REISVERSLAG INDIA 2008 (onvolledig) 11 januari 2008 Ja, nu is het bijna zover : zondag 13 januari vertrekken Peter en ik naar India. Wij gaan voornamelijk om er een 2 de werkbezoek te brengen aan ons schooldomein in Kamalapuram. Benieuwd hoe het met onze meisjes gaat en hoe de algemene situatie op het domein en in het dorp gesteld is. Ik kijk nu al erg uit om onze energieke en inspirerende sr. Nirmala, verantwoordelijke van de meisjes, terug te zien ! Ook benieuwd naar wat er gaande is met fr. Cyprian, schooldirecteur en verantwoordelijke van de jongens. Sinds de zomermaanden hebben we met hem alle contact verloren en dat is bijzonder jammer. Zoals beloofd in mijn vorige briefje onder deze rubriek, ga ik proberen vanuit India regelmatig verslag uit te brengen naar onze webmaster toe, die dit dan voor u à la minute op deze site zal invoegen. Nu maar hopen dat er makkelijk internetcafés te vinden zijn ! 13 januari 2008 Door allerlei omstandigheden kom ik er pas toe om in de loop van de nacht van 12 op 13 in te pakken en tegen de ochtend ben ik eindelijk vertrekkensklaar met mijn grote valies, een goed gevulde rugzak en nog een grote tas met geneesmiddelen en verzorgingsgerief voor sr.Nirmala. Net zoals in september 2006 reis ik samen met de 2 Peters : P. Rosemeyer (de onze) en de Nederlander P. Deurloo (van Stichting Amaidhi). Mijn dochter Astrid en webmaster FFS, brengt me naar de luchthaven. Het weerzien met Peter Deurloo verloopt hartelijk en oh mirakel doordat men bij de check in onze bagage samentelt hoef ik voor de in totaal toch nog 7 kilo extra niks bij te betalen. Ik ben superbij en trakteer met koffie. Nog even is het spannend bij de douane want het pakje van Francine (onze 1ste schoolouder) voor Padmavathy geeft vervelende bieptonen. Na de nodige uitleg mag het toch ongeopend mee. OEF. En dan is het zover : we vliegen met de Indische maatschappij Jet Airlines over Mumbai naar Chennai. Het personeel kijkt raar op want sinds een maand blijkt er ook een rechtstreekse vlucht te zijn van Brussel naar Chennai, dat is dan voor een volgende keer. We zitten in het bomvolle vliegtuig pal in het midden, dus geen vensterke : jammer. We babbelen wat bij, genieten van het lekkere Indische eten en zoeken in de gids over ZuidIndia naar plekken die we in de resterende dagen zouden kunnen aandoen. Toch duurt zo'n vlucht erg lang en halverwege haalt Peter D. zijn laptop boven en begint te werken. Peter R. en ik zoeken ons ieder een geschikt filmpje uit. Ik kies voor de bekende film 'Against all odds' over het leven van Ray Charles, en mis ineens mijm blinde poes die nu tijdens deze reis op logies is bij Astrid en daar ook haar weg zal moeten zoeken in het voor haar onbekende appartement. Af en toe volg ik de informatie op het scherm : we halen snelheden van rond de 1000 km en vliegen op hoogtes van over de 10.000 meter. Het vriest -60 graden buiten en in Mumbai zou het 26 graden zijn. Na de film dommel ik nog wat in en ineens klinkt het 'Fasten your seatbelts' en we landen met flink wat vertraging in Mumbai. Het is er inderdaad warm, maar ook mistig en vochtig. We moeten door de buitenlucht naar de vlieghaven voor domestic flights en stellen vast dat de lucht hier enorm vervuild is ondanks het nachtelijke uur. Later horen we van een shopkeeper dat om de luchtvervuiling tegen te gaan het de taxi's verboden is nog langer op benzine te rijden. Nu rijden ze op gas en er zouden in heel Mumbai maar 2 geschikte tankstations zijn. Geen wonder dat deze maatregel heel wat protest opleverde. Soit, dit is niet onze zorg, wel uitvissen hoe het nu verder moet. Het overbruggen van de ruim 7.200 km duurde ruim 8 uren maar met het tijdsverschil is het ineens nog eens 4,5 uur later. Waar we toekomen in de luchthaven is het 1 grote bouwwerf, niks is goed aangeduid en de informatie die we krijgen is tegenstrijdig. Gelukkig hebben we hier tijd zat zodat we niet echt hoeven te stressen. Het luchthavengebouw voor de binnenlandse vluchten is spiksplinternieuw :
alles blinkt en is superdeluxe afgewerkt. Gelukkig want hier moeten we nog ruim 3 uur wachten op aansluiting. We doden de tijd met koffie, babbelen wat met andere reizigers en van zodra we een plaats kunnen bemachtigen proberen we alledrie wat slaap in te halen. De volgende vlucht duurt nog eens 1,5 uur, verloopt verder zonder problemen en het eten is weer zeer lekker. 14 januari 2008 Omstreeks 10 uur komen we samen met al onze bagage toe in Chennai en worden er opgewacht door een zuster met jeep en driver van het St.-Thomashospital, het ziekenhuis van sr. Rexline, oorsponkelijk opgericht voor de armen aan deze kant van de miljoenenstad Chennai. Zoals het gebruik hier voorschrijft krijgen we bij aankomst van de zusters ieder een klein boeketje rozen. Iedereen is supervriendelijk en zo voel je je meteen erg welkom. Bij aankomst in St. Thomas staat sr. Rexline herself ons op te wachten en ze merkt meteen dat we alle 3 erg moe zijn. Na een kopje koffie en een lichte maaltijd mogen we gaan rusten en krijgen we de dag vrij om te acclimatiseren. Dat valt mee. Als ik op mijn kamer kom, valt het mij terug op hoe primitief en versleten (lees verroest) het meubliair is, maar de ventilator doet het en uit de kraan komt water en dat is het bijzonderste. Over enkele dagen zullen we doorreizen naar Kamalapuram waar het comfort nog meer basic is en ik vraag me af of ik het hier bij terugkeer weer superdeluxe zal vinden (zoals in 2006). In de namiddag doe ik nog een wandelingetje in de buurt en schrijf mijn eerste rapportje in het dichstbijzijnde internetcafe (dat is een meevaller!) en zet me op het terrasje van de kantine van het St.Thomashospital met fototoestel en instructieboekje om nog eens goed uit te vissen hoe het werkt zodat ik er morgen als een volwaardige fotografe mee aan de slag kan (ehem). Voor ik het weet is het pikdonker. De nacht valt hier supersnel en ik haast me naarbinnen om me voor een 2de maal in te smeren tegen de alom tegenwoordige muggen. ' s Avonds bij supper maken we kennis met Maria en dochter (uit Nederland, zij hebben een eigen stichting werkend op prive kapitaal), Fran(cis) een vrouw uit de US (actief bij Global Volunteers) en zien we Cindy terug (we leerden haar kennen op het TeKiel-A festival). Zij en haar vriend Matthias zijn verpleegkundigen en vooral Cindy is hier op zoek naar een mogelijkheid om ervaring op te doen in tropische verpleegkunde (veel kunnen doen met een minimum aan middelen). Ze hoopte dit (nav ons verhaal over sr.Nirmala) te kunnen waarmaken in Kamalapuram, maar de taalbarriere naar de plaatselijke bevolking toe blijkt een groot struikelblok te zijn. Jammer want ook zij is helemaal ondersteboven van het charisma en de daadkracht van sr. Nirmala. Peter Deurloo en Maria blijken nogal wat gemeenschappelijke kennissen te hebben (vooral van de St.Thomasstichtingen) en het wordt een ontspannen leuke avond met veel goed volk aan tafel. Van echt plannen maken voor de volgende dagen komt dus niet veel in huis. Alleen morgen wordt in kaart gezet ! 15 januari 2008 -1ste echte dag in Chennai 3 uur in de morgen : ik word gewekt door een helse ongetwijfeld religieuze ‘discosound’ ipv de zachte stemmen van de zingende zusters in 2006. Vooruitgang is duidelijk niet altijd beterschap. Gelukkig val ik daarna terug in slaap zodat ik de dag toch min of meer uitgeslapen kan aanvatten. Fran, een aardige gepensioneerde IT uit NY en actief bij Global Volunteers, gaat met ons mee; Cindy en Matthias zijn met de opgehaalde medicijnen (voornamelijk vitaminen in siroopvorm) reeds vertrokken naar sr. Nirmala in Kamalapuram. Mijn zware tas met o.a. verbandmateriaal en een diversiteit aan medicamenten is blijven staan in de eetkamer. Jammer, voor mij en voor de zuster want ik had gehoopt dat ze met z’n drieen de boel zouden kunnen uitsorteren. Ik, als verpleeganalfabeet, weet zelfs helemaal niet wat ik vanuit Belgie naar hier heb meegezeuld.
Peter R. is inmiddels de les initiatie in meditatie in de St. Theresia of Child Jesus nursing school, ook een initiatief van sr. Rexline, gaan meevolgen. Als we hem ophalen zit hij samen met de lln.verpleegsters geboeid te luisteren naar de leerkracht. In de klas is het muisstil. De leerkost voor de meisjes, verblijf inbegrepen, bedraagt jaarlijks 600 euro, voor arme mensen een onmogelijk te betalen bedrag. Daarom is er vanuit het ziekenhuis (of van de congregatie ?) een budget voorzien voor het financieren van deze studies voor 10 arme meisjes. We vertrekken met zijn allen (de 2 Peters, Fran en ik) in de comfortabele airco-auto. De diverse projectplaatsen die we zullen bezoeken zijn allemaal initiatieven van sr. Rexline, gesponsord door diverse organisaties uit NL, Lux., US en voor een klein deel ook met hulp van haar eigen familie- en kennissenkring. 1ste stop is Muggaliwakam. Deze plaats bezochten we ook in 2006, maar nu zijn de kolams omwille van PONGAL vele mooier en flashy ingekleurd (het blijkt om een wedstrijdje te gaan). Een KOLAM is een fantasietekening, soms met bloem en diermotieven gemaakt van wit rijstpoeder, die hindoevrouwen voor hun huis op de grond tekenen, De ene tekening is al mooier dan de andere. In het midden van de open plek wordt pongalrijst aangemaakt. Dit is een soort zoete rijstpap (lekkerrrr !), die ons in de loop van de dag verschillende malen zal worden aangeboden. Deze is nog erg heet en hij gaat op een schoteltje mee de auto in. Op deze visiting pongalday bezoeken mensen familie en vrienden en overal hoor je HAPPY PONGAL weerklinken. Normaal valt deze hoogdag van pongal op 14/01, een vaste datum dus, maar omwille van het schrikkeljaar is dat nu 15/01. Happy pongal is vergelijkbaar met ons HAPPY NEW YEAR. Scholen en winkels zijn gesloten en de meeste mensen hebben enkele dagen vrijaf. Het belooft een vrolijke dag te worden. Muggaliwakam zelf is een site bestaande uit een textielwerkplaats, een drukkerij en woongelegenheid. Beide activiteiten zijn inmiddels selfsupporting op basis van orders (dus reeds verkocht) en je kan zien aan de mensen dat ze tevreden zijn (of is dat omwille van Pongal ?). Onderweg naar de 2de stop vernemen we dat pongal een meerdaags oogstdankfeest is. Vooral in het zuiden van India, in het bijzonder op het platteland en rond Chennai wordt pongal erg gevierd als huldebetoon aan moeder aarde die iedereen voorziet van eten en waarbij ook dank aan de zon sureya niet vergeten wordt. Op de dagen voor pongal versieren mensen hun huizen, auto’s, fietsen, tractors, … en morgen moeten de werkkoeien eraan geloven want dan is het cowpongal. Overmorgen is het de laatste dag van pongal en vele mensen doen dan een daguitstap naar een pretpark, het strand of de zoo. Als we even in een drukke staat vastzitten, doen mensen teken om het raampje te openen en we krijgen spontaan en for free een schoteltje pongalrijst. Ik verneem dat er een groot verschil is in de mentaliteit tussen Zuid en Noord India. Zuid staat voor vriendelijk, behulpzaam en gastvrji; Noord voor nors en asociaal tot zelfs brutaal toe t.o.v. westerse mensen. Van deze dag maken politici dankbaar gebruik om de bevolking ergens ten velde toe te spreken. Voor de dorpsmensen een gelegenheid om een gezamelijk feestje te bouwen rond de ontvangstplaats. In Shembarabakkam stoppen we eerst op de Perayar Nagar (nagar = boulevard) waar de plaatselijke prime minister wordt verwacht. Er is al aardig wat volk en aan de zijlijn bereiden vrouwen – in de zon, als eerbetoon aan de zon – de famous pongalrice zoals het hoort in nieuwe potten. Er klinkt muziek door de luidsprekers, en in de verte ligt er eten uitgestald, dacht ik, maar het blijken offergaven (kokosnoten en riceflowers) voor de god in het kleine hindoetempeltje te zijn. De priester nodigt ons uit voor een kleine offerceremonie, Peter R. doet mee. Ik neem fotootjes o.a. van een rare man, een sadhi (iemand die rondtrekt van de ene heilige plek naar de andere en leeft van de offergaven). Na een korte rit arriveren we op het eigenlijke doel the home for the old aged, gelegen aan de Anchigam Nagar. Sr. Mercy, sociale werkster, geeft ons een rondleiding. Toen we dit project bezochten in 2006 was het gebouw nog lang niet klaar. Nu wel, zelfs ingericht (zoals overal erg sober) wat maakt dat het budget dat Amaidhi, de stichting van Peter D., vrij komt
om gebruikt te kunnen worden voor een ander doel (tractor voor farm – lees morgen 16/01). Een half jaar geleden werd het bejaardentehuis in gebruik genomen en het is raar dat er zich tot hiertoe slechts een handvol ouderen hebben aangediend. Geen wachtlijst zoals bij ons; geen gedrum zoals op andere plekken hier in India waar hulp wordt aangeboden. Op enkele afwezigen na (2 liggen in het Thomas hospital, enkele anderen zijn omwille van pongal op familiebezoek) zijn er slechts 3 ouderen aanwezig in dit toch redelijk grote gebouw. Een beetje een rare situatie voor een land met zoveel inwoners, maar volgens sr. Rexline zal dat aantal spoedig groeien. Sr. Jayaseeli, die hier ook verblijft, is verpleegkundige en verantwoordelijk voor de medische zorg van de residenten, een oudere zuster mummy is baas in de keuken and she is doing very well : ondanks de vele pongalrijstschoteltjes smaakt de lunch ons uitstekend ! Het domein zelf is erg mooi en peaceful. Veel bloemperkjes, fruitbomen, een voliere, een vijver met vissen, kippen, eenden, een koe, … en als we op het dak staan zien we in de verte een heel groot meer blinken. Ideaal voor een resort, of misschien wel voor een gastverblijf voor de talrijke sponsors die sr. Rexline jaarlijks ontvangt. Een 2de gebouw is in aanbouw, oorsponkelijk bedoeld als retraitehuis voor de zusters of meditatiehuis voor iedereen die even van de drukke wereld weg wil, maar omwille van de kleine bezetting van het bejaardentehuis zullen de doelgroepen vermoedelijk worden omgedraaid. Bovendien wordt het grote bejaardenhuis nu al deels benut als tutionruimte (bijles en huiswerkbegeleiding) en als het 2de gebouw klaar is en de ouderen verhuisd zijn, zal een deel van het gebouw vermoedelijk ingericht worden als polikliniek. Middelen en mogelijkheden optimaal gebruiken is een van de sterke punten van sr. Rexline. De zusters hanteren dezelfde filosofie en maken van hun verblijf hier gebruik om in de omringende villages ook bijles te gaan geven en zorgen te verstrekken. Het huis voor de familie die zorgt voor het onderhoud van het woongedeelte is inmiddels wel volledig klaar en bewoond. Nabij staat een kleine kwekerij van groenten en kruiden, allemaal voor eigen gebruik van de zusters hier en in Chennai. Op het uitgestrekte terrein wordt rijst geteeld, er zijn mangobomen, goyastruiken en nog veel meer. Veel werk voor de man en de jongen dit dit uitgestrekte terrein met z’n tweetjes bewerken. Alles ziet er prachtig uit, enkel de mooie bananenbomen van 2006 zijn weg, weggerot naar aanleiding van een dambreuk van het nabij gelegen meer. Rond 15u.30 arriveren we terug in St. Thomas en we babbelen wat na op het terrasje van de kantine tot het tijd is voor het volgende evenement. Geheel toevallig is het vandaag de plechtige inhuldiging van de spiksplinternieuwe St. Patricks Church op St. Thomas Mount op wandelafstand hier vandaan. Deze kerk, net naast het moederhuis van de zusters Franciscanen, vervangt het oude parochiekerkje. Saint Patricks is een oude, doch bloeiende katholieke parochiegemeenschap. Peter D. en ik beslissen om deel te nemen aan het begin (intrede van de bisschoppen) en het einde, de functon (muziek en dans). Tussendoor zal gedurende een meer dan 3-uur durende misviering de kerk worden ingewijd. Als we toekomen is er al heel veel volk toegestroomd en een brassbandje speelt vrolijke muziek. Even later komt er een stoet van feestelijk gecostumeerde meisjes, misdienaars, priesters, diakens en nog veel andere geestelijken met aan het eind wel 7 bisschoppen. TAMIL TV is aanwezig en er wordt druk gefilmd. Bovenaan de trap voeren deze meisjes een dans uit, maar omwille van het vele volk kunnen we daar niks van zien. Jammer want het is een bharata natyam dance, de klassieke Zuid-Indiase tempeldans van de hindoes, toch wel raar bij dit katholieke gebeuren maar ja we zijn dan ook in incredible INDIA nietwaar. Peter en ik lopen verder door naar het schoolplein van de achterin gelegen St. Marian School en fotograferen daar de kinderen die straks zullen optreden in het culturele programma. Ze zijn heel erg opgewonden en worden voor de gelegenheid bijzonder opgetut en aangekleed. Terug op weg naar St. Thomas houden we halt bij de kleine apothekershop van Gauri en
Mani, 2 bijzonder aardige mensen en door de jaren heen heel erg bevriend geraakt met Peter D. 5 jaar geleden kregen zij een dochtertje dat, op vraag van de ouders, door Peter Nirmala Dylia werd genoemd deels naar sr. Nirmala, deels naar Dylia, Peters echtgenote. Voor dat ik er erg in heb komt Gauri aandraven met lekkere warme eierpasteitjes en frisse coca cola. Zij herinneren zich nog goed dat ik 2 grote dochters heb en dit draait uit op een leuke babbel. We kletsen o.a. over hindoeïsme (hun winkel is genoemd naar Gauri’s favoriete hindoegod Kandal), Gauri is een intelligente en trotse vrouw en ze weet precies wat ze wil. Zowel zij als Mani behoren tot de tweede kaste van ksatrya’s (?), de ‘krijgers’, direct onder de hoogste kaste van brahmanen (hindoepriesters). Peter die momenteel een boek leest over het leven in Zuid-India, weet dat astrologie in het leven van hindoes (astrologen worden bij alle belangrijke beslissingen geconsulteerd) een grote rol speelt en vraagt hoe het eraan toeging bij hun partnerkeuze. Het blijkt zowel ‘love’ als ‘arranged’ te zijn en goedgekeurd door de plaatselijke astroloog. Deze mensen zijn zo open en vriendelijk, het lijkt wel of we elkaar al jaren kennen. Leuk toch ?. Na supper – aan eten ontbreekt het hier ons absoluut niet en weigeren is onmogelijk - keren we met Fran en Peter R. weer naar de inauguration. Het is inmiddels 21 uur en als we toekomen zien we op grote schermen buiten dat de mis nog steeds bezig is. Na een ellenlang dankwoord begint het zingen en het dansen, eerst in een traditionele dansoutfit voor de kerk en even later op het dak en rond de koepel, De kleurrijke belichting zorgt voor echt spektakel. Op een nabij dak voeren jongens een bijbels toneeltje op, waar we overigens geen lap van begrijpen, maar dat geeft niet want er is meer dan genoeg te zien en te fotograferen. De festiviteiten worden even later afgesloten door een knallend vuurwerk. Raar maar waar : tussen al dat volk (ik schat ruim over de 500) zijn we in de loop van de avond sr. Rita Michael, moeder overste van de congregatie, tegen het lijf gelopen. Het weerzien was hartelijk en we maakten meteen een afspraak om tijdens het avondeten morgen een en ander te bespreken. Terug thuis wachten enkele zusters ons op. Ze zijn allen erg in de wolken van de meer dan 6 uur durende viering. Later op mijn kamer maak ik aantekeningen, selecteer foto’s en pas ver na middernacht draai ik het licht uit. Morgen is het cowpongal ! 16 januari 2008 Indiki (vandaag) is het mathu pongal (koeienpongal) en dit meebeleven wordt het slotstuk van deze dag. Na een uitgebreid warm ontbijt met o.a. chappatti’s (kleine pannekoekjes) en idli (rijstballen) vertrekken we met hetzelfde gezelfschap richting Pondicherry, waar we overigens nooit zullen toekomen. Dit is kenmerkend voor deze reis, plannen worden voortdurend gewijzigd en er is nog steeds onzekerheid over de trein naar Kamalapuram (de tickets zijn er, dat wel en we staan ook al op de wachtlijst, maar zolang dit niet bevestigd is, blijft het onzeker of je wel echt meekan). Voor Peter D. allemaal erg vervelend temeer daar hij tevens de verantwoordelijken van de 5 Amaidhiprojecten maar moeizaam te pakken kan krijgen. Het projectdoel van deze trip is een farm met om en bij de 33 hectaren grond. In een nabije toekomst wil sr. Rexline deze grond laten bewerken door locals. Op deze wijze zal ze straks werk bieden aan een flink aantal mensen uit de buurt en indien de gewassen willen groeien zal dit project in een nog later stadium in de eetbehoefte voorzien van vele 1000den mensen uit de quasi veertig dorpen rondom de farm die nu voornamelijk leven van 2x per dag een kommetje lowest quality rice met groene sambal (de goedkoopste). Maar first things first en we rijden probleemloos weg uit de drukke stad. Onze gids bij deze trip is sr. Ceeli, de zeer vriendelijke dertigjarige zuster-boekhoudster van het ziekenhuis. Zij spreekt vloeiend Engels en Peter D., die haar al vele jaren kent, profiteert van deze
uitzonderlijke gelegenheid om haar uit te vragen over haar roeping en haar weg naar het kloosterleven. Onomwonden vertelt ze haar story. Blijkbaar zat het bij haar reeds jong (16 jaar) in het bloed, maar gelukkig gaat er bij de Franciscanessen een 6-jarige opleiding bij de jezuiten vooraf aan de uiteindelijke inwijding als kloosterzuster. Ruim tijd dus om over deze belangrijke beslissing te kunnen nadenken. Naast deze congregatie zijn er India nog ontelbare andere. Op St. Thomasmount alleen al zitten er 22 verschillende ordes (zusters en broeders tesamen). Ondertussen rijden we door een drukke marktstraat Tambaran Main Market, voorbij de ingang van Vandalur Zoo. Op de parking staan net zoals bij ons auto’s en autocars, maar erg druk lijkt het allemaal niet. Volgens sr. Ceeli zal het hier morgen op de laatste dag van Pongal wel aanschuiven geblazen zijn. Over de toll booth highway rijden we tegen 120 km! per uur, een enorm verschil met de hobbelige wegen van gisteren, verder. Het uizicht langs beide kanten is wijds en met momenten ook heel mooi. 1ste stop is Mandurandakkam, een best aardig rijststadje. Hier pikken we Aloysius op, maar hij laat zichzelf liever met zijn Indische naam Durai aanspreken. Enkele dagen later leer ik van een leerkracht dat veel katholiek opgevoede kinderen hun hindoenaam behouden omdat ze met hun katholieke naam geen kans maken op een governemtal job op. Durai is een neef van sr. Rexline en we worden bij hem thuis getrakteerd op koffie of chai (gesuikerde thee met melk) en sweets. Hij zal ons verder voeren tot bij de farm waar zijn broer de plak zwaait. Aan het comfortabele, mooie huis merk je meteen dat dit gegoede burgers zijn. Beiden zijn leraar en hij bovendien ook schoolhoofd. Hun zoon, student en 18, is omwille van de pongalvakantie thuis en komt ons vooraleer we doorrijden nog even onwennig begroeten. Durai neemt het stuur over en even verder stappen we weer uit om een bezoekje te brengen aan Vishnu in de famous (?) Rama temple. Helemaal tegen de gebruiken in mogen we, op aandringen van Durai, het ‘heilige’ gedeelte betreden maar foto’s maken is er net over. We wandelen rondom de tempel, maken foto’s van de buitenkant en beleven rond het middaguur de gratis rijstbedeling van een tempelpriester aan gelovigen mee. Dit mooie gebruik wordt sinds jaren in alle hindoetempels nageleefd. ‘s Morgens en ‘s avonds wordt de tempel druk bezocht voor puja. Puja is het brengen van een kleine offergave (een kokosnoot, bananen en/of bloemen) in dit geval aan Vishnu en waarbij om een eveneens kleine gunst wordt gevraagd. Langs weerskanten van de zeer mooie weg, omkransd door tamarindbomen, glijden de uitgestrekte groene paddi’s (rijstvelden) aan ons oog voorbij. Meermaals moeten we vaart minderen voor een herder en zijn kudde geiten en zo bereiken we de volgende tussenstop : het leprozendorp in Pullambakkam, opgezet door jawel ! de Damiaan Foundation uit België. Het uitgebreide complex (eigenlijk zijn het twee compounds) is op 80 tot 90 mensen na, bijna ontvolkt. De regering stopte de financiering sinds er in deze regio geen nieuwe gevallen van melaatsheid meer worden gesignaleerd. Enkel de Belgische vrouw, die op deze plek ruim 50 jaar actief is, bekommert zich om het lot van deze mensen. Haar krijgen we niet te zien wel enkele zieke bewoners die raar opkijken van ons bezoek en breedgrijnzend lachen als we hen happy pongal toewensen. 3de tussenstop is bij het heiligdom van de goeroe Adi Para Sakhti. Hij trekt uit heel India volgelingen naar zijn tempel in Maruwatur en die lopen, om een voor mij onbekende reden, allemaal in het rood rond. Sakhti is een controversieel figuur in India die zijn leraarsbestaan na een mirakel (hij zou dementerenden terug gezond hebben gemaakt) inruilde voor de meer lucratieve rol van goeroe. Sahkti begon klein maar groeide – geholpen door media-aandacht n.a.v. het bezoek van Indiaase vip’s, filmsterren en politici– vrij snel uit tot een heus imperium inbegrepen alle winkelstalletjes op het plein voor het heiligdom, de rondom gelegen huizen, de school, diverse bedrijven met o.a. een building construction company en nog veel meer. Volgens Durai vraagt deze man 1 lakh, gelijk aan 100.000 roepies (om en bij
de 1700 euro) voor een prive-audientie van 10 minuten. Voor mij is het allemaal een veel te commerciele bedoening al levert dat rood gewriemel van mensen wel mooie plaatjes op en is het ook wel grappig (of is dat eerder triest ?) te zien hoe volwassen mannen netjes op een rijtje de mantra Om Sakhti lopen te scanderen. 4de stop is lunchstop en de eigenlijke bestemming van deze dag: de boerderij van sr. Rexline in Achcharapakkam. Naast de oorspronkelijke kleine boerderij wordt er nu een groter woonhuis gebouwd voor de broer van Durai die verantwoordelijk is voor de exploitatie van het farmgebeuren ten voordele van de plaatselijke bevolking. Voor 1/3de is de grond reeds voorzien van immense putten die zorgen voor de nodige irrigatie zodat cultivering van rijst, pindanootjes en andere gewassen mogelijk is. 2/3de, zowat 25 hectaren, moet nog volledig bewerkt worden en daarvoor had sr. Rexline graag een eigen tractor en ploegmachine aangekocht. Nu huren ze die machines en dat is hier een kostelijke zaak. Dit is ook het punt waar Stichting Amaidhi in beeld komt om mogelijk het vrijgekomen budget van het meubiliair van het rusthuis (zie gisteren) hieraan te willen besteden. We zijn allemaal zeer onder de indruk van deze prachtige oase van groen en rust en het verbaast ons dan ook niks dat sr. Rexline ervan droomt om op de enorme lap grond naast het boerenland een meditatiecentrum, dispensarium, een leerschool voor farmers, een centrum voor vrouwengroepen, een rehabilitatiecentrum etc te willen opzetten. Bij ons komt spontaan de idee van luxe resort op en blijkbaar heeft een Indisch groot-industrieel dit ook zo begrepen want die kaapte voor de neus van sr. Rexline een aanpalend oud-industrieel terrein weg om dit in een nabije toekomst commercieel uit te baten. In feite is dit een goed teken want mochten deze toch wel megalomane plannen van sr. Rexline mislukken dan nog is het een win-situatie omdat ze de grond allicht met veel winst zal kunnen verkopen. De grondprijzen swingen hier immers de pan uit en dat geeft goed aan wat er in India gaande is : India in de ban van het wildwestkapitalisme ! Na de Indische lunch (rijst, curry en kippebout op te peuzelen met de vingers) en de Indische sanitaire stop (oftewel het zuidfranse gat in de grond) zetten we koers naar de dichtbijgelegen katholieke bedevaartsoord van Our Lady of Rain. Na een lange periode van droogte en een bijna totaal mislukte oogst zou hier ooit de reddende regen gekomen zijn naar aanleiding van het onophoudelijk aanroepen van de heilige Maria. Tot onze grote verbazing is dit een super kitscherige plek met aan de inkom een olifant in plastiek en binnen een ware zoo van plastieken beesten met achteraan tussen de herten, de konijnen en de kamelen een kribbeke incl. Jozef en Maria. De rest van de bedevaartsplek bestaat een een kerk, een levensgrote crucifix in zuurstokkleuren en bovenop de heuvel de eigenlijke Mariakapel waar het in feite om gaat. Inmiddels is het al 17 uur en hebben we nog geen enkele pongalkoe gezien en over een goed uur is het al donker! In sneltreinvaart rijden we naar een dorp waar volgens de aanwijzingen van sr. Rexline pongal fel gevierd zou worden en na heel wat zoeken bevinden we ons midden in de boerenvelden met ocharme 1 armtierige kar met kinderen erop en 2 koeien met beschilderde hoorns ervoor. Ondanks onze teleurstelling genieten we van het geweldige landschap, maken wat foto’s, schudden handjes met de village leader en dan gebeurt het : de ene na de andere versierde kar en tractor komt binnenhobbelen. Het is 1 grote kermis. Ze gaan in een rij staan en willen natuurlijk allemaal op de foto. De dranklucht is al te ruiken en een aantal van de pongallers is reeds onvast ter been. Het is geweldig om mee te maken! Dit beleef je alleen als je meegaat met ingewijden. Vervolgens maken we halt bij onze laatste stop : het geboortehuis- en dorp van sr. Rexline. We worden ontvangen door Rexline’s zus (dat kun je aan het gezicht goed zien) en maken van ver de rooms-katholieke versie van pongal mee : het zegenen der koeien, een heleboel gebeden en wijwatersprekeling. In tegenstelling tot de hindoeversie all very boring.
Begin februari zijn er hier dorpsfeesten en de zus nodigt ons allen uit om dit te komen meevieren. Volgens haar is zo’n dorpsfeest zeker wel de moeite en gezien de positieve ervaring met de pongalcows van daarnet gaan we dat misschien ook wel doen. Na de gebruikelijke koffie / chai en sweets rijden we terug naar Chennai waar we om 20 u. afspraak hebben met sr. Rita Michael en de 2 meisjes die we daar sponsoren.
