Survivre à Paris Ervaren hoe het werkelijk is om te (over)leven zonder geld, bankpas, telefoon, eten en onderdak in Parijs. Ja, het staat al wat langer op mijn bucketlist, maar er zit meer achter. Hierbij mijn verhaal (het hoe en waarom) van overleven op straat in Parijs. Mijn buurman Wilbert komt nog even gedag zeggen en 2 enveloppes afgeven. Een “emergency” en een “mission accomplie” enveloppe. s’ Morgens om 04.00 uur gaat de wekker en om 04.15 uur zit ik in de auto op weg naar Brussel-midi waar ik zonder geld, bankpas en eten op de Thalys naar Gare du Nord te Parijs zal stappen. Naarmate het moment nadert van loslaten van geld, bankpas e.d. komen er allerlei (meest worst case) scenario’s voorbij. Heb hard mijn best gedaan om boven deze gedachten te blijven staan, maar moet toegeven dat ze me vaker goed bezig hielden. Zo ook de gedachte van: “waarom moet je dit in godsnaam weer gaan doen”. Heb de gedachten lekker hun ding laten doen (me proberen lastig vallen) en ben toch gegaan. Aangekomen in Brussel realiseer ik me dat het kleine flesje water dat ik mezelf gegund heb nog handig thuis staat en word ik aan een beproeving onderworpen. Het geld dat ik bij me heb om op de terugweg de parkeergarage mee te betalen wordt aangesproken. Eenmaal een flesje water gekocht zit ik met het wisselgeld. Zal ik het toch maar als reserve meenemen? Nee dus, en breng het terug naar de auto. En zo sta je dan op het station wachtend op de trein. Een eerste probleem dient zich al aan, een sanitaire stop. Daar moet voor betaald worden en centjes heb ik niet. Besluit al naar het perron te lopen. Daar staat de trein al klaar en kan ik handig gebruik maken van het aanwezige toilet. Overigens spreek ik van een probleem maar dat is enkel om het duidelijk te maken. Ik zie dit alles als ervaringen, ben een verzamelaar van ervaringen. (later meer) Nog even terug op “waarom”. Daar waar het in coaching gaat over aanpak van problematiek als piekeren, stress, angsten en lijden, vind ik het goed mezelf eens een uitdaging te geven die “gewaagd” is en veel met bewustzijn, exposure en voelen te maken heeft. Vooruitlopend kan er gemeld worden dat wat dat aangaat het zeker geslaagd is. De trein vertrekt stipt op tijd en 2 moeders met kinderen gaan (naast me) uitgebreid zitten ontbijten met heerlijk zelfgemaakte broodjes. Moet eerlijk zeggen dat er op dat moment ook wel een broodje zou zijn ingegaan. Dan maar even een slok water en nog even wat doezelen. Met wat vertraging loopt de trein om 08.40 uur binnen. Ik heb allerlei plannen gemaakt waar naar toe te gaan, ook die gedachten komen niet uit. Via Place de la Republique gaat het richting Place de Bastille. Vanaf het moment dat ik uit de trein stap, is er maar 1 focus: eten! Dit zal de rest van de dag ook niet anders worden.
buro den elzen.nl
Heel even is die focus weg (loslaten) en in een flits zie ik een onaangeraakt stuk stokbrood liggen van iemand die ontbeten heeft op die plaats. Zo die is van mij. Nog 3x achterom gekeken, maar de kust blijft veilig. Wat een overwinning, nog maar net aangekomen en er is letterlijk brood op de plank. Zet mezelf gelijk op rantsoen door maar de helft op te eten. Realiseer me maar al te goed dat ik geen geld heb en dit misschien wel een toevalstreffer is. Op datzelfde moment kijk in recht in de ogen van een “Lapin” (zie foto) voor de prijs van €50,-. Wie koopt dit nou? Sorry voor de mensen die zoiets gekocht hebben maar mijn perspectief is enigszins sterk gewijzigd op dat moment. Verder lopend gaan de gedachten door me heen dat 2 straatblokken verder het drama Charlie Hebdo zich heeft afgespeeld. Ik vertraag mijn wandeltempo, hoef nergens naar toe en voor de jacht op eten hoef ik niet snel te lopen. Gearriveerd bij de Bastille besluit ik eerst maar eens op jacht te gaan bij Starbucks. En warempel er ligt ergens een achtste deel van een donut op mij te wachten, een heerlijk hapje. Dat ga ik vaker doen! En nu naar de jachthaven, Port d’Arsenal. Ik spreek een Engelsman aan en blijf maar praten en praten om het gesprek, wat best “interesting” is langer te maken, in de hoop op een “cup of tea”. Maar helaas pindakaas. De andere helft van het broodje moet eraan geloven maar stilt niet mijn trek. Water is er handig bijgevuld in de jachthaven, gratis l’eau potable. In de haven ontmoet ik ook een Franse jongeman die op zijn boot woont. We hebben even gezellig gekletst en nadat hij hoort wat ik aan het doen ben zegt hij dat ik eventueel bij hem aan boord kan slapen. Dit heb ik vriendelijk voor de eerste nacht afgewezen. Het op straat slapen is een onderdeel van deze challenge. Bon chance zegt hij en vertrekt naar zijn werk. Hij heeft een “issue” met zijn paspoort. Nou zeg maar met de autoriteiten. Hij moet met boot Parijs uit maar wilt sowieso naar India. Ik snap het ook niet meer helemaal eerlijk gezegd. Enfin, inmiddels wat koppijn gekregen. De focus op eten is maximaal, maar zonder resultaat. Ik verander van locatie en loop richting Notre Damme. Bij Pont Neuf (de brug van de slootjes) ga ik op de grond zitten en leg mijn petje op de grond met een zelf geschreven kartonnetje “merci” erin. Het resultaat na een uur (zielig) zitten: nada noppes. Tijd voor een rondje Starbucks: nada noppes. Inmiddels een aantal gesprekken gehad met de “professionals”, clochards. De communicatie is eenzijdig. Misschien als mijn Frans beter was geweest? Of misschien is het een combinatie van de alcohol en nog wat psychische “issues”. Jammer, had graag het verhaal achter een aantal
buro den elzen.nl
willen horen. Een jong stel (ongeveer 25 jaar) met 2 honden kom ik een aantal keren tegen maar met een gesprek kom ik niet verder dan “bonjour”. De dag erop s’ morgens vroeg om 05.30 uur zie ik ze samen op de stoep liggen met hun 2 honden. Mijn god, hoe liggen ze hier als het echt koud is. De koppijn is er niet minder op geworden. Heb ook veel gelopen en dat gaat denk ik ook niet echt samen. Tijd voor een rondje McDonald’s: nada noppes! Tijd voor aktie en maak een nieuw kartonnetje: “A vendre et merci” met mijn zonnebril erbij en nu wachten maar…… Ben intussen tegenover McDonald’s op een bank gaan liggen. (een echte zwerver al) Een paar meter verder gaat een meisje (in MC tenue) zitten en haar McDonald’s lunch nuttigen. Als ze klaar was komt ze mijn richting op: “monsieur, voulez vous une salade”? Oui Oui, is mijn antwoord et merci beaucoup mademoiselle. Nou dat is nog eens onverwachts en weer op een moment dat de focus op eten weg is (loslaten 2). De helft van de salade heb ik met aandacht opgegeten en smaakte goed met de olijfdressing. Een echt gezond maaltje. Een paar meter van me af zit en ligt een Roma familie. De ongeveer 12jarige zoon maakt de hele prullenbak buiten tot onderaan toe leeg op zoek naar eten in de bruine draagtassen van McDonald’s. Wat achterblijft is een compleet slagveld om de prullenbak heen. De zonnebril ligt er nog en heeft niets opgebracht. Of het lag aan het model, de staat of aan mijn verkoopmethode zullen we helaas nooit achter komen. Ik besluit mezelf niet langer te pijnigen met het hongergevoel en kom op het idee om mijn meegenomen digitale camera in het pandjeshuis te verkopen. Ja, zeg het maar: ZWAK! Enthousiast loop ik naar de winkel: Cash€xpress. Er zijn nog 5 wachtenden voor me. De winkel is strategisch gelegen in een sociale achterstandswijk. Na een hele tijd ben ik aan de beurt. Mijn stemming wordt (voelbaar) met de minuut beter als ik eraan denk wat allemaal te kunnen kopen van de 10-15 euro die ik voor de camera zal krijgen. Met €6,- p. dag zal ik goed kunnen rondkomen. De eerste vraag die me gesteld wordt door de medewerker: waar is de lader. Monsieur, a Pays Bas. Oh, dan wordt er niets gekocht het moet compleet zijn. Hoppa, dat is dus ook geen succes. Buiten spreek ik nog een man aan die net iets verkocht heeft, of hij misschien interesse heeft. Helaas, zoveel geld heeft hij niet. Tegenover de Cash€xpress staan 2 zwaar bewapende politieagenten bij een gebouw. Ik loop weer verder en net op dat moment (17.15 uur) komt er bij de supermarkt een container naar buiten met afval. Er volgt een instinctieve reactie zullen we maar zeggen en voordat ik het zelf in de gaten heb sta ik met nog 5 andere zwervers in die bak te graaien. Mijn postuur zal me misschien geholpen hebben. Er komt geen reactie op mijn aanwezigheid.
buro den elzen.nl
Er zal ongetwijfeld ook hier een “pikorde” zijn. Mijn buit: 2 stokbroden, 4 yoghurt Activia met kokossmaak en een pak met schijfjes ham. Een Japanner staat dit aan de overkant van de straat te filmen. Het tafereel met de container heb ik al eens eerder toen ik in Parijs was gezien, toen niet wetende dat ik er ooit zelf nog een boven zou staan. En ja, zeg het maar: “ Rens getverderrie”. Ik moet zeggen dat het er van afstand erger uitziet dan dat je er zelf boven staat. Met enige handigheid schuif je het afval weg en zie je eetbare spullen die overblijven. De yoghurt en het vlees is 2 dagen over datum en het stokbrood kun je gebruiken als wapenstok. Maar ik ben blij! Zo dacht ik: dag 1 is geregeld. Dat is ook een van de andere opdrachten: zelf eten te vergaren. Die Activia met kokos moet je zeker eens proberen, lekker smaakje. Met een goed gevoel loop ik naar “mijn” bankje in de buurt van de Romaas dat ik als slaapplek heb bedacht. Geld is er alleen nog steeds niet. Willekeurig ga ik mensen vragen, soms al bedelend. Dat levert ook niets op. Op het moment dat ik weer op mijn bankje ga zitten en eigenlijk opgeef (loslaten 3), zie ik links van me een jonge vrouw zitten en zonder na te denken sta ik op en ga naast haar zitten. Heb gelijk een goed gesprek met de 34-jarige Algerijnse vrouw die op vakantie is voor een bruiloft in Parijs. Ze zit te wachten op een vriend. Al heel snel zegt ze me geld te willen geven. Wat zal ik vragen? Met €10,- zou ik al heeeel blij zijn en zeker 2 dagen van kunnen eten. Ze is de jongste uit een gezin van 9 kinderen. Hassina. Communicatie adviseuse bij een bank, Moslima, echter met een vrije opvatting daarover. Haar zussen zijn o.a. gesluierd, maar zij niet. Het botst vaker met haar vader maar gelukkig begrijpt hij haar wel. Het zal een altijd durende strijd zijn. Ik vraag of ze getrouwd is of een vriend heeft. In Algerije is dat moeilijk voor haar omdat die mannen (moeten) kiezen voor een vrouw die minder vrij is in haar opvattingen en zeker niet iemand met een facebookpagina. Veel mannen zien een vrije vrouw in Algerije als iemand die het met iedereen doet. Ik vraag haar: als je nu eens morgen bij de bruiloft je prins op het witte paard ontmoet, een knappe Parijzenaar? Dat wordt moeilijk zegt ze. Die relatie zal niet lang duren. Wel wil ze maagd blijven tot haar trouwnacht (in kader van haar geloofsovertuiging) en dat is iets dat een niet Algarijn en/of niet-Moslim niet zal accepteren of mee weet om te gaan. Dat onderwerp is een tweestrijd voor haar. Zo vliegt de tijd om met diepgaande gesprekken en het bekijken van foto’s van Algerije. Een groot stuk ongerepte mooie natuur. Een aanrader! In verband met mijn “hongergevoel” haalt Hassina nog de ramadan aan. De hele dag niet eten en drinken een aantal weken lang. Dat zal ook niet gemakkelijk zijn. Helpend zal zeker zijn het feit dat je dit met een aantal mensen draagt en het feit dat je weet dat er elke avond te eten is. Ik
buro den elzen.nl
vraag me toch af hoe die clochards dat doen. Je ziet ze met 4 blikken bier in een plastic tas rondlopen. Krijgen ze toch iets van een standaard uitkering voor eerste levensbehoeften? Hebben die mensen misschien een “buffer” van 2-3 dagen? Dat zou de stress van overleven ervan af kunnen halen? Of is daar het bier voor? De vriend die haar zou komen afhalen belt en komt later, heeft zich verreden in de stad. We zitten uiteindelijk bijna 2,5 uur te praten. Ze geeft me €20,- en zegt dat als het logeeradres waar ze nu verblijft van haar was dat ik op de bank kon slapen. Ik zet het woordje “bank’ er maar even bewust bij, want ik hoor jullie denken. Maar Rens is gelukkig getrouwd mensen! Maar goed, ook jullie kunnen er niets aan doen dat je van die gedachten krijgt dus ik neem het jullie niet kwalijk. Ze geeft me nog 2 chocolade wafels en een stuk ingepakte peperkoek van de Hema. (filiaal op Gare du Nord, was laatst nog op tv) en vertrekt. Dat is nu een van de gesprekken waar ik op gehoopt heb. Weer een vinkje te zetten. €20,-, ik ben binnen! Mijn hele gevoel wordt in 1 klap anders. Heb voor 3 dagen te eten, dus opdracht voltooid. Maak nu handig een verdeling van het eten. €8,- voor de woensdag en €8,- voor de donderdag. Dan is er €4,- voor vandaag. Ik ga mezelf tracteren. In de Supermarché koop ik een pak rijstwafels (vulling) en een blik (0,5 ltr.) Heineken. (a la clochard) Wat me opvalt is dat Heineken bier hier het goedkoopst is. Wat voel ik me toch goed in één keer! Op het grasveld in de haven (in de zon) ga ik genieten van mijn aankopen. Even nog een sommetje gemaakt, stokbrood €1,-, pot jam voor 2 dagen €1,50 als ontbijt en lunch, bananen/appels als fruithapje €2,- en ‘s avonds misschien iets warms, enfin geld genoeg! Wat kan een mens blij worden van een paar euro. Een beveiliger komt langslopen (ik doe niets verkeerd hoor, jullie hebben slechte gedachten mensen). Hij heeft een gevaarlijk uitziende gemuilkorfde hond bij zich (later meer). Het vroege opstaan, het vele wandelen, het weinige eten maakt het dat de Heineken zijn werk doet. Ik lig te genieten van de eerste dag met al zijn ups en downs. Het hele tijdgevoel ben ik kwijt en heeft ook geen aandacht gehad tot het moment dat het donker wordt. Tijd voor mijn slaapplek (een half uurtje lopen). Eerst maar eens even melden bij de Romaas. Ieder zal hier wel zijn plaats hebben in de wijk en dan komt er ineens een vreemde kale Hollander bij. Het opperhoofd geeft toestemming en wijst een plek aan. Ik open daarna mijn rugzak en geef hem 2 Activia (met kokos) en de ham. Het gesprek wat volgt is vriendelijk en geeft met het gevoel dat ik mijn ogen met een gerust hart kan dichtdoen om te slapen. Waar deze mensen vandaan komen weet ik niet, ze spreken in ieder geval een taal (naast wat Frans) die voor mij onverstaanbaar is.
buro den elzen.nl
Op de granieten bank een deken gelegd en met een fleecevest aan gaan liggen met mijn rugzak als hoofdkussen. Val vrij snel in een lichte slaap. Opeens geritsel achter me in de struiken, oeps een rat. Deze heb ik mijn rug toegekeerd. Aan beide zijden van de slaapplaats loopt een weg met auto’s die maar blijven komen. Ik weet niet hoe laat het is maar ik schat ergens na 01.00 uur word ik wakker van de kou. Het begint te waaien. Daarbij heb ik een misselijk gevoel van de uitlaatgassen. Ik sta op en loop naar de haven op zoek naar een beter slaapplaats. De politie veegt net het uitgaansplein leeg na een opstoot. Bij de haven aangekomen klim ik over het hek en ergens tussen de struiken ga ik liggen. De wind is hier inderdaad minder en de ondergrond lijkt minder hard als het graniet maar dat is van korte duur. Wel stinkt het hier naar van alles. Het geritsel en de aanwezigheid van ratten is hier ook. De moeheid maakt het toch mogelijk om hazeslaapjes te doen. Weten jullie nog van die gemuilkorfde hond? Hopen maar dat hij mij niet ziet. Na een tijdje begint het ook hier te waaien en koud te worden. Na weer een tijdje lijkt het of het verkeer weer intensiever wordt. Ik hoor bussen rijden. Als ik me ogen open, zie ik dat het lichter wordt en denk dat het dan zeker 06.00 uur is. Ik besluit op te staan en te gaan wandelen naar de bakker en zo gelijk warm te worden. Bij de Bastille zie ik op een klok dat het net 05.00 uur is. Even zitten en een plan bedenken. Tussen de hazeslaapjes door ben ik gaan afvinken wat ik moet doen tijdens deze uitdaging. Kom er achter dat ik eigenlijk alles gedaan heb. Eten voor 3 dagen, buiten slapen en interessante gesprekken voeren en vooral bewust zijn welke processen en gedachten er allemaal bij mij zich afspelen tijdens de up en downs en hoe ik daar mee omga. Eten was er nu en een slaapplaats voor de volgende nacht zou ook geen probleem zijn. Het gevoel van de uitdaging is weg. Ik besluit tot het volgende: vandaag ga ik proberen aan iemand €100,- te vragen om een treinticket terug te kopen. Lukt dat, dan ga ik terug, lukt dat niet dan blijf ik nog een nacht tussen mijn vrienden met staart en heerlijke odeur slapen. 05.15 uur: Er staan nog steeds bewapende politieagenten bij het gebouw tegenover de Cash€xpress, Daar er nog geen winkels open zijn loop ik in noorderlijke richting van het Canal St. Martin. Ter hoogte van Gare de l’Est koop ik een stokbrood en een croissant au raissin. Die laatste is wel een aanslag op het budget, dan maar geen bier. Ter hoogte van Gare du Nord koop ik een pot jam een appel en een stokbrood. Kom met de jongeman in die zaak aan de praat en hij zegt dat ik niet hoef te betalen voor de jam en appel vanwege mijn “overlevings” verhaal in Parijs. Vanwaar al deze goedheid? Waar heb ik dit aan te danken? Heb hem toch zijn geld gegeven, maar hem wel vriendelijk bedankt voor de geste. Zo eerst maar eens ff ontbijten. Een vers stokbrood met dik de jam erop kan lekker smaken, laat me je dat vertellen.
buro den elzen.nl
De gedachten komen om gewoon de trein in te sluipen, mee te reizen, en het erop aan te laten komen, kijken wat er gebeurt. Na het ontbijt besluit ik toch terug te gaan naar de jongeman van de winkel. Heb hem verteld dat ik met de trein terug wil, maar dat mijn geld in de auto ligt in Brussel. Of ik €100,- kan lenen, ik betaal je terug. Het wordt stil. De stilte is voor mij een antwoord, zeg dat ik hem begrijp omdat hij mij niet kent. Wacht even zegt hij (even een klant helpend). Hij vraagt hoe ik wil terugbetalen. Per bank zeg ik. Er komen 2 klanten tussendoor. Hij heeft geen bankrekeningnummer. Oh, dan stuur ik het op, geen probleem. Het wordt weer stil en het lijkt alsof het niets wordt. Ik bedank hem en wil doorlopen. Maar ik moet even wachten van hem. Een collega wordt weggestuurd naar blijkt La Poste om geld te halen! 20 Minuten later arriveert hij met €100,-. Na uitwisseling van adressen loop ik €100,- rijker weg. Niet te geloven! Hij vertelt me eerlijk dat er iets van een goede €200,- op de rekening staat. En dan mij hier bijna de helft van geven, onvoorstelbaar geweldig. De man is van Srilankeese afkomst. Thuis ben ik gaan opzoeken welk geloof hier is. En ook hier is het een soort offer (Boeddhisme of Hindoeisme) vanuit geloofsovertuiging om mensen in nood te helpen. En het allermooiste komt nog: hij stopt me nog een flesje water en jus d’orange toe. Ik besluit na een treinticket te hebben gekocht om naar het Boeddhistisch centrum te lopen (dat had ik thuis opgezocht). Een goed half uur lopen. Eenmaal aangekomen: tot 5 september gesloten. Dat is pech. Ik ga naar het Canal St. Martin en geniet daar op een bankje van mijn stokbrood met jam, hmmmmmm. Vervolgens, met lotgenoten om me heen, die ik even een heerlijk middagdutje. Daarna ga ik in de stationshal van Gare du Nord op de grond gaan zitten. Heerlijk kijken naar de mensen en terwijl dit verhaal schrijven. Naast me zit een man met een Zuid-Europees uiterlijk. 3 Politiemensen komen langs en manen hem op te staan. En een beetje snel. Dat alleen al gaat zeer onvriendelijk. Zijn tasje wordt bijna van zijn nek gerukt en telefoon uit zijn handen gepakt. Hij krijgt een aantal vragen te beantwoorden. De politiemensen zijn zeer authoritair terwijl de man niets fouts doet. Een verschil met Nederland waar de Politie gelijk weerwoord en een klacht krijgt. Ik denk zelf dat de waarheid ergens in het midden ligt, gezag maar ook respect. Ze keren zijn tasje letterlijk onderste boven en er rolt van alles uit. De ID kaart wordt nagekeken. Alles blijkt in orde. Zo onfatsoenlijk als ze kwamen, gaan ze ook weer. Een opstootje tussen zwervers. Er staat een zwerver gevaarlijk met een stuk glas van een (bier)fles te zwaaien. De politie grijpt gelijk in. 3 Militairen met geweer in aanslag en kogelvrije vesten lopen constant in de stationshal heen en weer. Oh ja, het is 2015.
buro den elzen.nl
Ik tel mijn geld en ga tegenover het station een potje thee drinken en schrijf verder. Daarna ga ik weer terug naar mijn plek in de stationshal. Er komt een Francaise naast mee zitten, Lola. Ik vraag of ik even met haar gsm een sms naar Pays Bas mag sturen, dat is geen probleem. Het sms-je is overigens niet aangekomen. Na nog wat gepraat te hebben vertrekt ze even later met de trein naar haar woonplaats Lille. Aan de andere kant naast me gaat een man staan met de Telegraaf. Ik zie foto’s van het ongeluk met die kraan in Alphen a.d. Rijn en vraag hem of er nog gewonden zijn gevallen. Antwoord: Wet van Newton en niets anders. Ja, zeg ik, maar nog gewonden? Antwoord: als je de Wet van Newton kent gebeurt dit niet Het blijkt dat je met sommige mensen beter geen gesprek kunt aangaan, alhoewel. Het blijkt een 80-jarige oud leraar (uit Amsterdam) sterrenkunde, natuurkunde, wiskunde, techniek etc. te zijn. Aan zijn verhaal komt geen eind en moet toegeven dat ik blij ben dat de announcement van de trein komt. Waarom weet ik eigenlijk de namen van de mannelijke ontmoetingen niet en van de vrouwelijke wel? Zal wel toevallig zijn. Heb inmiddels al een tijdje mijn schoenen en sokken uit en ben op blote voeten naar en in de trein gelopen. Eens kijken naar de reacties van de mensen. Geen hond die ernaar omkijkt. Over hond gesproken, met regelmaat moet ik me aan mijn onderbenen krabben, vlooien? Thuis maar eens even nakijken. Zo mijn missie is geslaagd. Mijn brein is weer gevoed met veel nieuwe ervaringen. En wil je je brein gezond houden en niet vastroesten in je automatische patronen dan zul je met grote regelmaat uit je comfortzone moeten stappen. Daar begint je leven. Gun jezelf die vrijheid en doe eens gek of doe eens iets anders dan anders. En wat die andere mensen zeggen of je verstand tegen je zegt, je hebt een keuze om er in mee te gaan of om je eigen weg te kiezen. De reis verloopt verder on time. Tegen 21.00 uur sta ik thuis waar ze me nog niet verwachten. Het sms-je is niet aangekomen. Heerlijk warm gegeten en een lekkere douche genomen. Geen vlooien! Wilbert de buurman belt aan. Enthousiast begin ik te vertellen en dat ik de beide enveloppes niet geopend heb maar wel benieuwd ben wat erin zit. Of ik het al gehoord heb? Wat? Een overbuurman is net overleden na een ongeluk met zijn geliefde hobby het wielrennen. Ik sta gelijk weer met 2 voeten op de grond, wat een drama. Het is donderdagmorgen 10.30 uur en mijn mobieltje rinkelt.
buro den elzen.nl
Het is de jongeman die me de €100,- geleend heeft. Ik zeg direct dat de enveloppe dadelijk op de bus ga doen. Nee, hij belt om te horen of ik goed ben aangekomen!!!! Ik leg nu de laatste hand aan het verhaal en hoor dat er een aanslag op een Thalys is geweest op weg naar Parijs. Daar had ik ook in kunnen zitten. Wat heeft het mij gebracht? Levenservaringen die ik never nooit had willen missen. En het inzicht: “Denk niet teveel na, laat het leven gebeuren, laat los, want als je denkt dat controle de oplossing is wordt het een probleem…….”
Vivre votre vie!
Rens den ELzen, augustus 2015
buro den elzen.nl
