CLUBBLAD. KLM Roadrunners. augustus - september 2008 O.A. IN DIT NUMMER : Vestloop Alkmaar - 'n verslag van Ruud Boots

CLUBBLAD augustus - september 2008

Gaat voorzitster KLM Roadrunners zich toeleggen op het fietsen ?

O.A. IN DIT NUMMER : Vestloop Alkmaar - 'n verslag van Ruud Boots Meute 87 - "Fred Bakkenist goes to WARR" Estafette - een kijkje in het leven van Flora Visscher

KLM Roadrunners

KLM Roadrunners International Clubblad augustus-september 2008

blz 2

INHOUDSOPGAVE

BLZ

•

Cover

1

•

Inhoudsopgave

2

•

Clubgegevens

3

•

Van de Voorzitter

4

•

Vestloop – Ruud Boots

5

•

Achter de Meute 86 – Fred Bakkenist

6

•

Achter de Meute 87 – Fred goes to WARR

7-10

•

Estafette – Flora Visscher

11-14

•

De Digitale Doos – WARR 2008 in Ottawa

15

•

Planning RRI lopen

16

•

Van de Redactie

17

•

Puzzelmarathon #4

18


blz 3

Clubgegevens Opgericht :

17 december 1985

Voorzitter :

Kitty Meijburg-van Loon Tel : 023-5631467

SPL/PX

Penningmeester :

Wim Verhage Tel : 06-20803895

SPL/ZW

Secretaris :

Cock v/d Pol Tel: 023-5628354 Mob: 06-51211228

SPL/TZ pv 261

Ereleden:

Driek Zwaan Cock v/d Pol

Uitslagen & klassementen :

Doorgeven via de site (ledenservice)

Ledenadministratie :

Peter v/d Veldt

SPL/CC

Wedstrijdcoordinator :

Wim Verhage Tel: 06-20803895

SPL/ZW

PR:

Frank Jegers

SPL/CC

Jolanda Lucassen

Clubblad :

John Pot

OCC/LM

Erik Verschuren

OCC/LM

Internet:

www.klmrri.nl

Webmaster:

Peter Groot

Postbank : Bankrekening :

4527630 3464.51.973 t.n.v. KLM Roadrunners, W. Verhage, Nieuwkoop

Oplage : Productie:

digitaal Pot & Verschuren

Run2Day Haarlem: 10% korting op schoenen en kleding (niet op aanbiedingen en accessoires)


blz 4

Beste mensen,

Wij doen als personeelsvereniging KLM RRI onze naam INTERNATIONAL echt eer aan! De meteorologische “zomer” is net voorbij en, als we even terugkijken waar iedereen is geweest, zou je menig pin op een exotische plaats op de wereldbol kunnen steken! Het valt niet mee om de gedachten terug te plaatsen naar een periode die 2 maanden omvat, …. er is weer veel gebeurd, al zal dit alles niet meteen spontaan in het hoofd schieten. Zoals in het juli clubblad al was gemeld, de estafette in Canada was een groot succes. Maar ook de WARR te Ottawa heeft ons veel erehout opgeleverd! We hebben niet alleen de Spartaan estafette in Lisse gedaan, maar hebben daar ook een week later onze baanwedstrijden gehouden, mét BBQ. In Haarlem zijn de grachten weer aan een grondige inspectie onderworpen tijdens de Grachtenloop. Maar liefs 3x is een lokale feestweek door onze aanwezigheid opgeluisterd en we hebben het dan over de loop in landelijk- en BLOEDje heet de Kwakel, (de paarse kleur is net uit mijn gezicht getrokken …) Baambrugge en Abcoude …. (voor exacte locaties: even Google Earth opstarten!). In het Vondelpark waren nog vele KLM RR-ers te vinden tijdens de speciale “Human Race Loop” en deze was bij ons onder de aandacht gebracht door Roberto Hofman. We hebben ze zelfs op video: http://www.vimeo.com/1667171 Om de gang erin te houden hebben we nog wat rondjes gelopen over de baan in Aalsmeer op de maandelijkse Florimex loop, (…oef, … even adem halen) om ook nog eens aanwezig te zijn tijdens de Haarlemmermeer Marathon. Een deel van de RRunners zat dus in Canada voor de WARR, een ander deel deed met deze thuisloop mee, al was Wim Verhage op zaterdag te zien in Canada en op zondag tijdens de marathon van Nieuwkoop, ….. jetlag?? Ikzelf heb met een groep vrijwilligers uit de bemanning in vier dagen tijd, zestien leslokalen van twee schooltjes in Uganda van een nieuwe laag verf voorzien …. Nee, we zijn er nog niet: In Velsen hadden we de Pierloop, gevolgd door de Dam tot Dam met alle heroïsche verhalen en eind september …. de Achmea Loop in Haarlem …. Laat niemand deze loopzomer Komkommertijd noemen!!!

Sportieve groeten!


blz 5

De Vestloop Alkmaar Soms heb je van die loopjes, daar neem je ongemerkt elk jaar aan deel en bij de onlangs gehouden 20ste versie van de Vestloop in Alkmaar kwam ik dan ook tot de conclusie dat ik deze loop wel erg vaak gedaan heb; alleen tijdens deelname aan de Roparun, welke voorheen gelijktijdig plaatsvond, werd door mij niet aan de Vestloop deelgenomen om begrijpelijke reden. Toch is er een jaar geweest waarin de verrichtingen van ondergetekende d.m.v. van radio-technologie zowel in Belgie tijdens de Roparun als op het Waagplein in Alkmaar gelijktijdig te horen waren. De Vestloop dus, een stratenloop in Alkmaar, maakt helaas geen deel meer uit van het KLMRoadrunners circuit, omdat Alkmaar wel erg ver buiten de regio Schiphol ligt en er slechts één lid van de Roadrunners uit de kaasstad komt. In 1989 is deze loop als halve marathon ontstaan, verdeeld over vier dezelfde rondes van ruim 5 km door de stad en als toetje een rondje om het Waagplein, bekend van de wekelijkse kaasmarkt, om aan de vereiste 21,1 km te komen. Hoofdsponsor en initiatiefnemer in die tijd, Willem Kaspers van Grandcafé De Vestibule, had in de eerste editie van de Vestloop zowaar het summum van de Nederlandse drafsport weten te strikken, waardoor de eerste winnaar van deze loop ook niemand minder was dan Marti ten Kate. Mijn tijd op de halve marathon lag in 1989 rond de 1 uur en 40 minuten. Het aantal deelnemers, 700 tijdens de eerste editie, groeide in een aantal jaren gestaag uit tot over de 2000 en nog altijd staat de tijd van 1 uur 23 uit 1993 bij mij te boek als PR op de halve marathon. Toen was overigens het parcours van deze loop reeds veranderd van rondjes rond-de-kerk in één ronde om het Geestmerambacht. Echter, toen Kaspers en zijn Grandcafé zich halverwege de jaren 90 terugtrokken als sponsor en de plaatselijke atletiekvereniging Hylas het organisatorische roer overnam, werd mede door het verleggen van het parcours en de starten finishplaats (e.e.a. verdween uit het stadscentrum) de animo onder de hardlopers met rasse schreden minder. Hoewel op sterven na dood kent ook deze loop tijdens de laatse jaren een opmerkelijke revival. Weliswaar is het als loop geen halve marathon meer, maar zijn de laatste edities van de Vestloop voor ieder die zijn of haar 5, 10 of 15 km tijd weer eens wil aanscherpen een aanrader op de loopkalender geworden. Ik heb in de laatste vijf edities mijzelf getest op het twee maal lopen van het uitgezette stratenparcours en wist mijn 10 km tijd zowaar in vijf jaar tijd vanuit de 45 minuten via twee edities in de 43 en 41 minuten regionen te krijgen. Of mijn PR nog verder aangescherpt kan worden, de tijd zal het leren, echter, wat de leeftijd betreft niet, die is inmiddels de 45 gepasseerd. Ruud Boots (SPL/CC)

KLM Roadrunners International Clubblad augustus-september 2008 Achter de meute 86

blz 6 Vrijdag 24 juli 2008

Zoals al eerder aangekondigd was, is uw verslaggever over de landsgrenzen gestapt om wat afgelegen lopen te bezoeken. Deze keer stond Welle-Denderleeuw in de planning. Een dorpje op een afstand van een half uurtje van Brussel richting Aalst. Op het programma stond een solidariteitsjoggingswedstrijd van 4, 8 en 12 km over een heuvelachtig parcours. Wij, Isje B en ikzelf, waren er al vroeg aangekomen, dus we hadden alle tijd om wat te drinken in het plaatselijke bruine café op het dorpsplein. Er was nog geen spoor te bekennen dat er een avondwedstrijd zou plaats vinden. Dus we besloten het maar eens te vragen aan de barkeepster van het café. Ze zou het navragen bij de mensen die aanwezig waren. Een enkeling wist te vertellen dat het best wel eens in het schoolgebouwtje zou kunnen zijn, een stukje verderop zo’n paar minuutjes lopen. Zo gezegd zo gedaan. Gelukkig was daar iemand aanwezig die ons wist te vertellen dat de inschrijving vanaf 19.00 uur kon plaatsvinden. Het was dus nog veel te vroeg, en wij besloten om met de auto naar Aalst te gaan om daar eens te gaan genieten van de Belgische dis. En dat de Belgen er wat van kunnen moge duidelijk zijn, aan de omvang van mijn buik is het tenminste te merken! Genietend in het zonnetje op het terras in de Hoofdwinkelstraat in Aalst met op het bord een grote roze zalm kon de dag al niet meer stuk. Er liepen veel mensen voorbij, gezelligheid troef hier, en als toetje zagen en vooral hoorden wij een parade voorbij gaan met de plaatselijke fanfare. Een soort minicarnaval zal ik maar zeggen. Inmiddels werd het tijd om naar Welle-Denderleeuw terug te gaan. Trouwens, aangenomen kan worden dat Welle al veel eerder genoemd werd dan in de aangiften van nalatenschappen, kavelingen en wezenrekeningen van de meierij Erembodegem (Welle, Iddergem en Teralfene) staat vermeld. Deze vermelding wil ik u niet onthouden en die luidt als volgt: “Welle, de personen die voorkomen in de 20ste penning (1571) en de buitenpoorters ingeschreven te Aalst en Geraardsbergen”. Enfin, na ons startnummer gekregen te hebben keken wij nog even naar de loop van de allerkleinsten van het dorp. Terwijl de lopertjes één voor één door de finish kwamen en in de rij moesten staan voor de tafel van de administrateur van de loop werden er door de plaatselijke boer appels en ander fruit uitgedeeld aan het publiek. Tijden werden er niet opgenomen, de volgorde van aankomst werd direct in de laptop ingetypt. Een heuse Belgische aanpak dus. Uiteindelijk mochten de groten der aarde zich naar de start begeven. Het was een drukte van jewelste. Waar ze allemaal opeens vandaan kwamen was mij een raadsel, maar het leek wel of het hele dorp met de wedstrijd meedeed. Wel leuk en zeer spontaan deze mensen. Ze wisten zelfs te vertellen dat wij als lopers hier en daar in België bekend waren. Hm, ik kan mij niet herinneren dat wij hier ooit eerder zijn geweest. En dubbelgangers kan ik mij ook niet zo voorstellen. Wel lachen, wij lieten ze maar in de waan! Goed, er moest nog gelopen worden ook, en dat werd er ook. Het was klimmen tot de derde kilometer, waarna je op een hoog plateau aankwam. Spectaculaire views over de valleien van Welle-Denderleeuw en omgeving. De laatste kilometer was een daler, gelukkig maar, want ik zat er zoals gewoonlijk behoorlijk doorheen. Na de wedstrijd werden blondbier (of zoals de Belgen het noemen: bleekbier, zo smaakte het niet hoor! Smaakte best.) en handdoeken uitgedeeld en daarnaast was er nog een loterij met vele prijzen. Rijen met tafels stonden er achter de school op het schoolplein opgesteld met een heuse biertapinstallatie (nu wist ik meteen waar de Belgen vandaan kwamen voor de loop!) zodat de kelen tenminste gesmeerd werden. Er werd behoorlijk lang nagetafeld op het schoolplein, alvorens wij ons op de weg terug naar Brussel begaven! Een aparte, maar wel heel leuke ervaring met onze zuiderburen.

Fred Bakkenist

KLM Roadrunners International Clubblad augustus-september 2008 Achter de meute 87

blz 7 Zaterdag 6 september 2008

“Achter de meute goes to WARR” (World Airline Road Race). Met deze openingszin in mijn gedachten en op volle oorlogsterkte begaven Isje Bos en uw verslaggever zich naar Schiphol, om met de KL0671 naar het tussenstation Montreal te vliegen. Ondanks een gebruikelijke overboeking van minus éénentwintig was het overigens geen enkel probleem om toch mee te komen. Na wat geschaak met passagiers en stoelen kregen wij twee prima zitplaatsen, hoe kan het ook anders .........? We lieten ons dan ook heerlijk verwennen en de tijd vloog om. Overigens op de luchthaven van Montreal Trudeau was het een drukte van jewelste. Alvorens je dan ook bij de douane terecht kon, moest je het geduld opbrengen om door 17 rijen afgezet met linten te lopen. Nadat wij deze hindernis met glans hadden volbracht, kwamen wij voor het eerst in gesprek met een Canadese dame. Nou ja dame? De eerste woorden van welkom die uit haar mond kwamen, waren: ”Hey men, Fuck you” en “I’m talking to you men”, met de erg bezielende nadruk op “Fuck”. Wauw, dat was nog eens een binnenkomer, maar mijn gedachten waren het niet met haar eens, zo mooi was ze nou ook weer niet .......! Maar enfin, wat bleek, ze sprak mij aan omdat wij (wat later bleek) per ongeluk voor haar in de rij stonden te wachten. Ze was kennelijk net even eerder in de rij dan wij. Wij hadden dat niet in de gaten omdat de KLM bagageband er vlak naast stond, maar die vrouw stond daar een hoop stennis te maken van heb ik jou daar? Zelfs de omstanders keken elkaar aan en zeiden: “waarom maakt die vrouw zich nou druk, om één plaatsje eerder bij de uitgang te zijn?” Of het nou twintig minuten wachten was, of twintig minuten en één seconde? Door heel kalm te reageren en haar ons plaatsje af te staan bedaarde ze wat, maar zo gastvrij waren wij nog nooit eerder onthaald ........ , trouwens ze wilde niet eens op het door ons aangeboden plaatsje staan! Maar goed, we kwamen heelhuids van haar af en door de verschillende douanecontrôles heen. We begaven ons naar de klaarstaande Chevrolet Cobalt LS die wij vanuit Nederland via Enterprise al gereserveerd hadden om naar Ottawa te rijden. Alles bleek prima in orde, totdat we nog even tussen neus en lippen door te horen kregen dat wij $500,- moesten storten als borg (“slik”), maar oké als brave Hollander wens je weinig discussie en doe je dat maar braaf! Bij de één hoeft het niet, maar bij deze toevallig wel, bleek later bij navraag. Na een uurtje rijden protesteerden onze magen en moesten we wel stoppen bij, u raadt het al, een echte Burger King, zo eentje die je ook hebt op het Damrak in Amsterdam maar dan vele malen groter en vetter natuurlijk. Canadezen zijn gek op vet, en dat is vaak te zien ook. Veel superstevige mannen en vrouwen. Zelfs al veel, betrekkelijk jonge mensen kampen met hetzelfde probleem. Wij Nederlanders kunnen er ook best wat van, maar vergeleken bij vele Canadezen zijn wij maar graatjes en spiertjes. Onderweg kom je geweldig mooie natuurvergezichten tegen, en dat is eigenlijk waarvoor je in Canada komt. De prachtige natuur en overweldigende fauna geven aan dat dit land voor de wereld een grote verdienste is. Vergelijk het maar met het Amazonegebied in Brazilië. Het werd al avond, de zon ging onder en wij waren nog niet op onze final destination Ottawa. Als je in deze contreien toevallig pech krijgt met je auto, ben je behoorlijk in de aap gelogeerd en zal je lang moeten wachten totdat er enige hulp ter plaatse is. Ook hier zijn we zonder kleerscheuren doorheen gekomen, om uiteindelijk bij hotel Crowne Plaza aan te komen. Volgens mij waren wij de eerste Warriors uit Nederland die hier arriveerden. We kregen een kamer op de 10e verdieping met een mooie view op de Noordzijde van Ottawa, met in de verte het zicht op de Ottawa rivier. Wist u trouwens dat er geen dertiende verdieping en kamer dertien aangegeven staan in de Amerikaanse hotels? Na een zwoele nacht, hoe kan het ook anders, het was tenslotte 30 graden celsius......... , kwamen wij in de ochtend Wim Verhage tegen en die scheen ook dezelfde dag aangekomen te zijn als wij, maar dan in een ander hotel. Het duurde dan ook niet erg lang voordat de één na de ander Ottawa binnendruppelde.


blz 8

Wat doe je als eerste als je in een onbekende stad bent gekomen? Juist, je gaat te voet de omgeving van het hotel bezichtigen en dat deden wij dan ook. Een paar leden van de KLM Roadrunners waren nog niet aanwezig, maar een aardig aantal had zin om een paar fietsen te huren en de omgeving op die manier te verkennen. Wij hesen ons in onze trainings-outfit en gingen ons serieus voorbereiden op onze wedstrijd van 6 september aanstaande. Dat was broodnodig, want onze conditie (vooral de mijne) was van een dusdanig peil, dat ik me al afvroeg of ik op de dansavond na de wedstrijd de dansvloer wel zou kunnen bereiken! We zijn hier toch, dan zullen we het meemaken ook! We waren net een kilometer of drie onderweg en wie zagen we in de verte beneden langs de Ottawa rivier fietsen, jawel het clubje KLM Roadrunners. Een mooi gezicht hoor vanaf de brug die KLM Roadrunners in een land ver van Nederland. Het trainingsparcours langs de Ottawa rivier is werkelijk schitterend. Flinke en ruwe stroomversnellingen om te kayaken, maar ook delen voor een cruise over rustig water. Voor een ieder wat wils zullen we maar zeggen.

Een groepje Roadrunners maakte een fietstocht langs de schitterende Ottawa River

Tijdens deze training kwamen wij overal tuinverzorgers tegen van de firma “La Fleur”, met hun mooie Silver Dodge trucks. De Canadezen besteden heel veel aandacht aan plantsoenen en dat is dan te zien ook. Bijzonder mooi allemaal. Wat ook best leuk was om te doen: het volgen van “The Rideau Trail”, een pad waarlangs veel pioniers van Ottawa naar Kingston liepen in ver vervlogen tijden. Zo kwamen wij ook tijdens één van onze stadswandelingen een standbeeld van hardloper Terry Fox tegen met de navolgende pakkende tekst:

“I was lucky to do what i did. How many people ever get a chance to do something they really believe in”

Het standbeeld van Terry Fox

Hij werd geboren in 1958 en op 12 april 1980 begon voor Terry Fox zijn droom uit te komen. Hij rende voor het kankerfonds dwars door Canada op één houten been en één gezond been van St. Johns in Newfoundland tot aan Thunder Bay in Ontario. Op 1 september 1980 moest hij na 5.373 km stoppen, omdat de kanker hem belette nog verder te gaan. Tien maanden later stierf hij aan deze ziekte. Indrukwekkend!


blz 9

Iets heel anders maar op zijn minst apart was onze City Tour door Ottawa met een Amphibus! Wel eens van gehoord, maar nimmer in gezeten. Dus dat moesten we beleven. Een bus die zowel op de weg als in het water dienst doet met de gepaste naam “Lady Dive”. Op zich is in Ottawa niet zo veel te bezichtigen. De meest interresante plekken waren: Canadian Museum of Civilization, Parliament Hill, The Rideau Canal, Canadian museum of Nature en National Gallery of Canada. Voor het laatste hadden wij helaas geen tijd meer, maar ik wou het u toch niet onthouden.

Lady Dive, nu nog op het droge, maar onderweg naar de rivier

De geschiedenis stond ook in Ottawa niet stil. Nu is het een moderne stad, met ook best wel wat achterbuurten. Maar als toerist kom je daar meestal niet. Maar uw “Achter de Meute” verslaggever natuurlijk wel. Dan zie je opeens dat Ottawa er behoorlijk wat minder uit ziet. Oude huizen met gammele trapgevels aan de buitenkant die je weleens ziet in de oude Bonnie and Clyde films. Huisafval op de straten en voor het eerst, daar geen parkeermeters! Hoe kan het ook anders? Ottawa zelf heeft geen lange geschiedenis, maar Queen Victoria heeft het houthakkersdorpje Bytown benoemd tot hoofdstad in 1857. De naam werd toen pas veranderd in Ottawa en dat betekent in het Indiaans: kopen en verkopen. Zowel de Franse Canadezen als de Britten waren hier boos over. Als hoofdstad vond men dat Montreal en Toronto beter waren. De vroege bewoners waren Aboriginals. Echt een oeroud volk dat als eerste bewoners wordt beschouwd. De meesten vormden stammen in het oosten aan de Atlantische kust en enkelen durfden het aan om naar het Centrum en Westen van Canada te gaan. En zoals zo vaak in de geschiedenis kwamen uiteindelijk de Europeanen via de oostkust binnenvallen en stichtten daar hun nederzettingen om vandaar uit heel Canada te veroveren en de Indianen terug te dringen in armzalige reservaten. Maar goed, we kwamen hier ook om andere Airliners te ontmoeten en dat hebben we geweten ook. Allereerst was daar de, naar verluidt, populaire T-shirt Swapparty. Een drukte van jewelste, maar erg gezellig dat zeker. De jury vond dat het mooiste T-shirt ontwerp afkomstig was van Qantas en u denkt en u raadt het al, Fred heeft er één hoor. Er waren er niet veel, dus ik mag zeggen dat ik een uniek shirt te pakken heb! Overigens, ons eigen KLM WARR shirt was ook zeer gewild, maar viel helaas niet in de prijzen. De wedstrijddag was er één om nooit te vergeten. Bijna de gehele vakantie, want dat was het voor ons ook, hadden wij 30 graden, maar op deze dag regende het pijpenstelen, en dat is nog billijk uitgedrukt ook. Een moesson van water kwam uit de hemel, zowel de 10 km als de 5 km hadden er veel last van. Overigens moet ik zeggen dat er behoorlijk scherpe tijden zijn gelopen dankzij het grote zuurstofgehalte in de lucht door al die regen.


blz 10

Hoeveel foto’s er precies zijn genomen weet ik niet, maar het zijn er ontelbare. Een dame van de Internationale Lufthansa Paperazzi (ILP) spande wel de kroon. Zij wist ons echt overal te volgen en te fotograferen. Voor en tijdens de wedstrijden, op het feest, bij de registratie en het spellenpartijtje. Letterlijk overal waar wij ons publiekelijk begaven. Het diner en bijbehorende dansavond waren een groot succes, ondanks de weinig baten die het organisatiecommite te besteden had i.v.m. het op de fles gaan van de luchtvaartmaatschappij ZOOM. Vele prijzen werden gewonnen door onze KLM Roadrunners. Tien als ik de tel goed heb bijgehouden, maar het kunnen er ook wat meer zijn geweest. Een prachtig resultaat dacht ik zo. Oh ja, voordat ik het vergeet, we hebben de dansvloer toch prima weten te bereiken, maar de terugweg naar de tafel wat minder goed ..............! De volgende dag genoten van een heerlijke sauna. Het schetste wel enige verbazing dat de Canadezen niet zo vrijdenkend zijn als we voorheen dachten. Mooi voorbeeld is, dat in ons hotel de vrouwensauna niet werkte, dus een paar vrouwen dachten gebruik te kunnen maken van de herensauna. Geen probleem toch, althans, het zou in Nederland zeker geen probleem zijn. Ware het niet dat er een Canadees stampij begon te maken over het feit dat hij zich dan niet kon omkleden nadat hij klaar was met zijn dagelijkse fitness-gebeuren. Hij zou, en is inderdaad naar de receptie van het hotel gegaan om het aan te geven. Zal hier het commentaar van de dames maar achterwege laten, maar dat was niet voor de poes, om het zo maar eens uit te drukken. Vele Roadrunners prepareerden zich alweer om de terugreis naar Nederland aan te vangen. Zo ook wij, maar hebben nog wel een paar dagen rust genoten. Een WARR gaat je natuurlijk niet in de koude kleren zitten! Al met al een mooi evenement dat zeker navolging verdient en zoals de Chinezen bekend hebben gemaakt: “We welcome you to Hangzhou” the 2009 WARR” Onze terugreis ging niet geheel vlekkeloos. Na twee dagen niet te zijn meegekomen vanuit Montreal naar Amsterdam werden wij na veel discussie over en weer tussen KLM en Air France geaccepteerd op de vlucht naar Parijs. Na een prima vlucht stonden wij uiteindelijk op het vliegveld Charles de Gaulle. Normaal kun je per metro naar de Thalis op Gare du Nord. Maar dat ging even anders. Er was een stroomstoring op het traject en niemand kon vertellen hoelang het zou duren? Geen informatie werd verder gegeven. Tja, wat doe je dan. De bus zou uitkomst kunnen bieden, gelukkig hadden wij nog 2 uur de tijd voor het vertrek van de trein. Dus geen nood. Er waren behulpzame Parisiennes die ons naar de bus begeleidden, echter de bushalte was wel aan de andere kant van het vliegveld. Wij met de koffers en handbagage van de ene naar de andere kant van het vliegveld. Eénmaal bij de halte aangekomen stonden wij zoals veel passagiers te wachten op de bus. Op de aankondiging stond vermeld, iedere 20 minuten een shuttle. Geen probleem, we waren allang blij met de verkregen hulp. De 20 minuten duurden wel erg lang, na zo’n drie kwartier was er nog steeds geen bus te zien. We begonnen ons toch een beetje zorgen te maken, want Gare du Nord is nog een flink eind van het vliegveld en we moesten nog overstappen op de metro. Uiteindelijk was er nog geen bus te bekennen en besloten we maar een taxi te nemen. Een dure aangelegenheid, maar het is nog duurder wanneer je je vanuit het vliegveld gereserveerde plaats in de Thalis niet haalt.. Na een wilde taxi-rit van meer dan een uur en hard rennen bij het station kwamen we vijf minuten voor vertrek aan bij het station. Gehaald, en voldaan vanwege het op het juiste moment beslissen om een taxi te nemen. Best een prima manier om door Europa te reizen met zo’n mooie trein, alleen hadden we nog wel even een oponthoud van 2 uur bij Roosendaal, ook vanwege een stroomstoring, maar dat mag geen naam hebben, toch? Laat in de avond kwamen wij uiteindelijk aan op onze plaats van bestemming, waar wij nog heerlijk hebben nagepraat over wat wij allemaal hadden meegemaakt. Al met al een mooie ervaring om de WARR eens mee te mogen maken. Fred Bakkenist


blz 11

- ESTAFETTE – ESTAFETTE – ESTAFETTE – ESTAFETTE – ESTAFETTE Dank je wel Corinna voor het doorgeven van het estafettestokje. Aan mij de beurt om iets over mezelf te schrijven en gehoor te geven aan de vraag van Corinna: “hoe bereid je je voor op de Dam tot Damloop”. Even voorstellen voor diegenen die mij nog niet kennen, ik ben Flora Visscher, echtgenote van Chris, werkzaam bij de Technische Dienst. Ik ben dus een zogenaamd buitenlid, maar niet minder betrokken! Ik loop al vele jaren mee en ben ook vaak van de partij bij vele leuke loopjes in binnen- en buitenland. Een kort persoonsbeeld: ik ben 57 jaar, moeder van Ellen (31 jaar) en Ronald (28 jaar) en ik ben parttime secretaresse bij een adviesbureau in Amsterdam. Ik ben een boekenwurm, lees met name thrillers, ga graag naar het theater en de bioscoop en lekker uit eten met een goed glas wijn behoort ook tot mijn favorieten. En reizen natuurlijk, gekoppeld aan een leuke loop of een wandelvakantie samen met Chris. We zijn een aantal jaren geleden met wandelen begonnen in Pieterburen, het Pieterpad en willen uiteindelijk via de GR5 in Nice aankomen. De laatste etappes hebben we in de Vogezen gewandeld, dus we hebben nog wat km’s te gaan. Vanwege een hardnekkige blessure van Chris ligt het wandelen helaas al twee jaar stil, maar het wordt zeker vervolgd. Hoe begon het hardlopen? Begin jaren 80 begon Chris met hardlopen nadat zijn racefiets was gestolen. Al snel kwamen de eerste wedstrijden voor hem en ik was er vaak bij als supporter. Zo ook in Honolulu, december 1990, waar Chris en mede roadrunner Gerrit Dubbelaar de marathon liepen en ik met zijn vrouw Gerdien deelnamen aan de “Mayor’s Walk”, een wandeling van 4,2 miles op initiatief van de burgemeester en bedoeld om de vele supporters ook te laten bewegen.

Inmiddels was ik wel voorzichtig begonnen met hardlopen samen met mijn zus Annie. Dit kwam voort uit het feit dat we door ons drukke leventje weinig tijd hadden om eens bij te praten, terwijl we zo dicht bij elkaar woonden. Zo combineerden we het sportieve met het broodnodige sociale contact. Het sjokken in de beginfase gaf ons weinig lucht om te kunnen praten, maar geleidelijk aan ging het steeds beter en konden we hele gesprekken voeren tijdens het lopen.

Na een paar jaar 2x in de week een klein rondje te rennen, groeide het idee om ook eens mee te doen aan een KLM loopje en ons te voegen tussen de runners i.p.v. aan de zijlijn te staan. Mijn allereerste wedstrijdje was een Aer Lingus crossloop in Dublin in 1991. Samen met Elisabeth van KLM London (die tijdens de vlucht die ochtend iets te veel Baileys had gedronken) ploeterden wij 3 kilometer door de Ierse modder.


blz 12

Ik vond dit wel leuk, dus Chicago werd gekozen om samen met Annie ons debuut te maken op de 5 km terwijl een flinke groep Roadrunners zich zou storten op de marathon. Wij moesten voor die 5 km wel serieus trainen, want zover hadden we nog niet eerder gelopen ……… In november 1993 reisden we met een leuke groep Roadrunners af. Het hotel waar we verbleven had heel grote kamers, groot genoeg om de hele groep te herbergen voor een gezellig avondje. De champagne was heerlijk en ik heb er mijn eerste wedstrijd goed op gelopen.

Nu ik er éénmaal aan geroken had, smaakte het naar meer. Vanaf dat moment zag je mij bij een wedstrijd ook met een startnummer op.

De WARR’s hebben toch wel een speciaal plaatsje in m’n hart. In Vancouver (1999) liep ik mijn eerste, een fraai 5 km parcours door het park met zijn prachtige Indian Summer kleuren. En ná het lopen een dansje met Schotse doedelzakspelers. Alles er omheen maakt elke WARR weer zo’n unieke belevenis. Daarna volgden nog de WARR in Luzern, Orlando, Praag, Kuala Lumpur en natuurlijk Amsterdam. Door andere plannen is het er vorig jaar niet van gekomen en ook dit jaar zal ik verstek laten gaan, maar wellicht volgend jaar China?

In Kuala Lumpur maakte ik voor het eerst het winnaarsgevoel mee. Met een wereldtijd van 1.20 (!!!!) op de 10 km sleepte ik de 3e prijs in de wacht in mijn leeftijdsklasse. Verbazing alom. Ook Annie en Kitty haalden een prijs binnen, zodat we gedrieën ook nog aanspraak maakten op een prijs in de Masters klasse.


blz 13

De estafette’s Jasper / Banff (1992 en 2000) en Nova Scotia (2005) zal ik niet gauw vergeten. Was ik bij de Jasper / Banff estafette’s nog supporter, in Nova Scotia mocht ik het genoegen beleven ook een etappe te lopen en dat was een heel leuke belevenis! Het groepsgevoel wat tijdens zo’n estafette groeit, is erg leuk om mee te maken.

Waar ik ook met heel veel plezier op terugkijk is onze hardloopstage bij Lornah Kiplagat in Iten – Kenia.

Het was een heel bijzondere loopervaring met een erg gezellige groep. Onder de bezielende leiding van trainer Aart Stigter trainden we 2x per dag in de buurt van het trainingscentrum over de rode stoffige Keniase “wegen”. Door de hoogte waren dit pittige trainingen. En natuurlijk hebben we kennis gemaakt met Lornah en hebben we met haar een training mogen meemaken. Bijzonder was ook de kennismaking met Moses Tanui, tweevoudig Boston marathon winnaar, tevens de eerste atleet die de halve marathon binnen het uur liep, tegenwoordig eigenaar van een restaurant in Eldoret, waar we uiteraard even gegeten hebben. Verder hebben we een bezoek gebracht aan de St. Patrick’s High School, de bakermat van vele Keniase topatleten (Ibrahim Hussein, Peter Rono, Wilson Kipketer) en maakten we kennis met coach Brother Colm O’Connell. Maar nu de vraag van Corinna over mijn voorbereiding op de Damloop. Dit jaar hoop ik voor de 3e maal deel te nemen en net als de laatste keer heb ik mij ingeschreven voor de aan KLM’ers aangeboden training. Vanaf de 1e week van juni tot aan de loop trainen we elke maandagavond 1½ uur in het Haarlemmermeerse Bos onder leiding van Sam Blom van Run2day. En volgens zijn opgegeven schema doe ik op de donderdag een duurloop, welke elke week wordt opgevoerd en op zaterdag een interval training. Ik merk dat door deze training mijn conditie beter wordt. Ik voel dat ik wat makkelijker ga lopen en meer uithoudingsvermogen krijg.


blz 14

Voorafgaand aan de Dam tot Damloop heb ik op 7 september jl. de 10 km gelopen tijdens de Haarlemmermeer marathon en op 13 september met 10 collega’s de 10x10 km estafette tijdens de 100 km van Winschoten. September is dus een erg drukke loopmaand. Maar na dit alles ga ik genieten van een welverdiende vakantie in de USA. Ik wil het stokje overdragen aan Roberto Hofman met aan hem de vraag of hij iets aan ons kwijt wil over zijn ervaringen als trainer en Roberto, hoe koud was het nu eigenlijk tijdens de marathon van Chicago in 1993 ………??


blz 15

- DE DIGITALE DOOS - DE DIGITALE DOOS - DE DIGITALE DOOS /// WARR 2008 – Ottawa /// WARR 2008 – Ottawa /// WARR 2008 – Ottawa ///

Soms werden de beenspieren getraind, ... dan weer de armspieren

Ondanks de regen bereikten we ‘moe maar voldaan’ de eindstreep

Het oranje team dat gezamenlijk een groot aantal (10) prijzen in de wacht wist te slepen

Ook zij waren weer van de partij: (vlnr: Shirley en Jane (Warr-organisatie), Alicia (KLM-fotografe SPL/PO)


blz 16

KLM Road Runners planning Dag

Datum

Loop

Waar

Afstanden

Tijd

KLM Kar

Zo Zo Zo

28 sep 08 12 okt 08 26 okt 08

Haarlem Castricum Maarsseveen

8.5 en 21.1 km 4, 10.7 en 16.1 km 5, 10, 15, 20, 21.1 km

12.30 uur 10.15 uur 10.55 uur

Ja Nee Nee

Zo Zo Zo

02 nov 08 09 nov 08 16 nov 08

ZK Achmealoop AVC Bosloop Vechtstreek in beweging Zilveren Turfloop Twiskemolenloop Zevenheuvelenloop

Mijdrecht Landsmeer Nijmegen

5, 10 en 16.1 km 5, 10, 16.1, 21.1 km 15 km

11.00 uur 11.00 uur 11.00 uur

Nee Nee

Zo Zo Zo Za

30 nov 08 Plantaris Jubileumloop 07 dec 08 Ter Speckeloop 14 dec 08 AVH-cross 20 dec 08 Clubkampioenschap

Roelofarendsveen Lisse Hoofddorp Langevelderslag

5, 10 en 20 km 5, 10 en 20 km 2.5, 5 en 10 km 6 en 10 km

11.00 uur 12.00 uur 11.00 uur 15.00 uur

Nee Nee Ja Ja

Opmerkingen

Info Koen Hesseling

Alle lopen en vooral tijden onder voorbehoud. Bij twijfel, bel even met de organisatie. De KLM klassementslopen zijn aangegeven in grijs. Onze KAR zal aanwezig zijn bij de KLM klassementslopen waar dit erachter vermeld is.

Evenement

Informatie

Zilveren Kruis Achmealoop AVC Bosloop Zilverenturfloop Twiskemolenloop Zevenheuvelenloop Plantaris Jubileumloop Ter Speckeloop AVH-cross KNAU trimloop agenda

www.zilverenkruisachmealoop.nl/ www.avcastricum.nl www.zilverenturfloop.nl www.twiskemolenloop.nl www.zevenheuvelenloop.nl www.plantaris.nl www.zorgenzekerheidcircuit.nl www.avhaarlemmermeer.nl www.atletiek.nl/ klik door via “loopsport” -> ”loopsport” naar trimloop kalender


blz 17

Van de Redactie Voor de verandering willen wij dit keer door de inhoudsopgave van het clubblad heenlopen om jullie zo te voorzien van mogelijk redactionele wetenswaardigheden. Allereerst de coverpagina: het gerucht doet de ronde dat Kitty niet zomaar ontbrak tijdens de laatste editie van de WARR in Ottawa. Nee, onze voorzitster schijnt zich sinds kort helemaal toegelegd te hebben op een andere discipline van sport en wel het fietsen. Na ampel beraad heeft zij besloten deze zomer niet langs het Rideau Canal haar energie te verspillen, maar de nodige kilometers te draaien op een speciaal voor haar ontwikkelde fiets in de hoop volgend jaar hoge ogen te kunnen gooien tijdens de fietsvierdaagse in het Drenste landschap. De colofon met clubgegevens is iets aangepast. De e-mailadressen van de daarin vermelde collega’s zijn weggelaten, omdat zij desgewenst benaderd kunnen worden via de website. Verder is met onmiddellijke ingang het juiste internetadres van onze site hierin terug te vinden en die luidt: www.klmrri.nl. Tot slot bereikte ons het verzoek om de door jullie behaalde resultaten in het vervolg door te geven via de ledenservice van de site. Verder is de redactie zeer verheugd u in hoofdstuk 5 het verslag te mogen presenteren van de allerlaatste editie van de Vestloop, ingestuurd door Ruud Boots, “een nieuwkomer onder de kopijleveranciers“. Fred Bakkenist heeft zoals gebruikelijk hoofdstuk 6 opgeëist voor een van zijn immer interessante verslagen van een loopje ergens in het land. De geplande reportage van de 100 km estafette van Kananaskis / Canada heeft om logistieke redenen enige vertraging opgelopen, waardoor het oorspronkelijk hiervoor gereserveerde hoofdstuk 7 uiteindelijk is ingevuld door een 2e Achter de Meute, waarin verslag wordt gedaan van de WARR in Ottawa. In hoofdstuk 8 leren wij middels een erg leuke Estafette, Flora Visscher een klein beetje beter kennen waarna in hoofdstuk 9 de Digitale Doos een vervolg krijgt, doordat de Oude Doos nog steeds niet aangevuld is met foto’s uit het toch kleurrijke KLM-RRI verleden. Mensen die thuis nog wat oude plaatjes hebben liggen, worden nog steeds van harte uitgenodigd om ons deze in digitale vorm te doen toekomen. In de tussentijd moeten jullie het even stellen zonder de bekende historische beelden en heeft de redactie zich vooralsnog moeten behelpen met zeer recent beeldwerk, vervaardigd tijdens de afgelopen WARR. Tot slot een oproep aan alle Dam tot Damlopers onder ons: jullie ervaringen tijdens de ruim 16 km tussen Amsterdam en Zaandam zijn van harte welkom. Het eerstvolgende clubblad zal ook weer rijkelijk gevuld zijn met diverse verslagen, waaronder die van de eerder genoemde Kananaskis estafette in Canada, maar er is nog enige ruimte beschikbaar voor een Dam-totDam reportage. Wie durft ??? Met sportieve groet,

Erik Verschuren [email protected] en John Pot

[email protected]


blz 18

// ZWEEDSE PUZZEL 1 /// ZWEEDSE PUZZEL 1 /// ZWEEDSE PUZZEL 1 //

CLUBBLAD. KLM Roadrunners. augustus - september 2008 O.A. IN DIT NUMMER : Vestloop Alkmaar - 'n verslag van Ruud Boots

Recommend Documents