Een week in Nicaragua, een leven vol ervaring! 23 november – 1 december 2013 27 fietsers, €116.000 voor 331 kindjes in Casa Padre Wasson. YES! Opeens was het er, de Nicaragua Volcano Challenge: de sponsor fietstocht waar ik sinds juni 2013 veel mee bezig was: trainen, sponsoring en de reis zelf. Wie had ooit gedacht dat ik 6 maanden later 365 km zou fietsen op onverharde tot onmogelijke modderpaden, 7.550 m zou klimmen en dalen door een ruw en grillig landschap en mijn mountainbike in elkaar zou zetten, alsof ik het al jaren lang gedaan heb? We werden uitgezwaaid op Schiphol door alle families en Hart van Nederland. Een lange reis: deur tot deur 26 uur (via Houston). Wel leuk om al meteen alle mensen van de reis beter te leren kennen: 27 fietsers, de directrice van WereldOuders Pauline, project manager Leonie, Tim Immers als ambassadeur van WereldOuders en Annemarth, de arts. Een diverse groep, iedereen met z’n eigen reden om mee te doen, maar vooral allemaal positief ingesteld en het doel stond centraal. We werden opgewacht in Managua door een groep van mensen uit het huis in Jinotepe. Onze fietsen waren ook allemaal goed aangekomen: een hele exercitie om deze in te pakken en te vervoeren. We werden gebracht naar het visitor’s home bij Casa Padre Wasson van NPH (Nuestro Pequeños Hermanos – het doel waar WereldOuders aan verbonden is). Heerlijke warme douche en prima bedden: dat was erg fijn na een lange reis.
Dag 1
We waren al vroeg wakker en we moesten de fietsen in elkaar zetten: lukte eigenlijk best aardig…met z’n allen actief bezig in 32 graden warmte. Hierna kregen we een rondleiding van het complex: meerdere familiehuizen op 1 terrein, huizen van de jongens (gemiddeld 12 kindjes per huis van vergelijkbare leeftijd) aan de ene kant, en huizen van de meisjes aan de andere kant. De kinderen wonen met hun “broertjes” of “zusjes” samen met een Tio of Tia, die zorgen voor de kindjes in een huis. De familiale band is direct voelbaar: veel liefde en respect voor elkaar. De kinderen kwamen nieuwsgierig naar buiten, met sommigen kon ik al een praatje maken: vriendelijk en geïnteresseerd, dat was de eerste indruk. De tuinen en de huizen zagen er verzorgd uit, en de aula was helemaal vol met kindjes die heerlijk aan het spelen waren, met echte spelletjes (geen iPADs en Wii’s – zo fijn om te zien). Schminken was populair, ook bij de bezoekers: heerlijk om zo met de kindjes te kunnen integreren.
’s Middags gingen we fietsen voor onze eerste warming up, samen met zo’n 10 kinderen van het huis, de ouderen die al wat vaker hadden gefietst. We werden opgedeeld in buddy teams: Susanne en ik. We fietsten samen met Elsbeth, Evelien en haar man Paul. Die dag werden we gekoppeld aan Jenny, een lief, goedlachs meisje. Helaas, maar na 4 km vals plat op de Panamerican Highway (linke weg waar er zeer hard gereden en ingehaald werd) gaf ze op. Gelukkig waren er nog een paar bikkels bij en hebben we een hele leuke rondje gemaakt van 25km in de omgeving van het tehuis: de wegen waren al moeilijker dan in NL en de temperatuur was warmer (32 graden – heerlijk). De spits afgebeten, we hadden er zin in! Na een lekkere maaltijd (rijst met kip en bonen) werden we weer ontvangen in de aula. Hier hadden de kinderen een mooie show georganiseerd. Ook zo mooi, ik zat naast 3 kindjes van wereldouders: Moises (“ons” zoontje), Harvin Antonio (van mijn ouders) en Manuel (van mijn collega Renata). Fijn dat ik Spaans spreek, hele gesprekken vonden plaats en ik was op slag weg van ze. Aan het einde van de avond zaten Manuel en Moises samen bij mij op schoot. Wat een speciaal gevoel. De show was erg leuk, de kinderen hadden veel moeite gedaan, maar de kennismaking met Moises had meteen wat in mij los gemaakt….Hij noemde mij Madrina.
Dag 2
We vertrokken bijtijds en werden uitgezwaaid door iedereen van het huis, met muziek en dans: wat een gave start van de dag. Gelukkig zouden we hier nog terugkomen, dus afscheid was niet zo zwaar. Nu zou de reis pas echt beginnen: 65 km onverharde weg, flinke klimmetjes, onze eerste stukken diep water. En de eerste checkpoint! Het was heerlijk om met de groep bij elkaar te komen: bijpraten over de eerste stukken van de weg, water bijvullen en gewoon energie bijtanken. Soms heeft hier echt de tijd stil gestaan: paard en wagen met houten wielen! En dan komt er een groep van 27 “aliens” voorbij op een fiets die waarschijnlijk meer waard is dan zij ooit zullen verdienen. Na de lunch kwam een heftig stuk: een steile weg naar beneden met losse stenen. De gouden tip “laat de fiets maar z’n weg vinden” werkte helaas niet voor mij …...hard op de remmen en helaas gevallen: tja, pijnlijk maar gewoon weer op staan. Ik was er al snel achter: liever steil naar boven dan steil naar beneden. We werden beloond na onze tour: een prachtig plekje aan het strand, heerlijk met de voetjes in het water en genoten van een fantastische zonsondergang. Na een diner hebben we een sing along aan een kampvuur gehad: met Bas van Bløf in de lead. Een vroege avond, heerlijk bovenin het stapelbed geslapen.
Dag 3 Nog even in Nederlands ritme, op tijd voor de zonsopgang om 5:15 en een belletje met thuis. Na een stevig ontbijt (ja wel met ei, bonen en rijst ) konden we aan onze fietstocht beginnen. Van de kust naar de rand van het meer waar we die avond zouden overnachten in het oude huis van NPH: Casa Asis. Al snel hadden we het eerste ongeluk: Paul gleed uit en brak zijn vinger. Maar als über-bikkel fietste hij gewoon door! Vele mooie taferelen, prachtige mensen, en aardig wat hellingen verder kwamen we aan bij een prachtig checkpoint. Nicaragua is erg groen en vele bloemen, echt genieten onderweg. En die bergen, tja….todo por los niños (alles voor de kindjes). Gewoon doortrappen, blijven klimmen en genieten als je de top haalde. En dat deed iedereen super. De sfeer en het team work was echt heel gaaf. Een paar lekke banden verder waren de groepjes vaker groter aan het einde van de dag: we deden het allemaal samen. Wat was het mooi om aan te komen bij Casa Asis: ontvangst met muziek en weer wat vertrouwde gezichten uit Jinotepe. De meisjes in hun dienstjaar (als ze 17/18 zijn) hadden alles voorbereid en verzorgden ook het eten. We konden genieten van het prachtige uitzicht: 2 vulkanen waar we de volgende dag omheen zouden fietsen. Maar eerst goede gesprekken, de fietsen even onderhouden en daarna eten, met ook wat andere kinderen uit Casa Wasson. Ze waren speciaal met de bus gekomen, met Colin (één van de huisdirecteuren en een hele warme man die zijn leven in Amerika op heeft gezegd om de kinderen in Nicaragua een beter leven te bieden).
Mooie verhalen, ontroerend vooral van de kinderen die vertelden hoe ze in het tehuis gekomen zijn. Niet alle kinderen zijn wees, maar hun ouders konden niet goed voor ze zorgen. De manier waarop de kinderen er komen is altijd anders: zij of hun familie is in aanraking gekomen met de politie of met maatschappelijke medewerkers die dan de kinderen aandragen voor het huis. Eén belangrijk deel van de filosofie van NPH is dat alle broers en zusjes meegaan naar het huis. Daar krijgen ze een opleiding tot een vak of een mogelijkheid voor een verdere opleiding in Amerika op de Universiteit: een fantastisch resultaat en hard werk voor de kinderen en begeleiders. Een mooi doel, kleinschalig maar toch zo groot voor deze prachtige kinderen die van kansloos naar zeer kansrijk gevormd worden: hier doen we het voor, samen met de vele begeleiders en organisaties zoals WereldOuders. Tastbaar en echt! En nou nog proberen te slapen na deze indrukken…inslapen was geen probleem, maar ik werd weer vroeg wakker.
Dag 4 Dé dag van de VOLCANO Challenge: met de boot naar Ometepe: het vulkanische eiland met 2 vulkanen dat we bijna helemaal rond zouden fietsen. De bootreis duurde een uurtje (en 100 foto’s), want het uitzicht werd steeds mooier. Ook de pillencocktails nam toe tijdens het ontbijt: ibuprofen, paracetamol, magnesium, energiedrankjes: tja, vermoeidheid en spierpijn, dat hadden we allemaal wel, maar het was ook allemaal ook wel goed te doen.
No pain, no gain. En als het allemaal zo makkelijk was geweest, dan hadden we niet zo hard hoeven te trainen. Gewoon doorgaan was het motto. En blijven genieten van de omgeving, de challenge en elkaar. Na aankomst op het eiland hebben we eerst even rustig een kopje koffie gedronken. Toen begonnen we aan een dag met héél véél modderpaden, bergen, losse stenen: de eerste 15 km hebben we bijna 2,5 uur over gedaan. En we waren nog maar aan het begin (80 km zou op de teller van die dag komen te staan). Met de fiets door de modder ploeterend, zou dit de hele dag zo gaan? Tot je op een punt komt waarvan je denkt: hier deden we het voor! Namelijk een prachtig uitzicht! Ieder checkpoint was ook weer mooier dan de andere. Wat fijn dat ze er steeds weer stonden met nootjes, water, fruit: nieuwe energie voor het vervolg. En altijd weer die mooie kinderen, die een praatje wilden maken of ons soms op een afstand stonden te aanschouwen. Ik heb heel wat ballonen uitgedeeld, ze vonden het fantastisch. En gemiddeld 250x “Hola” op een dag geroepen: dat geeft echt energie. We hadden deze dag 3 checkpoints: een lange dag, een warme dag, en die heuvels…2550 m geklommen op een dag (en ook weer gedaald). Na het derde checkpoint bleek de reis nog langer te zijn dan we dachten: en we moesten erg hard fietsen om het voor het donker te halen. Zelfs met harder trappen (met name bergopwaarts) redden we het niet voor het donker. Ik had geen water meer, en was erg moe. Ik heb helaas niet de hele dag vol kunnen maken, maar de laatste 8 km in de auto gezeten. Zo knap (en wel eng) van de rest: in het donker zonder verlichting. De zonsondergang bij het meer hebben we helaas gemist, maar de douche was heerlijk en het eten smaakte goed. De volgende dag moesten we vroeg opstaan (5:30), dus we gingen makkelijk vroeg naar bed.
Dag 5
Lekker op pad, richting de boot (die origineel in Nederland voer naar Ameland !!) – wat een uitzicht: de vulkaan had echt iets magisch! Na de boottocht begon onze 5de dag, weer richting Casa Padre Wasson. In vergelijking met de dag ervoor was dit een hele makkelijke dag (of verleggen we gewoon onze grenzen?): mooie dorpjes en mensen, minder modder, veel dieren onderweg en geen pech. Lekker fietsen dus, ook door diepe plassen. Helaas bijna op het einde een flinke val van mijn buddy Susanne. Het was even schrikken, maar gelukkig kon ze door. Een groot deel fietsten we met de hele groep, wel een heel gaaf gevoel. Een paar enge stukjes, maar alles goed doorstaan. Toen we bij de lunch aankwamen hoorden we dat de rest van de weg naar het huis we met de bus zouden gaan: er was geen politiebegeleiding en de Panamerican waar we over moesten was deels afgesloten. Jammer, een korte dag dus. Wel één voordeel: we waren eerder bij het huis en dus ook eerder bij de kindjes. Het voelde weer vertrouwd om van onze leuke huis naar het voetbalveld te lopen. Hier vond een energieke strijd plaats tussen de fietsers en de kinderen van het tehuis. Ik had tijd om beter te praten met Moises en de andere kindjes. Wat zijn ze lief, en hoe speciaal is het om iedereen voorgesteld te worden: broertjes, zusjes en hun Tio en Tia.
Ook mooi was de situatie toen ik cadeautjes gaf aan Moises. Voordat ik zelf wat kon zeggen, zei hij: “Dank je wel, mag ik dit delen met mijn broertjes?” Wow – daar kunnen mijn zoontjes nog wat van leren! En mijn fototoestel was ook zeer populair…honderden foto’s gemaakt, en allemaal even leuk. Moises liet ook zien hoe goed hij kon fietsen, op 1 van de 3 fietsjes die het huis heeft. Hierna waren we uitgenodigd bij het vieren van een typisch Nicaraguaans feest: La Purificación. Eén van de kindjes was een engel en er werd gezongen en muziek gespeeld. Aan het einde van de festiviteiten kregen de kindjes allemaal een zakje snoep….echt feest! Wij moesten helaas afscheid nemen, want het eten stond klaar. Moises kwam nog achter me aan rennen om me een snoepje te geven: ongelooflijk, ik was er helemaal stil van. Wat een schatje… Na onze maaltijd (toch echt de lekkerste maaltijden hebben we bij Casa Wasson gegeten) hadden we nog een spelletjesavond in de aula: hier konden we nog genieten van de kids en hebben we touwgesprongen, met hoelahoeps gedanst, memory gespeeld: geweldig wat een lol met gewoon weer back to basic activiteiten. En alle fietsers kregen een zelfgemaakt cadeautje (een mooi doosje met sieraden gemaakt door de kinderen van het huis). Voldaan en vol positieve energie gingen we weer terug. Nog 1 nachtje voor onze laatste fietsdag: wat vliegt de tijd.
Dag 6
Het moeilijke moment was er: ik moest nu echt afscheid nemen van deze prachtige kinderen en begeleiders van Casa Wasson: wat een afscheid – iedereen stond bij de poort, met muziek te lachen en ons uit te zwaaien. Alleen ik vond het zo zwaar: vele kinderen hadden mijn hart gestolen, vooral Moises, Harvin en Manuel. Wel heb ik een goed gevoel dat ik aan de WereldOuders in Nederland kon doorgeven dat het geld echt voor mooie dingen besteed werd: een prachtige tehuis voor hele lieve kinderen en een toekomst die iedereen verdient. Nog een laatste knuffel en met tranen in de ogen ben ik weggefietst. Ik kom echt terug: liefst met mijn zoontjes zodat ze dit ook kunnen meemaken. Dan nemen we extra fietsjes mee, gaan we lekker knutselen of tuinieren: maakt me niet uit, maar wat heeft deze plek een speciale plaats in mijn hart gekregen. De fietstocht was prachtig, nog een paar klimmetjes en toen stonden we bovenop een berg met een prachtig uitzicht over een meer met een vulkaan in de achtergrond en Granada (onze eindbestemming) in de verte. Onbeschrijfelijk zo mooi.
Vanaf hier was het alleen maar naar beneden, en hoe!!! Het was zo steil, ik wist even niet meer hoe ik veilig beneden zou komen. Ik ben dan ook gestopt met het idee om een stuk te lopen. De bezemwagen had hier een ander idee over: “spring maar in de auto, we binden je fiets vast en nemen je mee.”
Maar lang duurde het niet: 50m verderop belandden we in de berm en moest ik weer uitstappen. Voor mijn gevoel hing de auto op 45 graden naar beneden – maar we kregen ook de auto niet meer weg, want het achterste wiel hing
te ver boven de grond. Uiteindelijk waren 7 mensen nodig om dit op te lossen. Ik mocht met de motor naar beneden: ook fijn (maar niet heus). Het uitzicht na deze helling blijkt heel mooi te zijn van de foto’s, maar helaas kon ik er niet zo van genieten op dat moment….Gelukkig van de weg verder naar Granada wel en de aankomst bij de finish maakte alles goed! Wat een prachtige koloniale stad en wat een ontvangst. Muziek, medailles, honderden foto’s, tranen van geluk, en ook van verdriet omdat het er op zat….alle emoties waren voelbaar. De Volcano Challenge zat er op: we hebben het allemaal gehaald en wat was het gaaf!!! Een extra beloning was een sprong in een fantastisch zwembad en daarna een super diner. Het avondje stappen was ook heel fijn, we hoefden namelijk niet vroeg op de volgende dag (goed genoten van de lokale biertjes en cocktailtjes), en allemaal gewoon op straat, de temperatuur was nog steeds perfect. Wat een topgroep, wat een mooie stad, wat een goede sfeer…..en wat een fijne matras aan het einde van een mooie dag.
Dag 7 Na een goed ontbijt vertrokken we met een groepje naar één van de sloppenwijken van Granada: hier gingen we een familie opzoeken waarvan een deel van de kinderen bij Casa Wasson woonden. Tja, ik kan het niet omschrijven wat je hier ziet en hoe je je dan voelt. Een familie van 12 woont op een zanderige oppervlakte met een “dak” boven hun hoofd van golfplaat en muren van dik plastiek: bloedheet en piepklein. En geen eten, behalve tortilla’s die ze zelf maken en ook verkopen. Als ze “geluk” hebben, verdienen ze $5,- per dag, voor de hele familie. Ik kwam aan de praat met Alicia, het nichtje: een prachtig meisje van 6 die de hele tijd liep met haar broertje van 1 op haar heup. Ogenschijnlijk heel vrolijk en helemaal blij met een paar ballonnen. Wat een contrast met ons leven. En om dit nog duidelijker te maken, werden we afgezet in het centrum van Granada en bestelde ik een koffie. Een cappuccino met een zonnetje erop, voor bijna $5,-. Kan het allemaal nog krommer zijn in deze wereld?
Ik ben nog wat gaan struinen door Granada: een levendige stad met een mooi contrast tussen modern en oud, tussen arm en rijk, prachtig en zeer vies (varkenskoppen op de markt). Nog souvenirs gezocht voor thuis en daarna moesten we eraan geloven: de fiets moest weer terug in de doos, net voor het donker. Minder goed bericht was dat er ingebroken was bij een paar meiden: paspoort en camera’s weg, en dus geforceerd langer blijven. Jammer, voor de rest was alles zo goed verlopen. Maar we konden de avond super afsluiten met een goed etentje en nog stappen (een groot deel ging door totdat we moesten vertrekken om 4:00 ’s ochtends). De groep splitste zich daarna op: de gelukkigen die bleven en de anderen die moesten gaan. We moesten beginnen een lange reis terug, met een enorme koffer vol ervaring. Via Houston naar Schiphol: heerlijk was het om ook hier weer een super ontvangst te hebben en mijn mannen in mijn armen te sluiten. Een reis om nooit te vergeten!
Tot slot Hiermee ook mijn dank aan Elsbeth die deze trip al had gepland, mijn man die mij ondersteunde in deze kans, mijn vele sponsoren die dit prachtige doel ondersteunden (€4.237 opgehaald), WereldOuders en het team voor de fantastische Volcano Challenge en organisatie van de reis, de kinderen van Casa Wasson, de lokale fietswinkel van ’t Hoff en Giant voor mijn materiaal (geen enkel probleem gehad met mijn fiets ) en alle mede-bikers en mijn buddies Susanne, Elsbeth, Evelien en Paul: een ervaring om nooit te vergeten. Nicaragua: ik kom zeker terug!
Nanda, Breukelen, december 2013
