Amarant. Susanne Kers over geweld in vrouwenrelaties. Margreet van Hensbergen over roze ouderen. Droom Esther van Leersum werd werkelijkheid

Amarant V O O R

L E S B I S C H E

M A G A Z I N E V A N G R O E P 7 1 5 2 E N B I S E K S U E L E V R O U W E N

J A A R G A N G

4 2 ,

N U M M E R

In dit nummer:  Susanne Kers over geweld in vrouwenrelaties  Margreet van Hensbergen over roze ouderen  Droom Esther van Leersum werd werkelijkheid  Wim Hora Adema, medeoprichtster Opzij  Christo in Oberhausen  George Hendrik Breitner - Het meisje met de rode kimono  Fotoreportage Roze Zaterdag

3

PAGINA

2

Voorwoord Daar is ze dan, de nieuwe boreling van 7152, de digitale Amarant no 1. Ergens hoorde ik haar al de „Digi-Amarant‟ noemen en ik denk dat dat een goede naam is. Oud en vertrouwd wat betreft Amarant, nieuw en bruisend met het voorvoegsel „Digi‟. En nieuw en bruisend, dat is ze! Veel nieuwe rubrieken. Veel van die rubrieken beginnen met „Voor jou….‟ zoals „Voor jou beluisterd‟ en „Voor jou gezien‟. Een tijdschrift dus voor jou! En ook een tijdschrift voor ons. Voor ons 7152-vrouwen en voor alle andere vrouwen. Die misschien mettertijd dan weer 7152-vrouwen worden. Maar dus ook oud en vertrouwd met bijvoorbeeld nieuws uit de regio‟s en met de column van villa Kakelbont. Oud en vertrouwd is ook de vraag, of laten we het maar de oproep noemen, om met ons, de redactie van de digiAmarant, mee te denken, mee te schijven. Er zijn rubrieken waar je wordt uitgenodigd om te reageren, zoals bijvoorbeeld „Jouw dilemma‟. Deze rubriek roept je op je eigen denkbeelden te ventileren of te reageren op wat anderen vinden. Maar natuurlijk ook eigen bijdragen over belangwekkende zaken. Stuur ze in naar: [email protected] Dit oude tijdschrift in een spiksplinternieuw jasje heeft zin in de toekomst! Heldine Dunlop, hoofdredacteur

Colofon Issn 01666-7505 42e jaargang nummer 1 Oplage: 650 Verschijnt 6 x per jaar (februari, april, juni, augustus, oktober, december) Hoofdredacteur: Heldine Dunlop Email: [email protected] Eindredacteur: Adriënne Nijssen Email: [email protected] Secretariaat: Email: [email protected] De redactie behoudt zich het recht voor ingezonden stukken in te korten. Niets uit deze Amarant mag worden overgenomen zonder toestemming van de hoofdredacteur. Kopijsluiting volgend nummer: 15 augustus 2013 Kopij die later binnenkomt wordt niet in behandeling genomen. Verschijningsdatum volgend nummer: eerste week september

COLOFON

Abonnement: 6 nummers € 26,Beëindiging: schriftelijk, twee maanden voor het einde van het tijdvak. Administratie: Ans Algra, Email [email protected] Advertentiebeheer: [email protected]

AMARANT

JAARGANG

42,

NUMMER

3

PAGINA

Inhoudsopgave Reportages Susanne Kers over geweld in vrouwenrelaties

6

Fotoreportage Flevovuur 2013

16

Margreet van Hensbergen over roze ouderen

22

Fotoreportage Roze Zaterdag 2013

24

Wim Hora Adema, medeoprichtster Opzij

30

Droom Esther van Leersum werd werkelijkheid

36

Cultuur Christo in Oberhausen

12

George Hendrik Breitner - Het meisje met de rode kimono 35

Lezen Column Villa Kakelbont

8

Column Francis van Soest

10

Kort verhaal Anne Keen

14

Gedichten Edith Oeyen

18

Column Wanita

20

Column Iris du Toit

28

Column Nyx

38

En verder voor jou…. Nieuws

4

Voor jou gelezen

9

Voor jou gezien

11

Voor jou gegeten

19

Uitagenda

21

Voor jou beluisterd

29

Voor jou aan het werk

32

Niet te missen

33

Jouw dilemma

34

Nieuws uit de regio’s

40

3

PAGINA

4

Gelezen, gehoord, gezien Parlement Nigeria neemt strenge anti-homowet aan Het parlement van Nigeria heeft half juni 2013 een strenge anti-homowet aangenomen. De Senaat had de wet in november 2012 al goedgekeurd. Homo‟s kunnen tot 14 jaar celstraf krijgen als ze openlijk samenleven, een homobar beginnen of een homo-organisatie oprichten. Same-sex relaties waren al illegaal. President Goodluck Jonathan moet de wet nog ondertekenen. Meer dan honderd mensenrechtenorganisaties hebben petities ingediend om het wetsontwerp in te trekken. De Verenigde

Staten en het Verenigd Koninkrijk dreigen steun aan aidsprogramma's te stoppen als de wet er daadwerkelijk komt. Nigeria telt 160 miljoen inwoners, verdeeld in christenen en moslims, maar met elkaar verenigd in homohaat. De koepelorganisatie van christenen in Nigeria noemde het homohuwelijk „barbaars en schandelijk‟ en pleit al jaren voor strengere wetten. De moslims denken er net zo over.

Meerderheid Kamer voor afschaffen weigerambtenaar Twaalf jaar na openstelling van het huwelijk voor paren van gelijk geslacht komt er een einde aan de weigerambtenaar. Kamerleden Gerard Schouw en Pia Dijkstra (D66) dienden hiervoor een wetsvoorstel in. Schouw: „In 2001 was de verwachting dat dit fenomeen vanzelf zou verdwijnen, het tegendeel bleek waar. Nog steeds zijn er gemeenten waar een ambtenaar van de burgerlijke stand mag weigeren om een homohuwelijk te sluiten. D66 is dan ook blij dat ons wetsvoorstel wordt omarmd door een meerderheid van de Kamer‟ (bron: persbericht). Het is van belang dat ambtenaren gewoon de wet uitvoeren en niet discrimineren. Persoonlijke bezwaren mogen geen reden zijn om te weigeren een huwelijk tussen twee mannen of twee vrouwen te sluiten. Dijkstra: „Iedereen mag gewetensbezwaren hebben, maar als ambtenaar moet je in de eerste plaats de wet uitvoeren. Het gaat hierbij niet alleen om een praktisch probleem waarvoor de wet een oplossing moet bieden. Het principe is nog veel belangrijker. Gelijke behandeling is een belangrijk recht en moet voor iedereen gelden.‟

AMARANT

Een neutrale overheid is voor D66 van zeer groot belang. Het kerkelijk en burgerlijk huwelijk zijn in Nederland strikt gescheiden. Ambtenaren zijn in dienst van de staat en moeten de eigen privé opvattingen over bijvoorbeeld het huwelijk tijdens het werk opzij zetten. Schouw:: „Als we toestaan dat ambtenaren een homohuwelijk weigeren te sluiten, wat is dan de volgende stap? Weigering om stel te huwen dat na een echtscheiding voor de tweede keer in het huwelijksbootje wil stappen?‟ Het wetsvoorstel maakt onderdeel uit van het „Roze Stembusakkoord‟ dat op 3 september 2012 ondertekend is door een ruime meerderheid van D66, VVD, PvdA, SP, PVV, GroenLinks, Partij voor de Dieren en 50+. In dit akkoord spraken de partijen af om vijf kwesties op het gebied van emancipatie zo snel mogelijk te regelen. Het gaat behalve om het afschaffen van de weigerambtenaar om voorlichting op scholen over seksualiteit en seksuele diversiteit, lesbisch ouderschap, erkenning van genderidentiteit en het afschaffen van de enkele feit-constructie.

JAARGANG

42,

NUMMER

3

PAGINA

Duitse homostellen krijgen meer rechten Duitse stellen van gelijk geslacht krijgen steeds meer dezelfde rechten als getrouwde heterostellen. Door een uitspraak van het Constitutionele Hof in Kalrsruhe worden de verschillen verkleind. In Duitsland kunnen stellen van hetzelfde geslacht sinds 2001 een geregistreerd partnerschap aangaan. Maar tot nu toe was er een groot verschil op belastinggebied. Getrouwde echtparen mogen het gezamenlijk inkomen in tweeën delen, waarop de inkomstenbelasting wordt berekend. Dat is vooral voordelig bij koppels met grote inkomstenverschillen. Homostellen werden bij de belastingen tot nu toe behandeld als alleenstaanden en waren daardoor vaak meer geld kwijt. Vol-

gens het hof is dat in strijd met het gelijkheidsbeginsel in de Grondwet. De liberale regeringspartij FDP juicht de uitspraak toe en hoopt dat dit de weg vereffent naar volledige gelijkheid voor homostellen. De CDU/CSU heeft lang in de weg gestaan, maar moeten nu zwichten onder dwang van het hoogste orgaan bij de oosterburen. Renate Rampf van de LSVD, de Duitse equivalent van het COC, zei dat het hof de regering „bijles in grondrechten‟ heeft gegeven: „We hebben er lang op moeten wachten. Al met al heeft het elf jaar geduurd.‟

Partnerregistratie in Ierland een feit De Ierse president Mary McAleese heeft gisteren de wet ondertekend die het homo‟s en lesbo‟s in Ierland mogelijk maakt zich als partners te laten registreren. Hiermee hebben ze min of meer dezelfde rechten als getrouwde koppels. Parlement en Senaat namen de wet al aan. Er is één maar: roze Ieren moeten echter nog tot januari wachten voor ze van de nieuwe wet gebruik kunnen maken. De ministeries van Financiën en Sociale Zaken moeten belastingen en sociale premies nog aanpassen aan de nieuwe wet. De registratie geeft bescherming wanneer koppels samen een huis bezitten, tegen huiselijk geweld, huurkwesties, erfenissen en pensioenen.

Altijd al anders Op 15 mei jl. werd de website www.altijdalanders.nl gelanceerd. Een prachtige website die beslist de moeite waard is om te bezoeken. Er zijn prachtige webdocumentaires te bewonderen. Bijvoorbeeld het levensverhaal en persoonlijke strijd van Nanda, een lesbische vrouw op leeftijd. Het ouderencomplex waar ze woont vormt het decor, hier laat Nanda haar stem horen en durft ze zichzelf te zijn. Deze interactieve omgeving biedt niet alleen films, maar er is ook plaats voor diverse organisaties die bezoekers ondersteuning bieden bij vragen of als ze behoefte hebben aan advies. Zeker gaan kijken!

Brits Hogerhuis houdt homohuwelijk niet tegen Het Britse Hogerhuis heeft dinsdag in Londen een amendement verworpen dat de legalisering van het homohuwelijk had kunnen blokkeren. Na twee dagen debatteren werd het amendement van tafel geveegd met 390 stemmen tegen 148. Het resultaat van de stemming kreeg applaus voor het parlement, waar een groep betogers zich had verzameld. 'Dit is een overwinning voor de liefde, het huwelijk en de gelijkheid', verklaarde Peter Thatchel, een verdediger van rechten voor homoseksuelen.

einde, want het ontwerp moet nu nog verder besproken worden in het Hogerhuis. Premier David Cameron hoopt dat halverwege volgend jaar de eerste homoseksuele koppels kunnen trouwen in Engeland en Wales. De andere regio's van het Verenigd Koninkrijk, Schotland en Noord-Ierland, hebben eigen wetgeving rond de kwestie.

Het homohuwelijk is in het Verenigd Koninkrijk vooral een symbolische kwestie. Homoseksuele stellen hebben er bijvoorbeeld al dezelfde ouderlijke rechten als heteroseksuele Op 21 mei had het Lagerhuis zich in een derde lezing al ge- stellen. schaard achter het wetsontwerp. Toch is de weg nog niet ten

5

PAGINA

6

In gesprek met …... Susanne Kers

Ik studeerde af op ’Geweld in vrouwenrelaties’ en dat liet me daarna nooit meer los.

AMARANT

komt seksueel geweld dus vaker voor. Vrouwen zijn beter in staat om onder de huid van de ander te komen, daar overheerst dus verbaal geweld.‟ „Bij „huiselijk geweld‟ denken we in eerste instan- Susanne haast zich te zeggen dat ook in vrouwentie aan geweld in de heteroseksuele gezinssituatie. relaties alle vormen van geweld voorkomen en dat zowel bij mannen als vrouwen het dichtknijMaar weinig mensen weten dat ook achter de voordeur van lesbische, homoseksuele, biseksuele pen van de keel het meest voorkomt. „Het geweld in de relatie is vaak verbonden aan een en en transgender mannen en vrouwen geweld hetzelfde probleem. Bijna altijd gaat het om het voorkomt,‟ zegt Susanne Kers, oprichtster van dilemma tussen autonomie en afhankelijkheid. Taboe Kwadraat. Wat ben ik zelf nog en in hoeverre kunnen we Susanne, inmiddels 55 jaar, werkte lange tijd in de samen dingen doen.‟ marketingsector. Een burn-out gaf haar de tijd Vrouwen hebben als jong meisje al geleerd om om over haar leven na te denken. Ze kwam er rekening te houden met de ander en open te achter dat ze graag psychologie wilde studeren. staan voor anderen. „De grenzen van vrouwen „Ik ben een late deeltijdstudent, afgestudeerd in 2002 aan de Universiteit van Utrecht. Ik studeer- zijn daardoor doordringbaar,‟ zegt Susanne. „Twee vrouwen kunnen beter tot elkaar doorde er psychologie en koos voor een vrij tracé, dringen. Het kan daardoor warmer en zachter vrouwenstudies. Ik studeerde af op ‟Geweld in worden, maar ook pijnlijker. In lesbische relaties vrouwenrelaties‟ en dat liet me daarna nooit is de symbiose een veel groter probleem dan in meer los. Ik rolde automatisch in een eigen bedrijf. Taboe Kwadraat, kortweg Taboe2 genoemd.’ mannenrelaties of heterorelaties. Dat gaat op een gegeven moment wringen. Er zijn vrouwen die Het is eigenlijk allemaal begonnen omdat Susanne heel tevreden zijn met een dergelijke relatie. in interviews voor haar afstudeerproject merkte Maar het is een risico. Zeker als je jonger bent en hoe intens homoseksuelen hadden geleden onder je hebt zo‟n relatie. Je moet nog zo groeien in je het feit dat ze nergens heen konden met hun leven. Als je ouder bent hoef je vaak niet meer zo specifieke problemen. „Als iemand er twintig jaar nodig van alles te doen. Overigens is er over niet over spreekt gaat het heel diep zitten. Je geweld in lesbische relaties van vrouwen op leefkunt er dan nauwelijks van herstellen, het blijft tijd nog heel weinig bekend. Daar zou ik nog heel maar na-ebben.‟ graag onderzoek naar doen. Dat is nog niet zo Op veel vlakken is huiselijk geweld in LHBTgemakkelijk want waar ga je als oudere lesbo naar relaties vergelijkbaar met geweld in man/vrouw toe bij geweld binnen je relatie. Je stapt er niet zo relaties. Er wordt fysiek, psychisch en seksueel gemakkelijk meer uit, bent misschien economisch geweld gebruikt, en in het algemeen nemen de gebonden door een huis. Overigens hetzelfde ernst en de frequentie van het geweld toe naardilemma van oudere hetero‟s. mate het langer voorkomt. Er zijn echter ook Wat Susanne met haar organisatie wil bereiken is duidelijke verschillen. Het grootste verschil is wel vooral dat er onder professionals meer aandacht dat het taboe op huiselijk geweld voor holebi's komt voor LHBT-relaties. Daartoe geeft ze versterkt wordt, doordat zij bij het bespreken workshops. Omdat er een prijskaartje aanhangt van hun geweldservaringen ook hun seksuele zien organisaties niet altijd de noodzaak. Een identiteit naar buiten moeten brengen. voorbeeld van een steunpunt organisatie waar Net als in andere relaties is het besef dat het om het onderwerp inmiddels wel op de radar staat is huiselijk geweld gaat ook in LHBT-relaties niet „Roze in Blauw‟, een van origine Amsterdams aanwezig. Er is een verschil in beleving tussen LHBT politienetwerk dat zich langzaamaan landemannen en vrouwen. „Mannen vertelden me vaak lijk verspreid heeft. dat het al zo moeilijk is om een stabiele relatie te ‘Dat begon heel bijzonder. Ik werd door iemand hebben en te houden, het geweld nemen ze er van de politieacademie benaderd met de vraag of dus vaak maar bij. Bij vrouwen ligt dan anders, die ik wat informatie kon geven voor een scriptie. gaan veel meer uit van een langdurige relatie.‟ Degene die de scriptie schreef overkwam hetzelfSusanne ontdekte ook dat er in man-manrelaties de als mij na het schrijven van mijn scriptie. Ook vaker sprake is van seksueel geweld terwijl bij zij kon het onderwerp niet meer loslaten. Ze kon vrouw-vrouw relaties verbaal geweld juist vaker niet meer doen of het niet bestaat.‟ voorkomt. „Mannenrelaties zijn vaak opener, ze hebben vaak meerdere seksuele partners. Daar

JAARGANG

42,

NUMMER

3

PAGINA

7

Het is overigens niet alleen het prijskaartje dat hulpverleningsinstanties ervan weerhoudt. Men denkt ook alles over huiselijk geweld in elk soort relatie te weten. „En dat is niet zo,‟ zegt Susanne. „Vaak zeggen mensen dat het hen niet uitmaakt of ze een man en een vrouw, twee vrouwen of twee mannen behandelen. Volgens mij moet het wel uitmaken. Als lesbische vrouw heb ik negatieve ervaringen opgebouwd. Dat beïnvloedt mijn functioneren in een relatie. En ik wil dus als lesbienne dat een hulpverlener mij en mijn onzekerheden ziet.‟ Integratie is volgens Susanne een groot goed. „Geweldig dat homoseksuelen dezelfde rechten hebben als heteroseksuelen. Maar dat maakt tegelijkertijd onmachtig om aandacht voor dat specifieke stukje te vragen.‟ Op de vraag of discriminatie een rol speelt in vrouwenrelaties knikt Susanne bevestigend. „Elke lesbienne komt vroeg of laat in aanraking met negatieve ervaringen. Die raken niet elke lesbienne even diep. Sommige vrouwen kunnen zich er voor afsluiten, anderen niet. Zelf ben ik al achttien jaar samen met Jozien. We zijn in 2001 getrouwd en in dat jaar werd ook onze zoon Tobias geboren. Hij is nu elf. Ik herinner mij dat hij in groep 2 of 3 van de basisschool een vaderdagcadeau moest maken. Tobias gaf aan dat hij liever een cadeau voor zijn opa maakte. Maar toch zette de juf “voor mijn lieve papa” op zijn cadeau. Het hetero-denken is zo verweven. Dat is niet slecht bedoeld, het is niet dat mensen je bewust kwaad willen doen. Maar als je er iemand op aanspreekt kijken ze wel naar je en vinden ze je een zeikerd. Niet elke vrouw kan dat naast zich neerleggen, soms heeft het zelfs veel invloed op het zelfvertrouwen. Als de ene partner het wel gemakkelijk naast zich neer kan leggen en de ander niet en er kan niet over gepraat worden dan kan zomaar een basis voor relatieconflicten gelegd worden. Susanne werkte samen met anderen aan LARS (Lesbian Awareness Raising Strategies). LARS, gesubsidieerd door het Europese Daphne fonds, is een project waarin organisaties uit vijf verschillende landen samenwerken aan het verbeteren van de kennis omtrent huiselijk geweld in vrouwenrelaties. Samen onderzochten ze welke activiteiten geschikt zijn om het geweld bespreekbaar te maken bij vrouwen die van vrouwen houden. Een aantal van deze projecten zijn daarna uitgevoerd. Taboe Kwadraat organiseerde in dit kader o.a. een avond in het Werftheater in Utrecht waar via een toneelstuk vrouwen duidelijk werd gemaakt hoe langzaam geweld in een relatie sluipt. Tevens organiseerde zij een verhalenwedstrijd over dit onderwerp. Alle inzendingen zijn nog steeds te lezen op www.broken-rainbow.nl Een keer per jaar geeft Susanne les op Hogeschool Nijmegen-Arnhem. „Jonge vrouwen geven dan vaak aan dat ze de problemen die ik benoem niet herkennen. Maar dat hoorde ik van jonge meiden in de tijd van het feminisme ook. Wacht maar tot je kinderen hebt dacht ik dan altijd, dan veranderd er veel.‟ Wel is Susanne van mening dat de dagelijkse dingen waar je tegen aanloopt vaak niet bedoeld is als discriminatie maar onwetendheid van de hulpverlening. „Daar kan vooral door scholing verandering in komen.‟ Onlangs gaf Susanne een presentatie aan een groep Taiwanezen. „Deze mensen vroegen wat mijn grootste obstakel was in het creëren van support in brede zin. Daar kon ik kort over zijn. Het is hier in Nederland heel moeilijk om anders te zijn. Het is wettelijk zo goed geregeld, voor iedereen gelden dezelfde wetten. Maar de praktijk geeft aan dat het anders is. Bij trainingen aan hulpverlenende instanties blijkt regelmatig dat het voor iemand werkzaam bij die instantie nauwelijks mogelijk is uit de kast te komen. Laat staan als je daar als cliënt aanklopt.‟ Susanne raakt niet uitgepraat over het thema. Het is haar levenswerk geworden. In de toekomst wil ze graag onderzoeken hoe het zit met geweld in lesbische relaties met kinderen. „En in transgender-relaties. Daar weten we nog helemaal niets van,‟ zegt ze tot besluit. Wil je, om welke reden dan ook, meer weten over Taboe Kwadraat? Mail of bel dan naar: [email protected] 030-7519316 of 06-51169529 Je kunt voor info ook terecht op: www.taboekwadraat.nl

PAGINA

8

Column Villa Kakelbont Media„wijs‟heid Als moeder van deze tijd met vier puberende kinderen kun je natuurlijk niet aankomen met de mededeling dat je niets weet van de nieuwe media. En gelukkig hoef ik dat ook niet te zeggen want ik weet en merk dat ik op dat gebied best een voorsprong heb ten opzichte van andere moeders (uitzonderingen daargelaten natuurlijk!). Al vanaf het eerste moment dat administratieve werkzaamheden met computers werden verricht heb ik me daar voor geïnteresseerd. Allerlei opleidingen en cursussen gedaan, computerlessen gegeven, helpdeskwerk gedaan…niet stil blijven staan altijd met de ontwikkelingen meegegaan. Inmiddels ligt het tempo van alle nieuwe ontwikkelingen hoog, heel hoog! Als je jaren geleden niet op die trein bent gesprongen mis je nu heel wat (tussen)stations. Voor mijn werk en omdat ik het leuk vind volg ik een opleiding tot mediacoach. En dan merk je pas echt dat het tempo van nieuwe ontwikkelingen hoog ligt. Er is veel, heel veel! Zo veel dat het bijna niet te overzien is. Ja, als je de hele dag over het web mag surfen, de nieuwste tablets en smartphones hebt, een snelle geest hebt en alles leuk vindt. Dan kun je het nog een beetje bijbenen, maar anders loop je al snel achter de feiten aan te hobbelen. Kinderen en pubers pikken al dat nieuws veel sneller op. Wat niet wil zeggen dat ze altijd snappen wat ze doen. Dat lijkt misschien zo maar dat is helemaal niet het geval. En toegeven zullen ze het natuurlijk helemaal niet….totdat het fout gaat. Ze overzien niet altijd de gevolgen die hun gedrag met zich meebrengt. Maar laten we wel zijn, dat doen sommige (belangijke) volwassenen ook niet… En daar komt de mediacoach om de hoek zeilen.

Kinderen, en vooral pubers zijn snel. Helaas ja, soms sneller dan hun mediawijze moeder.

Om mensen „mediawijs‟ te maken. Uit te leggen wat voor een gevolgen bepaalde handelingen hebben, hoe dingen door met name sociale media uit de hand kunnen lopen. Hoe onschuldig het lijkt om een uitnodiging voor een feestje op Facebook te zetten dat zich vervolgens een project X-feest vermenigvuldigt. Nooit de bedoeling natuurlijk, maar wat jij op je Facebook of Twitter zet kan een ander door kopiëren en dan wordt het een olievlek (een olievlek waar elk bedrijf dan weer van droomt, want dat is natuurlijk de snelste en goedkoopste manier van reclame maken). Kinderen, en vooral pubers zijn snel. Zo snel dat ze elke nieuwe ontwikkeling oppikken. Helaas ja, soms sneller dan hun mediawijze moeder. Maar hoe leuk is dat leerproces: ik leer van hen, zij leren van mij…nou ja, die illusie probeer ik me nog wel steeds voor te houden… Door mijn opleiding leer ik hoe veel er mogelijk is en probeer ik anderen te leren hoe ze het best met al die mogelijkheden om kunnen gaan. Want het is wel heel veel, maar het is ook heel erg leuk! Voor iedereen, ongeacht leeftijd! En ook mijn kinderen zetten wel eens iets op sociale media waarvan ik denk „dat is niet handig‟. Bijvoorbeeld zo iets als „wat een stomme vent is die leraar toch…‟ of „pff…weer te laat naar bed gegaan en mijn huiswerk niet gemaakt…‟. Dan zit je natuurlijk niet te wachten op de reactie van je moeder onder zo‟n berichtje, haha. Maar dat weten ze inmiddels, en soms ontstaan er ook hele leuke „gesprekken‟ op deze manier. De uitdaging voor iedereen is om datgene er uit te halen waar je plezier in hebt of wat nuttig is voor jou, voor je werk, voor je hobby, noem maar op. En deze nieuwe vorm van de Amarant…ja, het is vast even wennen, zoals met alle nieuwe dingen. Maar het biedt ook heel veel nieuwe mogelijkheden! En die gaan we komende tijd allemaal ontdekken!

AMARANT

JAARGANG

42,

NUMMER

3

Voor jou gelezen Filola wil een krokodil | Ingeborg Hornsveld en Marjanka Sierevelt ISBN 97890 79556 36-6 | Hardcover | 2013 Uitgeverij LaVita | € 14,95 Een geweldig prentenboek over een stoer meisje dat niet van Barbies houdt,geen springtouw, nieuwe fiets of hondje voor haar verjaardag wil. Een krokodil, daar gaat ze voor. Haar twee moeders gaan er ook voor, doen er alles aan om deze wens te vervullen. Een van de eerste boeken voor kinderen waar homoseksualiteit niet benoemd wordt maar er gewoon is. Waar een andere gezinsvorm vanzelfsprekend aanwezig is. Ik las het boek voor aan mijn kleinzonen van zes en drie jaar en ze vonden het maar wat spannend. Twee moeders was geen issue. Filola was belangrijk en spannend was vooral of de moeders op tijd een krokodil zouden vinden. Een boek om te hebben, een boek om cadeau te geven. Ingeborg Hornsveld (tekst) en Marjanka Sierevelt (illustraties) zijn er prima in geslaagd een boek te maken waarin het thema wordt aangekaart op een speelse manier. Gewoon een warm gezin en welk kind wil daar nou niet opgroeien. Of het nou bij een papa en een mama, twee papa‟s of twee mama‟s is. In het algemeen wordt dit thema in boeken voor kinderen geproblematiseerd. Met dit doorbraken Ingeborg en Marjanka de trend. Bestellen via LaVita Publishing of te koop via de boekhandel Isabelle van Ewijk | Verpand ISBN 97894 90952 10-5 | Paperback | 2013 Uitgeverij ‟t Verschil | € 19,95 Henri is 31 en single. Haar leven is aardig gevuld. Een drukke job. Een dominante moeder met een verzwegen verleden. Een virtuele vader. Een beste vriend. Een hartsvriendin met kinderwens. Niks spectaculairs eigenlijk. In haar privéleven is Henri uit de kast, op haar werk niet. Ze werkte eerder bij de RVA, waar iedereen het wist, en ze werkt nu in een multinational waar ze haar mond houdt over haar lesbisch-zijn. Ik denk dat dat voor veel lesbische vrouwen toch nog herkenbaar is. Het is duidelijk tijd voor wat passie in het leven van Henri. Gelukkig is daar een bedrijfsfeest waar ze zich niet kan bedwingen. Ze volgt een fascinerende vrouw en filmt met haar telefoon hoe die een vluggertje heeft met een man op een verlaten terrein. korte tijd later blijkt dat Henri met deze vrouw, Tara, zal moeten samenwerken. Dan verliest Henri haar onverstoorbaarheid. Het filmpje achtervolgt haar. Die argeloze daad zet een reeks gebeurtenissen in gang waar Henri niet langer vat op heeft. Want ook Pierre Declerck, de man op het filmpje, blijft een dominante rol spelen. Tara is het tegengewicht van Henri. Zij heeft het juk van het verleden afgeworpen. Tara is tien jaar ouder en een vrouw van de wereld. Maar ook een eenling. En veel verknipter, gevoelloos haast. Maar bij Henri komt zij weer in aanraking met haar gevoel en moet dan ook keuzes maken. Een boek over de liefde met een constante spanningsboog, want er zijn veel obstakels op de weg. Het lijkt erop dat de schrijfster er zo veel mogelijk in één boek probeerde in te brengen. Vooral het gebrek aan echt contact, een echt gesprek, zorgt er regelmatig voor dat de twee maar niet nader tot elkaar komen. Het is een verhaal vol hoogtes en laagtes. Maar het blijft spannend. Net als je denkt dat je weet wat er nu zal gaan gebeuren, neemt het boek een verrassende wending. De staccato schrijfstijl weet je bovendien als lezer bij de les te houden. Gewoon lezen, een heerlijke mix van spanning en romantiek. Bestellen via ‟t Verschil of te koop via de boekhandel

PAGINA

9

PAGINA

10

Column Francis van Soest Vrouwenhuis Een week of wat geleden kreeg ik via de mail een uitnodiging voor het 40-jarig bestaan van Akantes. Wat was dat nou weer? Nooit van gehoord. Tot ik de begeleidende mail las van een bekend iemand. Akantes, voorheen het Amsterdamse Vrouwenhuis. Een receptie begin juni: hoort zegt het voort. Vervolgens kreeg ik van zes kanten de uitnodiging toegestuurd. Inclusief van de organisatie die me vroeg een kort praatje te houden. Het Vrouwenhuis! Ooit was het vrijwel mijn thuis. Ik was er direct na het kraken op 7 juni 1993 heengegaan en ben er twee jaar heel actief geweest met organiseren, schoonmaken, opknappen, discussiëren, wat al niet. Toen had ik het even gehad met de rotklussen, maar de komende twintig jaar bleef ik er nauw bij betrokken, als medeorganisator van het femsocplatform, redactielid Katijf, dirigent van het femsoc- koor. Ik volgde een timmercursus, leerde mezelf verdedigen, organiseerde een internationaal vrouwencongres. En dan al die eindeloze vergaderingen die ik er heb voorgezeten en waarbij je vooral geen „macht‟ mocht uitoefenen. Dat was absoluut niet feministisch! Althans dat was toen de ideologie. Daar heb ik heel veel van geleerd, onder andere trucs om toch mijn zin door te drijven. Toen ik later als professioneel voorzitter mijn brood verdiende heb ik daar veel profijt van gehad. Het Vrouwenhuis en ik waren nauw verbonden. Zo zelfs dat toen lief en ik in 1995 een locatie zochten voor onze handfasting (een huwelijk zonder de formele rimram), het Vrouwenhuis als eerste in aanmerking kwam. Een mooie ceremonie en een feest voor 100 genodigden, waaronder de nodige mannen. Functionele mannen heette dat en die mochten er toen in. (Ik vraag me nog altijd af of we daar de grote opkomst van mannen aan te danken hadden. Stel je voor, mocht je zomaar in het Vrouwenhuis…)

Het Vrouwenhuis! Ooit was het vrijwel mijn thuis.

Een praatje van vijf minuten, dat moest toch kunnen? Ik had voor (veel) hetere vuren gestaan. Simpelweg wat vertellen. En toen begon de ellende. Hoe kon ik in vredesnaam 22 jaar in vijf minuten stoppen? En hoe ging dat ook alweer, een praatje houden? Ik had sinds mijn beroerte niks meer in het openbaar gedaan. Alle ogen op Kwatta, ik moest er niet aan denken. En wat moest ik vertellen? De organisatrice sprak over een paar lijnen trekken vanuit het verleden naar het heden. Asjeblieft, néééé! Een paar herinneringen was alles wat ik kon bedenken. Waaah! Het praatje groeide uit tot een onoverkomelijke berg. Hoe komt het dat ik me daar zo zenuwachtig over maak? Lief, wat is er aan de hand?? Lief stond klaar met valeriaan en goede raad. Hou het simpel. Niks lijnen trekken, haal wat oude herinneringen op aan de begintijd. Heb je toen niks leuks meegemaakt? Leuk is het niet , wel spannend. Maart 1974, de poging tot herkraken van het Vrouwenhuis door een groep Surinamers. Die zochten ruimte en op het Stadhuis zeiden ze: ga daar maar heen, dat staat toch halfleeg. Ik opende de deur voor twee aardige Surinaamse dames die even wilden komen praten. Natuurlijk, kom binnen. Naar de huiskamer en toen hoorde ik gestommel op de trap. Een hele stoet vooral mannelijke Surinamers. Ogenblikkelijk de politie gebeld die snel kwam. Pas ‟s avonds kreeg de groep een ander pand aangeboden en vertrokken ze. En wij kregen onderling vreselijke ruzie dat de politie erbij gehaald was. Hoe konden jullie! Mannen! Vrouwen…

AMARANT

JAARGANG

42,

NUMMER

3

Voor jou gezien And than came Lola Een in 2009 uitgekomen lesbische film over fotografe Lola, die een nieuwe vriendin heeft en een heel druk bestaan. Ze móet op tijd komen op een afspraak met haar vriendin om daar foto‟s af te leveren voor een zakelijk treffen dat haar vriendin zal hebben met een zeer aantrekkelijke dame. Helaas is Lola te laat op de afspraak en het wordt erg spannend of dit allemaal goed gaat komen. Zal ze haar vriendin én haar opdracht behouden? Met haar vriendin en haar baan op het spel, heeft ze drie kansen om het goed te maken. In een wanhopige race tegen de klok door de straten van San Francisco, gestalked door ex-vriendinnen en wanna-be lovers, probeert Lola op tijd te zijn. Zal ze het redden? Of verliest ze haar vriendin? Hoofdrolspeelster is Ashley Sumler. De filmbeelden worden afgewisseld met animaties en dat geeft een erg grappig effect. Een film van Ellen Seidler en Megan Siler. Lengte: 71 minuten Leeftijd: 12 Richtprijs € 12,95

Viola di mare Een brute vader, het Italiaanse eiland Sicilië, een prachtig landschap, twee mooie vrouwen. Voorwaar, ingrediënten voor een boeiende film. En dat is Viola di mare dan ook. Angela en Sara kennen elkaar van kind af. Angela's vader is een tiran, die liever had gehad dat Angela als jongen ter wereld was gekomen. Na een afwezigheid van enige jaren komt Sara weer op het eiland en er bloeit tussen Angela en Sara een grote liefde op. Als haar vader daar achter komt sluit hij haar wreed op in de kelder. De enige oplossing, aangedragen door Angela‟s moeder, is Angela te laten veranderen in Angelo. Angelo gaat samenwerken met haar vader en Sara en Angelo bouwen samen een leven op. Sara krijgt, op verzoek van Angelo, zelfs een kind van de man waarmee al een huwelijk gepland was. En dan slaat het noodlot toe. Het verhaal is drakerig. De beelden van de vrouwen en van het eiland zijn prachtig. Een film van Donatella Maiorca. De hoofdrollen worden gespeeld door Valeria Solarino, Isabella Ragonese en Ennio Fantastichini. Lengte: 105 minuten Leeftijd: 12 Richtprijs € 12,95

The joy luck club De vreugde en geluk club is een film waarin het Chinese mahjongspel een hoofdrol speelt. Een spel dat ik zelf ook al héél lang speel en waar ik gek op ben. Hoofrolspeelsters zijn 4 Chinese moeders, die vanuit het feodale China naar de Verenigde Staten zijn gegaan en over hun dochters, die allemaal in Amerika zijn geboren. De moeder-dochter relatie is een hoofdthema van het verhaal. De vrouwen komen iedere week bij elkaar om mahjong te spelen en om familieverhalen te vertellen en de familiegeschiedenis levend te houden. Het is een mozaïek van verhalen die door elkaar gevlochten zijn. De film onthult het verborgen verleden van de oudere vrouwen en het leven van hun dochters gevormd door de botsing van Chinese en Amerikaanse culturen in hun streven om hun familiebanden en elkaar te begrijpen. Dit zorgt regelmatig voor botsingen en onbegrip. Maar doordat de moeders over hun jeugd vertellen, wordt dit doorbroken. De film kwam in 1993 uit en is gebaseerd op de bestseller van Amy Tan, die in 1989 uitkwam. De film is geregisseerd door Wayne Wang met Ming-Na, Tamlyn Tomita en France Nuyen Lengte: 139 minuten Leeftijd: 12 Richtprijs: alleen nog tweedehands te koop, diverse prijzen

PAGINA

11

PAGINA

12

Voor jou bezocht Christo: BIG AIR PACKAGE 16 maart tot en met 30 december 2013 18 jaar na de omhulling van de Rijksdag in Berlijn en 14 jaar na de afsluitingsinstallatie „The Wall“ voor de internationale Bouwtentoonstelling Emscher Park is Christo met een ander uitzonderlijke kunstproject teruggekeerd naar Duitsland. Dit jaar vult de wereldwijd geëerde kunstenaar – voor het eerst zonder zijn vrouw Jeanne-Claude – de Gasometer Oberhausen met zijn Big Air Package.

Gasometer Oberhausen Arenastraße 11 46047 Oberhausen 020-524 64 52 Van dinsdag t/m zondag geopend van 10.00-18.00 uur. Ook op feestdagen. Op maandag gesloten.

Het „Big Air Package – Project for Gasometer Oberhausen, Germany“ werd in 2010 door Christo ontworpen en is tot en met 30 december 2013 te zien. De sculptuur is binnen het industrieel monument opgesteld en is uit 20.350 vierkante meter lichtdoorlatend weefsel en 4.500 meter zeil vervaardigd. In opgeblazen toestand bereikt het omhulsel met een gewicht van 5,3 ton een hoogte van meer dan 90 meter, een diameter van 50 meter en een inhoud van 177.000 kubieke meter. De Big Air Package reikt nagenoeg van wand tot wand van het vroegere gasreservoir en laat slechts een smalle omloop vrij, vanwaar de sculptuur van alle kanten kan worden aanschouwd. Luchtsluizen geven de bezoekers verder de gelegenheid, het monumentale kunstwerk van binnen te beleven. Twee ventilatoren produceren een constante luchtdruk en houden het kunstwerk staande. De Big Air Package is daardoor het grootste vervaardigde opblaasbare omhulsel ooit, dat zonder een skelet uitkomt. Verlicht door het dakraam van de Gasometer, ontstaat binnenin een diffuse atmosfeer van licht. Hier, centraal in de Big Air Package, openbaart zich een unieke belevenis van ruimte, grootte en vorm. Expositie met werken uit vijf decennia Op de onderste verdieping is een tentoonstelling te zien. Deze toont een collectie van de belangrijkste projecten, die Christo en JeanneClaude in de afgelopen vijf decennia op de meest gevarieerde plaatsen in de wereld gerealiseerd hebben. Grootformaat foto‟s, films en ontwerpen herinneren aan fascinerende, maar steeds door de tijd begrensde kunstgebeurtenissen. De grootformaat foto‟s van Wolfgang

AMARANT

Volz laten de projecten in hun schoonheid en visionaire kracht verschijnen en maken zichtbaar, wat de werken van Christo en JeanneClaude verbindt. Christo, wie kent hem niet Christo werd geboren in Gabrovo in Bulgarije en studeerde kunst in Sofia en Wenen. In Parijs had hij (zonder er zich bij aan te sluiten) nauwe banden met de nouveau réalistes. In tegenstelling tot de kunstenaars die conceptuele kunst brengen waarbij het bij een concept blijft, hebben Christo en Jeanne-Claude hun ideeën werkelijk uitgevoerd. We zouden het landschapskunstwerken kunnen noemen waarbij het landschap zowel stedelijk als ruraal kan zijn. Christo werkte vanuit de Verenigde Staten altijd samen met zijn vrouw Jeanne-Claude Denat de Guillebon (1935-2009). In de praktijk werkte Jeanne-Claude meer als de public relations manager en zorgde ze voor de praktische logistiek terwijl Christo meer werkte aan het creatieve proces. De kunstzinnige strategie van Christo en Jeanne-Claude was om grote opvallende bouwwerken of landschappen met stof tijdelijk 'aan te kleden'. Voorbeelden van dit soort werk zijn de Pont Neuf in Parijs (1985), de Rijksdag in Berlijn (1995). In het Central Park in New York voerden zij een kunstproject uit in 2004. Meestal kost het veel overtuigingskracht en duurt het lange tijd voordat een gepland project daadwerkelijk uitgevoerd kan worden. Voor de uitvoering van hun projecten maakten ze gebruik van een grote groep medewerkers. Het resultaat van hun werk is puur esthetisch bedoeld en heeft tot doel de mensen 'met andere ogen' te laten kijken naar de omgeving. Christo en Jeanne-Claude financierden de projecten, die erg kostbaar zijn om uit te voeren, enkel met de verkoop van tekeningen, voorontwerpen en vroeger werk zoals bijvoorbeeld, ingepakte voorwerpen. Zij weigerden elke vorm van sponsoring. Ook werden alle "vrijwilligers" die meewerkten aan de projecten, betaald.

JAARGANG

42,

NUMMER

3

PAGINA

13

Onze eigen ervaring Gasometer Oberhausen is een grote gashouder, met een hoogte van 117 meter. De toren is opgenomen in de Europese Industrieel Erfgoed-Route. De gashouder werd in de periode 1927 tot 1929 gebouwd en tot 1988 gebruikt. Sinds 1993 is de voormalige gashouder een expositiecentrum. De Gasometer Oberhausen is het symbool van de stad en staat tevens voor de structuurveranderingen van het Ruhrgebied. De gashouder is opgenomen in de Route der Industriekultur, die langs alle industriële bezienswaardigheden in het Ruhrgebied gaat. Christo onthulde op 15 maart van dit jaar zelf in Oberhausen zijn nieuwe spectaculaire werk. Maar het is niet wat we van hem gewend zijn. Ging het voorheen in grote lijnen om de buitenkant, dit keer speelt alles zich binnen af. Christo voorzag de binnenkant van een negentig meter hoge gashouder in de Gasometer van wit polyester doek, dat omhoog wordt gehouden door een luchtinstallatie. "Big Air Package" wordt het kunstwerk genoemd en het is het grootste kunstwerk dat ooit voor een ruimte is gemaakt. Onze verwachtingen waren hoog gespannen, maar Christo maakte ze waar. Het ligt niet aan hem dat ook het gebouw imposant is, maar hij heeft er wel dankbaar gebruik van gemaakt. Meteen bij het binnenkomen kregen we de neiging om te fluisteren. Niet dat we dat echt gedaan hebben, maar we gingen toch wel wat zachter praten. Als eerste zijn we met een panoramalift naar de koepel onder het dak gegaan. Langzaam schoof de lift langs het kunstwerk van Christo. Eenmaal boven kon je ook naar buiten om van het uitzicht te genieten. De panoramalift maakt geen deel uit van het kunstwerk, die is er gewoon altijd. Vervolgens gingen we terug naar de tweede verdieping waar je jezelf entree kon verschaffen tot het kunstwerk. Via een draaideur kwam je in een gangetje met een witte trap en daarnaast al meteen het doek. Prachtig, indrukwekkend. Mooi om de plooien, de naden en de bevestiging te zien. Eenmaal in het kunstwerk kun je alleen nog in stille bewondering staan, zitten of liggen kijken. Het lijkt of je zwemt in licht, het kunstwerk ademt de sereniteit van een kathedraal uit. Alle stemmen klinken als vanzelf minder luid en de aanwezigheid van een meervoudige echo en van geluiden is heel bijzonder. In het kunstwerk is een witte trap aangebracht waarop je kunt gaan zitten maar, op de aanwezige witte kussens, ook kunt gaan liggen. We hebben een klein half uur in stille bewondering liggen genieten van de lichtinval en het lijnenspel. Moeilijk te omschrijven, het is een ervaring die je nauwelijks kunt delen. Je moet die gewoon ondergaan. Na dat half uur zijn we afgedaald naar de eerste verdieping waar een overzicht van flink wat projecten van Christo, gemaakt tussen 1961 en 2013 te zien was. We zijn er van doordrongen dat dit zomaar het laatste kunstwerk van Christo zou kunnen zijn. Hij is inmiddels 78 jaar oud en hoewel hij de uitvoering niet meer zelf doet is hij toch jaren bezig met de gedetailleerde tekeningen voor een project. Tien tot twaalf jaar is geen uitzondering. Van een van zijn projecten duurde de voorbereiding zelfs 26 jaar! En wie kan rekenen……. Wij vonden het een hele ervaring en zijn heel blij dat we dit mee mochten maken. We raden iedereen aan ook te gaan kijken, het kan nog tot 30 december van dit jaar. Entree slechts negen euro. Doen! Meer informatie lees je hier.

PAGINA

14

Akeeny Kort verhaal van Anne Keen

AMARANT

Kort verhaal Dertien was ze en met grote ogen van begeerte keek ze naar mijn jeansjack. Ogen die begonnen te stralen toen ik haar vroeg of ze het wilde passen. Het stond haar geweldig. Haar zo goed als kaalgeschoren koppie, haar prachtige donkere kijkers, haar bronzen glanzende huid, haar jurk in duizenden oranjetinten en daarover heen dat intens blauwe jeansjack. Het gaf amper iets Westers aan haar uitstraling, ze bleef op en top een Afrikaans meisje, een Luo-meisje. Maar het gaf haar wel een stukje zelfverzekerdheid dat ik nog niet eerder bij haar zag. Ik wist wat haar volgende vraag zou zijn maar hoopte dat ze hem niet zou stellen. Ik had het jasje nog maar pas, was nog niet in staat er afstand van te doen. Zonder iets te zeggen trok ze mijn jack uit, ging op mijn bed zitten en nam de roze beker die ik voor haar had klaargezet in haar handen. Ze genoot van de koffie met melk en suiker. Een drank die ze nog maar één keer eerder in haar leven op had en waar ze dol op was. Enthousiast vertelde ze over de naderende examens van haar school. Ze droomde van een diploma dat haar toegang zou verschaffen tot een vervolgopleiding. Het leek me dat die voor haar niet was weggelegd, haar moeder Gaudencia had al alle eindjes aan elkaar moeten knopen voor de basisschool ondanks het feit dat het primaire onderwijs in Kenia in principe gratis is. Ik was lang genoeg in dit land om te weten dat het niet zo mooi is als het lijkt. Een uniform is verplicht, de kosten hiervan zijn voor de ouders. Net zoals die voor pennen en schriften. Vaak wordt hen ook nog gevraagd om mee te betalen aan de salarissen van leraren omdat de Keniaanse overheid te weinig middelen heeft om voldoende geschoolde leraren voor de publieke scholen te betalen. In de steek gelaten door haar man, deed Akeeny‟s moeder er alles aan haar drie kinderen in elk geval basisonderwijs te laten volgen. Ik wist dat Akeeny alleen in aanmerking zou komen voor een nationale school als ze een heel hoog resultaat zou halen. Alleen nationale scholen, kostscholen met een hoog onderwijsniveau, worden door de overheid volledig gefinancierd, inclusief het verblijf. Het was Akeeny nooit gelukt dat resultaat ook maar voor driekwart te benaderen, maar ze bleef hopen en haar best doen. In de weken die volgden bleef ze me bezoeken. Soms alleen, soms met haar moeder. Altijd rond vijf uur op vrijdagmiddag. Als ze alleen was vroeg ze me elke keer of ze het spijkerjack nog even mocht passen. Op een van mijn laatste vrijdagen stelde ze me voor brood en water voor me te halen. Ze wist dat ik dat altijd deed als ze naar huis ging. Met 200 shilling in haar hand, én het spijkerjasje aan, ging ze zelfverzekerd naar de markt. Ik had haar gezegd van het geld dat overbleef koekjes voor haar en haar broertjes te kopen. Opgetogen kwam ze terug. Doordat ze mijn jack aan had, was ze voor vol aangezien. En dat had haar onderhandelingspositie versterkt. Een brood en drie flessen water voor mij, zeker een pond koekjes om mee naar huis te nemen. Mijn laatste dag naderde en volgens afspraak stond Akeeny om negen uur voor mijn deur om me te helpen bij het inpakken. Ik had haar verteld dat ik niet alles mee naar huis zou nemen, dat ik wat spullen voor haar en haar familie zou achterlaten. Ze was verrukt van de roze bekers en borden, ze vond het blauwe dekbed heel mooi en ook het gestreepte badlaken kreeg haar goedkeuring. Het wasrekje en schoonmaakspullen deed ze zonder commentaar in een plastic tas, net als de overgebleven levensmiddelen. Een zwart stretchrokje met een patroon van roze en rode rozen werd met gejuich begroet, net zoals het witte en rode T-shirt. Al die tijd hing het spijkerjack eenzaam aan een spijker aan de muur. Ik zag dat Akeeny er, na ieder hoekje van mijn kamer dat was leeggemaakt, naar keek. En al die tijd was ik in gevecht met mezelf. Zo aan mijn jasje gehecht, ik kon het niet. „Het is zeker koud in jouw land als je uit het vliegtuig stapt,‟ zei ze toen we klaar waren. Haar blik ondertussen op mijn jack gericht. Ik knikte. Ik wist dat ik loog, ik kwam immers hartje zomer terug in Nederland. „Ik snap het,‟ was alles wat ze zei. Waarna ze me omhelsde alsof ze me nooit meer zou zien. „Akeeny, volgend jaar kom ik terug. En dan zit er in mijn koffer een spijkerjack voor jou. Helemaal nieuw, nog nooit gedragen. Ik beloof het je.‟ Ze hoorde wat ik zei maar gaf geen commentaar. Niet in woorden, niet in lichaamstaal.

JAARGANG

42,

NUMMER

3

PAGINA

15

Ik hield me aan mijn belofte, negen maanden later was ik terug in Kenia. Behalve een spijkerjack nog wat kledingstukken waar een, inmiddels veertienjarige, volgens mij heel blij mee zou zijn. Pas op de negende dag van mijn verblijf kwam ik in haar dorpje aan. Ik belde haar moeder en nodigde haar en Akeeny uit voor een kop koffie. Op het afgesproken tijdstip stapte na een zacht klopje op de deur alleen Gaudencia naar binnen. Ik schrok van haar, ze leek uitgeblust in minder dan één jaar. Op mijn vraag waar Akeeny was, begon ze te huilen. Opgehaald door haar vader en uitgehuwelijkt, begreep ik tussen de lange snikkende uithalen door. Haar dochter, voor wie het allemaal anders had moeten gaan. Voor wie ze zich kapot gewerkt had. Getrouwd met een man van vijfendertig. In een land waar rijkdom wordt afgemeten aan de grootte van je land, je veestapel en je gezin, was ze als zijn derde vrouw bij dat gezin ingelijfd. Gaudencia had geen idee waar haar dochter woonde. Ik dacht aan Akeeny‟s smalle postuur en grote zwarte handen die dit kinderlijke lijf beroerden. Ik walgde en kon mijn tranen niet bedwingen. Samen huilden Gaudencia en ik om de toekomst van Akeeny. Ik dacht terug aan het meisje waar ik afscheid van nam en begreep dat zij iets moet hebben voorvoelt. Spijt is een woord dat ik tot dan niet kende, maar door Akeeny weet ik wat het inhoudt. Dertig hele euro‟s voor een jack dat ik al die maanden in haar land had gedragen en ik waar ik geen afstand van had kunnen doen. Drieduizend shilling waarmee ik haar het gelukkigste meisje van het dorp had kunnen maken. Het cadeautje op mijn bed bleven onaangeraakt. Ik gaf het niet mee aan Gaudencia hoewel het jack ook zeker haar gepast zou hebben. Ik kon er ook niet toe komen iemand anders blij te maken met kleding die voor Akeeny bestemd was. Nu ligt het pakketje thuis op een hoekje van mijn tafel. Als een soort tastbaar bewijs dat je soms in je leven iets anders moet doen dan je hart je ingeeft.

PAGINA

16

21-22-23 juni 2013 Zeewolde

AMARANT

Fotoreportage Flevovuur

JAARGANG

42,

NUMMER

3

PAGINA

17

PAGINA

18

Gedicht

Z

eg me

Zeg me niet dat alles over is, geef het nog een kans, de tijd die rest van nu tot dan, vertel over onverwachte dingen, over de zon die schijnt, over de maan die zwijgzaam is, over het gemis van ons samen. Zeg me niet dat alles over is, er is zoveel herinnering

jong zijn en zoveel tederheid

S

die ons samenbracht.

Het is de stilte die me vragen stelt

van toen tot nu en alles wat er tussen was, geef ons nog de tinteling in ons bloed, het

Edith Oeyen Dichteres en

tilte

die steeds dieper daalt en me beroert Ik weet het, er was enkel

schrijfster

de nacht die sterren toverden

maar als straks weer de deurbel rinkelt

tegen het donkerblauw.

weet ik dat jij het zal zijn die deze stilte doorbreekt

Edith Oeyen, 29 januari 2012

en mij zwijgzaam omarmen zal het is de stilte die me stiller maakt terwijl ik wacht. Edith Oeyen, 23 mei 2012

Wil jij een van je gedichten gepubliceerd zien? Stuur het ons via amarantmagazine@gmail

AMARANT

JAARGANG

42,

NUMMER

3

Voor jou gegeten Een rubriek over alle aspecten eten. Van (gayvriendelijke) restaurants via recepten beroemde vrouwelijke (top)koks tot eigen kook- of eetervaringen. Heb je een suggestie? Wil je zelf een pagina vullen? Laat het ons weten via [email protected]

Kortgeleden kocht ik een ouderwetse römertopf. Römertopf staat voor licht en zonder vet en omdat ik, en mijn vrouw in mindere mate, wel een pondje minder zouden willen heb ik er een gekocht. Laat ik deze rubriek beginnen met een lekker recept voor de römertopf. Ik heb het gisteren gemaakt en ik kan vanaf deze plek zeggen…. heerlijk! Preischotel uit de Römertopf. Wat heb je nodig voor 4 personen? 500 gr rundergehakt, 2 uitjes, teentje knoflook, beetje peterselie, paprikapoeder 1 ei, beetje chilipoeder, zout, 1 lepel basterdsuiker, halve dl. Kookroom blikje tomatenpuree, kerriepoeder, beetje gemberpoeder, 1 dl runderbouillon 800 gr. aardappelen en 4 preistengels. En hoe maak je het klaar? Zoals altijd voor gebruik römertopf 20 minuten weken in koud water. Aardappels schillen en in plakjes snijden. Prei in ringen snijden. De uitjes en knoflook fruiten Peterselie klein hakken en met ei, chilipoeder, bruine suiker en zout het gehakt aanmaken. Maak van het gehakt een dikke koek en leg die onderin de römertopf. Preiringen eroverheen en daarna de aardappelschijfjes. Maak nu een mengsel van room, tomatenpuree, kerrie en gember en doe daar de runderbouillon bij. Deze saus over het gerecht gieten. Nu gaat de römertopf in een koude oven. De oven op 200 graden zetten en het gerecht daar minstens 45 minuten in laten staan. De laatste 10 minuten deksel van de römertopf, dan krijgen de aardappels een lekker bruin korstje. TIP: Het is handig de aardappels voordat ze de römertopf ingaan even te koken. Aardappels hebben de neiging niet helemaal gaar te worden als ze niet even kokend water hebben gevoeld.

En dan nog even dit. Wat is dat eigenlijk, een römertopf? De römertopf of Romeinse stoofpot is een poreuze, aardewerken schaal met deksel. In deze schaal kunnen allerlei ingrediënten op een gezonde manier bereid worden. Het gebruik van de römertopf stamt al uit de tijd van de Romeinen. Door de ovenschaal veel te gebruiken trekken de aroma's van de gerechten in de schaal, wat voor een nog apartere smaak zorgt.

PAGINA

19

PAGINA

20

Column Wanita Een tijdje geleden was ik op de internationale dag tegen homofobie aanwezig bij een activiteit, die georganiseerd was door mijn vroegere werkgever, de openbare bibliotheek in mijn woonplaats. Ik werk daar niet meer. Na mijn prepensioen bereikte ik enige tijd geleden de officieel pensioengerechtigde leeftijd. Maar even terug naar die activiteit. De bibliotheek had voor die avond een paar gasten uitgenodigd. Een lesbisch ouderstel dat het een en ander zou vertellen over hun ervaringen met lesbisch ouderschap en de reacties daarop . De plaatselijke homoboekhandel was er en hield een paar aanbevelenswaardige boeken in de lucht om ons allen te verleiden die boeken te kopen en te lezen. Er was een schrijfster, wiens naam ik nog niet kende. Ze heette Maria Foerier en ze las een stuk uit haar boek „Mooie jongens‟ voor. Een roman over een meisje dat man wil worden en wat daar omheen zoal gebeurt. Wat mij bijzonder opviel was haar prachtige intonatie bij het voorlezen van het eerste hoofdstuk. En dan was er nog Maxim Februari, die een jaar eerder nog Marjolijn Februari heette en die zich, althans voor mij, vorig jaar nogal plotseling presenteerde als man. Ik had nog niet zo heel lang geleden een prachtige documentaire gezien over Marjolijn Februari en ik was daarvan heel erg onder de indruk.

Wanita (Indonesisch voor vrouw) geeft ons een kijkje in haar leven.

Nu is Marjolijn Maxim geworden en heeft een boek geschreven met als titel „De maakbare man‟. Over dat boek vertelde hij niet alleen het een en ander, hij werd er ook over bevraagd. Hij had gelukkig zijn spitsheid en humor, die ook ten tijde van Marjolijn zo tekenend waren, behouden. En dan nog even over het lesbische ouderpaar. Na een korte inleiding en wat vragen van de presentatrice van de avond mocht ook het publiek wat vragen stellen. Het stel had twee vrij jonge kinderen en toen er werd gevraagd of ieder van de twee vrouwen een kind gebaard had reageerden ze daar nogal bits op. Kennelijk wordt die vraag aan lesbische ouderparen net een paar keer te veel gevraagd. Ze vonden dat een intieme en nieuwsgierige vraag en vroegen zich af of ook aan heteroparen wordt gevraagd of de vader wel de vader is. Op zich kon ik me hun bitsheid wel voorstellen. Zo‟n vraag heeft meer met nieuwsgierigheid te maken dan met het uitvinden van de specifieke kanten van lesbisch ouderschap. Maar het antwoord kwam nogal bruusk over. De vragenstelster hapte toch een beetje naar adem nadat ze zo op haar plaats gezet was. Al met al was het een leuke, onderhoudende avond. Voor mij was het hoogtepunt de „ontmoeting‟ met Maxim Februari. En de avond had specifiek voor mij persoonlijk een leuk randje. Weer even praten met mijn oud-collega‟s, even weer wat mensen van vroeger over de tong, even weer wat situaties van vroeger in de herinnering terughalen. Dat is leuk en dat confronteert je op een prettige manier met het feit, dat je na een langdurige toch hele prettige werksituatie een vrij mens bent, die in vrijheid al die dingen kan doen, die je je al heel lang voorgenomen had. Een heerlijk besef!

AMARANT

JAARGANG

42,

NUMMER

3

Uitagenda JULI 2013 6

Wandelen ‘t Gooi

7

Bijeenkomst regio Arnhem-Nijmegen

14

Wandelen Second Sunday

14

Wandelen Noord Holland Noord

17

Dagje Schiermonnikoog met regio Assen, vertrek vanaf station Groningen

22

Roze Maandag Tilburg

AUGUSTUS 2013 3

Wandelen ‘t Gooi

3

Canal Parade

4

Bijeenkomst regio Arnhem-Nijmegen

11

Wandelen Second Sunday

11

Wandelen Noord Holland Noord

16-18

Kampeerweekend Noord Holland Noord

18

Bijeenkomst 50 pl(min)us

PAGINA

21

PAGINA

22

In gesprek met …... Margreet van Hensbergen

Wij verklaren vandaag dat de meest evidente waarheid –dat wij allen gelijk zijn- nog steeds de ster is die ons leidt (…) want als wij écht gelijk geboren zijn, dan moet zeker de liefde die mensen elkaar betuigen gelijk worden gerespecteerd. Een citaat van Barack H. Obama op 21 januari 2013.

Ik moet er niet aan denken dat ik, als ik niet meer zelfstandig kan wonen, weer de kast in zou moeten, zoals nu nogal eens gebeurt.

AMARANT

„Niet eerder betuigde een Amerikaanse president steun aan gelijke rechten van homoseksuele en heteroseksuele burgers tijdens de inaugurale speech,‟ zegt Margreet van Hensbergen. „Nederland kent een veel langere traditie van wettelijke gelijkstelling en politieke steunbetuiging. Door deze langere traditie van gelijkheid voor de wet weten wij helaas ook dat wettelijke gelijkheid niet vanzelfsprekend tot sociale acceptatie leidt. Publicaties van het SCP (Sociaal Cultureel Planbureau) bevestigen dat. Verschillende onderzoeken bij het SCP laten zien dat negatieve bejegening en zelfs ernstige psychische problemen helaas geen randverschijnselen zijn.‟ Het is dan ook niet verbazingwekkend dat Margreet zich inzet voor homoseksuelen en dan met name de „roze‟ ouderen. Ouderen die geboren zijn vóór de Tweede Wereldoorlog en die uit angst voor afwijzing door familie en vrienden hun gevoelens lang verborgen houden. Ouderen die zijn opgegroeid in een tijd dat niet over homoseksualiteit gesproken kon worden. Die zich niet openlijk konden uiten en vaak kozen voor een heteroseksueel huwelijk.

Uit een onderzoek van Keuzenkamp in 2012 blijkt dat tien procent van de Nederlanders negatief staat tegenover acceptatie van homoseksualiteit. Bovendien leerde een onderzoek van Kuyper in datzelfde jaar dat maar liefst twintig procent van de Nederlandse bevolking aangaf liever niet om te willen gaan met mensen van wie niet duidelijk is tot welk geslacht zij zichzelf rekenen. „De ervaring leert dat LHBT (Lesbisch, Homo Biseksueel Transgender) ouderen nog steeds te maken kunnen krijgen met discriminatie of uitsluiting. Daarom is ANBO Roze zo belangrijk. Heel hard nodig om de zichtbaarheid, bespreekbaarheid en acceptatie van „roze‟ ouderen te vergroten. Het is ook een organisatie die ontmoetingsmogelijkheden helpt creëren. Het is heerlijk om even niet alert te hoeven zijn en je gekend en erkent te weten,‟ vindt Margreet. Behalve lid zijn van ANBO Roze maakt Margreet zich ook sterk voor de Roze Loper. Een belangrijk keurmerk waaruit blijkt dat een zorgorganisatie een homopositief beleid voert, dat echt in de praktijk terug te zien is. Amper vijf jaar geleden gaven organisaties voor ouderenzorg nog aan dat er in hun huizen geen homoseksuele bewoners verbleven.

„Belachelijk,‟ zegt Margreet. „Mensen die nu in verzorgingshuizen wonen zijn opgegroeid in een tijd dat het geen pretje was om als LHBT-er door het leven te gaan. Men vond het raar als een man „In 2011 werd een Roze belweek gehouden. Daar- verliefd werd op een man, of een vrouw op een uit bleek dat sommige van deze ouderen daarom vrouw. Aan iemand met zulk vreemd gedrag hun homoseksuele gevoelens pas konden uiten na moest wel een steekje los zitten. Deze algemene het overlijden van hun partner. Ook gaf een aantal opvatting zorgde ervoor dat homo‟s, lesbiennes ouderen aan dat zij nog steeds een dubbelleven en biseksuelen hun mond hielden om uitstoting leiden en altijd opletten tegen wie zij iets zeggen door familie of ontslag bij de werkgever te voorover hun homoseksuele gevoelens. Meer dan komen. Logisch dat deze mensen bleven zwijgen, gemiddeld voelt men zich vaak eenzaam. Tijdens ook toen eind vorige eeuw homoseksuele mandie Roze belweek bleek ook dat slechts 54 pronen en lesbische vrouwen in ons land officieel cent van de bellers open was over hun homosek- dezelfde rechten kregen als alle andere burgers. sualiteit tegenover zorgverleners,‟ vertelt MarGelukkig hebben inmiddels tientallen zorginstellingreet. gen inmiddels de Roze Loper, een certificaat waarmee ze aangeven dat er ruimte en aandacht is voor mensen met een andere geaardheid.‟

JAARGANG

42,

NUMMER

3

PAGINA

In haar woonplaats Amersfoort denken directies van verzorgingshuizen dat ze, om voor de Roze Loper in aanmerking te komen, een totaal ander beleid moeten gaan voeren. Een misvatting vindt Margreet.

Een roze politieke partij lijkt Margreet niet zinnig. „In de politiek gaat het veelal over wet- en regelgeving. Wettelijk is alles goed geregeld. Het gaat nu over acceptatie. In de jaren zeventig was het persoonlijke nog politiek. Nu is alles bevochten en gaat het meer om bejegening. Het moet „De belangrijkste stap die gezet moet worden is te aanvaarden dat homoseksua- nu gewoon van binnenuit komen. Een kwestie van beschaving.‟ liteit een „kwestie‟ is. Dat het bespreekbaar gemaakt moet worden. Het gaat Voor al haar inspanningen ontving Marerom dat de huizen een sfeer en een cul- greet in januari van dit jaar de „Derk tuur creëren waarin iedereen zich thuis Koetje Award‟. Een award die wordt uitvoelt en zich geaccepteerd weet. Een huis gereikt als blijk van dank en respect voor dat homovriendelijk is zal ook respect iemand die zich op onderscheidende wijze hebben voor andere mensen die afwijken inzet voor de LHBT-gemeenschap in van de norm, zoals migrantenouderen. Amersfoort en omstreken. De Award is Wij hoeven als homo‟s en lesbo‟s geen vernoemd naar Derk Koetje, die in 2009 speciale behandeling. Liever niet. En, ook de eerste Award kreeg. „Uiteraard ben ik geen aparte verzorginghuizen. Een onzin- blij dat ik deze prijs heb gewonnen maar nig idee vind ik dat. Een verzorgingshuis ik heb de prijs meteen gedeeld met alle moet een afspiegeling zijn van de samenle- ANBO Roze mensen uit mijn ontmoeving. Daar maak ik me sterk voor.‟ tingsgroep in Amersfoort die zich allemaal naar beste vermogen inzetten voor de In Amersfoort hield dat concreet in dat Margreet, samen met de burgemeester en sociale acceptatie van LHBTers in Amersde wethouder van emancipatie, aanwezig foort.‟ was bij een lunch waar Roze Loper geïntroduceerd werd bij alle zorginstellingen in Amersfoort. „De bijeenkomst heeft niet geleid tot een zorginstelling die zich wil verbinden aan de Roze Loper. Dat is wel jammer. Vooral als je bekijkt dat in Utrecht bijna alle zorginstellingen de Roze Loper al hebben of tijdens het Midzomergrachtfestival 2013 uitgereikt krijgen. Amersfoort loopt dus behoorlijk achter bij Utrecht.‟ Maar Margreet gaat niet bij de pakken neerzitten. „Momenteel is het even rust op de plaats. Met een actieve groep Roze Ambassadeurs zetten we op dit moment de strategie uitzet voor de komende jaren. Wij blijven actief!‟

De weg die we volgens Margreet moeten gaan is de weg van niet langer je mond houden maar klaar staan voor mensen die zich niet veilig genoeg voelen om hun homoseksuele geaardheid te bespreken. „Dromen, durven en doen! Ik droom van een land waarin, net als in Utrecht, alle zorginstellingen een Roze Loper hebben. Er zou meer lef moeten zijn om je als organisatie te durven onderscheiden zowel op managementniveau als op uitvoerend niveau als op cliëntenniveau. Gewoon doen zou ik zeggen naar de zorginstellingen. Ik moet er niet aan denken dat ik, als ik niet meer zelfstandig kan wonen, weer de kast in zou moeten, zoals nu nogal eens gebeurt.‟

23

PAGINA

24

29 juni 2013 Utrecht

AMARANT

Fotoreportage Roze Zaterdag

JAARGANG

42,

NUMMER

3

PAGINA

25

PAGINA

26

29 juni 2013 Utrecht

AMARANT

JAARGANG

42,

NUMMER

3

PAGINA

27

PAGINA

28

Column Iris du Toit Talen Al mijn hele leven vind ik het leuk om met taal bezig te zijn. Lezen, nieuwe woorden, grammatica enzo vond ik als kind al leuk en op de middelbare school, toen er Frans, Duits en Engels bij kwamen, begon ik meteen drie keer zo hard te leren. Na mijn opleiding en een paar jaar lesgeven wilde ik een jaartje in een ander land wonen. Min of meer bij toeval kwam ik in een internationale gemeenschap in Frankrijk terecht, waar me voortdurend gevraagd werd heen en weer te vertalen tussen Duits, Engels en Frans; heerlijk! Jammer alleen dat ik geen Scandinavische taal sprak, dat kwam ik daar ook veel tegen en wilde ik ook nog wel leren naderhand, maar nu eerst en vooral heel goed Frans, een taal waar ik halsoverkop smoorverliefd op werd; een passie die nooit meer over zou gaan. Ik volgde lessen en studeerde in mijn eentje, ging vooral om met Fransen en werkte hard aan mijn uitspraak, woordenschat en idioom. Na afloop van dat jaar vroegen onbekende Fransen hoogstens nog wel eens of ik uit Wallonië kwam. Nu, bijna 40 jaar later, spreek ik nog altijd het beste Frans van iedereen in mijn omgeving maar doordat ik sindsdien ook wat sprokkelde in nieuwe vreemde talen, en tot voor kort zes jaar lang een Britse vriendin had, trad er uiteindelijk toch wat slijtage op. Daarom ging ik dit voorjaar weer eens naar Frankrijk, naar het eerste het beste stadje vlak over de grens, waar ik een slaapadres besprak voor drie nachten. Het plan was in elk geval veel praatjes te maken, hopend dat mensen daar enigszins voor open zouden staan.

Mijn verliefdheid op de Franse taal is weer helemaal terug, ik kan bijna niet wachten om weer die kant op te gaan.

Mijn anonieme keus bleek een schot in de roos. Mijn gastvrouw, die gelukkig geen Nederlands sprak en naar later bleek even oud was als ik, suggereerde meteen voornamen te gebruiken en te tutoyeren. Een restaurant kon ze me wel wijzen, maar ach, het regende en zij ging toch net iets voor zichzelf klaarmaken, wilde ik niet aanschuiven? Mijn zinnen kwamen nog wat stroef die eerste avond maar na het eten verhuisden we naar de woonkamer, waar we eensgezind een grappige tv-soap becommentarieerden; het leek net of ik bij een vriendin logeerde. Zij vertelde kinderen te hebben en een vriend in Nederland; ik liet mijn situatie nog in het midden: het leek me vervelend als ze zich ongemakkelijk voelde met mij in huis, en ik dat dan weer merkte. De volgende dag vermaakte ik me in mijn eentje met een stadswandeling en musea, maar toen ze 's avonds vroeg of ik weer zin had in de soap, en een haardvuur (voorjaar 2013!), zei ik maar al te graag ja. De dag daarop gingen we op mijn uitnodiging lunchen in een restaurant. Ergens tussendoor vroeg ze naar mijn situatie; ik vertelde dat ik nu alleen leef maar een paar relaties heb gehad, altijd met vrouwen. Ze nam het voor kennisgeving aan, net als toen ik vertelde dat ik vegetariër ben; er veranderde niets aan de stemming of toon. Die praatjes met onbekenden heb ik wel gemaakt, maar ze vielen in het niet bij het vele amicale kletsen met Michèle. Mijn verliefdheid op de Franse taal is weer helemaal terug, ik kan bijna niet wachten om weer die kant op te gaan. Voor de tussentijd heb ik een leuke jonge Française gevonden, een cursist van een collega van me, die wel eens (en vaker als we het leuk vinden) iets met me wil drinken om de helft van de tijd Nederlands te praten, voor haar, en de andere helft Frans voor mij. Het weerhoudt me er niet van om alweer vreemd te gaan met een taal waarmee ik door de jaren heen ook telkens geflirt heb: gisteren kocht ik een ijsje met behulp van een Italiaans tekstje dat ik had voorbereid en laten checken door een andere cursist. Ik ben een lingo-polyamorist, bestaat dat? Nee? Dan vind ik het hierbij uit.

AMARANT

JAARGANG

42,

NUMMER

3

Voor jou beluisterd Ik heb haar lief - Plattèl zingt ANNA BLAMAN In 2010 was het 50 jaar geleden dat de Rotterdamse schrijfster Anna Blaman overleed. Behalve geweldig mooie romans en verhalen, schreef zij ook juwelen van passievolle gedichten. Daarin kon zij kwijt wat zij niet in haar boeken en verhalen kwijt kon. Deze schrijfster en winnares van de P.C. Hooftprijs (in 1956 als eerste vrouw, als eerste Rotterdammer en voor haar gehele oeuvre) werd in haar 50e sterfjaar herdacht met diverse activiteiten. Een van de vrouwen die Anna Blaman wilde herdenken was Plattèl. Ze wilde een persoonlijk monument maken voor deze liefdevolle auteur die zij al langer bewondert en zette haar meest passievolle en hartstochtelijke gedichten op muziek en op cd, zodat deze daardoor nog meer gaan leven. De muziek, tien liederen waarvan acht tracks voor zang en vleugel en twee voor combo (zang, vleugel, slagwerk en contrabas) beweegt zich tussen klassiek, tango en lichte muziek en is gevarieerd. Op de cd, die LIVE is opgenomen, zingt Plattèl tien gedichten, waarvan het merendeel geschreven is in de periode rond de oorlog. Ook staat er een fragment op van de stem van Blaman. In het begeleidend cd-boek in dvd formaat, met illustraties van Christian Ouwens BNO, staan de gedichten maar ook teksten van mensen die deze bijzondere vrouw persoonlijk gekend hebben. Anna Blaman is passie en leeft voort. Een prachtige CD. Sluit je ogen en luister naar de warme stem van Plattèl. Teksten die iets te zeggen hebben. 2010: Plattèl zingt ANNA BLAMAN - IK HEB HAAR LIEF Boek + CD € 19,95 ISBN 8714253010366 Christian Ouwens Uitgeverij

GOSSIP - A Joyful Noise Van een heel ander kaliber is de CD A Joyful Noise van Gossip. Niet bepaald muziek om bij weg te dromen. Gossip is een Amerikaanse indierockband, een verzamelnaam die wordt gebruikt voor voornamelijk op rock georiënteerde kunstmuziek. Artiesten die niet in een andere 'hokje' gezet kunnen worden, zoals gothic of punk. Vaak wordt indie ook gezien als een postmodern genre. De heerlijke stem van de lesbische lead-singer, Beth Ditto is een genot om naar te luisteren. Met gemak haalt ze verschillende octaven. De rustige regelmatige beats van de nummers passen prima als je wat actiever bezig bent. Tijdens een goed boek luister je beter naar andere muziek. Beth Ditto (echte naam: Mary Beth Patterson), heeft ook een solocarrière. Zij bracht in 2011 haar nummer I Wrote the Book uit. Ook zong ze mee in het nummer Cruel Intentions van Simian Mobile Disco. Favoriete nummers: Perfect World, Casualties of War en Into the Wild Jaar van uitgave: 2012 Prijs: € 30,00

PAGINA

29

PAGINA

30

Vrouwen van naam Op 14 juli 1914 zag Wilhelmina Remelia Hora Adema het levenslicht in Huizum, een gehucht bij Leeuwarden. Ze groeide op in een beschut gezin. Haar vader, telg uit een oud Fries patriciërsgeslacht, was directeur van de N.V. Leeuwarder Aardappelmeel- en Siroopfabriek. Samen met hem, haar moeder en twee jongere zusjes, woonde ze in een villa op het fabrieksterrein. Toen de fabriek in 1932 failliet ging ging het gezin naar Amsterdam waar haar moeder in de Lairessestraat een pension voor meisjes uit de gegoede stand opende. Tijdens de Tweede Wereldoorlog moest het pension sluiten en verhuisde het gezin naar een bovenwoning in de Palestrinastraat.

Wim Hora Adema (1914-1998)

AMARANT

gaten had dat „de emancipatiestrijd nou wel voltooid was‟. Sandberg zelf meende achteraf dat de reden was dat haar werk te weinig vernieuwend was en zij niet open stond voor kritiek.

In het jaar van haar ontslag was Wim betrokken bij de oprichting van de feministische actiegroep „Man Vrouw Maatschappij‟ (MVM): ze regelde de publiciteit. Enige tijd later, in 1972, ontstond op initiatief van Wim en Hedy d‟Ancona het feministisch maandblad Opzij, geboren uit Wims‟ ergernis over de amateuristisch samengestelde MVM-Nieuwsbrief. Bij Opzij bloeide haar uitzonderlijk talent als talentscout, als ontdekker en begeleider van Op haar veertiende jaar ging Wim, zoals ze schrijf- en tekentalent. Het is niet iedereen inmiddels genoemd werd, voor vier jaar naar gegeven, zelf in de schaduw te blijven en andede kweekschool en volgde aansluitend twee ren te laten excelleren. Wim had dat al eerder jaar een Montessori-opleiding. Begin jaren der- laten zien, in de 22 jaar dat ze bij Het Parool in tig zette ze haar eerste schreden in de wereld dienst was en een vrouwen- en kinderpagina van de journalistiek. Vanaf 1934 schreef zij redigeerde. Daar bood ze ruimte aan de nieuonder andere columns over Amsterdam voor we talenten, die later hele generaties kinderen het Leeuwarder Nieuwsblad en filmrecensies en volwassenen zouden verrukken. Ze zette voor De Proletarische vrouw. In 1936 kreeg ze jonge mensen aan tot schrijven en tekenen. werk als redacteur bij het Algemeen HandelsJournalisten, twijfelend aan hun eigen schrijftablad. Daar kreeg ze een verhouding met de – lent, kregen van haar een podium. En ze wergetrouwde – mederedacteur Ed Hoornik. Deze den steeds beter, zelfs beroemd. Annie M.G. relatie hield stand tot aan Hoorniks arrestatie Schmidt, Fiep Westendorp, Hella Haasse, Wina en internering in 1943. Toen in 1941 bij de Born, Mies Bouhuys, Harriët Freezer, en later krant een NSB-hoofdredacteur werd aangeook Hedy d‟Ancona horen tot de 'stal' van steld, nam Wim ontslag. Ze had verschillende Wim. baantjes, onder meer bij boekhandel en uitgever Allert de Lange, die in de jaren ‟30 veel Toen Hedy en Wim Opzij opzetten, waren hun boeken had uitgegeven van uit Duitsland geverwachtingen over de toekomst ervan heel vluchte schrijvers. Wim was betrokken bij het bescheiden. Om het één jaar te redden vonden verzet. Wat zij precies deed is niet duidelijk – ze al leuk. „Ongelooflijk, maar waar… we belater wilde ze er niet veel over kwijt – maar staan vijf jaar,‟ schreven ze bij het vijfjarig behaar woning diende als koerierspost van de staan van Opzij. Binnenlandse Strijdkrachten. Ook was ze beOok bij het tienjarig jubileum waren de twee trokken bij de verzetskrant Het Parool. oprichtsters er nog bij. „Opzij bestaat tien jaar. Tot onze verbijstering en vreugde hebben we Toen Het Parool meteen na de oorlog een het zo lang volgehouden en zijn we groot gegewone krant werd, kon Wim er aan het werk groeid. Tien jaar van woede en soms vrolijkals redacteur van de vrouwen- en jongerenpa- heid over alle zaken die het vrouwen onmogegina. Van 1946 tot 1958 was ze ook betrokken lijk maken om onafhankelijk, zelfbewust te bij het journalistencabaret „De Inktvis‟ van die worden. En we zijn nog lang niet uitgeschreven. krant. Ze schreef er teksten voor, trad op, en Kleine successen op één front worden zo vaak was ook achter de schermen betrokken bij de weer overspoeld door enorme opdoffers op organisatie. In de jaren zestig ontstond er een een ander. Het veranderen van de samenleving sluimerend conflict met hoofdredacteur Hergaat niet in tien jaar,‟ was hun reactie. Wim en man Sandberg, dat uiteindelijk in 1968 zou Hedy schreven in 1982 samen Het ABC van leiden tot haar ontslag. Wim zou zich later het feminisme. herinneren dat Sandberg vond dat zij niet in de

JAARGANG

42,

NUMMER

3

Per 1 januari 1986 namen Wim en Hedy definitief afscheid als redactielid van Opzij. Wim ging het in verband met haar leeftijd rustiger aan doen. Zij bleef vooral over kinderboeken schrijven. Haar netwerk van schrijvers en tekenaars was goud waard. Ze steunde daarbij op een feilloos gevoel voor nieuws, en vaardigheid in het echte journalistieke handwerk. Op het gebied van kinderboeken was zij een expert. Zij selecteerde manuscripten voor De Arbeiderspers en Querido, en stelde een groot aantal bloemlezingen samen. In 1980 stond zij aan de wieg van de Woutertje Pieterse Prijs, voor het vooruitstrevende Nederlandse kinderboek. In 1992, bij het twintigjarig bestaan van Opzij, ontvingen Wim en Hedy samen de Harriët Freezerring, een prijs die ze zelf hadden ingesteld. Wim Hora Adema was als een spin in het web van naoorlogs cultureel Nederland. Vanaf het eind van de jaren veertig hield zij in haar huis bijeenkomsten die de betrokkenen later zouden typeren als „de damessalon‟. Ruim drie decennia lang was haar huis het verzamelpunt voor een groep vrouwen die stevig aan de weg timmerden. Inspireren, het maken van journalistieke keuzes, het beoordelen van wat 'een goed verhaal' is: dat heeft ze tot op het laatst gedaan voor en met jongere collega's. Op 10 december 1998 overleed Wim aan kanker in haar woonplaats Amsterdam. Ze woonde al die jaren in de bovenwoning aan de Palestinastraat. Ze werd gecremeerd in besloten kring. Wim Hora Adema werd 84 jaar.

PAGINA

31

PAGINA

32

Voor jou aan het werk Sinds 1 juli 2009 zijn werklozen die 12 maanden werkloos zijn verplicht een baan onder hun niveau te accepteren. De argumenten om dit te doen lijken voor de hand te liggen, want waarom een uitkering ontvangen als er werk is. Hoogopgeleiden kunnen vacatures van lager opgeleiden invullen, maar andersom gaat dat niet op. Hoogopgeleide werklozen kosten het meeste geld, dus wil men die zo snel mogelijk weer aan het werk. Als ze onder hun salarisniveau gaan werken, dan wordt dit aangevuld door de overheid. De tegenargumenten zijn echter minder inzichtelijk en hebben daarom blijkbaar minder zwaar gewogen. Het is een doemscenario te denken dat een HR-manager tomaten moet gaan plukken, maar haar als personeelsfunctionaris inzetten is goed denkbaar. En een overbodige docente een functie op een examenbureau of als roostermaker aanbieden is ook heel goed mogelijk. En wat te denken van een orthopedagoog die als groepsleidster wordt ingezet. Daar worden vrouwen niet gelukkig van. Sterker nog, er is geen uitdaging meer. En dat kost vaak veel meer energie dan op je eigen niveau werken.

Waarom vrouwen niet onder hun niveau moeten werken!

Werken op een lager niveau zal op de wat langere termijn dan ook een hoop ongemotiveerde werknemers opleveren. En dat heeft effect op de arbeidsmarkt. Stel je bent die HR-manager die al een tijd als personeelsfunctionaris werkt en je solliciteert opnieuw voor een managementfunctie. Ongetwijfeld ben je niet de enige. Zal de werkgever dan gaan voor jou, de ongemotiveerde personeelsfunctionaris of voor een enthousiaste HR-manager die nog werkzaam is bij een ander bedrijf of een enthousiaste HRmanager die enige tijd werkloos is geweest. De ervaring leert dat werkgevers als eerste kiezen voor de HR-manager die nog in een andere functie zit, op de tweede plaats volgt de HR-manager die al enige tijd thuis zit. Pas als het niet anders kan, om de simpele reden dat men geen andere kandidaten heeft, zal een werknemer bereid zijn iemand aan te nemen die ongemotiveerd in een lagere functie heeft gewerkt. Ook financieel heeft werken in een lagere functie gevolgen. Uiteraard verdien je in zo’n functie minder. Wordt dit in eerste instantie nog aangevuld, als je weer gaat solliciteren is je huidige salaris het uitgangspunt voor je nieuwe werkgever. Heb je het geluk weer in een hogere functie aan het werk te kunnen, dan heb je toch een achterstand opgelopen die je nooit meer helemaal inhaalt. Uit recent onderzoek van de Vrije Universiteit (VU) blijkt dat vrouwen die een tijd onder hun niveau werkten jaren later, toen ze weer óp niveau zaten, nog altijd vijftien procent minder verdienden dan vrouwen die altijd een passende baan hadden gehad. 'Juist bij ontslag moeten vrouwen de tijd nemen om goed te bedenken wat ze willen. Want als je onder druk zomaar ergens gaat werken, is de kans groot dat je het niet leuk vindt, waardoor je minder productief bent en je werkgever je misschien binnen een jaar weer ontslaat. Niet best voor je CV. Ontslag is gelukkig ook een kans om te gaan doen wat echt bij je past. Zoek uit wat je werkelijk wilt, neem de kans om in overleg een studie te gaan volgen. Een nieuwe uitdaging die je voldoende motivatie geeft om straks weer aan het werk te gaan.

AMARANT

JAARGANG

42,

NUMMER

3

Niet te missen Dit keer vooral de roze zomerevenementen. Een feest voor iedereen! Roze Woensdag Tijdens de Vierdaagsefeesten van 13-19 juli 2013 Nijmegen vindt traditiegetrouw op 17 juli Roze Woensdag plaats. Op podia in de Hertoghstraat en het Faberplein treden diverse artiesten op. Voor wie dat niet genoeg is, is er het Waalkadedeiningsfestival en zijn er de nodige cafés en bars. Diverse horecagelegenheden bieden je een gayvriendelijke plaats in hun restaurant. Het volledige programma is te vinden op: www.rozewoensdag.nl

Roze Maandag Roze Maandag in Tilburg is het het grootste gay-evenement van Nederland. Dit evenement vindt op 22 juli 2013 voor de 22ste keer plaats. Op Roze Maandag zie je de gekste outfits en extreme figuren. Alleen al op een terrasje zitten is vermakelijk. Nog vermakelijker is bij een van de Dj's te staan. Op het Pieter Vreedeplein wordt je avond gevuld met optredens van verschillende dj' bij het Think Pink evenement. Gay of niet, trek je roze outfit aan en kom naar Tilburg! Bereikbaarheid Auto: Als je met de auto komt, kun je (naast parkeren in de parkeergarages) borden volgen naar een parkeerterrein buiten het centrum van Tilburg. Vanaf hier rijden er pendelbussen naar de binnenstad. Trein: Met de trein komen kan ook. Je kunt namelijk de nachttrein terugpakken. Meer informatie over de Tilburgse Kermis.: www.rozemaandag.nl Canalparade Dit jaar trekt de Canalparade op zaterdag 3 augustus door de Prinsengracht. De eerste Gay Pride in Nederland vond plaats op 3 augustus 1996 op en rond de Amsterdamse grachten. Tot verbazing van de organisatoren groeide de botenparade op het water uit tot een groot succes. Het publiek stroomde massaal toe en de parade werd een jaarlijks terugkerend evenement. Meer informatie over de Canalparade: www.canalparade.nl

PAGINA

33

PAGINA

34

Jouw dilemma Mijn vriendin en ik financieren ons leven vanuit een gezamenlijke bankrekening waar we gelijkwaardig aan bijdragen. Haar inkomen is echter veel hoger dan het mijne. Daardoor houdt zij veel meer over voor zichzelf en kan zij veel vaker dan ik extraatjes of kleding kopen of op vakantie gaan met anderen. Mijn salaris gaat bijna helemaal op aan ons huishouden. Als ik heel af en toe eens een ‘privéuitgave’ betaal van de gezamenlijke rekening hebben we hierover woorden. Klopt onze financiële relatie niet of ben ik doodgewoon jaloers op haar inkomen?

Een ultieme oplossing bestaat niet, wel een redelijke. Vul de gezamenlijk pot op basis van de verhouding tussen jullie beide inkomens. Dan houden jullie beiden iets over voor leuke dingen en volgens bij krijg jij een rechtvaardiger gevoel. En dat is dan weer goed voor de relatie. Gerda (61), Midwoud Ben ik jaloers of klopt onze financiële relatie niet?

Het salaris van mij en mijn vrouw verschilt ook. Ik begrijp jullie probleem niet. Wij dragen naar rato bij en houden onder de streep allebei evenveel over voor eigen uitgaven. Ria (47), IJmuiden.

Sorry hoor maar je leeft gewoon boven je stand. Bekijk samen eens waarop jullie zouden kunnen bezuinigen zodat je salaris niet meer helemaal naar het huishouden gaat. En als zij AH niet wil inruilen voor bijvoorbeeld Lidl, dan past ze het verschil maar bij. Liesbeth (56), Den Haag

Volgens mij is er wel iets meer aan de hand dan financiën. In een gelijkwaardige relatie is geld geen issue maar los je het verschil in inkomen soepeltjes op. Zo doen al mijn vriendinnen het. Alle inkomsten op de grote hoop en elk, na aftrek van de kosten die maand, eenzelfde bedrag om naar eigen inzicht te besteden.

In het volgende nummer: Steeds vaker krijg ik via Facebook uitnodigingen van mensen die ik hooguit vijf minuten heb gesproken. Meestal hoor ik na acceptatie van hun verzoek helemaal niets meer van ze. Omdat ik op Facebook vermeld dat ik een relatie heb met een vrouw vind ik het eigenlijk niet prettig om de verzoeken te accepteren. De hele wereld hoeft niet te weten dat ik lesbisch ben. Moet ik die verzoeken voortaan maar negeren of zal ik de vermelding dat ik een relatie heb weglaten? Mail je antwoord van maximaal 100 woorden voor 24 augustus a.s. naar [email protected]. Vermeld je voornaam, woonplaats en leeftijd.

AMARANT

JAARGANG

42,

NUMMER

3

PAGINA

De vrouw in de kunst George Hendrik Breitner - Het meisje met de rode kimono Een kleine schilderij (50 bij 76 cm). Het stelt een meisje voor dat rustig ligt op een divan. Ze is gehuld in een grote gebloemde kimono en kijkt naar een bloem in haar hand. Het beeld is vol ornamenten; in de tapijten, in de kimono en op het kamerscherm. Het gezicht en de hand van het meisje zijn de rustpunten in het beeld. Ondanks de haar omringende weelderigheid van patronen straalt het geheel een grote rust uit. De houding van het meisje is er een van innigheid, van contemplatie. George Hendrik Breitner (1857 - 1923) was een Nederlands kunstschilder, beroemd om zijn kijk op het Amsterdamse stadsleven. Zijn werk is verwant aan dat van de 'Tachtigers'; een groep kunstenaars met grote invloed op de Nederlandse kunstwereld gedurende de jaren tachtig van de negentiende eeuw. Schilders als Isaac Israëls, Willem Witsen en poëten als Willem Kloos en Lodewijk van Deyssel behoorden tot zijn kring. Toen tegen het einde van de negentiende eeuw de fotocamera's handzamer en goedkoper werden, begon Breitner met dit medium te experimenteren. Met de fotocamera had Breitner een instrument in handen waarmee hij zijn artistieke doelstelling van het vastleggen van de kale werkelijkheid nog beter kon bewerkstelligen. Zijn serie van zeven schilderijen en studies van Geesje Kwak was gebaseerd op foto‟s. Geesje Kwak 1877 − 1899) was een model van de kunstschilder en fotograaf George Breitner. Ze werd hoedenverkoopster en verhuisde in het voorjaar van 1893 op zestienjarige leeftijd met haar oudere zus Anna naar Amsterdam. De beide zusters raakten daar in contact met de kunstschilder Breitner. Deze was juist hersteld van een ooginfectie en had een atelier betrokken aan de Lauriergracht 8. Breitner had in 1892 in Den Haag een tentoonstelling van Japanse prentkunst bezocht en had vervolgens diverse Japanse kimono's en een paar kamerschermen aangeschaft. In deze entourage liet hij de zusters in 1893 poseren. Geesje werd al snel zijn belangrijkste model. Ze liep rond in het atelier en Breitner maakte foto's en schetsen van haar. Zo ontstond de serie schilderijen van Geesje in kimono, waarvan Meisje in rode kimono het bekendste is. Erg lang heeft Geesje niet voor Breitner geposeerd. In 1895 emigreerde zij met haar jongere zus Niesje naar Zuid-Afrika. Daar overleed zij aan tuberculose. Zij werd slechts 22 jaar oud. Geesje kreeg voor haar werk betaald en de verhouding tussen haar en Breitner schijnt strikt zakelijk te zijn geweest. Breitner hield in een bewaard gebleven aantekenboekje nauwgezet bij, wanneer en hoe lang zij voor hem geposeerd had en welk bedrag hij haar daarvoor had gegeven. Het kunstwerk is te zien in het onlangs opnieuw geopende Rijksmuseum. Het is het lievelingskunstwerk uit dit museum van Prinses Marilene. “Ze ligt daar zo rustig. En wat een verfijnde motieven op de kimono. Ik zou het wel in huis willen hebben,” zegt ze over het schilderij. Marilène van den Broek trouwde op 29 mei 1998 in Apeldoorn met Maurits van Oranje-Nassau, van Vollenhoven. Prinses Marilène werkt momenteel bij het Rijksmuseum in Amsterdam.

35

PAGINA

36

Voor jou op reis Dertien jaar geleden begon Esther van Leersum, werkzaam als biologiedocent in het middelbaar onderwijs, te sparen voor haar droom. Die droom kwam vorig jaar aan het begin van augustus 2012 uit en duurde tot half januari dit jaar. Vijfeneenhalve maand zwierf Esther over de wereld. De reis ging van Botswana via Zuid-Afrika naar Lesbos om daar het vrouwenfestival mee te maken. Vervolgens via Amsterdam naar Cambodja, Indonesië en Australië. Door naar NieuwZeeland en de Cook Islands. Van daaruit naar Los Angeles en Inverness in Florida. Om daar de oversteek te maken naar Californië om daar Miami aan te doen. Het laatste deel van de reis ging naar Suriname, Aruba, Bonaire en Curaçao en uiteindelijk huiswaarts via nog eens Miami.

Esther van Leersum maakte haar droom waar!

AMARANT

werd het vliegtuig ingezet. Verder werden huurde ze veel auto‟s en werd er met een boot gevaren. In Cambodja werd vooral gebruik gemaakt van het openbaar vervoer. En op verschillende plaatsen huurde Esther scootertjes om zich te verplaatsen. Op Aruba en ook in Cambodja tenslotte werd er zelfs gefietst!

Op de vraag naar de meest bijzondere ervaringen tijdens deze reis geeft Esther uitgebreid antwoord. Dat zijn er vele, bijvoorbeeld de maand vrijwilligerswerk in Botswana. Daar werkte Esther in een nationaal park, Kwa Tuli. Ze kwam hiermee in contact via haar werk op school. Een folder voor haar leerlingen bracht haar in aanraking met Projects Abroad. Voordat ze op reis ging heeft ze voor dit project letterlijk geld bij elkaar gebakken. Ladingen cupcakes en taarten uit eigen keuken Het grootste deel van de reis reisde Eswerden verkocht. De opbrengst helemaal ther alleen, twee maal kwam haar partner voor dat project. Annette haar gezelschap houden, op Lesbos en in Suriname. Op Bonaire trof Esther een collega. De reis werd gemaakt met vele en diverse vervoermiddelen. Op de grote stukken

JAARGANG

42,

NUMMER

3

Tijdens het vrijwilligerswerk kampeerde Esther vier weken in het wilde Afrikaanse landschap. Wildlife observeren, waterputten graven, stroppen van stropers verwijderen en allerlei andere bezigheden waar een normaal mens alleen maar van droomt. Een andere bijzondere ervaring is het duiken dat Esther veelvuldig heeft gedaan op verschillende plaatsen. De Killing Fields van Cambodja hebben een grote emotionele indruk bij Esther achtergelaten en last but not least hebben alle bijzondere ontmoetingen met vele mensen een onvergetelijke indruk achtergelaten. Ze voerde vele gesprekken en af en toe kon ze heerlijk aanschuiven en mee eten. Naar aanleiding van deze prachtige reis is Esther een Facebook pagina gestart: „me like me do‟. Wat ze daarover zegt is het volgende: „Ik had er behoefte aan om een aantal dingen in kleine stappen in mijn leven te veranderen om de aarde een beetje beter achter te laten dan waar we nu naar op weg zijn. Mensen die dit leuk vinden (like) en met mij mee willen doen (do) kunnen reageren op deze site en hun eigen ideeën opschrijven waardoor zij anderen inspireren om ook kleine veranderingen in hun leven door te voeren‟. Aan het eind een mooie uitspraak van Esther: „De wereld is een prachtige plek om in te reizen.‟ Het is bijna zeker dat dit is niet de laatste reis geweest, die Esther gemaakt heeft. Er volgen er meer! Foto‟s: Esther van Leersum

PAGINA

37

PAGINA

38

Column Nyx Links naast me een vader die zijn zoontje van amper vijf of zes jaar een spelletje uitlegt op een Ipad. Links voor me een wat oudere man die, aan de klanken te horen, zaken doet met een Oostblokland. Rechts voor me vier dames die elkaar, lachend en over hun woorden struikelend, Facebookfoto‟s laten zien. Tegenover me verzend mijn lief een mailtje. Rechts naast me verwacht ik hetzelfde beeld. Wat het ook is dat me toch een blik doet werpen, het is goed te constateren dat ik soms te zelfingenomen ben. Ik zie twee vrouwen die het multitasken onder de knie hebben. Ze praten met elkaar, gewoon rechtstreeks, terwijl onder tafel hun voortdurend over een schermpje glijden. „Bloed, zweet en tranen‟, mij onbekend, wordt bekritiseerd. Ik hoor argumenten waarom Samantha niet en Daantje wel moet winnen. Roxanne Hazes, een naam die me wel iets zegt, wordt onder de loep genomen. Kleding, haardracht, schoeisel, alles passeert de revue. Ook ene Tooske ontkomt er niet aan. Voor mij het sein de dames zelf aan een toets te onderwerpen. Hoogblond, zonnebankbruin, witte spijkerbroek, Nikes. Tot zover de uniformiteit die henzelf waarschijnlijk niet eens opvalt. Een spijkerjasje en een topje in verschillende kleuren geeft hen allebei een klein beetje eigen identiteit. Dame links vertelt vol verve dat ze lid geworden is van een golfclub. „Had ik jaren eerder moeten doen. Niet dat ik er iets van begrijp hoor. Puttings, holes, het zegt me niets. Maar je kunt er zo rustig wandelen op een zonnige zaterdag- of zondagmiddag. En bij de nazit, dan zit je wel met íemand hé.‟ Iemand, dat ene woordje brengt me terug bij de vrouw tegenover me. Mijn lief. Ze vangt mijn blik, steekt ongevraagd drie vingers op. Ik weet genoeg.

Nyx, de godin van de nacht, schrijft columns over dagelijkse dingen

Ik draai me om, doe alsof ik een ober zoek. Ook achter me zie ik niets anders dan mensen die met hun telefoon of tablet bezig zijn. Het valt niemand op dat ik zo ongeveer de enige ben die geen apparaat in haar handen heeft. De enige andere persoon die er, net als ik, niet in geïnteresseerd is, is ongeveer zes maanden oud en ligt tevreden in een kinderwagen. Inderdaad, terwijl papa belt en mama de nieuwste foto‟s op haar tablet aan de dame naast haar, waarschijnlijk oma, laat zien. „Zo, ik ben er weer,‟ zegt de vrouw tegenover me. „Zes uur, mijn werkdag zit er op, laat de calamares maar komen.‟ Alsof de ober haar gehoord heeft. Nog geen halve minuut later serveert hij ons voorgerecht. Mijn lief kletst honderduit. Ze vertelt me over de telefonische vergadering van een uur geleden en over de mails die ze daarna moest versturen. Ze heeft het over een tentoonstelling die ze graag wil zien. Vraagt of ik tijd heb om mee te gaan. De dames rechts naast ons zijn verdwenen en daarmee zijn wij het enige tafeltje geworden waaraan een gesprek van mens tot mens gevoerd wordt. Maar toch, hoe hartgrondig ik onze mobiele maatschappij regelmatig vervloek, voor mijn relatie is het een zege. Mobiel, immobiel, wat the fuck denk ik. Laat iedereen maar bellen en internetten op elke gewenste plaats. Dankzij deze mobiele maatschappij zit ik niet meer drie weken lang te wachten op een telefoontje van mijn lief. Haar buitenlandse baan werd er een die ze voor het grootste deel van huis uit kan doen. En dat is toch maar mooi meegenomen.

AMARANT

JAARGANG

42,

NUMMER

3

PAGINA

Gezien worden?

Ook adverteren? INFORMEER NAAR ONZE PRIJZEN

Goedkoper niet mogelijk! [email protected]

39

PAGINA

40

Nieuws uit de regio’s Regio Assen Vanaf 8 juni 2013 verandert Groep 7152 Assen van naam. Vanaf dan heet de regio Pink Lounge Ladies Waarom Pink Lounge Ladies? Wij zijn per 7 juni gestopt met het organiseren van de dansavonden bij Tante Trui in Assen. De opkomst werd minder en de werkgroep, met name Bertha en Sijke, zijn na ruim vijfentwintig jaar klaar met deze vorm van activiteiten organiseren. Diverse vrouwen willen van alles, uiten kritiek, maar zetten zich zelf niet in. Tijdens de laatste landelijke vergadering van groep 7152, viel het woord consumeren en daar kunnen wij ons goed in vinden. Maar bij alleen maar consumeren en kritiek geven valt echt geen positieve energie meer te halen. Terwijl die wel nodig is om door te gaan. Wij hebben in al die jaren diverse malen onze schouders onder de groep gezet, maar nu is de energie dan eindelijk op. Jammer, want sommige vrouwen hebben dat echt aan zichzelf te danken. Momenteel sluit de ene homogelegenheid na de andere homogelegenheid de deuren en nu wij dus ook bij tante Trui in Assen. Gelukkig nemen de Letsgogirls het stokje over. De dansavonden bij Tante Trui in Assen blijven doorgaan. Er zullen in eerste instantie geen optredens etc. meer plaatsvinden. De laatste, door groep 7152 Assen georganiseerde, avond op 7 juni. was een geslaagde avond. Dit was met name te danken aan Zangeres Drieëlle die net als twee jaar geleden de sfeer er weer goed in wist te brengen. Drieëlle is een allround zangeres met een positieve warme persoonlijkheid die de vrouwen al vrij snel op de dansvloer kreeg.

Regio Assen wordt Pink Lounge Ladies

Omdat wij Groep 7152 nog altijd een warm hart toedragen en omdat we weten dat de groep nog steeds nodig is, hebben wij (Bertha en Sijke) in overleg met werkgroepleden Lonneke, Anja en Annelies, besloten om naar een andere vorm te zoeken. Dat werd: Pink Lounge Ladies Wij organiseren op een ontspannen manier binnen en buiten activiteiten voor les/bi vrouwen die in een ontspannen sfeer andere les/bi vrouwen willen ontmoeten. De doelstelling van Groep 7152 blijft van kracht. Ben je net of nog niet uit de kast? Dan is dit dé gelegenheid om op een ontspannen wijze andere les/bi vrouwen te ontmoeten. Vind je het als les/bi vrouw leuk om te wandelen, soms uit te gaan, een film te gaan kijken, eens te bowlen, te fietsen, een workshop of iets anders te doen met andere les/bi vrouwen? Houdt dan de website van groep 7152 Assen Pink Lounge Ladies in het oog. Wordt lid van de nieuwsbrief en blijf op de hoogte van de binnen en buiten activiteiten. Ideeën zijn altijd welkom. De werkgroep van Pink Lounge ladies heeft een aantal activiteiten gepland. Kijk voor informatie met betrekking tot de ontmoetingspunt en het tijdstip op de website. We blijven onder de paraplu van Groep 7152. De informatie is dus nog steeds te vinden via de bekende website: www.groep7152.nl/~assen

AMARANT

JAARGANG

42,

NUMMER

3

Werkgroep 50 pl(min)us Op een mooie juni-dag waarbij de boten en bootjes af en aan voeren door de gracht stonden wij gezellig buiten te kijken naar die levendigheid onder het genot van een hapje en een drankje en in het gezelschap van leuke vrouwen. Hoewel onze DJ‟s Puck en Marja hun uiterste best deden om de juiste muziek te draaien bleef het toch wat te stil op de dansvloer. Gelukkig veranderde dat in de loop van de middag en dansten de vrouwen lekker met elkaar óf alleen. Nét wat prettig voor je was. Het was fijn om weer nieuwe vrouwen te mogen begroeten die aan het einde van de avond zeiden dat ze het naar hun zin hadden gehad en de volgende keer, 18 augustus, weer graag terug zouden komen! Ook gaven twee vrouwen zich op om ons vrijwilligstersteam te komen versterken, daar zijn we ook altijd blij mee! Een welkom aan alle dames! Het keukenteam had weer voor heerlijke hapjes gezorgd. Zo gingen o.a. de pittige Thaise soep, de saté, de hartige taart en ook de frisse bowl gretig over de “bar”. Tegenwoordig zorgt Monique voor heel mooie menukaarten, bijna professioneel gemaakt! We begroeten jullie allemaal weer graag op 18 augustus! Hoewel het misschien voor velen nog vakantietijd is is 50 Pl (min)us gewoon open, we houden géén zomerstop! Hartelijke groet, Joke

PAGINA

41

PAGINA

42

Regio Utrecht Regio Utrecht is een actieve regio die zich met name richt op kleinschalige activiteiten in Utrecht en Amersfoort. We noemen onszelf de meeste eigenzinnige regio van Groep 7152 omdat onze activiteiten nooit hetzelfde zijn. Dat varieert van een stadswandeling, een boottocht of een picknick tot een workshop of een filmmiddag. Ook de data staan niet van te voren vast. We houden je op de hoogte via onze nieuwsbrief. Op dit moment zijn we druk doende middagen voor 70plus vrouwen te organiseren. Iets wat nog niet zo gemakkelijk is. Vindt maar eens een leuke locatie die zowel voldoende parkeergelegenheid biedt maar ook goed met het openbaar vervoer te bereiken is. En misschien wel het meest belangrijk: betaalbaar. Binnenkort hebben wij een gesprek met twee lesbische vrouwen die een eethuis exploiteren om te kijken wat de mogelijkheden zijn. In het volgende nummer moet hierover meer bekend zijn. De filmmiddagen zijn altijd leuk en de roep daarom blijft groot. Daar gaan we dus zeker ook mee door. Onlangs bereikte ons het bericht voor een gezamenlijk museumbezoek. Nieuw voor ons, maar we willen er heel graag over nadenken. En er heeft zich iemand gemeld ons te helpen met lange afstandswandelingen. Wie weet wat daar allemaal uit komt rollen. Of moeten we nu wandelen zeggen? Wil jij je ook inzetten om regio Utrecht draaiende te houden? Meedenken over het programma? Een wandeling organiseren? Een workshop geven? Een activiteit organiseren waar wij tot op heden nog niet aan dachten? Meld je dan aan! Dit kan via e-mail , maar je kunt ook contact opnemen met de contactvrouw. Telefoonnummer 06 - 21 80 88 63

De meest eigenzinnige regio van Groep 7152

AMARANT

JAARGANG

42,

NUMMER

3

PAGINA

43

PAGINA

44

Info Groep 7152 Bestuur: Interimvoorzitter: Adriënne Nijssen Interimsecretaris: Heldine Dunlop Penningvrouw: Ida Westra

[email protected] [email protected]

Ereleden: Hannah van Buuren Elly Fraayen  Ida Ruyzendaal (postuum) Nel Welle Donker-Delfos Visser Riet Ruyzendaal-de Groot Administratie: Ans Algra Prinsenhof 37 2263 EV Leidschendam Giro 1884811 tnv St. Groep 7152 Email: [email protected] Regio’s en werkgroepen: Arnhem-Nijmegen: www.groep7152.nl/~arnhem Assen, : www.groep7152.nl/~assen Noord-Holland Noord: www.groep7152.nl/~nhnoord Utrecht-Amersfoort: www.groep7152.nl/~utrecht Werkgroep 50 pl(min)us: www.groep7152.nl/~50plus

Groep 7152 E-mail: [email protected]

AMARANT

De interimvoorzitter en interimsecretaris zullen hun functie uitoefenen tot 1 september 2013. Indien voor die tijd geen bezwaren ontvangen zijn, worden hun functies op die datum definitief.

JAARGANG

42,

NUMMER

3

PAGINA

Organisaties en hun werkterrein Anna Blaman Huis Bezoekadres (ma&di: 12.30-17.00 uur, woe: 11.00-17.00 uur) Openbare Bibliotheek Leeuwarden, 2e verdieping Wirdumerdijk 34, 8911 CE Leeuwarden Postadres: Postbus 4062, 8901 EB Leeuwarden  058-2347755  [email protected]  www.ihlia.nl (Het Anna Blamanhuis sluit op 1 oktober 2013 definitief haar deuren) CHJC Vereniging van christelijke homo’s en lesbiennes

Postbus 14722, 1001 LE Amsterdam  06-53234516  [email protected] www.chjc.nl COC Nederland

LKP Landelijk Koördinatiepunt Groepen kerk en homoseksualiteit

 via formulier op website  www.lkp-web.nl LNBi Landelijk Netwerk Biseksualiteit

Postbus 75087, 1070 AB Amsterdam  06-22938519 (dagelijks van 17.00-22.00 uur)  [email protected]  www.lnbi.nl Orpheus Voor mensen die in hun heterorelatie te maken hebben met homoseksuele, lesbische of biseksuele gevoelens van henzelf of hun partner.

Diverse regiogroepen in het hele land.  via bericht op website  www.orpheushulpverlening.nl

Federatie van Nederlandse verenigingen tot integratie van homoseksualiteit

Proud Prarents

Postbus 3836, 1001 AP Amsterdam Bezoekadres: Nieuwe Herengracht 49, 1011 RN Amsterdam  020-6234596  [email protected]  www.coc.nl

Voor ouders van homoseksuele jongeren

Antwoordnummer 2966, 1000 RA Amsterdam  020-6234596  www.proudparents.nl

Gay & Lesbian Switchboard

Voor homomannen, lesbische vrouwen, biseksuelen en transgenders wiens leven (tijdelijk) uit balans is vanwege meervoudige problematiek en psychische / psychiatrische klachten

Hier kun je terecht met jouw vragen over homo, bi- en transseksualiteit. Via mail of telefonisch.

Switchboard is telefonisch bereikbaar op maandag, woensdag, donderdag en vrijdag van 14.00-18.00 uur en op donderdagavond van 19.00-21.00 uur.  020 623 65 65  [email protected]  www.switchboard.nl Homodok-Lesbisch Archief Amsterdam Informatie- en documentatiecentrum over homoseksualiteit en seksuele diversiteit

Oosterdokstraat 110, 1011 DK Amsterdam Bezoekadres: Oosterdokskade 143, 1011 DL Amsterdam  020-5230837  [email protected]  www.ihlia.nl John Blankenstein Foundation Draagt bij aan een open en veilig sportklimaat voor homo-, biseksuelen en lesbiennes

 06-51452330  [email protected]  www. johnblankensteinfoundation.nl Jong&Out Voor homo's, lesbo's, bi's en transgenders tot en met achttien jaar

 www.jongenout.nl

Rainbow Buddy Support

Postbus 10887, 1001 EW Amsterdam Bezoekadres: Droogbak 1-D, 1013 GE Amsterdam  020. 531 76 00  [email protected]  www.deregenboog.org Roze Hulpverlening Psychosociale hulpverlening voor homoseksuele, lesbische, biseksuele en transgender cliënten.

Op deze website staan de gegevens van meer dan 150 hulpverleners en 10 instellingen die affiniteit en ervaring hebben met hulpverlening aan cliënten met homoseksuele, lesbische, biseksuele of transgender gevoelens  www.rozehulpverlening.nl Stichting De Kringen Gespreks/gezelligheidsgroepenorganisatie voor homo- en biseksuele mannen en vrouwen

Landelijk informatiepunt:  06-83 22 97 97, best bereikbaar tussen 19.00 en 21.00 uur ‟s-avonds  via bericht op website  www.dekringen.nl Stichting Jongeren met een Homo Ouder Postbus 785, 6500 AT, Eindhoven  06-54346043  [email protected]  www.jmho.nl

45

Amarant

Aan dit nummer werkten mee: Aafke Vlaanderen Oldenzeel, Adriënne

Magazine van Groep 7152

Nijssen, Anne Keen, Edith Oeyen, Francis van Soest, Heldine Dunlop, Iris du Toit, Maria Brakkee, Vera Hordijk, Wanita Met dank aan:

Kopij voor Amarant jaargang 42, nummer 4 dient binnen te zijn op: 15 AUGUSTUS 2013 Vaste medewerkers sturen hun kopij naar: [email protected] Wil je reageren op een van onze rubrieken, stuur je reactie dan naar: [email protected] Wil jij jouw dilemma besproken zien, stuur je dilemma dan naar: [email protected]

In het volgende nummer o.a. 

Anya Wiersma over het nut van een vrouwenbond



Marion Eelhart over leven na een hersenbloeding



Adriana Nichting over het vrouwbeeld in de kunst



Het leukste uitje van Limburg

De nieuwe Amarant verschijnt in de eerste week van september.

Esther van Leersum Margreet van Hensbergen Susanne Kers