Wereld vrouwen
Wereld vrouwen Het project Duizend en één Kracht – 2012 en verder en het project Toekomstcoach worden gefinancierd door gemeente Helmond, Skanfonds, Stichting Het R.C. Maagdenhuis, Coovels Smits Stichting, Stichting Thomas van Villanova en het Oranje Fonds. LEVgroep is de organisator en uitvoerder van beide projecten.
Tien verhalen uit de projecten Duizend en één Kracht & Toekomstcoach LEVgroep Helmond 2013
Mijn hart komt van ver….. maar dit is mijn haven, hier leg ik aan. Wat ik gemeen heb met de vrouwen in dit boek is dat onze wieg niet in Nederland stond. Deze wereldvrouwen lieten hun jeugd en vroege volwassenheid voorgoed achter en bouwden aan een nieuw bestaan in Nederland. Ik was een jaar toen mijn vader zijn gezin meenam uit Marokko om hier als gastarbeider te werken. We woonden in Maassluis, een dorp bij Rotterdam. Als kleuter merkte ik al dat we anders waren dan de anderen. We hadden een financiële achterstand en kregen lang niet zoveel als de Nederlandse kinderen. Ik wist al jong dat ik dat gemis wilde compenseren door een goede opleiding te volgen en
financieel onafhankelijk te worden. Mijn eerste baantje was een middagkrant bezorgen. Ik was tien jaar oud. Mijn ouders zorgden voor onderdak en voedsel. De rest regelde ik voortaan zelf. Ik heb dus al jong geleerd om zelfstandig te zijn, door te zetten en mijn eigen geld te verdienen. Het heeft me geholpen om in Nederland mijn eigen weg te vinden. Dat ging niet vanzelf. Met mijn score voor de cito-toets kon ik naar de havo. Maar de directeur van de middelbare school waar ik me wilde aanmelden, had geen oog voor de gretige leerlinge voor hem. Hij zag alleen de opmer-
king die op het scoreformulier stond: ‘Gezien haar culturele achtergrond is LHNO (huishoudschool) passend.’ Ik kwam er dus niet in. Maar via een omweg haalde ik alsnog mijn havodiploma, studeerde af in personeel en arbeid en kon gaan doen waar mijn hart ligt. Mensen activeren voor studie en werk. Eerst een groot aantal jaren als re-integratiecoach en sinds een jaar als studiekeuzeadviseur. Zo geef ik vorm aan mijn levensmotto ‘Zorg dat je financieel zelfstandig bent’. Ik zie het bijna als een missie om andere vrouwen te stimuleren dat ook te doen. Daarom ondersteun ik de projecten Duizend en één Kracht en Toekomstcoach graag. Ze vergroten de maatschappelijke participatie van vrouwen door scholing, vrijwilligerswerk en in sommige gevallen zelfs betaald werk. Dit boekje bevat intrigerende verhalen van moedige vrouwen die een plekje in de samenleving veroveren. Ik heb verschillende van hen mogen helpen, bijvoorbeeld
met een stageplaats. Een belangrijke opstap naar werk, een zelfstandig bestaan en daarmee een gezond leven. Khadija Jawad Helmond, mei 2013
wen steunen en stimuleren elkaar. Ongeacht politieke voorkeur, religie of opleidingsniveau. Ze zijn vrouwen van de wereld op weg naar een nieuwe toekomst. Voor henzelf maar ook voor hun kinderen.
De wereld in een klaslokaal In iedere nieuwe groep vrouwen die meedoet met Duizend en één Kracht zien we het gebeuren. Verschillen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Wat overblijft is begrip, verwondering en waardering voor elkaars eigenheid. En een verbondenheid die ook na de training standhoudt omdat we elkaar van heel dichtbij hebben leren kennen en elkaar blijven ontmoeten. Zo is het mooi samenleven. De wereldvrouwen die meedoen aan de empowermenttraining en/of aan de slag gaan met een toekomstcoach
willen zich ontwikkelen en meedoen in onze maatschappij. Ieder op haar eigen manier, zoals u kunt lezen in de verhalen die volgen. Die wens verbindt deze vrouwen, met elkaar en met ons allemaal. Wij helpen deze vrouwen over een drempel heen door hen de taal te laten oefenen en de cultuur te laten ontdekken. En we maken hen ervan bewust dat ze zelf keuzes kunnen maken die hun leven positief beïnvloeden. Voor ons de normaalste zaak van de wereld maar voor deze vrouwen zeker niet altijd. Hun onderlinge enthousiasme is aanstekelijk. De vrou-
Duizend en één Kracht en Toekomstcoach zijn in Helmond succesvol omdat we kunnen rekenen op een grote groep enthousiaste en getalenteerde vrijwilligers. Ze zijn vaak voor lange
tijd een betrouwbare partner voor de vrouwen die hun weg zoeken in opleiding, werk, sociale contacten en meer. Zij zorgen ervoor dat de vrouwen echt wortelen in Nederlandse bodem. Vanuit deze stevige basis vinden onze wereldvrouwen hun eigen weg. Gonneke Sanders Nicole de Ruijter-Seijkens Projectmedewerkers LEVgroep
Fatu Noah
huishoudelijk medewerker niveau 1 en daarna wil ik ook niveau 2 doen. De opleiding en het werk passen goed bij me omdat ik heel graag mensen help. En ik blijf studeren want ik wil graag verschillende dingen doen.”
Geboren in Sierra Leone In Nederland sinds 2009
Fatu Noah (22) reisde met haar twee zussen hun moeder achterna die al tien jaar eerder naar Nederland kwam. Haar eenjarige dochter bleef nog even in Afrika, bij de oom waar ze zelf al die jaren had gewoond. De verhuizing was een hele schok. “Echt alles is hier anders; het weer, de taal, de mensen, de cultuur. Mijn jongere zus van veertien kon meteen naar school. Mijn oudere zus en ik hebben het eerste jaar geprobeerd onze omgeving te leren kennen. Ik verstond steeds meer Nederlands maar praten ging niet, vooral omdat ik niet durfde.” Via Helmond Actief kwam Fatu bij een taalcoach van de LEVgroep terecht en daarna bij de Duizend en één Kracht training. Toen veranderde er veel voor haar. “Daar ben ik begonnen met
Nederlands praten en ik ben er niet meer mee gestopt”, zegt ze met een brede glimlach. “Bij de training ontmoette ik andere vrouwen uit allerlei landen die dezelfde vragen hadden als ik. We praatten echt over alles. Zo leer je beter Nederlands praten en de cultuur kennen. De training is heel goed geweest voor mijn zelfvertrouwen. Ik raad andere vrouwen echt aan om ook mee te doen. Na de training ben ik aan mijn inburgering begonnen. En nu volg ik de opleiding voor
Dat Fatu van afwisseling houdt, blijkt ook wel uit haar hobby’s: “Ik houd van lekker koken, dansen, zingen en computeren. En shoppen!” Dat laatste is duidelijk te zien aan haar mooie verzameling schoenen. Ze zorgt inmiddels ook weer zelf voor haar dochtertje dat in 2010 naar Nederland kwam. “Mijn dochter is vijf en spreekt heel goed Nederlands. Ze zegt regelmatig tegen mijn moeder die eigenlijk nooit Nederlands heeft geleerd: ‘Nee oma, dat zeg je niet goed, dat moet zo!’.
Als ik werk, kan ik mensen helpen
Fatu lacht erom en is blij dat haar dochter de taal zo goed spreekt en zich thuis voelt. Ze zijn samen pas verhuisd naar hun eerste eigen huis. En de toekomst? “Ik heb goede plannen: een man, nog een kind en een baan. “Want als ik mensen wil helpen, moet ik blijven werken. En dan help ik ook mezelf omdat ik zelf geld verdien.”
Perihan Kaynak
slag.” De opleiding volhouden, viel niet mee. Twintig uur werken, een dag school met al het huiswerk én het huishouden. “Ik vond het heel veel allemaal. Wat vooral veel tijd en energie kostte was Nederlands schrijven, voor school en mijn werk. Nederlands praten, verstaan en lezen is geen probleem meer, maar schrijven blijft moeilijk.” Ondanks dat is Perihan in 2012 geslaagd.
Geboren in Turkije In Nederland sinds 2009
Perihan Kaynak (39) was al zo’n anderhalf jaar in Nederland toen een kennis haar wees op de Duizend en één Kracht training. Die kwam op een goed moment. “Ik had een jaar taaltraining achter de rug, was geslaagd en zat alleen maar thuis. Mijn man en zijn familie waren mijn enige sociale contacten. Dat was een moeilijke tijd. Ik heb er bewust voor gekozen om met mijn Nederlandse man hier te wonen
Ik wil me graag verder ontwikkelen
maar wat zo’n keuze betekent voor je dagelijkse leven, dat weet je van tevoren niet. Ik voelde me vaak een klein kind, je moet alles opnieuw leren. Bij Duizend en één Kracht ontmoette ik andere vrouwen. Daar heb ik mijn eigen kracht teruggevonden en ontdekt dat de zorg heel goed bij me past.” “De LEVgroep heeft na de training geregeld dat ik aan de opleiding tot verzorgende IG kon beginnen. Mijn twee sollicitatiegesprekken bij Savant liepen heel goed, dus kon ik aan de
“Ik vind mijn werk in de thuiszorg bij Savant erg leuk. Met mijn opleidingstijd erbij doe ik dit nu al weer twee en een half jaar en ik merk dat ik me graag verder wil ontwikkelen. Ik leer namelijk gemakkelijk en snel. Ik zou graag verder leren voor verpleegkundige. Als verpleegkundige mag je meer en kun je dus ook meer voor mensen doen.” Wat houdt je tegen? “Vooral het schriftelijke huiswerk en het rapporteren. Dat kost me nog steeds heel veel tijd en moeite. Als ik daar hulp bij zou kunnen krijgen, wil ik heel graag verder leren.”
Adila Abdurekhim Geboren in Noordwest China In Nederland sinds 2004
Adila Abdurekhim (41) kwam in 2004 als politiek vluchteling van Noordwest China naar Nederland. “Net als Tibet is dit leefgebied van mijn volk, de Oeigoeren, bezet door China. Daarom ben ik gevlucht.” Ze woonde in verschillende opvangcentra in Nederland. In Gilze-Rijen leerde ze in 2005 haar man kennen. Hij komt uit Irak. In Friesland werd hun eerste dochter geboren. Samen verhuisden ze naar Helmond omdat haar partner hier meer kans op werk had. Al snel werd hun tweede dochter geboren. “Dat was een zware tijd voor mij. Ik kende hier helemaal niemand, was veel alleen thuis en zat met twee kleine kinderen op een flat. Toen ik met mijn twee kleintjes bij het
consultatiebureau was, heb ik om hulp gevraagd.” Die hulp kwam via HomeStart. “Bijna twee jaar lang heeft een vrouw me geholpen met mijn kinderen. We hebben veel gepraat samen. Het was een heel fijn contact. Zo kwam ik bij Duizend en één Kracht terecht.” “We hadden een heel gezellige groep. Ik heb er veel geleerd. Zoals nadenken over mezelf. Als vrouw zorg je toch altijd eerst voor anderen. In de groep heb ik ontdekt wat ík nou nodig heb om te groeien en gelukkig te worden. Ik heb ook geleerd welke instanties er zijn en hoe die werken. Nederland is erg bureaucratisch maar als je de weg
eenmaal kent, zijn er veel instanties die je kunnen helpen. Daar ben ik heel dankbaar voor. Bij de training heb ik ook een fijne vriendin leren kennen die dicht bij me in de buurt woont. Toen mijn kinderen nog niet naar school gingen, paste ze regelmatig een paar uurtjes op. Dan kon ik even het huis uit om naar de bibliotheek te gaan of wat te winkelen. We hebben nog steeds een heel fijn contact. Mijn kinderen doen het goed op school en daar ben ik erg trots op. Via de LEVgroep werk ik al weer anderhalf jaar als vrijwilliger voor Vluchtelingenwerk. Daar help ik nieuwkomers met hun financiën; uitkering en toeslagen aanvragen, pro-
Ik ben dankbaar voor alle hulp die je in Nederland kunt krijgen
blemen met de belastingdienst oplossen, verzekeringen, dat soort dingen. Tijdens een loopbaanonderzoek in Friesland bleek al dat ik goed ben met cijfers. De volgende stap is een betaalde baan. Die heb ik in China ook altijd gehad. Daar werkte ik als tolk ChineesRussisch. Ook de sollicitatietraining van Duizend en één Kracht heb ik al gedaan. Ik ben er klaar voor.”
Narjis Sliman
Ik wil zo snel mogelijk weer onafhankelijk worden
Geboren in Marokko In Nederland sinds 2012
Van de metropool Casablanca naar het Brabantse Helmond. Dat is flink wennen voor Narjis Sliman (39). In Marokko had ze een goede baan in de farmaceutische industrie en een actief leven met aandacht voor kunst en cultuur. Narjis is apotheker van beroep en kwam in maart 2012 naar Nederland. Een jaar nadat ze haar man via een tante had leren kennen. Ze maakte een vliegende start en werkt nog steeds hard aan haar integratie.
heel duur, € 3.000,00! Hoe kan ik dan integreren? Ik verdien nu nog geen geld.”
“Mijn man had zich goed voorbereid. In mijn eerste week zat ik al bij de LEVgroep. Binnen drie weken had ik een taalcoach en snel daarna ging ik naar het Brabants Vormingscentrum voor taallessen. Deze vrijwillige hulp is fijn want de gewone inburgeringscursus is
Een paar maanden na aankomst ging Narjis opnieuw naar de LEVgroep. “Ik had tijd over en wilde graag helpen.” Toen hoorde ze ook van de Duizend en één Kracht training. “De training is eenvoudig en vooral gericht op wat je kunt doen als je thuis zit. De trai-
ners gaven ons veel ideeën en ze verbonden me met andere mensen.” Narjis maakte kennis met Khadija Jawad die uiteindelijk een stageplaats voor haar kon regelen bij Medic apotheken. “Ik doe nu ook vrijwilligerswerk in de Wereldwinkel en met Marianne Vlugt (toekomstcoach) bereid ik mijn staatsexamen voor. Ik vind het wel jammer dat Duizend en één Kracht zo kort duurt. Iemand echt op weg helpen kost meer tijd. En veel hulp van organisaties is alleen bedoeld voor mensen met een uitkering. Maar ik wil geen uitkering, ik wil zelf geld verdienen. Ik moet nu denken vanuit de basis, opnieuw beginnen; eerst de taal leren, staatsexamen doen en daar-
na misschien de opleiding tot apothekersassistente. Want mijn diploma’s zijn gewaardeerd maar niemand kan me zeggen wat de waarde is, wat ik er mee kan. Ik wil zo snel mogelijk weer financieel onafhankelijk worden en hier vrij leven zoals in Marokko, samen met mijn man en hopelijk ook onze kinderen.”
Marianne Vlugt Al vanaf de start werkt Marianne Vlugt mee aan Duizend en één Kracht, eerst als taalcoach, nu als toekomstcoach. Ze begeleidt een aantal vrouwen één op één en helpt hen met taal, cultuur en inburgering. “Dit is erg leuk vrijwilligerswerk. Ik kan er veel van mezelf in kwijt en krijg er ook veel voor terug. Ik verplaats me graag in de wereld van een ander om hen van daaruit kennis te laten maken met onze taal en cultuur.” Marianne Vlugt is een ervaren docent Nederlands als Tweede taal en studeerde ook een aantal jaren cultuurwetenschappen. Tijdens vakanties zag ze al veel van de wereld. Met die bagage en haar warme belangstelling heeft ze in Helmond zowel vrouwen als mannen uit andere culturen op weg geholpen. “Ik help tot
Je raakt betrokken bij elkaars wereld elkaars wereld. Dat vind ik mooi. Soms houd ik het bewust wat zakelijker en afstandelijker omdat ik geen maatschappelijk werker ben die persoonlijke en gezinsproblemen kan oplossen. Natuurlijk verwijs ik dan wel door als daar ruimte voor is.”
ze zelfstandig verder kunnen.” “Iedere samenwerking is weer anders omdat de behoeften van de Duizend en één Kracht vrouwen heel verschillend zijn. Maar omdat je elkaar toch wel een keer per week ziet en heel veel met elkaar bespreekt, groeit het vaak uit tot vriendschap. Je raakt betrokken bij
Hoe verschillend de vraag van de vrouwen kan zijn, blijkt wel uit de voorbeelden die Marianne aanhaalt. “Ik hielp twee jonge Afrikaanse vrouwen met hun opleiding en stages in de zorg. We namen samen de stof van school nog eens door want die was lastig te begrijpen vanwege de taal. En we hebben bijvoorbeeld ook gewerkt aan het maken van dagrapportages voor hun stages.” Ook Narjis
Sliman werkt samen met Marianne. “Narjis vraagt heel wat anders van me. Ze is hoogopgeleid, gediplomeerd apotheker, en wil zo snel mogelijk de taal leren. Ons tempo ligt dus hoog. Via de LEVgroep loopt ze inmiddels stage bij twee Mediq apotheken. Hoe de inburgering ook loopt, Nederlands leren is heel belangrijk als je bij deze maatschappij wilt horen. Daar zet ik me graag voor in.”
Emine Aydin
lands praten en mocht ik vertellen wie ik ben, wat ik kan en wat ik graag wil. En als ik dan zei: ‘Nee, dat kan ik niet!’, dan zei de rest: ‘Ja, dat kun je wel!’.” Emine vertelt het met een brede lach.
Emine Aydin (35) was elf toen ze bij haar ouders in Nederland kwam wonen. Ze volgde twee jaar Nederlands en ging na de basisschool naar de huishoudschool (LHNO, sinds 1992 VBO). Daar koos ze voor de richting economie, textiel en verkoop. Na een jaar schakelklas en een half jaar van een administratieve opleiding, ging ze aan het werk. “Ik ben begonnen bij een Turkse kledingzaak, werkte even bij V&D en deed daarna productiewerk via een uitzendbureau. Toen ik in 1998 op vakantie was in Turkije, ontmoette ik mijn man. We kenden elkaar al, dus zijn vrij snel daarna getrouwd. In 2001 werd onze zoon geboren en in 2004 onze dochter. In de tien jaar dat ik thuis was met de kinderen ging mijn Nederlands hard achteruit. Toch praten we thuis altijd Nederlands. Mijn
“Duizend en één Kracht is heel goed geweest voor mijn zelfvertrouwen. Ik heb een aantal vriendinnen aangeraden om ook te gaan. Want als je durft, komt de rest. Tijdens de training leerde ik ook wat vrijwilligerswerk was. Net voor het einde van mijn training ben ik twee middagen bij de infodesk van GGZ gaan werken. Dat is erg leuk om te doen. Ik ben even gestopt omdat mijn familie me nodig heeft. Sinds juni 2012 werk ik vijf ochtenden bij de Atlant groep. Omdat ik last heb van mijn rug, kan ik niet lang staan. Bij
Geboren in Turkije In Nederland sinds 1989
kinderen moeten ook Nederlandse TVprogramma’s kijken. Ze spreken gelukkig heel goed Nederlands én Turks. Dat vinden we belangrijk.” “Zelf wilde ik graag weer wat nieuws gaan doen en nieuwe mensen ontmoeten. Alleen thuiszitten is niks aan. Maar ik durfde niet goed en was erg onzeker. Begin 2012 ben ik gestart met Duizend en één Kracht. Vóór de training durfde ik eigenlijk niks. Maar in de groep ging ik weer meer Neder-
Als je durft, komt de rest
Atlant kan ik ook zittend werken en als ik pijn heb, mag het wat langzamer. Dat is fijn want zo kan ik blijven werken. Ik denk er ook aan om nog een opleiding te volgen, voor maatschappelijk werk, in de thuiszorg of misschien wel administratie. Daar moet ik nog eens met de LEVgroep over praten.”
Laura Bogaciu
leuke onderwerpen. Ik ben een open persoon en vind het fijn als ik mijn verhaal kan delen. En dat ik kan leren van de verhalen van andere vrouwen.“
Geboren in Roemenië In Nederland sinds 2009
Thuisblijven en niks doen is niets voor mij Laura Bogaciu (35) kwam naar Nederland voor haar nieuwe Portugese liefde. Ze zag het na haar scheiding als een mooie kans op een nieuw begin. Maar de eerste zes maanden waren moeilijk. Ze liet haar zoontje achter. “Ik wilde dat hij zijn eerste schooljaar in Roemenië zou afmaken zodat hij kon lezen en schrijven voordat hij naar Nederland kwam.” Ondanks de moeilijke tijd zat Laura niet stil. “Thuisblijven en niks doen is niets voor mij. Ik werk al vanaf mijn negentiende en wilde aan de slag.” De inburgering verliep vlot, een taalcoach hielp haar met het
Nederlands. “Ik had een goed contact met mijn docenten. Ze vroegen me vrijwilligerswerk te doen omdat ik zoveel talen spreek; Roemeens, Portugees, Engels en Nederlands. En Italiaans, Spaans en Frans kan ik goed verstaan. Daarom was meedoen aan de Duizend en één Kracht training ook zo leuk. Ik kon al mijn talen gebruiken en mijn Nederlands oefenenen. Ik heb er veel geleerd en vooral de sfeer in de groep was echt heel mooi. We waren met allemaal vrouwen en praatten over
“Ik heb altijd gewerkt. Voor mij is dat heel gewoon maar voor de andere vrouwen niet. Zij ontdekten door mijn verhaal dat je ook iets anders kunt doen met je leven dan thuis zijn en voor de kinderen zorgen. En ik kreeg een paar nieuwe vriendinnen. Ik drink nog steeds koffie met drie van de vrouwen uit mijn groep.” Niet dat Laura daar erg veel tijd voor heeft want ze werkt voor 36 uur per week als stadswacht. In het begin van haar BBL3-opleiding werd ze begeleid door een toekomstcoach. Ze is al geslaagd als Medewerker Toezicht en Veiligheid en leert door voor Buitengewoon Opsporingsambtenaar. “Het is mooi om stadswacht te zijn. Ik vind het belangrijk om contact te hebben met mensen en praat met iedereen vanuit respect.”
Haar relatie is inmiddels voorbij maar Laura blijft in Nederland omdat ze vindt dat haar zoon hier een betere toekomst heeft. “Hij is al negen en doet het goed op school. En net als zijn opa en ik spreekt hij al meerdere talen. Ik ben heel trots op hem en maak mijn eigen keuzes rondom mijn kind. Voor hem en voor mezelf blijf ik me altijd verder ontwikkelen.”
Neriman Ozdemir
De taal blijft moeilijk voor me
Geboren in Turkije In Nederland sinds 1986 Neriman Ozdemir (46) kwam op haar twintigste naar Nederland om te trouwen. Haar man woonde al zes jaar hier. Hun zoon van vijfentwintig en dochter van eenentwintig gaan inmiddels hun eigen weg. Maar hun jongste zoon van tien vraagt nog veel aandacht en extra zorg. “Voor drie uur wil ik alles klaar hebben, want dan komt hij thuis en heeft hij me nodig.” Neriman is een energieke en sterke vrouw die zorgt voor de rust en regelmaat die haar kind nodig heeft. Haar eerste tijd in Nederland noemt ze saai. “Ik was alleen thuis, ik snapte de mensen niet en had geen contact, ik voelde me niet prettig. De eerste drie
jaren waren echt moeilijk voor me.” In Turkije ging Neriman naar de lagere school en werkte ze in een naaiatelier. Bij de inburgeringscursus had ze al veel moeite met de taal. “Ik heb geen talent voor taal. Vind het nog steeds moeilijk, vooral schrijven.” Een aantal Nederlandse gewoontes overnemen ging gemakkelijker. Daar voelt ze zich prettig bij. Zoals eten tussen vijf en zes, mensen recht in de ogen kijken, namen goed onthouden en uitspreken.”
Toen ze van Duizend en één Kracht hoorde, wilde ze graag aan de slag. “Ik ben energiek, had heel veel vrije tijd en wilde meer sociale contacten. De groep was gezellig en het was ook heel leuk om verschillende vrouwen te ontmoeten en hun verhalen te horen. Iedereen is weer anders, dat is interessant. Met een Indonesische vrouw heb ik nog steeds contact. En ik ben vrijwilligerswerk gaan doen. In mijn buurt woont een oudere Nederlandse vrouw waarmee ik ga wandelen en praten. Dat doe ik al een aantal jaar.”
Haar toekomstplannen gaan vooral over haar jongste. “Hij is gelukkig gezond en hij is slim. Ik hoop dat hij goed met mensen leert omgaan en geen problemen krijgt. Daar blijf ik voor thuis.”
Daniela Vilas Boas
onhandig en ongemakkelijk voelde met de taal. Daardoor trok ik me in mezelf terug. Het maakte me onzeker. Door de training ben ik weer meer open geworden, meer mezelf. We gaven elkaar kracht.” Na de cursus is Daniela bij de LEVgroep gebleven als full time vrijwilliger bij de administratie. “In Brazilië had ik een goede baan in de marketing en administratie bij het grootste telecombedrijf van ZuidAmerika. Ik wilde heel graag weer aan het werk en de hele dag Nederlands horen en moeten spreken. Dan leer je sneller.”
Geboren in Brazilië In Nederland sinds 2008
Daniela Vilas Boas (32) had op zich niet zo veel moeite om aan Nederland te wennen. “Ik ben rustig en kijk wat er op me afkomt. Daar werk ik mee.” Ze leerde haar man via een Nederlandse vriendin kennen toen ze hier in 2006 op vakantie was. Een kleine twee jaar zagen ze elkaar iedere vakantie, afwisselend hier en in Brazilië. “We hebben voor Nederland gekozen omdat mijn man hier een baan én een huis had en het hier gewoon veiliger is om kinderen op te voeden. Een bewuste keuze waar ik achter sta. Dat wil voor mij zeggen dat ik de taal en cultuur goed wil leren kennen en, net als in Brazilië, een interessante betaalde baan wil. Dat is mijn plan.”
Duizend en één Kracht was een mooi begin. “Ik leerde er nieuwe mensen kennen die zich, net als ik, nog
Ik wil hier net zo’n uitdagende baan als in Brazilië
Nu haar zoontje vier wordt en naar school gaat, ziet Daniela weer nieuwe mogelijkheden voor zichzelf. “Ik vind het belangrijk om mijn zoon zoveel mogelijk zelf op te voeden. Daarom ben ik de laatste jaren meer thuis geweest. Ik geloof dat alles een goed moment heeft. Nu krijg ik weer kansen om te groeien en mezelf te ontwikkelen. Dus werk ik toe naar een baan met inhoud waar ik Nederlands
moet praten. Dat maakt mijn leven compleet. Ik ga voor vrienden in Brazilië bekijken of er hier een markt is voor de zware machines die zij maken en of ik Nederlandse machines in Brazilië kan verkopen. Dan word ik een brug tussen Nederland en Brazilië.”
An van den Reek An van den Reek werkt vrijwillig als empowermenttrainer bij het project Duizend en één Kracht van de LEVgroep. “Ik vind het nog steeds heel bijzonder dat ik dit mag doen. Het verrijkt me enorm en ik kan mijn onderwijskwaliteiten goed inzetten. Ik heb inmiddels heel veel mensen en culturen leren kennen. En hoe verschillend de vrouwen ook zijn, de onderwerpen waarover we praten zijn universeel. Daarin vinden ze elkaar heel gemakkelijk en helpen elkaar met hun verhaal. Ik laat de vrouwen
De training geeft deze vrouwen letterlijk kracht
bewust nadenken over zichzelf en hoe ze hun leven leiden. De oefening over het verschil tussen gebeurtenissen en keuzes, bijvoorbeeld, leidt iedere keer tot interessante gesprekken. Vooral als het over trouwen en kinderen krijgen gaat.”
“Iedere groep en training is weer anders dus het blijft boeiend. Ik pas het materiaal van de training steeds aan aan de variatie in de groep en wat er gebeurt. Ik heb meegemaakt dat bij de start van een nieuwe groep, een jonge vrouw twee keer flauw viel. We waren nog maar net begonnen. Ze is met een medewerker van LEV en een landgenote uit de groep naar de dokter geweest. Een uur later kwamen ze terug. Wat bleek? Ze was zwanger en wist daar nog niets van. Ze had haar vriend gebeld en daarna waren wij de eersten die het hoorden. En toen haar landgenote vertelde dat ze ook zwanger was, nou toen was het huis te klein. De verbondenheid die er dan in zo’n groep ontstaat, kun je van tevoren niet bedenken.” An werkte met bijna alle vrouwen die in dit boekje hun verhaal vertellen. “Ze hebben allemaal hun eigen weg gevonden in de Nederlandse samenleving. Het is mooi om te zien dat de empowermenttraining hen daarbij
heeft geholpen. De training geeft hen letterlijk kracht. Een kracht die lang niet altijd geaccepteerd wordt door hun omgeving. Ik heb veel respect voor deze vrouwen en hoop dat ik hen nog lang mag blijven trainen.
Vrijwilligerswerk is een kans Vrijwilligerswerk doe je voor jezelf en voor een ander, dat is wat de verhalen van deze wereldvrouwen gemeenschappelijk hebben. Waar je ook vandaan komt en wat je ook doet, vrijwilligerswerk is een inspiratiebron voor nieuwe ontwikkelingen. Het is ook een manier om invulling te geven aan een interessanter leven.
Het zijn deze verhalen die laten zien welke impact vrijwilligerswerk heeft of kan hebben. Voorbeelden om na te volgen of nieuwe perspectieven in je levensloop aan te brengen. Een manier om ambities waar te maken en regisseur te blijven van jouw eigen leven. Daarom geeft LEVgroep deze bloemlezing van verhalen van vrouwen uit. Als inspiratiebron voor anderen en om te laten zien welke betekenis vrijwilligerswerk heeft in het leven van verschillende mensen. Verhalen die aansluiten bij onze missie om jouw talenten en betrokkenheid verder te ontwikkelen en te verbinden met maatschappelijke vraagstukken. Marleen van Eijndhoven Directeur/Bestuurder LEVgroep
Colofon Wereldvrouwen Tien verhalen uit de projecten Duizend en één Kracht – 2012 en verder & Toekomstcoach is een uitgave van: LEVgroep Penningstraat 55 5701 MZ HELMOND Teksten Aldi van Lierop, www.aldischrijft.nl Vormgeving Joyce Klumpers, www.komon.nl Fotografie Jan Dijstelbloem Eindredactie Nicole de Ruijter-Seijkens en Gonneke Sanders Drukwerk Drukland Oplage 1.000 Met dank aan Khadija Jawad, Fatu Noah, Perihan Kaynak, Adila Abdurekhim, Narjis Sliman, Marianne Vlugt, Emine Aydin, Laura Bogaciu, Neriman Ozdemir, Daniela Vilas Boas en An van den Reek.
Waar je ook vandaan komt en wat je ook doet, meedoen is een inspiratiebron voor nieuwe ontwikkelingen. Meedoen om de taal beter te leren spreken, contacten of werkervaring op te doen en je netwerk uit te breiden. Laat de ervaringen van deze wereldvrouwen je inspireren of een voorbeeld zijn om na te volgen. LEVgroep
