebben nog gelijk ook!” Hij buldert van het lachen. “En nu is het tijd voor het kersttoneel! En daarna: allemaal naar huis, zodat de vakantie eindelijk kan beginnen!”
8
Slot Het is eindelijk kerstvakantie en vandaag heeft Robby met Jeroen afgesproken om naar de bowling te gaan. Mama neemt Robby’s jas vast. “Robby, ben je klaar? Straks staat Jeroen hier voor de deur. Jullie worden binnen een halfuurtje in de bowling verwacht.” “Ja, mama, ik kom dadelijk.” Hij haalt diep adem. Nu moet hij mama de waarheid vertellen. Traag komt hij de trap af. Hij ploft in de zetel en zucht. Mama kijkt hem verwonderd aan. “Je hebt toch zin om te gaan? Je kijkt alsof je naar school moet!?” “Natuurlijk wil ik gaan, mama, maar ...” Hij aarzelt. “Er is nog iets dat ik moet vertellen. De bon die ik ...” Mama onderbreekt hem. “Vertel me dat vanavond maar. Ik moet nu met Jordy naar de tandarts.” Ze neemt haar jas van de kapstok. “Oh, ja er ligt een grote roze brief voor jou op tafel. Het komt precies wel van een meisje.” Ze knipoogt. Jordy sprint naar de tafel maar Robby is hem voor. “Dat is voor mij, kereltje.” Hij scheurt de envelop open. In de envelop zit een kaartje. Er staat iets op geschreven: “Een zalig kerstfeest en een gelukkig Nieuwjaar. Amelie” Een kaart van Amelie?! Robby staart verbaasd naar de letters. In het hoekje van de kaart staat “Nog een fijne verjaardag, en dit is voor jou!”. Wat bedoelt ze? Hij neemt de envelop weer vast. Helemaal onderaan zit een knalrood kaartje met een groene strik. Robby leest: “Voor de held van de klas, dank je wel!” Snel draait hij het kaartje om. “Bon om te gaan bowlen. Voor twee kinderen. Met één gratis frisdrank én een ijsje.” Jordy probeert de bon uit zijn handen te trekken maar Robby houdt hem hoog in de lucht. Hij is zo gelukkig dat hij Jordy een dikke knuffel geeft. Het is allemaal goed gekomen! Dan gaat de bel. Mama neemt Jordy’s jas en trekt hem de gang in. “Opschieten, kerel.” Ze draait zich om. “Amuseer je in de bowling met Jeroen en vergeet je bon niet!” “Komt in orde, mama!” Met een brede zwaai opent Robby de deur. Jeroen kijkt hem vragend aan. Die weet natuurlijk nog niet dat Robby een bon heeft gekregen van Amelie! “Ik wist niet goed of ik nu moest komen of niet. Hoe gaan we dan nu doen zonder bon?” “Ssst! Zeg maar niets, Jeroen.” Met een brede glimlach toont hij het rode kaartje aan Jeroen. Jeroen leest het, kijkt even heel verbaasd en steekt dan zijn duim in de lucht. “Yes!” roept hij uit. “Komaan, Jeroen, rennen!” juicht Robby. “De bowling wacht niet, zelfs niet op een superheld!” Het werd een heerlijke middag om nooit te vergeten!
Katia Van Cleynenbreugel Herwerking voor eerste graad: Marie-Noël Jacqmotte
