Rome-impressies van enkele misdienaars en begeleiders. Bij gelegenheid van 450(50)jaar bisdom Antwerpen trokken we, als misdienaarsgroep van veertien in een groep van in totaal 500 antwerpse pelgrims, tijdens het carnavalverlof 2012 naar Rome. Nog slaapdronken ben ik vertrokken met een groep, voor mij grotendeels onbekenden,een conglomeraat van jongeren van allerlei slag. Stuk voor stuk toffe jonge mensen, met elk hun kunnen en niet-kunnen, hun zwakheden en hun schoonheid en heel veel goede wil. Nog voor we in Rome aankwamen voelde ik:
’dit wordt een (h)echte groep’! Met misdienaars in het hart van de Kerk te gast mogen zijn en elkaar kunnen toevertrouwen aan Gods liefde tijdens de vieringen in de grote basilieken van Rome maakte deze pelgrimstocht tot een ervaring om nooit te vergeten. Fantastisch, en dat telkens verenigd rond onze eigen bisschop, die ons wist te bemoedigen en enthousiasmeren. Bedankt monseigneur! De verkenning van het oude Rome liet ons de vroegere sfeer kennen waarin onze Kerk zijn wortels heeft en het deed ons ook terugdenken aan de velen die er hun leven voor gegeven hebben, de ontelbare martelaren. Moesten Petrus en Paulus zien welke grafmomenten ze in de loop van de geschiedenis gekregen hebben, terwijl voor hen alles verloren leek, ze zouden hun ogen niet geloven. (R.V.B)
De vieringen die ik samen met mijn dertien-collega’s-misdienaars mocht dienen in de grote basilieken van Rome zorgden voor een portie gezonde stress; Zoveel volk, zoveel priesters, onze bisschop, zo’n grote kerken, nieuwe ‘mis-taken, enz. Op plaatsen komen waar gewone toeristen nooit zullen komen dat was toch wel een groot voorrecht. Ik heb echt heel veel gekregen, de reis was zijn geld meer dan waard. En dit wil ik ook nog zeggen: ‘de Kerk is echt niet wereldvreemd’! (J.V.R)
Iemand van de misdienaars schreef op de terugreis dit briefje aan zijn collega’s: ‘Beste misdienaars, ik wil jullie allemaal bedanken voor de mooie reis, we hebben samen veel interessante en grootse dingen gezien en meegemaakt. In de besprenkeling met doopwater voelde ik me aangeraakt door Jezus zelf. Daarom heb ik nog een klein gedichtje. ‘De grootheid van God zit in onze kleinheid’. (D.S)
Vanuit elke viering in één van de grote basilieken heb ik een naar huis genomen.
vraag, een uitdaging,
mee
Op maandag 20 februari startte onze pelgrimstocht met de eucharistieviering in de Basiliek van SintPaulus-buiten de Muren.
Dit heb ik onthouden uit de homilie van Mgr. Bonny :‘Het leven van Paulus was helemaal gedragen en bezield door de woorden van Jezus, door de Blijde Boodschap. Paulus was er niet bij toen Jezus die woorden uitsprak. Hij is pas later bij de groep van de apostelen gekomen, na zijn bekering. Maar zodra hij de Verrezen Heer had leren kennen, was hij niet meer in toom te houden. Hij vertrok en verkondigde de Blijde Boodschap te pas en te onpas…. Door mensen als Paulus is het Evangelie tot bij ons gekomen…. Ondanks tegenwind zetten velen zich ook nu bij ons in om het Evangelie door te geven… Als christenen staan wij in de lange ketting van de tijd. Voor alle schakels zijn we dankbaar.’ Vanuit deze viering heb ik deze vraag meegenomen: ‘Hoe ga ik in het voetspoor van Paulus het Evangelie doorgeven?’
Op dinsdag 21 februari waren we tegast bij Petrus. Binnenkomen in de Basiliek van Sint Pieter was overweldigend. We stapten hier binnen op ‘heilige grond’ samen met veel andere toeristen.
Een kruisteken met wijwater … de woorden van vicaris Bart Paepen bij de infobijeenkomst zijn we niet vergeten
‘Het kleine net dat Petrus als visser uitwierp in het meer van Galileä, is een wereldwijd netwerk geworden. Dat zie je in Rome. Hoezeer wij ook met onze eigen kerk en met ons eigen bisdom verbonden zijn, wij zijn een onderdeel van een groter geheel. Geen enkele kerkgemeenschap bestaat op zichzelf of voor zichzelf.’ Dit is voor mij vanuit deze viering de vraag deze dag geworden: ‘Hoe geef ik elke dag die wereldwijde Jezus’familie een plaats geven in mijn leven?’
Op woensdag 22 februari zijn we eerst ‘ondergronds’ gegaan bij het bezoek aan de catacomben van San Callisto waar we ook onze patroonheiligen Sint Tarsisius een groet zijn gaan brengen.
We hebben er palmtakjes verbrand, as voor de viering op het einde van de dag.
Tijdens de gebedsdienst in San Bartolemeo op het Tibereiland werden we opgeroepen om de 40dagentijd te beleven als een tijd van bekering.
In de homilie zei onze bisschop: ‘Heiligheid en zondigheid wonen vaak in hetzelfde huis of in dezelfde mens. Ze vullen dezelfde ruimte, zoals het kaf en het koren in een graanschuur’. Terwijl de as over ons hoofd werd uitgestrooid zei de priester: ‘Bekeer je en open je hart voor het evangelie’.
‘Hoe ga ik dat in de komende vastentijd doen?’ Het was vandaag niet moeilijk om een vraag van de dag te kiezen? Een antwoord vinden zal misschien moeilijker zijn. Op donderdag 23 februari was Mgr. Bonny in de voormiddag onze gids in Rome.
’s Namiddags ontmoeten we elkaar eerst in het baptisterium bij Sint Jan van Lateranen, daar begon eigenlijk de eucharistieviering. De bisschop zei er: ‘Broeders en zusters, laten wij deemoedig bidden tot de Heer ons God, dat Hij ons besprenkelt met dit water tot gedachtenis aan ons doopsel. Dat Hij ons helpt om trouw te blijven aan de Geest die wij ontvangen hebben.’
Wat er dan gebeurde maakte een enorme indruk op mij, de tranen stonden in mijn ogen. Ik werd aangeraakt door Jezus die mij vroeg om mee te gaan, om mee te bouwen aan zijn Kerk. Als gedoopte en gevormde christen mag ik mee bouwen aan een levende Kerk. In dat bouwwerk is iedere steen belangrijk.
Vanuit de doopkapel begeleiden de misdienaars de groep naar de basiliek voor de verdere viering van de eucharistie.
Er is nog iets blijven hangen na de eucharistieviering op deze donderdagavond in de ‘moederkerk’ van alle kerken in de wereld: ‘Weet wie je bent, en wordt wat je bent’. Mag ik achter deze uitspraak een ‘vraagteken’ zetten. Dan wordt het de vraag van vandaag: ‘Hoe ga ik dat doen én met wie ga ik daarover praten om er samen werk van de maken?’ Vrijdag 24 februari, onze laatste Rome-dag, vierden we in de Basiliek van Santa-Maria-Maggiore. Het bisdom Antwerpen is toegewijd aan Maria.
‘Het is goed dat wij onze bedevaart kunnen afsluiten bij Maria. De vorige dagen zijn we bij de apostelen geweest. Nu komen we bij haar, die we ‘Moeder van God’ en ‘Moeder van de Kerk’ mogen noemen.’ zei onze bisschop. Ons loflied/danklied/smeekbede in deze viering was de ‘litanie van alle heiligen’, wij voelden ons omringd door hen allemaal. Ik wist niet dat dit ‘oude gebed’ zo actueel kon klinken. Al deze heiligen, met Maria voorop, bidden voor ons… voor ons bisdom… voor mijn collega’s misdienaars….voor hen die ons begeleiden… voor al die mensen met hun ‘rode pelgrimssjaal’… voor mensen thuis…. Durf ik daarop vertrouwen? Dit is mijn vijfde vraag die ik meeneem naar huis.
Ik ben uit Rome vertrokken met vijf vragen, met vijf werkpunten, vijf uitdagingen. Het was een Rome-reis, niet zomaar een reis, het is een PELGRIMSTOCHT geweest en met herinneringen die ik niet zomaar uit mijn leven kan bannen. (J.A.)
De pizza op het einde van tocht smaakte!
Proficiat en dank aan deze jonge misdienaars voor hun dienstbaarheid in de liturgie, voor de durf en het lef om nu op deze manier getuigenis af te leggen, voor de vreugde die ze uitstralen, voor de vragen die ze ons stellen en ons zo uitdagen om jong te zijn! (L.G)
foto’s Paul Hermans/Ann Joris/ Paul Renders
