Spirituele gemeenteontwikkeling meer dan voor ogen is
Katern
• Elburg: methode om je geloof te verdiepen • Austerlitz: echte geloofsgesprekken • Geloofsgesprek aan de hand van een gedicht en een afbeelding • Earnewâld: op zoek naar nieuwe geloofsinhoud • ’t Woudt-Den Hoorn: inspiratie en positieve energie
2|
Spirituele gemeente ontwikkeling; meer dan voor ogen is De werkelijkheid van veel gemeenten is er één van krimp en kramp, van moeizaam de eindjes aan elkaar kunnen knopen, zowel wat betreft menskracht als materiële middelen. In deze werke lijkheid kan het perspectief verdwijnen, de hoop wegkwijnen. Wat bepalend is, is hoe je naar die werkelijkheid kijkt en daarmee omgaat. Geloof, spiritualiteit, kan daarin een verschil maken, kan die werkelijkheid verdiepen, kan in die werkelijkheid iets veranderen en kan die werkelijkheid verbinden met andere werkelijkheden. We hebben het dan over ’spirituele gemeenteontwikkeling’: de rol van spiritualiteit in gemeente ontwikkeling. Gemeenteadviseurs brengen in hun begeleiding van processen van gemeente
ontwikkeling, zoals fusie-, beleids- en verandertrajecten, de dimensie van spiritualiteit bewust in. Het blijkt namelijk dat deze dimensie vaak helemaal niet vanzelfsprekend aanwezig is in het leven van gemeenten en in de manier waarop daar leiding aan wordt gegeven. Maar waar geloof en bezieling wel een rol spelen in gemeenteontwik keling, gebeuren er soms verrassende dingen, ontstaat soms zomaar een nieuw perspectief. Verschillende verhalen in dit themakatern getuigen daarvan.
Speerpunt In spiritualiteit kun je ook investeren. Het programma Kerk in Ontwikkeling, waar de gemeenteadviseurs aan verbonden zijn, heeft de afgelopen
jaren zelfs tot een van de speerpunten gemaakt het bevorderen van geloofs opbouw en de groei van een doorleefde spiritualiteit, zodanig dat de gemeente als levende geloofsgemeenschap hier de goede vruchten van draagt. Een van de manieren waarop dit speerpunt is uitgewerkt is in het project ‘Weg van Leven’, waarover in dit themakatern meer valt te lezen. Dit project gaat uit van een mystagogische benadering. Wat dat is wordt uitgelegd in het artikel ‘Mystagogie; zien vanuit een ander perspectief’. Egbert van der Stouw projectleider ‘Weg van Leven’
Mystagogie: zien vanuit een ander perspectief In onze samenleving zijn veel spirituele zoekers, mensen die diep van binnen beseffen dat het leven meer is dan hebben en houden. Deze zoekers bevinden zich zowel binnen als buiten de kerk. Ook de kerk zelf is op zoek. Zij zoekt naar vormen waarin zij zinvol aanwezig kan zijn onder de mensen. Wie op een zoektocht is geraakt, heeft behoefte aan een gids. Geestelijk gezien is er behoefte aan geestelijke bege leiding, of met een moeilijk woord: mystagogie.
Katern Kerkinformatie • december 2011
| Mystagogie betekent letterlijk ‘inwij ding in geheimen’, namelijk inwijding in het Geheim van het leven dat door christenen God wordt genoemd. Dit gebeurt door mensen zo te beluisteren dat zij in hun eigen levensverhaal ontvankelijk worden voor het verhaal van God die hen langs allerlei wegen naar zich toetrekt. Al in de vroege kerk is sprake van mystagogie, en ook later in de christelijke traditie zijn er altijd mystagogen geweest. Zij hielpen, vanuit persoonlijk doorleefde kennis van de verborgen omgang met God, anderen om hun levenservaringen te duiden in het licht van Christus. Let wel, een mystagoog voegt geen kennis toe. Hij of zij is als een vroedvrouw die geboren laat worden wat zich van Godswege aandient. Daarbij is het van groot belang dat een mystagoog vanuit kennis en ervaring kan onder scheiden aan welke processen wel moet worden meegegeven en aan welke niet.
Oog krijgen voor wat God aan het doen is Mystagogie kan van belang zijn voor de geestelijke zoektocht van afzonderlijke mensen, maar ook voor de kerk als geheel. Ook de kerk heeft een eigen ‘levensverhaal’. Veel mensen maken zich zorgen over de levensvatbaarheid van de kerk. Er moet worden bezuinigd, gebouwen gaan dicht en predikants plaatsen worden opgeheven. Deze situatie kan gemakkelijk tot uitputting of moedeloosheid leiden. Mystagogie kan helpen om in de situatie van de kerk oog te krijgen voor wat God aan het doen is, zodat de bezieling niet verloren gaat en mensen weer energie krijgen, omdat zij zich gedragen voelen door de vleugels van de Geest. De belangrijkste taak van mystagogie is misschien wel dat zij ons helpt om vanuit een ander perspectief te kijken. Het maakt namelijk een wereld van verschil met welke blik je kijkt. Kijk je met ogen van bezorgdheid, dan zie je alleen wat wel of niet in jouw eigen
plannen past. Je zult krampachtig proberen de situatie naar je hand te zetten. Je vergeet daarbij gemakkelijk dat jouw oordeel over het leven, over de situatie van de kerk, over anderen of jezelf, maar een van de vele mogelijke manieren van kijken is. Vanuit een ander plan bekeken, kunnen dezelfde feiten een heel andere betekenis hebben. Hoe meer wij ons bewust worden van de relativiteit van ons eigen oordeel, hoe vrijer onze blik zal zijn. Hierdoor kunnen wij gaan zien wat God aan het doen is. Mystagogie nodigt ons uit ons toe te vertrouwen aan ‘wat is’, als de plek waar God hier en nu werkzaam is. Zij leert ons onderscheiden waar het op aan komt om daaraan onbezorgd mee te geven. Want bedenk goed: de Geest wordt nooit gedoofd. Zij waait waar zij wil. Wij hoeven alleen maar in vertrouwen te volgen! Mariska van Beusichem predikant, schrijft een proefschrift over mystagogie en is nauw betrokken bij het project ‘Weg van Leven’
Anders leren kijken Een zeer kleine gemeente komt in de kerk bij elkaar om na te denken over de toekomst. Als gemeenteadviseur ben ik aanwezig om de avond te begeleiden. In de kring worden vreugde en zorg gedeeld. Met elkaar maken we een inventarisatie. Het is niet moeilijk om te benoemen wat lastig is: het aantal leden krimpt; steeds minder mensen moeten steeds meer doen; we teren in op de financiën; het is lastig om jongeren actief te betrekken, en de predikantsplaats is net vacant geraakt. In de pauze vertelt een gemeentelid mij over het kerkje dat er al eeuwen staat en prachtig gerestaureerd is. Fietsers stappen regelmatig af om de kerk te bewonderen. Verschillende predikanten borden sieren de wanden. En er hangt een prachtig schip dat herinnert aan de welvaart van de streek en de kerk in vroeger tijden. In de kring onder de kroonluchters vervolgen we het gesprek, nu meer gericht op de sterke kanten van de gemeente. Het wil nog niet zo vlotten.
En terwijl iemand zich afvraagt hoe het verder moet met de predikantsplaats, valt mijn oog ineens weer op de predikantenborden. Ik benoem het en wijs de aanwezige gemeenteleden erop: al sinds 1624 is er een predikant aan deze gemeente verbonden. Er zijn drie volle borden, maar er hangt ook een lege, voor nieuwe predikanten. De volle borden weerspiegelen Gods trouw. De lege laat zien dat de gemeente vanuit dit geloof en deze hoop leeft. Deze zichtbare verwijzing helpt om anders te kijken: vrijuit en vol verwon dering. We hebben een gemeente met jong en oud, iedereen is betrokken, veel activiteiten, een predikantsplaats, een prachtig gebouw… De zorgen worden daarmee niet weggepoetst, maar in perspectief gezet. Tot hiertoe heeft de Here ons geholpen, en dat zal Hij ook blijven doen… Nadine van Hierden gemeenteadviseur
Katern Kerkinformatie • december 2011
3
4|
Weg van Leven een weg van verandering, verdieping en verbinding ‘Weg van Leven’ was in de periode tussen Pasen en Pinksteren 2011 een pilotproject in zes gemeenten uit de breedte van de Protestantse Kerk. In totaal hebben zo’n 150 gemeenteleden aan dit project meegedaan. De deelne mers kregen allemaal een zogenaamd ‘rapiarium’, een ‘werkschrift’ met bijbelteksten, teksten uit de traditie en de cultuur, afbeeldingen uit de kunst, en vragen en oefeningen (o.a. de lectio divina en beeldmeditatie) rond zeven weekthema’s. Ook was er ruimte voor eigen aantekeningen en gedachten. Het materiaal nodigde uit tot het verdiepen van de eigen spiritualiteit. Eens per twee weken was er een groepsbijeenkomst waarin lees- en bestaanservaringen rond de week thema’s met elkaar werden gedeeld. Het project is zo goed verlopen, dat is besloten het materiaal en de methode in 2012 aan te bieden aan alle gemeenten van de Protestantse Kerk. De inhoud van het materiaal zal zoveel mogelijk aansluiten bij het jaarthema ‘geloof, hoop en liefde’ van de Protestantse Kerk. Het materiaal zal voor de zomer van 2012 beschikbaar komen. Nadere informatie over het project is te verkrijgen bij projectleider Egbert van der Stouw,
[email protected].
Elburg: methode om je geloof te verdiepen Erik Schuitemaker, predikant in Elburg, begeleidde het pilotproject ‘Weg van Leven’ in zijn protestantse wijkgemeen te. Het project sprak hem erg aan – “ik heb affiniteit met het onderwerp. Ik heb wel gelijk aangegeven dat ik het op m’n eigen manier wilde doen en dat was prima. Het materiaal werd gepresen teerd tijdens een dag op Hydepark. Mooi is dat veel facultatief is. Veel aangereikte werkvormen heb ik in Elburg zo gebruikt, maar ik heb bijvoorbeeld niet zo veel met beeldme ditatie, dus dat hebben we een beetje laten liggen. Verder heb ik wat eigen dingen toegevoegd, zoals een stukje Katern Kerkinformatie • december 2011
film. Bij vormingsmateriaal dat door anderen wordt aangereikt moet je altijd zelf enige creativiteit inbrengen waardoor het bij jou en jouw gemeente past. We hadden 22 deelnemers. De meeste aanmeldingen kwamen spontaan binnen. Zelf heb ik nog wat mensen benaderd van wie ik dacht: dit is iets voor jou. De uitnodiging die bij het materiaal geleverd was, heb ik iets herschreven. Ik heb het gepresenteerd als: deze cursus is een methode om je geloof te verdiepen. Ik heb ook woorden als spiritualiteit en ziel gebruikt. Dat spreekt mensen aan.
De bedoeling van het materiaal was dat mensen er thuis door de week ook mee bezig zouden gaan, maar daar hebben wij minder accent op gelegd. De map zou er wat mij betreft ook iets op aangepast moeten worden. We waren allemaal enthousiast over het materiaal. Ik zou het wel als vast aanbod in ons programma willen hebben. Het project heeft een kop en een staart, dus duurt niet eindeloos. Ook dat is fijn.” Janet van Dijk
|
Austerlitz: echte geloofsgesprekken Tineke van Mourik, gemeentelid in de protestantse gemeente Austerlitz, nam deel aan het project ‘Weg van Leven’. De aankondiging van het project in het kerkblad sprak haar aan. “Onder andere omdat het om een periode ging die te overzien is, zes weken, maar ook vanwege de symbolische periode: tussen Pasen en Pinksteren. Naarmate ik er langer mee bezig was, nam ik er steeds meer tijd voor. Eerst las ik het rapiarium alleen met m’n hoofd, later meer met m’n hart. Het
materiaal leende zich ervoor om ook thuis mee aan de gang te gaan, en ik ging daar bewust voor zitten. Dat gaf mij rust en was voor mij echt een extra. Soms besprak ik een vraag met mijn kinderen, bijvoorbeeld de vraag naar het verschil tussen een wonder en een wens.” De groep deelnemers aan het project bestond uit acht personen. “In het begin vond ik het moeilijk om open te zijn, maar dat duurde niet lang. Je leert
de groep kennen en vertrouwen, en dan kan er veel. Het is mooi om met anderen over hetzelfde onderwerp te praten, om te horen wat een ander erin ziet – en dat is vaak iets anders dan je zelf gezien hebt. Dat is een aanvulling. Ik heb de bijeenkomsten echt ervaren als geloofsgesprekken. Ik kan het iedereen aanraden om mee te doen. Ik heb er rust in gevonden. Voor mij was het echt fijn.” Janet van Dijk
Begin met een dankgebed Een vergadering beginnen met een dankgebed kan de avond heel anders laten verlopen, is de ervaring van een gemeente. ‘De gemeenteadviseur zat de vergade ring voor en opende de vergadering met gebed waarin wederzijdse dankpunten genoemd werden. Ook las hij voor over hoe Paulus ‘moeilijke gemeente- issues’ benoemde in zijn brieven en daarbij altijd begon met het danken van God voor de gemeente en haar leden.’ Zo begon het verslag van een vergade ring van drie vertegenwoordigers van een wat evangelische groep uit de gemeente en drie vertegenwoordigers van de kerkenraad. Als gemeente adviseur was ik gevraagd dit gesprek te leiden. De wat evangelische groep uit de gemeente had de ruimte gekregen eigen bijeenkomsten te organiseren. Naar deze bijeenkomsten komen mensen die niet naar de normale kerkdiensten gaan, en dat wordt als een zegen gezien. Maar er gaan ook (jonge) mensen die normaal ook naar de gewone kerkdiensten gaan. Dat wordt als scheidend ervaren. Zelf vind ik dit soort conflicten heel lastig. Vernieuwing is nodig en noodzakelijk, maar vermindering van het aantal (jongere) kerkgangers in de gewone dienst werkt demotiverend. Hier zit ook een verschil in visie achter. Waarom zijn er andere bijeenkomsten nodig? Is er wat mis met de gewone diensten? Verschillen in visie binnen de christelijke gemeente en het
omgaan daarmee is al zou oud als de kerk zelf. Paulus heeft daar veel over geschreven in zijn brieven. Opvallend is dat hij veel van zijn brieven begint met: ‘Ik dank mijn God voor u.’ (1 Kor. 1:4, Ef. 1:16, Fil. 1:3) Dat bracht mij op het idee om deze vergadering te beginnen met het lezen van enkele van deze verzen en vervol gens ieder persoonlijk de vraag te stellen waar hij of zij God voor dankt wanneer hij of zij aan de ander denkt. Ik had zes lege streepjes op mijn papier staan, maar daar kwamen mooie en verschillende dankpunten op te staan. Zo konden we deze avond
beginnen met een dankgebed en dat heeft de toon gezet voor het gesprek. Waarbij net zoals Paulus de verschillen van visie duidelijk benoemd werden, maar tegelijk de eenheid gezocht. ‘Meer één van Geest dan we dachten’ was één van de reacties aan het eind van de avond. Simon de Kam gemeenteadviseur
Katern Kerkinformatie • december 2011
5
6|
Geloofsgesprek aan de hand van een gedicht Mij weet de ziende, naar Psalm 23 Mij weet de ziende, kent mijn gebreken. Door velden van woekering ritselt zijn vrede; de stroom die hij meeziet spiegelt zijn rust. Langs rotsen als waarheden leest hij mijn hart aan elkaar: ik hoor bij hem. Al ga ik door het dal dat de dood overschaduwt, ik vrees geen verwijdering: want u weet mee; in uw verlengde weet ik mij. Bij u wordt dat wat voor mij ligt tot maal; de hekelaar die bij mij is belet uw aandacht niet; u houdt mijn hoofd op: de beker aan mijn lippen. Waarlijk zal ik gaan in licht en verbinding alle dagen want waar ik leef, zal wonen een ziende in eeuwigheid. (De Psalmen in de bewerking van Lloyd Haft, uitg. Querido)
Als je mensen vraagt naar hun favoriete bijbeltekst, is Psalm 23 sterk vertegen woordigd. Men beleeft er geborgenheid aan, nabijheid, de belofte van een vredige wereld, leven in overvloed, een
Katern Kerkinformatie • december 2011
glimpje van het koninkrijk van God – soms even. Er zijn ook mensen die opstandig worden bij het lezen van deze psalm. Hoezo grazige weiden? De dagelijkse werkelijkheid lijkt er zo mee
in tegenspraak. De kerk als plaats bij uitstek waar je hoopt iets van God te vinden, wordt – in ieder geval in ons deel van de wereld – steeds kleiner. Vechten wij niet tegen de bierkaai? De dichter Lloyd Haft schreef een gedicht naar aanleiding van deze psalm, waarin hij deze kijk op de werkelijkheid serieus neemt. ‘Velden van woekering’ noemt hij de wereld zoals wij die vaak ervaren. Met ‘rotsen als waarheden’, mijn gelijk tegenover het jouwe, waarop we stuk dreigen te breken. En toch ritselt door deze velden van woekering de vrede van de ziende, zoals hij God noemt. Hij kent onze gebreken, ziet waarop wij stuklopen, en verzamelt de scherven: hij leest ons hart aan elkaar. Dat wat voor ons ligt, de dagelijkse werkelijkheid die ons dreigt te overweldigen, wordt ons tot maal: het is te behappen, wij kunnen het aan. Ook daarin worden we gezien: de hekelaar (Lloyds benaming voor de ‘vijanden’ in de psalmen) belet de aandacht van de ziende niet. Hij woont daar waar wij leven. Wij leven ‘in verbinding’, wij staan niet los van hem.
Zicht op God Dit gedicht gebruik ik vaak als ik met kerkenraden het geloofsgesprek voer, bijvoorbeeld aan het begin van een kerkenraadsdag. Het laat onze werke lijkheid zien met andere ogen. In zijn verlengde is het anders leven. Doordat wij ons gezien weten, krijgen we ook weer zicht op God. Het gedicht daagt uit om op zoek te gaan naar die vrede van God die door ons bestaan ritselt, de sporen die hij in onze werkelijkheid trekt. Als je die in gesprek met elkaar weet te ‘ont-dekken’, zien de velden van woekering er anders uit. Een goed vertrekpunt voor een gesprek over gemeenteopbouw in deze tijd: waar ervaren we de aanwezigheid van God in ons (gemeente)leven? Als we van daaruit gaan bouwen, gaat het gesprek niet over struikelblokken en problemen, maar over het goede dat voorhanden is als we het willen zien. Daarop voortbouwen is een inspire rende bezigheid. Els Deenen gemeenteadviseur
|
Geloofsgesprek aan de hand van een afbeelding Wanneer we in het geloofsgesprek een afbeelding betrekken, wordt ook een beroep gedaan op onze verbeeldings kracht. Een afbeelding roept eerder beleving van de werkelijkheid op dan een beschrijvende weergave van de werkelijkheid. Door te kiezen voor beeldtaal als werkvorm, kunnen we ons op een nieuwe en andere manier verbinden met de werkelijkheid. Het woord ‘zien’ kan verschillende ladingen hebben: vluchtig zien, kijken met aandacht, doorzien en inzicht krijgen. In het project ‘Weg van Leven’ bekeek een groep vrouwen de afbeelding ‘Your word is a lamp to my feet and a light for my path’ van Ain Vares. Door naar deze afbeelding te kijken, hoopten we de wereld om ons heen met nieuwe ogen, misschien wel met een nieuw of ander verstaan, te zien. Het bleek een ware ontdekkingstocht. We gebruikten er de volgende werk vorm, opgenomen in het werkschrift ‘Weg van Leven’, bij.* Neem twintig minuten de tijd voor deze oefening. Ga zitten in een gemakkelijke houding. Maak contact met je lichaam.
Probeer je zoveel mogelijk te ontspannen. Neem de afbeelding voor je. Schouw nu aandachtig naar de afbeelding. Het is meer turen dan kijken. • Ga na wat je allemaal ziet. Welke kleuren zie je op de afbeel ding? Welke vormen? Welke gestalten? Hoe zien die eruit? Kijken ze elkaar aan? Hoe is hun relatie ten opzichte van elkaar en ten opzichte van hun omgeving? Wat staat er nog meer op de afbeelding? • Waar denk je aan als je deze afbeelding ziet? • Voel je je aangetrokken tot deze afbeelding? Of voel je juist irritatie of weerstand? • Welke kleur spreekt je aan? En welke vorm? • Tot welk deel van de afbeelding of tot welke gestalte voel je je het meest aangetrokken? Hoe zou dat komen? • Welke plek zou je zelf op de afbeelding willen innemen? • Stap als het ware zelf in de afbeelding; Zou je iets willen zeggen? Wordt er iets tegen jou gezegd? Wees tot slot even stil, terwijl je
vertoeft in deze afbeelding. Stap vervolgens denkbeeldig uit de afbeel ding; keer terug naar de ruimte waar je nu bent. Wees even stil bij jezelf. Neem rustig de tijd de oefening af te ronden. Je kunt de oefening afsluiten met een gebed. Door op deze manier naar de afbeel ding te kijken, kwam een verbinding met de afbeelding tot stand. De ervaring in onze groep was dat mensen geraakt werden door wat ze zagen, en kwamen tot onverwachte ontdekkingen. We spraken er met elkaar over. Door aandachtig te zien, kwamen we tot inzichten, raakten we bewogen, en verbonden we ons opnieuw of op een andere wijze met de wereld om ons heen. Het bleek een verdiepende ervaring. Lydia Roosendaal gemeenteadviseur en lid van de werkgroep ‘Weg van Leven’ * Met enkele kleine wijzigingen overgenomen uit: Paula van Cuilenburg; Stil en aandachtig; gids voor meditatieve omgang met God; Zoetermeer; 2004.
Katern Kerkinformatie • december 2011
7
8|
Earnewâld: op zoek naar nieuwe geloofsinhoud Geloof houdt de gemoederen bezig, maar het is niet altijd eenvoudig om op een positieve manier te spreken over God, geloof en kerk. Zeker niet in een tijd dat de kerken leeglopen. In Earnewâld weten ze daar alles van. Toen het ledental van de hervormde gemeente er in de jaren negentig van de vorige eeuw terugliep, werd naar andere vormen gezocht om het geloof over te dragen en de functie van het kerkelijke gebouw te behouden. Het moest een plek voor zingeving en ontmoeting blijven. In 1999 werd het Frysk Oekumenysk Wurkferbân Earnewâld opgericht. De voorzitter van het werkverband, ds. Yvonne Hiemstra, vertelt dat het doel is ‘geestelijk onderdak te bieden aan met name hen die geen voldoening vinden in de traditionele leer en prediking van de kerk, die op zoek zijn naar een nieuwe geloofsinhoud’. In 2000 werd de ‘Earnewâldster Rûnte’ opgericht, een studiekring die door middel van het organiseren van lezingen nieuwe theologische inzichten dichter bij de mensen wil brengen. Een jaarthema kan bijvoorbeeld gaan
over godsbeelden. Orthodoxe en niet-orthodoxe opvattingen komen ter sprake. Sprekers als Kuitert, Den Heyer en Borgman komen graag naar Earnewâld. Hiemstra: ‘Ons werkverband is een vrijplaats. We zoeken openheid, en nodigen mensen daartoe ook uit. We zijn uiteindelijk allemaal zoekende mensen, zonder dat we het precieze antwoord weten. Zo’n houding betekent ook dat we de ander moeten aanvaarden in zijn of haar anders zijn.Dan worden vaak de prachtigste dingen geboren.’ Per avond komen er zo’n 120 personen op af, uit heel Friesland. ‘Mensen die hier komen, hebben in het recente verleden vaak een omslag gemaakt in hun kerkelijk denken. Ze zijn gestruikeld, soms gekwetst, maar blijven betrokken. De woorden van het ‘Onze Vader’ zijn ons richtsnoer. Dit geeft de geest van het werkverband goed weer. Vooral omdat het een gebed is, geeft het ruimte. Het
schrijft niet voor wat men moet geloven of belijden.’ Het thema voor het seizoen 2012-2013 is ‘het nieuwe spreken over God’. Pieter Vos gemeenteadviseur
’t Woudt-Den Hoorn: inspiratie en positieve energie Een paar jaar geleden is de protestantse gemeente ’t Woudt-Den Hoorn bezig geweest met het handboek van Robert Warren, Healthy Churches. Hierin zijn bloeiende gemeenten in Engeland onderzocht. Totaal verschillende gemeenten met zeven gemeenschap pelijke kenmerken. Deze kenmerken worden in het boek geformuleerd en dagen uit om naar de eigen gemeente te kijken. Door deze bril is de gemeente ’t WoudtDen Hoorn naar de eigen gemeente gaan kijken en heeft haar missie en visie verwoord. De voorzitter van de kerkenraad, Karin Happee, vertelt: ‘Onze zoektocht – samen met de Katern Kerkinformatie • december 2011
gemeente – naar onze missie en visie heeft ons geholpen om bij alles wat we doen vooral de focus te leggen op de opdracht die ons via Gods Woord wordt gegeven. Ons gebed is dat gemeente leden en bezoekers persoonlijk mogen groeien in geloof, dat we als gemeente elkaar mogen bemoedigen, dat we mogen groeien in aantal, en dat we samen met andere kerken een groei ende betekenis mogen hebben voor onze dorpskernen en haar inwoners. We organiseren één of twee keer per jaar een zogenaamd ‘groeimenu’ voor leden van de kerkenraad. Dit staat voor geestelijke groei, voorafgegaan door een maaltijd. Vaak zijn we druk met
organisatorische zaken binnen de gemeente die ons afleiden van de Bijbel en Jezus. Het groeimenu is voor ons een bezinningsmoment, een pauze om te bezien waarmee we eigenlijk zo druk zijn. Daarbij stellen we ons de vraag of activiteiten aansluiten bij onze opdracht van God. We maken nu keuzes die ons als gemeente en kerkenraad houvast geven. Door met elkaar uit te wisselen, ontstaat inspiratie en positieve energie. Met de kracht van God kan verder gebouwd worden aan zijn kerk.’ Hildegard Faber gemeenteadviseur
