Reisvereniging “Ons Genoegen” pakt een nieuwe bus Vrijdag 1 juni 2007 Het weer Eén van de meest besproken onderwerpen in Nederland zal ongetwijfeld het weer zijn. Het is dan ook best een belangrijk onderdeel als reisvereniging “Ons Genoegen” op pad gaat. Hoe velen van ons herinneren zich niet hevige regenval, natte voeten en dus doorweekte schoenen? Dus… altijd belangrijk om extra schoenen mee te nemen, een regenjack en natuurlijk een plu, al dan niet handig opgevouwen in de tas. Na zeer wisselvallige perioden van regenbuien en drukkende warmte in Nederland leek het in ieder geval even handig om vooraf te bekijken wat de
1
weersverwachting voor die dag zou zijn. Volgens Teletekst zou het ongeveer 18 graden worden en hadden we 70% kans op regen. Tja, wat pak je dan in? Goede vraag. Geert De chauffeur, genaamd Geert, heet ons allen welkom in een gloednieuwe bus. Het is een prachtige bus met de meest nieuwe snufjes. Wat te denken van een sensor in de neus van de bus die de afstand meet tot de eerste auto die voor de bus rijdt en dan die afstand automatisch aanhoudt. Wordt die afstand kleiner, dan remt de bus automatisch af! De heupgordels geven wat consternatie in de bus, maar na een hoop geklikklak kunnen we veilig onze weg vervolgen. Het is 8:38 en het is al 19 graden. Dat gaat goed! Het woord is aan de voorzitter Jouke Koning heet het hele gezelschap welkom. Helaas is de familie Quak verhinderd deze keer in verband met een bruiloft. We zijn heel erg blij dat Rien van Os na 4 maanden in het ziekenhuis weer in staat is om met ons op reis te gaan. Wij hebben vernomen dat hij 275 kaarten mocht ontvangen in het ziekenhuis en dat het hem heel goed heeft gedaan! Wij wensen hem een voorspoedig herstel en vinden dat hij er nu al weer heel goed uitziet!
2
Een bakkie met wat erbij… Na geruime tijd in de bus komen we aan in Hoenderloo waar koffie voor ons klaarstaat met verse vlaaien in allerlei soorten en maten. Jammer dat er geen appeltaart bij zat (geintje, geintje!!). Omdat het heerlijk weer was, werd ook ruim gebruik gemaakt van het terras. Wij rustten een weinig buiten in de zon.
Op datzelfde terras werd onze aandacht getrokken op onderstaand bord. Ze hebben in Hoenderloo waarschijnlijk hele aparte “varkes”. Tijd om die “varkeshaas” te proeven hadden we niet.
3
Tijd om weer in de bus te stappen richting Overdinkel waar we aan kunnen schuiven voor een heerlijke lunch met salade én natuurlijk een overheerlijke kroket in “Saksenstal Gerrit”.
Na de lunch is het om half 2 tijd om het museum te bekijken. In het grenshistorisch smokkel- en textielmuseum moeten we eerst plaatsnemen in de kerkbanken. Tijd voor bezinning is er niet lang (rust en stilte trouwens ook nooit bij Ons Genoegen), want we krijgen een 25 minuten lange film te zien hoe er vroeger gesmokkeld werd. In de informatie van het museum staat dat het zelfgemaakte smokkelfilmpjes zijn… nou, dat was goed te zien! Daarna volgde nog een originele Twentse textielfilm uit 1948. Hierin is goed te zien hoe het productieproces toen plaatsvond en hoe zwaar het werken in dit soort fabrieken
4
eigenlijk was. Op de folder die we krijgen over het museum staat bij sommigen op de achterkant een stempel. Dat is boffen, want zij mogen in het winkeltje een gratis theedoek uitkiezen! Na ons bezoek aan de ‘cinemascoop’ worden we verdeeld in twee groepen. De ene groep bezoekt eerst het smokkelmuseum en de andere eerst het textielmuseum. Op een ouderwets weefgetouw wordt gedemonstreerd hoe er in vroeger dagen geweven werd. De uitdrukking: krijg het heen en weer stamt ook uit die tijd (van de spoel van het weefgetouw die elke keer heen en weer schiet). Met de voeten kunnen verschillende pedalen bediend worden, waardoor een bepaald patroon ontstaat. Er worden verschillende apparaten getoond, waaronder eentje die automatisch een sjaal kan weven. Zoals we ook in de film hebben gezien, gebeurt het ook regelmatig dat er draden afbreken. Ook staat er een apparaat met allemaal gekleurde klosjes dat
5
een prachtig gekleurde draad fabriceert. Als de grote machine aangezet wordt is het ritme van het apparaat (ketjakke boem ketjakke boem etc) zo aanstekelijk dat de gehele reisvereniging spontaan uiting geeft aan allerlei dansbewegingen.
Daarna mogen we een bezoek brengen aan het smokkelmuseum. We krijgen een andere gids die ons van alles vertelt over wát er vroeger gesmokkeld werd (variërend van boter, alcohol, sigaretten, drugs tot exotische diersoorten) en hóe er gesmokkeld werd. Er bestaan zogenaamde ‘smokkelklompen’ waarbij de onderkant van de klomp een omgekeerd profiel heeft. Als je vooruit loopt komt er een profiel op de grond alsof je naar achteren loopt om de douane in verwarring te brengen.
6
Ook zien we een plaatje dat vroeger op de fiets bevestigd moest worden in verband met rijwielbelasting. Bij mensen die werkloos waren, werd er een gaatje in het plaatje gemaakt. Zij mochten op zondag niet fietsen. Redenering voor deze maatregel? Zij hadden door de week toch tijd genoeg om te fietsen! Er worden via foto’s nog meer methoden laten zien hoe allerlei producten meegesmokkeld worden. In grote rollen vloerbedekking kun je natuurlijk ook van alles en nog wat kwijt. Men woog dan een rol en redeneerde dat een rol gevuld met sigaretten lichter is dan een massieve rol met vloerbedekking. Ook stond er een auto waar de motor achterin was gemonteerd zodat onder de voorklep heel veel clandestiene zaken meegenomen konden worden. Na even buiten te hebben gezeten, klommen we weer in de bus. Op naar Doesburg!
In Doesburg streken de meeste mensen neer op een terrasje om een uurtje te genieten in de zon van een biertje of wijntje. Anderen vonden het leuker om even te gaan winkelen. En wat is nou leuker dan shoppen? Uw schrijfster kan het niet bedenken. Haar man denkt daar weer heeeeel anders over. Die heeft het over een gat en een hand, maar ik snap er nix van (blond he!).
7
8
Er ontstond nog een onrustige situatie toen bleek dat een oude liefde van Jan van der Voorden in Doesburg was. Hij had haar 50 (!) jaar niet gezien en toen ze in de bus klom stootte hij zijn hoofd tegen het dak van schrik. Dat was een onverwacht weerzien. Natuurlijk moest dit even vastgelegd worden! Het is vast toevallig dat Gera een glas witte wijn over haar broek morste. Zoals ze zelf al zei: “Ja, allemaal leuk en aardig, maar er zijn grenzen!” Ik heb begrepen dat er een volgende ontmoeting gepland is waarbij ze rustig met elkaar van gedachten kunnen wisselen. Na deze hilarische situatie togen wij naar “Onder de pannen” in Leerbroek waar we een glasblaasdemonstratie kregen voordat we aan het diner begonnen, maar natuurlijk niet voordat de jaarlijkse groepsfoto was genomen.
Willem Buyse vertelde ons het e.e.a. over glasblazen en hoe dat vroeger in zijn werk ging. In grote ruimten waar het wel 1300 à 1400 graden is, wordt glas gesmolten. Daarna worden ze in mallen gegoten. Meestal zijn dit houten mallen, voor flessen bijvoorbeeld, maar voor grotere producties worden meestal metalen mallen gebruikt. Na een aantal demonstraties waarbij hij een soort zwaan maakte die hij tekkel noemde en een konijn, maar dan zonder oren mochten twee lieftallige dames uit het publiek zelf
proberen glas te blazen. Dit valt nog niet mee en zowel de schrijfster als Fransje Kroon bliezen het glas bij de tweede bobbel helemaal stuk. Gelukkig kon er nog een staande waxinelichthouder van gemaakt worden. Nog maar even oefenen dus!
9
10
De voorzitter kondigt het diner aan met levende muziek. Dat was een grote verrassing voor de reisvereniging en al gauw gaan de voetjes van de vloer. De porties met eten zijn zo groot, dat een beetje beweging tussen de gangen helemaal geen kwaad kan en zo bleef het nog lang onrustig onder de pannen.
In de bus wordt er altijd uitgebreid gegeten en gedronken en gesnoept. Zo kwam het onderwerp van gesprek op Sonja Bakker en haar dieet. Arieta houdt er echter wel een heel apart dieet op na: het Erica Terpstra dieet, lekker eten en drinken zoveel je wil. Het is een idee!!! Angelike en Yvonne lieten nog even zien dat de dames weten wat dansen is. Voor een cha cha cha draaiden ze hun handen (en voeten!) niet om en hoewel ze in 10 jaar niet meer gedanst hadden (officieel dan he…) waren er nog heel veel stapjes en draaien blijven hangen. Complimenten dames, het was een lust voor het oog.
De moeders van Angelike en Yvonne, Marjan en Hetty keken het af bij hun dochters. Wat zij kunnen, moeten wij toch ook kunnen hebben ze wellicht gedacht. Maar… het lijkt moeilijker dan het is. Nog even oefenen moeders! P.S. Alle foto’s van deze reis (en dit boekje in kleur) zijn natuurlijk te bekijken op de welbekende website van Ons Genoegen: www.dereisvereniging.nl
Kees en Resia Rozenberg-Koning
11
12
