REISVERSLAG NIEUW-ZEELAND 2008 Verslag van een rondreis met Djoser door Nieuw-Zeeland gemaakt van 11 november tot 5 december 2008 door Gerard van Bochove Foto's en meer op: http://www.gerardvanbochove.nl/NieuwZeeland/
Lake Wanaka bij Wanaka
REISVERSLAG EN FOTO'S: 11 november
vertrek uit Amsterdam
12 november
Kuala Lumpur
13 november
aankomst in Auckland
14 november
Auckland, Devonport
15 november
Auckland, Waiheke Island
16 november
Warkworth, Waitangi, Paihia
17 november
Bay of Islands
18 november
Kawakawa, Rotorua
19 november
Whirinaki Forest, Waikite valley
20 november
Wai-o-tapu, Taupo, Huka Falls
21 november
Tongariro Crossing
22 november
Napier, Gannet safari, Ocean Spa
23 november
Wellington
24 november
Nelson
25 november
Abel Tasman National Park
26 november
Cape Foulwind, Punakaiki
27 november
Fox Glacier
28 november
Wanaka
29 november
Queenstown
30 november
Kingston, Glowworm caves Te Anau
1 december
Doubtful Sound
2 december
Lindis pass, Lake Tekapo
3 december
Christchurch
4 december
Christchurch - Auckland - Kuala Lumpur
5 december
Kuala Lumpur - Amsterdam
Kuala Lumpur Dit avontuur begon op 11 november 2008 bij de gate van Malaysian Airlines op Schiphol. Met 19 reisgenoten stapte ik hier op het vliegtuig naar Kuala Lumpur in Maleisië waar wij na een stop zouden overstappen op het vliegtuig dat ons naar Auckland in NieuwZeeland zou brengen. Al bij de gate ontmoet ik de eerste reisgenoten. We zijn met een groep van 10 vrouwen en 10 mannen, waarvan er maar liefst 12 alleenreizend zijn. De vlucht naar Kuala Lumpur duurt ongeveer 12 uur. Omdat we om zeven uur in de ochtend aankomen en onze vlucht naar Auckland pas in de avond vertrekt, heeft Djoser een luchthavenhotel geboekt voor de dag. We moeten dus eerst door immigratie en de douane. Het kost dan wat moeite om de shuttle bus te vinden, maar uiteindelijk arriveren we bij hotel Concorde Inn. Er is een mogelijkheid om met een vier uur durende tour naar Kuala Lumpur te gaan, maar omdat het hotel al op een uur rijden van de stad ligt, heeft niemand daar zin in. Ik ga net als de meesten naar mijn kamer om even bij te slapen en er wordt voor de middag afgesproken bij het zwembad. In de middag is het heerlijk zwemmen in het grote buitenbad van het hotel en vindt de eerste echte kennismaking met de groep plaats. Het is weer even wennen aan de tropische warmte van Maleisië en automatisch moet ik daardoor weer terug denken aan de geweldige reis door Maleisisch Borneo, meer dan een jaar geleden. Aan het begin van de avond worden we opgehaald om terug naar het vliegveld voor de vlucht naar Auckland.
Auckland en omgeving Tien uur na vertrek uit Kuala Lumpur komen we aan in Auckland. Het is een heel gedoe met de immigratie en de douane (je mag zo ongeveer niets eetbaars het land inbrengen), maar na een uur kunnen we de bus in die voor ons gereed staat en ons naar het Formula 1 hotel in Auckland zal brengen waar wij drie keer zullen overnachten. Onderweg maakt de bus een stop bij Mount Eden (1e foto onder) of Maungawhau in het maorisch. Mount Eden is met 196 meter de hoogste van 48 vulkanen in Auckland. Auckland is namelijk gebouwd in actief vulkanisch gebied, al vond de laatste grote uitbarsting al meer dan 600 jaar geleden plaats. De krater van Mount Eden is goed te zien op de foto onder. Vanaf de rand van vulkaankrater hadden we ondanks de zware bewolking een mooi gezicht over de stad Auckland en valt direct de Sky Tower op die kenmerkend is voor de skyline van Auckland. Na een stop van ongeveer een uur komen we aan bij ons hotel. Na het inchecken ga ik met een gedeelte van de groep de stad in, maar we stranden al snel in het theatercafé om wat te drinken. In de avond kiest een groot gedeelte van de groep voor een makkelijk diner bij McDonalds, maar ik heb daar geen trek in, net als Hans, Joost en Robert. We komen Maaike tegen, de Nederlandse buurvrouw van Robert in het vliegtuig, en gaan met haar wat eten in de Vulcan Lane. Het is gelijk al gezellig, maar rond elf uur hebben wij mannen, in tegenstelling tot onze tafeldame, moeite de ogen open te houden na de enorm lange dag en we besluiten te gaan slapen.
De volgende dag, 14 november , is het prachtig weer en warm. We beginnen de dag met een laat ontbijt bij Gloria Jean's Coffees op de hoek in Queenstreet. Queenstreet (2e foto boven) is de belangrijkste straat in het centrum van Auckland. Wat hier al duidelijk werd en tijdens de rest van de reis nog meer, is dat in Nieuw-Zeeland veel meer werk wordt gemaakt van de koffie. Overal zijn koffiezaken te vinden met diverse soorten koffie en die smaakt ook nog eens beter dan de Nederlandse filterkoffie. Na een relaxed ontbijt, vertrok ik met Joost en kamergenoot Hans naar de Sky Tower (3e foto boven). De Sky Tower is met een hoogte van 328 meter het hoogste gebouw op het zuidelijk halfrond. Met zo'n 750.000 bezoekers per jaar is het de best bezochte attractie van Nieuw-Zeeland. Op het 220 meter hoge Skydeck (4e foto boven) heb je bij mooi weer een fantastisch uitzicht over Auckland en zijn wijde omgeving. En mooi weer hadden we: onbewolkt en stralende zon. Vanaf het observatieplatform van de Sky Tower hadden we onder andere een mooi uitzicht over de bekende Harbour Bridge met de Westhaven Marina (1e foto onder), Waitemata Harbour (2e en 3e foto onder), de vulkaankegel van Rangitoto en veel meer. Voor een indruk: op de website van SkyCity is een Virtual Tour te zien met een 360° panorama. Wat je ook ziet boven (3e foto onder): het spartelen van degenen die een vrije val gaan maken vanaf de toren: vlak voor het raam van het observatieplatform blijven ze even bungelen.
Van de Sky Tower is het een klein eindje lopen naar The Waterfront (5e foto boven), waar het Ferry Building staat. Bij dit barokke gebouw uit 1912 nemen we de ferry naar Devonport die hier elk half uur vertrekt. Vanuit de ferry heb je al een prachtig gezicht op de skyline van Auckland die scherp afsteekt tegen de felblauwe lucht. Na ongeveer 15 minuten varen arriveren we in Devonport op de zogenaamde North Shore van Auckland. De North Shore is het meer welvarende deel van Auckland. De buitenwijk Devonport staat vooral bekend om zijn historische sfeer met veel Victoriaanse gebouwen. Van Victoria Wharf waar de ferry aankomt, is het een half uurtje lopen door het stadje naar Mount Victoria. Mount Victoria (of Takarunga in het maorisch) is een uitgedoofde vulkaan van 81 meter hoogte die zo'n 20.000 jaar geleden voor het laatst uitbarstte. Nu is het met name een prachtig uitzichtpunt (foto 2-4 onder) dat uitkijkt over Waitemata Harbour en Hauraki Gulf. Boven op Mount Victoria staat nog een verzonken luchtafweerkanon: Devonport heeft al sinds 1841 een militaire basis.
Terwijl we terug lopen naar het centrum van Devonport, passeren we diverse bomen die mooi in bloei staan (foto 2 -4 boven): het is tenslotte voorjaar hier in november. Opvallend is dat veel bomen en struiken net even anders zijn als die in Europa. We verlaten Mount Victoria aan de andere zijde en lopen na een lunch bij het Ice -it café en via de historische Church Street (foto rechtsboven) naar het water. Over de King Edward Parade (1e foto onder) gaat het dan langs het water terug naar de ferryhaven, waar we de ferry terug nemen naar het centrum van Auckland. In het centrum zien we onder andere nog het Albert Park, waar de 2e foto linksonder is genomen met de kenmerkende Clock Tower van de Auckland University. We komen uiteindelijk uit bij een Belgisch café in de Vulcan Lane bij diverse andere reisgenoten, die daar al genieten van een Belgisch biertje. In de avond eet ik met de meeste andere alleenreizenden bij het Patio Steakhouse in Queen Street en hoor daar wat de anderen gedaan hebben. Voor de volgende dag besluiten Hans, Joost en ik dan naar Waiheke eiland te gaan. Halverwege de ochtend van 15 november zullen we de ferry nemen vanuit het Waterfront die ons over de Hauraki Gulf (3e en 4e foto onder) richting Waiheke Island (5e foto onder) zal brengen.
Het is ongeveer een uur varen vanaf het Waterfront naar Waiheke Island, waar we aankomen bij Matiata. Waiheke Island is één van de 65 Hauraki Gulf Islands, die volgens sommigen tot de mooiste eilanden ter wereld behoren. Sommige eilanden zijn beschermde reservaten, maar Waiheke is één van de drie eilanden die permanent bewoond worden. Het eiland is populair bij toeristen vanwege de prachtige natuur en witte zandstranden, maar ook vanwege de vele olijf - en wijngaarden. Zijn naam dankt Waiheke aan een riviertje op het eiland en betekent zoiets als trapsgewijs vallend water in het maorisch. Over het eiland rijden bussen die de verschillende plaatsen bereikbaar maken. Wij namen een dagkaartje en vertrokken eerst naar Oneroa, de grootste plaats op het eiland (1e foto onder). Hier ligt onder andere een mooi wit strand (2e foto onder) en je kunt er ook goed lunchen.Vervolgens namen we de bus naar het strand van Onetangi. Op de terugweg stopten we vervolgens bij de Stonyridge Vineyard (4e foto onder) voor een wijnproeverij. Je zit hier heerlijk relaxed met een fantastisch uitzicht over de olijf- en wijngaarden (foto 3 en 5 onder), diverse geweldige wijnen en brood met verse olijfolie uit eigen olijfgaard. Heerlijk! Helaas komt aan alles een eind en we moesten de boot halen om weer naar Auckland terug te komen. Net op tijd waren we bij onze eetgroep van alleenreizenden voor het diner. De keuze viel op het Harbourside Restaurant in het Ferry Building waar de "Snapper" een enorme aanrader is en waar ze geweldige Nieuw -Zeelandse wijn hebben. Het was weer een mooie dag!
Bay of Islands Vandaag, zondag 16 november , verlaten we Auckland. Vroeg in de ochtend worden we opgehaald door Charlie die onze chauffeur en reisbegeleider zal zijn op het Noordereiland. Het is nu weer zwaar bewolkt, een heel verschil met de vorige twee dagen. Doel van de reis is Paihia in de Bay of Islands. Onderweg maken we een stop voor een korte wandeling in Parry Kauri Park in Warkworth (foto's onder). Hier staan een paar 800 jaar oude kauri bomen en ook het bos is heel mooi. De kauri of Agathis Australis is een grote langzaam groeiende soort conifeer die alleen in het noorden van Nieuw-Zeeland voorkomt en inheems is. Pas bij 800 jaar is deze boom volgroeid, maar ze kunnen wel 2000 jaar oud worden. Hoewel kauri's niet de langste bomen ter wereld zijn, zijn ze wel de grootste bomen wanneer het om volume gaat.
Rond de middag komen we aan in Paihia, waar we anderhalf uur hebben om wat te eten, te winkelen en excursies te betalen voor de volgende dag. Paihia is de belangrijkste toeristenplaats in de Bay of Islands en vertrekpunt voor excursies (1e en 2e foto onder). De Bay of Islands is één van de populairste gebieden voor toeristen in Nieuw-Zeeland. Het ligt in Northland, de noordelijke regio van Nieuw-Zeeland bestaat uit een gebied langs de kust van de Grote Oceaan met 144 eilanden. In de baai liggen een aantal historische steden zoals Russell, maar ook Waitang i. Waitangi is met name bekend omdat hier in 1835 de onafhankelijkheids verklaring van Nieuw-Zeeland werd getekend en op 6 februari 1840 de Waitangi Treaty . De Waitangi Treaty is een overeenkomst tussen de maori's en de Engelse regering. Het tekenen van dit verdrag wordt gezien als de stichting van Nieuw-Zeeland. In het verdrag beloven de Engelsen de maori's het exclusieve eigendom en vruchtgebruik van hun landen, krijgen de Engelsen het recht land te kopen en wordt een Engelse gouverneur aangesteld om orde en gezag te bewaren. De plaats waar het verdrag betekend wordt is dus van groot historisch belang. Na onze stop in Paihia bezochten we dan ook de Waitangi Treaty Grounds.
Op het terrein van de Waitangi Treaty Grounds vindt ieder jaar op 6 februari, Waitangi Day, een ceremonie plaats ter herinnering aan de ondertekening van het verdrag. Op die dag wordt ook de Ngatokimatawhaorua gebruikt, een indrukwekkende maori oorlogskano die wordt geroeid door 80 maori krijgers (3e foto boven). De kano hier in Waitangi is de grootste oorlogskano ter wereld en is gemaakt uit drie kauri bomen. Bij de marae, het grasveld met de vlaggenstok (4e foto), vindt elk jaar de ceremoniële viering van de ondertekening van het verdrag plaats. De vlaggenstok is nu van ijzer: de houten versies van de vlaggenstok werden regelmatig omgehakt bij protesten tegen de regering. Bij de 100e viering van het verdrag werd het gemeenschapshuis geopend dat op foto's linksonder is te zien. Het is voorzien van heel mooi houtsnijwerk door de maori's. Een ontmoetingshuis (Whare Runanga) is voor de maori's het symbool van hun stam en een monument voor een voorouders. In het Whare Runanga moesten we dan ook de schoenen uit doen. Het Treaty House (foto's rechtsonder) is het huis waar het verdrag daadwerkelijk werd getekend. Het is nu een soort van museum. Na ons bezoek aan Waitangi en aan de supermarkt gaan we naar het Casa Bella Motel waar we twee keer zullen overnachten. In de avond gaan we met de hele Djoser-groep en Charlie eten bij restaurant Peppercorn om de hoek. Met Joost, Robert, Albert, Sylvia en Desiree ga ik daarna nog wat drinken.
De volgende dag is het winderig en het regent al wat. Dat belooft wat voor de excursie die ik vandaag gekozen heb: de Cream Trip , een boottocht door de Bay of Islands. Al bij het begin vertelt de kapitein dat de zee ruw en dat het indien mogelijk beter is om om te boeken naar een andere dag. Da's lekker! We gaan toch aan boord. De Cream Trip is een boottocht door de Bay of Islands langs diverse eilandjes met als verste punt The Hole in the Rock en met de mogelijkheid om met dolfijnen te zwemmen. De tocht dankt zijn naam aan het feit dat de boot vroeger room van de verre boerderijen vervoerde, maar nu is dat veranderd in toeristen en post. Regelmatig stoppen we even om wat post of boodschappen af te geven. Handige jongens, zo vangen ze dubbel. Al vrij snel zien we dolfijnen, toch eigenlijk waar we voor gekomen zijn (foto 1 -3). Omdat er jongen bij zitten, mag er nu niet gezwommen worden. De tocht gaat daarom verder en het gaat harder regenen en wordt toch echt wel hobbelig. Zelf heb ik nog maar net geen last, maar diverse reisgenoten lopen speciale zakjes te vullen. Het wordt met name erg bij The Hole in the Rock (5e foto onder). Dit is een groot gat onder het eiland Motukokako, waar de boot bij rustig weer door heen zou varen. Dat zit er nu niet in.
Bij het eilandje Urupukapuka (1e foto onder) stoppen we voor een lunch. Als we weer vertrekken zie we al vrij snel weer dolfijnen. De tweede keer zitten er geen jongen bij en kunnen de moedigen proberen te zwemmen met de dolfijnen. Het regent dan niet meer, maar het is wel koud en de wetsuits moeten aan. Via een groot net langs de boot (2e foto onder) worden de zwemmers naar de dolfijnen gebracht en kunnen ze even tussen hen in zwemmen (3e foto onder). Daarna gaat de boot via het plaatsje Russell (5e foto onder) weer terug naar Paihia. Terug bij het motel ga ik met Joost, Els, Sylvia, Astrid en Rita in de hot tub achter het motel. Het wordt zelfs nog een goed gesprek dat uurtje daar in de warme bubbels. Ik ben net op tijd uit het water voor het diner. Die hebben we met de meeste alleenreizenden en het Belgische stel Chris en Rosita bij het Only Seafood Restaurant aan de haven van Paihia en het is alweer lekker...
Rotorua en omgeving Om half acht vertrekt de bus uit Paihia. Eerste stop wordt een speciaal toiletblok in Kawakawa (1e foto onder), dat uitgebreid wordt gefotografeerd. Dat klinkt heel raar, maar het gaat hier niet om een normaal toilet. Friedensreich Hundertwasser was een Oostenrijkse architect en schilder, die lange tijd in Nieuw-Zeeland verbleef. De kunstenaar ontwierp in Kawakawa een toiletblok met een dak van gras met de hem typerende felle kleuren en omkaderde niet rechte vlakken. We maken een koffiestop bij een Duits café in Kawakawa
(2e foto onder). Onderweg naar Rotorua passeren we Matamata. Dit stadje heet tegenwoordig Hobbitton, omdat vlakbij dit plaatsje de filmset is waar de opnamen voor Hobbitton in de film Lord of The Rings. De bewoners van Matamata lijken dit commercieel goed uit te buiten. Charlie vertelt onderweg van alles over het landschap. Het bijzondere heuvellandschap tussen Matamata en Rotorua is namelijk gevormd door een enorme vulkaanuitbarsting. Overal lijken enorme molshopen te liggen, dit zijn echter stukken land die door de uitbarsting uit de krater bij Rotorua zijn weggeslingerd, tientallen kilometers ver. Rond half vijf komen we aan in Rotorua, waar Charlie met de bus een rondleiding geeft. Het hele dorp stinkt naar rotte eieren en op diverse plaatsen komt stoom omhoog. Het mag duidelijk zijn dat we ons in geothermisch actief gebied bevinden. We stoppen even bij Rachel Spring, een warmwaterbron van 212°C, het Rotorua Museum of Art and History (4e foto onder) en het informatiecentrum. Daarna gaan we naar het Alpin Motel waar we zullen overnachten.
Aan het begin van de avond worden we opgehaald voor een bezoek aan Tamaki Maori Village en de Tamaki Heritage Experience, kort gezegd een maorishow. Het is bedoeling dat de mensen in onze bus, net als die in andere bussen, een leider kiezen die aan de maori's zal duidelijk maken dat we in vrede komen. In onze bus wordt kamergenoot Hans als Chief gekozen. Verder leren we enkele woorden in de maori-taal, zoals "kia -ora" dat welkom betekent. Bij aankomst moeten we in een halve kring wachten op de maorikrijgers voor een welkomstceremonie, waarbij de maori's indrukwekkende dansen en toch wel intimiderende gebaren maken naar met name de Chiefs (1e en 2e foto onder). Er is de gelegenheid in een dorpje rond te kijken waar de maori's diverse handvaardigheden demonstreren (foto 3 -5 onder). Na een tijdje gaan we naar een maori gemeenschapshuis waar in een show de geschiedenis van de maori's in Nieuw-Zeeland (Aotearoa) wordt uitgebeeld en de maori's dansen en zingen (foto 6 -8 onder). Tenslotte is het tijd voor de hangi. Dat is de traditionele vorm van koken door de maori's, waarbij het voedsel wordt gekookt tussen hete stenen onder de grond (wel in folie). Er is een enorm buffet en genoeg te eten voor iedereen. Aan het einde van de avond worden we met de bus en een knettergekke maori-chauffeuse teruggebracht naar het motel. In de bus moeten we zingen per nationaliteit en daardoor zijn we terug voor we er erg in hebben, ondanks dat we de laatste rotonde zeker 50x gemaakt hebben.
Op 19 november maak ik met ruim de helft van onze Djoser-groep een "eco-wandeling met bezoek aan natuurlijke hot pools". Met twee busjes worden we opgehaald bij het motel en vervolgens rijden we in ongeveer drie kwartier naar Whirinaki rainforest. Whirinaki Forest Park is een reservaat met (niet-tropisch) regenwoud en is niet alleen het meest bekende bosgebied van Nieuw-Zeeland, maar ook uniek ter wereld. Dat komt door de oude en reusachtige bomen, de gigantische podocarpen zoals de kauri, die hier gevonden worden. Het mooiste zie je dat natuurlijk tijdens een wandeling met gids, zoals de onze. De wandeling wordt begeleid door twee maori-gidsen die alles vertellen over het bos, het medicinale gebruik van diverse bomen en planten of het gebruik daarvan in voeding. Voor vertrek zetten de gidsen een soort van buffet neer waar broodjes voor de lunch klaargemaakt kunnen worden (2e foto onder). Daarna is het tijd voor de maori-groet met de gidsen: neus tegen neus en "kia -ora" zeggen dus. Even later beginnen we met de wandeling. Met name aan het begin, gaat de wandeling door bos langs prachtige boomvarens, die een soort woud van parasols lijken te vormen (3e foto onder). Het is een vrij lichte wandeling van nog geen 10 kilometer, maar de wandeling is daar niet minder mooi om, zeker niet met de uitleg van de gidsen (4e foto onder).
Even verderop zien we ook de woudreuzen waar het bos bekend om staat (2e foto boven). Het bos waar we door heen lopen is gewoon bijzonder mooi: de begroeide bomen (5e foto boven, 1e en 2e onder), de woudreuzen, de watervallen (3e foto onder) en riviertjes, alle kleuren groen, te veel om op te noemen. Na de wandeling die eigenlijk veel te kort duurt, rijden we verder naar Waikite valley en stoppen
bij de Waikite Valley Thermal Pools om even heerlijk te ontspannen in het "medicinale" water van de geothermische bronnen hier. Het water van de Te Manaroa bron wordt hier opgevangen en over een serie trappen gestuurd om af te koelen (5e foto onder). De warme baden wisselen in temperatuur van 35° tot 40°C. Het is dus heerlijk relaxen zo en dan is het ook nog van dat geweldig mooie weer. Al veel te snel moeten we weer terug naar Rotorua. In de avond eet ik voor het eerst Japans buiten Japan : we eten met een groepje bij Mr. Yakitori en dat smaakte eigenlijk naar meer ....
De volgende dag, 20 november , vertrekken we op tijd want we hebben nog een drukke dag voor de boeg. We kunnen echter natuurlijk niet het gebied rond Rotorua verlaten zonder iets gezien te hebben van de geothermische verschijnselen in dit gebied. Het kleurrijkste, grootste en meest gevarieerde gebied waar dit kan, is bij het plaatsje Wai-O -Tapu in het Wai-O -Tapu Thermal Wonderland. Het betreft hier een geothermisch gebied van maar liefst 18 vierkante kilometer vol met kraters, kokende modderpoelen, fumarolen. Alles stoomt en bubbelt hier en de verschillende elementen die hier naar boven komen, geven een enorme verscheidenheid aan kleuren. Het lijkt op wat ik zag in het Kraflagebied in IJsland , alleen dit gebied is gevarieerder en zoveel groter. We maakten een rondwandeling van ruim een uur door dit prachtige gebied. Op de 1e twee foto's onder is een kokende modderpoel te zien die eigenlijk nog buiten het bezoekersgebied ligt. Het enorme gat in de grond met gele en groene kleuren (3e foto onder) wordt Devil's Home genoemd. Het is een ingestorte krater die zijn kleuren dankt aan gesublimeerde vulkanische dampen. De Thunder Crater met zijn stomende water (4e foto onder) is ook een ingestorte krater. De kleuren bij het Artist's Palette op de 5e foto worden veroorzaakt door mineralen uit het water uit de Champagne Pool op de achtergrond van dezelfde foto. Het gaat hier om mineralen als goud, zilver, kwik, zwavel, thallium, ijzer, mangaan en antimoon.
Via een vlonder kun je over de modder naar de Champagnepool lopen (1e foto onder). Onder en links naast die vlonder bevindt zich dan Primrose Terrace, terrassen van sinter. Sinter is een mengsel van neerslagen van metaalverbindingen die aan elkaar vast bakken, soort ertsen. Deze sinter bevat veel silicaat, die overblijft als het water uit water van de Champagne Pool verdampt. Ook interessant om te zien is de Frying Pan Flat, een eruptiegebied met hete bronnen (3e foto onder). Veel mooie kleuren bevat de Bridal Veil Falls (vrij vertaald: de bruidssluier-waterval). De prachtige kleuren hier worden behalve door mineralen ook veroorzaakt door micro -organismen. De Devil's Bath is de poëtische naam van de gifgroene poel (5e foto onder) aan het einde van de wandeling, bestaande uit water met veel zwavel en ijzerzouten.
Taupo Rond lunchtijd wordt een stop gemaakt bij het dorpje Taupo waar we worden losgelaten. Taupo ligt aan de noordkant van Lake Taupo, het grootste meer van Nieuw-Zeeland met een oppervlakte van maar liefst 619 vierkante kilometer. Het meer werd gevormd door een enorme vulkanische explosie rond het jaar 186. Taupo ligt in de zogeheten Taupo Volcanic Zone, dat de meest actieve is van de vijf vulkanische regio's op het Noordereiland. De Taupo Volcanic Zone bestaat nu uit drie actieve vulkanen en twee van de meest productieve calderavulkanen ter wereld. Caldera's zijn ineenstortingen van het grondoppervlak door een eruptie van een magmakamer. Lake Taupo is dus gevormd doordat al het materiaal daar is weggeblazen door een eruptie, waardoor het grondoppervlak in het gat is verdwenen. Dit soort dingen vind ik persoonlijk geweldig interessant, maar als je er loopt is het met name een mooi blauw meer (1e en 2e foto onder). Na onze lunchstop gaan we naar het Wairakei Park met de Huka Falls. Op deze plaats stroomt de Waikato rivier (3e foto), die vanuit Lake Taupo komt, door een nauwe rotsspleet en valt dan 11 meter onlaag met veel schuim bij de Huka Falls (5e foto). Huka betekent dan ook schuim.
Vanaf de Huka Falls loopt een mooie wandeling in de richting van Taupo door Wairakei Park langs de Waikato rivier. Deze wandeling duurde ruim een half uur en ging door een geweldig mooi stukje natuur. Vooral de speciale kleur van het water valt op (foto 1 onder), maar ook de vegetatie aan de kanten valt op en is heel mooi (foto 2 en 3 onder). Het helpt natuurlijk ook dat het alweer van dat prachtige weer is. Na de wandeling gaan we Rita ophalen die het als enige van de groep aandurfde een sky-dive, een vrije val vanuit een vliegtuig, te maken boven Taupo. Ze is geweldig enthousiast en we kijken met zijn allen de dvd die van haar sprong gemaakt is. Daarna vertrekken we naar de locatie voor onze overnachting. De Discovery Lodge ligt eenzaam midden in de bergen van Tongariro Nationaal Park met geweldig uitzicht. De Nederlandse eigenaren verzorgen hier een barbecue voor ons die we ons goed laten smaken, genietend van het
uitzicht want de toppen van de vulkanen van Tongariro Nationaal Park komen langzaam uit de wolken bij zonsondergang. Het zijn Mount Ruapehu (foto 4 onder) en Mount Ngauruhoe (foto 5). De laatste figureerde als Mount Doom in de film Lord of the Rings en met de kleuren van de zonsondergang zoals op de foto rechtsonder is het niet moeilijk de filmbeelden voor je te halen.
Tongariro Crossing Deze vrijdag 21 november werd met stip de mooiste dag van deze reis door Nieuw-Zeeland. We vertrokken al om 5:30u vanaf de Discovery Lodge met de shuttle bus naar het beginpunt van de Tongariro Crossing , een dagwandeling die door mijn reisgids de mooiste wandeling van Nieuw -Zeeland wordt genoemd. De reden dat we zo vroeg vertrokken is dat de Tongariro Crossing enorm populair is en dat op latere tijdstippen busladingen toeristen aankomen vanuit Taupo om deze wandeling te gaan maken. Ik ben heel bij dat de chauffeur dit zo voorstelde, want nu hadden we deze schitterende wandeling het gebied bijna voor ons alleen. Waarom is deze wandeling dan zo bijzonder? Tongariro National Park is een 7600 vierkante kilometer groot nationaal park met daarin drie actieve vulkanen: Mount Ruapehu (2797 m.), Mount Ngauruhoe (2290 m.) en Mount Tongariro (1968 m.). De hoogste berg, de vulkaan Ruapehu is permanent bedekt met sneeuw en heeft maar liefst zeven gletsjers. Het is de hoogste berg van het Noordereiland en de vulkaan was in 1996 voor het laatst actief. Tongariro National Park was het eerste park dat dubbel op de lijst met Werelderfgoederen van UNESCO voorkomt, namelijk vanwege de prachtige natuur en vanwege de culturele en spirituele waarde voor de maori's. Gestolde lava, kraters, sneeuwvelden, hete bronnen, fel gekleurde meren: het komt hier allemaal voor. Om ongeveer kwart voor zes begonnen we onze wandeling bij Mangatetepopo Road End, nog ruim zeven uur te gaan. Ik maak het grootste gedeelte van de wandeling met Désirée, Geri, Hans en Joost en later voegen ook Els en Robert zich daarbij. Het is een gezellig groepje en samen genieten we van de fantastische mooie wandeling.
Het landschap begint vrij desolaat als een soort pampas met alleen gras en lage begroeiing (1e foto boven). Langzaam komt de zon op, maar de wandeling gaat dan nog in de schaduw van de bergen. Wel schijnt de zon al op de met sneeuw bedekte toppen (2e foto boven). Tijdens de eerste klim wordt het warmer, het uitzicht mooier en komt het lavalandschap steeds meer in de zon te liggen (3e foto onder). Er groeien dan al bijna geen planten meer door een combinatie van lava en de grote temperatuurverschillen die hier kunnen optreden: de zwarte lava absorbeert heel veel warmte. Na een tijdje zien we de eerste sneeuw (4e en 5e foto boven). Al is het nu dan geweldig mooi weer en warm, in andere reisverslagen heb ik gelezen dat het hier al ijzig koud kan zijn. Het advies van de chauffeur was dan ook: "Dress like an onion" (in lagen), zodat je je kan aanpassen. Na de eerste klim komt de wandeling terecht in het Mangatepopo Saddle (foto's onder), een zadel tussen de bergen Mount Ngauruhoe en Tongariro. Ook hier ligt sneeuw die prachtig afsteekt tegen de bijna zwarte lava.
Inmiddels volgt een tweede klim, steiler dan de eerste. Deze gaat eerst over de rand van het Mangatepopo Saddle, zodat we een goed overzicht hebben (1e foto linksboven). Daarna gaat de wandeling langs de rand van de Red Crater of de rode krater (foto 2 -4 boven), die heel mooi gekleurd is door de metalen die met lava uit de aarde omhoog zijn gekomen. Kijk bijvoorbeeld hoe de rode kleuren op de 4e foto boven afsteken tegen de sneeuw van de bergpiek op de achtergrond. Geweldig! Als we het hoogste punt van de wandeling bereikt hebben, de top van de Red Crater op 1886 meter, zijn we even sprakeloos door het verbluffend mooi uitzicht aan de andere kant (foto 5 boven, foto 1-4 onder). Je ziet hier een soort hoogvlakte, de Central Crater, gedeeltelijk gevuld met sneeuw waarin een aantal explosiekraters die gevuld zijn met heel fel gekleurd blauwgroen water. Die felle kleur komt uiteraard door mineralen die in dit thermische gebied uit de aarde omhoog zijn gekomen. Na het maken van de nodige foto's, volgt een steile afdaling in de krater (foto 4 en 5 onder), die enigszins lastig is door alle losse kiezels.
Ook van dichtbij zitten de meren en de kraterrand vol met verrassende kleuren (1e foto boven). Door de Central Crater lopen we verder door de sneeuw (foto 2 -4 boven), terwijl we blijven genieten van dit prachtige landschap. Als we op de rand van de krater aankomen, is er nog één keer de mogelijkheid over de krater uit te kijken (5e foto boven) en dan begint de afdaling. Tijdens de afdaling heeft men zicht over Lake Taupo en zijn omgeving (foto 1 en 2 onder) en passeert men de Ketetahi Hot Springs waar we niet dichtbij kunnen komen, maar wel op diverse plaatsen de stoom van zien opstijgen (3e foto onder). De Ketetahi Hot Springs is een privé-gebied met fumarolen, hete bronnen en modderpoelen. Bij de Ketetahi-hut eten we de laatste meegebrachte broodjes op (foto 4 onder), genietend van de zon die eigenlijk best heet begint te worden, al is het dan nog voor twaalf uur in de middag. Het verdere stuk (5e foto onder) is nog steeds heel mooi maar erg warm en een beetje lang en eentonig. Pas tijdens het laatste gedeelte van de wandeling wordt de vegetatie steeds hoger tot we door een mooi bos langs een riviertje lopen en uiteindelijk aankomen bij het Ketetahi Roadend waar de bus op ons wacht. Volgens de GPS van Annie en Laurens hebben we dan 20.8 kilometer gelopen en ze waren allemaal schitterend. We hebben ook wel ontzettend veel geluk gehad met het weer. Al met al was het mijn mooiste wandeling tot nu toe!
Napier Na de Tongariro Crossing rijden we met de bus verder richting het noordoosten. Onze bestemming is Napier. Langs de snelweg 5 die ons van Taupo naar de oostkust brengt, maken we een stop bij de Waipunga Falls en de Waiarua Fall. De Waipunga Falls (foto 1 onder) zijn drie parallelle watervallen van ongeveer 40 meter hoog in de Waipunga rivier, een zijrivier van de Mohaka rivier. Het gebied rond de watervallen, maar eigenlijk de hele route van Taupo naar Napier, is weer prachtig geel door de brem die overal staat te bloeien (foto 2-4). Aan het einde van de middag komen we aan in Napier. We zitten in het art -deco Masonic hotel en dat blijkt een groot balkon te hebben op de eerste verdieping (5e foto onder) die uitkijkt over de Grote Oceaan en waar je heel mooi kunt zitten en wijn drinken. Dat komt goed uit, want we hebben twee jarige Belgen vandaag, Rita en Chris, die op dezelfde dag jarig zijn en ook nog eens even oud blijken te worden. Rita heeft vandaag voor wijn en chips gezorgd om haar verjaardag te vieren. (Chris zal dat een dag later doen). We eten daarna omdat dit de laatste avond is dat Charlie er bij kan zijn, gezellig met de hele groep bij een steakhouse in de buurt van het hotel.
Hoewel het grootste gedeelte van de groep op de ochtend van deze zaterdag 22 november rustig aan doet, maak ik met Astrid, Rita, Joost, Chris, Rosita en Jolanthe de Gannet safari naar Cape Kidnappers. Cape Kidnappers is een sikkelvormige baai met een uitstekende kaap zo'n 30 kilometer van Napier vandaan. Zijn naam dankt Cape Kidnappers aan kapitein Hook die de kaap zo noemde nadat maori's probeerden zijn tolk te ontvoeren. Het meest bijzonder is Cape Kidnappers echter door de duizenden jan-van-genten die hier door broeden. Met een busje werden we opgehaald bij het hotel en vervolgens met een busje naar Cape Kidnappers Gannet Reserve gebracht, De route gaat eerst met name langs wijngaarden, daarna door landschap waar bijna geen mensen wonen, maar des te meer schapen. Het is een mooi stukje natuurgebied met een interessante geologie, waarover de chauffeur/gids van alles vertelt. Onderweg wordt een stop gemaakt op de top van de steile kliffen die uitkijken over Hawke's Bay. Na ongeveer een uur komen we aan bij het hoogtepunt van deze safari: een jan-van-genten kolonie boven op de klif bij Cape Kidnappers. Enorme aantallen jan-van-genten zitten hier te broeden, komen onhandig aanvliegen of vertrekken richting zee om voedsel te zoeken (foto 3-5 onder). Het gaat hier om de "Australasian gannet" die behoort tot de familie van de pelikaanachtigen. De vogels hebben een prachtig getekende kop met zwart rond de ogen en een gouden kroon. Hun spanwijdte gaat tot wel 180 centimeter.
Er zitten drie kolonies bij Cape Kidnappers: de Saddle kolonie (2e foto onder), de Black Reef kolonie (3e foto onder) en de Plateaukolonie. Alleen de laatste is toegankelijk voor publiek en dit is dus de kolonie waar wij waren. Beneden ons waren de andere twee kolonies te zien. Over het totaal aantal jan -van-genten hier heb ik verschillende getallen gezien van circa 4000 (chauffeur), 6500 (Department of Conservation) tot 20000 (folder Gannet safari's), het zijn er in elk geval te veel om te tellen. Het is ook een prachtig gezicht om de vogels te zien, zeker nu ze zaten te broeden of jongen hadden en om de beurten voedsel gingen halen. Bij terugkomst van zee vindt er een grappig soort welkomstceremonie plaats tussen de twee vogels in een "stelletje". De vogels broeden met name van juli tot oktober en dan is er geen toegang. Ook nu half november zaten er echter nog diverse vogels te broeden (7e foto onder) en verschillende vogels hadden een jong (8e foto onder)
Rond de middag waren we weer terug in Napier. Na de lunch ga ik met Joost het stadje Napier bekijken, want dat is volgens de reisgidsen nogal bijzonder vanwege zijn art -deco. De stad Napier is op 3 februari 1931 door een aardbeving met een kracht van 7.8 op de schaal van Richter en de daarop volgende brand grotendeels verwoest. Al in 1933 was een groot deel van de stad echter al weer herbouwd, robuuster en moderner. Op dat moment was de art-decostijl heel erg populair en daarom is het centrum van Napier bijna helemaal in deze stijl gebouwd. Art-deco is een decoratieve stijl die erg in was aan het begin van de 20e eeuw, een periode van technologie ontwikkeling, emancipatie en het overboord gooien van conventies. Dit uit zich in geometrische, hoekige vormen, gebruik van symbolen en macht en tekenen van een nieuwe periode (dansende vrouwen, rijzende zon). Ons eigen hotel was ook een voorbeeld van de art-decostijl (1e foto onder). Door Napier, bijgenaamd Art Deco City , zijn diverse wandeltochten uitgezet. Joost en ik maakten onze eigen tour en die duurde vrij kort, omdat we het eigenlijk al na een half uur gezien hadden. Het leek ons beter ons maar bij Hans en zijn vrouwen (Désirée, Geri, Els, Sylvia) te voegen die al in de Ocean Spa zaten. De Ocean Spa is een openlucht zwembaden - en spacomplex op enkele minuten afstand van ons hotel en met uitzicht op de Grote Oceaan bij Hawke's Bay. Er was zelfs een bad om baantjes te trekken, wat ik normaal wekelijks doe dus dat was wel even lekker. Het was echter ook heel relaxed om in de stoomkamer of de hete spa's te zitten. Helemaal uitgerust zijn we tenslotte 's avonds met de gebruikelijke eetgroep Indiaas gaan eten en dat was superlekker (ja, alweer). Daarna zijn we nog even wat gaan drinken in de Irish Pub onder het hotel, waar de NieuwZeelanders zeer aandachtig en fanatiek een rugbywedstrijd van de All-Blacks tegen Australië aan het volgen waren.
Wellington Al om half acht vertrekken we vanuit Napier. Chauffeur Charlie wil op tijd in Wellington zijn, want dan begint zijn anderhalve vrije dag voordat hij een groep van Djoser Duitsland in Auckland moet ophalen. De route gaat door de bergen van de Rimutaka Range en een groot deel van de rit rijden we door zo goed als onbewoond gebied met de prachtige wouden van Rimutaka Forest . De pas Rimutaka Crossing (1e foto onder) is één van de plaatsen waar een korte fotostop wordt gemaakt. Rond het middaguur komen we aan in de hoofdstad van Nieuw-Zeeland, Wellington. Na het inchecken bij het Comfort Hotel moeten we afscheid nemen van chauffeur Charlie (en van de bus). Het hotel ligt direct aan Cuba Street, de belangrijkste winkelstraat van de stad, en daar hebben dus eerst een late lunch. Daarna lopen we door het centrum richting de Wellington Cable Car. Dit is een soort van tram (2e foto onder) die de buitenwijken hoger op de helling met de stad verbindt. Bij de eindhalte van de kabelbaan, bij het Carter Observatory heb je een mooi uitzicht over de stad Wellington (foto 3 -5 onder).
Vanaf de halte boven aan de kabelbaan loop ik omlaag richting de botanische tuin. De Wellington Botanic Garden is wat mij betreft meer een park dan een botanische tuin. Deze tuin uit 1868 is een combinatie van inheems bos, aangeplante coniferen en een verzameling planten (foto's onder) verspreid over ongeveer 25 hectares. Er is onder andere een begoniakas, een boomhuis, een aantal vijvers. Het mooiste onderdeel is de Lady Norwood Rose Garden (foto 5 onder), een bekroonde rozentuin met 110 bloembedden van traditionele en nieuwe rozensoorten. Terug beneden in de stad loop ik langs het Harbourfront, het gebied aan de haven van Wellington. Het Civic Square is het grote plein dat het hart van het culturele leven vormt in Wellington. Aan dit plein liggen de bibliotheek, het toeristencentrum, de belangrijkste concertpodia en de Art Gallery. Boven het Civic Square, voor de Art Gallery, zweeft een varensculptuur in de lucht (7e foto onder). Bij het Civic Square is ook de zogenaamde City -to -Sea Bridge te zien met Pacifisch houtsnijwerk (8e foto).
Even verderop ligt Museum of New Zealand, het Te Papa Tongarewa, dat ik de volgende ochtend bezoek met Hans en Els. Dit nationale museum vertelt de geschiedenis van de verschillende culturen. Er is ook een afdeling die ingaat op de Nieuw -Zeelandse flora en fauna. Hier zien we dan toch nog een kiwi (1e foto onder), een opgezette weliswaar, maar toch. De verzameling van het Te Papa omvat ook een maori gemeenschapshuis (foto 2 en 3 onder). Het museum is enorm groot en er is veel te zien, maar het valt ons wat tegen. Verder is er in Wellington echter ook niet veel te doen. Pas aan het begin van de middag stappen we op de ferry (4e foto onder) die ons in ongeveer vier uur van Wellington op het Noordereiland naar Picton op het Zuidereiland (5e foto onder) zal brengen. Ons verblijf op het Noordereiland zit er daarmee op en we zijn benieuwd naar het Zuidereiland dat nog mooier zou zijn (en waar we beginnen met gigantisch noodweer).
Abel Tasman National Park Als we in Picton van de ferry afkomen, stortregent het dat het niet normaal meer is. Gary, onze chauffeur en reisbegeleider voor het Zuidereiland die ons staat op te wachten, vertelt dat het onderweg naar Nelson alleen maar erger zal worden. Op een gegeven moment stopt hij zelfs om te vragen of de weg naar Nelson nog open is. Die is nog een open, maar een dag later zullen we horen dat de weg een half uur nadat wij erdoor gekomen zijn, gesloten werd omdat er teveel puin uit de bergen op de weg terecht is gekomen. Het landschap onderweg staat aan beide kanten van de weg soms ook helemaal onder water en diverse keren is een weghelft onbruikbaar. Maar goed, we komen uiteindelijk aan in Nelson, waar we langs de supermarkt gaan en rond acht uur bij de Beachcomber Motor Inn arriveren, waar wij twee nachten zullen blijven. Met een groot deel van de groep ga ik nog snel eten bij restaurant Smugglers om de hoek, vis met een heerlijke wijn uit een wijngaard tien kilometer verderop. Zoals we nog veel meer zullen gaan merken, blijkt het gebied rond Nelson verantwoordelijk te zijn voor bijzonder lekkere wijnen.
De volgende dag is het weer het zonnige weer met een stralende blauwe lucht, dat we zo langzamerhand bijna gewend zijn. Een heel verschil met de vorige dag. Gelukkig maar, want voor vandaag staat een dagexcursie naar het Abel Tasman National Park op het programma. Abel Tasman is met 225 vierkante kilometer het kleinste nationale park van Nieuw -Zeeland. Het park dankt zijn naam aan het feit dat Abel Tasman op deze plaats als eerste Europeaan aan land kwam in Nieuw-Zeeland. Het park staat met name bekend om de goudgele stranden, de prachtige kustlijn, natuurlijk bos en een uitzonderlijk zacht klimaat. Je kunt hier prachtig wandelen langs de kust en dat was wat wij gingen doen. Er was een keuze uit twee wandelingen, een kortere en een langere, beide over een gedeelte van de "Coastal Track". In beide gevallen worden we eerst met een boot een eind weggebracht naar het strand waar de wandeling zal beginnen. Bij Kaiteriti stappen we op de Explorer (2e foto boven) om een eind het nationale park in te varen. Onderweg passeren we de granieten Split Apple Rock (3e foto boven) en zien de prachtige kust (foto's rechtsboven en linksonder).
Onderweg stopt de boot als mensen worden afgezet bij de diverse stranden voor andere activiteiten (2e foto boven). Bij Medland's Beach worden de Djoser -reisgenoten voor de korte wandeling met een speedbootje naar het strand gebracht (4e foto boven). De lange wandeling begint een strand verder bij Onetahuti (5e foto boven). Rond half twaalf begin ik met acht reisgenoten aan het wandelgedeelte van de "Seals Bush n Beach" tour door Abel Tasman nationaal park . De wandeling gaat door prachtig bos (5e foto onder), waarbij we regelmatig een doorkijkje krijgen op de goudgele stranden en de blauwe zee. Het lijkt een beetje op één van de wandelingen die ik op Borneo deed.
De wandeling gaat van Tonga Beach bij Onetahuti via onder andere Medland Beach (1e foto onder), waar de korte wandeling begon, langs de Cascade Falls en Falls river en dan over de Swing Bridge (3e foto onder). Deze toch wel spectaculaire hangbrug gaat over de Falls river (4e foto onder, genomen vanaf de brug). Er mogen maar vijf mensen tegelijk op en dan wiebelt hij nog een beetje, dus dat is wel leuk. Na de Swing Bridge gaat de wandeling verder door de prachtig natuur en langs de uitgestrekte stranden tot we aankomen bij Torrent Bay (7e en 8e foto onder). Liever had ik nog door gelopen, maar dit is de plaats waar een bootje ons op zal komen halen. We moeten meters door het water waden, want het strand loopt hier echt heel langzaam op en het bootje kan dus niet dichtbij komen. Met enorme vaart scheert het bootje dan laag over het water terug naar Kaiterihiti waar we met een biertje wachten tot de andere groep terugkomt. Het is alweer laat als we terugkomen bij het motel. Met een klein groepje ga ik dan nog wat eten bij de pizzeria Hot Rock vlakbij het motel die echt geweldige pizza's blijken te hebben. Zoals Joost opmerkt: Het lijkt wel of je hier in Nieuw-Zeeland gewoon nooit slecht kunt eten! Het is altijd geweldig lekker!
Onderweg naar Greymouth, Cape Foulwind We vertrekken op de ochtend van 26 november op tijd en zonder ontbijt, want we moeten wat kilometers maken. Ontbijt hebben we onderweg bij de tweede stop. De eerste stop is namelijk een fotostop bij Hawk's Crag bij Kilkenny Lookout (1e foto onder). Het gaat hier om het smalste stukje snelweg van Nieuw-Zeeland. Snelweg 6 heeft hier niet alleen slechts één rijbaan, maar die ene rijbaan is ook nog uitgehouwen in de rotsen en heeft allemaal blinde bochten. Daar zal dus niet iedere chauffeur blij van worden. Het is wel weer een mooi stukje landschap (2e foto onder). Aan het einde van de ochtend maken we een stop bij Cape Foulwind. Cape Foulwind ligt aan de westkust van het Zuidereiland in de buurt van Westport aan de Tasmanzee. De kust bestaat hier uit mooie rotskliffen en zandstranden (foto's rechtsonder).
Bij Cape Foulwind aan de rand van Tauranga Bay houdt zich ook een kolonie pelsrobben oftewel Nieuw-Zeelandse zeeberen op, die rusten op de rotsen. Via een wandelweg over de klif zijn deze van vrij dichtbij te bekijken. In eerste instantie lijken er alleen maar stenen te liggen, maar bij beter kijken zijn er steeds meer pelsrobben te zien. Omdat het nu lente is zijn er ook jongen te zien die bruiner van kleur zijn. De pelsrobben zijn kleiner dan de zeehonden in Nederland, hebben oortjes en een dikke vacht (vandaar de naam "pels"robben). De mannetjes kunnen tot wel vijf maal groter zijn dan de vrouwtjes. Vroeger werd op deze dieren gejaagd, maar nu zijn ze in Nieuw -Zeeland beschermd. Van bovenaf zagen en fotografeerden wij diverse pelsrobben, zoals te zien op de foto's hieronder.
Punakaiki Na een stop van ongeveer een rijden we verder van Cape Foulwind naar Punakaiki. Het is geen straf om in de bus te zitten, want het uitzicht op snelweg 6 vanuit de bus is bijzonder. We rijden langs de prachtige westkust van het Zuidereiland met prachtige bossen, rotskliffen, brede stranden en een heel mooie branding. Gelukkig stoppen we ook nog een keer om foto's te maken, want uit de bus wil dat niet zo lukken, ook omdat we daarvoor aan de verkeerde kant van de weg rijden. (De kust is uiteraard rechts en in Nieuw-Zeeland rijdt men links.) De stop is bij Irimahuwhero Lookout, een uitzichtpunt vlak voor Punakaiki in Paparoa National Park met vergezichten over de
spectaculaire West Coast kustlijn. Irimahuwhero betekent "plaats van het hangende rode haar" en is zo genoemd door de maori's vanwege een bepaalde boom met rode bloemen in de zomer. De maori's gebruikten hier trouwens ladders van vlas om via de kliffen bij het strand te komen! Hoe dan ook het uitzicht hier is schitterend.
Het beroemdste landschap binnen Paparoa National Park is bij de "Pancake Rocks ' bij het kustplaatsje Punakaiki . Dit is waar wij stopten voor een lange lunchstop om pancakes te eten, maar nog meer om de indrukwekkende rotsen hier te zien. Het gebied van Paparoa National park werd in 1987 nationaal park om de kalksteen landschappen te beschermen. Kalksteen en erosie maakten hier bizarre vormen in het landschap en het duidelijkst is dat bij Punakaiki. Eeuwen van bezinken van kalkrijke dode zeedieren afgewisseld met perioden van bezinken van klei en modder gaven de zeebodem een gelaagde structuur. Aardbevingen zorgden er vervolgens voor dat deze zeebodem boven de zeespiegel kwam te liggen. Zee, wind en regen etsten vervolgens de zachte lagen weg. Dit heeft geleid tot rotsen die lijken op stapels (Engelse) pancakes (=kleine dikke pannenkoeken). Ook de vegetatie rond de Pancake Rocks is trouwens de moeite van het bezoek waard (foto 1 en 2 onder). Waar het echter om gaat zijn de structuren in de rotsen (foto's onder).
Behalve de mooi geërodeerde rotsen (foto 1 en 2 onder) is er meer te zien: Als gevolg van de erosie door koolzuurhoudend water zijn diverse onderaardse holtes in de rotsen ontstaan. Bij een hoog water en een wilde zee, stromen de golven onder hoge druk naar binnen en worden de holtes zogenaamde "blowholes" (spuitgaten) waar het water met wolken stuifwater omhoog wordt geperst. Wat ontstaat zijn dus soort geisers van oceaanwater. Op het moment van ons verblijf was de oceaan niet bijzonder wild, dus het meest spectaculaire dat wij konden zien van deze blowholes is dat wat op de 3e foto onder te zien is. Na ongeveer anderhalf uur bij Punakaiki rijden we verder naar Greymouth waar we overnachten in Revingtons Hotel . Greymouth is de grootste stad aan de Westkust, maar er is werkelijk niets te doen. Met Hans maakte ik een "stadswandeling" en al na 10 minuten hadden we het gezien. Maar goed, wat heb je meer nodig voor een overnachting dan een hotelkamer, een restaurant en een bar?
Heliwalk Fox Glacier Eerder in dit reisverslag noemde ik de Tongariro Crossing het mooiste onderdeel van de vakantie; welnu, hier volgt het op één na mooiste en meest spectaculaire onderdeel. Voor vandaag staat voor mij op het programma een superspectaculaire heli-hike op de Fox Glacier. Toen ik de reis boekte, wist ik al dat ik deze (dure) excursie wilde doen. Al vroeg in de ochtend van deze 27e november vertrekken we zonder ontbijt richting Fox Glacier. We stoppen we in het plaatsje Hokitika voor ontbijt en voor de mogelijkheid te winkelen in een jade fabriek die heel toevallig aan de overkant ligt en juist open gaat. Nieuw-Zeelandse jade of Greenstone is een silicaat van calcium en magnesium en heeft groene kleuren van donker tot heel licht. Het is bijzonder mooi mineraal maar ook duur. Er worden echt heel mooie sculpturen van gemaakt. Na het ontbijt rijden we snel verder naar Fox Glacier. De Franz Joseph gletsjer waar we eigenlijk ook zouden stoppen, slaan we over met een goede reden: Door het noodweer van vier dagen geleden zijn alle wandelpaden naar Fox Glacier weggespoeld en is de gletsjer alleen met de helikopter bereikbaar. Dat betekent dat extra veel mensen de heli-walk kiezen en dat we eerder zijn ingedeeld dan de bedoeling was. Gelukkig is het weer goed en gaat de Fox Glacier Guiding heli-hike inderdaad door. Rond twaalf uur vertrekken we met 13 man/vrouw naar het helikopterplatform (1e foto onder), terwijl de achterblijvers met de bus naar Lake Matheson gaan om daar te gaan wandelen.
Na een veiligheidsinstructie krijgen we schoenen en sokken en vertrekken richting de helikopters. Na het instappen gaat het richting Fox Glacier. Het is echt geweldig zo van bovenaf de gletsjer te zien en te komen aanvliegen (foto's boven). Op de gletsjer krijgen we ijzers onder en als iedereen is gedropt, beginnen we aan de wandeling over de gletsjer. We hebben weer eens veel geluk met het weer: er staat geen wind en het is bijna warm op het ijs. De gidsen nemen ons mee over de gletsjer naar diepe spleten en bruggen die in het ijs gevormd zijn (foto 1 -5 onder). Het lijkt vanaf de foto's soms misschien wat gevaarlijk, maar dat was het niet en de gids lette ook heel goed op. Het lopen gaat dankzij de ijzers en de instructies eigenlijk best gemakkelijk.
De Fox Glacier is uniek ter wereld omdat hij (zij?) samen met de Franz Joseph gletsjer, de enige gletsjer is die afdaalt van de eeuwige sneeuw naar regenwoud vlakbij de kust. Een andere bijzondere eigenschap van beide gletsjers is dat ze wel tienmaal zo snel gaan als andere gletsjers in de wereld. De gletsjer is maar liefst 13 kilometer lang en het sneeuwgebied (de névé) waar hij uit voortkomt is 36 vierkante kilometer, een enorm gebied dus, wat samen met de vorm van de ondergrond en het klimaat een reden is van de hoge snelheid van Fox Glacier. Gletsjers bestaan uit samengedrukte sneeuw die comprimeren tot een blauwachtig ijs. Het ijsveld dat ontstaat zakt door zijn enorme gewicht langzaam de berg af waardoor diepe spleten worden uitgesleten door de rotsen. Door onevenheden in de bodem komen er spleten in het ijs. Wanneer er zelfs een soort knik in de ondergrond zit, kunnen enorme spleten, grotten en bruggen in het ijs ontstaan en dit is bij Fox Glacier het geval en verklaart onderstaande foto's:
Fox Glacier ligt in het Westland / Tai Poutini National Park dat 1175 vierkante kilometer groot is en zich uitstrekt van de Nieuw-Zeelandse Alpen (met als hoogste punt Mount Cook met 3764 meter) tot de Tasmanzee. Het Tai Poutini National Park is beroemd om zijn hoge bergen tot wel 3500 meter hoog, maar ook om de indrukwekkende gletsjers, het dichte gematigd regenwoud en de prachtige meren. Niet voor niets staat dit gebied op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. In totaal bevat het gebied wel 60 gletsjers waarvan Fox Glacier en Frans Josef de bekendste zijn en die hun oorsprong vinden in de sneeuwvelden van de zuidelijke alpen. Volgens de maori's zijn de gletsjers ontstaan uit de tranen van de mooie Hiehukatere toen haar minnaar Tawe verongelukte nadat zij hem had overgehaald met haar de bergen in het park te beklimmen omdat zij die zo mooi vond. Tja, dat klinkt eigenlijk veel mooier dan dat verhaal van die sneeuwvelden.
Wat een schitterende blauwe kleuren heeft het ijs op de foto's boven toch! Eerdere keren dat ik op een gletsjer was (IJsland, Patagonië ), liep ik er heen vanuit het dal. Je komt dan in het uiteinde van de gletsjer terecht, waar het ijs al vuil is en relatief vlak. Door dat we nu met een helicopter kwamen en midden op de gletsjer afgezet werden, beginnen we juist daar waar de gletsjer op zijn mooist is: schoon blauw ijs met spectaculaire kloven en bruggen. Zo'n heli-walk is echt een fantastische ervaring! Fox Glacier Guiding heeft trouwens een promotiefilmpje op zijn website dat een heel goede indruk geeft van deze "Flying Fox"-helihike.
Helaas komt ook aan mooie dingen een einde en na ruim twee uur op de gletsjer moesten we weer terug naar de plaats waar de helicopter ons weer op zou komen halen. Na een korte helicoptervlucht van ongeveer tien minuten (foto's rechtsboven en onder) staan we dan weer beneden in het dal. In het dorpje beneden is niet veel te doen, maar gelukkig is er een grasveld achter het Fox Glacier Hotel waar wij overnachten. Hier zit ik in de zon met Désirée, Geri, Els, Sylvia, Hans, Joost en Albert en we drinken gezellig de Nieuw Zeelandse wijn die we eerder in de supermarkt gekocht hadden, napratend over de afgelopen dag. Wat kan zo'n vakantie toch mooi zijn!
Op weg naar Queenstown De volgende dag vertrekken we weer vanuit Fox Glacier. We hebben vandaag een flinke reis voor de boeg over State Highway 6, maar we maken ook redelijk vaak een foto- of toiletstop. Voor het ontbijt stoppen we bij The Salmon farm Café, een zalmkwekerij dus. Deze ligt in inheems bos aan de Paringa River Valley en hier neem ik natuurlijk een lekker broodje verse gerookte zalm voor het ontbijt. Daarna vertrekken we weer en (het begint bijna afgezaagd te klinken) de reis gaat door de mooie landschappen van het Zuidereiland (1e en 2e foto). We stoppen onder andere bij de Thunder Creek Falls (3e foto). Dit is een 28 meter hoge waterval in de Haast rivier die uit een spleet in de rotswand stroomt. Dit ligt in al weer een nationaal park dat op de Werelderfgoedlijst staat, het Mount Aspiring National Park, 3500 vierkante kilometer groot. Vanaf de snelweg zijn achter het blauwe water van Lake Wanaka (4e en 5e foto) de bergen en gletsjers te zien van dit prachtige park, dat bestaat uit afgelegen wildernis van bergen, gletsjers, rivieren en alpiene meren.
Het enorm langgerekte en prachtig blauwe Lake Wanaka (1e foto onder) wordt gescheiden van het net zo mooie Lake Hawea (2e en 3e foto onder) door een landengte die "the neck" genoemd wordt en op zijn smalste punt nog geen kilometer breed is. Lake Hawea zou één van de mooiste zuidelijke meren zijn. Het meer is op sommige plaatsen tot bijna 400 meter diep en is een belangrijke bestemming voor watersporters. Voor de lunch stoppen we in het plaatsje Wanaka dat dan weer aan Lake Wanaka ligt. Wanaka is een heel populaire vakantiebestemming omat je hier onder andere prachtig kan wandelen. Na een snelle lunch met pompoensoep maak ik een wandeling langs de oever van dit meer met zijn prachtige omgeving en maak natuurlijk wat foto's (foto 4 en 5 onder). Lake Wanaka is maar liefst 42 kilometer lang en het vierde grote meer van Nieuw-Zeeland. De naam van het meer en het plaatsje verwijst naar een maori-chief die hier leefde.
Na de lunch verlaten we Wanaka en Lake Wanaka (1e foto onder) en rijden richting Queenstown. We stoppen nog bij Jones' Fruit Stall (2e foto onder) voor wat vitamines, vruchtenijs en om de mooie rozentuin (3e foto onder) te zien. Waar we natuurlijk ook stoppen is bij de beroemde Kawarau Bridge waar het bungeejumpen werd uitgevonden. Van onze groep hoeft niemand zo nodig te springen, maar er zijn voldoende anderen die van de 43 meter hoge brug springen en dan zelfs kopje onder gaan in het water van de Kawarau rivier (4e foto onder). Wat mij echter meer aanspreekt is de bijna schilderachtige achtergrond van dit alles. De groenblauwe Kawarau rivier slingert zich door een prachtige rotscanyon in een schitterend landschap (5e foto onder). Tja, dat zie je vast niet als je springt. Aan het einde van de middag komen we aan in Queenstown, dat ligt aan de kust van Lake Wakatipu en het centrum van Nieuw-Zeeland is voor allerlei avontuurlijke buitensporten. We zitten in het Queenstown Lakeview Holiday Park en dat is ongeveer tien minuten lopen naar het centrum van Queenstown waar ik met een groepje van 8 man/vrouw bij Sombrero's echt bijzonder lekker Mexicaans eet die avond.
Queenstown Op deze 29e novemberdag heeft bijna iedereen zijn eigen programma. Mijn dag begint 's ochtends om 9 uur met de Lord of the Rings safari. Met Astrid, Robert, Jolanthe, Annie en Laurens maak ik een offroad safari door de omgeving van Queenstown en dan met name naar een aantal locaties die zijn gebruikt voor het filmen van de "The Lord of the Rings " films. Zoals bekend bevat de filmserie (naast goede filmmuziek) prachtige landschappen die werden opgenomen in Nieuw-Zeeland en met name rond Queenstown. Hier werden bijvoorbeeld de bergketens van The Remarkables gebruikt. Eerste doel van de safari is dan ook naar een uitzichtpunt bij een skiresort waar je een mooi uitzicht over The Remarkables en over Queenstown (1e foto onder) hebt. Daarna brengt chauffeur Adam ons naar de canyon van de Kawarau rivier (2e foto). Hier stonden aan het eind van de eerste film twee levensgrote Pillars of the Kings waar de Fellowship tussendoor voer en waar later Isuldur sterft. We maken ook een stop in Arrowtown (3e foto onder). Dit is één van de best bewaard gebleven goudmijnstadjes in het gebied. In Nieuw -Zeeland is in de loop der tijden redelijk wat goud gevonden en om te bewijzen dat er nog steeds goudschilfers in het water zitten, gaan we wat water zeven in de Shotover rivier en vinden na veel wassen inderdaad enkele kleine schilfers goud. Onderweg gaan we echt "off -road", we gaan dwars door de wildernis en door rivieren (4e foto onder). Op deze plaats is ook een scene uit Lord of the Rings opgenomen: Op de plaats van foto 5 laat Arwen met de zieke Frodo de Zwarte Rijders achter zich door in de rivier een stortvloed op te roepen.
Wat niet direct met de film te maken heeft, maar wel heel mooi is, was Skippers Road door Skippers Canyon (1e foto onder). Dit was de oude weg naar Queenstown, steil op een helling. Diep in het dal loopt de Shotover-rivier die een prachtige canyon heeft gevormd. Rond één uur zij we weer terug bij ons hotel. Ik besluit daarna direct naar het Kiwi and Birdlife Park te gaan dat op vijf minuten lopen van het hotel ligt. Hier zijn kiwi's te zien in verblijven waar dag en nacht worden omgedraaid, kiwi's zijn tenslotte nachtdieren. Ik was er tijdens voedertijd, zodat ze van dichtbij te zien waren. Het zijn heel aparte dieren om te zien met hun lange snavel en zonder vleugels. In het park zitten ook diverse andere vogels die in Nieuw -Zeeland voorkomen zoals parkieten en grote bergpapegaaien, de kea's (3e foto onder)
Halverwege de middag vertrek ik met het leukste gedeelte van de groep (foto linksonder) richting de Shotover-rivier even buiten Queenstown. We gaan met de Shotover-jet door de canyon varen die deze rivier heeft uitgesleten. De jetboten zijn zo gebouwd dat ze bijna geen diepgang hebben en dankzij 2 motoren van 520 pk kunnen ze met een enorme vaart door de canyon gaan. Dit was echt een machtige belevenis. Helemaal leuk werd het als de driver met zijn handen in lucht een draai maakte: dat betekende een twist van 360° in het rond (foto rechtsonder). Het was goed dat we regenjassen aan hadden! In de jetboot zaten twee webcams en daarmee is een filmpje (38 MB) gemaakt voor wie een indruk wil krijgen. Het was in ieder geval ontzettend leuk en ik kan het zeker aanraden. Helaas was het half uur veel te snel voorbij, waarna we weer terug keerden naar Queenstown, waar ik nog wat souvenirs ga zoeken in het centrum van Queenstown.'s Avonds eten we verschrikkelijk lekker bij een Thais restaurant met een groot deel van de Djoser-groep.
De volgende dag is het ontbijt weer onderweg, want ook dit hotel heeft geen ontbijt. We doen dat in de Kingston Tavern bij het Kingston Railway Station. Hier vertrekt de Kingston Flyer, een opgeknapte antieke stoomtrein (foto's onder), gebouwd rond 1925 in Nieuw -Zeeland. De wagons dateren zelfs uit 1898. De Kingston Flyer rijdt in ongeveer een half uur en 14 kilometer naar Fairlight en een aantal van ons maakten die rit dan ook aan boord van de trein. De bus reed met de anderen naar Fairlight om hen op te halen. In Fairlight maakten wij bij de locomotief de onvermijdelijke groepsfoto (rechts onder).
Lake Te Anau & Doubtful Sound Van Kingston rijden we bijna zonder stops naar Te Anau, waar we rond lunchtijd aankomen. Te Anau is min of meer het centrum van Fiordland National Park. Fiordland National Park is een geweldig landschap van vijf grote meren, veertien fjorden met tot wel 1200 hoge rotswanden, naast steile bergen van wel 2750 meter hoogte en heel veel watervallen. Een spectaculair landschap dus en ook dit nationale park is onderdeel van het grote Southwest New Zealand World Heritage Area, dat staat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO.Het is met 21.000 vierkante kilometer ook het grootste nationale park van Nieuw-Zeeland. Te Anau is het beste startpunt om dit gebied te verkennen. Het plaatsje met slechts 1400 inwoners ligt aan de oever van Lake Te Anau, het grootste meer van het Zuidereiland. Te Anau betekent "de grot met een stroom van slingerend water". Deze naam verwijst naar de Te Anau Glowworm Caves die in 1948 werden (her)ontdekt. Het gaat hier om een lang stelsel van kalksteengrotten waardoor een ondergrondse rivier stroomt. In de grotten leven duizenden glimwormen. Het is mogelijk deze grotten te bezoeken en met diverse reisgenoten had ik deze middagexcursie geboekt. Met een catamaran varen we eerst over Lake Te Anau naar de westkust waar de grotten zijn. Met een gids gaan we dan in groepen van twaalf de langgerekte grotten in, die heel mooi zijn. Er is een goed pad aangelegd dat soms wel wat laag is. Aan het einde van de grot gaan we een bootje in en dan gaat het licht uit. In absolute duisternis en stilte wordt het bootje wordt naar de glimwormen getrokken: duizenden lichtjes die glimmen aan het plafond als het betere soort kerstverlichting!
Rond vier uur zijn we weer terug bij Te Anau waar we langs de supermarkt gaan om broodjes voor de volgende dag. Vervolgens drink ik met Els, Sylvia, Joost en Hans wijn op het grasveld voor onze kamer bij het Te Anau Great Lakes Holiday Park. 's Avonds is het ook weer heel gezellig als ik met een aantal andere alleenreizenden eet bij The Ranch. Het wordt niet heel laat, want de volgende dag vertrekken we redelijk vroeg voor een dagexcursie naar Doubtful Sound. Een bus komt ons bij het hotel halen en rijdt dan naar Manapouri. Lake Manapouri is een groot meer waar wel 33 eilanden in liggen. De maori's noemden het Roto -au, het regenmeer, en ook nu begint het te regenen. Heel vreemd is dat niet want in deze omgeving valt bijna 7000 mm regen per jaar, bijna tien keer zoveel als in Nederland. Overigens is dit pas de derde dag van de hele reis dat het zal regenen: over geluk hebben gesproken! Met een boottocht van ongeveer een uur wordt Lake Manapouri overgestoken (foto 1 en 2 onder), waarna een bus ons door het regenwoud over Wilmot Pass brengt naar Deep Cove in het hart van Doubtful Sound. Hier stappen wij op een catamaran voor het vervolg van de excursie door Doubtful Sound .
Bij de ingang van Doubtful Sound vanuit de Tasmanzee ligt een kolonie pelsrobben. Het zijn er ongebruikelijk veel deze dag vertelt de gids. Helaas lukt het door de regen niet om goede foto's te maken van de pelsrobben, net als bij een pinguïnkolonie die daar dichtbij op de rotsen zit. Het gaat namelijk steeds harder regenen en een gedeelte van de jaarlijkse 7600 mm regen in Doubtful Sound valt vandaag. Het geeft dit prachtige fjordenlandschap iets heel mysterieus dat niet op foto valt vast te leggen (maar ik heb het toch geprobeerd, foto 3 -5 onder). Dankzij de regen zijn er nu ook veel meer watervallen (5e foto onder). Er zijn er meer dan honderd; aan alle kanten komt het water van de steile rotsen vallen. Toch vind ik de excursie iets tegen vallen, al komt dat waarschijnlijk met name door de regen. Misschien had ik de andere optie, de excursie naar Milford Sound moeten kiezen? Een Schots stel op de boot vertelt mij dat ze de vorige dag Milford Sound hebben gedaan. Zij vinden Doubtful Sound veel mooier dan de populairdere Milford Sound en anderen beamen het. Gelukkig maar.
Doubtful Sound is na Dusky Sound de grootste fjord van Fiordland National Park en zelfs tien keer zo groot als Milford Sound. Dat komt ook doordat Doubtful Sound drie "armen" heeft, die diep het land in reiken. Hall's Arm (2e foto onder) is er één van. De herkomst van de naam van deze fjord is nogal triviaal: kapitein Cook twijfelde (Engels: to doubt) of er wel voldoende wind in de fjord zou staan om er door te zeilen en te landen. Onze catamaran had geen probleem, maar na zeker twee uur varen, keerden we toch terug naar Deep Cove om weer op de bus te stappen en Wilmot Pass over te steken. Halverwege maken we nog een fotostop bij de Cleve Garth Falls (3e foto) en bij de Manipouri waterkrachtcentrale. Deze elektriciteitscentrale uitgehouwen in de rotsen maakt gebruik van het hoogteverschil tussen Doubtful Sound en Lake Manipouri om elektriciteit op te wekken. We mochten hier even in de machinekamer kijken (4e en 5e foto onder). Daarna namen we de boot terug naar Manipouri en vervolgens de bus naar Te Anau. Al met al was het een vrij lange dag en konden we bij terugkomst direct gaan eten, dit keer bij The Fat Duck, uitgekozen door Désirée en Geri omdat ze hier "chocolate mud cake" als dessert hadden.
Onderweg naar Christchurch Niet eerder moesten we zo vroeg deze reis als op deze dinsdag 2 december. Al voor zes uur rijden we weg voor de lange reis van Te Anau naar Christchurch; het is onze laatste en langste dag in de bus. Gelukkig hebben we onderweg een aantal foto -/toiletstops op wel heel bijzonder mooie locaties. Zo stoppen we op de Lindis Pass (foto 1 -3 onder), een belangrijke verbindingsweg die omhoog klimt door met gras begroeide bergen van de Lindis Conservation Area. De pas ligt op een hoogte van 971 meter in een prachtig landschap. Ook zeker de moeite van een bezoek waard is Lake Pukaki, ook vanwege het overweldigend mooie uitzicht op de Nieuw-Zeelandse alpen. Het meer wordt gevoed vanuit de Tasman-gletsjer en dat verklaart de opvallend blauwe kleur (4e en 5e foto onder). Die wordt veroorzaakt door heel fijne deeltjes die door de gletsjer van de rotsen zijn afgesleten en in het water zweven. Vaak is hier ook Mount Cook te zien, maar die hult zich vandaag in de wolken..
De lunchstop is bij Lake Tekapo met al net zo'n opvallend witblauwe kleur. Dit meer ligt parallel met Lake Pukaki en een ander meer, Lake Ohau. Het meer is 83 vierkante kilometer groot en ligt op zo'n 700 meter hoogte. Het is een populaire plaats voor watersporters. Wat hier echter met name (bij mij) opvalt is het meer van lupinen, die hier staan te bloeien en schitterend afsteken tegen het meer. Lupinen zijn meestal tuinplanten, maar in Nieuw -Zeeland zijn ze ontsnapt naar de wildernis en komen daar in grote getallen voor. Lake Tekapo staat bekend om zijn grote populatie lupinen. Direct na de lunch stoppen we bij de Church of the Good Shepherd die ook aan de oever van Lake Tekapo ligt. Dit is een uit natuursteen en eikenhout opgetrokken kerkje uit 1935 met een raam dat een prachtig uitzicht op Lake Tekapo geeft. We stoppen verder ook nog in Geraldine, waar ze het beste ijs van Nieuw -Zeeland zouden verkopen. Rond zes uur komen we tenslotte aan in Christchurch, waar we afscheid nemen van chauffeur Gary en zijn bus en dan al snel gaan eten in het restaurant bij ons Bealey's Hotel.
Christchurch De volgende dag vertrekt een gedeelte van de groep voor een dagexcursie naar het veel zuidelijker gelegen Kaikoura om daar walvissen te gaan kijken. Zelf heb ik in Zuid -Afrika, IJsland en met name Patagonië al walvissen gezien en heb (onder andere) om deze reden besloten hier niet nu een lange (reis)dag aan te willen besteden. Als ik 's avonds de verhalen hoor over een potvis, een haai, aalscholvers, veel dolfijnen en een wijnproeverij weet ik niet meer zo zeker wat mij nu het meeste zou hebben opgeleverd: de tocht naar Kaikoura of gezellig met Désirée, Geri, Sylvia en Hans naar het centrum van Christchurch. Christchurch is de grootste stad van het Zuidereiland en heeft veel dat aan het koloniale verleden van Nieuw-Zeeland onder de Engelsen doet denken. Na een ontbijt bij Starbucks hebben we in Christchurch allereerst het centrum verkend met de historische Christchurch Tram (1e foto onder) die vertrekt vanaf Cathedral Square. Op Cathedral Square staat de anglicaanse Christ Church Cathedral, gebouwd in neogotische stijl (2e foto onder) tussen 1864 en 1904 door de Engelsen.
Na de tramrit beklommen wij de 134 treden van de kerktoren van Christ Church Cathedral om daar een uitzicht op de stad en het Cathedral Square (4e foto boven) te hebben. Te zien is dan onder andere schaakbord waar altijd wordt gespeeld (rechtsboven). Na deze "klim" wandelden we verder door de stad en passeerden onder andere de Bridge of Remembrance, die de soldaten uit deze regio herdenkt die in de Wereldoorlogen stierven. In de buurt van deze ereboog hadden wij lunch. Na de lunch ging elk zijn eigen gang om te winkelen om souvenirs (of soms kleding) in te kopen. Rond vier uur troffen wij elkaar weer om wat te gaan drinken bij Cathedral Square, waar de "Wizard of Christchurch" (foto 4 onder) aan het orakelen was. 's Avonds was er een afscheidsdiner bij het Coyote Restaurant . Na het eten gaan we nog wat drinken in een bar en dan zit de reis er toch echt op. Veel te snel, want we hebben nog zoveel niet gezien. Het was een mooie reis door een fantastisch mooi land met schitterende natuur en met een hele leuke en gezellige groep!
Einde Om tien uur worden we opgehaald met twee shuttle busjes en naar het vliegveld van Christchurch gebracht. Daar vandaan vliegen we met Air New Zealand naar Auckland. Het lukt mij rechts bij het raampje te zitten waar je tijdens de vlucht een mooi uitzicht over Nieuw -Zeeland zou hebben. Dat klopt inderdaad, al is er wat bewolking, de Nieuw-Zeelandse alpen zijn goed te zien (foto 2 -5 onder). Eenmaal geland op Auckland hebben we nog wat tijd om de laatste Nieuw-Zeelandse dollars uit te geven en dan vliegen we met Malaysian Airlines via Kuala Lumpur naar Amsterdam Schiphol waar we een dag later, op Sinterklaas -ochtend landen en waar we afscheid van de groep nemen. Helaas... Echter, op 28 februari 2009 kwamen we nog eens bij elkaar om alle foto's te bekijken en nog eens na te praten.
