Zondag 22 december. Het plan was dus om naar een heuse camperplaats te gaan vanwege stroom, water en eventueel een machine was te draaien. Bij de voor-studie van de route bleek echter dat we dan langs een vrije plek met water en sani-mogelijkheid kwamen, een plek waar we al eerder stonden. Bij het minirestaurant van Antonio bij Macena, een stukje onder Mojacar. Het werd een landschappelijk spectaculaire rit! Helaas had Fred beide handjes aan het stuur hard nodig en kon hij geen foto’s maken. Berg-op-berg-af en heel veel bochten maar fantastisch qua uitzichten. Genieten, temeer omdat het prachtig weer was: Strakblauwe hemel en uitbundige zon. Macena werd bereikt, de laatste tweehonderd meter is een soort crosscountry maar heel kalm aan lukt dat wel. Bij de aankomst werden we begroet door Amsterdamse Albert die er de vorige keer ook stond. Na een geïmproviseerde brunch, we hadden onderweg geen bakker gevonden, gingen we op herhaling qua wandeling. Er loopt een mooi voetpad naar de grotere plaats Mojacar en die wilden we beslist weer lopen. In Mojacar liepen we nog een flink stuk van de fraaie boulevard om na ruim 3 uur weer terug te keren naar de camper. Hier was het iets soberder dan de vorige keer want er mocht niets buiten staan, zelfs levelers (oprijdblokken) of uitgezette luifel zijn niet toegestaan. De politie controleerde intensief op ‘campinggedrag’ en stuurde onverbiddelijk weg, waarschuwde men ons. Geen punt. Gewoon aanpassen en de passerende politie groet vriendelijk! Er zaten, tot onze verrassing, nog wat bytes op de internetstick en we kregen foto’s binnen van onze dochter met kleinzoon Kai. Deed toch weer goed want als je inmiddels bijna 2½ maand onderweg bent mis je ze toch wel. Fijn dat er regelmatig internet of telefonisch contact was. Maandag 23 december. Na een nacht die Fred wat onrustig beleefde omdat we net iets te kort bij de behoorlijk ruige branding stonden en nogal lawaaierig was besloten we verder te gaan. Dat Amsterdamse Albert tot laat op de avond zijn ontsnapte hondje aan het roepen was en Antonio deze keer een beetje eng overkwam speelde ook een rol in dit besluit. De navi werd gevoed met gegevens van een officiële CP in Vera om weer eens een dag met complete service te hebben. De CP zag er op het plaatje in de Bordatlas leuk uit, werd als “Wunderschöne Lage” omschreven maar daar waren we het niet helemaal mee eens toen we de werkelijkheid zagen. Bovendien lag het wat afgelegen dus, we hadden de buurt al herkend, maar door naar de ons bekende vrije plaats aan het strand bij Villaricos. Hier stonden al 2 campers, Nederlanders, en het viel ons op de ruimte aanmerkelijk groter was, er was een heel stuk verder ontdaan van de rommelige begroeiing en geëgaliseerd. Voordat we de camper plaatsten reden we even het stadje in om brood en rookwaren te kopen. Dat brood was weer de basis voor een lekkere brunch. Het viel ons op dat in Mojacar en ook Villaricos opvallend veel Britten verbleven, we hoorden meer Engels dan Spaans! De gebruikelijke wandeling deed ons weer verbazen over de grote verschillen van kleuren en structuren van de stranden. Hier bijvoorbeeld was het strand op grote stukken rotsachtig, bijna zwart met veel afgeplatte stenen en niets van schelpen of ander zee-spul.
Omdat de bergen hier verder van de kust lagen konden we wel optimaal genieten van de stralende zon en werden ook de boordaccu’s nagenoeg volgeladen. Pas tegen half zeven viel de duisternis in. De middag werd besteed met lekker in de zon lezen, puzzelen en………..: Siësta! Er was een hengelaar aan het strand die, in de ruim drie uur dat hij door Fred in de gaten gehouden werd, één visje uit de branding haalde. Geen echte stimulans om ook een poging te wagen! We waren er nog niet uit of we Kerstavond op deze plek wilde doorbrengen of toch verkassen naar een andere, wellicht wat grotere stad en, vooral, een echte supermarkt voor de aankopen voor de kerstdagen. Dinsdag 24 december. Na een nachtje slapen waren we er wel uit: We zouden doorrijden, waarbij we een camperplaats nabij Pulpi op het oog hadden. Een boeiende route bracht ons naar de allerminst boeiende CP. Bovendien was niet aangegeven hoe er te komen. We zagen hem wel maar konden geen aansluiting vinden. Okee, dan maar doorrijden naar Aguilas om boodschappen te doen en daarna zouden we het wel bekijken. Het was druk in Aguilas en daar lag ook de best verstopte Lidl die we tot dan toe ontmoet hebben in Europa. Maar goed, met beleid en geduld kregen we toch een plekje op de parking bij de Lidl en konden we onze inkopen doen. Even vóór Aguilas zagen we een camper bij een tankstation water tanken. Omdat we inmiddels besloten hadden een her-bezoek te brengen aan een wat verstopte camperplek ten zuiden van Aguilas gingen we ook maar naar het tankstation en, desgevraagd, mochten we ook water pakken en de cassette legen. Opgelucht, want beiden waren hard nodig. De pompbediende hartelijk bedankt, ‘Felice Navidad’ gewenst en een fooi in zijn knuisten gedrukt. “Muchos Gracias!” Het verstopte plekje aan een kleine baai en rondom rotsachtige bergen werd, hobbelend over een stuk zand/keien/grindweg, bereikt en dat hadden al zo’n 15 campers voor ons gedaan. De dag begon stralend maar kort na het middaguur nam de zon haar kerstverlof op. Toen we door Aguilas friemelden werden we gebeld door kleinzoon Kai die met opa wilde praten. Die had echter alle handen, voeten en, vooral, ogen nodig in het chaotisch verkeer dus werd afgesproken dat we ‘savonds even zouden babbelen. Helaas bleek dat moeilijk want op de standplaats was absoluut geen ontvangst. Niet op de mobieltjes, niet via internet. Er kwam, moeizaam, een sms binnen dat we een geprek gemist hadden. Fred ging een eindje aan de wandel en uiteindelijk lukte het om een lijntje te leggen. Kai en familie zaten aan het kerstdiner dus besloten we het kort te houden en de volgende dag een uitgebreidere babbel te houden. Kai zou dan ook kunnen vertellen welke kadootjes hij had gekregen! Met “Eet smakelijk en Gezellig Kertsfeest” sloten we het gesprek. Els was inmiddels druk om ook voor ons een lekker maal te bereiden. Van enige kerstsfeer was op de standplaats niets te merken. Een paar Tsjechische camperaars hadden nog wel een minikerstboom opgetuigd maar verder was er niets te zien of te horen. Vanwege de zon-arme dag was het weer een beetje zuinig doen met de voltjes. Gelukkig wisten de buren zich te beperken met hun sputterende aggregaat, na een half uurtje keerde de stilte weer en was het inmiddels echt pikkedonker. Woensdag 1e Kerstdag. Vandaag zouden we dan echt naar een camperplaats rijden om alles weer eens stevig op- en bij te laden, temeer omdat het weer echt omgeslagen was. Harde wind en heel regelmatig regenbuien. We besloten naar een bekende plaats, Punta Calnegre, te rijden. Daarvan wisten we dat er twee camperplaatsen met voorzieningen waren. In de rit erheen zagen we kort voor Punta Calnegre, bij Los Curos, ook een camperplaats die er verzorgd uitzag. Toch nog even doorgereden naar de twee andere plekken en toen besloten om terug te rijden naar de, voor ons, nieuwe plaats. Deze was behoorlijk bezet met overwegend Duitse campers. De eigenaresse, Brigitte, kwam ons vriendelijk begroeten en zocht een plaatsje waar we aan de stroom konden hangen.
Er waren voldoende plaatsen vrij maar daar was onze 30 meter stroomkabel niet toereikend. Ze vertelde ook dat er ‘savonds in de kantine een avond met muziek zou zijn en nodigde ons uit. Brigitte, een Duitse, meer in het bijzonder een Schwäbische, woont al 17 jaar in Spanje en ze doet haar best om het de mensen naar hun zin te maken. De kosten? Eerste dag € 10,= incl. stroom en service, tweede dag € 7,= plus € 0,50 per Kw stroom. Het weer was inmiddels echt bar en boos! Ondanks ons redelijk beschut plekje stond de camper te dansen en te schudden! Gelukkig hadden we, na enig rommelen, ook een goede internetverbinding met de WiFi van de CP, Fred dus weer happy, ondanks het barre weer. Alles wat geladen moest worden hing aan de stroom en Fred kon zijn hoofd- en gezichtsbegroeiing weer bijwerken. In de namiddag werd er nog geskyped met familie en kregen we per e-mail, als kerstkado, een leuke fotoverzameling van onze kleinzoon. Tegen achten gingen we naar de kantine waar een verrassend goede toetsenist annex zanger zijn best stond te doen. Heel leuk repertoire, erg internationaal en afwisselend. Ook was er een gastoptreden van twee medecamperaars, een goede gitarist en dito saxefonist. Fred heeft stevig zitten meezingen en zelfs Els ten dans gevraagd! Het was een heerlijke avond, welliswaar geen kerstsfeer, twee kerstliederen werd er samen gezongen: Adeste Fidelis (Wij komen tesamen) en Feliz Navidad. En de droge, rode huiswijn gleed makkelijk naar binnen……… Donderdag 26 december. Tot onze verbazing strakblauwe hemel en uitbundige zonneschijn. De fietsaccu’s waren vol dus weer eens een keer gaan fietsen. Wegrijdend ging als een tierelier! Berg-af, wind stevig in de rug. In het dorp (gehucht?) Calnegre werd rookwaar ingekocht want het stoppen wil niet echt lukken. Toen weer door, grote stukken tussen de plastic broeikassen, om uit te komen bij Canada de Callego. Els wilde even naar het strand en daar kregen we even het idee dat we een verkeerde afslag hadden genomen en in Duitsland beland waren. Een vrije camperplaats waar zeker 40 campers stonden, 90% Duitsers. We ontwaarden een Nederlands nummerbord, begroetten de bewoners die graag een babbeltje wilden maken. Bleken het een NEGENTIG jarige heer en ZESENTACHTIG jarige mevrouw te zijn! Zo ‘bij de tijd’, met een geweldig boeiend levensverhaal en nog vol levenslust. Heerlijk om zulke mensen te ontmoetten. Met het besluit om de volgende dag naar deze plek te verkassen keerden we weer terug naar onze tijdelijke woonplaats. Dat was stevig buffelen! Nu niet alleen grote stukken stevig berg-op, ook de wind recht van voren. Ondanks de steun van de moteurkes was het nog stevig bijtrappen. Onderweg zagen we nog aandoenlijke taferelen van de werkers in de uitgestrekte velden, bezig met het oogsten van een soort sla of andijvie. Overwegend zwarte mensen zoals we dat al eerder zagen in de broeikassen. Minimale omstandigheden, nog geen fatsoenlijke plek om hun lunch te eten. In Nederland zou dit absoluut niet geaccepteerd worden! De rest van de dag werd gebruikt om de fiets- en onze eigen accu’s weer op te laden. Het was alweer een rustige dag voor de camera want er viel niets spectaculairs te vangen. Wat geenszins wil zeggen dat het niet mooi was om het ‘in het echt’ te bekijken. Vrijdag 27 december. Rond negenen namen we afscheid van verschillende mensen en onze € 17,=. Nog even profiteren van comfortabele sani-service, toen begonnen we aan de te overbruggen 10 km naar de bij toeval ontdekte vrije plaats. Een tikkeltje bizarre plaats, een beetje ruig zand/grind gebied rondom een paar vervallen huizen. We vonden een mooi vlak plekje en plakten daar de tuf neer.
We waren even druk met het soldaat maken van een kakelverse baguette, nog net aangeschaft bij de mobile bakker op de vorige plaats. Toen werd het tijd om weer in de wandelstappers te gaan want de omgeving en het mooie weer waren uitnodigend. Een stevige wandeling, de kustlijn volgend tot een mooi uitkijkpunt vanwaar we in de verte zicht hadden op de haven van Mazaron. Dankzij de redelijke zoom van de camera konden we ook een vissersbootje vangen, bezig om de netten binnen te halen. We ontmoetten er een Belgisch echtpaar, een ontmoeting die weer leidde tot een gezellige babbel. Het viel ook hier weer op: Veel verlaten en vervallen huizen en huisjes. Ook hier speelt kennelijk het probleem dat de jongere generaties naar de stedelijke gebieden trekken en kleine dorpjes en gehuchten ter ziele gaan. Anderzijds was men druk om grote stukken grond te egaliseren en het verder uitbouwen van het wegennet. Met veel Europa-centjes………… De zuidkust van Spanje, globaal tussen Malaga en Alicante is een gebied waar veel groente wordt verbouwd, veelal in de plastic broeikassen maar ook op de koude (nou ja, koude….?) grond. Na een dagmars van ongeveer 3 uur weer terug bij de camper waar Els zich lekker in het zonnetje installeerde en Fred de verdere dag doorlummelde: Een beetje met de foto’s stoeien, verslag bijwerken en………… toch maar weer eens een hengel uitgooide. Met succes? Hahahahahaha!!! Zo makkelijk geeft de Middelandse zee haar bewoners niet prijs! De standplaats lag bij Cañada de Callego,’n kilometer of twee van het stadje.
Zaterdag 28 december. Schrijvende aan dit verslag vragen we ons vaak iets af, (dit doen we trouwens vrijwel iedere dag weer): “Zou iedereen hun reizen zo intens beleven als wij dat doen of is dit alleen iets voor redelijke emotionele ‘ouwetjes……’?” We hadden besloten om nog een dag op deze plek te blijven staan. Na uitgebreid corvee, zoals het beddegoed wisselen en dekens en dekbedden stevig uitkloppen, werd rustig ontbeten maar toen begon het alweer te kriebelen, de chronische nieuwsgierigheid. Wandelschoenen aan en, alweer, de korte broeken en nu naar de andere kant langs de kust. Het eerste stukje was modderig en, ook daar was het ‘alweer’, veel rommel langs het pad. Zo’n 5 a 600 meter en toen ging er een fascinerende wereld open. Weer zaten we onder, op en boven rotsen in de meest grillige vormen en verbazingwekkende kleuren. Daarbij bijna voortdurend zicht op de zee…… Een wondere wereld! Tijdens een rustmoment werden we beiden overvallen door emotie. Door de ruigheid, de kleuren, de vormen, de door de natuur gecreëerde structuren maar vooral door het besef dat WIJ dit en al het andere moois wat we al gezien hebben, mochten meemaken. Een moment van diepe bezinning…… De wandeling was stevig werken! Het waren geen fraai aangelegde wandelpaden. Soms was er niet meer dan een hazenpad (al hebben we geen haas gezien), dan weer was het balancerend klauteren over rotsblokken. Maar het was deze moeite meer dan waard. De plaatjes geven een kleine impressie.
Na drie uur intensief genieten keerden we camperwaarts waar de rest van de dag gevuld werd met het, wat wij noemen, lummelen. We maakten een praatje met een Belgisch echtpaar, boden hen aan om op hun golden retriever van 14 jaar oud te passen zodat ook zij deze wandeling konden maken maar dat werd dankbaar en vriendelijk afgeslagen. Meneer kwam even naderhand nog 2 kanjers van spannende boeken brengen zodat Els ook weer eens een tijdje echt kon bladeren en papier ruiken. Het was nog steeds best weer, alleen werd de zon gehinderd door een lichte sluierbewolking en daardoor was het net even te fris om buiten te zitten. Men weet het bij ons nooit maar vermoedelijk wordt het volgend verslag-deel op een andere plek geschreven……..
