Werkbezoek Ymke, december juli 2003

Werkbezoek Ymke, december 2002 - juli 2003

Van december 2002 t/m juli 2003 ben ik, Ymke Hylkema, samen met mijn reisgenoot Sandra via Missie & Jongeren te gast geweest bij CARDS in India. M&J en CARDS boden mij een meeleefplek om te ervaren hoe het is om in een ontwikkelingsland te leven. Dit is een zeer rijke ervaring geweest. Ik heb met eigen ogen gezien hoeveel goeds een organisatie als CARDS kan doen voor de allerarmsten. Om een beeld te geven van mijn ervaring heb ik wat fragmenten achter elkaar gezet van emails die ik aan mijn achterban heb geschreven. Ik verbleef hoofdzakelijk in Hyderabad op het Child Guidance Center, een school en tehuis voor verstandelijk gehandicapte kinderen. Vandaar uit bezocht ik dorpjes, Bala Bata scholen, middelbare scholen en zelfhelpgroepen. Mijn emails geven een beeld van het leven in India: op de scholen, in de dorpen en van de Dalits.

Eerste bericht uit India We zijn nu net 1,5 dag in Hyderabad bij het tehuis voor verstandelijk gehandicapte kinderen. Twee meisjes van de staf ontfermen zich goed over ons. Ik heb me de eerste dag al meteen laten aankleden in Indiase kledij, heb ook al nieuwe slippers, enkelkettingen en henna op mijn handen. Ik lijk morgen net echt!! We wonen in een kantoortje tegenover het Child Guidance Centre. Dit is wel even wennen; het bed is eigenlijk gewoon een lage tafel met een groot doorgezakt kussen erop, de wc is een hurk-wc die niet doorspoelt en wc- papier moet in een aparte emmer. Gister (de eerste nacht) viel toen we naar bed gingen opeens het licht uit, na 5 minuten sprong dat gelukkig weer aan, maar kwam er geen water meer uit de kraan. De kraan van de wasbak doet het ook niet, dus we gebruiken eigenlijk alleen 2 emmers en een kraan. Een emmer als wasbak en om de wc mee door te spoelen en de andere gevuld met water als reserve als er weer geen water uit de kraan komt. Vanochtend hadden we weer wel water maar vanmiddag weer niet, dus dat is nog even afwachten hoe dat verder gaat. Maar ja dit hoorde allemaal bij het 'meeleven', dus je hoort ons niet klagen hoor! (nou ja, misschien soms een beetje..) De eerste kakkerlak is ook al gesignaleerd... Child Guidance Centre De afgelopen twee weken heb ik een beetje een indruk van de school proberen te krijgen door elke dag bij een andere klas te zitten. Er zit wel erg veel verschil tussen de klassen. Sommigen zijn al volwassen, maar kunnen niet praten en beginnen elke dag weer met hun naam te herkennen uit een aantal namen. De hoogste groep leert al redelijk wat engelse zinnen. Ik vind het nog steeds wel lastig communiceren omdat hun moedertaal toch echt Telugu is. Ben van plan om hard aan de Telugu-studie te gaan, maar het is er nog niet echt van gekomen... (heb al wel een boek, dus stap 1 is gezet). Mary, 22 jaar, is hier eigenlijk de manager van het Child Guidance Centre. Het is wel bijzonder om te zien hoe zo'n jong meisje hier de boel runt terwijl ze uit een heel arm 'Dalit' gezin komt. Dalits of ook wel 'onaanraakbare' zijn zo laag dat ze zelf buiten dit systeem vallen. De vader van onze begeleider Frank heeft in Guntur onder andere een middelbare school opgezet speciaal voor Dalit-kinderen, WEDS college. Veel meisjes van de staf (ook Mary) komen van deze school.

1/5


Maandag vieren we met de kinderen kerst. Ze hebben allemaal liedjes en dansjes ingestudeerd en maandag komen de ouders kijken. Wij hebben met een klein groepje 'old mac donald had a farm' ingestudeerd. Ze houden hier namelijk erg van dansjes, dit is niet echt een kerstdansje maar sloeg wel aan. Door de hele school hoor je nu regelmatig Hia Hia Hoo klinken. Het dorpje Pinnelli Ons verblijf in Pinnelli was ontzettend leuk. Ze leefden daar nog echt zoals 100 jaar geleden in NL. Het voelde een beetje als een openlucht museum. De meeste mensen woonden met het hele gezin in een klein hutje met rieten dak. (meestal 2 personen in 1 bed). Water moest gehaald worden uit de put. Mensen hadden of geen wc of een klein hokje achter hun huis. De familie waar wij sliepen had wel een stenen huis (CARDS-gebouw); 2 kleine kamertjes met 2 bedden. Sandra en ik sliepen samen in een bed, de twee kinderen (8 en 10 jaar) sliepen samen in een bed en vader (32) en moeder (25) sliepen op een matje op de grond (door ons uit hun bed verjaagd dus).

Op straat lagen veel menselijke en dierlijke uitwerpselen en af en toe en uitgeholde koe, die ze net hadden geslacht, waarvan het vlees (met een zwerm vliegen erop) uitgestald lag op een houten kar ernaast. Afval wordt door iedereen gewoon op straat gegooid of verbrand. De kinderen hadden vakantie en hadden dus alle tijd om ons de omgeving te laten zien. Was erg leuk! De meeste dorpelingen zijn boer en werken voor 1 euro per dag op het veld. Voornamelijk rijst, chilli's, katoen en Dahl (een soort erwt waar ze saus van maken die we elke dag bij onze rijst eten) wordt er verbouwd. Twee jaar geleden waren er ook 2 Nederlandse meisjes geweest, Marjolein en Marianka, zij bleven een maand. Het was zo mooi om te zien hoe zo'n diepe indruk die meisjes op de kinderen hadden gemaakt. Van iedereen waren zij 'best friends', en de kinderen wisten nog alle liedjes en spelletjes die ze hun geleerd hadden. Wij zijn er in totaal 9 dagen geweest ( 4 a 5 dagen was de planning, maar ja de Indian way van afspraken maken...) en ik heb het gevoel dat we echt een hele goede band met die kinderen hebben op gebouwd. Ik wil zeker nog een keer terug. Omdat die kinderen altijd zo vrolijk waren heb je eigenlijk helemaal niet in de gaten dat iedereen zo arm is. Maar het afgelopen jaar is het regenseizoen heel slecht geweest en daar hebben de boeren erg veel nadeel van. Veel ouders vroegen een beetje lacherig of we hun kind niet mee naar NL terug konden nemen. Ik vatte het maar als een grapje op en zei steeds: Oh ja hoor ze passen nog wel in mijn rugzak! De wegen zijn ontzettend slecht; meestal zijn er meer gaten dan wegdek. Als we per jeep of paard en wagen (ja,ja!!), naar een ander dorpje rijden is het hard werken om alle schokken op te vangen zodat je niet bont en blauw er uit komt! Het reizen per jeep is hier ook een hele belevenis: 22 personen + 2 geiten in 1 jeep!! ; 2 op de motorkap, de driver met 1 bil buitenboord en 4 man er naast, 2 geiten + 2 man op het dak, 4 man staand/hangend aan de achterkant van de jeep en de rest opgepropt op 2 bankjes. Ik voel me wel en beetje lomp als ik tussen al die smalle mannenlichaampjes zit. We zijn ook naar 2 Child Labour scholen geweest. CARDS heeft deze scholen speciaal opgezet voor werkende kinderen. Ze werken nu niet meer en krijgen eten op school. Deze

2/5


school is een voorbereidend jaar op een gewone school. In dit jaar probeert CARDS de ouders te overtuigen van het nut van een opleiding voor hun kinderen. De ouders krijgen zelfs wat geld om er voor te zorgen dat ze kinderen naar school blijven sturen. Ik had van tevoren wel gehoord dat CARDS veel goede dingen doet, maar als je die blije kinderhoofdjes ziet (waarvan je weet dat ze eerst elke dag stenen moesten verzamelen in een fabriek) besef je het je past echt. Levensverhaal van een CARDS-studente Een aantal van de meisjes van het degreecolleges in Guntur beginnen we nu ook steeds beter te leren kennen. Op het eerste gezicht leken het eigenlijk een paar giechelde pubermeisjes die constant je handje willen vasthouden en alles wat je aan en om hebt geweldig vinden, maar als je ze wat leert kennen dragen ze toch wel een hele geschiedenis met zich mee. Van de meeste is er wel een ouder overleden of is de vader alcoholist en drinkt al het geld op. Er waren wel periodes dat er nauwelijks eten was; alleen een beetje rijst en chilli. Ze moesten als kind ook meehelpen op het veld en doen dat nu ook in vakantietijd. Dat betekend dus in de brandende zon de hele dat gebukt staan voor 1 a 2 euro. De studenten worden gestimuleerd om in een meeting met ons hun levensverhaal te vertellen, maar dat lukt niet zonder tranen. Het verhaal van een van de studenten heeft me wel erg diep geraakt. Ze haalde altijd hele goede cijfers op school, beter dan de kinderen van de landlord waarvoor haar (onopgeleide) ouders werkten. Volgens haar was de Landlord jaloers en probeerde haar ouders ervan te overtuigen dat ze ook maar op het veld moest werken. Maar omdat ze echt niet wilde werken op het veld werd ze naar haar tante gestuurd om te studeren. Het liefste wou ze dokter worden, maar omdat de boeken van een social study goedkoper waren moest ze dat doen. Haar tante behandelde haar heel slecht en gebruikte haar als hulp in de huishouding. Ze slaagde voor haar eindexamen, maar met heel slechte cijfers. Maar door die slechte cijfers werd ze wel toegelaten op het gratis CARDS college (hier worden juist de dalits met de slechtste cijfers aangenomen). Daar slaagde ze het eerste jaar met de beste cijfers van iedereen. Haar vader leed aan astma. Haar moeder ging op het laatst alleen naar het veld en verdiende eigenlijk alleen om de dure medicijnen voor haar man te betalen. Zo voelde haar man dat in ieder geval want die pleegde daarom zelfmoord. In India moet de familie van de vrouw geld betalen (dowry) aan de familie van de man bij het huwelijk. Hoe hoger opgeleid de vrouw, hoe hoger de dowry want er moet een net zo hoog opgeleide man bij gezocht worden. Haar moeder wou dus dat ze zo snel mogelijk ging trouwen. Een paar maanden na het overlijden van haar vader werd het meisje naar huis geroepen met het bericht dat haar oma ernstig ziek was. Thuis aangekomen bleek dat niet waar te zijn, maar had haar moeder een huwelijk voor haar had geregeld voor de volgende week. Haar moeder dreigde met zelfmoord als ze niet zou trouwen. Het meisje zag dus geen andere mogelijkheid dan te trouwen met de jongen die ze alleen op een foto had gezien. Na het huwelijk ging ze zoals gebruikelijk bij de familie van haar man wonen. De jongen bleek helemaal niet christelijk en opgeleid te zijn zoals verwacht en was ontzettend lui. Ze werd erg slecht behandeld en als dienstmeid gebruikt. Ze durfde niet weg te lopen omdat ze bang was dat haar moeder dan zelfmoord zou plegen. Na een half jaar kwam haar neef haar eens opzoeken, zag haar toestand en nam haar mee naar haar moeder. Toen Frank in het dorp van haar moeder was en naar haar ging informeren ( Bij CARDS wisten ze allemaal niks van dat huwelijk, ze bleef gewoon opeens weg), zag hij hoe ze eruit zag en vroeg of ze terug wou komen naar CARDS college. Ze heeft inmiddels haar studie

3/5


afgerond en werkt nu voor CARDS. Dat is het verhaal van een meisje 23 jaar...

Dalits Op papier hebben de dalits alle rechten, maar omdat velen onopgeleid zijn weten ze dat niet en worden ze echt gebruikt door de landlords. De corruptie is hier ook echt ongelooflijk. Dalits zouden officieel goede leningen kunnen krijgen van de overheid, maar omdat ze alle tussenpersonen waarvan ze een stempel nodig hebben om te bewijzen dat ze echt dalits zijn zwartgeld moeten betalen, blijft er niks over. Er schijnen nog elke dag 7 incidenten te gebeuren waarbij dalits hun eigen uitwerpselen moeten opeten, in elkaar geslagen worden of wat je maar kan bedenken. Twee weken geleden werd er nog een man midden in het dorp aan zijn voeten opgehangen, chillipoeder in zijn kont en ogen gestopt en zijn geslachtsdelen afgesneden omdat hij iets had gestolen geloof ik. 5 dagen later overleed hij aan zijn verwondingen. Meestal is de familie te bang om naar de politie te gaan met zo iets en wordt er gezegd dat hij een door natuurlijke dood gestorven was. Happy Home, opvanghuis voor straatkinderen in Hyderabad Inmiddels heeft de officiële inauguratie van het ‘happy home’, huis voor straatkinderen, plaatsgevonden. Er wonen er inmiddels al een stuk of 25. De meeste woonden nog niet een hele lange tijd op straat, maar zijn weggelopen vanwege ruzies met hun ouders. Ze zien er dan ook over het algemeen eigenlijk goed verzorgd uit. Er zijn echt van die ontzettend schattige meisjes van een jaar of 7 bij met van die mooie gezichtjes waarvan je je haast niet kan voorstellen dat die überhaupt durven weg te lopen. Velen willen eigenlijk ook wel weer naar huis, maar zijn gewoon op de trein gestapt naar Hyderabad en weten niet precies waar ze wonen en durven eigenlijk ook niet meer zo goed terug. Er is hier in Hyderabad een speciale kindertelefoon waar de straatkinderen naar toe kunnen bellen en ze vervolgens bij een organisatie als C.G.C. plaatst. De kindertelefoon probeert ook contact te zoeken met de ouders als de kinderen dat willen. Het valt ook wel op dat de gehandicapte kinderen zichzelf veel minder goed op straat kunnen redden. Die komen hier aan zonder kleding en onder de infecties en littekens. Soms kunnen ze ook niet praten en zijn ze waarschijnlijk gewoon door hun ouders op het station achtergelaten. Hittegolf Het is hier nog steeds hittegolf zoals jullie zelfs al in de Nederlandse krant hebben kunnen lezen. Ik kan er zelf nog boven mijn eigen verwachting aardig tegen. De meeste mensen ondernemen gewoon niks overdag, het leven begint pas ‘s avonds of ‘s ochtends vroeg. Ze zeggen dat deze week de regen zal komen, dat hoop ik echt. Want er zijn inmiddels al 1700 mensen door de hitte overleden. Wij hebben geluk, want het C.G.C. is in de positie om een grote tank met water te kopen. De prijs daarvan is nu wel opeens 1,5 keer zo duur omdat ze het water ergens anders vandaan moeten halen. Maar de gezinnen in de straat staan elke ochtend in de rij met hun jerrycan hopend dat het water niet opeens op is. Ik krijg echt dorst bij de gedachte dat ik daar ook zou moeten staan... De regen is gekomen

4/5


De regen is gelukkig gekomen. Het valt dan ook meteen met bakken uit de hemel, de straten zijn binnen no-time grote modderpoelen en de elektriciteit valt ook vaak meteen uit. Na de eerste regenbui stond in de krant dat de eerste dode door de regen al was gevallen: onder een instortende muur gekomen. Het weer zit ze hier dus ook niet echt mee. Nu is het eigenlijk nog maar het pre-regenseizoen, de regen begint meestal pas s' avonds en dan ook nog niet elke avond. Maar ik kan me al wel iets voorstellen van hoe het hier tijdens de echte moesson zal zijn. Er zijn ook veel mensen die gewoon in tentjes slapen, hoe zij zich zullen redden tijdens de moesson vraag ik me echt af.

5/5

Werkbezoek Ymke, december juli 2003

Recommend Documents