Zondag 15 december. Nog ’n dag Benajarafe. Typisch ’n dag waarover niets interessants te vertellen is. Toch wel leuk maar niets fotogenieks ontdekt en voornamelijk rustig aan gedaan. Maandag 16 december. In Benajarafe werd nog even een geïmproviseerde saniservice gedaan in een openbare rioolput om daarna opzoek te gaan naar een volgend leuk stekkie. Dit viel niet echt mee want de borden ‘Verboden voor campers’(in het Spaans, dat wel) rijzen als paddestoelen uit de grond. Na tenminste twee mislukte pogingen besloten om door te rijden naar Salobrena waar we van wisten dat er een grote CP was. Gratis, zonder service, een soort grote zandvlakte die stevig bezet was maar nog niet overvol. Dat betekende dat er hier en daar weer eens een babbel gemaakt kon worden. Na de brunch, die bij Els even niet goed viel (te koude yoghurt uit de weer prima werkende koelkast) maar weer eens aan de wandel. We waren al eerder hier maar hebben een stuk van de boulevard gelopen, deze begint op ongeveer een kilometer van de CP. Er was een sensatiemoment want er bleef een helikopter vlakbij boven zee heel laag rondcirkelen. Op zee zagen we iets in brand staan, waarschijnlijk een klein bootje. Op een gegeven moment bleef de heli stil hangen en kwam er een manneke, bungelend aan een kabel, uit en zakte tot de zeespiegel. Ging ook weer omhoog maar had geen drenkeling bij zich. Dit herhaalde een paar maal. Vermoedelijk was het een oefening van de kustwacht want we hebben geen drenkeling gezien en het veronderstelde bootje was waarschijnlijk een soort rook-boei. Maar: Toch wel spannend om te zien! De boulevard, vrijwel uitgestorven werd helemaal afgelopen en we liepen door het bijna-spookstadje terug. Onderweg hadden we nog een geanimeerd gesprek met een Duitse meneer. Hierbij kwam, o.a., het thema e-book en e-reader voorbij. Dit had smans belangstelling! Later op de dag kwam hij samen met zijn vrouw bij de camper om dit voor hen nieuwe fenomeen te bekijken. Zij adviseerden Els nog een paar boeiende boektitels, deze worden tzt zeker opgezocht! De stroomhuishouding was even wat moeilijker omdat we met de kortste dagen en dus weinig zonne-uren zaten maar met beleid konden we ons nog steeds goed helpen. Nog 6 a 7 dagen en dan zouden de dagen weer gaan lengen! Het uitzicht vanaf de camper willen we u niet onthouden!
Dinsdag 17 december. We bleven staan in Salobreña want we wilden de KLIMwandeling naar het hooggelegen oude centrum bij de Moorse burcht ook deze keer beslist doen. Vandaar dat we al vrij vroeg aan de wandel waren, top-fit na een uitstekende nachtrust. De eerste 7 a 800 meter was de warming-up, toen begon het echte klim- en klauterwerk. Maar het was weer genieten. Zo’n bergstadje geeft steeds weer een heel speciale sfeer. Om ieder hoekje staat er een verrassing te wachten. Ben je net een stuk heel stevig bergop geklommen, sta je voor alweer een steile trap. Bovenin het stadje een lieflijk pleintje waar we even pauze maakten. Toen werd het genieten van het magnifieke uitzicht rondom. In de verte keken we neer op onze trouwe vierbander. Na de klimpartij was het dalen tot in centrum Salobreña. Uiteraard een kijkje in de overdekte markthal en op de straatmarkt. ’n Beetje Nederlands: “Kijken, Kijken, Niks Kopen, Niks Kopen”. Hoewel: In de markthal voorzagen we ons van Ons Dagelijks Brood. Terug bij de camper keken we nog eens om naar het machtige rotsstadje. Mooi! Met deze boeiende expeditie hadden we weer ruim een halve dag gevuld. Hoewel er wat sluierbewolking was, was het nog aangenaam weer dus zat Els weer spoedig buiten te genieten van haar e-book. Fred hield zich bezig met de Spaanse cultuur in de vorm van een snurkende siësta. Wat nog vermeld moet worden: De route vanaf Benajarafe was schitterend: Redelijk hoog in de berghelling met steeds prachtige panorama’s van de gevarieerde kustlijn. Okee, er moet stevig geschakeld en gestuurd worden maar daar plaag je Fred niet mee! En dan nog dit: Je komt tijdens dit soort lange reizen op veel verschillende camperplekken. Waar we ons helaas vaak aan ergeren is het aso-gedrag van sommige camperaars. Vandaag zagen we bijvoorbeeld dat een paar vrouwen uit een aanpalende groentetuin bonen aan het plukken waren! In onze ogen is dit toch diefstal. Ook ziet men ongelofelijk grote campers die zich daarbij zo op- en uitstallen dat er 3 of 4 ‘normale’ plekken in beslag genomen worden. Mede door dit soort gedragingen worden er steeds meer camperverbodsborden geplaatst. Woensdag 18 december. Dit was weer zo’n typische ‘Niets te vertellen-dag’. Standplaats was Adra, op een grote mixparking. We hebben…………: Gewandeld, langs de boulevard en door de stad, omdat we hier al eerder waren voornamelijk een exercitieoefening voor onze lijven. Toch wel genoten want het weer was nog steeds heel aardig. En wat er leuk was om te fotograferen hadden we vorige keer (januari 2013) al vastgelegd. Fred probeerde nog iets met zijn hengel maar de inmiddels opgestoken wind maakte de branding weer veel te wild. Toch even lekker uitgewaaid! In de vrij late avond moesten op de grootschalige parkeerplaats een pluk opgeschoten jongens vlak naast de camper een balletje gaan trappen. Toeristen pesten, kennelijk een leuk tijdverdrijf! Rond elf uur was de rust weergekeerd en sloten we deze dag en onze ogen.
Donderdag 19 december. Adra werd vroeg verlaten want we wilde naar Almerimar. Daar is bij de jachthaven een echte CP met service en we wilden de fietsaccu’s weer opladen. Om daar te komen reden we kilometers lang tussen plastic broeikassen. In deze streek zie je deze op vrijwel ieder vlak stukje grond. Wij vinden dit deprimerend, temeer omdat er redelijk bij veel kassen het plastic in flarden over de frames hangt en langs de wegen onvoorstelbaar veel rommel ligt. Een soort Nederlandse autoweg-afrit maar dan 20 km lang…… De plek in Almerimar werd na enig zoeken tussen het uitgebreide stelsel van havens en haventjes gevonden. Maar: Niet goed bevonden. Voor ongeveer 12 euro per dag hutje-mutje tussen breeduitgestalde langcamperaars te moeten friemelen? “Nee, dank u!” We besloten door te rijden naar Roquetas de Mar waar een vrije plaats is. Ietsepietsie van voorzieningen: Water bij een stranddouche en een sani-put een héél eind lopen, geen stroom. Nu is dit gedeelte van de kust niet heel aantrekkelijk maar het binnenland is gelijk stevig in de bergen en dus koud. En dat wilden we ook niet. We noemen dit dus maar tussenstations om grote dagafstanden te vermijden. We hadden een redelijke plek, aan de deurzijde afgeschermd door een palmboom, dus toch een beetje ‘Lebensraum’. Het weer was aanvankelijk nog best aardig maar gaandeweg de dag begon het harder te waaien, werd het kouder en tegen de avond viel er ook een stevige bui. Gelukkig hadden we de betere uren uitgebuit met een stevige wandeling langs de kilometerslange boulevard en door het best aardige centrum. In de zomer moet het hier een vakantiewalhalla zijn, gezien de grote hoeveelheid opvallend goed verzorgde en erg variabel gebouwde hotels en appartementcomplexen. Ook doet het strand vriendelijker aan omdat het minder grauw-grijs is dan de stranden meer naar richting Malaga. Het achterland? Plastic broeikassen……! Alweer had de camera een vrije dag want de leuke plekjes zitten al in ons archief en staan in het verslag van overwintertoer 2012-2013 en op onze fotosite www.frestofunfotoalbums.magix.net Het weer zou medebepalend zijn of we de volgende dag in Roquetas de Mar zouden blijven plakken of weer een stapje verder zouden gaan. Vrijdag 20 december. Hoewel het weer niet slecht was besloten we de ‘Duitse enclave’ (vanwege de vele Duitse campers) te verlaten en alleen al vanwege de naam opzoek te gaan naar een standplaats in San José. Deze stad werd nogal bezongen en dat maakt nieuwsgierig! Okee, het zal een andere San José zijn waar mooie wijsjes aan gewijd werden, maar toch. Het plaatsje lag nogal ver van doorgaande wegen maar in een natuurgebied. Via de Autopista met een grote boog om de grote stad Almeria heen, handjes stevig aan het stuur want de wind had het goed op haar heupen. De autopista werd verlaten om de laatste 15 km weer tussen de plastic broeikassen door uiteindelijk in verrassend San José aan te komen. Wat een leuk plaatsje! We vonden een plekje en een put om verantwoord de WC-cassette te legen. Even een vlugge brunch en toen opweg om de boel nader te leren kennen. Eerst naar het haventje, altijd leuk om te bekijken. Het viel ons gelijk op: De steile rotshellingen rondom vertoonde een grote verscheidenheid aan kleuren en vormen. Via het strand liepen we, warm aangekleed want het was best fris, naar de andere zijde van de baai om daar weer omhoog te klauteren en te genieten van een mooi uitzicht. Het stadje was ook aardig, grote verscheidenheid aan bouwstijlen en overwegend in goede staat van onderhoud. Verbazingwekkend hoe creatief men in het geaccidenteerd terrein weet te bouwen.
Het werd weer een genietwandeling van ruim drie uur en we waren net vóór de regen weer bij de camper. De namiddag bleven we lekker binnen en ging de kachel zelfs even aan. Na een lange periode van verwend zijn qua weer was het weer even wennen! Zaterdag 21 december. Niksniet stralend weer bij het opstaan. Een bleke zon in gevecht met behoorlijk zware bewolking. Dan toch maar weer een stukje verkassen. Rond 55 km zou ons naar Agua Amarga brengen, dat beloofde vanwege de ligging in hetzelfde natuurpark een mooie stek te zijn. Een tweede motief was dat we niet alleen plaatsen aan wilde doen die we vorige toer gemaakt hadden. Onderweg werd weer eens getankt, nog niet hoognodig maar in dit soort gebieden zijn tankstations niet heel dicht gezaaid. Het plekje werd aan de hand van de coördinaten feilloos gevonden (deze hadden we uit verslagen van andere ‘overwinteraars’) en, inderdaad, weer een geweldige stek! Heel kleinschalig aan een kleine baai in een indrukwekkend landschap.
Onderweg geen bakker gevonden dus dat werd een pannenkoekenontbijt, ook geen straf!
Het weer nog niet je-dat, onderweg wat lichte klussen voor de ruitenwissers maar op de plek aangekomen kwam er toch verbetering. De zon deed meer haar best en het bleef droog. De accu’s kregen wat voltjes dus: Tevreden. We waren al weer snel aan de wandel. Het kleine strandje verkennen, een stuk bergop geklommen (Op de berg rechts op de panoramafoto) en via het leuke dorpje op ons gemak terug.
Op het dorpsplein stonden rondom banken met leuke tegeltafrelen. We ontwaarden zelfs een agave-bloem-kerstboom! Na een koffiepauze wandelden we de andere kant op. Een goede klim die beloond werd met een mooi uitzicht over het dorp, de baai en de Middellandse zee. In de diepte zagen we onze camper staan. In de loop van de middag werd de hemel strak blauw en scheen de zon uitbundig. Op de camperplaats, een zandplaat zonder voorzieningen maar gratis, maakten we nog hier en daar een babbeltje. Ook hier waren er weer bizarre structuren in de bergwanden. Uit Spaanse teksten hebben we begrepen dat hier vroeger mijnbouw is geweest, de bodem schijnt rijk aan mineralen.
Weer zeiden we tegen elkaar: ”Wat zit Spanje toch vol verrassingen als je iets verder kijkt dan de beroemde toeristenplaatsen!” Verstoken van internet dreigde Fred zich ernstig te vervelen, maar gelukkig werd er nog een puzzelboekje uit de kast getoverd. De volgende dag zouden we verdertrekken, als er nog plaats zou zijn, naar een camperplaats-met-voorzieningen om de fietsaccu’s en alle andere spullen boordevol te laden, schoon water aan te vullen en misschien zelfs een machine was draaien. De tijd zou het leren! Zondag 22 december. Het is niet de camperplaats geworden die we in gedachten hadden, maar dat leest u in het volgende deel!
