Wij zijn twee vrienden ... jij en ik
Twee dikke vrienden ... jij en ik
voor Nona
voor altijd negen ... voor altijd in mijn hart
Kika Konijn Kika Konijn was een goede vriendin van alle dieren in het bos. Ze hield van iedereen en iedereen hield van haar. Kika Konijn was heel nieuwsgierig. Ze wilde graag álles weten. En daarom zei ze steeds tegen iedereen: Mag ik met je mee? Mag ik met je mee?
Op een dag was het net avond geworden. Aan de schemerige hemel was de maan verschenen. De maan … de mysterieuze maan … Daar wilde Kika Konijn álles van weten. Mag ik met je mee? vroeg ze aan de maan. Mag ik met je mee? En meteen viel Kika Konijn in een diepe slaap. En ze droomde … Ze droomde … Zoals ze nog nooit eerder had gedroomd. Ze droomde dat ze liep … Ze droomde dat ze rende … Dat ze steeds vlugger ging, en vlugger … Haar pootjes raakten de grond niet meer. Ze vlóóg gewoon. Ze zweefde … Zo licht als een veertje zweefde ze … Het was alsof ze uit haar lijf was gevlogen Zo zweefde ze …
De volgende morgen stonden alle dieren van het bos aan de deur van Kika Konijn. Waarom was ze niet naar buiten gekomen? Waarom hadden ze haar niet vrolijk ‘goeiemorgen’ horen zeggen, zoals iedere andere dag? Kika Konijn was nergens te bekennen. Wat waren de dieren treurig. Ze was hun allerbeste vriendin! Ze hielden zo veel van haar. Monica Muis, de Tweeling Mol, Kareltje Kikker en al die anderen …
Acht nachten lang lagen de dieren ontroostbaar in hun hol. Ze huilden. De tranen dropen langs hun snotterende snoetjes. Heel de tijd moesten ze denken aan Kika. Kika Konijn. Die zo vaak bij hen kwam logeren. Ze was lief. Ze was mooi. Zelfs haar náám was mooi. Kika. Hun eigen Kika … Maar op de negende dag besloten de dieren weer tevoorschijn te komen. Als Kika er dan niet meer was om méé te praten, dan moest Kika er maar zijn om óver te praten. Want als je verdriet hebt, helpt het om veel te praten. Dus praatten ze en praatten ze samen.
De Tweeling Mol vertelde: wij zijn een keer op wintersport geweest. Mag ik met jullie mee? vroeg Kika toen. En dat mocht. Maar bij de wedstrijd slalomskiën ging het al mis. Wij gingen keurig om de poortjes en Kika ging in één rechte lijn naar beneden. Dat ging natuurlijk een stuk sneller. En dus kreeg zij een medaille, en wij niet. En toen? vroegen de andere dieren. O, zei de Tweeling Mol. Toen vroeg ze of ze mocht logeren. Zoals altijd.
Kareltje Kikker kon geweldig goed springen. Ik ben een keer op een hek gesprongen, zei hij. Mag ik mee? vroeg Kika toen. En eigenlijk mocht dat niet. Veel te gevaarlijk. Maar ze deed het toch. Toen is ze ervanaf gevallen. Was ze zomaar één voortand kwijt. Wat natuurlijk best onhandig is voor een konijn. En toen? vroegen de andere dieren. O, zei Kareltje Kikker. Toen vroeg ze of ze mocht logeren. Zoals altijd.
Monica Muis hield heel erg van rennen. Op een dag wilde ik ´s morgens gaan hardlopen, zei ze. Mag ik mee? vroeg Kika toen. En dat mocht. Toen nam ze haar eigen muziek mee. Met haar eigen koptelefoon. Zij deed een oortje in haar oor. En ik kreeg een oortje in mijn oor. En toen? vroegen de andere dieren. O, zei Monica Muis. Toen vroeg ze of ze mocht logeren. Zoals altijd.
Zo bleven de dieren maar praten. Elk dier had zijn eigen herinnering aan Kika Konijn. Meezingen met koekjes bakken. Mooie stenen verzamelen. Boeken over vreemde muizen lezen. En Victor Vos zei: weet je wat Kika echt goed kon? Dromen! Ze kon dromen als de beste. De andere dieren knikten. Overdag, in de nacht, altijd was Kika Konijn aan het dromen. Daarom was het ook zo leuk als ze kwam logeren …
Toen iedereen klaar was met praten, was ook hun verdriet een beetje weg. Tussen hun tranen door moesten ze zelfs alweer een beetje lachen. Zo veel leuke herinneringen! En toen de avond was gevallen, keken ze met z´n allen naar de maan. Waar zou Kika zichzelf naar toe gedroomd hebben? dachten ze. Tegen wie heeft ze voor het laatst gezegd: Mag ik mee? Waar je ook bent, Kika, riepen ze, ik hoop dat je heel fijn aan het logeren bent. Dank je wel voor alles. En even, héél even leek het of de maan een knipoog gaf. De dieren keken elkaar aan en ze wisten het zeker … Kika had het gehoord …
