Het Princiepertje
( het gemeentehuis van Millingen a/d Rijn)
Nr. 88
2009
Dordrecht, juni 2009
Lieve familie en alles wat erbij hoort,
Vorige week heb ik euthanasie gepleegd op een muis, althans….dat had ik eigenlijk moeten doen. Sinds 1 januari ben ik van baan verwisseld, en werk nu in Dordrecht bij een huisarts solist, die praktijk aan huis heeft. Het pand is nog van haar schoonouders, en is het voormalige gemeentehuis van Dordt, een pand uit begin 1900 schat ik. Haar schoonvader was destijds gynaecoloog en deed ook praktijk aan huis, zoals dat heet. Het woonhuis kraakt aan alle kanten, de deuren sluiten nog maar net, en de assistente zit in een ruimte van 4-4 vierkante meter, tussen de patiënten in. Als de wachtkamer vol is (meestal met heel veel buitenlanders) lijkt het net of ik in Afrika spreekuur doe, zeker met de temperaturen van afgelopen dagen. Op die bewuste ochtend zat ik aandachtig naar een patiënte te luisteren die vertelde over haar jeukklachten. Ineens zag ik in mijn ooghoek een klein muisje in de schouw lopen. Verschrikt riep ik: „Oh, kijk een muis‟ en moest er eigenlijk ook wel om lachen. Het beestje wilde steeds omhoog klimmen, maar werd door de zwaartekracht alsmaar naar beneden getrokken. De dame in kwestie werd erg boos op mij, niet vanwege de muis, maar wel omdat ik haar niet de volle 100% aandacht gaf, waar ze om vroeg. Nadat ik haar met een recept weg had gestuurd liep ik naar de gang op zoek naar de hulp en vroeg om een muizenklem. Gillend bleef ze op de trap staan. Via een zijdeur opende ik de wachtkamer op zoek naar de assistente. Ik vroeg haar te komen en midden in een volle wachtkamer wilde ze weten waarom. Dat leek me niet zo handig en na enig aandringen kwam ze kijken. Haar idee was het beestje te vangen met een doosje, de hulp dacht eerder aan opzuigen met de stofzuiger. We kozen voor de eerste optie en met een grote doorzichtige bak in de aanslag bestormden we het diertje. Met een grote zwaai sloeg ik het doosje over het muisje heen en de operatie leek geslaagd, echter het staartje stak er aan één kant uit. Niets vermoedend welke verwondingen ik het beestje nog meer had aangedaan schoof ik er een stukje karton onder en we bekeken met zijn drieën de vangst. Ik had niet alleen het staartje gebroken, nee het hele achterlijfje was onder de rand van het bakje gekomen en de twee achterpootjes lagen gestrekt naar achteren. Het muisje had een dwarslaesie. We hebben het uiteindelijk maar buiten in de tuin neergelegd, nog wel levend maar een uur later was het veldmuisje in geen velden of wegen meer te bekennen. Misschien heeft het toen wel vleugeltjes gekregen. Het is eigenlijke een brute actie, maar ja, wat moet je? De dierenambulance komt voor zoiets ook niet naar de huisartsenpraktijk, laat staan de brandweer. Die plukken nog wel een poes uit de dakgoot, denk ik. Althans, daarover verder misschien meer in het Princiepertje. En verder, de bekende rubrieken, ingezonden stukken en veel meer leesvoer voor de hongerige familie. Van hieruit een fijne vakantie toegewenst en komt allen gezond weer naar huis, want voor daarna staat ons wellicht iets leuks uit Mexico te wachten.
Odette
[email protected]
Interview De tom tom gaf aan dat ik over Bemmel, het geboortedorp van mijn vader, hen kon bereiken. Maar dat leek me toch stug. Ik was eigenwijs en dat was niet vreemd met zo‟n vader en reed toch over Nijmegen. Het was niet de eerste keer dat ik er kwam, maar ik herinnerde me dat het toen naargeestig weer was. Nu was het een prachtige zomerdag en je zag dan ook in die streek talloze, over het algemeen oudere paren, op de fiets de polder doorkruisen. Ik zag zelfs nordic walkers de dijk oversteken. Of er veel handel gedreven werd was niet te beoordelen, wel stonden overal bordjes met teksten wat er zoal te koop was en dat was niet weinig: asperges, kleiaardappelen, eieren, kersen. Voor appels en peren was het zeker nog te vroeg, evenals voor frambozen, waar ik na mijn interview meer van zou weten dat ooit daar voren. Ik werd hartelijk welkom geheten op Hoefblad door Karin, die al druk doende was om foto‟s uit te zoeken, waar de fruitteler nog niet aanwezig was, die was nog in bespreking met een man van de bank, die volgens hem altijd veel te veel tijd nodig hebben. Hij kwam op de geur af want zo gauw de koffie met koek was geserveerd kwam hij al aanrijden in zijn bestelauto. We staken ook gelijk van wal; hij mag dan volgens Karin altijd te laat zijn, maar van treuzelen houdt hij niet. “ Ik ben Vanaf de eerste dag tot de laatste dag had geboren en ik een hekel aan school. In de eerste klas opgegroeid zei mijn vriendje die een klas hoger zat”het hier in wordt nog erger als je in de tweede komt, Millingen aan want je krijgt ‟s morgens de hele morgen de Rijn. Mijn taal en ‟s middags de hele middag ouders waren rekenen”en dat was zo. Het was een school boerenzoonmet lekenonderwijzers en was en is nog en dochter, steeds de grootse basisschool van maar hadden zelf geen boerderij. Mijn Nederland in de op één na, kleinste vader was van beroep bouwvakarbeider. gemeente van Nederland. In mijn tijd op Er was een behoorlijk leeftijdsverschil school had het 600 kinderen, inclusief de tussen mijn ouders; mijn vader was van kleuterschool, en nu 600 kinderen exclusief 1929 en mijn moeder is van 1942. We de kleuterschool. Wat grappig is dat Luuk waren met vier jongens thuis; met de dezelfde onderwijzer heeft als ik. Ik was jongste broer Willy scheel ik 15 jaar. Toen een brave hij nog maar een baby was het voor ons jongen en ik ben een sport om op een afstand van drie, vier ook nooit blijven meter van elkaar hem over te gooien naar zitten. Ik las elkaar. Hij kraaide het dan uit van plezier. geen boeken en het leren van de “ik had een hekel Nederlandse Taal, daar zag aan school” ik het nut niet Mijn moeder zal er geen weet van gehad van, vooral de hebben; ik kan me tenminste niet grammatica was een gruwel voor mij. herinneren dat het ons verboden werd. Ik leefde naar de woensdagmiddag en het Mijn eerste broer is Eef, in de familie weekend toe, de school kon me gestolen Schouten niet onbekend, die witgoed worden. In de vrije tijd speelden ik met monteur is. Mijn tweede broer Berry is mijn vriendjes bij de sloten, bouwden vennoot van mij en wij runnen samen, op hutten en gingen de ribben op aan de Rijn. drie locaties, ons fruittelerbedrijf.
Dat was wel oppassen want als je verzopen thuis kwam kreeg je op je mieter. Alleen de vrijdagmiddag op school ging nog wel, want dan hadden we tekenen. Schoolreisjes van de school,kan ik me niet herinneren, hooguit, waarbij de ouders reden, een bezoek aan het Open Luchtmuseum op woensdagmiddag en het afscheidkamp van school op de Hoge Hoenderberg in Groesbeek. We hadden ook nog pech dat het wel aan één stuk door heeft geregend. Na de basisschool, in 1980, gaf de onderwijzer mij het advies om maar de Groenschool te gaan ( de LAS; Lagere Agrarische School ook wel genoemd de Stedelijke Land- en Tuinbouwschool) in Nijmegen aan de Schependomlaan. Dat was inderdaad een heel eind op de fiets maar dat was je gewend. Op deze school had ik het beter naar mijn zin, althans minder hekel. De variatie in vakken was groter en daardoor was het ook interessanter. Ik had gekozen voor de dierhouderij. Het was geen bewuste keuze, ik ben er meer ingerold. Ik heb wel sinds mijn derde jaar altijd geroepen”ik word boer”, maar dat kwam meer door de omgeving waar ik opgroeide dan dat ik dat van huis mee kreeg.
“ik duikelde zo, met fiets en al het water in” Na de LAS bezocht ik de MAS in Cuijk, de akkerbouw en de intensieve veehouderij. Zowel op de LAS als de MAS ging je op stage bij bedrijven om de praktijk te leren kennen. Zonder problemen heb ik de LAS, in 1984, en de MAS in Cuijk, in 1987, afgemaakt. Daarna heb ik nog kort, 2 maanden, de MAS in Tiel bezocht, waarvan een maand stage, maar ik had het al snel gezien dat daar voor mij niets meer te leren viel. De directeur daar was het er niet mee eens maar kon mij natuurlijk niet tegen houden. In de tijd dat ik op de LAS zat had ik in de zomervakantie een baantje op het slachthuis, aan de haven in Nijmegen. Daar moest ik wel om 07.00 uur
beginnen met gevolg dat ik ‟n keer zo suf op de fiets zat dat ik rijdend langs het water zo “het Meertje”, aan de Waal, in duikelde met fiets en al.
“ik heb een meid” Mijn vrije tijd bracht ik door met een aantal vrienden in Millingen. We kwamen veel samen bij een vriend thuis waar we de grote zolder konden gebruiken om samen te zijn. We deden niets bijzonders, we huurden een videootje, dronken een biertje en kletsten veel. Het was wel een hechte groep, die als we uitgingen, dat ook samen deden. Zo vierden we ook carnaval in Beek. Op d´n duur kregen de meeste verkering, alleen ik bleef vrijgezel tot dan in 1988 we weer carnaval vierden in Beek. Daar ontmoette ik een meisje die ik, ergens aan de grens, thuis bracht en bij terugkomst in Beek schreeuwde ik, het hele dorp wakker, tegen mijn vrienden “ik heb een meid”. Ik heb ze daarna nooit meer gezien. In 1989 werd ik opgeroepen voor mijn militaire dienstplicht. Ik heb een schitterende tijd gehad. Ik werd opgeleid als infanterist bij het Regiment Limburgse Jagers, in Oirschot en werd daarna geplaatst in Seedorf in Duitsland‟ bij het 42e Panster Infanterie Bataljon, waarvoor ik mij vrijwillig meldde. De rest van de groep wilde liever niet maar het overgrote deel was naderhand tevreden over de plaatsing. Het was een leuke tijd en we hadden een goede
groep samen met een uitstekende pelotonscommandant en een nog betere compagniescommandant. We hebben ons nooit verveeld want als we als we geen oefening hadden van hogerhand zorgde de kapitein wel dat we een eigen oefening draaide.
ooit met haar gedanst had op dansles wist ik niet meer. Ik had best interesse want ik had nog steeds geen “geen vogeltje in het kooitje” maar het kwam er niet echt van. Ik heb nog eens in een telefooncel gestaan om haar te bellen, maar heb het toch niet gedaan.
In ’t Kort
Johan Bach werd geboren in Millingen a/d Rijn op 2702-1968. Hij ging naar de kleuterschool “de Kolibrie” in Millingen aan de Rijn en de lagere School “St. Martinus” daar. Van 1980 tot 1984 volgde hij de LAS a/d Schependomlaan, in Nijmegen en van 1984-1987 de MAS in Cuijk, intensieve veehouderij. Na 2 maanden, in 1987, de MAS in Tiel te hebben bezocht werd hij als dienstplichtige opgeroepen voor de Militaire Dienst. Hij werd geplaatst bij het 42ste Pantser Infanterie Bataljon, Regiment Limburgse Jagers, in Seedorf (Dld). In 1989 vertrok hij naar Canada om zich daar 4 maanden te oriënteren om te emigreren. In 1990 heeft hij 1 jaar in Duitsland gewerkt hij een potplantenkweker in Nierswalde. In 1991 werkte hij 1 jaar bij proefboerderij Provimi in Velddriel. Daar heeft hij in de kost gezeten. In 1991 werd een fruitbedrijf aangekocht samen met zijn ouders aan de Zeelandsestraat 55, in Millingen, in een maatschap. Vanaf 1999 is hij zelfstandig ondernemer en in een vennootschap met zijn broer voert hij het bedrijf uit op 3 locaties. In 1999 ging hij ook hij de Brandweer Millingen, als vrijwilliger en is opgeleid tot Onderbrandmeester en Bevelvoerder. Hij is gehuwd met Karin Schouten en is vader van Luuk (09-021999) en van Richel (11 -05-2002). In die tijd heb ik Karin leren kennen door een vriend die ons wilde koppelen. Dat ik
Kort daarna ben ik naar Canada vertrokken om me daar te oriënteren om te
emigreren. Het was maar 4 maanden omdat ik geen visum voor een langere tijd had. Toen ik Karin weer ontmoette maakte ze me al snel duidelijk dat Canada niet in haar gedachten paste en ik zag er van af om te emigreren. Ik ging werken in Velddriel op de proefboerderij Promivi. Ik ging daar in de kost. Ik wilde nog niet samen wonen, omdat de verkering pas kort duurde. Bij Promivi heb ik eigenlijk de switch gemaakt naar het fruit. In 1979 hadden mijn ouders al een varkensstal gekocht met woning met de bedoeling dat het bedrijf zou uitgroeien, maar de nieuwe mestwetgeving gooide roet in het eten en er kon niet worden uitgebreid. Mijn vader bleef zijn beroep van bouwvakarbeider uitoefenen en mijn moeder runde eigenlijk het bedrijf. Naast de varkens teelde ze aardbeien en later ook frambozen. In 1991 werd deze woning met opstallen verkocht en werd de huidige
locatie aan de Zeelandsestraat gekocht ook met boerderij “de Peppelhof-stede”. ( Peppel betekent Populier). Een boerderij die al bestond in 1648 en waar ook mijn grootvader nog heeft geleefd en gewerkt. Eeuwenlang had de boerderij een steeds wisselend karakter en is zelfs een bierbrouwerij geweest. Samen met mijn moeder sloot ik een vennootschap en begonnen we met de teelt van frambozen. We hadden wel een beetje ervaring maar we gingen samen op cursus om wat bij te leren. Het was helmaal niet vreemd dat mijn moeder op cursus ging en zat daar zelfs een man van 80 jaar die interesse in de teelt van frambozen. Binnen
een jaar konden we al oogsten maar daarna ging het behoorlijk moeilijk; de eerste jaren hadden we veel schade door hagel en veel stormen en in 1993 kwam het grondwater zo hoog dat alles onder water liep en in 1995 werden we ook nog geëvacueerd vanwege de dreigende dijkdoorbraken. We konden gelukkig terecht in Brakkestein maar al met al was het geen leuke tijd voor het bedrijf. Op een dag tijdens het maaien reed ik over een zwerm bijen heen die mij achterna kwamen. Mijn moeder stond erbij die rende weg terwijl ze zich aan het uitkleden was en liep in haar BH over het land . Maar de bijen hadden me te pakken en ik werd flink gestoken en kwam met een anafylactische shock bij de huisarts terecht .Gelukkig liep dat goed af. Mijn moeder is nu gestopt en ben ik met mijn broer Berry een vennootschap aangegaan nadat we in Leuth een appelen perenboomgaard konden pachten. In de Ooy hebben we ook nu kassen waar we frambozen in kweken dus ons bedrijf heeft drie locaties. Onze beste jaren hadden we in 2003 en 2004. Van de recessie nu merken we nog niet veel. De frambozen worden hoofdzakelijk, verkocht aan Albert Hein en ander grootwinkelbedrijven; we gaan dus niet naar de veiling met de frambozen. We brengen ze op een centraal punt, de transportbedrijven komen niet graag naar Millingen, vanwege de moeilijke bereikbaarheid. Bij het oogsten maken we gebruik van tijdelijke Poolse arbeidskrachten, die ik in huur via een contactman.
In “t Kort
Karin werd geboren op 24 juni 1965 te Nijmegen en bezocht de Maria-kleuterschool in Brakkenstein’ evenals de Lagere school “Gabriel” Daarna de MAVO scholengemeenschap Wester-Helling in Nijmegen - Oost. In 1983 ging zij naar de Intas, de twee jarige opleiding aan de Elzenstraat en bezocht tegelijkertijd s avonds de scholengemeenschap Craeneveld voor MAVO, scheikunde en Engels In 1984 startte zij met de verpleegster A opleiding Antonius in Nieuwegein.. In 1985 opnieuw, noodgedwongen gestart, ivm een enkelfractuur. Daarna was zij werkzaam op de afdeling Orthopedie in het Rivierenlandziekenhuis te Tie1. In 1993 volgde zij de Opleiding Hoge school Nijmegen voor een kaderopleiding.. Van 1987-1999 was zij Verpleegkund Teamleider van Orthopedie. Zij is nu werkzaam als doktersassistente op de centrale post in Leuth voor de gehele Ooypolder, waarvoor zij nog de Loi doktersassistente behaalde in 2002. In 1993 volgde zij een cursus Agrarische vrouw “hoe is het met jou?” ( hoe is het om met een boer of fruitteler samen te wonen?) Zij is gehuwd met Johan Bach en moeder van Luuk (09-02-1999) en Richel (11-05-2005).
Het zijn lange dagen die we maken maar ik zorg er altijd wel voor dat ik met eten thuis ben, de kinderen naar bed kan brengen en eventueel naar school, zodat zij mij niet missen en ik hen niet. In Millingen worden we wel het GAT- paar genoemd (going apart together), omdat ik vaak later op een feestje of bijeenkomst kom, door het werk, en Karin soms vroeger weg gaat. Ik wilde pas met Karin trouwen als ze inderdaad net als Bertha, waar ik in de kost zat, ook karnemelkse bloempap kon
koken . Karin had dit al een paar keer geprobeerd maar dat werd niets . Je kunt ook niet iets lekker koken als je iets vies vind. Maar ze had het ontdekt in de winkel verkochten ze kant en klare . Dus in de pan en roeren maar . Met veel poeha op tafel gezet en ik was helemaal in de wolken Tot ik het pak in de vuilnisbak zag liggen. Inderdaad Karin had al vaker gevraagd wanneer kom ik in de begroting voor, want een huwelijk werd steeds uitgesteld. In 2007 zijn we getrouwd, ook omdat voor Luuk de Communie aanstaande was en hij
gedoopt moest worden hebben we alles in één keer gedaan en werden tijdens de huwelijksmis Luuk en Richel ook gedoopt. Het was een grandioos feest en heeft op ons veel plezier gedaan met alle belangstelling van vrienden en kennissen. Zelfs de brandweer was uitgerukt en begeleidde ons naar het stadhuis en de kerk. Ik had altijd al belangstelling voor de brandweer. Ik vertelde ‟n keer ‟n vriend en die zei “dan moet je nu solliciteren, want er zijn twee vacatures”. Dat heb ik gedaan en sinds juni 1999 ben ik bij de Vrijwillige Brandweer. Het eerste jaar was ik brandwacht en daarna brandwacht 1ste klas. Ik deed een cursus snijbranden en een hulpverlenercursus en werd en volgde de opleiding voor onderbrandmeester, waarvoor ik in 2005 ben geslaagd. De inzet is wisselend, soms is er twee maanden geen alarm in dan in 10 dagen elke dag. Meestal zijn het schuur- of autobranden en we worden ook opgeroepen omdat we beschikken over een AED ( automatische externe defibrillator). Bij een inzet waarbij het slachtoffer gered kon worden geeft dat voldoening omdat je niet voor niets de opleiding hebt gevolgd. Een omstander zag een wandelaar in elkaar zakken en na 4 minuten konden we hem een schok toedienen. Als ik hem nu de krant zie bezorgen of rond fietsen in het dorp ben ik heel tevreden.
masker op in de gier neergelaten en daar stond ik dan in de stinkende smurrie waarbij ik op moest passen dat de gier niet in mijn overal liep. Honderdvijftig kilo zwaar, vies en glad waren die dieren. Bovendien zaten ze in de stress en wilden van mij niets weten. Met een touw om hen heen werden ze stuk voor stuk uit de stront gehesen en legden alsnog het lootje. Na de reddingsactie bleken er 10 gestorven, twee wilden niet meer groeien, 4 konden direct naar het abattoir, uiteindelijk bleven er twee over die het gered hebben. Ik heb dagen gestonken, ondanks het elke keer weer opnieuw wassen. Eenmaal vaste verkering met Karin moest ik op het dupeweekend, in 1991, op de Schatberg zogenaamd een broederschaptoost uitbrengen met alle mannen van het gezinnen en voor iedere aanwezige dame moest ik een liedje zingen. Dat betekende, ik moest met 7 van hen een borrel drinken. Wat ik niet wist dat er in hun glaasjes water zat en in die van mij jenever. Ik heb er daarna niet veel van genoten, behalve dat ik in het tentje Karin
“ik had het meeste verstand van die dieren” Minder gelukkig waren we bij een ongeval met zeugen. Door betonrot waren de zeugen met rooster en al in de mestkelder terecht gekomen en werden wij te hulp geroepen. Men vond dat ik het meeste verstand van die dieren en werd in een niet water doorlatend pak gehesen en met
niet kon vinden en het over de camping uitschreeuwde “mijn voeten liggen bloot”.
Het uitgaan met vrienden is er niet meer, zoals vroeger, bij. We hebben altijd wel veel gelachen en fratsen uitgehaald, zo zwom ik in de vijver voor het stadhuis, in het stadje waar we aan het skiën waren. We deden ook altijd weddenschappen. Ik had gehoord dat je minder beroerd werd als je vet zou eten voor dat je biertjes ging drinken . Dus heb ik als weddenschap een pakje boter opgegeten. Maar ook 3 flessen chocolademelk gedronken binnen 1,5 uur. Weddenschappen waren wel leuk vroeger want ook hele tenen knoflook gingen dan wel eens rauw naar binnen. Ik ben ook een fan van de band Normaal en vind. Het liedje van Jovink en de voederbieten over buuten brommers kieken helemaal geweldig. . Ik leer mijn kinderen ook het Millingse dialect en ze worden dan ook tweetalig opgevoed door ons. Een met stadse fratsen en een uut het dorp eiges. Zoals ik als 8-jarige bij het spelletje Pim Pam Pet een woord dat met „n N moest beginnen „n nonderbox (onderbroek) was en bij de Nederlandse les was een Kor een Kar en Olliebollen waren Oliebollen. Ik heb aan Tae Kwando gedaan en heb bij “Juliana” het bycicle team gezeten, waar onze Luuk nu ook bij zit, maar van veel sporten kom niet meer veel. Nu tennis ik
nog wel bij “ Wij sport en fit” en als we met vakantie gaan kiezen we vaak voor Denemarken, omdat we daar vrienden hebben wonen. Denemarken lijkt me ook wel wat, maar ja Karin is uit Nederland niet weg te branden.” Ik wilde toch wel graag de “Peppelhove” zien en de teelt zelf van de frambozen. “Geen punt”zei Johan “rij maar achter me aan, zo nam ik afscheid van Karin en de kinderen en was binnen 5 minuten bij de boerderij en de aanplant. Allereerst liet hij me de nieuwe plantjes zien die duidelijk kleiner waren dat het onkruid dat daar hoog opschoot. Oude aanplant was er ook wat nog gerooid moest worden, maar wat een overweldigende indruk maakte waren manshoge struiken die onder koepels van hard plastic, beschermd tegen hagel en slagregen, waar de frambozenvruchtjes al te herkennen waren. Vol trots vertelde Johan over zijn fruitteelt en dat als de oogst nabij is tussen de lanen van de struiken een rode gloed hangt. Ik denk dat ik tegen de tijd dar er geoogst moet worden nog een keer terug ga, niet om te helpen oogsten maar om de frambozen te proeven. Wim
Wie heeft tijdens de vakantie spannende of mooie avonturen beleefd? Kopij kan worden in gezonden vóór 1 oktober 2009.
Frambozen zitten boordevol gezondheid Volgens onderzoek zijn frambozen razend gezond.Goed nieuws voor de liefhebbers van de rubus idaeus Kitty van Gerven
Helaas behoort de framboos nog altijd tot de exclusieve geneugten van de zomer. Wie een bakje wil bemachtigen, moet er doorgaans een hele speurtocht voor ondernemen. Bovendien moet hij diep in de buidel tasten. Dat is jammer, want het zou in ons aller belang zijn wanneer we massaal „aan de framboos‟ konden gaan. Frambozen blijken een pure weldaad voor ons gestel te zijn. De vruchtjes van de rubus idaeus barsten namelijk van de antioxidanten, stoffen die het lichaam beschermen tegen de schadelijke invloed van agressieve vrije-radicalen, die ziekten als kanker en hart- en vaataandoeningen veroorzaken. ,,Frambozen bevatten vele malen meer anti-oxidanten dan bijvoorbeeld tomaten, broccoli en appels”, vertelt dr. Jules Beekwilder, onderzoeker bij Plant Research International, onderdeel van Wageningen UR. Samen met collega‟s begon Beekwilder twee jaar geleden met een uitgebreid laboratoriumonderzoek naar de gezondheidsbevorderende eigenschappen van frambozen. Maar wat misschien nog wel een belangrijker ontdekking was, de anti-oxidantwerking wordt grotendeels veroorzaakt door ellagitannines, een bolzuurachtigeverbinding, die hooguit in kleine hoeveelheden in aardbeien voorkomt, maar verder in geen enkel ander voedingsmiddel. Hoewel nog niet precies is vastgesteld wat deze stof voor effect heeft
op het lichaam - aangenomen wordt wel dat hij ook verantwoordelijk is voor de geneeskrachtige werking van sommige Chinese kruiden — denkt Beekwilder dat de ellagitannines voor goede doorbloeding zorgen. ,,n een verbetering van de circulatie is in het belang van hart ep bloedvaten.” Onze voorvaderen wisten al dat frambozen de doorbloeding stimuleren. Niet voor niets zagen ze graag dat hun vrouwen zich tegoed deden aan de rode vruchtjes, want die toverden blosjes op hun wangen. Maar het waren lange tijd vooral de bladeren waarin de kruidkundigen waren geïnteresseerd. Eeuwenlang werden deze benut als middel om vrouwen te helpen bij het bevallen. Een thee van frambozen blad zou spieren van de baarmoeder versterken, waardoor de weeën beter verliepen en bloedingen bij de bevalling beperkt bleven. Bovendien zou het zwangerschapsmisselijkheid voorkomen en de productie van moedermelk stimuleren, Daarnaast zou een aftreksel ook prima helpen bij diarree, bloedend tandvlees en zweertjes in de mond, De middeleeuwse Vlaamse arts en botanicus Rembertes Dodonaeus (Rembert Dodoens) auteur van het beroemde Cruijdeboeck uit 1563, zag ook voor de kleine witte bloesems nog een functie weggelegd. Hij beviel een mengsel van deze framboosbloemen met honing aan als remedie tegen ooginfecties. FRAMBOZEN IN ADVOCAATROOM • 1 bakje frambozen, 4 bolletjes vanilleijs, 250 ml slagroom, 1 dl advocaat, suiker naar smaak, 1 zakje vanillesuiker, evt. 4 takjes munt. • Dompel de frambozen even in het water en laat ze uitlekken. Klop de slagroom met de suiker en de vanillesuiker bijna stijf. Roer de advocaat erdoor zodat een lichtgele saus ontstaat. Verdeel deze over vier bordjes en wrijf er met de bolle kant van een lepel mooie, ronde „spiegeltjes‟ van. Leg in het middén een bolletje vanilleijs en plaats de frambozen er rechtop omheen. Garneer met een paar blaadjes munt. FRAMBOZENIN - ADVOCAATROOM • 1 bakje frambozen, 4 bolletjes vanilleijs, 250 ml slagroom, 1 dl advocaat, suiker naar smaak, 1
Bij de voorplaat:
Spookt het hier? Op een vrijdagavond maak ik me klaar om naar bed te gaan en daar hoort het opbergen van mijn contactlenzen natuurlijk bij. Het doosje waarin ze s' nachts mogen slapen was echter nergens te vinden. Het hele huis heb ik afgezocht, zonder resultaat. Ik snapte er niets van. Uiteindelijk maar een doosje leeggemaakt waar nog oude contactlenzen in zaten. De volgende morgen meteen weer op zoek en ja daar lag het bewuste doosje op de grond tussen het aanrecht en het gastoestel. Ik was die vrijdag nogal aan het rommelen geweest en had onder andere mijn handtas op de aanrecht omgekiept om daar eens orde in te scheppen. Daarbij zal ik wel te fanatiek bezig zijn geweest en zo is het doosje daar terecht gekomen. Goed, we beginnen aan het ontbijt en daarbij neem ik sinds kort een vitaminepil in. En wat denk je? Het potje met die pillen is nergens te vinden! Spookt het hier soms? Weer het hele huis doorzocht, maar ik moest opschieten want om 10.00 uur zou de pedicure op de stoep staan. Terwijl zij met mijn voeten bezig was, kraakte mijn hersens. Wat had ik gisteren allemaal gedaan. Ja natuurlijk, ik had die tas opgeruimd en daar waren ze vast in terecht gekomen. Dus toen ik weer nette voeten had, meteen mijn tas gepakt. Helaas het potje was weg en bleef weg. Dadelijk maar naar de winkel, dacht ik. Maar eerst een kopje koffie. Ik opende het keukenkastje om koffie te pakken en wat stond daar naast de koffiebus. Jawel, het potje met de vitaminepillen. Het spookte dus niet, maar ik vraag me wel af of ik nu ook ben gaan behoren tot de groep JDB. Josephine
Toptoets Ik heb op 22 april meegedaan aan de toptoets, dat is heel speciaal want die toets is voor de slimste 10% van de kinderen van Nederland. De directeur van onze school had 5 kinderen geroepen en mij dus ook. Hij vertelde dat ik bij de slimste 10% van Nederland hoorde en dat ik mee mocht doen samen met nog 4 kinderen van mijn school. De toets was erg moeilijk, maar dat moet natuurlijk ook. Er hebben ongeveer 1350 kinderen in heel Nederland meegedaan. Er is ook een speciale Toptoetsers-hyve. Ik heb de uitslag al binnen, ik had 46 punten. Ik heb een Certificaat gekregen waar de punten op staan. Als je boven de 64 zit mag je nog een toets doen, de finale in Eindhoven. Als je dan wint kun je een studiebeurs winnen voor als je 18 bent. Je kon maximaal 81 punten halen en de scores zaten tussen de 22 en 71. De gemiddelde score was 45 en ik zit dus net boven de 50% van de toptoets kinderen dus ik hoor ongeveer bij de slimste 5% van Nederland. Ik ga volgend jaar naar 2-talig Atheneum op het KWC in Culemborg. Ik ga daar met de trein naar toe. Dat wilde ik even zeggen. De groeten van Ruben Imhof.
Een Familiegebeurtenis “Iedereen heeft zijn eigen herinneringen” zei ik tegen Josephine, terwijl ik naast haar zat in haar gloednieuwe auto, op weg naar Hengelo. We haalden herinneringen op
aan de bruiloft van Anny en Henk, 40 jaar geleden. Dat het in “de Rozenhof” werd gevierd, aan de Nijmeegse Baan, stond ons allebei helder voor de geest, maar dat Theo Vlemmings van de vroegere “woody woody Peckers” en oud pianoleraar van Riek en Mies voor het entertainment op de piano zorgde, zei Josephine niets meer. Evenmin dat Anny en Henk op 6 juni 1969, in de loop van de avond, in eens verdwenen waren en niemand wist waarheen de huwelijksreis voerde. Achteraf bleken ze gewoon boven in het hotel te zijn; ze waren via de trap weg geslopen. Nu waren we dan op weg om het 40-jarig huwelijksfeest te vieren van dit paar. Zoals gezegd in de nieuwe auto van Josephine, een Renault Modes, waar ze terecht heel trots op is. “Alleen jammer” zei ze, dat”ik geen Tom Tom kan gebruiken, want ik heb geen sigarettenaansteker in de auto, net zo min als een asbak, die heb ik er niet in laten zetten om in de verleiding te komen in de auto te roken”. Van die aansteker vond ik een beetje raar, dus na even zoeken
vond ik de aansteker, rechts naast de handrem. Geen TOM TOM maar wel WIM WIM, die haar, volgens de routebeschrijving feilloos wees naar het tuincentrum “Boomkamp Gardens” in Hengelo, waar dreigende wolken ons opwachtten. In het tuincentrum werden we met behulp van “Lübecker Hütte” naar de tuin geleid, waar Anny en Henk de gasten welkom heetten, temidden van hun kinderen- en kleinkinderen. Het was niet voor niks dat we in het achterste gedeelte van het centrum moesten zijn, zo konden we onderweg de grote verscheidenheid van vele prachtig aangelegde tuinen zien en bewonderen. Het aanwezige tuinhuis raakten overvol, niet vanwege de regen, maar het was buiten onaangenaam kil. Dat kon je niet zeggen van de sfeer, dat zat er gelijk goed in, zeker nadat we allemaal daarna in het restaurant waren gearriveerd, waar niet tot ons feest behorende gasten door het personeel werden weg gebonjourd, wat ze kennelijk niet op prijs stelden. Anny en Henk genoten duidelijk van het feest evenals de vele familieleden en vrienden die de drankjes en de hapjes goed lieten smaken. Het was duidelijk dat de kleinkinderen kleine mensjes geworden waren, waar door Minoesch zich behendig
met haar krukken bewoog. Het arme meisje was verkeerd van een stoepje gestapt en had nu een gipsbeen. Af en toe was Viggo zijn vader kwijt, maar al die grote mensen die hij aanschoot waren dan bereidwillig hem weer op het spoor te zetten.
Het werd ook duidelijk waarom deze locatie gekozen werd voor dit feest. Erwin bleek hier bedrijfsleider te zijn geworden. Hij zei tegen Josephine: “ik heb een nieuwe baan, een nieuw huis en een nieuwe vriendin.” Nadat het 40-jarig bruidspaar door ‟n deel van de familie en vrienden was toegezongen, met eigen tekst op vijf verschillende melodieën, waaruit bleek dat Hen zelfs golf speelt, werd het buffet geopend. Ik moet zeggen een overheerlijk Spaans buffet. De tapas, de salades en de
vele warme- en koude gerechten werden veel eer aan gedaan. Het grandbuffet was ook geweldig, wat ik gehoord heb, maar daar heb ik niet van kunnen genieten. Josephine en ik waren toen al op weg naar huis, waarbij zij zo maar mij het stuur toevertrouwde. Het was een leuke dag, die we samen met Anny en Henk mochten vieren. Iedereen hoopt dat we over 10 jaar er weer bij mogen zijn, wat mij betreft weer in het tuincentrum “Boomkamp Gardens”. Wim
Vakantieplannen Het duurde even voordat ik op de site van het Princiepertje kon, maar inmiddels ben ik een regelmatige bezoeker. Hierbij mijn antwoord op de oproep om te “vertellen over je vakantieplannen”. Jarenlang zijn we gaan kamperen in Frankrijk of Italië. Een aantal jaren ook een weekje met de familie Héman. Afgelopen jaar gingen we met zijn vieren weer kamperen. We gingen eerst Lisan ophalen in Cluny die een week Taizé achter de rug had en daarna uitrusten bij het meer van Annecy. Vervolgens via wat bergcampings in de Alpen naar de Côte d‟Azur. Daar stonden we op een mooie camping in Vence en maakten we allerlei uitstapjes naar steden, zoals Cannes, Monaco, Grasse en Nice. ‟s Middags dobberden we in de Middellandse Zee. Toen we het hadden over wat volgend jaar leuk zouden vinden zeiden Linda en Lisan dat ze best weer mee wilden met ons maar dan “niet weer kamperen in Frankrijk”. Paul vond dat hij zich enorm had aangepast: bergwandelingen waren ingekort en hij had nog nooit door zoveel winkelstraten gelopen in de zomer. Het is natuurlijk ook heel gezellig om samen te gaan dus…. Na wat suggesties besproken te hebben gaan we nu naar Griekenland en daar kamperen. We hebben vier vliegtickets naar Athene geboekt en een bestelautootje gehuurd. Met twee kleine tentjes zullen we over de Peloponnesos trekken en Delphi, Olympia etc. bekijken. Paul en ik zijn hier in 1985 ook geweest maar toen backpackend met het openbaar vervoer. Campings waren er nauwelijks en nu zijn er op de Peloponnesos wel 60, waarvan hele mooie. We reserveren niets, we kunnen het programma dan aanpassen. De planning is om tien campings te bezoeken en als afsluiting naar Athene te gaan (hotel). We gaan van 19 juli tot 13 augustus. Of dit nu de ideale vakantie voor de meiden wordt is de vraag: ze zullen het zonder veel kleren/boeken/stoelen/tafel moeten doen, want je mag maar 20 kilo p.p. meenemen en er moeten wel tenten, matjes e.d. mee. Ondanks dit enigszins primitieve gebeuren, hebben we er zin in om naar dit geweldige land met zon, zee, cultuur en heerlijk eten te gaan. En misschien is het wel de laatste zomervakantie met zijn vieren. Groet, Jeanette P.S Linda gaat trouwens daarvoor nog met 10 studievrienden naar Kroatië en Lisan met 5 vriendinnen naar Spanje. Allebei van 6-16 juli en allebei met de bus.
Uit de oude (nieuwe) doos Jort(Dordrecht, 5 jaar) kwam niet zo gauw op het woord pepermuntjes dus legde hij het uit: “van die grote witte snoepjes die naar grote mensen tandpasta smaken en die je door kunt slikken. Quint (Weert, 3 jaar) ging met Oma Tiny naar het winkelcentrum. Uit de auto gestapt stond hij te kijken naar een auto die wat moeite had met inparkeren. Oma maande hem door te lopen, maar hij zei: effe wachten… Toen de auto na veel moeite geparkeerd stond, stapte een wat oudere vrouw uit en Quint keek haar aan en zei: moeilijk hè.. Oma nam hem toen maar snel mee. Mirjam heeft de auto nodig voor een ritje naar Oss. Nico heeft, omdat Mirjam daar blij mee is vast getankt en de auto handig achteruit in geparkeerd. Nico staat voor het raam en wijst waar de auto staat en zegt: “ik heb hem alvast voor je op zijn kop gezet”. Jasper,( Hellevoetsluis 4 jaar) vraagt zijn moeder: “mama, waarom hebben koeien witte vlekken? Hij wacht het antwoord niet af en zegt zelf: “ zeker omdat ze veel melk drinken”. Inge,( 3½ jaar,Noordwijkerhout.) zegt: “Kijk dat is een papa-gaai. Is er ook een een mamagaai?” Jort heeft voor zijn 5e verjaardag een cavia gekregen. Nieuwsgierig als hij is, vraagt hij wat er gebeurt als de cavia Liezebetje dood is. „Die gaat naar de Hemel, naar God‟, zegt Odette. „Oh, dan heeft God ook huisdieren‟, is daarop het antwoord van Jort. Karin stuurde voor het interview wat foto‟s op, maar Wim mailde terug, dat ze zo niet te gebruiken waren, waarop per kerende post het antwoord kwam: “ Okay ik blijf klooien tot het goed is; natuurlijk ik heb mijn principes, maar ik lig wel graag dwars vandaar die scheve foto's “ Dat herinnert mijn er aan dat Johan pos notulen uit moest tikken voor de brandweer en toen tegen me zei vroeger zat er zo'n knop dat je met de typmachine naar de volgende zin kon waar zit dat op de pc ?” Jasper, (Hellevoetsluis, ½ jaar): vraagt: “Mama hoe lang moet je samen zo blijven staan voor dat er een baby is? Mama zegt dat mag je zelf weten kort of lang maar je hoeft niet te blijven staan je mag ook liggen. Jasper reageert met: “ Oh dan is het een makkie”. Anouk, (Hellevoetsluis, 5 jaar) zegt tegen haar moeder: “ mama als ik later groot ben ga ik ook een uurtje naar de wc om te poepen net als jij, nu kan ik het snel”.
Johan Bach was een weekendje weg met de brandweer naar Dusseldorp . Na een avondje flink doorstappen kwam hij zonder zijn voortand weer terug naar huis . Hij had de stifttand verloren tijdens dat avondje stappen. Een week later werd er door de tandarts weer een nieuwe erin gezet maar ook die was hij weer kwijt binnen mum van tijd. Richel vroeg toen al of Johan ook aan het wisselen was ?
Ra, ra wie was dat ook al weer? Dag Wim, Voor jou een eenvoudige denk ik maar voor veel familieleden niet zo gemakkelijk misschien. Ook voor mij een fluitje van een cent. Want de foto is van Stephan. In zo‟n interview staan toch vaak zaken waar je zelfs als moeder het bestaan niet van weet. Heel verrassend soms. Leuk verwoord hoor Wim. Een pluim! Ik heb er toch een papieren versie van het Princiepertje gemaakt voor in mijn map. Ik heb alle princiepertjes nog die er zijn verschenen. Leuk hé. H.Gr. Mimy Hallo Wim, Wederom bedankt voor het Princiepertje. Een echt voorjaarsnummer met die bloembollen op de voorplaat en de inhoud was ook weer prima verzorgd. Het heeft wel wat moeite gekost om nr. 87 binnen te halen, maar daar heb ik al op de website over geschreven. De rubriek Ra, ra was inderdaad een makkie deze keer, want ik zag het meteen: het is Stephan. Hartelijke groet, Josephine Sabine tuurde nogal lang naar de foto en zei:”volgens mij is het er wel een van ons, is het soms Stephan? ”Ze was nog niet uitgesproken of Stephan zelf was aan de telefoon. “Ik doe anders nooit mee maar nu moet ik wel. Ik ben het en dat vindt Sifra ook.” Je zou anders denken maar ook bij Eugenie en Odette kwam het er wat aarzelend uit dat het Stephan was. En uit den Haag kwam een schriftelijke reactie: Lieve Redacteur, Eigenlijk had ik meteen kunnen reageren toen ik de foto zag, want ook deze keer is het eenvoudig. Maar Nico riep, mee kijkend over mijn schouder: dit is Ruben”En tja, hij kreeg het weer voor elkaar, de verwarring kwam om de hoek kijken. “Nee”, antwoordde ik “dit is Stephan”. Zo gingen we nog even door. “Ruben, kijk maar naar die mond”. “Nee, het is Stephan, kijk maar naar die ogen.” Inmiddels zijn we een paar weken verder en heeft Nico een nieuwe bril. `Ik zie, ik zie wat Mirjam ziet`roept hij nu.`mee kijkend over mijn schouder` ׃het is Stephan!` Het is, voor niemand een verrassing, inderdaad Stephan. Deze keer weer een gemakkelijke, zeker voor de ouderen, zelfs de JDB´ers onder ons kunnen zich deze foto herinneren, die ingestuurd werd door Henk.De vraag is wie staan op deze foto afgebeeld?
Doe mee voor de Bling Bling prijzen en voor de lol. De uitreiking aan de winnaars en winnaressen staat nog niet vast. Wie zijn deze `motormuizen?`
Osser Nieuwtjes Het wereldnieuws staat dit weekend in het teken van Michael Jackson, ik lig nog in bed, als vrijdagochtend de wekker gaat:" dit is het SLAM FM nieuws van 08.00 uur, de wereld reageert geschokt bij het horen van het overlijden van Michael Jackson." Ik volg het hele weekend het nieuws, een cliënt bij mij op het werk is een grote fan van hem en hij zegt tegen mij “mijn fan is dood”, zet daarna een cd op en danst in de woonkamer op Billie Jean. Het nieuws van de Schoutens is geen wereldnieuws, maar wel de moeite waard om te vertellen. De laatste 3 maanden hebben in het teken gestaan van vele feesten in de familie, papa herstellende van zijn operatie heeft gelukkig alles mee kunnen maken. Oscar en Saskia hebben begin april een paar dagen bij papa gelogeerd en Saskia heeft eindelijk haar echte Hollandse fiets. Eugenie heeft haar herexamen Algemene Vorming van O & O Nederlands Instructeurs in Hondenopvoeding helaas ook ditmaal niet gehaald. Ze laat het maar rusten, gelukkig mag ze toch les blijven geven bij de hondenschool "De Trouwe Viervoeter" en zoals ze zelf zegt het is tenslotte een hobby. De paasdagen waren prachtig en zonnig, Eugenie en Pieter en de jongens hebben gewandeld en gefietst, de pannenkoeken die ze bij den Tol in Plasmolen hadden gegeten zijn er weer af. De bridge kroegentocht in Den Bosch hebben papa en ik dit jaar aan ons voorbij laten gaan, maar we zijn op zaterdag al naar Wegberg gereden voor de communie van Aileen op zondag. Mirjam, Nico, Saskia, Oscar en Heike waren er ook al en we hebben in de buurt in een hotel
overnacht. Voor Eugenie was het vroeg opstaan, ze werd 's morgens opgehaald door Oom Rien en tante Nel. Ze waren mooi op tijd bij de kerk en wat was het koud na de kerkdienst. Er was een mooie ontvangst in de Gaststätte "Zum alten Schlagbaum" in Moorshoven en in de loop van de dag ging de zon schijnen en konden we met hele club naar buiten. We zaten mooi op een rijtje van de zon en elkaar te genieten. Pieter die tot 15.00 gewerkt had sloot zich daarna aan bij de familie. Zoals Aileen in haar bedankje liet weten "Ich habe mich sehr gefreut" dat was wederzijds. Het weekend daarna was het volgende feest, Saskia deed haar Konfirmation. Met de familie waren er een aantal kamers geboekt in "Das Bootshaus" in Achim. Alleen het Gulden Huis waren er niet bij zij vertrokken op zaterdagmorgen voor een weekje vakantie naar Denemarken. Op de heen reis van papa en mij tijdens de picknick rond 13.30 uur zeg ik tegen papa, nou het Gulden huis zijn nu zeker in Denemarken, ik had het nog niet gezegd of ik kreeg een sms, we zijn gestrand bij Hamburg, auto kapot. Ze stonden in de file bij Hamburg voor de Elbe tunnel en er kwam rook onder de motorkap. Na weggesleept te zijn en een huurauto opgehaald midden in centrum van Hamburg werden ze weer in dezelfde file terug gezet. Na een reis van 13 uur waren ze eindelijk „s avonds om 21.00 uur gearriveerd in het huisje. Nico die iedereen van de familie nog mobiel belde om te zeggen dat ze er waren kreeg elke keer andere mensen aan de telefoon, en en passant steekt hij de autosleutels van Oscar in zijn jasje, misschien dat de dominee het wist, maar de preek ging over sleutels. Jort die in 2 persoon bed lag heeft het toch voor elkaar gekregen om uit het bed te vallen. De "Badener Kirche" is niet zo groot. Daarom hebben wij de kerkdienst zaterdag 25 april bezocht, maar zondag 26 april
was haar "Konfirmation". Aansluitend was het feest in een prachtige aangeklede zaal en een eigen terras waar we konden genieten van het uitzicht op de haven met de mooie zeilboten. Een fijne dag en ik sluit mij weer helemaal aan bij de woorden van Saskia "Meine Konfirmation war für mich ein sehr schönes Erlebnis". Net voor de Kaffee en Kuchen ben ik met de auto van papa door gereden naar Denemarken. Mijn reis ging heel voorspoedig en we hebben een heerlijke week gehad, met goed weer. Een aantal zijn zondag al terug gegaan, en de rest op maandag na het ontbijt. Na een heerlijke week in Denemarken begon de terug reis, omdat we met 3 auto‟s terug reden moest er tussentijds van chauffeurs gewisseld worden. Na een wisseling rond 12.00 uur zei Stephan dat er zo een file aan kwam er was een ongeluk gebeurd, we waren net voor Bremen. De file van 10 km waar we rond 15.00 uur eindelijk door waren kwam het volgende obstakel de snelweg werd om 16.00 uur afgesloten om een brug af te breken, dit hebben we net niet gehaald met als gevolg weer een file. Normaal waar je een uurtje over doet hebben we 5 uur over gedaan. „s Avonds om 23.30 uur waren we eindelijk in Oss. De huurauto moest weer terug gebracht worden naar Arnhem en Rita kreeg zo lang van de Volvo garage een leen auto. De pech bleef door gaan, ze rijdt bij de praktijk de parkeergarage uit en de slagboom gaat naar beneden, met als gevolg 3 deuken op het dak. De verbouwing van de oude praktijk is inmiddels helemaal klaar, de keuken, sauna en Sifra‟s kamer zijn klaar. Tijdens de verbouwing heeft Sifra bij opa gelogeerd en gestudeerd voor de examens, na het examen is ze met de klas naar Portugal gegaan en de week erna is ze met vlag en wimpel geslaagd voor het examen. De traditie heeft ze gebroken, ze wilde namelijk niet dat de NEC vlag werd gehesen, de buurt heeft er zelfs op gereageerd. De woensdag voor de uitslag had ze nog een gala en werd ze met een
Maserati gebracht. Zelfs Debora die in de brugklas zit heeft een gala gehad die is gewoon met de Volvo gebracht. In mei heeft Eugenie de tuin in Oss weer op orde gebracht en de bloempotten gevuld met zomerbloeiers en in het "Moederdagweekend" op het terras gezet. Deze dag zijn we begonnen met een kerkdienst met aansluitend een bezoek aan het kerkhof en lekker koffie gedronken bij papa. In het weekend van 15/16 en 17 mei zijn Pieter en Eugenie met Mirjam en Nico op pad geweest. In dat weekend hebben ze de Biesbos en Willemstad bezocht. Ze hadden een hotel in Zevenbergen van de hotelketen "Tulip". Ze hebben veel lol gehad met zijn vieren. Nico vroeg zich wel af wat Zevenbergen hun te bieden had, nou in ieder geval een goed bed en een goed restaurant waar ze lekker gegeten hebben. Zondag zijn ze bij Mirjam en Nico in Den Haag blijven slapen en maandag 18 mei zijn Pieter en Eugenie naar de Keukenhof geweest. Zeker voor iedereen aan te raden een prachtig park en veel te zien aan mooie bloemen en kunst. Dit allemaal naar
aanleiding dat Mirjam en Eugenie 50 jaar zijn geworden. Eugenie heeft ondertussen nog de buitenvensterbanken geschilderd, tijd om het in het Pinksterweekend rustig aan te doen en van hun eigen tuin te genieten. Het weekend daarna ben ik bij Albert en Karin geweest, Karin had weer mooie verhalen van de twee meiden. Tegenwoordig mogen ze in het dorp spelen en hoeven ze niet meer in de tuin te spelen. Wel zijn er aantal regels waar ze zich aan moeten houden en 1 daarvan is niet bij de beek spelen. Tja als je dat zegt dan gaan ze natuurlijk op onderzoek uit en de beek hoort daar ook bij. Aileen staat op een gegeven moment met de schoenen vol modder voor de deur, van haar is niet zo erg, bij Dajana daarentegen was alleen haar gezicht nog schoon. Met alle verjaardagen die we in april/mei/juni hebben gehad was Nico erg blij met zijn cadeau, Pieter heeft een lamp opgehangen boven de eettafel. De verjaardag van papa hebben we heerlijk in de tuin gevierd, de volgende dag regende het pijpenstelen, Oscar en ik die naar het concert van Guus Meeuwis gingen in Eindhoven was het nat, maar om 15.30 uur kwam de zon en hebben we genoten. Heel bijzonder als je dan zo goed staat en Guus je 2 keer passeert en je hem kan aanraken. Tirza heeft een stage plek kunnen vinden voor het volgende schooljaar, nou nog zoeken naar een nieuw bijbaantje, want haar contract bij de AH wordt niet verlengd, ze is te oud. Robin en Michel hebben deze maanden gebruikt om heel hard te werken aan hun project en dat is zeer goed verlopen. Nu zijn ze bezig om een stage plaats te krijgen waar ze erg hun best voor doen. Nu maar hopen dat het gaat lukken. Saskia heeft er hard voor moeten werken, maar het is haar gelukt ze is de beste van de klas geworden. Tussendoor verteld Oscar dat ze hond hebben gekocht,
natuurlijk erg verbaasd hoe dat nou heeft kunnen gebeuren. Vorig jaar in een dronken bui bij vrienden die hondenfokker is heeft hij Saskia beloofd dat als er weer puppies komen zij er een krijgt. Nou dat heeft hij geweten, paar weken geleden wordt hij gebeld met de mededeling dat er jongen zijn geboren. Mando wordt na de vakantie opgehaald. Mirjam en Nico die nu in Schotland verblijven om bij te komen schrijft over de laatste 3 maanden het volgende. Van verjaardag, naar communie, over naar het vormsel, koffer pakkend voor haar 50ste verjaardagsuitje, wandelend met volle tassen voor een huis vol gasten van een belijdenisfeest en niet te vergeten, oeps, het altijd weer vrolijke uitje met Ruben en Debora, dit keer naar een verhaal over Vincent van Gogh. Een pittig verhaal maar wel de moeite waard. Van mei door naar juni waar we het 1e feest al weer achter de rug hebben, van de tussen al deze gebeurtenissen door , studerende Nico, 55 jaren jong! Verder heeft hun huis, en zij dus ook, een volle week in de rotzooi gezeten vanwege het plaatsen van nieuwe ramen aan de achterkant. Stof, stof, stof overal stof! En Eugenie niet in de buurt. Als ik dit zo lees dan denk ik, ik bel Eugenie maar gauw op want over 3 a 4 weken komen ze bij mij nieuwe ramen plaatsen, voorzijde huis en de hele bovenverdieping. Hulp kan ik dan wel gebruiken, want over 2 weken wordt ik geopereerd aan mijn rechter schouder, ze gaan wat bot en de slijmbeurs weg halen, hopende dat de pijn dan weg is. De zomer vakantie zal voor mij saai worden herstellende, maar vertel je zomerverhalen en dan komen ze in het Princiepertje. Heel veel lieve groetjes, Sabine
De schuldige gevonden aan de Mexicaanse griep?
Zaterdag 13 juni 2009, een zonnige dag In Gennep ging de wekker om 8.00 uur, opstaan, douchen, aankleden, ontbijten en Happy uitlaten. Robin en Michel meldden zich een uur later en om 9.45 zaten we in de auto op weg naar Oss. Op de Beethovengaarde nr. 163 was de heer des huizes, na rustig zijn krant gelezen te hebben, druk in de weer om de puntjes op de i te zetten, na een week van voorbereidingen voor zijn verjaardag. Er is een mail rondgegaan dat de visite om 11.00 uur welkom is en wij uit Gennep hadden om 10.30 uur afgesproken. Echter toen wij de straat inreden, zagen we in de verte al het eerste bezoek arriveren. Ome Albert en tante Annie Janssen (voorheen wonend in Zuid-Afrika) waren als eersten bij de bel om de jarige te feliciteren en overhandigden hem een origineel cadeau: een “Bolletje” ontbijtpakket want zoals gezegd: “Voor een lekker beschuitje kom je je bed wel uit”. De koffie werd snel gezet, in de tuin de stoelen om de tafels gezet, het mooie Afrika tafellaken op de tuintafel en het mooie gebreide tafellaken van mama op de eettafel gelegd. Vanaf 11.00 uur was het een komen en gaan van familie. Albert en Annie werden al snel gevolgd door Nel, Rien, Riek, Rikie, Mies, Josephine, Door, Loes, Gerard, Truus, Stephan, Ruben, Ferry, Odette, Jort, Rita,
Naomi, Debora, nogmaals Ruben, Albert, Karin, Aileen, Dajana, Oscar, Sabine, Mirjam, Nico, Tirza en Emanuël. Papa werd verwend met cadeau‟s, waaronder de “Passie Flora Eugenie” wat mij natuurlijk erg aanspreekt en papa verwendde de gasten met gebak, toastjes, zoutjes, gehaktballetjes, soep, pasteitjes, saucijsjes. Maar het allerlekkerste was toch wel de nieuwe haring, die werd met gejuich ontvangen en bijna door iedereen met smaak gegeten. Onder genot van het lekkere eten en drinken en het mooie weer werd er gezellig gebabbeld en gelachen, zeker toen ik mijn tweelingzus over het hoofd zag terwijl ik er bijna naast stond. Zoals in de mail vermeld, sloten we de dag om 20.00 uur af. Nog even wat opruimen en papa ging moe maar met een goed gevoel in zijn stoel zitten. Wij stapten in de auto terug naar Gennep, moe en ook met een goed gevoel. Zondagmorgen 7.30 uur weer opgestaan, 14 Juni 2009. Wie is er jarig vandaag? Wim Schouten. Maar als hij door het raam naar de regen kijkt is hij blij dat hij de verjaardag de dag daarvoor gevierd heeft onder een stralende zon en blije mensen. Lieve groet van Eugenie
Ottens-Schouten
Nieuws uit Vianen Lieve Familie, Vanuit Zuid Limburg wil ik toch een kleine bijdrage leveren voor het Princiepertje van het derde kwartaal. Theo en ik zijn in Nederland op fietsvakantie. Nu doen we dat fietsen vanuit de caravan en niet met de volle bepakking van tent en alle daarbij behorende spullen. Nee, we fietsen elke dag vanuit de caravan. De eerste week vanuit Emmen hadden we niet zo‟;n geweldig weer. We moesten toen naar huis vanwege een begrafenis. Ook zijn we bij Anny en Henk geweest voor hun 40-jarige bruiloft. Dat was een mooi feest met een heerlijk tapas-buffet in een geweldig mooi en gezellig restaurant. Nu zijn we al twee weken in Zuid Limburg in de buurt van Sittard. Helaas moesten we opnieuw naar Vianen voor een tweede begrafenis. Dus we reizen heel wat op en neer. Want we hadden niet alleen de 40-jarige bruiloft van Henk en Anny maar ook nog een zilveren bruiloft van een neef in Nuenen. In die paar weken dat we nu met vakantie zijn, hebben we toch al weer 679 km gefietst, dus dat is niet slecht. Gisteren hebben we een rondje Maastricht gefietst van 73 km in de bloedhitte ook vandaag zaterdag 27 juni was het behoorlijk warm en zeer benauwd. Dus gingen we voor iets minder kilometers. Iedereen ligt amechtig in de stoel maar wij zeggen altijd ”Je kunt beter op de fiets zitten, dan vang je nog wat wind. “ Nog een paar dagen dan zit de vakantie er weer op en zijn klaar voor de logeerpartijen van alle kleinkinderen. Wij gaan zelf dan weer traditiegetrouw in september voor een paar weken op stap. Ditmaal waarschijnlijk naar Duitsland. Nu heb ik thuis mijn aantekeningen liggen wat er zoal in ons gezin is gebeurd in de laatste maanden, maar daar heb ik nu niets aan. Dus moet ik het zomaar verzinnen. Ruben is op TV geweest met zijn klas bij
een jongerenprogramma. En hij deed het goed als toekomstige BN-er want hij kreeg een aantal vragen recht voor de camera gesteld. Dat is toch wel leuk als je zoiets ziet. Wij waren er op een zondag vroeg voor opgestaan want het werd om ‟s morgens 8.15 uur uitgezonden. Ruben en Pim zitten in groep acht dus zij gaan het grote leven op de middelbare school tegemoet. Zijn nu bezig met kamp en hun musical. Ruben gaat naar Havo/Vwo in een 2 talenklas en Pim gaat ook naar Havo/Vwo in Noordwijk in een laptop/sportklas. Dus voor hen verandert het leven nogal drastisch. Robin gaat in september naar Gorcum op school. Want zijn college heeft in Hardinxveld niet de vervolgklassen van de Havo. Onlangs heeft Anna in de voetsporen van haar Opi (Theo) een beker gewonnen bij een badmintontoernooi en Ruben won met zijn team de 3e prijs bij atletiek. 6 juli wordt ik nogmaals geopereerd aan mijn voet. Dat betekent weer een aantal weken met krukken en een rolstoel. Ik hoop dat het deze keer een beter resultaat geeft. Ik hoop dan toch weer te kunnen lopen want dat is nu heel moeilijk en pijnlijk. Maar gelukkig kan ik nog goed fietsen, dus moeten we maar niet zeuren. Theo helpt iedereen nog met computerproblemen en is daar erg druk mee. Er liggen al heel wat afspraken weer te wachten voor als hij terug is van vakantie. Dit was het wel weer even, Liefs en groeten Mimy Ik wens Hilde met de kinderen een heel fijne tijd in Nederland.
Jubileumweekend SFD 2004 (tweede deel) De vergadering (deel 3) Alleen de Rondvraag staat nog op het programma en daar wordt een snelle start mee gemaakt. Ron, Theo en Mimy hebben niets te melden. Truus nodigt ons weer uit om op of rond 7 februari naar de Pater Leijdekkerstraat te komen ter gelegenheid van de geboortedag van Pa. We krijgen nog bericht over de exacte datum en tijd. Verder brengt zij de groeten over van haar kinderen die ze pas nog heeft gesproken. Ook vertelt ze dat Hanneke een vriend heeft met de naam Tom en dat er een kans is dat we hem dit weekend leren kennen. Gerard doet de groeten van zijn kinderen. Josephine en Marianne hebben geen meldingen. Jan meldt dat zijn verjaardag op 19 november in Grave zal worden gevierd en de uitnodiging hiervoor nog volgt. Anny heeft niets te melden, zij vindt het gewoon gezellig. Mies sprak afgelopen woensdag Geja en die wenste haar een gezellig weekend en deed de overige aanwezigen de groeten. Henk gelooft niet dat hij van iemand de groeten hoeft te doen. Wel wil hij het even over zijn 40-jarig dienstjubileum hebben. Als iemand zich hiervoor aan of af wil melden dan kan dat ook bij hem. Als cadeau wil hij graag geld hebben want hij is aan het sparen voor een zogenaamde ”stressless” stoel. Het nieuws over de kinderen is, dat Erwin verkering heeft met Joyce. Zij heeft een kind en dus zijn Anny en Henk stief opa en oma. Zij zijn dat zelfs tweemaal want ook de vriend van Ingrid heeft een kind. Renate heeft soms wel en soms niet verkering met Sebastiaan. Ina had Marianne aan de telefoon en ook zij doet ons de groeten. Met Monique gaat het uitstekend. Over 3 weken heeft ze een belangrijk bloedonderzoek, maar de voortekenen lijken gunstig. Hoewel ze nog
wel gauw moe is, zou ze graag weer voorlopig één dag - gaan werken. Riek heeft niets te melden. Op een desbetreffende vraag antwoordt ze dat ze ook nog niets over de volgende SFD kan zeggen. Wim merkt op dat Sabine Hermine en hem een prettig weekend wenste en terloops ook de groeten aan de familie deed. Ferry gaat in een maatschap van 11 cardiologen in Rotterdam werken. Dat is een hele verandering en of Odette en hij op den duur gaan verhuizen is nog niet bekend. Hermine krijgt als laatste het woord maar heeft niets te melden. Ze heeft zelfs geen envelopjes uit de delen. Dus wordt de vergadering gesloten, het is dan bijna kwart voor een. Zaterdagmiddag Intussen zijn op de tafels de volgende spelletjes uitgestald: een Belgische sjoelbak, een schrikspiraal, gatenkaas, stierenkop, valkvogel en hengelhaas. Theo deelt scorekaarten uit, waar jezelf de stand op bij kunt houden, evenals een cryptogram en een blad vol tekeningen, waar je zoveel mogelijk spreekwoorden of gezegden uit moet halen. De rokers gaan in de hal zitten en beginnen aan het cryptogram en de spreekwoorden. Anderen blijven in de zaal en proberen eerst enkele van de oude spellen uit. Om twee uur worden deze bezigheden onderbroken want dan wordt de lunch binnen gebracht. Echt honger hebben we niet maar de soep en de broodjes smaken toch wel goed. Als iedereen min of meer klaar is met de spellen en de puzzels start Theo de bingo. Dat is echt een spel voor oudere mensen en nog vinden sommigen dat de cijfers te snel worden opgelezen. Door wint de eerste prijs, dat wil zeggen zij heeft als eerste de kaart vol en mag iets uit gaan kiezen van de tafel met prijzen. Daar staat van alles, kannen, schalen, theedoeken, glazen en
noem maar op, het lijkt warempel wel een Ikea winkel. Er wordt net zo lang gespeeld totdat iedere deelnemer minimaal één prijs heeft en de tafel helemaal leeg is. Tussendoor worden we ook regelmatig voorzien van een lekker drankje. Rond vier uur is het opruimen geblazen en moeten alle attributen weer in de auto van Gerard worden geladen. Na het weekend moeten deze worden terug bezorgd bij de verhuurder, de Gemeente Nijmegen. Zaterdagavond
Na een rustpauze op de hotelkamer is de familie goed zes uur weer verzameld in de hal. Het is even wachten op het vervoer maar dan verdwijnen Hermine en Wim per taxi en de rest van de groep stapt in een grote bus. De chauffeur vertelt mij enkele keren dat hij een stuk om moet rijden omdat hij met de bus niet over een bepaald bruggetje mag. Ik vind het prima want wij weten toch niet waar we naar toe gaan. We rijden door Malden en de bossen daaromheen. Een prachtige omgeving en ook de zon doet flink z‟n best. Uiteindelijk komen we tot onze verrassing uit bij het Jachtslot Mookerheide. In de bar krijgen we eerst een glaasje champagnoise van het huis en later mogen we nog een apéritief naar keuze bestellen. Het is daar goed toeven en het uitzicht is geweldig maar we worden toch verzocht om te verkassen naar een andere ruimte. In een kamer van het Jachtslot staat een grote ronde tafel voor ons klaar, die schitterend is gedekt. Ook is er een pianist aanwezig. Deze pianist met de naam Stefan komt oorspronkelijk uit
Polen maar woont al vele jaren in Nederland. Hij speelt in de loop van de avond allerhande evergreens en zelfs verzoeknummers, hoewel het duivenplatje hem niet bekend is. Wel heeft hij tot onze verbazing het Schoutenslied ingestudeerd, het tempo is iets anders dan we gewend zijn maar het klinkt toch heel goed. De culinaire parade (zie verderop in dit boek) die ons wordt voorgeschoteld is uit de kunst en de hoeveelheid aan gerechten zorgt ervoor dat we aan het eind van de avond bomvol zitten. Het hoofdgerecht wordt opgediend met grote zilveren deksels over de borden heen en dan komt er naast iedere stoel een ober te staan, maar wat een schrik: Mies blijkt niets te hebben. De mevrouw die de leiding heeft over ons diner snelt naar de keuken en na een poosje wachten is het probleem opgelost en kunnen de deksels tegelijkertijd van de borden worden gehaald. Tijdens het diner houdt Wim een speech. Hij heeft het over het getal 41, dat je volgens hem op verschillende manieren kunt benaderen. Als je jong bent vindt je 41 erg oud en als je terug kijkt op 41 familiedagen of toen jezelf 41 was, dan vraag je je af waar de tijd is gebleven. Van vrienden hoorde hij dat het Spaanse woord RABO piemeltje betekent. Als penningmeester komt Wim wel eens bij die bank en zo ontstond het idee om iets voor de feestcommissie te regelen. Als dank voor hun inzet, goede ideeën en fantastische organisatie krijgen Mimy, Theo en Truus en Gerard per echtpaar een dinerbon aangeboden namens de familie. Deze dank wordt onderschreven met een applaus. De sfeer aan tafel is prima, er wordt gezellig gekeuveld onder het eten. Af en toe gaan een paar mensen een sigaretje roken in de hal en bij een van die gelegenheden ontdekken we dat Door reuze sexy kousen aan heeft. Dit was ons dit niet eerder opgevallen en ze houdt ze verder ook angstvallig verborgen.
Theo houdt ook nog een kort praatje en daarbij biedt hij alle aanwezigen een wijnglas met inscriptie aan ter herinnering aan dit familieweekend. Het wijnglas is een ontwerp van Giorgio, een Italiaanse kunstenaar met een atelier in Nijmegen. Later vertelt Theo ook nog het een en ander over de uitslag van de spelletjes die ‟s-middags zijn gespeeld. De officiële prijsuitreiking zal echter morgen plaatsvinden. Om middernacht gaan Hermine, Wim, Jan, Marianne, Ron en Josephine per taxi terug naar het hotel in Cuyk. De overige familieleden drinken nog koffie met – desgewenst - een digestief alvorens zij met de bus teruggaan. In het jachtslot en in de lounge van het hotel zijn nog flink wat moppen verteld, helaas heeft niemand de moeite genomen om er een t.b.v. dit verslag te noteren. Uit goede bron heb ik vernomen dat vooral Ina goed op dreef was. Intermezzo Omdat ik geen enkele mop heb gehoord, zal ik jullie iets vertellen uit de groep JDB zodat we toch wat te lachen hebben. Mevr. H. uit Zeist koopt een verjaardagscadeau voor haar schoondochter. Op de verjaardag zelf blijkt dat ze niet het goede pakje bij zich heeft, maar een cadeau dat ze zelf met haar verjaardag heeft gehad. Mevr. H. belooft dat ze nog een keer terug zal komen met het goede pakje. Bij het weggaan wil ze het foutieve cadeau mee naar huis nemen, maar het is nergens meer te vinden. Haar schoondochter zegt dat ze het alvast in de gang had gelegd, maar het is er niet. Later blijkt dat de dochter van Mevr. H. het pakje meegenomen heeft toen zij vertrok naar haar huisadres in Nieuw Vennep. Hier gaat het dus om een voorbeeld van een super JDB. Mevr. H. heeft nog dagenlang haar huis afgezocht naar het cadeau voor haar schoondochter, ze wist zeker dat ze het had gekocht en het moest er zijn. Uiteindelijk heeft ze het gevonden en zijn alle pakjes weer op de juiste adressen aanbeland.
Overigens had Mevr. P. uit Grave tijdens de SFD in Cuijk een nieuwe tas bij zich. Zij wilde het risico van verwisseling vermijden. In dit geval was het niet zo heel erg geweest, want zij ging naar afloop met Mevr. H. mee naar huis, dus ze hadden altijd binnen gekund.
Zondagmorgen Om 10.00 uur zit het merendeel van de familie aan het ontbijt. Hermine ontbreekt en we horen dat zij zich niet zo lekker voelt. Later heeft ze zich toch weer zo ver opgepept dat ze het hele zondagprogramma bijwoont. Na heel veel koffie en thee verzamelen we ons weer in de lounge, alwaar we een route uitgereikt krijgen die ons via Ottersum naar Groesbeek moet brengen. Meteen na het verlaten van het hotel is een enkele auto het spoor al bijster, maar verderop vindt een aantal familieleden elkaar en rijden we in colonne door Ottersum. Dan gaat het echt fout en het gevolg is dat deze groep via Duitsland uiteindelijk Groesbeek bereikt. Als we voor een verkeerslicht in Kranenburg staan, stapt Truus uit en loopt naar de auto van Mies en vervolgens naar de auto van Wim en Hermine. Intussen vormt zich een hele file achter ons maar er wordt rustig overlegd. Gerard en Truus voeren de karavaan aan maar weten de weg niet en hebben ook geen routebeschrijving.
Zondagmiddag Veel later dan gepland worden we in Groesbeek verwelkomd door Tom, de vriend van Hanneke. Hij heeft samen met twee maten de Wijnhoeve De Colonjes opgezet en in de tuin, onder de wijnranken, zullen wij een aantal wijnen proeven, waarvan er 2 uit de eigen wijngaard komen. De Colonjes bestaat uit 5 hectare grond waarvan er 2,5 à 3 hectare met druivenstokken zijn beplant. De overige grond zal in de loop van de komende jaren in gebruik worden genomen en dat geheel zal een flink aantal flessen wijn opleveren. Het gaat om biologische wijnteelt, er worden dus geen pesticiden of andere bestrijdingsmiddelen gebruikt. De wijnen worden voorzichtig geproefd maar leveren geen enthousiaste reacties op. We houden het er maar op dat ze nog te jong zijn en daar komt bij dat het ook nog wel vroeg op de dag is voor alcohol. We zitten daar echter prima en na de wijnproeverij is er ook nog gelegenheid om onder leiding van Tom de wijngaard te bekijken. Rond 2 uur stappen we weer de auto in en arriveren we na een kort ritje bij Restaurant De Wolfsberg in Groesbeek. Hier gebruiken we de lunch en na alle emoties gaat die er wel weer in. De lunch is uitermate goed verzorgd en bestaat uit een combinatie van warme en koude gerechten. Eerst krijgen we tomatensoep en daarna kunnen we langs een buffet met biefstuk, zalm, gewone broodjes, huzarensalade lekkere vruchtensappen, koffie, melk, karnemelk en een heerlijke vruchtensalade toe. Als alle buikjes weer gevuld zijn neemt Theo het woord voor de officiële prijsuitreiking. Voor het verzamelen van spreekwoorden krijgen Mies, Door, Josephine, Ron, Hermine, Wim, Henk, Anny en Ina een eervolle vermelding, hoewel er volgens Theo ook wel spreekwoorden bij verzonnen zijn. Omdat Josephine als eerste het cryptogram heeft ingeleverd krijgt zij hiervoor ook een eervolle vermelding. Gerard krijgt zo‟n eervolle vermelding
voor het verslaan van de schrikspiraal, Anny voor het beteugelen van de Belgische sjoelbak en Henk voor de snelste tijd bij de hengelhaas. De overall winnaars zijn Jan en Marianne, ook al omdat zij alle spelletjes consequent hebben afgewerkt. Zij krijgen een zilveren beker en een fles wijn. Tenslotte wordt Riek blij gemaakt met de poedelprijs en die bestaat uit een plantje. Ter afsluiting van dit weekend wordt er op de trappen van het restaurant een groepsfoto gemaakt, waarna rond vier uur de eersten in de auto stappen op weg naar huis. Truus, Gerard, Mimy en Theo, Het was een geweldig weekend. Alles was perfect geregeld en wij hebben niets gemerkt van fouten of vergissingen. Wij snappen dan ook niet wat jullie toch tegen die Patrick hebben! Namens de familie heel hartelijk dank voor alles, Josephine
De oproep om het familieblad te steunen heeft de kas goed gespekt. In het afgelopen kwartaal kwamen nog twee eerder gedane toezeggingen voor een bedrag van € 35,- binnen en eveneens de € 60,- ter nagedachtenis van Ron Joha. Of je bij deze bank geld kunt krijgen weet ik niet maar stortingen nemen ze gewoon op de rekening: 52.49.52.795
