Bijpraten Beraber konuşalım

Bijpraten Beraber konuşalım Nr.71 oktober 2015

Van dit uitzicht en de bijbehorende bezigheden hebben wij op het terras van Westend tijdens de inlopen deze zomer kunnen genieten.

Inlopen zonder CIZ indicatie. Pag. 18 / 22

Ervaringsverhalen. Crisismeldpunt: 088-3580999 maandag t/m vrijdag 17.00–09.00 uur. Buiten kantooruren, in het weekend en tijdens feestdagen.

Crisisdienst: 088-3571999 Op werkdagen, tijdens kantooruren.

Wilt u “Bijpraten” op papier ontvangen laat dat ons per mail weten.

Meer informatie en ervaringsverhalen www: zaanspraatcafe.nl

Bijpraten nr. 71 okt. 2015 pag.

1

Inhoud Pag. 1

Inhoud

Pag. 14

Taboe

Pag. 2

Redactie

Pag. 15

Pag. 2

Bestuur

Ik geloofde het eigenlijk niet: ineens had ik een beperking

Pag. 3

Soms moet je radicaal kiezen

Pag. 16

Mijn vader dacht dat hij werd achtervolgd

Pag. 4

Dagbesteding “Enzo”

Pad. 16

Aandacht

Pag. 5 /6

Omgaan met depressie

Pag. 16/17

Gemiste kans door bureaucratie en regelgeving

Pag. 7/8

Niet alles is wat het lijkt

Pag. 18

OMC

Pag.9/10

Yenthl

Pag. 18/19

Inlopen. Wormerland

Pag. 10

Vergeving

Pag. 19/21

inlopen Oostzaan

Pag. 11

Een wereld mogelijk?

Pag. 20

Witte Kerkje

Pag. 11

Mantelzorger

Pag. 21 22

Inlopen. Zaanstad

Pag. 12

Vakantiestemming

Pag. 23

Redactie

Pag. 13

Vallen mag, zolang je weer opstaat

Pag. 23

Colofon.

Pag. 24

Recept

Pag. 14

bij

zonder

Stichting

stigma

Ik voel me goed

Herfst! Dan zal ik zelf maar het zonnetje in huis zijn Loesje.

Wij worden financieel ondersteun door:


2

Van de redactie. Voor dit nummer van “Bijpraten” hebben we geprobeerd zoveel mogelijk informatie te verzamelen over inlopen, dagactiviteiten/dagbesteding, gezamenlijk eten enz. in de Zaanstreek, waarvoor geen CIZ indicatie noodzakelijk is. Om deze informatie goed in beeld te krijgen hebben we de vraag gemaild naar de wijkteams in Zaanstad, Oostzaan en Wormerland. VIER teams hebben gereageerd. Van de gevonden locaties hebben wij foto’s bij de informatie gezet, zodat ze voor de eventuele bezoekers makkelijk herkenbaar zijn. Wij zijn er van overtuigd dat we niet compleet zijn en vragen daarom iedereen die ons kan informeren over inloopmogelijkheden om ons van de ontbrekende mogelijkheden op de hoogte te brengen. Bijvoorbeeld ontmoetingsmogelijkheden bij kerken, buurthuizen, wijkcentra SWT’s enz. enz. Op de diverse websites is deze informatie lang niet altijd te vinden. Meer hierover v.a. pag.18 Van Titus hebben we de beschikking gekregen over zijn cartoons en zullen daar in dankbaarheid gebruik van gaan maken. Bedankt!

Bestuur. De sociale wijk teams. Wij horen dat steeds meer mensen er tegen op zien om hun hulpverlening via de wijk teams te moeten laten regelen. Dat het niet graag naar het eigen wijkteam gaan, heeft mensen al op zoek doen gaan naar hulp bij het oplossen van hun problemen of ondersteuning daarbij buiten het wijkteam om. Men vindt dat: de bescherming van de privacy binnen de eigen wijk een betrekkelijk begrip is. Motieven daarvoor zijn:  Al mijn hebben en houden, zowel financieel, sociaal, lichamelijke en geestelijke gezondheid komt in een computer. Wie kunnen deze gegevens al dan niet noodzakelijk inkijken? Er werken nogal wat vrijwilligers binnen de teams!!  Waar gaan mijn gegevens allemaal naar toe.?  En als ik al hulp krijg van een vrijwilliger, in hoeverre wordt deze geïnformeerd over mijn privacy?  En eigenlijk wil ik niet bij het wandelen, boodschappen doen enz. in de wijk, geconfronteerd worden met deze vrijwilliger en zijn familie.  Waar woont de vrijwilliger? Om de hoek zou ik niet prettig vinden!  Wil de vrijwilliger met mij geconfronteerd worden met mij buiten de hulpverleningsuren?  Zij willen graag dat hun ondersteuner / hulpverlener niet bij hen in de wijk zou wonen. Wij hopen dat in de toekomst de WIJK minder begrensd zal worden, zowel betreffende het inzetten van vrijwilligers en het gebruik maken van de faciliteiten/dagbesteding. Het is toch prettiger als je binnen de ene wijk ook bijv. kan klaverjassen, sjoelen, eten enz. met je kennis/vriend die in een andere wijk woont. Laagdrempelig en geen CIZ indicatie met het daarbij behorend keukentafelgesprek. Voor niets gaat de zon op, dus niets voor niets. Maar een gezinsafhankelijk eigen bijdrage, plus met je ziel en zaligheid in de computer voor een paar uur gezelligheid maakt het voor de mensen hoogdrempelig. Bestuur.


3

Soms moet je radicaal kiezen Tot groep 4 ging het goed op school, daarna niet meer. Mijn haar is in brand gestoken, ik werd bewerkt met punaises, ik ben geslagen. Martha Visser (32) is gelukkig sinds ze enkele onconventionele keuzes maakte. Toch pleegde ze bijna zelfmoord toen ze elf was. Later kwam die neiging terug. "Sinds ruim een jaar gaat het echt goed met me. Ik ben opener geworden en durf mezelf kwetsbaarder op te stellen. Ik ben zonder er iemand te kennen naar Den Haag verhuisd vanuit Harlingen en heb in korte tijd veel nieuwe vrienden gemaakt. Laatst werd ik wakker en dacht: ik wil een knuffel! Ik maakte free hugs-bordjes en ging naar het station. Het was een heerlijke dag. Anderen hebben net zoveel behoefte aan warmte als ik, weet ik nu. Meestal voel ik me nu gelukkig. Maar hiervoor heb ik het meerdere keren niet zien zitten. De echte omslag is pas gekomen toen ik een aantal radicale keuzes maakte en écht voor mezelf koos. Dat begon toen ik nog samenwoonde met mijn ex en onze twee kinderen en ik zwanger was van ons derde kind. Ik vermagerde heel snel en voelde me zo ziek dat ik bang was dood te gaan. Ik besloot de zwangerschap af te breken. Mijn partner steunde me. Eenmaal hersteld koos ik ervoor om veganistisch te gaan eten, en ik verdiepte me in de veganistische filosofie. Verdriet Heel inspirerend. Ik kreeg vleugels, maar mijn man en ik vervreemdden van elkaar en scheidden. Een bezoek aan Den Haag maakte me verliefd op de stad. Mijn kinderen bleven bij hun vader. Ik heb nog een goede band met ze en ze mogen altijd bij mij komen wonen als ze dat willen. In Harlingen ligt zoveel verdriet van mij. Dat begon al op de lagere school. Mijn ouders hadden een café. Daar woonden we boven. Ze waren druk en ik was als nakomertje veel alleen. Tot groep 4 ging het goed op school, daarna niet meer. Mijn haar is in brand gestoken, ik werd bewerkt met punaises, ik ben geslagen, geschopt en kreeg eens een mes op mijn keel. Ik was te lief. Maar ik ben ook eigenzinnig. Elke dag ontmoette ik een jongetje op een brug. Hij spuugde in mijn gezicht. Maar ik weigerde om voor hem om te lopen. Langzaam maar zeker werd ik steeds ongelukkiger. In mijn slaapkamer was een haak aan het plafond. Ik pakte een stevig touw, stapte op een stoel en deed het touw om de haak. Ik was elf, doodmoe en had een sterk gevoel van heimwee. Misschien naar de baarmoeder of misschien wilde ik los en vrij zijn van mijn lichaam. Ik deed de lus om mijn nek, maar ik deed hem uiteindelijk weer af. Ineens zag ik mijn moeder voor me. Ze kan niet zonder mij, dacht ik. Ik stortte in en heb uren liggen huilen. Herkansing Vervolgens vertelde ik niemand wat er gebeurd was. Ik moet zelf mijn emoties oplossen, dacht ik. Ik geef mezelf een herkansing. Ik besloot de pesters anders, positiever te benaderen. Geleidelijk ging het beter. Op mijn vijftiende voelde ik me goed. Maar jaren later kwam dat gevoel van heimwee weer terug. Ik was 22, had een gelukkige relatie en was net moeder geworden. Maar het lukte me niet om een gelukkige moeder te zijn, iets wat ik heel graag wilde. Steeds wilde ik met kinderwagen en al het water in lopen. Weer vertelde ik niemand hoe ik me voelde. Gelukkig ligt die tijd achter me. Ik heb nooit hulp gezocht en ben er op eigen kracht uitgekomen. Mijn ervaringen hebben me wel veranderd. Depressies bij anderen herken ik snel. Iemand kan glimlachen, maar in ogen zie je leegte als iemand depressief is. Zelf ben ik er niet bang meer voor. Nare periodes komen en gaan, maar ze zijn niet meer levensbedreigend." Mona van den Berg. Martha Visser

Bijpraten nr. 71 okt.. 2015 pag.

4

Dagbesteding bij Stichting Enzo Alleen met ciz indicatie. ENZO is een kleinschalige erkende dagbestedingorganisatie aan de Zaan in het centrum van Zaandam met als basis” RESPECT”. Daardoor is er een prettige sfeer. Er zijn betrokken ervaren medewerkers. Je kunt er door afwisselende werkzaamheden zonder werkdruk leuke dingen maken in een gezellige sfeer en ook nog wat leren. Zij bieden dagbesteding aan mensen met een verstandelijke beperking, psychische problematiek of een niet aangeboren handicap. Er zijn twee kleinschalige locaties in Zaandam. Het Atelier, Westzijde 78, Zaandam. [ingang naast de kerk van de Doopsgezinde Gemeente, goed bereikbaar met het openbaar vervoer]. Met een klein terras aan de Zaan. Je werkt met textiel, maar ook met papier en diverse andere materialen in een kleine groep. Je kunt of leert je eigen ideeën gebruiken om zo zelfstandig mogelijk werken. De producten die je maakt zijn uniek, worden verkocht of geëxposeerd. De Kade. Westzijde 180, Zaandam. [Ingang aan de Zaan, via het parkeerterrein. Goed bereikbaar met het openbaar vervoer]. Op De Kade wordt gewerkt met diverse soorten klei en (gifvrije) glazuren. Op de woensdag is er tekenen en schilderen. Technieken Er is veel keuze in de technieken die gebruikt kunnen worden om van klei unieke keramische producten te maken. Bijvoorbeeld met de hand opbouwen uit plakken of rollen, werken met een mal of vrij boetseren. Wij bieden op De Kade veel ruimte voor het ontdekken van je eigen mogelijkheden en ondersteuning bij het aanleren van technieken. Vanwege de verschillende technieken en manieren om decoraties en glazuren aan te brengen is het werken aan keramische producten heel afwisselend. Om gebruik te maken van deze dagbesteding heb je een CIZ indicatie nodig. Maar je kunt ook met je indicatie voor dagbesteding bij Reakt overstappen naar Enzo. Voor meerinformatie kan je een afspraak maken. Tel. 075 7504554. Stichting Enzo is HKZ gecertificeerd en werk met gediplomeerde werknemers. Red.


5

Omgaan met iemand met een depressie Een sms’je met “Hoe gaat het? Doet me al goed.

Drie weken geleden was er plotseling een omslag. Er zat al enkele weken een stijgende lijn in m’n gemoedstoestand maar vrij abrupt verdween de grauwe, donkerzwarte sluier van angsten en negativiteit en maakte plaats voor lichte euforie, blijdschap en andere positieve emoties. Mijn depressie had ruim een jaar geduurd. Bizar hoe m’n hoofd functioneert. Ik heb een bipolaire stoornis type 2: depressies, variërend van ernstig tot licht, en hypomane periodes (lichte manie) wisselen elkaar af. Bipolaire stoornis, het wordt ook wel manische depressiviteit genoemd: in Nederland lijden maar liefst 250.000 mensen aan deze stoornis. Het is een stemmingsstoornis, een ziekte die de hersenen beïnvloedt waarbij periodes van overdreven opgewektheid en neerslachtigheid elkaar afwisselen. De exacte oorzaak is niet bekend, maar een chemische disbalans ven bepaalde stoffen in de hersenen speelt een belangrijke rol. Een depressie is voor mij donker en vol met negativiteit en angsten, het is uitzichtloos en hopeloos. Ik ervaar het als een diepe donkere put, waar je onmogelijk uit kunt komen, ondanks dat mijn verleden het tegendeel bewijst. Een hypomane periode laat zich voor mij het best omschrijven als een periode van verhoogde activiteit en grenzeloos gedrag naar anderen toe en op alle gebieden waar ik plezier aan beleef. Mijn moreel kompas slaat door. Het is ook een tijd van conflicten met mensen die van nabij zien dat het helemaal niet zo goed met mij gaat als ik zelf ervaar. Mijn gedrag wekt irritatie op en ze proberen me te bereiken en te waarschuwen. Ik ga daar fel tegenin, hoe durven ze tenslotte te twijfelen aan mij als persoon, ik ben immers toch geweldig. Het legt dan ook een zware druk op hen en onze onderlinge verhoudingen, ik ben onbereikbaar. Een hypomane periode resulteert bij mij in lichamelijke en geestelijke uitputting en mondt uiteindelijk uit in een depressie vol met negativiteit, schaamte, spijt en schuldgevoelens over dat wat ik gedaan heb, angsten en een extreem slecht zelfbeeld. Ook al weet je dat je gevoelens, gedachten en gedragingen grotendeels worden veroorzaakt door je ziekte, je voelt je verantwoordelijk en schuldig. Helaas reageert de omgeving er soms ook zo op, ze nemen het je kwalijk. Vergelijk het met iemand met een gebroken been die je afbelt voor het wekelijks rondje samen rennen; hij kan niet anders. Dat is vervelend maar om daar nou kwaad over te worden? Begrip en sympathie lijken me meer op z’n plaats. Mijn kracht tijdens een depressie is ondanks de uitzichtloosheid, altijd blijven doorgaan, voor zover mogelijk. Ik zet een masker op voor de buitenwereld en probeer sociale contacten en sportieve activiteiten op peil te houden. Waarom ik dat doe weet ik niet, misschien is het een onbewust overlevingsmechanisme, want er is geen hoop. Ik doe dit met grote tegenzin, angsten en desinteresse in het leven en in anderen. Het interesseert me niet als m’n beste vriend een dochter krijgt, het raakt me niet. Het interesseert me niet als er een boot met duizend vluchtelingen zinkt, het komt niet bij me binnen. Ik schaam me diep voor die desinteresse en onverschilligheid wat mijn negatieve zelfbeeld alleen maar versterkt. De meeste vrienden en familie zijn er altijd voor me. Maar de liefde, aandacht en goed bedoelde adviezen bereiken me meestal niet. Liefde en houden van bestaan niet in het hoofd van een depressief persoon. Je kunt het niet voorstellen dat iemand om je geeft, je bent tenslotte een walgelijk persoon. Daardoor benader je het soms zelfs met enige argwaan, met wantrouwen, want het lijkt zo onecht, het past zó niet bij de toestand waar je je in bevindt. Ondanks dat is het belangrijk dat de omgeving er voor je is. Eén keer in de week een sms’je met ‘hoe gaat het?’ doet me al goed.


6

Het liefst zou ik me willen opsluiten, wegduiken in m’n bed, slapen en gewoon niet meer wakker worden, rust. De schaamte en schuldgevoelens voor m’n gedachtes zijn groot, en leiden tot angsten voor sociaal contact en alles wat buitenshuis plaatsvindt. Als je het beestje een naam wilt geven, denk ik dat ik nu licht hypomaan ben. M’n stemmingsstabilisator is opgehoogd en zo denken we het onder controle te houden. Ik herken het nu voor de eerste keer, en dat is positief. Mijn familie en vrienden kennen me en zullen me waarschuwen als het uit de hand loopt. Of ik dan luister weet ik niet; ook dat is deels onderdeel van mijn aandoening. 10 tips: wat kun je doen voor iemand met een depressie? (en wat liever niet) 1. Oordeel niet, maar luister Laat de depressieve persoon praten en vraag naar zijn of haar gedachten. Een depressief persoon schaamt zich vaak voor zijn gedachten. Veroordeel die gedachten niet maar zeg dat die gedachten over zichzelf, anderen en het leven horen bij de depressie. De depressieve persoon is niet zijn gedachten, het zijn ‘slechts’ gedachten. Die horen bij zijn toestand. 2. Wees terughoudend met het geven van adviezen Adviezen kunnen worden opgevat als een verwijt. Een depressief persoon is niet dom en weet ook wel dat hij bijvoorbeeld moet gaan sporten, maar hij kan het simpelweg vaak niet. Verwacht niet dat adviezen worden opgevolgd, beter om ze niet te geven en te vragen hoe je kunt helpen. 3. Geef aandacht Blijf de depressieve persoon uitnodigen voor feestjes en andere activiteiten ook al weet je dat hij er geen zin in heeft, verplicht hem niet. Verwacht geen respons en interactie. Een sms’je met ‘hoe gaat het?’ één keer in de week doet ook al goed. 4. Verwacht geen interesse Een depressief persoon is nergens in geïnteresseerd en is onverschillig. Veroordeel dat niet, het hoort bij de depressie, hij vindt het zelf al erg genoeg dat hij zo denkt. 5. Iemand is ziek en is zichzelf niet Bedenk dat depressie een ziekte is, een depressief persoon is zichzelf niet. Zeg hem dat ook, dat hij depressief is en daardoor alles door een zwarte bril ziet. Probeer hem niet te overtuigen dat de wereld anders is dan dat hij hem ervaart maar luister gewoon. 6. Geef je eigen grenzen aan Het kan voor jezelf zeer vermoeiend en ingrijpend zijn om met een depressief persoon om te gaan. Een depressief persoon heeft weinig ruimte voor aandacht voor een ander en kan je uitputten. Neem tijd voor jezelf, zoek zo nodig professionele hulp en word geen hulpverlener. 7. Onderneem samen In een depressie wil je je het liefst terugtrekken en alleen zijn. Blijf stimuleren en uitnodigen om samen activiteiten buitenshuis te ondernemen, stel je hierin niet dwingend op. 8. Zoek professionele hulp Zeg hem dat hij professionele hulp moet zoeken, dat er therapieën en medicijnen zijn die hem kunnen ondersteunen. Wees hierin ook niet dwingend, het moet uiteindelijk uit hem zelf komen. 9. Vraag waarmee je kunt helpen Een depressief persoon heeft vaak moeite met de dagelijkse dingen, administratie, boodschappen doen, huishouden, etc. Z’n competenties zijn minder en het interesseert hem gewoon vaak niet. Verwijt hem dat niet maar bied je hulp aan met gepaste terughoudendheid. 10. Praten over zelfmoord. Regelmatig hebben depressieve personen zelfmoordgedachtes. Vraag hem hiernaar en veroordeel ook deze gedachten niet. Reken maar dat hij zich er schuldig over voelt. Zeg hem dat hij waardevol is, dat de gedachten bij de depressie horen en dat het voorbij gaat. Het kan al helpen voor hem om erover te praten. Luc Vercauteren, 13 juni 2015


7

Niet alles is wat het lijkt Mijn dochter Marlijn en haar vriend Lars zijn een paar maanden geleden naar Thailand en Indonesië geweest. Twee maanden lang hebben ze daar rond gezworven. Dan zul je denken dat, dat wel genoeg vakantie is voor een jaar. Maar een paar weken geleden besloten ze toch nog een lang weekeinde Londen te boeken. Ze vertrokken op een donderdagmiddag. Mijn vrouw Ineke en ik waren er zelf ook een paar dagen tussenuit geweest en kwamen diezelfde donderdag halverwege de avond thuis. Er stonden vier fietsen op het kleine erfje bij onze voordeur. Drie daarvan waren niet echt interessant voor een eventuele fietsendief, maar die van Lars wel. Hij was solide, mooi, stoer en vooral nieuw en duur. "Ik zal hem maar achter in de tuin zetten, straks wordt hij nog gestolen.” Maar ik was moe en toen ik zag dat mijn vrouw Lars zijn rijwiel wat beter tussen de andere drie fietsen plaatste, zuchtte ik, “morgen zet ik hem achter in de tuin”. De volgende ochtend, na het openen van de gordijnen, hoorde ik Ineke zeggen: “Nee hè, de fiets van Lars is weg. Hij is gestolen!" Ik had ineens enorm veel spijt dat ik hem de vorige avond niet achter op het erf had gezet. Mijn vrouw ging naar haar werk en ik was kwaad op de laffe dief en verdrietig voor Lars. Maar vooral boos op mezelf. "Had ik maar…” Ik belde de politie om aangifte te doen, maar dat kon volgens de telefoniste beter via internet. Maar dan wel met alle gegevens die ik daarbij nodig had: burgerservicenummer, verzekeringspapieren, framenummer, enz, enz... De ouders van Lars waren op vakantie in een ver, warm land en de gegevens lagen thuis in een kast. Ik kon er dus niets mee en besloot te wachten tot Lars en Marlijn weer thuis zouden zijn. Ik wilde hun weekeinde Londen niet verpesten met dit nare nieuws. Ondertussen bleef ik boos op de dief en op mezelf. Bij ons achter, in de tuin, stond een oude witte Multicycle, een fiets die ik ooit zou opknappen. Het was er nooit van gekomen omdat ik het nut er niet van inzag. Voor mijzelf was het frame van 63 centimeter veel te hoog, maar Lars met zijn lengte van 1,96 meter zou er prima op kunnen rondfietsen. Ik kocht een nieuwe voorband, een slot, een ketting, een fietsbel en een nieuw achterlicht. Een derailleur had ik nog liggen. De volgende dag zou ik eraan beginnen. Ondertussen kregen mijn vrouw en ik allerlei berichtjes uit Londen. Ze waren van alles aan het bezichtigen vanuit hun uitvalsbasis: een leuk pittoresk hotelletje. We kregen foto's door gemaild en leuke verhaaltjes te lezen over hun trips. Big Ben, Buckingham Palace, enz, enz… En telkens vroeg ik me af of ik Lars het vervelende nieuws zou vertellen. De volgende dag was er een van knutselen, monteren en afstellen. En ook al had Lars zijn eigen stalen ros er niet mee terug, de gereviseerde Multicycle zou hem in staat stellen om naar het station, zijn werk en andere plekken te fietsen. Het was niet alleen voor Lars dat ik die fiets had opgeknapt, maar ook voor mezelf. De laffe diefstal was ook mijn schuld. En door het aanbieden van een alternatief voelde ik me minder bezwaard om hem het vervelende nieuws te brengen. De drie fietsen die nog voor het huis stonden zette ik op slot met een dikke kabel en een stevig slot. En als ik door de stad fietste keek ik overal rond of ik daar misschien de gejatte tweewieler tegenkwam. De dagen verstreken en het moment waarop Lars en Marlijn naar huis terugkwamen was aangebroken. Ze zaten in een bus in Engeland. Nadat ze de kanaaltunnel uit waren besloot ik het Lars te vertellen. Dit deed ik via WhatsApp. Hieronder lees je onze berichtjes. In eerste instantie denkt Marlijn dat het over haar fiets gaat.


8

Hiermee is het verhaal tot een goed einde gekomen. Maar het mysterie is ondertussen alleen maar groter geworden. Toen ik mijn buren over het voorval vertelde, verzekerden ze mij dat hun fietsen totaal niet lijken op die van Lars. Ook hadden ze die avond geen visite gehad. Snapt u het nog? Fred.

Herfst! Dan zal ik zelf maar het zonnetje in huis zijn Loesje.


9

Yenthl Mijn ouders hadden altijd al geweten dat ik anders was dan mijn zussen. Bij mij is het dat ik heel veel structuur nodig heb. Dat houdt in dat ik strakkere regels nodig heb dan een ander persoon van mijn leeftijd. Ook heb ik meer begeleiding nodig in alles wat ik doe, kan me moeilijk tot niet aanpassen in nieuwe situaties. Ik heb enorme emotie veranderingen, dat houdt in, dat als ik boos ben ik geen tussenstapjes kan maken van boos-iets bozer-erg boos-enorm booswoedend, maar gelijk van boos naar woedend gaat. Ook kan ik ineens overslaan van blij, naar immens verdrietig zonder dat ik dat in de hand heb. En ook kan ik me moeilijk voorstellen hoe een ander zich voelt in een bepaalde situatie. Toen ik een jaar of 5 was, zijn mijn ouders begonnen met het zoeken naar hulpmiddelen om het beste met mijn problematieken om te gaan. Zij zijn toen in de particuliere sector terecht gekomen. Via het Som heb ik toen video home training gehad. Dat houdt in dat er iemand jou gedurende een hele dag gaat filmen met alles wat je doet. Als die dag dan voorbij is, gaat diegene samen met jouw ouders kijken naar hoe jij dingen oplost en hoe je ouders je daarbij begeleiden, in de hoop dat ze je ouders meer tips mee kunnen geven om jou nog beter te begeleiden en sturen in alles wat je doet. Nadat video home training niet bleek te helpen zijn we overgegaan naar Speltherapie. Eerst, kreeg ik dat individueel en naderhand ook nog in een groepsverband. Wat speltherapie inhoud is eigenlijk heel erg simpel uit te leggen. Aan de hand van spelletjes te doen met de therapeut of met groepsgenoten gaan ze kijken of ze kunnen achterhalen hoe jij dingen inziet en hoe jij dingen oplost. Ze geven je ook een aantal 'handvatten' mee die je buiten die therapie ook zou kunnen toepassen. In die 2 jaar dat ik speltherapie (groepsverband en individueel) hen gedaan,heb ik enorm veel geleerd. Zelfs nu, een aantal jaren later, heb ik nog altijd profijt van de dingen die ik daar heb geleerd. Maar ondanks dat het heel veel heeft geholpen, waren mijn gedragsproblemen nog niet helemaal opgelost. Een aantal jaren hebben mijn ouders het zelf nog geprobeerd mij goed te kunnen begeleiden. Sommige momenten ging dat heel goed, en anderen juist totaal niet. Toen ik naar de middelbare school ging, ging het eerst een tijdje goed,.de eerste 3 maanden,.en daarna ging het steeds meer bergafwaarts. Toen hebben mijn ouders de regels voor mij wat strakker aangetrokken en ging het weer een aanzienlijke tijd goed. Maar het 2e jaar van de middelbare school was het weer hetzelfde liedje. Toen ik te horen kreeg dat ik niet op die school kon blijven omdat ik geen theoretische leerweg aankon, was ik totaal gebroken. Want dat was een mega verandering die ik totaal niet zag aankomen. De school waar ik toen heen ging heeft niet veel goeds met me gedaan. Ik ben daar zoals sommige mensen waar ik nog contact mee heb, totaal verpest. Omdat het daar niet goed met me ging ben ik heel wat aantal kilo's aangekomen. Op een gegeven moment ging het zo slecht met me, verkeerde vrienden, vaak ruzie met mijn ouders, dat het totaal escaleerde. Mijn ouders hadden door dat twee van mijn vrienden, die op het eerste gezicht enorm nette mensen leken, totaal verkeerde plannen met mij hadden. Zij hadden mij daar over verteld, maar ik wilde het maar niet geloven en verbrak het contact niet. Op een gegeven moment kwamen mijn ouders er toch achter dat ik nog contact met die vrienden had en zijn enorm boos geworden dat ik toch niet naar ze luisterde. In die situatie had ik geen hand meer over mezelf en ben toen in een impuls van huis weggelopen en heb geroepen dat ik ze nooit meer wilde zien. Achteraf ben ik er enorm blij mee dat mijn vader me achterna is gegaan en me mee naar huis heeft genomen. Op dat moment wisten mijn ouders het ook niet meer en zijn ik en mijn moeder naar de huisarts gegaan om daar naar goede raad te vragen. Mijn huisarts had ons ook al, toen ik 5 jaar was op video home training gewezen en de speltherapie. Nu gaf hij ons de raad om naar het GGZ te gaan en daar verder uit te zoeken


10

wat er nu aan de hand was. Eerst kregen we een afspraak met een psychiater. Hij stelde de diagnose dat ik Autisme Spectrum Stoornis had. Of te wel ASS. Die psychiater had ons een boek aangeraden om te lezen en meer te weten te komen over ASS. Dat boek heet Geef me de vijf. Het is geschreven door een vrouw die zelf ook kinderen heeft met het Autisme Spectrum syndroom. Dat boek heeft mij en mijn ouders veel informatie gegeven over wat ASS inhoudt. Toen het bekend was dat ik ASS heb, zijn we ook gaan zoeken naar een soort van training die mij kon helpen beter met mijn problemen om te kunnen gaan. Zo zijn we uitgekomen bij de TOM training. Dat is een training die je in een groep van ongeveer 6 tot 8 anderen jongeren volgt. Ik viel dan onder de groep van 12 tot 18 jarigen. In die trainingen ga je in op verschillende dingen. Onder andere: hoe iemand zich voelt als jij een kwetsende opmerking maakt naar hem of haar, Hoe je je op de juiste manier kunt voorstellen, omgang met anderen, hoe je je voelt in een plotselinge situatie en hoe je dingen moet oplossen. In de groep waar ik tijdens de TOM training zat voelde iedereen zich heel erg thuis. We durfden allemaal tegen elkaar te zeggen hoe we ons voelden als iemand een vervelende opmerking maakte. Of als iemand iets deed waar jij je erg aan ergerde. Kortom, we durfden meer dingen te zeggen en meer gevoelens te uiten dan dat we in de “echte buitenwereld” zouden durven. Voor mij persoonlijk had de TOM training niet veel nut. Ik leerde er bijna niets. Bijna alles wat ze daar deden en leerden, had ik al bij de speltherapie gehad. Het was dus alleen maar herhaling voor mij. Toen de evaluatie van de TOM training kwam, legde ik uit aan de trainers dat ik er niet veel profijt van had. Zij gingen samen een ander alternatief zoeken. Zo kwamen zij uit op de cognitieve vaardigheden training. Aan die training ben ik nog niet begonnen dus kan ik ook nog niets over zeggen. Nadat ik de diagnose van ASS heb gekregen, heb ik zelf enorm veel van mijn stoornis geleerd. Ook mijn vriend heeft dingen van mij geleerd en hoe ik anders met dingen omga dan hij. Mijn ouders weten nu ook veel beter hoe ze dingen aan mij moeten leren en hoe ik dingen opvat. Zo is het thuis voor mij, mijn zussen en mijn ouders een heel stuk prettiger geworden om thuis te zijn en samen dingen te doen. Groetjes Yenthl.

Vergeving mijn hart opent zich breekbaar in de kwetsbaarheid van vroeger als de tranen stromen van geluk in eenvoud mij gegeven open ik niet alleen mijn ogen maar ook mijn ziel die naar verlossing zoekt om te vergeven Gisele


11

Een wereld zonder stigma mogelijk? Bij het woord psychiatrie hebben de meeste mensen wel een beeld van wat het is. Mijn ervaring is dat dat vaak niet klopt met de werkelijkheid. In mijn artikelen beschrijf ik ervaringen uit mijn werk waarmee ik hoop u een kijkje te geven binnen de psychiatrie, en u aan het denken te zetten over het beeld dat u ervan heeft. Heel lang heb ik mezelf gezien als een idealist. Ongeveer tussen mijn 14e en 25e levensjaar was ik ervan overtuigd dat ik in mijn leven - hoe dan ook - de wereld zou gaan verbeteren. Ik wist alleen nog niet hoe. Door te kiezen voor de studie Maatschappelijk Werk kwam ik in mijn ogen in ieder geval wel dichter bij dit doel. Tijdens deze studie kwam ik voor het eerst in aanraking met de wereld van de psychiatrie, maar eigenlijk had ik hiervoor niet zelf gekozen. Het aantal stageplekken was schaars dus keuze was er niet echt. Ik kon me bij psychiatrie niet veel voorstellen, behalve dat ‘het mij heel moeilijk leek’ en ook wel ‘een beetje eng’. De werkelijkheid bleek heel anders. Natuurlijk was ik ontzettend zenuwachtig al die eerste keren dat ik samen met mijn stagebegeleidster op bezoek ging bij de cliënten thuis. En ook die tweede keren. En ook de eerste keren dat ik sommige mensen alléén mocht bezoeken. Dat ik zenuwachtig was, was echter niet omdat deze mensen gek of eng waren. Ik denk dat ik juist zenuwachtig was (en ook nog wel een tijdje bleef) omdat het doodgewone, aardige mensen bleken te zijn! Uitzonderingen daargelaten, waren alle cliënten gewoon mensen die in een straat wonen, naar de supermarkt gaan, tv kijken, een huisdier hebben, praten met hun buurvrouw enzovoort. Dit klinkt alsof ik bevooroordeeld was, en dat was ik ook. Ik schrok er ook wel van dat deze mensen zo op mij leken. Dat maakte het op een hele andere manier toch wel eng (het idee ‘dit kan mij dus ook overkomen’). Wat ik met bovenstaande wil uitleggen, mag duidelijk zijn; aan de term psychiatrie of het hebben van psychische klachten kleeft nog steeds een enorm stigma. Nog steeds krijg ik op verjaardagen de vraag of mijn werk niet heel moeilijk is, en ook kijken mensen verbaasd op wanneer ik vertel dat ik in mijn werk alles in overleg doe met de cliënten. Zelfs bínnen de GGZ heersen stigma’s. Ik heb een medewerker wel eens horen zeggen dat zij ‘in haar eigen portiek toch liever niet zo iemand als buur had’. Een andere collega was van mening dat zelfmoord maar een egoïstische daad was, en hoewel hij natuurlijk deze mening mag hebben, vind ik dit nogal kwetsend voor een hoop cliënten maar ook voor nabestaanden. Ik wil mezelf echter niet schoon praten. Vorig jaar liep ik met een vriendin te winkelen in Utrecht, toen opeens in een kledingwinkel een mevrouw achter mij aan liep met de vraag of ze mijn mobiele telefoon mocht lenen. Deze vrouw zag er onverzorgd uit, had (te) veel make-up op haar gezicht en keek ook wat verward uit haar ogen. In die seconde dat ze tegenover mij stond te wachten op een antwoord, ging in mijn hoofd even de gedachte rond dat ik dat absoluut niet ging doen, ‘want ze ziet er gek uit en die rent zo weg met mijn telefoon’. Ik besloot geen gehoor te geven aan dit vooroordeel en gaf haar mijn telefoon. Ze sprak kort met een vriend, om door te geven waar deze haar moest oppikken. Daarna bedankte ze mij heel hartelijk en ging de winkel weer uit. Ik voelde trots en een beetje schaamte.

Mantelzorger Een mantelzorger is iemand die langdurig en/of intensief en onbetaald zorgt voor iemand die chronisch ziek, gehandicapt of hulpbehoevend is. De zorg is voor iemand waarmee hij/zij een persoonlijke band heeft. Een mantelzorger is geen beroepskracht.

Bijpraten nr. 71 okt. 2015 pag.12

Vakantiestemming we zitten gebeiteld zeg je je spreidt je handdoek uit de zon speelt warm op ons in dit is een waardevolle zin van chaos naar niets alsof er nog iets moest gebeuren we zitten gebeiteld zeg je om niets meer af te keuren draai ik me lekker om vraag hem niet eens waarom ik zit gebeiteld denk ik als de slaap hem overmand mijn tenen in het zand en dat twee weken lang Gisele

Loesje.


13

Vallen mag, zolang je weer opstaat Toen ik twaalf was zei ik al tegen een vriendinnetje dat ik dood wilde. Ze antwoordde dat ze dat ook wel eens had. Marion (56) deed meer dan tien zelfmoordpogingen. Twee jaar geleden kwam de ommekeer, nadat ze wegens een longembolie op het randje van de dood zweefde. "Ik ben niet bang voor de dood. Het was ook goed geweest als een poging gelukt was. Maar nu ben ik blij dat ik leef. Ik weet voor het eerst sinds meer dan veertig jaar waarom ik wil leven. Ik wil anderen helpen. De huidige individualistische maatschappij maakt kwetsbare mensen eenzaam. Ik ben nu ervaringsdeskundige en ik blog en adviseer anderen over mijn eigen ervaringen om ze te helpen. Toen ik twaalf was zei ik al tegen een vriendinnetje dat ik dood wilde. Ze antwoordde dat ze dat ook wel eens had. Gelukkig, dacht ik opgelucht. Ik ben niet de enige. Injecties Er gebeurden nare dingen met mij in het grote gezin waarin ik opgroeide. Ik speelde daarom vaak bij de buren. Het was er gezellig en ik voelde me welkom. Eén keer had ik nierontsteking en lag tien weken in het ziekenhuis. Elke dag kreeg ik pijnlijke injecties. Toch was het fijn, omdat ik niet thuis was. Na een opleiding tot ziekenverzorgster werkte ik met demente bejaarden. Ik woonde samen met mijn vriendin. Een heel gelukkige tijd. Maar ze werd verliefd op een ander. Ik stortte volledig in, op mijn dertigste. Mijn nare jeugd kwam boven. Ik voelde een enorm diepe pijn en totale eenzaamheid. Kort erna deed ik mijn eerste poging, met veel pillen. Ik denk oxazepam, ik wist van toeten nog blazen in die tijd. Een vriendin vond me en ik kwam geschrokken bij in het ziekenhuis. Omdat ik nog leefde, maar ook omdat ik het gedaan had. Die pijn bleef ik maar voelen en in de 25 jaar daarop probeerde ik het wel tien tot vijftien keer. Twee keer zocht ik bewust pillen uit die in grote hoeveelheid dodelijk zijn. Een andere keer stond ik voor de trein. Iemand greep in en de politie voerde me af, naar een inrichting. Daar was ik vaak. Soms was ik een paar weken thuis, soms enkele maanden. Een goede vriendin was altijd bang dat ik belde. Een andere vriendin belde eens mijn zus: nu moeten jullie zorgen voor Marion! Mijn familie keek vaak niet naar me om. Heel pijnlijk. Zweven Twee jaar geleden kwam ik weer bij op de ic-afdeling, boos dat ik nog leefde. Weer thuis kreeg ik plotseling geen lucht. Meteen werd ik opgenomen met een dubbele longembolie. Ik zweefde tussen leven en dood. Maar nu had ik geen controle. Heel eng vond ik dat. 'Ga je het leven nog pakken?' vroeg een hulpverlener en ervaringsdeskundige aan me toen ik beter was. Ze had gelijk. Ik had therapie gehad om het verleden te verwerken. Maar ik leerde nooit hoe ik moest leven, hoe ik relaties aan moest gaan, wat mijn eigen aandeel was in mijn leven. Dat weet ik nu veel beter. Vooral door het contact met anderen met dezelfde ervaring. Het blijft vallen en opstaan, maar ik mag vallen. Als ik maar weer opsta. Afgelopen winter was moeilijk. Overal deed het pijn. Dat bleek neuropathie (een zenuwaandoening). Is het eindelijk goed in mijn hoofd, stopt mijn lichaam ermee, dacht ik verbolgen. Met mijn huisarts sprak ik over euthanasie. Als de pijn te erg wordt, wil ik een waardig en vredig einde." Mona van den Berg. Marion van der Ven (56) .


14

Ik voel me goed met het zonlicht. Ik voel me goed met het zonlicht. Ik voel me goed bij een gedicht. Ik voel me goed op de fiets Ik voel me goed met helemaal niets Ik voel me goed bij een vrouw. Jij voelt je goed bij mij En ik bij jou. Ik voel me goed als ik kan geven. Er is genoeg goed in het leven. Alex.

Taboe Er wordt beweerd dat een depressie volksziekte nummer één wordt. Er wordt beweerd dat iedereen in zijn leven wel met een depressie te maken krijgt. Waarom heerst er dan nog steeds een taboe rond de psychiatrie? Waarom oordelen mensen nog steeds zo spijkerhard over mensen met een psychische ziekte? Waarom zijn de" gay parades" populairder dan de Week van de psychiatrie? Is het niet beter om meer openheid van zaken te geven over mensen met een psychische ziekte? Er zijn zoveel zieke mensen die geen psychische hulp zoeken. Uit schaamte voor hun [soms] ziek zijn misschien, voor wie of wat? Moet het thema van de week van de psychiatrie dan liefde en begrip zijn? En dan bedoel ik liefde voor elkaar. Er zijn weleens mensen naar mij toegekomen om advies te vragen. Mensen die ik al jaren ken. Zij willen om een of andere reden geen professionele hulp. En dan heb ik het nog niet eens over mensen uit andere culturen. Bij mij in de flat woont een vrouw, haar man is in de oorlog dood geschoten. Zij moest met twee kinderen naar Nederland. Dan heb je wel even wat te verwerken zou je zeggen. Ik heb ook een Turkse vriend gehad. Zijn familie weigerde te begrijpen dat hij ziek is. Hij is gewoon afgestoten door zijn familie. Dan denk ik, sommige dingen zijn gewoon niet meer oké. Laten we dit taboe doorbreken. Maar dan ook echt doorbreken. Want het is al lastig genoeg om met een depressie of andere psychiatrische ziekte te moeten leven en je te laten behandelen. Alex.


15

'Ik geloofde het eigenlijk niet: ineens had ik een beperking' 'Ruim 6,5 jaar geleden kwam ik overspannen thuis te zitten. Ik was Informaticatrainer in Assen. Toen ik na ruim een jaar weer aan het werk wilde, brak het angstzweet me plotseling uit. Ik schrok van mijn eigen reactie en besefte dat er wat anders aan de hand was. Mijn vrouw had zich vanwege één van onze kinderen verdiept in ontwikkelingsstoornissen en toen ik de symptomen van autisme las, herkende ik hier veel van mezelf in. Ik besloot naar de huisarts te gaan en die verwees me door naar GGZ Friesland. Na verschillende gesprekken en vragenlijsten kwam de diagnose: Aspergesyndroom, een Autisme Spectrum Stoornis. Hoewel ik zelf om het onderzoek had gevraagd, schrok ik toch. Ik geloofde het eigenlijk niet: ineens had ik een beperking. Het duurde lang voordat ik het kon geloven en accepteren. Opluchting 'Gelukkig heb ik er steeds meer vrede mee. Bovendien is het ook wel een soort opluchting dat ik nu weet waarom ik bepaalde dingen doe zoals ik ze doe. Ik heb moeite met sociale contacten. Elke beweging leidt me af en als meerdere mensen tegelijk praten, komen alle geluiden binnen, maar versta ik niks. Ik ben gevoelig voor prikkels en let op elk detail. Ook vind ik het lastig om met voor mij complexe taken om te gaan. Als er te veel aandachtspunten zijn, word ik zo gespannen, dat ik er mee moet stoppen. Bovendien word ik er doodmoe van. Als kind was ik al altijd gespannen - dat was normaal voor mij - en had ik moeite met leeftijdsgenoten. Raar om nu pas te weten dat mijn ontwikkelingsstoornis de oorzaak is. Blijvend 'Hoewel ik er meer vrede mee heb, blijf ik toch last houden van mijn beperking. Het gaat niet over. Ik was altijd erg ambitieus en dat heb ik los moeten laten. Ik weet dat ik erg goed ben in mijn werk als trainer en dat ik talenten heb die juist door mijn Asperger zijn ontwikkeld. Zo kan ik me goed vastbijten in zaken en heb ik een goede concentratie als het rustig om me heen is. Maar door de beperking kan ik mijn talenten nooit volledig benutten. Dat doet pijn. Het is voor mij al een hele klus om mijn gezin en een relatief simpele baan te combineren. Meer kan er niet bij. Voor mijn gezin is het natuurlijk ook niet leuk. Eén-op-één gaan de gesprekken goed, maar als het hele gezin aan tafel zit, trek ik me terug en sluit ik me af. Dat is voor niemand leuk. We praten er regelmatig over en bovendien heb ik nog een coach/orthopedagoog waar ik regelmatig een gesprek mee heb om de dagelijkse dingen door te nemen.' Sterker 'Ik heb mezelf inmiddels veel beter leren kennen. Ik probeer mijn dag goed in te delen en zeg vaker "nee" als ik iets niet wil. Als de spanning bij mij oploopt, weet ik nu hoe ik me moet ontspannen en ik heb veel meer rust gekregen. Bovendien probeer ik niet meer te veel te kijken naar wat anderen kunnen en hoe zij het doen. Doordat ik een groot deel van mijn leven probeerde te doen als anderen, werd ik ziek. Ik probeer me nu te richten op dingen die wel goed gaan en ik ben er uiteindelijk veel sterker uitgekomen dan ik erin ben gegaan. Ik hoop dat mijn verhaal wat vooroordelen weg kan nemen en mensen wat hebben aan mijn jezelf is zeker de moeite waard.' Peter van der Laan, 46 jaar. De naam in dit verhaal is gefingeerd.

Geef je mening vleugels Loesje.


16

Mijn vader dacht dat hij werd achtervolgd Op een avond kreeg Freek telefoon van zijn vader. Het was een paar weken na het overlijden van zijn moeder. Zijn zeventigjarige vader kwam niet goed uit zijn woorden, klonk verward en vertelde zijn zoon dat hij al een tijdje achtervolgd werd. 'Door wie?' wilde Freek van zijn vader weten. ‘Door mensen die kwaad willen,' luidde het antwoord van zijn vader. Hij wist zeker dat er een complot tegen hem gesmeed werd. Er zat niets anders op dan te vluchten, net zoals hij in de oorlog had gedaan. Eerst dacht ik nog dat zijn verhaal waar was. Wist ik veel, je hoort zoveel rare dingen tegenwoordig. Maar toen ik doorvroeg merkte ik al snel dat er iets anders aan de hand moest zijn. De buurman zou in het complot zitten en de eigenaar van de supermarkt bij mijn vader op de hoek ook. Bovendien hoorde mijn vader mensen fluisteren in de kamer waar we zaten, terwijl er toch echt niemand was behalve wij tweeën. Hij beweerde zelf dat de dood van mijn moeder ook niet toevallig kon zijn. Mijn vader praatte aan een stuk door. Ik kon er geen touw aan vastknopen. Ik heb meteen contact gezocht met zijn huisarts. Ook omdat ik me geen raad wist. Hoe moest ik op mijn vader reageren? De huisarts had het meteen al over een psychose en zei dat ik de verhalen van mijn vader niet als onzin moest afdoen. Er volgden veel gesprekken, eerst met de huisarts en later ook met een psychiater. Die gesprekken waren nodig om de oorzaken van de psychose van mijn vader te achterhalen. Hij kreeg ook medicijnen voorgeschreven. Na een tijdje werd hij kalmer en sprak hij niet meer over zijn achtervolgers. Freek:

Aandacht Soms heeft iemand een luiterend oor. En word je door diegene gehoord. Dat er iemand aandacht voor je heeft. Dan is het datgene waar je op leeft. Het doet je goed, En geeft je nieuwe moed.

Trix.

Gemiste kans door bureaucratie en regelgeving Joke studeerde Slavische talen en is altijd een ondernemend persoon geweest. Ze heeft eigen ondernemingen gehad in kinderkleding en kinderboeken. Daarnaast runde zij een babysitcentrale. Joke is 25 jaar getrouwd geweest en is moeder van zes kinderen. Dertien jaar geleden is ze gescheiden. Ze moest uit haar huis en trok met haar kinderen in bij een vriend. Helaas bleek deze vriend erg gewelddadig te zijn. Ze zocht hulp bij het AMK, jeugdzorg en het maatschappelijk werk. Maar ze voelde zich niet serieus genomen en vond er niet de steun die ze nodig had.


17

Uiteindelijk ging het mis en kwam ze op straat terecht met haar zes kinderen. Via het Leger Des Heils en de Vrouwenopvang kreeg ze uiteindelijk een eigen woning samen met haar kinderen. Geen geld voor een rijbewijs Toen ze na zes maanden min of meer gesetteld was wilde Joke wel weer aan het werk. Ze ging vrijwilligerswerk doen en mocht op kosten van de sociale dienst een cursus postmortale zorg volgen. Ze kreeg een baan aangeboden bij een begrafenisondernemer, maar had daar wel een rijbewijs voor nodig. Ze klopte opnieuw bij de sociale dienst aan, die had ten slotte ook haar cursus van €10.000, - betaald. Maar helaas, de rijlessen moest ze zelf betalen en omdat ze daar geen geld voor had ging de baan niet door. Startende ondernemer. In 2011 wilde Joke via de sociale dienst een starters traject volgen, gericht op het opzetten van een eigen onderneming. Ze had al ervaring als ondernemer, beschikte over een Middenstandsdiploma en had een plan klaar liggen voor een ontwerpbureau van kaarten. Maar ze liep tegen bureaucratie en regelgeving aan. Om in aanmerking te komen voor het startertraject was zij (met haar middenstandsdiploma) verplicht de cursus algemene ondernemersvaardigheden te volgen. Ook een inschrijving bij de Kamer van Koophandel was verplicht. Maar als je een uitkering hebt en je inschrijft bij de Kamer van Koophandel, ben je op hetzelfde moment je uitkering kwijt. Dat kon ze zich als startende ondernemer niet veroorloven. Gemiste kans door onnodige regels. Joke ervaart dit als een gemiste kans veroorzaakt door onnodige regels. Op de arbeidsmarkt had ze door het ontbreken van relevante werkervaring, werkritme en leeftijd weinig kansen. Met het opstarten van een eigen onderneming had ze de problemen op de arbeidsmarkt kunnen omzeilen. Joke pleit dan ook voor versoepeling van de regelingen rondom startende ondernemers. Vrijwilligerswerk Joke heeft vervolgens nog meegedaan aan een re-integratietraject, maar dat traject stopte omdat de tijd erop zat. Nu vindt ze het erg lastig geworden om nog aansluiting te vinden bij de arbeidsmarkt. In totaal schreef ze de afgelopen tien jaar zo’n 3.500 sollicitatiebrieven. Om toch actief te blijven zet ze zich nu als vrijwilliger in, zij zet zich nu in voor het maatschappelijk belang. Zo is ze actief in de cliëntenraad van de VO en is ze lid van de WMO-adviesraad. Ze zit in een bewonerscommissie, is actief in een wijkteam en is gevraagd om lid te worden van de adviesraad van een cliënteninitiatief, gericht op re-integratie. In het vrijwilligerswerk kan ze haar passie en werklust goed kwijt maar haar grootste wens is en blijft het vinden van een betaalde baan! Tips van Joke voor het vinden van werk. Voor cliënten:  Begin met vrijwilligerswerk.  Als je weinig kansen hebt op de arbeidsmarkt kun je een eigen onderneming starten. Voor de UWV/Sociale Dienst Versoepel de regelgeving voor starters. De verplichting om je in te schrijven bij de Kamer van Koophandel, met als consequentie dat je uitkering stopt, is een groot struikelblok. Iemand met een ondernemersdiploma zou je niet moeten verplichten om een cursus ondernemersvaardigheden te volgen. Doe nuttige investeringen. Een cursus van €10.000,- wel vergoeden maar de kosten voor het halen van het rijbewijs niet, maakt de investering in de cursus weggegooid geld. Het rijbewijs was in dit geval een voorwaarde om met de cursus betaald werk te kunnen doen. Joke. Vrijwilliger.


18

Ontmoetingsmogelijkheden Commissie Als voorplaat van dit nummer is gekozen voor het uitzicht waar we deze mooie zomer van hebben kunnen genieten tijdens de inlopen op het terras van het Snookercentrum Westend. Nu de koude dagen er weer aan komen zijn er al bezoekers die zich verheugen op het zitten rond de haard en het gedempte licht. Het gedempte licht kan bij binnenkomst ook afschrikken. Maar eenmaal aan de koffie of thee heb je dat niet meer in de gaten en wordt het ervaren als rustgevend. Het niet kunnen organiseren van thema/muziekmiddagen wordt wel als een verlies ervaren. Op dit moment zijn de meningen verdeeld over het wel of niet op zoek gaan naar een alternatief op de donderdagmiddag. Het staat als agendapunt voor de eerstvolgende bestuursvergadering. Omdat we steeds meer hoorden dat het bezoek aan de koffie/thee inloop, waarvoor een CIZ indicatie nodig, voor sommige mensen wel erg kostbaar is geworden door de eigen bijdrage en, nu de winter er aan komt, de daaraan verbonden buskosten, zijn wij op zoek gegaan naar andere ontmoetingsplaatsen. Wij hebben onze vraag, per mail, uit laten gaan naar het Dienstencentrum in Wormerland, Servicepunt in Oostzaan en de SWT’s in Zaanstad. Ook hebben wij diverse mensen, zowel mondeling als per mail, gevraagd welke mogelijkheden er zijn in hun dorp of wijk. Enkelen hebben gereageerd en hebben dezen in dit nummer opgenomen. Mocht er nog informatie bij ons bekend worden, na het naar de drukker gaan van dit nummer, zullen wij dat opnemen in het volgende nummer en zal direct, na binnenkomst, op de website gezet worden. Wij realiseren ons dat niet al onze lezers een internetaansluiting kunnen of willen betalen,deze kunnen tijdens de inloop daar vragen over stellen. Daar gaan we dan.

Womerland. De Wijngaard, Dorpsstraat 134a Wormer. Gezellig samen koffie / thee drinken en praten over wat u bezig houdt. Iedere donderdag van 10.00 uur tot 12.00 uur.

Torenerf Prins van Oranjestraat 1 1531 GA Wormer. Zondagmiddagactiviteit Van oktober tot en met mei organiseert een vrijwilligerswerkgroep van Dienstencentrum Wormerland één keer per maand op zondagmiddag een gezellige activiteit. Deze activiteiten vinden altijd plaats in de recreatiezaal van Zorgcentrum Torenerf. De kosten voor deze middag zijn € 4,50 inclusief koffie of thee en een consumptie in de pauze). Aanvang om 14.30 uur, maar om 14.10 uur staat de koffie/thee klaar. Het is mogelijk vooraf kaarten te reserveren, in de week voorafgaande aan de middag, via 075 6421300 of 075 6424408. Zondag 18 oktober 2015 A day like this, (4 koppige live band).


19

Zondag 15 november 2015. Zondag 20 december 2015.

De Westertil Kemphaanstraat 1a Wormer. Maandag 13:30 Handwerken in de Westertil Dinsdag 13:30 Sjoelen in de Westertil Woensdag10:00 Inloopochtend Ontmoetingscentrum Wormerland. Woensdag10:30 Groepsactiviteit Bewegen. Woensdag19:45 Klaverjasavond bij IJsclub Nova Zembla Woensdag 14.00 – 16.00 uur Klaverjassen, praatje maken, een lekker kopje koffie/thee te nuttigen (voor koffie en thee vragen wij een vergoeding) Donderdag10:00 Koersbal in de Westertil Donderdag13:30 biljarten in de Westertil Vrijdag 13:30 biljarten in de Westertil

Dienstencentrum Wormerland De Balk 2D, 1531 PS Wormer. 075 641 96 68 [email protected] Servicepunt/Balie DC Wormerland (open ma-vrij 9.30–12.00 uur) Servicepunt/Balie locatie Torenerf (open ma-do) 9.30-12.00 uur) Activiteiten Gezelligheid, nieuwe mensen ontmoeten en leuke activiteiten ondernemen. U bent van harte welkom! Elke woensdagmiddag en op 1 x per maand op zondagmiddag organiseert Dienstencentrum Wormerland activiteiten met een vast schema waaraan u kunt deelnemen. En op wisselende dagen worden er leuke uitstapjes georganiseerd.

Oostzaan De Bres. Dr. Snijderstraat 2a, Oostzaan. Koffie in loop. Op dinsdag middag houden wij vanaf 14.00 uur een koffie-inloop met elke week een leuke activiteit, zoals muziek, film, of misschien een handwerkje.

Als elke vrijwilliger een ster kreeg, werd het nooit donker!

Loesje.


20

Bartel Jacobsz Centrum Hervormde kerk, Kerkbuurt 12, Oostzaan 3e donderdag van de maand een koffie inloop,start 10.00 uur en is kosteloos. De Lishof, Lisweg 255 Oostzaan dinsdag om 17.00 uur. Kosten €10,50 voor een drie gangen maaltijd. reserveren, uiterlijk de maandag ervoor voor 10.00 uur. De gereformeerde kerk (het witte kerkje) Kerkbuurt 66 Oostzaan. heeft ook koffie ochtenden op dinsdag 2x per maand. Weet alleen niet welke weken.

Voor meer informatie over inlopen, dagbesteding en wisselende activiteiten enz. en de kosten hiervan: neem contact op met het Service punt in de bibliotheek.

Alleen ga je sneller, Samen kom je verder. Witte Kerkje Castricum 27 september

pastor André Wesche.

11 oktober

ds. Angelique Rijlaarsdam.

25 oktober


8 november

ds. Angelique Rijlaarsdam.

22 november


29 november ds.

Angelique Rijlaarsdam.

13 december


24 december

kerstavond om 20.00u, pastor André Wesche en ds. Angelique Rijlaarsdam.

31 december

ds. Angelique Rijlaarsdam om 16.00u.

M.m.v. Connection.

Alle vieringen beginnen om 10.00u in het Witte Kerkje, tenzij anders aangegeven.


21

Zaanstad De grote Weiver, Industrieweg 1, Wormerveer. Buurtmaaltijd Elke vrijdag avond verzorgen vrijwilligers een vegetarische maaltijd van meerdere gangen voor slechts €6. Kaarten kunnen gekocht worden aan de bar vanaf 18.00 uur. De maaltijd wordt om 18.30 uur geserveerd en is dikwijls uitverkocht. Kom op tijd is het credo, reserveren kan niet.

Bullekerk Westzijde 75 Zaandam Hier kun je een kopje koffie of thee halen van 11.00 tot 14.00 uur op de donderdag.

Noorderkerk Heijermanstraat 127 Zaandam Hier kun je op woensdag warm eten vanaf 11.00 uur. Zaandam-Noord/ Kogerveld

Buurthuis de Bovenkruier Drielse Wetering 49 Zaandam, het Kalf Van maandag tot en met woensdag koffie-inloop vanaf 10.00 uur tot 16.00 uur. Iedere dinsdag van 12.00 uur tot 13.00 uur wordt er een warme lunch geserveerd. De kosten zijn€ 3,00 pp en graag voor 11.00 uur s 'morgens melden. Het Sociaal Wijkteam Zaandam-Noord/ Kogerveld heeft sinds 2 september een tweede locatie geopend. n.l..

Schatrijk Voormalig schoolgebouw Dovenetelweg 116, Kogerveld Op maandag, dinsdag en donderdag ben je van harte welkom bij de koffie-inloop in de ruimte van Schatrijk. Iedere maandagmiddag vanaf 13.30 uur tot 16.00 uur een creamiddag voor ouderen. Iedere donderdagmiddag vanaf 13.30 uur tot 16.00 uur het Theehuis voor vrouwen. West/Oude Haven Nova Zembla 2 1506 VD Zaandam Telefoon: 0882001116 In de wijk zijn de volgende 2 buurtinlopen gerealiseerd:


22

De Vertoeving Westzijde 82, naast de kerk Woensdagmorgen van 9.30-12.00 uur. ‘t Stekkie, Havenstraat 71, zaandam Havenbuurt, buurthuis Maandagmorgen van 9.30-12.00 uur. Nieuw West Westerkoog en Rooswijk de Zeskanter Nieuwendamstraat 2E, Westerwatering, Zaandam Inloop elke donderdagochtend tussen 9.3011.30 uur.

Krommenie De Palmboom (ingang SWT), Snuiverstraat 63a, Krommenie. Wijk Wandeling Een wandeling met dorpsgenoten langs de mooiste plekjes van Krommenie. We zijn maximaal een uur onderweg en aansluitend drinken we samen, koffie of thee. Wanneer: iedere dinsdagmiddag van 13.00 tot 15.00 uur. Deelname: gratis en na afloop drinken we samen koffie of thee. Uw aanwezigheid is geheel vrijblijvend. Informatie: Telefoon 088 – 38 33 012 Email: [email protected] Rosmolen Rosmolenstraat Heijermansstraat 129 Zaandam (achter de Noorderkerk) U bent elke maandag welkom bij KOFFIE & DOEN vanaf 10.00 uur tot 11.30 uur in buurthuis de Kolk.

KoffieTijd: 's Morgens van 10 tot 12 uur: in Krommenie Gewoon voor een praatje, een spelletje en een luisterend oor. 1e woensdag van de maand in de ontmoetingsruimte van de Petruskerk (door de Zonnebloem) Snuiverstraat 2 3e woensdag van de maand weer in de ontmoetingsruimte van de Petruskerk (door de RK parochie) Snuiverstraat 2 2e woensdag van de maand in de Protestantse Nicolaaskerk aan het Kerkplein 1 (mede vanuit de Doopsgezinden) 4e en 5e woensdag van de maand in de Leliekerk aan de Lisdoddelaan 1. (Ned. Ger. Kerk) Een gezamenlijk project van de Raad van Kerken en de Zonnebloem.


23

Redactie. Deze pagina was eigenlijk bedoeld om u nog meer te informeren over inlopen en gezamenlijke maaltijden, enz. Voor meer van deze informatie moeten wij, HELAAS, verwijzen naar de website’s van buurthuizen, kerken en SWT’s. Hopelijk staat er tegen de tijd dat u dit leest, meer informatie op over de onderwerpen, inlopen, maaltijden en dagactiviteiten en ook de prijzen daarvan. En of er wel of geen indicatie, keukentafelgesprek aan te pas moet komen. Voor het samenstellen van deze “Bijpraten” hebben alle wijkteams, enz. per mail om informatie gevraagd. De reacties heeft u kunnen lezen en staan op de website. Mocht er meer informatie komen na onze vraagstelling dan gaan ze op de site op de pagina ‘ontmoetingen’ “waar nog meer” in info “ dagbesteding” Wij zijn ons ervan bewust dat vele van onze lezers geen internet aansluiting hebben en vinden wij het jammer dat we niet compleet kunnen zijn. Redactie.

Ik vraag me af! Hoe een regering van vrijwilligers het zou doen? Loesje.

Colofon: "Bijpraten". Redactieadres: Zaans Praatcafé, Oldebroeksraat 33,1507 LA Zaandam. Telefoon: 075 - 631 51 91. E-mail: [email protected] Bankrekeningnummer: NL72RABO0150725701 T.n.v. Stichting Zaans Praatcafé, in Zaandam. Oplage: 940 exemplaren. Wordt ook per mail verzonden naar: Gemeenten, zorgaanbieders, organisaties, instellingen, wijkteams enz., In de ons subsidiërende gemeenten in Zaanstreek/Waterland en privéadressen. Medewerkers: Agnes, Alex, Fred, Gisele, Klaas, Kokkie Dance, Linda, Lous, Michel, Nicolette, Thea, Wil. Drukwerk Het Watermerk. Industrieweg 1 Wormerveer.

Wilt u Bijpraten op papier ontvangen, laat dit weten aan de redactie. E-mailadres: [email protected]


24

Recept Gevulde pannenkoeken met komkommersalade. Benodigdheden voor de salade: 1 grote komkommer 4 eetlepels azijn 2 eetlepels suiker Bereiding komkommersalade: Schil de komkommer (toppen er af) en snij in kleine blokjes of rasp grof. Meng dit met vier eetlepels azijn, 2 (of drie) eetlepels suiker (of een beetje zoetstof) Zet afgedekt weg in de koelkast totdat je het gebruikt. Klaar! Benodigdheden voor de gevulde pannenkoeken. 1 pak kant en klare pannenkoeken (of bak ze zelf) 2 ons gehakt 1 klein blikje bruine bonen (400 gr.) 1grote ui. 2 tenen knoflook Een zakje chili concarne mix Bereiding gevulde pannenkoeken: Bak het gehakt rul en los in een beetje olie of boter in een koekenpan totdat het gaar is. Pel en snij de ui in kleine stukjes. Roer deze door het gehakt en bak deze even mee. Pers de knoflook of snipper deze fijn en voeg bij het gehaktmengsel. Voeg nu de uitgelekte bonen toe en de chili concarne mix. Roer goed door elkaar en nog even blijven doorverwarmen. Leg een pannenkoek plat neer. Schep er een deel van het mengsel op. En rol hem op. (halverwege het rollen even de buitenkanten naar binnen vouwen en dan doorrollen). Ga hiermee door totdat de vulling op is. Je kunt ze nu eten, of nog even naast elkaar in de koekenpan met een deksel er op om door te verwarmen op laag vuur. Tip: Als je ze naast elkaar in de pan legt, kun je ze ook nog bestrooien met geraspte kaas dat je op laag vuur laat smelten (deksel op de pan). Heerlijk met de komkommersalade erbij! Smakelijk eten!

Eten is een noodzaak, maar bewust eten is een kunst.

"Wij, mensen die zorg nodig hebben van de GGZ, wilden voor onszelf een ontspannende ontmoetingsgelegenheid buiten de zorg". Waar wij elkaar en anderen op een recreatieve manier kunnen ontmoeten. In de 15 jaar hebben wij, en anderen, onze vrienden- of kennissenkring daardoor kunnen vergroten en onze ervaringen kunnen delen." Vanuit deze ontmoetingen kunnen onze belangen behartigd worden.

Ontmoetingsmogelijkheden Iedere maandag Van 14:30 tot 16:30 uur In

Westend Snooker € 1,50 p.p.

Westzijde 28 in Zaandam.

Iedere maandag en donderdag Van 15.00 tot 17.00 uur In

Westend Snooker Westzijde 28 in Zaandam. In de zaak is een inpandige

rookgelegenheid.

Eerste kopje koffie/thee wordt u aangeboden door onze gastheren/-vrouwen.

Iedere donderdag Zwembad de Slag, Van 10:00 tot 11:00 uur Koningsgeelstraat 3 in Zaandam. Kosten € 2,00 verrekening tijdens de donderdag inloop. Meer informatie: tijdens de ontmoetingsmogelijkheden. Per telefoon: 075 6315191 Per email: [email protected]

Wilt u Bijpraten op papier of per mail ontvangen, laat dit weten aan de redactie. E-mailadres: [email protected], of tel: 075 6 31 5191 Meer informatie: www. zaanspraatcafe.nl, ook over veranderingen in de GGZ zorg. https://www.hoeverandertmijnzorg.nl

Geen indicatie, geen eigen bijdrage voor activiteiten en vrijwilligerswerk van het Zaans Praatcafé.

Bijpraten Beraber konuşalım

Recommend Documents