08. Welkom terug!

Voorwoord Gent, 4/11/08 Welkom terug!

De wereld rond in 29 stages

Wat begon als een simpele applicatie ergens vorig jaar is nu uitgegroeid tot een herinnering aan een zomer buitenlandse ervaring. We hopen dat je een aangename vakantie in internationaal klimaat hebt gehad. Wat hier volgt is een korte verzameling indrukken. Zoals je zal merken gaat het om zoveel verschillende indrukken als er stages zijn. Maar de balans is zonder twijfel: super, beautiful, όµορφος, bello, bonito, … Als je maar niet genoeg kan krijgen van de internationale ambiance, ben je ook altijd welkom om een handje toe te steken bij ons in de LC Ghent. Stuur gewoon een mailtje naar [email protected]. Ten slotte nog een bedankje voor een prachtige International Evening en voor de vele reacties en gekke foto’s die dit boekje mee mogelijk maakten.

IAESTE LC Ghent 2008

Steven Peetermans Secretary 08-09 IAESTE LC Ghent

1

Inhoudstafel

Australië Jean De Pré

Australië Brazilië Brazilië Canada China Ecuador Finland Griekenland Griekenland India Japan Japan Macedonië Mexico Mongolië Noorwegen Oman Oostenrijk Oostenrijk Polen Portugal Roemenië Slovakije Slovenië Spanje Spanje Spanje Thailand Turkije

Jean-Dominique De Pré Evert Beeckman Tim Waegeman Lode Cools Frederick Van Durme Koen Van Besien Kaat Vandekerckhove Steven Peetermans Ellen Vandevelde Bieke Bekaert Ian De Bode Kevin Loncke Roel Coupillie Thijs Lanckriet Sofie Verbeke Diederik Van Nuffel Arno Nollet Bram Van Genabet Antony Zegers Christophe Jouret Katrien Fret Veerle Vissers Koen Van den Eeckhout Wouter Rerren Andy Cole Nico De Nil Joachim Vermeeren Edward Vandermeersch Jonas Galle

2

3 4 7 9 11 18 21 23 25 27 29 31 33 35 37 39 41 43 45 47 49 51 53 55 57 59 61 63 65

In plaats van meteen in het echte ingenieursleven te stappen, wou ik nog een allerlaatste jaartje van mijn (studenten)tijd genieten. En IAESTE gaf me hierbij de perfecte gelegenheid. Een half jaartje stage lopen als ingenieur in een land van mijn (en waarschijnlijk meerderen hun) dromen: AUSTRALIË. Na een 2 dagen durende reis, arriveerde ik helemaal uitgeput in Brisbane. Alhoewel ik helemaal in m’n eentje in Brissy aankwam en IAESTE hier geen contactpersoon heeft, heb ik me die eerste 2 weken niet verveeld. De huiselijke sfeer in het backpackers hostel zorgde ervoor dat ik al snel een vertrouwd stekje had aan de andere kant van de wereld. En met al die vriendelijke Ozzies hier, raak je snel aan de klap met de een en de ander. Veel tijd om aan te passen was er trouwens niet. 2 dagen na mijn aankomst in Australië stond m’n eerste werkdag op het programma. In de winter in een stralend ochtendzonnetje met hemd te voet naar het werk gaan; er bestaan ergere manieren om je ingenieurscarrière te beginnen. Mijn eerste werkweken bestonden vooral uit de nodige formulieren invullen en druk bezig lijken, maar na twee weken niks doen kreeg ik de kans om on site te werken. Hiervoor moest ik verhuizen naar Surfers Paradise, en tegen zo’n naam kan je moeilijk ‘nee’ zeggen. Het project waar ik nu aan mee werk bestaat uit de uitbreiding van een bestaande dam (de Hinze Dam). De dam wordt met 10m verhoogd wat er voor zal zorgen dat de totale capaciteit van het waterreservoir 309.700 miljoen liter water wordt (dat zijn 820.000 olympische zwembaden), dit om de droogteproblemen in Brisbane op te lossen. Het is heel boeiend om deel uit te maken van dergelijk groot project. Er gebeurt hier zoveel: je hebt de steengroeve, er wordt een nieuwe overlaat gebouwd, je hebt de dam zelf en dan heb je de grouting. En het is in de grouting waar ik hele dagen mee bezig ben. Om de kwel (seepage) door de dam tot een minimum te herleiden, werd geopteerd om de grond te injecteren met grout (mix van cement en water) om als het ware een betonnen scherm te creeëren. Grotendeels bestaat mijn werk uit getalletjes opschrijven en controleren of alles volgens plan verloopt, maar daar blijft het (gelukkig) niet bij. Eenmaal er problemen optreden begint het interessant te worden

3

en komt er echt denkwerk bij te pas. Hierbij krijg ik de nodige verantwoordelijkheid waardoor ik weldegelijk deel uitmaak van het ingenieursteam in plaats van een meeloper te zijn die ze steeds bij het handje moeten houden.

Brazilië Evert Beeckman Onder het motto ‘Ik wil wel eens wat van de wereld zien’ heb ik deze zomer stage gelopen in Brazilië. Na een deugddoende vakantie in Italië ben ik vanuit Milaan richting São Paulo gevlogen. Twee busritten en 6 uren later ben ik in São Carlos aangekomen. Daar heb ik gedurende 2 maanden meegewerkt in het departement Production Engineering op de federale universiteit van São Carlos, kortweg UFSCar. Ik verbleef er in een studentenhuis samen met 5 hilarische Brazilianen. Allemaal erg verschillende mensen, wat het samenleven juist nog boeiender maakte. Rafael 1 en 2 werken op de vakgroep Chemie en willen niets liever dan hun doctoraat in het buitenland afwerken. Rafael 3 wil in de politiek gaan en denkt vooral van zichzelf dat hij keihard aan het werken is. Gelukkig hadden de Rafaels een bijnaam, dit bevorderde de communicatie. Jozè sliep overdag voornamelijk en was een gepassioneerd marihuanateler. Vitor, met wie ik een kamer deelde, liep ook stage, maar was meestal niet echt op onze wereld aanwezig. Grand luxe kon je mijn kamer, zonder deur, kast of vloer, niet echt noemen, maar waar is dat uiteindelijk allemaal voor nodig?

Maar mijn tijd hier in Australië bestaat niet alleen uit werken. Van tijd tot tijd moet een mens zicht eens herbronnen en hier in Australië is dat zeker geen probleem. Qua bier kunnen ze niet tippen aan de Belgische streekbiertjes, maar gewone pinten hebben ze hier genoeg en ik heb al mijn favorietjes uitgevonden. Na enkele feestjes en een footie-game in Brissy, was het dus tijd om naar Surfers te vertrekken. Veel vrije tijd heb ik wel niet, maar de tijd die ik heb, probeer ik zoveel mogelijk door te brengen met JUDDY (m’n surfboard), biertjes in Surfers of met dagtripjes naar een van de vele mooie plekjes in de buurt. En mijn tijd Down Under is nog lang niet voorbij. Ik blijf op z’n minst nog tot begin februari hier in Surfers voor werk en daarna kan het echte Down Under gevoel beginnen met m’n rondreis door dit rode continent.

4

Mijn stage was interessant en sterk gerelateerd aan mijn studies. UFSCar is een uitmuntende universiteit met een infrastructuur die moderner is dan die van UGent. Dit laatste nu ook weer niet zo schokkend voor al wie de Plateau al eens goed verkend heeft. Ook belangrijk is dat ik een goede begeleider had en mijn promotor was ook de kwaadste niet. Hij vond het belangrijk dat ik wel eens iets van het land zag, wat ik dan ook gedaan heb. Brazilië is een prachtig land met een fantastisch klimaat. Een beetje warm soms, maar dan bracht het openlucht zwembad van UFSCar de nodige afkoeling. Ik mocht mijn pauzes inderdaad zelf plannen. Ik wou de Braziliaanse cultuur wel eens ontdekken, dat was uiteraard de voornaamste reden dat ik in dat land een stage ging lopen. En die cultuur is wel eens de moeite. Het mooiste voor mij is de warmte en openheid die de mensen uitstralen. Het leuke van een stage aan een universiteit is dat je steeds in contact komt met mensen van jouw

5

leeftijd. De gastvrijheid is er enorm, ik werd al meteen uitgenodigd bij de ouders van mijn vrienden thuis. Op die manier kan je het land ontdekken op een manier die niet mogelijk is voor een toerist. Daarom moet je de unieke kans grijpen die IAESTE je biedt.

Brazilië Tim Waegeman Waar kennen we Brazilië van? Rio de Janeiro, copacabana-beach, het regenwoud en de criminaliteit. Na 6 weken in Brazilië te vertoeven krijg je een betere kijk op wat Brazilië allemaal te bieden heeft. Je stapt alleen op een vliegtuig en 12 uur vliegen later kom je aan in Rio de Janeiro. Normaal moest er iemand van IAESTE mij staan op te wachten maar door een misverstand was er niemand. Na een telefoontje naar de hulplijn kreeg ik te horen dat ik een 5 uur durende busrit moest nemen naar mijn eindbestemming. Dit was een heel belevenis en bracht wel de nodige stresmomentjes met zich mee. Aangekomen in Itajuba maakte ik direct kennis met de bewoners van ons “share house” (een huis waar een 6-tal studenten samenleven) Deze mensen waren zeer vriendelijk en stelden me direct gerust. De volgende dag ben ik tot de conclusie gekomen dat mijn fototoestel ergens op de trip van de vlieghaven tot Itajuba gestolen was.

Je maakt uiteraard wat mee tijdens zo’n verblijf. Rafting in een tropisch decor, inclusief aapjes aan de lianen, of crossen met een Volkswagen Kever, bouwjaar ’72, tussen de suikerriet plantages. De trip naar Rio de Janeiro was eveneens onvergetelijk. Een op en top Braziliaanse stad met prachtige stranden, maar ook het schrijnende verschil tussen arm en rijk, en dat net naast elkaar. Confronterend is het wel, als je een 10-jarig meisje in de vuilbakken ziet zoeken. Of wanneer ik zelf opeens onder schot gehouden werd door een flik, gewoon omdat ik aan het lopen was om mijn bus te halen …

Mijn eerste indruk was dus: Vriendelijke mensen maar de grootsteden zijn echt gevaarlijk. Vervolgens starten de werkweken waar je 8 uur per dag moet werken. Je zit dus het meest van de tijd binnen gedurende de week. Ook al is het weer gedurende de winter in Brazilië zeer goed, toch merk je er hierdoor niet veel van. De dagen gedurende de week zijn bijna altijd hetzelfde. De mensen van de universiteit waar ik moest werken waren zeer vriendelijk maar het Engels taalgebrek van sommige mensen zorgt voor de nodige problemen. Na een tijdje begin je de taal beter en beter te verstaan waardoor dit probleem kleiner en kleiner wordt. In het weekend is er ruimte voor wat afwisseling en plezier. De mensen van ons ‘share house’ verzorgden enkele uitstapjes naar enkele grote steden zoals Sao Paulo wat één van de grootse steden is ter wereld. Het aantal inwoners in Sao Paulo is gelijk aan het aantal inwoners in Australië. De stage was gedurende juli en half augustus waardoor de studenten daar in een vakantieperiode zaten. Er viel gedurende de eerste 4

6

7

weken niet veel te beleven gedurende de avonden maar de laatste 2 weken heb ik toch de nodige feestjes kunnen beleven. Een avondje in de locale ‘pub’ vertoeven, werd zeker gedaan om de werkbelevenissen van de dag te vertellen. Ik heb gedurende mijn stage de kans gekregen om 3 huwelijken bij te wonen wat zeer uitzonderlijk was. Ik kan je vertellen dat deze niet zo veel verschillen van deze in België. Ik heb dit allemaal te danken aan de families van de studenten die mij één voor één in hun huis uitnodigden. Na 6 weken stage was het weer tijd om met een gemengd gevoel naar huis te gaan. Enerzijds wil je nog wat blijven maar anderzijds ben je blij naar huis te gaan. Heb er veel nieuwe mensen leren kennen en het is een ervaring die je zeker niet mag laten liggen.

Canada Lode Cools Op 4 juli 2008 ruilde ik ons kleine Belgenland in voor het uitgestrekte Canada. Meer bepaald trok ik naar Calgary, een stad van ongeveer één miljoen inwoners in het westen van Canada. Na vier jaar academisch gewauwel in de elektrotechniek was het tijd om wat praktijkervaring op te doen bij BJ Pipeline Inspection Services. BJ is een bedrijf dat, zoals je misschien al kon afleiden uit de naam, pijpleidingen over heel de wereld inspecteert. Zij bieden steeds het totaalpakket aan, dit wil zeggen dat de klant een stuk leiding aanduidt en enkele maanden later een rapportje in zijn bus vindt met daarin mooie 3D prentjes van zijn leiding met de problemen erop aangeduid. BJ ontwikkelt en bouwt zijn eigen ‘pigs’ (de machines die in de pijpleiding gaan), doet de inspectie, doet de data-analyse en rapportering. Ik zat in de groep die de nieuwe producten ontwikkelt en ik werkte aan een PCB bordje dat in de pigs de functie heeft om de (batterij-)energie van de pig te regelen, controleren, monitoren. Bovendien verzamelt het nog veel omgevingsvariabelen en slaat alle data op op een micro SD kaart. De vorige versie was aan vervanging en uitbreiding toe. Een nieuw PCB bordje was gebouwd toen ik aankwam. Ik moest deze hardware eerst controleren en dan de nieuwe firmware (microcontroller software) schrijven om alle nieuwe functies te laten werken. Het moeilijkste was het ontwikkelen van een bestandssysteem op de microprocessor om bestanden naar de SD kaart te schrijven. Het was een uitdagend project op enig niveau zodat ik toch al mijn kennis kon gebruiken. Ik werd ook behandeld als deel van het team en aangezien ik echt de verantwoordelijkheid had voor dit kleine project, werd er van mij ook verwacht met eigen ideeën op de proppen te komen om alles werkende te krijgen. Begin juli is precies het juiste moment om je vliegtuig in Calgary aan de grond te zetten. Het is dan immers het begin van de jaarlijkse ‘Stampede’ met als slogan ‘The Greatest Outdoor Show on Earth’. Een

8

9

10-daags mega event waarbij de rodeo competitie centraal staat. Ik ben zelf naar de ‘$100000 Sunday finals’ gaan kijken, de finaledag waarbij er in een zestal competities, zoals bull riding, telkens om $100000 wordt gestreden. Spektakel gegarandeerd.

China Frederick Van Durme

Ook tijdens de rest van de zomer valt er vanalles toeristisch te beleven met een (licht) bruisend nachtleven als surplus. Maar het meest spectaculaire in Canada is uiteraard de wondermooie natuur, in het bijzonder de machtige Rocky Mountains. Ik ben zelf 7 dagen in september met een groep en de rugzak de Rockies ingetrokken. De pijn in mijn voeten en knieën werd ruimschoots goedgemaakt door de besneeuwde wandelpaden over de adembenemende bergtoppen en rond de kristalheldere meren. Het prachtige wildleven inclusief de Grizzly beer, de stralende sterrenhemel en de bruisende watervallen doen je beseffen dat er wel wat meer te beleven is dan de cursus Algebra. Ik hoop dan ook dat ik enkelen van jullie heb overtuigd om ook eens voor Canada te kiezen. Het was voor mij een super leerrijke stage en een prachtige culturele ervaring!

10

I only learned of the possibilities of international internships by accident. My local IAESTE officer, thank you Annelies, informed students of the last remaining internships. Browsing through the list of countries and companies, it was China that grasped my imagination most, perhaps because of the upcoming Olympics. I wanted to experience this country with its vast and ancient culture myself. Especially since China was (and is) usually portrayed in Western media as a human-rights violating economically booming super power to be. In how far is this all true? In preparation for my leaving, it took me some time to clear up the red tape. I’m not going to recount all the trouble I had in acquiring the right type of visa. But after dealing with Chinese authorities in China, I can safely say that the conduct of officials in the Chinese embassy in Brussels is way below par in terms of politeness or helpfulness. But thanks to the fine work of IAESTE China, I was finally ready to board the plane to Shanghai and enjoy a care free stay. Upon arrival in Shanghai I was greeted by my Chinese mentor who arranged a bus to Ningbo for me. And a good thing she did! Not only did the language prevent me from uttering a single intelligible word. After a being “on the road” for more than 24 hours, I had little energy left to do anything but sit down and try not to fall asleep. So there I went, alone, on a bus to the next stop on my journey to my Chinese employer. It was after this 4 hour bus trip I was met in a Ningbo bus stop by my future colleagues. They were driving a car, so this last part of the trip gave me the opportunity to experience Chinese traffic from a different angle. By then I had learned that it would not be a good idea to drive a car myself. The survival of the fittest attitude of many taxi drivers only reinforced this. But finally there I was, safe and sound in Daxie, my new home for the next month. Daxie, an industry island, is located in Zhejiang province, roughly 2 hours east of Ningbo and bordering Hangzhou Bay. It’s also the home of my employer, the chemical company Wanhua Polyurethanes. Since I am a chemical engineer, I was looking forward to seeing how a chemical plant in east Asia manages its daily operations. After a

11

company tour and explanation by various managers, I had to adjust or abandon most of my former preconceptions. This was actually a very efficiently organized industrial business with a competent staff! I later heard that Wanhua is not an exception among other large Chinese industrial corporations, but definitely ranks above average standards. Furthermore, I find it difficult to express any explicit negative comments concerning the company. This is mostly because Wanhua employees have always, and I mean always, talked about their employer in a very constructive way. I don’t mean clear cut boasting, but in general they were very proud of working in the Daxie facility. I encountered this pride in almost everyone I spoke to. There is no way of telling for sure if this feeling is genuine or just imposed from above, part of a company propaganda strategy. And in my experience I believe it’s real. But whatever the case, it has taught me the power of the collective attitude which still seems so imbedded in Chinese spirits. A devotion, I think, which has been almost extinct among employees in the Western-based chemical production sites (and most other production based companies I surmise). After some thought, I rationalize that this positive atmosphere has some connection with another phenomenon in modern (industrialized) eastern China: mass migration. Almost the entire work force in Wanhua left his/her home in another Chinese province in order to find a better life. Ordinary employees have travelled many thousands of kilometers in the search for a well-paid job instead of staying put on the countryside which otherwise would have rendered their degrees worthless. In obtaining these degrees, Chinese students have to earn their place in the countless nation-wide universities, modeled after an AngloSaxon system. In essence, this means that only top scoring students can go to universities with top reputations. As a consequence, terms like GAP and other means reinforce competition between students as early as in high school. Luckily for them, after high school, pressure goes down and students can enjoy a rather relaxed college time. But the initial selection, which determines from which university you will graduate, remains an important one. All the more because - this may sound bizarre in an economy which has grown over 10% average the last decade - a well paid job is hard to find. It requires above average results obtained at an above average university. Needless to say that from high school on competition is fierce. This high supply of qualified personnel and relatively low demand for specialized occupations is the prevailing cause for the attitude of Chinese youngsters toward their studies and first employment.

12

13

Another remarkable difference concerning the work force in Wanhua, compared to an equivalent Western chemical plant, is the average age of the personnel employed. As told before, the growing businesses in the east attract thousands of young people looking for opportunities in the big cities. This results in an average age of Wanhua staff that lies somewhere between 25 and 30. And this applies for most companies founded in the neighborhood of Daxie. Hence, the streets are crowded with young people from all over the country, resulting in a vibrant atmosphere at night. It reminded me a little of Ghent, except the curious observation that bars or cafés are virtually non-existent in the part of China where I resided. Instead of meeting friends in these kinds of places and drinking a beer, I usually hung out at the basketball court, played computer games or participated in a ping pong or badminton match. All of these are typical after-work activities which are not so different from Belgian customs, except for the fact that a lot less alcohol is consumed. In fact, the only times I had a beer was when me and colleagues went out to have dinner in a restaurant. Drinking beer in China also require a little adjustment, mostly because the bottled beer is big in size (600 ml) but low in alcohol (2%). And invariably, at dinner my colleagues have asked me how many bottles I can drink. I’m not sure why, maybe it’s some expression of politeness, but not only they asked me this, they also encouraged me to drink! Very polite indeed. All but one time I refused, but the outcome was every time the same, i.e. feeling sober but with a full stomach. On to the stomach related matters i.e. the famous Chinese food. Before I left, I read a little about the different provinces and their style of cooking. If I’m correct, I believe the Northern people prefer noodles and different kinds of stew, Southern types like mild food and rice while the more Western provinces have a more spicy kitchen. And what about the East? Well, they like to mix up dishes from all other Chinese regions accompanied by a large selection of sea food. Before my internship, I had no idea that so many eatable things could be cultivated in the sea. I’m not saying everything tasted fantastic, but I definitely made some discoveries. Due to the language barrier, I seldom really knew what exactly I was eating, so unfortunately I cannot really tell what I discovered. I enjoyed a wide range of dishes together with large quantities of rice. This is one preconception that proves to be true: rich or poor, if you’re Chinese you’re going to eat rice. It is therefore more or less normal to have rice 3 times a day. Too much for my taste, so I usually chose to skip rice at breakfast in favor for eggs, cake and milk.

This leads me to discuss my day time activities which have occupied me for 4 weeks. When I got on the plane in Brussels, I had no clear job description. I soon learned that I was hired to support the Health, Safety and Environment (HSE) department. Why management put me in this department, I will try to explain later. The first 2 weeks my job consisted mostly out of watching English spoken chemical safety videos (instructional 10 minute MPEGs) and writing down in English what was being said. This process is also called transcription. The greater goal was that these texts would later be translated into Chinese characters and those characters would than serve as subtitles in the original safety videos. Not a very rewarding or challenging job, I might add. Fortunately, this work was continuously interrupted by a range of colleagues who just wanted a moment of my time. In this way, I got involved in numerous side activities like a safety audit of an industrial construction yard, a company tour, a trip to the municipal center of Daxie, a meeting with the HR director to discuss the selection and recruitment of new staff,… All of them were a welcome distraction from the monotonous safety video transcriptions. Besides these transcriptions, a large part of the last 2 weeks in the HSE office was consumed by the preparation of a number of Powerpoint presentations in English. The audience consisted of a small section of the staff, about 30 people. They had been studying English for a couple of years and relished the opportunity to talk to foreigners. It is a widely spread believe that all foreigners are masters of the English language. In my case, it worked out fine, but I think it’s a little too naïve to assume that this is only considered normal. This is a consequence of a full-blown English hype today in China. They have come a long way, but there is still a lot of room for improvement left (see picture). Employees are therefore encouraged to learn English on every opportunity. This is based on the assumption that it will strengthen the competitiveness of Wanhua in a globalized i.e. English spoken economy. This apparent opening up of more communication channels on a global level is contradicted by the reluctance to share information with their employees about its core business (the manufacturing of chemicals) on a local level. As a result of this policy, I believe I was placed in a more administrative section of the plant, HSE department, where I learned nothing about the chemical processes and production parameters. A missed opportunity for both me and Wanhua since after all I think I could have been of some assistance. Besides a couple of presentations with mandatory subjects in the chemical area, I was free to choose the rest of the topics. And because one picture says more than a thousand words, I decided to put

14

15

together slide shows containing a lot of photos showing what it means to be a Belgian student in the European Union. Usually, I was happy with my own performance during these English classes, but I was astonished by the behavior of my “students”. I cannot imagine a more quiet, respectful audience consisting of such a large number of twentysomethings. But what amazed me most was the absolute absence of any critical sense in these people! There were no questions asked and desperately looking for some interaction, I began asking questions myself. Again, afraid to make mistakes, nobody answered. It was when I started to address people in a direct and personal way, I finally got some answers. And good answers too. Let’s make sure, that was definitely not the problem. As I later heard (I heard a lot of things in an indirect way), Chinese children are raised in an educational system where it’s not ok to question authority, be it a school teacher, communist party member or anyone else wearing a state uniform. All these words on China, and only now a reference to the ruling ideology in China: communism. The reason is quite simple. In modern day (Eastern) China, there is only room for one idea concerning market policies in people’s mind and that’s capitalism. Making money to provide for themselves and give their families a better life is the number one occupation of almost everyone I met. A large (5m x 20m) billboard advertisement in Daxie posted the following slogan, uttered by the great economical reformer Deng Xiaoping: “the only truth is development”. Communism and more specific, membership of the communist party, is usually regarded as no more than a necessary means to climb higher up the career ladder. Although the country is still firmly in the grasp of the communist government, its ways to exert this control have different impacts on daily life. Walking in the street, I did not feel the all-seeing eye usually attributed to a police state because police presence in ordinary villages and cities is quite low. By the way, one thing the Chinese government loves is stamping. Administrators just like to stamp every single officially looking paper and then stamp it again to make sure. A frustrating thing at first, but subject of many jokes with the local people later on. On the other hand, surveillance cameras on every crossroads and a censored internet access do pose very real limits on personal freedom.

transportation does not promise a lot of potential for sight-seeing. But I was wrong, on both points. I was able to spend weekends in Shanghai, the greatest city in China, and Hangzhou which stretches around West lake and is one of China’s most visited tourist cities. On top of all this big-city violence, I spend a weekend on a trip to the sacred mountains of San Qing Shan in Jiang Xi province. Although I only had a little taste of this vast country’s cultural and natural beauty, my one month stay definitely begs for more. I’m particularly interested in the northern (Beijing) and southern (Hong Kong) parts of the mainland since my stay was concentrated in the Shanghai region (which is referred to as east China). And as I learned, there exist great differences among those regions and in order to discover the whole of China, each one is worth a visit.

I want to end this report by mentioning a couple of my strongest impressions during the internship. When I look back on my internship and try to think about what made spending a month abroad worthwhile, I come up with one answer: human relations. During my stay, I continuously felt like I was being treated as a guest or even better, as an old friend. This leads me to thank the people I worked with in the first place along with the many others I’ve met for their sincere hospitality. Zai jian!

I used this freedom to leave my industry island in the weekends and to travel as much as possible in the short time that was available to me. At first glance, the location of Daxie and the condition of Chinese public

16

17

wat Spaans tegen je en verder dan "sí sí, soy de Bélgica" geraak ik niet. Een heel fijne familie met twee meiden, waar ik eigenlijk enkel maar mijn voetjes onder tafel moest schuiven om eten te krijgen. Kan wel handig zijn in een land zoals Ecuador.

Ecuador Koen Van Besien Ecuadooooor

Na een weekje begon ik te werken als systeemadministrator in een groot kledingbedrijf. Terug heel fijne collega's die enkel Spaans spreken. Ideaal om de mooie Spaanse taal te ontdekken. Technisch gezien was de stage ook wel boeiend omdat ik eigenlijk carte blanche kreeg in wat ik deed.

Iedereen kent ongetwijfeld het overbekende Ecuadooor van Sash. Wel voor de ongeletterden onder ons, Ecuador is een klein landje op de evenaar in Zuid-Amerika. Ecuador was toevallig ook het land waar ik mijn IAESTE avontuur heb beleefd deze zomer. IAESTE kennen jullie ongetwijfeld allemaal. Indien niet moet je zeker eens rondvragen op de Plateau en je vindt beslist wel iemand die je in geuren en kleuren kan vertellen wat dit nu exact inhoudt. Goed, na een vermoeiende examenperiode en thesisverdediging vertrok ik eind juni richting het zonnige en verre Ecuador. Eigenlijk wist ik bitter weinig over Ecuador maar een vlucht van 12 uren en een Lonely Planet kan wonderen doen. Hmm ze spreken dus Spaans in Ecuador? Tjah nee , buiten “una chica guapa” kon ik niet bijster veel Spaans. Deze onwetendheid maakt alles natuurlijk een stuk spannender en ik was dus erg benieuwd hoe ik het er ging van af brengen. De heenvlucht verliep via de Verenigde Staten, wat best grappig kan zijn. Terroristen zullen hier niet ongemerkt binnenraken, of dat is toch hun bedoeling. Ze houden je dan ook bezig met een onnozele vragenlijst vooraleer je de VS binnen mag. De vragen die je krijgt voorgeschoteld zijn bijvoorbeeld: "Heeft u banden met het Nazi regime" of "Hebt u ooit deelgenomen aan enige terroristische activiteiten?” Behoorlijk belachelijk allemaal en dan moet je nog eens je foto en vingerafdruk geven zodat ze zeker weten wie je bent. Mja Amerikanen het is niet direct mijn favoriete volkje. Aangekomen in Quito, de hoofdstad, word ik afgehaald door de lokale verantwoordelijke. Met een uurverschil van zeven uur en het hoogteverschil, Quito ligt op 2850 m, word ik in mijn familie gedropt. Achteraf blijken dit allemaal behoorlijk rijke mensen te zijn waarvan zoonlief of dochter ook eens op IAESTE stage is geweest. Ze brabbelen

Binnen het IAESTE programma wordt ook gezorgd voor de broodnodige ontspanning. Internationale avonden waar mensen voor elkaar koken, verkleedfeestjes en uitstapjes kortom eigenlijk geen tijd om je te vervelen. De IAESTE groep bestond uit een bont allegaartje van Polen, Zweden, Amerikanen, Mexicanen, Brazilianen e.a. Dit maakt de ervaring een stuk interessanter. Levenswijsheden zoals probeer nooit vodka te drinken tegen uw Poolse medevrienden worden u dan ook snel aangeleerd. En toegegeven een Belg in het buitenland heeft duidelijk een drankprobleem. Bier is maar een mager afkooksel van onze Belgische

18

19

trots. Laten we zeggen dat Pilsener zelfs niet kan tippen aan Maes... Dus moet er maar overgegaan worden op het iets stevigere werk. Elk weekend werd benut om het prachtige Ecuadoriaanse landschap te bezichtigen. Jungle, Andesgebergte of kust. Alles is aanwezig en dit aangevuld met de heel vriendelijke maar soms erg arme Ecuadorianen. Het bussysteem is goed geregeld en voor bedragen als 8 dollar kom je door het hele land. Spotgoedkoop dus, waardoor je er eigenlijk niet mee inzit om even 12 uur op een bus te zitten die om de zoveel tijd eens een klapband krijgt of pech heeft. Reizen is dus heel gemakkelijk en zo hebben we zowat elk deeltje van Ecuador kunnen bezoeken. Voor de liefhebbers van prachtige natuur aangevuld met kust kan ik Ecuador heel erg aanraden. Erg toeristisch is alles nog niet en de vriendelijkheid van de mensen is dus echt nog authentiek. Wat ik het meest gemist heb vraag je je nu waarschijnlijk af? Wel vooral het eten. Als Bourgondiër eet ik toch wel graag eens een lekker biefstukje met frietjes en een goede pepersaus daarbij. Ecuador kent echter slechts twee dingen. Rijst en kip, en dit elke dag, dag in dag uit. Om de zoveel tijd zoek je dan ook eens een McDonalds op om toch nog eens goed vettig te kunnen eten. Na drie maanden was het dan tijd om afscheid te nemen van het mooie leventje in Ecuador en huiswaarts te keren. De onderdompeling in een compleet andere cultuur is iets ontzettend interessant en het feit dat ik nu toch een aardig mondje Spaans spreek is mooi meegenomen. Voor de mensen die nog twijfelen om op stage te gaan, het is ontzettend de moeite en ik raad het dan ook iedereen aan! Hasta la vista! Koen van Besien

20

Finland Kaat Vandekerckhove Lappeenranta: le lac, le lac, le lac, les canards et la foret! Klinken de woorden Karankukatu, moi moi, choc-bananes, quadriceps femoris en Giggling Marlin je als bekend in de oren? Wel… hoogstwaarschijnlijk niet. Indien wel, dan is het juichen geblazen! Jij bent immers de gelukkige student uit Gent die anderhalve maand mag vertoeven in het natuurrijke Finse stadje Lappeenranta, omgeven door het grootste meer van dit land (en in het land van de 1000 meren wil dat al wat zeggen!) én slechts 285 maal een vrouwelijke Olympische speerworp verwijderd van de Russische grens. Tot zover een korte situatieschets. Laten we het rijtje even overlopen. Ka-ran-ku-ka-tu, een duidelijk voorbeeld van de veel te lange zinsbouw waar je in elke Finse conversatie – pal in je gezicht, nee ik versta geen Fins, englanti, kiitos?! – mee geconfronteerd wordt. Dit is dé plaats waar ’t internationaal volkje samenkomt en je maar al te graag laat smaken van een (zelfgebrouwen!) vodka-ensemble. Honger? Wel vermeng al die goddelijke vloeistof dan maar met wat heerlijke Franse crêpes! Mijn favoriete topping: choc-bananes, 5 minuutjes in de oven, zaaaalig! Maar even serieus nu, er moet de dag erna trouwens gewerkt worden. Dit avontuur richting Hoge Noorden is en blijft natuurlijk een internschip! Wel, daar komt de quadriceps femoris ter sprake. Sta recht en laat die knie wat weg en weer buigen. Ziezo, je hebt jouw exemplaar net wakker geschud. Als biomedisch ingenieur had ik er dagelijks met plezier mee te maken en verrichte ik simulaties allerhande die het warmtetransport in deze spierbundel nabootsten. Vast en zeker een interessante zomertaak, waardoor de finale ‘moi moi’ (Finse bye bye) op het einde van mijn stageperiode gepaard ging met een dikke krop in de keel. Wat mij vooral bij zal blijven, zijn de tochtjes binnen en buiten Finland met alle IAESTE trainees. Maar ook in Lappeenranta zelf wemelt het van de prachtige zichten over het meer, in het bos, aan het fort, in de haven, enz. Mocht je hier langskomen,

21

vergeet dan zeker niet een fantastisch mooie zonsondergang mee te pikken…

Griekenland Steven Peetermans “This is Greece!” Het ging allemaal nogal snel deze vakantie… Donderdag nog proclamatie en zaterdag al in de vroege uurtjes op het vliegtuig richting Athene. Zenuwachtig? Jawel. Maar de ontvangst verliep van een leien dakje en ’s middags reeds kon ik intrekken in het Hotel Omega. Het eerste weekend begon kalm. Dat is iets dat bij dat ene weekend zou blijven. De meeste anciens waren juist op een IAESTE-trip naar Mykonos. Maar na wat kloppen op deuren, was ik plots met 2 achtergebleven Serviërs op weg naar het strand. Zo gaat dat.

Maar aan alle mooie liedjes komt een eind en ik ben bijna rond met mijn woordjes. Meer zelfs, het eindigt in dezelfde sfeer als bij aanvang: party-time! In Lappeenranta is the place to be (er is nota bene ook maar één echte plaats waar je feestjes kan meepikken): Giggling Marlin. Een gezonde, marginale mix van de Decadance, Reggi op het Sint-Pietersplein, Finse Eddy Wally’s en Michael Jackson himself weerklinkend op de achtergrond vanuit de drie zalen in deze op en top Russisch getinte disco! Kortom, een unieke ervaring! IAESTE… jullie hebben ’t voor mij (nogmaals) voor mekaar gespeeld, een dikke merci!

Maandag dan de eerste werkdag. Een kleine drie kwartier op de bus hadden ze gezegd. Het bleek 2 uur te zijn. Mijn werk, dat was Prime Laser Tech, een klein familiebedrijfje van zo’n man of 10 waar ze absorbers maakten, zwarte platen met de laser op een koperen raster gelast waarmee water kan opgewarmd worden d.m.v. zonne-energie. Daar stond ik dan op de werkvloer, roosters en platen klaarleggen samen met de Griekse common man. De helft sprak geen Engels, ik sprak (nog) geen Grieks, maar we hebben ons geamuseerd. Na 3 dagen hoorden mijn bazen dat ik elke dag 4 uur pendelend op de bus doorbracht. “I think we can find a better way”. Een telefoontje later had ik plots een mooie kamer in het gasthuis van het cultuur- en technologiepark. Met de belofte vrijdagavond terug te keren voor de White Party ruilde ik Athene in voor het cultuur- en technologiepark van Lavrio. En daarmee was mijn Grieks avontuur pas echt begonnen. Op de Flippin’ White Party kreeg ik plots de vraag voorgeschoteld of ik niet meeging naar het strandhuis dat weekend? The party continues… Het werd een weekend van barbecue, strandvoetbal met de Brazilianen, feesten, nog eens barbecueën…

22

23

En zo zou er uiteindelijk geen weekend meer zijn dat ik in Lavrio doorbracht. IAESTE LC Athene organiseerde uitstapjes, wij organiseerden tripjes, … Zo was er Santorini, zo’n prachtig Grieks eiland recht uit de brochures. Ioannina, een stad in het noorden, in wat wel een compleet ander Griekenland lijkt, Delphi, Sounio, Mount Olympos, Agistri… Maar ook in Lavrio ging het feest gewoon door. Elke week waren er andere groepen in het gasthuis. Was ik nog geen kwartier terug van Santorini, liep ik plots Servische scouts tegen het lijf die me prompt aanboden met hen mee naar Sounio te gaan. Een week later was ik erelid van hun scoutsgroep, compleet met vendeldas en t-shirt. Afscheid nemen van Griekenland deed dan ook onwerkelijk aan. ’s Morgens werd ik wakker in een tentje op het strand na een grandioos afscheidsfeestje, ’s middags nog een duik in zee en ’s avonds plots op het vliegtuig naar België. Negen weken en ze zijn voorbij gevlogen. Steven

Griekenland Ellen Vandevelde Γεια σου! Acht weken in Griekenland was echt geweldig. Thessaloniki is een zeer mooie en rustige stad gelegen aan de zee. Het is een studentenstad dus voorzien van de nodige restaurantjes en cafés. ’s Avonds iets gaan drinken aan de zee zorgt voor de nodige sfeer en geeft je direct een vakantiegevoel. Het weer is natuurlijk één van de factoren die zorgen voor de vakantiesfeer. Elke dag, afgezien van één namiddag onweer, schijnt de zon hier. IAESTE Thessaloniki is zeer goed georganiseerd. Bij aankomst in Thessaloniki werd ik al op gewacht met de auto die me naar mijn hostel bracht, dat volledig geregeld was door IAESTE. Daarna heb ik een persoonlijke rondtour gekregen door Thessaloniki met de nodige terrasjes en natuurlijk ook een eerste kennismaking met de lokale lekkernij: gyros ! Super lekker en ook nog eens goedkoop. Dineren hier is trouwens een hele sociale aangelegenheid en is heel verschillend van gaan eten met vrienden in België. Als je gaat uit eten is het meestal in een taverna waar dan verschillende schotels worden besteld voor de hele groep en kan je van alles wat proeven. Dit was dan ook een van onze meest geliefd bezigheden en we hebben ons dus redelijk veel vertoefd in die tavernas. Grieken gaan niet zo graag uit, dus het is redelijk moeilijk om een plekje te vinden, maar met de trainees zelf was het altijd dikke feest. In de weekends trokken we er altijd op uit om het land een beetje te gaan verkennen. Zo hebben we de Olympus berg, Athene, Pilio, meteora en Halkidiki (meermaals) bezocht. De weekends op Halkidiki

24

25

waren natuurlijk zeer geliefd, want eigenlijk meer dan zon, zee en strand heb je toch niet nodig? Ik ben hier natuurlijk op stage dus af en toe moet er ook gewerkt worden. Het leuke is dat ik geen vaste uren had. Ik kan dus eigenlijk komen en gaan wanneer ik wil zonder dat iemand zich er druk in maakt. In het begin vroeg ik ook wat ik moest doen als ik bijvoorbeeld ziek was, iemand bellen misschien. Dan kreeg ik het leuke antwoord: “Just don’t come to work.” De Griekse mentaliteit is dan ook chalara, relax. Na een avondje uit blijf ik dan soms een paar uurtjes langer liggen, maar dus geen kat die daar wakker van ligt. Mijn ervaring in Griekenland was dus echt wel geweldig en ik ben er zeker van dat ik er het komend jaar zeker nog terug ga gaan !

India Bieke Bekaert India was niet mijn eerste keuze… en nu zou ik er iedere keer weer voor kiezen! Als je voor het eerst voet op Indische bodem zet, kan je niet verhinderen te denken dat je het daar niet langer dan een week zal uithouden. Na 3 vluchten (1,5u-9u-1,5u) kom je terecht in een zo drastisch verschillende wereld, dat je je afvraagt of je je ooit wel zal kunnen aanpassen. Voor je het weet raak je echter gehecht aan al die kleuren rondom je, zelfs aan het oorverdovende getoeter en de chaos op de weg, de vele blikken naar die zeldzame blanke in het straatbeeld, het pikante Indische eten; vrouwen, kinderen en mannen die zich wassen in de rivier waar even daarvoor de heilige olifant zijn bad nam, de talloze koeien en stieren op de weg, overvolle treinen en hele families op een brommer gestapeld,… Voor je het weet lééf je in India en verdorie… je doet het nog graag ook! Ik liep stage op de afdeling ‘Electronics and communication’ in Manipal Institute of Technology. Deze universiteit staat in schril contrast met de wereld daarbuiten. De moderne glazen gebouwen (véél indrukwekkender dan gelijk welke Belgische universiteit) steken af tegen de aarden straten rondom. Alles in Manipal staat in functie van deze universiteit. Vanuit heel Indië en ver daarbuiten (Afrika, China, Indonesië,…) trachten studenten binnen te geraken in deze universiteit met hoog aanzien.

26

27

Het was een enorm intense ervaring, een die ik ten volle zal koesteren een leven lang. De mensen die ik heb leren kennen zullen me altijd bijblijven en alle foto’s die daarvan getuige zijn, zullen zelfs mijn achterkleinkinderen –willen of niet- bekijken.

Japan Ian De Bode

Hoe je het ook draait of keert, India raakt je en laat je op een of andere manier nooit meer los! God in Japan Mijn trip naar Japan begon fantastisch.

Er is altijd één knap meisje op een vliegtuig, alleen heb je nooit het geluk ernaast te zitten. De Shinto goden waren mij echter goed gezind, met alle gevolgen van dien. Aan mijn andere zijde zat een sympathieke Japanse vrouw. Hier ontdekte ik voor het eerst de grenzeloze interesse van Japanners voor Westerlingen, van slapen kwam weinig in huis. Aangekomen in Japan, en na het afscheid van de Australische schone, begeleidde mijn nieuwe Japanse kennis mij door de mazen van de mysterieuze metro. Het ging echter nog twee weken duren en acht dwalingen kosten voor de metro zijn geheimen prijsgaf. Misschien kwam dit door het feit dat hij zich altijd verstopte achter duizenden Japanners, ik heb het nooit geweten… Als sardientjes in een blik reisde ik vervolgens naar mijn gastgezin. Japanners houden van vis. Het was nochtans niet de metro die mij de grootste shock gaf, noch was het vreemde schrift de boosdoener. Het was op een zondagmiddag toen ik mij bovengronds waagde en prompt terecht kwam op het drukste plein in de wereld. Het stedelijk gebied rond Tokio telt zo’n 34 miljoen inwoners, hoe meer zielen hoe meer vreugd. Vijftigduizend Japanners die staan te wachten op één enkel kruispunt, en ik ben er één van de grootste. Niet dat ik zo’n blanke reus ben, Japanners zijn gewoon klein. Klein maar fijn. Japanse vrouwen zijn gemiddeld 1.58m. Dit gebrek proberen zij echter wel goed te maken door stuk voor stuk stiletto’s te dragen. Stijlvol. Japanners houden ook van rijst. Drie dikke Japanners, en dat is de balans over twee maanden dat ik daar verbleef, en slechts twee keer cellulitis. Niet alleen lijkt elke

28

29

Japanse vrouw net van de catwalk te stappen, ze zijn allemaal aan het wachten op die ene Westerling. Bachelors, rep uzelf! Voor ik het vergeet te melden, ik was daar eigenlijk op stage. Af en toe moest er gewerkt worden, weliswaar op de uren die ik besliste. Als ik dat vergeleek met de gemiddelde Japanner die op zijn werk blijft slapen, was ik nog niet zo slecht af. Het leven als Westerling bleef maar beter worden. Wanneer het mij betaamde kon ik research doen naar neurale netwerken. De eerste weken van het project moest ik mij vooral bijscholen over de werking van artificiële neurale netwerken, en hun toepassingen in de elektronica. De laatste weken spitste mijn werk zich vooral toe op het implementeren van de structuur van artificiële netwerken in analoge hardware om zo een associatief geheugen te maken. Interessant, echt waar! Mijn werk was boeiend, het leven daarbuiten nog boeiender. Elke week dacht ik dat ik het zo onderhand wel gezien had, en elke keer werd mij het tegendeel bewezen. Ik ga niet alle geheimen, grappen en griezelmomenten van Japan uit de doeken doen, daarvoor dienen jullie zelf een bezoekje te brengen aan the land of the rising sun. Ik kan jullie echter wel verzekeren dat een IAESTE stage, zij het binnen of buiten Europa, garantie staat voor een ongelooflijke ervaring. Ik heb dingen meegemaakt die men niet geloofd als ik ze vertel. Ik heb vrienden gemaakt die ik niet zou kunnen, willen, vergeten. Een IAESTE stage bied je de mogelijkheid je horizon te verbreden. Geen excuses.

30

Japan Kevin Loncke Only in Japan De stage die ik deze zomer gedaan heb verschilt op vele vlakken van een normale IAESTE stage. Ik was namelijk de enige stagiair die in Hiroshima stage liep, terwijl de dichtstbijzijnde colonne trainees in Osaka zat, een goede 2,5 uur en 100€ reiskosten van me verwijderd. Maar ondanks dit gebrek aan medestudenten heb ik er de zaligste tijd van mijn leven gehad! Mijn collega’s op het werk kan ik hiervoor niet genoeg bedanken. Ze deden er alles aan om me zoveel mogelijk te laten genieten van mijn tijd in Japan. Wekelijks werd ik uitgenodigd op etentjes, meestal op restaurant, maar soms ook bij hen thuis. Dit ging doorgaans gecombineerd met een wedstrijdje bowlen vooraf, of het volledig uit de bol gaan in een karaoke-kamertje achteraf. Typisch Japans en knettergek! Tijdens de weekends werd ik rondgeleid in de streek rond Hiroshima en de langere vakanties gebruikte ik om de mooiste plekjes in Japan en omstreken te gaan verkennen. Zo heb ik onder andere in pareltjes van steden als Kyoto en Nara rondgelopen, in reusachtige metropolen als Osaka,Tokyo en zelfs het Koreaanse Seoel. Het grote voordeel is dat ik alles deed in het gezelschap van uitsluitend Japanners. Ik werd dus ondergedompeld in de Japanse cultuur, precies de reden waar ik voor gekomen was! De kleine vreemde gewoontes, de grote variëteit aan lekker eten, de grote variëteit aan lekkere vrouwen, de levensstijl tout court… Alles heb ik van dichtbij gezien of geproefd! Een andere cultuur op zo’n manier leren

31

kennen is niet alleen zeer interessant, het geeft je ook een betere kijk op je eigen cultuur. Eigenlijk werd ik gewoon keihard verwend. 2 maanden op hotel leven en enkel in restaurants eten, daar wordt je echt wel lui van! Dit alles werd betaald door het bedrijf waar ik werkte, Mitsubishi Heavy Industries. Naast mijn gewone maandloontje uiteraard. Een gigantisch bedrijf als dit is een droom om eens van het echte ingenieurswerk te proeven. Het werk zelf was zeer gevarieerd, gaande van berekeningen en het bewerken van plannen tot het lezen van cursussen over bruggen. Het interessantste deel was ongetwijfeld de werfbezoeken. Op een stelling staan is niks bijzonder, maar als die stelling op een brugdek op 250m hoogte staat wordt het natuurlijk iets interessanter. Deze stage is op alle vlakken gewoonweg een schitterende ervaring geweest. Ik heb een fantastisch land leren kennen en ik ben een enorme werkervaring rijker. Dit alles door op de juiste IAESTE-stage te appliceren, enkele formuliertjes in te vullen en de vliegtickets te boeken. Het ligt voor het grijpen!

Macedonië Roel Coupille Op zaterdag nog examen in Brussel, maandagmiddag geland in Skopje, de hoofdstad van Macedonië. De luchthaven bestaat uit een tweetal gebouwen, en dat is het zowat. Totaal onvoorbereid was ik er aangekomen, maar dat bleek helemaal niet erg. Twee leden van het LC van Skopje stonden me op te wachten. Zonder ook maar een woord te kunnen inbrengen namen ze mijn bagage over en informeerden over mijn reis. Of ik die kerel uit Portugal was? Nee, toch niet. Administratieve fouten kunnen nu eenmaal voorkomen in Macedonië. Na een korte rondleiding in de stad, reden we naar de plaats waar ik samen met de andere trainees zou verblijven. “Verwacht er aub niet te veel van!” werd me meermaals op het hart gedrukt. Ok, ok, geen probleem, ik kan wel tegen een stootje. Maar toen de deur van de kamer openging moest ik toch even slikken. Gebroken ramen vastgemaakt met tape in een kamer voor 2 met een hoop ongewenste huisdieren; de badkamer was zo klein dat je kon douchen op het toilet. Ik heb het nooit geprobeerd, maar in Macedonië kan het dus! In het begin is het wat aanpassen, maar je bent het snel gewoon. Bovendien had Doce Gelcev ook zijn charmes, menig feest is er doorgegaan. En ach, is licht in de lift nu écht noodzakelijk? Op mijn eerste avond was er IAESTE-meeting, dan worden de nieuwe trainees voorgesteld aan de groep. Het leuke was dat ik na die eerste dag al zowat iedereen kende. Na de meeting gingen we naar het stadspark (een gebruikelijk ritueel), om er iets te drinken (ook een gebruikelijk ritueel).

32

33

Mijn eerste werkdag … of wat mijn eerste werkdag had moeten worden … Iemand van IAESTE MK bracht me naar de faculteit waar ook de meeting was doorgegaan. Ik zou namelijk werken bij CIRKO-MES, een bedrijf dat samenwerkt met de faculteit elektrotechniek en mechanica. Klein detail, mijn begeleiders waren er niet. Of ik misschien morgen terug kon komen? Nema problem! Mijn eerste werkdag … of wat mijn tweede werkdag had moeten zijn … Dit keer was mijn begeleider er. Na een kort gesprek met vragen als “wat zou je graag doen?” mocht ik gaan. Ik moest pas de dag erna beginnen. Nema problem! Mijn eerste werkdag … of wat mijn derde werkdag had moeten zijn … Ik werd voorgesteld aan de mensen met wie ik zou werken, en toen bleek dat ik eigenlijk moest samenwerken aan een project met een andere IAESTE-trainee. Nema problem! Nu, in alle eerlijkheid, veel gewerkt hebben we niet. Eens gipsen afdrukken maken van iemands hand (het bedrijf is gespecialiseerd in 3D-modelling en 3D-scanning) en wat tekenen in SolidWorks. De werkdagen waren van 9uur tot 15uur. Maar als je het waagde op tijd te komen, stond je gegarandeerd voor een gesloten deur. Dus arriveerden we normaalgezien rond 10uur op het werk. En als je eens een dag skipte was dat ook niet zo erg, niemand die het merkte. Zo’n job is natuurlijk ideaal met het volgepakte rooster dat IAESTE MK voor ons had opgesteld. Elke dag was er een activiteit, en meestal werd er geëindigd in Marakana, een waar begrip voor de trainees. Elk weekend gingen we op euh … weekend: zwemmen in Ohrid, bergklimmen in Solunska Glava, een bezoek aan Bitola, Galicnik en Tirana. Met telkens de nodige alcohol natuurlijk. Geen stress, goed weer, en schitterende mensen, dat is wat ik vooral onthoud aan 6 weken Macedonië. Geweldig dat je nu ook vrienden over heel Europa (en zelfs verder) hebt zitten. Mijn eerste reis is al achter de rug. JA SAKAM MAKEDONIJA. Roel Coupillie.

34

Mexico Thijs Lanckriet Viva Mexico! Mexico, Mexiiiiiìììììììììììcôôôôôô! Het nummer van de legendarische Zangeres Zonder Naam (god hebbe haar ziel) klinkt bij de meeste mensen spontaan in de oren als ze denken aan het land van sombrero’s en tequila. Zo ook bij mij toen ik mijn naam naast de stageplaats in Durango zag staan op de IAESTE-cocktailgoliarde. Nochtans, in Mexico zelf is het liedje volledig onbekend en toen ik het liet horen aan mijn Mexicaanse compadres barsten ze spontaan in lachen uit. Terecht. Maar goed, een maand of 3 later zat het liedje opnieuw in mijn hoofd op het vliegtuig naar Mexico, en dit keer was het menens. Durango was mijn eindbestemming, een rustig stadje in Noord-Mexico, op de grens tussen het Sierra Madre Occidental-gebergte en de wijde Mexicaanse cactusvlakten. Hier zou ik de komende twee maanden leven, en onder andere Spaans, het verschil tussen witte en donkere tequila, en een heleboel nieuwe mensen (Mexicanen en niet-Mexicanen) leren kennen. Mijn werkplaats was het Instituto Tecnologico de Durango, een kleine technische universiteit met een prachtige campus, een vrij prestigieuze reputatie en een paar kleine laboratoria. Daar moest ik een literatuuronderzoek uitvoeren over de invloed van klimaatverandering op bouwkundige normen en voorschriften. Niet zo bijster interessant, maar gelukkig waren er tussendoor nog leukere taakjes zoals andere studenten helpen met hun thesis. En… tegen het einde van mijn stage, toen ik al een redelijk woordje Spaans kon, mocht ik een presentatie geven over mijn Gentse thesis aan de klassen bouwkunde – een enorme uitdaging maar ook een enorme voldoening achteraf. Tijdens mijn twee maanden woonde ik in bij Berta, een Mexicaanse madam met een kast van een huis waarvan ze de meeste kamers verhuurde aan studenten, inclusief Mexicaanse maaltijden – deze bestaan doorgaans uit tortillas, een niet identificeerbaar soort vlees en

35

elke dag frijoles (bonen. Jûk!). Durango zelf is vrij klein en heel veel valt er niet te beleven (hoewel, op een plaats waar de tequila’s en de Piña Colada’s zo goedkoop zijn valt er áltijd wel wat te beleven), en ook de Mexicaanse slordigheid en traagheid kan soms serieus irriteren (ook met de lokale IAESTE-organisatie is het opletten geblazen i.v.m. loon, visa e.d.). Augustus-september is trouwens hartje regenseizoen in Noord-Mexico, wat betekent dat er dagelijks zo’n 2u harde stortregens zijn, maar daarbuiten nog dikwijls voldoende zon en aangename temperaturen. Het gebrek aan waterafvoer zorgt wel dagelijks voor ondergelopen straten. Waterpret verzekerd! Echter, we woonden samen met zo’n 10 IAESTE’ers uit de hele wereld, en de banden die ik heb opgebouwd doen al die ongemakken in het niets verdwijnen. Zo vulden we samen alle weekends met een paar onvergetelijke uitstapjes. Onder andere het hectische Mexico City, de adembenemende piramiden van Teotihuacan, het Sierra-Madre gebergte met haar prachtige watervallen of de zon-zee-strandsfeer van Mazatlan, meer dan genoeg voor een fantastische zomer!

Mongolië Sofie Verbeke Сайн байна уу! Миний нэр Софи. Би Бэлг. Би Эрдэнэт хотод суудаг. (Hallo. Mijn naam is Sofie. Ik kom uit België. Ik leef momenteel in Erdenet.) Zo beginnen mijn pogingen tot conversatie heel vaak. Jammer genoeg eindigen ze daar meestal ook. Na ruim 2 maanden slaag ik er in zelf iets te zeggen, maar het lukt me nog niet goed om hen te begrijpen. Ik blijf echter proberen omdat mijn pogingen geapprecieerd worden door de lokale bevolking, en omdat ze heel vaak leiden tot hilarische situaties. Deze zomer liep ik stage in Erdenet, een stad in het noorden van Mongolië. Met zijn 80.000 inwoners is Erdenet de tweede grootste stad van het land. De stad is 33 jaar geleden opgericht voor de werknemers van de plaatselijke kopermijn, een van de grootste kopermijnen in de wereld. Mijn stageplaats was in de universiteit verbonden met deze mijn. Ik kreeg dan ook de kans om de mijn en het verwerkingsproces van dichtbij te zien. Vooral de blasting van de rotsmassa vond ik vrij spectaculair. Bovendien hebben we ook een bezoek gebracht aan een naburige goudmijn en kreeg ik de kans om langs te gaan bij ninja’s, of artisanale goudzoekers, die in vaak onmenselijke omstandigheden proberen om zelf wat goud te vinden. Naast mijn stage zelf biedt Mongolië echter nog veel meer. Een bezoek aan verschillende boeddhistische tempels en aan de oude hoofdstad van het land, een trip naar de gobi-woestijn, kameelrijden in de zandduinen, paardrijden in een van de vele nationale parken, dit zijn slechts enkele van de vele mogelijkheden in dit land. Samen met andere IAESTE’ers probeerden we dan ook zoveel mogelijk te bezoeken. Wat mij echter het meest fascineerde waren de weidse graslanden met sporadisch een ger-tent, de blauwe hemel, de immense kuddes geiten, schapen, paarden, yaks en kamelen, de mogelijkheid om 360° rond te draaien en niets menselijks te zien. Het overdonderde mij telkens weer… Toch wordt het ongerepte nomadische bestaan ook hier stilaan ingehaald door de techniek.

36

37

Steeds vaker kan je een ger vinden met zonnepanelen of een satellietschotel ernaast. Een evolutie die zijn voor- en nadelen heeft…

Noorwegen Diederik Van Nuffel “Daar ga ik dan,… het onbekende tegemoet!”. Dat dacht ik toen ik opsteeg in de luchthaven van Zaventem in het prille begin van deze zomer. Met de krop in mijn keel vertrok ik op mijn ééntje richting Bergen in Noorwegen, niet wetende wat me te wachten stond. Het was de start van een onvergetelijke, wonderbaarlijke ervaring, en dat voor 9 weken lang! En wie Noorwegen zegt, zegt mooie natuur. Dreigende bergen, majestueuze watervallen, imposante fjorden, uitgestrekte ijskappen, idyllische meren, oneindige hoogvlakten,… Noorwegen is een echt paradijs! De natuur is er heer en meester. En ik heb de kans gehad om van deze natuurpracht verscheidene malen te genieten. Zo was er onder andere het mountain weekend, het topweekend van de stage waar we ons 3 dagen lang verwenden met geweldige avonturen. Zo beklommen we de hoogste top van Noorwegen, gingen we raften op een woeste rivier, en genoten achteraf van een nachtelijke Noorse jacuzzi onder de blote sterrenhemel (terwijl de temperatuur nabij het vriespunt lag). Ook met het bedrijf waar ik werkte werden er wandelweekends georganiseerd waaraan ik ook met plezier deelnam. Ze waren rustiger, maar zeker niet minder mooi! Noorwegen is veel groter dan ons petieterige landje, maar toch wonen er slechts 4 miljoen mensen. De steden zijn er zeer ver van elkaar verwijderd, het reizen met wagen, trein of schip duurt oneindig lang. Van Noord naar Zuid is meer dan 3000 km! Autosnelwegen zijn er nog onbekend: wat op de kaart een snelweg lijkt is in het echt op sommige plaatsen een baantje waar je met moeite met 2 wagens kan kruisen! Het Noorse land heeft wel 1 groot nadeel: om haar pracht te bewonderen moet je een prijs betalen! In het duurste land van Europa lijkt het alsof er een gat in je portefeuille zit: het geld is weg voor je het weet. Als je op stage zou gaan om iedere dag zat te lopen, in de hoop trollen tegen te komen, dan is Noorwegen zeker niet de juiste bestemming: een pintje in een café kost er al gauw minstens 5 €!

38

39

Ik verbleef er in een studentenhome, vergelijkbaar met deze in Gent, maar dan wel met kamers die dubbel zo groot zijn! Over de accommodatie valt dus helemaal niet te klagen. Het gebouw zat vol met mensen van over de hele wereld, en je leert al snel veel mensen kennen vermits iedereen er ongeveer in het zelfde schuitje zit.

Oman Arno Nollet Jups gasten Een reis van zeven weken naar de Arabische wereld, meer specifiek Oman, dat is wat ik deze zomer uitgevreten heb. Niet zomaar een plezierreisje, maar een IAESTE training. Na een zeer positieve ervaring met deze organisatie vorig jaar in Belgrado, had ik nu mijn zinnen gezet op de golfstaten. En een andere planeet was het zeker: het omgekeerde van op een terrasje met een lekkere frisse pint naar zomers geklede paraderende dames kijken. Wat ik daar allemaal beleefd heb is te veel om in een kort verslag te schrijven, of meestal gewoonweg onbeschrijfelijk.

‘En moet er dan ook nog gewerkt worden?’, zul je je nu waarschijnlijk afvragen. Ja, inderdaad, daar kom je dan eigenlijk wel precies voor. Maar ook dat valt heus wel mee. Als je wat geluk hebt, zoals ik, kom je in een zeer interessant bedrijf terecht. Ikzelf was tewerk gesteld in een oliebedrijf. Het dure Noorse leven wordt in dergelijke bedrijven dan ook ruim vergoed! Het werk dat van mij verwacht werd bestond uit programmeren in Matlab, niet echt iets waarvoor ik als werktuigkundig ingenieur opgeleid ben, maar je leert er zo wel heel veel door bij. Als afsluiter wil ik nog kwijt dat deze IAESTE-stage voor mij een ongelooflijke ervaring was, die ik nooit of te nimmer zal vergeten. Als je ooit zou twijfelen om aan zo een stage te beginnen: twijfel niet, doe het gewoon! Je moet wel op één vervelende zaak voorbereid zijn: het afscheid valt erg zwaar… Ha de bra! Tusen takk for all!!

40

Misschien beginnen met de hoofdzaak van de training…het bedrijf. Waar beter werken dan in het grootste petroleumbedrijf van het land, PDO. Zeven weken lang leefde ik er als een ware drilling and well engineer. Elk dag de bus op om 6u20, voor ongelofelijke leerrijke dagen. Na een paar dagen besloot men dat het leuk zou zijn als ik zo een boorplatform eens van dichtbij zou zien. Dit gezegd zijnde, zat ik op een vliegtuig naar Fahud en een uur later stond ik in het midden van de woestijn. Ik weet niet wat me het meest verbaasde: de keiharde zon, die je deed bakken bij meer dan 50 graden, of waren het de kleine zandtornado’s die plots over de weg raasden. Ik denk dat het vooral de woestijn zelf was: eindeloze vlaktes zand, de horizon gebroken door enkele rotsen. Het leven op zulk een rig is speciaal: slapen in een containerdorp, lange shiften, nachtelijk bezoek van slangen en kamelen, maar toch o zo een briljante organisatie en stijl. Het is als een insect die je moet bijten vooraleer je er je hart aan verliest. Maar ook naast het werkgedeelte, de dag telt meer uren dan men kan werken nietwaar, had ik een immens druk programma…bezoeken aan plaatselijke centra, trips doorheen heel het land, shoppen, wandelingen op het strand, een avondje sisha-café,… teveel om allemaal gedetailleerd te beschrijven. En dat niet alleen, we vergeten nog de

41

omkadering: een hele groep toffe mensen van over heel de wereld, met wie je zoveel deelt gedurende de twee maanden dat je er bent. Zo reden we 13u aan een stuk - op een veel te kleine bus voor mijn nogal volumineus lichaam - naar Salalah, in het zuiden van het land. Sommige plaatsen hebben mij daar weggeslagen: enkele cliffs in de zee, of de berg waar de bus door speling van de zwaartekracht omhoog kan rijden zonder motor. Elke dag leek de vorige te overtreffen daar.

Oostenrijk Bram van Genabet Grüss Got, Op dit moment zit ik reeds op Erasmus in Finland. Het ideale moment om eens terug te blikken op een onvergetelijke stage in het idyllische stadje Graz in het zuidoosten van Oostenrijk. Voor zij die nog niet overwogen hebben om met IAESTE op stage te gaan naar het buitenland kan ik alleen maar zeggen: grijp die kans met beide handen, want het is echt een onvergelijkbare ervaring! Op een mum van tijd leer je tal van nieuwe en interessante mensen kennen. De home waar ik verbleef wordt tijdens de zomermaanden vooral verhuurd aan IAESTE trainees en is dus een echte smeltkroes van nationaliteiten. Ik heb hier echt mensen ontmoet uit alle mogelijke uithoeken van de wereld.

Op een dag werd ik door een vriend uitgenodigd in Sohar om bij zijn familie te gaan eten. Op een tapijt in de gastruimte voedsel zo ver je kon zien, allen uit één bord en met dezelfde handen eten. Enorm gezellig. En het avondeten…dat gingen we zelf gaan vangen, met een vissersboot in de zee en jawel, een paar grote vissen eindigden op ons bord. De gastvrijheid is iets wat wij nog kunnen leren. Iets anders waar ik me voor open had gesteld was de islam. Zonder vooroordelen vertrokken en nu kom ik terug met een rugzak vol kennis en argumenten, gereed voor elke discussie daaromtrent, so be my guest. Maar helaas, aan alles komt een einde. Zo ook mijn training. Ik keer terug met een klein stukje in mijn hart en verstand van zoveel mensen, te moeilijk voor woorden. Om het ten volle te begrijpen moet je zelf eens op Iaeste training gaan, ik raad het je alvast warmpjes aan. Arno

42

Alles ging absoluut vlotter dan ik mij ooit had durven voorstellen. Ook het werk zelf viel ongelofelijk goed mee. De Oostenrijkse mentaliteit is een heel pak losser dan bij ons in België, toch in vergelijking met de vakantiejobs die ik tot zover gehad heb. In feite maakte het voor mijn baas niet echt uit hoe laat ik kwam en hoelang ik bleef, zolang mijn project maar af geraakte. No stress! En eigenlijk werkt zo'n aanpak wel, want zo werk je veel meer ontspannen en efficiënter. Het werk dat ik moest doen was in principe een onderzoek naar de ecologische voetafdruk van tal van processen. Een voorbeeld is als je bijvoorbeeld 1 kg vlees zou produceren, wat heb je dan allemaal nodig en als je alles samen neemt, hoeveel impact heeft dit dan gehad op het milieu. Op zich best wel interessant. De tijd vliegt ongelofelijk snel voorbij. Tijdens de week ben ik volop bezig met mijn project overdag en bijna elke avond is er wel iets te doen. Verveling is er absoluut niet bij. Maar het zijn vooral de weekends waarnaar het uitkijken is. Normaal is er elk week een IAESTE-weekend in een andere stad. De eerste week was het de beurt aan Praag, een unieke kans om deze prachtige stad te bezoeken. Er

43

waren 180 deelnemers van minstens 30 verschillende nationaliteiten. Het kon dan ook niet anders dan een geniaal weekend worden.

Oostenrijk Antony Zegers Oostenrijk? Wat is er daar nu te doen? Een typische eerste reactie, toen ik iemand vertelde dat ik een IAESTE stage in Oostenrijk zou doen. Op het eerste gezicht inderdaad niet zoveel, zeker niet in de zomer, zonder sneeuw… Maar die gedachten stonden dan toch in schril contrast met mijn verblijf in dit Alpenland. IAESTE zorgt ervoor dat elk weekend wordt ingevuld, met voor ieder wat wils: een cultureel bezoek aan Wenen (foto: het indrukwekkende “schloss schönbrunn”), een trip naar Boedapest, hiken langs een van de vele bergrivieren en achteraf in een indianenkamp slapen… en dat alles met mensen die tijdens hun stage willen proeven van wat de wereld te bieden heeft. Misschien hou je er vrienden voor het leven op na, misschien hoor je van niemand nog iets… maar de sfeer die er bij groepsactiviteiten hangt, zorgt in ieder geval voor een hechte band.

Een ander hoogtepunt van de stage was het weekend in Budapest. Ik had via Facebook contact opgenomen met iemand die ik had leren kennen in Praag en in Budapest studeert en zo hebben we een weekendje gepland. Na een dagje sightseeing zijn we met de trein richting het Balaton meer getrokken. Een zeer groot meer dat eigenlijk beschouwd wordt als de binnenzee van Hongarije. Met zijn vele feeststeden en prachtige landschappen is het een van Hongarijes belangrijkste toeristische trekpleisters. ’s Avonds was er kampvuur en we hadden voldoende wijn. Het ideale scenario voor “Never have I ever”. Blijkbaar is deze drinking game welbekend over heel de wereld. De volgende dag was het al tijd om afscheid te nemen. Het was echt een prachtige afsluiter van 6 weken die voor eeuwig in mijn geheugen gegrift zullen staan.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik waarschijnlijk geluk heb gehad, want op het bedrijf werd ik fantastisch onthaald. Collega’s namen me ’s middags mee om iets te gaan eten, organiseerden avondactiviteiten, en zorgden er eenvoudigweg voor dat ik niets tekort kwam: fantastisch gewoon!

44

45

Ik hoor je al denken: toffe weekends en collega’s, dat wel, maar de job viel tegen zeker? Nope, niets is minder waar! De opdracht was een bestaande machine uitrusten met een meetsysteem waarmee men werkstukken kan opmeten. Snel kreeg ik het vertrouwen van mijn begeleiders en mocht ik zelfstandig werken, maar niettemin lieten ze me nooit aan mijn lot over. Er was altijd feedback over wat goed of minder goed was, maar ik kon altijd mijn ding doen. Was het dan alleen maar rozengeur en maneschijn? Neen, af en toe loopt de communicatie al eens wat minder, of hebben collega’s weinig tijd, of is het gewoon maandagochtend… maar dat is ook een deel van de ervaring.

En tenslotte moet je het daarvoor doen! Niet omdat het mooi op je CV staat, zeker niet voor het geld, maar om er iets van bij te leren, en geloof me, het maakt je rijker!

Polen

Misschien zitten jullie (net zoals ik vorig jaar) nog met twijfels, en klinkt het te schoon om waar te zijn… Tenslotte investeer je een groot deel van je vakantie erin, en wat als het dan zou tegenvallen? Wel, als je een ervaring rijker wil worden, kan het gewoon niet verkeerd lopen! Veel succes met jullie stage, Antony.

Christophe Jouret Warschau, ik hou van jou! Daar sta je dan, in je derde jaar bouwkunde. Het enige werfbezoek van het jaar dat uitging van de unief heb je gemist, en hoewel je foutloos een momentenlijn kunt uitrekenen (nou ja, foutloos), op bouwkundig vlak ben je nog groener dan sla. Gelukkig staan daar de mensen van IAESTE enthousiast naar je te zwaaien, bij nader inzien blijkt die administratieve berg stagepapieren maar een heuveltje en voor je het weet heb je een A-form ingediend. Je bent nog nergens aan gebonden, maar je mag wel zelf kiezen in welk land je stage loopt. Dat laatste bleek op het eerste gezicht wat tegen te vallen, maar geen paniek, er was nog volop keuze: Roemenië, Polen, Servië, als het maar in Oost-Europa was. En Oost-Europa, dat is zo'n beetje als West-Vlaanderen: ze hebben daar ook al stromend water, elektriciteit en zelfs internet, maar de mensen lijken dat nog altijd niet te willen beseffen. Enthousiaste verhalen van voorgangers hebben me uiteindelijk over de streep getrokken. En het is niet gemakkelijk, want je offert toch wel heel wat vakantie op voor je stage, en je kan ook rechtstreeks bij een (Belgisch) bedrijf appliceren om vervolgens naar een exotische bestemming te trekken. Maar de IAESTE-sfeer maakt alles goed: alleen al in Warschau zaten we met dertig toffe collega-trainees. Van clubgangers tot chillers met lokale alcohol, van Tuesday Grill tot International Evening: vervelen was er niet bij. En de weekends waren helemaal fantastisch, want we werden uitgenodigd voor IAESTE-trips in alle naburige en minder naburige steden, van Krakau over Praag tot Boedapest. Ook Warschau zelf was de moeite. Mij was al op voorhand beschreven hoe lelijk de stad was, maar dat viel allemaal reuze mee. Aangrijpend is de geschiedenis van de stad tijdens WOII, en Sovjet-nostalgici kunnen hier hun hart ophalen met communistenbars en propaganda

46

47

shops in onvervalste Good Bye Lenin-stijl. Alleen de Poolse taal bleek niet mee te vallen. Onmogelijke combinaties van medeklinkers draaien je tong in een onontwarbare knoop, wie de uitspraak moeizaam doorgrond heeft, wacht nog de schier onmogelijke taak woordenschat en grammatica onder de knie te krijgen. Op mijn werk had ik daar gelukkig niet veel last van. Mijn dagtaak bestond voornamelijk uit het verrichten van metingen en het krijgen van uitleg in het Engels. Voor iemand die nog nooit een bouwwerf van dichtbij had gezien – laat staan een wolkenkrabberwerf – viel er genoeg bij te leren, en de collega's waren uiterst sympathiek. Het is dat er hier geen frietkoten zijn, of ik was niet meer naar België teruggekeerd!

Portugal Katrien Fret Vrijdag, 4 juli 2008, de proclamatie was volop aan de gang, maar niet voor mij. Ik stond in de vlieghaven, wachtend op het verlossende smsje met mijn punten, net voor ik in het vliegtuig stapte. Daar begon mijn IAESTE avontuur. Een kleine drie uur later werd ik in Porto opgehaald door mijn stagebegeleider en een uurtje later kwamen we toe in Estarreja, het dorp waar ik de komende 8 weken ging vertoeven. Ik verbleef er gratis in een paleisje, ‘palacete’ genoemd door de werknemers, een groot huis van het bedrijf waar ook een paar collega’s verbleven tijdens de week. Ik deed mijn stage bij CUF-Químicos Industriais, één van de grootste Portugese chemische bedrijven, maar niets vergeleken met de chemische industrie in de Antwerpse haven. Mijn opdracht bestond er in een labo-opstelling te testen voor de katalytische ontbinding van hypochloriet. Al snel bleek echter dat de opstelling niet geschikt was voor het proces en wegens tijdsgebrek (mijn begeleider vertrok voor drie weken met vakantie…) kon er geen nieuwe opstelling ontworpen worden. Het gevolg hiervan was dat ik een week vrij kreeg, altijd meegenomen natuurlijk :), en een andere week meewerkte met een doctoraatsstudente. Ik werkte van 9:00 tot 18:30 met anderhalf uur middagpauze, maar zwaar werken was het absoluut niet. Iedere middag gingen we met alle ingenieurs van R&D in één van de restaurants van Estarreja eten, zeer goedkoop en toch heel lekker. Natas do céu (hemelse room) is wellicht het lekkerste dessert ooit! En ook de espresso’s na iedere maaltijd werden al snel een must! Tijdens mijn stageperiode was er in het bedrijf volop een revamp aan de gang, waardoor geen enkele ingenieur tijd had om mij te begeleiden en ik Alejandro als begeleider kreeg toegewezen. Zijn Engels was spijtig genoeg niet denderend, na drie weken had hij door dat 50 fifty is en niet fifteen… . Maar al bij al heb ik wel iets bijgeleerd en waren mijn uren in het bedrijf zeer leuk.

48

49

Stage lopen bij CUF was zeker niet alles wat ik daar 8 weken heb gedaan. In het weekend deed ik uitstapjes met de enige twee overblijvende collega’s, de Duitser Frank en de Portugees Sergio. IAESTE trainees zaten er niet in de buurt en het Portugese local committee bevond zich in Lissabon, net iets te ver en te duur om vaak naar toe te gaan… Maar ik had genoeg jonge collega’s om me mee te amuseren. Reeds na een week besefte ik dat mijn verblijf in Portugal veel te snel voorbij zou gaan. Onze weekends werden gevuld met bezoeken aan collega’s in Figueira da Foz en Coimbra, uitstappen naar Aveiro, Porto, Guimarães waar we ook een voetbalmatch en een prachtig vuurwerk meepikten, gewoon een dagje luieren aan het strand (tip voor mijn opvolger: gebruik zonnecrème of je belandt drie dagen in bed met een zonneslag! :p :) ) of eens lekker gaan eten in Aveiro, Sapateira (krab) was er subliem! ‘s Avonds brachten we dan de lokale bars een bezoekje, het Portugese bier (Superbock) was spotgoedkoop (80 cent) en best wel te drinken :), alhoewel het Belgische bier na een proefavond veel beter werd bevonden, zelfs ‘the best of the world’. De namen ‘Westvleteren’, ‘Kasteelbier’ en ‘Duvel’ zijn nu ook voor eeuwig in het Portugese geheugen gegrift. Tijdens mijn week vakantie bezocht ik ook nog Salamanca (Espanha), Viseu, een middeleeuws festival in Santa Maria da Feira… Kortom, mijn weekends waren veel te kort.

Mijn IAESTE avontuur was onvergetelijk en ik zou de hele ervaring zo opnieuw willen beleven!

Roemenië Veerle Vissers Bunǎ ziua Het was eind juni. Ik had net m’n laatste examen afgelegd en was mijn koffers al aan het pakken. Een maand naar Roemenië, dat was het grote vakantieplan. En nu was het zover. Bij mijn aankomst stond Doina, de contactpersoon van IAESTE, me op te wachten. Ze maakte me kort wegwijs in mijn nieuwe thuishaven en stelde me voor aan m’n kotgenoten. Samen met de andere stagiars verbleef ik op een hostel in het noorden van Boekarest. Een buurt vol grijze appartementsblokken, waar je kon zien hoe creatief de Roemenen parkeren: vierdubbel parkeren en auto’s op voetpaden en zelfs op trappen van gebouwen. De kamers zelf zijn anders dan wij ze gewoon zijn. Samen met 5 studenten heb je een kamer met enkele bedden. De sleutel van de kamer gaf je af aan de conciërge, zodat een kotgenoot hem daar weer kon oppikken. Elke keer deden we een praatje met de conciërge, maar verder dan “Ce faci? Bine!” (Hoe gaat het? Goed!) ging het meestal niet. Samen met Victor, een Spanjaard, werkte ik op het bedrijf Hidroconstructia. Dit bedrijf staat in voor de constructie van dammen in Roemenië. Bij onze aankomst kregen we meteen de kans om mee op uitstap te gaan. De afdeling van Human Recourses ging op cursus naar Sebeş en wij mochten mee. We werden ondergedompeld in de Roemeense cultuur en gastvrijheid. Samen bezochten we de Vidraru Dam, de hoogste van het land. En de laatste avond was het feest. De plaatselijke dj zorgde voor aangepaste Roemeense muziek. En onze nieuwe collega’s leerden ons de traditionele danspasjes. In Boekarest zelf hadden we tijd genoeg om wat van de stad te zien: Casa Popolui, strada Lipscani,… Boekarest zelf telt veel historische gebouwen. ’S avonds was het tijd om een stapje in de wereld te zetten. Boekarest telt heel wat ‘clubs and bars’: Fratelli’s, Suburb, ClubA,… De Roemeense biersoorten zoals Ciuc, Ursus en Silva werden daar

50

51

natuurlijk ook meermaals uitgetest. Tijdens de weekends planden we uitstappen om de rest van het land te verkennen: van de Zwarte Zee tot aan de Karpaten.

Slovakije Koen Van den Eeckhout Nije sve tako sivo, kad imaš s nekim otić na pivo! Als je weet dat pivo in zowat heel Oost-Europa gebruikt wordt voor bier, is de toon al meteen gezet. De zin is trouwens geen Slovaaks, maar Kroatisch, met dank aan mijn Kroatische kamergenoot. En daar is al een ander belangrijk punt van een buitenlandse stage: je ontmoet niet alleen mensen uit je gastland, maar komt eveneens terecht in een groep mensen uit de hele wereld. In mijn geval Zwitsers, Ieren, Macedoniërs, Polen, Spanjaarden, Chinezen,…

Op enkele weken tijd heb ik heel wat nieuwe vrienden gemaakt: Oostenrijkers, Grieken, Spanjaarden, Syriërs, Kroaten,... En in Roemenië zelf heb ik niet alleen vrienden, maar zelfs een hele familie! Op korte tijd heb ik mensen uit de hele wereld leren kennen. Het was een unieke ervaring om nooit te vergeten! La revedere!

52

Gedaan met altijd dezelfde dingen die waarschijnlijk iedereen in zijn verslagje zet. Laten we het over een andere boeg gooien. Je moet weten dat ik van nature niet het meest sociale type ben. Je zal me niet elke dag zien rondhangen in VTK-rood, of de show zien stelen op één of andere fuif. Is een IAESTE-stage dan wel voor mij weggelegd? Ik had er mijn twijfels bij, maar kon het niet laten om het uit te proberen. En met succes, kan ik wel zeggen. Ik heb goeie vrienden gemaakt over gans Europa, waarvan ik er sommige zeker nog terug zal zien (shit, ik kan het toch niet laten in clichés te vervallen…). Als ik ooit nog in de buurt van La-Chaux-de-Fonds, Osijek, Skopje of Armagh kom, weet ik meteen waar ik naartoe kan. Waar zal ik mee beginnen? Het werkaspect misschien, dan zijn we daar al vanaf… Ik werkte aan de Slovak University of Technology, de grootste universiteit van Slovakije, aan de Faculty of Electrical Engineering. Mijn job: het uitvoeren van een serie Mössbauerexperimenten, en een beetje spelen met software voor de simulatie van ionaire bundels. Als dit jullie niets zegt, wees gerust, mij ook niet voor ik op stage vertrok. Maar mijn begeleiders in Bratislava stonden me bij met raad en daad, zelfs in redelijk verstaanbaar Engels (wie net als ik nog lessen analyse heeft gekregen van Marian Slodička begrijpt dat dat niet vanzelfsprekend is…). Enige vooroordelen over OostEuropese laboratoria bleken meestal ongegrond. Ik moet nog lachen

53

als ik terugdenk aan mijn dokter die helemaal door het lint ging toen hij hoorde dat ik in Slovakije met gammastraling ging werken :) De iets luchtigere kant van de zes weken dan. Eerst en vooral de barbecues, de bezoekjes aan de Ierse en Belgische (!) pubs, de zelfbereide bryndzové halušky, de picknick met zelfgemixte sangria. Daarnaast de nooit vervelende weekends: hiking in het Tatra-gebergte, bezoekjes aan Wenen en Praag, discussies in gebarentaal met de Hongaarse conducteur op de trein naar Boedapest. En natuurlijk de kofala, borovička, slivovica, high tatra tea, strapačky,… (voor meer informatie, zie Wikipedia). Wat ik vooral wil benadrukken is dat IAESTE er voor iedereen is, niet alleen de übercoole of ultrasociale mensen. Je wordt zodanig goed opgevangen door het lokale IAESTE-team, en je komt in een zo’n geweldig toffe groep mensen terecht, dat je stage zonder twijfel één van de allerbeste ervaringen van je leven wordt, zoals bij mij. (En zo eindig ik toch nog met een echt cliché, verdorie!)

Slovenië Wouter Rerren Mijn stage heeft zich afgespeeld in de faculteit voor Chemie en chemische ingenieurstechnieken van de universiteit van Maribor (Slovenië). Het onderwerp van de stage was het bestuderen van chemische reactiekinetica van synthesereacties (stoffen A en B zetten zich om in B en C, wat ons interesseert is hoe snel dit gebeurt en hoe de snelheid afhangt van de concentratie van de reactieproducten). De stage hield zowel experimenten in het laboratorium als simulaties op de computer in. Het is immers altijd interessant om berekeningen te controleren met de praktijk. Jammer genoeg viel mijn stageperiode net samen met de vakantieperiode van mijn begeleidster, waardoor zij slechts een twee à drie uur per dag tijd had om mij te begeleiden. De positieve kant hiervan was dat ik heel wat vrije tijd had, en gezien het zeer mooie weer kon ik die wel invullen met wat van het land te leren kennen. IAESTE was niet zo goed georganiseerd in Maribor, totdat één jongen (Miha) het heft in handen nam en vervolgens zeer veel moeite deed om alles te regelen en in orde te brengen. Hij zorgde ervoor dat we een bankrekening kregen en ook alles in orde was voor de huisvesting. Bovendien hebben we met hem een aantal uitstappen gedaan (naar de hoofdstad Ljubljana, het oudste stadje Ptuj). Naast mij waren er ook een aantal (vrouwelijke) stagiairs afkomstig uit Italië, Turkije en Servië. Eentje ervan werkte ook in de universiteit, de andere in (architectuur) bedrijven. Het was zeer boeiend en leerrijk om vier weken met mensen afkomstig uit verschillende culturen, elk met hun eigen gebruiken en gewoontes, samen te leven.

Vlnr: mijn twee kamergenoten Paul (Zwitserland) en Ivan (Kroatië), en ikzelf. Onze te kleine IAESTE-t-shirtjes deden ons wat aan rugbyshirtjes denken, de watermeloen kwam goed van pas als rugby-bal :)

Vooral het eten was vaak een gevoelig punt, aangezien ieder zijn/haar eigen voorkeur had. Ondanks het feit dat de stage zelf iets minder was, ben ik achteraf gezien zeer blij dat ik deze ervaring heb kunnen opdoen.

54

55

Spanje Andy Cole Over maffiose Brazilianen, babbelzieke Kroaten en kinky Polen! Spanje, het land van de zon, de paella en de mojito, maar vooral het land van de feestjes. En wat is er nu belangrijker in de zomer dan een goed feestje? Was het niet in de openluchtdisco van Girona, dan was het wel in een rockbar in Barcelona… of heb je toch liever een schrale fuif in een garage in Valencia. Het maakt niet uit, de feestjes waren aanwezig en heftiger dan ooit. Waarom zou je nog twijfelen om op IAESTE-stage te vertrekken? Tussen het recupereren door werd er af en toe gewerkt in de week, met het oog op weer een fantastisch weekend. Cultuur in Barcelona of Valencia, strandvakantie aan de Costa Brava of gewoon even hete kussen gaan ontvangen in Salou… Naast het beter leren kennen van verschillende culturen en het ontdekken van enkele zeer mooie plaatsen in Slovenië, heb ik vrienden gemaakt waarmee ik, ondanks de grote afstand tussen ons, gemakkelijk in contact kan blijven via het internet. Mijn raad voor de twijfelaars: gewoon doen!

Wat echter niet mocht ontbreken als je verblijft aan de voet van de Pyreneeën is een tochtje door de bergen. Onder het motto ‘IAESTE pays all’ vertrokken we met de trein via een tussenstop in de lokale supermarkt naar het plaatselijke luxeresort. De ontnuchtering kwam al gauw toen bleek dat we het moesten stellen met een tent en slaapzak. De volgende morgen starten we dan maar met zo goed als bevroren tenen voor wat sommige lokale Spanjaarden beschreven als een onmogelijke onderneming. Sergi de lokale IAESTE-man, Tim de andere Belg en ik vertrokken voor de beklimming van de hoogste berg uit de omgeving (kleine 3000 meter). Vol goede moed om toch maar te bewijzen dat we de top gingen bereiken, starten we met onze klim van 1000 meter. Alle drie met de instelling om niet onder te doen voor de anderen waren we bijna naar boven aan het lopen. Na een tweetal uur hadden we onze berg veroverd en begrepen we niets meer van de onmogelijke uitdaging waar we aan begonnen waren. Uit ‘protest’ hebben we dan nog maar twee extra toppen bedwongen om uiteindelijk na een serieus zwaar tochtje te gaan uithijgen in ons luxeresort.

56

57

Spanje Nico De Nil

Hoe het nu zit met die Brazilianen, Kroaten en Polen zal je door een eigen stage-ervaring moeten ondervinden.

6u00, de wekker gaat… Die Mojito’s van gisteren blijven nog even door m’n hoofd spoken. Stilletjes opstaan zodat ik mijn 3 vrouwelijke appartementgenotes niet wakker maak. Binnen een half uurtje pikt de taxi van bij Heineken mij op, en binnen een uur zal ik weeral eens als eerste op de bureau aankomen… Dat was het vaste ochtendritueel van de weekdagen. Toen ik te horen kreeg dat ik om 7u moest beginnen werken, slikte ik toch wel eventjes. Als ik in Gent om 10u een les moet halen lijkt dit al een onmogelijke opdracht. Maar gelukkig houdt vroeg beginnen ook in dat ik vroeg kon stoppen. Om 14u eindigde mijn werk, en vanaf 15u kreeg mijn dag een tweede start, namelijk die van zon, zee en strand! De residentie waar we sliepen lag vlakbij een tramlijn die ons in 10 minuutjes tot aan het strand voerde. En als onze schoudertjes iets te hard verbrand waren, konden we de bus nemen die ons eveneens in 10 minuutjes naar de stad voerde. Het mag gezegd worden, Valencia is een stad die de laatste jaren een prachtige groei heeft doorgemaakt! Enerzijds heb je het oude stadscentrum, dat qua gebouwen en gezelligheid een absolute topper is! En anderzijds heb je het nieuwe ‘City of Science’ gedeelte, met verscheidene prachtige gebouwen van de hand van de wereldberoemde architect Calatrava. Hét hoogtepunt van mijn verblijf in Valencia was misschien wel het Formule1-circus dat was neergestreken in de haven. Als F1-fan ben ik geregeld gaan kijken naar de opbouw van het circuit, de podia, … Een ticket kostte echter €200, wat toch net buiten mijn budget viel. Maar toch, op een van mijn ontdekkingswandelingen vooraf had ik ergens een eenzaam plaatsje opgemerkt, zonder afscherming. En zowaar, tijdens de testritten stond ik op een plaats, volledig alleen, waar de wagens op enkele meters van mij vandaan afremden van het lange rechte stuk, en dan weer vol op de gas gingen. De vibratie van de motoren voelde je zelfs op meters afstand! Naast de zon, zee, strand, cultuur, F1, … moest er natuurlijk ook nog wat gewerkt worden. Mijn taak: de toepassing van TPM op de vaten package-lijn. Best nog wel boeiend, zeker voor bedrijfskundigen die dit

58

59

in hun 1e master jaar te zien krijgen. Bovendien heeft werken bij Heineken wel zijn voordelen (ook al zou werken bij InBev zeker ‘lekkerder’ zijn). Zo aten we allemaal om 10u ’s ochtends een broodje, mét gratis pintjes. Zon, zee, strand, cultuur, F1, gratis pintjes, maar verder ook feestjes in zalige openlucht discotheken, botellons, paella, sangria, stierengevechten, voetbalmatchen, en nog veel meer. Kortom meer dan voldoende ingrediënten om een super zomerstage te bereiden!

Spanje Joachim Vermeeren Spanje, het land van siësta, sangria en vooral zon. Uiteraard was ik gelukkig toen ik hoorde dat ik er op stage mocht gaan. Na het nodige (niet al te vele) papierwerk was het enkel lang wachten op een bevestiging. De zuiderse levenswijze van niet te snel en vooral op het gemak liet zich duidelijk horen. Maar net toen de vakantie begon was het dan toch ècht definitief. Niet veel later zat ik op het vliegtuig richting Madrid. Hoe minder wolken ik kon zien aan de lucht, hoe groter de spanning werd, maar alles verliep heel vlot. Twee locale IAESTE meisjes wachtte me op en leidde me naar het appartement waar ik de komende twee maanden zou doorbrengen. Ik kwam terecht in een appartement met verschillende andere IAESTE studenten en nog enkele andere internationale studenten. Heerlijk onthaald, open sfeer, beter kon bijna niet! Het was echter wel een kleine shock om te horen dat ze in Spanje de gewoonte hebben om 8u te beginnen in de zomer, waar was die levenswijze ineens? Maar om 15u mocht ik al weer stoppen, perfect op tijd voor de siësta. De eerste dagen was die nog niet echt nodig, maar de Spanjaarden houden van feestjes en als je één keer zo’n plezier hebt meegemaakt kan je maar moeilijk neen zeggen. Siësta’s worden dan ook noodzakelijk. Op mijn stage zelf had ik de pech dat ik niet echt Spaans sprak en op het ogenblik dat ik er was, waren er alleen Spaanse projecten bezig op mijn afdeling. Een beetje vervelend dus. Maar niet getreurd, de zuiderse levenswijze bestaat echt! Een kwartier te laat toekomen en toch eerste zijn is niet zo uitzonderlijk. Een koffie pauze van een klein uur is dat ook niet. Deze dagelijkse koffiepauze en af en toe een lunch met collega’s waren gewoontes in mijn bedrijf, dit geeft een heel leuke en vriendschappelijke sfeer op het werk. Dat ik vaak maar wat op het Internet zat te surfen ben ik daardoor al bijna vergeten. Vooral de tijd na het werk was geweldig in Spanje. Uitgaan naar een club is er heel duur dus moet je vaak naar alternatieven zoeken, maar

60

61

er zijn altijd mensen die de omgeving kennen en die je naar de leuke plekjes kunnen leiden. Geen zin om te dansen? Geen probleem, neem wat flessen drank, een bende vrienden en een straat en je hebt gegarandeerd plezier op je (al dan niet eerste) botallon. Of je alle details nog zal weten de volgende ochtend kan ik je niet garanderen, maar dat je veel plezier gaat hebben is een gegeven. Niet alleen de avonden zijn goed gevuld maar ook de weekends. Uitstapjes worden soms vanuit IAESTE georganiseerd en anders kan je zelf ook een dorpje op stad in de buurt bezoeken. Je hoeft het zelfs niet altijd zo ver te gaan zoeken. Ik heb verschillende weekends Madrid als toerist bezocht en dat op zich is al de moeite. Mijn twee maanden in Spanje zijn een heerlijke ervaring geweest die ik nooit zal vergeten en ik kan iedereen aanraden om iets gelijkaardigs te doen.

Thailand Edward Vandermeersch 28 juli 2008. Na een lange reis kom ik aan in de luchthaven van Chiang Mai, in het noorden van Thailand. Een vreemd uitziend mannetje met een kilometersbrede glimlach houdt een bordje omhoog met mijn naam erop. Ik groet hem, maar veel Engels komt er niet uit. Wat volgt is een tweeënhalf uur durende rit in het pikkedonker, doorheen de jungle in de heuvels, terwijl stortregens in vlagen het zicht tot niets reduceren. Een steen in de maag, een knoert van een krop in de keel en uitbrekend zweet. Het begin van een onwezenlijk avontuur. De komende negen weken zouden een mix worden van de meest uiteenlopende ervaringen en verrassingen. De bestemming van die helse rit was de ‘woonfaciliteit’ van een gigantische elektriciteitscentrale met aanliggende bruinkoolmijn beheerd door EGAT (Electricity Generating Authority Of Thailand), het Electrabel van Thailand zeg maar. Daar leer ik de enige andere IAESTE student in het bedrijf kennen, Remon, een mechanical engineer uit Alexandrië, Egypte. Na een maand als enige buitenlander tussen 4000 Thai was die wel héél blij me te zien :D De centrale en de mijn waren werkelijk ontzagwekkend. Doorheen mijn stage heb ik er tal van departementen mogen doorlopen, waar telkens andere uitdagingen te wachten stonden. Opvolgen van de grootschalige vervanging van turbines, bestuderen van alle grote installaties, maar ook zelf de handen uit de mouwen steken. Testen van componenten, ontmantelen en inspecteren, een crash course lassen… Maar dat is zeker niet het belangrijkste wat ik er geleerd heb. Er was namelijk niets op voorhand vastgelegd wat de inhoud van de stage betreft. Alle schitterende dingen die ik er heb gedaan, zijn grotendeels aan mijn eigen initiatief te danken. De Thai zijn een hartverwarmend volk, maar gebrekkig Engels en altijd goed willen doen (alles is “Up to you!”), draait dag na dag uit op ontelbare misverstanden en dat weegt. Maar ermee leren omgaan en toch tot een goede afloop komen maakt je sterker. Ik werd natuurlijk gemotiveerd door de ongelooflijke gastvrijheid en het onvermoeibaar optimisme van de Thai. Er ging geen

62

63

dag voorbij zonder dat een of andere collega me uitnodigde om te gaan eten of zijn kersverse baby te komen bewonderen. Soit, in negen weken valt meer te bewonderen dan krachtcentrales alleen en geen betere plek om te zijn dan het overdonderende Thailand. De trips met de andere IAESTE studenten (die stages deden in en rond Bangkok) waren onvergetelijk! Bangkok, Phuket, Phi Phi, … maar ook Laos en Cambodja! Eens op Thaise bodem kan je zelf met een klein budget alle kanten uit. Als je alles optelt, geloof ik het bijna zelf niet meer. De omvang van die twee maanden zijn niet te overzien. Wees dus vooral niet bang je in het avontuur te storten, achter elke hoek schuilt een beloning voor je moed! Ik blijf het herhalen: ik raad dit elke student met volle overtuiging aan. De levenservaring die je hier aangeboden krijgt is van onschatbare waarde! Ik zou zeggen, CHOK DEE! Ofte VEEL GELUK op je stage volgende zomer :) Sawadi khap!

Turkije Jonas Galle Bon, het was zaterdag heel vroeg in de morgen – ik moest immers het vliegtuig bestijgen rond 10u richting istanbul -, ik slurpte op mijn gemakje mijn hete chocomelk naar binnen. Ik had bijna mijn tong verbrand zeg! Zoals u ziet schrijf ik dit behoorlijk nonchalant. Wat wil je, dit zou mijn TWEEDE IAESTE stage worden. Vorig jaar in Macedonia was mij zo goed bevallen dat ik ervan overtuigd was dat zulke dingen als ergensalleen-gedropt-worden-in-een-land-waar-nog-andere-mensen-zullenzijn-die-in-hetzelfde-schuitje-zitten-als-jij nooit extreem fout kunnen lopen. Dus om mijn theorie te staven wou ik het nog eens opnieuw doen.

Edward Later zou blijken dat ik inderdaad gelijk had (zoals gewoonlijk…) Dit jaar zou ik moeten werken in een universiteit: Koc university of Istanbul. Daar die campus helaas behoorlijk afgelegen was van de bewoonde wereld, had ik daar mijn verblijfplaats in de studentdorms. Uiteraard was ik daar niet alleen. 5 andere “sukkelaars” die eveneens een stage deden in die universiteit, lagen in de aanpalende kamers gelegerd. Maw, wou je een activiteit doen (onder activiteiten versta ik de ruime zin van het woord: sporten, feesten/zuipen, culturele uitstapjes,…), dan klopte je gewoon op de deuren van de aanpalende kamers en gegarandeerd zat je 5 minuten later op de plaats waar je wou zijn. Je zou denken, 5 man is niet veel, der moet maar enen ambetanterik tussen zitten…. Dat is waar, maar ik leerde al vlug de andere trainees kennen die op andere plaatsen gestationeerd waren. Hoewel de lange verplaatsingstijden soms een drempel waren, zijn we toch veel met elkaar opgetrokken (en dan vooral in de weekends, ik ben dan zo goed als nooit in mijn “kot” geweest ).

64

65

Zodoende u hore het al ende weer, er is wat afgefeest ende weggegaan!!! Uiteraard was er ook aandacht voor het serieuze deel van de befaamde “IAESTE-stages”: het werk… Ik kreeg werk aangeboden in de faculteit mechanical engineering. En ik ben blij dat ik dit jaar wel de kans kreeg om weldegelijk te werken en iets te bereiken op het einde van mijn stage. Dat is het voordeel van stage doen bij een universiteit. Als je stage doet bij een bedrijf, durven ze je minder zelfstandig werk geven of sterker nog ze laten je gewoon “observeren”. Het laatste was mijn “werk” tijdens mijn vorige stage: observeren hoe men autos repareert. Pas op, dit is wel interessant, maar je hebt het gevoel dat je je tijd zit te verspelen en op het einde heb je niet het gevoel dat je iets gedaan hebt.

Ik zou als raad willen meegeven: GA OP IAESTE-STAGE!!! Bij mijn eerste stage twijfelde ik ook sterk. Ik was bang voor alleen gedropt worden in een vreemd land en zo… Maar achteraf heb ik het mezelf NOOIT beklaagd, integendeel !!!!

Zoals ik al zei, dit jaar lag het anders: ik mocht voor een “master degree student” (zoiets als de kruising tussen een afgestudeerde ingenieur en doctoraatsstudent) een proefstelling ontwikkelen waarbij een compressorklep moest getest worden op zijn levensduur o.i.v temperatuur, trillingsfrequentie en aangrijpingsrichting van de inwerkende krachten. Concreter bestond mijn taak eruit om een constructie te ontwerpen waarbij al voorgaande invloeden op de compressor klep konden getest en geëvalueerd worden. Mijn idee heb ik dan met een CAD programma getekend en vervolgens geëvalueerd met een simulatieprogramma. Aan de hand van de resultaten werd het dan nog verder geoptimaliseerd. Af en toe durfde ook wel eens wat formulekens opduiken om het design compleet te maken. Verder heb ik ook nog leren werken (althans de basis) met een CNC machine, wat een behoorlijk geile machine is voor een werktuigkundig ingenieur… Algemene conclusie: ik heb mij weer ongelofelijk geamuseerd en veel nieuwe connecties opgedaan. Zo erg zelfs dat de 6 weken voorbij vlogen en ik best wat langer kon blijven (laat dit een les zijn voor volgend jaar mss…).

66

67

IAESTE Countries Argentina Armenia Australia Austria Belarus

Belgium Bosnia-

Botswana Brazil Bulgaria Canada China Colombia Croatia

Herzegovina

Cyprus Czech Republic Denmark Ecuador Egypt Estonia Finland France Georgia Germany

Ghana

Greece

Hungary

Iceland India Indonesia Iran

Jamaica Jordan Kazakhstan Kenya

Ireland

Japan Korea 68

Israel

Latvia

Italy

Lebanon Liberia 69

Lithuania Luxembourg Macedonia Malaysia Malta

Mexico Mongolia

Montenegro Nigeria Norway Oman Pakistan Panama Peru

Philippines

Poland

Portugal Romania Russia

Serbia Sierra Leone Slovakia Slovenia South Africa Spain Sri Lanka Sweden Syria Tajikistan Tanzania

Thailand Tunisia

Turkey

Ukraine

United Arab Emirates

United Kingdom Uruguay USA Uzbekistan

Vietnam 70

71