USA trip MCR mei 2012

USA trip MCR mei 2012

Amerika reis MCR mei 2012

1

USA trip van 12 tot en met 26 mei 2012. Voorwoord: Voornamelijk zullen wij door de staat Arizona trekken echter, een stukje Nevada, California en Utah doen ook mee ! Voor mij de derde motortrip naar en door de USA, voor broer Ger de eerste ! G: “Hen, volgens mij nemen ze mij in de maling, moet ik echt weggooi onderbroeken mee nemen ? “ H: “Natuurlijk Ger, of anders opeetbare …………..?” Jan heeft er voor gezorgd dat de achterblijvers ons gedurende de reis op de motor kunnen blijven volgen, een zeer gedetailleerde uitleg is dan ook ruim voor het vertrek overhandigd. Astrid vindt dit prachtig en de periode voor het vertrek volgt zij Jan dan ook al op zijn trips rondom Rotterdam, zij wist exact wanneer Jan bij zijn huis aankwam. De reis, zoals ook de eerdere reizen, vergt heel veel voorbereiding en omdat Leo er dit keer niet bij is, is er in een heel vroeg stadium afgesproken wie welke taken op zich zou nemen. John had aangegeven ook mee te gaan echter, net voor het begin van 2012 gaf hij te kennen dit niet te doen. Druk, weinig dagen “oude dame”…. en wat al niet meer. Jammer maar helaas, een unieke gebeurtenis is hiermee komen te vervallen. Deel nemen aan een reis met alleen mannen (jongens) door de USA met drie broers. Ger eindelijk 50 jaar en John gaat niet mee ! Ik weet zeker dat hij er de volgende keer weer bij is, John heeft mij dat al ingefluisterd ?!  De voorbereidende taken kwamen dus bij een minder grote groep medereizigers terecht, in werkelijkheid bij Henk en Jan !!! Vanaf deze plek en namens het gehele reisgezelschap, bedankt hiervoor !!!!! Mijn rol was en is de kronieker van het gezelschap, never change a winning team, om maar in het Amerikaans te beginnen ! In werkelijkheid vinden de boy’s dit wel handig, iedere dag je potlood slijpen en een stukje schrijven vergt natuurlijk discipline  . Dan maar beginnen, wie gaan er mee ? En daar de eerste verrassing, Piet is van de partij. Piet, de barman en regelaar binnen de club en rijdend op een super motor: SUZUKI Intruder 1400 !! Een medestander net als Ger tussen de Harley freaks, mijn dag kan niet meer stuk. Piet zal gedurende de reis de volgen film auto besturen en Jan bijstaan in het fourageren van de motormannen. Een verantwoordelijke job en Piet heeft dan ook de afgelopen week niet of zeer weinig geslapen. Als dat maar goed gaat. Medereizigers: Piet Zwitser, Jan van Aal, Henk Vlasblom, Martien Bresser, Albert de Bondt, Ger van Langeveld, Ben Roters, Henry van Langeveld, Siebe Noordzij en Hank Wisker. Siebe en Hank wonen in de States en zullen zich gedurende de eerste dagen bij ons aansluiten. Een groep van 10 personen.


2

Dag 1: 12 mei 2012 Vliegreis van Amsterdam via Philadelphia naar Las Vegas. Een goed begin is het halve werk, Henk verslapen, Ben te laat (douchen?), Piet moeilijk te vinden, Jan ontpopt zich als reisleider, Martien als vanouds (te paard), twee maal Harley winkel voorbij gelopen en ontvangst van Siebe, derhalve een goed begin !!!!!!!! Na een enerverende periode in de afgelopen weken, wat voor mij ook resulteerde in een slechte voorbereiding, Martien voor de deur. Alles volgens afspraak en gezien de voorbereidende acties van Astrid en het op tijd opstaan een goed begin van mijn derde motortrip naar en door de USA. Heerlijk, even er uit en dan ook nog een, door voornamelijk Jan en Henk perfect voorbereidde, op papier uitdagende reis door voornamelijk Arizona USA. De eerste die wij ophalen is Leo. Deze heeft aangeboden ons weg te brengen naar Schiphol waar onze reis zal gaan starten. Jammer dat hij niet mee gaat, zullen wij de kaarten nog gaan missen ? Echter, enkele kleine opstartproblemen, Henk V. (ja, die alles georganiseerd heeft) heeft zich verslapen en Ben (onze sheriff), ach ja, heeft tijdens de voorbereiding zijn oren laten hangen naar een wat nu blijkt verkeerde persoon. Hij stond volgens zijn zeggen nog onder de douche op het afgesproken tijdstip om hem op te halen. Geen paniek, op naar Jan, onze rots in de branding. Van Marja een heerlijke kop koffie gekregen en na enige beraadslagingen het plan opgevat dat Ton, die zich ook aanbood om ons weg te brengen naar Schiphol, zorg zal dragen voor Ben en Henk en dat Leo richting Delft zal gaan om Piet op te pikken. Hoe het verder met Ton en zijn gevolg is gegaan, weet ik niet. Ik zat in de auto van Leo samen met Albert en Martien richting Wippolder. Wat zeg je ? Een speeltuinattractie ? Neen, een woonwijk in Delft waar wij allen niet echt bekend zijn. Toch zijn wij in onze beleving in een doolhof terecht gekomen, Piet heeft met de telefoon aan zijn oor de gehele wijk doorgelopen en wij zijn een stuk bekender geworden in Wippolder. Net een speeltuin ! Elkaar toch gevonden, en na afscheid genomen te hebben van Marietje en de tuinkabouter richting Schiphol. Druk, druk, druk, een economische crisis ??? Daar is hier op Schiphol niets van te merken of het moet zo zijn dat veel Nederlanders gaan emigreren. Dan toch de tweede auto, Henk is erin geslaagd het record in tijd te verbreken tussen Hellevoetsluis en Rhoon en Ben was heel schoon toen hij opgehaald werd. Ton is er in geslaagd de verloren tijd gedurende de rit tussen Rhoon en Schiphol in te halen en slechts 10 minuten na onze aankomst werd de auto van Ton reeds op Schiphol gesignaleerd. Bij deze, Leo en Ton bedankt voor jullie inbreng aan onze motortrip. En dan, Jan ontpopt zich als reisleider, regelt alles op de luchthaven en weet als geen ander waar en op welk tijdstip wij ons moeten melden. Chapeau !!! Natuurlijk acteert Martien als vanouds, de troepen bij elkaar en bij de les houden, Piet in het bijzonder. Dit ondanks het feit dat Piet een zeer ervaren internationale reiziger is .


3

Er is weinig tijd voor een kop koffie maar het is toch maar goed dat er iemand de “grote” lijnen uitzet. Op naar Philadelphia, goede vlucht, alle stoelen in het toestel bezet en ten gevolge van een iets te laat vertrek vanuit Nederland een latere aankomst in Philadelphia. Daar was volgens mij in de voorbereiding niet op gerekend, het is een tussenlanding en de vlucht naar Las Vegas moet gehaald worden !! Er worden zelfs twee Harley winkels voorbij gelopen , dat wilt toch wel wat zeggen of zou dit de inbreng van Ger (Yamaha) en Piet (Suzuki) zijn ??????? Ongehoord, geen enkel respect meer voor de “heilige” motorfiets of “mythe” !!!! Vanuit Philadelphia de vlucht genomen naar Las Vegas. Geen beslommeringen meer of het moet zijn dat Ger haast in de boeien werd geslagen door de douane omdat hij als destination “Nederland” had ingevuld. Alles in de minne opgelost. Met de hardrock taxibus naar het hotel waar Siebe ons al op zit te wachten. Voor alle outsiders, Siebe woont aan de oostkust van de USA en is met auto en mobiele garage naar de westkust gekomen om deel te nemen aan onze trip. Siebe is de zwager van Martien. In het hotel praten wij onder het genot van een hapje en een drankje nog wat bij, nuttigen het diner en gaan na een zeer lange dag naar de hotelkamers. Morgen de motoren ophalen !! (Piet is nog steeds niet gerust op het rijden met de auto, zeker niet nadat hij de auto van Siebe heeft gezien. Een GMC met een V8 en een inhoud van 8 liter !!! Echter, geen zorgen, dat is voor morgen !!


4

Dag 2: 13 mei 2012 Rit van Las Vegas naar Beatty, 267 km. Moederdag, zoekgeraakte bril van Ger, motoren ophalen, eerste Harley winkel voor zomerjack, death valley, Piet de verzorger, Henk black out 40 km voor het einddoel Beatty. Heren, zijn wij misschien wat vergeten ? Vandaag is het Moederdag en navraag leert dat er toch enkelen van ons hier aan gedacht hebben. Anderen geven aan vandaag zeker even te bellen ! Zelf een bos bloemen laten bezorgen. Ik hoop niet dat ik hiermee de markt verstoord heb  !!!! Een korte rit en dat kan ook niet anders; wij zullen de motoren nog op moeten halen en prepareren. De communicatie apparatuur wordt dan aan de motoren bevestigd. Voor mij is dit nieuw, de derde keer op reis met de club echter de eerste keer met communicatie apparatuur. (ligt geheel aan mijzelf) Voordat wij de motoren gaan halen, de Eagle Rider store opent pas om 9.00 uur, worden de motoren die Siebe meegenomen heeft uit de “garage” geladen, schoon gemaakt, gecontroleerd en behangen met de eerder genoemde communicatie apparatuur. Er is een motor voor Ger, Martien, Siebe en Hank Wisker. Hank is een vriend van Siebe en zal ons vanaf maandag a.s. komen vergezellen. De “garage” is een dubbelas trailer met de grootte van een king size VAN (bestelbus). Ik schat zo’n 7 meter lang en 3 meter breed ! Een kolossale aanhanger die volgens Siebe een goede wegligging heeft. Piet begint te zweten nadat wij hem per abuis vertellen dat deze aanhanger de gehele reis achter de auto hangt . Niet dus, de garage blijft in Las Vegas, het vertrekpunt is namelijk ook het eindpunt van de trip. Goed voor Piet; ik zie hem al met een dubbel lucht vierwiel aangedreven GMC inclusief de garage achter ons aankomen ! Levensgevaarlijk  ! Vroeg in de morgen, 7 a 8 uur, is het al warm en zonnig en Ger, onze garagist is al druk in de weer met de zonnebril op zijn neus. 8,45 uur: Siebe, Henk, Albert, Ben en ondergetekende vertrekken naar de motor shop van Eagle Rider om de overige motoren op te halen. Een rit van ca. 15 km. Prachtige motoren, 1030 cm3, Harley Road Kings en hageltje nieuw. De aan mij toegewezen motorfiets is parelmoer wit gespoten met een tellerstand van 1910 miles. Na terugkomst bij het hotel blijkt dat Ger zijn bril kwijt is. Heel erg vervelend vanwege het te verwachten zeer zonnige weer onderweg, zeker door death valley waar de reis ons vandaag heen zal brengen.


5

Maar dan komt de aap uit de mouw, in de tijd dat wij de motoren op zijn gaan halen zijn de achtergebleven heren (inclusief onze garagist) nog even in de hotelbar geweest. Deze keer, gezien het tijdstip, voor het nuttigen van een glas cola, maar toch ! Het is dat Henk een helder moment had en om te checken toch even terug naar de bar liep. En ja hoor, de bril van Ger was weer terecht. 12.00 uur: eindelijk de start van de motorrit, dacht ik……….. Na ca. 15 km stoppen wij toch nog even voor een ………….Harley kraam. Het excuus deze keer is dat Albert toch ook een zomerjack nodig heeft. Dit is een wijs besluit en een goede investering, zal ook achteraf blijken. Na ongeveer een half uur (inderdaad kort voor de Harley kramen verslaafde medereizigers) dan toch richting Beatty. Een schitterende zeer warme rit. Prachtige landschappen, prairies, woestijn, rotsformaties in allerlei verschillende kleuren. Na de diverse stops , waar dan blijkt dat Piet zich zeer goed van zijn taak kwijt, wordt ca. 40 km voor het einddoel Baetty een niet geplande stop gemaakt. Henk is bevangen door de hitte en na een periode in de gekoelde auto wordt er besloten dat Jan het stuur van de motor van Henk over neemt en Henk voor het laatste stukje plaats zal nemen in de auto. Piet, onze zeer goede chauffeur en verzorger, brengt Henk naar het hotel in Beatty. Henk was bevangen door de hitte, een zomerjasje is zo gek nog niet !!! Een woord van dank voor Piet en Jan. Alles goed verzorgd, koud water in overvloed en bij wat tegenslag wordt “alles” op een adequate en juiste manier opgelost !!!! ’s Avonds diner, steak or rib eye, de serveerster kwam er zelf niet geheel uit maar ……. als vanouds weer heerlijk op zijn Amerikaans gegeten !!!! Na een kort bezoek aan de plaatselijke saloon, om ca. 9.30 uur naar de hotelkamer. Het potlood wordt geslepen, enkele woorden genoteerd en ….. heerlijk slapen ! Het tijdverschil met Nederland is 9.00 uur.


6

Dag 3: 14 mei 2012 Rit van Beatty naar Las Vegas, 345 km. Nieuw brandmark “Geni-Aal”, wederom death valley, bezoek aan badwater, enorme zoutvlakte, het mysterie van de rolling stones, tempararuur tot wel 50 graden C, Shoshone, Harley Cafe, kennismaking Hank in Las Vegas. Een langere rit vanwege een andere route, Badwater zal ook aangedaan worden. 5.00 uur wakker; niet meer in slaap te komen; dan maar koffie gezet en als kronieker van het gezelschap het reeds geslepen potlood in de hand genomen en de eerdere kreten aan elkaar geschreven. Buiten is het vanaf 6.00 uur een drukte van jewelste !!!! Henk en Jan zijn doende met de opbouw en montage aan de auto van de “standaard” voor de camera(‘s) Een zeer sterk staaltje van vlijtige huisarbeid, wat een professionaliteit !!!!! Ontbijt nuttigen wij bij Nel. Ik neem tenminste aan dat de eigenaar van het typische wegrestaurant Nel is, het heet namelijk “Nel’s place”. Koken kan zij ook, heerlijke steak ham genomen met drie eieren. Het is weer even wennen aan de hoeveelheid, maar het is overheerlijk ! Voor Jan en Henk nemen wij het ontbijt mee, zij zijn erg druk met de opbouw en montage van de filmapparatuur. Na het inpakken van de koffers en voordat wij verder trekken is er dan nog een officieel moment ingelast. Voor de meeste van ons een verrassing. Sheriff Ben neemt het woord en kondigt de oprichting van de TV zender “Geni-Aal” aan. Om een en ander te onderstrepen en meer bekendheid aan te geven worden er twee plakkaten met de naam en het logo op de auto bevestigd. Het is niet van echt te onderscheiden !!!!!!!!! Op de motor naar Las Vegas, door death valley en een bezoek aan badwater maar voordat wij dat doen een stop bij onze eerste ghost town, Rhyolite genaamd. Vandaag is een van de warmste dagen ooit in de maand mei , het kwik loopt bij badwater op tot een respectabele 50 graden Celsius ! Veel water drinken en goed aankleden is het devies. Een prachtige rit, vermoeiend en warm maar dit is nu het woestijnlandschap inclusief de prairies zoals je dat als jongeling voor beeld had bij het lezen van de boeken van “Old Shatterhand en Winnetou”. Aangekomen bij badwater, het diepste punt van death valley en vandaag ook het warmste punt. Het landschap tussen de bergketens is vlak, een zoutvlakte. Tevens zijn er volgens zeggen “rolling stones” waar genomen. Deze stenen (keien) verplaatsen zich op de droge aarde van de zoutvlakten zonder invloeden van buiten af. Er is nog niemand in geslaagd een plausibele verklaring te geven voor dit fenomeen. Wat is dus de achtergrond hiervan ?


7

Na discussie onderling komen wij er ook niet uit en Leo is ook niet aanwezig. Wij nemen ons voor thuis een onderzoek te starten naar dit fenomeen. Zout water,zwaarder dan zoet water, s.g. stenen, opdrijven van de stenen ….. (Tot op heden blijft het voor ons een mysterie, het onderzoek is nog niet gestopt echter de bronnen zijn zo goed als uitgeput…….. Leo wellicht ?) Na een half uur dan verder door het zuidelijke deel van death valley. Net buiten death valley in het plaatsje Shoshone de lunch genoten. Het plaatsje, enkele huizen en gebouwen groot, heeft een bewonersaantal van 100 personen. Het is eigendom van de great grand doughter van mr. Brown. De geschiedschrijving leert ons dat mr. Brown een heldhaftig persoon was die “law and order” nastreefde. In de periode eind 19de eeuw pakte hij de handschoen op tegen de “bad guy” mr. Slim die de omgeving en het stadje terroriseerde. Na diverse gevechten en als laatste een vuistgevecht in de plaatselijke saloon, kwam mr. Brown als winnaar uit de bus. Wat te doen, een gevangenis was er nog niet en mr. Slim moest wel volgens de wet berecht worden. Geen nood dacht mr. Brown, hij sloeg alle flessen kapot vanuit de saloon en strooide al het glas rond de saloon. Tevens nam hij de schoenen mee van Slim. De gedachte was dat hij op blote voeten dan niet meer kon ontsnappen. Gefopt, de andere dag was hij vertrokken en had tevens de schoenen van Brown meegenomen. Om een lang verhaal kort te maken, Brown zocht hem bear foots op en arresteerde hem nogmaals en liet Slim berechten. Hij richtte verder het plaatsje op en was eigenaar van het gehele gehucht en tevens de hoeder van de rechten van iedereen. Tot zo ver het verhaal opgemaakt uit de zwaar bewaakte stukken in het restaurant van Shoshone. De uitermate haar best doende serveerster was geen great, great, grand doughter van mr. Brown, de nazaten echter leefden nog wel in Shoshone en zijn tot de dag van vandaag de eigenaren. Genoeg geschiedschrijving, verder naar Las Vegas. Een prachtige rit en ondanks dat wij de “koelte” tegemoet reden moest Henk nogmaals van zijn fiets. Jan heeft echter maar vijf minuten gereden, te warm en niet goed gekleed (geen zomerjack) waarna Henk het het laatste stuk weer opnam en op de motor stapte. De aankomst is in hetzelfde hotel, het “Mardi Grass Hotel and Casino”.


8

Wat een circus, de gehele dag door 24 uur lang is het druk en wordt er gegokt, geflaneerd, gedronken en gegeten. Midden in de woestijn is deze stad gebouwd en water in overvloed !

’s Avonds gegeten in het Harley Cafe, hier is niets veranderd ten opzichte van de vorige keer echter voor Ger ook een belevenis om niet te vergeten. Siebe gaat iets eerder weg om Hank op te halen van het vliegveld. Later op de avond is er dan ook de eerste kennismaking met Hank Wisker, joviale kerel die zeker in de groep zal passen.

Al met al een vermoeiende dag en daarom om 12.00 uur naar de hotelkamer gegaan, afspraak is om morgenochtend om 8.00 uur aan de ontbijttafel te verschijnen.


9

Dag 4: 15 mei 2012 Rit van Las Vegas naar Kingman, 281 km Bezoek aan “art deco” Hooverdam, indianenreservaten incl. krotwoningen, kies Jan speelt op, scippen bezoek Oatman (stad van de ezels), rechte haast saaie wegen met veel wind. Een gemiddelde rit qua afstand, 281 km. Op het programma staan een bezoek en rondleiding aan de Hooverdam en het stadje Oatman. Dit laatste stadje staat er bekend om dat er veel ezels loslopen in de stad. Niemand loopt deze dieren een duimbreed in de weg. Een van de laatste cowboy stadjes. Leuk programma. Na het prepareren van de motor van Hank (communicatie apparatuur) gaan wij op weg naar de Hooverdam. Het is niet zo warm meer als gisteren en eergisteren maar je kunt niet zeggen dat het koel is. Een prachtig mooie blauwe lucht als wij vertrekken, geen wolkje aan de lucht. Het is een korte rit naar de Hooverdam, een stuwdam gebouwd in de 30’er jaren van de vorige eeuw en vernoemd naar ir. Herbert Hoover, de man met visie en durf. De Hooverdam is een betonnen boogdam in de Colorado River op de grens tussen de staten Arizona en Nevada. De dam is vernoemd naar Herbert Hoover die de initiator voor de bouw van de dam was. In eerste instantie in de functie van minister van Handel, later als president van de United States of Amerika. De bouw van de dam stond onder leiding van Frank Crouwe. Het waterreservoir wat is ontstaan na de bouw, het Leak Mead, is vernoemd naar de toezichthouder tijdens de bouw, Elwood Mead. Voor de bouw van de dam had het Colorado River Bassin vaak te kampen met overstromingen ten gevolge van de instroom van smeltende sneeuw uit de Rocky Mountains. Dit vormde een bedreiging voor de boerderijen verder stroomafwaarts. Ik 1921 kwam Herbert Hoover dan ook met het eerste plan een dam te bouwen, de drijfveren waren als volgt: -overstromingen tegengaan, -het opslaan van water ten behoeve irrigatie en gebruik door gemeenten en industrie, -een zelfvoorzienende dam met eigen inkomsten uit verkoop van elektriciteit. De start van de bouw was in 1930, op dat moment was Herbert Hoover reeds president van de USA. Een geweldige constructie en na een korte uitleg middels een film, de rondleiding door de gebouwen en gewelven van de constructies.


10

Wij gaan een kijkje nemen in het hart van de dam, hier staan de zogenaamde generatoren die aangedreven worden door het water en zorg dragen voor de opwekking van elektriciteit. Een mogelijke bomaanslag zou desastreus zijn, wellicht daarom dat onze volgeladen volgauto niet door de slagbomen mocht ! Jan en Piet dus ook niet, dan is het toch handig als je motorfietsen bij je hebt. Wij gaan Jan en Piet ophalen, achter op de motorfiets! Het enige probleem was dat Piet dit nog nooit gedaan had dus ook niet durfde. Met enige overtuigingskracht, zoals ook nodig was bij de meeste dingen die nog nooit ondernomen waren, lukte het toch Piet achter op de motor te krijgen en de groep was compleet voor de rondleiding. De rondleiding voert ons door de in die tijd gegraven tunnels in de berg die dienst deden als tijdelijke waterdoorgang, een omleiding van het rivierwater, bij het maken van de dam “in de droge”. Een huzarenstukje. Constructief wellicht wat minder maar de omvang (grootte) vraagt om respect. Bij het bouwen van de dam, totale duur 5 jaar, werd de beton door middel van stalen buizen gekoeld. De beton werd continue gekoeld door het door de leidingen voeren van koud water, dit om het bouwproces niet te laten stagneren ten gevolge van het niet gecontroleerd af laten koelen van de beton en het gevaar van het ontstaan van scheuren in de betonconstructie. Er wordt in de uitleg ter plaatse aangegeven dat indien de beton niet gekoeld zou zijn, het 100 jaar zou duren al voor de beton afgekoeld zou zijn. De oorspronkelijke planning gaf aan dat de totale bouwtijd 7 jaar bedroeg, in werkelijkheid is dit 5 jaar geworden. Twee jaar ingelopen, moet je in Nederland eens mee komen bij de realisatie van de grotere infrastructurele projecten !  Het geeft wel aan dat er arbeidskrachten in overvloed aanwezig waren, het was immers crisistijd wat zich uitrolde over de gehele wereld. Is er een vergelijk te maken met de situatie anno nu en kunnen wij hiervan leren ? De tijd zal dat leren, wij zijn echter wel afhankelijk van de politieke “persoonlijkheidjes” in de diverse werelddelen. Bij de dam staat nog steeds de kraan die het materiaal en materieel (stenen, gereedschap etc.) naar de bouwplaats in het diepe gedeelte aan de zuidzijde van de dam bracht. Indien nodig is deze kraan in korte tijd weer mobiel te maken en te gebruiken waar hij voor gebouwd is. Het onderhoud is dan ook op het oog perfect ! De kraan is de oudste nog werkende in zijn soort in geheel Amerika. Wat verder opvalt is dat het geheel gebouwd is in de “art deco” bouwstijl. Deze stijl is gewild in het begin van de vorige eeuw maar een industrieel project optrekken in deze stijl kom je niet veel tegen. Zowel binnen als buiten het gebouw zijn hier staaltjes van te zien, zoals buiten bij de entree van het hoofdgebouw en binnen de mozaïeken verwerkt in de vloeren. Wereldwijd toegepast, in onze vorige reis naar Indonesië en zeker in de stad Bandung ook toegepast in de industriële gebouwen, fabrieken en kantoren.


11

Het was het bezoek meer dan waard en ik denk dat Piet hier ook wel zo over denkt ! Dan, verder naar ons einddoel Kingman, over de 95. Een lange rechte en op den duur saaie weg met als toefje veel en sterke wind. Deze wind maakt de rit vermoeiend en een bezoek aan Oatman hebben wij dan ook gecanceld. Jan geeft tevens aan dat zijn kies wederom op gaat spelen, veel pijn en medicijnen helpen niet. Er wordt dan ook besloten bij aankomst in Kingman een tandarts te contacten, dit blijkt niet mogelijk. Dan maar via Marja in Nederland.

Na een gezellig diner nog even buiten gezeten en onder het genot van een hapje en een drankje de rit doorgenomen om vervolgens op tijd naar de kamer te gaan.


12

Dag 5: 16 mei 2012 Rit van Kingman naar Sedona, 342 km. De historische Route 66, bezoek aan een vroegere en authentieke uitdragerij in Hackberry, Seligman met de kapper van John, de Gold King mine van Don Robertson in Jerome en de eenkleurige stad Sedona. Na een heerlijke nachtrust en een goed en stevig ontbijt, op de motor richting Sedona. Uit voorgaande trippen door Arizona weten wij dat de trip vandaag een geheel andere is dan de eerdere dagen. Was het hiervoor voornamelijk woestijn, prairies en zeer warm, vandaag komen wij meer en meer in de groenere landschappen. De vegetatie verandert van dor, groen (geel) of geheel zonder begroeiing naar prairies met bosschages en bomengroepen. De grond is dan bedekt met, weliswaar dor, grasland. De ranches komen steeds meer in beeld en dan dus ook de daarbij behorende dieren als paarden, buffels en koeien die op de prairie grazen. Ter hoogte van Jerome is het landschap bergachtig en de wegen bochtrijk. Dit gebeid wordt ook wel het Red Rock District genoemd door de rode kleur van de grond. Een geweldig vooruitzicht wat ik dan ook o.a. met Ger deel. Wij starten vandaag direct op de originele Route 66. De eerste stop is bij Hackberry, direct langs de Route 66. Wij treffen daar een uitspanning aan, ook uit de tijd van de roemrijke jaren van de Route des Routes. De sfeer is dan ook van vroegere jaren, de tijd lijkt wel stilgestaan sinds die jaren en allerlei hebbedingetjes worden ons dan ook aangeboden. De Rock en Roll sfeer is goed te proeven en de inrichting van de winkel is hier op gebaseerd, levensgrote poppen in kleren van de jaren vijftig, zestig, muziek die hier op aansluit en heel bijzonder een Corvette van 1958 ! Deze staat buiten onder een afdak voor de shop geparkeerd en wij denken dat dit de meest gefotografeerde auto is van Amerika. Een plaatje, en verder rondom het terrein diverse auto(wrakken) vanuit de roerige jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw. Inkopen worden gedaan en zelf schaf ik een motorvest aan behangen met teksten en een tekening van een arend (eagle) met de tekst:

“Live to ride” Hoewel het natuurlijk niet waar is, je gaat je steeds meer een echte BIKER voelen !!! Het vest direct aangetrokken en op dat moment word ik gevraagd te poseren voor een foto. De vraag komt van een oudere jonge dame, een toeriste uit Denemarken, die net met een bus was aangekomen. De achterkant van het net aangeschafte vest lijkt haar wel wat om op de gevoelige plaat vast te leggen.


13

Na mijn vraag of de voorkant ook voor haar interessant is, geeft zij aan dat de achterkant boeiender is………….!!!!! Grote hilariteit, zij schrok zelf ook van deze uitspraak en ja, je bent zelf ook even het lijdend voorwerp. Geweldig !!!!!! Vervolgens verder via Route 66 richting Seligman. Wij zijn zeer benieuwd of de kapper nog leeft en in zijn winkel aanwezig is. Bij aankomst blijkt dit zeker het geval, Angel is aanwezig en heet ons op een open en geweldige manier welkom. “Hey, the guys from Holland!” Bijzonder is dat Ger er nu ook bij is, van de familie zijn er nu drie broers hier geweest. Natuurlijk ook een foto genomen van Ger met Angel. Hank laat zich scheren, een heel protocol volgt en uiteindelijk heeft hij een baby face achtig uiterlijk gekregen. Siebe, die zich niet van zijn kant laat gaan, kiest voor een knipbeurt. Het resultaat is geweldig, wat knapt die jonge man op zeg !!!!!  In een woud van allemaal business cards, had ik vorige keer mijn kaartje tegen een van de muren bevestigd. Met een woud bedoel ik dan honderden of zelfs duizenden kaartjes van bezoekers all over the World en na enig zoeken vond ik mijn kaartje terug. Op dezelfde plaats als dat ik hem geplaatst had. Na geruime tijd gaan wij dan naar het restaurant op zo’n 500 meter verder, waar wij twee jaar geleden ook gegeten hadden. Heerlijk geluncht en ………. Er wordt direct aan onze topkok gedacht. Er wordt een schort voor Ton aangeschaft, een bijzonder exemplaar. (geldt dit voor beiden ?) Dan verder door het prachtige landschap richting Prescott, via de Prescott vallei en het nationale park naar de Gold King Mine van Don in Jerome. Wij zijn tenslotte in de buurt en gaan dan zeker nog een keer langs, geweldig ! Er is sinds twee jaar niet veel veranderd, Don kende ons nog en hoewel wij wat laat waren en de “ghost town” eigenlijk om 5 uur zou sluiten, heeft hij ons alles nogmaals gedemonstreerd. De Harley op lachgas, zijn zelf gebouwde race auto (een nauwkeurige replica van de in totaal 5 gemaakte originelen) en natuurlijk Big Bertha ! Don noemt zijn verblijven een ghost town en inderdaad staan er zeer oude gebouwen (> 100 jaar) uit de wild west periode in Arizona. Wij zien een school, ingericht met authentieke bankjes en lessenaars, een bordeel, een garage en natuurlijk ook de black Smith. Hier viel mijn oog op een oude houten kolom waar de namen John en Henry op stonden gekrast. Zouden de eigenaren zo geheten hebben ? John en ik weten hier niets van !!!!! Zo gewillig als Don bij ons was, zo lastig kan hij wezen bij zijn bezoeken aan de bar. Don zag er niet uit ! Een dichtgenaaide snee over de rechterkant van zij gezicht en een wat vermoeid uiterlijk ! Volgens zijn zeggen had hij dit opgelopen bij een recente “bar fight” en was niet zo bijzonder !!!!!


14

Om ca. 18.00 uur weggereden richting onze eindbestemming Sedona. Een prachtige rit, bergen, bossen, prairies etc. Sedona ligt in het Red Rock District. Alle grond, rotsen en bergen zijn rood van kleur. De omgeving is met zijn bergmassieven, bossen (naaldbomen) en valleien wonderschoon. (dit woord overgenomen van red neck Don ?) De wegen zijn zeer goed berijdbaar en zijn een eldorado voor de echte BIKER. Zoals ook op mijn vest is aangegeven:

“It’s not the destination, it’s the journey” In het hotel aangekomen, ca. 18.30 uur plaatselijke tijd, wordt het diner in Nick’s place genuttigd. Om ca. 22.00 uur zijn wij terug bij het hotel en gaan, na het kort uitwisselen van onze belevingen van de dag, direct naar de kamer.


15

Dag 6: 17 mei 2012 Verblijf in Sedona. Alle kleuren toegestaan in Sedona als het maar terra is, Grieks restaurant, gebied van de red hills, ATV tour, souvenir “love and hope” voor de dames thuis. ’s Ochtends ontbijten in ons vaste restaurant van Nick. Dit blijkt een Griek te zijn en Hank geeft aan slechte herinneringen te hebben aan Griekse restauranthouders als het de verkoop van vlees betreft. Altijd willen zij praten maar nooit of weinig kopen. Het lijken wel Hollanders ! Heerlijk ontbijt en dan naar de Harley dealer. Het valt mij op dat er minder dealers bezocht worden dan bij de eerdere trips, wat zou daar nu achter zitten ? De dealer in Sedona is nogal moeilijk te vinden,wij hebben dus genoten van een heerlijke rondrit op de motorfiets door het gebied van de red hills. Dit ook nog zonder helm en motorkleding, wat uiteraard een uitzondering is gebleven. Vanmiddag hebben wij een ATV tour en het blijkt nu dat er alleen met een hemd met lange mouwen gereden mag worden. Nood breekt wet en dus kopen Ger en ik een shirt in de Harley winkel met lange mouwen !! Wij zijn van plan dit shirt na de tour direct te verkopen echter,……. er zijn geen geïnteresseerden ! Maar goed, zijn de winkels toch nog ergens goed voor !!  12,45 uur, verzamelen en richting de ATV’s. Na een motorrit van ca. 10 minuten arriveren wij bij de ATV’s en krijgen wij allemaal uitleg van onze reisleidster van de machines. Piet heeft de dag van zijn leven, was eerst terughoudend maar van de duidelijke uitleg van de allerliefste jongedame en een kort proefritje, was Piet om. Zeker toen hij hoorde dat hij tweede achter de reisleider mocht rijden: “jullie konden mij niet passeren, toch wel goed hè ?”, “koud kunstje, weet je wel ?”. Samengevat een leuke stoffige en vermoeiende rit met de ATV’s. Henk, chapeau !!!!!!! Om ca. 18.00 uur komen wij in het hotel aan waar wij nog een biertje drinken, gaan douchen en dineren. Deze keer geen steak (of stiek volgens GER) maar een Thaise maaltijd. Dan even voor de statistieken, over de gehele wereld is de M van McDonald in geel uitgevoerd. Alleen in Sedona is deze groen, dit past in de omgeving en anders geen McDonald vestiging !!!! Nadat ik nog een souvenir gekocht heb voor de dames thuis, komen wij om 21.00 uur aan in het hotel. Naar bed, naar bed zei duimelot, eerst nog wat eten zei Likkepot, waar……………


16

Dag 7: 18 mei 2012 Rit van Sedona naar Blanding, 435 km. Ochtendstond heeft goud in de mond, lange ritten, Monument Valley, diversiteit aan landschappen, accu Hank, dry place Blanding. Ochtendstond heeft goud in de mond, een gezegde met een waarheid als een koe ! Om 7.00 uur stappen wij op de motor richting Blanding. De afspraak is dat wij over ca. 45 minuten zullen stoppen om te ontbijten. Zo gezegd, zo gedaan en langs de 89 stoppen wij bij een hotel waar de groep 6 jaar geleden ook eens geweest was. Een heerlijk ontbijt in een prachtige omgeving. Bossen, bergen en ook veel bochten in de wegen. Goed weer, alleen in het begin wat fris. Maar ja, dat heb je natuurlijk als je vroeger gaat rijden dan het gebruikelijke tijdstip van de afgelopen dagen. De heren zijn gewend geraakt om ca. 10.00 uur op de motor te stappen. Dan is het uiteraard wat warmer. Voor mij blijft het gezegde overeind staan ! Zoals gezegd een prachtige rit en omdat het een lange rit is zijn wij pas voor de eerste keer gestopt na 100 mijl op een kruising van wegen. Het laatste gedeelte van deze etappe laat wel een ander landschap zien en de bevolking heeft het zo te zien niet zo breed. Dorre, droge zanderige bodem (rood/geel) zonder enige begroeiing en daarop in groepen houten woningen of caravans geplaatst voor bewoning. De bewoners van deze streek zijn Navajo indianen. Troosteloos en uitzichtloos!!!!!! Dan verder en wij komen steeds meer in het landschap met de kenmerken van Monument Valley. Valleien met gelijksoortige (qua kleur en vorm) gesteenten en bodem. Droog, dor en weinig beschutting dus veel wind. Wij stoppen om te tanken en dan stopt ook de motor van Hank (HD). Wat blijkt, de accu heeft het begeven. Maar goed dat wij onze meester sleutelaar bij ons hebben ! Van de nood maken wij een deugd en naast dat er een nieuwe accu geregeld wordt, gaan wij ook lunchen. Een overheerlijke hamburger. Nadat Ger de motor gemaakt heeft gaan wij verder richting Monument Valley. De rit kenmerkt zich door veel zon maar ook veel wind. Deze wind zorgt er voor dat wij enkele grote zandverstuivingen tegen komen dus is het zaak onze gezichten goed te bedekken. De wind hebben we gelukkig wel schuin mee !!!


17

Aangekomen bij Monument Valley nemen wij de tijd om enkele foto’s te maken en een stukje verder bij de “Mexican Hat” idem. Tevens worden wij weer goed verzorgd door Piet en zijn kornuiten !!!!! Chapeau Piet !!!!! Wederom een indrukwekkend gezicht en nu maken we mee op welke manier deze rotsformaties gevormd worden. (Erosie door weer en wind !)

Aangekomen in Blanding, geholpen door de good old landkaart, blijkt dit gehucht een zgn. “dry place” te zijn. Wij zijn in Utah en in Blanding wordt geen alcohol geschonken. Er wordt wel aangegeven dat, als wij een biertje willen kopen, dit wel mogelijk is bij een tankstation zo’n 3 mijl terug. Dat dus maar gedaan !!!! Na een biertje en het nuttigen van het diner gaan wij vroeg naar bed.


18

Dag 8: 19 mei 2012 Rit van Blanding naar Hanksville, 329 km. Utah, trekhaak fotografie, Mexican hat, Mokee Dugway, Glen Canion lake, overtocht met ferry. Een korte rit voor vandaag dus hebben wij ons voorgenomen het deze morgen wat rustig aan te doen. 8.00 uur verzamelen voor het ontbijt. Jan en Henk kunnen niet uitslapen, zij hebben de positie van de filmcamera verplaatst. De camera was eerst aan de linkerachterzijde gemonteerd op auto, nu zijn zij erin geslaagd de camera op de trekhaak van de auto te monteren. Dit geeft uiteraard een ander zicht op de rit en de omgeving. Ik verwacht hier leuke beelden van ! Koffie, nog even achter het scherm de mail gecheckt, wat gesurft over het net en op ons gemak om ca, 10.00 uur op de motor gestapt en begonnen aan de rit naar Hanksville. De hele rit is in de staat Utah. In eerste instantie gaan wij terug naar Blanding naar een afslag ter hoogte van de Mexican Hat. Deze route hebben wij gisteren ook gereden maar wat een prachtig landschap ! Wij zijn nu in “monument valley” en om uit deze vallei te komen zetten wij koers naar een van de weinige uitwegen; Mokee Dugway, noordelijk gelegen van de huidige locatie. Twee jaar geleden hebben wij deze route ook gereden echter, van Noord naar Zuid en de pas van boven naar beneden gereden. De weg of doorgang is niet verhard, het bestaat uit los gravel, stenen, zand etc., niet echt fijn om met een (logge ) fiets over te rijden maar wat een belevenis ! Piet is iets zenuwachtig na alle verhalen over de steilte van de smalle gravelweg en heeft nu al pijn in zijn buik ! Ger neemt de horde zoals een ervaren motorrijder betaamd. Hij heeft ook de reis van zijn leven. Na al die (overdreven) verhalen op de club maakt hij het nu zelf mee. Volgens Ger een overweldigende trip. Het meemaken van zo’n reis is toch heel wat anders dan het aanhoren van de verhalen !! Tot nu toe kijkt hij zijn ogen uit. Ik heb hem aangegeven dat wij er nog niet zijn en dat het vervolg van de trip zeker zo indrukwekkend is !! De pijn in de buik van Piet blijkt nergens voor nodig te zijn, maar ja alles moet een keer de eerste keer zijn (weet je wel !), en wij beklimmen het rotsmassief dan ook moeiteloos. Boven even stoppen, wat een uitzicht ! Een dooddoener maar toch: je moet er bij geweest zijn om de grootte, het beeld en de sfeer te proeven !


19

Wij vervolgen de rit in noordelijke richting waar we na enkele mijlen onze weg in oostelijke richting vervolgen richting Glen Canyon Lake. Wij zullen de ferry nemen en het meer oversteken. Het is een kunstmatig aangelegd meer ten behoeve van irrigatie en het opwekken van elektriciteit. De dam, Glen Canyon dam, ligt bij de plaats Page aan de zuidkant van het meer. Deze plaats zullen wij de komende dagen ook nog aandoen. Een leuk intermezzo, een overtocht per ferry over een grote watervlakte midden in de woestijn !. Je ziet gelijk veel watersportactiviteiten en dit gebied is dan ook het belangrijkste recreatiegebied in de weide omgeving. De rit naar het meer en de ferry is adembenemend, hoogvlaktes met veel (groene) begroeiing overgaand in canyons, valleien met heel veel kleurschakeringen. Groot, weids en geen dorp of zelfs woning te ontdekken. Een prachtige weg voor ons motorrijders ! Wij komen zo af en toe een groep motorrijders tegen, Lucky People, net als wij ! Nadat wij overgevaren zijn, koersen wij pal noord, richting Hanksville. Buiten dat wij even op Hank moeten wachten, hij was op zoek naar zijn tankdop die hij na het tanken, zonder dat hij het nog wist, tussen zijn benen had liggen. Wederom een perfecte rit. Een van de eerste activiteiten, direct na aankomst in Hanksville, is bij het naastgelegen tankstation een tree bier halen. Wij weten uit de vorige editie dat Hanksville ook een dry place is, maar ondanks de hitte toch direct actie voor een koud biertje ! Onder het genot van een (of meerdere) koud biertje nemen wij dan de dag door aan de voorzijde van de hotelkamers op de schaduwrijke veranda. Douchen en op naar het enige restaurant van het gehucht. Zelf maar de alcoholische versnaperingen meegenomen. Vreemd volk de mensen in Utah, geen alcohol verkopen in een restaurant maar wel toelaten dat dit meegenomen wordt en genuttigd in het restaurant. Rare mensen ! Na terugkomst bij de hotelkamers, starten Jan en Henk met het verplaatsen van de filmcamera op de auto. Bij mij gaan de luiken dicht, ik moet ook nog wat aantekeningen maken, dat valt deze keer niet mee en ik ga dan ook om ca. 10 00 uur naar mijn kamer.


20

Dag 9: 20 mei 2012 Rit van Hanksville naar Page, 486 km. Eclips 83 % in Page om 17,24 uur, stevig ontbijt, hoog in de bergen en bossen, boodschappen met Siebe, wasje, vermoeide Harley’s. Vandaag belooft toch wel een bijzondere te worden, is het de afstand niet ( 486 km !) dan is het wel het mee kunnen maken van een (voor 83 %) zonsverduistering. 486 km ofwel 304 mijl, het laatste klinkt wat minder maar de afstand is hetzelfde. Een lange rit staat ons te wachten. Vroeg op en op de motor, maar eerst nog even een stevig ontbijt. Stevig ?????? In het restaurant(je) naast het hotel is wel gezorgd voor een ontbijt echter, geen steak, geen scrambled eggs, geen bacon of ham. Wel ….. bananen, jam (met keuze uit orange of bessen), een toastje en o ja ….. een gekookt eitje !!!! Nog net geen kopje thee. Dan wist ik het (volgens zwager Wout) zeker; “dit is voor oude wijven en binnenschippers”, maar niet voor een motorclub !!!! Maar goed , de koffie is goed en daar word ik gelukkig wel wakker van. Dan om 7.30 uur op de motor. Het belooft een prachtige dag te worden, zowel qua temperatuur als omgeving, wij komen ook nog langs Bryce Canyon. De rit begint fris, wij klimmen naar een hoogte van 7900 ft (ca. 2600 m) boven de zeespiegel en het is toch frisser dan gedacht. Na zo’n 60 mijl stoppen wij om onze jacks aan te doen. Na enige tijd in dit spectaculaire landschap, bestaande uit bergen met hoge toppen, bossen en schitterende uitzichten over de valleien, gereden te hebben komen wij op een punt waar de weg op een bergkam is aangelegd. De weg bestaat uit twee rijbanen met tegemoetkomend verkeer en totaal ca. 6 m breed. Direct naast de weg, zonder vangrail, is het verticaal naar beneden over een hoogte van enkele honderden meters ! Een prachtig uitzicht maar aandacht op de weg en de motor is vereist. Voorzichtig rijden en uiteraard stoppen om van het uitzicht te genieten en foto’s te maken. Wij zitten op dit moment nog hoog in dit berglandschap. Dan verder door de diverse nationale parken, wij komen ook langs het Zion National Park waar wij twee jaar geleden doorheen gereden zijn. Een lange rit en lange “rakken”, een watersport term maar toch. Ons voornemen is om zeker op tijd te zijn in Page voor het aanschouwen van de eclips, een 83 % dekking is door de wetenschappers aangegeven.


21

Geheel duister zal het niet worden maar wel schemerig midden op de dag. Wij komen dan ook na een lange en mooie rit om ca.16.30 uur aan in de stad Page. Ons hotel is van de groep “Motel 6” en na het inchecken gaan wij naar buiten om het fenomeen te aanschouwen. Een zonsverduistering van deze omvang komt niet vaak voor, de volgende zal pas na de eeuwwisseling plaats gaan vinden. Dat maken wij niet meer mee ! En inderdaad, de verduistering begint om 17,25 uur en de totale verduistering neemt een geheel uur in beslag. Het jammere is dat wij, in de warmte van de dag, geen koude drankjes meer in de auto hebben en een bar, cafe of restaurant niet te vinden is in deze industriële omgeving. Afwachten dan maar. Spectaculair; Jan heeft op zijn Jan’s een paar filters bemachtigd bij een groep Amerikanen die volledig uitgerust het fenomeen op de gevoelige plaat vast willen leggen. Perfect ! Nu kunnen wij het schouwspel ook volgen zonder stekeblind te worden van het turen in de zon. Het is een belevenis die je niet zo snel meer mee zal maken, chapeau Henk en Jan. Vervolgens om de dorst te lessen water, bier, limonade en voor de inwendige mens wat eten inkopen, samen met Siebe. Ik wist niet dat Siebe ook een lijstje meegekregen had met boodschappen (sterke drank, chips, worst etc.) dus nadat wij bij de plaatselijke pizzeria een 4 tal grote pizza’s hadden gehaald op naar de supermarkt (wallmarkt). Enorm groot en dit kostte in mijn beleving heel veel tijd ! Oh ja, voor Piet(je) nog een hamburger gehaald, hij lust namelijk geen pizza ! Na ongeveer 1,5 uur (!) terug bij het hotel waar de mannen smachtend op hun water staan te wachten. Rond het zwembad worden dan de pizza’s verorberd en komt de drank op tafel. Het wordt nog heel gezellig. ’s Avonds om ca. 10 uur naar de kamer waar ik aan het einde van de middag twee shirts in het sop had gelegd. Tip: leg nooit een rood shirt samen met een wit shirt in één sopje !!!!!!!

Al met al een prachtige dag, plaatjes van uitzichten en als klap op de vuurpijl het bijwonen van een zonsverduistering. Verder geen bijzonderheden, of het moet zijn dat Hank zijn motorfiets (HD) steeds meer onderdelen begint te verliezen !!


22

Dag 10: 21 mei 2012 Rit van Page naar Flagstaff, 348 km. Groot- groter- grootst- Grand Canyon, Piet de weg kwijt bij wegtrekkertje Jan, souvenirs Navajo indianen, helikoptervlucht Grand Canyon. Een relatief gezien korte rit echter er staat ons wel wat te wachten. In de eerste plaats gaat de rit door een fantastisch landschap, hoogvlakten met steppen (prairies) maar ook bergen met bossen bestaande uit naald- en loofbomen, canyons, eigenlijk te veel om op te noemen. Dit is het gebied van de Navajo indianen. Wij weten nog van de vorige trip dat het westen van Amerika, buiten de huidige staatsgrenzen om, door de indianen onder verdeeld waren in territoria. De Navajo indianen hadden hun territorium in een groot deel van Arizona, het gebied bij Monumant Valley was ook van oudsher het gebeid waar deze indianenstam leefden. De Apaches hadden hun territorium onder andere aan de zuidkant van Arizona en noord Mexico. De huidige situatie is dat stammen in de door de Amerikaanse staat aangewezen compounds wonen en leven. De meeste op droge en dorre grond, deze komen wij vandaag gedurende de rit ook veelvuldig tegen. Het gaat de indianen niet goed, dit kan volgens mij ook niet anders gezien de leefomstandigheden in de reservaten. Het is een ruig en hard leven en om aan inkomsten te komen maken en verkopen zij onder andere souvenirs. Zij fabriceren (handmatig) sierraden, bijlen, weefdoeken, potten etc. die dan langs de weg aangeboden worden. De eerste stop, na 90 mijl !, is dan ook bij zo’n uitstalling. Het is nog vroeg en dat is waarschijnlijk de reden dat er nog maar één stalletje bezet is door een squaw.  Echter, keuze genoeg. Sommigen van ons kopen wat sierraden en mijn oog valt op een “authentieke bijl en dolk” . Geen metalen onderdelen omdat die in die in de tijd rond 1850 nog niet bekend en in gebruik waren bij de Navajo indianen. Alles van steen en hout. Beide gekocht voor aan de schoorsteen thuis, als Astrid hier tenminste mee kan leven. Vervolgens op de motor richting de Grand Canyon. Een rit van ca. 40 mijl en eenmaalaangekomen bij de Grand Canyon stoppen wij bij het eerst mogelijke uitkijkpunt over de canyon. Wederom een geweldige ervaring. Het wordt niet voor niets een wereldwonder genoemd. Geweldig en met geen potlood te beschrijven en of vast te leggen met een camera. Vandaar dat wij besluiten een rondvlucht te maken over de Grand Canyon. Voor sommigen van ons,mijzelf incluis, wordt dit de tweede keer. Voor Ger, Piet, Siebe en Hank de eerste maal. Na afloop waren zij dan ook sprakeloos !!!!!


23

Maverick, de helikoptermaatschappij bij wie wij vorige keer vlogen, zat de gehele dag vol. Dan maar naar de concurrent. Het is een drukte van jewelste ! Deze heeft ruimte voor ons, wij moeten wel ongeveer 1 uur wachten. Dat is geen probleem, wij kijken wat rond en gezien de drukte lijkt het ons een lucratieve business. Onderzoek leert ons het volgende: -per maatschappij 4 helikopters -omzet per dag per helikopter $ 20.000 -bezetting 20 weken, Bij een vijfdaagse werkweek bedraagt de omzet per helikopter $ 100.000 per week en dus $ 2 miljoen per jaar ! De aanschaf van een helikopter bedraagt $ 2 miljoen, dit heeft Hank nagevraagd bij de maatschappij. Min lonen, onderhoud, brandstof, verzekering etc. is de investering er binnen twee jaar uit; inderdaad een lucratieve business !!!! De helikoptervlucht is overweldigend en je vraagt je nog steeds af op welke manier deze indrukken nu duidelijk te maken zijn voor iemand die hier niet geweest is. Dat is mijn inziens onmogelijk !! Na afloop van deze geweldige vlucht gaan wij, iets verlaat, richting Flagstaff. Na enige tijd, ik denk na een kleine wegtrekker van Jan, is Piet er ineens vandoor ! Niet meer te vinden, de communicatie werkt niet meer en de telefoon wordt niet opgenomen. Waar is Piet naar toe ??????????


24

Met de gehele groep op onderzoek uit en wat blijkt; Piet heeft zelfstandig een kortere route gevonden naar Flagstaff. Volgens Piet en Jan was het iets anders maar wij hebben toch onze bedenkingen ! Op zoek naar het hotel, moeilijk te vinden, stoppen wij langs de weg in de plaats Flagstaff en na enig beraad wordt afgesproken dat Jan ons zal leiden naar het hotel. Jan (en Piet) voorop, wij erachter aan. Wat blijkt, nog geen 100 m van de plek neemt Jan de afslag en rijdt de oprit van het hotel op ! Wat een reisleider, niet ? Aangekomen gaan wij op zoek naar een restaurant. Volgens de kaart is er een stukje verderop een Mexicaans restaurant. Samen met Albert het “stukje” gelopen, ca 15 minuten. Afspraak gemaakt en de groep valt aan ! Zelf blijf ik bij het hotel, motor nog niet uitgepakt, spullen nog niet in de kamer etc.. Martien besluit ook niet te gaan en in de tijd dat er gegeten wordt, nemen Martien en ik op de parkeerplaats onder het genot van een sapje de gehele wereldpolitiek door ! Als de jongens terug komen staan wij er nog en moeten onze spullen nog naar de kamers. Gezellig, hoort er ook bij en wij beiden zijn voor een groot deel onthaast ! Naar de kamer waar, na het maken van de aantekeningen, zonder moeite de luiken dicht gaan.


25

Dag 11: 22 mei 2012 Rit van Flagstaff naar Payson, 348 km. Krater bij Winslow, The Corner in Winslow Arizona, mannentaal in Payson. Een rustige dag, wordt op voorhand aangegeven. 8.00 uur bij de motorfietsen en dan eerst het ontbijt. Het belooft een heerlijke motordag te worden. Na het ontbijt op ons gemak de fietsen gereed maken, de koffers in de auto leggen en om 9.30 rijden we weg vanuit Flagstaff richting Winslow. Het eerst doel is namelijk een bezoek aan de krater in de woestijn bij de plaats Winslow. 50.000 jaar geleden is er een meteoriet ingeslagen en deze heeft ervoor gezorgd dat er een krater is ontstaan in deze woestijn. Het ontstaan heeft, volgens zeggen, slechts 10 seconden geduurd. De afmetingen zijn enorm, zoals onder andere de diameter van 1,2 mijl. Een spectaculair gezicht. Wij brengen een bezoek aan het bezoekerscentrum. Middels een film, materiaal en foto’s laten wij ons informeren. In een vlak woestijnlandschap ligt deze enorme krater, men zegt ook wel dat dit de meest oorspronkelijke krater op de globe is. Geen ingrepen van de mens en een mindere erosie dan bij de overige kraters op de wereld. Uit de informatie blijkt dat er best wel veel kraters op de wereld aanwezig zijn, met name in Afrika, Australië, Noord- en Midden Amerika en ook op en rond de polen. Na het bezoek aan deze meteorietinslag, rijden wij dan verder naar de plaats Winslow. Het is lunchtijd en natuurlijk moeten wij de plaats bezoeken die door de Eagles bezongen wordt; “ Standing on the corner in Winslow Arizona”. Daar aangekomen zien wij een standbeeld staan voor de façade van de oorspronkelijke gevel op de hoek van de straat. Het eigendom van deze plek was in handen van de fam. Kaufman en is gedoneerd aan de gemeente. De familie Kaufman heeft geurende vijf generaties geleefd in Winslow. Het was een van de eerste pioniersfamilie’s van de omgeving. Aan de overkant van de hoek, op de “andere” hoek is uiteraard en souvenir winkel gevestigd. Het is een komen en gaan van internationale toeristen en opmerkelijk, veel op de motorfiets.


26

In een mooi restaurant, een stukje verder, wat een oud stationsgebouw lijkt te zijn geweest, nuttigen wij de lunch. Heerlijke spijzen in een kunstzinnige omgeving. In dit gebouw zijn ruimten gecreëerd die in gebruik genomen zijn door kunstenaars, Zij hebben de gelegenheid de kunstwerken van hun hand te tonen en aan de man of vrouw te brengen. Van modern tot klassiek en er is ook een ruimte ingericht door de Navajo indianen. De voorwerpen hier zijn wel wat prijziger dan langs de weg. De omgeving van Winslow is plat, een droog klimaat en warm. Met andere woorden het is een woestijnachtige omgeving met weinig begroeiing. Vanuit Winslow dan zuidelijk richting Payson. Het eerste deel gaat over de snelweg en is qua rit niet echt interessant maar dan, halverwege Winslow en Payson verandert het landschap. Wat hierna volgt is een prachtige rit door de naaldboombossen en heuvels. Dit gebied behoort nog steeds tot het vroegere Navajo territorium. Werkelijk geweldig, wij doorkruisen ook enkele nationale parken. Het aanwijzen en opzetten cq. beheren van deze nationale parken hebben de Amerikanen vanaf de start zo,n honderd jaar geleden goed gedaan. Veel natuur wordt er hierdoor beschermd tegen de mens ! In Payson aangekomen, Piet was ons goed gevolgd deze keer, is het nog even zoeken naar het hotel. Nadat wij dit gevonden hebben, de koffers uitgeladen en de motoren op slot gezet, wordt de gehele trip tot nu toe onder het genot van een hapje en een drankje in de prachtige gezamenlijke achtertuin doorgenomen. Deze omgeving doet toch wonderen, of zijn wij al zo lang van huis ? In ieder geval wordt er typische mannentaal gebezigd en overdrijven hoort er ook bij, weet je (nog) wel ?  !!!!!!! Martien en Henk gaan tussendoor naar de plaatselijke supermarkt (een iets kleinere?) en trakteren ons op een heerlijk ontspannen diner in de achtertuin ! En wederom een officieel gedeelte; Hank en Siebe geven aan dat zij verrast zijn door de (professionele) aanpak en onderlinge kameraadschap van en binnen de MCR en zij opperen dan ook een dependance te openen aan de oostkust van de USA !! Als blijk van echtheid wordt er een vlag overhandigd met daarop aangegeven de gehele Route 66 !!! Deze officiële mededeling wordt uiteraard verzorgd door onze sheriff Ben !!


27

Om 10.00 uur naar de kamer, morgen staat ons een mooie rit te wachten.

Ger en Piet geven het nog eens aan, zij hebben de vakantie van hun leven !!!!


28

Dag 12: 23 mei 2012 Rit van Payson naar Phoenix, 192 km. Afzeiken tot kunst verheven ?, motorkerkhof, Roosevelt lake, Apache trail, gehucht Tortilla, ghost town Goldfield, 50 gr. C Phoenix. Een korte maar mooie rit van Payson naar Phoenix. Wij gaan toch weer naar de warmte, volgens de berichten is het nu 50 gr. C in Phoenix, dit is toch geen death valley ?  Zoals gezegd een mooie rit met een aantal stops een ghost town en een in de aanbieding staand gehucht inclusief een rit over de veel besproken Apache trail. Het tweede deel van de rit bevinden wij ons dan ook in het territorium van de Apache indianen. Maar……. Als eerste de rit naar het motor kerkhof !!!! Hier hebben wij al veel van gehoord, vooral van John. Zes jaar geleden is de MCR ook bij dit kerkhof geweest en daar is, volgens de legende, John tussen de motorwrakken achterna gezeten door een (volgens zeggen) vrouwspersoon die de partner was (is) van de eigenaar van de sloperij ! Wij zullen een en ander gaan ervaren ! Om 8.45 uur komen wij aan bij het motorkerkhof en wat blijkt, er worden officiële openingstijden gehanteerd, hij gaat pas om 9.00 uur open. Even wachten dus. Het is een geliefde plaats voor motorrijders, eerder en dus voor ons is ook een kleinere groep aangekomen om het spektakel te aanschouwen. En een spektakel is het zeker. Wat een opstapeling van oud ijzer, alhoewel…… Als je de berg oude motorfietsen, fietsen, auto’s en zelfs een oude en verroeste amfibie auto bekijkt, sta je verbaasd van het geheel ! Wat een juweeltjes staan hier tussen en onderdelen in overvloed ! Het doet een beetje denken aan de Duitse serie op TV van de gebroeders die handelen in tweede hands auto’s. Wat verder onze verbazing schets is dat het eerder genoemde vrouwspersoon alle onderdelen documenteert !!! En niet alleen op schrift, het wordt vastgelegd op micro-film !!! Een rommeltje ? Ik denk het niet, allemaal high tech ! Fietsen van rond 1900 zijn ook onderdeel van de collectie, tevens een Harley Davidson. Hieraan ontbreken wel wat onderdelen .


29

Genoeg gezien wij gaan naar het Roosevelt meer, waar onder andere het begin is van de Apache trail. Een prachtige rit door bossen, bergen en een uitgestrektheid, je komt niemand tegen ! Aangekomen bij het meer, rijden wij door naar de Rooseveltdam en brug, ongeveer in het midden van het meer aan de zuidzijde en ……… hier begint ons tripje over de Apache Trail. Een 23 mijl lange rit over een eeuwenoude trail uitgezet door de Apaches. Een onverharde, kronkelige, droge, stoffige en steile weg. Een weg mag je het niet noemen, een pad komt beter tot zijn recht. Enorm grote cactussen van wel 10 meter hoog die tevens in bloei staan, geweldig ! Ieder houdt zijn eigen tempo aan, diepe ravijnen omgeven de route en een foutje is zo gemaakt ! Om eerlijk te zijn, ik kan dit van mijn lijstje schrappen maar dit is geen hobby van mij. Direct na de Apache Trail stoppen wij in Tortilla, een gehucht bewoond door 6 personen en te koop. Het leuke is dat het gehucht opgericht is door “the old Dutchman” een van oorsprong Nederlander die het niet zo nauw nam met de regels en volgens de geschiedschrijvers geen lieverdje was. De kostprijs van het dorp is mij niet bekend ! De volgende stop is Goldfield een ghost town wat nu bewoond wordt door plaatselijke bevolking die er een souvenir shop op na houden. Twee jaar geleden hier ook geweest, dit was op zondag en dan kleden de locals zich als bewoners uit de roerige jaren in de negentiende eeuw.

Phoenix, het is inderdaad erg warm, ziet er opgeruimd uit en na het kopen van een veter voor mijn vest, diner bij Denny’s, naar de hotelkamer voor een goede nachtrust. (eerst potlood slijpen !)


30

Dag 13: 24 mei 2012 Rit van Phoenix naar Las Vegas, 483 km. Lange rit, Tom Tom defect ?, Oatman, aankomst/diner/borrel in Las Vegas. Vroeg uit de veren, een erg lange trip van 483 km staat ons te wachten. Wij zijn dan ook volgens afspraak om 7.00 uur bij de motoren. Wij spreken verder af dat wij het eerste stuk een aardige ruk willen maken waarna wij onderweg dan gaan ontbijten. Dit alles na het geplande bezoek aan “ Dessert King” , een autosloperij waar sommige oude auto’s een nieuw leven krijgen. Dit bedrijf is bij ons bekend vanuit een TV serie in Holland. Volgens Albert is Phoenix net een groot dorp, na ca. 60 mijl zitten wij nog steeds in de sub burbs van Phoenix en nog geen Dessert King te zien ! Het blijft ook angstvallig stil met de communicatie, afwachten maar. Na ca. 100 mijl stoppen wij om te ontbijten, geen Dessert King gezien, en hier blijkt dat de Tom Tom zijn eigen weg is gegaan. Maling aan Dessert King, geef ik niet aan !!!!!  Wij zijn nu te ver om nog terug te gaan maar….. dan komt Oatman weer om de hoek kijken. Dit plaatsje stond op 15 mei op de agenda om bezocht te worden, dat hebben wij toen gezien de omstandigheden moeten cancelen. Weet u nog, een van de weinige nog over gebleven wild west plaatsjes waar in dit geval de ezels vrij spel hebben in de straten en op de pleinen ! Goed plan en na het verlate ontbijt op naar Oatman ! De route voert ons over een groot deel van de bochtige Route 66 en brengt ons door een schitterende omgeving. Naast dat de ezels inderdaad kris kras door het stadje lopen, maken wij nog een onvervalste gun fight mee wat zich afspeelde op de main street. Hele leuke winkeltjes met van alles in de aanbieding, van cowboy spullen tot indianencuriositeiten en alles daar tussen in. Wij blijven ongeveer 1,5 uur in Oatman waarna wij weer op de richting Las Vegas.

motor stappen

Het laatste stuk zijn snelwegkilometers, lange rit met tussenstops, dat kan niet anders en wij arriveren om ca. 18.30 uur bij het ons bekende hotel: “Mardi Grass Hotel & Casino” in Las Vegas. ‘s Avonds dineren wij in het restaurant waar wij de eerste keer ook gegeten hadden, het wordt gezellig en na het diner, enkele glaasjes wijn  en het afsluitende interview concluderen wij dat dit een perfecte afsluiting is van de trip door Arizona in 2012. De sheriff in ons gezelschap spreekt ons nog toe en geeft aan dat wij allen geslaagd zijn voor het eindexamen “motorfietsbeheersing”. Morgenvroeg de motoren inleveren en gehele dag de tijd bij te komen van de trip en Las Vegas te bezoeken.


31

Dag 14: 25 mei 2012 Gehele dag verblijf in Las Vegas. Motoren wegbrengen, afscheid van Siebe en Hank, bezoek en lunch in Las Vegas. Koffers kunnen nog even blijven liggen, de kamerhuur is met een dag verlengd zodat wij bij terugkomst van het bezoek in Las Vegas nog de mogelijkheid hebben ons op te frissen. Om 9.00 uur bij Eagle Rider voor de deur en na een keuring door hen op eventuele beschadigingen aan de motoren, terug naar het hotel. Garage ingeruimd, motoren vast gezet en afscheid genomen van Siebe en Hank. Gezellige mensen, deze kun je er zeker bij hebben en…… zoals eerder aangegeven, vanaf vandaag is er een MCR vestiging aan de Oostkust van Amerika. Deze mededeling zal zo spoedig mogelijk wereldkundig gemaakt worden op de web site van:

“Motor-enthousiasten Club Rhoon” (vestiging USA) De gehele middag een bezoek gebracht aan Las Vegas, het Hard Rock cafe, geluncht in het Harley Cafe, de grootste shopping malls, casino’s en per taxi terug naar het hotel. Wat een circus dat Las Vegas, het maakt niet uit op welk tijdstip of welke dag je komt; het flirten, eten, drinken, gokken, je maakt het mee………. 24/7 !!!!!!!!!

Aan iedere reis komt een einde, in de avonduren naar het vliegveld voor de vlucht naar Phoenix, daar een tussenstop van 10 uur om dan de vlucht te nemen naar Amsterdam. Gedurende de tussenstop heeft het grootste deel van de MCR de binnenstad van Phoenix nog onveilig gemaakt. Zij zijn met een kindertour in een bus door de stad gereden, na afloop kreeg een ieder van hun een “eendenfluitje”. Gezien het gedrag waren zij hier ontzettend gelukkig mee ! Martien en ondergetekende hebben op de spullen gelet en zijn op het vliegveld gebleven.


32

Nawoord:

Aan alle mede reizigers en ik als laatste nog aangeven dat reis voor mij weer onvergetelijk is geworden.

betrokkenen wil ook deze

Teamgeest vanaf het begin en de mannentaal heeft ons toch weer aan het denken gezet, weet je wel ???????? 

Henk en Jan bedankt voor de voorbereiding, was weer klasse ! Heren, ook de Amerikanen onder ons, het was mij een waar genoegen en ik hoop dat jullie bij het lezen van dit verslag met een glimlach op jullie gezicht terug zullen denken aan deze reis !!!!!

Bedankt !!!!!

Juli, 2012 Henry van Langeveld Kronieker MCR Rhoon

NB: de thuisblijvers ook bedankt, in het bijzonder Leo, Ton en Nel voor het verzorgen van het vervoer. Leo wij hebben de kaart haast niet nodig gehad en weet jij wellicht hoe het zit met die rolling stones ? .

USA trip MCR mei 2012

Recommend Documents