Verslag afleveren materialen Culassi eilanden 27 december 2013 Op zaterdag 27 december ga ik met 3 stafleden richting het noorden om daar de bouwmaterialen af te leveren voor 2 eilanden (Malalisson en Managuin eiland). In totaal een 216 families die zullen profiteren van de bouwmaterialen en hygiëne kit, materialen voor 16 boten en materialen voor 50 wateropvang installaties. We rijden om half 7 weg. De chauffeur komt niet opdagen om 6 uur dus ik kruip zelf achter het stuur. Ik duim dat de auto het goed blijft doen, maar zeker ben ik daar niet van. Onderweg pikken we de cameraman Eric op van de televisie. We hebben al een aantal dagen van te voren met de bouwmaterialen handel overlegd en bevestigd gekregen dat onze bestelling compleet is. 858 golfplaten en 250 houten platen en 150 pakken met spijksers en ijzerdraad en de materialen voor de boot (speciaal hout, epoxy verf en koperen spijkers). De vorige trip hebben we moeten onderbreken omdat de materialen niet compleet waren. Het is nu een run op bouwmaterialen dus het is lastig om het geregeld te krijgen. Maar we hebben de materialen in San Jose besteld (waar we zelf wonen) en gratis vervoer naar Culasssi (2 uur rijden van af San Jose). We hebben 5 families in Barbazza nog materialen beloofd. Deze hebben we op het laatste moment nog her en der bij elkaar kunnen sprokkelen en deze levering gaat ook mee op de vrachtauto. We moeten dit nu regelen want nu is er vervoer en ik zie niet in hoe we dat anders daar moeten krijgen vanuit San Jose. San Jose is nog een van de weinige plaatsen waar de materialen te krijgen zijn.
Onze materialen op weg naar de eilanden
Een halve kilometer voor Barbazza zie ik dat alle meters van de auto het niet meer doen en als ik wil afslaan voel ik dat de remdruk van ons busje weg is gevallen. Ik rijd gelukkig rustig en daar staan we weer met een kapotte bus. Accuoplader kapot en geen remolie (omdat het kapje erop miste). Gelukkig duiken er direct een paar mannetjes op af die zich ontfermen over het probleem. Ondertussen bellen we de materialen handel waar zij blijven. Zij blijken pas net te zijn weggereden dus dat duurt nog wel een uur. Een geluk bij een ongeluk want nu kunnen we het fixen van de auto regelen en nieuw vervoer naar Culassi (verderop in het noorden). We zien een gloednieuw busje parkeren bij het gemeentehuis en vragen of hun ons uit de brand kunnen helpen. Geen probleem, we zullen worden weggebracht en s ’middags van Culassi weer worden opgehaald. Blond haar en blauwe ogen wekt gelukkig vertrouwen en daarmee valt hier een heleboel te regelen. Dat komt mooi van pas. We hebben nog fijn even de tijd om te ontbijten en koffie te drinken, want daar zal het verder vandaag niet meer van komen. We zijn daar net mee klaar als we de vrachtwagen met de materialen aan zien komen. We laden de spullen voor de laatste 5 families hier uit en regelen met de maatschappelijk werkster welke materialen voor welke familie bestemd zijn. Dan rijden we met de nieuw geregelde auto naar Culassi. Daar gaan we eerst langs bouwmaterialen handel 2 voor de materialen voor de 16 boten voor Malalisson eiland. Die liggen gelukkig ook al klaar en na een kleine korting gekregen te hebben, rijden we naar de pier om te kijken waar de 2 grote boten liggen die de maatschappelijk werkster geregeld heeft en de 2 eiland captains met wie we de levering gaan regelen. We treffen daar een wijk offical Malalisson eiland in de verte en een deel van de aan van Malalisson eiland. Ik vraag waar de eiland captains zijn. Die materialen
blijken in een seminar (gelukkig in het zelfde stadje) te zitten. Ik vraag waar zijn de boten? Boten? Vraagt ze. Ik zeg ja om de materialen naar de eilanden te brengen. Ze weet van niks. Ondertussen komen alle materialen aan bij de pier. We halen eerst de 2 eiland captains uit hun seminar en overleggen wat we gaan doen. De captain van Managuin eiland (5 uur varen) zegt dat ze tot zondag het seminar bijwoont en ook nu geen boot heeft geregeld. Omdat ze niet wist dat de materialen nu aan zouden komen. Dit heeft de maatschappelijk werkster niet goed gecommuniceerd en geregeld. Lering voor de volgende keer, alles zelf regelen. Nu staan we voor een probleem. De materialen kunnen niet in de haven blijven liggen. Ik vraag aan of we geen andere grote boot kunnen regelen. Dat is een mogelijkheid, maar ondertussen worden de golven (in vergelijking met de ochtend) al hoger en hoger en het is ook een stuk duurder dan de boot van het eiland zelf. Ze geeft aan dat zaterdag aan het eind van de middag de boot aankomt die haar oppikt en dat ze dan zondag met de materialen en de tekenlijsten van de begunstigden terug kan gaan. Dat klinkt ook als een goed plan. We moeten dan wel zeker weten waar we in de tussentijd de materialen veilig kunnen stallen. Dit blijkt bij een wijkcaptain te zijn in een wijk vlakbij waar de boot de barangy captain komt oppikken. Ondertussen overleggen we met de wijkofficial van Malalisson eiland (30 minuten varen) hoe de materialen voor haar eiland daar te krijgen. Er is geen grote boot. Ze geeft aan dat het op een aantal kleine kan. Oke, prima, improviseren maar. 2 van onze staf blijven bij de materialen, zorgen ervoor dat de materialen voor Malalisson eiland op de boten komen en ik ga met mijn assistente op pad om de materialen voor Maneguin eiland veilig te stellen. We verliezen met deze niet voorziene wending zo’n 2 uur tijd. In plaats van dat we om half 10 s’ochtends wegvaren is het half 2 s’middags voordat we met de materialen naar Malalisson eiland kunnen afvaren. Gelukkig raak ik door alle hobbels en de niet uitgevoerde taken van anderen niet geïrriteerd. Ik ben te druk met alles in goede banen te krijgen om deze missie te laten slagen en ondertussen steeds meer gewend aan de Filipijnse uitdagingen. Ondertussen zijn de materialen al weggebracht met de 4 kleine boten op Malalisson eiland en wij volgen nu ook. De golven zijn aardig hoog. Ik ritsel nog een plastic zak blij elkaar want ik krijg af en toe zo’n golf over me heen en dat is niet handig met al het papiergeld en camera in mijn tas. Behalve een natte broek, komen we goed aan op het met witte stranden gesierde Malalisson eiland. De materialen zijn ondertussen vanaf de boot naar het wijkgebouw gebracht door de jonge, gebruinde mannen van het eiland. Als we aankomen is er consternatie want de mensen van het eiland die niet op de lijst van 41 begunstigden staan, geven aan ook getroffen te zijn en vragen zich af waarom zij niet op de lijst staan. Ze geven aan dat de materialen met iedereen gedeeld moeten worden en dat er
sommigen op de lijst staan waarvan het huis niet volledig ingestort is. Ik geef aan dat Let’s Care hulp wil bieden aan iedereen, maar dat dit niet kan omdat we niet voldoende geld hebben voor iedereen en dat we als we hulp bieden ook echte hulp willen bieden. Dus niet 1 golfplaat en 1 houten plaat, maar genoeg om het hele huis weer op te knappen. Ik besluit dat we eerst even een rondgang maken om te kijken hoe de huizen van de begunstigden die op de lijst staan, erbij staan. De eerste vrouw op de lijst vraag ik wat zij wil, haar spullen delen met de rest van de mensen of dat ze die voor haarzelf wil houden. Ze geeft aan dat ze alle materialen zelf nodig heeft en geen geld heeft om andere te kopen. De wijkofficial geeft aan dat zij niet de lijst gemaakt heeft. Zij zit nu ook in een lastig pakket, want ze wil uiteraard iedereen tevreden stellen, maar ja dat is niet altijd mogelijk. Ik zeg dat de eiland captain de lijst heeft opgesteld en overleg ook met mijn staf wat te doen. Zij geven aan gewoon de lijst te volgen. Na huis nummer vier en wat overleg blijkt dat de begunstigde onder een andere naam op de lijst staat. Ik geef hen aan dat op basis van die ene naam ze het niet eens waren met de lijst? En vraag hun of ze oke zijn met deze begunstigden. Ze geven aan dat het ok is. Ik geef aan dat ik de lijst van de eiland captain respecteer want dit is samen met de maatschappelijk werkster opgesteld. Ondertussen zijn de gemoederen bedaard en gaan we van start met het uitdelen van de materialen. In mijn beste Filipijns dialect leg ik uit wat we gaan geven en dat ze het goed moeten gebruiken en dat we nu van de 136 families er al 41 helpen, dus dat is al een enorm aantal op het eiland. Dat is 30% van de inwoners. Dus we maken zeker een verschil. Als we weggaan vragen de mensen of we nog terugkomen. Ik vraag hen wat ze het meest nodig hebben om weer in hun eigen levensonderhoud te kunnen voorzien. Ze geven aan vissersmaterialen (rollen draad, touw en netten) om hun eigen voedselvoorziening en inkomsten weer op orde te brengen. Alle mannen in de gezinnen zijn vissers en alle gezinnen leven van de visvangst. De mensen komen nu al weer een heel eind met hun boten want we hebben alle vissers geholpen die een kapotte boot hebben, maar netten en visdraad zou heel welkom zijn. Ze geven aan dat het ongeveer € 90,- kost per gezin, maar dat ze de spullen kunnen delen onderling, dus dat dat niet voor alle families nodig is. Tja uiteindelijk is het op dat eiland toch 1 grote familie. de vissers ontvangen hun materialen
mevr. Epifancia ontvangt haar materialen
Helaas kunnen we niet te lang blijven en een rondje maken op het eiland. Vanwege de vertragingen is het nu al half 4 geworden en we moeten nog terug naar het vaste land. Ondertussen hebben we de chauffeur al bericht te wachten aan de wal. Hopelijk is onze accu opgeladen en gemaakt zodat we onze bus mee terug naar huis kunnen nemen en hopelijk niet in het donker hoeven rijden. (Dit maakt de accu namelijk snel leeg). Maar eerst moeten we nog veilig met het kleine bootje weer op het vaste land komen. We worden uitgezwaaid door de eilandbewoners die al druk met hun materialen in de weer zijn. Gelukkig zijn ze erg bedreven hier om hun bootjes veilig over de golven te laveren, dus niet al te nat en met een reuze golf spoelen we aan wal. Donna, een van de stafleden springt net aan wal in het midden van de golf en krijgt een nat pak. Mijn ring vliegt af en ik denk neee die verdwijnt in de golven, ik roep nog “o my ring!” en denk die ben ik kwijt, balen. Maar gelukkig zie ik dat Erik hem in zijn hand houdt. Wauw. We een mazzel weer vandaag. We stappen in de klaar staande oppickservice en so far, so good. Maar juichen ga ik nog niet, want we zijn nog niet veilig weer thuis. We horen van de chauffeur dat hij geen oplader heeft kunnen vinden om onze accu op te laden. Na een half uurtje zijn we bij onze bus. Tja… er zit niets anders op. Ik besluit de accu mee te nemen en thuis op te laden. Zondag moeten we toch terug voor de materialen naar Managuin eiland dus kunnen we mooi de accu weer meenemen en de auto terug. En ja hoor daar staan we weer langs de kant van de weg te wachten op de Ceresliner, de lokale busmaatschappij. Ach ja we raken er nu zo onderhand wel aan gewend, al kijk ik wel met een jaloerse blik naar het mooie nieuwe busje wat ons goed heen en weer heeft gebracht. We hebben nu in elk geval nog tijd voor een klein interview voor de televisieopname en gelukkig rijd er nog een bus. Uitgeput zakken we op de laatste stoelen in de bus neer en na een rit van een uur komen we doodop, maar erg voldaan aan in San Jose. Ik ben zeer tevreden met hoe alles verlopen is en hoe we alles toch weer voor elkaar hebben weten te Daar staan we weer langs de weg, ditmaal met accu krijgen. 2 dagen later zorgen we ervoor dat alle materialen voor Managuin eiland allemaal goed en wel op de boot worden gebracht. Ze geven aan dat dit de eerste (bouw)materialen zijn die ze nu gaan ontvangen. We gaan niet mee naar dit eiland. Het is nu te ver varen en we moeten nog naar huis. We leveren de lijsten met instructie af aan de barangy captain en geven aan dat de mensen met een wateropvang hun water moeten delen en als ze dat niet willen dat ze de materialen dan niet krijgen. Dat staat ook in de overeenkomst die iedere begunstigde moet ondertekenen. Dit om alles goed te regelen. De ingevulde tekenlijsten gaan we van haar terugkrijgen via de maatschappelijk werkster. We geven aan dat we in februari naar het eiland komen om te kijken hoe alles ervoor staat en of iedereen de materialen juist heeft gebruikt.
materialen aan boord krijgen voor Maneguin eiland
Alle donateurs en sponsoren hartelijk bedankt namens de 116 families op Malalisson en Managuin eiland !!!!
