USA Motor trip 2014 Motorclub Rhoon Windy Wyoming
USA Motor trip 2014 Inleiding Dit is de vijfde motortrip van motorclub Rhoon naar Amerika. De reis start deze keer in Denver en brengt ons naar Yellowstone national park. We zijn vroeg in het seizoen voor Yellowstone begrippen. De wegen zijn net sneeuwvrij gemaakt en het park is net open. We zijn op alles voorbereid. Onderweg bezoeken we onder andere Mount Rushmore, Crazy horse en Sturgis. We treden in de voetstappen van Buffalo Bill, land van cowboys en rodeo’s.
Vlnr: Leo Heezen, Jan van Aal, Ben Roters, Martien Bresser, Kor Boterkooper, Albert de Bont en Alex de Bont.
Dag 1 – 16 Mei, Vertrek naar Denver Deze ochtend is het dan zo ver, vandaag vliegen we naar Denver om de USA 2014 rit te maken. De ochtend verzamelen we bij Jan waar we een bakje koffie drinken met cake. Om half 11 worden we naar Schiphol gebracht door Henk en Harry. De vlucht naar Reykjavik vertrekt om 14:00 uur. Om half twee kunnen we het vliegtuig in. Kor is zo bezig met het instellen van zijn telefoon dat hij zonder handbagage het vliegtuig in stapt. Oeps, dat is schrikken! Gelukkig staat zijn koffer er nog. Het is maar goed dat hij veel vrienden heeft die hem de rest van de reis hier aan zullen herinneren. Op deze manier zal Kor dit nooit meer vergeten! Na een vlucht van 2 uur en 50 minuten, komen we aan in Reykjavik. Wanneer Leo stopt bij de vlucht informatie en roept dat de vlucht naar Denver is geannuleerd, geloven we Leo niet. Nu blijkt bij de informatie balie dat de piloot van onze vlucht naar Denver zich “ziek” heeft gemeld. Waarschijnlijk wegens stakingen gaat onze vlucht niet door. Nu moeten we dus een alternatief zien te vinden. Aan de balie bespreken we de mogelijke opties. Die zijn er niet veel, zeker niet voor een groep van 7 personen. Via andere routes in Amerika naar Denver vliegen levert allemaal een volle dag vertraging op. De beste optie is een dag wachten in Reykjavik. We krijgen voor morgen wel stoelen met extra beenruimte. Het plan is dus om te verblijven in Reykjavik en hiervoor krijgen we een gratis overnachting in het Hilton hotel inclusief diner, ontbijt en lunch. Ook mogen we één telefoontje plegen in het Hotel. Dat is natuurlijk nooit genoeg want we moeten een aantal reserveringen in Amerika aanpassen. We willen dus een kantoor van Iceland air, met telefoon en internet om onze trip aan te passen. Ophalen van de motoren en huurauto moet verzet worden, de eerste overnachting moet een dag opschuiven en de tweede overnachting wordt geannuleerd. De kilometers van dag 1 en 2 zullen we in één dag afleggen zodat de rest van het reisschema ongewijzigd kan blijven. Na zeker 2 uur overleggen en bellen is de boel geregeld. We drinken snel een biertje en dan kunnen we naar het Hilton. Het vliegveld is inmiddels helemaal uitgestorven. De laatste bus die ons naar Reykjavik moet brengen is ook al vertrokken. Gelukkig vinden we nog een eenzame conciërge, hij belt voor ons naar Iceland air. Van bus naar taxi, 1 simpel vinkje op de voucher was voldoende zolang we zelf maar niet op de vouchers zouden krassen. We gaan dus met de taxi naar Reykjavik in plaats van met de bus. We worden verdeeld over 2 taxi’s. In de taxi vraagt Leo aan de chauffeur wat we het beste kunnen doen tijdens ons verblijf in Reykjavik. Een excursie naar De Golden Circle is volgens de taxi chauffeur een mooie dagbesteding. Het brengt je langs de mooiste plekjes op IJsland. Hij kan dat wel regelen. Wat volgt is een keiharde onderhandeling over de prijs. Laat dat maar aan Leo over.
Dan is de deal rond voor een 6 uur durende excursie langs de hoogtepunten van IJsland. De planning is om de volgende dag om 7 uur te vertrekken. De twee taxichauffeurs, Dimmi en Svanar komen ons bij het Hilton hotel ophalen. Met deze planning zullen we zeker onze gratis lunch niet missen! In het Hilton aangekomen gaan we meteen aan het diner. Na het menu bestudeerd te hebben verteld de ober ons dat we recht hebben op….. jawel hoor! Kip. Daar nemen we natuurlijk geen genoegen mee. We zijn in IJsland dus we willen vis. Er volgt hevig overleg tussen de ober, de manager en de chef-kok. De restaurant manager is bereid ons een lekker visje te geven. Na het eten wordt aan Leo gevraagd of hij even wil tekenen voor de extra kosten voor de vis. 15 Euro per couvert. Dat was natuurlijk niet de bedoeling, dus… morgen maar even een pittig gesprek met het management van Hilton.
Dag 2 – 17 Mei, Golden Circle Het ontbijt in het Hilton hotel is zoals je kunt verwachten, erg goed en volop keus. Dit is waarschijnlijk het beste ontbijt dat we de komende weken zullen krijgen. De gemaakte afspraak met de taxi chauffeurs is zo te zien goed gegaan, Dimmi en Svanar zijn er een half uur voor de afgesproken tijd We gaan beginnen aan de Golden Circle. De wegen in IJsland zijn prima. De eerste stop van de Golden Circle is bij Thingvellir, een van de 3 nationale parken van IJsland. Door verschuiving van de aardkorst zijn hier natuurlijke scheuren ontstaan. Vanuit het bezoekerscentrum kijken we uit over een meer. IJsland is een van de oudste democratieën ter wereld en op deze plek kwam het eerste parlement bijeen. Hier werden al in het jaar 930 speeches en volksraadplegingen gehouden, wetten bekrachtigd en huwelijken voltrokken. De natuur is hier erg mooi en de taxi chauffeurs stellen voor dat wij lopen en dat ze ons ophalen bij een kerkje aan de andere kant van het water.
De 2e stop van de Golden Circle is bij Gullfoss, een enorme waterval. Dit zijn de ‘Niagara’ watervallen van IJsland. Het water is afkomstig uit de gletsjers.
De 3e stop is bij een Geiser. Deze geiser spuit gemiddeld iedere 7 minuten water omhoog uit een gat in de aarde. Erg spectaculair om zo naast de weg te zien, een voorproefje van wat we in Yellowstone te zien krijgen. Wanneer we aankomen met een klein clubje, omdat de helft koffie is drinken, spuit de geiser maar liefst 2 keer achtereen omhoog met een klein na pufje. De Geiser blijkt erg onbetrouwbaar als het gaat om de tijd wanneer deze spuit, Leo staat al een kwartier te filmen wanneer er een klein straaltje uit de geiser komt. Bij het restaurantje bij de geiser is een lekker vlees soepje te krijgen. Even opwarmen van het koude en winderige sight seeing. Dimmi en Svanar genieten ook zichtbaar van de trip en maken zelf ook volop foto’s. Onze volgende stop is Skálholt. Daar krijgen we de resten van een 1000 jaar oud dorpje te zien,… tenminste, aan de rij stenen is te zien waar eens gebouwen gestaan zouden hebben. Dit hadden we voor geen goud willen missen. Het naastgelegen kerkje is recent gerenoveerd. Een mooi pittoresk kerkje met een eenvoudig interieur. Martien doneert een paar euro en steekt een kaarsje op; “dat de piloot maar snel beter mag worden en dat dit kaarsje ons maar veel geluk mag brengen op onze verdere reis”. Het zal achteraf een welbestede donatie blijken.
In de kelder van de kerk is een klein museumpje te bezichtigen. We verlaten het museum via een geheime gang de kerk uit. Dit is een gegraven tunneltje naar het oude dorpje. Voor wel 2 euro de man gaan we vervolgens een vulkaan bezichtigen. Deze vulkaan staat inmiddels op non actief. Een uitgewerkte krater vol met water. Het landschap is grillig en onherbergzaam. Na een paar foto’s hebben we het snel weer gezien. In een centrum van Hveragerði zijn de gevolgen van een aardbeving te zien, de scheur die hierbij ontstaan is, is nog zichtbaar. Er is een kleine tentoonstelling over de gevolgen van de aardbeving van 2008 in dit stadje. Om te ervaren hoe een aardbeving van 6 op de schaal van richter voelt, stappen we in een simulator. De houten vloerplaat gaat als een gek op en neer. De volgende stop is even snel bij een power plant zoals deze op IJsland veel te zien zijn, een power plant met turbines op stoom direct uit de grond. We lopen achter op het schema en er is geen tijd meer om de power plant te bezichtigen. Nog even snel langs een Harley zaak. Een T-shirt met Harley-Reykjavik zou een mooie afsluiting zijn. De motorzaak stelt echter niet veel voor. Zelfs geen enkel shirtje te bekennen. De rit eindigt weer bij het Hilton hotel. We komen hier nog op tijd aan voor de lunch die we natuurlijk niet mogen missen, Iceland air betaald immers. Op het vliegveld moeten we eerst onze koffers inchecken, Kor heeft geleerd van zijn eerste fout en checkt voor de zekerheid ook zijn handbagage maar in. Terwijl Jan en Leo de koffers in bewaring ophalen is de rest al bezig met inchecken. Na even wachten bij de gate, wat erg lang duurt, kunnen we eindelijk het vliegtuig in. Door het late instappen vertrekt het vliegtuig pas een uur later dan geplant, 17:45 in plaats van 16:45. Door deze vertraging komen we ook een uur later aan in Denver. We zijn echter allang blij dat de vlucht vandaag wel door gaat. De extra been ruimte die we hebben is ook niet mis. Een kaarsje opsteken in IJsland heeft dus toch zo zijn voordelen. Eenmaal aangekomen in Denver (na 7 uur vliegen) gaat de helft van de groep naar het Super 8 hotel, de rest gaat eerst de auto ophalen en komt daarna naar het hotel. De huurauto is een chrystler 7 persoons minivan. Deze auto heeft de mogelijkheid om alle achterstoelen plat te leggen. Hierdoor hebben we een erg grote laadbak. Morgen moeten we vroeg op want we moeten de verloren dag op IJsland inhalen met de motor. In de ochtend worden we opgehaald door de Eagle Rider, hierna rijden we naar de 1st choice inn in Rawlins.
Dag 3 – 18 Mei, Windy road to Rawlins Door het uitstapje in IJsland lijkt het alsof we er al een hele reis op hebben zitten. Het voelt alsof we nu aan onze tweede vakantie beginnen. Deze ochtend gaan we naar de Eagle Rider. Om 9 uur staan we klaar en komt een busje van de Eagle Rider ons ophalen voor de lobby van de Super 8. Bij de Eagle Rider krijgt iedereen die een Roadking besproken heeft een Streetglide. Deze Harley heeft een grote kuip met een stereo installatie. Het zijn allemaal spik splinter nieuwe motoren. Leo gaat natuurlijk voor zijn Heritage Softail. Ben wordt bij iedere motor aangewezen als tweede rijder. Voor ieder contract moet hij even een krabbeltje zetten, het is de bedoeling dat er gerouleerd wordt. Elke dag een ander chauffeur. Zo heeft Jan iedere dag een nieuwe vriend. Alleen Alex mag niet in de auto rijden. Hij is nog te jong. Voordat we aan de eerste rit beginnen gaan we eerst nog even shoppen bij de Harley in Denver. Dit is dan eindelijk de eerste echte Harley winkel waar we ons kunnen uitleven. Jongens, staat dit me wel? Ja hoor, maar een maatje groter mag wel! Na wat spullen uitgezocht te hebben, zoals nieuwe handschoenen, overschoenen of een shirtje is het tijd om af te rekenen. De jonge dames aan de balie houden helaas stug vast aan hun policy dat korting niet gegeven kan worden. Een korte stop bij Vern’s place om te lunchen. We zijn net een uur Denver uit, we snijden een stuk af van de route want we moeten de ritten van de eerste twee dagen in een dag rijden. Na de lunch rijden we via de highway naar Rawlins. Onderweg komen we een hoop borden met closed roads en slagbomen tegen. Bij slecht weer worden de wegen afgesloten. Dit voorspelt niet veel goeds. Overal langs de weg zien we naambordjes als ‘windy River’ en ‘windy mountain’. Wij weten inmiddels waarom. Over de grote vlaktes waar de weg naar Rawlins doorheen gaat, staat een stevige wind. Dit is zeer onprettig rijden en erg zwaar om een hele dag te doen. De windstoten die we moeten trotseren zijn 40 mijl per uur. Met een continue zijwind met de zware windstoten is het niet prettig rijden. Kor rijdt met een simpele helm zonder vizier en een gewone veiligheidsbril. Hij komt handen te kort om te voorkomen dat alles van zijn kop waait en dan moet hij nog sturen ook. Een nieuwe helm en een goede bril vindt Kor niet nodig. Deze zijn nog prima. Ja, ja.. In de avond komen we dan eindelijk aan in Rawlins. Na de helse winden onderweg naar Rawlins is iedereen blij dat we er eindelijk zijn. De totale rit die we vandaag gereden hebben is 300 mijl (450 kilometer).
De vrouw van de receptie raad ons een eettentje aan, only two blocks away. Het is een typisch Amerikaanse wegrestaurant. We weten nu dat je als persoon onder de 21 niet alleen geen alcohol mag drinken, je mag het niet eens vast houden! Onze stevige bediende blijkt slechts 17 jaar te zijn, Ze roept snel haar nog dikkere collega erbij van 22 die aan komt zetten met onze drankjes. Het bestellen gaat ook erg soepel. Kor neemt lekker eten met balletjes en Italiaanse saus, (Italian sausage)! saus? Kor, dat is geen saus maar worst! Je hebt de keuze tussen balletjes of worst! Jan heeft veel te veel ijs in zijn cola. Geen nood, we vragen gewoon een leeg glas en schenken de cola over. Het lege glas blijkt een glas vol met ijs te zijn. Tja dan heb je 2 glazen met ijs, en nu? Morgen kunnen we gelukkig iets rustiger aan doen. We hoeven maar 200 mijl te rijden naar het volgende dorp, Dubois.
Dag 4 – 19 Mei, van Rawlins naar Dubois Deze ochtend bouwen we op ons gemak alle communicatie in de motoren. Rond een uur of 8 gaan we ontbijten, een klein ontbijtje bij de receptie of even langs de subway. Tegen een uur of 10 zijn we helemaal klaar en gaan we de weg weer op naar de volgende bestemming. Voor we vertrekken informeert onze reisbegeleider Leo of het volgende hotel te bereiken is, dit blijkt echter niet het geval. Het hotel is nog niet open. Gelukkig heeft de hotel eigenaar een oplossing. We worden ondergebracht op ander adres, Twin Pine genaamd. Na ruim 2 uur onderweg om uit het winderige gebied rond Rawlins te komen rijden we door een redelijk verlaten dorpje, eenmaal uit het dorpje besluiten we terug te gaan om even een bakje koffie te scoren. Een onooglijk kroegje moet voldoen aan de eis voor een kop koffie. De eigenaar, die naar ons idee net uit bed komt, lengt zijn pot koffie nog even aan en schenkt dit voor ons in. We hebben het idee dat hij maar een maal per maand verse koffie zet, maar oke.. het is gelukkig warm. We komen steeds hoger en het wordt dan ook steeds kouder. In de verte zien we ook regenbuien. We besluiten om toch maar onze regenbroeken aan te trekken en face masks op te doen. Ben showt zijn design regenbroek. Hij lijkt sprekend op Obelisk. We missen alleen nog zijn menhir. Onderweg leert Martien wat een verkeersbord met het woord BUMP betekend. Martien vliegt een halve meter van zijn motor. De Koffers vliegen open en de camera vliegt eraf. Volgende keer toch maar iets vaart minderen. Halvewege de rit gaan we nog even lunchen na zeker 100 kilometer niks tegen gekomen te zijn. Nu we dichter bij de eindbestemming Dubois komen, wordt de omgeving een stuk fraaier. We slingeren door een prachtig dal langs windy River.
Eenmaal aangekomen in Dubois melden we ons bij Twin Pines. We worden al verwacht. In het hotel hier hebben we allemaal een aparte blokhut. Jan en Alex zorgen er deze avond voor dat het camera systeem geïnstalleerd wordt. Met zuignappen wordt de camera bevestigd aan de achterkant van de auto. Na het eten nog even de lokale kroeg in, een lekker pilsje drinken en even poolen om de dag af te sluiten. Door de wat harde muziek en de wat nichterige barman houden we het na een uurtje of anderhalf weer voor gezien.
Dag 5 – 20 Mei, Door Grand Teton en Yellowstone naar Panahaska Tepee We ontbijten in de receptie bij Twin pines. Vervolgens rijden we na het tanken richting Grand Teton national park. Het begin van de reis is erg koud. We moeten over een bergpas en iedereen zit verkleumd op z’n motor. Jan en Albert zitten in de auto en moeten zelfs de verwarming wat hoger zetten ..ha,ha. Er zijn hier meer sneeuwscooters dan motoren. We stoppen bij een hotel-restaurant. Die blijkt nog niet open te zijn, maar Albert weet toch voor iedereen een bakje koffie te scoren. Het is nog gratis ook. Met wat extra kleding aan rijden we richting Jackson Hole, in het Grand Teton national park.
Als we het park inrijden zien we onze eerste grote kudde bizons. Het landschap is prachtig. In Jackson Hole moeten we uiteraard eerst naar de Harley dealer. Ook bij deze Harley dealer kunnen we geen korting krijgen. Voor nieuwe laarzen verwijst de winkeleigenaar ons naar de bootbarn. Aangezien kor bruine laarzen zoekt in plaats van zwart, is het zeer lastig om deze in een harley zaak te vinden. Bij de bootbarn zal hij meer succes hebben. Oh en kor, wel nivea op je nieuwe laarzen smeren he! In het Yellowstone national park maken we een korte stop bij ‘west tumb’ aan het Yellowstone lake. Dit gedeelte is een uitstumpsel van het meer met veel thermische activiteit als borrelende putten, stoom uit de grond en een modder pool.
We lunchen in een chique restaurant in Lake village. Aan de muur hangen een aantal schilderijen, en jawel hoor… van de bekende kunstschilder Carl Roters. Lang niet gezien onze Carl ..zegt Ben.
Van Lake Village rijden we door de zeer mooie natuur over de Sylvan pas naar het volgende hotel. Langs de weg ligt op sommige plaatsen nog steeds twee meter sneeuw.
Panahaska Tepee is een motel/vakantie park met een groot aantal vakantiehuisjes. Hier blijven we twee nachten.
Op het terrein van Panahaska staat ook de originele jachthut van William Cody. Deze William Cody is bij ons beter bekend als Buffalo Bill. Na het avondeten drinken we nog wat in het kroegje van Panahaska Tepee.
Dag 6 – 21 Mei, De eerste ronde door Yellowstone Tijdens het ontbijt horen we dat er een eland met kalf rondstruint op het terrein van Panahaska. Leo, Albert en Alex maken een kleine wandeling om te kijken of we de eland toevallig kunnen vinden. Albert en Alex zijn vervolgens nog iets verder het bos in gegaan en zagen de eland met haar jong bij een drinkplaats staan. De eerste eland foto is een feit. Na het ontbijt in het Panahaska Tepee gaan we het yellowstone park in. Vandaag staat een bezoek aan the old faithfull op het programma. Dit is een geiser die ieder 90 minuten spuit, vandaar de naam old faithfull. Als we aankomen bij old faithfull is het tijd om het thuisfront in te lichten. Hier staat immers de enige telefoonpaal en bij Panahaska Tepee hebben we dan ook geen enkel bereik. Na het bellen gaan we naar old fiathfull, en net op tijd ook.
Nog geen 3 minuten later begint old faithfull te spuiten, we haddden niet later moeten komen want dan hadden we anderhalf uur moeten wachten. Het is tijd voor de lunch. We zien de restaurants al volstromen en besluiten dus ergens iets snels en simpel te pakken. We komen uit bij een klein snackbarretje, hier kunnen we normaal lunchen. We stoppen nog op een aantal plaatsen die aangegeven staan als bezienswaardigheid. De thermische activiteit geeft de omgeving het aanzien van een maanlandschap. Afhankelijk van de temperatuur geven micro organismen de grond en het water de meest uiteenlopende kleuren.
Overal zie je stoom en borrelende poeltjes. Na de stoomputten hebben we nog 1 stop en dat zijn de lower en upper falls. Na een aantal kilometer komen we bij de watervallen. Hier zijn meerdere locaties waar je kunt kijken. Bij een van deze punten is het nest te zien van een visarend. Leo is echter de enige die dit gezien heeft, de rest van de groep stond zich al klaar te maken voor de rit. Dit gaan we morgen dus even overdoen. Onderweg zien we op meerdere plaatsen beren lopen. Deze tijd van het jaar zitten ze nog in de dalen langs de wegen omdat die als eerste sneeuwvrij zijn. Zodra er een gespot wordt komt er een Parkranger bij staan en die zorgt dat de toeristen op afstand blijven. Ook komt er dan een ambulance ter plaatsen.
Langs de weg staan verschillende bizons. Ze staan vaak te grazen of liggen lekker te luieren in het gras. In het begin was dit best bijzonder om zo dichtbij te zien, maar na een aantal bizons is dit al snel heel gewoon. Rijdend op een van de wegen komen een aantal bizons ons tegemoet. De camper die voor ons rijdt moet stoppen omdat de bizons de weg blokkeren. Wij sluiten netjes aan. Als de bizons de camper passeren dreigen we ingesloten te raken door de bizons. Gelukkig besluiten de bizons op het laatste moment om bij elkaar te blijven en ze passeren de camper aan de linker zijde. Wij maken gebruik van de situatie en passeren de camper rechts. Net op tijd. Zodra we optrekken begint de eerste bizon aan te vallen. Jan en Leo, die uit de auto gestapt zijn, vluchten de auto in. We weten nu hoe we Jan kunnen laten rennen.
s’Avonds tijdens het avond eten bekijken we de foto’s en films op de laptop. We eten vanavond Rocky mountain oysters. Heerlijk, .. oesters,.. maar dat is toch best raar, oesters uit de Rocky Mountains!? De jonge ober vraagt ons voor de zekerheid of we wel weten wat we hebben besteld. Gefrituurde stierenballen. Nou, dat is smullen. De helft van de groep neemt voor de zekerheid toch maar chicken wings. Na het eten wordt de drone getest. We hebben hem niet voor niets meegenomen. Martien zal de drone wel even kalibreren.
Dag 7 – 22 Mei, Door Yellowstone naar Cody In de ochtend bij het ontbijt vragen we aan de manager of wij mogen kijken in de hut van Buffalo Bill. Dit mag gelukkig. Om kwart voor 9 worden we door een medewerker van het Panahaska Tepee opgewacht bij de cabin. Hij laat ons snel binnen en doet de deur weer op slot om de rest van de nieuwsgierige mensen buiten te houden. In de cabin krijgen we verhalen te horen van deze man en maken we foto’s van hoe het vroeger was. Vervolgens maken we nog een vlucht met de drone voor luchtopnames van het Panahaska Tepee en de cabin van Buffalo Bill. De man die ons rondleidde was erg onder de indruk en we hebben hem beloofd de beelden door te mailen. Het is vandaag de beurt aan Martien om in de auto te zitten. Albert is vandaag road captain. Terug in Yellowstone park hebben we nogmaals 2 beren gezien, het totaal staat hiermee op 8 beren die we gezien hebben in yellowstone.
Nog even snel langs de upper en lower falls. Nu vooral om de visarend te zien. Het is een indrukwekkend nest op een smalle rotspunt.
De volgende stop is Mammoth hot springs, veel belovend maar voor niets helemaal naar boven gelopen. Het uitzicht valt erg tegen. De Dunraven pass is nog niet open. We besluiten daarom om yellowstone via de noordoost uitgang te verlaten en de Bear Tooth pass highway te nemen richting Cody. Op de borden staat dat deze weg gesloten is, maar na even navragen bij de uitgang van Yellowstone bleek dit niet het geval. Door deze alternatieve route komen we ook even in de staat Montana. Het blijkt een goede keuze te zijn. De weg is schoon, droog en sneeuwvrij en het is wederom een prachtige route met, als letterlijk hoogtepunt de Dead Indian Hill. Bij het uitzichtpunt boven op de berg, kijken we uit over de vele haarspeldbochten die we gereden hebben. De leuke eekhoorntjes genieten van de zachte koekjes die we nog over hadden.
Wanneer we aankomen bij het Big Bear motel gaan we eerst even rustig zitten om bij te komen van een lange rit. Een local komt even bij ons staan en hij zit duidelijk verlegen om een praatje met ons. Hij gaat vervolgens helemaal los over zijn nieuwe auto. We zijn echter best moe en dus hebben we niet veel interesse in zijn verhaal.
Deze avond hebben we een van de betere steaks gehad, natuurlijk ook eerst een gezonde snack op. Het grill restaurant waar we zaten bleek vol met Nederlanders te zitten en was eigenlijk gewoon op loop afstand.
Dag 8 – 23 Mei, Van Cody naar Thermopolis In de ochtend blijkt de man die verzot was op zijn auto een echte cowboy te zijn, compleet in pak met zijn wapen, een colt .44. We besluiten een officieel interview af te nemen. De man geniet zichtbaar van alle aandacht. We hebben lekker ontbeten aan de overkant bij het weg restaurantje ‘our place’. Een paar dames op leeftijd runnen de tent. Het restaurantje blijkt erg in trek en er ontstaat een wacht rij om aan te mogen schuiven voor het ontbijt. Wij zijn gelukkig op tijd binnen. Als eerste staat vandaag een bezoek aan de Buffalo Bill dam op het programma. Een man in een klein karretje brengt ons van de parkeerplaats naar de dam. Uit een grote bypass naast de dam stort het water met veel geweld het ravijn in. De Buffalo Bill dam was de hoogste dam op het moment van bouwen. De gehele dam is gebouwd zonder wapening. In het Visitor centrum bekijken we een film over de bouw van deze dam. De dam zelf en de powerplant zijn helaas niet te bezichtigen. In Cody natuurlijk even naar de Harley dealer. Eerst even geld pinnen voor de pot en nieuwe aankopen. Bij de Harley heeft Kor de laarzen gezien die hij moest hebben, helaas een maatje te groot. Martien heeft hier tevens een nieuwe koffer gekocht. Verder waren er in Cody een hoop souverniers winkels en er werden dan ook hier en daar wat aankopen gedaan voor het thuisfront. We hebben gelunched bij het Irma Cody hotel. Irma Cody is de dochter van William Cody, oftewel Buffalo Bill. De rit vandaag brengt ons naar Thermopolis. Kor zet zijn knipperlichten aan en gaat naar de kant van de weg. Hij heeft zo’n last van zijn ogen dat hij ze niet meer open kan houden. Goed he, die veiligheidsbril. Gelukkig hebben we oogdruppels. Bij het zien van de oogdruppels gaat bij Kor alles open, behalve zijn ogen. We nemen hem in de houdgreep. Ook dan gaat wel zijn mond open, maar niet zijn ogen. Na 5 pogingen heeft hij eindelijk druppels in zijn ogen. De komende 3 dagen zal Kor in de auto rijden om zijn ogen de tijd te geven om te herstellen.
Aan het einde van de middag komen we aan bij de Paintbrush Inn. Het is het motel van een oude dame, Collette in een turbo scootmobiel. Bij het motel staat een barbecue en tegenover het motel is een supermarkt. De keuze is snel gemaakt. Het avond eten wordt barbecueën. Met zulk lekker weer als vandaag is dit goed mogelijk en Collette legt ons even uit hoe de barbecue werkt. Voor het boodschappen doen begint het er dreigend uit te zien. Misschien krijgen we zo dadelijk wel regen, laten we maar even wachten met aankopen doen voor het barbecueën. We kunnen wel even kijken wat ze allemaal hebben bij de supermarkt. In plaats van inkopen doen voor een barbecue wordt het een koud buffet van kaas, vleeswaren en een groente en fruit mix. Een simpele hap maar het is voldoende voor iedereen, een avondmaal zonder al dat vet kan ook wel een keer. We kopen ook wat extra jus d’orange op voorraad. Het regent dat het giet maar de temperatuur is goed en we zitten droog onder het afdak. Rond een uur of half 9 klaart de lucht op en de supermarkt is nog open. Misschien dan toch een klein worstje voor op de barbecue. Tot laat in de avond hebben we nog gebarbecued, van de pakken worstjes waren er nog een aantal over. Collette offerde zich wel op om de worstjes op te maken. Ook de laatste stukjes vindt ze zonde om weg te doen. Die neem ik wel mee voor de hond. Ja,ja.. Tijdens het rijden naar haar huisje had ze de worst zelf al opgegeten, de hond kreeg waarschijnlijk niets.
Dag 9 – 24 Mei, Van Thermopolis naar Casper Cruizing with the Oldies In de ochtend hebben we in de supermarkt eerst ontbijt gehaald en lekker ontbeten aan de picknick tafel. Een mooi moment om de drone te testen, bij de picknick tafel stijgt hij op en vliegt over het asfalt bij het motel. Een mooie opname van de Paintbrush Inn, nog maar iets hoger kijken. Vliegend boven de daken van het motel maakt hij opeens een noodlanding, hij stort neer op het aluminium dak en valt vlak achter een auto. Toch niet zo’n goede landing. Gelukkig heeft Jan reserve onderdelen bij zich, morgen even kijken waarom hij zo uit de lucht is komen vallen. Collette vraagt zich af waarom we naar Casper willen, daar is namelijk helemaal niets te doen zegt ze. Wij vertelde haar over het evenement Cruising with the oldies, zij vertelt over de weg naar Casper. Het wordt een mooie rit door een vallei daarna is het linksaf en je bent er. De rit naar Casper is niet heel lang en het eerste stuk gaan we door een prachtige canyon. Deze weg gaat vervolgens langs een meer. Jammer van de drone Jan, dit was een mooi plekje om ons met de drone te filmen als we door de canyon aan komen rijden. De weg langs het water eindigt in een dorpje, hier moeten we linksaf en dan komen we vanzelf bij Casper. Hier vindt het evenement ‘Cruizin with the oldies’ plaats. En bijeenkomst van eigenaren van oldtimers. We verblijven in het Parkway Plaza, hetzelfde hotel waar de organisatie van Cruizin with the oldies verblijft. Na het inchecken maken we de spullen gereed om ons te melden bij de organisatie. Jan heeft zijn volledige camera spullen opgetuigd en Leo krijgt de microfoon. Het wordt tijd om op zoek te gaan naar Stan Goodwin. Stan is een van de organisatoren van het evenement, deze man heeft ons ook uitgenodigd om naar Casper te komen. We hebben voor de ontmoeting met Stan allemaal onze MCR petjes opgezet. De eerste persoon die we aanspreken in de lobby bij het evenement is toevallig Stan! “aah you are the crazy bunch from holland”. Leo, bewapend met zijn microfoon vraagt aan Stan om een interview en een uitleg van het evenement. Ben haalt ondertussen de goodies (extra petjes en badges). Wij krijgen allemaal een T-shirt van dit evenement. Na het interview stelt Stan ons voor aan Ron. Ron heeft een paar mooie auto’s in zijn barn en we worden uitgenodigd om even te kijken. Leo en Alex rijden met Ron mee in zijn hotrod. Het is natuurlijk maar two blocks away.
Aangekomen bij de garage van Ron, blijkt deze vol te staan met de meest prachtige auto’s. Ben heeft zijn droom auto gevonden, een chevy pick-up. Martien had nog bijna een aankoop gedaan. “Het is dat ik hem niet mee kan nemen. Oh, en hij was al verkocht”. Na haast bij iedere auto even gekeken te hebben is het weer tijd om terug te gaan naar het hotel en de shirtjes van het evenement aan te doen. We gaan daarna naar het event bij een lokale garage in het dorp. De straat voor de garages in het dorpje zijn afgezet voor dit evenement. De hele straat staat vol met gerestaureerde oldtimers. De een nog mooier dan de ander. Iedereen deelt hier de liefde voor de auto’s. De camera set-up die we als groep bij ons hebben trekt veel aandacht. Ook het feit dat we allemaal een T-shirt van de organisatie dragen. “Oh, zijn jullie de jury” wordt ons meerdere malen gevraagd. Onze rappe reporter Leo mag daardoor ook meerijden in een hotrod. De garage eigenaar die het evenement mede sponsort wil wel een praatje met ons maken. De vrouw van de eigenaar ziet onze camera ploeg en wil ook wel graag op tv komen. De vrouw vraagt of we de pin-ups al gezien hebben, en ze regelt een ontmoeting met ze. We moeten vooral de kwaliteiten van miss Hotrod bewonderen en natuurlijk allemaal op de foto.
Het volgende onderdeel is een ronde rijden langs verschillende checkpoints. Bij ieder checkpoint wordt een loting gedaan. Onze rappe reporter gaat natuurlijk mee. Bij terugkomst nog even een burnout. Wat rubber op het asfalt leggen omdat het zo lekker ruikt. Die avond eten we in het Poor Boy steak house. Hier kun je de lekkerste steaks in het dorp krijgen. Al snel zien we dat Stan en Ron hier ook aan het eten zijn, dan moet het wel een goed restaurant zijn. De salade die we krijgen als voorafje is wat opmerkelijk, in plaats van een mooie saladeschaal moeten we de salade uit een emmer scheppen. De steaks zijn weer uitstekend. Na het eten drinken we koffie van de Starbucks. Daar kunnen ze tenminste een lekker bakkie koffie zetten. Kor heeft besloten voorlopig maar even de chauffeur te blijven, deze beslissing maakt hij met tranen in zijn ogen (van de oogdruppels uiteraard). Na de koffie rijden we nog even terug naar de garage waar we die middag waren. Hier is het feest nog in volle gang, met live muziek in de garage. Tevens zijn er nog steeds de zo geheten petrol heads die hun auto’s showen. We zien veel burnouts en sommige jongelui beginnen een beetje overmoedig te raken. Ze houden maar met moeite hun auto’s onder controle.
Tot laat in de avond werken Jan en Alex aan de software van de drone. Er blijken meerdere updates beschikbaar te zijn voor zowel de drone als de controller. Er zijn namelijk meerdere drones gecrashed. Hopelijk zijn de kinderziektes er nu uit.
Dag 10 – 25 Mei, Van Capser naar Gilette De helft van de groep gaat voor een simpel ontbijtje bij de kamer. We komen tot de ontdekking dat we de jus d’orange kwijt zijn, deze stond toch bij Ben in de koelkast? De rest gaat ontbijten in het hotel. Dit verloopt echter niet helemaal soepel omdat ze de bestelling vergeten zijn. We besluiten om de Harley dealer in Casper over te slaan. Geen tijd. Waarschijnlijk is deze ook dicht wegens memorial weekend. Na het uitchecken, gaan we naar het main event van Cruizin with the oldies. Op het evenementen terrein staat het helemaal vol met alle gerestaureerde en gepimpte auto’s. We bewonderen de auto’s van Stan en Ron die ook tentoongesteld staan.
Op de auto show lopen we langs alle auto’s die hier tentoon gesteld staan. In de laatste rij staat een drag racer. Deze auto, die legaal op de weg mag rijden, heeft maar liefst 900 PK. De eigenaar van de drag racer wil de auto best even voor ons starten. Nadat we nog wat foto’s nemen als groep bedanken we Stan en Ron voor hun gastvrijheid op dit evenement. Die middag rijden we naar Gilette. De route bestaat voornamelijk uit een interstate en kale vlaktes. Om even snel een hapje te eten komen we bij een tankstation. In dit benzine station kunnen we zelf een broodje een soepje en drinken pakken, even langslopen bij de kassa bediende die opschrijft wat we pakken en het is zo gepiept. In Gilette hebben we geboekt bij het Arrowhead motel. Hier blijkt dat onze kamers al verhuurd zijn. Dat we al betaald hebben is blijkbaar ons probleem. Als oplossing verwijst de receptioniste ons door
naar een ander hotel van dezelfde eigenaar. De rodeway inn. Dit hotel ligt een eindje verderop in dezelfde staat. Aangekomen bij de Rodeway inn blijkt het niet zo eenvoudig als we dachten. We moeten bij de Rodeway inn nogmaals betalen voor de overnachting terwijl we dit bij het arrowhead motel al gedaan hadden. De receptioniste zegt dat we dit zelf moeten annuleren. Dat is voor ons natuurlijk niet meer mogelijk omdat annuleren niet op dezelfde dag kan. Uiteraard hebben we dit wel nog even geprobeerd maar online annuleren bleek inderdaad niet mogelijk. Leo is ‘not amused’ en maakt een afspraak met de Manager; morgenochtend om 08:00 uur
Nu eerst even buiten een biertje drinken en een chippie eten. Misschien maar even de drone testen na de update van de avond ervoor. Na weer een succesvolle vlucht belooft dit veel goeds voor de opname bij de volgende stop.
In de avond eten we bij het Prime Rib restaurant. Het zal wel bekend staan om z’n prime ribs denken we maar. Zoals overal in Amerika weer erg lekker eten, en uiteraard is het ook erg veel. Bij terugkomst is het bankje waar we zaten bezaaid met Mexicanen deze lekker aan het barbecueën zijn. We drinken en praten nog wat na bij de auto en gaan toch vroeg slapen. Het was een vermoeiende dag.
Dag 11 – 26 Mei, Van Gilette naar Rapid City Na een simpel ontbijt bij de Rodeway inn maken we ons klaar om naar Rapid City te gaan. Onderweg zullen we een aantal bezienswaardigheden tegenkomen. Leo regelt deze ochtend de dubbele boeking die gedaan was bij het Arrowhead motel. De manager is gelukkig wel voor rede vatbaar en het is zo geregeld. Het is vandaag memorial day, waarschijnlijk zullen er niet zo veel winkels open zijn. De eerste stop die we vandaag maken is bij de devils tower. We zien tijdens de rit de devils tower al uitsteken tussen de bergen en de bomen. We stoppen op een plek waar de deze pukkel goed te zien is van een afstand. Een levert prachtige plaatjes op.
Onder bij de devils tower vliegen we nog wat met de drone en maken we opnames van de omgeving. Een medewerker van de winkel aan de overkant wil graag de beelden hebben van onze opname en vraagt om de site van de MCR. Het wordt maar eens tijd dat we kaartjes laten drukken. Bij het dorpje Deadwood bezoeken we een goudmijn. Dit is een open goudmijn, oftewel een enorm gat in de grond waar ze goudhoudend materiaal naar boven halen. Het is een erg winstgevende mijn gebleken. Het bezoekerscentrum is open maar de mijn is nu niet te bezichtigen vanwege memorial weekend.
De volgende stop is een bezoek aan Sturgis. Sturgis staat bekend om een groot motor evenement dat jaarlijks gehouden wordt. We maken hier film opnames als we door de straten van Sturgis rijden. Onderweg spotten we een Harley bordje. Even kijken of deze dealer wel open is.
De Harley dealer blijkt open te zijn ondanks dat het memorial day is. Hier scoort Kor een nieuwe helm en een motorbril. Toch maar naar je vrienden luisteren Kor. Een Harley shirtje uit Sturgis mag natuurlijk niet ontbreken in de verzameling van een echte Harley liefhebber. Alex koopt nog een extra Harley koffer. Van wie zou hij deze kooplust hebben?? We logeren in het Lazy U motel in Rapid City. Bij het Lazy U motel staat weer eenzelfde pick-up, deze heeft de ‘rusty look’ die zo goed bij deze auto past. Wel ligt er een gloednieuwe motor in. De eigenaresse laat vol trots de nieuwe motor zien. Ook wordt deze nog even gestart. Naast het Lazy U ligt een Perkins waar we deze avond eten, de Perkins beviel ons die middag prima dus is er geen reden om hier niet te eten. Hoewel… ze schenken hier geen alcohol! In de avond lopen we nog even naar de Starbucks voor een kopje koffie. We zitten nog even gezellig buiten voor een laatste afzakkertje.
Dag 12 – 27 Mei, Van Rapid City naar Lusk Deze ochtend ontbijten we weer bij Perkins, Jan heeft genoeg aan de donut die bij de koffie te krijgen is bij de receptie van het motel. Naast de geplande stops bij mt. Rushmore en de Crazy Horse besluiten we ook een kijkje te nemen bij de big Thunder gold mine. Deze goudmijn ligt namelijk op de route naar mt. Rushmore. Bij de Big Thunder Gold mine boeken we een rondleiding. We krijgen allemaal een helm op en moeten door een tunnel die af en toe erg laag is. Onze gids, een jonge kerel van in de twintig, praat erg traag en saai. Hij legt ons uit hoe de mijn is ontstaan en wat er allemaal gevonden is in deze mijn. Aan het einde van de tunnel is een grote ruimte uitgehakt, hier zit tevens een lichtschakelaar en de gids laat zien in welke omstandigheden hier vroeger gewerkt werd. Na de toer door de mijn wordt ons uitgelegd hoe we zelf naar goud kunnen zoeken. Iedereen krijgt een pan om naar goud te pannen. Een goudpan is een soort schotel met richels waar het goud achter blijft hangen. Doordat goud zwaarder is dan water en steen zakt het sneller naar de bodem en blijft dit over als je de pan langzaam uitspoelt. We krijgen allemaal een beetje last van goudkoorts en zijn allemaal op zoek naar zo veel mogelijk goudkorreltjes. We moeten uiteraard ook weer verder dus verlaten de goudmijn en gaan door naar Mount Rushmore. In de verte door de bergen zien we de koppies al uitgehakt. We komen aan bij de parkeerplaats, Martien die hier al eerder is geweest weet door een klein beetje tegen de strop in te rijden de beste parkeerplaatsen te vinden. We stappen af en staan meteen bij het bezoekers centrum. In Mount Rushmore zijn 4 president’s koppen uitgehakt uit de rots, George Washington, Abraham Lincoln, Theodore Roosevelt en Thomas Jefferson. Iedereen gaat hier even op de foto met de koppen en we maken ook weer een leuke groepsfoto. Na het zien van de koppen drinken we nog een bakje koffie, om vervolgens onze weg te vervolgen naar Hill City.
In Hill City is een Harley shop, wel een hele kleine, maar oke. We hebben het dus vrij vlot bekeken. Buiten zit een straat muziekant die voor Jan een beetje aan het spelen is. Wanneer Jan hem vraagt om af te ronden blijkt de beste man doof te zijn. Hebben wij weer,… een dove straatmuzikant. De volgende stop is de bij Crazy Horse. Voor we het terrein oprijden van de Crazy Horse wordt ons verteld dat we op moeten schieten voor de lunch, er is nu namelijk een gratis lopend buffet. Snel even door het bezoekers centrum lopen en eten, dat sculptuur komt straks wel. Wanneer iedereen van onze groep heeft opgeschept wordt de volgende lading mensen alweer tegen gehouden, het buffet gaat sluiten. Wat zijn wij weer mooi op tijd zeg! Buiten is de Crazy Horse van een afstand te zien, het grote beeld moet een indiaan op een paard worden. Vooralsnog is alleen de indianen kop te zien. Er is niet genoeg geld om het beeld af te maken, dit zal nog wel een aantal jaar duren als we de huidige voortgang bekijken. Ze zijn namelijk al 50 jaar bezig en hebben alleen nog maar een kop. Wanneer we weer verder gaan moet er getankt worden, als we de bergen uitrijden en de open vlakte weer oprijden is er ruimte om solo filmpjes te maken achter de volgauto. We komen op tijd aan bij het Rawhide motel in Lusk. We hebben nog even tijd om met de drone te vliegen. s’Avond eten we bij een bar. Alex moet zich eerst legitimeren voor we mogen gaan zitten. Op de tv was nog een onderbreking voor een noodweer oproep. Hier hebben we in de avond nog mooie opnames van kunnen maken. Omdat er verder geen koffie te krijgen is in de hotel kamers, vragen we of we het koffiezetapparaat van de receptie mogen gebruiken. Nu kunnen we zelf de hoeveelheid koffie bepalen. Eindelijk een echte bak koffie en geen slappe bak. Het noodweer in de avond zorgt voor heel veel wateroverlast. We zijn blij dat we dit niet overdag over ons heen hebben gekregen. Waar het kaarsje in Reykjavik al niet goed voor is.
Dag 13 – 28 Mei, Van Lusk naar Boulder Deze ochtend vertrekken we vroeg, we moeten vandaag 450 kilometers rijden. We besluiten ergens langs de weg te ontbijten, na ongeveer 80 km komen we bij een tankstation met een klein keukentje waar we gebakken eieren bestellen. Na weer een eind gereden te hebben over de interstate vindt Ben het tijd om even te stoppen. Iedereen begon een beetje te zwabberen en het was nodig om even wat te drinken en de benen te strekken. Martien en Leo wisselen tevens als bestuurder naast Jan. Met Ben nu voorop beginnen we aan de 2e helft van deze lange rit. Kor heeft een nieuwe motorbril dus hem kan niets meer gebeuren. In de middag komen we aan bij een klein etenstentje langs de weg. Hier zijn te weinig plekken om als groep bij elkaar te zitten en hebben dus aparte tafels. Het is hier erg druk en een deel van de gerechten is niet te bestellen omdat het op is. Na wat glazen drinken zelfs geen cola meer. De rest van de rit is een flink stuk binnendoor, de lage snelheden en de brandende zon maken het heel erg warm tijdens het rijden. We moeten dit nog een kilometer of 50 volhouden. Zonder jas is dit net te doen! In Boulder slapen we bij het Outlook hotel. Dit is weer een net hotel waar we prima kunnen zitten voor de hotel kamers. Omdat we morgenmiddag de motoren moeten inleveren, ontdoen we de motoren alvast van de aanpassingen die we gedaan hebben. Alle stroomvoorzieningen voor de communicatiesystemen worden weggehaald. Alleen bij de motor van Martien laten we de boel nog even zitten. Hij moet morgen natuurlijk weer navigeren naar mt. Evans. Albert checkt bij de balie waar je hier lekker kunt eten. Het Chophouse wordt aanbevolen als een van de betere restaurants. Niet goedkoop maar bijzonder goed. Die avond eten we dan ook bij het Chophouse in het centrum van Boulder. Een erg chique tent en voor Hollandse begrippen niet overdreven duur. We eten allemaal een lobster tail als bijgerecht. In de chique tent mag niet gerookt worden, ook al zit je buiten op de patio. Wanneer Kor via het hek naar de straat wil lopen is het hilarisch om te zien hoe het hekje niet zo prettig meewerkt. Al met al een heel gezellig avondmaal.
Dag 14 – 29 Mei, Van Boulder naar mt. Evans en Denver Vandaag is de laatste dag motor rijden. We gaan naar mt. Evans. Deze berg is 4200 meter hoog, en bovenop ligt natuurlijk veel sneeuw. Voor deze rit moeten we nog een laatste keer tanken. We mogen de motoren leeg inleveren ze hoeven dus niet helemaal vol getankt te worden. Vanaf het motel gaan we in een keer door naar mt. Evans. De bus rijdt voorop om te navigeren. We rijden via de interstate highway, een erg mooie weg door de bergen met vele heuvels en dalen. Onder aan de berg maken we een korte stop om te kijken waar het bezoekers centrum is en waar we de berg op kunnen rijden. Vanuit het dal kunnen we een flink stuk omhoog rijden tot een post waar entree voor de berg gevraagd wordt. De weg naar deze post is al prachtig met vele bochten door een mooi bebost gebied. Eenmaal aangekomen bij de post waar het allemaal pas begint zien we nog een andere grote groep motorrijders. We zijn dus niet de enige die dit plan opgepakt hebben. We krijgen ook te horen dat bijna alles sneeuw vrij is gemaakt op nog een klein stukje van de weg na. We kunnen daardoor niet helemaal tot de top komen maar wel tot een punt op 4000 meter.
Naarmate we hoger komen wordt de weg slechter. De weg is smal met haarspeldbochten en steile afgronden.
Het is een hele prestatie om met de motor naar 4000m hoogte te komen. Als we hier rondlopen, merken we duidelijk dat we hier minder zuurstof hebben. Boven bij de parkeerplaats kunnen we lopen tot het randje van de berg, hier heb je zicht over het complete dal wat een spectaculair beeld geeft. Dit is een ideale plek om de drone nog even te lanceren, je komt immers niet zo vaak op 4000 meter hoogte en als je daar al bent heb je vaak geen drone bij de hand. Na 2 keer vliegen crashed de drone helaas weer. Het zal de ijle lucht zijn. De drone kan voor de rest van de reis afgeschreven worden. De reserve onderdelen zijn op. Na het afdalen van mt Evans gaan we eten in een cafeetje in het dal. We moeten vanmiddag terug naar Denver om de motoren in te leveren. Vlak voor we aankomen bij de eagle rider ontdoen we de motor van Martien nog even van de kabeltjes van zijn navigatie. Bij het terugzetten van de koffer blijkt er een schroefje verloren te zijn. Ach, voor die laatste paar meters moet dit geen probleem zijn en een Harley verliest immers altijd wat bij lange ritten. Bij de eagle rider was alles in orde. Ook hier zeiden ze zelf dat één los schroefje op zo veel kilometers best een goed resultaat is voor een Harley. Kor en Martien gaan alvast terug naar het super 8 motel om nog even boodschappen te doen wij wachten nog op de bus van de eagle rider en gaan dan naar het hotel. Bij het super 8 motel is ondertussen het een en ander aangepast. Alle muren zijn geschilderd en zijn nu bruin met geel. Je moet er van houden. De hotel kamer zijn ineens 10 dollar duurder dan aan het begin van de vakantie. Hier nemen we natuurlijk geen genoegen mee. Leo maakt weer een afspraak met het management. Morgenvroeg om 08:00 uur. Als Leo naar zijn kamer gaat, staat zijn bed op de gang en is zijn kamer helemaal leeg. Oeps, die was nog niet helemaal klaar. Dan maar een andere kamer. Die avond eten we bij Thank God It’s Friday. Dit is een erg goede restaurantketen. Ook hier eten we weer allemaal een heerlijk stukje vlees met een lobster tail. In de avond zorgt iedereen ervoor dat hij alleen een handbagage heeft, de tassen worden morgen op het vliegveld opgeslagen zodat we deze niet meer in de bus mee hoeven te nemen.
Dag 15 – 30 Mei, Van Denver naar Cheyenne Deze ochtend gaan Albert, Martien en Leo naar het vliegveld met de koffers. Hier worden ze een nachtje bewaard totdat we naar Nederland terugvliegen. De auto is namelijk niet groot genoeg voor 7 personen plus alle bagage. Na een tijdje komen Albert, Martien en Leo weer terug van het vliegveld met de mededeling dat sinds 9-11 koffers niet meer op vliegvelden opgeslagen mogen worden. Dit had de receptioniste ons ook wel kunnen vertellen zegt ze achteraf. We huren een kamer voor een nachtje om de koffers in op te slaan. Hierna gaan we richting Cheyenne (met alleen handbagage) waar we één nachtje blijven. Op het programma staat een bezoek aan een rodeo. Bij de rodeo wacht Dennis Max Goodwill van de organisatie op ons. Voordat we naar Cheyenne vertrekken bezoeken we nog een vestiging van Outdoor World. Dit is een groot warenhuis op het gebied van allerhande outdoor activiteiten. Je vindt er alles op het gebied van jagen, vissen, kletteren, buitensporten en kamperen. Het is een mega store met tientallen opgezette beesten.
We reizen af naar Cheyenne. Eenmaal aangekomen bij motel 6, mogen we pas inchecken na 3 uur. We hebben dus nog 2 uur om te lunchen en om de Harley dealer te bezoeken. We eten in de Outback, erg lekker en bijzonder eten. Zo krijgen we een gefrituurde ui en tuna sashimi als snackje vooraf. We checken snel in en vertrekken naar de rodeo. Om 5 uur begint de rodeo met de activiteiten voor de jeugd zoals geiten vangen en kalfjes lasso-en. Als een professionele filmploeg gaan we bij de rodeo op zoek naar Dennis Max Goodwill. In de keet op het terrein gaan we op onderzoek uit. Hier zit een oude dame die vast wel weet waar we Dennis kunnen vinden. Wanneer Leo vraagt naar Dennis zegt de vrouw, ja dat ben ik. Tot onze verbazing is Dennis Max Goodwill dus een oude vrouw. Onze reporter staat even met z’n mond vol tanden. Dit maakt het er natuurlijk niet minder leuk om. We geven Kor op om stier te rijden. Met ietwat trillende handen tekent Kor een liability verklaring. Om half 8 wordt Kor verwacht bij de stieren. Het evenement is erg spectaculair om te zien. Het is een lokaal event met deelnemers uit de regio. Omdat het relatief kleinschalig is mogen we overal komen, zo mogen we bij de stieren staan als deze in de box geleid worden voordat ze bereden worden.
Rond etenstijd begint het langzaam te druppelen, ondertussen nemen we een hotdog of een hamburger bij een snacktentje. De regen wordt steeds erger tot we op een gegeven moment in de bus moeten schuilen tot het stier rijden begint. Het kaarsje is duidelijk uitgewerkt. De cowboys en cowgirls die moeten rijden gaan gewoon door in de regen. Als het stier rijden begint gaan we ook gewoon in de regen staan. We zijn haast continu bezig met filmen omdat we niet zeker weten wanneer Kor aan de beurt is. Dan rijdt de ambulance het rodeo terrein op. Het bericht dat Kor een stier gaat bereiden is ook bij de hulpdiensten doorgedrongen. De eerste rondes rijden de kinderen die op de wat jongere stieren. Dit is natuurlijk geen probleem voor Kor die klaar staat om ook op een jonge stier te rijden. Vervolgens komt de jeugd. De stieren die hier gebruikt worden zijn al een stuk groter. Maar ook deze stieren zijn te klein voor Kor, want,.. een echte kerel verdient een echte stier. Daarna begint het echte werk. Nu is Kor aan de beurt. Vastgehouden door 3 stevige cowboys kruipt Kor op de stier. “Ja nu”.. roept Kor…”gooi de box maar open”. Helaas,.. het blijkt toch te gevaarlijk. Kor heeft niet de juiste kleding aan, geen body protector, geen helm, geen bitje etc. Volgende keer beter Kor. De cowboy die vervolgens de stier van Kor berijdt wordt woest afgeworpen en valt plat op zijn rug. Dit had ik nooit overleefd zegt Kor. Heeft het kaarsje vandaag toch nog geholpen.
Dag 16 – 31 Mei, Van Cheyenne naar Nederland Deze ochtend pakken we de spullen weer in voor onze laatste etappe. We gaan vanuit Cheyenne naar super 8 in Denver om de koffers weer op te halen. Nog even snel voor de laatste keer naar een Harley dealer, de Thunder Mountain Harley Davidson. Albert zoekt nog flapjes (pouches) voor speakers voor in zijn Harley helm. Ook hier hebben ze helaas geen flapjes.
Snel nog even lunchen en daarna gaan we naar het vliegveld. Nu is het wachten en de tijd uitzitten totdat het vliegtuig vertrekt naar Nederland. De vlucht met Iceland air verloopt voorspoedig en zonder vertraging komen we in Nederland aan. Daar worden we opgehaald door Ton en Ger.
Het was weer een hele mooie reis met onvergetelijke momenten. Fantastisch georganiseerd, Leo en Jan bedankt! Een reis om nooit te vergeten.
Alex de Bont Kronieker Motorclub Rhoon Foto’s Albert de Bont
