Reisverslag Munrobagging Het is maandagochtend 8 juli 2013, de dag waarop 20 aspirant munrobaggers zich vanuit heel Nederland verzamelen om te beginnen aan dat wat de zomer van 2013 kenmerkt: Munrobaggen in de Schotse Hooglanden! Een maandenlange voorbereiding ging aan deze dag vooraf; er werd materiaal aangeschaft en uitgetest, kennisgemaakt met de reizigers, ervaringen uitgewisseld en uiteraard was daar de fysieke voorbereiding; wie schrok tenslotte niet van de e-mail met het advies ruim van te voren te gaan trainen door het lopen met volle bepakking… En alsof dat nog niet genoeg was, waren er verhalen over een beest van nog geen millimeter groot, maar desondanks de schrik van Schotland: de midge. Toch heeft dit alles niet voor een leegloop van de reis gezorgd en het enthousiasme is tijdens de start onverminderd groot: eindelijk gaat het beginnen! Iets heeft deze mensen doen besluiten om 10 dagen de nationale sport van Schotland te beleven, namelijk het munrobaggen, oftewel: het beklimmen van bergen in Schotland die hoger zijn dan 915 meter, want dat is Munrobagging. Dit verslag geeft woorden aan de ervaringen van hen die in de vroege ochtend van 8 juli 2013, onder de bezielende leiding van twee reisleiders, aan de voorochtend staan van wat later bleek, een onvergetelijke reis. Dag 1 – maandag 8 juli De groep is na twee verschillende opstapplekken op één iemand na compleet en vanaf 9.00uur rijden er twee busjes en één auto richting Calais (Frankrijk). De kennismaking verloopt als een weerzien met oud-reizigers, de meeste mensen hebben elkaar namelijk al ontmoet tijdens de voorontmoeting op 1 juni. Ondanks het goede doorrijden, maar vanwege een verlopen paspoort, missen we de geplande overtocht naar Dover. Gelukkig is de volgende afvaart maar een uur later. Vervolgens varen we ongeveer anderhalf uur, pikken we de laatste deelnemer op en rijden we daarna door naar een geschikte plek voor het avondeten. Terwijl Siegurd een heerlijke pasta bolognese klaarmaakt, maakt de groep nader kennis met elkaar. De vraag is wat we zouden meenemen naar een onbewoond eiland en iedereen mag één ding noemen. De materiele zaken variëren tussen een mountainbike en een combimagnetron, tot een ipod, hangmat en langharige honden. Dan volgt de uitdaging om in drie groepen met elkaar een verhaal te schrijven waarin alle voorwerpen één keer voorkomen en je de ontsnapping van het eiland beschrijft. De langharige honden kennen bij elk verhaal een ander einde… Na de pasta bolognese met een serieuze hoeveelheid olijfolie (weten we meteen hoe we probleemloos naar het toilet kunnen blijven gaan), rijden we door naar een overnachtingsplek. Het wordt uiteindelijk 01.00 uur om vervolgens in het donker voor de eerste keer onze tenten op te zetten. De nieuwigheid bij de onervaren kampeerders, wordt handig opgevangen door de handigheid van de ervaren kampeerders. Het is nog zoeken naar het nieuwe avond- en ‘gaan slapen ritme’, duidelijk is wel dat Nederland en bijbehorend sanitair echt achter ons ligt. Rond 02.00 uur gaan de laatste hoofdlampen uit en daalt een ieder neer op zijn of haar matje voor een welverdiende nachtrust op Engelse bodem.
1/10
Dag 2 – dinsdag 9 juli De nieuwe dag begint voor de één vroeger dan voor de ander, er is echter wel een gemeenschappelijke deler: onze eerste kennismaking met de midges! Hoewel dit volgens de kenners nog niet de echte midges zijn, leveren ze wel dezelfde overlast op. En vonden we het gisteren soms nog ingewikkeld te weten wie wie was, nu is het haast onmogelijk gezichten te onderscheiden door de hoofdklamboes. In relatieve rust worden de tenten opgeruimd, het ontbijt genuttigd en alles ingepakt voor het vervolg van de reis. Met de kaart erbij staan we even stil bij de route van de dag die voor ons ligt en rond 9.00 uur vertrekken we. Om 10.15uur bereiken we grens en ineens zijn we dan waar we zo graag willen zijn: Schotland! Ons bloed gaat sneller stromen en speciaal voor alle reizigers (maar volgens mij meer voor toeristen…) die dit moment gedenkwaardig willen beleven, staat er een man met doedelzak. In kilt. En speelt iets waar ‘oranje’ in voorkomt. Of die meneer dat bewust deed omdat hij hoorde dat we Nederlands zijn, weten we nog steeds niet. Na de eerste groepsfoto, vervolgen we onze weg. Om 13.15 uur komen we aan in Callander, een dorpje voorbij Stirling, wat wordt beschreven als gateway naar de Highlands. We nemen pauze, splitsen op en wandelen op ons gemak langs alle winkels. Het is warm en zonnig, er wordt gepind, gegeten en de eerste haggis (schapenmaag met stukjes hart, long, lever en niervet) wordt soldaat gemaakt. Al snel stappen we weer in omdat na deze stop de highlands binnen handbereik zijn en we steeds dichter bij de eerst munro komen. Om 15.30 uur is het dan zover: we bereiden ons voor op de allereerste klim en wel naar de Ben Vorlich. Munro 1: Ben Vorlich Ben Vorlich ligt vlakbij Loch Earn en is één van de bekendste Munro’s. De berg is erg populair en is vrijwel de eerste Munro wanneer je de Schotse Hooglanden binnenrijdt. Ben Vorlich geeft een prachtig uitzicht op de Lowlands. Hoogte: 985 meter Lengte: 12 kilometer Stijging: 900 meter Iedereen merkt dat de afgelopen dagen in het teken stonden van kilometers maken, maar dan wel rijdend. Een berg op is toch wel andere koek, zeker in de warmte en de zon die ons vergezellen naar boven. De groep valt al snel in kleinere groepjes uiteen, zodat ieder voor zich zijn of haar tempo kan bepalen. Na een aantal kilometer stijgen pauzeren we gezamenlijk bij een stroompje water. Sommige reisgenoten geven geen krimp, anderen hebben het beduidend zwaarder. Het pad is vrij eenvoudig te
2/10
volgen, alleen de warmte en de zittend afgelegde kilometers maken dat het doorbijten is. Iedereen komt echter boven en wordt met applaus onthaald. De uit- en vergezichten zijn fantastisch, net als de ontlading; ‘boven! Eindelijk! De 1e munro is een feit!’. Er volgt weer een groepsfoto, mét spandoeken van de twee reisorganisaties, en verder worden er heel veel andere momenten vastgelegd. We komen bij, trekken winddichte jassen aan (de wind waait behoorlijk, hoewel sommigen dat niet lijken te voelen) en bereiden ons voor op de afdaling. We gaan verspreid naar beneden en rond 19.30 uur is iedereen weer veilig terug. De tenten worden opgezet en wat volgt is een heerlijk verfrissende duik in de Loch Earn. Koud, maar helder en vooral verfrissend. Waar het de hele dag schitterend weer is geweest, slaat het nu binnen enkele minuten om. De lucht trekt dicht, de wind steekt op. De tijd is voorbij gevlogen; ineens is het 22.00 uur en kunnen we aanschuiven achter borden met rijst, curry en garnalen. Er is zelfs bier en wijn! En ook het lievelingstoetje van de meest ervaren munrobagger ontbreekt niet. Vlak voor het slapen gaan wordt de hangplaats van Karel bekendgemaakt; ‘in de grote boom’ met bijbehorende tekst en uitleg over het gebruik ervan. Na deze bemoedigende afsluiting van de dag, trekt iedereen z’n tent in. Dag 3 – woensdag 10 juli De dag begint voor ons rond 8.00 uur en na allerlei opstarthandelingen, zitten en staan we rond 9.00 uur aan het ontbijt. Het is fris en bewolkt, maar zeker niet koud. De afwas even in Loch Earn en rond 10.00 uur verzamelen we ons rond de kaart van Schotland. Het plan van vandaag is rijden richting Killin, een klein mooi dorpje en uitvalsbasis voor wandelingen, langs Loch Tay, een meer van 23 kilometer lang, en langs Ben Lawers, de tiende hoogste munro die we vanwege de moeilijkheidsgraad overslaan, over de mooiste weg van Schotland die geen genade kent voor mensen met wagenziekte, waar we meteen een bezoek brengen aan de oudste boom van Europa: de taxus van Fortingall, geschatte leeftijd: 2000 - 5000 jaar, door naar de tweede Munro; Schiehallion. Munro 2: Schiehallion Schiehallion is net als de Ben Vorlich, één van de bekendste Munro’s en staat te boek als een eenvoudig te beklimmen berg. De Munro heeft een lange aanloop naar de top met een uitstekend te belopen pad. Het laatste deel van de klim gaat over grote rotsblokken, het uitzicht biedt onder andere zicht op Loch Rannoch, een zoetwater meer van 15 kilometer lang. Hoogte: 1083 meter Lengte: 8 kilometer Stijgen: 753 meter Voor we aan de tocht beginnen eten we tomatensoep met knakworsten, smeren we ons in met zonnebrand en vullen we de camelbacks en flessen water. Rond 14.00 uur starten we de wandeling en opnieuw splintert de groep al snel uiteen in verschillende groepjes. De één loopt liever alleen, een ander liever samen, maar iedereen zoekt weer naar zijn of haar ritme. Het begin is relatief eenvoudig; een duidelijk, zanderig pad, wat door de hitte heerlijk stoffig is geworden. Door de lange aanloop naar de top is iedereen goed te zien, wat voor de één betekent dat hij duidelijk op kop loopt,
3/10
en voor een ander ongenadig zicht geeft op het zijn van de hekkensluiter. We doen net of het niet om de aankomst gaat, maar om de reis naar boven, hoewel ik me soms afvraag of ik daar zelf nog wel in geloof. Na verloop van tijd verandert het pad van een duidelijk paadje in een grote vlakte van rotsblokken. Iets waar menigeen niet op had gerekend bij de beschrijving die aan de start van de wandeling werd meegegeven: 'makkelijk te lopen, daarna een stukje vals plat en daarna in één streep naar de top’. Door de zon, de warmte en onze eerste kennismaking met een zogenaamde ‘hidden summit’ (een verborgen top, waardoor je denkt dat je er bent, maar je nog verder moet), is het voor een aantal opnieuw doorbijten. Zelf ben ik volkomen verbaasd wanneer we worden ingehaald door een jong stel met een baby in een draagzak..! Het feit dat zij er al lopen vind ik bijzonder, laat staan dat ze ons inhalen. Daarnaast lijkt het er zelfs op dat de baby ook het enige is wat ze bij zich hebben, terwijl ik zelf minstens 20 minuten bezig ben geweest om te bedenken of ik alles wel had ingepakt; fleece, extra jas, water, mueslireep, zonnebrand, zonnebril, lippenbalsem, winddichte jas, pet, fototoestel, etc… Het geeft wel aan hoe het munrobaggen voor ons als niet Schotten wordt voorbereid, terwijl het voor anderen en waarschijnlijk meer ervaren munrobaggers niet meer dan een mooie wandeling op zondag lijkt… Op weg naar beneden is meer tijd voor ontmoeting met elkaar en het is bijzonder om te ontdekken hoe verschillend het munrobaggen door iedereen tot nu toe wordt ervaren. De één lóópt alleen, ervaart de ruimte om te genieten van het wandelen op zichzelf en de vergezichten die het stijgen oplevert. Een ander stelt het voor grote vragen, als ‘waarom doe ik dit? En waarom ben ik hier? Wat voegt dit toe aan het leven op aarde? En hoe kon ik ooit bedenken dit leuk te vinden? Of ben ik hier niet om iets ‘leuk’ te vinden?’, terwijl weer een ander alleen maar denkt in stappen, om gewoon je ene voet voor de andere te zetten, om te beseffen dat het meer niet is. Rond 19.00uur staat iedereen weer aan de voet van de munro en gaan we op zoek naar een winkel om boodschappen te doen voor een bbq. In de auto onderweg daar naar toe ondervinden enkele reisgenoten hoe lekker winegums zijn na zoveel uur lopen, en vooral hoe weinig er dan in één zo’n zak zit. De winkels blijken echter gesloten te zijn en dus gaan we over naar plan B; we gaan uiteten! Voordat we aanschuiven, zetten we eerst onze tenten op in een natuurcamping in Kilvrecht en terwijl sommigen zich verheugen op een warme douche, komen anderen van een koude kermis thuis; op een natuurcamping in Schotland bestaan namelijk geen douches…
4/10
We maken onze keuze uit het menu dat bestaat uit haggis, hamburgers en/of fish and chips, met als toetje de beroemde Sticky Toffee Pudding of een brownie. Toch worden velen van ons pas na het eten getrakteerd op de klapper van de avond: werkelijk ontzettende spierpijn…Zo erg dat de drie treden van het trapje naar de straat, bijna te veel zijn. Vanwege die spierpijn en het feit dat rust na twee intensieve dagen, goed voor lichaam en geest is, wordt de dag erna een extra ingelaste rustdag ingepland. Want ook dat is munrobaggen; je doelen afstemmen op wat je lichaam aangeeft aan te kunnen, je grenzen te stellen en je daar aan houden. Dag 4 – donderdag 11 juli De rustdag is niet voor niets een rustdag en dus wordt er uitgeslapen. Na het ontbijt gaan we uit elkaar in groepjes voor de Bijbelstudie. Deze reis maken we niet alleen kennis met elkaar en het munrobaggen, maar ook met Ruth, Boaz en alle anderen die in die geschiedenis voorkomen. Elke avond, of ochtend, net hoe het uitkomt, lezen we een gedeelte en hebben we het met elkaar over de betekenis en de keuzes die zij maken. De rest van de dag wordt besteed zoals een ieder die graag wil besteden, sommigen gaan zwemmen, anderen houden wasdag en weer anderen bezoeken een nabij gelegen dorpje. Halverwege de middag pakken we in en bereiden ons voor op vertrek naar de volgende plek; Loch Rannoch, een meer van de uitvalsbasis voor de beklimming van wel twee munro’s. Het is een heerlijke autorit door het prachtige Schotse land. In de auto’s is het erg gezellig. Er wordt gelachen, gedichten geschreven, verhalen vertelt. De tijd vliegt voorbij! Af en toe gaat er wat mis. Bij een stoplicht stapt iemand even uit om naar de kofferbak te kijken, door een inschattingsfout van de bestuurder rijdt de auto echter weg zonder hem… Gelukkig wordt hij goed opgevangen in het achterste busje. Hieruit blijkt dat de groep naar elkaar toe is gegroeid tot een hechte groep vrienden! De kampeerplek bij Loch Rannoch is prachtig. Mooie, rustige omgeving om even lekker tot jezelf te komen. De tenten staan op een paar honderd meter vanaf de weg aan het water. We kunnen lekker zwemmen, wassen etc. Als sanitaire ruimten wordt een mannen en vrouwen heuvel aangewezen. Niets ontbreekt ons. De mannen valt op dat vrouwen er bijzondere gewoonten op na houden. Ze gaan namelijk nooit alleen naar het toilet… Toiletteren doen vrouwen altijd in groepjes van minimaal twee, maar soms wel vier tot zes personen! Een van de personen fungeert als uitkijkpost. Waarschijnlijk voor voorbijkomende midges… Het toiletteren voor mannen blijft zoals het hoort: een moment van bezinning en overpeinzing waarbij de man even buiten de groepsdrukte gaat en tot zichzelf komt. Dag 5 – vrijdag 12 juli Vandaag gaat het gebeuren! Een echte trektocht van twee dagen. Enigszins gespannen zitten we met elkaar aan het ontbijt. Hoe zal het allemaal gaan lopen?! We eten maar een sneetje brood extra, wie weet welke ontberingen wij nog voor ons hebben… Na het ontbijt zoekt iedereen zijn spullen uit. Wat we niet echt nodig hebben blijft achter in de busjes. De tenten worden afgebroken en verdeeld.
5/10
Door Siegurd wordt het eten voor de komende twee dagen verdeeld: noedels, rijst, witte bonen in tomatensaus, brood, koffie en thee. Uiteraard zijn de porties niet zo groot. Een echte munrobagger wordt tenslotte gevoed door de gezonde Schotse buitenlucht! Dan is het zover, we trekken de natuur in. Ondanks de zware bepakking lopen we lekker door en heeft iedereen het naar zijn of haar zin. Na een tijdje stopt de groep en is het tijd voor een korte cursus kaartlezen. In kleine groepjes wordt de kaart bestudeerd en moet aangewezen worden waar wij ons bevinden. Leerzaam! Al snel trekken we weer verder. Op een mooi plekje houden we stil voor de lunch. Er wordt hout gesprokkeld voor een kampvuur. Er wordt water gekookt voor de noedels. Dan wordt de rest van de planning uit de doeken gedaan. Siegurd wil met een kleinere groep verder trekken en die dag nog twee munro’s (Carn Dearg en Sgor Gaibhre) beklimmen. Een pittige tocht. De mensen die wat extra rust willen hebben blijven op de lunchplek en zullen de twee munro’s de volgende dag beklimmen. Even ontstaat er een spraakverwarring over wie of wat een echte munrobagger nou eigenlijk is. Dit misverstand is gelukkig snel uit de lucht. Met een groepje van acht personen wordt er uiteindelijk nog een paar uur verder gelopen. De twee munro’s worden beklommen en Siegurd mag zijn honderdste afvinken! ’s Avonds laat wordt er na de maaltijd geslapen in de open lucht. Het middagprogramma van degenen die bij de lunchplek achter waren gebleven was ook niet mis! In een nabijgelegen riviertje werd heerlijk gebadderd, lekker in de zon gelegen, massages gegeven, bikini fotoshoots gemaakt… Ach ja…. Dag 6 – zaterdag 13 juli Na een heerlijke nacht in de buitenlucht is er ’s ochtends sprake van een midge – attack. Deze is gelukkig snel voor bij. Met een half oog wordt er naar het ochtendgloren gekeken. Weinig van te zien, het is erg mistig. Maar wat horen we dan? Horen wij dit echt of is de afzondering in de natuur ons naar het hoofd gestegen??!! We horen vrouwenstemmen!! Plotsklaps zien wij ook vrouwen. We zijn een moment stil en krijgen een brok in ons keel. Wat hebben wij hun gemist. Zij ons blijkbaar ook. Voor dag en dauw, met nauwelijks ontbijt is er begonnen met de beklimming. Wat nauw rustig aan! In een razend tempo worden twee munro’s beklommen, en een derde er achter aan. Nauw ja, die laatste is weliswaar geen echte, maar het gaat om het principe Siegurd!! Pak aan!! (Quote Jantine). Tja, wellicht is er toch sprake van een kleine competitie… Om de boel een beetje in balans te houden en
6/10
helder te hebben hoe de zaken ervoor staan worden twee leden van de groep die de munro’s gisteren al hebben beklommen er op uit gestuurd om beide munro’s nog eens te beklimmen. En dat extra topje pakken we er dan maar meteen even bij. In looppas uiteraard, met af en toe even hinkelen. ’s Middags lopen we weer gezellig en gemoedelijk terug naar Loch Rannoch. We zetten de tenten op en eten een overheerlijke stoofpot met aardappelen. We hebben een rustige avond en nacht en maken ons op voor de zondag. Dag 7 – zondag 14 juli De rustdag doen wij eer aan. Na een lekker ontbijtje gaat een gedeelte van de groep de dienst voorbereiden die we ’s avonds willen houden. Enkele mensen bezoeken een nabijgelegen plaatsje en een stationnetje. ’s Middags krijgen we een workshop ongevallen en EHBO in de bergen. Ook worden we wijs gemaakt over weerkunde in de bergen. We leren hoe we onderkoeling kunnen voorkomen en hoe om te gaan met botbreuken, zere enkels etc. Wanneer iemand niet meer kan lopen wordt geoefend hoe deze vervoerd kan worden. Verder wordt er geleerd bij welke wolkenformatie er het beste in de tent gebleven kan worden. Erg leerzaam. Na het avondeten houden we een dienst. Er wordt samen gezongen en gebeden. We staan stil bij psalm 8 en enkele verzen uit Jesaja, over de schoonheid van de schepping en wat God met de schepping en met ons voor ogen heeft. De avond wordt besloten met het eten van een vers gebakken heerlijke cake. Dag 8 – maandag 15 juli Na het ontbijt worden alle spullen weer ingepakt. We verlaten Loch Rannoch en maken ons op voor de beklimming van de laatste munro van de vakantie: Ben Challum. In tegenstelling tot het uitzonderlijke zonnige weer van de voorgaande dagen is het weer nu echt Schots. Het is een beetje fris en de bergtoppen zijn gehuld in dichte mist. Het idee is de munro te beklimmen en bij terugkomst te overnachten op de camping aan de voet van de berg. Er is nog wat te regelen op de camping, dus de kaart van het gebied wordt overgedragen en we gaan op weg! Het is even zoeken naar een pad wat niet bestaat en na wat navigatiecorrecties weten we de weg naar boven te vinden. Het weer is guur. Eigenlijk voor het eerst in deze vakantie moeten we ons bij een beklimming goed aankleden. Halverwege de munro eten we op ons gemak de lunch en lopen daarna weer verder naar boven. Iemand komt ons tegemoet vanaf boven en wat blijkt… via een omweg heeft onze reisleider de groep ingehaald en heeft de top als eerste weten te bereiken. Wij vervolgen onze weg. De top is gehuld in dichte mist en voor een prachtig uitzicht moeten wij ons wenden tot de liefelijke aangezichten van onze mede reisgenoten. De terugweg verloopt voorspoedig en bij aankomst op de camping maken wij dankbaar gebruik van de eerste warme douche deze vakantie.
7/10
De avondmaaltijd wordt genuttigd in een zeer gezellige pub met een vriendelijke barman. We genieten weer van de heerlijke Schotse gerechten. De afsluiting vormt een lekker kopje koffie tezamen met de drank van Schotland: whisky! Dag 9 – dinsdag 16 juli Het gaat er langzaamaan toch een beetje van komen. We moeten toch weer een beetje aan thuis gaan denken. We slikken even wat weg en nemen ons voor ten volle te genieten van onze laatste dag in Schotland. Dat gaat ook wel lukken, er staat namelijk nog iets leuks op het programma: Edinburgh! In de stad deelt de groep zich op. De interesses zijn uiteraard niet voor een ieder gelijk. De één geniet van een terrasje, de ander duikt de eerst de beste kerk in. Maar we genieten allemaal van de Schotse hoofdstad. We verzamelen ons weer bijtijds bij de auto’s. Tenslotte hebben we nog een hele reis voor de boeg naar het zuiden van Engeland. Het is een lange rit. We proberen het zo gezellig mogelijk te maken. En daar hebben we maar weinig voor nodig, zo zijn we op elkaar gesteld geraakt. De enige cd die we hebben, met covers van U2, wordt voor de zoveelste keer gedraaid, maar we krijgen er geen genoeg van. De reis wordt onderbroken voor het bereiden van de laatste pastamaaltijd en de afsluiting van onze overdenkingen over Ruth. En daarna rijden we verder… en verder… en verder… en verder… 22.00 uur… 23.00 uur… 24.00 uur… 01.00 uur… 02.00 uur… 03.00 uur…. eeeeeeeeeeeeeeeeen dan zijn we in zuid Engeland. Tja, even doorrijden om de ochtendspits van Londen te omzeilen… Omdat het zuiden van Engeland iets drukker bewoont blijkt te zijn dan het Schotland waar we aan gewend zijn geraakt genieten wij van onze welverdiende nachtrust op de rustieke groenstroken van een idyllisch Engelse parkeerplaats. Dag 10 – woensdag 17 juli Toch hebben wij niet te klagen over de nachtrust, want na een uur of drie heerlijk slapen blijken wij weer fit genoeg om het laatste stukje Engeland naar Dover af te leggen. We stoppen nog voor een welverdiend Engels ontbijt. Reeds op Engelse bodem moeten wij afscheid nemen van één van ons. Omdat dit afscheid een heugelijke reden heeft, namelijk het verlengen van de vakantie met familie, wissen wij onze tranen heimelijk weg, rechten wij onze rug en worden er over en weer lieve woorden uitgesproken. Op de boot worden nog wat foto’s gemaakt van de witte krijtrotsen. Een enkeling maakt nog even gebruik van de mogelijkheid om belastingvrij wat inkopen te doen. Er rest ons nog één ding, namelijk Siegurd en Jantine te bedanken voor een onvergetelijke vakantie. Dit doen we dan ook!
8/10
De rit vanaf Dover naar het thuisland valt in het niet bij de afstanden die de vorige dag afgelegd zijn. In het zuiden van ons Nederland worden de eerste mensen afgezet. Voor de rest van de groep eindigt de reis op de plek waar die ook begonnen is. We zijn weer bewaard en mochten veilig thuiskomen. Dag 11 – vrijdag 6 september Na ons weer enige tijd te hebben gericht op de werkzaamheden die wij tussen onze vakanties uitvoeren ontmoeten wij elkaar vandaag in het centraal gelegen Dalfsen. Een zich hier gevestigde varkenshouderij blijkt een klein paradijsje te zijn! Er is een speeltuin, een zwembad, honden en een overheerlijke hot tub die tot diep in de nacht een plek van warmte en gezelligheid zal zijn. Op het mooie veld voor het huis worden de tenten opgezet. Er is gebak, lekker eten en later op de avond een groot kampvuur. Wat een feest! We praten elkaar bij over de afgelopen maanden en halen gezamenlijke herinneringen op. We genieten van ons samenzijn. In de nacht worden we uitgenodigd in de stallen van de varkenshouderij. Er worden biggetjes geboren! We trekken bedrijfskleding aan en gaan een nieuwe ervaring opdoen. Wat een mooi gezicht. Voor velen van ons is het de eerste aanwezigheid bij een geboorte van nieuw leven. Het blijkt toch eenvoudiger te gaan dan al die kraamverhalen je doen geloven. Af en toe moet er een biggetje ‘gehaald’ worden. Een van de verpleegkundigen in ons midden heeft de eer dit te mogen doen. Heel bijzonder! Het is een fijne avond en nacht. Wat de dag van morgen ons zal brengen blijft nog even een verrassing. Dag 12 – zaterdag 7 september We ontwaken op het moment dat de ochtendzon in gevecht is met de dauw die over de velden hangt. Alles dit weekend is tot in de puntjes verzorgd. Er wordt een heerlijk ontbijt voor ons klaargemaakt. Nog steeds is het een verrassing wat we vandaag gaan doen. We hebben onze wandelschoenen meegenomen. Dat zal het wel worden. En ja hoor. Wandelschoenen aan, rugzakje op en we gaan de omgeving verkennen. Ook deze blijkt erg mooi te zijn. Maar tot onze verrassing blijkt de wandeling een gericht doel te hebben. We komen op een locatie waar de Highland Games gespeeld worden, de spelen waarmee Schotten van oudsher onderling hun krachten meten. We worden opgedeeld in drie teams. Team blauw, groen en rood. We trekken de kleuren aan die bij onze clans horen en de strijd kan beginnen! De spelen bestaan uit boogschieten, tonrollen, bijlgooien, strozak werpen, balk dragen en touwtrekken. We zijn aan elkaar gewaagd. De groene clan weet uiteindelijk de meeste punten te behalen.
9/10
We lopen weer terug naar ons onderkomen dit weekend. Enkelen van ons moeten helaas voortijdig vertrekken maar voor de rest volgt er nog een gezellige barbecue. Wanneer na enkele uren de lucht donker begint te worden en de eerste druppels vallen wordt er ingepakt, gezoend, handen geschud en gaat een ieder huiswaarts. Op naar het volgende avontuur!
10/10
