Verdiepingsweekend krijgskunst - impressies 25-26 april 2009
Licht gekreukt lig ik op de bank te snoozen in de zon. Mijn lichaam voelt moe maar voldaan na een etmaal gemangeld te zijn in de dojo. Het verdiepingsweekend Krijgskunst van Stiltij was een uitnodigende gelegenheid om intensiever toe te komen aan de verschillende aspecten van de reguliere training. In de training komen veel elementen uit de Aikido traditie aan bod. Aikido betekent De weg van de vredeskracht. Hierin wordt vrede gedefinieerd als een kracht en Aikido als expressie van die vredeskracht, als een manier om die vrede actief te belichamen. Het verdiepingsweekend is een fijne gelegenheid die kracht te onderzoeken en te leren kennen. Want wat is dat nu: Vrede? Tijdens het weekend worden we uitgenodigd de adem en lichaamsoefeningen niet zomaar als oefeningen te zien, maar de intentie op te zoeken waarmee je een oefening doet. De intentie waarmee je een oefening doet bepaalt de kwaliteit ervan: ‘Mind over matter’ zoals de Engelsen zeggen. Niet het een boven het ander, maar de Mind (de intentie) bepaalt Matter (het lichaam). Dat is de natuurlijke hiërarchie. Het wordt voor mij een weekend van het wekken van de juiste intentie. De juiste intentie wekt een oefening tot leven. Als beoefenaar voel je direct de zin van de oefening, de achterliggende bedoeling - de kloppendheid, op het moment dat je de juiste intentie kan koppelen aan de juiste houding. Het geeft me een vermoeden waarover vredeskracht zou kunnen gaan of wat dat is. Ook voel ik het bevrijdende en transformerende karakter ervan. De setting van het weekend waarin inspanning, overleg en stilte elkaar afwisselden heb ik als zeer prettig ervaren. Ad, hartelijk dank voor dit waarachtig en vredig weekend: krachtige ruimtelijkheid. Vrede is leefbaar. Morihei Ueshiba groet ik woordeloos. Jean-Paul
Als leven ademstroom draagt, Als leven vezelvaten voedt, Als leven celkernen beweegt, Heerst zinderende vreugde. Voorgoed geen Als. Vertrouwen is geschonken, Diep verzonken in onmiskenbare kracht. In, uit, in, uit, in, uit, in, uit, in, uit… Lieke
Als er iets kenmerkends over dit verdiepingsweekend gezegd kan worden dan is het het schromelijk tekortschieten van dit kleine persoontje dat meent alles te kunnen beheersen. Al voordat we startten voelde het al dat ik het niet zou redden in mijn kleinheid. Gaandeweg had ik er geen idee meer van of 'ik' het überhaupt zou kunnen volmaken. Een lichaam dat opspeelt, moeheid die zich prominent naar voor dringt, controle die tekortschiet. Overgave aan het universum, de dragende adem gezag geven en niet weten hoe lang en op welke manier verder, was het enige dat nog restte. Geen idee in hoeverre het 'gelukt' is, maar zeker is dat het niet gegaan zou zijn zonder vertrouwen dat ik het niet zelf hóefde te doen, dat ik het niet zelf kón doen. Dat vertrouwen moet ik meer gezag geven. Nu ik gemangeld werd merkte ik dat ik dit nog
veel te weinig doe. Het heeft iets verdrietigs en tegelijkertijd iets vreugdevols in zich: gezag afgeven, écht aan den lijve ondervinden dat je het niet redt en dan voelen dat het voor je gedaan wordt, dat je overgenomen wordt en gedragen wordt door iets dat groter is dat jezelf. Nederigheid en groot ontzag dienen zich nu opeens aan. Als de moeite te groot voor ons wordt ontstaat blijkbaar gelegenheid om ongekend potentieel aan te boren. Wat fijn dat onze leraar het ziet zodra dit vertrouwen niet voldoende herkend wordt en ons stimuleert het toe te laten. Hoezo menen het niet nodig te hebben? Hoezo menen het ook wel zelf te kunnen? Zelfgenoegzaamheid moet op de laadschop. Friso
Door het verdiepingsweekend Krijgskunst besef ik dat bewust worden van bepaalde dingen noodzakelijk is. Innerlijkheid, weten wie je bent, vrede en intentie zijn niet alleen belangrijk tijdens de trainingen: ze zijn altijd belangrijk.
De ondersteunende woorden en uitleg schudden me langzaam wakker: ik wil weten wat deze begrippen voor mij betekenen. Tijdens de oefeningen met partner ben ik altijd te kritisch over mezelf geweest. Door alle intense oefeningen ben ik blijven proberen. Het oefenen ging me tijdens dit verdiepingsweekend wat makkelijker af. De misogi (adem- en klankwerk) was heel verschillend: in de kring was het prettig, ik voelde een bepaalde rust en prettige sfeer; liggend was het vaak teveel voor me: wat wil ik nog steeds niet onder ogen zien? Ik heb heel erg genoten en het verdiepingsweekend heeft me een voldaan gevoel gegeven. Ik wil nog meer leren, beter mijn best doen. Eindelijk wakker worden. Heel erg bedankt. Evelyn
Elke mogelijkheid die er is om te verdiepen dient naar het beste kunnen te worden benut. Deze uitspraak volledig begrijpen houdt in dat dit moment die mogelijkheid is. Ben ik in gedachten op zoek naar de juiste woorden, ben ik aan het hopen een boeiend stukje tekst te creëren door de herinnering aan het afgelopen weekend zo poëtisch mogelijk in geschrift achter te laten? Of laat ik mij in stilte vallen en de woorden zichzelf kiezen? ‘Elk gevecht is er een tot de dood,’ dit is een aanwezigheidstoestand, geen levensmotto. Aanwezigheid vergt aardig wat precisie; de precisie van het overstoorbaar zijn, juist waarnemen, op tijd handelen, correct handelen en terugkeren naar de plek waar je nooit vertrokken bent. Praktisch vertaald is dit voor mij de aandacht in de buik leggen en van daaruit gaan waarnemen. Het blijkt dat, wanneer ik hiertoe in staat ben, er geen haan meer is die naar onrust kraait. Er bestaat wezenlijk een diepere laag die geen interesse heeft in de brouwsels van het brein. Hoe dieper de duik, hoe frisser het water.
Er ligt emperisch evident en praktisch toepasbaar onderzoeksmateriaal. Waakzaam en zacht. Alert en vredig. Landau
Ik heb tijdens het verdiepingsweekend geprobeerd het Leven gezag te geven, maar vind het moeilijk te voelen of ík iets doe of dat het Leven het doet. Zo ook vind ik het moeilijk te voelen in hoeverre ik met mijn borst of met mijn buik ademhaal en of ik recht sta of met een gekanteld bekken en een holle rug. Maar door de correcties door Ad is het me wat duidelijker geworden. Hoewel de afzonderlijke oefeningen soms oneindig lang leken te duren, was het verdiepingsweekend zo voorbij. Ik kan me er weinig van herinneren, maar mijn houding en ademhaling zijn anders dan ervoor. Arthur
O'Sensei zit tussen de goden met lachende ogen verheugt hij zich in de krijgers die de vredesweg
begrijpen, bestuderen en beoefenen Hobbelend, hortend en stotend hijg ik mijn rol hak ik mijn passen hef ik mijn staken zitten is niet het hele verhaal Ademend klinkend werkend wordt lijf bewogen waait wind in vier richtingen welt woeling tot extensie de luie donder lost gelukzalig op Vervuld van vreugde dank ik goden, gids en gezellen voor nieuw terrein van onderzoek blootgelegd waar je bij staat Birgitta
Het weekend in Eijsden heeft mij gestimuleerd in het herformuleren van mijn visie/motieven. Ik heb de verbanden gezien met betrekking tot een hardnekkig karmisch gegeven van nietaangaan. Ik heb vertrouwen ervaren dat misselijkheid, duizeligheid en pijn niet einde-oefening betekent. Er mag nog veel geschaafd worden, overbodigheden loslaten. Genietend draaien - draaiend genieten. EEN warme stroom. Bedankt. Ed
