Van de voorzitter Zo, het seizoen is weer begonnen. Wie weet wordt het net zo succesvol als het afgelopen jaar, toen MC1, JC1, JB1, MA1, MA3, H2, D2 en H3 zijn kampioen geworden. Je kunt ze nog een keer bewonderen op de foto’s hiernaast. Wat is er nog meer gebeurd in de tussenzomertijd? De 25ste editie van ons bedrijventoernooi is in juni gespeeld en het was wederom een groot succes. Ook op ‘ons’ beachvolleybaltoernooi in Scheveningen rustte zegen, het was eindelijk eens een weekend goed weer deze zomer. Ondertussen kunnen we ook terugkijken op een hele leuke lustrumdag in september. Het toernooi, de bbq en het feest waren erg geslaagd. Dit is het lustrumjaar, dus koopt allen een lustrum(inspeel)shirt voor 17,50 euro. Er zijn er nu nog voldoende in alle maten, maar dat kan nooit lang meer duren. Jan de Meij, ook in deze uitgave van de Yell! nader in het zonnetje gezet, beheert de kleding (
[email protected]). De mini-afdeling dit jaar is verrassend begonnen met een hele grote toestroom van nieuwe spelertjes, rond de 25 in aantal. In januari staat al een tweede lichting te trappelen, dus we zijn erg blij met deze toestroom. Welkom allemaal. Bij de senioren moeten we ons best doen om het aantal leden op peil te houden. Op bestuurlijk vlak ligt de
concept Sportnota van de gemeente Leiderdorp op tafel na zo’n 10 jaar erop gewacht te hebben. Deze nota moet duidelijkheid in het sportbeleid van de gemeente geven. Zonder jullie met veel details te vermoeien: er komt voor de binnensporten geen geld bij, maar er gaat ook niets af. Dit in tegenstelling tot de buitensporten, waar flink op bezuinigd gaat worden. Bij de binnensporten is dat een aantal jaar geleden al gebeurd, vandaar dat de gemeente nu vooral haar pijlen op de buitensport richt. En zo komen we toch weer even bij het geld: als je nog adverteerders kent, die een doek in de Bloemerd zouden willen ophangen, neem dan contact op met het bestuur. Dank en een klein presentje zal je deel zijn. Ik hoop trouwens dat u deze Yell! goed leest, hij is gemaakt door een vernieuwde redactie. Met veel enthousiasme hebben Patrick Herzberg (recreanten mix 3) en Sabina Sonius (D4) zich op de vormgeving gestort, en Robertine Kalisvaart (recreanten mix 2) zorgt vakkundig voor het redigeren van de teksten. Dit alles onder de ervaren leiding van Stefan van de Geer. Veel leesplezier!
Ewout Verkerk 3
Jong & oud Simone
Ik train 2x in de week, en elke week is er wel een wedstrijd. Ook ben ik al weer voor de 3e keer meegeweest op kamp, zoals altijd was het weer erg geslaagd. Als A-jeugd proberen we altijd leuke grapjes met de leiding uit te halen, gewoon om ze scherp te houden!
Ik ben begonnen met volleybal toen ik 8 jaar was, dus dit is mijn 9e seizoen bij de club. Ik speel in MA1, sinds kort als spelverdeler, en ik heb het in dit team erg naar mijn zin. We zijn met dit team al voor de derde keer ongeslagen kampioen geworden. Aardige prestatie, toch? Wij kregen de afgelopen 2 jaar training van Eric Vermeulen, en die coacht ons nog steeds. Daarvoor heb ik training gehad van Paul de Winter en ook van mijn moeder. Al deze toegewijde trainers hebben mij veel bijgeleerd en daar ben ik ze erg dankbaar voor. Nu krijgen we training van Renée Otto en Marjolein de Vries.
Marianne
Ik speel al vanaf mijn 8ste bij leython. Ik ben begonnen bij de Spike en zat vorig jaar in de MA1. Ik ben De laatste helft van het seizoen zijn we kampioen geworden. Dit jaar ben ik gaan studeren, waardoor ik niet meer bij Leython kon blijven spelen. Simone en ik hebben in oefenwedstrijdjes en gewoon tijdens de training wel eens tegen elkaar gespeeld, maar nooit tijdens een echte competitiewedstrijd.
Ik heb voor Leython DC gekozen omdat mijn moeder al 28 jaar bij Leython gespeeld had, en omdat mijn oudere zus Marianne hier ook al aan het volleyballen was. Erg veel keuze is er in onze omgeving trouwens ook niet op volleybalgebied. Vooral leuk aan volleybal vind ik dat het een teamsport is. Het is in ons team wel hard trainen, maar er kan tussendoor ook gelachen worden. En je zet samen een prestatie neer.
Moeder & dochters Berna Mentink
Ik ga altijd mee naar de wedstrijden van mijn dochters en soms coach ik een team. Bij de wedstrijden roep ik vanaf de tribune natuurlijk ook nogal eens fanatiek aanwijzingen en dat levert me zelfs van de supporters van de tegenstanders commentaar op. Zelf volleybal ik nu niet meer. Ik ben recreatief gaan roeien. Roeien is ook een heel leuke teamsport, waarbij je in weer en wind heerlijk buiten bent.
Deze rubriek Jong&Oud heb ik steeds met belangstelling gelezen, omdat in ons gezin volleybal de sport is die door de dames wordt/ werd beoefend. Ikzelf heb vanaf mijn veertiende gedurende 28 jaar gevolleybald. Eerst bij In Up Go in Roelofarendsveen en vanaf mijn tweeëntwintigste bij Leython. Toen Marianne 8 jaar werd, wilde ze graag gaan volleyballen, mede omdat ik al met haar met een volleybal aan het oefenen was. Tijdens de trainingen zat ik op de tribune te kijken hoe het ging. Tine de Bloois, de trainster, riep me al snel van de tribune naar beneden om mee te helpen met de training. Zo ben ik de mini’s gaan trainen. Ik heb dat 6 jaar met veel plezier gedaan.
Ik heb voor Leython DC gekozen, omdat mijn moeder het er altijd naar haar zin heeft gehad en de club destijds een Spikecursus aanbood voor kleintjes. Daarnaast is Leython DC ook de enige leuke vereniging voor jeugd in de buurt. Voorschoten is namelijk nóg verder fietsen. 4
5
Tweede? Dat is tweemaal eerste! Er zijn verenigingen waar het lot van het tweede seniorenteam weinig aantrekkelijk is. Alle sponsorgelden, aandacht, trainingstijd en eerbied gaat uit naar dames1 en heren1. Wat rest zijn de schamele kruimels techniek, afgetrapte trainingspakken, uit-hun-mondruikende supporters, afgeschreven ballen en een gedemotiveerde Oost-Europese dikbuikige trainer in jaren-80-trainingspak met PVV-sympathieën en een heimelijk verborgen verzameling gedroogde vlinders. Dat motiveert weliswaar tot hard trainen om eindelijk dan eens ‘omhoog’ te mogen, maar versterkt niet de teamgeest die nodig is om de spelonken van de regioklassen te ontvluchten.
gedachten, alwaar d2 het meest begerenswaardige team bleek en h2 diep in de buidel moest tasten om de concurrentie te beletten hun vrouwen te schaken. Gelukkig bleek h2 met Dirk-Jan over een vaardig onderhandelaar te beschikken ... maar leven ze sindsdien op rantsoen. O! Hadden we u al van de liefdesbaby verteld? Hoewel de conceptie nog in het vorige seizoen lag, is baby Ninthe wellicht het meest overtuigende resultaat van de innige, vruchtbare samenwerking tussen de teams. Over resultaten gesproken. We hoeven u niet te vertellen dat beide teams met overmacht kampioen zijn geworden in hun poule. Voortgestuwd door de escapistische overtuiging dat onze liefde te klein is voor de regio, hebben d2 en h2 ervoor gekozen hun heil te gaan beproeven in de promotieklasse. De dames, uitblinkend in samenspel, lepe plaatsballen en elegante doch soms brute kracht, waren al vrij snel zeker van het kampioenschap. De heren ook, maar dat waren ze al jaren. Ditmaal kwam het er gewoon iets beter uit.
Gelukkig kan het ook anders. Bij Leython DC hebben dames2 en heren2 de handen, en misschien wel meer dan dat, ineengeslagen, het adagium ‘samen ... liefde’ indachtig. De verkering is al aan het begin van dit seizoen begonnen en heeft ons al snel op grote hoogtes gebracht. Herinnert u zich nog het teampresentatiefeest (TPF), waar h2 glorieerde door hun liefde de declameren? We roepen eveneens de teamveiling in 6
Wat is dan dat magische verschil? De bravoure, de samenzang, het intieme gefriemel ... zo kennen we h2 al jaren. Het moet dan de ‘mojo’ wel zijn: geen gedroogde vlinders, maar wild gefladder in de onderbuik heeft hen boven anderen en zichzelf doen uitstijgen. En zo bewijzen we elkaar de ultieme liefde: tonen dat de ander jou het verschil kan doen maken. Die felle begeerte doet alle tegenstand verbleken. Over verbleken gesproken. Waar sommige stelletjes leven in een vacuüm, nagenoeg afgesloten van en onzichtbaar voor de buitenwereld, blijken dames2 (en, oke, heren2 ook) een aanzuigende werking te hebben. Publiek buitelt over elkaar heen op de tribune om mee te mogen genieten van de beleving, de bevlieging en de resultaten van onze helden in het veld. De paradox is dat daarmee de aandacht voor de van oudsher hooggeachte eerste teams wat verbleekt. Je ziet ze nog weleens staan. In een hoekje, in een klein groepje weggemoffeld aan de bar, aan de straatkant tegen een lantaarnpaal of huilend in de bosjes: vergane 7
glorie. En je ziet hen allemaal denken: wie zijn er nu de ware kampioenen? Heren2 en dames2 eindigen allebei bovenaan. En eenmaal trek je de conclusie: Het tweede? Dat is dus eigenlijk tweemaal eerste!!! Samen... LIEFDE!!! Rest niets dan af te sluiten met een toepasselijk schrijven van Willem Kloos. We vallen in na de chute (wending): (...) O lust!, daar over mij de branding slaat Bij het doffe bruisen der ontroerde baren Te zien, hoe om mij heen de wereld vergaat Maar liefde niet! En midden in het staren Naar t rustig stralen van uw klaar gelaat Vereend met u ... ter eeuwigheid varen.
Wat zegt de tas? Ken je toevallig de column van Aaf Brandt Corstius in tijdschrift esta? Zij analyseert daarin de toilettas van een lezeres. Aan de hand van de inhoud doet zij uitspraken over de eigenaresse van die toilettas. Hoe heet zij, wat doet zij, hoe is zij? Ik vraag me af wie het aandurft om een sporttas van een Leythonner binnenstebuiten te keren en op basis van de inhoud uitspraken te doen over zijn eigenaar. Of wie durft een foto van tas plus inhoud (van een ander?) naar de redactie te mailen voor een analyse?
Een gewone sportieve tas (merk?), zichtbaar zijn de zaalschoenen en het wedstrijdshirt van Leython DC. Geen kniebeschermers te zien. De handdoek en shampoo liggen vast onder het shirt. Ik voel me geremd om de inhoud over de grond te spreiden en te fotograferen. Daarom stel ik de eigenaar ouderwets wat vragen om hem aan de vereniging voor te stellen. De foto van de tas is gemaakt na een wedstrijd van Mix 3 (recreanten), en volgens de eige-
naar zit er niets in wat de tas typisch zijn tas maakt, noch iets wat er eigenlijk niet in thuishoort. Voor mij is dat moeilijk voor te stellen. Ik heb zelf in m’n tas immers zovéél spullen zitten die mijn tas typisch van mij maken. Bijvoorbeeld dat ene timmermanspotlood met Praxis erop: ooit gekregen na een toernooi, en nooit de moeite genomen om ‘m uit m’n tas te halen (wat zegt dat over mij?). En een “fluitje van Essent” voor het geval ik per ongeluk voor het eerst in m’n leven een wedstrijd zou moeten fluiten. Maar deze Mix 3-speler zit dus anders in elkaar. Overzichtelijke tas, overzichtelijke persoon? De tas is zo’n vijf jaar geleden door Patrick (Herzberg), hoofdpersoon van dit stukje, zelf gekocht. Dat was ongeveer in de tijd dat hij begon te volleyballen bij de recreanten van Leython DC. Hij was toen 28. Misschien vraag je je af waarom zo’n jonge vent de behoefte voelde om de gemiddelde leeftijd van de recreanten omlaag te krijgen. Hij had toch ook in een herenteam kunnen instromen?
8
9
Patrick legt uit dat hij twee belangrijke redenen had om als recreant bij Leython DC te komen. In de eerste plaats simpelweg omdat hij nog nooit gevolleybald had en liever niet te moeilijk wilde beginnen. In de tweede plaats omdat hij tot vijf jaar terug geen toestemming had van zijn cardioloog om in teamverband te spelen. Hij heeft een hartafwijking, en daarbij horen helaas beperkingen. In 2010 is hij door een ingrijpende operatie ook een aantal maanden uit de roulatie geweest: hij kreeg een kunstklep. De operatie is gelukkig goed verlopen, en kort erna kon hij genieten van de geboorte van zijn dochter Tessa. We zijn nu twee jaar verder en Patrick doet volop mee in Mix 3. Het volleybalseizoen is weer begonnen, voor Patrick nog weer wat drukker dan vorig seizoen: Tessa is 2 en vriendin Anita is bevallen van nummer 2! Op 17 april is Linda geboren. Wie had dat kunnen opmaken uit de inhoud van zijn sporttas?
Kampioenen 2011/2012! MC1 Kampioen! MC1 is kampioen geworden! Gefeliciteerd meiden. Dat vraagt natuurlijk om een interview. Misschien kunnen ze ons wel trakteren op wat tips & tricks. Aan het begin van het seizoen vermoedden ze eigenlijk al dat ze goed waren, en dus gingen ze gelijk voor het kampioenschap. De eerste trick wordt meteen benoemd: jeugdkampioensteams krijgen taart uitgereikt, en dat werkte vanaf het begin als extra motivatie. Welbegrepen eigenbelang dus? Samen met een portie bluf en welbespraaktheid wordt me al snel duidelijk: hier staan stoere meiden die zich niet zomaar laten wegzetten. En van wie hebben ze dat dan geleerd? De C-jeugd heeft meerdere trainers: Corinne van der Salm, Frans Schouten, Ben Bemelmans, Manon Koreman en Erwin Vork. Op woensdag trainde Corinne, de moeder van Eske, de MC1. De meningen over haar zijn eensluidend: ze is goed en geeft veel aanwijzingen, en daarbij ze is ook wel een beetje streng. Corinne coachte de MC1 ook, samen met Petra van Leeuwen, de moeder van Laura. Ook daar zijn onze meiden erg
tevreden over. Als echte kampioenen hebben ze ook tips voor zichzelf: er moet voor de duidelijkheid veel meer “ik” geroepen worden in het veld, er moet meer in drieën gespeeld worden en ze moeten eigenlijk elkaar veel meer aanmoedigen en opzwepen. Toch een beetje luxeproblemen, als je in de competitie maar één wedstrijd gelijk speelt en de rest wint. De moeilijkste tegenstander was Kalinko. Om indruk te maken had Kalinko zich in de uitwedstrijd geschminkt, maar MC1 maakte daar korte metten mee: gewonnen met 1-3. Dit seizoen spelen ze niet allemaal meer samen. Sommige meiden zijn naar de B-jeugd gegaan en er komen natuurlijk ook weer talenten uit de mini’s aan. Geeft 10
niets, afgelopen seizoen zijn ze kampioen geworden en dat is een mooie herinnering. Om het te vieren heeft heel oud-MC1 nu een knalroze sweater met MC1 opschrift. Als aandenken. MC1, het ga jullie goed! JC1 Kampioen! Ook JC1 heeft wat uit te leggen, zij zijn ook kampioen in de 1ste klasse geworden. Gefeliciteerd dames en heren! Dames en heren? Jazeker, het jongens C1team blijkt eigenlijk een mixteam te zijn. En dat vinden ze wel leuk, of misschien wel leuker dan een men only team. Bij navraag blijkt er niet samen gedoucht te worden, onder luid gelach wordt me verzekerd dat ze ook weer niet zo gemixt zijn. Het lijkt me dus erg knap om met een mixteam kampioen te worden in de jongenspoule. Aan het begin van het seizoen wisten ze het nog niet helemaal zeker, maar het vertrouwen groeide al snel. Zozeer zelfs dat ze nu
durven te stellen dat ze beter zijn dan MC1 (dit wordt trouwens ten zeerste betwist door datzelfde MC1). JC1 heeft twee keer per week hard getraind, op woensdag en zaterdag. De moeder van Jeroen coachte alle wedstrijden en iedereen is het erover eens dat dat heel goed gaat. Net als MC1 heeft JC1 in de competitie één keer gelijk gespeeld en verder alles gewonnen. Waar moet dan nog op getraind worden, vraag ik me hardop af. Iedereen heeft zo zijn eigen verbeterpunten, maar Pelle weet het zeker: pass en aanval. De leukste wedstrijd was die tegen VCS. Een lang team, een harde service en vooral een hele rare yell waarin ze de letters VCS uitbeeldden. Daar trok ons kampioensteam zich dus niets van aan, er werd gewoon gewonnen. Gegniffeld wordt er ook nog steeds om die andere wedstrijd, waarin ze de tegenstander op een setverlies van 25-5 trakteerden. Dit seizoen is JC1 er in een beetje gewijzigde samenstelling weer helemaal klaar voor. Hoe dan ook, we horen vast nog veel van al deze spelers! 11
Vrijwilliger Jan de Meij Over jezelf Ik woon vanaf 2001 met veel plezier in Leiderdorp, en kom uit Leiden waar ik ben geboren en opgegroeid in een groot gezin van ongeveer 2 volleybalteams aan kinderen. Ik speel in H6, een team met ruim 150 jaar aan volleybalervaring, als het niet meer is. Zelf ben ik begonnen met volleyballen na mijn tijd als voetballer, dat was op mijn 40ste. Ik werk bij de gemeente Leiden vanaf 1970 als toezichthouder op civiele projecten zoals onderhoud aan wegen. Mijn grootste hobby is volleybal, verder lees ik graag en verzamel ik postzegels. Ook ga ik 1 keer per jaar mee met het Rode Kruis op de boot J. Henry Dunant om de gasten te verzorgen. Met dit alles kom ik de tijd lekker door. En de familie? Sinds 2001 ben samen met mijn huidige vrouw. Ik heb twee kinderen van 32 en 27 uit mijn eerdere relatie en een kleinkind van bijna 7 jaar. Mijn zoon heeft wel tot zijn 12e gevoetbald bij Lugdunum, maar daar is het bij gebleven. 12
Zijn er mindere kanten aan je taak? Ik kan het bij mij nog niet ontdekken dat ik uitgekeken raak op het doen en laten binnen de vereniging. Het geeft mij nog genoeg voldoening om mee verder te gaan. Al moet ik toegeven dat als de competitie voorbij is ik ook weer kan genieten van alle tijd die ik dan opeens heb.
Allang lid? Mijn lidmaatschap is van voor de fusie in 2007 bij DVO. Het gevoel dat ik bij de club heb is een fijn stel sporters, dat iedere week het beste uit zichzelf wil halen. En daarna in gezelligheid napraten. Wat doe je voor Leython DC? Op het ogenblik doe ik de kledinguitgifte en geef ik de recreanten mix 2 en 3 training. Het kledingbeheer houdt in het verstrekken van de tenues binnen de vereniging en het bijhouden en bestellen van de voorraad. Als trainer probeer ik de groep een gedegen training te geven qua spel, techniek en spelvreugde.
Hoeveel tijd ben je er mee kwijt? Hoe lang geleden ben je er mee begonnen? Een hobby laat zich niet in tijd uitdrukken. Het gaat erom dat je het met overgave en plezier doet. Het is leuk, maar omdat er nog weinig ruimte blijft voor andere dingen, moet je het thuisfront niet uit het oog verliezen.
Anecdotes? Ik heb niet zozeer hele grappige voorvallen paraat, maar ik geniet meer van het volleybalspelletje met mijn medespelers en andere vrijwilligers. Ik vind het bijzonder dat mijn teamgenoot Wicher de Jong op zijn 72e nog altijd bloed fanatiek is en altijd wil winnen, soms tegen beter weten in. Ook wil ik Tini en Ellen bedanken die het wedstrijdsecretariaat van mij overgenomen hebben en fantastisch werk doen. Verder vind ik het bijzonder dat al die vrijwilligers het elke keer weer voor elkaar krijgen dat wij met ons allen lekker kunnen sporten.
Wat is je voldoening? Ik vind het vooral leuk om anderen te ontmoeten die nieuw bij de club komen en om die persoonlijke aandacht te geven, zodat zij zich daardoor al een beetje thuis gaan voelen.
13
Wat is de Spike cursus? Wat is CMV? Veel volwassenen hebben de tijd van het minivolleybal al weer ver achter zich gelaten. Er is in de tussentijd veel veranderd. Minivolleybal heet ondertussen CMV, Cool Moves Volley, en is opgedeeld in 6 niveaus samenhangend met de leeftijd. Nieuwe volleyballertjes in de leeftijd van 6-12 jaar beginnen niet zomaar met volleyballen, maar starten bij Leython DC eerst met een Spike cursus. In 10 trainingen maken ze kennis met volleybal. Als het goed bevalt, en dat is meestal zo, kunnen ze daarna lid worden en meedoen aan de minitrainingen en eventueel de minitoernooien.
Wil je/wilt u ook helpen bij de minitrainingen? Neem dan contact op met de minicoördinator Evelien Vermeulen (mini@ leythondc.nl). Er zijn altijd vrijwilligers nodig, vooral volwassenen.
Dit jaar is er een grote toestroom, de eerste Spikecursus heeft 29 deelnemers. Welkom allemaal! In januari begint de tweede Spike-cursus, daarvoor zijn al 10 aanmeldingen binnen. Een schone taak aan de jeugdcommissie om alles in goede banen te leiden. Gelukkig maar dat die commissie dat prima kan! 14
