November, na regen komt altijd weer zonneschijn. Het klimaat van Curaçao laat dat duidelijk merken, de regen kwam hier met bakken uit de hemel, ook onweer kon je ’s nachts wakker houden. In de ochtend konden we hier de kamer dweilen omdat het dak dus blijkbaar toch lek is. Maar daarna komt er dus weer zonneschijn en kun je daar heerlijk van genieten. Hoe snel je went aan het tropische klimaat is dan echt te merken; we hebben het gewoon koud gehad, de ventilator die elke nacht aan staat heb ik uitgezet omdat het zo fris was. En nu? Nu is alles mooi groen en loopt de temperatuur weer langzaam op maar eigenlijk is het nooit koud geweest Zoals te lezen was in het vorige CuraSiefje was het deze maand tijd voor afscheid. Christa is vertrokken op 7 november naar Brazilië, daar werkt een vriendin van haar op vrijwillige basis, zoals wij dat ook doen bij een organisatie met jongeren. Een week voor haar vertrek werkte ze haar laatste dag op de groep. Samen met de jongens zijn we bij de Tugboat geweest. Voor de mensen die op Curaçao zijn geweest vast bekend, het is een gezonken boot waar je naartoe kan snorkelen. Alle 3 de jongens zwommen er zelf heen en hebben de Tugboat kunnen bewonderen. De vissen die er leven zijn het bezoek gewend dus ze komen dichtbij. Voor sommige jongens best spannend en hoe hard ze ook zeggen dat het niet eng was op zo’n moment pakken ze snel je hand De kinderen kunnen hier op het eiland zwemles krijgen op school. Eén van de jongens krijgt dat op dit moment maar de rest dus niet. Dus wij hebben ze mee genomen. Af en toe voelde je een hand die je beet pakt maar ik ben trots op hun! Daarvoor hebben we met de jongens bij de grote M gegeten. Echt een uitje voor de jongens. Het is gebruikelijk dat je als ouder je kind in het weekend even meeneemt naar de McD maar dat lopen onze kinderen mis. Hoe leuk is het dan dat we nu konden gaan met elkaar. Het contrast is best groot wanneer je daarna terug bent bij Encelia en daar zitten twee nieuwe jongens. Zij waren volgens planning die middag gekomen maar toch gek dat de groep ineens veranderd. Voor de jongens was dit nog niet het afscheid van Christa omdat ze later nog zou langs komen. Sterker nog, Christa had nog zoveel af te sluiten dat ze de week erna nog een keer kwam, toen waren de jongens wel op school. Voor het team was het afscheidsmoment een week na het kinderafscheid. Christa werd na het weekoverleg uitgezegend. We stonden in een kring om haar heen en hebben haar overladen met Gods rijke zegen. Mooi moment! Ze heeft 14 maanden gewerkt bij Encelia en geleefd op Curaçao, de organisatie zal haar missen. De dag van vertrek hebben we bij Denny’s ontbeten. Denny’s is een Amerikaans restaurant waar je kunt ontbijten, lunchen en dineren. Je krijgt er zoveel dat je er ’s middags nog vol van zit. Het is echt zo’n restaurant uit de film, je bent binnen en je eerste kop koffie is al ingeschonken, je ontbijt bestaat uit pancake, bacon en toast. We waren daar met de mensen van Veeris en met nog wat collega’s. Echt onwijs gezellig om zo in de rust de tijd al te sluiten, kijk natuurlijk hebben we Christa uitgezwaaid op Hato (het vliegveld) maar toch heb je dan niet helemaal meer de rust. Na het ontbijt zijn we terug gereden naar Veeris voor nog wat laatste foto’s en daarna was het tijd om te gaan.
Ja hoor, dit zijn de dames van Veeris, hier nog met Christa Tjonge, wat een gedoe dat afscheid…..je komt op een gegeven moment op zo’n punt dat je elkaar staat aan te
CuraSiefje van Corine
November 2013
kijken, je wilt nog van alles vertellen en vragen maar je weet dat je dat alleen maar wilt om het afscheid uit te stellen. Arko en Marieke doen dat erg slim, die komen aan, geven dikke kussen en knuffels en gaan dan werken, ik daarin tegen wil zo lang mogelijk wachten. Eerst waren Esther en Annemieke aan de beurt maar daarna was ik het haasje. Christa en ik staan dan eerst nog wat grapjes te maken maar dan komen ook bij ons de tranen. Jakkie, ik haat afscheid. Ondertussen is haar avontuur van Brazilië ook over en zit ze rustig bij paps en mams in Nederland. Ik heb een heerlijk tijd met haar gehad, een kostbare vriendschap die niet snel kapot gaat!! Toen ik uit Nederland vertrok had ik geen last van ‘missen’, natuurlijk vind ik het wel eens jammer dat ik een feestje of verjaardag mis maar nee, ‘missen’ is er niet bij. Voor het eerst dit jaar heb ik iemand gemist. Christa en ik waren zo close en ineens is dat weg, is zij weg. Ik moet toegeven dat ik onderschat heb dat ik daar zo last van had. Ik had bijvoorbeeld helemaal geen zin om me te mengen in de nieuwe groep of om bij Encelia met haar vervanger te praten over de behandeling van de jongens. Wat doe je dan? Vluchten? Ja zeker!! Ik ben met Marieta, jullie horen/ lezen wel vaker haar naam, naar Miami gegaan!!!!!!!! Marieta gaat in januari terug naar Nederland, ze heeft dan ruim 2 jaar op Curaçao gewoond en een tijdje terug vroeg ze of ik met haar een reisje wilde maken. Ze wilde nog graag naar Sint Maarten of Miami. Nou kijk, tja, als ik dan toch mag kiezen…..We kozen dus voor Miami! Maandag morgen vroeg vertrokken we naar Hato. Daar gebeurde iets bijzonders. Ik ben namelijk bezig met mijn inschrijving in Curaçao. Helaas duurt dat nu al zo’n 3 maanden. Maar nu wil het nare feit dat je in die tijd niet mag reizen, doe je dat wel dan kan het gebeuren dat je het land van aanvraag niet meer in komt. De weken voor vertrek heb ik gebeld naar de Immigratiedienst en hoe vaak ik ook belde ze konden niets voor mij doen. Tot de donderdag voor vertrek. Ik kreeg ineens te horen dat het mogelijk was dat mijn Sedula (verblijfsvergunning) maandag (wanneer ik in de lucht zat) klaar KON zijn. Dat was dus te laat en wat doet Corine, zij gaat gewoon de gok wagen. Dus ik sta maandag bij de Immigratiedienst op het vliegveld en wordt daar gevraagd naar mijn papieren. Bij het kijken naar de papieren gaat de mond van deze mevrouw open en daar komt me toch een stortvloed aan woorden uit. Van ‘jullie Nederlanders ook altijd’, tot ‘ik ben toch duidelijk?’, ik kreeg het over me heen. Al haar frustratie over de Nederlandse bevolking kwam tevoorschijn. Terwijl op die dag Willem Alexander en Màxima een bezoek zouden brengen aan Curaçao. Gelukkig wist ik mijn ‘zelfbeheersing-knop’ aan te zetten. Marieta die gemakkelijk kon doorlopen omdat zij dus wel een verblijfvergunning heeft stond te wachten en werd op brute wijze weg gestuurd. Ze stond te hopen dat ik mee mocht. De computer werd gebruikt om een dossier aan te maken en een flinke aantekening te maken zodat ik donderdag niet meer het land in zou mogen. Ik heb de mevrouw aangehoord en ze vertelde mij dat ik in Miami een ticket terug moest boeken naar Nederland. ‘Ik wil jou hier niet meer zien’. Zo’n 10 minuten daarna zaten we aan de koffie, ik moest even uitrazen. Niet normaal hoe deze mevrouw haar macht gebruikt om mij als Nederlander zo te behandelen. Okay, ze had gelijk, ik mocht officieel het land niet uit maar kan ik er iets aan doen dat de Immigratiedienst zo langzaam werkt?!? Aan de andere kant begrijp ik haar met meerdere Antillianen wel. Door de geschiedenis heen hebben de Nederlanders hier veel mooie dingen gemaakt, gedaan en gebracht maar helaas hebben ze ook veel verpest. En nog steeds; de Nederlanders hebben hier veel te zeggen en soms vraag ik me af wat er zou gebeuren wanneer Nederland zich niet meer bemoeit met Curaçao. Gelukkig was daar Marieta die mij uit deze gedachtestroom haalde en mij terug bracht naar de realiteit: VAKANTIE!!!!! 4 HELE dagen Miami! In het vliegtuig was ik eigenlijk de situatie al vergeten en heb ik gebeden voor een goede afloop. Daarna kon het genieten beginnen. Na een vlucht van 3 uur kwamen we aan op Miami International Airport (MIA). Thuis hadden we al even gekeken naar bezienswaardigheden en absolute ‘to do’ dingen maar we hadden besloten dat vooral in Miami te bekijken. Dus bij een heerlijk koppie koffie van de Starbucks hebben we de grote hoeveelheid folders bekeken die we kregen. We zijn begonnen bij de Dolphins Mall. Met meer dat 300 winkels en restaurants. We hebben dat heerlijk een aantal uur gelopen. En je gelooft het of niet, we hebben er niets gekocht !!!! Echt niet te geloven! Misschien kwam het door de hoeveelheid aan keuzes, misschien door de reis of misschien wel door ons niet al te grote budget maar we hebben er lekker gegeten en aan het eind van de middag vertrokken we naar onze hostel. We hadden ervoor gekozen om deze dagen met het openbaar vervoer te gaan omdat het huren van een auto en het nemen van de taxi gewoon erg prijzig was voor ons. Dus wij gezellig in de bus met airco, niet normaal hoe koud naar Miami Beach want daar was onze hostel, Jazz on South Beach. Harstikke prima hoor, zo’n hostel. Je slaapt met 6 personen op een kamer in allemaal stapelbedden. Fransen,
CuraSiefje van Corine
November 2013
Duitsers, Amerikanen, Scandinaviërs en dan lopen daar twee Nederlanders tussen die op Curaçao wonen Wisten jullie dat er mensen zijn die denken dat Curaçao in Europa ligt! Erg bijzonder. We zijn dan ook snel gestopt met vertellen dat we van Curaçao kwamen. Te veel uitleggen. We hebben ons daar prima vermaakt maar waren er vooral bij het ontbijt, om te slapen en vooral om WARM te douchen want dat had ik 9 maanden niet gedaan. Echt waar, hoe heerlijk is dat! Ik zal even door de dagen heen lopen anders krijgen we weer een CuraSiefje van 6 kantjes ;) Maandag na een heerlijke douch hebben we aan de boulevard van Miami Beach gegeten en daar ongegeneerd mensen gekeken. Het is een beetje een mengeling van Jan Thiel en het gooi. Je snapt dat ik me daar helemaal thuis voel….. Dinsdag ochtend werd ik koud wakker, de airco op onze kamer stond erg koud dus ik kon mijn opwarmen met koffie en pancake als ontbijt. Erg lekker. Daarna zijn we vertrokken naar het busstation in Miami, bij het vliegveld. We wilden naar een natuurpark maar dat werd ons sterk afgeraden, volgens de medewerkers van het station was dat alleen leuk met kleine kinderen maar voor ons niet. Wij waren snel overgehaald en zijn dus met de trein vertrokken naar Fort Lauderdale. Een stad in Florida die ook wel het Venetië van Florida wordt genoemd. Het Gooi is er niets bij, enorme boten in de achtertuin van grote villa’s. Restaurantjes waar je veel betaald voor culinaire hoogstandjes. We keken onze ogen uit naar alle mooie, grote auto’s, de heerlijke Amerikaanse taal en de mensen. Aan het eind van de dag begon het te regenen en wilden we terug, kijk dan duurt het altijd met het OV wat langer. Tegen 21:00 uur waren we terug bij het hostel en hebben natuurlijk weer warm gedoucht, heb je al door hoe graag ik daar heb gedoucht?! Daarna hebben we lekker bij een Argentijns restaurant gegeten. Vooral in Miami Beach hebben het restaurant personeel buiten staan die je naar de tafel praat: ‘Hé, hoe gaat het? Willen de dames gezellig komen eten? Kan ik jullie een drankje aanbieden?’ We waren daar niet zo gevoelig voor maar blijkbaar werkt het wel. Woensdag bezochten we Downtown Miami. Dat was meer ons ding, mooie stad, hard werkende mensen en veel gezelligheid. We pakten eerst de metro naar een museum genaamd Vizcaya. Een winkeloptrekje van ene James Deering. De beste man gunde zich een mooi ‘huisje’ voor in de winter al heeft hij er niet van kunnen genieten. In 1916 was het klaar en hij overleed in 1925. In 1926 werd een groot gedeelte verwoest door de orkaan maar het werd weer opgebouwd in originele staat. Het heeft prachtige tuinen en van binnen krijg je een mooie indruk van het leven in die tijd. Er is veel overgekomen uit Europa en je merkt dat het eigenlijk best modern is. De verschillende tuinen en zwembaden geven aan dat winter in Miami heel anders is van de winters in Nederland. Het deed me gelijk denken aan de ‘winter’ die op mij wacht hier op Curaçao. Grappig gegeven is dat ik het gewoon koud gehad heb in Miami, terwijl het waarschijnlijk niet beneden de 23 graden is geweest…..dat belooft wat voor mijn terugkomst naar Nederland! Bij aankomst bij het hostel hebben we, hoe raadt je het heerlijk warm gedoucht. Daarna zijn we uit eten geweest, dat hadden we ook nog niet gedaan ;) om onze laatste avond af te sluiten met een cocktail. De laatste ochtend was weer hetzelfde recept: koffie en pancake. Best lekker hoor maar toch ga je die boterham met pindakaas missen. We vertrokken naar Aventura, waar een grote Mall is. Deze keer was het helemaal boven ons budget. De winkels droegen namen als: Ferrari, Porsche, Calvin Klein en D&G. We hebben een echte Amerikaanse burger gegeten en dan kom je erachter dat het tijd is. Helaas was de bus ons deze keer niet zo genadig. Tenminste, we moesten door een druk gedeelte van de stad. We moesten 17:10 uur in de lucht zitten dus tegen 14:30 uur ingecheckt zijn. Je raadt het al, we waren tegen 15:45 uur op het vliegveld, het inchecken ging nog nooit zo snel, we moesten in de haast beslissen of we onze bagage mee wilde menen als handbagage want het koste $9, - om je koffer als ruimbagage mee te nemen. Dus ja, dat deden we. We kwamen door de douane heen met al onze vloeistoffen en deo in onze koffer. Goede controle hè? 10 minuten voor het boarden waren we klaar, ik kan je vertellen dat is niet zo goed voor je hart. We zaten voldaan in het vliegtuig, wanneer je dan realiseert dat er iets was bij de Immigratiedienst. We hadden een goede vlucht en ik sluit bij Hato achterin de rij aan, bij een man want ik dacht: ’Mannen zijn daar veel makkelijker in’. Er gingen wat mensen uit de rij en ik leek snel aan de beurt te zijn. Niet gelogen, ik stond te bidden in de rij.
CuraSiefje van Corine
November 2013
‘Heer, U hebt mij op Curaçao geplaatst, wilt U er voor zorgen dat ik erdoorheen mag, U voorziet in alles’. Op dat moment is de rij naast mij, bij een vrouw leeg en roept ze mij. Ik lever mijn paspoort in, ze kijkt, ik krijg een stempel en mag doorlopen!!! God is goed , op dat moment komt Marieta terug lopen om te vertellen dat zij een sms’je heeft gekregen dat mijn Sedula klaar is, haha alles goed gekomen!! God is goed!! We kijken terug op 4 heerlijke dagen en een bevestiging van een mooi vriendschap!
Vrijdag ging ik direct terug naar de realiteit. Encelia! De afgelopen weken zijn het pittig geweest. Er zijn een aantal grote crisissen geweest waaronder ook een incident waarbij de jongens onze nieuwe, Nederlandse vrijwilligers hebben bedreigd met messen. De jongens ruiken gewoon wanneer iemand twijfelt of wanneer je zoals de nieuwe meiden nog moet wennen aan de cultuur, de taal en de groep. Ze maken er gewoon misbruik van. Ik was dan ook benieuwd hoe het tijdens mijn afwezigheid was gegaan. Helaas was het wederom ernstig mis gegaan. De jongens zijn erg agressief geweest; slaan, schoppen, schelden, bijten. Zo erg dat de politie gebeld is, die overigens niet kwam. Straffen laat ze volledig koud en wanneer het ze wel iets doet maken ze een grote scene met veel agressie. Het meest frustrerend is dat wanneer er oudgediende op de groep staat het prima gaat. Esther en Annemieke hebben nu de afgelopen weken veel agressie over zich heen gekregen en hebben daarom aangegeven voorlopig geen slaapdiensten te willen draaien. Ze voelen zich niet veilig op de groep. Per dienst wordt er gekeken hoe het gegaan is en dan hopen we dat ze binnenkort weer helemaal mee draaien tot die tijd zullen de andere collega’s de diensten opvullen. Daarnaast hebben we een korte tijd 5 jongens op de groep. Eén daarvan is na een aantal dagen opgehaald door moeder omdat ze geen vertrouwen had in het beleid van Encelia. Ze heeft een nogal ongezonde relatie met haar zoon, zo valt hij (7 jaar) nog steeds op schoot in slaap bij moeder. Loslaten en vertrouwen in wildvreemde mensen is dan best een stap. Ze heeft hem dus opgehaald en we hebben werkelijk geen idee of hij terug komt. Er is goed contact met moeder maar meer niet. Daarnaast was er nog een jongen gekomen van 11 jaar. Hij woont in huis met moeder, oma, zus en een neefje en nichtje. Ook hier is sprake van een ongezonde relatie. Vooral omdat hij schreeuwt, scheldt en agressief wanneer hij zijn zin niet krijgt. Afgelopen week mocht hij geen juice bij de boterham en werd hij agressief, hij bleef tot 23:00 uur schreeuwen om zijn moeder. Volledig ten einde raad werd er contact gezocht met moeder. Ze kwam direct met zuslief. Moeder wilde wel proberen om hem gerust te stellen en hem bij Encelia te houden maar zijn zus had zijn spullen al gepakt. De plek van zus hierin is erg zorgelijk. Conclusie: er zijn op dit moment 3 jongen bij Encelia, net als vorige keer. Wanneer en of de anderen nog terug komen is een vraag. Gezien alle agressie heb ik een stille hoop dat het even duurt totdat ze terug komen. Er komt veel af op onze nieuwe collega’s, ze worden uitgeprobeerd, zijn geslagen, geschopt en uitgescholden. Toch hoop ik dat ze binnenkort weer volledig meedraaien. De jongens moeten absoluut niet het idee krijgen dat ze ‘gewonnen’ hebben. De collega’s draaien natuurlijk wel gewoon mee op de groep en zo zullen de jongens moet inzien dat wij als leiding de baas zijn. Kijk, toen ik 9 maanden geleden begon moest ik ook veel leren. Over de cultuur, de aanpak, de taal en vooral moest ik leren dat mijn Nederlandse aanpak gewoon niet altijd werkt. Nu zie ik bij Annemieke en Esther hetzelfde gebeuren. Ook zij stappen vol in een nieuw avontuur. 9 maanden zijn voorbij. Nog 3 te gaan! Ik ben de afgelopen tijd erg bezig met de toekomst. Wat wil ik? Wil ik naar Nederland? Wil ik op Curaçao blijven? Hier is nog genoeg te doen. Ook in Nederland wachten mij mooie dingen.
CuraSiefje van Corine
November 2013
Hierin merk ik dat ik bang ben om keuzes te maken die mensen me adviseren. Kijk, Curaçao wil me hier houden en Nederland wil je terug, hoeveel liefde daar ook vanuit gaat, toch vind ik het moeilijk. Er is geen mens die me kan zeggen wat ik moet doen maar wel zijn er veel mensen die hun lieve wensen uitspreken maar ik weet dat er maar Eén kan zeggen welke kant ik op moet gaan. God heeft mij hier bedoeld. Hij heeft een plan en dat plan wil ik volgen ook al geeft me dat soms ook de kriebels om blind te vertrouwen. Ik hou jullie op de hoogte! Heb ik jullie al gezegd dat ik jullie ontzettend dankbaar ben voor jullie steun, liefde, gebed en financiële ondersteuning de afgelopen maanden! Jullie hebben er voor gezorgd dat ik hier kan leven. Volgens een lieve vriendin van mij had ik niet hoeven zeggen dat ik van mijn eigen spaargeld van Miami was gegaan. Toch merk ik dat ik dat ik graag vertel omdat ik zo graag wil laten weten dat ik het leven en het werk op Curaçao niet als een lolletje zie maar vooral als een serieuze uitdaging. Helemaal wanneer ik jullie vertel dat ik ook nog eens een weekendje naar Bonaire ga. Samen met Arko, Marieke en Bob ga ik in december nog een paar dagen weg. Jullie geld, mijn inkomsten zijn noodzakelijk maar vooral een geschenk! Kortom; jullie zijn mijn helden!!
Tijd om te danken en te bidden: Bid je mee? - Voor de groep. De mannen maken verandering door, vernieuwing is spannend! - Zelfvertrouwen van nieuwe collega’s. - Op de valreep: Annemieke heeft zojuist gehoord dat haar oma op sterven ligt. Ze is al langere tijd ziek maar nu is het echt kritiek! Bid voor oma, opa, de familie en voor Annemieke, juist nu ze zo ver weg is. - Christa; ze is terug in Nederland, tijd om te acclimatiseren en vooruit te kijken in de toekomst. Dank je mee? - Groot nieuws!!! Marieke en Arko zijn in blijde verwachting van een kleine Ze konden het niet meer voor zich houden, eerst hoorde alleen Veeris het maar nu mogen steeds meer mensen het weten! Dus daarom ook jullie! Het is een dank en bid punt tegelijk: Marieke is namelijk erg moe, heeft weinig eetlust en slaapt graag. Niet altijd fijn wanneer je onregelmatig werkt. - Dank voor deze mooie mensen hier! Collega’s, huisgenoten, kerk, Encelia! - Dank God voor Wie Hij is! Mijn grote Verlosser, Zijn nimmer falende liefde voor ONS!
Ga met God van ga je goed!! Liefs Corine PS: check even mijn nieuwe nummer voor Whatsapp. Ik heb altijd 2 nummers gehad, eentje voor Nederland en eentje voor Curaçao. Nu heb ik nog maar één nummer. Mijn Nederlandse nummer heeft het helaas begeven.
CuraSiefje van Corine
November 2013
Adres: Landhuis Veeris Oude weg naar Westpunt z/n Willemstad, Curaçao Telefoon: +5999 6863949 (voor Whatsapp) e-mail:
[email protected] Skype: live:corine285 Internet heb ik alleen op Veeris, waar ik woon dus wil je mij spreken is een afspraak maken wel zo handig! Voor giften: Rafaelgemeenschap Zout & Licht, Hilversum Postbank GIRO: 29.26.469 O.v.v. Corine Hendriks in Curaçao (Giften zijn bij de Belastingdienst aftrekbaar) Encelia Website: www.encelia.cw Stuur dit CuraSiefje vooral door naar vrienden, kennissen en bekenden. Wil je hem liever op een ander e-mailadres ontvangen of wil je eerdere CuraSiefjes ontvangen? Laat het even weten!
CuraSiefje van Corine
November 2013
