WIM GROOTVELD Amsterdam, 30 juni 1946 Amsterdam, 1 juni 2013 UIT DE PASTORIE

WIM GROOTVELD Amsterdam, 30 juni 1946 – Amsterdam, 1 juni 2013 Geboorte en dood het hoort bij het leven de één leeft wat langer de ander maar kort zelfs water en brood is niet ieder gegeven en al heb je dan dagelijks vlees op je bord er valt niets te kiezen en veel te verliezen ook als je woont in een prachtig paleis met het hoopvolle streven nog lang zo te leven toch komt aan de deur de man met de zeis macaber symbool van een duister komplot geflankeerd door een engel een bode van God. ___________________________________

UIT DE PASTORIE Maandag 6 mei vertrokken we, Adri Lechner en ik, om 15.30 uur vanaf Schiphol, via Dubai en Addis Ababa, naar Malawi. De volgende dag rond 14.00 uur landden we in Blantyre. Daar wachtte br. Henk Munnich ons op. 40 Jaar had hij in Malawi gewerkt, vele jaren als consul, hij was daar nu met vakantie en had aangeboden onze gids te zijn. De broeders hadden hem een luxe Toyota Corella ter beschikking gesteld. Wat wil je nog meer, een auto met chauffeur, zo’n gids! Ik mocht voorin zitten, want Adri had alles al vele malen gezien. Toen reden we in Malawi, op weg naar Blantyre, de zakenstad. Ik zag in de verte de bergen, maar vooral wat een drukte op en langs de weg, aan de kant wandelaars, wat wordt er veel gelopen! op de weg fietsers en

taxibusjes. We reden langs grote marktplaatsen, waar van alles te koop is, maar zagen ook grote hotels. Opvallend was, dat iedereen goed in de kleren zat, want het was koud. Daar hadden we niet op gerekend, maar het zou gauw warmer, veel warmer worden. De vermoeidheid van de lange, lange reis vloeide onmiddellijk weg. Het boeide me. Dit wordt geweldig! Op Pinksterzondag, 19 mei, vlogen we rond 14.00 uur weg vanaf Blantyre, om maandag 20 mei weer thuis te zijn. Twaalf dagen waren we in Malawi. Het was geweldig! We zijn hartverwarmend ontvangen door de broeders van Maastricht. Alles hebben ze eraan gedaan om het ons naar de zin te maken. We kregen van hen zelfs een envelopje met zakgeld. Wat hebben we gezien? Wat hebben we gedaan? Wie hebben we ontmoet? Hoe was het? Zondag 7 juli a.s. willen wij over onze reis vertellen en u met onze beamer een selectie van de foto’s laten zien. Na de viering, rond 11.45 uur in de koffiebeuk. Over drie hoogtepunten wil ik u vertellen. 1: het kruisje met Thomas’ naam We logeerden in Bethel House. Het is een van de drie broederhuizen in Malawi. Hier wonen vier broeders, drie Malawianen en een Indonesiër, de overste. Hier woonde ook br. Thomas Lechner. Op woensdagavond is daar in de kapel een eucharistieviering. Het leek ons een goed idee om het kruisje met Thomas’ naam, dat tijdens zijn uitvaart in onze kerk was opgehangen (11 juni 2012), dan aan zijn medebroeders te schenken. Ik mocht tijdens die viering iets zeggen, op mijn beste Engels…. Het is voor mij een grote belevenis hier in Malawi te zijn. Meer dan 15 jaar doe ik mijn best mensen enthousiast te maken om Malawi te steunen. Voor Adri is het een emotionele belevenis hier te zijn, nu zonder Cas, haar man, en zonder Thomas, haar zwager. Beiden stierven vorig jaar. Van beiden leidde ik de begrafenis. De uitvaart van Thomas was indrukwekkend, hij was een groot man. Gelukkig mocht hij het nog meemaken, dat hij een Koninklijke Onderscheiding kreeg. Wij waren vanmorgen in de tuin, waar Thomas gedecoreerd werd. In onze kerk is het een gebruik een kruisje te maken bij een uitvaartmis, met daarop de naam van de gestorvene. Zo hebben we ook een kruisje gemaakt met Thomas’ naam. Thomas hoort bij Malawi. Hier was zijn leven. Hier wilde hij sterven en begraven worden. We hoorden, dat er in Mzedi op de dag van zijn begrafenis ook een plechtige mis gevierd werd. Heel veel mensen waren van heinde en ver daarheen gekomen. Thomas hoort hier! Daarom willen wij dit kruisje geven aan

jullie, zijn broeders, met de hartelijke groeten uit Amsterdam. Het is een grote eer om hier te zijn en Thomas te danken voor wat hij ons heeft gegeven. Het was een ontroerend moment. Je voelde hoeveel Thomas voor de broeders betekende en dat men hem nog altijd mist. Na de viering kwamen de verhalen over hem. Het kruisje zal een mooi plekje krijgen in Bethel House. In Mzedi, enkele dagen later, bezochten we de begraafplaats waar Thomas zijn graf had uitgekozen. Daar kwam een oude man naar ons toe. Hij begroette Adri hartelijk. Hij kende haar. Hij vertelde, dat hij met Cas gewerkt had aan de brug…. 2: de brug van Cas Na enkele dagen Bethel House stond Mzedi op het programma. Daarvoor waren we gekomen. Een verschrikkelijk slechte weg voerde ons erheen. Het was een spannende en inspannende rit, die ons uiteindelijk in Mzedi bracht. Ook daar werden we weer allerhartelijkst ontvangen. We begonnen met een verkenning van de omgeving. We zagen de school, maar die zouden we de volgende dag bezoeken, we liepen verder, en toen zag ik, ‘ik ging naar Mzedi om de brug te zien,’ de brug van Cas. In mijn fantasie had ik een klein bruggetje gedacht, zoals op de Westfriese flora, maar het was een echte, stoere brug, met reuzen van pijlers en een kolossaal wegdek. We liepen er over heen, -de leuningen waren er van af gesloopt, maar gevaarlijk was het echt niet-, en daalden af naar beneden, naar de rivier, waar kinderen visjes vingen, kleine visjes, die heel lekker zouden zijn, en waar vrouwen modder opschepten, die door mannen naar de kant gebracht werd om op de wal goede grond te krijgen om tuintjes aan te leggen. Mzedi is het centrum van een tiental dorpjes, waar de kerk is, het broederhuis, de markt, én een aantal scholen. Hoe geweldig is het, dat Mzedi nu zo goed bereikbaar is. Dankzij onze Cas! Cas wat heb je een geweldig werk gedaan! Hoe wordt hij gemist. Eigenlijk zou elke missiepost zo’n man als Cas moeten hebben. Dat heb ik in Malawi gezien. Er is in die afgelopen vijftig jaar veel gebouwd, kerken, scholen met hostels, waar de kinderen wonen, broederhuizen, klinieken, opvang voor straatkinderen, maar alles vraagt zijn onderhoud, en daar heeft men helaas weinig oog voor. We bezochten in Mua een dovenschool. Het gebouw was kortgeleden van buiten opgeknapt. Op het oog zag het er fraai uit. Maar als je dan binnenkomt, de toiletten onder water, de kozijnen verrot, de ramen eruit, en u gelooft het niet, er was geen stoel te bekennen, zelfs in de

lerarenkamer drinken de docenten staande hun kopje koffie. Och was hier maar een Cas. Wat zouden zijn handen jeuken om hier aan de slag te gaan. Maar ik dacht ook, kan die timmerdocent niet ook eens een paar stoelen maken of die kozijnen repareren? 3: het bezoek aan de nieuwe middelbare school St. Louis in Mzedi Vrijdag 10 mei trok ik een shirt van Ajax aan en pompte de ballen op, beschikbaar gesteld door CTO ’70. Wij gaan naar de St. Louis. Zes jaar al zijn wij als parochie betrokken bij de bouw van deze school. En wij mogen trots zijn dat deze school er staat. De leerkrachten, de broeders, maar ook de leerlingen zijn blij met de school, zelfs de vertegenwoordigers van de regering kijken hun ogen uit, als zij deze school zien. De beste in zijn soort! De headmaster verwelkomde ons. Ik zette mijn tas met shirts en ballen op tafel. In zijn kantoor stond een grote computer met printer. Alles functioneerde! Hij vroeg ons het visitorsbook te tekenen. Toen begon de rondleiding. Eerst naar de lerarenhuizen. Er staan er nu vier. We bezochten dat van de headmaster. Hij vond het wat klein, en groot was het ook niet, maar moet je er dan vier reuze fauteuils inzetten én je H.D. motor? Adri zou er wat leukers van maken. Toen naar de school. Twee grote klaslokalen zitten vol met ieder zo’n 50 leerlingen, in september start de 3e klas, volgend jaar de 4e, dan is de school vol. Dit gaat het worden: een middelbare school met plaats voor zo’n 200 leerlingen, met bibliotheek en docentenkamer. Nodig zijn nog een scheikunde- en een handvaardigheidlokaal, en een muur om het complex te beveiligen. N.B. De leeftijd van de eerstejaars is 14 jaar. De Primary School duurt langer dan bij ons. Ik voelde me echt een beetje trots. Wat is dit goed! Dankzij de Stichting Lechner Malawi, dé grote sponsor! Eén klas was buiten aan het sporten, de ander zat binnen. Wij klopten aan. Ik vertelde wie we waren en wees naar mijn shirt. ‘This is the shirt of Ajax, the champion of Holland. I bring this shirt with me for you’. Het viel me op, hoe slecht de leerlingen het Engels verstonden. In de lerarenkamer spraken we verder met de headmaster. Ik vertelde hem nogmaals, dat ik een tas vol shirts bij me had en dat het me leuk leek om een foto te maken van het voetbalteam mét de shirts. De school had een team, maar geen outfit. Toen liet hij de jongens oproepen en mijn tas werd meegenomen. De headmaster praatte verder over het niveau van het Engels. Ze spreken allen Chichewa, dat is hun moedertaal, maar les krijgen ze, en examen krijgen ze in het Engels, en dat is best wel moeilijk, maar vanuit een ander lokaal hoorde ik steeds luider wordende, enthousiaste

geluiden. Ik zei: ‘ik ga daarheen’. En toen zag ik van achter een raam telkens jongens naar voren komen, toegejuicht door hun teamgenoten, in een prachtige Ajax outfit. Zoveel blijdschap had ik in Afrika nog niet gezien. Het elftal werd opgesteld en samen met hen ging ik op de foto. En je ziet die jongens op de foto groeien, je ziet ze denken: ik ben Daley Blind, ik ben Tobi Anderweireld, ik ben Siem de Jong. Wat voelden zij zich goed. Ik weet zeker, dat ze hun eerste wedstrijd onverslaanbaar zullen zijn. Toen werden alle leerlingen opgeroepen. De headmaster sprak hen toe en vertelde, wat wij voor de school gedaan hadden. De school zou er niet geweest zijn, als wij er niet waren geweest. De leerlingen klapten en juichten. Willen jullie nog wat zeggen? Omdat ik de vorige dag enkele meisjes heel mooi had horen zingen, vroeg ik: kunnen jullie niet iets zingen? Het werd stil, er werd wat gegiecheld, maar ook overlegd, en opeens barstte het los. Een lied, dat zo iets betekende als ‘Thank you, very, very much’. Het swingde de pan uit. Veel later dan gepland verlieten we de school, maar wat gaf dat, hiervoor waren we gekomen. Twaalf dagen waren we in Malawi, over drie heb ik wat verteld. Voor mij waren dit de drie hoogtepunten. Maar er is natuurlijk veel meer. Wie weet in een volgend Hofnieuws. En gelukkig hebben we de foto’s nog, ja, de godslamp van de Christus Koningkerk staat er ook op. Zondag 7 juli a.s. willen wij over onze reis vertellen en u met onze beamer een selectie van de foto’s laten zien. Na de viering, rond 11.45, uur in de koffiebeuk. Dan begint het vakantieseizoen. U allen wens ik een mooie zomer en een goede vakantie. Met vriendelijke groet, N. Essen, pastor (spreekuur elke woensdagmorgen van 10 – 12 uur) ook: [email protected] N.B. Voor informatie over de St. Louis school in Malawi en de stichting Lechner-Malawi: www.lechner-malawi.com Ook: https://www.facebook.com/LechnerMalawi?ref=ts&fref=ts

Triodos Bank: rekeningnummer 254 82 62 45 t.n.v. Stichting Lechner-Malawi, Amsterdam.

_____________________

VAKANTIE PASTOR Pastor N. Essen is van maandag 8 - 15 juli en van vrijdag 2 - 16 augustus met vakantie. De pastores van onze Regio nemen waar. Intenties kunt u schriftelijk doorgeven via de brievenbus in de muur van de pastorie. Een uitvaart in de kerk kunt u aanmelden bij de heer B. Hilhorst. Hij is werkzaam op de Nieuwe Ooster. Tel. 06 506 344 35. B.g.g. de heer J. Hilhorst: 020 - 690 57 79. Zij nemen contact op met een van de pastores.

DOEN

is een betere vorm van praten Cordaid – Bond Zonder Naam, juni 2013

GEEN KOOR IN DE VAKANTIE? Vanaf zondag 7 juli tot en met zondag 18 augustus genieten onze koren van een welverdiende vakantie. Even geen zang dus van Meerklank, LWM of Dames- en Herenkoor. Maar gezongen wordt er wel! Met begeleiding van mw. Bernadette Nyst. Ook dit jaar nodigen wij alle zangeressen en zangers uit die op zondag in de kerk aanwezig zijn, een koortje te vormen om de samenzang te ondersteunen. Het functioneert ieder jaar prachtig.

Ook nu? Traditioneel hopen wij het nieuwe parochieseizoen weer te openen met: Duodektet op zondag 1 september.

over het kinderkoor Het kinderkoor ging dit jaar al vroeg met vakantie. Bestaat het dan nog? Het was spannend. Vorig jaar september. Gaat het kinderkoor weer zingen? Vele kinderen hadden zich afgemeld Wie houden we nog over? Ik ging naar de St. Lidwinaschool om reclame te maken. Ik deelde wel 50 briefjes uit. ‘Het kan nog wel eens druk worden a.s. vrijdag bij onze eerste repetitie,’ sprak ik. ‘Zoveel enthousiasme’. We hadden afgesproken: met twaalf kinderen gaan we van start. Het was spannend. Vol verwachting stonden we in de tuin te wachten op wie er zouden komen. Geen twaalf. Maar wel enkele nieuwe kinderen. En…. misschien komt die nog wel. En …. wij gaan reclame maken. Dus begonnen we de eerste repetitie. En al was het groepje klein, het klonk leuk en het was gezellig. Zullen we tot de kerst doorgaan? Als we de kerst maar halen, want wat is kerstmis zonder kinderkoor? Met de kerst kregen we versterking van enkele oud-leden. Het was een prachtige tijd, met concertjes en een sprankelende kerstviering. Het kinderkoor werd geroemd. We gaan door! De oud-leden bleven echter oudleden, maar wel verschenen er enkele nieuwe kinderen met echt leuke stemmetjes. Met het Vormsel zongen zij mee. Het klonk best goed. Toen ging ik naar Malawi. Ik rekende op een warme maand juni, tijd om buiten te spelen, geen tijd om binnen te zingen, en stuurde het koor met vakantie. Hoe werd dit betreurd! Wanneer beginnen we weer? Vrijdag 9 september gaan we van start. Want het kinderkoor bestaat nog steeds. En ik heb er vertrouwen in, dat we weer een leuk koor

zullen hebben. Wie weet hoort u het op het Martelarenfeest en brengen zij een ode op Hofnieuws, 40 jaar uw parochieblad. Ik wens alle kinderen een mooie, grote vakantie toe! Nico

PAROCHIEVERGADERING BEZOEKT HET APOSTOLISCH GENOOTSCHAP Ieder jaar gaat de parochievergadering op excursie naar een interessante kerkplek. Deze keer bleven we in de buurt en bezochten wij het Apostolisch Genootschap, dat samenkomt in die kerk in de bocht van de Archimedesweg. Een imposante kerk van buiten, maar hoe is het van binnen en wat is het Apostolisch Genootschap? Dit bezoek kwam voort uit een initiatief van het BIO. Het BIO (Breed Interreligieus Overleg) is een overleg van kerken en moskeeën uit Amsterdam-Oost. Het BIO staat voor goede onderlinge contacten en het bevorderen van sociale en religieuze cohesie in de buurt. Ook worden er vanuit het BIO activiteiten georganiseerd zoals gezamenlijke maaltijden bij belangrijke religieuze feesten, buurtwandelingen, gesprekken etc. Het BIO onderhoudt goede contacten met het stadsdeel Oost. Onze parochie wordt vertegenwoordigd door mevr. Hilde Claas. Een nieuw initiatief van het BIO is: Preken in Mokum. Men nodigt predikanten, priesters, imams, rabbijnen en andere geestelijk leiders uit op bezoek te gaan bij andere religieuze en levensbeschouwelijke gemeenschappen. ‘Doet uw gemeenschap ook mee?’ was de vraag. Vanzelfsprekend staan wij open voor goede onderlinge contacten met de kerken, moskeeën, synagogen in de buurt. Als wij mogen kiezen, dan leek ons een ontmoeting met het Apostolisch Genootschap interessant. Een kerk op afstand zo dichtbij, zo monumentaal als de Hofkerk, maar voor de voorbijganger net zo gesloten, die wilden wij wel eens leren kennen. Wij waren van harte welkom! De voorganger Peter Kerkhof gaf ons een power point-presentatie over het Apostolisch Genootschap. Het is een vrijzinnige geloofsgemeenschap met wortels in de joods-christelijke traditie. ‘Wij vormen betrekkelijk kleine, hechte gemeenschappen, op zo’n tachtig plaatsen in heel Nederland (en enkele daarbuiten). Hier kunnen we ons ontplooien en inspiratie opdoen, ons op levensvragen bezinnen en delen in elkaars vreugde en verdriet. Wij ervaren het leven als een kostbaar geschenk. Het mysterie achter de schepping noemen we God en kan ons vervullen met diep ontzag. Wij voelen het als onze opdracht om de schepping te hoeden en verder te brengen’. Vervolgens werden we uitgenodigd naar de kerkzaal te gaan, waar de

organist het unieke orgel liet horen. Hij speelde een aantal typerende liederen voor het genootschap, een enkele klonk ook ons bekend in de oren. Daarna kregen we een rondleiding door het gebouw. Het is in 1931 gebouwd door architect Kruiswijk, en heeft alle kenmerken van de Amsterdamse School. Na de ingrijpende renovatie van 1999 is het in zijn volle glorie hersteld: licht en vriendelijk. Omdat het woonhuis, vroeger een deel van de kerk, nu helemaal in de kerk was opgenomen, beschikt de kerk over een groot aantal nevenruimten. Zo zijn er veel mogelijkheden voor activiteiten voor jong en oud en is er in de hal een permanente expositieruimte. Na de rondleiding volgde nog een geanimeerd gesprek over wat ons bevreemdde en wat ons verbond. In het nieuwe seizoen zullen we elkaar opnieuw ontmoeten. Het is de bedoeling, dat pastor Nico Essen zal (s)preken tijdens een samenkomst van het Apostolisch Genootschap, waarbij ieder van ons van harte welkom is, en dat voorganger Peter Kerkhof dat zal doen bij ons. Zo zullen we elkaar leren kennen, en hoe belangrijk zijn goede buren! (N.E) _____________________

9 JULI DAG VAN DE MARTELAREN VAN GORCUM 21 April ontvingen 21 jonge mensen het sacrament van het Vormsel. Vroeger kreeg je bij het vormsel ook een vormnaam. ‘Tarcisius’ koos ik, of werd voor mij gekozen. Misschien kreeg de hele klas wel die naam. Tarcisius was een populaire vormnaam. Een jonge jongen die in de tijd van de christenvervolgingen (omstreeks 350) de H. Communie rondbracht. Zo’n kleine jongen zou niet opvallen. Hij deed dat wel, werd overvallen en gedood. Tarcisius werd de patroon van de misdienaars. ‘Wat was uw vormnaam?’ vroeg ik mijn vader. ‘Klaas Pieck’, zei hij. Ik dacht, dat hij een grapje maakte, vroeg verder niets, maar die naam is mij toch bijgebleven. Want toen ik hier pastor werd en mij wat ging verdiepen in de geschiedenis van de Martelaren van Gorcum kwam ik die naam tegen:

Klaas Pieck. Hij was de geestelijke leidsman van de monniken in het klooster in Gorcum. Hij bestond dus echt. En Klaas Pieck moet in die jeugdjaren van mijn vader een populaire vormnaam geweest zijn. Het was de tijd, dat onze kerk werd ingewijd. Het was de tijd, dat de Katholieken zich mochten laten zien, en wie waren voor die katholieken grotere voorbeelden dan de Martelaren van Gorcum? Heiligen van eigen bodem, gestorven voor de Paus en voor de eucharistie? De Martelaren van Gorcum kenden jarenlang een grote verering. In Brielle, op de plek waar zij vermoord werden, werd in 1880 een kerkje gebouwd, in 1931 een enorme bedevaartskerk. Daar wordt op 6 juli a.s. de Nationale Bedevaart gehouden. Om 11.00 uur is er een plechtige Eucharistieviering, waarin de bisschop van Rotterdam Mgr. J. van den Hende voorgaat. In de middag is er Kruisweg en Vesperviering met processie en pelgrimszegen. Het heiligdom van de heilige Martelaren van Gorcum is in de maanden juli en augustus dagelijks geopend van 13.00 uur tot 17.00 uur. Info: www.martelarenvangorcum.nl Het bedevaartsoord –een oase van stilte en bezinning temidden van de Rijnmond-industrie– is zeker een bezoek waard. (De Rik 5, 3232 LA, Brielle) N.B. Wij gedenken de patronen van onze kerk op de eerste zondag van oktober. Wij vieren dan het Martelarenfeest. Met name vieren we dat Hofnieuws 40 jaar gelezen wordt. ______________________

BIJBELSE THEETUIN HOFKERK (Roos Kuipers) Een zonnige zaterdagmiddag in de zomer van 2012. De tuin van de Hofkerk is open voor bezoekers. Er staan vrolijk gedekte tafeltjes in het gras. Een klein meisje uit de buurt komt de tuin in rennen. Roos, mag ik bloemetjes plukken net als vorige week voor in de vaasjes op tafel? Ja hoor, dat mag. Alleen de bloemen bij het hek hè?!? Ja alleen bij het hek. Even later vult ze de vaasjes met water en kleurige zomerbloemen: goudsbloemen, korenbloemen, bolderik, kamille enz. Trots zet ze de bloemetjes op tafel. Een man van 91 komt de tuin inlopen, “wat heb je dat prachtig gedaan” zegt hij. Het meisje lacht vriendelijk naar hem, terwijl hij een tafeltje onder de boom uitzoekt, waar hij even later geniet van verse kruidenthee en zelfgebakken taart. Een paar wandelaars zijn blij verrast dat de tuin open is. Ze vragen of ze even rond mogen kijken. Natuurlijk mag dat. Op de tafel liggen

mapjes met daarin foto’s en de Bijbelse betekenissen van de diverse planten in de tuin. Buurtkinderen spelen met de foto’s het spelletje memorie. Ze kijken ernaar en rennen dan de tuin door op zoek naar die ene plant of bloem. Terwijl een jong gezin met hun baby neerstrijkt op het gras, heeft één van de kinderen een plantje gevonden en roept: “ik weet waar deze staat. Deze staat bij Jezus!” ( Dat is het grote beeld in de tuin, het H. Hartbeeld). Ze hebben de altijd groene buxus gevonden die in Midden- en Noord Europa symbolisch de vervanger is van de dadelpalm. Met zijn stam recht door zee, zijn vruchten zoet en vol energie en met bladeren die altijd groen blijven, is de dadelpalm een aansprekend beeld voor leven en vruchtbaarheid. Daarmee ging de grote menigte Jezus tegemoet bij de intocht in Jeruzalem terwijl ze riepen: Hosanna, gezegend Hij, die komt in de naam des Heren! Dan zegt een Marokkaans jongetje: wij geloven ook in Jezus, maar dan anders. Onder de grote rode beuk praten en luisteren ze naar elkaar. Daarna gaan ze samen verder, opzoek naar de volgende bloem. De natuur verenigt, niet in woorden maar in de praktijk. Zomaar een dag in de Bijbelse theetuin van de Hofkerk. Ook dit jaar is de tuin weer open. Elke zonnige zaterdagmiddag van 13:00 tot 17:00 uur. U bent van harte uitgenodigd om een kijkje te komen nemen in deze prachtige tuin en heerlijk te genieten van diverse soorten kruidenthee en zelfgebakken taart. Ingang Theetuin Hofkerk t.o. Linnaeushof 97. Zie ook: www.hofkerk.nl Dit artikel verscheen ook in Dwars. ______________________

40 JAAR HOFNIEUWS Ons prachtige parochieblad “Hofnieuws” viert in oktober een jubileum. Al 40 jaar ontvangt u 10x per jaar dit blad. De redactie van Hofnieuws zoekt naar verhalen/annekdotes die gaan

over het ontstaan en bestaan van Hofnieuws. Misschien kunt u ons daaraan helpen? Vast wel! U kunt uw artikel sturen naar: [email protected]. Alvast bedankt!

BIJLMERBAJES ZOEKT VRIJWILLIGERS Iedere week worden op zaterdag- en zondagochtend kerkdiensten in de Bijlmerbajes gehouden voor de gevangenen. Voor het ondersteunen van deze kerkdiensten zoeken we vrijwilligers. Vind je het leuk één keer in de maand op een zaterdag- of zondagochtend mee te helpen bij het neerzetten van stoelen, zetten van koffie, vouwen van liturgieën, aanvullen van de kaarsjes en natuurlijk het meevieren van de diensten samen met de gevangenen -als afgezant van de kerken buiten de bajes- stuur dan een emailbericht aan Rogier Schravendeel, [email protected] ______________________

ACTIE KERKBALANS 2013 – DE STAND Binnengekomen tot 31 mei: € 26.856,44. (31 maart: € 20.844,57) Het bedrag, dat we in onze begroting hebben opgenomen als opbrengst Kerkbalans is: € 56.000,-. Dat betekent dat er iedere maand € 4.541,67 moet binnenkomen. De stand op 31 mei 2012 was € 32,214,34. Doe mee met Kerkbalans. Hiermee ondersteunt u onze kerk en parochie financieel. Wat zou het prachtig zijn als alle parochianen, naar draagkracht, kerk en parochie willen blijven steunen. Mogen we op u rekenen? Ingbank rek.nr. 122588, t.n.v parochie HH. Martelaren van Gorcum of banknummer 3344 42 818 van onze eigen Stichting Restauratie Kanjermonument Hofkerk. De giften naar de Stichting zijn UITSLUITEND bedoeld voor het gebouw en de inventaris. ______________________

DANK – DANK – DANK – DANK Beste pastores en parochianen van de Martelaren, Heel hartelijk dank voor al uw goede wensen, kaarsen, bloemen, kaarten (Jan bedankt) en bezoeken aan het verpleegtehuis Gaasperdam. Sinds 6 juni jl. ben ik weer thuis in de Von Humboldtstraat maar Bep is nog steeds in het verpleegtehuis Gaasperdam en het gaat niet goed met haar. Gelukkig bestaat er een grote kans dat zij wordt opgenomen

in Amsta (het vroegere Tabitha), dan zit ik weer vlak bij haar en hoef ik niet meer dagelijks naar Gaasperdam te reizen. Nogmaals onze grote dank voor alles wat u voor ons gedaan hebt. Dit is de Martelaren zoals wij haar kennen. Hans en Bep de Lange

STAP VERDER Diaconaal Oecumenisch Centrum Zuidoost door: pastor Albert Koot De flatwoning op Hoogoord, vlak bij winkelcentrum De Poort, in Amsterdam-Zuidoost, is een bijzondere plek. Hij bestaat nu drie jaar en wordt druk bezocht. Hij heet "Stap Verder" en is opgezet door de vier kerkgemeenschappen van De Nieuwe Stad: Lutheranen, Protestanten, Katholieken en de Evangelische Broedergemeente. Mensen kunnen er terecht met hun vragen. Meestal mensen die onvoldoende verblijfspapieren hebben. Wij noemen hen ongedocumenteerden, want het woord 'illegaliteit' doet denken aan Hannie Schaft en Anne Frank. We hebben er twee hoofdactiviteiten: spreekuur en taalles. spreekuur Een greep uit de spreekuur-vragen: Mijn vrouw is hoogzwanger en wij worden uit onze onderhuur-woning gezet. Ik heb aanmaningsbrieven van het incassobureau en van de huisbaas en van de energiemaatschappij. Voor mijn trauma-medicijnen heb ik persé een goede slaapplaats nodig, dat kost geld, heeft u dat voor me? Mag ik hier op de computer een sollicitatiebrief schrijven? Mag ik hier eten, douchen? Heel diverse vragen dus. Die des te moeilijker zijn naarmate iemand onvoldoende verblijfspapieren heeft. Dikwijls, als iemand hier weinig perspectief heeft, verwijzen wij naar een instantie die hulp in natura geeft bij een plan voor terugkeer naar het land van herkomst, de I.O.M., International Organization for Migration. Gelukkig hoeven we niet op alle vragen een antwoord te weten. Want "Dokters van de Wereld" (Médecins du Monde) houden ook bij ons spreekuur, zij weten veel mensen 'een stap verder' te helpen, verwijzen door naar voedselbank, medisch spreekuur, sociaal spreekuur, fiets- of computerles. taalles De taallessen worden gegeven door vrijwilligers aan diverse groepen: beginners, gevorderden, overdag en in de avond. Er wordt een goed methode-boek gebruikt. Ongeveer evenveel

mannen als vrouwen doen er aan mee. Totaal zo'n vijftig mensen. Aan het eind ontvangen zij een certificaat. In het taalles-project werken we als lokale kerken samen met de S.M.A., Societas Missiones ad Afros, een katholieke missiecongregatie werkzaam in Afrika. Dus midden in de Amsterdamse Poort zijn de kerken van Zuidoost actief aanwezig. Ook de geloofsgemeenschappen in de omgeving steunen 'Stap Verder'. Als u mee wilt doen, bijv. als medewerker bij de taallessen, of als chauffeur om mensen naar de kledingbank te brengen, of bijv. als secretaris van het bestuur, of wilt u zomaar eens kijken, u bent van harte welkom. Hoogoord 187A, 1102 CJ Amsterdam Zuidoost, tel. 020-8457566, www.stapverder.org ______________________

PRIJSVERHOGING KOFFIE PER 1 AUGUSTUS Kan u het koffiedrinken na de dienst op zondag ook zo waarderen? Al 35 jaar ontmoeten we elkaar onder het genot van een heerlijke kopje koffie met een koekje. Dit gebeuren is van grote waarde. Dankzij de vele vrijwilligers hebben we de prijs laag kunnen houden in vergelijking met de horeca. De vergoeding van € 0,25 die we tot nu toe hebben gevraagd, is sinds de invoering van de euro niet meer verhoogd. We kopen de koffie e.d. in uit de opbrengst van zondagmorgen, de collecte en/of de gezinsbijdrage zijn voor andere zaken bestemd. U zult begrijpen dat we dit financieel niet vol kunnen blijven houden. Naast de benodigdheden als koffie, koffiemelk, suiker en limonade die in de afgelopen 11 jaar verhoogd zijn, moeten we ook zorgen voor een reserve. Bijvoorbeeld om de koffiezetapparaten en koffiekannen te vervangen, of serviesgoed aan te vullen. We hebben dan ook besloten om

de prijs te verhogen van € 0,25 naar € 0,50. Het tweede kopje blijft gratis. ______________________

MIVA COLLECTE: ‘Help de kinderen in Brazilië’ Tijdens de MIVA collecte staat het werk van Zuster Maria Lijnen en Pater Christiano Joosten centraal. Zuster Maria Lijnen heeft in Bayeux een centrum opgericht voor kinderen uit arme wijken. Met onderwijs, sport, muziek en kunst voorkomt ze dat deze kinderen op straat belanden, tussen de drugsbendes en het geweld. Pater Cristiano Joosten zet zich in Campina Grande met het Kinderpastoraat in voor moeders en kinderen in een arme plattelandsstreek. Beiden hebben MIVA gevraagd om een auto. “Zonder vervoer staan we stil. Met een auto kunnen we zoveel meer mensen bereiken,” legt pater Cristiano uit. Een auto is in deze arme plattelandsstreek geen luxe. Her en der rijdt er een paard en wagen, wie geld heeft kan meerijden met een motortaxi, maar de meeste mensen gaan te voet over deze stoffige zandwegen, onder de brandende zon. “De afstanden zijn hier enorm. We kunnen lang niet alle gezinnen bereiken zonder auto. Als we op huisbezoek gaan en er is een kind ziek, dan heeft de familie geen geld voor vervoer. Dus ook in dat soort situaties kun je met de auto een helpende hand bieden. Je moet elkaar helpen, nietwaar.” Zuster Maria kan dit beamen. “Als de nood aan de man is, dan wil je graag wat voor de mensen kunnen doen. En een auto is dan pure noodzaak, om zieke kinderen naar de dokter te kunnen brengen, of families te helpen. Ook kunnen we dan onze inkopen doen, want de kinderen krijgen hier op school een warme maaltijd. Een belangrijke reden voor ouders om hun kind naar school te sturen.”

U kunt een gift overmaken op banknummer 29501 t.n.v. MIVA, Breda of tijdens de collecte op zondag 25 augustus zie ook:www.miva.nl _____________________

25 JAAR KOSTER – BEDANKT EN GEWELDIG! Op deze wijze kan ik het heel erg kort houden. Maar dat doet geen

recht aan iedereen die op welke wijze dan ook een bijdrage heeft geleverd aan dit prachtige feest. Hoewel de start van mijn kosters activiteiten in maart 1988 moeizaam begon. De toenmalige koster legde abrupt zijn werkzaamheden neer. Dit betekende dat er met de goede week geen koster meer beschikbaar was. Omdat ik al jaren nauw bij het kosterswerk betrokken was, lag de stap voor de hand. Ik wilde het wel voor 1 jaar proberen. U allen heeft kunnen ervaren hoe het in die 25 jaar is vergaan. Met veel plezier maar ook met een lach en een traan zijn de 25 jaar voorbij gevlogen. Op tweede paasdag, 1 april jl. stonden Ton en Astrid Broerse bij mij op de stoep met bloemen en gebak. Het was de dag dat ik officieel 25 jaar koster was in de Martelaren. In de week voorafgaand aan het feest werd mij bijna de toegang tot “mijn “kerk ontzegt. Nu begrijp ik waarom. De dag begon met het opspelden van een corsage gevolgd door een mooie en bijzondere viering. Vereerd voelde ik mij met de vergelijking die pastoor Kimman maakte tussen de huidige Paus Franciscus , komende uit de Jezuïeten orde, en de koster in het algemeen: “Je moet wel een beetje eigenwijs zijn om je zo voor de kerk in te zetten”. Ik moet eerlijk zeggen, die eigenwijzigheid kan ik niet ontkennen. Aan het eind van de viering kwam de toespraak van de voorzitter van het parochiebestuur, Ton Broerse, mooie woorden als onderstreping van 25 jaren inzet voor de parochie, de uitreiking van het kosters ereteken en de Penning van Verdiensten van de Martelaren. Trots voel ik dat ik mij mag scharen in het rijtje van onder ander de heer Blokdijk, Bert en Anneke van Horsen maar ook bij Ida en Wim Nijpels en bij mijn ouders, Jan en Plony Hilhorst. Naast de mooie foto’s van het Tabernakel en Maria van altijddurende bijstand heb ik vele cadeaus mogen ontvangen. Groots was het feest na afloop van de viering in de Koffiebeuk. 25 Mensen die wat mochten vertellen over mij als persoon en koster. Afgewisseld met muziek en zang van de koren.

Bijzonder dat juist Eugene Schaëfer de spreekstalmeester was. Een kroon op onze vele activiteiten tijdens verschillende feestelijkheden. Tussen door mocht Nico nog een verlaat cadeau namens de kosters in ontvangst nemen voor Malawi, dit vergde nogal wat contacten wat ons in september niet lukte. Na het feest in de koffiebeuk, was er de lunch en een gezellig samen zijn met familie, vrienden en bekenden. Hier werden herinnering uit die 25 jaar opgehaald maar ook gekeken naar de toekomst. Ik heb daar van de gelegenheid gebruik gemaakt om alle kosters het kostersinsigne op te spelden. Het is mij immers in de 25 jaar duidelijk geworden dat de taak van koster niet iets is wat je eventjes doet,. Het is een taak die je extra doet naast al je anderen bezigheden. Ik ben dan ook heel blij en trots met onze enthousiaste kostersploeg en ik hoop daar nog vele jaren mee te mogen samenwerken. U leest het goed. Hoewel men wel eens zegt dat je op het hoogtepunt moet stoppen, zal ik voorlopig nog wel even door gaan. Wanneer u Hofnieuws uit de afgelopen tijd nog eens door leest zult u zien dat wij met zijn allen voor flinke uitdagingen komen te staan. Ik wil graag met mijn kostersploeg een bijdrage aan leveren. Tenslotte mocht ik op 2 juni uit handen van Ton en Astrid Broerse een mooi fotoboek als herinnering van deze dag in ontvangst nemen. Ik noem geen namen om iedereen te bedanken , maar ik eindig zo als ik begon: Bedankt en Geweldig! Bert Hilhorst ______________________

VAN DE VOORZITTER Twee belangrijke items spelen dit jaar voor onze parochiegemeenschap: de fusievoorstellen van het bisdom en onze plannen voor een verantwoorde exploitatie van kerkgebouw en pastorie. De vergaderingen en besprekingen over de voortgang van de regio-vorming zijn momenteel in volle gang; het overleg met het bisdom over de exploitatie van de gebouwen in samenwerking met NV Stadsherstel wordt voortgezet. Regio-vorming In de vorige aflevering berichtte ik u over de besprekingen in de regio i.v.m. de voorstellen van het bisdom. Op 9 april werd namens de parochiebesturen in de regio's Oost/Diemen en Zuidoost/Duivendrecht

een brief naar de commissie DCRK gestuurd. Hierin werd verslag gedaan van onze vorderingen. Aangegeven werd, dat de parochies opteren voor een convenant in plaats van een verdergaande fusie, zoals het bisdom voorstelt. Hierop reageerde de commissie op 18 mei per brief. Hierin stelde de commissie dat zij van mening is, dat er geen tussenstap via een convenant gezet hoeft te worden, maar dat er overgegaan kan worden tot de vorming van één bestuur. In de gezamenlijke vergadering van de parochiebesturen op 21 mei bleek men echter unaniem van mening, dat we eerst toch de weg van het convenant op willen. In deze bijeenkomst werden werkgroepen opgericht: één werkgroep stelt de tekst op voor een convenant, naar aanleiding van de reacties in de vergadering en de tweede werkgroep richt zich op het beter in kaart brengen van de financiële situaties van de verschillende parochies. Als gast-parochie waren parochiebestuursleden aanwezig uit Ouderkerk (H. Urbanus). Zij kwamen zich oriënteren op de situatie in onze regio's. Ouderkerk zocht aansluiting bij de regio Zuid/Amstelland, maar wilde daarbij niet fuseren. Wellicht zijn ze bij onze regio's aan een beter adres; voorlopig zullen de Ouderkerkers als waarnemers onze vergaderingen bezoeken. Op 9 juli is de volgende bijeenkomst van de regio-parochies. Ook het pastorale team van de beide regio's heeft eind mei vergaderd. De pastores hebben een gezamenlijke rooster voor de zondagvieringen opgesteld. Hierbij bleek dat er enige uitwisseling van pastores op gang komt tussen de kerklocaties en dat er op zondagen op meerdere plaatsen Eucharistievieringen in de regio zijn. Er wordt ook gewerkt aan een periodiek overzicht van alle vieringen in de parochiebladen en websites. Men gaat tevens onderzoeken hoe we wellicht tot een gemeenschappelijk parochie(regio)blad kunnen komen. Kerkexploitatie Zoals in vorige afleveringen van Hofnieuws werd vermeld, zijn er in het afgelopen jaar vele besprekingen gevoerd met NV Stadsherstel, teneinde te zoeken naar mogelijkheden voor een gezamenlijke (dekkende) exploitatie van kerkgebouw en pastorie. De stukken hierover werden in april naar de afdeling Economie van het bisdom gestuurd. In een gesprek hierover gaf de bisdom-econoom aan dat men dit unieke voorstel (men kent dergelijke constructie in het bisdom nog niet) wil beoordelen in de commissie REA (gebouwzaken). De resultaten van de bevindingen van deze commissie wil men begin juli met ons bespreken. Dus: wordt vervolgd! Droevig nieuws

Begin juni werden wij opgeschrikt door overlijdensberichten uit onze eigen gemeenschap van twee actieve vrijwilligers: dhr. Jos La Poutré en dhr. Wim Grootveld. Wim zorgde jarenlang -met opgewekt humeur- voor het wekelijks stencilen van de zondagse boekjes en maandelijks de grote oplaag van Hofnieuws. Ook schreef hij dikwijls een dichterlijke bijdrage voor ons parochieblad. Jos La Poutré was vele jaren deelnemer van de ochtendgebedsgroep. Hij was enige jaren lid van het Dames- en Herenkoor, was medeoprichter van het Verrijzeniskoor (dat vieringen in de Bijlmerbajes opluistert) en heeft ook o.a. enige tijd de notulen van de PB-vergadering gemaakt. Beide heren laten lege plekken na; we zullen ze met eerbied en gebed herdenken. Tot slot Enkele weken geleden is door Frans Woortmeijer (dank daarvoor!) een nieuwe parochiegids samengesteld met alle nuttige informatie over vrijwilligers en commissies. Met adressen, telefoonnummers en e-mailadressen van enkele honderden medewerkers die -gode zij dank- onze parochie levend en levendig houden. Wanneer u dit leest, ben ik al enkele weken van mijn vakantie aan 't genieten. Ook u wens ik een mooie zomerperiode, waarin u mag genieten van natuur en cultuur om u heen (ver weg of dichtbij), die ons leven zo aangenaam maken. In het nieuwe seizoen hoop ik u weer op de hoogte te houden van bovenvermelde ontwikkelingen die in de komende maanden verder hun beslag zullen krijgen. Ton Broerse _______________________

WANDELEN MET DE FRANCISCAANSE BEWEGING

De Franciscaanse Beweging (FB) organiseert op zaterdag 27 juli 2013 (van 10.30 tot 16.30 uur) vanuit Nijmegen/Heilig Landstichting een wandeling van ongeveer 13 kilometer. Inschrijven voor de wandeling is mogelijk in Hotel Courage Sionshof vanaf 10.30 uur (Nijmeegsebaan 53, 6564 CC Nijmegen/Heilig Landstichting). Dit is tevens het eindpunt van de wandeling, die van start gaat om 11.15 uur. Deze franciscaanse wandeling staat in het teken van het thema ‘Eenvoud’, jaarthema van de Franciscaanse Beweging. Er wordt gelopen in groepjes onder leiding van iemand van de FB. Het is een mooie, afwisselende wandeling ten oosten van Nijmegen, door bossen, langs akkers en over glooiende, open vlaktes met fraaie vergezichten. Aanmelding en meer informatie: via de mail [email protected] of telefonisch: 073-6131340. _______________________

ZOMERACTIE FRANCISCAANSE GIDEONSBENDE Eropuit - eenoudergezinnen en vakantie De nieuwe actie van de franciscaanse Gideonsbende is gericht op kinderen in éénoudergezinnen die niet met vakantie kunnen. De bende roept op om in de zomermaanden die kinderen iets leuks aan te bieden, zoals een rugzakje gevuld met bijvoorbeeld tekenen knutselspullen, een boekenbon, iets lekkers; trein- en pretparkkaartjes van supermarkten; boeken en spellen die ongebruikt in de kast staan. Iedereen gaat graag op vakantie, maar helaas is dat niet voor alle kinderen weggelegd. Als je in armoede opgroeit, heeft dat effect op een heleboel terreinen. Dat ervaren heel wat eenoudergezinnen en ‘moedergezinnen’ in het bijzonder. Hun kinderen hebben minder kans om mee te doen (denk aan sportclubs, muziek, creatieve clubs). Vaak is er geen geld voor nieuwe kleding en gezond voedsel. Schoolkosten zijn soms hoog: schoolreisjes, een computer en internet: voor veel gezinnen een normale zaak, maar niet als je op of onder het

minimum leeft. En zes weken vakantie is lang, als je niet op stap kunt gaan en weinig afleiding hebt. De situatie van armoede kan de Gideonsbende niet zomaar oplossen, maar de bende wil wél iets doen. Met deze zomeractie hoopt ze zoveel mogelijk mensen te bereiken die iets kunnen en willen doen voor de betreffende kinderen. Vraag een flyer aan met suggesties en tips via: [email protected]

DE FAMILIE CORDAID Wie, wat is Cordaid? Zoals in het bedrijfsleven, zoeken ook charitatieve organisaties naar wegen om de kosten te drukken en slagvaardiger te kunnen opereren. Vormen van samenwerking of zelfs gehele fusies zijn aan de orde van de dag. Om dezelfde redenen zijn in 2000 drie grote organisaties tot één organisatie gefuseerd onder de naam Cordaid, te weten: Memisa, Mensen in Nood en Vastenactie. Later zijn daar Kinderstem, Bond zonder Naam en Cordaid Microkrediet bijgekomen. Omdat de individuele familieleden u wellicht nog niet zo bekend zijn, worden ze hieronder aan u voorgesteld. Cordaid Memisa staat voor de opbouw van structurele gezondheidszorg Cordaid Mensen in Nood voor noodhulp en wederopbouw Cordaid Kinderstem richt zich op hulp aan kinderen in sloppenwijken Cordaid Bond Zonder Naam wil naastenliefde en solidariteit in Nederland bevorderen Cordaid Microkrediet verstrekt kredieten aan kleine ondernemers in ontwikkelingslanden Cordaid Vastenactie steunt kleinschalige, concrete projecten gericht op structurele armoedebestrijding Katholieke traditie Deze organisaties hadden een lange katholieke traditie, teruggaand tot het begin van de vorige eeuw. Zij werkten vanuit de evangelische opdracht van solidariteit met mensen die om welke reden dan ook hulp nodig hadden. Gesteund door brede lagen van de Nederlandse bevolking konden zij het werk van de honderden Nederlandse ordes en congregaties van priesters, zusters, broeders en vrijwilligers bijstaan in hun zorg voor de mens. In die traditie staat Cordaid nog altijd. Van missionarissen naar lokale partnerorganisaties De afgelopen twintig jaar steunde Cordaid steeds meer ontwikkelingsorganisaties. Ook organisaties die niet meer direct met missionarissen verbonden waren. De omstandigheden zijn veranderd. Het

aantal Nederlandse missionarissen neemt in snel tempo af. Het evangelie en de daarop gebaseerde katholieke sociale leer is en blijft echter de inspiratie van Cordaid. De missionarissen hebben het werk in veel gevallen overgedragen aan lokale organisaties in de ontwikkelingslanden. Zij geven nu steun aan de armen en dragen bij aan de opbouw van maatschappelijke organisaties. Cordaid werkt samen met meer dan duizend lokale organisaties wereldwijd.

PERSONALIA Onze overledenen: Wim Grootveld 66 jaar Hoe verdrietig, dat Wim zo plotseling gestorven is. Het is onvoorstelbaar, maar het is wel waar. Zaterdagavond 1 juni, Wim ging na het eten, zoals hij gewend was, even liggen, wat lezen, wat luisteren, of gewoon een oogje dicht. En dan wordt hij niet meer wakker. Wim was een creatieve jongen, hij schreef liedjes en begeleidde zichzelf op de gitaar, hij schreef hoorspelen, die op de radio werden uitgevoerd, en toen hij Loes leerde kennen, sprongen al zijn dichtaders open, voor haar schreef hij stapels gedichten. Loes en Wim kregen twee dochters: Irma en Sandra. Zij hadden het goed met elkaar. Helaas was er ook een zwarte bladzijde in zijn levensverhaal. Zware depressies overvielen hem. Door diepe, diepe dalen is hij gegaan. Na zijn 40ste werd zijn ziekte wat behandelbaar, kwam zijn leven in een wat rustiger vaarwater. Rust en regelmaat had hij nodig. Een grote steun voor hem was Laska, zijn hond, zijn alles. 15 Jaar was zij zijn maatje. Zij bracht hem het ritme in zijn leven om op de been te blijven, elke dag naar buiten, elke dag een straatje om, om de andere hondjes te ontmoeten, en de mensen, die bij hen hoorden. Wim werd een graag geziene figuur in de buurt. Bijna 40 jaar woonden Loes en Wim in de Dulongstraat, zij kenden iedereen, maar iedereen kende ook hen. Zo wist men, dat Wim vrijwilligerswerk zocht. Iemand vertelde Loes in de bakkerij dat de kerk een drukker zocht, is dat niet iets voor Wim? Hij was toch drukker geweest? Dat was het helemaal. Het klikte gelijk tussen Wim en Zuster Everharda en voortaan verzorgde Wim het drukwerk voor de Christus Koningparochie. En toen in 1996 de Christus Koningkerk moest sluiten, meldde hij zich bij de Martelaren van Gorcum, de Hofkerk. En Wim voelde zich snel thuis bij ons.

Elke woensdagmorgen was hij met veel plezier aan het werk. Hij zette de koffie, voor anderen, zelf dronk hij een glas water, en leefde mee met ieders wel en wee. Wim, een man met wie je kon praten. Zijn aanwezigheid op de pastorie schiep sfeer, gezelligheid, ja vriendschap! Met grote zorgvuldigheid maakte hij de boekjes, voor iets extra’s kon je hem altijd vragen, en hij leefde mee met alles wat er in zo’n parochie gebeurt, hoogtepunten, festiviteiten, maar ook ziekte, verdriet, dood. Wim voelde zich bij ons betrokken, hij werd geen kerkganger, maar wel dichter. Ieder Hofnieuws verrijkte hij met een gedicht, dat hoorde bij de tijd van het jaar, bij een feest dat kwam of bij iets dat Wim op zijn hart had. Wim Grootveld was niet de copyprinter, hij was de dichter. Wim was een graag geziene man. Elke dag liep hij zijn paadje, maakt hij een praatje. Wat zal hij gemist worden. Ook hier op de pastorie. Ook hier in Hofnieuws.

Fluisteren Als iemand vraagt hoe gaat het met je doe je geen afbreuk aan het spel Je zegt beleefd ik red me wel plichtmatig licht je maar je petje Wat helpt het als je gaat staan klagen al steek je nog zo slecht in 't vel je bent toch dapper alhoewel het schept een zeker welbehagen als iemand -doodgewoon op straat

wil weten hoe het met je gaat benieuwd is naar jouw fluisteren bereid is om te luisteren. Wim Grootveld

Gerda Mol 96 jaar Ze was de 2e van een gezin van vier kinderen. Haar gezondheid was broos. Een huwelijk ging zij uit de weg, want een gezin met kinderen zou ze niet aan kunnen. Zij bleef in het ouderlijk huis op de Middenweg en verzorgde haar ouders tot hun dood. Daarnaast werkte ze als coupeuse en via de bladen van de geïllustreerde pers (De Margriet) heeft zij ongetwijfeld heel veel vrouwen en wellicht ook mannen geholpen om kleding te maken. Zij had plezier in haar werk. Met haar 60ste kon ze met pensioen. Met pijn in het hart vertrok ze. Men had haar gezegd: ‘als je opvolgster niet bevalt, mag je terugkomen’. Maar na drie maanden taalde ze niet meer naar haar werk. Ze genoot van haar vrijheid. Ze ging op reis! In 1981 verhuisde zij naar een flat in Diemen waar zij tot november 2010 zou wonen. Vriendschap kreeg ze met Frits Oeverhaus, een oude bekende uit een koor van vroeger, een vrijgezel. Met hem kende ze een tiental prachtige jaren. Hij had veel gereisd. Samen maakten ze die reizen nog eens. Gerda moest rijden. Hij had geen rijbewijs. ‘Dat was wel gemakkelijk voor hem’. Hoe jammer, dat die tijd zo kort mocht duren. Hij werd ziek en stierf. Gerda was bovenal muzikaal, zich uitende in pianospelen, zingen en dirigeren. Na de dood van haar moeder werd ze lid van het Dames- en Herenkoor, en wat later ook van het Dameskoor. Op 87 jarige leeftijd stopte ze. Gerda kende een goed leven. Heel blij was ze met haar familie. Ze had een enorme belangstelling voor haar neven en nichten, hun partners en hun kinderen. Zij kende ze bij naam en toenaam. Bij hen heeft zij een onuitwisbare herinnering achter gelaten. Ze was een gelovige vrouw, respectvol naar anderen. In oktober 2010 kwam ze ten val en brak haar heup. In het verpleeghuis slaagde zij er met haar vechtlust en wilskracht toch weer in te kunnen lopen, achter een rollator. De trap oplopen naar het appartement ging echter helaas niet meer. En zo kwam zij uiteindelijk in De Luwte (Amstelveen) terecht waar zij tot haar overlijden heeft gewoond.

Jos La Poutré 65 jaar Maandag 3 juni stierf Jos. Hij was een trouw kerkganger. Jos was rijk met zijn geloof, hij drong het niemand op, maar hij gunde het een ieder. Hij zong bij diverse koren, maar hij was vooral de gangmaker van het Verrijzeniskoor, het koor, dat in de gevangenis zingt. Ook was hij vele jaren de voorbidder van het ochtendgebed. Dat gebed heeft hij onze kerk gegeven. 11 Maanden geleden werd hij ziek. Klagen deed hij niet. Hij vond veel steun in zijn geloof en in de mensen om hem heen. Hij weigerde morfine en behield zijn waardigheid en humor. Zijn zoon Ivo vertelde: Je was een van de eerste vaders in Nederland die vier dagen per week werkte. Hierdoor zag ik je vaak als ik van school kwam. Het was een bewuste keuze van je om niet alleen op werk te focussen, maar ook op familie en de passies die je had. Deze keuze heb ik altijd bewonderd. Voor jou ging het nooit vanzelf. Je was de man die altijd moest strijden om dingen gedaan te krijgen. Aan de andere kant was je ook iemand die erg veel inhoud, kennis en diepte had, en altijd veel liefde en belangstelling toonde voor de mensen om je heen. Hoewel je geen 90 jaar geworden bent, heb je intens geleefd en heb je het maximale eruit gehaald. Zijn vrouw Mieke vertelde: Jos vond de laatste jaren steeds meer troost en rust in zijn geloof. De periode van zijn ziekte kon hij doorstaan door steeds weer in gebed te gaan. Hij trok zich dan terug in zijn studeerkamer waar hij een altaartje had ingericht. De weg hiernaartoe verliep grillig. Als jonge jongen zette hij zich in voor de antivivisectie, als student was hij marxist en hield hij zich bezig met anti-imperialisme scholing. Later weer schreef hij een boek over zelfzorg voor manisch-depressieven en was hij actief in de psychiatrie. Zo was hij altijd actief op diverse maatschappelijke terreinen. De laatste tijd nog voor de Cliëntenraad van Midgard, waar onze oudste zoon Toon woont. Jos ging altijd volledig op in zijn passies, voor 100% en niet minder. Nu is er een einde gekomen aan het leven van Jos. Hij aanvaardde zijn ziekte op een bewonderenswaardige manier. Geen klacht kwam er over zijn lippen. Hij was voor ons allemaal een voorbeeld van hoe je met ziekte om zou kunnen gaan. Hij was een fel tegenstander van overbehandeling. Een onderwerp waar Jos in zijn tijd als beleidsmedewerker bij de Ziekenfondsraad, later het College voor Zorgverzekeringen, zich al mee had bezig gehouden. Doordat hij zich op een terughoudende manier heeft laten behandelen voor zijn ziekte heeft hij

tot voor een paar weken voor zijn dood heel veel kwaliteit van leven gehad. In deze periode sloot Jos zijn leven op een grondige manier af. Hij voerde gesprekken met Ivo, Marcella en met mij. Hij wilde perse stilstaan bij wat hij niet goed had gedaan. En vroeg daarvoor vergeving. Wat hij wel goed heeft gedaan, hebben we hem vaak verteld. Hierdoor is hij dichter bij ons komen te staan. Ook het contact met zijn broers Bert en Frans intensiveerde, wat hem goed deed. In zijn leven is Jos tegen veel weerstand aangelopen, ook dat hoorde bij Jos. Maar toch ging hij steeds door, op weg naar het doel dat hij voor ogen had. Zijn laatste doel, het rustig en blijmoedig aanvaarden van zijn dood, heeft hij meer dan bereikt. Ik kan niet anders zeggen dan: Jos, dit heb je knap gedaan. Rust zacht. Tijdens de afscheidsviering sprak pastor Frits Heyting. Hij schreef dit in memoriam. Ongeveer 8 jaar geleden leerde ik Jos kennen in de koffiebeuk van de Martelaren: een toegankelijk mens, met wie het niet moeilijk was in gesprek te komen. Hij vertelde over het boek, dat hij geschreven had voor de stichting voor manisch depressieven. Dit schrijven zat hem in 't bloed. Toen ik hem als trouwe bezoeker elke morgen trof bij het dagelijks ochtendgebed, kreeg ik al spoedig een serie teksten ter beoordeling toegezonden over geloof en kerk en over meer persoonlijke zaken. Het schrok hem niet af als ik het niet met hem eens was, integendeel. Dit tekent de mens die hij was: als hij ergens voor ging, dan ook voor de volle 100%. In zijn jeugd was hij een vurig aanhanger van het Marxisme; nu begon hij zich nu met volle overgave verder te verdiepen in het geloof van de kerk. Daarbij deed de parochie nooit tevergeefs een beroep op hem. Hoeveel moeite heeft hij zich niet getroost het koor voor de bewoners van de Bijlmerbajes van de grond te krijgen. Hoeveel uren heeft hij niet achter de computer gezeten om teksten van kerkvaders te verzamelen voor een boekje dat we aan het maken waren; en hoe vaak heeft hij niet de vloeren van de pastorie gedweild? Het bestuurlijke werk lag hem minder, omdat mensen elkaar nu eenmaal soms onheus bejegenen; en niet altijd recht door zee zijn. Als een echt gevoelsmens trok hij zich dit aan; en zag hij het als zijn opdracht te bidden voor hen die in zijn ogen verkeerd bezig waren. Toen hem later gevraagd werd de gebedsdiensten te gaan leiden, nam hij dit op zich omdat hij niet wilde weigeren; maar viel het hem zwaar, omdat hij zich niet waardig voelde anderen voor te gaan. Jos gaf op zijn eigen manier vorm aan zijn geloof, vooral in zijn vele

persoonlijke contacten, en in het bijzonder aan het eind van zijn leven, toen duidelijk werd dat er voor zijn ziekte geen remedie was. Zijn vrouw Mieke en zijn kinderen Toon, Ivo en Marcella, zijn familie en zijn vrienden hebben mogen meemaken hoe hij - helder tot het einde - zich niet vastklampte aan dit tijdelijke bestaan. Jos wist zich gedragen door de goede God, die zijn sterven heeft verlicht. Op maandag 3 juni is hij in alle rust thuis temidden van zijn gezin overleden. Zaterdag 8 juni hebben familie, vrienden en parochie afscheid genomen van een toegewijde man en vader en parochiaan. Frits Heijting Over sterven… Hein Blommestijn schreef over sterven en ik dacht aan Jos. We weten niet wat we met "ik" bedoelen en nog minder wat het woordje "God" betekent. We kunnen wel zeggen, hoe we heten, waar we geboren zijn, en nog een aantal autobiografische bijzonderheden. Een paspoort of een identiteitsbewijs brengt ons in de verleiding te denken dat daar staat wie we zijn. Maar wie zijn we werkelijk? Wie zijn we in Gods ogen? Wie had God voor ogen toen hij ons schiep? Onze ware identiteit als beeld van God moet nog onthuld worden. Dat is het eindpunt van onze levensreis. Pas in onze laatste adem, als we in onze uiterste kwetsbaarheid met lege handen voor God staan en ten volle beseffen dat we uit onszelf niets zijn, geven we God de kans om het schilderij dat Hij voor ogen had te voltooien. Zo worden we in ons sterven wie we eigenlijk zijn. Dit is een feest dat geen einde kent. We zijn dan definitief verlost van de verwachtingen van anderen, hun ideeën over wie wij behoren te zijn, hun projecties en projecten. En vervolgens het dwangbuis van ons eigen ideale zelf, want in de loop van ons leven zijn wij onszelf gaan zien in het verlengde van de verwachtingen van anderen. De realiteit van wie wij feitelijk zijn verdringen we, doordat wij ons hebben laten wijsmaken dat wij de ideale persoon zouden moeten zijn die onze opvoeding ons voorhield. Wanneer ik, op het ogenblik van het sterven, als de laatste kracht en weerbaarheid uit mij wegvloeien, in de uiterste eenzaamheid en stilte, mijzelf uit Gods hand ontvang, word ik eindelijk wie ik werkelijk ben: een onbegrijpelijke Godswonder. Dan pas treed ik ten volle binnen in de relatie die God met mij is aangegaan, en word ik wie ik ten diepste ben. ______________________ Onze dopelingen:

Anneke Aloserij

Riley Ricardo Heymans ______________________

FEESTBIJDRAGE VOOR HOFNIEUWS Beste Hofnieuwslezer, Al vele jaren ontvangt u van ons het kerkblad Hofnieuws. Wij hopen naar tevredenheid. Hofnieuws beleeft dit jaar zijn 40 ste jaargang. Dat wordt in het najaar gevierd. Hofnieuws is naast de website www.hofkerk.nl het contactorgaan van onze parochie. Wij beogen met Hofnieuws u te informeren over de activiteiten van de parochie en u een handreiking te doen over de verdiepingsmogelijkheden. U zult begrijpen dat het vervaardigen van een dergelijk blad niet zonder kosten is. Daarom vragen wij u ook dit jaar weer vriendelijk om een vrijwillige en eenmalige financiële bijdrage, zodat u ook de komende jaren weer kunt genieten van ons parochieblad. U kunt hiervoor onderstaande machtiging invullen óf een bedrag overmaken op ING. 122588 t.n.v. Parochie Martelaren van Gorcum, onder vermelding van ‘ Hofnieuws’. Wij stellen uw steun bijzonder op prijs. Bij voorbaat onze hartelijke dank. Met vriendelijke groet, Ton Broerse, voorzitter -------------------------------------------------------------------------------------------Machtiging Ik betaal via automatisch incasso aan de Parochie H.H. Martelaren van Gorcum, Linnaeushof 94, 1098 KT Amsterdam. Ik vul daartoe de onderstaande gegevens in. Mocht ik het niet eens zijn met een incasso dan heb ik de bevoegdheid om het bedrag binnen dertig dagen na afschrijving zonder opgave van reden bij mijn (post)bank terug te vorderen. Incasso opdracht: ondergetekende verleent hierbij een jaarlijkse

maandelijkse

eenmalige

machtiging om € ………………… per (datum) ……………………………. te laten afschrijven van zijn/haar bankrekening. Bankrekening:

……………………………………………………………….

Naam:

……………………………………………………………….

Adres:

……………………………………………………………….

Woonplaats:

……………………………………………………………….

Handtekening: ………………………………………………………………. Een berichtje naar de parochie is voldoende om de machtiging te laten stoppen.