3. FELIX (DE ONTVOERING)

3. FELIX (DE ONTVOERING)  Felix  Rutgers  van  Rozenburg  deed  zijn  ogen  open,  kreeg  een  sloot zonlicht binnen en bedacht zich gelijk.  Nee,  corrigeerde  hij  zichzelf.  Met  deze  hoofdpijn  ligt  Felix  Rutgers  van  Rozenburg  voorlopig  prima  waar  hij  ligt:  in  de duisternis achter zijn gesloten ogen.    Het  was  een  magistraal  feest  geweest,  zijn  Einde  Der  Tijden‐partijtje.  Alleen  Felix  was  gek  genoeg  om  zo’n  feest  te  bedenken.  En  brutaal  genoeg  om  het  daadwerkelijk  te  organiseren.   Zijn  vader  had  gezegd  dat  hij  beter  een  tijdje  geen  stomme  dingen  kon  uithalen,  niet  nu  de  meeste  Nederlanders  geen  eten  meer  hadden  of  een  dak  boven  hun  hoofd.  Dat  was  nieuw. Meestal stond Boris Rutgers van Rozenburg vooraan als  het  om  grapjes  ging  en  het  rammelen  aan  de  gevestigde  orde.  Zijn motto was dat je pas echt dingen kon veranderen als je ze  eerst stuk had gemaakt en Felix was het daar roerend mee eens.  Niet  dat  de  politiek  hem  echt  interesseerde,  hij  was  een  keer  meegegaan naar de Tweede Kamer en dat was zo ongeveer de  langste  middag  van  zijn  leven  geweest.  En  toch  zwol  hij  van  trots  als  zijn  vader  op  televisie  een  interview  wist  te  ontwrichten  of  zijn  vrienden  een  filmpje  doorlinkten  van  een  serieus  debat  dat  was  ontspoord  omdat  Boris  iets  had  gezegd  wat eigenlijk niet kon.   Felix  herinnerde  zich  nog  heel  goed  een  fragment  van  twee  jaar  geleden  waarin  zijn  vader  kersverse  premier  van  Leeuwen  “de  oppermatroos  van  een  links  trekschuitkabinet”  had  genoemd.  Op  Youtube  had  het  filmpje  bijna  een  miljoen  views  gehad  en  ook  in  de  rest  van  Nederland  was  de  term  zo  hardnekkig blijven hangen dat Van Leeuwen zich nog geen jaar  later terugtrok uit de politiek. Het kabinet Van Leeuwen werd 

    54   

ontbonden en het fractieleiderschap van Nieuw Links ging over  op  Pieters  dochter  Kris.  Nog  veel  belangrijker:  het filmpje  was  een  hit  geweest  in  zijn  klas  en  bij  het  schoolfeest  had  hij  vrienden  en  meisjes  voor  het  uitzoeken  gehad  (oké,  op  misschien  de  meisjes  van  de  toneelclub  na,  met  hun  slobbertruien  en  hun  moeilijke  brillen,  maar  om  heel  eerlijk  te  zijn was dat nou niet bepaald het type waar hij warm voor liep).  Maar  juist  die  vader,  door  wie  Felix  met  liefde  op  school  werd  afgezet  omdat  iedereen  zich  dan  om  hun  auto  verdrong,  die  vader  die  ouderavonden  tot  een  feest  maakte  omdat hij alle debiele leraren uitwrong als een natte handdoek,  die  vader  was  van  de  ene  dag  op  de  andere  serieus  geworden.  Hij  gebruikte  zijn  spaarzame  mediamomenten  niet  meer  om  naar  willekeurige  scheenbenen  uit  te  halen,  bleef  soms  nachtenlang van huis weg om over te werken en voerde als hij  thuis  was  eindeloze  telefoongesprekken  op  zijn  werkkamer.  Daarbij viel de naam Berk voortdurend.  Felix wist dat hij dankbaar moest zijn voor die telefoon,  een  vrijgevig  gebaar  van  het  Gooi  aan  de  paar  villa’s  die  net  buiten hun beschermende muren vielen, maar wadafa had je aan  een lijn als die alsnog de hele avond door je vader bezet werd  gehouden?  En  natuurlijk  speelde  de  Dag  Waarover  Niet  Meer  Gepraat Mocht Worden een rol, maar dat kon niet alles zijn. Dat  was al maanden daarvoor gebeurd. Ook de Tweede Ramp kon  zijn  gedrag  niet  verklaren,  want  Boris  was  zelf  een  storm,  die  niet  verwoestte  voor  de  lol  maar  omdat  het  in  zijn  natuur  lag.  Met  de  nadruk  op  ‘was’,  want  van  die  hele  storm  leek  nu  weinig  meer  over.  Zelfs  om  het  Einde  der  Tijden‐feest  had  hij  afkeurend gefronst in plaats van gelachen.   Maar  Felix  was  niet  voor  niets  een  Rutgers  van  Rozenburg;  hoe  harder  Boris  tegen  zijn  feestje  had 

    55   

geprotesteerd,  hoe  leuker  Felix  het  had  gevonden.  Zijn  vader  had  gedreigd  met  huisarrest,  corvee,  het  innemen  van  zijn  creditcard. Bij hun laatste ruzie was hij zelfs zo boos geworden  dat  zijn  rossige  krullen  drie  tinten  roder  leken  uit  te  slaan  (ruzie,  nog  zo  iets.  Felix  had  voorheen  wel  eens  aanvaringen  gehad met Boris, maar nooit serieus, nooit zoals dit).  Uiteindelijk  had  Felix  zijn  laatste  tactiek  ingezet:  ‘ja  zeggen,  nee  doen’.  De  uitnodigingen  voor  het  feest  waren  immers  al  weken  geleden  verstuurd.  Viënna  en  haar  vriendinnen hadden toegezegd als dodelijke hittegolf te komen  (oftewel:  in  bikini).  No  way  dat  Boris  die  pret  ging  bederven.  Bovendien:  zijn  vader  moest  waarschijnlijk  toch  overwerken.  Tegen  de  tijd  dat  hij  weer  thuis  was,  met  rode  ogen  en  schorgeschraapte  stembanden,  had  Felix  allang  de  laatste  bikinitopjes  uit  het  zwembad  gevist  en  zat  hij  braaf  zijn  onregelmatige werkwoorden Engels te leren.  Over die bikinitopjes gesproken; vroeg of laat zou hij er  toch  aan  moeten  geloven, zijn  ogen  moeten  openpellen  en  aan  het puinruimen moeten beginnen. De planning was geweest om  het  feest  op  de  begane  grond  te  houden.  Voor  Felix  het  echter  wist,  was  hij  samen  met  Viënna  zijn  vaders  werkkamer  ingestruikeld en had daarmee de rest van het huis officieel voor  geopend  verklaard.  In  dat  stadium,  in  die  dronken  toestand,  had het hem weinig meer kunnen schelen, maar nu, de morning  after had hij wel een beetje spijt. Waarschijnlijk was hij nog tot  het  avondeten  bezig  met  het  luchten  van  de  bierdoordrenkte  lakens en het losbikken van de kots uit zijn vaders overhemden.  Vooruit,  hij  zou  zichzelf  nog  een  kwartiertje  het  gezelschap  van  zijn  herinneringen  gunnen  en  dan  zou  hij  echt  aan het werk gaan. Als alleen maar zijn bed eens zou ophouden  met schommelen. Hij ging nog over z’n nek op deze manier.  

    56   

Andere dingen. Hij moest aan andere dingen denken en  niet aan zijn maag. Leuke dingen. Die waren er genoeg geweest  gisteren. De atoombierbom bijvoorbeeld, die hij in de tuin had  gebouwd.  Het  water  van  het  zwembad  dat  hij  bloedrood  had  gekleurd.  Zijn  vrienden  die  als  zombie‐apocalyps  verkleed  waren gekomen, een griepepidemie, een invasie uit de ruimte.  Maar  het  hoogtepunt  was  toen  hij  zelf  was  verschenen,  in  het  bekende zwarte pak met het gouden VOC‐logo.   ‘Wie  is  het  anker  van  Nederland?’  had  hij  zijn  vader  geïmiteerd.  Met  zijn  rode  krullen,  groene  ogen  en  innemende  grijns wist hij dat hij als twee druppels water op Boris leek. ‘Is  dat de politieke elite? Of zijn jullie dat? Het volk?’  De imitatie was volmaakt, iedereen applaudisseerde en  even dacht Felix dat die hele politiek misschien toch niet zo suf  was  als  ze  leek.  Toen  was  Viënna  heupwiegend  op  hem  afgelopen  en  verdween  Den  Haag  van  zijn  prioriteitenlijst.  Viënna  en  haar  vriendinnen  waren  inderdaad  als  hittegolf  verkleed gekomen, al was het maart en droegen ze daardoor bij  hun bikini’s ook allemaal een laagje kippenvel.  ‘Je  had  als  jezelf  moeten  komen,’  had  Viënna  gezegd.  Ze loenste een beetje van alle drank.  ‘Omdat  ik  even  leuk  ben  als  een  griepepidemie?’  zei  Felix.  ‘Nee gekkie,’ zei Viënna. ‘Omdat jij het einde bent.’  Echt  leuk  vond  hij  haar  niet  eens.  Of  knap.  Viënna  en  haar  vriendinnen  leken  allemaal  aftreksels  van  dezelfde  mal:  blond over bruine haarwortels, met gezichten die glommen als  plastic  en  lippen  die  roken  naar  aardbei  uit  een  potje.  En  toch  had  hij  die  aardbeilippen  niet  weggeduwd.  Viënna  was  de  opperkip  van  de  meisjespikorde,  de  invulling  van  verveelde  jongensgedachten tijdens saaie lesuren; precies het soort trofee  dat  Felix  in  zijn  positie  goed  kon  gebruiken.  Als  hij  daarvoor 

    57   

een  halfuurtje  laf  met  haar  moest  tongen  ‐  zijn  hand  richting  haar bikinitopje had ze weggeduwd – dan was dat het offer dat  hij moest maken. Dan was…  Au. Weer dat zonlicht.  Felix knipperde met zijn ogen. Iemand had de klep van  zijn  bed  opengezet,  waardoor  de  zonnestralen  ineens  weer  pijnlijk tegen zijn gesloten oogleden beukten.  Wacht even. Klep? Zijn bed had helemaal geen klep. En  er kon ook niemand bij hem in de kamer zijn. Zelfs Viënna had  hij op den duur naar buiten geveegd. Ze moest optreden op tv  vandaag en zijn trofee zou gruwelijk in waarde dalen als ze dat  zou  doen  met  dikke  wallen  en  een  huid  die  meurde  als  een  cafévloer.  ‘Niet doen, Viënna,’ zei hij voor de zekerheid. Wie weet  was  het  loeder  omgelopen  en  door  de  achterdeur  weer  naar  binnen geslopen. Voor zover Felix zich kon herinneren had hij  de pui niet op slot gedaan. ‘Ik probeer te slapen.’  Tot  zijn  schrik  was  het  niet  Viënna  die  antwoordde.  Tenzij Viënna ineens in een man was veranderd. Een man met  een bivakmuts, een geweer en twee handlangers, die hem ruw  uit de achterbak van de auto begonnen te sjorren.   ‘Sorry Doornroosje. Tijd om op te staan.’      Dit is een grap, dacht Felix bij zichzelf. Dit moet een grap  zijn.  Het  was  echt  iets  voor  zijn  vrienden  om  gewoon  stug  de  hele nacht door te gaan met hun flauwe stunts. Ze hadden hem  al eerder bij wijze van goedemorgen van zijn bed gelicht en met  pyjama  en  al  in  het  zwembad  gekwakt.  Een  andere  keer  was  iemand  op  het  idee  gekomen  om  hem  in  te  pakken  met  vershoudfolie. Felix was wakker geworden als een doorzichtige  rollade en had geen kant op gekund tot huishoudster hem een 

    58   

paar  uur  later  vond  en  hoofdschuddend  met  een  schaar  bevrijdde.   Meestal  kon  hij  er  wel  om  lachen,  in  ieder  geval  achteraf. Maar momenteel voelde Felix zich te beroerd voor dit  soort grapjes. Bovendien was het wel eens de beurt aan iemand  anders  om  in  de  zeik  te  worden  genomen.  Iemand  die  wel  onder  de  indruk  zou  zijn  van  een  paar  bivakmutsen  en  speelgoedgeweren.    ‘Pak Frankie eens een keer,’ mompelde hij.    ‘Wie  is  Frankie?’  zei  de  man  die  eerder  ook  had  gesproken,  de  man  met  de  bivakmuts.  Hij  had  geen  stem  die  Felix herkende, maar misschien verdraaide hij hem expres. Net  zoals  hij  expres  een  belachelijke  vermomming  droeg  om  te  voorkomen dat zijn grap werd doorzien.    ‘Frankie,’ zei Felix geërgerd. ‘Frankie Vogel.’     ‘Ik ken geen Frankie Vogel. Doorlopen.’    ‘Maar…’  Felix  probeerde  op  te  kijken.  Dat  ging  niet  makkelijk. Zijn ogen waren nog steeds gehecht aan het duister  en verwerkten de beelden om hem heen maar traag. Gras. Een  zandpad. Plassen waar hij hardhandig doorheen werd gesleurd  door  de  twee  handlangers  van  de  Bivakmuts.  Zijn  voeten  stuiterden  over  hobbels  en  kuilen  en  hij  begon  het  koud  te  krijgen  in  zijn  dunne  blokjespyjama.  Ineens  vond  hij  de  grap  helemaal  niet  leuk  meer.  ‘Ik  meen  het,’ zei  hij.  ‘Breng  me  naar  huis. Ik moet opruimen, m’n pa komt zo thuis.’    ‘Je pa?’ zei de Bivakmuts. ‘Dat lijkt me sterk. Maar laten  we  inderdaad  eens  over  hem  praten,  nu  je  hier  toch  bent.  We  hebben  tijd  genoeg.’  Hij  was  een  paar  passen  voor  hem  stil  blijven staan, voor een houten deur.   Een  schuurdeur,  besefte  Felix  toen  hij  het  ding  piepend  hoorde  opengaan.  Plots  herkende  hij  ook  de  geur  van  het  platteland.  Nat  gras.  Koeienpoep.  En  begreep  hij  dat  dit 

    59   

helemaal  geen  grap  was.  Deze  mannen  waren  geen  vrienden  van hem. Ze meenden het.    Voor  hij  kon  reageren,  hadden  de  twee  handlangers  hem  naar  de  schuur  gesleept  en  het  volgende  moment  landde  Felix  met  zijn  buik  op  de  vloer.  Zijn  polsen  schraapten  over  koude  stenen,  zijn  kin  sloeg  tegen  de  grond.  Hij  vloekte  binnensmonds.    Daar  moesten  de  mannen  om  lachen.  De  Bivakmuts  maakte  zich  los  van  de  andere  twee.  Hij  liep  op  Felix  af  en  gebruikte zijn laars om het lichaam van de jongen op zijn rug te  draaien.  Daarna  zette  hij  de  modderige  laars  op  zijn  borst.  ‘Dus,’ zei hij. ‘Waar is hij? Je vader?’    ‘Dat ga ik jou vertellen.’    ‘Dat  ga  je  mij  inderdaad  vertellen,’  zei  de  Bivakmuts.  ‘Mij of de punt van deze laars. Kies maar.’    ‘Waar ben ik?’ vroeg Felix. ‘Wie zijn jullie?’  De  modderige  laars  trof  hem  recht  in  zijn  maag,  zijn  maag die nog pijn deed van de alcohol. Met een kreet greep hij  naar de zere plek en kromp in elkaar.     ‘Ah  gut,’  zei  de  Bivakmuts.  ‘Volgens  mij  heeft  hij  de  vraag  niet  goed  verstaan.  Nog  één  keer  dan,  speciaal  voor  de  doven‐  en  slechthorenden.’  Weer  draaide  hij  Felix  op  zijn  rug  en  drukte  zijn  gewicht  op  zijn  borstbeen.  ‘Waar.  Is.  Boris.  Rutgers. Van Rozenburg?’    Felix  wist  dat  hij  niet  echt  uitblonk  in  moed.  Als  er  in  een film een held gemarteld werd, keek hij altijd de andere kant  op.  Ergens  was  dat  misschien  laf,  maar  in  de  handen  van  de  vijand had je weinig keus. Vroeg of laat kwam die toch achter  de waarheid en als Felix toch mocht kiezen, dan nam hij liever  de weg van de minste pijn.    Het  probleem  was  alleen:  hij  had  geen  idee  waar  de  mannen het over hadden. Hij had zelfs geen flauw idee wie zijn 

    60   

vijand  was  op  dit  moment.  De  twee  kerels  die  hem  versleept  hadden  droegen  nietszeggende  regenkleding  en  grauw,  halflang haar. Niets wat een belletje deed rinkelen. Hun leider  had  schijnbaar  wel  een  herkenbaar  gezicht,  maar  dat  aanknopingspunt hield hij handig verborgen onder zijn muts.    ‘Ik  weet  het  niet,’  zei  Felix  zwak.  De  weg  van  de  minste  pijn,  zei  een  stemmetje  in  zijn  hoofd.  Je  woede  onder  controle  houden,  niet  de  grote  held  uithangen,  proberen  ze  met  je  verstand voor te zijn. ‘Normaal gesproken is hij thuis of aan het  werk op Fort Vechten. En als hij daar niet is…’    ‘Waar hij niet is.’    ‘Dan… Dan weet ik het niet. Het spijt me.’ Er was nog  wel  een  plek  die  Felix  kon  bedenken,  een  plek  die  heilig  was  geworden  sinds  de  Dag  Waarover  Niet  Meer  Gepraat  Mocht  Worden,  maar  dat  ging  hij  zijn  ontvoerders  niet  aan  de  neus  hangen.  Voorlopig  niet  althans.  Zolang  hij  nog  een  beetje  sokkenheldenmoed  had  om  zich  mee  te  verdedigen.  ‘Ik  kan  natuurlijk wel navraag doen op Fort…’  De  druk  op  zijn  borstbeen  nam  gelijk  toe.  ‘Heel  grappig,  Doornroosje,’  zei  de  Bivakmuts.  ‘Jij  gaat  helemaal  nergens  navraag  doen.  Je  vader  mag  dan  ergens  zijn  overwinning  aan  het  vieren  zijn,  als  hij  hoort  dat  zijn  zoon  in  gevaar is, duikt hij vanzelf wel op.’  ‘Overwinning? Welke overwinning?’    ‘Welke overwinning denk je?’    ‘Weet  ik  veel,’  zei  Felix.  ‘Een  debat?’  Onwillekeurig  spande  hij  de  spieren  in  zijn  borst  samen  om  een  volgende  aanval te incasseren. Hij begon steeds minder van de situatie te  begrijpen.  Daar  ging  zijn  kans  op  een  intellectuele  triomf:  wat  er ook was gebeurd, de mannen wisten allemaal meer dan hij.  Toen  hij  opkeek  staarde  hij  recht  in  het  gezicht  van  de  Bivakmuts.  

    61   

De man was naast hem geknield. De neus van zijn laars  duwde nog steeds pijnlijk in Felix’ borst. ‘Je krijgt nog een halve  minuut,’  zei  hij.  ‘Als  je  me  dan  nog  niet  hebt  verteld  waar  je  vader is, dan weet ik het goed gemaakt. Een oog voor een oog.  Berks hoofd voor dat van jou. Dertig.’  Felix’ maag trok samen. Berks hoofd? Waar hadden ze  het over? Was er iets gebeurd op Fort Vechten? Was zijn vader  weer  zijn  oude  zelf  en  had  hij  iets  of  iemand  op  een  pijnlijke  plek geraakt?   Wanhopig  probeerde  Felix  zich  te  herinneren  waar  Boris de afgelopen dagen mee bezig was geweest, de politieke  kwesties  die  speelden.  Hij  kwam  niet  verder  dan  het  eeuwige  gemopper  van  zijn  vader  over  Europa.  De  flarden  telefoongesprek  waar  hij  zich  de  context  niet  meer  van  kon  herinneren.  Verder  was  het  hokje  ‘politiek’  in  zijn  hoofd  verrassend  leeg.  ‘Luister,’  zei  hij.  ‘Ik  ben  net  wakker.  Ik  weet  niks. Niet over Berk, niet waar mijn vader is. Helemaal niks.’  ‘Vijftien.’  Dreigend  kwamen  de  andere  handlangers  dichterbij,  terwijl  ondertussen  de  Bivakmuts  hardop  verder  telde.  Felix  probeerde achteruit te krabbelen, een stukje overeind te komen,  buiten het bereik van de laarzen te raken. Hij hijgde nu. Angst  strooide  vlekken  in  zijn  gezichtsveld.  ‘Alsjeblieft,’  zei  hij.  ‘Ik  weet niet wie jullie zijn, maar jullie moeten me geloven, ik weet  niks. Echt niet.’  ‘Tien.’  De handlangers haalden hun geweren van hun rug.  Fok, hij moest hier weg. Zo snel als hij kon.  ‘Negen.  Acht.  Zeven.  Zes.’  Felix  probeerde  de  paniek  weg te slikken. Hij kronkelde onder de laars van Bivakmuts als  een worm, probeerde de ruimte te overzien, ondersteboven, zo  goed als het ging. 

    62   

Ze  bevonden  zich  in  een  oude  stal,  een  krappe  vierkante  ruimte  met  een  scheef  dak  van  planken.  Onder  het  dak was een hooiplateau waar een ladder naartoe ging. Verder  was daar alleen een klein raam, groot genoeg om naar buiten te  kijken,  veel  te  klein  om  door  te  kunnen  ontsnappen.  Andere  ramen  had  de  stal  niet  en  de  enige  ingang  werd  geblokkeerd  door  de  twee  handlangers  van  de  Bivakmuts.  Iedere  andere  muur  was  een  doodlopende  hoek.  Zoals  de  hoek  achter  Felix;  recht in de val.  De  Bivakmuts  zag  het  ook.  ‘Ach  gut,’  zei  hij.  ‘Lafbek  van Rozenburg is bang. Wat is er ventje? Wil je uithuilen? Zal ik  vragen  of  je  moeder  je  op  komt  halen?  Of,  wacht…’  Hij  lachte  triomfantelijk. Gaf een teken aan zijn handlangers.   Felix hoorde hoe er iets knapte in zijn hoofd.  ‘Drie. Twee…’  Daarna  hoorde  hij  niets  meer.  Voelde  hij  niets  meer.  Het  was  of  Felix  van  buiten  zijn  lichaam  naar  zichzelf  keek.  Naar  zijn  hand,  die  naar  het  been  van  de  Bivakmuts  schoot.  Hem omver trok. Het volgende moment was hij bij de ladder en  beukte het ding met zijn schouder opzij. Voordat de Bivakmuts  besefte wat er gebeurde en opzij kon springen, rende Felix naar  de deur buiten zijn bereik.  De  eerste  handlanger  die  hem  tegen  wilde  houden  greep mis.  De  tweede  was  sneller  en  sloeg  zijn  armen  om  zijn  middel. Felix spartelde in de lucht, zwaaide om zich heen. Een  stukje  verderop  was  de  Bivakmuts  intussen  van  de  verrassing  hersteld. Ook de andere bewaker kwam dichterbij. Nog even en  het was gewoon weer drie tegen één.  ‘Kleine  lafbek,’  zei  de  Bivakmuts.  Het  klonk  zo  giftig  dat het Felix een moment verlamde.  

    63