Proloog Met een klap zet ik de ijzeren kluis op tafel. Het lijkt op een miniatuurversie van die western-safes waar altijd dynamiet onder gelegd wordt. Alleen heeft deze een slot met sleutel in plaats van een cijfercombinatie. Ik grijns van oor tot oor: ‘Dit, beste vrienden, is de inzet van ons spel.’ Dom en mara bekijken de kluis nieuwsgierig. mara heeft al wat achterdocht. ‘Meer bepaald:de sleutel tot dit ding,’ vervolg ik terwijl ik deze uit het slot haal en deze aan mara aanbied. ‘mara? Dit is voor jou. Jij bent vanaf nu de steenrijke eigenares van dit vakantiehuisje. Ik en Dom zijn de standaard-inbrekers die alleen in de inhoud van jouw kluis geïnteresseerd zijn.’ mara knikt en wil de sleutel uit mijn aangeboden hand nemen maar ik trek op het laatste moment mijn arm nonchalant terug. ‘Tenminste…Als jij weigert mee te werken zijn er wel andere dingen die onze interesses wekken.’ Daarbij kijk ik haar zo schalks aan dat er blosjes op haar wangen verschijnen. Ze neemt mijn sleutel aan en steekt deze nonchalant in haar decolleté. Er speelt een grijns op haar mond. Dan schiet haar iets te binnen. ‘Zijn we al in spel?’ ‘Dat waren we al bij aankomst, mara. Al…’ Ik kijk op mijn horloge. ‘…anderhalf uur. Heel het weekend in rol, weet je nog? Maar voor dit ideetje…nee. Nog niet.’ ‘Wat zit er in die zak?’ mengt Dom zich in het gesprek. Hij doelt op de plastic tas die mara op schoot heeft. ‘…Kleding,’ antwoord ik. Ik kan maar net op tijd het woordje “ook” inslikken. mara hoeft niet te weten wat wij in onze tassen hebben zitten. ‘Saaie bloes, preutse broekrok, onsexy netkousen…de ideale kleding voor een truttig baronesje. Je hebt die hoge hakken toch bij, mara? Die horen ook bij je outfit. Ga je maar omkleden.’ ‘En de sleutel?’ vraagt mara. ‘Die verstop je. Dat is trouwens ook je stopwoord: vertellen waar die sleutel ligt. Je enige stopwoord.’ ‘Dus ik…’ ‘Herhaal wat ik net gezegd heb, slet,’ onderbreek ik bits. ‘Mijn enige stopwoord is vertellen waar ik de sleutel verstopt heb, Meester,’ antwoordt ze op tuttig toontje. Ik knik onbewogen. ‘Goed...en nu oprotten en omkleden, kreng. Voor ik je die sleutel nu al ontfutsel!’ Een mara is nauwelijks de kamer uit of ik schiet mijn bovenkleding uit. ‘Kom op, man,’ grijns ik tegen Dom. ‘We zullen die griet eens te grazen nemen!’ Dom kijkt koel terug. ‘Die “griet” is nog altijd mijn vrouw, Patrick.’ Ik beantwoord zijn blik ernstig. ‘Dat vergeet ik heus niet, Dominique. Maar we hebben dit huis voor ons plezier, toch? En jij was diegene die opperde om gedrieën te spelen.’ Zijn twijfelende blik bevestigt wat ik reeds vermoedde. Nu zijn fantasietje werkelijkheid gaat worden lijkt het allemaal niet meer zo opwindend. Ik zeg maar niet dat hij best weet dat ik zijn Linda altijd op deze manier aanspreek. In plaats daarvan haal ik mijn schouders op en neem ik mijn grijze overall uit de tas. ‘Kom op…kleed je om. Het wordt leuk. Dat beloof ik je.’
1
‘Ga jij maar vast,’ mompelt hij. ‘Ik spring je later wel bij.’ Met één been in de overallsbroek kijk ik op. ‘Dat meen je niet, man,’ zeg ik. ‘Dominique… je weet best dat je het moet zeggen als je het niet trekt.’ ‘Ik trek het best,’ reageert hij vinnig. ‘Linda…mara…subt gewoon anders bij jou dan bij mij. En jij bent gewoon beter waar het bruut geweld betreft.’ Ik kijk hem even peinzend aan. ‘Akkoord,’ antwoord ik dan. ‘Zolang je mij maar niet aanvalt als je boven komt.’ De korte glimlach op zijn gezicht is tenminste oprecht. ‘Je kent me toch…?’ ‘Niet op dit vlak, Dom,’ zeg ik ernstig terwijl ik mijn bovenkleding dicht rits. ‘Ik heb je nooit met haar bezig gezien. Al dat ik weet is wat zij me vertelt.’ Dan graai ik mijn overige kleding bij elkaar. De rest van mijn vermomming trek ik aan terwijl ik naar boven sluip. Twee Als ik boven kom is mara net bezig haar netkousen aan te trekken. Ze begint met een koket gespeeld “Wie is daar?” maar valt stil zodra ze me in het oog krijgt. Ze had geen Venetiaans masker verwacht. En voor ze dat verwerkt heeft ben ik de kamer al door en heb ik haar al tegen de muur gepind. ‘Kop dicht en meewerken,’ snauw ik terwijl mijn hand zich om haar keel sluit. Mijn stem klinkt vreemd hol. ‘…meester?’ fluistert ze onzeker. Doordat het “Guy Fawkes”-masker mijn hele gezicht omvat herkent ze me natuurlijk niet. Ik geef haar een klap in het gezicht. Dit wordt niet zo’n soort spel. ‘Meester is er niet,’ grauw ik. ‘maar ik wel. Jij bent barones Duchess en beneden heb jij een mooie kluis waarvan ik de inhoud wil. Dus geef op!’ Ik hou van angst oproepen. Het is een van mijn turn-ons. mara – mijn fear-junky – vult me op dat vlak prima aan: die wil niet liever dan de grenzen van haar angsten opzoeken. Ze ziet er ook zo leuk uit als ze bang is. En zeker nu. Ze had geen masker verwacht. Dat brengt haar uit evenwicht. En die onzekerheid maakt het net interessant. Die twijfel…de sleutel nu al geven of nog niet? Ik hou van deze momenten: dat ze vergeet dat dit een spel is en ook echt bang is. ‘Ik weet niet waar u het over heeft,’ piept ze. Ze probeert haar armen ter bescherming wat omhoog te houden. Ik mep ze ruw aan de kant en geef haar een tik in haar gezicht. ‘Geen truukjes, vuile teef. Armen en benen gespreid tegen de muur…nu!’ Ik grijp haar bij de schouder, draai haar om en druk haar wang tegen de mahoniehouten wand. ‘De sleutel, kuttekop,’ sis ik in haar oor. ‘Geef op…anders zoek ik hem zelf wel.’ De hand die ik daarbij ruw over haar rok omlaag tot aan haar bilspleet laat glijden laat niet zoveel aan de suggestie over. Ze bokt een beetje. Hoewel haar diepe ademhaling aangeeft dat het waarschijnlijk maar een schrikreactie is kies ik ervoor het als rellen te beschouwen. ‘Oooh…het dametje heeft pit. Komt dat even leuk uit…’ Meteen gooi ik haar van me af het bed op. Dan stroop ik mijn mouwen op. Het zou me niets verbazen moest mijn grijns doorheen het masker te zien zou zijn.
2
Drie Schermutselingen zijn nog zoiets leuk. Ik wil geen gehoorzame slavin maar iemand met karakter. Iemand die niet zonder strijd ten onder wil gaan. Dat ik regelmatig evengoed blauwe plekken aan een spel overhoud maakt de overwinning alleen maar beter. Winnen doe ik hoe dan ook wel. Dankzij mijn taekwondo-ervaring en sterkere fysiek is het geen gelijke strijd. En na een paar woeste uithalen van haar kant gepareerd te hebben… In een flits ben ik voorbij haar maaiende handen en heb ik haar schouder tegen de muur. Ik wil iets spottends zeggen maar ze blijft nog even doorvechten. Een onhandige schop van haar kant maakt dat ik gelijk haar voeten onder haar vandaan maai. Een korte tik tegen haar andere schouder verhindert dat ze overeind krabbelt. ‘Nou? Had je wat? Wou je nog wat proberen, meissie?’ Haar antwoord is een grauwende aanval op mijn benen. Al lachend pareer ik haar aanval, grijp ik haar vrijgekomen zij en trek ik in een enkele haal haar bloes binnenstebuiten over haar hoofd. Voordat ze haar gezicht kan vrijmaken is het al afgelopen: ik zit met beide knieën op haar borst, een hand stevig om haar kin en de andere in een stevige greep in haar haar. ‘Ophouden met tegenspartelen, teef,’ grom ik. Ik bonk haar even zacht met haar kop tegen de vloer om aan te geven wat de consequenties voor tegenstand zouden zijn. Als antwoord borrelt er een zenuwachtige lach uit haar mond. ‘Je ziet er belachelijk uit,’ grijnst ze. Aww…denk ik bij mezelf. Als dit geen true romance is… ‘Is dat zo?’ vraag ik poeslief. Dan, zonder aankondiging, mep ik haar keihard op haar gezicht. Ik heb haar duidelijk nog niet zo ver dat ze gaat meewerken… Vier Onbepaalde tijd later kom ik in half ontbloot bovenlijf weer beneden. Dominique zit aan de keukentafel. Hij draagt de grijze overall maar niet het masker. Ongetwijfeld heeft hij het grootste gedeelte kunnen horen: die vakantiechalets zijn niet gebouwd om geluidsoverlast te vermijden. ‘Ziezo,’ merk ik uitgelaten op. ‘Ze is al lekker opgewarmd. Klaar voor de volgende fase?’ Als antwoord zucht hij eens. Ik knik. Dit verwachtte ik ergens al. ‘Het is alleen in het begin wat eng,’ vertrouw ik hem toe terwijl ik me aan de keukenkraan opfris. Mijn masker heb ik op mijn voorhoofd geschoven. ‘Hoe doe je het, Pat?’ gooit hij eruit. ‘Ik bedoel: ik wil niet jaloers klinken of zo, maar ze reageert bij mij nooit zoals bij jou. Ik doe altijd maar mijn best, maar ik heb het idee dat ze steeds aan jou denkt.’ Ik zeg niets. Ik weet van deze angst, net zoals ik weet dat hij ongegrond is. ‘Het was stom van me om dit idee naar voren te brengen,’ gaat hij verder. ‘Ik dacht…ik had niet verwacht dat het zo moeilijk zou worden. Maar Jezus…ik heb niet jouw… charisma, aantrekkingskracht, hoe je het ook wil noemen.’ ‘Ik kan je helpen,’ antwoord ik. Ik zet mijn masker helemaal af maar leg het niet neer. ‘Zie je dit masker? Dat is de sleutel tot dit alles. Zet het maar op.’ Hij kijkt argwanend. ‘Dit is niet het moment voor grapjes, Pat. Ik zet dat ding niet op. Ik ga me niet belachelijk maken.’ ‘Ah,’ merk ik met interesse op. Ik sta op van mijn stoel. ‘En wat als je je er nu eens… anders in zou voelen? Heb je een ogenblikje?’
3
Terwijl dat ik dat zeg ben ik al door de meegenomen muziekcollectie aan het bladeren. Gelukkig heeft de chalet een muziekinstallatie Al snel vind ik de CD die ik zoek. Enkele tellen later weerklinken de metalen klanken van het nummer dat me altijd in stemming weet te brengen. Ich will… ‘Wat ik doe is niet van belang, Dom. Je weet goed genoeg hoe je een knoop legt of waar je moet slaan. Toch?’ Dominique knikt met tegenzin. ‘En je weet ook hoe je haar signalen moet lezen terwijl je haar lichaam en geest in de hand houdt. Toch?’ Ich will dass ihr mir vertraut. Opnieuw een knik. ‘Ja, dat wel, maar…’ ‘…het is de mindset,’ vul ik aan. ‘Dat is het verschil. Een goeie mindset is half de overwinning.’ Zijn gezicht vertelt dat hij het met me eens is. ‘En dat is mooi,’ ga ik gelijk verder. ‘want een mindset kan je sturen.’ Ich will die Ruhe stören. 'Ik weet niet…‘ 'Natuurlijk wel,‘ antwoord ik glad. ‘Als je maar wil. En als je niet wilde zou je hier niet zijn. Kom…sta op.’ Hij staat op. Reeds met minder tegenzin. Ik ga achter hem staan en leg mijn hand op zijn rug, midden tussen de schouderbladen. Ich will eure Energie ‘Hier…dit punt op je lichaam is waar je stemming ontstaat, man. Het is niet voor niets dat stress en vermoeidheid vooral in de schouders gevoeld worden. Maar het is een misvatting te denken dat het lichaam alleen maar reageert op wat in de geest omgaat. Let op mijn stem…als ik dit dadelijk voor je op de juiste plaats duw zal je merken dat je tegenzin om te spelen zal verdwijnen, en dat je er zin in zal krijgen.’ Ik leg mijn andere hand op zijn schouders en wacht nog een paar seconden. Dan, precies op het moment dat Rammstein alle registers open trekt, trek ik zijn schouders recht. Könnt ihr mir hören? (wir hören dich!) Könnt ihr mir sehen? (wir sehen dich!) Könnt ihr mir fühlen (wir fühlen dich!) Ich verteh euch nicht De muziek raakt hem. Net zoals mijn suggestie. Zijn stemming verandert. 'Het is geen toeval dat ik voor maskers gekozen heb, Dom,‘ zeg ik in zijn linkeroor. ‘Ze laten je er niet alleen anders uitzien, maar ook anders handelen. Kijk naar dat masker.’ Hier houdt hij het zijne omhoog: het Venetiaanse masker is geen goedkope replica maar the real deal: ivoorkleurig en glad, met een nietszeggende glimlach om de lippen. ‘Onbewogen,’ fluister ik hem toe. ‘Doortastend. Genadeloos. Dit masker verbergt niet alleen je angsten maar versterkt ook die eigenschappen die je wil versterken. Ze zal bang voor je zijn, Dom. Ik beloof het je: als ze je eenmaal ziet zal ze spijt hebben ooit ongehoorzaam geweest te zijn. Blijft slechts de vraag…wat wil je?’ Er is een kalmte over Dom gekomen. Met een vage glimlach schuift hij het masker over zijn hoofd. ‘Eure Herzschlag kontrollieren,’ klinkt het hol van onder het masker. ‘Perfect,’ antwoord ik. ‘Kom op…we gaan ons amuseren.’
4
Wir wollen in Beifall untergehen – ja We gaan naar boven. De muziek laten we aan staan. Vijf Op het moment dat we naar boven gaan weet ik niet zeker of Dominique – Dom – nog twijfels heeft. Maar zo hij die al heeft verdwijnen die zodra hij mara ziet. Ze zit geknield op het tapijt. Maar niet vrijwillig. Ze heeft boeien om haar voeten en een spreader bar ter hoogte van haar knieën. Van de boeien loopt een kettinkje via een paar lussen om de spreader bar omhoog naar de duimboeien die haar polsen en armen op haar rug dwingen. Het kettinkje staat niet strak, maar dwingt haar wel in haar geknielde pose. Verder hangt een touw van het plafond omlaag, vlecht zich doorheen haar paardenstaart en eindigt in een knoop die haar ellebogen achter haar rug bijna tegen elkaar dwingen. Buiten de restrictie voegt het ook een dreiging toe: dat ze niet moet proberen te gaan liggen…ze zou er haar eigen haar bij uittrekken. Ze is een slagveld. Haar linkermouw hangt nog slechts met een paar draadjes aan haar kleed, zowel haar bh als rechterpanty liggen gescheurd op de grond en haar linkerborst (met erg duidelijke bitemark) hangt half uit haar jurk. Haar rok heeft een extra split gekregen waardoor haar ontbloot linkerbeen bijna volledig te zien is. Maar het mooist is toch haar gezicht. Een dunne doek trekt strak door haar mond en kaken. Ze kan nog wel praten, maar niet verhinderen dat speeksel op haar borst drupt. Ze is bang. Vernederd en bang. Haar make-up is uitgelopen tot iets wat een gothic nog niet mooi zou vinden. Er is geen spoor meer van die uitdagende feeks die mij en Dom zou tegenspreken. De sleutel, denk ik bij mezelf. Dat was het doel van dit spel. It’s showtime… ‘Nog altijd zo’n grote mond, mevrouwtje?’ zeg ik honend terwijl ik geringschattend om haar heen loop. Dan, tegen Dom: ‘Deze sloerie weigert de sleutel van haar kluis te geven. Ik heb geprobeerd het vriendelijk af te handelen, maar daar wou ze niet van weten.’ ‘Ze vraagt er dus zelf om…’ vult Dom aan. Ik vraag me onwillekeurig af of mijn eigen stem ook zo dreigend klinkt onder mijn masker. Ik klik de ketting om haar beenboeien los en haal de knoop uit het koord in het plafond. ‘Absoluut,’ beaam ik. Ik trek haar bij de armen ruw overeind. Ze wil tegenstribbelen maar krijgt nauwelijks de kans. Dom schiet meteen naar voren en grijpt haar bij de nek. Een kort gegorgel; hij knijpt haar keel dicht. ‘Stom…’ zegt Dom. Zijn stem is nog steeds angstwekkend hol. Dan laat hij haar los. ‘D…Dominique?’ Haar stem rochelt een beetje. De klap in haar gezicht is zo onverwacht en fel dat ze bijna uit mijn handen valt. Hij heeft meteen een hand om haar kin. Ze probeert terug te deinzen, maar ik hou haar van achteren tegen. ‘Wat zei je?’ Ze geeft geen antwoord. Ik voel haar rillen als een espenblad. Doms handen gaan op ontdekkingstocht. Hij laat ze over haar trillend lichaam glijden. Ondanks het masker is het duidelijk dat hij ervan geniet. Zijn vingers gaan diep over haar huid en tergend traag over haar borsten. Zijn hele houding straalt gevaar uit. Dan, plotseling, grijpen zijn handen de revers van haar bloes en scheurt hij haar decolleté helemaal tot beneden open. mara slaakt een kreetje van angst of vernedering.
5
Een tweede angsthikje volgt als hij zijn kolenschoppen in een flits vol over haar borsten plaatst. ‘Waar. Is. De. Sleutel?’ vraagt hij nadrukkelijk. ‘Zeg op…of ik knijp je voorgevel tot moes.’ Ik voel aan de snelheid van haar adem dat ze twijfelt. Ze probeert naar me om te kijken, maar ik houd haar hoofd in een muurvaste greep. ‘Het is heel onbeleefd om weg te kijken als je wordt aangesproken, teef,’ fluister ik in haar oor. ‘En hij meent het. Ik heb het hem zien doen…knapt als een rijpe tomaat. Zonde…Enig idee hoeveel pijn dat doet? Zo veel…’ Precies op dat moment bijt ik in haar oorlel. Eerst heel zachtjes maar al snel zo hard dat ze ervan gaat spartelen. Plots bemerk ik een tweede pijn in haar. Dom is haar eveneens aan het knijpen. En niet zomaar: hij lijkt mara aan haar borsten van de grond te willen tillen. Meteen staat ze te wankelen op de tippen van haar tenen. Ze ademt recht in Dom’s ivoren masker. Haar vingers graaien achter haar en vinden, ondanks de duimboeien, houvast aan mijn vest. ‘Domme koe,’ zegt Dom minachtend. ‘Je leven wagen voor een stom sleuteltje.’ Dom tilt zijn masker een stukje op. Net genoeg om haar in haar gezicht te spuwen… Ik voel meteen aan haar lichaam hoe hard het aankomt. Ze trilt heftig. Maar ik weet beter dan te denken dat dit “einde spel” is. Integendeel. Haar fantasietjes zijn zo mogelijk nog perverser dan de mijne. Ik had alleen niet verwacht dat Dom zijn vrouw op deze manier zou durven behandelen. Zes mara’s angst begint me nerveus te maken. Nu ze zich tegen me aan drukt als een dier in nood kost het me moeite er onbewogen bij te blijven. Heeft Dom zichzelf nog wel in de hand? Zijn houding zou Jason uit de Halloweenfilms nog angst aanjagen. De vage glimlach van zijn masker is tot een duivelse grijns uitgegroeid en er brandt een vuurrood licht in zijn ogen. Het flitst door mijn hoofd dat Dom en ik geen onderling stopwoord hebben afgesproken. Moet ik misschien zelf opmerken te zien waar de sleutel… Te laat: Dom heeft mara bij haar bloes gegrepen en haar met een zwaai tegen de grond gedrukt. Ik ben zo verrast dat mijn handen nog een paar seconden de lucht vasthouden waar mara net stond. ‘We blijven geen lieverdjes,’ schimpt Dom, half om haar heen cirkelend. Terwijl ze probeert overeind te komen geeft hij haar een schop tegen haar ribben. Die schop – die ene fractie van een seconde – stelt me meteen gerust. Het is geen schop van woede, razernij of frustratie. Wel een welgemikte, opscheppende beweging op haar evenwichtspunt. Harder dan een duw maar lang niet hard genoeg om haar te bezeren. Het ontkracht mijn zorgen: Dom heeft zich in de hand. mara probeert weg te spartelen. Dom zet zijn voet op haar onderrug. Haar tegenstand stokt als ik de punt van mijn laars tegen haar keel aan duw. ‘Minder stoer nu, hé?,’ schimp ik. ‘Die laag bij de grondse houding past goed bij je.’ ‘Net zoals een echte stoephoer betaamt,’ vult Dom aan.
6
Ik kniel op één been naast haar neer. Dat ik mijn kruis vrijwel vlak voor haar kwijlende gag houd is geen toeval. Nonchalant strijk ik met een vinger wat speeksel op en lik ik eraan. ‘Hmm…ze smaakt naar seks. Wat vindt jij ervan, collega?’ ‘Geen idee,’ geeft hij quasi-onwetend over. ‘Even kijken!’ Precies op dat moment bukt hij en scheurt hij de laatste restjes van haar kleren van haar lijf. mara kijkt zo mogelijk nog meer vernederd. Zeker als Dom een paar vingers bij haar naar binnen schuift. ‘Die slet is nog geiler dan wij!’ Nonchalant veegt hij zijn glinsterende vingers af aan haar rug. Ik rits mijn broek open en strijk met mijn erecte penis langs haar wang. ‘Wel, wel…komt dat even mooi uit, mevrouw de gravin. En als jij zo kan kwijlen weet ik wel zeker dat je ook meer kan.’ Ze hoort me nauwelijks. Pas als ik opkijk merk ik waarom: Dom is haar kont al aan het verkennen. Het maakt dat haar adem er in korte pijnkreetjes uitkomt terwijl Dom zich opmaakt voor de penetratie. ‘Gewoon ontspannen, teef,’ grom ik. ‘Dan doet het minder pijn. Tenminste…het zal altijd pijn doen. Dat vind je net zo lekker…’ mara brabbelt iets. De spanning in haar ogen vertelt me dat Dom bij haar binnengedrongen is. En dat het pijn doet. ‘Hier,’ geef ik terug. ‘Jouw tong mag ook wat doen. Likken, slet. Zo goed je kan!’ De stoffen gag in haar mond hindert mijn penis nauwelijks. Ik hoef alleen maar een paar plukken van haar haar omlaag te trekken. De weerstand die ze daarbij biedt is slechts symbolisch. Ze is in geen positie om wat dan ook aan weerstand te bieden. Zeven Ik weet niet wat de definitie van een triootje is, maar ik betwijfel of dit er een is. Dom neukt haar terwijl ik haar dwing me te pijpen. Maar wat Dom aan haar achtereind aan het uitvreten is interesseert me geen bal. Ik heb alleen interesse in dat heerlijke gevoel dat door mijn lendenen vloeit. Macht, opwinding en het vernederende aspect prikkelen mijn lusten. Hoewel de dunne gag in haar mond haar hindert mijn penis goed te omvatten duurt het niet lang voordat ik klaarkom, mijn hand stevig in haar haren verankerd. Het spel is echter nog niet afgelopen. Dom is nog bezig. Ik geloof dat hij maar net opgewarmd is. Nadat ik mara alles heb laten doorslikken trek ik me stilletjes terug. Dom gaat helemaal in het spel op. De manier waarop hij te keer gaat jaagt rillingen over mijn rug. Ieder ander zou ik zonder aarzelen verrot geslagen hebben. Dom niet. Hij heeft net zo’n explosieve relatie met mara als ik. Hoe gewelddadig en ruw dit ook lijkt, het is precies wat ze allebei willen. Inclusief de smekende blik en de angst in haar ogen. Ik ga naar beneden. Na een korte douche probeer ik wat te lezen. Het lukt niet goed. Hoewel Rammstein nog op vol volume bezig is overstemt het het gegil van boven niet. Zeker drie keer ga ik boven door het sleutelgat loeren, maar niets wijst erop dat de scène onconventioneler is dan hij zou moeten zijn. De laatste keer heeft Dom haar op een stoel vastgebonden en bewerkt hij haar met een veeprikker. Ondanks zijn intimiderende manier van vragen houdt ze haar tanden stijf op elkaar.
7
Na dik driekwart uur wordt het doodstil boven. Als ik opnieuw ga kijken zie ik nog net hoe mara, naakt op striemen en blauwe plekken na, tegen Dom aanligt op het bed. De lodderige, verliefde blik waarmee ze naar hem opkijkt spreekt boekdelen. Met een gerust hart ga ik weer naar beneden. Epiloog Het is bijna een vol uur later als Dominique en Linda beneden komen. Ik zit alvast wat groenten te snijden voor het avondeten. Zij hangt nog altijd met een glazige blik aan zijn arm. Dominique houdt triomfantelijk de ketting met sleutel omhoog. ‘Je had gelijk, man’ grinnikt hij. ‘hoe deed je dat? Eerst had ik er geen zin in, en ineens voelde ik me beter dan ooit.’ Ik knik glimlachend maar zeg niets. Hij zou mijn theorie over hypnose toch niet geloven. ‘Wat zit er nu eigenlijk in die kluis?’ wil Linda weten. ‘Hij staat daar,’ antwoord ik, wijzend met het mes waar ik de worteltjes mee aan het snijden ben. ‘Kijk zelf maar’. Dat laat ze zich geen tweede keer zeggen. Snel grist ze de sleutel uit Dominique handen en steekt ze die grijnzend in het slot. De deur slaat open, en… ‘Leeg,’ zucht ze beteuterd. ‘Dat is ook echt iets voor jou, Patrick. Zit ik me echt zo hard te verdedigen voor een lege kluis?’ Dominique schiet in de lach. Ik niet. Met een laatste TJAK leg ik het snijmes neer. ‘Waar is de inhoud van de kluis?’ vraag ik, Linda – mara – aankijkend. Ze kijkt me vreemd aan. ‘Waar heb je het over? Je weet best dat ik dat ding nooit…’ ‘De inzet van het spel was de inhoud van de kluis,’ merk ik scherp op. Ik sta op van de keukentafel. In mijn gedachten zindert Rammstein nog na. Ich will dass ihr mich gut seht Ze valt stil. Het besef is er wel. Het wil alleen nog niet doordringen. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat Dominique – Dom – sneller van begrip is. Hij neemt wat afstand van zijn vrouw en blokkeert zo de buitendeur. Pas als ik mijn masker van tafel neem en aanstalten maak het op te zetten dringt het echt tot haar door. ‘Dit…is…is dit…?’ Ze is meteen weer mara. Ze is meteen weer bang. Ze ziet eruit als een bang hertje dat er gewoon om smeekt om opgejaagd te worden. Ich will dass ihr mir vertraut Ik grijns van oor tot oor. Het is het laatste dat ze van mijn gezicht ziet als ik mijn masker opzet… ©Wever, september 2011
8
