voor iedereen vanaf 5 jaar
www.kopergietery.be
www.hetlabutrecht.nl
Op het einde van de straat staat een huis. Het is een vreemd huis, het liefst lopen we er met een grote boog omheen. Wie goed luistert hoort het geratel van machines en het gekakel van kippen. Het zijn vast heel vreemde mensen die daar huizen. Zullen we toch eens door het sleutelgat kijken? In het woordeloze ’t is mijn smaak niet maak je kennis met drie bijzondere personages, die in een landschap van koelkasten hun eigen vreemde universum bouwen… Een heerlijk merkwaardige voorstelling over de angst voor het onbekende.
Hendrik Lebon was als kind jarenlang verbonden aan de Theaterateliers en danste mee in Mannen en Koekoekkind (beide in een regie van Ives Thuwis). Sinds zijn dansstudies aan de Fontys Academie te Tilburg, werkt hij voor diverse internationale gezelschappen en creëert in eigen naam lichtvoetige voorstellingen waar de grens tussen dans, theater, beweging vrolijk overschreden wordt. Voor 't is mijn smaak niet nam hij vormgeefster Sara Dykmans onder de arm. Zij werkte vorig seizoen de prachtige tentoonstelling Gevaarlijk Jong (i.o.v. Het Kinderrechtencommissariaat) uit en creëerde het sprookjesachtige Het Peperkoekenbed. Op scène staan, naast Hendrik zelf, twee dansers: de van oorsprong Ethiopische Tegest Pecht-Guido en de van oorsprong Tsjechische Miroslav Kochanek.
CREDITS concept: Hendrik Lebon & Sara Dykmans choreografie: Hendrik Lebon i.s.m. Miroslav Kochánek, Tegest Pecht-Guido dramaturgie: Moos van den Broek decor en kostuums: Sara Dykmans muziek: Tom Parkinson uitvoering: Hendrik Lebon, Miroslav Kochánek, Tegest Pecht-Guido lichtontwerp: Dirk Du Chau klank: Korneel Moreaux techniek: Jeroen Doise, Sebastien Van Huffel, Helmi Demeulemeester (stage), Bardia Mohammad (tournee) productieleiding: Karel Clemminck productie: KOPERGIETERY & HET LAB UTRECHT met dank aan Campo
INTERVIEW MET HENDRIK EN SARA Hendrik: De titel ’t Is mijn smaak niet komt voort uit de idee om een voorstelling te maken over de angst voor het onbekende. Ik verhuisde vorig jaar naar Wetteren en ervoer een enorme spanning bij mijn buren. Men zocht wel contact, maar vooral via de haag. Ze ‘obser-veerden’ mij, maar kwamen niet tot een gesprek. Omgekeerd sloeg ik ook mijn buurt gade. Ik ontdekte dat iedereen bepaalde, soms vreemde, gewoontes heeft. In deze voorstelling wilde ik een huis neerzetten met drie heel vreemde karakters, drie personages die ondanks – of juist dankzij – hun ‘merkwaardigheid’ het goed met elkaar kunnen vinden. Sara: In het onderzoek naar de betekenis van de titel vonden Hendrik en ik iets gezamenlijks in de associatie met eten. Toen zijn we gaan zoeken naar beelden en gaan improviseren met kostuums, objecten en props. We zagen op internet een draaiende keuken, waar alles uit de kastjes donderde; Rotating kitchen van de Neder-landse kunstenaar Zeger Reyers. Dat beeld inspireerde ons, net als filmpjes en foto’s van de bio-industrie. Zo kwamen we bij koelkasten, kippen en eieren uit. Het oorspronkelijke uitgangspunt van Hendrik kreeg toen een andere wending. Er sloop een maatschappelijke noot in: de consumptiemaatschappij die dicteert wat ‘mooi’ of ‘goed’ is en afstraft wat ‘anders’ is. Hendrik: De karakters en de interactie tussen de personages was ook essentieel. Ik vond het belangrijk dat de dansers een personage vonden waar ze zich vertrouwd mee voelden. Tegelijkertijd zochten we naar een relatie tussen de vorm - de koelkasten - en de personages. Zo ontstonden drie figuren: Vriesman heeft een sterk ontwikkelde tastzin en reageert sterk op koude en aanrakingen, Narcoleptica bezit een scherp gezichtsvermogen,
maar is getroffen door de slaapziekte, de ‘Achterdochtige’ heeft een goed gehoor en verstopt zich voortdurend achter zijn imago. Het consequent gebruiken van de objecten en karakter-eigenschappen creëert een theatrale absurditeit die weer nieuwe werelden opent. Het is ook een manier om clichés te ontlopen. Sara: De relatie mens, dier en machine is tevens een belangrijk thema. Gaandeweg werden de verschillende koelkasten één groot object, dat een eigen leven ging leiden in de voorstelling. Zo kwam er een vierde element; een machine die in staat is de wereld van de personages op zijn kop te zetten en de harmonie te verstoren. Deze voorstelling is een samensmelting van theater, dans en beeldende kunst. Dat was niet altijd even eenvoudig. De vorm of het ‘beeldende’ heeft een andere ingang genomen dan Hendriks originele verhaal van de buren, maar er zijn nog steeds lijntjes met het oorspronkelijke idee. Drie vreemde figuren ontmoeten elkaar, maar in plaats van elkaar af te wijzen creëren ze samen een wereld waarin alles mogelijk is. Daarin gaan ze zover dat ze transformeren tot iets of iemand anders. Uit een ei kan immers van alles geboren worden. Hendrik: Ik vind het belangrijk om de kinderen te stimuleren in hun eigenheid. Afwijkend gedrag krijgt al snel een naam en wordt onmiddellijk gezien als een probleem, terwijl juist die mensen ook veel kunnen betekenen voor een maatschappij. In andere culturen worden hun kwaliteiten gebruikt, hier niet. Ik wil laten zien dat je anders mag zijn en dat dit ook zijn kracht heeft. Ik wil kinderen prikkelen in hun fantasie en beleving. De gekte mag van mij gevierd worden!
Hendrik Lebon was als kind jarenlang verbonden aan de Theaterateliers van KOPERGIETERY. Hij volgde een opleiding aan de Fontys Dansacademie in Tilburg, en won er de Jacques De Leeuw Jong Top-talentprijs. Hij volgde daarna masterclasses in verscheidene Europese landen. Sindsdien werkt hij voor diverse gezelschappen - waaronder KOPERGIETERY (o.a. Koekoekkind) - en creëert hij eigen producties (o.a. Arsène). Recent toerde hij met Gardenia (Les Ballets C de la B) en creëerde hij samen met Sarah Bostoen Mooi? (Compagnie Monica). Sara Dykmans was als kostuum- en/of decorontwerpster betrokken bij voorstellingen van o.a. Hanneke Paauwe, Raven Ruëll en Marie De Corte. Verder maakte ze beeldend werk voor Les Gazelles, een kunstenaarscollectief die groepsten-toonstellingen organiseerden. Met Playing in the dark maakt ze haar eerste uitstap naar regie voor het Local Infinities-festival (Chicago, USA). Onder de noemer vzw Wilde Vlechten maakte Sara de prachtige theatrale installatie Het Peperkoekenbed en ontwierp ze beeldende installaties voor de tentoonstelling Gevaarlijk Jong i.o.v. Het Kinderrechtencommissariaat. Tegest Pecht-Guido werd in Ethiopië geboren, verhuisde op haar zesde naar Duitsland en trok daarna naar Den Haag, waar ze Eurythmie studeerde. Via deze weg kwam ze in contact met de danswereld. Ze volgde een dansopleiding in Rotterdam en ontwikkelde zich verder aan de Fontys Dansacademie, waar ze in 2005 afstudeerde in de richting danstheater. Naast allerlei eigen projecten voor o.a. L'Aventura, Productiehuis Brabant, NWE Vorst en Fontys Dans Academie werkte ze lange tijd als vaste danseres bij het internationale dansgezelschap T.R.A.S.H. Miroslav Kochánek werd in Praag geboren. Hij studeerde er aan het Duncan Centre Conservatory en volgde nadien een opleiding danstheater aan de Fontys Dansacademie in Tilburg. Hij danste mee in zowel Tsjechische als Nederlandse voorstellingen, en creëert daarnaast ook eigen choreografieën. Sinds zijn derde maakt hij deel uit van de Praagse volksdansgroep Jaro. Tom Parkinson werkt als zelfstandig muziekcomponist. Hij creëert muziek voor televisie, film, radio en theater. Intussen heeft hij reeds meer dan 40 theatervoorstellingen op z’n palmares. Hij werkt vaak samen met Keren Levi en Sharon Smith (Gob Squad) en componeerde muziek voor o.a. Dansgroep Amsterdam, Holland Festival, National Dance Company of Korea, Nokia, Radio1, ZDF, McDonalds.
Coproducent Het Lab Utrecht (1999) is een productiehuis dat jonge professionele theater- en dansmakers de ruimte geeft om voorstellingen te maken voor een jong publiek (kinderen en jongeren). Het werk van deze jonge generatie kunstenaars is persoonlijk, uitdagend, innovatief en geëngageerd. Het zoekt een actieve dialoog met zijn publiek en legt een verbinding met actuele maatschappelijke ontwikkelingen.
ENKELE BEELDEN DIE DE MAKERS INSPIREERDEN BIJ AANVANG VAN HET CREATIEPROCES
