Reisverslag Barnabas Bulgarije Deel II • Tegenstand • David en Goliath • Dopen in de Zwarte Zee Tegenstand Het is maandag en na enige vertraging in de opbouw gaat alles ineens razendsnel. In de voorbereidingen komen natuurlijk de nodige kinken in de kabel. Er was onvoldoende plaats in de auto’s en er was onvoldoende plaats voor bagage. Uiteindelijk komt alles en iedereen in de auto’s en past het precies. In Balchik zit een man eenzaam voor de conferentiezaal. Het is voorganger Emil die wacht op de beheerder van de sportzaal. Onze conferentiezaal is een gymzaal van een gesloten school. Het geld voor de huur is welkom, maar de beheerder is ineens bang voor schade aan de vloer. Ze staat op het punt de huurovereenkomst af te zeggen. Voorganger Emil overtuigd dat we de zaal met kousenvoetjes zullen betreden en dan zwicht de beheerder. Twee uur later maken we onze voorzichtige stappen in de ruimte en zetten de installatie opzetten. Het geduld van voorganger Emil zijn beloond. Gerrit en Roger stappen weer in de auto. Er blijkt in de hele zaal, maar één werkende bouw lamp te zijn. Snel rijden we naar de een nabij gelegen stadje waar een ondernemer voor hen een bouw lamp in elkaar zet, want zo gaat dat hier.
Communisme Haaks op het schoolgebouw is een zijvleugel met vier verdiepingen gekoppeld. Het is een grote berg beton en witte afgebladderde verf. Mooi is het niet. In de gangen echoot elke stap door het gebouw: iedereen kan alles horen van iedereen: helemaal volgens communistisch ideaal. Gelukkig ruikt het hier schoon. De kamers zijn netjes en met airconditioning.
Verloren idealen Het is een prima accommodatie met de zee op steenworp afstand… zegt men. We nemen de proef op de som en zoeken onze weg naar die legendarische Zwarte Zee. Na enkele doodlopende wegen, lopen we langs een stijle trap naar beneden en belanden op de asfaltweg naar de boulevard. Daar zien we de Zwarte Zee, Zich lui uitstrekkend in het warme middagzonnetje. Toeristisch is hier niet. In de zee kan men niet zwemmen. Er is één strandtent. We wachten op bediening, maar die blijft uit. Uiteindelijk zoek ik de bediende die in het Bulgaars een bestelling bij de baas doet. Ik geef hem vijf Lev. De man verdwijnt net zo snel als hij verschijnt. Als dit het hart van het toeristisch bedrijf van Bulgarije is, dan vrees ik dat er nog een lange weg te gaan is. Op de terugweg naar boven passeren we een ruïne van een oud restaurant. Even verderop wordt nieuwbouw gepleegd. Dit deel van Bulgarije lijkt te bestaan uit onafgemaakte en verlopen dromen: geen les voor westerse toeristen.
De eerste avond Tweeëntachtig deelnemers verzamelen zich op het terrein, de zaal is klaar, de mensen hebben hun kamer en de eerste avonddienst is een feit: Barnabas Bulgarije is gestart. Het wordt een vliegende start. De sfeer van vereniging en
vriendschap is de eerste avond al geschreven. Gods Geest werkt krachtig door de muziek en het Woord. Hij inspireert en openbaart. In de zaal zitten jongeren met een islamitische achtergrond. Sinds hun bekering staan zij alleen op school en in dorp. De komende dagen zullen we ze ontmoeten en leren kennen. Zij zelf zullen opgebouwd worden om door te zetten en hun verworven geloof uit te dragen.
David en Goliath Jaco bijt het spits af met de eerste preek op de eerste dag van de eerste Barnabas conferentie in Bulgarije: ‘Wie kent het verhaal van David en Goliath?’ Iedereen kent het verhaal. ‘Vanavond zal dat verhaal voor elk van jullie gaan leven alsof je er zelf bij was.’ Drie jongeren worden naar voren genodigd. Zij zijn het leger van de Fillistijnen. Drie andere jongens en meiden zijn het leger van Israël. Gerrit, een grote Fries met Rood haar is de aangewezen Goliath. ‘Hier is Goliath, de held van de Fillistijnen. Hij eet drie Israeliëten voor ontbijt en een Bulgaar voor lunch. Met spieren van staal is hij een oorlogsmachine: een tank van een vent’. En dan wordt een jonge knul naar voren gehaald. Hij komt tot de midddel van de grote Fries. ‘Half zo groot en half zo krachtig, maar met een geloof waar de hele duivelse legermacht voor siddert. Hier is de herdersjongen David…’ Met de Bijbel in de hand vordert het verhaal. De jongens spelen het stuk mee. Aangemoedigd door het publiek stormt David op Goliath af. De steen vliegt door de lucht en de reus valt met een dreun op de houten vloer van de gymzaal. ‘Snij hem snel zijn hoofd af voor hij nog wakker wordt’ fluister ik mijn Bulgaarse David in zijn oor. De jongeren lachen. ‘Maar hier is de boodschap. David was overtuigd dat Goliath tegen God streed. David wist dat God aan zijn kant stond. Jullie zijn allemaal als David. Je hebt
geen zwaard of speer nodig, maar je moet gaan in de Naam van de Levende God. Wil jij de reuzen op jouw weg verslaan, begin dan met de kleine reuzen. Overwin de reuzen in je eigen leven. Wij moeten niet twijfelen, maar staan in de autoriteit die God ons heeft gegeven.’
Gebed Die avond bid ik met Hope en met Willy. Beiden uit Bulgarije. Voor Willy bid ik voor een aanraking van zijn gedachten en voor Hope bid ik dat zij zeker zal staan in haar identiteit in de Here Jezus. De Heer is hier in glorie en luister.
Na de introductie van de teams en de workshops, sluiten we de eerste avond van de conferentie af met gebed. Op het plein verzamelen de jongeren zich rond de cola met chips. Men is moe van het lange reizen, maar hier in de avondkoelte is er nog genoeg energie om te praten en te delen. Het is goed. Morgen een nieuwe dag. Later die avond spreek ik met Francois uit België en Roger uit Australië in de avondkoelte over dromen die God ons geeft en hoe we die kunnen herkennen.
De derde dag Vandaag wordt een bijzondere dag. Gisteravond hebben vijf mensen gezegd dat zij gedoopt willen worden. Daarom gooien we het programma een beetje om. In plaats van vrije tijd, gaan we met zijn allen naar de zee. We dopen in de Zwarte Zee. Op dit moment hebben we nog geen idee hoe alles zal gaan, maar de Heer zal het leiden. Maar eerst vieren we de ochtendopening: een feest voor de Koning!
Familie Milanov leidt de aanbidding. Vader Julian met dochters Maria (19) en Elena (21) spelen de sterren van de hemel. Zij nemen de zaal mee in aanbidding. Twee en tachtig stemmen zingen samen. Het is emotioneel. Niet voor westerlingen, maar wel voor Bulgaren. De grootste gemeente in Bulgarije telt rond de veertig zielen. Dan is het uitzonderlijk om met twee en tachtig jongeren samen liederen voor God te zingen. Uit de evaluatie blijkt dat de aanbidding als hoogtepunt van de conferentie wordt ervaren. De mensen die zich vandaag laten dopen, staan op en worden voorgesteld. Het is een feest voor de troon van God. In Jezus Christus zijn wij vrij. Veel jongelui zijn de afgelopen dagen tot bevrijding en verlossing gekomen. Aan het einde van de dienst meldt zich nog een dopeling. Kom maar gewoon zoals je bent. Geen dagenlange gesprekken nodig: ‘Hier is water, wat is er tegen dat ik gedoopt ga worden?’
Zoals gebruikelijk wordt het ochtendprogramma gevuld met workshops voor kinderwerk, poppenkast, sport en spel, illustraties en sketchboard. De materialen zijn in de loop der maanden verzameld en worden nu ingezet. Het is een hele nieuwe ervaring voor deze jongeren. Hopelijk levert het de jongeren een bruikbaar instrument om in kerk en eigen leven toe te passen. Het enthousiasme is in elk geval groot. Met name de goocheltrucs die Francois Daelemans uit België het leert, vinden een dankbaar gehoor.
Dopen in de Zwarte Zee We rijden met de groep naar het strand. Het is een klein, maar heel druk strandje op het heetst van de dag. Her en der liggen mensen te zonnen en dobberen ze in het water. Privacy zit er niet in. Emil besluit het Bijbelwoord op het strand te doen, waarna de dopelingen één voor één het water inlopen en
gedoopt worden. Nieuwsgierige badgasten kijken van een afstand toe. Anderen komen langs zwemmen. Je ziet niet elke dag mensen met hun kleren aan het water inlopen. De dopelingen hebben gewone kleren aan, want er was geen wit: praktisch wint het van symboliek. Ach, wat zou het: hoeveel meer symboliek kun je wensen als je je zondige leven achter laat in de Zwarte Zee! Als de dopelingen uit het water komen, stralen ze van geluk.
Evaluatie We zitten alweer op de laatste dag van de conferentie. Nog één nacht en dan verlaten we de campus. Drie dagen vlogen voorbij. Het leidersteam ontmoet elkaar voor de derde keer. Uit zes verschillende steden zijn de groepen hier naartoe gekomen. Twee dagen geleden was er nog niets. Nu, twee dagen later is er een team en een doel. Het eten kan wel wat meer en er zijn wat meer activiteiten nodig om de jongelui bezig te houden buiten het programma. Op details na is de eerste Barnabas conferentie in Bulgarije een groot succes. Volgend jaar zou één dag langer conferentie wenselijk zijn. Ook zou het fijn zijn een grotere groep van bijvoorbeeld honderdvijftig jongeren bij elkaar te brengen. Dat maakt de aantrekkelijkheid groter en dan krijgen we de locatie ook voor onszelf. Het potentieel is er en de belangstelling is er ook. Hoe dit financieel moet worden bewerkt is niet bekend, Want het betekent minimaal een verdubbeling van de kosten: minstens €8000,-: als de prijzen gelijk blijven. We brengen het in gebed. Voor onze God is niets te groot. Tot een week terug was ook nog niet bekend hoe deze conferentie gefinancierd zou gaan worden… en ook dat is voor elkaar gekomen. We bidden om het geloof dat bergen verzet en de Goliaths van ongeloof verslaat! Volgende keer: Deel III (slot): Evangelisatie, strijd en bekering!
