The hills are alive In alle rust vertrekken we op vrijdagavond met de Stena Line vanaf Hoek van Holland en worden vanuit Doorn via de webcam bijna letterlijk uitgezwaaid. Je ziet bij wijze van Marja en Daani staan! Zittend op het dek genieten we van de avondzon, de ertsoverslag en later op de avond van de vele lichtjes op de 2e Maasvlakte. De telefoonbatterij gooit de energie eruit want er wordt veel gefaceboekt en gsmst. Leuk om zo uitgezwaaid te worden! Na een goede en rustige vaart komen we in Engeland aan en beginnen de vakantie met een bezoek naar de dierentuin van Colchester. Net als Blijdorp bestaat deze zoo 50 jaar. Het is vrij heuvelachtig opgebouwd, er is gebruik gemaakt van de natuurlijke omgeving. Vele verblijven zijn groot en modern. De route is makkelijk aangegeven, zijsporen ook en als je die volgt kom je automatisch op de hoofdroute terug. De zeeleeuwen gieren als raketten over je heen als je in de tunnel loopt. Ook hier stealth snelheid! En een hele grote leefkooi waar je doorheen kon lopen en je midden tussen de marmosets stond. Hele kleine live aapjes, lijken een beetje op Gizmo's. Bury St. Edmunds is ons eerste stadje, The Angel heeft een volledig groene gevel en onder de ramen enorme ladingen fuchsiagekleurde petunia's. We zijn onder de indruk van de gezellige, moderne inrichting. Leuke kamer, de auto wordt voor ons weggezet en de sleutel hangt aan een enorme bos met andere computertjes. Sleutelmans is belangrijk en rijdt in bijzondere auto's zoals later zal blijken. We zitten een treetje lager als we vaag dof geronk horen. En dan blijkt er voor ons raam een knalrode Ferrari geparkeerd te staan. Even verderop een zilveren Bentley. Van wie blijft een raadsel maar onze ogen glimmen! Met genoegen constateren we vier sterren en vette auto's. Erg leuk om mee te beginnen! Het systeem Park and Ride is in Engeland een goed begrip, zeker in de buurt van de grotere bekende steden. Je betaald een prikkie en ze brengen je zo naar het centrum. Zonder stress en al helemaal geen dure parkeergarage. Cambridge is de eerste stad die we op die manier bezoeken. We moesten even zoeken waar we waren maar dan vinden we de VVV. Daar is het zo warm dat het zweet ons uitbreekt en ons de eerstkomende uren niet meer verlaat. We wandelen een route door het oude centrum en komen zo bij de universiteitsgebouwen. Je mag niet overal naar binnen maar dat zal ons een zorg zijn en maken door de hekken heen een paar mooie foto's van de binnentuinen. We kunnen gelukkig wel kaartjes bemachtigen van de King's College Chapel. Prachtig, hoog, lang, mooi plafond en een schitterend orgel. En Japan en China zijn zeker allemaal geëvacueerd, alles loopt namelijk hier! We eten uiteraard in een pub en drinken een enorm groot glas cola leeg, vochtaan- in plaats van af-voer. Later, bij het zien van de punters op de rivier de Cam realiseren ons, dat het geen zitten was geweest. Het stond op de wenslijst maar we zijn blij dat we dat geschrapt hadden.
Augustus 2013 - 1
De Royal Baby wordt ieder moment verwacht. De radio en tv staan op scherp en ik reageer onmiddellijk als op de 21e breaking news op tv wordt gemeld. Helaas, het gaat niet over Kate en Wills, het is een reclame. De volgende morgen is het wel raak, Kate is naar het ziekenhuis met de eerste verschijnselen van de aanstaande geboorte. Bij voorbaat al een grootheid. Dat duurt nog een dag en dan wordt Londen gek. Baby Cambridge is geboren, een jongetje. Radio en tv draaien overuren, souvenirs zijn overal voor vele prijzen te koop. Ingeschat wordt dat er toch zo'n 250 miljoen pond omzet zal zijn. De UK en de aanverwante continenten omarmen Baby Cambridge en genieten van het goede nieuws. De kleine is de 3e in lijn. Overgrootoma Liz geniet zichtbaar op tv: ze heeft dan ook drie jongens achter zich en de lijn Mountbatten is verzekerd. Zo ook de monarchie. De kleine weet echter nog lang niet hoe belangrijk hij is: George Alexander Louis is een heerlijk ventje als hij aan de wereld wordt getoond door zijn trotse ouders. Het roept ook direct herinneringen op aan de geboorte van Wills zelf, 31 jaar geleden. Diana wordt veelvuldig in beeld gebracht en uiteraard wordt er vergeleken. Harry waarschuwt z'n broer dat hij een dure oppas is. En het behoeft geen betoog: ja, ik heb de Daily Mail, nog wat andere losse krantendelen en de eerste glossy van George! Ons hotel Shillingford on the Bridge aan de Thames ligt op een leuke plek: veel groen met een mooi uitzicht. De Thames gaat aan onze neus voorbij zeg maar. Diverse strijkijzers passeren, ook de narrowboats komen hier voorbij. Als gast mag je gebruik maken van het zwembad. Wie niet in het hotel verblijft moet 5 pond betalen. Op de Thames zwemmen zwanen en eenden maar er is ook een paartje rode wouwen in de lucht. Die betalen vast niet! We zitten in de schaduw op het terras want het is erg warm in de kamer. Daar hadden we handdoeken te weinig, stap je vanuit je bed zo de badkamer in waar nog nauwelijks wc papier is. Er hangt op vele plekken stofrag aan het plafond. De ene helft van het personeel kan nog vriendelijk lachen, de andere helft is het verleerd. Onze kamer ligt in het oudste gedeelte van het hotel en dus ook hier linksom, rechtsom, trap op. Op vreemde plaatsen hangen extra lampen. De ene doet het niet meer dus dan maar er eentje naast die het wel doet. De vensterbanken in het restaurant kunnen wel een stoflap gebruiken om het ongedierte af te voeren. Ontbijt is er slechts tot 9 uur. Verf bladdert van het hotel, bijna waar je bijstaat... Oxford is dus ook zo'n stad die je bezoekt via het P&R systeem. Midden in High Street stappen we uit. Even kijken waar we zijn op de kaart. Die worden op de busstations van de P&R's verkocht. Bodleian bibliotheek is vlakbij en dan lopen we tegen een fikse teleurstelling op. Het is uitverkocht en er gaan er maar een paar per dag naar binnen omdat er ook gewoon gestudeerd wordt. Buiten is het smoorheet. We gaan op zoek naar vocht, is het niet bij de ene Starbucks dan wel bij de andere. Uiteraard en Caramel Machiato maar ook vers citroensap. Daar bestuderen we de kaart en besluiten Merton Street in te lopen en dan zo terug naar de bus. Het is te heet om te gaan zwerven tussen de hordes Japanners en Chinezen. En dan stappen we in de tijd terug... Dik 300 jaar geleden reden in Merton Street de coaches, voortgetrokken door de paarden. De keitjes liggen er nog, de huizen staan er in volle glorie te glimmen, soms scheefgezakt. Of je zo een filmdecor instapt. Voor je geestesoog wandelen mannen met hoge hoeden en lange jassen, trippelen dames op gerijgde laarsjes, een hoepelrok en een kanten paraplu tegen de zon voorbij. De postkoets komt voorbij... Paardenvijgen her en der. Een zwerfhondje. En dan leren we in de tegenwoordige tijd dat de opperhobbit Tolkien er ooit gewoond heeft in de 70'er jaren!
Augustus 2013 - 2
Woodstock heeft Blenheim Palace, Unesco World Heritage site want de beroemde Sir Winston Churchill is er geboren en heeft er uiteraard gewoond. In een prachtig groot park staat een mooi, normaal formaat paleis. Meer een soort groot landhuis. Je kunt er wandelen en binnen twee exposities bekijken. Uiteraard hangt de hele stamboom er en zo komen we er achter dat de Churchills verbonden zijn met de Spencers, van Diana. Al weer die koninklijke twist. Er hangen foto's van zijn jeugd, z'n wieg, uitleg over z'n politieke verbintenissen en militaire loopbaan. Stomtoevallig volgt die week op tv een special over Winston tijdens de 1e en 2e wereldoorlog en zijn vrouw Clemmie die tijdens die jaren een grote rol speelde. In het kasteel komen we kasten vol met tinnen soldaatjes en aanverwante artikelen tegen. Voor werkelijk een godsvermogen. Het park is goed onderhouden, er lopen grote eenden en er is zelfs een waterval aangelegd met een grote vijver. Het meer is aan de zijkanten begroeid met waterlelies en overal lopen hele kleine bruine kikkertjes zodat je ook nog moet oppassen waar je loopt! Het is zo warm buiten dat we binnen een broodje eten en wederom de colakraan leegdrinken. De Italiaanse tuin vinden we per ongeluk omdat we dachten dat die kant op de uitgang was. Lichtelijk verhit komen we terug bij de auto en drinken daar een paar waterflessen leeg. Die hebben we gelukkig in overvloed bij ons. We gaan via de Cotswolds richting Wales maar nemen een verkeerde afslag en gaan dus blijkbaar richting Birmingham. Niet helemaal de bedoeling dus we keren na vele kilometers en beginnen in Chipping Camden. Het dorp is uiteraard opgebouwd uit de zandgekleurde stenen waar de streek beroemd om is. Helaas staat de hoofdstraat volgebouwd met auto's. Jammer want het verpest een beetje het beeld. Wat wel opvalt is de enorme hoeveelheid diverse kleuren stokrozen. Vol in bloei. Ze kleuren goed bij het zandsteen. Dan komen we in Broadway terecht. Met recht een brede weg. Zandsteen uiteraard en ook hier weer de stokrozen. Rieten daken. Het is gezellig druk, her en der winkeltjes, een tentje om te eten, plek genoeg voor iedereen. Hier heerst vakantierust. En vinden we de Ploughman's lunch: de een met cheddar, de ander met ham. Zuinig zijn ze niet. Wat een zalige lunch is dat toch. Bourton on the Water is het mekka van de lieflijke Cotswolds zeg maar. Er stroomt een riviertje door het dorp, bruggetjes her en der. Het geheel doet Venetiaans aan. Zelfs met de hoeveelheid toeristen die letterlijk overal neergestort zijn of in de rivier lopen te spetteren. Bij het museum staan mooie auto's buiten die vroegere tijden doen herleven. Helaas ontbreekt het aan tijd om er meer aandacht aan te besteden. Overal zijn ijstentjes opgedoken, de omzet stijgt met deze temperaturen. Llandrindod Wells klinkt als erg bekend maar het is een in slaap gevallen stadje. Op welk tijdstip we er ook rijden, er rijdt wel wat en er lopen mensen maar het is niet gillend druk. The Metropole is groot, hoog en groen en we hebben er een mooie grote kamer. 's Avonds gaat het regenen maar ach, we mogen niet klagen! Totdat 's nachts om 04.15 de zwaluwen gaan gillen van de honger, of er moet iets op jacht zijn geweest. We hebben overigens erg goed gegeten in het restaurant. Wie het eerst kwam wie het eerst maalt, vriendelijk personeel en ze liepen de poten uit het lijf. En blijven lachen. Maar de enorme schaal met diverse vleessoorten en het potje vlees met bladerdeeg ging er in als koek. En de chef's boards met kaas wordt ook ontdekt... Het nationale park Brecon Beacons staat op de planning maar tijdens de voorbereidingen had ik al moeite met iets vinden en nu tijdens het uitwerken van het verslag hebben we grote
Augustus 2013 - 3
moeite met het terughalen van vakantieherinneringen. Het visitorcentre lag boven op de heuvel, in de omtrek schapen in de velden. Koffie buiten in de tuin en gezelschap van een brutale mannetjesvink die op snaaitocht was. We signaleerden weer de nodige rode wouwen. Gaat goed met de populatie. Ook hier tuintjes met uitbundige bloemenpracht. We hebben een tocht gemaakt, het is een mooi heuvelachtig gebied met vele schapen en waar je goed kunt wandelen. Iets wat niet in ons bloed zit. Want de waterval waar je achter langs kunt lopen ligt op 4 uur afstand van het visitorcentre. En dus laten we die rustig spetteren. Wat de Brecon Beacons wel hebben is Penderyn: een heel klein dorpje dat een prima whiskystokerij heeft. De kleinste van de wereld maar ook de zachtste. Ze hebben er maar 1 kookpot en via die mooie koperen pot weten ze een paar heerlijke whisky's te produceren. De gids is een Jollie Joker maar hij doet het echt goed en heeft zeer gevatte humor. Iedereen steekt z'n vinger in het glas met bijna pure alcohol. Bij de vaten mag iedereen letterlijk z'n neus ophalen. Charles heeft ooit een leeg vat getekend bij de opening van de stokerij. Leeg omdat het anders alleen onder die naam verkocht mocht worden. Uiteraard krijgen we aan het eind van de tour mini's mee en kopen we ook nog wat groters en een setje. Het leuke is ook dat we continu de klemtoon verkeerd uitspreken: het is niet penderien maar pen-derrin. Mooi logo ook trouwens: het benodigde water komt omhooggespoten door een breuk in de aarde en wordt zo het gouden water. Laat de winter maar komen! Aberystwyth is een van de stops onderweg als we op weg gaan naar Snowdonia. Het is een gezellig stadje met een boulevard, je ruikt de zilte zee, er is een rotsachtige heuvel die vast het nodige aan onstuimig zeewater zal opvangen. Waarom ik er naar toe wilde weet ik niet, gewoon de naam denk ik, het klinkt leuk. We gaan met de tandradbaan naar boven voor het uitzicht en een kop koffie. Het baantje heeft z'n hoogtijdagen lang geleden achter zich gelaten maar we komen boven. Prachtig weer, in de verte wolken maar leuke foto's zo van bovenaf. Na een rit langs de kust met een laatste stop in Portmeirion komen we aan in ons volgende dorp, Beddgelert. We checken in bij de Koninklijke Geit en rommelen onszelf door naar kamer 6. Het kraakt, het is scheef, uiteraard bordeauxrood tapijt en dan vallen onze monden open... Kamer 6 is een suite, een zaal met een groot bed, grote badkamer, een loungebank, glazen tafel, twee extra stoelen met een tafeltje in de ronde uitbouw en diverse kasten waaronder een grote dekenkist. Geweldig !!! Vandaar die grijns van de receptioniste. We seinen het thuisfront in die ook allemaal achterover vallen en gaan dan het dorp verkennen. Beddgelert, gekscherend Bedlegerig genoemd, heeft een leuk riviertje dat dwars door het dorp stroomt. De zon spettert op het water, de huisjes zijn gebouwd met de bekende stenen. Er zijn diverse terrasjes, het is kleinschalig, een gevaarlijk leuke winkel, een inn met enorme hanging baskets die ook om de straatlantaarns bij de brug hangen. Het is een enorme kleurenpracht in dit idyllische bergdorpje. Bepaald geen straf om hier te zijn. De volgende dag staan we vroeg op om treintickets naar de top van de Snowdon te bemachtigen, het eindstation ligt op 1085 meter hoogte. Gelukt en om 10.00 uur tsjoeken we met de diesel een uur omhoog en klikken maar raak met de fotoknop. We hebben een half uurtje boven op de top, daarna weer een uur naar beneden. Uit voorzorg hadden we jas en vest mee maar er was geen wind en het was ook niet koud. Een schitterend uitzicht, had beter gekund maar het is wat het is. Door de wolken heen schijnt de zon in de diverse valleien, wat het een apart sfeertje geeft. En ook hier worden we vergezeld door schapen op de bergen.
Augustus 2013 - 4
Vervolgens naar Caernarfon Castle waar Charles gekroond werd door Liz tot Prince of Wales. Aan de foto's en filmpjes te zien was dit lang geleden. Mooi kasteel, veel trappetjes en doorkijkjes. Open haarden in iedere toren, goed te zien hoe het was. Overigens zat de kaartjesverkoper verbaasd te kijken naar onze toegangstickets. Ze werden namelijk niet meer verkocht... Over Penn-y Pass ofwel Llanberis pas terug, dezelfde weg als 's ochtends. Het is soms wat smal maar ach, de omgeving is prachtig. De boel is uitgesleten door gletsjers, hoog zijn de bergen en ik ben niet van plan om naar boven te lopen. Her en der zijn de weides paars aan het kleuren van de hei. Natuurlijk schapen overal maar je ziet ook diverse andere kleurtjes en het beweegt. Het zijn de vele wandelaars die de berg op en af trippelen. Ieder z'n hobby. Topnieuws in Engeland is de forse rechtszaak tegen een stel 'ouders' wiens 4-jarig zoontje om het leven is gekomen in barre omstandigheden. Ze hebben het joch categorisch mishandeld, opgesloten, uitgehongerd (stal voedsel op school), sliep op een matras doorweekt van de urine, had geen deurknop aan de binnenkant van die 'kamer' en overleed uiteindelijk door vermoedelijk forse slagen tegen z'n hoofd. Zijn leed was geleden. De 'ouders' gingen googelen wat ze moesten doen en sms'en naar elkaar. Na 2 dagen belden ze toch maar eens 112... De foto op tv nodigt niet echt uit om te zeggen van leuke ouders. Beiden toonden ook geen berouw... Arm joch maar gelukkig is hem verdere ellende bespaart gebleven. Het roept wel wat op overigens want Engeland kweekt denk ik een probleem. Je ziet vaak hele jonge ouders, witte gezichtjes waar de zorgen vanaf spatten. Ze lopen achter een buggy met een kleintje er in, eentje er naast aan een looptouw en natuurlijk een telefoon. En is het dat niet dan hebben ze er al 3 of 4. Brrrrrr.... Na een natte nacht op naar Llanfair PG. Dit stadje ligt op het eiland Anglesey en het heeft de langste plaatsnaam van Europa: Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch. Dit is Welsh voor "De kerk van Maria in de laagte van de witte hazelaar nabij de hevige draaikolk en de kerk van Tysilio bij de rode grot". Deze plaatsnaam is zó lang dat hij in atlassen, op wegenkaarten en dergelijke vaak niet volledig afgedrukt wordt. We hadden er gelukkig een normaal formaat kopje koffie en een enorme souvenirshop, klever gekocht uiteraard. Toen naar Beaumaris Castle, fraai kasteel met een gracht en een dok voor de bootjes van destijds. Het is onderdeel van de verdedigingslinie van Edward I. Het kasteel is goed bewaard gebleven, vele mooie torens met nog een groene gracht en vervolgens het kasteel. Alleen een groot deel van de binnenbende is helaas verloren gegaan in alle strijd en door de tand des tijds. Evengoed, je ziet nog steeds de gaten van de steunbalken en de extra beschermende toegangspoorten. In de hoeken hangen nog stenen vazen, bedoeld voor een kaars want het zal ongetwijfeld donker geweest zijn in die tijd. En de open haarden hebben ze hier ook in grote getale aangelegd. Via Holyhead naar het vogelreservaat South Stack en de vuurtoren, .... Tower. Werkelijk prachtig weer, de lucht werd schoongeveegd door Moeder Natuur, heel veel zon, weer geen jas of vest aan en zo de klifwandeling gedaan. De gaspeldoorn, hei, fireweed en pispotjes allemaal in bloei. Wat een kleuren. Echt heeeel mooi daar. Langs de kustplaatsjes terug, vele kleine strandjes en baaien. Bij Rhoscolyn duiken we even de binnenlanden in, om te zien waar Peter heeft gewoond. Mooi maar wel erg verlaten. Daarna was het weer richting de bergen en daar trok het dicht. Dikke witte wolken werden donker en ja hoor regen! Het is een scattered showertje.
Augustus 2013 - 5
Anglesey is relatief vlak, het rolt een beetje. Veel graan, her en der koetjes en helaas verlaten boerderijen. De dikke stenen muren staan nog wel, ook in het Nationale Park van Snowdonia. Je zou er bijna een dak op plaatsen en er gaan wonen. De lieflijke baaien met stranden zijn ook een lokkertje. En toch, het waait er bijna altijd en dat is te zien aan de vorm van de bomen en de groeirichting. 'Het roer om' klinkt in de auto... Wales is echt een apart gedeelte van de UK qua inrichting. Het lijkt in vele opzichten op Ierland en delen van Schotland. Het is groen, heuvelachtig en natuurlijk zijn er overal stenen boerderijen met leistenen daken en een enorme hoeveelheid schapen, koeien, en paarden. De landerijen zijn afgebakend met stenen muurtjes, vaak begroeid. De stenen huizen hebben waarschijnlijk een dubbele werking: 's winters bieden die dikke stenen warmte, zomer's zal het lang koel zijn. De bermen zijn vaak begroeid met gele bloemetjes en fireweed (wilgenroosje) en hangen er kromme bomen over de weg. Ze zijn in hun bladerdak gekortwiekt door vrachtwagens en zo. De wegen zijn vaak smal, 2 auto's gaat maar net, de locals rijden er alsof ze vanaf geboorte achter het stuur zitten. Een aantal wegen kent van die 'hidden dipturns' zoals wij ze zijn gaan noemen. Er zijn een paar leisteen mijnen; leisteen wordt uiteraard ook verkocht als souvenir. Hele heuvels zijn opnieuw gestort, aan de natuur teruggegeven. Kennelijk hadden ze niets aan de restanten. Omdat het mooi weer is blijven we bovengronds. Had het geregend waren we ondergronds gegaan. Wales: het is ruig, rustig, en rustiek. We zitten weer buiten op het terras van de Koninklijke Geit. De locomotief laat weten dat ie er is en bij de ijsboer is het ijs uitverkocht! Er staan dan ook twee bussen in het kleine dorp geparkeerd. En zo genieten we van de dorpsgeluiden, lezen in alle rust de krant, werken aan dit verslag, drinken een biertje en een koffie en doen wat internapgebeurens. Life is good! We verlaten Wales met een enorme bak regen op de trekhaak. Het heeft zo moeten zijn. Na een lange rit komen we in de heuvels van het Peak District aan. Prachtige uitzichten, koetjes en schaapjes, stenen boerderijen her en der, een donkerblauwe lucht van de regen. De witte wolken, gevoed door de zon, steken heftig af. Het ene moment stort het, gevolgd door de zon. Onderweg natuurlijk geen mogelijkheid om te stoppen voor een behoorlijke foto. Ook Nico kijkt z'n ogen uit tijdens het rijden. Old Hall hotel is oud, zelfs Mary Queen of Scots heeft hier nog geslapen in 15 zo veel. Vast niet boven de keuken en de afzuiging zoals wij. Het is warm in de kamer en van buiten komt een hoop herrie. Evengoed, ook hier doorkruist de Engelse monarchie ons reispad. Het hotel heeft natuurlijk allemaal sluipdoor kruipdoor gangetjes en deuren en verschillende etages binnen een etage. Bewerkte gordijnen, dikke tapijten op de gangen, glas in lood in de ramen die bijna allemaal dichtgeschilderd zijn bij de sponningen. Zelfs in de slaapkamer is een trap naar het toilet. En niets is strak ingericht. Bloemetjesbehang, bewerkt tapijt, bloemenkleedjes op bed, motief in de gordijnen. De wijnbar is vandaag overgenomen door de Club van de Beige regenjassen. Wat kunnen die oude kippen kwekken zeg.... Een dag later begrijp ik hem: de wijnbar is ingericht met allemaal foto's, beeldjes etc van kippen en hanen... Wat nou wijnbar... Die Grijze Duivenclub ofwel de Club van de Beige Regenjassen voelde zich helemaal op hun plek hier! En maar tokken! En allemaal doof natuurlijk dus geen oorbellen in dus elkaar overtokken!
Augustus 2013 - 6
Op zoek naar een prikpoli: het ging gemakkelijker dan ik dacht. Ze hielpen ons naar een EHBO en die verwees naar een ziekenhuis hier verderop. Morgen van 8 tot 10 open, we gaan het uitproberen. Gedoe... En toch, het leek erg veel op thuis. Een vriendelijke, goeie prikster die de gele reisbrief nog nooit aan de hand had gehad maar samen liepen we door de details en ging de buis op de post met alles d'r op en d'r an naar het Engelse lab. Dat mocht ik bellen voor de uitslag. Drie telefoontjes aan het eind van de dag, uitslag binnen (van 2.2 naar 3.8) morgen Trombosedienst even bellen en dan is alles weer op orde. Eigenlijk moet dat vandaag maar ja, er is een uur tijdsverschil en de dienst is al gesloten. Dinsdag als ik weer thuis ben mag ik weer naar de overkant. Ondertussen ben ik een ervaring rijker. De spanning was weg en dus hup, wat dieper het Peak District in. Ik had wat in gedachten maar waar die pas ook al weer was, een raadsel. De route ging van Buxton naar Castleton naar Hathersage en Eyam. De weg liep via de inmiddels bekende landerijen en zo ineens de diepte in. En daar kwam Winnats Pass bij Castleton! Mooie pas, prachtige omgeving, leuke foto's kunnen maken. Dorpje zag er gezellig uit, helaas nog niet alles open maar ach, die kop koffie uit een verkeerd kopje was toch wel ons kopje thee! Een beetje aan het dwalen geslagen voor verre uitzichten met dit mooie weer en die schitterende wolken. Her en der begint de hei te bloeien. De dwaaltocht via Truus bracht ons onverwacht in Sheffield, niet helemaal de bedoeling en ik heb zelfs het bord Crucible Theater gezien! Hathersage ging lichtelijk de mist in omdat Truus de begraafplaats niet kon vinden en dus door naar Eyam. Daar was in 1666 de pest uitgebroken via een vochtige deken en zijn er vele bewoners overleden. Her en der staan aankondigingen waar het allemaal begon, wie waar woonde, wie waar overleed. Rechten van huisjes etc werden in rap tempo in die tijd via erfenisoverdracht geregeld. Overlijden ging echter nog sneller... Het dorpje doet nog steeds een beetje doods aan... Op weg terug naar het hotel een enorme stortbui. Het stroomde letterlijk de weg af naar de lager gelegen delen en toen begrepen we de waarschuwingsborden 'road liable to flooding'. Je ziet nl. bij die borden nergens een rivier maar als het zo hard regent als vanmiddag is het direct duidelijk! We hadden genoeg van de snackbar dus lekker vroeg vertrokken. In de stromende regen. We hadden dus weer heerlijk mazzel tijden de Peak dagen. Uiteraard rijden we nu weer door Sheffield. Deze keer gepland. Wat een rot stad is het toch. De wegen zitten vol met gaten, ze zijn inmiddels wel aangegeven om te vullen. We passeren ineens het voetbalstadion van Sheffield Wednesday. Zoals gebruikelijk ligt het in een armoedige wijk, kleine appartementen met hele kleine tuintjes die die naam niet mogen hebben. Treurige gordijnen achter de ramen. De huizen staan dicht op elkaar, het lijkt erg veel op de huisjes van Anfield Road. Als ze thuisspelen is er hier geen doorkomen aan, dan loopt er toch minstens 30.000 man op straat. Maar ja, je zet niet even ergens anders een modern, niet te betalen voetbalstadionnetje neer. Bij York eerst even een bezoek aan het grootste treinmuseum ter wereld. Nou, daar stond wel het een en ander. Van heel oud tot modern tot supersnel, van over de hele wereld. Uiteraard ook gedenkwaardige Britse loks. Er was zelfs een werkplaats waar nog wat op te knappen treintjes stonden. En daarna een ruimte met ik weet niet hoeveel dingen die te maken hebben met treinen. Zelfs het bord van spoor 9 3/4 van Harry Potter. Van serviesgoed tot mini's tot borden tot koffers tot ... Kortom, alles waarvan ze niet goed wisten waar ze het nou moesten neerzetten of hangen.
Augustus 2013 - 7
Bij vertrek ging Truus de mist in en wij dus ook. Zo kwamen we midden in de stad terecht, vlakbij de York Minster. We zijn ook nog aan het spookrijden geweest. Pfffff, de afslag verkeerd, nergens borden en veel verwarring! De stuipen krijg je van die toeristen, die letterlijk overal krioelen en maar wat doen lijkt het. Ik zie ze er toe in staat om ineens voor je auto over te steken. Vroeger waren die Engelsen heel rechtlijnig: links naar boven, rechts naar beneden, eerst iedereen uit de bus, dan iedereen er in en achteraan aansluiten. Ze zijn van hun pad af... Alles dwaalt door elkaar heen, je draait je om zonder te kijken en je loopt direct door, of je nou iemand op je pad treft of niet. Ik word er gek van en ook Nico haalt weer adem als we de stad uit weten te komen. Dan gaat het richting het kasteelhotel Hazlewood; ga rechtsaf. Kon helemaal niet. Zitten we bijna in het gras maar afijn, de 'private road' gevonden en dan begint een hele lange laan dwars tussen de rododendrons door met her en der een witte steen ter begeleiding van het pad. En dan komen we het terrein opgereden... Pffffff, sjeeesjhhhhh een heus kasteel... Uhhhh, help?! Omgebouwd tot hotel, met veel moderne vertrekken maar de oude delen zijn bewaard gebleven en maken veel indruk. En nu zitten we dus in kamer Dahlia, uitzicht op de lelievijver. Mooie kamer, functioneel ingericht. We hebben een lekker biertje geserveerd gekregen op een van de terrassen op de binnenplaats en achter het zijverblijf hoor ik een fazant. Da's different cook! De zwaluwen gieren door de lucht, ik heb het nest ontdekt, ze vissen en drinken wat water. Ook hier een kasteelkater! Watergekletter van de vijver. Wat een rust. We eten vanavond hier in het hotel want er is natuurlijk in de verre omtrek geen McDonalds te vinden! Ik haal wat kleding uit de tas, zodat het kan ontkreuken en vraag van 'Wat ga je aantrekken straks?' Een grote verbaasde blik als antwoord. 'Ehmmmm... Ik moet nog drie dagen...?' Gelukkig had ik er rekening mee gehouden, had tenslotte deze 'bouwsteen' geboekt! Nico schrok van de kaart: heb je de prijzen gezien? En wil je een wijntje bij het eten? We doen een toetje, geen voorgerecht zoals we de hele tijd doen? En zo werd het mullet en venison met een Berri nogwat chardonnay en een 5 kazen plankje. Goed en lekker gegeten, even vakantie gevierd! Koffie en thee op de kamer na nog wat foto's van het hotel. Daar was ook internet dus hup, even uploaden en zo. En weer geen service van de telefoondiensten. Zoals zo vaak deze vakantie. We komen weer tot rust na het bezoek aan Vavacour 1086... Nu erg benieuwd naar de avondverlichting. Nou, die is er niet. Bezuinigingen? Zeker alleen tijdens trouwerijen? Alleen de verlichting in de kerk brandt. En later gaat de rest ook aan, maar toen was ik al bijna onder zeil. Morgen nieuwe ronde nieuwe kansen. En dus.... Jawel! Ook de reflectie van de glasplaten op de tafels gebruikt. Ben zeer benieuwd naar het eindresultaat want op zo'n klein schermpje, da's toch anders. Gedoucht, ontbeten en toen bijna weer onder de douche. Mijn hemel, of de interne kraan openging. Bij allebei. Omgekleed, airco aan in de auto en op naar de P&R van York. Ook hier weer 2,60 per persoon voor een retourtje. Geen stress en een hoop gemak. We werden afgeleverd bij het York Museum. Net open dus lekker rustig. Op het gemak door het leven van het dorpje en toen Victoria Street in. Alles natuurgetrouw opgebouwd zoals het toen was. Het leek Merton Street van Oxford wel. Koets, paard, menner, winkeltjes met van alles en nog wat. Echt heel leuk en toen nog even de rest van het museum. Niet zo heel interessant overigens. We zaten heel dicht bij het Yorvik Museum en dus daar maar als eerste naar toe. Zo naar binnen en ook hier zou blijken, net als bij het eerdere museum, de drukte zat achter ons. In
Augustus 2013 - 8
het karretje en zo door de geschiedenis van York, ten tijde van de Vikingen en wat daarna kwam. Heel leuk uitgebeeld met rieten huisjes, stankputten, dieren, bewegende poppen, ruziën over wat ze die avond zouden eten. Natuurlijk sneuvelen we in de shop voor een klever en oorbellen. Eindelijk. Aan de overkant duiken we de Starbucks in. Niemand voor ons, na ons de zondvloed en bij het Yorvik staat inmiddels een rij mensen met 20 minuten wachttijd. Daarna een beetje gaan dwalen door de stad: the Shambles, de Gates etc. Allemaal leuke kleine winkeltjes met leuke frutsels en tutsels. Gevaarlijk zo'n kerstwinkel! Verzakte huisjes, de balken zijn nog net niet ver genoeg om te breken. Glas in lood. Een winkel met koninklijke souvenirs. Kortom, een gezellige stad om te dwalen. We duiken de chocoladefabriek in en doen een rondleiding. Veel gebabbel maar links en rechts krijgen we een chocolaatje om te proeven en te testen. Het gaat voornamelijk over de 5 families die de chocola naar York hebben gebracht zoals Rowntree en Cadbury. Aan het eind maken we onze eigen chocolollie en wordt ook nog geshowd hoe bonbons gemaakt worden. Uiteraard mogen we proeven. Erg leuk! Na een ijswafel met choco en een wafel met bacon en blue cheese gaan we richting York Minster, de kerk. Mooi aan de buitenkant, mooi aan de binnenkant maar de toegangsprijs van weer een tientje doet ons besluiten naar de winkels terug te keren en richting rondvaartboten te gaan. We hadden ook nog de hop on hop off in gedachten maar de dag is al aardig gevorderd. Dus de boot op, bovenop, lekker de wind vangen en wat zon. Het is plakkerig aan het worden. Geinig tochtje, we zijn een beetje rozig van de warmte en dreigen een treetje lager te zakken. Na het boottochtje lijn 3 opgezocht en binnen 20 minuten zaten we in de koelte van de auto, op weg naar de Mac. Daar was het smoorheet dus buiten eten. Worden we overvallen door hele kleine zwarte beestjes dus hup de auto in en daar alles opgegeten. Hoe romantisch! Foto's van het graan met het strijklicht er op en de oprijlaan genomen. In het hotel onder de douche, schone kleren aan. Er is een trouwerij gaande. De kasteelpanter is weer op avondpatrouille. Er zijn er twee: dit is de zwarte. De andere is een bruine angora. Beiden hebben okergele spleetogen. Compleet anders dan die grote verbaasde ogen van Katmai en de kraaltjes van Kenai. We zitten lekker in de tuin met een groot glas bier en cola, in de warme zuidwesten wind met uitzicht op de heuvels. Al keuvelend zijn we het er over eens: het was een heerlijke vakantie, geen stress, veel gezien en gedaan maar ook veel rust. En dus genoten. 14 dagen weg bevalt uitstekend. Was helemaal niks mis mee. En dat constateerden we vorig jaar ook dus het zal wel zo blijven. Het geluk van de dag wordt afgesloten met het beroemde leistenen plankje met diverse soorten kaas en aanverwante artikelen. Gut wat rut! All in all: 14 Nederlandse auto's geteld. Een stel Engelsen heeft nota bene in Den Haag gewoond. De plu is gebruikt om van auto naar hotel te lopen omdat we wat te drinken wilden meenemen naar onze kamer en in Betsys Jas. Engeland weet ook wat een hittegolf is. Een scattered shower is inderdaad een plaatselijke spetter maar het kan ook de zondvloed zijn. Overal is de historie duidelijk aanwezig. De complexe monarchie met haar vele intriges, belangrijke bloedlijnen en overspeligen is er niet uit weg te denken. Wales is prachtig en we vragen ons af hoe het in de winter zou zijn. De nationale parken hebben zich van hun beste kanten laten zien, met mooi weer.
Augustus 2013 - 9
Zittend op een bankje op het terras van een hotel zoek ik naar inspiratie voor dit verslag. Ik krijg het niet in de vingers totdat ik bedenk dat de basis al op Facebook staat... Ik heb met veel plezier een shortie geschreven over Sam Schaap en daarvoor een flinke blik op de natuur en de omgeving moeten werpen. De rest van het verslag en de titel liggen dus al die tijd al voor het grijpen en voor de hand... Want als ik schuin opzij naar boven kijk zie ik witte stipjes. Het zijn allemaal Sam Schaapjes. Hoog Sammie, leef daar hoog! Ook bij ons laatste hotelkasteel hier scheren de zwaluwen door de lucht. Het graan wuift heen en weer op de stormachtige wind. De stokrozen en kleurenpracht van de hanging baskets gaan aan m'n geestesoog voorbij. En dus is het met recht: the hills are alive!
Augustus 2013 - 10
