PERSDOSSIER
solotentoonstelling
Frank&Robbert Robbert&Frank A Bit Beyond PINGPONG ZO 14.09 — ZO 16.11 2014
Opening ZA 13.09.2014 20:00 In aanwezigheid van de kunstenaars Preview rondleiding 19:00 (inschrijven nodig)
Voor meer informatie of het aanmelden voor de preview-rondleiding, gelieve contact op te nemen met persverantwoordelijke Lies Caeyers via
[email protected] of +32 53 709 773. Robbert&Frank Frank&Robbert werken associatief. Ze vuren ideeën op elkaar af en kaatsen deze heen en weer. Ze ‘pingpongen’ met concepten / objecten en overstijgen zo het individuele ego. Het duo geeft zich over aan het spontane spel van de kunsten en bouwt aan een eigen universum met unieke regels, logica en structuren. F&R R&F putten uit vele bronnen — eigen footage, obscure blogs, verdoken symboliek, religie, hedendaagse film- en beeldcultuur, … en knutselen met intertekstuele referenties en betekenis. Tijdens deze eerste grote solotentoonstelling overstijgen ze deze eigen methode en brengen een kleine collectie van recent werk in het Pakhuis van Netwerk. Zowel ruimtevullende creaties, als diverse objectmatige artefacten krijgen er een plaats. Het werk is grappig, vormelijk, direct. Op eigenzinnige wijze geven R&F F&R vorm aan de vier ruimtes “Gossima”, “Flim-Flam”, “Pim-Pam” en “Whiff-Whaff” (oude synoniemen voor pingpong).
http://www.robbertenfrank.com/ http://www.schoolofarts.be/graduation2012/student/robbertfrank_frankrobbert FRANK&ROBBERT ROBBERT&FRANK MASTER MULTIMEDIALE VORMGEVING “A JOURNEY INTO SPACE” Frank&Robbert ontmoeten elkaar in de middelbare school wanneer ze 15 zijn. Wanneer beiden kiezen voor Multimediale Vormgeving, blijkt al snel dat ze het niet kunnen laten samen dingen te maken. Ondanks hun contrasterende persoonlijkheden delen ze dezelfde fascinaties en dromen. Hun vriendschap is de basis van hun kunst, en kunst neemt het grootste deel van hun leven in beslag. Beleef wat je maakt! En gebruik in godsnaam je verbeelding! Hun masterjaren worden gekenmerkt door een brede, eclectische waaier aan artistiek werk; een langspeelfilm, prints, installaties en hun eerste theatervoorstelling in samenwerking met Campo. Films maken is voor Frank&Robbert een manier om visueel na te denken, het is een werk dat nooit af is. Hierbij putten ze uit de gigantische beeldbank die ze de voorbije jaren opbouwden. In de tentoonstelling A Place of Peace and Quiet onderzochten ze wat ‘zoeken’ nog betekent ten tijde van internet, Google en Facebook. In het theaterstuk A Journey into Space leiden ze het publiek via een vernieuwende mix van performance en video doorheen hun bevreemdende universum. Denk NASA, rollerskates en tuinkabouters. Reach out and touch faith! * Robbert Goyvaerts en Frank Merkx zijn niet van de minste: winnaars van Kunstbende in 2008, afgestudeerd aan KASK en geselecteerd voor de Canvas Collectie BOZAR 2012. http://www.canartfest.org/index.php/component/content/article/34-voorpagina/164expo-robbert-a-frank-.html Robbert&Frank, Frank&Robbert http://www.cuttingedge.be/interviews/robbertfrank-frankrobbert Interview met Robbert&Frank, Frank&Robbert Frank Merkx en Robbert Goyvaerts zijn niet zomaar twee kunstenaars. “1+1 is 4”, lacht Robbert verwijzend naar hun naam. Ze zijn ambitieus en kijken met een avontuurlijke blik naar de wereld. Vorig jaar wonnen ze de prestigieuze Horlait-Dapsens award en samen met hun videokunstcollectief PORT ACTIF veroveren ze de internationale kunstwereld met werken in Berlijn, New York en Hong Kong. In eigen land loopt op dit moment hun expo ‘Typisch’, waarin ze de symboliek van het ‘V’-sign onder de loep nemen en hun bezoekers meenemen in een ontdekkingstocht doorheen tijd, ruimte en de geschiedenis van het politeke spierbalgerol. Oog voor detail dat vragen ze, want net als hun naam Robbert&Frank, Frank&Robbert is niets zonder reden. Jullie maken videokunst, performances en expo’s van heel uiteenlopende aard. In jullie werken komen vaak thema’s als ruimtereizen, tijdsreizen, macht en machtsmisbruik terug. Kies je dat bewust?
Robbert: Nee, we stellen dat ook maar achteraf vast. Het is niet dat we speerpunten hebben waar we telkens naar teruggrijpen. We vertrekken voornamelijk vanuit interesses. Wat ons is opgevallen, wat ons fascineert... Frank: Religie en magie gebruiken we ook vaak. Je ziet het niet altijd even duidelijk want wij werken graag met details waarin dat dan naar boven komt. Het is ergens logisch dat we altijd voor diezelfde thema’s kiezen, omdat ze ook enorm actueel zijn. Ruimtereizen was altijd science-fiction, maar er gebeurt zoveel de dag van vandaag: we willen actief andere planeten gaan koloniseren, denk aan het ‘Mars One’project. Ze hebben op Hawaii zelfs een basis gebouwd waar mensen worden getest of ze individueel op Mars zouden kunnen overleven. Het is allemaal geen fictie meer, maar realiteit. Merk je die thematiek ook bij andere kunstenaars? Frank: Bij sommigen. Het komt vooral terug bij videokunstenaars en in het theater. In de beeldende kunsten zie ik de laatste tijd eerder een beweging die teruggaat naar ambachtelijkheid. Er zijn zoveel mensen die terug schilderen en beeldhouwen. Bij de een zit die fascinatie voor ruimte er heel hard in, de ander zet zich er net tegen af. Robbert: Wat natuurlijk heel typerend is aan de kunstwereld. Frank: Ik denk ook dat we er zo gefascineerd door zijn omdat er niet altijd zichtbaar over gecommuniceerd wordt. Er zijn zoveel geheimen in de ruimtevaart. Over het gebruik van plasma bijvoorbeeld. Dat bestaat al van in de jaren ’60 en er is geen kat die dat weet. De meeste mensen met wie ik er over praat, die denken dat ik een science-fictionfreak ben, maar niets is minder waar. Vanwaar komt jullie dubbele naam? Robbert: We staan voor wat de naam zegt: twee gasten die samen dingen maken, zonder een groot masterplan. Niet meer en niet minder. Er zit bewust een onduidelijkheid in verscholen: is het nu Robbert&Frank of Frank&Robbert? Die verwarring staat symbool voor de gelijkheid binnen ons duo, het niet laten opspelen van ego’s. Degene die eerst staat zou zogezegd op de eerste plaats komen. Dat mochten we niet laten gebeuren en daarom voeren we een consequent beleid waarbij we om de beurt op de eerste plaats komen. Tijdens onze expo in Berlijn stond er bij de opening Robbert&Frank, Frank&Robbert vermeld, de dag nadien in Knokke Frank&Robbert, Robbert&Frank. Jullie video’s worden vaak in het buitenland getoond, op dit moment zelfs screenings in New York en Berlijn. Hoe zijn jullie op korte tijd al zo ver geraakt? Frank: Ons internationaal parcours groeit. Ofwel komt het voort uit prijzen of nominaties, ofwel door evenementen die georganiseerd worden door ons internationaal videokunstcollectief PORT ACTIF. Videokunst leeft door de open grenzen van het internet heen. Het is een kleine maar bloeiende scène waarin we een netwerk
hebben tot in New York en Shangai. Overal waar we komen, ontmoeten we interessante personen en zo gaat de bal aan het rollen. Robbert: Ons eindwerk werd geselecteerd voor de Start Point Prize in Praag. Dat is een selectie van alle beste afstudeerwerken van heel Europa. We kregen er budget om een museale expo te organiseren in een gigantisch mooi centrum, dubbel zo groot als het Mukha en minstens even sjiek en professioneel. Voor Praag zaten we ook in de selectie van het Skena Up Festival in Kosovo voor een project dat we mee hebben helpen realiseren. Het ging om het eindwerk van acteur/producer Kristian Vanderheyden. We creëerden samen een experimenteel geïmproviseerd theaterstuk dat we speelden voor 200 - 300 mensen in een oud theater aan de voet van een kapotgeschoten voetbalstadion. Frank: Dat stadium werd omgebouwd tot een casino met een theaterzaal. Het was een heel ambitieus festival, de producer van Stanley Kubrick was er toen het hoofd van de jury en dat was maar een van de vele grote namen. Terug naar eigen land. ‘Typisch’ is een expo die loopt in het cultuurcentrum van Knokke; we zien een tentoonstellingsruimte vol met bekende figuren die het bekende v-sign vormen. Op het eerste zicht grappig en onschuldig, maar niets is wat het lijkt. Er zitten heel veel kleine boodschappen in verscholen. Robbert: Het V-sign wordt gekaapt door mensen die het gebruiken om een eigen doel te bereiken. Daar gaat onze eerder gemaakte video ‘The gilded child’ ook over. Een van de taglines is ‘use the acient symbols and take over control’. Het komt er op neer dat veel symbolen die al eeuwen oud zijn telkens opnieuw worden gerecycleerd, waardoor er gespeeld wordt met betekenissen. Hetzelfde verhaal met het V-sign. Het wordt in zoveel contexten gebruikt dat het een leeg omhulsel wordt dat iedereen opnieuw weer gaat invullen. Wij passen het in het verhaal dat we willen brengen. Frank: We triggeren de bezoeker. Degene die echt verder wil gaan in het verhaal kan links beginnen leggen. We spelen in op wat er in de media, specifiek in de submedia gebeurt. Soms lees je vreemde berichten op blogs met de meest onmogelijke theorieën: dat 9/11 zogezegd niet heeft plaatsgevonden bijvoorbeeld, en dat integreren we in de expo. Bij Ahmadinejad staat er een speelgoed Amerikaans soldaatje aan zijn voet geplakt, verwijzend naar een blogbericht over een aanval die Amerika zou hebben gedaan op de nuclear testfacility van Iran. Volgens het bericht hebben ze daar een usbstick gedropt en is die centrale er een jaar geleden door dolgedraaid. Soms is het een knipoogje, een mopje. Berlusconi heeft varkentje op zijn vest. Het hoeft niet altijd heel intellectueel te zijn, soms is het ook gewoon humor. Robbert: We willen genereus zijn naar ons publiek en geen afgesloten ‘whitecube art’ maken waar alleen de curator een boodschap aan heeft. Het is ook belangrijk voor ons dat bijvoorbeeld een ouderenvereniging die in de Knokse Scharpoord passeert om naar hun clublokaal te gaan ook aangesproken wordt omdat er een Justin Bieber of Sarah Palin naar hen staat te v-signen.
Jullie hebben een gelijkaardig pad afgewandeld. Allebei in het Atheneum van Kortrijk begonnen, allebei aan het KASK afgestudeerd. Heb je goeie herinneringen overgehouden aan jullie studententijd? Robbert: Het secundair was een mooie tijd, echt alles mocht er. We gingen op ontdekkingstocht in de kelders van het Atheneum, we zaten er af en toe in ‘t geniep aan de kriek. We hebben er ook een gigantische ruimte ontdekt, op de tast in het donker. We kropen als rioolratten door gangen met leidingen en verwarmingsinstallaties. Plots voelde ik een gat in de wand, we gingen naar binnen, en er was een schakelaar. Ik drukte daar op en er sprongen TL-lampen aan, een voor een, een geweldige ervaring want de ruimte voor onze neus groeide uit tot de grootte van een ondergrondse parking. Frank: (grijnst) Volgestouwd met decors uit de jaren ‘60 – ‘70, met schimmel op de papier-maché. Vanaf dan zijn we in de speeltijden heel de school gaan verkennen. We ontdekten ook een gigantische zolder met honderden dode duiven, waar we dan nadien onze eerste filmpjes hebben opgenomen. Dat zal nu ongeveer 8-9 jaar geleden zijn. Frank: We hadden een zeer goeie band met onze leerkrachten van toen. Ze komen nog altijd langs als we een nieuw project klaar hebben, zelfs op de kleinste screenings. Ze geloven zo hard in ons. Toen de rest van de omgeving ons met onze voeten op de grond wou houden, bleven zij volhouden dat alles, werkelijk alles mogelijk was. Op die funderingen bouwen wij nu verder. Tegen Robbert: was jij mee naar het MoMa? (Schudt het hoofd) Frank: Toen ik in New York was, wilde ik graag een van onze filmpjes in het MoMa laten afspelen. Maar dat lukte natuurlijk niet. We zijn er vriendschap gaan sluiten met een zaalwachter, die voor ons een sokkel met een TV en DVD-speler ‘vergeten’ had zodat we er ons filmpje toch konden laten afspelen. Die sokkel heeft er een week gestaan. Wij hebben dus een week geëxposeerd in het MoMa. Dat was als grap bedoeld, maar dat is gelukt. Dat is eigenlijk de eerste keer dat ik besefte dat wat onze leraars toen zeiden ook waar is! Denk je dat nu nog altijd? Frank: Nu zitten we een beetje in een crisistijd. Toegegeven, door alle besparingen is het niet gemakkelijk. Maar we mogen gewoon niet opgeven. Wat is het alternatief? Je vastzetten in een 'gewone job' en geld verdienen. Op zich niets mis mee natuurlijk, maar de stap om terug te keren naar de artistieke wereld zou gewoon veel moeilijker zijn. Mensen appreciëren waar we mee bezig zijn en mee bezig blijven! Die respons doet deugd. 'Typisch' loopt nog tot 26 oktober in CC De Scharpoord in Knokke Sofie Van Hyfte © Cutting Edge - 7 oktober 2013
