Pro Memorie De tekst van de toespraak voorafgaand aan de opheffing van zijn parlementaire onschendbaarheid door Jean Marie De Decker.
Mijnheer de voorzitter, Collega’s Een groot Nederlands filosoof, voetballer Johan Cruyff, zei ooit het wereldberoemde cliché “elke nadeel heb zijn voordeel”. Het nadeel in de politiek is dat je schuldig bent totdat je je onschuld hebt bewezen. En er is altijd wel een procureur te vinden voor wie zijn lidkaart van de loge of van Opus Dei belangrijker is dan zijn geweten. Ik ben ook geen Antwerpse diamantair maar een simpele backbencher. Het is niet mijn bedoeling U te beïnvloeden om al of niet mijn parlementaire onschendbaarheid op te heffen. Ik maak mij geen illusies over hoe deze stemming hier vandaag zal aflopen. Het dossier ligt hier al maanden ter inzage van de commissie en enkel de voorzitter en de rapporteur hebben de moeite genomen om het even door te nemen. De rest is van horen zeggen. Aangezien er maar twee mensen uit dit halfrond het dossier gezien hebben loont het de moeite om de andere 148 eventjes in te lichten. Het voordeel is dat ik hier dankzij mijn parlementaire onschendbaarheid nog één maal vrij kan spreken. Ik wil graag deze gelegenheid te baat nemen om aan alle jonge parlementairen uit te leggen wat er kan gebeuren mochten jullie zo moedig zijn om uw parlementaire controletaak ernstig te nemen en zelf op onderzoek te gaan naar fraude en wantoestanden. Even vijf jaar terug in de tijd. In november 2008 beschuldigt
het weekblad Humo Karel De Gucht van voorkennis bij de verkoop van Fortis-aandelen. Het is midden die heisa rond de voorkennis bij de verkoop van Fortis-aandelen, dat onderzoeksrechter Yves Vanmaele van Veurne, mij liet weten dat De Gucht gelieerd was aan de eigenaars van het gerechtshof van Veurne, namelijk met de familie Jaspers. Het was niet de eerste keer dat De Gucht in opspraak kwam. De beursautoriteiten van Nasdaq Europe hadden in de periode 2001-2002 klacht ingediend voor verdachte transacties met aandelen van het inmiddels failliete computerbedrijf Bricsnet en er was ook nog de zaak rond Zincpower dat frauduleus leeggezogen werd in de jaren 90. Onderzoeksrechter Vanmaele heeft zijn verklaring achteraf altijd openbaar bevestigd. Het beheer van het administratief centrum van Veurne werd waargenomen door hemzelf, en voor de verhuurder trad Laurent Jaspers op. Jaspers verklaarde aan Vanmaele dat Karel De Gucht medevennoot was. Ik citeer letterlijk uit een pro justitia van 6 juli 2009 in opdracht van het Parket-Generaal in Gent (opsporingsonderzoek GC/638/09): “Tijdens één van de vele meetings, naar mijn herinnering begin 2007, liet dhr. Laurent Jaspers zich ontvallen dat zijn vader bevriend was met minister De Gucht en dat deze participeerde met zijn vader in aankopen van openbare gebouwen, waaronder het administratief centrum in Veurne.” Ik vond dat een vreemde link. Ik ben op onderzoek getrokken en ben erop uitgekomen hoe de aankoop van het gerechtsgebouw verlopen is. In oktober 2003 besloot de paarse regering onder leiding van Guy Verhofstadt en begrotingsminister Johan Vande Lanotte om overheidsgebouwen te verkopen en dan terug te huren om zo het gat in de begroting te dichten. Volgens het principe van saleand-lease-back. Je verkoopt je huis voor een prikje, en huurt het dan tegen veel hogere prijzen terug. De ministerraad van 14 oktober 2003 gaf groen licht voor de verkoop van 11 loten overheidsgebouwen. Twee weken later, op 28 oktober 2003, werd de BVBA Redeba Invest opgericht met een
onooglijk kapitaaltje van 20.000 euro. Een “stroman (vrouw)” Anne-Marie Habraken uit Bree, de vrouw van revisor Hubert Vencken was oprichter, en de eigenaar, zaakvoerder Banner Mobilfisc Ltd.. Een fiscaal vehikel naar Iers recht, een offshore company met zetel in Tubrid Cahir, Tipperary, bestuurder : Patrick Vencken, zoon van. Let op de zin voor humor van deze mensen: ‘Banner Mobilfisc. Van mobiele fiscaliteit kan je hier wel spreken. Op hetzelfde Ierse adres was ook nog Jaspers-Eyers Ltd. gevestigd. Juist, van Jaspers en Eyers, het befaamde Belgische architectenbureau, met dezelfde bestuurder. Op 8 december 2003, nauwelijks twee maanden na de beslissing van de ministerraad kocht Redeba Invest zes overheidsgebouwen voor 45 miljoen euro, waaronder het gerechtsgebouw in Veurne, dat 10,5 miljoen euro kostte. Niet slecht voor een BVBA’tje dat amper 6 weken bestond en uitverkoren werd om onze gerechtsgebouwen te beheren vanuit een fiscaal paradijs met een zeer duistere onbekende aandelenstructuur. Ook het administratief gebouw van de belastingen aan de VinckeDujardinstraat 4 in Brugge zat in het pakket en werd gekocht voor 13 miljoen euro. Fiscaal cynisme ten top. Onze belastingdiensten en onze rechtbanken worden beheerd door een offshore bedrijfje in een fiscaal paradijs. Wat zou John Crombez hiervan zeggen? Met de verkoop van de loten van 13 maart 2003, was er nog meer aan de hand, zoals het feit dat er ook in Mons, de thuisstad van Di Rupo, overheidsgebouwen aan de Rue Des Trois Boudins 10 voor 9.400.000 euro verkocht zijn aan Belgov (DE) QRS 15-66 inc, een vennootschap naar het recht van de staat Delaware. Delaware Co zijn fiscale financiële constructies waarbij je niet weet wie de eigenaar is. De sale-and- leaseback formule van Vande Lanotte komt eigenlijk neer op de Lotto voor wie zo’n gebouwen mag verwerven. De Staat verkoopt en huurt de gebouwen onmiddellijk terug voor minimum 18 jaar tegen een huurprijs van 10 tot 15
procent van de waarde. Dat is twee tot drie keer het normale rendement van een onroerend goed. Een immo- jackpot zonder risico. Maar eigenlijk was het een Sale-and-rentback, want op het einde van de huurrit blijft de overheid, in tegenstelling tot de lease-back, met lege handen achter. Er zijn mensen voor mindere vormen van oplichting de bak in gevlogen, maar aangezien de enige dupe de belastingbetaler is geeft het niet. Het zijn begrotingstrucs waarvan de kosten worden doorgeschoven naar de volgende generaties. De lusten voor vandaag, de lasten voor morgen. Sommige van deze operaties hebben meer weg van gelegaliseerde diefstal dan van vastgoedbeheer. De
familie
Jaspers
is
vertrouwd
met
sale-and-rent-back
operaties. Het kocht in 2002 al de Espace Jacqmotte voor 36,8 miljoen euro en de Regentschapsstraat 52 en 54 vlak aan het Brussels justitiepaleis met een sale-en-rent-back contract van 18 jaar. De sale-and-rent-back operaties zijn goudmijnen voor projecten vastgoedmakelaars en aderlatingen voor de belastingbetaler. Er worden gigantische sommen betaald aan lobbyisten (tot 7,5 miljoen euro voor een overheidsgebouw in Brussel) om ze te verwerven. Enkele voorbeelden : Cofinimmo kocht het Antwerps justitiepaleis voor 180 miljoen euro en verhuurt het gedurende 36 jaar aan één miljoen euro per maand terug aan de Staat na een sale-and-rent-back operatie. De bouw van het Vlinderpaleis was begroot op 75 miljoen euro en het kostte uiteindelijk 250 miljoen. De overheid is dus twee keer verliezer. In 2006 betaalde de Regie der Gebouwen 140 miljoen euro voor de bouw van het nieuwe Gentse justitiepaleis aan het Rabot. Ze verkocht het voor 5,55 miljoen euro aan de KBC en huurt het de volgende 36 jaar terug voor 7,3 miljoen euro per jaar! De Nederlandse vastgoedmaatschappij Breevast kocht ook de Financietoren voor 276,5 miljoen euro. De overheid huurde het
terug tot 2031 en zal daarvoor meer dan één miljard euro huur betalen. Een dure Belgenmop. Maar hoe slaagde een pas opgericht, schimmig offshore bedrijfje met een startkapitaal van ocharme 20.000 euro erin om op een termijn van twee maanden een lot van meer dan 45 miljoen euro te kopen van de overheid? Als dat niet stinkt, wat stinkt er dan nog? Voeg die vraag bij wat onderzoeksrechter Vanmaele mij had verteld, en je zou voor minder gefoefel gaan vermoeden. Ik spreek nu van 2008, dat is vijf jaar geleden, en toen was er, beste ministers Geens en Crombez nog geen sprake van Wikileaks of van Offshoreleaks, waar de overheid en de belastingsdiensten de transacties van honderdduizenden offshorebedrijven op een schaaltje kregen aangeboden. En de Belgische openbaarheid van bestuur heeft ook geen bijster grote reputatie. Hoe moest je dan zoiets achterhalen? . Ik ben verder op zoek gegaan, maar raakte het spoor bijster in Ierland, in Tipperary. Het is toen dat ik op het (later desastreus gebleken) idee kwam om een privédetective in te schakelen. Guy Geens, die tot augustus 2008 voorzitter van Lijst Dedecker in Limburg was geweest, had mij ooit verteld dat zijn vriendin Liesbeth Smeets, voor Janssens Pharmaceutica werkte, en daar zogezegd aan moleculair onderzoek deed waarop patenten moeten gevestigd worden. Daarvoor werkte ze met een privédetective, Marleen Ceyssens, die gemakkelijk toegang had tot de databanken om structuren van bedrijven uit te vlooien. Er moest voor mijn bedrijf, Eco Products and Services, in die periode ook een patent onderzoek gedaan worden. Ceyssens kon dat onderzoeken én meteen uitzoeken wie of wat er achter die schimmige vennootschap in Tipperary zat. Er werd een contract getekend ten huize van Guy Geens in Oostende op 22 november 2008. Maar Ceyssens vond niks van belang na twee maanden speurwerk. Wij ontmoetten elkaar terug op 17 januari 2009 op het
appartement van Geens in Oostende en zij mocht haar factuur indienen. Op 20 januari 2009 heb ik haar factuur van 5014,51 euro al vereffend. Daarmee was de kous af, dacht ik toch. Haar informatie reikte niet verder dan wat op internet te vinden was over de betrokken firma’s, en helderde niets op. Haar rapport volgde op 4 maart. Het onderzoek was daarmee voor mij begraven. Het is voor mij een heilig adagium dat wat je niet bewijzen kan geen enkele politieke waarde heeft. Vandaar mijn verbazing toen ik drie maanden later, op 17 april 2009, de tweede vrijdag van de paasvakantie en net voor de laatste rechte lijn van de campagne voor de Vlaamse en Europese verkiezingen van 7 juni 2009, een telefoon kreeg van een journalist van Het Laatste Nieuws: “Wij hebben hier een bundel toegestuurd gekregen waarin staat dat jij een privédetective op De Gucht hebt gezet.” Ik antwoordde: “Dat is niet waar. Ik heb wel aan een detective gevraagd om uit te zoeken wie of wat er achter Redeba Invest zit en of De Gucht daar misschien iets mee te maken heeft. Maar haar onderzoek heeft niets opgeleverd.” Diezelfde avond pakt het VTM Nieuws uit met de anonieme getuigenissen van Guy Geens en Liesbeth Smeets waarin ik word afgeschilderd als een Gestapo en Stasi die onder het bed van zijn collega’s loert. Mijn reputatie was om zeep en mijn nieuwe partij gekelderd. Geloofwaardigheid komt te voet, maar verdwijnt in galop. De Gucht speelde de vermoorde onschuld. Hij beweerde mordicus dat hij de familie Jaspers niet kende en hij viel zogezegd uit de lucht toen hij hoorde dat ik een onderzoek had gedaan naar zijn betrokkenheid bij de verkoop van de Veurnse gerechtsgebouwen. Er werd net geen heksenjacht ontketend zowel op mezelf als op de privédetective. De Hasseltse justitie startte prompt een onderzoek tegen de privédetective. Dank zij dit onderzoek kon ik later achterhalen wat er eigenlijk gebeurd was. Het onderzoek ligt ter inzage in het parlement en bestaat uit niet minder dan 400 pagina’s!
Maar wat was er in die drie maanden gebeurd, tussen 20 januari en 17 april 2009? Zonder dat ik er maar een vermoeden van had, namen Guy Geens en Liesbeth Smeets er blijkbaar geen vrede mee dat ik het onderzoek zonder gevolg geklasseerd had. Geens streefde inderdaad persoonlijke belangen na. In februari 2009, dat is dus ruim een maand nadat ik de zaak definitief had geklasseerd en de factuur voor mijn opdracht van de detective had betaald, nam hij contact op met Hilde Vautmans, toen nog lid van deze Hoge Vergadering voor de Open VLD. In het PV 000965/2010 geeft Hilde Vautmans dit zelf toe: “Guy GEENS of diens vriendin Liesbeth hebben mij in februari of maart 2009 gebeld met de vraag of ik eens kon langskomen, hetgeen ik ook gedaan heb op een vrijdagochtend.” Er zullen de komende twee maanden nog tal van bezoeken en nagenoeg 100 telefonisch contacten volgen tussen het echtpaar Geen en Hilde Vautmans. Vanaf dan gebeurden enkele opmerkelijke zaken. Ze besloten het onderzoek dan maar zelf te stofferen. Ik citeer uit PV002868/2010 waarin Geens verklaart: “Nadat ik vernam van CEYSSENS dat zij geen concrete informatie kon terugvinden aangaande DE GUCHT en zijn betrokkenheid voor voormelde verkoop, werd er met SMEETS en CEYSSENS afgesproken dat ik via de sociale inspectie informatie zou opvragen over de firma’s die CEYSSENS in haar onderzoek was tegengekomen.” Geens heeft dan een adjunctinspecteur van de sociale inspectie, de heer Dirk Sneyers, gecontacteerd op 3 maart 2009. Ook deze man werd door Geens bedrogen. PV004402/209: “Tijdens dat gesprek heeft Geens mij laten verstaan dat het gehele onderzoek naar De Gucht afkomstig zou zijn van een onderzoeksrechter in Veurne.” De man is intussen mede gedagvaard en in verdenking gesteld voor schending van het beroepsgeheim en interne hacking (art 550 bis Strafwetboek). Merkwaardig genoeg vroeg en kreeg Geens zeer persoonlijke en vertrouwelijke informatie over het gezin De Gucht, “Activiteiten Jean-Jacques De Gucht: in zijn leven nog maar drie dagen officieel gewerkt in de horeca bij IJsco. Karel De Gucht: werkt vijf dagen per week, verdient zoveel. Mireille Schreurs: politierechter, verdient zoveel.”
Het is natuurlijk geen toeval dat uitgerekend deze onwettelijk verkregen en voor mij totaal onbelangrijke informatie de hoofdschotel zal zijn, en eigenlijk de enige schotel waarop de persmeute zich zal storten, wanneer ook zij in de val wordt gelokt. Alles moest er op wijzen dat ik achter het privéleven van De Gucht aanzat. Maar in PV 002868/2010 van de Federale Gerechtelijke Politie van Hasselt verklaart Geens zelf letterlijk: “Indien u mij zegt dat DEDECKER verklaarde nooit opdracht gegeven te hebben om inlichtingen over het gezin van DE GUCHT te verzamelen, kan ik stellen dat de hoofdopdracht voor CEYSSENS was een onderzoek in te stellen naar de firma’s rond de verkoop van het gerechtsgebouw te Veurne.” Detective Ceyssens zelf zegt hierover in PV 003622/2009: “U toont mij een rapport waarop gegevens vermeld staan van Karel De Gucht, zijn echtgenote en zijn zoon. U vraagt mij op welke wijze ik in het bezit kwam van deze inlichtingen. Ik heb deze informatie ontvangen van Guy Geens, voornoemd. Guy Geens heeft mij deze info op eigen initiatief gegeven om alzo naar mijn klant toe meer inlichtingen te kunnen aanbieden. Ik heb ter zake een verslag opgesteld. Ik zal u een handgeschreven document overhandigen, geschreven door Guy Geens waarop deze gegevens vermeld staan en op basis waarvan ik dit rapport opstelde. Op uw vraag naar de meerwaarde van de inlichtingen, vervat in dit rapport, antwoord ik dat er in feite geen meerwaarde voor mij als detective in dit onderzoek werd geboden. Deze inlichtingen behoorden alleszins niet tot de opdrachtomschrijving. De opdrachtgever DEDECKER wist niet dat hem deze info zou worden overgemaakt. Zowel DEDECKER als ikzelf hebben Guy GEENS in deze vertrouwd. Mogelijk heeft GEENS persoonlijke belangen nagestreefd.” Guy Geens heeft deze privé gegevens over de familie De Gucht in handgeschreven nota opgetekend en aan de detective gegeven. Het belang van Geens en Smeets Welke de persoonlijke belangen van Geens en Smeets waren voor de samenzwering met Vautmans en de Open VLD weet ik niet.
Justitie heeft het ook nooit ten gronde willen onderzoeken. Ook de aantijging dat hij of zij 50.000 euro zou ontvangen hebben van de OpenVLD om het dossier aan hen door te spelen werd nooit grondig onderzocht. Het verhoor van de detective Ceyssens (PV000787/2010) leert alleen het volgende: “Ik heb hierover ooit iets vernomen. Ik kan u wel verklaren dat ik ooit een onderhoud heb gehad met Liesbet SMEETS, vriendin van GEENS, waarbij zij mij meedeelde dat ze op zoek waren naar een bedrag van 50.000 euro ter financiering van een overname van een “portefeuille” in de sector waarin zij werkzaam zijn”. Geens zelf zegt in zijn PV002868/2010: “Ik heb alleszins nooit voordelen gevraagd aan de VLD om deze info te verstrekken. Of Liesbeth SMEETS gelden of voordelen ontving, weet ik niet. Ik heb hieromtrent nooit iets vernomen, maar ik kan het ook niet uitsluiten, zeker nadat ik de laatste maanden heb vastgesteld dat ik door haar werd opgelicht.” Vast staat dat Geens 1.645euro afhandig maakte van detective Ceyssens als commissieloon op mijn factuur voor het aanbrengen van mij als klant. Er is ook nog de getuigenis van Freddy Nouwen (stiefvader van mevr. Smeets) die op 22 maart 2010 verklaart : ” in mei 2009 zijn Smeets en Geens naar Cap Ferat (bij Monaco) geweest en een week in een heel duur en exclusief hotel gelogeerd. Volgens Geens was het verblijf in het hotel betaald door iemand die hen dit cadeau gedaan had. Geens en Smeets zouden in die week vakantie meer dan 10.000 euro uitgegeven hebben aan exuberante uitgaven”. Maar het gerechtelijk onderzoek over de mogelijke financiering van de politieke valstrik is niet gevoerd. Het valt trouwens op hoe het Parket van Hasselt alle evidente onderzoeksdaden waar ik zelf binnen de Wet Franchimont heb om verzocht heeft geweigerd. Het belang van Open VLD Het is nu overduidelijk geworden dat er binnen Open VLD minutieus een beschadigingsplan tegen mezelf en Lijst Dedecker is uitgedokterd en dat in overleg met de absolute top van de partij is besloten om de zaak in de pers te gooien. U moet
weten dat Lijst Dedecker op dat ogenblik op haar hoogtepunt stond. Volgens de peilingen van La Libre Belgique eind 2008 was Lijst Dedecker opgerukt naar de derde plaats in Vlaanderen met 16,5 procent van de stemmen. En ik citeer nu uit de krant: “In Vlaanderen blijft CD&V de grootste (21,5 procent). Het procentje extra tegenover de vorige peilingen halen ze weg bij de vroegere kartelpartner N-VA, die met 4,8 procent onder de kiesdrempel zakt. Ook Open Vld zakt weg (17 procent, min 1,4), en blijft nipt groter dan Lijst Dedecker (16,5). Sp.a (15,8) en VB (14,8) verliezen verder terrein, terwijl Groen! stabiel blijft (7,1). De lijst van populairste politici wordt aangevoerd door Jean-Marie Dedecker, voor Yves Leterme en Guy Verhofstadt. Dat was in december 2008, eind maart 2009 haalt Lijst Dedecker in de peiling zelfs iets meer dan Open VLD, en wordt ze de tweede partij van Vlaanderen, in de peilingen natuurlijk. Dit is nuttig om weten, om te verstaan waarom de top van Open VLD dit helse manoeuvre in gang heeft gestoken. Op 17 april 2009 ontvreemt Geens het door hemzelf aangedikte rapport bij de detective Ceyssens en met een fijn uitgekiend scenario dat voortdurend wordt gecontroleerd door Kamerlid Vautmans van Open VLD worden de media bespeeld. In de TV-uitzending van zondag 19 april speelt Karel De Gucht de vermoorde onschuld. Hij beweert mordicus dat hij de familie Jaspers niet kent en dat hij niet op de hoogte is van een onderzoek naar zijn betrokkenheid bij de verkoop van het gerechtsgebouw van Veurne. Dit waren twee pertinente leugens. De eerste leugen van Karel De Gucht: Uit het gerechtelijk onderzoek blijkt dat Vautmans Karel De Gucht onmiddellijk op de hoogte heeft gebracht van de demarche van Guy Geens. Ik citeer opnieuw uit het PV 000965/2010 van het verhoor van Vautmans: “Toen ik in februari of maart 2009 werd gebeld door de heer GEENS en hij mij inlichtte over deze praktijken heb ik DE GUCHT hier onverwijld van in kennis gesteld. (…). Er werd een afspraak belegd in een hotel in Brussel ten einde de anonimiteit van het gesprek te waarborgen. Het kabinet van DE
GUCHT had een plaats van afspraak aangeduid.(…) Op Uw vraag wanneer het gesprek met De Gucht in het Brussels hotel plaatsvond antwoord ik dat ik dit niet precies kan zeggen. Mijn agenda van 2009 werd gestolen bij een handtassendiefstal op de jeneverfeesten vorig jaar. Dit moet zeker voor 5 maart 2009 gebeurd zijn. In het gerechtelijk dossier zit vanaf die datum een uitgebreid telefoononderzoek van de FGP Hasselt met plaatsbepaling. De lijst van de gerechtelijke politie leert ons dat in de periode van 5 maart tot en met 21 april 2009 niet minder dan 82 telefonische contacten zijn geweest tussen Kamerlid Vautmans van de Open VLD en het koppel Geens en Smeets. 16 daarvan waren telefonische contacten van meer dan 3 minuten, en enkele gesprekken duurden meer dan een kwartier. De tweede leugen betreft het feit dat de Gucht wel degelijk de familie Jaspers kende: De Gucht kende Jaspers maar al te goed. Hij had zich als minister van Buitenlandse Zaken uitvoerig laten “adviseren” door Jean-Michel Jaspers bij de verkoop van de Belgische ambassade in Tokio en bij de herinrichting van de diplomatenzaal op de luchthaven van Zaventem. In de krant De Morgen van 21.04.2009 neemt Michel Jaspers het wat ongelukkig op voor De Gucht, citaat: ‘Ik vind dit echt schandalig. Deze zaak beschadigt mij, mijn familie en mijn bureau.’ De architect laat zijn advocaat uitzoeken of hij juridische stappen kan ondernemen tegen Dedecker. Michel Jaspers kent De Gucht naar eigen zeggen goed. Zondagavond zei de minister nochtans tegen de redactie Jaspers niet te kennen.” Merkt de krant fijntjes op. Naast die twee leugens van meneer De Gucht is er nog een merkwaardig toeval. Uitgerekend op dezelfde dag dat het valse rapport van de privédetective op VTM en in de media wordt losgelaten worden de 2 verdachte vennootschappen in Ierland opgedoekt. Dag op dag, op 17 april 2009, zijn Bannermobilfisc Limited en JasperEyers Limited opgeheven (geradieerd, struckoff). Twee vennootschappen die de belangen van Jaspers, en van wie weet nog meer moesten dienen. Ook naar deze merkwaardige toevalligheden is nooit onderzoek verricht.
Niet alleen De Gucht en Vautmans waren op de hoogte en werkten mee aan het beschadigingsscenario tegen mij, maar ook Guy Verhofstadt. Enkele weken na de ontmoeting in het Hilton Hotel zat het trio op 31 maart 2009 bij Verhofstadt in de Melsenstraat. Ik citeer uit het PV 002868/2010 van Guy Geens: “VERHOFSTADT deelde ons mede dat zijn partij niet goed was geplaatst om deze informatie door te spelen aan de pers en hij vroeg of wij hiertoe bereid waren.” Uit het gerechtelijk verhoor van Liesbeth Smeets van 16/02/2010: “Wij hebben een onderhoud met VERHOFSTADT gehad op het partijbureau van OpenVLD te Brussel, in aanwezigheid van Hilde VAUTMANS. De VLD vroeg aan ons om het verhaal zelf naar de pers toe te brengen en op die manier de VLD erbuiten te houden. Wij wilden dit aanvankelijk niet omdat wij bang hadden om in algehele diskrediet te vallen op politiek vlak maar voornamelijk op persoonlijk vlak. De Open VLD heeft dit besproken en zo werden wij ontboden bij VERHOFSTADT. Tijdens dit gesprek werd aangehaald op welke wijze DEDECKER in het verleden functioneerde bij de Open VLD. VERHOFSTADT vroeg ons om er eens goed over te willen nadenken om het verhaal in onze naam in de pers te brengen om de Open VLD erbuiten te houden. Ik wil hierbij aanstippen dat de OpenVLD permanent op de hoogte werd gehouden van hetgeen wij wisten, via VAUTMANS. VAUTMANS werd bijvoorbeeld ook permanent op de hoogte gehouden van het verloop van het gerechtelijk onderzoek waarmee u zich bezighoudt.” De Gucht wist dus al maanden wat er gaande was. Geens was naar de VLD gelopen om dat dossier aan de VLD te verlappen en om mij in diskrediet te brengen. Hij had Kamerlid Hilde Vautmans opgezocht en toen hebben ze een scenario ineengestoken om Dedecker te pakken. In PV002868 verklaart Geens: “Het is juist dat mevrouw Vautmans ons meermaals heeft gevraagd om naar het gerecht toe niets te zeggen over de contacten met haar, VERHOFSTADT en DE GUCHT.” De doodsteek Dat het Exterminator-scenario binnen de Open VLD goed was voorbereid bleek ook onmiddellijk na het lekken van het
detectiverapport in de media. Het weekend van 17 april was net voorbij toen een van mijn Kamerleden, Dirk Vijnck, ’s anderendaags het gebeuren aangreep om over te lopen naar Open VLD. Het was onze geëerde collega Van Biesen die Dirk persoonlijk in zijn bureau ging opzoeken om hem te overhalen. Met een bijzondere brief dan nog, van de toenmalige voorzitter Somers, waarin hem na de verkiezingen van 2010 een job werd beloofd met de wedde van een parlementslid. Deze trieste komedie kostte Somers uiteindelijk zijn kop als voorzitter, maar het bewijst alleen hoe het Open VLD scenario tegen Lijst Dedecker fijn was uitgekiend en gecoördineerd. Het is een magere troost dat Open VLD voor deze samenzwering zelf is afgestraft door de kiezer, maar het hoofddoel, het nekken van Lijst Dedecker was wel geslaagd. Mijn kiespubliek verhuisde naar de NV-A. En het gerecht? De Gucht legde klacht neer tegen mij wegens laster maar deze klacht werd prompt geseponeerd door het Gentse parketgeneraal. Logisch want dan had men de zaak tot in Ierland en tot op het bot moeten onderzoeken. Er is inderdaad voor een parket veel moed nodig om door te bijten als er namen van ministers, partijvoorzitters, priesters of prinsen in het vizier dreigen te komen. Er zijn al voor veel minder onderzoeken opgestart organisatie’.
met
de
kwalificatie
‘criminele
Wie de zaak wel onderzocht heeft is de BBI, de Bijzonder Belasting Inspectie. Deze heeft ontdekt dat er achter Redeba Invest – Mobilfisc inderdaad een hele financiële constructie met de familie Jaspers schuilging. Het komt er op neer dat de Michel Jaspers die met zijn 3 zonen de staat door de ‘sale-and-rentback’ al voor miljoenen legaal had opgelicht, bovendien de opbrengst van de meerwaarde die ze daarmee hadden gecreëerd belastingvrij wilden innen. Ze wilden dus naast ‘le beurre’ ook nog eens ‘l’argent du beurre’, zoals dat in het Frans mooi wordt verwoord. Maar oef, op 17
januari 2012 is de familie Jaspers veroordeeld tot een belasting op 30 miljoen euro meerwaarde op Redeba Invest. Ik citeer uit het vonnis van de 33ste Kamer: “het niet aangeven van een meerwaarde na een vervierduizendvijfhonderdvoudiging (maal 4500) van de waarde van aandelen via een constructie.” Mijn onvrijwillige actie, maar vooral de getuigenis van onderzoeksrechter Vanmaele hebben de Staat dan toch een 10tal miljoen opgebracht! Dit is voorlopig alles wat we weten over de fameuze ‘sale-andlease/rentback’ operaties die onder de paarse regeringen aan U en ons, en aan de mensen die we vertegenwoordigen, fortuinen hebben gekost. Misschien duiken in de Offshoreleaks straks nog enkele namen en feiten op, maar ik ben er gerust op dat het gerecht niet dieper zal graven als daar plots een naam van een minister of zo opduikt. Want daarmee is al het goede van het gerechtelijk onderzoek ook gezegd. Persoonlijk heb ik verscheidene verzoeken ingediend voor bijkomend onderzoek, of voor het voegen van verschillende dossiers. Maar dat werd me telkens geweigerd . Niet dat er geen aanwijzingen waren. Neem bijvoorbeeld de interviews die Hilde Vautmans in Dag Allemaal in deze zaak liet afdrukken. Ze zag zo blauw van het liegen dat ze het zelfs nodig vond om een deel van haar leugens te vervangen door andere onwaarheden. Erger nog, in het PV nr. 000965/2010 d.d. 05.02.2010, ze was toen nog altijd Kamerlid, geeft Vautmans zelf toe, ik citeer: “Nadien heeft de heer GEENS mij op de hoogte gehouden van het onderzoek dat werd gebeurd. De dag dat ik een interview gaf voor het weekblad “Dag Allemaal” in juni 2009 heb ik de heer GEENS en de heer DE GUCHT ook gebeld. Ik kan u verklaren dat ik tegen de journaliste van Dag Allemaal niet de waarheid heb gezegd omdat ik aanvoelde dat zij naar een smeuïg verhaal op zoek was.” Mevrouw Vautmans, die in de periode van het interview nog was gepromoveerd tot fractieleider van Open VLD in deze Hoge Vergadering, wie weet, een beloning voor haar trouwe dienst?
Maar deze Mevrouw Vautmans bedriegt zonder blozen de lezers van Dag Allemaal om haar oversten, de HH De Gucht en Verhofstadt uit de wind te zetten. En het is door die dwaze reactie in de pers dat het parket van Hasselt wel verplicht was de contacten tussen Open VLD en het koppel Smeets en Geens te onderzoeken. En dat ik zelf achter de onwaarschijnlijke informatie ben gekomen die ik U net heb verteld. Maar als U nu dacht dat het parket de logische volgende stap zet, en zowel de Heer De Gucht als de Heer Verhofstadt aan een verhoor onderwerpt? Vergeet het. Dat verzoek van mij wordt botweg geweigerd, en zo zullen we nooit weten of, en eventueel hoeveel Open VLD heeft betaald voor de liquidatie van haar toenmalige politieke vijand nummer 1. De machinerie van het gerecht werd bovendien aangestuurd door topmagistraten, die niet de waarheidsvinding, maar de slachtoffervinding als grootste doelstelling hadden. Toen mijn dossier voor de eerste keer voor raadkamer kwam heeft procureur Rubens van Hasselt zoveel blunders opgestapeld, dat procureur-generaal Liégeois zelf moest optreden om de procedurefouten recht te zetten. Het ‘nuttige’ resultaat, en ik plaats nuttige tussen aanhalingstekens, het ‘nuttige’ resultaat was dat de hele zaak twee jaar is blijven aanslepen, en dat de onderzoeksdaden die ik had gevraagd na die tijd fysiek onmogelijk werden. Het gaat vooral om telefonieonderzoek , waarvoor de data maar tijdelijk bewaard blijven, en om bankonderzoek. Dat betekent dat nu niet meer te achterhalen is hoe lang de Open VLD al contact had met Geens en Smeets, en of Open VLD ook betaald heeft voor het stelen, het vervalsen en het uitbrengen van mijn dossier. Het geklungel in Hasselt is merkwaardig genoeg pas begonnen toen namen van voormalige ministers in het onderzoek zijn opgedoken. En vanaf die dag is het gerechtelijk onderzoek zeer professioneel doodgeknepen. Het is nu eenmaal gemakkelijker de parlementaire onschendbaarheid op te heffen van Jean-Marie Dedecker, dan internationale sterren zoals de HH De Gucht of Verhofstadt aan een ondervraging te onderwerpen. De Europese
Commissie en het Europese parlement zouden wel eens kunnen meeluisteren. Dit hele verhaal, dat wel gedocumenteerd is, de Kamerleden kunnen de PV’s allemaal komen inzien, staat uiteraard in geen enkele verhouding tot de zaak die U vandaag feitelijk moet onderzoeken. U moet nagaan of ik een inbreuk heb gepleegd op de wet op de privé detectives. Daarvoor sluit ik me volledig aan bij de verklaring die de betrokken Mevrouw Ceyssens, de privé detective dus, heeft verklaard volgens het PV 003622/2009 Bijlage 1 pag. 3, waar ik ten laatsten kere uit citeer: “Op 22/11/2008 werd er tussen DEDECKER en mijzelf in Oostende mondeling overeengekomen dat ik onderzoek zou doen inzake het gerechtsgebouw te Veurne en het patentonderzoek voor CIRALIGHT. Aanvankelijk hadden wij het contract Patentonderzoek ingevuld en ondertekend waarna DEDECKER mij vroeg om eveneens een onderzoek te doen naar het bewuste gerechtsgebouw. Wij hadden hiervoor toen geen contract opgesteld omdat ik geen tweede blanco contract bij had. Er werd mondeling afgesproken om dit onderzoek ook in te stellen. Ik heb DEDECKER een tweede maal ontmoet medio januari 2009 in het appartement van Guy GEENS. Daar hebben wij de reeds opgezochte info besproken. Bij deze gelegenheid heeft Guy GEENS waarschijnlijk mijn contract “Patentenonderzoek” ontvreemd en gekopieerd. Ik heb DEDECKER een tweede keer ontmoet op zaterdag 2 mei 2009 in de Troonstraat 38 te Oostende (maatschappelijke zetel EPS). Ik heb aldaar het rapport dd. 29/04/2009 ivm het patentonderzoek gaan overhandigen aan DEDECKER. Dit rapport is niet in de pers terechtgekomen omdat het op 20/04/2009 nog niet gefinaliseerd was. Er werd een contract ivm het gerechtsgebouw te Veurne opgesteld en ingevuld door DEDECKER en mijzelf. Dit contract heb ik voorzien op datum van 22/11/2008. Het leek zowel voor DEDECKER als mijzelf het beste dat er een contract werd opgesteld met die datum, temeer wij toen al mondeling waren overeengekomen. Dit was niet de expliciete vraag van DEDECKER. Dit werd onderling overeengekomen.”
Al vier jaar geleden heb ik toegegeven dat we het mondelinge contract pas achteraf schriftelijk hebben bevestigd. Dat was voor mij zelfs een evidente geste om de papierenwinkel van Mevrouw Ceyssens te doen kloppen. Uit deze vroegere datering haalde ik geen enkel financieel of om het even welk ander voordeel. Ik voel me nog altijd niet schuldig dat ik de wetgeving over privé detectives op dat punt niet kende. Maar toch blijf ik me afvragen waarom dit detail zo wordt uitgediept, terwijl de manifeste, en openlijk toegegeven overtredingen zoals het stelen en vervalsen van een dossier, het in de pers gooien van onwettelijk verkregen documenten met de bedoeling een politiek mandataris en zijn partij zwaar te beschadigen, en wie weet het betalen van een stel oplichters om mij publiekelijk in diskrediet te brengen; waarom dit onderzoek meteen wordt geseponeerd, hoewel de schade aan mijn partij nu overduidelijk bewezen is? Tot slot moet me nog van het hart dat de Procureur Generaal van Antwerpen die de opheffing van mijn immuniteit vraagt, zijn verzoek toch weer met enkele zeer merkwaardige argumenten heeft gestaafd. En het zal natuurlijk weer toeval zijn dat het verzoek van Liégeois per ongeluk naar alle Kamerleden werd gemaild, een zware vergissing van de griffie, geeft Voorzitter Flahaut toe, ik zal het maar geloven. Maar mijn advocaat heeft de commissie voor vervolgingen gewezen op de juridische anomalieën in het verzoek, omdat het niet de eerste keer is dat Procureur Generaal Liégeois zich waagt aan de politieke sturing van gerechtelijke dossiers. Alleen valt het op dat in het rapport van de commissie vervolgingen toevallig weer met geen woord wordt gerept over de indringende tegenargumenten van mijn advokaat. Al even cynisch is, dat ik in het verslag van collega Landuyt lees dat, en ik citeer: ‘uit de vaste rechtspraak van de commissie (vervolgingen) blijkt dat zij de feiten moet onderzoeken en dat zij beslist de opheffing van de parlementaire onschendbaarheid voor de te stellen in zoverre
…/… de feiten niet het onvoorziene gevolg zijn van een politieke actie.’ Einde citaat. Welnu beste meneer de voorzitter De Clerck, en beste meneer de rapporteur Landuyt: Als U de dossiers van dichterbij bent gaan bekijken, en wie ben ik om aan Uw beroepsernst te twijfelen, dan heeft U ongetwijfeld kunnen vaststellen dat de feiten die U heeft onderzocht niet het onvoorziene gevolg van een politieke actie zijn, dat klopt, maar dan wel het zeer bewust voorziene gevolg van een politieke actie zijn. Dat U dan nog voorstelt om mijn parlementaire onschendbaarheid op te heffen is voor mij het zoveelste mirakel in het wonderlijke samenspel van justitie, macht en politiek. De parlementaire onschendbaarheid werd in het leven te roepen om politici te beschermen als ze politieke daden verrichten. Mijn onderzoek naar de dubieuze en verdachte verkoop van overheidsgebouwen aan een offshorebedrijf in Ierland zijn bescheiden mening een politieke daad.
volgens
mijn
Maar nogmaals, voor de jongere collega’s op deze banken is het belangrijk dat ze de magie van de gevestigde machten in dit land leren kennen, en de grens tussen de waarheid en de parlementaire waarheid scherp leren ontwaren. Aan hen vraag ik daarom, mijnheer de Voorzitter, dat zij tenminste hun geweten laten spreken, in de wetenschap dat dit ook hen kan overkomen, wanneer ze de gevestigde macht in vraag durven te stellen, of, erger nog, wanneer ze een bedreiging worden voor deze nomenclatoera. En voor de ouwe ratten in het vak, die hier ongetwijfeld weer blind de roede van het grootste getal zullen moeten ondergaan heb ik maar één repliek meer, die bijna een eeuw geleden is neergeschreven door Alice Nahon, speciaal voor de middenvelders onder U… ’t Is goed in ’t eigen hert te kijken Nog even vóór het slapen gaan Of ik van dageraad tot avond Geen enkel hert heb zeer gedaan;
Dank voor Uw aandacht De toespraak is hier te beluisteren en wordt voorafgegaan door wat politiek correcte hocus pocus opgevoerd door de rode kamervoorzitter en gevolgd door een in scene gezette belediging van alle Vlamingen in dit land. Wie nu nog durft beweren dat het onland.be een rechtsstaat is, is ofwel een leugenaar ofwel krankzinnig.
