20142015 Ben van der Heijden dec – maart 2015 Pieter Kaashoek Hans vd Dobbelsteen Stage 2 Tillywood Magazine
[
Stageverslag 2
Tillywood Magazine is een gratis social magazine dat driemaandelijks uitkomt. De content is recht door zee, creatief, kritisch, vol humor en een tikkeltje eigenwijs.
Een stageverslag van Ben van der Heijden Periode december 2014 – maart 2015 Tillywood Magazine
Hoofdstuk 1 ‘Productieproces Tillywood Magazine is totaal veranderd’ Tillywood Magazine is een gratis social magazine dat driemaandelijks uitkomt. De content is recht door zee, creatief, kritisch, vol humor en een tikkeltje eigenwijs. Ze zien het als een weerspiegeling van de Tilburgers zelf dus. Tillywood is een magazine voor Tilburgers, gemaakt door Tilburgers. Je vindt het magazine in openbare gelegenheden in en rond het centrum. Daarnaast profileert het tijdschrift zich ook op social media. Zo zijn ze actief op Facebook én Twitter. De redactie De redactie bestaat uit bevlogen journalisten, fotografen, vormgevers, concepters, (online) marketeers en andere scherpe, creatievelingen. De studenten van de Fontys Hogeschool voor Journalistiek nemen eigenlijk alles wat te maken heeft met social media voor hun rekening. Daarnaast schrijven zij uiteraard ook voor het tijdschrift. Om u beeld te geven van hoe het redactieproces verloopt en hoe de onderlinge afstemming van taken en verantwoordelijkheden plaatsvindt, geef ik een aantal karakterschetsen. Deze geven naar mijn mening een goed beeld van het bedrijf. Marc van Rijen, eindredacteur en mede-eigenaar Blue Mountain Media (uitgever van het blad): Marc is altijd bezig. Hij is onder andere verantwoordelijke voor de sales. Deze moeten het blad uiteindelijk winstgevend maken. Verder is Marc vrijwel altijd op de zaak. Uren overwerken is voor hem dagelijkse kost. Hij moet niet teveel hooi op zijn vork nemen, want dat kan voor stagiaires verwarrend overkomen. Als hij mails doorstuurde, waren deze niet voorzien van een duidelijk onderwerp. Omdat hij altijd zo druk is, heeft hij niet veel tijd om toelichting/uitleg te geven. John Smid, vaste columnist voor de website en het blad. Daarnaast eigenaar Blue Mountain Media: John zie je niet zo heel vaak op de redactie. Hij werkt ook vanuit thuis. Omdat John de hoogste ‘baas’ is van het bedrijf, geniet hij veel privileges. Zijn column moet bijvoorbeeld twee weken ‘vast’ op de site staan. Dat wil zeggen dat zijn artikel altijd het eerste verschijnt. En ook John werft bladadverteerders. Hans van den Dobbelsteen, hoofdredacteur en eindredacteur: Hans redigeert alle teksten voor het tijdschrift en de website. Dus alles gaat via hem. Zo kan voorkomen worden dat het magazine vol taalfouten staat. Hij is de man van het overzicht. Daarnaast begeleid hij de stagiaires. Je leert erg veel van hem. Voor Tillywood Magazine is Hans –met zijn deskundigheid op het gebied vand e Nederlandse taal- echt goud waard. Dit zijn eigenlijk de drie vaste mensen. Tillywood werkt voornamelijk met freelancers. Ook heeft bedrijf stagiaires van andere hbo-opleidingen, waaronder van de Fontys Academy for Creative Indrustries. Het productieproces van Tillywood Magazine 7 (laatste editie) is totaal veranderd. Het bedrijf wisselde van hoofdredacteur. Hans heeft het heft in handen genomen en is op zijn eigen manier aan het werk gegaan. Alles en iedereen wat met het tijdschrift te maken had in de vorige edities, kwam bij hem langs om kennis te maken. Dus in mijn stageperiode heb ik veel freelancers, fotografen, adverteerders en noem het maar op over de vloer zien komen. Daar heeft Hans echt goed aan gedaan. Je wilt toch weten wie je aan boord hebt. De deadline van editie 7 werd gezet op 20 februari 2015. In de eerste week van maart zou het blad dan zijn moeten uitgekomen. Helaas werd de gestelde deadline niet gehaald. Dat lag niet aan de
Een stageverslag van Ben van der Heijden Periode december 2014 – maart 2015 Tillywood Magazine schrijvers van de artikelen. Marc had de sales nog niet rond. En dat kwam mede doordat hij veel ziek is geweest. Verder was er niets aan te merken op de het redactieproces.
Er zijn leuke ideeën –al brainstormend met zijn alle- bedacht. Helaas kan ik tot op dit moment van schrijven nog niets vertellen over het eindresultaat. Ik heb het tijdschrift nog niet voor me gehad. Via onderstaand schemaatje wil ik het redactieproces verduidelijken. Dus hoe is er gewerkt van begin tot het eindproduct. Maand December
Januari
Februari
Maart
Activiteiten Brainstormen over ideeën. Eerder edities werden grondig doorgenomen. Fouten werden eruit gehaald. Er is in deze maand veel vergaderd over de lay-out van het blad. Meer structuur was belangrijk. In deze maand werd er natuurlijk volop geproduceerd. Eind december is onze hoofdredacteur gesprekken gestart met de freelancers van het blad. In Januari rondde hij die af. 20 februari –op de gestelde deadline- waren zo goed als alle verhalen binnen. En ook de foto’s werden zichtbaar. Alles wordt opgestuurd naar de vormgever. In alle artikelen is duidelijk aangegeven wie de schrijver is en wie de fotograaf is. Afronding van de sales. Daarnaast werd er een definitieve keuze gemaakt voor de cover van het blad.
Mijn producties Ik heb ontzettend veel geschreven tijdens mijn periode bij Tillywood Magazine. Ik schreef er een wekelijkse rubriek over Willem II voor de website en maakte verschillende producties voor het blad. Daarnaast ook veel advertorials. In alles wat ik deed , werd ik lekker zelfstandig gelaten. Dat gaf me zelfvertrouwen. De vraag ‘Wat deed jij daar precies?’ kan ik dan ook makkelijk beantwoorden. Ik schreef verhalen over uiteenlopende onderwerpen: van iemand met de ziekte van Huntington tot een wereldkampioen kickboksen. De interviews hebben ieder op zijn eigen manier het een en ander van me gevraagd. Je moet je als journalist wel kunnen verplaatsen in iemand. En natuurlijk altijd oprecht geïnteresseerd zijn in het verhaal van de ander. Elk interview heb ik anders benaderd. Uiteindelijk levert dat niet alleen mooie, maar ook goede producten op.
Een stageverslag van Ben van der Heijden Periode december 2014 – maart 2015 Tillywood Magazine -Wereldkampioen Kickboksen Ismael Lazaar
Opboksen tegen vooroordelen Tijdens het Global Fighting Championship in Dubai werd Ismael Lazaar voor de leeuwen gegooid. Niemand hield rekening met dit kleine, zwaarlijvige mannetje uit Tilburg. Dat was overigens ook niet zo verwonderlijk want deze Marokkaans-Nederlandse kickbokser had, tot op dat moment, nog maar weinig wedstrijden op het hoogste niveau uitgevochten. En verd… Prompt pakt-ie twee wereldtitels op rij! Want net als in Dubai had ook in Eindhoven, tijdens het onlangs gehouden toernooi om de Enfusion wereldtitel, iedereen het nakijken. Ben van der Heijden -ook wel es nagekeken in Eindhoven- sprak met Lazaar over de kick van het boksen en zijn gevecht tegen de vooroordelen.
Tekst: Ben van der Heijden / Fotografie: Paul Bekkers Fight Night in Lighttown! Licht uit, spot aan! “Let’s hear it for Ismael Lazaaaaaaar!”, galmt de stem van de enthousiaste speaker door -de uitermate sfeervolle- sporthal Genderbeemd in Eindhoven. Lazaar (24) loopt naar de ring. Armen omhoog. Heupwiegend op de opzwepende muziek. Het uitzinnige publiek begroet hem met luid geklap en een daverend gejuich. Passie! Beleving! Lazaar is hot! Samen met zijn trainer betreedt hij de ring. Zijn tegenstander, de Belg Thomas Vaneste, ziet vanuit zijn ooghoek hoe de Tilburgse vechtmachine zich in zijn hoek installeert. Vaneste tikt tegen z’n gebitsbeschermer en slaat vervolgens zijn gebokshandschoende knuisten hard tegen elkaar. Hij is vastbesloten het, voornamelijk Nederlandse, publiek vanavond een fikse kater te bezorgen want die titel moet mee naar België. Beide kemphanen melden zich bij de scheidsrechter voor de gebruikelijke plichtplegingen. Wederzijds geknik. Als blikken konden doden, was Lazaar terstond weggedragen. Maar ‘als’ telt niet in de sport en dus gaat het publiek meteen weer helemaal los, als de bel voor de eerste ronde heeft geklonken. We zijn begonnen!... Belofte Terwijl de eertste rake stoten worden uitgedeeld, gaan we even terug in de tijd. Een paar uur voor zijn partij tegen Vaneste, zit Lazaar in de kleedkamer. Stilte. Rust. Een wereld van verschil met de gekte, die later op de dag los zal barsten. De nietsontziende pitbull van straks is nu nog een alleraardigst schoothondje. Lazaar was negentien, toen hij aan zijn grote kickboksavontuur begon. Amateurwedstrijden. “Ik won meteen al mijn eerste partij”, zegt hij. “En de tweede won ik ook. En m’n derde, vierde, vijfde…” Kort gezegd: Lazaar was al meteen een belofte voor de toekomst. “Het is allemaal ontzettend snel gegaan”, memoreert hij: “En ineens deed ik mee aan het wereldkampioenschap. In Dubai! Zo snel al! Maar wel schitterend! Toch?!...” Respect Oktober 2014. Dubai. Lazaar is pas net professional als hij zijn opwachting maakt tijdens het Global Fighting Championship. Inzet: de wereldtitel voor zwaargewichten. “Ik werd eigenlijk meteen voor de leeuwen gegooid”, aldus de sympathieke Tilburgse sportman over zijn partijen in de Verenigde Arabische Emiraten. Desalniettemin stond hij zijn mannetje. Zijn uitstekende conditie, tomeloze inzet en vertrouwen in zichzelf bezorgde hem uiteindelijk de hoogste plek op het ereschavot. Maar, zoals gezegd, ging dit dus niet zonder slag of stoot. Lazaar: “In de beslissende partij, tegen de Senegalees Tevette, kreeg ik op een gegeven moment een fikse ‘schoudertik’ op mijn oog. Ik was woest! De adrenaline pompte ineens als een gek door mijn lichaam! Ik kreeg de gele kaart; dat betekende puntaftrek. Kort daarop floot de scheidsrechter voor een Time-out. In een reflex haalde ik nog een keer goed hard uit naar Tevette. Consternatie
Een stageverslag van Ben van der Heijden Periode december 2014 – maart 2015 Tillywood Magazine alom. Ik was er van overtuigd, dat ik gediskwalificeerd zou worden. Dat gebeurde echter niet en die klap had zijn uitwerking ook niet gemist. Ik werd uiteindelijk winnaar op punten. Het enige dat ik hier verder nog over wil zeggen, is dat ik altijd respect voor mijn tegenstander heb. Maar mijn tegenstander moet dat ook voor mij hebben. Als dit niet het geval is, heb je een kwaaie aan mij…” Voorbereiding Na jaren van intensieve training bij Budokai Tilburg, is Lazaar overgestapt naar Siam Gym in Valkenswaard. Ook heeft er inmiddels een trainerswissel plaatsgevonden; Frans Pasztjerik -die met pensioen ging- vertrok en Mikki Benazzous -een goede vriend van Pasztjerik- kwam. Benazzous en Lazaar gaan voor elkaar door het vuur. Hun band is puur. Intens. “Ik heb ontzettend veel respect voor deze man” zegt de gedreven kickbokser. “Hij is een soort vader voor me.” Beide heren laten niets aan het toeval over. Opponenten worden tot in de puntjes bestudeerd. Hierna wordt een plan van aanpak bedacht. Onder zijn nieuwe trainer kende de kickbokser een vliegende (her-)start. Hij won vijf keer achtereen. Vijf knock-outs. De Tilburgse wereldkampioen geniet nog immer van zijn ongeslagen status op de tour. “Ik ga ook nu lekker”, verwoordt hij het zelf: “Een wedstrijd is voor mij puur zakelijk. De rest interesseert me niet.” Imago Nederland is een kickboksland. Een aantal kickboksers, waaronder Badr Hari en Ismael Lazaar, dwingt ook in het buitenland veel respect af. Zij zijn als het ware de Robin van Persie en Arjen Robben van de kickbokswereld. Het steekt Lazaar enorm, dat de vechtsport in ons land maar niet van het criminele imago afkomt. Hij legt zich hier dan ook niet bij neer: “Het is een machtig mooie sport. Spanning, emoties, kijkspektakel; kickboksen heeft alles! Dat maakt deze sport zo super!” Lazaar glundert. “Als je niets van onze sport weet, kom dan ook niet met die belachelijke vooroordelen”, voegt hij er enigszins geagiteerd aan toe. “Ik vecht al een tijdje op professioneel niveau. Al die negativiteit gaat bij mij het ene oor in en het andere oor uit. Maar helaas telt dit niet voor iedereen. Geloof me, bij een voetbalwedstrijd zijn vaker rellen dan bij een kickboksgevecht.” Ismael ziet zichzelf als rolmodel voor de jeugd. Veel van zijn tegenstanders hebben zich in het verleden op zijn lenigheid verkeken. Zijn gezette postuur matcht immers, volgens velen, niet met een topsportmentaliteit. Maar Lazaar weet wel beter: “Vanaf kleins af aan ben ik stevig. De afgelopen jaren ben ik compacter geworden. Als ‘stevige’ jongeren mij zien, hoop ik dat bij hen de knop omgaat en dat ze inzien dat je met een ‘buikje’ ook wel degelijk (top-)sport kunt bedrijven.” Wereldkampioen We zijn weer live in Eindhoven! Thomas Vanneste heeft het zwaar te voorduren! Het publiek, waaronder veel familieleden van Lazaar, ziet de Tilburger fanatiek op zijn tegenstander inbeuken. Een ferme trap! Een linkse directe! Een stevige kniestoot! Gejuich vanuit de zaal! Geschreeuw! Er is er maar één, die vandaag aanspraak maakt op de Enfusion wereldtitel in het zwaargewicht en dat is ‘onze’ Ismael! Na vijf rondes, waarvan de eerste twee uitermate indrukwekkend waren, is het pleit beslecht. Geen knock-out deze keer; Lazaar wint op punten. Maar dit doet natuurlijk niets af aan de zoveelste knappe prestatie van de Tilburgse kickbokser. Hij blijft vooralsnog ongeslagen. Het zweet parelt nog steeds van zijn voorhoofd als hij, even later, de trofee boven zijn hoofd houdt. Applaus! Hij heeft het ’m weer geflikt! ---Bovenstaand artikel verschijnt in de nieuwe editie van Tillywood Magazine. Het geeft tegelijkertijd ook goed mijn groei weer tijdens mijn stage. Creatief schrijven is iets wat bij mijn nog beter kan. Als je kijkt naar het begin van het verhaal, zie je dat ik de aandacht van de lezer wil. Ik open met
Een stageverslag van Ben van der Heijden Periode december 2014 – maart 2015 Tillywood Magazine de wedstrijd. Spanning. Passie. Et cetera. Dit geeft het verhaal naar mijn mening extra kleur. Het is leuk om te lezen. Daarnaast laat ik ook zien dat ik kritisch ben. Ik kaart onder andere het imago van de kickbokssport aan. En ook stel ik vraagtekens –net als velen van zijn tegenstanders- bij zijn zwaarlijvigheid. Hoogte- en dieptepunten in producten Om mijn ‘dieptepunten’ in mijn product(en) aan te geven, heb ik hieronder de opening van mijn verhaal met de vrouw met de ziekte Huntington gekopieerd. Ik vond het erg jammer dat mijn opening van het verhaal uiteindelijk werd aangepast door de eindredacteur. Het zijn zo twee heel verschillende stukjes geworden. Mijn versie vind ik nog steeds pakkender en daardoor origineler. De versie van de eindredacteur is iets aan de droge kant. Maar dat heeft alles te maken met het commerciële belang. Uiteindelijk moest de JA Foundation nadrukkelijker worden en vooral eerder in het verhaal genoemd. Dit omdat zij een kleine vergoeding betalen om in het blad te komen met hun ‘advertentie’. Het woord advertentie alleen al doet eigenlijk afbreuk aan mijn verhaal. Na veel discussiëren heb ik me er maar bij neergelegd. Uiteindelijk zie ook ik het commerciële belang. Om de oorsprong van de JA Foundation te kunnen duiden, neemt Joyce ons mee terug naar het jaar 2010. In dat jaar namelijk, openbaarde zich de eerste tekenen van de ziekte van Huntington bij de toen 36-jarige- Oosterhoutse. “Huntington is een ongeneeslijke erfelijke aandoening die de hersenen aantast”, licht ze haar ziekte toe. “De eerste symptomen openbaren zich meestal tussen het 35e en 45e levensjaar. Een paar voorbeelden hiervan, zijn onwillekeurige bewegingen -die langzaamaan steeds erger worden-, verstandelijke achteruitgang en diverse psychische verschijnselen. Huntingtonpatiënten leven gemiddeld achttien jaar met deze ziekte. Daarna gaan ze, meestal door bijkomende oorzaken zoals een longontsteking, dood.”(EINDREDACTEUR VERSIE) Als je te horen krijgt dat je ernstig ziek bent, stort je leven vanzelfsprekend helemaal in. En hoe frustrerend is het, dat er voor zo’n hardnekkige aandoening geen medicijn is. Joyce van Blerck (41) ziet de toekomst al bibberend en bevend tegemoet. Ooit komt er een moment dat ze geen controle meer heeft over haar eigen lichaam en geest. Helaas; de ziekte Huntington, een erfelijke aandoening die bepaalde delen van de hersenen aantast, komt altijd als winnaar uit de meedogenloze –en vooral lange!- strijd. Vijf jaar geleden openbaarde zich bij Joyce de eerste symptomen van de ziekte. Verstandelijke achteruitgang, psychische problemen en onwillekeurige bewegingen van het lichaam: uiteindelijk leef je in een onmenswaardig bestaan. De verschrikkelijke ziekte leidt gemiddeld na een zestiental jaren tot de onfortuinlijke dood. (MIJN VERSIE)
Beoordeling Soms krijg ik wel eens te horen dat ik te bescheiden ben. Zo ook tijdens mijn eindgesprek twee weken geleden. Als beoordeling kreeg ik een 8. Een mooie cijfer, maar ook dik verdiend. Ik heb aangetoond een journalist te zijn met een zeer breed interesseveld. Ieder verhaal heb ik op een eigen manier benaderd. Dat heeft uiteindelijk ook prima producten opgeleverd. Daarnaast heb ik laten zien dat ik uitstekend in een team kan opereren. Ik ben makkelijk in de omgang. Vrijwel alles pak in met beide handen aan. Dat was ook een pluspunt van mijn stagebegeleider. “Ben is in het weekend veel naar Willem II geweest. Je hoorde hem er nooit over. Die extra dagen werken – buiten de normale werkdagen- maakte voor hem niets uit”, zei hij tijdens het eindgesprek. Daarnaast gaf hij ook complimenten over mijn taalvaardigheden. Dit was vooraf mijn stage een aandachtspuntje. “Ook daar heb ik eigenlijk niet veel op aan te merken. Het was gewoon ruimvoldoende.” Als laatste vertelde de stagebegeleider nog dat hij het jammer vond dat de stageperiode ten einde was. Mooie complimenten dus!
Een stageverslag van Ben van der Heijden Periode december 2014 – maart 2015 Tillywood Magazine
Medium tijdschrift Wat heb je over het vak van journalist bij het medium van je keuze tijdens je stage geleerd? Enorm veel! Ik ben erachter gekomen dat het niet alleen maar artikelen schrijven is voor het magazine. Er waren nog veel andere werkzaamheden. We moesten bijvoorbeeld Facebook en Twitter voorzien van berichtjes, foto’s en filmpjes. Daarnaast werd ik zelf met een camera op pad gestuurd naar Willem II, om daar foto’s te maken voor mijn rubriek. Het maakt het werk ontzettend leuk. Toevallig stuitte ik op een verhaal in Villamedia van freelance journaliste Marije Schuurs. Zij vertelt in dat artikel (van april vorig jaar) dat een veranderend medialandschap ook een andere definitie van het woord tijdschriftjournalist betekent. “Goed zijn in stukjes tikken alleen volstaat niet meer; de ouderwetse schrijver moet nu een multimediale duizendpoot worden. Maar is dat wel verstandig?” Als ik voor mezelf spreek, voelde ik me bij Tillywood Magazine een multimediale duizendpoot. Dat heb ik hierboven ook al proberen uit te leggen. Alexander Pleijter, lector journalistiek & innovatie aan de Fontys Hogeschool en hoofdredacteur van De Nieuwe Reporter, laat zich het volgende optekenen in het artikel van Schuurs: “Zonder nadenken alles gaan leren heeft geen zin, maar kritisch en strategisch nadenken over de mogelijkheden in het verlengde van jouw kwaliteiten en interesses, dat is heel zinvol, nee zelfs noodzakelijk voor de tijdschriftjournalist van nu.” Pleijter geeft daarmee antwoord op de vraag of de tijdschriftjournalist van morgen als een kop zonder kop alle journalistieke competenties moet proberen te beheersen. Ik ben het overigens volledig eens met Pleijter. Denk vooruit. Lekker kritisch en strategisch. Want zoals Schuurs zelf ook al zei: “Goed zijn in stukjes tikken alleen volstaat niet meer.” Journalistiek-ethische ervaringen Zie het kopje hoogte- en dieptepunten in producten. Verder heb ik bij mijn interview met Zangeres Colinda ook bepaalde afwegingen moeten maken. In het interview vertelde zij me een aantal dingen die ik uiteindelijk niet mocht opschrijven. Zo heeft ze ruzie met het kamp volk uit Tilburg gehad. Daarnaast omschreef ze zichzelf als ‘Barbie XL’ (ze is nogal stevig en blond). Ik dacht dat, dat een leuke quote was voor in mijn verhaal. Nog geen minuut nadat ze me daarover vertelde, zei ze al dat dit niet in het verhaal mocht. Ik heb het er allemaal maar uitgelaten omdat wij van Tillywood Magazine mensen niet willen beschadigen. Aan de andere kant dacht ik dat Tillywood ook voor humor staat. Maar omdat het van Zangeres Colinda per se niet gepubliceerd mocht worden, heb ik dat na overleg op de redactie ook niet gedaan. Uiteindelijk ben ik trots op het eindresultaat van het verhaal. Verder ben ik gewoon van mening dat je je als journalist altijd moet inleveren in de persoon die je interviewt. Zo maak je op het ethische vlak de juiste beslissingen. Ik ben totaal niet iemand die sensatie zoekt. Zo zit ik nu eenmaal niet in elkaar. Geschikte stageplaats? Als je zelfstandig kunt werken en veel wil produceren, is Tillywood Magazine zeker een geschikte stageplaats. De stagebegeleiding ter plekke is zeer goed. Hans van den Dobbelen (begeleider) heeft zelf op de Academie voor Journalistiek gewerkt. Hij werkte onder andere in Hilversum en bij het PZC. Daarnaast is hij ook docent Nederlands geweest op de middelbare school. Hij kent de klappen van de zweep dus. Hans hanteert een fijne werkwijze. In het begin van de stageperiode kijkt hij je producten -woord voor woord, en zin voor zin- gestructureerd met je na. Langzamerhand leer je de tone of voice van het blad kennen. Als je dat onder de knie hebt, laat Hans je lekker je eigen gang gaan. Op de vrijdag was hij er standaard niet. Maar ook die dag was hij altijd bereikbaar.
Een stageverslag van Ben van der Heijden Periode december 2014 – maart 2015 Tillywood Magazine En ook de stagebegeleiding vanuit school was gewoon goed. Pieter Kaashoek neemt de tijd voor zijn stagiaires. Hij is net op de helft van de stage ook langs geweest. Op de weekverslagen geeft hij vrijwel altijd netjes antwoord. Soms vraagt Pieter dan ook nog wat opheldering over bepaalde dingen. Het eindgesprek vond ik echt heel fijn. Hij liet je lekker aan het woord. Je beoordeelde je eigen werk –net als hier in het stageverslag- als het ware. Ik heb daar echt niets op aan te merken. Verder heb ik dan ook geen aanbevelingen.
Hoofdstuk 2 ‘Een 10 heb ik gehaald voor diversiteit, genres en doelgroepen’ Het volgende schreef ik in mijn stageplan, december 2014: -Tillywood Magazine biedt mij de kans om drie maanden lang een toegevoegde waarde te zijn voor hun bedrijf. Ik kijk er enorm naar uit omdat het tijdschrift veelzijdig werk voor mij als stagiair heeft. Cross mediaal ga ik proberen de lezers te vermaken. Dat is gelijk ook een van mijn belangrijkste uitdagingen. Met zorgvuldig en daarmee kritisch journalistiek werk, wil ik de lezers op een juiste manier informeren. Een tijdschrift over Tilburg is mij op het lijf geschreven. Ik ben er geboren en heb er ook drie jaar gewoond. De stad is dus bij mij wel bekend. Het werken in een Brabantse sfeer spreekt mij aan. Een gezellige en professionele werksfeer doet mij als persoon in het journalistieke vak goed. Ik kom sneller los en dat zal uiteindelijk ook in mijn producten terug te zien zijn. Ik streef ernaar om veel verschillende onderwerpen aan te pakken. Als journalist moet je naar mijn mening van alles op de hoogte zijn. Een lichte voorkeur heb ik voor sport, waar ik helemaal mijn ei in kwijt kan. Tillywood Magazine volgt de Tilburgse voetbalclub Willem II nauwlettend. Ik wil graag bijdragen aan de berichtgeving over Willem II. Zorgvuldig en kritisch journalistiek haalde ik eerder al aan. Omdat ik dit erg belangrijk vind en ik hierin ook nog niet volledig gegroeid ben, is dit nog zeker een leerpunt. Daarmee is dit nog geen zwakke punt, maar echt iets wat ik verder wil ontwikkelen. Daarnaast wil ik veel vertrouwen in mezelf krijgen en behouden. Tijdens mijn eerste stage (Eindhovens Dagblad) bleek het vertrouwen al goed te zijn ontwikkeld. Er was daarin gelukkig een merkbaar verschil tussen mijn eerste weken en laatste weken. Onderwerpen inbrengen en de rest van de redactie ervan overtuigen dat die goed geschikt zijn voor in het blad of op social media ga ik proberen dagelijks te doen. Het halen van deadlines is in de journalistiek vanzelfsprekend belangrijk. Ik wil bewijzen dat ik die deadlines goed aankan en onder een gezonde werkdruk uit de voeten kan. Bij mijn eerste stage ging dat prima, maar ook hier kan ik me nog verder in ontwikkelen. Daarnaast eis ik van mezelf dat ik correct Nederlands schrijf. Ook dat ging bij het Eindhovens Dagblad de goede richting op. Een aandachtspunt blijft het wel. Eenmaal aan de slag bij Tillywood Magazine ga ik er voor honderd procent voor. Ziek melden doe ik eigenlijk nooit. Of er moet zich natuurlijk een uitzonderlijke situatie voordoen. Als ik ergens mee zit, hoop ik daar in vertrouwen met mijn begeleider(s) over te kunnen praten. Nu ben ik een nuchter
Een stageverslag van Ben van der Heijden Periode december 2014 – maart 2015 Tillywood Magazine persoon, dus ook dat niet vaak voorkomen. Wat ik verder heel belangrijk vind, is dat ik de kans krijg om te leren. Feedback neem ik dan ook altijd goed op. Ik hoop als student journalistiek de komende maanden een volwaardig lid van de redactie te zijn. -Via de zes kernkwaliteiten wil ik mijn ontwikkeling aantonen. En daarnaast terugblikken op gestelde doelen. Je toont de competenties in samenhang Als stagiair heb ik aangetoond een zeer veelzijdige journalist te zijn. Iemand waar een bedrijf kan bouwen. Ik heb mijn werkzaamheden goed kunnen organiseren. Lui achterover gaan zitten heb ik zeker niet gedaan. Ik anticipeer daadkrachtig op de situatie. Willem II speelde bijvoorbeeld twee wedstrijden in een week thuis. Normaal gesproken om de week. Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik dus twee interviews moest hebben. En dat is ook gelukt. Ik was op veel eerder op de hoogte van het dubbele wedstrijdprogramma. Je toont zelfstandigheid In het stageplan gaf ik aan een volwaardig lid van de redactie te willen zijn. Dat betekent dus zelfstandigheid. En juist dat is me meer dan gelukt. Daardoor heeft mijn begeleider mij ook lekker los kunnen laten. Als je zelfstandigheid aantoont, wil dat in mijn ogen zeggen dat er ook vertrouwen is. Dat heb ik heel erg gevoeld. Je toont diepgang en complexiteit Een kernkwaliteit die bij Tillywood Magazine iets moeilijker te realiseren is. Dit omdat het bedrijf erg commercieel is. Bedrijven krijgen positieve artikelen op onze site in ruil voor betaling (advertorials). Net voor mijn stage begon, heb ik een interview gehad met Berry van Gool, algemeen directeur van Willem II. In dat interview ben ik de diepte in gegaan. We spraken onder andere over de financiële situatie van de club, toekomstvisie en matchfixing. Dat zijn in mijn ogen de serieuzere topics. Ik had in mijn stageplan kritisch als leerpuntje genoemd. In dat interview ben ik zeker kritisch geweest! Je toont diversiteit in genres, producten en doelgroepen Als er iets is waar ik een 10 voor heb gehaald, is het deze kernkwaliteit. Al eerder vertelde ik dat ik veel verschillende verhalen schreef. Van de Nederlandstalige muziek belandde ik in de boksring als het ware. Ik schreef onder andere een reportage, portret en interview. De doelgroep van Tillywood Magazine is natuurlijk de Tilburger. Maar ook daar kun je onderscheid in maken. Bijvoorbeeld in sportliefhebbers of muziekliefhebbers. Ik denk dat het ook zeker is gelukt om goede onderwerpen in te brengen en de redactie ervan te overtuigen dat het geschikt is. Dat alles blijkt uit mijn producties. Je toont creativiteit en originaliteit in de invalshoeken, aanpak en uitwerking van je producties In hoofdstuk 1 staat het interview met kickbokser Ismael Lazaar. Dat verhaal vertelt eigenlijk ook mijn creativiteit en originaliteit in de invalshoeken. Ik trek de aandacht van de lezer door met de bokswedstrijd te openen. Daarnaast probeer ik gewoon ieder verhaal apart te benaderen. En dat verdient elk verhaal ook. Ik zal daarom ook nooit op eenzelfde manier te werk gaan. Het ligt er maar net aan waar het verhaal zich voor leent.
Een stageverslag van Ben van der Heijden Periode december 2014 – maart 2015 Tillywood Magazine Je toont reflecterend vermogen Ook hierin ben ik zeer sterk gegroeid. Ik merkte tijdens het eindgesprek met Pieter Kaashoek dat ik mezelf echt goed kon beoordelen en reflecteren. Ik ben goed bewust van het feit dat ik bepaalde keuzes voortduren weer moet maken. Deze kan ik ook goed onderbouwen.
Hoofdstuk 3 ‘In Tillywood verdieping en verbreding van actuele onderwerpen’ Journalistieke kenmerken De doelgroep beperkt zich in ieder geval tot Tilburgenaren. Het blad is immers verkrijgbaar in de openbare ruimtes van Tilburg. Maar Tillywood is ook bereikbaar voor de thuisblijvers want ook via internet is Tillywood actief. In tegenstelling tot veel stadsbladen is Tillywood niet alleen voor de oude knarren maar ook juist voor jongere Tilburgenaren. Het blad is in mindere maten voor studenten, omdat die van buiten Tilburg komen, zullen zij minder bindingen hebben met wat écht Tilburg is. Op de social media komen studenten wellicht wel aan hun trekken. Daar staan regelmatig leuke winacties op. Ze kunnen bijvoorbeeld gratis pouleavondjes winnen. De praktijk leert dat de studenten daar wel zin in hebben! De uitgever van het blad is Blue Mountain Media. Het blad draait vooral om ‘infotainment’. Er is sprake van nieuwswaarde, ondanks dat het blad eens in de twee a drie maanden uitkomt. Zo staat er in de komende editie een interview met Wim van der Donk, commissaris van de Koning, over de provinciale staten verkiezingen. Daarnaast kunnen ook bepaalde uitspraken van personen in een achtergrondverhaal nieuwswaarde hebben. Waarom kan een tijdschrift zelf ook geen nieuws maken? Tillywood brengt dus verdieping en verbreding over actuele onderwerpen. Van sport tot kunst. En van politiek tot voeding. Het blad profileert zichzelf als een tikkeltje eigenwijs en rebels. Het blad roept herkenning op bij de echte Tilburgenaren maar ook verrassingen voor mensen die minder bekend zijn met de stad. Het blad besteedt aandacht aan bekende Nederlanders die van origine uit Tilburg komen. Maar er worden ook verhalen geschreven over de gewone mensen in Tilburg. Bijvoorbeeld in de rubriek ‘Goeie Meense’. Daarnaast is er ook veel aandacht voor ondernemerschap in Tilburg. Dat zie je terug in artikelen over bedrijven op zowel de site als in het blad. Onderwerpen die interessant kunnen zijn voor Tillywood zijn verhalen die te maken hebben met Tilburgers of met Tilburg. Als iemand van Tilburgse komaf iets bereikt heeft in bijvoorbeeld te sport, dan is het interessant voor Tillywood om daar een verhaal over te schrijven. Het is ook interessant om een verhaal te schrijven over een gebied of een bepaalde ruimte binnen de Tilburgse gemeente. Er zijn genoeg plekken die haast iedereen wel kent, maar de verhalen achter die plek nog niet. Ik denk dat Tillywood een blad is dat daar aandacht aan kan besteden. Onderwerpen worden door Tillywood vaak net een tikkeltje anders aangepakt dan normaal. Ik heb het idee dat Tillywood ook erg van de participerende journalistiek is. Dat is een invalshoek die mij erg aanspreekt. Ten eerste omdat dat natuurlijk voor de journalist zelf leuk is, maar ten tweede ook omdat het een goede manier is om een verhaal te vertellen.
Een stageverslag van Ben van der Heijden Periode december 2014 – maart 2015 Tillywood Magazine In het tijdschrift worden meerdere journalistieke technieken toegepast. Verschillende soorten verhalen passeren de revue in verschillende rubrieken. Voorbeeld van eerder genoemde participerende journalistiek is het verhaal ‘De meldkamer’. Oud stagiair Daisy Schalkens gaat op pad met een politie-eenheid in om te kijken hoe de politie in Tilburg te werk gaat. Chronologisch gaat de avond aan de lezer voorbij, waarbij bij iedere alinea het tijdstip staat, alsof het een soort rapport is. Het magazine is redelijk neutraal. Het uit geen politieke voorkeur. Het is voor iedere Tilburger; de ondernemer, de arbeider, de werkloze. Wel is het blad afhankelijk van advertenties. Er zal niet snel erg slecht nieuws in staan over een Tilburgse onderneming. In het blad is tekst bepalend. Simpelweg omdat de tekst het verhaal vertelt. Aan de andere kant is het niet zo dat het beeld niets toevoegt. Uit het beeld kun je opmaken dat het blad in ieder geval niet voor de oudere garde van het Tilburgse volk is gemaakt. De foto’s zijn soms uitdagend. Neem bijvoorbeeld het verhaal over Miss Tilburg. Dat zijn niet de meest brave foto’s.
Taalkundige kenmerken Ik vind dat het blad best een unieke, eigen toon heeft. Sommige stukken tekst worden zelfs is het Tilburgs dialect geschreven, dat spreekt de doelgroep aan. Verder zijn er ook verhalen die vanuit de ik-vorm van de journalist zijn beschreven, dat is best uniek bij journalistieke verhalen. Het blad en de site zijn beide goed leesbaar voor de doelgroep. Het taalgebruik is overwegend informeel, dat spreekt de doelgroep aan. Een gemiddelde lengte van de zinnen heb ik uiteraard niet. Wel merk ik dat de artikelen prettig leesbaar zijn, met in ieder geval niet te lange zinnen. De artikelen verschillen erg van lengte. De lengte hangt natuurlijk af van het verhaal, dus in dat opzicht is het ook niet erg als een interessant verhaal een stuk langer is. In sommige artikelen worden stukjes of losse woorden in Tilburgs dialect geschreven, dat kan soms moeilijk te begrijpen zijn voor de niet echte Tilburgers. Ik heb het idee dat Tillywood wel een ‘feel good blad’ is. Het blad is trots op Tilburg en de inwoners, en dat laat het ook blijken. Met artikelen over ‘Goede mensen’, bekende Tilburgers laat het blad dat merken. Het taalgebruik is zoals eerder gezegd informeel. Zo staat in een artikel over Saturah; “Enfin, we zijn hier niet om te ‘Pim-pam-petten’. We willen informatie.” Het geeft de insteek weer van het blad. Op een tikkeltje brutale, rebelse manier informatie verschaffen. Beeld en vorm Bij het zien van de cover denk ik ‘hip’. En dat is dan eigenlijk juist weer een ouderwets woord om aan te geven wat ik erbij voel. Het blad heeft een moderne, strakke uitstraling. Dat is niet alleen overzichtelijk, het spreekt ook de doelgroep aan. Het blad is duidelijk een eenheid. Het heeft een vaste stijl die op iedere pagina van toepassing is. Met de cover valt naar mijn mening niet direct op dat het een blad is over Tilburg, er is niet direct die herkenning.
