NELLY ASTELLI HIDALGO ALEXIS SMETS, S.J.
REDDEN WAT VERLOREN WAS Een weg naar innerlijke genezing
UITGEVERIJ TABOR - BRUGGE
1
INLEIDING Jezus zou zo graag komen "bij ons wonen", zoals Hij bij Zacheüs gewoond heeft, want Hij is gekomen om "te redden wat verloren was" ! Wij zijn zo bang van het licht ! Wij zijn gehecht aan onze oude schuldgevoelens, wij dragen liever maskers, en pakken uit met mooie gevoelens ! Wij houden onze oude wonden verborgen, maar ons slecht gedrag blijft ons kwellen. Wij voelen ons onbehaaglijk en vol agressiviteit ! Wij zouden dienaars van God willen zijn, maar omdat we God al te vaak afgewezen hebben, zijn we daartoe niet in staat. En toch wordt alles mogelijk vanaf het ogenblik dat we aanvaarden dat God onze wonden komt helen. Ik heb de gelegenheid gehad in mijn leven Nelly Astelli te ontmoeten. Toen ik haar voor het eerst zag, was ik ongeveer zeven jaar gevangenisaalmoezenier. Ik verbeeldde me dat mijn ambt door God gezegend was. Ik had zolang verlangd de armsten der armen ten dienste te zijn en dat deed ik thans ! Maar eigenlijk bedroog ik mezelf ; ik had niet gemerkt dat ik, terwijl ik me met de gevangenen bezig hield, probeerde een wereld te ontvluchten die me opstandig maakte ! Ik was een soort priester-maatschappelijk werker geworden, in beslag genomen door een hoop activiteiten van sociaal dienstbetoon. Dit activisme verborg in feite mijn onmacht om voor de gevangenen het goede te doen zoals ik dat eigenlijk wilde. De voortdurende frustratiel van het gevangenisleven, de lasten van het systeem waar domheid en slechtheid meestal hoogtij vierden, kon ik niet meer aanvaarden. Overigens was ik prikkelbaar en agressief. Ik was de opstandigheid van de gedetineerden gaan delen. Bovendien was mijn geestelijk evenwicht aangetast door een ongewoon hevig oproer ! Dankzij Nelly heb ik begrepen dat Jezus "bij mij wilde wonen", om te "redden wat verloren was". Hij wilde met het vuur van zijn liefde al mijn angsten en wrok komen veteren, Hij wilde mijn gewonde gevoelsleven genezen. Hij wilde in mij, evenals in het hart van mijn broeders, alles tot stand brengen wat vanuit mijzelf volkomen onmogelijk was. Hoe zou men zijn wonden en kwetsuren ook trachten te camoufleren, zij komen toch onvermijdelijk tot uiting. Zij belasten onze relatie met onze medemens en met God; ze verlammen ons innerlijk leven. Via het 'gebed om innerlijke genezing' kwam Jezus pijnlijke gebeurtenissen in geheel mijn bestaan aanraken en genezen. Hij kwam licht werpen op conflictsituaties, mij bevrijden van heel een verleden dat mij verstikte en dat ik niet wilde kennen. Het gebed dat Nelly voor mij heeft gedaan werd in feite het uitgangspunt van een nieuwe bekering, het begin van een nieuw vruchtbaar werk en de gelegenheid om in bewondering te staan voor de macht van de verrezen Heer. Enkele maanden later nodigde Nelly me uit om met haar naar mensen toe te gaan die om gebed vroegen. Zo ging ik het wonderbare dienstwerk van de innerlijke genezing leren ontdekken. Het 'gebed om innerlijke genezing' zoals het hier wordt voorgesteld, kan een grote hulp zijn voor talrijke christenen. Het gebed kan ook de priesters nieuw licht brengen in de uitoefening van hun ambt. Deze manier van werken kan voor ons de weg vrij maken naar een onvervalst mystiek leven. Ze leidt ons naar een volledig christocentrisch leven, dat geheel ontvankelijk is voor de werking van 2
de heilige Geest. Het zetten van deze stap doet een nieuwe generatie van vrije christenen opgroeien, met zin voor verantwoordelijkheid, een generatie van ware getuige van de levende Christus. Ik dank Nelly dat ze er heeft willen zijn, voor mij en voor honderden anderen die het geluk hadden haar te ontmoeten. Als een engel van het Licht heeft zij mijn hart doen opengaan voor het levende woord van God en voor het leven in de Geest. Daarom heb ik haar ook gevraagd ons te laten delen in haar ervaring, tot eer van God en om te helpen bij de opbouw van het Lichaam van Christus. Heel zeker hebben deze bladzijden een rijke inhoud. Bijzonder waardeer ik haar persoonlijk getuigenis. Ze heeft alles verlaten om de roepstem van Christus te beantwoorden en uitsluitend te leven vanuit het evangelie, ten dienste van haar broers en zussen, eerst in Chili, maar ook in Europa, in Israël en elders. Het was voor mij een grote vreugde deze vrouw te ontmoeten, geheel geboeid door de persoon van Jezus Christus en vol verlangen om andere mensen te brengen tot de innerlijke kennis van Jezus, bron van alle genezing. Wanneer Nelly over Jezus spreekt, doet zij dat op een wonderbare wijze. Voor haar is Hij werkelijk de Levende, de Verrezene, aanwezig in haar leven en in het onze, aanwezig in de kerk en in de hele wereld. De naam van Jezus ligt op haar lippen en is in haar hart. Hij brengt de vrede die alle begrip te boven gaat. In dit verband ontplooien de gaven van de heilige Geest zich vrij: genaden van geloof en gebed, vertrouwen en zekerheid, genaden van innerlijke vrijheid en eenvoud, genaden van vreugde. De charisma's komen dan op een heel spontane wijze vrij. "Men moet natuurlijk omgaan met het bovennatuurlijke”, zegt Nelly graag. Waarom zou de Heer er dan geen genoegen in scheppen om aan zijn kinderen, die "de deur openmaken voor de komst van Gods barmhartigheid" woord van kennis, profetie, wijsheid, en misschien zelfs de gave van genezing te schenken? Zoveel charisma’s zijn nodig om een zieke broer of zus te hulp te komen. Welk een rijkdom ligt niet besloten in deze optimistische kijk op de mens en zijn lotsbestemming ? Al is hij nog zo ziek, zo wanhopig, zo verdorven, God ontvangt toch, op een unieke wijze, al wie zijn hart openstelt: Hij wil de mens van alle nodeloos leed bevrijden en hem de totale redding brengen in zijn lichaam, in zijn ziel en in zijn geest (cf. 1 Tess. 5,23). God immers is Vader, en enkel in zijn genadige liefde kan de mens zijn oorsprong en zijn uiteindelijke bestemming vinden. Het 'gebed om genezing' is in zekere zin een gemakkelijk onderwerp. Men kan er bladzijden over volschrijven. Maar hoe houdt de inhoud van deze bladzijden het vol tegenover de werkelijkheid ? Hoe zullen zij ontvangen worden door de zwaarst beproefden, de armsten der armen, de wanhopigsten, door hen die doodziek zijn? Het wonderbaarste - ik kan ervan getuigen - is, dat Nelly niet bang is mensen op het gebied van hun eigen armoede te ontmoeten : de Heer doet wonderen door haar, daar ben ik vaak getuige van geweest ! Ik kan tenslotte op mijn beurt getuigen van mijn gebed in ziekenhuizen, bij zieken of in een gevangeniscel; ik bid er zoals Nelly het mij heeft geleerd. Ondanks mijn zwakke geloof, weet ik dat de Heer de roep van mijn gebed verhoord heeft, een gebed voor alle bevoorrechten van zijn liefde. Waar menselijk gesproken bepaalde veranderingen onmogelijk schenen, daar heeft Hij bevrijding 3
gebracht. Hij heeft lichamen, harten en geesten geraakt. Hij heeft het geloof van de zieken versterkt, die Hij het dichtst in zijn eigen lijden met zich verenigd heeft. Ik loof de Vader die ons de grootheid en de schoonheid van zijn schepsel, en de oneindige liefde van zijn vaderhart heeft doen ontdekken. Moge Hij ons duidelijk maken dat er geen genezing mogelijk is zonder een diepe bekering tot Jezus Christus, zonder gebed en sacramenteel leven ! Moge Hij ons de kracht van de vergeving laten ontdekken die het begin is van elke innerlijke genezing ! "Laten we dan vrijmoedig naderen tot de troon van Gods genade, om barmhartigheid en genade te verkrijgen en tijdige hulp." (Heb. 4,16) Alexis Smets
4
ONTDEKKING VAN DE VERNIEUWING EN ROEPING TOT HET DIENSTWERK VAN INNERLIJKE, GENEZING Alexis Smets. - Nelly, sinds meer dan tien jaar oefen je in de Vernieuwing in Chili en ook elders het werk van gebed en leiding uit in retraites. Zou je ons kunnen uitleggen hoe je de Vernieuwing hebt leren kennen ? Nelly Astelli. - Ik maakte een heel moeilijke periode door, ik was ten einde raad. Op een dag ben ik op mijn kamer gaan neerknielen voor de Heer en ik heb Hem gezegd'. "Heer, als U mijn leven niet verandert, dan wordt dit een echte ramp !" Enkele dagen later zou ik de Vernieuwing op een heel onverwachte manier ontdekken. Mijn schoonbroer was aan kanker gestorven. Mijn zus zelf was erg ziek. Op een dag vroeg ik haar of ze soms een gebedsgroep kende, want ik had in de krant gelezen dat er bij ons in Chili verscheidene bestonden. Bovendien had men mij gezegd dat er een klein groepje samenkwam in het ziekenhuis en ik had mijn zus voorgesteld er heen te gaan. Ik had ook aan een van mijn vriendinnen gevraagd met haar mee te gaan. Mijn zus ging voor een eerste keer naar dezer gebedsbijeenkomst. Toen zij er een tweede keer heenging, was het niet mijn vriendin die haar vergezelde, maar ikzelf. Ik verlangde echter buiten te blijven en niet deel te nemen aan deze bijeenkomst. Maar mijn zus drong er op aan dat ik met haar naar binnen zou gaan. Persoonlijk had ik niet veel zin me bij die groep aan te sluiten, want ik was katholiek en ik dacht dat het hier om een protestantse groepering ging. Ik was erg opgelucht toen ik twee katholieke zusters bemerkte, een Nederlandse en een Duitse. Zij leidden deze gebedsgroep. Mijn eerste indruk was in ieder geval niet te best, integendeel ! Toen we buitenkwamen, heb ik veel kritiek geuit; ik heb gezegd dat deze groep op een protestantse groep geleek, en dat ik helemaal niet begreep wat er gebeurde. Nochtans heb ik uit de bibliotheek alle boeken geleend die er toen over de Charismatische Vernieuwing bestonden. Dat was in 1974. Men vond toen nauwelijks werken die geschreven waren door katholieke charismatici. Protestanten hadden er wel gepubliceerd: David Wilkerson, Nicky Cruz, enz. Een van die boeken, dat van Merlin Carothers, Van Kramp naar Kracht, maakte een geweldige indruk op mij. De lectuur van dit boek werd voor mij heel belangrijk, want na die eerste gebedsbijeenkomst had ik helemaal niet meer de bedoeling er nog terug te gaan. Deze groep leek me een beetje vreemd, en wat er gebeurde was volgens mij niet erg "katholiek". Maar tot mijn grote verbazing was ik de dinsdag daarna de eerste om aan het gebed deel te nemen. ondanks alle kritiek die ik gespuid had. Op dat ogenblik maakte ik mijn zus de opmerking dat de charismatici de handen oplegden zoals de mensen van de Pinksterbeweging dat doen. Al van kindsbeen af kende ik de mensen van de Pinksterbeweging goed, want er waren er veel in ons dorp in Chili. Zij evangeliseren op plaatsen waar geen katholieke parochie is. Doorgaans zijn de mensen die van deze groepen deel uitmaken heel eenvoudige mensen. Ik heb hen vaak opgezocht. Ik kende dus goed hun manier van doen. Soms heb ik hen zelfs gevraagd voor me te bidden. Vaak nodigden zij mij uit deel te nemen aan hun gebedsbijeenkomsten, maar ik antwoordde hun altijd hetzelfde: "Ik ben katholiek en ik kan niet bij jullie blijven." In zekere mate kan ik zelfs zeggen dat ik hen een beetje misbruikt heb.
5
Om op mijn zus terug te komen, ik zei haar dus : "Die charismatici leggen de honden op zoals de mensen van de Pinksterbeweging. Waarom zou jij hun niet vragen voor jou te bidden ?" Op die bewuste dinsdag vroeg mijn zus, die steeds zieker en zieker werd, aan de Nederlandse zuster haar de handen op te leggen. "En ik zal ook je zus de handen opleggen", voegde ze er aan toe. Ze nam me bij de hand, en ze deed me neerzitten naast mijn zus. Daar wilde de Heer me hebben ! De zuster legde me de handen op en zong in tongentaal. Tot mijn grote verwondering kon ik haar lied begrijpen. Het was ongelooflijk ! De Heer sprak: "Mijn kleine meisje, ik heb je overal gezocht. Waar was je ? Ik ben blij dat je hier bent." Het was net een wiegeliedje dat de Heer voor me zong. Ik was gefascineerd ! Ik dacht nauwelijks na over wat daarna gebeurde. Ik geloof echt dat ik op dat ogenblik een uitstorting van de heilige Geest heb gekregen. Ik heb er van dan af een regelmatig gebedsleven op na gehouden. Ik bad natuurlijk al van kindsbeen af, maar op een manier die mijn grootmoeder mij nog aangeleerd had. Ik begon nu op een heel persoonlijke manier met Jezus te spreken. Ik viel van de ene verbazing in de andere, want ik ontdekte op hetzelfde ogenblik de tongentaal. Ik nam opnieuw het boek van Merlin Carothers terwijl ik dacht dat ik gek was en dat al wat er gebeurde, pure inbeelding van mijn kant was. Toen ik het boek Van Kramp naar Kracht opnieuw las, heb ik begrepen dat de auteur zijn persoonlijke belevenissen vertelde. Het was belangrijk voor mij te kunnen zeggen : "Wat hij beleefd heeft, beleef ík nu op dezelfde wijze, en ik aanvaard het." De ontdekking van de tongentaal werd "de" ontdekking van mijn leven. Van dan af heb ik me veel dichter bij de Heer gevoeld: een aanwezigheid die zich door deze zang in mij deed gevoelen en me overstroomde met een diepe vrede en een intense vreugde. Ik deed een intieme godservaring op die ik nooit tevoren gekend had. Dit werd voor mij dan het begin van een ongelooflijk avontuur. Ik begreep maar niet wat er met mij gebeurde ; ik was bang. En jammer genoeg wisten de verantwoordelijken van de Vernieuwing er niet meer van dan ik. Ze wilden zelfs in mijn geval de duivel uitdrijven omdat ik charisma's ontvangen had! Ik heb toen een kleine gebedsgroep opgericht die samenkwam in de kapel, gelegen op de heuvel waar wij woonden. Door gebed, vasten en andere middelen die het christelijk leven ons aanreikt, wilde ik ontdekken wat de Heer me te kennen wilde geven. In de Bijbel sprak Hij: "Ikzelf zal je meester zijn. "Ik antwoordde : "Ja, Heer, U moet mijn meester worden, want ik weet niet hoe ik moet vooruitkomen." Wat later leerde ik de retraites kennen. Zij hebben mij de kans gegeven mijn relatie met Jezus te verdiepen en uit te maken waarvoor ik leef. Ik besefte dat de Heer mij iets wilde duidelijk maken. Hij wilde dat ik wist dat ik geen eigenbelang moest hechten aan de charisma's. Het zijn middelen die de Heer ons ter beschikking stelt om Hem te dienen. Ze zijn noodzakelijk. Ik moest echter leren heel eenvoudig te worden tegenover het bovennatuurlijke, zonder me de charisma's toe te eigenen ; des te beter als ze me gegeven worden, maar het is ook goed als ik ze niet ontvang. Voor mij zijn de charisma's een beetje zoals de lampjes in de kerstboom die aan- en uitgaan. Ze verschijnen of verdwijnen naar de wil van God. Of God me de charisma's toekent of niet, dat is mijn probleem niet. Ik voelde eveneens een sterk verlangen om een instrument te zijn in de handen van de Heer. Ik ontdekte dat je onmogelijk een klank uit een gitaar of een viool kunt laten komen indien er niemand op speelt. Zo gaat het ook met ieder van ons. Wij zijn heel vrij voor de Heer. Maar Hij wil zich van ons bedienen en handelen door ons. Het instrument dat wij zijn, moet zo ontvankelijk mogelijk zijn, opdat God er zijn kracht op kan uitoefenen , zijn genezing, zoals Hij het wil en wanneer Hij het wil. A. - In enkele jaren tijd, Nelly, ben je van de ene ontdekking tot de andere gekomen ? 6
N.-Tussen 1974 en 1979 heb ik geleidelijk de fundamentele ontdekkingen gedaan waarvan ik vandaag nog leef. Toen heb ik ook de roeping ontvangen tot de bediening van innerlijke genezing. Ik werd daartoe aangezet door mijn gebedsgroep, terwijl ik zelf nog maar anderhalf jaar deel uitmaakte van de Vernieuwing. Men verzekerde mij dat ik de gave van onderscheiding had, evenals alle andere noodzakelijke kwaliteiten. A. - Bestond het dienstwerk van genezing reeds op dat ogenblik ? N. - Het werk van fysische genezing, ja. Men prees de wonderen die de Heer gedaan had op het vlak van de fysische genezing en dit was het geval in heel de Vernieuwing. Men zag mensen genezen van kankers, suikerziekte en van heel wat andere ernstige ziekten. Het merkwaardigste geval bij ons was dat van een vrouw die suikerziekte had in de hoogste graad. Zij zou weldra sterven. Men zei haar: "Waarom zou je niet eens die mensen gaan opzoeken die bidden in de kapel ?" Zij is gekomen en zij werd onmiddellijk geraakt. Het wonder is dat haar suikerziekte niet weggenomen werd, maar dat de ziekte ook niet verergerde. Nu is zij reeds sterk genoeg om te werken, terwijl ze vroeger zo zwak was dat ze haar dagen in bed moest doorbrengen. A. - Ben je begonnen met te bidden voor de fysische genezing ? N. - Ja. Maar ik moest nog een hele leerperiode doormaken. Wij zijn er altijd op uit opgemerkt en erkend te worden; wij hollen ijdele glorie na ! En in zekere mate trekt de fysische genezing veel meer de aandacht dan de innerlijke genezing. Zo is het bijvoorbeeld veel indrukwekkender als iemand, die aan een heel ernstige longziekte lijdt, op slag na handoplegging geneest, dan als hij innerlijk geneest. Daarna is een nieuw probleem opgedoken. Na drie jaren dienst, van 1974 tot 1976, bemerkten wij heel duidelijk dat de fysische genezingen wel buitengewoon waren: hartziekten, kankers en andere ongeneeslijke kwalen werden genezen. Maar wij merkten ook dat diezelfde mensen die genezen werden, veel zieker bij ons terugkwamen dan zij tevoren waren. Wat was er gebeurd ? Genas de Heer dan niet voorgoed ? Hadden wij vergissingen begaan ? Wij stelden ons veel vragen... Ik heb toen iets geleerd : wij moeten erg opletten met de tekenen die de Heer ons geeft. Door wat er gebeurde, wilde de Heer ons, zijn dienaren, tekenen geven opdat we zouden volharden en verder gaan. Wanneer de Geest zich openbaar maakt, dan is het om ons te doen vooruitgaan. Hij wil niet dat we op de oever blijven, maar dat we dieper het water zouden ingaan. De mysteries van God en zijn Wijsheid hebben geen grenzen. Wij zijn het die beperkingen opleggen aan zijn handelen, aan zijn gaven. De ervaring van fysische genezing was dus voor ons een aanmoediging om ons werk te verdiepen. Het is duidelijk dat het merendeel van de ziektes van psychosomatische oorsprong zijn, d.w.z. dat een organische ziekte vaak het teken is, het symptoom van een psychische of, spirituele ziekte die veel dieper ligt en die haar oorsprong vindt in een of andere pijnlijke gebeurtenis die een mens in zijn jeugd, in zijn kindertijd of zelfs in de moederschoot heeft meegemaakt. Ik was erg verwonderd de mensen zieker te zien terug komen dan ze vóór hun genezing waren. De Heer heelt me de genade geschonken om te begrijpen dat wij gebeden hadden voor de genezing van de symptomen van de ziekte en niet voor de diepere wortels van deze ziekten. Ik ben daarna boeken beginnen te lezen over de genezing van herinneringen, maar zij behandelden dit onderwerp erg oppervlakkig. Het was echt noodzakelijk dat de Heer ons zou tonen wat er zich allemaal aan de oorsprong van een ziekte afspeelt. Op dat ogenblik hebben wij ontdekt dat aan de basis van alles, voor allen en voor iedereen, het noodzakelijk is, vergeving te schenken. 7
A.-Wij zijn tot de kern van de zaak gekomen, Nelly. We komen er nog op terug. De ervaring die jij in het gebed van genezing hebt opgedaan, is merkwaardig. De wijze waarop jij bidt is reeds zeer ontwikkeld. Hoe heb jij de krachtlijnen van het gebed om innerlijke genezing ontdekt ? N. - Vele jaren was mijn zus Geneviève heel depressief. Mijn moeder zei altijd dat zij nooit iets goeds zou doen. Als de zon niet scheen, ging mijn zus in bed liggen. Op een dag vroeg ik aan pater Augustin, de jezuïet met wie wij samen retraites organiseerden, of er geen mogelijkheid bestond iets voor haar te doen. Hij antwoordde me : "Nelly, jij moet in je eigen huis je leertijd doormaken "Ik vroeg me af hoe het mogelijk was bij mij thuis een leerperiode door te maken. Ik dacht ook bij mezelf dat een gebed voor genezing, voor iemand die heel depressief was, een zware verantwoordelijkheid was, precies omdat mijn zus geen regelmatig gebedsleven had. Zij had bovendien geen sacramenteel leven. Zij geloofde in God, maar zij praktiseerde niet. Dus heb ik bij mezelf gezegd dat het mijn taak was trouw te volharden in de tussenkomst voor haar. Ik moest voor haar doen waartoe zij uit zichzelf niet in staat was. Ik ben voor haar beginnen te bidden, niet het gebed voor het leven in de moederschoot, want die gebedsvorm heb ik pas veel later ontdekt, maar een gebed dat ging vanaf de dag van haar geboorte tot op dit bepaalde moment in haar leven. Zij was toen vijfentwintig jaar oud. A. – Stelde jij, in je gebed, heel eenvoudig de verschillende periodes in het leven van Geneviève aan de Heer voor ? N. - Ja. Ik bad ook voor de pijnlijke momenten die zij meegemaakt had. Ik herinnerde mij bijvoorbeeld dat zij, toen zij twee jaar was, een ongeluk had gehad en dat zij op een hete kachel was gevallen. Ik bad in de kamer naast de hare. Zij bleef in bed, hoewel de geneesheer beweerde dat zij niet ziek was. Zij zei niets anders meer dan: "Ik ga sterven, ik ga sterven... ik moet sterven. Wees er maar zeker van, ik ga dood." Op zulke momenten bad ik in tongentaal voor haar. En ze zei me: "Bid niet voor mij, verlies je tijd niet. Jij kunt alle charismatici genezen, maar mij niet ; het is verloren moeite. Je zult me zien sterven en je zult er niets aan kunnen doen. En je Christus zal evenmin iets kunnen doen." Ik antwoordde haar niet, maar ik bad en bad en bad... Het kwam vaak voor dat zij ’s nachts uit haar bed opstond en ver weg vluchtte. Indien men haar niet volgde, dan liep ze tot aan de zee. Op een dag kreeg ik een visioen ; ik zag een zigeunerin dicht bij de kerk op de heuvel. Ik vroeg aan Geneviève: "Heb jij ooit een ongelukkige ervaring, gehad met een zigeunerin ?" Zij antwoordde bevestigend, maar zij voegde er wel onmiddellijk aan toe dat zij er nooit over zou durven spreken. "Wat is er gebeurd ?",vroeg ik haar. "Kom, vertel het me eens !" En zij vertelde me het voorval. Toen zij twaalf was. Ging zij in het lyceum naar school. Het was in het eerste jaar van haar humaniora. Op een dag ging ze naar school zoals gewoonlijk. Die namiddag echter waren er geen lessen. Zo kwamen vijf meisjes van dezelfde klas samen. "De zigeuners zijn bij de kerk aangekomen.", zegden ze, "Zouden we ze niet vragen ons de toekomst te voorspellen ?" Ze gingen allemaal akkoord. Het geld voor de bus diende om die zigeuners te betalen. Daarna gingen ze te voet naar huis. Geneviève was één van dat groepje. Toen de meisjes in het kamp aangekomen waren, begonnen de zigeuners hun de toekomst te voorspellen. Een van hen richtte zich tot mijn zuster : "Jij bent in levensgevaar ! Een van je vriendinnetjes in je klas zal je vermoorden. Indien je me vijf pesos geeft kan ik je van dit gevaar bevrijden. Ga terug naar huis. Ik houd je rechter handschoen hier om zeker te zijn dat je gaat terug komen." Geneviève wist dat mijn vader die politieagent was, veel moeilijkheden had met zigeuners. Zij durfde het nodige geld om de zigeunerin te betalen, niet aan onze ouders vragen. Zo heeft zij het verhaal in haar hart bewaard, zonder er ooit met iemand over te durven praten. 8
Wij hadden de oorzaak van haar vrees gevonden, de angst die haar 's nachts dwong op te staan. Ik heb aan de Heer gevraagd deze wonde te genezen, en ik heb pater Augustin, die door de bisschop met de dienst van bevrijding belast was, gesmeekt haar te verlossen van deze band. En alles is in orde gekomen. Daarna heb ik verder voor haar gebeden. Ik heb beseft hoezeer sommige gebeurtenissen, zelfs heel toevallige, invloed kunnen hebben op de persoonlijkheid en er hun stempel op drukken voor heel het leven ! Ik heb daarna in het leven van Geneviève nog een ander drama ontdekt, dat haar ook getraumatiseerd heeft. De zus van mijn moeder was in tragische omstandigheden aan haar einde gekomen bij een brand in een optiekzaak. Iemand had per vergissing een brandende sigaret in een vat geworpen dat een ontvlambare vloeistof bevatte. Een hevige brand brak uit en in enkele minuten waren alle klanten levend verbrand. Het was een zaterdag. Mijn zus was aan het poetsen in het salon. Zij had de radio aangezet en hoorde de reporter deze brand aankondigen. Zij hoorde eveneens de naam van mijn tante onder de slachtoffers vermelden. Zoals ik reeds gezegd heb, had Geneviève een ongeluk op haar tweede levensjaar. Zij was op een kachel gevallen en haar linkerhand was daarbij verbrand. De wonde, veroorzaakt door het ongeluk van mijn tante, maakte de oude wonde weer voelbaar en verhevigde ze zelfs. Zij beleefde dus een verhevigde wonde : daar zat dus de wortel van haar depressie. In het gebed doorliep ik haar hele leven. En op het ogenblik dat zij werk begon te zoeken, werd haar genezing volkomen. Niemand kan het geloven ! Geneviève was geheel veranderd, zowel op fysisch als op psychologisch vlak. Ik heb tot mezelf gezegd: "Indien de Heer dat voor mijn zus heeft gedaan, dan kan Hij dat nog voor vele anderen doen." Wij hebben daarna ook nog andere ervaringen opgedaan met pater Augustin; wij organiseerden "genezingsretraites", in het begin met een klein groepje van vijf mensen. Beetje bij beetje heeft de Heer ons de complexiteit van een mens laten ontdekken. Ik was professor in de filosofie, levend in een wereld van Grieks-Latijns denken dat de mens verdeelt in ziel (psyché) en lichaam. Deze verdeling is me echter nooit heel duidelijk geweest. Ik wist wel dat enkele mystici over de geest spraken als over de zielespits. Er moest dus nog iets diepers zijn. Hoe verwonderd was ik niet toen ik mij realiseerde dat mijn Grieks-Latijnse filosofie fout was : er was meer in het menselijk wezen ! Ik ontdekte in de Bijbel dat een mens bestaat uit lichaam, psyché en geest. Daar zit nu voor ons de moeilijkheid: om de echte harmonie die God voor ons wil, te ontdekken. Pater Aldunate geeft een verhelderend beeld van de structuur lichaam-psyché-geest, zoals wij die terugvinden bij Sint-Paulus. Het lichaam is menselijk omdat het bezield is door een menselijke ziel of psyché (cf. I Kor.15,39). Lichaam en psyché vormen één geheel. Door onze geest echter komen wij open voor God. De geest is de mogelijkheid om de heilige Geest te ontvangen. Zolang onze geest gesloten blijft voor de Geest, blijkt de mens "vleselijk" te zijn, d.w.z. hij beperkt zich tot natuurlijke neigingen. Sint-Paulus spreekt eenvoudigweg over "het vlees" of "de oude mens", "de vleselijke mens", of "de psychische mens", of de "uiterlijke mens".
9
Wanneer de mens zich openstelt voor de Geest, dan spreekt Sint-Paulus over "de geest", of "de nieuwe mens", "de spirituele mens", "de innerlijke mens" (cf. 1. Kor. 2,14; 3,3 ; 2 Kor. 4,16 ; GaI. 5,16 ; Ef. 4,22-24; Kol. 3,9-10). Hij vergelijkt de structuur van een mens ook nog met een lemen vaas die het licht van de kennis van Christus bevat (2 Kor. 4,6-7). Het lichaam en de psyché staan voor de lemen vaas, de menselijke geest zou de mogelijkheid zijn die de vaas bezit om de goddelijke Geest te ontvangen. De "uiterlijke mens" bezit de geest niet, de "innerlijke mens" omvat de gehele mens: lichaam, psyché en geest. De taal van Sint-Paulus gaat in dezelfde richting als die van Jezus. Jezus maakt wel geen duidelijk onderscheid tussen de verschillende elementen, maar zijn woorden komen op dezelfde gedachte neer. Bij herhaling spreekt Hij over de innerlijke en de uiterlijke mens. Het uiterlijk voorkomen voldoet niet, het is nodig dat het hart wordt bekeerd, d.w.z. dat het open komt voor God en voor de Geest. Dan is de mens met God verenigd door het innerlijk en hij ontvangt het leven ; hij is in staat te antwoorden in geest en in waarheid. We kunnen dus zeggen : "Het Koninkrijk van God is midden onder ons." Het nieuwe leven dat wij bezitten, komt voort uit een goddelijke kracht. Deze kracht overstijgt alle gewone menselijke krachten. Men kan vragen om die goddelijke kracht te ontvangen. Zonder dit goddelijk leven kunnen wij niets doen. Deze innerlijke schat is zo belangrijk dat het werkelijk de moeite waard is, er alles voor weg te geven om hem te bezitten. "Het is de Geest die levend maakt, het vlees is van geen nut". (Joh. 6,63) (cf. ook Mt.23,26; Lc. 17,21; Mc. 4,1-20,26-29; Joh. 15,4-5; Mt. 13,44) Men vindt een spoor van deze menselijke structuur in het voorbeeld van het zaad dat aan de rand van de weg blijft liggen, of dat wat in de goede aarde valt waar het wortel kan schieten. We kunnen daarbij ook nog denken aan de verloren zoon die naar een ver land trok en zijn vader verliet voor de uiterlijke wereld. Hij bekeerde zich achteraf toen hij "in zichzelf keerde" en naar huis terugging. Ik ontdekte ook nog dat in Gods oog met zijn grote liefde, zijn oneindige tederheid, niets in de mens minderwaardig is: noch het lichaam, noch de psyché, noch de geest. Deze zijn zozeer met elkaar verbonden dat een organische ziekte een teken is van een wonde in de psyché of in de geest. Wanneer ik nu een zieke zie, dan vraag ik me af, waar zich de wortel van de ziekte bevindt. Dankzij de ervaring die ik in de loop van de jaren heb opgedaan bid ik voor elke zieke, die mijn gebed komt vragen, eerst tot de Heer dat Hij mij aanduidt waar de wortel van de kwaal zich bevindt. Men moet niet beginnen te bidden voor de symptomen van de ziekte. De Heer kent veel beter dan wij de wortel van de wonde. Tenslotte geloof ik dat we alle eenvoud moeten bewaren waar het gaat om Gods hulp in de charisma's. Laten we geen valse problemen scheppen ! Waarom ? Wanneer iemand me komt opzoeken en me komt vragen om gebed, dan weet ik in de meeste gevallen niets van deze mens af. Het kan gaan over een Afrikaan, een Israëliër of een Duitser... Bovendien moet ik rekening houden met het verschil in culturen. In onze Latijns-Amerikaanse cultuur hebben wij de gewoonte vlug en soms zeer enggeestig te oordelen over bepaalde zaken, in het bijzonder over de seksualiteit. Welnu, ik zie met verwondering hoe Jezus alle culturele problemen overstijgt ! Hij geeft ons altijd een kleine aanwijzing waardoor wij het probleem kunnen vatten. Ik maak me geen zorgen. Ik zeg maar bij mezelf, dat als er niets te zien is, Jezus me niets te zeggen heeft. En als er iets moet gezien worden, dan zal Hij ons een teken geven, want Hij houdt van ons. 10
A. - Je ontdekte de Bijbelse antropologie, en dankzij deze ontdekking ben je de eenheid van de mens op het spoor gekomen, en het belang van alles wat een mens doet. Waartoe heeft dit alles gevoerd in het gebed om innerlijke genezing ? N. - Heel deze ontdekking heeft me ertoe gebracht, me niet meer alleen toe te spitsen op het psychologische aspect van wonden of van ziekte. Hoewel alles in de mens zijn belang heeft in de ogen van God, heb ik heel vaak kunnen vaststellen dat de geest ziek is. Ik heb begrepen dat de mens met al zijn kwaliteiten geschapen is door God; hij is broos, maar toch een wonder. Voor mij is de ergste onder alle kwalen, en dat heeft me er ook toe gebracht te bidden voor innerlijke genezing, niet te weten dat God van ons houdt. Het is bijvoorbeeld ondenkbaar dat vele religieuzen en priesters werken in dienst van God, zonder ooit echt te hebben beseft dat God van hen houdt. Het feit dat we van God afgesneden zijn, is de grootste ziekte van deze tijd. En daarom zullen we het geluk niet vinden. Men kan zich alle mogelijke kunstmatige voldoeningen aanschaffen, die zogezegd het geluk uitmaken. Maar het zijn slechts uiterlijkheden, een masker voor het ware geluk waartoe God ons roept. De grote ontdekking die we moeten doen is dat God van zijn kinderen houdt zoals ze zijn. Maar opgelet, als God van me houdt zoals ik ben, dan betekent dat niet dat Hij wil dat ik zo blijf. De innerlijke genezing bestaat er juist in te genezen wat gewond is in ons. De Heer wil ons verzoenen met wat we zijn : onze levensgeschiedenis, ons verleden, onze wonden, enz. A. - Kan God werkelijk iets in ons veranderen als onze levensgeschiedenis gewond is ? N. - Ja ! Hij is werkelijk de levende God ! Wij zijn allen geroepen om dat te ontdekken. Hij is niet ver van ons ; Hij durft zich te laten kennen in de kleinste dingen in het leven. Wij durven niet te geloven dat Hij met ons zou lijden wanneer we gewond zijn door bepaalde pijnlijke voorvallen. Hij kan alles veranderen: Hij kan ons genezen ! Wonder boven wonder, wij kunnen dit dynamisme van het evangelie beleven, alle beloften van Christus die waar zijn. Hij is een trouwe God en zijn Woord doet wat het zegt. Persoonlijk ben ik door de ene ontdekking na de andere tot het besef gekomen dat God in staat is alles te vernieuwen. Wanneer Hij zegt dat Hij ons kan genezen, dan doet Hij het werkelijk. Hij is ertoe in staat. Maar het is ook waar dat Hij zijn kinderen niet vernieuwt met een zwaai van een toverstokje. Anderzijds willen velen de innerlijke genezing ontvangen als een nieuwe psychotherapie. Welnu, het gaat er heel anders aan toe, want beginnen met de innerlijke genezing betekent in feite de weg van genezing inslaan, van bekering naar bekering gaan, “christocentrisch" worden, goed wetend dat, zelfs wanneer wij Christus midden in ons leven plaatsen, er nog heel wat deuren in ons voor Hem gesloten blijven. Die deuren zullen opengaan wanneer God dat wil. Want genezing op Gods wijze is totaal verschillend van de genezing door geneesheren. De geneesheer behandelt het lichaam, de psychiater behandelt de psyché, de priester draagt zorg voor de geest. De enige die mijn wezen in zijn geheel aanpakt, is Jezus Christus ! En dat is het wonder van heel de innerlijke genezing !
11
DE VERGEVING, RUGGEGRAAT VAN DE INNERLIJKE GENEZING A. - Wanneer je zegt dat je bidt om innerlijke genezing, wat versta je dan daaronder ? N. - Bidden om innerlijke genezing betekent allereerst : Jezus toestaan die plaatsen in ons leven op te zoeken waar wij gewond zijn. Wij hebben er reeds over gesproken : zeer vaak ligt er een probleem van vergeving aan de grond van een kwetsuur. Het is dus een geestelijk probleem. De wortel van een kanker bijvoorbeeld is vaak een nood aan vergiffenis of een schuldgevoel. Het komt erop aan, de oorZaak van dit schuldgevoel op te zoeken, het moment waar alles begonnen is, het waarom. Over het algemeen hebben wij te maken met een diepe wonde. Wat bedoelen wij nu met een diepe wonde ? Laten wij bijvoorbeeld veronderstellen dat ik een ongewenst kind geweest ben. Bij mijn geboorte konden mijn ouders mij niet thuis houden bij gebrek aan plaats en materiële middelen. Ze hebben me toevertrouwd aan mijn grootouders. Op dat ogenblik voelde ik mij in de steek gelaten en dit werd een diepe wonde. Toen ik drie jaar oud was, heeft men mij weer naar huis gebracht. Mijn ouders waren toen vreemden voor mij, en dat waren mijn broers eveneens. Ik beleefde die wonde van verlatenheid opnieuw. Maar ik had ook het gevoel verlaten te zijn door mijn grootouders ; dus nog een wonde van verlatenheid. Daarna heeft men mij naar een internaat gestuurd, een nieuwe wonde van verlatenheid. Op die manier stapelen de wonden zich op en maken ze mij ziek. Zo'n zieke kan vele wegen van psychologische therapieën inslaan die hem helemaal niet genezen, omdat hij in het diepste van zijn hart vergeving zal moeten schenken. Indien die vergeving niet geschonken wordt, zal het hem onmogelijk zijn de vrede met zichzelf, met zijn medemens en met God terug te vinden. Bidden om innerlijke genezing wil zeggen : terugkomen op al die gebeurtenissen die een mens echt gewond hebben, en die hem gedwongen hebben masker na masker op te zetten om een antwoord te geven aan een maatschappij die vraagt dat je zus en zo reageert op een gegeven situatie, en beantwoordt aan bepaalde eisen. En daartoe is de mens niet bekwaam. Hij moet thuis die rol spelen, die op het werk en die in de maatschappij. Er zijn vele sociale functies: die van leraar, ouder, priester, politieagent, enz. Ieder van ons voelt zich verplicht een bepaalde handelwijze of bepaalde houdingen aan te nemen, een bepaalde kleding te dragen in functie van de rol die hij moet spelen. Wij zijn grote acteurs. Wij hebben moeite om ons vrij te voelen tegenover onszelf, tegenover de anderen en tegenover God. Voor mij is de vrucht van de innerlijke genezing dat zij ons kinderen van God doet worden. Een kind van God is een vrij mens. De vrijheid is immers een van de grote eigenschappen van God. Indien ik niet vrij ben, als een kind van God, dan verloochen ik mijn hoedanigheid van kind van God. Indien God vrij is, worden zijn kinderen ertoe geroepen dat ook te worden. Dankzij de innerlijke genezing zullen we ertoe komen voor niets meer bevreesd te zijn, ons goed te voelen, onszelf te zijn ; niet omdat we een psychologische therapie ondernomen hebben, maar wel omdat we de levende Christus zullen ontdekt hebben, een altijd levende Christus die van ons houdt en die niet ophoudt ons lief te hebben.
12
Indien wij vallen, dan zal het een ongeluk zijn. Na een val is het altijd mogelijk weer op te staan en te herbeginnen omdat je vergeving gekregen hebt, als je tenminste niet valt om te vallen, uit kleingeestigheid. A. - Je hebt al herhaaldelijk gesproken over de vergeving. Wat betekent nu eigenlijk dat woord ? Want er zijn zoveel mensen die beweren dat zij niets te vergeven hebben, of dat zij al vergeving geschonken hebben. Maar, wanneer je voor hen bidt, stel je in feite vast dat ze geremd zijn om vergeving te schenken. N. - Mijn moeder zei altijd '. "Ik heb vergeven, maar vergeten wil ik niet." Wat een eigenaardige wijze van vergeven ! Het is eigenlijk grappig ! Heel wat mensen beweren op dezelfde wijze dat zij in vrede leven, dal zij tegenover niemand wrok koesteren, maar het is niet waar ! De vergeving is het meest opmerkelijke aspect in het werk van de innerlijke genezing. Het is waarlijk de ruggengraat van de innerlijke genezing. Aan de basis van iedere wonde ligt er een vergeving die men nog moet schenken of ontvangen. Zou ik durven beweren dat tot nog toe het probleem van de vergeving altijd slecht begrepen is ? En dat geldt ook voor de kerk ! Dit is geen kritiek, maar de vaststelling van een feit. In mijn werk heb ik vaak genoeg kunnen vaststellen dat mensen niet weten hoe ze moeten vergeven. Ze stellen zich voor dat ze vergeving geschonken hebben, terwijl er veel is wat nog moet vergeven worden. Het volstaat reeds al die zieken te bekijken : zij zijn zó omdat hun organisme alle haat en alle wrok die zij door de jaren opgestapeld hebben, niet meer kan verdragen. De vergeving is geen zaak van gevoelens. Het is hoogst belangrijk dit goed te verstaan. Wanneer ik iemand zeg dat het voor hem belangrijk is vergeving te schenken, kan hij me antwoorden dat hij daartoe niet in staat is. Ik ga dan verder en zeg dat het misschien waar is, en dat hij er uit zichzelf niet toe kan komen om aan iemand vergeving te schenken. Hoe kunnen we er op eigen krachten toe komen te vergeven? Als we dat proberen, zullen we niets anders bereiken dan ons ziek te maken ! Tot een houding van vergiffenis moeten wij komen mét Christus. Dit is de enige juiste manier om te vergeven. Sommige mensen zullen daaraan toevoegen dat ze wel willen vergeven, maar dat het in feite huichelarij is. En waarom ? Om het nog eens te zeggen: vergeving is geen zaak van gevoelens. Gevoelens liggen in een lager domein van het menselijk zijn. Ik wil ze niet geringschatten, want ze hebben hun volle gewicht en hun waarde. Maar vergeven hangt af van de wil! Ik moet de beslissing nemen vergiffenis te schenken, en op dat moment Jezus vragen, in mij te komen en door zijn aanwezigheid de beslissing die ik genomen heb kracht te geven. Wij moeten dit alle dagen doen, niet zo eens in het voorbijgaan: wij zijn zo traag om dat te begrijpen ! Wat is dan uiteindelijk de vergeving ? De vergeving is de vrucht van sen genade. Alleen door de genade van God worden wij bekwaam, in een houding van vergeving in te treden. Bij het uitdiepen van mijn eigen levensgeschiedenis heb ik talrijke ontdekkingen gedaan in verband met de innerlijke genezing. Dat ik overvloedig over mezelf aan het woord ben, gebeurt omdat dit werk een grote discretie vereist, vooral wanneer het om anderen gaat. Wanneer iemand mij zijn getuigenis schriftelijk stuurt, dan kan ik erover praten. Anders zwijg ik erover. Om die reden verkies ik te spreken over wat ikzelf heb meegemaakt. Ik heb ontdekt dat de vergeving op drie niveaus te situeren is: de vergeving aan je medemens, de vergeving aan mezelf, 13
de vergeving aan God. Toen ik voor het eerst ontdekte, dat ik de anderen vergeving moest schenken, was dit voor mij dramatisch, want ik stelde me voor dat ik niemand iets te vergeven had. Ik dacht dat ik in vrede leefde. Natuurlijk had ik wel enkele kleine probleempjes, maar grote moeilijkheden ten opzichte van mijn medemens, neen, die had ik niet. Ik herinner mij nog het moment waarop mijn verloving afbrak. Ik zei bij mezelf dat ik moest vergeving schenken aan mijn verloofde. Ik knielde neer en zei bij mezelf dat ik hem het een en het ander vergaf... Maar ik had de genade van de vergeving nog niet ontdekt. Ik hield deze houding vol tot op de dag dat de Heer, wellicht een beetje moe van mij aan te horen - want ik dacht dat ik zo gemakkelijk aan anderen vergaf - mij de volgende vraag stelde : "Maar jij, wat voor kwaad heb jij hem aangedaan ?" Ik zag toen de andere zijde van het probleem, mijn houding tegenover mijn verloofde. Ik ging begrijpen welk lijden ik hem had aangedaan. Ik zei bij mezelf : "Hij moet op de vlucht geslagen zijn, de arme jongen !" Maar ik had nog niet begrepen wat vergeving betekende ; ik bad wel, ja, maar ik vluchtte toch ver weg van God. Wat zo wonderbaar is bij de Heer, is dat Hij al lang bezig is zijn kinderen te genezen, voordat zij het beseffen. Daarom moeten we altijd heel scherp letten op de tekenen die Hij ons geeft wanneer Hij zich echt met onze genezing gaat bezig houden. Dit is wat er met mij gebeurd is. Ik wilde deelnemen aan een genezingsretraite. Ik bereidde me erop voor, door de Heer te vragen dat Hij me zou tonen wat Hij in mijn hart wou genezen. Hij wist goed wat er in mij gewond was. Ikzelf zag niet wat er moest veranderen. Ik was professor filosofie, ik had ook psychologie en anders vakken gestudeerd. Nooit had ik mij echter geïnteresseerd voor een therapie, want daarvoor kwam ik niet in aanmerking. Twee weken vóór de retraite begon de Heer mijn hart te raken. Iemand vroeg me waarom ik niet gehuwd was. Ik antwoordde dat ik mij zo goed voelde: ik was vrij, ik had een beroep, ik deed met mijn geld wat ik wilde, ik had de mogelijkheid om te reizen. Mijn ouders vonden mij trouwens heel verstandig omdat ik ongehuwd gebleven was. Ik bofte: ik was niet verplicht voor mijn man eten te koken zijn hemden te wassen... Meer dan vijftien mensen hebben mij dezelfde vraag gesteld en ik heb hun hetzelfde antwoord gegeven. Ik moest iets afgeven aan pater Aldunate, mijn geestelijke vader. Heel onverwachts vroeg hij mij : "Nelly, ik ben misschien nieuwsgierig, maar ik wilde graag weten waarom je niet trouwt. Je bent zo'n opgewekte vrouw, je hebt zoveel kwaliteiten... Ik vraag me altijd af waarom een vrouw zoals jij niet trouwt. " Dit was de genadeslag ! Op dat ogenblik begreep ik in gebed de zin van de vraag die zoveel mensen mij gesteld hadden. Er moest iets verkeerds in mij zijn. Ik stond totaal gevoelloos tegenover het huwelijk. Ik lachte vaak om vrouwen die alsmaar naar een man op zoek zijn; dit leek mij van harentwege een dwaasheid: steeds bloot te staan om op die manier hun vrijheid te verliezen ! Ja, er was in mij iets gewond. In die gemoedsstemming ben ik naar die retraite gegaan. De tweede dag tijdens het bidden om genezing, zag ik in dat ik weigerde te trouwen omdat mijn vader mijn moeder ontrouw geweest was. Ik had vanaf mijn kindertijd erg geleden onder deze ontrouw. Papa was een zeer goede vader maar hij had moeder erg doen lijden door zijn talrijke amoureuze avontuurtjes, en onbewust zei lk in mijn hart "Ik zal nooit trouwen, ik wil nooit bedrogen en verraden worden zoals moeder." Een van de deelnemers zei toen : "Kijk, het is gemakkelijk te vergeven. Vraag aan Jezus om in jou te komen en 14
vergeving te schenken aan wie je moet vergeven." Ik was blij. Ik had mijn vader nu vergiffenis geschonken. Erg verwonderd was ik toen ik terug thuis kwam en mijn vader terugzag: ik kon hem wel in stukken snijden ! Ik vroeg mij af wat er in feite in mij omging. Toen heb ik het woord van Jezus in het Mattheus evangelie begrepen. Petrus vraagt Jezus hoeveel keer hij vergeving moet schenken, en Jezus antwoordt hem: "Niet tot zeven maal, zeg ik je, maar tot zeventig maal zeven maal." (Mt. 18,22) Dit was voor mij een groot teken van de Heer. Indien "zeventig maal zeven maal" betekent dat je altijd moet vergeven, dan moet ik beginnen te bidden en te vergeven totdat ik die genade van de vergeving ontvang. Ik moet elke dag bidden om vergiffenis aan mijn vader tot mij die genade geschonken wordt. Dag na dag heb ik dan gevraagd: "Heer, geef mij de genade mijn vader al zijn avontuurtjes en zijn ontrouw te vergeven en al wat wij door hem geleden hebben." In die periode hertrouwde mijn vader voor de derde keer. Naargelang ik bad hem te kunnen vergeven veranderden mijn gevoelens ten opzichte van hem. Het gebed veranderde mijn gevoelens; ik werd vredevoller en mijn relatie met hem verbeterde voortdurend. Tenslotte werd ze uitstekend. Ik moet er ook nog op wijzen dat, wanneer wij weigeren iemand vergeving te schenken, wij hem binden, hem opsluiten, hem als het ware in onze macht houden. Zodra wij bereid zijn deze macht over hem te verliezen, en indien wij om vergeving blijven bidden, zal de Heer de ketenen verbreken en de liefde herstellen. Ik was verwonderd het werk van de Heer te zien, niet enkel in mijn eigen hart, maar ook in dat van mijn vader. Ik leg de nadruk op de noodzaak van een volhardend gebed om de genade van vergeving te vragen. Wij begaan in de Vernieuwing een grote vergissing wanneer wij geloven dat het volstaat eens en voor altijd vergeving te schenken, en dat daarna alles in kannen en kruiken is net als door een tovermiddel. Laten wij bedenken dat we lichaam, psyché en geest zijn, en dat de wonde die in ons wezen werd gegrift door zulk een gebeurtenis, de vergeving nog moeilijker maakt. Enkel het dagelijks gebed, dat maanden, zelfs jaren volgehouden wordt, kan voor ons de genade van vergeving verkrijgen. Toen ik begrepen had dat ik mijn vader nog lang niet vergeven had, en dat de wonden zich met nog meer kracht lieten voelen, heb ik elke dag tien minuten gebeden, en de Heer gevraagd mij de genade te schenken hem alles te vergeven wat hij mij had aangedaan. Naarmate ik zo bad, toonde de Heer mij ook alle goede herinneringen die ik aan hem bewaard had. En na een achttal maanden ontving ik de genade in mijn hart. De Heer handelt door middel van zijn Woord. Ik zal nooit de tekst uit de Wijsheid van Jezus Sirach vergeten waar het gaat over de plicht van de kinderen tegenover hun ouders : "Hij die zijn vader in de steek laat, staat gelijk met een godslasteraar, en wie zijn moeder treitert, is door de Heer vervloekt. " (Sir 3,16) Toen ik dit hoorde, zei de Heer me dat Hij me de genade wou schenken mijn vader te vergeven. Gedurende het hele jaar dat ik bad om vergeving, werkte de Heer tegelijkertijd in het hart van mijn vader. Ik werd mij ervan bewust dat ik alle tederheid die mijn vader me had willen schenken, 15
afgewezen had vanwege de wrok die ik koesterde ten opzichte van hem die zijn familie zo had doen lijden ! Welnu, de Heer liet me al die tederheid ontdekken ! Het gebeurt soms dat wij onze medemens verbazen wanneer wij hem vergeving willen schenken en vriendschapsbanden die verbroken waren willen herstellen. Wij begrijpen dat wij vergeving moeten schenken en vol ongeduld doen wij daarvoor een stap naar de ander toe. Ik herinner mij die jongen die zijn moeder zei.. "Moeder, ik wil je iets vergeven. " De moeder die nog niet klaar was om dit te ontvangen, werd hierdoor erg geschokt. Wij moeten de Heer vragen dat Hij onze harten met zijn genade zou komen vervullen, en dat Hij ons de gebaren en woorden zou ingeven die we moeten spreken, wanneer de tijd van verzoening aanbreekt; dit is nodig om iedere nieuwe wonde te vermijden. Zo wist mijn vader niet hoezeer hij ons had verwond. Hij wist niet dat ik door hem ongehuwd was gebleven... Wat zou er gebeurd zijn indien ik hem gezegd had: "Vader, ik vergeef je je ontrouw." ? De Heer heeft ons zijn genade gegeven. Mijn vader woonde op twee uur afstand van ons. Hij voelde zich gedwongen ons te komen opzoeken. Terwijl ik het woord van Jezus Sirach hoorde waarover ik zojuist gesproken had, kwam hij aan. Hij omhelsde mij en hij zei dat hij heel veel van mij hield en dat hij mij wilde zien...Ik wist dat het de verzoening was die ik gevraagd had, die nu in hem werkte. Tenslotte moet ik ook opmerken dat het gebed om vergeving aan een vader of een moeder eveneens noodzakelijk is om ons te verlossen van alle verkeerde vader- en moederbeelden : het juiste vaderbeeld zal ons God, onze Vader, laten ontdekken; het juiste moederbeeld laat ons Maria, onze Moeder, ontdekken. Er zijn vele christenen voor wie Maria niet telt. Velen durven niet geloven dat Maria voor ieder van ons ten beste spreekt ! Wij durven haar niets vragen omdat ons moederbeeld slecht is. Door de vergeving die wij schenken, komt de Heer dus die verkeerde beelden herstellen. Want God herstelt, Hij vernielt niets. Hij laat ons zien wat bij onze eigen vader goed is, en ook wat er slecht is. Hij wil dat het vaderbeeld dat wij hebben, zijn juiste plaats inneemt in onze levensgeschiedenis. Dat is het wonder van de innerlijke genezing ! A. - Zou jij ons kunnen uitleggen waarin de vergeving aan mijzelf bestaat ? N. - De vergeving aan mijzelf is een heel complexe realiteit. Wij zijn vervuld met schuldgevoelens en die kunnen reeds beginnen tijdens het verblijf als kind in de moederschoot : het feit bijvoorbeeld niet aanvaard te zijn, niet verlangd te zijn, dat we niet hem of haar waren die men verwachtte, dat alles maakt dat wij ons schuldig voelen omdat we leven. Men kan ook getekend zijn door talrijke vernederende verwijten, door ouders of opvoeders aan kinderen gericht : "Je bent een ezel ! Je dient tot niets, je bent nergens goed voor !" Zij konden ook de tactiek van het zwijgen toepassen omdat de kinderen handelden op een manier die zij niet goedkeurden. Mogelijk was men vervuld van schaamte tegenover de anderen omdat men zich gedragen had op een manier die afkeurenswaardig was in de ogen van de volwassenen. Heel verschillende dingen kunnen aan de basis liggen van dit schuldgevoel. Wat mij getroffen heelt in de dienst van genezing, is het feit dat ik mensen ontmoet heb, die al sinds jaren een sacramentele vergeving hadden ontvangen en die zich toch van dezelfde fouten bleven beschuldigen. Meer nog, zij bleven onder de gevolgen van hun zonde lijden, want zij hadden de diepe realiteit van de vergeving nog niet ontdekt. Waarover gaat het dan eigenlijk ? Deze mensen hebben zichzelf nog niet vergeven. Ik herinner me een geval van een vrouw die al twintig jaar aan slapeloosheid leed. Wat gebeurde er in haar leven ? Zij was zeer jong getrouwd, rond zestien jaar, met een man van ongeveer dertig jaar. Het 16
leeftijdsverschil tussen hen was heel groot. Toen zij twintig was, werd zij verliefd op een andere man en bedroog haar echtgenoot. Zo had ze een relatie die een tiental jaren duurde, en die zou verder gegaan zijn indien haar minnaar niet gestorven was. Na dit avontuur ontving zij opnieuw de sacramenten. Zij werd zich bewust van haar zonde en biechtte . Zij biechtte haar fout van al die jaren, zonder de vrede en de slaap te kunnen terugvinden. Tijdens een genezingsretraite vertelde deze vrouw me haar levensgeschiedenis, en vroeg me voor haar te bidden. Tijdens het gebed kreeg ik een visioen dat haar voorstelde met een klein grafmonument op het hoofd. Ik vroeg de Heer, me de nodige wijsheid te schenken om met haar te praten. Ik ontdekte wat er gebeurd was, en ik heb haar de raad gegeven zichzelf te vergeven. Zij antwoordde mij dat zij daartoe niet in staat was. Nadat zij mij had toevertrouwd dal zij haar zonde gebiecht had en dat ze deze zonde nog altijd in iedere biecht beleed, vroeg ik haar of ze wist wat zij beleefde. Ik zei : "Het is een bekoring ! U wordt ertoe bekoord, niet te geloven dat God je je bedrog reeds vergeven heeft." Zij vroeg mij of het niet beter zou zijn, haar man op de hoogte te brengen van haar ontrouw. Ik antwoordde haar dat dat nu haar kruis was. Indien zij wilde dat haar huwelijk stand hield, zou het verkieslijk zijn niets te zeggen. Zij moest zichzelf vergiffenis schenken, en Jezus Christus de genade vragen tot deze houding van vergeving te kunnen komen, een houding van verzoening met zichzelf. Zij vroeg deze genade. Wat later kwam zij mij opzoeken en zei stralend van vreugde: "Nelly, ik heb voor het eerst een hele nacht geslapen !" Meestal geloven we slechts wat we zelf ondervinden. Wanneer wij de gelegenheid gehad hebben onszelf vergiffenis te schenken voor een pijnlijke gebeurtenis die ons diep getekend heeft, en wanneer wij de uitwerking van die vergeving hebben kunnen vaststellen, dan zullen wij misschien geloven in de kracht van de vergevensgezindheid tegenover God, tegenover onze medemens en tegenover onszelf. Ik herinner me nog een ander geval. Een vrouw was al jaren depressief. Haar moeder had zich tegenover haar in haar jeugd zeer autoritair gedragen. Toen zij na de dood van haar vader begon te werken, nam zij haar moeder bij zich in huis. Vanaf dat moment kocht zij niets meer voor haar moeder. Wanneer deze haar om kousen of om iets anders vroeg, antwoordde zij dat zij geen geld had. De moeder stierf van verdriet. De vrouw begon toen allerhande dingen te kopen die zij in haar kasten opstapelde zonder ze ooit te gebruiken: zij wilde zichzelf straffen om wat zij haar moeder tekort gedaan had. Zij is zich dan van haar schuld bewust geworden, die haar oorsprong vond in het verlangen naar wraak op haar moeder. Zij heeft dit ook gebiecht. Bovendien vroeg ze alle dagen de genade zichzelf, door de kracht van Jezus, te kunnen vergeven. En zo genas zij. Schuld vernietigt ons, want wij zijn voor onszelf de slechtste rechters. Wij beoordelen onszelf vaak strenger dan God zelf, die bij uitstek liefde en zachtheid is. A. - Kun je ons nu spreken over de vergeving aan God ? Die woorden geven de indruk niet bij elkaar te passen. Anderzijds gaan wij eveneens ten onder aan de wrok die wij tegen de Heer koesteren. N.- Wij koesteren vaak een enorme wrok tegen God en hebben ook verkeerde ideeën over Hem. Mijn dienst van genezing is werkelijk op de liefde van God toegespitst. Als een man of een vrouw 17
ontdekt dat hij of zij wordt bemind door God, die overal is en ons aanvaardt zoals we zijn, vallen er vele problemen weg. Met verwondering heb ik vastgesteld dat ik ongetwijfeld veel bad, en retraites deed... maar dat ik me in mijn hart steeds afvroeg of God van me hield, of Hij van me hield zoals ik was. Ik koesterde een groot wantrouwen tegen Hem. Hoe heb ik nu de noodzaak van de vergeving aan God ontdekt ? Het is in feite goed mogelijk te spreken over zijn liefde. Je kunt ze inderdaad met je verstand heel nabij weten, maar wij zijn meer dan een verstand. Wij zijn lichaam, psyché en geest. En het is op die drie niveaus dat we de liefde van God moeten kunnen voelen. Het is niet enkel een kwestie van gevoelens, want we weten wel dat deze zeer vlug afstompen. Toen mij door mijn gebedsgroep gevraagd werd de dienst van genezing te beoefenen, heb ik bij mezelf gezegd: "Indien het geheim van de christenen de liefde moet zijn, dan besef ik dat ik niet iedereen aanvaard." Ik ging graag om met intelligente mensen met een diploma, omdat ik met hen kon praten over dingen die ik interessant vond. Maar ik was geëngageerd in het werk van genezing, en wie werk van genezing zegt, zegt ook dienst van liefde. Welnu onder de mensen die me kwamen opzoeken, waren er die me ergerden, want "ze" praatten altijd over dezelfde dingen. Ik heb me afgevraagd waarom ik niet van hen kon houden. Het eerste antwoord was dat ik me niet bemind voelde door God en dat ik niet van mezelf hield. Toen heb ik tot Jezus geroepen: "Heer, waarom kan ik niet liefhebben zoals U liefhebt? Waarom aanvaard ik niet iedereen ? Waarom ben ik onzeker als het over liefde gaat ?" Op een dag voelde ik me erg bedroefd omdat ik niet wist hoe ik moest liefhebben. Tijdens een bijeenkomst was een arme vrouw naar mij toegekomen. Zij viel mij in de armen en sprak : "Wat ik in jou bewonder, Nelly, is dat je vol liefde bent en dat je iedereen aanvaardt. Ik kom je omhelzen omdat ik van je hou, en omdat jij van mij houdt." Ik voelde me zo schijnheilig dat ik wel had willen weglopen. Ik heb aan Jezus dezelfde vraag gesteld ; "Heer, U moet me antwoorden, waarom heb ik niet lief, zoals U liefhebt ? Jezus, houdt U van mij ? Houdt U werkelijk van mij ?" Terwijl ik bad om innerlijke genezing, heb ik ook het bestaan kunnen ontdekken van die wonde die mijn hele geestelijke leven lamlegde en die ik de "oerwonde" noem. Het is een wonde die in zekere mate de Heer belet vrij in ons leven binnen te treden. In de loop van een Ignatiaanse retraite stelde ik de Heer altijd dezelfde vraag : "Heer, houdt U van mij ?"Er gebeurde niets gedurende de eerste twee dagen. Maar de derde dag heb ik een visioen gekregen dat me een mand toonde boordevol platte en grijze erwtenpeulen. Boven op deze mand, die gevuld was met kleine erwtjes, lag een grote peul die vol zat met prachtige vruchten. Deze peul was uitzonderlijk mooi groen, zoals men ze hier op aarde niet vindt. Zij was open, zodat men de vruchten kon zien. Tijdens dit visioen begreep ik dat ikzelf die peul was. Ik had alles opgeslagen met een grote geestelijke gulzigheid. Ik had alles genomen en ik was niet in staat iets te geven. Deze diagnose van God maakte me heel droevig. (Voor mij is een visioen of beeld een diagnose van de Heer) En het was gefundeerd : ik was een vrouw die alle geestelijke realiteiten voor zich nam. Maar ik was niet in staat te geven, in het bijzonder liefde te geven ! Ik moest dus de Heer vragen waarom ik op die manier handelde. Ik was bang, ik had totaal geen vertrouwen meer. Zeker, ik kon in het publiek spreken, een conferentie over literatuur houden... maar als ik over Jezus sprak, was ik bang en voelde ik mij angstig. Niemand geloofde in mijn angst, omdat men mij voor menigten zag spreken ; maar in mijn hart was ik doodsbang. 18
Rond middernacht werd me toen het antwoord gegeven. Ik zag mezelf terug op de leeftijd van elf jaar in de bibliotheek van het lyceum waar ik mijn humaniora begonnen was. In de loop van dit visioen zag ik een heel klein meisje dat haar boeken kwam afhalen om het schooljaar te beginnen. Mijn moeder had altijd financiële problemen omdat mijn vader veel verkwistte. Ik probeerde haar die last te besparen en haar niet te verplichten de boeken te kopen die ik nodig had om het schooljaar te beginnen. Ik wilde de boeken krijgen langs de uitleendienst. Maar ik rekende er niet op dat die boeken het stempel droegen van de "Vereniging van arme leerlingen". Dat stempel op de eerste bladzijde van de boeken heeft mij voor altijd getraumatiseerd, want iedereen kon weten dat ik bij die dienst boeken geleend had. De liefdadigheid werd niet discreet beoefend. Dáár was de wonde die me belette Gods liefde te ontvangen, en te genezen. Omdat wij thuis bovendien met velen waren, had ik mijn studies in het internaat kunnen aanvangen dank zij een studiebeurs die mijn vader voor mij had kunnen bemachtigen. Telkens als ik iets eiste, antwoordde men mij: "Juffrouw, je hebt niet het recht eisen te stellen, je weet wel waarom." Tenslotte bracht nog iets anders me hopeloos van de wijs: men noemde ons namelijk nooit met onze voornaam. Men zei ; "Juffrouw Astelli”. Vanaf mijn prille jeugd zei men mij: "Juffrouw Astelli, kom voor het bord. Juffrouw Astelli, doe dit, doe dat..." Deze manier van doen schiep een afstand tussen de leraren en het kind dat ik was, een afstand die zich ook in het geestelijke leven manifesteerde, ten opzichte van God. Ik had bijgevolg een verkeerd idee van God. Wie was Hij voor mij ? Een God die er heel aandachtig op toezag dat ik goed deed wat van mij gevraagd werd, en indien ik dat niet deed, zou Hij me mijn studiebeurs weer afnemen ; een God-rechter die me op de voet volgde met een vergrootglas in de hand, op de manier van een wetenschapper die een mier observeert, een God die klaarstond me te verpletteren bij de eerste verkeerde stap. Gelukkig was ik op een staatsschool en dus kende ik de schuldgevoelens niet die in christelijke scholen ingeprent werden in verband met zonde, moraal enz.. Toen ik me rekenschap gaf van het verkeerde beeld dat ik had van God, heb ik Hem om vergeving gevraagd en ik heb Hem vergeving geschonken. Het lijkt wel een ketterij, te zeggen dat men aan God vergeving schenkt ! Toch heb ik Hem voor alles wat ik mij van Hem had voorgesteld, vergiffenis geschonken en heb ik Hem gevraagd mij alle foute ideeën te willen vergeven die ik me van Hem gevormd had. Ik heb toen een ervaring van grote verzoening beleefd, want vanaf dat ogenblik ben ik opnieuw begonnen te leven. Veel van mijn wonden vonden in feite hun oorsprong in het verkeerde idee dat ik van God had. En die gedachte belet ons binnen te gaan in het Rijk Gods. Waarom kwam ik er dan toe te geloven dat God niet van mij hield ? Omdat ik veel wrok tegen Hem koesterde : ten gevolge van een aardbeving was mijn huis ingestort. Mijn moeder was een tijdje daarvoor overleden. Ik had op een onrechtvaardige wijze mijn werk verloren... Ik was in opstand gekomen tegen die God die onrechtvaardig met ons was. Je zou kunnen geloven dat vergeving uitspreken tegenover God een godslastering is, maar werkelijk: ik ben slechts begonnen te genezen op het ogenblik dat ik bereid was Hem te vergeven. En mijn godsbeeld is totaal veranderd. Ik bad als volgt . "Heer, ik vergeef U, omdat mijn huis vernield is. Heer, ik vergeef U omdat U mijn moeder uit dit leven hebt teruggeroepen. Heer, ik vergeef U alle tragische dingen die in mijn leven gebeurd zijn. " Toen heb ik mijn zonde ontdekt, mijn verkeerde wijze van de dingen te bekijken, en toen heb ik opgehouden God te beschuldigen van alles wat er met mij gebeurde. Hij was niet verantwoordelijk voor de instorting van mijn huis: ik had mijn vader gevraagd een deskundig 19
onderzoek te laten doen, maar hij had geweigerd. Het huis was nog in goede staat, zei hij. God was ook niet verantwoordelijk voor de dood van mijn moeder : zij was al op gevorderde leeftijd en het uur van de dood was voor haar aangebroken. Wanneer ik God begon te vergeven, heb ik de zin van mijn leven ontdekt: Hij heeft alles ten goede gekeerd. Wij koesteren veel wrok tegen Hem en we stellen Hem verantwoordelijk voor zovele dingen die in feite het gevolg van de erfzonde zijn, van onze persoonlijke zonde of van collectieve zonde.
20
DE GENEZING VAN HET GEHEUGEN EN VAN DE HERINNERINGEN A.-Jij hebt ons het belang van vergeving in al haar vormen doen ontdekken. Zou men ook niet tegelijk moeten onderstrepen dat het gebed om vergeving de diepste vezels van ons wezen treft, in het bijzonder het geheugen en de herinneringen ? N.-Waarom hebben wij het zo moeilijk om te genezen? "Zullen wij ooit eens genezen ?"roepen de mensen uit. Je moet weten dat de weg van de innerlijke genezing zeer lang is. Je geneest niet voor eens en altijd. Ik zeg in de loop van onze retraites altijd dat niemand alle genezende macht van de Heer kan ontvangen. Indien iemand mij kwam zeggen : "Nelly, ik ga je genezen van al je leugens, van al je zonde, van al je wonden", dan zou ik zeker als een engel in de hemel zijn ! Het volstaat dat de Heer ons met een vinger aanraakt en wij storten ineen. Hij wil in ons genezen wat klaar is voor genezing. Hij geneest en houdt daarbij rekening met onze persoonlijkheid, met onze levensgeschiedenis, met onze cultuur. Hij weet heel precies hoe Hij onze wonden moet aanraken. Dus kan er geen spraak van zijn, aan introspectie te doen: God zal het initiatief nemen. Wij moeten er zo’n persoonlijk mogelijk gebedsleven op na houden. Laat me hier nadrukkelijk op wijzen: wanneer ik over persoonlijk gebed spreek, dan bedoel ik niet vijf minuutjes stilte in acht nemen of, zoals vele charismatici doen wanneer ze reizen per trein, met de autobus of met de wagen, zeggen.. ”Ik prijs U, Heer, ik loof U, Alleluja !" Het is heel belangrijk op die manier te bidden, ik doe dat ook. Maar wanneer ik spreek over bidden, dan betekent dit : tijd maken voor mijn Heer en mijn God. Een langere stilte, misschien een half uur of een uur, volgens ieders godsvrucht. Hoe meer ik genezen word, des te dichter kom ik bij God. Dit persoonlijk gebed en het sacramentele leven zijn onontbeerlijk voor onze innerlijke genezing. Laten we vooral ons sacramenteel leven niet verwaarlozen: de eucharistie, de biecht, de ziekenzalving. Hun geneeskracht is zeer groot. Laten we evenmin de lezing van het Woord van God en de geestelijke begeleiding vergeten. De innerlijke genezing moet gesteund worden met al die middelen die ons door de kerk ter beschikking worden gesteld. "Zij die niet bidden moeten ook niet hopen genade te ontvangen", zei een mystica. Dat is waar, want, om het nog maar eens te zeggen, je ontvangt de genezing niet als bij toverslag. Vele christenen willen genezen zonder zich voor Jezus te engageren. Welnu, het is onmogelijk te genezen zonder zich letterlijk aan Jezus vast te klampen : Hij alleen zal ons genezen. Naarmate men Jezus volgt, slaat men een weg van bekering in, een weg van onafgebroken genezing. Wij weten niet waar zij zullen uitkomen, maar laten wij niet vrezen, wij zijn in Gods hand. Het is wonderlijk vandaag de dag te ontdekken dat wij door de pedagogie van de heilige Geest een geïncarneerde spiritualiteit gaan beleven die "met beide voeten op de grond" staat, omdat wij mensen zijn die leven midden in deze wereld, met een levensgeschiedenis, in een land en in concrete omstandigheden. Wij moeten kunnen leven in deze wereld. De enige wijze waarop dit kan, is leven met Jezus in de vrijheid van de kinderen van God, al zou je in de gevangenis zitten. Het is onmogelijk dat een kind van God zijn vrijheid verliest omdat het gevangen is, of ten gevolge van gelijk welke gebeurtenis. Er zijn christenen die ons getoond hebben dat het mogelijk is een geïncarneerde spiritualiteit te beleven, getuigen te worden en te onderrichten door hun getuigenis ! Wat men zegt, mag geen schijn zijn, je moet het ook beleven !
21
Wanneer ik kritiek tegen de innerlijke genezing hoor, dan denk ik aan de weg die door vele mensen bewandeld wordt, mensen die door de innerlijke genezing ontdekt hebben wat geestelijke armoede, nederigheid, kuisheid en al die waarden betekenen waarvan heiligen hebben geleefd. Ik weet dat we op de goede weg zijn ! Dankzij de rijkdom van de universele lofprijzing en dankzij het lijden van de heiligen ontwikkelt zich vandaag in de kerk deze nieuwe pedagogie. De Heer nodigt ons toch uit Hem op een nog diepere wijze te volgen. Hij heeft ons in die zin ongelooflijke dingen doen ontdekken, de kracht van de vergeving in de genezing van het geheugen. Het is goed dat men een onderscheid maakt tussen geheugen en herinnering. Ik zal hier geen geleerd onderscheid maken : ik zal mij beperken tot het essentiële. Laat bekvechterij maar over aan specialisten. Wat mezelf betreft: ik heb Jezus en dat is voor mij genoeg. - Het geheugen is de opslagplaats van de herinneringen, dit wil zeggen de blijvende aanwezigheid van mijn levensgeschiedenis. - De herinnering is als de fotoafdruk van een gebeurtenis die in het geheugen opgenomen is. Het kan gaan om een gelukkige of een ongelukkige gebeurtenis. Een gelukkige gebeurtenis wordt zonder problemen opgenomen, en wordt een geïntegreerd deel van mijn leven. Laten we echter ook opmerken dat de Heer van de goede gebeurtenissen gebruik maakt om in ons te genezen wat gewond werd. De ongelukkige herinnering vormt een probleem omdat ze, toen ze in mijn geheugen opgenomen werd, mijn affectiviteit verwondde. De herinnering aan deze wonde, die altijd het teken is van een gebrek aan liefde of een frustratie, wordt een gif dat in ons wezen binnensluipt en ons ziek maakt. Wanneer wij spreken over het geheugen, zeggen we dat in het algemeen de hersenen daar de bevoorrechte plaats voor zijn; maar wij hebben ontdekt in het bidden om innerlijke genezing dat het geheugen zich in heel ons wezen grift. Daarom is het zo moeilijk bepaalde wonden te genezen. Wij weten ook dat onze ideeën zich vormen door het kanaal van onze zintuigen. Zo kunnen we spreken van een visueel en een auditief geheugen, een geheugen op het vlak van de reuk, de smaak en het gevoel. Maar wij moeten ook rekening houden met het kinesthetisch niveau, dit wil zeggen heel die herinnering die in onze huid gegrift is. Deze ontdekking gaat heel wat verder dan wij ons kunnen voorstellen, bijvoorbeeld in het geval van de verdedigingsmechanismen die kunnen opgebouwd worden op om het even welke leeftijd. Hier krijgt u een persoonlijk getuigenis : telkens als ik in een supermarkt binnenkwam, ging ik naar de afdeling voor dameskleding. Ik had een manie om blouses te kopen. Ik zocht er mij mooie uit en in alle kleuren. Op een dag kwam ik van een reis terug en ik zocht naar mijn kleren. Ik vond slechts zes blouses. Ik werd kwaad op mijn moeder omdat zij er had weggegeven. Zij beweerde dat ik er veel te veel had. Omdat ik nog niet op de weg van de Heer was, ben ik ontzettend kwaad geworden. Toen ik in Europa was, werd ik op een dag bij vrienden voor het avondmaal uitgenodigd; een van mijn vriendinnen was net uit Chili aangekomen. Voor ik wegging, zei ik haar dat ik me ging omkleden. Zij antwoordde mij verrast: "Maar Nelly, dat is al de derde keer in een paar uren dat je een andere blouse gaat aantrekken." Ik antwoordde haar dat ze niet meer al te fris waren. "Maar”, drong mijn vriendin aan, "het is de derde keer dat je van blouse verandert ! Je kleren zijn niet vuil !" Ik was getroffen door deze opmerking. Ik voelde mij niet op mijn gemak. 22
Ik ben me toch gaan omkleden, en ik heb bij mezelf gezegd dat er bij mij iets verkeerds was. Ik heb mijn blouses eens geteld : het waren er vijftig ! Ik ben gaan souperen, maar mijn avond was bedorven. Ik was blij toen ik terug naar huis kon gaan om aan Jezus te vragen of Hij mij wilde tonen wat er bij mij mis was. Ik heb gebeden en heb vervolgens een woord van kennis gekregen! "vuile hals". 'Waar ging het eigenlijk over ? Ik heb altijd een vettige huid gehad die overvloedig talg afgaf. Telkens als ik een propere blouse aantrok, was die na een half uur al niet fris meer. Soms vertrouwde mijn moeder de was aan een vrouw toe. Ze zei haar'. "Let goed op de blouses van Nelly, want ze maakt ze erg vuil." Wanneer ik deze vrouw voorbij liep op de binnenplaats waar zij de was deed, noemde ze me altijd : "smeerpoes” Dan werd ik boos. Omdat ik altijd het laatste woord wilde hebben in de discussies met mijn broers en zussen, nam Alicia, een van mijn oudere zussen, weerwraak : "Moeder," zei ze, "Nelly heeft een douche genomen, maar ze heeft haar hals niet gewassen. "Toen zei mijn moeder me: "Kom hier, jij gaat je wassen ! " Hoe ik ook herhaalde dat ik me gewassen had, zij vond altijd dat mijn hals niet proper was. Toen ik de studies aanvatte, was het eerste dat mijn moeder tot de studiemeesteres zei, dat ze er goed op moest letten dat ik mijn hals behoorlijk waste. Inderdaad: al die jaren lang had ik de schrik op het lijf ; men praatte er onophoudelijk over. Ik werd erdoor geobsedeerd. Als lerares wist ik dat mijn studenten van me hielden omdat mijn lessen levendig en vol humor waren. Op het einde van de les bestormden ze mijn bureau. En ik zei bij mezelf : "Ze komen naar mijn hals kijken "Ik duwde ze met een handgebaar weg en liet ze niet dicht bij me komen. In gebed werd het mij duidelijk dat mijn visueel en auditief geheugen verwond was. Ik heb ook begrepen dat ik vergeving moest schenken aan het personeel van het internaat, aan de dame die de was deed, aan mijn broers en zussen, aan allen die mij omwille van mijn hals lastig vielen. Wat is er dan gebeurd ? Ik heb nog blouses gekocht, maar het is geen manie meer geworden. Ik heb watten en reukwater gebruikt om mijn huid te ontvetten. Nu heb ik me met de toestand van mijn huid verzoend, met mijn broers en zussen, met mijn moeder, met de kostschool, kortom, met alles wat mij op dat vlak verwond heeft. Ik heb drie maanden lang gebeden, vooral omdat ik mij herinnerde dat ik op het internaat 's nachts opstond om mijn blouses te wassen en ze onder mijn matras stak om ze te strijken ! A. - De genezing van het geheugen is inderdaad een buitengewone ontdekking : zij raakt vele domeinen van het leven en veel lijden. Het zou misschien goed zijn in verband met de genezing van drugverslaafden te zeggen, dat het ook belangrijk is dat we bidden voor de genezing van hun smaakgeheugen. N. - Ik heb zelf de genezing van enkele verslaafden kunnen vaststellen. Zodra Jezus de band met het verdovende middel verbreekt, is de persoon onmiddellijk genezen. Maar het is ook belangrijk te bidden voor het smaak- en het reukgeheugen, want het is mogelijk dat de verslaafde hervalt ten gevolge van zijn reuk- en smaakzin. Dit geldt ook voor de drankzuchtigen. Een ander voorbeeld : verkrachting. Bepaalde vrouwen verzoenen zich nooit met dit ongeluk, dat heel hun wezen verwoestte. Maar het is mogelijk Jezus te bidden dat Hij de herinnering aan deze hele gebeurtenis zou komen genezen. Alleen Jezus is in staat iemand na zo'n ongeluk met zichzelf te verzoenen. Op het vlak van het zintuiglijke geheugen is het auditieve geheugen vaak het meest verwond. Wie onder ons heeft nooit verwijten gehoord als. "Je bent lelijk, je bent vals, je bent een leugenaar, je bent klein... " ? Ik heb een priester ontmoet die veel geleden had onder een bijnaam die men hem 23
gegeven had toen hij nog een kind was. Een bijnaam kan dodend zijn. Jezus heeft terecht gezegd : "Gij zult niet tot uw broer Raka zeggen." (cf. Mt. 5,22) Een bijnaam kan een persoon ondermijnen. Het ergste van alles is dat het woord doet wat het zegt. Het is waar. Ik ben er in elk geval van overtuigd voor wat de bijnamen betreft. Indien een moeder tot haar kind zegt '. "Je bent mijn kind niet meer !", dan wordt het in zijn hart getroffen en gekwetst in heel zijn wezen De bijbel spreekt van vaderlijke of moederlijke zegen en vervloeking (cf. Sir. 3). Laten we daarom voorzichtig zijn met wat we zeggen, want alles wordt opgeslagen in het auditief geheugen en dringt binnen in het hart. Je luistert, neemt op en raakt geconditioneerd : "Ik ben vervloekt ! " Ik heb iemand gekend die vervloekt werd vóór haar huwelijk : haar kinderen zijn gehandicapt geboren. Wat heeft hier gewerkt ? De vervloeking of de vrouw die vervloekt werd ? Een mysterie ! Laten we alles in het licht van de liefde beschouwen, want de liefde is de sleutel van ons mens-zijn. Kwaad wensen is inderdaad binnengaan in het Rijk van de Duisternis ! Welnu, wij zijn gemaakt voor het Rijk van het Licht. A. - Nelly, je praat soms over herstel van het geheugen. Wat bedoel jij daarmee ? N. - Het is een heel belangrijk moment in de genezing. Ik heb het feit onderstreept dat ons verleden in ons hele wezen gegrift staat. Indien men bijvoorbeeld een wonde van auditieve of van visuele aard opgelopen heeft, dan beïnvloedt die tegelijk de psyché en het geestelijke leven; zij wordt een bron van lijden en de genezing zal langduren. Indien de Heer in de loop van het gebed een wonde toont, zal de herinnering hieraan ogenblikkelijk genezen; maar zij staat in het geheugen gegrift en draagt in zich een min of meer erg lijden. Deze affectieve last doet lijden en lokt een reactie uit. Wanneer je een fysische kwaal hebt gehad, tyfus bijvoorbeeld, kan je niet dadelijk eten watje wilt, je moet een dieet volgen, dat wil zeggen een periode van herstel doormaken. Op dezelfde wijze gebeurt het ook wanneer de Heer iemand geneest. Wanneer Hij de herinnering komt genezen van een gebeurtenis die onze hele levensgeschiedenis heeft gekwetst, dan is er tijd nodig om tot een verzoening te komen op alle niveaus van onze persoonlijkheid. De duur van dit herstel zal afhangen van onze trouw aan het persoonlijk gebed en het sacramentele leven. Want het ergste na een wonde is ons gedrag, door deze wonde veroorzaakt, zowel ten opzichte van onszelf als ten opzichte van onze medemens en God. Het is dus belangrijk dat onze genezing eveneens ons scheefgegroeid gedrag raakt. Dat gaat niet van de ene dag op de andere. Stel je voor dat ik verwond ben door een scène van verbaal geweld tussen mijn ouders: ik ben getraumatiseerd op de niveaus van het gezicht en het gehoor. Heel wat gedragingen - jaloersheid, woede, haat, wrok enz. - zijn afkomstig van feiten die men beleefd heeft in zijn kindertijd. Ik denk aan die vrouw voor wie ik bad. Zij had haar moeder zeer jong verloren. Haar vader was hertrouwd en haar stiefmoeder deed haar veel lijden, ze folterde haar echt en zei haar bijvoorbeeld "Als je tegen je vader zegt dat ik je geslagen heb, zal ik glasscherven in zijn soep doen en daarvan zal hij sterven." Deze vrouw was heel angstig geworden, maar zij kende de bron van haar angst niet. Diep in haar hart vreesde zij steeds maar dat haar vader zou sterven door de bedreigingen die haar 24
stiefmoeder had uitgesproken. Een kind gelooft alles wat iemand zegt. De stiefmoeder had niet de bedoeling haar man te doden, maar het kleine meisje geloofde het wel. Wanneer deze herinnering tijdens het gebed naar boven kwam, keerden al haar visuele herinneringen terug. Zij zag opnieuw de borden van haar vader en zij geloofde dat er fijn gemaakt glas in zijn eten was gedaan. Ik heb haar de raad gegeven trouw te bidden, zelfs maanden lang indien dat nodig mocht blijken. Zij bleef iedereen wantrouwen en in het bijzonder het eten dat men haar opdiende. Naarmate zij zich meer en meer op het gebed toelegde, werd zij genezen, want de Heer bracht in haar hart de vergeving voor haar pleegmoeder. Hij raakte al die momenten aan waarop zij gedacht had dat haar vader in gevaar was. Zij heeft op die manier een waarachtig herstel van haar geheugen beleefd. Veel mensen denken dat de Heer zo maar de slechte herinneringen die in het geheugen opgestapeld zijn komt uitwissen. Neen, Hij komt ons verzoenen met een gebeurtenis. Op een of andere wijze laat Hij ons een vroegere gebeurtenis opnieuw registreren om ons met onze levensgeschiedenis te verzoenen. Hij kan deze geschiedenis niet wijzigen of een pijnlijke gebeurtenis uitvagen. Indien Hij dit deed, zouden wij geen persoonlijke geschiedenis meer hebben.
A. - Wat bedoel jij precies met opnieuw registreren ? N. -Wanneer ik het heb over opnieuw registreren, dan wil ik daarmee zeggen dat ik een gebeurtenis uit het verleden op een tegenwoordig moment opneem, dit wil zeggen op de leeftijd die ik nu heb, en niet op de leeftijd die ik had bij de eerste opname van het pijnlijke voorval. Denken we nog even aan het kleine meisje dat zeven jaar oud was toen haar pleegmoeder ermee dreigde haar vader te doden. Op het ogenblik waarop ik voor had bad is zij een volwassen vrouw en in staat de bedreigingen van toen op een andere wijze te begrijpen en ze in een ander daglicht te bekijken, namelijk met liefde en vergeving. Zij kan eveneens begrijpen dat, indien God van haar houdt, Hij ook van diegene houdt die haar kwaad had gedaan, en wel zoals die was. Zo is de herinnering niet meer een bron van lijden. Een gebeurtenis neemt haar plaats weer in het geheel van onze levensgeschiedenis. De Heer komt altijd die wonde aanraken die kan genezen worden, en het lijden verdwijnt. A. - De Heer komt de wonden aanraken die kunnen genezen worden, zeg je. Het is dus niet nodig tijd te besteden om wonden die men opgelopen heeft in het verleden, weer op te sporen ? De innerlijke genezing is toch heel wat anders dan introspectie. N. - Ja, het is belangrijk te zeggen : de weg van de Heer verschilt totaal van de weg van de psychologie. Het gaat er niet om, aan introspectie te doen, maar wel te leven in eenheid met heel je wezen: lichaam, psyché en geest. Ik herhaal dat de Heer ons geneest door middel van tekens. De innerlijke genezing heeft niets te maken met een psychotherapie. Wie bidt, trouw blijft aan het sacramentele leven en aan geestelijke begeleiding, kan plotseling een remming merken in een bepaalde situatie. Het volstaat dan, zolang het nodig is, te bidden dat de Heer ons de bron, de oorsprong van die remming zou tonen. Aan onszelf overgelaten kunnen wij niets doen. Allen vinden wij in onze persoonlijke geschiedenis wonden. Niemand kan beweren dat hij nooit gekwetst is geweest. Toch hoeft de ontdekking van wonden ons niet ongerust te maken, want het licht van Jezus komt die wonden onthullen, die klaar zijn om genezing te ontvangen. Jezus kent ons goed. Hij kent onze persoonlijkheid, de wijze waarop zich onze levensgeschiedenis voltrokken heeft. Hij was bij ons, Hij 25
leefde in ons. Hij kent alles en Hij weet goed dat wij sinds onze kindertijd veel "onder de mat" geveegd hebben. Wij hebben die dingen verdrongen en verdedigingsmechanismen opgebouwd. Wij hebben maskers opgezet, die wij jarenlang hebben moeten dragen om te voldoen aan de eisen van de maatschappij, onze familie, de school of ons werkmilieu. Ik heb nooit stappen ondernomen van het psychologische type, en dat heeft me geholpen beter te begrijpen wat de Heer wil. Hij wil niet dat ik aan introspectie doe, dat ik alle trauma's ga opsporen die ik misschien opgestapeld heb. Dat alles dient slechts om naar mezelf te kijken. De Heer vraagt me naar Hem te kijken, en terwijl ik naar Hem kijk, ook mijn medemensen te zien. Indien ik me te overdreven over mezelf buig, word ik egocentrisch en egoïstisch. De weg van de Heer is duidelijk: Hij verlangt voor mij de vrijheid van de kinderen Gods. Om mij te bevrijden, komt Hij mijn wonden genezen op zijn manier, met tekens volgens mijn persoonlijkheid. Hij regelt de dingen altijd zo dat Hij me kan laten inzien dat Hij deze of die ervaring komt genezen die op een bepaald moment in mijn leven is voorgevallen. De tekens van de Heer zijn veelsoortig. Je hebt de charisma's : dat van kennis bijvoorbeeld, in verband met de innerlijke genezing, of een woord van kennis dat persoonlijk vernomen of door een derde medegedeeld wordt. Ik herinner mij het woord "konijn". Wat kan dit betekenen ? Het konijn is een schuchter en bang dier. Heb ik een bange natuur ? Wanneer heeft die zich ontwikkeld ? Het gezag van vader heeft zonder twijfel hier iets mee te maken. Door een doodgewoon woord kan de Heer mij genezing schenken en een volledige verzoening met mijn vader op gang brengen. Het teken van God kan ook een profetische droom zijn. Bij mij komt die vaak rond drie uur in de morgen. Wanneer ik wakker word, staat deze droom me zo helder voor de geest dat ik hem onmogelijk uit mijn herinnering kan kwijtraken. Zelfs indien ik hem zou vergeten, kan de Heer hem voor mij herhalen totdat ik mij met de betekenis ervan inlaat. Ik herinner me een droom die ik drie maanden lang droomde tot het mij duidelijk werd dat God me iets te zeggen had. Ik droomde dat er hopen zwarte schoenen naar mij toekwamen op een soort mechanische drijfriemen. Ik zag ze duidelijk maar ik stelde me geen vragen. Zes maanden nadien begon ik mij vragen te stellen, en dan heb ik God gevraagd mij de betekenis van die droom te verhelderen. Ik heb toen het woord "overschoen" in mijn geest waargenomen. Als mijn grootmoeder over de meisjes praatte, vroeg ze mijn moeder : "Waar zijn je overschoenen ?" In Chili is een groot gezin met vele jongens benijdenswaardig, maar meisjes... In het Spaans zegt men tot een jonge vader: "Wat heeft je vrouw gekregen ? Een jongen of een overschoen ?" Mijn grootmoeder zei nog tegen mijn moeder : "Als je een zoon hebt, bel me dan, en ik zal ernaar komen kijken, maar indien het een overschoen is, verlies dan je tijd niet !" Dat woord "overschoen" had mij en ook mijn zussen gekwetst. Onze familie telde twee "koningen" en zeven meisjes. Door deze profetische droom werd ons auditief geheugen genezen. Een indiscrete vraag kan ook een teken van God zijn. Ik herinner mij nog die vrouw die vijf meisjes had en geen enkele jongen. Zij herhaalde het voor iedereen dat zij gelukkig was, tot zij in de Vernieuwing kwam. Ik vroeg haar of ze er geen spijt over had, geen zoon te hebben. "O Nelly, geen probleem !" "Denk je dat ?", vroeg ik haar "want het is goed voor God in het licht te staan. " Op een dag nam ze deel aan een partijtje canasta en iemand zei haar rechtuit: "Wat jammer dat je alleen dochters hebt!" Op dat moment voelde zij de opstandigheid in zich opkomen en zij gaf toe dat zij bedroefd was dat zij geen zoon had. Ook een flauwe grap kan soms een teken van God zijn.
26
Maar het machtigste middel dat de Heer gebruikt, is zeker zijn Woord ! Het is vruchtbaar en levend ! De grootste zwakte van de katholieken is dat het Woord bij hen slechts de geest, het intellect geneest, maar niet de gehele mens. Wanneer wij het Woord van God terugvinden als een instrument van genezing, zijn wij getuigen van wonderen. Dit zegt de brief aan de Hebreeën : "Want het Woord van God is levend en krachtig. Het is scherper dan een tweesnijdend zwaard en het dringt door tot het raakpunt van ziel en geest, in gewrichten en merg. Het ontleedt de bedoelingen en de gedachten van de mens. Geen schepsel is verborgen voor zijn ogen. Aan Hem hebben wíj allen rekenschap af te leggen." (Heb. 4,12-13) Ik bemerkte de kracht van het Woord in Ignatiaanse retraites waar de retraitanten slechts enkele Schriftteksten per dag ontleden. De Heer komt door een tekst die ons schijnbaar bekend lijkt, de herinnering aan een gebeurtenis aanraken, die de oorzaak van ziekte was, van opstandigheid, van een grote wonde die een groot deel van ons leven kan verknoeid hebben. Hoe kan het Woord van de Heer genezen ? Laten wij bijvoorbeeld de hoofstukken 1 en 2 van het Lucasevangelie nemen, die men het kindsheidevangelie noemt: zij kunnen iemand genezen "die nog niet geboren is", die op een of andere wijze de navelstreng nog niet verbroken heeft die hem met zijn moeder verbond, of die te sterk gebonden is aan zijn vader ! De Heer gebruikt de ongelooflijkste middelen om in ons leven te komen genezen wat daarvoor klaar is. Wij moeten dus veel aandacht hebben voor de wijze waarop God tot ons spreekt in het gebed voor innerlijke genezing, want wij kunnen een ander ook veel kwaad doen door zijn persoonlijkheid niet te ontzien of door de wil van God niet te eerbiedigen. Dit is zeer belangrijk, vooral wanneer iemand zeer verwond is, want zo iemand zal er slechts moeilijk toe komen de weg van de genezing in te slaan. Laten we in dit verband het geval nemen van tweelingen, eeneiige maar ook twee-eiige. Ze zijn altijd op zoek naar hun identiteit. Ik zou drie of vier gevallen kunnen aanhalen van mensen die volledig van dit probleem genezen werden in de loop van het gebed voor genezing. De mensen zoeken in het gebed voor innerlijke genezing vaak een soort van psychologische therapie, en, wanneer ze merken dat het gaat om een weg van geestelijke bekering en van persoonlijke verantwoordelijkheid tegenover de levende God, hebben zij de neiging terug te deinzen. A. - Dus het gaat er tenslotte om volwassen te worden ? N. - Ja. Volwassen en verantwoordelijk. Want wie een verantwoordelijk christen wordt, engageert zich voor de kerk en voor zijn medemens. Hij ontdekt zijn zending binnen het Lichaam van Christus ; de zending van ogen, handen en benen, zoals Sint-Paulus het uitdrukt. (l Kor. 12,12-30) Indien wij volwassen christenen worden, zullen wij onze zending in het Lichaam van Christus kunnen vervullen en deelnemen aan de genezing van dit hele lichaam. De innerlijke genezing is een zaak die de hele kerk aangaat. Vanaf het ogenblik dat de christen verantwoordelijk wordt, is hij bekwaam te "antwoorden", dit wil zeggen zijn, antwoord te geven aan het Lichaam van Christus, en het antwoord van de anderen te ontvangen. Hij wordt een levende steen in het bouwwerk van dat Rijk van edelmoedigheid, waar niemand uitgestoten wordt. Iedereen is daartoe geroepen.
27
DE VERDEDIGINGSMECHANISMEN A. - Nelly, zou jij ons nu wat willen vertellen over de verdedigingsmechanismen ? N. - Vanaf ons verblijf in de moederschoot beginnen wij verdedigingsmechanismen op te bouwen. Wij zijn erg sluw. Een kereltje van vier of vijf jaar dat op school geslagen wordt door een kleine medeleerling gaat een verdedigingssysteem bedenken. Hoe hebben wij de wereld leren kennen ? Door de open ramen op de wereld die onze vader en moeder zijn. Er zijn ook nog de opvoeding, de cultuur, de school. Mijn moeder heeft mij op de wereld gezet in een bepaald milieu. Alles vraagt van mij dat ik op een bepaalde wijze reageer, een wijze die overeenkomt met de normen en de eisen van dat milieu. Bovendien ken ik geen manier om die verschillende eisen met elkaar in overeenstemming te brengen. Thuis verwacht men van mij zo'n gedrag, op school eist men een ander; de maatschappij heeft op haar beurt eisen zodat ik een verdedigingssysteem opbouw. De verdedigingsmechanismen zijn talrijk. Zo herinner ik mij met een beetje humor dat ik altijd één zakdoek achter mijn ceintuur droeg en een andere in mijn mouw. Wanneer men mij aan tafel vroeg, en mijn neus begon te lopen, had ik mijn zakdoeken erg nodig. Ik had er een grote voorraad, zakdoeken met bloempjes, mooi geborduurd, met een N in de hoek. Op een dag vroeg pater Aldunate mij met hem mee te gaan naar een sessie. Op het ogenblik dat het onderricht begon, opende ik mijn handtas om er een potlood uit te nemen. En wat vond ik er ? Een hoop zakdoeken ! Ik heb toen begrepen dat het niet normaal was dat een vrouw zo'n voorraad zakdoeken meenam. Toen ik na de onderrichting in mijn kamer terugkwam, ben ik begonnen te bidden; ik heb aan Jezus gezegd dat ik onmogelijk tien zakdoeken in mijn handtas kon hebben. Bovendien had ik er nog om en bij de vijfendertig in mijn koffer ! Het was zomer. Ik kon dus mijn zakdoeken uitwassen! Waarom had ik er dan zoveel meegebracht ? Nadat ik lang gebeden had dat Jezus me de oorzaak van deze obsessie zou tonen, heb ik een woord van kennis ontvangen : "Schaap met de lopende neus." Ik was stom van verbazing. Wat kon dit woord betekenen ? Thuis kweekten ze schapen. In een groot gezin zoals het mijne, brachten broers en zussen elkaar heel wat wonden toe. Ik veronderstel dat ik mijn neus niet snoot als het nodig was. Wanneer we ruzie hadden, slingerden mijn broers me naar het hoofd : "Schaap met de lopende neus !" Ze zeiden me soms ook: "Loop naar je vriendjes de schapen; ga hun neus snuiten !" Zes maanden lang heb ik voor deze wonde gebeden. Nu ben ik genezen. Het overkomt me zelfs dat ik zakdoeken vergeet mee te nemen en mijn neus loopt niet meer. Zie je nu wat een verdedigingssysteem is ? Ik denk aan een ander verdedigingsmechanisme: de ongevoeligheid. Dat komt veel voor. Men vindt bijvoorbeeld in arme landen heel wat kinderen die in de koude leven en er niets van voelen. Hoe komen zij ertoe zulk een ongevoeligheid te ontwikkelen ? Wanneer een baby huilt, omdat hij honger heeft, en het gebeurt dan dat hij door zijn ouders geslagen wordt, als ze egoïstisch of zenuwachtig zijn, dan gaat het kind een ongevoeligheid ontwikkelen tegenover de honger. Honger hebben betekent voor hem namelijk geslagen worden. Een ander verdedigingsmechanisme: een gegeven situatie ontvluchten. Wanneer men op die manier de vlucht neemt, weet men zeker niet waarom.
28
Ik denk aan die vrouw van rond de vijfenveertig, die kleuterleidster was in een peutertuin. Haar beroepskeuze was een onbewuste vlucht geweest. Heel haar leven al had zij zich als een eenling gedragen. Zij had een gebedsgroep opgericht, terwijl zij de Vernieuwing afwees onder voorwendsel dat men er niet naar haar getuigenis luisterde. Zij deed altijd het tegenovergestelde van wat de anderen deden. Zij had overigens een sterke persoonlijkheid en dwong ontzag af. In de loop van een retraite kregen wij een woord van kennis waarin werd gezegd dat de Heer iemand kwam genezen die ernstig gewond was geweest op de leeftijd van vier jaar. Men had het kind gedwongen zich over een open kist te buigen waarin een dode lag. Deze dame begon toen verschrikkelijk te roepen. Ik ben naar haar toe gegaan, en ik ben voor haar begonnen te bidden. Ik gaf haar de raad aan Jezus te vragen of Hij haar juist op dat precieze moment wilde brengen waarop zij deze dramatische situatie had beleefd. Wat was er dan gebeurd ? Bij de dood van haar moeder was zij vier jaar oud. Een oom van moeders zijde had haar bij de arm genomen, en haar bij het stoffelijk overschot van haar moeder gebracht, dat in de lijkkist opgebaard lag. Daarbij vroeg hij haar haar moeder te omhelzen. Vanaf dat ogenblik had zij alle contact met haar oom verbroken. Zij moest ook aan God vergeving schenken dat Hij haar moeder tot Zich geroepen had, toen zij nog zo jong was. Ook haar oom moest ze vergeven, tegen wie ze geen woord meer gesproken had sedert vijfendertig jaar. De Heer maakte haar duidelijk dat zij een vluchtmechanisme had opgebouwd ! Nu is zij genezen. Nog een ander mechanisme: de sublimatie. Een voorbeeld: niet willen erkennen dat onze ouders tekorten hebben. Hoeveel mensen vluchten in een kloosterleven om aan het vaderlijk of moederlijk gezag te ontsnappen. Zodra deze mensen in het klooster binnengetreden zijn, hebben hun ouders in hun ogen niets dan goede kwaliteiten. Dit is een foutieve situatie, die soms noodlottige gevolgen meebrengt... A. - Nelly, in verband met innerlijke genezing spreek jij vaak over destabilisatie. Wil jij misschien verduidelijken wat je daar precies mee bedoelt ? N. - Het is moeilijk in het leven de destabilisatie te aanvaarden, dat wil zeggen: de weg van "de oude mens" naar "de nieuwe mens". De "oude mens" in mij ken ik goed, maar ik heb moeite om "de nieuwe mens" te aanvaarden die Jezus wil scheppen. Om kind van de Geest te worden, is het nodig alle oude maskers, alle pantsers af te leggen, om zich te bekleden met "de nieuwe mens". Dat is heel moeilijk. De oude kleren pasten goed bij "de oude mens". Deze kende goed zijn schuilplaatsen, hij probeert zich nog te verbergen, zich terug te trekken. Hij wil blijven zoals hij was. Welnu, het geestelijk leven is een strijd. Je kunt niet blijven zoals je was, met al je fouten en zonden. Bij bepaalde personen die vragen dat men voor hun innerlijke genezing bidt, geeft men er zich soms rekenschap van dat zij geen zondebesef hebben, en dat hun manier van doen kleingeestig is. Zij weten wel dat zij zonden doen, maar zij zeggen dat biechten volstaat om in orde te zijn. Het is werkelijk nodig een einde te maken aan al onze slechte gedragingen. Het is onmogelijk het gehele leven van God, al zijn liefde en al zijn tederheid, te ontvangen indien wij geen afstand doen van bepaalde houdingen, van bepaalde gedragingen waaraan wij erg gehecht zijn. Indien wij bijvoorbeeld zonder ophouden de anderen veroordelen, kunnen wij de christelijke liefde niet ontvangen die Jezus ons wil geven.
29
Het afleggen van al deze verkeerde houdingen van de oude mens veronderstelt een destabilisatie omdat men de nieuwe persoonlijkheid die men moet ontvangen, nog niet kent. Bovendien zijn er ook nog de bekoring en de terugval. Maar indien wij de weg bewandelen aan de hand van Jezus, zal een val slechts een ongelukje betekenen in ons geestelijk leven. Onze zwakheden zullen stilaan verminderen. A. - Je hebt tot nu toe nauwelijks over de zonde gepraat... N. - Daar leggen wij de vinger op in het gebed om innerlijke genezing. Je zondige natuur ontdekken, ontdekken dat je onbekwaam bent om het goede te doen, je eigen nietigheid zien voor God. Wij zondigen met onze ogen, met ons gehoor, met ons hele wezen. Jezus moet ons bij de hand nemen om ons te genezen en te herstellen. Zo wij ertoe komen iets te worden, dan is het enkel door de genade van Jezus. Maar de zonde is niet wat de mensen gewoonlijk denken. Onze grootste zonde is de liefde van God af te wijzen. Zodra je beseft dat je door God bemind wordt, ga je beetje bij beetje ontdekken dat je bepaalde dingen niet meer kunt doen. Het komt vaak voor dat je in het gebed voor innerlijke genezing een welbepaalde fout ontdekt die je in het verleden begaan hebt. Je hield die houding voor normaal en plotseling besef je dat je op dat moment gezondigd hebt. Het is nodig deze zonde te biechten om je op dit precieze punt werkelijk met de Heer te kunnen verzoenen.
30
BIDDEN OM VREDE, BIDDEN OVER EEN FEIT, BIDDEN OVER EEN LEVENSLOOP A. -Zou jij ons in verband met de innerlijke genezing het verschil kunnen uitleggen tussen bidden om vrede, bidden over een feit en bidden over een levensloop ? N. - Wanneer iemand in een gebedsgroep aankomt, en hij vraagt dat men voor hem zou bidden, ontdek ik gauw welke van de drie gebedsvormen ik moet gebruiken. Het eenvoudigste en gemakkelijkste dat we allemaal kunnen doen, is bidden om vrede. Waaruit bestaat dat precies ? Ik herinner mij dat op een dag een vrouw bij onze gebedsgroep gekomen was. De kapel stond open en we waren allemaal samen aan het bidden. Deze vrouw bleef achter in de kapel staan. Ik was begonnen met een onderricht over de liefde van de Heer toen deze vrouw zich boos op mij maakte, en me vroeg hoe het mogelijk was over de liefde van God te spreken terwijl er op de wereld zoveel kwaad bestond : foltering, gevangenis, handel in wapens... Hoe was het dan mogelijk te durven spreken over de liefde van God terwijl men goed wist dat er zoveel lijden in de wereld was ? Ik zei bij mezelf dat het niets zou uithalen een gesprek met haar te beginnen. Ik heb haar eenvoudigweg gevraagd of ze wilde dat we zouden bidden voor haar, en of zij wilde gaan zitten. Toen heb ik een gebed om vrede gezegd: "Heer, ik breng deze vrouw voor U. U kent haar goed. U kent haar levensgeschiedenis. Ik bid U opdat U haar hart, haar geest en heel haar wezen met al uw liefde en uw tederheid zou vervullen. " Wij hebben gedurende ongeveer een kwartier in tongentaal gebeden. De vrouw weende. De genade van bekering werd haar door dit gebed om de vrede gegeven, en zij is aan het gebed van onze groep blijven deelnemen. Het bidden om vrede is heel eenvoudig. Het volstaat Jezus te vragen zijn vrede te schenken aan diegene voor wie wij bidden. Er zouden nog veel meer bekeringen zijn indien wij de durf zouden hebben, te geven wat wij bezitten in onze armoede. Het bidden over een feit is iets anders. Soms bid ik op die manier voor mensen die niet tot de Charismatische Vernieuwing behoren. Dit gebed is eveneens een bron van bekering. Ik vraag aan iemand om uit te spreken wat hij of zij beleefd heeft, in het bijzonder de gebeurtenissen die hem of haar verwond hebben. Vervolgens bid ik voor elk van de feitjes die me werden toevertrouwd. Bidden over een feit is dus bidden over bepaalde pijnlijke gebeurtenissen die iemands bestaan getekend hebben. Het chronologische gebed om genezing van een levensloop is een veel omvattender gebed en niet iedereen kan dat doen. Om het goed te begrijpen en om het op een verantwoorde wijze te beleven, moet je al enkele jaren deel uitmaken van de Vernieuwing, een persoonlijk gebedsleven leiden en eveneens een regelmatig sacramenteel leven. Waarover gaat het precies ? Het gebed over een levensloop doorloopt de hele levensgeschiedenis van iemand, vanaf het moment van zijn conceptie tot op heden (dus : de bepaalde leeftijd die deze mens heeft op het moment van het gebed). Wij weten dat de Heer al de gevoelige punten zal aanraken om ze op dat ogenblik te genezen. De Heer zal dus bepaalde herinneringen aanraken. 31
Dit gebed begint bij het ogenblik van de conceptie. Wij bidden voor iedere maand die het kind heeft doorgebracht in de moederschoot. Vervolgens hernemen wij ieder levensjaar, gewoonlijk in schijven van vijf jaar. Men moet weten dat de periode van de zwangerschap en de tien eerste levensjaren het meest beslissend zijn voor onze verdere persoonlijke ontwikkeling. In het gebed ontvangen wij charisma's die de Heer ons wil geven. Zo onthult de Heer ons bepaalde feiten die door de persoon in kwestie gekend zijn - maar die hij niet durft oproepen - of andere feiten die hem onbekend zijn. Zo komen bepaalde situaties aan het licht die de oorzaak zijn van een wonde of van een scheefgegroeid gedrag. Het is goed dit soort gebed te doen zonder zich te haasten, volgens ieders eigen ritme. Soms moet je wel een jaar lang bidden omdat de genezing met zo'n kracht ontvangen is dat er tijd nodig is om de ontvangen genaden te verwerken. In ieder geval moet je je tijd nemen en altijd de mensen herinneren aan de noodzaak van gebed en van een sacramenteel leven tot bij een volgende ontmoeting. Ik heb reeds gezegd dat het genezingsgebed over een levensloop soms een heel jaar tijd kan vragen. Dit zal afhangen van ieders geestelijke en psychologische rijpheid. Zo'n gebed over de levensloop biedt verscheidene mogelijkheden. Het is goed te weten dat je een weg inslaat waar nooit een einde aan zal komen. De enige manier om meer en meer te genezen, is, verantwoordelijk te worden, je open te stellen voor de tekens die de Heer ons geeft om te genezen, zoals Hij het wil in onze eigen levensgeschiedenis, want deze is immers zo rijk aan gebeurtenissen. Persoonlijk ben ik getroffen door de vaststelling dat de Heer bij mij, al sta ik jaren in het dienstwerk van de genezing in de loop van de verschillende sessies en retraites die ik geef, nog bepaalde pijnlijke gebeurtenissen aanraakt, die ik vergeten of onderdrukt had, bepaalde feiten die me hadden doen lijden. Het is goed eraan te herinneren dat dit gebed een grote destabilisatie veroorzaakt. De Heer houdt soms grote schoonmaak in ons, en dat is pijnlijk om mee te maken. Wij zijn niet altijd bereid onze verdedigingsmechanismen op te geven. Wij willen niet naakt en zonder verdediging tegenover de anderen en tegenover het leven staan. Wij weten niet hoe wij in die of die situatie te werk moeten gaan. Indien wij trouw blijven, zal de Heer ons weer vlug overeind zetten. Hij zal ons vrij maken ! Laten wij niet bang zijn, wij zullen niets verliezen. Wij zullen alles van God ontvangen en dan wordt het leven heel anders. A. - Vertel ons eens wat over 'het bidden over het leven in de moederschoot.' N. - Dit gebed is het mooiste deel van mijn dienstwerk. Ik kan zovele genezingen vaststellen ! Wij moeten weten dat wij verwond zijn vanaf onze conceptie. Hoewel het misschien ongelooflijk schijnt, toch hebben wij reeds onze eigen vrijheid in de moederschoot. Wij hebben natuurlijk geen psychologische vrijheid die ons toelaat tussen A en B te kiezen, tussen wit en zwart. Deze psychologische vrijheid is slechts een deel van ons gehele wezen. De vrijheid waarover ik spreek, en die ik heb ontdekt (en bepaalde psychologen en psychiaters zullen het daar heel zeker niet mee eens zijn) dat is de 'Christus'-vrijheid die gegrift is in heel ons wezen, en die in zekere mate onze psychologische vrijheid omvat wanneer wij beginnen te handelen.
32
Waarin bestaat die 'Christus'-vrijheid ? Het is de vrijheid die wij hebben gekregen door de dood en de verrijzenis van Jezus Christus. Ik verwijs naar deze tekst van Deuteronomium'. "Ik houd u vandaag het leven en het geluk voor, maar ook de dood en het ongeluk. Als gij luistert naar de geboden van Jahwe, uw God, die ik u heden geef, als gij Jahwe uw God bemint, zijn wegen gaat en zijn geboden, voorschriften en bepalingen nakomt, dan zult gij leven... " (Deut. 30, 15-16) In het boek van Jezus Sirach vinden wij een ander citaat dat ons spreekt over de vrijheid: "Hij heeft vuur en water voor u neergezet ; gij kunt uw hand uitstrekken naar wat gij verkiest. Vóór de mensen liggen het leven en de dood, en wat een mens behaagt, dat wordt hem gegeven. " (Sir. 15, 16-17) De waarde van deze 'christus'-vrijheid bestaat erin, ons bekwaam te maken om voor het leven te kiezen. In iedere situatie kunnen wij een keuze doen voor het leven of voor de dood. Maar wat gebeurt er in de moederschoot ? Soms volstaat een ongeluk - of zelfs een doodgewoon voorval – en wij gaan de dood kiezen. Veronderstel dat een vrouw die in verwachting is, alleen thuis is. Plots komt er iemand binnen en bedreigt haar met een dolk. De vrouw valt flauw en de man maakt zich uit de voeten. Ondertussen heeft het kind in de moederschoot alle angst opgestapeld die zijn moeder heeft doen flauw vallen. Het is er voor altijd door getekend. Want vanwege die schrik gaat het kind in de moederschoot voor de dood kiezen; het gaat kiezen voor de angst, de schrik. Wij weten reeds dat het in Latijns-Amerika de grootste wens is van de ouders die een kind verwachten, dat het een jongen zou zijn. Welnu, thuis - ik heb het al gezegd – waren we met zeven meisjes en twee jongens. Een eerste meisje werd geboren, een tweede, een derde... Dat was ik. Mijn grootmoeder liet zich erg kwetsend uit tegenover mijn moeder, die nog heel jong was. Zij beval mijn vader een zoon te verwekken, maar die zoon kwam niet. In het gebed voor genezing heb ik gevoeld dat ik verwacht werd als jongen, en niet als meisje. Mijn moeder heeft heel haar zwangerschap in angst doorgebracht, Tijdens het gebed hing in mijn geest de vraag : "Zal het een jongen of een meisje zijn ?" Tenslotte ben ik gekomen, maar ik wilde niet geboren worden, want ik was een meisje. Ik had een keuze voor de dood gemaakt vanwege de omstandigheden die ik daar juist heb beschreven. Ik weigerde het leven dat me gegeven werd te aanvaarden; ik was altijd met iedereen in strijd, ik voelde me nergens goed, ik voelde me verworpen. Zo kunnen heel wat wonden, in de moederschoot opgelopen, aan het licht komen. Het is wonderbaar om te zien hoe de Heer ons, bij het bidden voor een klein wezentje in de moederschoot, maand na maand, onvoorstelbare wonden laat ontdekken. Uit dit gebed vloeien soms echte fysische genezingen voort. Zo denk ik bijvoorbeeld aan het feit dat ik tot voor kort een zeer zwakke lever had. Op een dag was ik erg ziek en de medische onderzoeken hadden niets noemenswaardig opgeleverd. Omdat ik werkte aan de vorming van groepen voor de innerlijke genezing, besloot ik mijn broers en zussen te vragen voor me te bidden, en wel precies voor die lever die me zo ziek maakte. Een zuster ontving een licht dat haar duidelijk maakte dat mijn moeder geelzucht had gehad tijdens de tweede of derde maand zwangerschap, op het moment toen mijn lever gevormd werd. De oplossing was natuurlijk te vragen dat de Heer zou helpen juist op dat ogenblik van de vorming van mijn lever om deze te genezen van de schade die ze geleden had door de geelzucht van mijn moeder. Resultaat: de dokters vonden dat ik werkelijk een zeer mooie lever had ! En ik genas spoedig. Het kind beleeft dus in de moederschoot alle soorten stoornissen, lijden en ongelukken, langs zijn moeder om. Laten we bijvoorbeeld ook nog denken aan wat een kind moet meemaken als de moeder verplicht is te bed te blijven omdat ze anders haar kind niet kan ophouden. Denk ook aan een moeder die slachtoffer wordt van een zwaar verkeersongeluk tijdens haar zwangerschap of nog 33
aan een moeder die rouwt om het verlies van een dierbaar iemand. Het kleine wezentje in haar wordt getekend door de dood en de vrees voor de dood. Laten we eveneens denken aan het feit dat het hart van de moeder een onschatbaar grote rol speelt bij de ontwikkeling van het kind. Het hoort de hartslag die het teken is van de aanwezigheid van de moeder gedurende heel de ontwikkeling van de foetus. Denken we tenslotte aan de gevoelens die we persoonlijk beleefd hebben, of die ons door tussenkomst van moeder werden doorgegeven, alle gevoelsschokken, de gevoelens van afwezigheid... Er zijn mensen die hun zwangerschap pas bewust worden in de vierde of de vijfde maand. Het kind dat zich niet verwacht voelt, ontwikkelt negatieve gevoelens. Het is onvoorstelbaar hoe belangrijk het ‘gebed voor het leven in de moederschoot' is. Tenslotte moet het ogenblik van de geboorte al onze aandacht krijgen. De geneesheren moeten dringend naar de gepaste middelen zoeken om de geboorte voor de baby minder traumatiserend te maken. Wat zou men al niet kunnen zeggen over de ontzetting die veroorzaakt wordt door het eerste contact met de koude van de buitenwereld? Soms brengt de geboorte van het kind het leven van de moeder in gevaar. Na de bevalling brengt men het kind weg om alle aandacht te geven aan de moeder. Het kind loopt gevaar hiervan een negatieve invloed te ondergaan: "Je houdt niet van me, je laat me links liggen ; nu goed, ik zal wel alles op mijn eentje doen ! "Dit kind zal dan ook zó evolueren dat het, eenmaal volwassen geworden, zeer depressief zal zijn. Niemand kan immers op eigen krachten leven. Het gebruik van verlostangen heeft ook een ongelukkige invloed. Men breekt binnen in de woonst van het kind, men grijpt het bij het hoofd : dat is een aanval! Indien de baby niet voldoende ontwikkeld is, legt men hem in de couveuse. Het kind gaat lijden onder een zware wonde van verlatenheid. Een andere grote wonde is nog dat het kind geen borstvoeding krijgt... Kortom, we kunnen aan alle kanten gewond worden, zelfs indien onze moeder alles gedaan heeft om ons goed te onthalen. In zijn goedheid komt de Heer ons onze geschiedenis in de moederschoot verduidelijken, en ons de oorsprong tonen van wonden die ons getroffen hebben tot in het diepste van ons wezen. Zo wil Hij onze ziektes en onze afwijkende gedragingen genezen voor ons welzijn en tot zijn glorie.
34
HET VERBAND TUSSEN INNERLIJKE GENEZING, PSYCHOLOGIE, FYSISCHE GENEZING EN GEESTELIJKE GROEI A. - Nelly, ik zou eerst willen dat je een vergelijking maakt tussen innerlijke genezing en psychologie. N. - Vele mensen hebben zich onderworpen aan psychotherapieën, of andere behandelingen van het psychologische type. Ze zijn bereid veel geld te betalen voor deze genezingsmethodes waarvan het vandaag de dag wemelt. Na overal een weg gezocht te hebben, met het oog op een betere innerlijke harmonie, houden ze er vaak vele wonden aan over. De enige die genezing kan brengen, is Jezus Christus, en niemand anders ! Ik wil de psychologie niet misprijzen, maar mijn werk is geestelijk dienstwerk. Alle mensen die deze therapeutische procedés hebben doorgemaakt, beginnen vaak met de innerlijke genezing op psychologisch niveau. Voor hen is de weg van de innerlijke genezing een nieuw soort psychologische weg. Het grote verschil is dat het er hier om gaat, Jezus te ontmoeten, de levende Jezus, Jezus die geneest, Jezus die me meer en meer bekeert. Stel je voor: Hij is in staat in zeer weinig tijd een resultaat te bereiken waar psychologen en psychiaters slechts toe komen na tien jaar of meer. In het gebed om genezing bedient Hij zich van charisma's. De kerk zelf begrijpt ze niet altijd of heelt de neiging ze te verwerpen. Terwijl Jezus onze geest komt raken, raakt Hij ook ons lichaam en onze psyché aan. Het verbaast me niet soms vast te stellen dat een kanker geneest omdat Jezus de wonde van schuldgevoelens komt aanraken, een wonde die de geest, het lichaam en de psyché treft. En op slag geneest Jezus dit allemaal. Ik zeg duidelijk dat psychologie van belang is. Sommige mensen zijn zodanig verwond, dat een geduldig psychologisch of psychoanalytisch proces zal nodig zijn om ze in het leven te doen herboren worden, maar dit is enkel mogelijk wanneer dit proces begeleid wordt met veel gebed. Ik verzeker je dat, indien je wil bidden om de innerlijke genezing, een minimum aan goede wil, natuurlijke scherpzinnigheid, en veel liefde noodzakelijk zijn. Ook dat is psychologie. Voor de eenvoudige mensen zoals wij ze dagelijks ontmoeten in Latijns-Amerika, of zelfs in Europa, voor mensen die niet te diep verwond zijn, voor hen die bidden en Jezus willen volgen, volstaat ruimschoots het gebed om innerlijke genezing. Wij moeten er de nadruk op leggen dat wij ziek zijn geworden doordat we van God afgesneden zijn. Door ons af te snijden van God, heeft de erfzonde het kwaad en de dood in de wereld binnengebracht. De enige manier om te genezen is terug te keren naar de weg van God, zich te bekeren en zoveel dingen weer op te nemen die wij hadden opgegeven. Bij de innerlijke genezing worden wij getroffen door het zien van mensen die alle rijkdom van de kerk, alle rijkdom van de sacramenten en de waarde van het geestelijk leven zoals het door de heiligen beleefd werd, of nieuw ontdekken. We vinden een verborgen schat terug. Vele charismatische Jezuïeten hebben bijvoorbeeld met vreugde de genezende kracht ontdekt die uitging van de oefeningen van SintIgnatius. Zeggen we daarmee dat we de psychologie verwaarlozen ? 35
Dat is onze zaak niet. Onze meester is God ! Jezus is de meester van de genezing. Wij zijn slechts de instrumenten waardoor de genezingskracht van Jezus haar weg vindt. Aan Hem blijft het initiatief om iemands geest of psychische toestand te komen aanraken. Ik verlang niet voor een specialiste in de psychologie door te gaan, maar men kan niet beweren dat ik niet bid of geen aandacht heb voor de tekenen van de Heer. Ik kan evenmin ontkennen dat mijn dienstwerk vruchten afwerpt, en daar ben ik God dankbaar om. A. - AIS ik het goed begrepen heb, Nelly, sla je de elementaire. regels van de psychologie niet in de wind. Indien een zwaar zieke je komt opzoeken, toon jij je heel voorzichtig. N. -Vanzelfsprekend. De mensen van de Vernieuwing zijn geen specialisten. Een scherp onderscheidingsvermogen is noodzakelijk. Wij moeten tot elke prijs een weg vermijden die enkel en alleen op de psychologie gegrondvest is : onze weg is een spirituele weg die uitnodigt tot voortdurende bekering. Stel je voor: een man is ziek en zijn longen zijn totaal op. Men raadt hem aan naar een charismatische gebedsgroep te gaan om er de handoplegging en de genezing te ontvangen. Men zal zeggen: "Er is daar een buitengewone vrouw die uitzonderlijke charisma’s bezit. " Die man zal misschien van zijn longziekte genezen worden. Steeds meer ben ik er verbaasd over, hoe mensen die fysisch genezen werden, niet in de gebedsgroepen blijven. Zij komen er als "godsconsumenten". Deze man is genezen en meent zelfs dat God hem wel moest genezen. Daarna gaat hij weg en is niet trouw aan het gebed. In de innerlijke genezing daarentegen wordt het gehele zijn aangeraakt. Je kent je eigen toestand, en je weet in welke toestand je tevoren verkeerde. Persoonlijk wil ik er niet in hervallen. Ik was een intellectuele vrouw die zich met een geest van rationalisme verdedigde. Ik weet waar Jezus mij uitgehaald heeft. Niemand kan zeggen dat Jezus niet geneest. Ik ben er alleszins zeker van, voor wat mezelf en mijn familie betreft. Om dit onderwerp te besluiten : ik verzeker je dat, op de dag waarop de psychologen authentieke instrumenten van de Heer zullen worden, men de zin van de vergeving weer zal ontdekken. Wanneer de psychologen zichzelf zullen wegcijferen om instrumenten van God te worden, zal God door hun tussenkomt mirakelen doen. Jezus doet reeds wonderen door geneesheren die bereid zijn hun wetenschap voor zijn voeten neer te leggen. A. - Zou jij ons kunnen spreken over het verband dat er bestaat tussen innerlijke genezing en fysische genezing ? N. - Ik kom terug op wat ik reeds gezegd heb : de mens is samengesteld uit lichaam, psyché en geest. De meeste ziektes hebben een psychosomatische oorsprong, dit is een welbekend feit. Dit wil zeggen dat een organische ziekte het teken is van een kwaal die veel dieper zit. De Heer kent ons goed. Hij weet wat wij kunnen ontvangen. Soms zal iemand slechts een fysische genezing kunnen ontvangen opdat hij zich zou bekeren, maar vaak kiezen mensen die fysisch genezen werden niet de weg van de bekering. Het komt vaak voor dat de Heer in de loop van een retraite de oorsprong van een ziekte aanraakt. Duidelijk herstelt Hij de harmonie van het hele wezen : lichaam psyché en geest. Ik denk aan die zuster die naar een retraite gekomen was : zij leed aan een ziekte die de artsen voor ongeneeslijk verklaard hadden. Zij leed zo erg dat zij niet meer in staat was neer te knielen. Samen 36
met de priester die de retraite leidde, hebben wij haar uitgelegd waarin de vergeving bestond die zij moest schenken. Wij hebben haar herhaaldelijk gezegd dat de vergeving niet afhankelijk is van het gevoel en dat, zelfs indien zij zich opstandig voelde, zij toch die vergeving kon schenken. Jezus zelf wilde haar helpen de stap naar de verzoening te zetten. Zij was bereid dat te doen met de hulp van Jezus. Vier dagen later begon zij de vrede te ervaren. Op een gegeven ogenblik voelde zij dat er een last van haar was afgevallen. Dan hebben wij haar voorgesteld een gebed om fysische genezing te doen. Onmiddellijk na ons gebed was zij genezen. Zij kon begrijpen dat al haar verkeerde gedragingen, vooral haar gebrek aan vergeving, aan de basis lagen van haar slechte fysische toestand. Haar lichaam was genezen, terwijl de dokters zeiden dat het ongeneeslijk was; haar psychische toestand vond haar harmonie terug, zelfs haar geest, want de vergeving raakt altijd de geest. Om het geheel te bekronen ontving zij het sacrament van de zieken en het sacrament van de verzoening. Momenteel is zij fysisch, psychisch en spiritueel genezen. Wel maakte deze genezing niet noodzakelijkerwijze haar lijdensweg van ongeveer zestig jaren ongedaan. Er moest in haar nog veel genezen. Maar haar genezing opende op zijn minst een raam voor de liefde en de tederheid van God. A. - Een laatste vergelijking nog, Nelly, tussen de innerlijke genezing en de geestelijke groei. N. - De innerlijke genezing is diep verbonden met de geestelijke groei. Ik herhaal het nog eens: de innerlijke genezing is het herstel van het evenwicht van het gehele wezen (lichaam, psyché en geest), door de kracht van de levende Jezus. Indien ik tot innerlijke genezing kom, wil dat zeggen dat ik "christocentrisch" kan worden, ook al blijven nog vele deuren in mij gesloten. Er blijven nog veel knopen, veel grendels, veel "neen" zeggen aan God, veel ongeordende gehechtheden over. Maar God is geduldig. Ik weet goed dat, als ik trouw blijf aan het gebed en het sacramentele leven, er iets in mij zal veranderen. Dit zal ongetwijfeld niet gaan zonder moeilijkheden en lijden, want het gaat hier om een grondige omvorming van mezelf. Ik moet God in mij laten binnentreden. Hij komt zijn licht in ieder duister hoekje van mijn levensgeschiedenis plaatsen. Naarmate de Heer een wonde die ik in mijn bestaan nog niet kende, kenbaar komt maken, word ik ook vrijer. Ik groei geestelijk, en voetje voor voetje kom ik uit mijn verdedigingskamp. Het licht van de levende God gaat me steeds meer verlichten, en Hij nodigt me uit, me meer en meer aan Hem te hechten, om meer en meer "christocentrisch" te worden, op Christus gericht. Ik stel me nauwelijks vragen omtrent heiligheid. Ik stel me die niet omdat de heiligheid van God komt. Toch heeft Jezus ons gezegd, volmaakt te zijn zoals onze Vader in de hemel volmaakt is. Wij moeten goed begrijpen wat dit wil zeggen: wij moeten liefhebben zoals onze Vader ons liefheeft. De volmaaktheid ligt in de liefde : door Gods genade tot die liefde - in - Christus komen, die totaal openstaat voor Gods liefde en voor de naastenliefde, een liefde die een mens helpt om zijn tederheid uit te drukken voor iedereen zonder uitzondering; ertoe komen, alles te zien met de ogen van Christus. Wij zullen gelukkig zijn wanneer wij met Sint-Paulus kunnen zeggen : "Ikzelf ben het niet meer die leef, maar Christus leeft in mij." (Gal.2,20) Ik word altijd getroffen door het geval van de heilige Petrus. Tot welke staat van bekering is hij niet moeten komen opdat de zieken zouden genezen doordat slechts zijn schaduw op hen viel ! Zijn de charismatici die voor de genezing bidden in staat zichzelf te vergeten en Jezus met zijn geneeskracht te laten handelen ? En dit om volledig te sterven aan zichzelf zonder ijdele roem na te streven. Ik ben van mening dat ik daar nog niet aan toe ben ! Waar ik dus op uit ben, is lief te hebben zoals Jezus, en daar dus ook niemand bij uit te sluiten. Daar ligt de ware betekenis van de heiligheid.
37
A. - Met wat je zopas gezegd hebt, komen we daarmee niet dicht bij wat we "het mystieke leven" noemen ? N.-Wanneer wij over "mystiek" spreken, slaan wij de handen in de lucht en wij denken aan de heilige Teresia van Avila en aan Sint-Jan van het Kruis. Een mysticus is integendeel iemand die geroepen wordt om onzichtbare, maar reële mysteries te beleven ; reëler dan dat wat wij met onze zintuigen kunnen waarnemen. Wij maken ons intellectuele problemen over de mystiek. Maar telkens als wij een charisma beoefenen, zijn we mystici. Zo eenvoudig is het ! A. - In de loop van het gebed om innerlijke genezing vraag je vaak aan Jezus dat Hij in het hart van degene voor wie je bidt, alle vaderliefde zou storten waar hij nood aan heeft. Of je bidt Maria, opdat zij hem al de moederliefde zou geven die hij nodig heeft. Is het werkelijk zo belangrijk, die liefde van de Vader en van Maria te ontdekken om te kunnen genezen ? N.- Wij hebben in het gebed vastgesteld dat God in ons het beeld van de Vader en van Maria wil herstellen. Wij ontdekken de wereld door tussenkomst van vader en moeder. Een kind dat een autoritaire vader heeft gehad, is door dit autoritaire gedrag getekend. Indien het geen vader heeft gehad, draagt het eveneens van die leemte het teken. Indien het door zijn vader verworpen werd omdat deze een meisje verlangde en geen jongen, wordt het door deze verwerping getekend. Een kind kan ook gemerkt worden door een bezitterige moeder die het door haar houding volledig verstikt heeft. Daarmee hebben we nu een aantal gedragingen die het leven van het kind beïnvloeden, en vervolgens dat van de volwassene. Zelfs indien het een grote geleerde wordt, altijd zal het ergens in zijn onderbewustzijn het kind van twee of drie jaar blijven dat verwond werd door een gebeurtenis die het in de groei van zijn persoonlijkheid gestuit heeft. Het groeit dus op met een vervormd beeld van de vader en deze vervorming zal ook het beeld beïnvloeden dat het kind zich van God, zijn Vader, vormt. Indien vader altijd afwezig was, zal God de Vader heel vreemd blijven in zijn leven. Indien dit kind bovendien nog een meisje is, en zij door een man verwond werd, dan kan Jezus (een man !) voor haar een vreemde zijn en blijven. Wat de maagd Maria betreft, indien zij afwezig is in het leven van het kind, dan wil dat zeggen dat het verwond is in zijn relatie met zijn moeder. Wat gebeurt er dan in de innerlijke genezing ? Het is wonderbaar vast te stellen dat God het vaderen moederbeeld wil herstellen. De Heer wil in het hart van de volwassene de mogelijkheid tot stand brengen zijn ouders te vergeven (en alle plaatsvervangers van de vader of de moeder), en wel op zo'n wijze dat hij zich verzoent met het werkelijke beeld van een vader of een moeder. Bij het begin van een weg naar innerlijke genezing ziet men het nog niet duidelijk, maar weldra verschijnen precieze lijnen. Een gebrek aan vaderlijke tederheid bijvoorbeeld is te wijten aan het feit dat de vader zelf geen voorbeeld heeft gehad van zachtmoedigheid. Was hij in staat meer te geven dan hij ontvangen had ? Het herstel van het beeld van de ouders draagt in grote mate bij tot de geestelijke groei, want het verbreedt onze geestelijke wereld; het laat ons toe één te worden met de Heilige Drievuldigheid in haar totaliteit: Vader, Zoon en heilige Geest, en ook met de maagd Maria en de heiligen. Het laat ons toe alle spirituele rijkdom van ons christelijk geloof te ontvangen. 38
DE PIJLERS VAN DE INNERLIJKE GENEZING Het leven in de Geest, de leiding van de Geest A. - Jezus is onze weg naar de Vader ; Maria is onze moeder. Wat zou jij, Nelly, daar nog kunnen aan toevoegen over het leven in de Geest ? N. - Wij zijn geroepen om de weg van de innerlijke genezing te gaan in de heilige Geest. Het Woord van God verzekert ons dat het de Geest is die ons naar de totale waarheid voert. Hij is onze gids. Dit leven in de Geest is zeer belangrijk: Hij openbaart ons zíjn mysteries. Hij maakt van ons christenen die een geïncarneerd geloof beleven; Hij zuivert onze blik, ons gehoor. Hij leidt ons op de weg die naar Jezus voert. De grote ontdekking betreffende de heilige Geest is het feit dat we moeten begrijpen dat Hij een Persoon is; de derde Persoon van de heilige Drievuldigheid. Hij is levend en heeft alle goddelijke eigenschappen. Hij is in ons en wij zijn zijn tempel. A. - Nu is ongetwijfeld het ogenblik gekomen om ons te spreken over dat wat je de "leiding van de Geest" noemt. N. - Voor mij was de ontdekking van de heilige Geest de belangrijkste in mijn bestaan ; Hij heeft me doen wandelen op een weg van geestelijke groei. Wij kunnen meer en meer christocentrisch worden, toch moeten wij ons bewust worden van alle hindernissen die ons in de weg staan. Zoveel gedragingen beletten ons werkelijk vrij te zijn voor God, voor de anderen en voor onszelf! De leiding van de Geest is een uitstekende methode om alle hindernissen te laten wegvallen die onze geestelijke groei afremmen. Wij weten wat het woord 'leiding' betekent. De leiding van de Geest volgen, betekent : je willen onderwerpen aan de Geest. Wij voelen ons niet op ons gemak bij het horen van die zin. Het is ook geen spelletje, de heilige Geest om die leiding te vragen. Wij lezen bijvoorbeeld in het Evangelie van Johannes : "Maar de Helper, de heilige Geest die de Vader in mijn Naam zal zenden, Hij zal u alles leren en u alles in herinnering brengen wat Ik u gezegd heb." (Joh. 14,26) De leiding van de Geest betekent : zijn gezag aanvaarden. Onze Vader in de hemel wil dat wij Hem deze genade vragen. Hij wil ze ons geven. Hij wil dat wij volmaakt zijn, zoals Hij volmaakt is. Hij is geheel liefde, en de liefde is het wezenlijke in het hele christelijke leven. Het is goed deze genade te vragen, want wij zijn geroepen om door ons leven te getuigen. Indien wij op een dag iemand kunnen overtuigen, dan zal dat niet zijn omdat wij hem veel over Jezus gesproken hebben, maar wel omdat wij door ons leven getuigd hebben van de verandering die de heilige Geest in ons heeft teweeggebracht. Waarin bestaat de leiding van de heilige Geest ? Er is een speciale leiding van de heilige Geest voor alle christenen, een leiding waardoor Hij verbetert, onderricht zuivert en licht werpt op verkeerde gedragingen, zijn wil door tekenen laat kennen (fysische en andere), door het Woord, door de charisma's enz. Deze leiding van de Geest is zo vanzelfsprekend dat het onmogelijk is ze niet te kennen, wanneer ze ons geopenbaard wordt.
39
Wij zullen gemakkelijk begrijpen dat het niet om een spelletje gaat. Jezus nodigt ons uit om door ons getuigenis een levend onderricht te zijn, en om getuigen te kunnen zijn is het nodig dat wij ons door Hem laten omvormen. Deze omvorming veronderstelt ons oprecht verlangen om Christus te volgen. Dat is, wel te verstaan, ook wat Jezus verlangt. Wanneer wij voor de Heer gaan staan, worden wij ons bewust van vele gedragingen die niet oprecht zijn. We moeten dus altijd op zoek gaan naar een diepere ervaring van God. God stelt er het meest belang in dat wij zijn kinderen worden. Een van de essentiële karakteristieken van een kind Gods is de vrijheid. "Als de Zoon u vrijmaakt, zult gij werkelijk vrij zijn" zegt Jezus (Joh. 8,36). Ofschoon wij geroepen worden om steeds meer christocentrisch te zijn, gaan wij door met slecht te zien slecht te horen, slecht te kiezen. Het is onmogelijk te groeien zonder geestelijke hygiëne. Jezus zegt ons: "Wanneer Hij komt, de Geest der Waarheid, zal Hij u tot de volle waarheid brengen " (Joh. 16,13) De Geest verlicht ons, niet om zich van ons meester te maken, of ons te vernietigen, maar om ons met zijn licht klaarder te doen zien, om ons meer en meer gegeven en christocentrisch te doen worden, open te staan voor de liefdesgemeenschap die niemand uitsluit. Hoe werkt de leiding van de Geest ? Zij speelt een beetje de rol van de verkeerslichten. Het is prachtig te zien met welk een fijngevoeligheid God bij onze schepping is te werk gegaan. De psalm zegt: "Gij hebt hem een haast goddelijke staat gegeven, met waardigheid en schoonheid hebt Gij hem bekroond." (Ps. 8,6) De heilige Geest eerbiedigt onze natuur en Hij handelt met fijngevoeligheid als Hij bepaalde verkeerde houdingen in ons wil tonen. Maar daar blijft Hij niet bij : Hij wekt de waarheid in ons op doordat Hij ons de oorsprong toont van dit gedrag, dit wil zeggen het ogenblik waarop dit gedrag ontstaan is, en het motief dat dit gedrag deed ontstaan. Ieder van ons werd geschapen om ten volle deel te hebben aan de liefde. Indien dit fundamentele verlangen van ons wezen niet vervuld wordt, lijden wij aan grote tekorten, en kunnen wij er moeite mee hebben, onszelf te aanvaarden. Wij beginnen verschillende rollen te spelen, ons achter maskers te verschuilen om te beantwoorden aan de eisen van de anderen. Het antwoord dat ons wordt gevraagd door onze ouders, door de school, door de maatschappij, brengt er ons toe houdingen aan te nemen die weldra tot gewoonten worden, maar die niet goed zijn; ze zijn als een kledingstuk, een tweede natuur. Wanneer wij het geluk hebben de levende God te ontdekken, spelen wij voor Hem nog bepaalde rollen, wij zoeken om erkend te worden, wij hollen ijdele glorie na, op dat moment gaat de leiding van de Geest een beslissende rol spelen, en ons in staat stellen maskers die we jaren lang gedragen hebben, af te werpen. Een van de duidelijkste tekenen die de Geest ons geeft, als we in zwakheid of zonde gevallen zijn, als we tegen de liefde zijn ingegaan, is de droefheid. "Wilt Gods heilige Geest niet bedroeven", zegt ons Sint-Paulus (Ef. 4,30). Ik herinner mij dat men mij thuis op een dag vroeg een boodschap bij de groenteboer te gaan doen. Ik had bemerkt dat de handelaar zich voor ongeveer twaalf peso's vergist had. Ik was tevreden en zei bij mezelf : "Pech voor hem !" Maar een kind van God mag zulke dingen niet doen. Ik ben heel bedroefd geworden. Ik wilde naar de heilige Geest niet luisteren, maar Hij liet me niet met rust, en verweet me dat ik twaalf peso's had gestolen. Na twee uur zei ik aan mijn zus dat ik het geld naar de groenteboer ging terugbrengen. "Jij bent gek", zei ze me, "zie je niet dat de groenten half rot zijn ? Hij heeft jou bestolen. " Merk terloops het werk op dat de Boze bij het begin van een bekering verricht. Ik had werkelijk geen vrede in mijn hart, ik voelde me nergens goed. Toen besloot ik te gaan bidden. Toen ik de bijbel opensloeg vond ik: "Als gij in kleine dingen niet betrouwbaar zijt geweest, wie zal u dan het ware goed durven toevertrouwen ?" (Lc.16,10-11) Ik was door dit woord diep getroffen, en besloot het geld terug te brengen. De groenteboer was erg verwonderd toen ik hem zei dat hij zich twaalf peso's vergist had, en dat ik hem dit geld kwam terugbrengen. Toen heb ik een diepe vreugde gevoeld. 40
Het is erg belangrijk de leiding van de Geest te ontdekken. Ik geef vaak onderrichtingen over dit onderwerp. De mensen zeggen me al lachend dat dit de slechtste raad is die ik hen gegeven heb. Inderdaad op dat ogenblik zijn er vele getuigenissen, en zij tonen ons welk een ernstige zaak het is, zich tegenover God te engageren. Zo was daar een man die drie maanden na de feiten vertelde dat hij naar een supermarkt in Chili was geweest en er verschillende aankopen had gedaan. Bij de afrekening vergiste het meisje aan de kassa zich voor een som van drieduizend peso's. Toen de man bij zijn auto kwam, was hij blij met dit buitenkansje, maar toen hij thuis kwam, herinnerde hij zich mijn onderricht. Hij is onmiddellijk naar de supermarkt teruggekeerd, maar die was gesloten. De dag nadien ging hij de kassierster weer opzoeken. Deze vertelde hem in welke moeilijkheden zij zich bevond. Inderdaad, de drieduizend peso's zouden haar van haar loon afgehouden worden. Sinds jaren ervaar ik de leiding van de heilige Geest, en ik besef dat ik met mijn zondige natuur elk ogenblik een slechte daad zou verrichten, indien het rode licht van de heilige Geest me niet waarschuwde. Hij maakt me bewust van wat er verkeerd is in mijn gedrag en fout in mijn oordeel. Men voelt zich ongetwijfeld niet graag een arme zondaar, maar wat de Geest ons biedt is de vrijheid. Ik herinner mij dat ik, toen ik begon te bidden om innerlijke genezing, altijd door de anderen probeerde erkend te worden. Ik was nog verwond en ik had nood aan waardering. Op een dag zei ik bij mezelf dat ik nodig mooie profetische woorden moest spreken. Ik had mij voorgesteld enkele zinnen van buiten te leren om ze op het gepaste moment te kunnen uitspreken. Men zou zonder twijfel zeggen: "Welke mooie profetieën doet Nelly toch !" Dat was het schouwspel dat ik voor mezelf opvoerde ; maar ik vergat de leiding van de heilige Geest ! Ik had dus van buiten geleerd : "Vraag en u zal gegeven worden... " Er was toen een bijeenkomst met Pinksteren. In de loop van de wake tijdens een stiltemoment heb ik mijn "profetie" gedaan. Ik had mijn woorden nog niet uitgesproken, of mijn tong werd verlamd. Dit is ook een van de tekenen die de heilige Geest gebruikt om zijn ongenoegen uit te drukken over het een of andere gebaar of woord. Ik was bang en ik beefde en vroeg mijn broeders om gebed. Maar de angst bleef. Ik wist dat de heilige Geest mij een teken gegeven had. Drie dagen bad ik zonder antwoord te krijgen. Wat ik tenslotte ontving, leerde me de eerbied voor Gods Woord tot aan het einde van mijn dagen ! Ik las in psalm 50 vers 16: "En tot wie onoprecht zijn, spreekt God : Wat wilt gij mijn geboden opzeggen, wat voert gij mijn verbond in uw mond, gij die u verzet tegen tucht, gij die mijn woorden zo achteloos laat liggen ?" Dat was hard om te horen, maar ik ben voor altijd genezen ! Ik herinner mij dat ik om de leiding van de heilige Geest had gevraagd, en dat op dat ogenblik inderdaad de Geest werkzaam was. Indien God van me houdt, moet Hij me verbeteren om me vooruitgang te laten maken. De Heer geneest ook door bepaalde tekenen. Toen ik begon te werken met pater Augustin, ben ik soms zeer geïrriteerd geweest tegen hem. Ik volgde een van zijn genezingsretraites, en ik voelde me erg ziek, want de retraite stelde mij zwaar op de proef. Ik werd prikkelbaar. Ik werd woedend op de priester. Hij had namelijk de overdreven neiging om bewegingen met zijn handen te maken terwijl hij bad. Ik mompelde bij mezelf dat hij, bij al wat de Heer met zoveel kracht deed, er nog wat van het zijne wilde bijdoen. Zes maanden later werd ik uitgenodigd om in een kleine stad een onderricht te geven. De verantwoordelijke besloot van mijn aanwezigheid gebruik te maken en een gebed om genezing te houden. Na een kort onderricht ben ik begonnen te bidden en heb ik mijn handen ten hemel opgeheven. Hoe verwonderd was ik niet toen ik vaststelde dat mijn handen bewogen zonder dat ik hun bewegingen in toom kon houden. Ik was werkelijk verrast, maar dadelijk kreeg ik dit woord van 41
de heilige Geest : "Herinner je je de wijze waarop je over Augustin geoordeeld hebt ? Vraag nu om vergeving. " Ik heb toen de Heer om vergeving gevraagd omdat ik over zijn mysteries geoordeeld had. Op dat ogenblik hield de beweging van mijn handen op, en wat meer is, ik hield op met kritiek te leveren op de kerk ! Laten we daarbij opmerken dat deze leiding van de heilige Geest zich ook fysisch kan uitdrukken onder de vorm van pijn bijvoorbeeld. In het begin, toen ik bad om genezing, ging Jezus op zo'n ongelooflijke manier te werk dat ik soms vergat dat Hij het was die genas en niet ik. Op een dag deed ik een gebed voor een dame die ogenblikkelijk werd genezen. Mijn reactie was de volgende: "Bravo, Nelly, het is prachtig ! Je hebt goed voor deze vrouw gebeden.,, Nauwelijks had ik deze gedachte gekregen of mijn handen werden stijf en pijnlijk. Ik heb die stijfheid en pijn eerst niet in verband gebracht met wat ik even voordien gedacht had. Toen ik thuis kwam, trok ik mij in mijn kamer terug, om met Jezus te spreken over wat me overkomen was. Had ik soms de invloed van een Boze ondergaan, of was ik ziek ? Ik was geschrokken. Zodra ik begon te bidden heb ik de Heer tegen mij horen zeggen: "Nelly, wie verricht de genezing? Wie laat zijn kracht doorstromen ?" In tranen riep ik uit: "U bent het die geneest !" Dan ontspanden mijn handen zich. Maar ik had een les gehad die ik niet gauw zou vergeten ! Het is dus heel goed die leiding van de Geest te vragen, want wij willen blijven liegen, en op de vlucht gaan voor de levende en de eisende God. Maar welk een vrijheid schenkt de Geest ons ! Wat mij betreft, ik blijf onwetend, beperkt, arm en zondig, maar ik weet dat de Geest in mij waakzaam blijft: Hij spreekt mij toe, Hij brengt me op gang... Ik weet niet goed of ik nu meer ween dan vroeger, maar wat voor een vrijheid, wat voor een genezing heeft de leiding van de Geest bijgebracht ! A. - Nelly, jij hebt twee woorden uitgesproken die we nauwelijks uit je mond hebben gehoord. Je hebt al gesproken over de Kwade en over de Boze Geest. Het gebed om innerlijke genezing zet de aanwezigheid en de werkzaamheid van Satan wel op hun plaats. Zelfs indien jij soms bidt om bevrijding, toch is het gebed om genezing niet gericht op die aanwezigheid van de Boze. N. - Natuurlijk niet. Er is al een heel boek nodig om deze vraag alleen te beantwoorden. Je moet in deze zaak voorzichtig te werk gaan. Laten we ons niet misleiden door de aanwezigheid van de Boze. Het is waar dat in bepaalde gebedsgroepen meer belang wordt gehecht aan zijn werkzaamheid dan aan Jezus' aanwezigheid. Hoe meer wij naar Christus kijken, hoe meer Hij het centrum van alles wordt, en hoe meer wij ook in zijn kracht beginnen te geloven: de kracht van de Redder die zit aan de rechterhand van de Vader. Het bloed van Christus is een onvoorstelbare bron van bescherming ! Naarmate wij meer geloven in Jezus'macht om te genezen, verliest de Boze al zijn macht. Waarlijk, door het offer van Zichzelf is Jezus de Redder van het heelal geworden. Hij is de Redder geworden van al wat in de hemel is, op aarde en in de aarde. Zijn macht is universeel. Het is eveneens waar dat wanneer wij het geestelijk leven binnengaan, wij gedwongen zijn de strijd met de Boze aan te binden. Hij is de aanklager, hij zoekt ons in zijn strikken vast te houden. Het is gemakkelijk illusies te koesteren, en zich als vrij te beschouwen, terwijl je in werkelijkheid een slaaf bent. Iemand heeft ooit gezegd: "de mooiste list van Satan bestaat erin ons te doen geloven dat hij niet bestaat." In zo'n sfeer richt hij zijn verwoestingen aan, en maakt hij gebruik van onze wonden. Hij is 42
altijd aanwezig in de geestelijke strijd en in het bijzonder in de innerlijke genezing, die, ik herhaal het, in wezen een weg van bekering is. De wereld biedt zoveel mogelijkheden ! Ik herinner míj dat de Boze mij op het ogenblik van mijn bekering in het oor fluisterde: "Het is allemaal maar een grap ! De wereld biedt je geld aan. Verlaat dan toch die Weg!” De realiteit van Satan is diep en geheimzinnig. Er wordt evenveel verwoesting aangericht bij wie overal de Boze zien, als bij wie hem nergens zien. Hij is ook aan het werk bij degenen die de leken willen beletten iets te doen. Ik weet heel goed dat ik als leek geen duivel uitdrijvingen moet doen. Wat de taak is van de bisschop, komt dan ook hem alleen toe ; maar de gedoopte leek moet ook de gaven gebruiken die hij van God ontvangen heeft. Tertullianus zegt dat een christen die niet in staat is een slechte geest te verjagen, geen christen dient genoemd te worden; hij zou ter dood mogen gebracht worden... Wij moeten de kracht van ons doopsel opnieuw ontdekken. Ik ben mijn ouders en de wijsheid van de kerk dankbaar dat zij mij van kindsbeen af tot kind van God hebben gemaakt. Zodra wij ontdekken dat Jezus leeft, leeft de genade van ons doopsel weer op. Dan ontdekken wij ook dat er in het leven van de christen een groot domein is waaruit de gedoopte, het kind van God, de duisternis mag verjagen, allereerst in zijn eigen leven, maar ook in dat van de anderen. Wij kunnen door de kracht van ons doopsel zeer eenvoudige bevrijdingen doen. Wanneer wij ons bijvoorbeeld agressief voelen of heel opstandig: "Jezus, ik vraag U door de kracht van mijn doopsel, verdrijf deze geest van agressiviteit of van opstandigheid in mij." Ik herinner mij dat ik overdreven uit was op chocolade. Tegen deze verleiding had ik niet de minste weerstand. Welnu, de Heer vraagt ons sober te zijn wat eten betreft. Ik heb gebeden en gezegd : "Jezus, door de genade van mijn doopsel maak ik een eind aan heel mijn overdreven afhankelijkheid van chocolade. " Thans ben ik niet meer gulzig en ik eet chocolade met mate. Indien Jezus onze levensgeschiedenis met ons wil herbeleven, dan wil Hij ons bevrijden van alle ongeordende lusten. Zo gaat het ook in ons leven met onze medemens. Wanneer ik met een zeer agressieve persoon moet spreken bid ik in stilte, en de Heer verhoort altijd mijn gebed. "Heer, door de genade van mijn doopsel en door de genade die van mij uw kind maakt, verjaag ik elke rest van opstandigheid en ongeloof, en ik leg dat alles aan de voet van uw kruis opdat U er meester over zoudt zijn." Er gebeurt altijd iets en ik kan mijn gesprek met die persoon voortzetten. Het resultaat is positief. Wij hebben alzo vaak de gelegenheid gehad mensen te ontmoeten die vast zaten in verlegenheid, schrik, angst, of schuldgevoelens. Het volstond dan een verlossing te verrichten door de genade van ons doopsel, opdat de Heer zou handelen en een hart dat gesloten was, zou openen. Al de rijkdommen van het Koninkrijk worden toevertrouwd aan de kinderen van God, daar ben ik zeker van. Tot die rijkdom behoort ook de kracht van de genade van ons doopsel. Laten wij voorzichtig zijn en een duidelijk onderscheid maken tussen duiveluitdrijving en bevrijding, en laten wij er goed bewust van zijn dat de gevallen van ware bezetenheid zeldzaam zijn. Maar laten wij volop vertrouwen op Jezus' macht. Hij is de overwinnaar ! Alleen zijn Naam is al een geducht wapen om de aanvallen van de Boze af te slaan.
43
Het Rijk van de Duisternis bestaat zeker, maar het Rijk van het Licht ook ! Waarom moeten we zoveel belang hechten aan het Rijk van de Duisternis als wij de levende Jezus ontdekt hebben? Persoonlijk hecht ik meer waarde aan het opsporen van de wonden van de mensen voor wie ik bid, dan aan de aanwezigheid van Satan en de noodzaak van een bevrijding. Zodra de Heer mij deze wonde getoond heeft, kan ik de genezing, de bevrijding van lichaam, psyché en geest al zien doorschemeren. Waarom geloven mensen bijvoorbeeld in astrologie en occultisme ? Misschien omdat ze op zoek zijn naar een liefde die ze noch thuis, noch op het werk, noch in hun leven gevonden hebben. Zij lijden onder eenzaamheid. Daardoor, door de ziekte van de moderne wereld, gaan zij zich verwonden, zich besmetten, want ze hebben Jezus niet ontdekt, de sleutel van de liefde, de Weg, de Waarheid en het Leven. Spreekt men mij van de Boze ? Zeker: hij is machtig ! Maar Jezus is de overwinnaar ! Hij heeft de wereld overwonnen
De lofprijzing A. - Opdat het gebed vruchten zou dragen Nelly, is het onmisbaar dat wij ons een echte geest van gebed eigen maken. Je spreekt ons vaak over de lofprijzing. Laat ons nu het geheim van dit gebed ontdekken. N. - Laten wij er niet op rekenen, ooit de genade van Jezus te ontvangen als wij niet bidden. Het is absoluut nodig dat de christenen het belang van het gebed in hun leven opnieuw ontdekken: een gebed dat lang is, gevoed door het Woord van God, de charisma's, de tongentaal enz Sint-Ignatius somt in zijn "Geestelijke oefeningen" verschillende manieren van bidden op. Ieder moet de zijne weten te vinden. In ieder geval moet je van een monoloog voor God overgaan naar een diepe intieme dialoog met Hem. Er is tijd nodig om naar Hem te leren luisteren en te horen wat Hij ons wil zeggen. Het persoonlijk gebed moet iets zeer natuurlijks worden in ons leven. Ik herhaal het, de Heer nodigt ons uit tot een langere ontmoeting, ’s morgens en 's avonds, op zijn minst gedurende een half uur. De lofprijzing moet ook haar plaats hebben in ons gebed. God loven betekent niet luidruchtig Hem voor dit of dat bedanken : de lofzang is een zeer veeleisende geestelijke weg. God houdt werkelijk een grote ontdekking voor ons gereed. Het is belangrijk voor ogen te houden dat God ons vrij geschapen heeft: de vrijheid staat in het diepste van ons wezen geschreven. God wist wel dat wij ze slecht zouden gebruiken, dat wij Hem verantwoordelijk zouden stellen voor alle kwalen die op ons wegen en voor alle ongelukken van de wereld. Onze echte genezing begint wanneer wij Gods liefde voor ons beginnen te kennen, en wanneer wij weten dat Hij van ons houdt zoals wij zijn. Wij beginnen te genezen wanneer wij begrijpen dat niets ons toebehoort, behalve onze vrije wil om tot God "ja" te zeggen. God loven wil zeggen : al zijn weldaden erkennen en zijn aanwezigheid zien in alle gebeurtenissen uit onze levensgeschiedenis, de gelukkige en de ongelukkige. Wij beleven soms zeer moeilijke ogenblikken. Indien wij ertoe komen ze te beleven in lofzang, dan doorlopen wij een leerproces, vervuld van zegening en zuivering. Wanneer wij God in alles loven, beginnen wij zijn gebod te gehoorzamen: "Dank God voor alles. Dit is wat God van u verlangt in 44
Christus Jezus. " (1 Tess. 5,18) De heilige Ignatius zegt dat de mens geschapen is om God, onze Heer, te loven, te eerbiedigen en te dienen. Dit is een krachtige uitspraak. Er zijn inderdaad situaties waarin wij niet in staat zijn God te loven. Vanaf het ogenblik echter dat wij met lofprijzing beginnen, zijn wij in staat God te loven en te verheerlijken, zelfs in de meest tragische omstandigheden, zoals mislukking, vernedering, het verlies van een dierbaar iemand of een ongeluk dat ons verminkt. Ik kan de tegenwerpingen al horen : "Waarom moeten wij God loven ? Ik doe toch niets voor Hem als ik Hem loof! Waarom Hem loven als ik niets nieuws toevoeg aan wat Hij reeds is ?" Wij begrijpen niet dat de lofzang voor ons goed is. Wij moeten God loven opdat Hij ons hart zou veranderen, zodat de weg zou open gaan die naar Hem leidt. Maar wat zijn wij handig om ons af te schermen tegen God! Wij houden boven ons hoofd een paraplu open om ons te beschermen tegen zoveel genade die ons leven kan veranderen. Je hoort ook nog zeggen: "Waarom zouden we God loven bij beproevingen ? Dat zou toch schijnheilig zijn ! Indien alles in mij in opstand komt, hoe kan ik God dan loven ?" Ik heb ontdekt dat de Heer evenzeer in een ongelukkige als in een gelukkige gebeurtenis aanwezig is. Zoals ik verklaard heb naar aanleiding van de vergeving moet men niet steunen op gevoelens, maar wel de wil van God op het spoor trachten te komen. Ik leg er de nadruk op : de weg van de lofprijzing is een heel diepe geestelijke weg die de Heer toelaat ons leven te veranderen. Het is duidelijk dat wij God niet loven om onze ongelukken, maar wel omdat Hij met ons is, zelfs in de kern van een ongelukkige gebeurtenis of een tragische situatie. Hij was op dat ogenblik in mijn gekwetste levensgeschiedenis aanwezig toen ik me van iedereen verlaten voelde. Werd ik vernederd? Hij was bij mij en heelt mij nooit verlaten. Tegenover een ongelukkige gebeurtenis kunnen we twee houdingen aannemen : - ervoor kiezen God te loven en zo zijn wil doen. En er zal heel zeker antwoord van God komen : Hij zal ons overladen met zijn genaden en met de gaven van de heilige Geest; - kiezen voor de weg van de wrok en de bitterheid, en zo voor de Boze ons hart openen. De gevolgen van deze keuze komen tot uiting in de aanwezigheid van de zonde, de haat, een keuze voor de dood. Ik herinner mij wat er gebeurde bij de aardbeving in Chili. Ik leidde op dat ogenblik een retraite waaraan een jonge seminarist deelnam. Hij begreep niets van dat gekke gedoe van de charismatische lofprijzing. Die derde maart, rond 7u20 's morgens hebben wij één van de vreselijkste aardbevingen meegemaakt die we ooit gehad hebben, zeker wat de materiële schade betreft. Omdat we al bezig waren met de lofprijzing, hebben we God geloofd in die eindeloze minuten van de aardschok, want Hij was onze bescherming, onze rots. Wij geloofden dat Hij aanwezig was te midden van die ramp. Wij zongen : "Alleluja ! Glorie aan U, Heer, want Gij zijt aanwezig ! Gij zijt onze God, wij zijn uw volk. Gij kijkt naar ons en Gij houdt van ons, onze Heer en onze God !" De seminarist was ongelooflijk geërgerd. Hij kwam mij opzoeken en vroeg me hoe het mogelijk was God te loven om zo'n vreselijke gebeurtenis. "Wat voor zin heeft dat ?" riep hij uit. Ik zei hem dat wij er vrede en vreugde in hadden gevonden te weten dat God bij ons was en ons op dat ogenblik beschermde. Ik meen inderdaad dat ik nog nooit eerder zo'n vrede heb geproefd als juist op dat ogenblik, toen ik me bijna onmogelijk overeind kon houden. Het komt er dus op aan niet enkel God te loven omdat Hij bij machte is een bepaalde situatie te wijzigen, maar omdat we alleen al door aan Hem te gehoorzamen, ook leren met Hem te leven. Hem 45
loven wil niet zeggen dat ik op een miraculeuze hulp hoop. Híj zal de bittere kelk die moet gedronken worden niet van ons wegnemen. Elk geestelijk leven kent dood en verrijzenis. Maar de lofprijzing laat ons toe van de dood naar het leven over te gaan, naar het voorbeeld van Christus. Het kruis, dat wel de grootste mislukking van God lijkt, is in werkelijkheid het stralendste levensmysterie ! Het kruis openbaart dat Jezus de Heer is. Omdat wij kinderen van het Licht zijn, worden wij uitgenodigd om de weg van het Licht te bewandelen. Deze woorden zijn niet de vrucht van een zweverige spiritualiteit: zij vertolken een ervaring. Ik beweer dat naarmate wij bij een ongelukkige gebeurtenis tot lofprijzing komen, onze gevoelens veranderen en wij de hand Gods op ons voelen rusten. Zijn liefde is aanwezig in deze gebeurtenis; Hij houdt ons in zijn hand. God is voor ons te vaak een "supermarkt-god" die er uitsluitend is om ons alle soorten weldaden te bezorgen. Onze God is op de eerste plaats een God van liefde. Hij heeft aandacht voor zijn kind in nood en ellende. Wanneer wij ons aan zijn wil overgeven, wanneer Hij ziet dat wij naar Hem toe gaan zoals naar een vader die zijn kinderen kan helpen, overlaadt Hij ons in zijn liefde met uitzonderlijke geschenken. Wij weten vaak niet welk voordeel Hij ons wil laten halen uit een ongelukkige belevenis. Ik gaf heel graag onderrichtingen over de lofprijzing in de gebedsgroepen. Telkens als ik sprak, was ik vervuld van geestdrift en voelde ik mij aangeraakt door de onzichtbare hand van de heilige Geest. Vele mensen werden anders door mijn woorden, maar ik beleefde niet wat ik zei. Bovendien was ik in die periode erg opstandig want ik voelde dat ik niet meer kon bidden. Ik was sinds een hele tijd werkloos. Mijn moeder was gestorven, en mijn vader was hertrouwd. Met mijn zussen leefden we van de kleine som geld die vader ons maandelijks overmaakte. We kwamen juist toe voor ons eten, en we konden het onderhoud van ons huis niet betalen. Mijn enige bezigheid bestond erin ieder dag de bedden op te maken. Iedere dag nam ik een naald waarmee ik de matrassen probeerde te herstellen die steeds verder scheurden. Ik besefte goed genoeg dat ik de dag nadien weer van vooraf aan het werk zou moeten herbeginnen. Terwijl ik naaide, weende ik en overlaadde ik Jezus met verwijten. Op een dag bleef ik zitten met mijn naald in de lucht. Ik was begonnen te wenen zoals gewoonlijk. Plots schoot een vraag door mijn geest : "Nelly, geloof je wel wat je onderwijst ? Geloof je dat God aanwezig is in deze concrete situatie ? Geloof je dat Hij zijn kinderen op een onwaardige wijze wil zien slapen ?" Bij mezelf nam ik toen de beslissing: "Ik zal niet meer wenen, Heer, ik zal niet meer jammeren, ik wil U loven omdat U me bezig ziet deze matrassen te herstellen." Naarmate ik de Heer loofde om deze situatie, werd ik vervuld van vrede en vreugde. Drie maanden later kreeg ik een telefoontje van mijn beste vriendin. Ze zei me: "Nelly, ik heb zopas mijn pensioengeld gekregen ; ik wilde jou het geld geven, maar de Heer heeft me iets anders in het oor gefluisterd : Ik ga het linnen van je matrassen vernieuwen." Op die manier heb ik de kracht van de lofprijzing ontdekt. Het is inderdaad wel gemakkelijk het boek van Merlin Carothers over 'de kracht van de lofprijzing' te lezen, maar het is heel wat moeilijker God in alle omstandigheden te loven ! Er is echter iets waar Merlin Carothers niet over spreekt: wij loven God niet omwille van de ongelukken, maar wel omdat Hij in de kern van onze moeilijkheden aanwezig is. De lofzang is een geestelijke weg, maar niet iets magisch dat ons ogenblikkelijk resultaten in de wacht zal laten slepen. 46
We mogen niet oppervlakkig te werk gaan. We moeten in Gods liefdesplan binnentreden, want het is de liefde die geneest, en dat is de enige werkelijkheid die blijft (1. Kor. 13,8). Door God te loven, worden wij zelf lofprijzing, wij komen in harmonie met God en met heel zijn schepping. De weg van de lofprijzing leidt doorheen de armoede en de onthechting. De Heer nodigt ons uit onze jammerklachten, onze opstandigheid, onze valse kruisen, onze valse waardeschalen, ons intellectualisme en onze ijdelheid op te geven om ons hart te openen voor de ware wijsheid. Laten wij niet stilstaan bij wat Hij gaat doen. Hij zet de eerste stap. Door de lofprijzing zal Hij ons doen uitstijgen boven een lijdenssituatie om ons te vervullen met genade, de vruchten van de Geest die wij niet in het minst vermoedden. Laten we de vrede ontvangen die alle begrip te boven gaat, en de Heer loven ! Laten we tenslotte het feit durven aanvaarden dat God onze behoeften kent. Hij kent onze levensgeschiedenis beter dan wijzelf. Wij durven niet geloven dat Hij voor elk van ons wonderen wil doen, Hij is immers liefde en medelijden. Vaak voelen wij ons niet goed omdat wij niet geloven dat God in zo'n concrete situatie kan helpen. Op een dag klaagde een zus in onze gebedsgroep erover dat haar zoon, een visser, gedurende een hele week niets gevangen had. De situatie werd kritiek. lk vroeg haar wat zij ondernomen had en zij antwoordde mij dat zij gebeden had. Ik merkte wel dat haar gebed eerder een poging was om de Heer naar haar hand te zetten. Ik vroeg haar om haar gebed te wijzigen. Zij moest beginnen met God te danken voor de mooie vissen die haar zoon zou bovenhalen. Het is ongelooflijk wat er gebeurt wanneer wij ons inleven in het dynamisme van de evangelie: "Daarom zeg Ik u : alles wat ge in gebed vraagt, geloof dat ge het al verkregen hebt, en ge zult het verkrijgen." (Mk. 11.24) De week nadien getuigde deze zus van de wonderbare visvangst die haar zoon gedaan had. Indien het waar is dat God een persoonlijke situatie kan wijzigen door trouwe lofzang, dan kan Hij ook werken voor onze genezing, voor de verzoening in onze familie, in ons land, in de hele wereld. Wanneer onze lofprijzing als het ware vlees en bloed wordt dan treden wij binnen in de vrijheid van de kinderen Gods, en zijn wij medeerfgenamen met Jezus, erfgenamen van een Koninkrijk dat hier beneden al begonnen is.
De voorbede en het gedeeld gebed A. - Nu je ons over de lofprijzing hebt gesproken, Nelly, wat zou je daar nog willen aan toevoegen over de voorbede, meer bepaald bij het bidden om innerlijke genezing? N. - Het is moeilijk een onderscheid te maken tussen voorbede en gebed om innerlijke genezing, want telkens wanneer iemand bereid is Gods instrument te zijn en bidt voor een broer of zus, bemiddelt hij voor de ander. De genade van Jezus zelf verhoort dan dit gebed. De voorbede is heel belangrijk, want daardoor gaat de macht van de levende Christus werken. Jezus wil zijn volk genezen en de harmonie in de verwonde harten herstellen. Wij durven God niet om genade vragen, wij geloven niet genoeg in onze verantwoordelijkheid bij de voorbede. Wij durven niet geloven dat Jezus ons verhoort als wij Hem om een gunst vragen. Nochtans wil Hij zelfs het kleinste detail in ons leven meebeleven. Wij vragen grote genaden natuurlijk, maar ik merk met verwondering dat Jezus me verhoort wanneer ik tot Hem bid om kleine dingen. Ik heb nood aan iets: Jezus schenkt het mij !
47
Op het ogenblik dat wij beginnen te bidden om de innerlijke genezing, ontdekken wij hoe belangrijk de voorbede wel is. Indien wij volgzaam zijn tegenover de heilige Geest, zal Hij zich ook in alle omstandigheden van ons bedienen. Hij zal alles in het werk stellen om ons te doen ontdekken wat wij als medeerfgenamen van Christus kunnen ontvangen van de gaven van het Rijk Gods. Indien ik op die wijze voor mijn medemens bid, en mij onderwerp aan de werkzaamheid van de heilige Geest, zal ik eventueel boodschappen van Hem ontvangen : "Doe dat eens, bid eens voor die intentie, enz." Ik herinner me een visioen tijdens het gebed. Ik zag een van mijn zussen met een vermagerd gezicht, alsof zij een ongeluk had gehad. De Heer nodigde mij uit voor haar te bidden. Terwijl ik bad, kreeg ik het visioen nog veel sterker terug. Wat was er dan gebeurd ? Mijn zus was van een trap gevallen, twee verdiepingen naar beneden, zonder enig noemenswaardig letsel. Iedereen vroeg zich af hoe het kwam dat zij niets gebroken had. Ik begreep echter dat de Heer me gevraagd had voor haar tussenbeide te komen. Zo werd zij beschermd. Vaak begrijpen wij niet tot welke daad de Heer ons uitnodigt. Hij toont ons een situatie die zich zou kunnen voordoen. Dit of dat kan gebeuren, maar het gebed kan verhinderen dat het inderdaad plaatsvindt. Veronderstellen we even dat de Heer me een ramp in een bepaald land laat kennen. Ik ontvang dit visioen niet als een voorgevoel in de zin van een parapsychologisch gebeuren, maar als een teken van liefde dat de Heer aan mijn geest zendt, als een uitnodiging om met mijn broers en zussen te bidden opdat die gebeurtenis met zware gevolgen afgewend zou worden. De Heer brengt me op de hoogte van deze mogelijke gebeurtenis, want Hij wil dat zijn kinderen in geluk en vreugde leven. Zo heeft Hij onze gebedsgroep gewaarschuwd voor een mogelijke oorlog tussen Chili en Argentinië. Wij hebben deze oorlog niet als onvermijdelijk beschouwd: we zijn begonnen met de voorbeden opdat dit conflict niet zou uitbreken. Wij zijn niet aandachtig genoeg voor de boodschappen van de Heer. Hoe meer wij ons laten leiden door de werking van de Geest, des te meer zal Hij met ons durven doen. Hij zal ons uitnodigen te bidden voor onvoorstelbare situaties of gebeurtenissen, en dat zal ons heel natuurlijk toeschijnen. Hij kan ons bijvoorbeeld zeggen, zoals hij met mij gedaan heeft : "Ga naar die straat, dat nummer, daar zul je een vrouw aantreffen die op Mij roept." Omdat ik nog niet gewend was aan dat soort boodschappen, heb ik de Heer een teken gevraagd. Ik was op het postkantoor. Het was in de periode rond Kerstmis, en de toeloop was dus groot. Ik heb de Heer gezegd: "Indien deze roep werkelijk van U komt, geef dan dat ik binnen de vijf minuten geholpen ben." Welnu, er stond een lange rij mensen aan te schuiven om geholpen te worden. Het grootste deel van hen verliet ineens het postkantoor, en ik kon onmiddellijk geholpen worden. Ik moest dus naar de genoemde persoon gaan. Ik kwam terecht bij een vrouw die bedlegerig was en op haar dood wachtte. Zij riep tot de Heer: "Indien U werkelijk bestaat, stuur me dan iemand die me over U spreekt!" De Heer had me naar haar toe gezonden om haar te redden. Onze ontmoeting werd voor haar het begin van een ware bekering. Laten we de voorbede niet ingewikkeld maken. We rafelen alles uit, wij redeneren... op die manier ontbreekt ons de eenvoud. Wij zijn niet de kleine kinderen die de Heer zoekt om zijn volk te genezen. Wanneer Hij ons uitnodigt om te bemiddelen voor een of ander mens, of een of andere gebeurtenis, laten we dan onze verantwoordelijkheid nemen en bidden ! A. - Is het belangrijk, Nelly, deel uit te maken van een gebedsgroep om de genade van de innerlijke genezing bevestigd te zien ? 48
N. - Het is duidelijk van belang deel uit te maken van een gebedsgroep. De gemeenschap is de plaats waar wij een steeds diepere genade van genezing zullen ontvangen. Een gebedsgroep moet een charismatische bijeenkomst zijn waar de Geest aan het werk is. Hij kent onze behoeften. In de mate waarin wij trouw aan het gebed deelnemen, zal Jezus ons komen genezen. Persoonlijk sta ik verwonderd over al de gaven die de Heer me geschonken heeft in de loop van de wekelijkse bijeenkomsten. Indien wij aan onszelf overgeleverd zijn, zal het voor ons onmogelijk zijn een weg van genezing te beginnen of te volgen; wij hebben de gemeenschap nodig. Er is in een gebedsgroep wel altijd de een of de ander die heel wat ervaren heeft en die in staat is zijn medemensen vooruitgang te helpen maken. Jammer genoeg zijn heel wat mensen in Europa niet eenvoudig genoeg ze verbergen veel. Maar voor God blijft niets verborgen. De deelname aan de gebedsgroep zal ons ook de gelegenheid geven onze batterijen op te laden. dankzij de gedeelde vriendschap, dank zij het Woord van God dat gedeeld wordt. Het Woord geneest, geeft moed en kracht. Wanneer ik in een onbekende streek of een vreemd land aankom, tracht ik altijd te weten te komen waar zich de dichtstbijzijnde gebedsgroep bevindt, om de aanwezigheid van God en van broers en zussen terug te vinden. Zich beperken tot het wekelijks gebed volstaat natuurlijk niet ! Veel mensen doen dat zo, iedere dag bidden ze nog wel enkele onze vaders en weesgegroetjes. Maar het gebedsleven vraagt een trouw en persoonlijk engagement. Hoe meer we meedoen aan het gedeelde gebed, des te meer zullen we ook de betekenis van deze dialoog met God ontdekken. Hij vindt het zo fijn met zijn kinderen bezig te zijn. We zullen ook het belang van dit gebed ontdekken evenals het belang van het gemeenschapsleven en het sacramentele leven. Er is veel kritiek op de gebedsgroepen. Nochtans, dank zij deze groepen hebben honderdduizenden christenen de weg van het gebed, de sacramenten, de zin voor de kerk en de naastenliefde teruggevonden.
De Sacramenten A.- Zou het niet goed zijn nog een woord te zeggen over de sacramenten na ons uitvoerig gesprek over het gebed ? N. - Toen wij jaren geleden de stap begonnen te zetten naar het gebed voor innerlijke genezing, vermoedden wij in de verste verte nog niet de kracht van de genezing en de rijkdom van de sacramenten die Jezus aan zijn kerk heeft toevertrouwd. Soms ervaar ik bij een gebed om innerlijke genezing dat mensen muurvast zitten. Je kunt wel alle mogelijke gebeden zeggen zonder dat er iets verandert. Het enige wat op dat moment die toestand kan oplossen, is het sacrament van verzoening. Er is immers een bepaalde zonde, een zondige toestand die het bidden over die mens blokkeert. Sommige mensen zitten in hun lijden zo vast dat enkel het sacrament van de zieken hen nog een weg naar genezing laat vinden en hun vrede kan schenken. De ziekenzalving is een bron van genade voor de kerk, en velen maken er geen gebruik van ! Dit sacrament mag niet langer gezien worden ais bestemd voor de stervenden, je zou het moeten zien 49
als de zalving van de Heer voor de levenden. Hij komt zijn balsem uitspreiden, zijn zalving over alle wonden die wij met moeite kunnen dragen. In de sacramenten ontplooit zich de macht van de Heer : door zijn genade durf ik mezelf bekijken, me oprichten en de weg kiezen die naar het leven voert. Wat kan er anders gezegd worden van de eucharistie dan dat ze het toppunt is van de genezing ? Jezus wordt mijn lichaam en mijn bloed, Hij maakt me heilig, Hij sterkt me, Hij schenkt me fysische, morele en geestelijke genezing. Je kunt de innerlijke genezing niet vatten zolang je niet begrepen hebt dat zij een weg van bekering is die, door de kerk, de christen naar de Bron van het leven, naar Christus voert. De kerk is de weg naar genezing, naar vergeving en sacramentele verzoening. Wij zouden nog lang kunnen spreken over de kracht van de sacramenten; ik wil er alleen nog aan toevoegen dat veie priesters niet vermoeden welke rijkdom hun ter beschikking staat. Indien zij bijvoorbeeld vaker het sacrament van de zieken zouden durven toedienen, zouden er vele dingen veranderen in de kerk ! A. – Wij vragen ook in gebed dat de Heer het sacrament van het doopsel, het huwelijk en het priesterschap in al hun kracht zou herstellen. N. - Ja, elk sacrament dat eens ontvangen werd, kan een nieuwe kracht vinden die door gewoonte, onverschilligheid of zonde verloren is gegaan. Om de genezing van een echtpaar bidden is toch niets anders dan de Heer vragen de beide echtgenoten te vervullen met heel de kracht die zij in het sacrament van het huwelijk ontvangen hebben. Het is ook alle kracht losmaken die in het sacrament van ons doopsel aanwezig is, het doopsel dat ons tot kinderen van God, en dus ook tot kinderen van de kerk heeft gemaakt.
De Charisma's A. - De charisma's zijn vaak een probleem. Welke plaats ken jij ze toe in het bidden om innerlijke genezing ? N. - We hebben reeds uitvoerig gesproken over het verband tussen het bidden om innerlijke genezing en de charisma’s. Wij gebruiken ze bijna allen wanneer wij om genezing bidden. Het komt er vooral op aan eenvoudig te zijn en onderworpen aan de werking van de heilige Geest. We moeten niet proberen op bepaalde genaden de hand te leggen, maar integendeel goede beheerders te zijn van de gaven die God aan zijn volk schenkt. De Heer verleent charisma's wanneer en zoals Hij het wil. Van Hem komt het hele initiatief. Soms is de genezing van iemand zelfs vollediger wanneer je geen gebruik maakt van charisma's. Niemand is verplicht die tekenen van liefde aan te nemen die de Heer ons geeft. Bepaalde mensen verwonderen zich, ergeren zich zelfs wanneer charisma's zich manifesteren. Het is dus nodig zeer voorzichtig te zijn met tongentaal, maar ook met een woord van kennis waarvan wij de inhoud kunnen openbaren of verzwijgen. Laten we op dat ogenblik de wijsheid vragen om te onderscheiden of we al dan niet moeten spreken, of we al dan niet het licht moeten meedelen dat de Heer ons gegeven heeft. Ondervragen wij diegene voor wie wij bidden om te weten of wat we ontvangen hebben, juist is of niet. Uit ervaring kan ik spreken over de lokalisatie van een woord van kennis. Om niet te veel tijd te moeten verliezen en vlug de essentie van het probleem te raken, laat de Heer mij kortstondige pijnen
50
voelen. Wanneer ik pijn in mijn hand krijg, weet ik onmiddellijk dat ik te maken heb met iemand die zichzelf niet aanvaardt. Door pijn in de rechter voorarm zegt de Heer me dat iemand vergiffenis moet schenken aan zijn vader of aan een andere man. Indien de pijn opkomt in de bovenarm, dan weet ik dat die mens aan God vergeving moet schenken, enz. Soms kan een woord van kennis zich door een sterke geur openbaren, die dan 'onderscheiden' wordt. Ik herinner mij dat ik op een dag een vrouw ontmoette die, hoewel zij al op leeftijd was, er nog knap uitzag. Ik legde mijn hand op haar schouder en plots rook ik een sterke geur van wijn. Het stond vast dat deze dame niet drankzuchtig was. Daarom heb ik de Heer duidelijk inzicht gevraagd. Wat wilde Hij me met deze reuk duidelijk maken ? Ik vroeg aan deze vrouw of haar man nog leefde. Zij vertelde mij dat hij al lang dood was. Ik voelde dat ik met haar daarover moest spreken. Het charisma van kennis manifesteerde zich op dat ogenblik. Plotseling begon deze vrouw te wenen. Zij vertelde mij dat haar man een drinker geweest was, dat hij eraan gestorven was en dat heel hun vermogen eraan gegaan was. Een gewaarwording kan een woord van kennis vervangen. Toen ik op een dag bad voor een jongetje van twaalf jaar, werd ik gegrepen door een zeer hevige angst. Deze jongen was zeer bleek, maar ik kende de bron van zijn angst niet. Slechts na veel gebed heb ik me gerealiseerd dat de Heer me door deze gewaarwording een precieze aanwijzing wilde geven. Een tijd later bad ik opnieuw voor deze jongen, en God heeft mij ineens te kennen gegeven dat zijn vader hem alle dagen sloeg. Deze angst maakte zijn vrees voor het leven duidelijk. De Heer kan ons ook nog aanspreken door middel van een beeld. Soms worden ons zelfs vreemde beelden gegeven, maar die beelden zijn er wel altijd om ons de mens te laten kennen voor wie we bidden. Ik denk bijvoorbeeld nog aan het beeld dat ik kreeg van een man met een kandelaar op het hoofd en een aangestoken kaars. De kaars viel naar beneden, de man raapte ze op en zette ze terug op zijn hoofd. Het ging hier om een man die zich niet liet leiden door de heilige Geest en die onophoudelijk gekweld werd. Zijn contacten met God intellectualiseerde hij. Het gebeurt ook wel eens als ik iemand aankijk, dat ik het visioen krijg van een struisvogel die zijn kop in het zand steekt. Zo doet de Heer me begrijpen dat de mens voor wie ik bid de volwassen leeftijd nog niet bereikt heeft en het leven moet ontvangen. In zijn goedheid, zijn tederheid en zijn liefde laat Jezus me dus de toestand van de mensen in kwestie begrijpen. Het is allemaal doodeenvoudig. Indien men zich laat leiden is er geen enkel probleem. Bij het uitspreken van een woord van kennis moeten wij altijd voorzichtig zijn. Soms hoor je in bepaalde bijeenkomsten bijvoorbeeld zeggen "De Heer komt mensen genezen die sinds jaren aan slapeloosheid leiden. " Hij neemt het initiatief om op staande voet te genezen. Hij wil echter ook de diepe oorzaken van deze slapeloosheid aanraken. Ik ben verwonderd wanneer ik hoor zeggen: "De Heer heeft een genezing gedaan." Men kan beter zeggen dat de Heer een of ander lijden wil genezen. Wie voor dit woord openstaat, moet een hele weg afleggen die zonder twijfel lang zal duren, misschien zelfs verscheidene jaren. Maar deze duur doet niets af aan de waarde van een woord van kennis dat op het juiste moment uitgesproken werd. Ik kan bijvoorbeeld vertellen dat woorden van kennis die voor iemand uitgesproken werden in een Franse charismatische gemeenschap zich pas voltrokken hebben tijdens een Ignatiaanse retraite in België. Zodra iemand openstaat voor de genade van de Heer en besluit zich te bekeren, schenkt de Heer hem alles wat hij nodig heeft om te genezen. Niet de Heer, maar onze zonde is de grootste hinderpaal voor de genezing. Sinds het ogenblik waarop de Heer ons medeerfgenaam gemaakt heeft met zijn Zoon, kunnen wij alles van Hem verwachten. 51
Het gebeurt eveneens dat er een langere tijd nodig is om een woord duidelijk te maken. De Heer kiest zijn ogenblik, want vaak zijn wij niet bereid zijn licht te ontvangen. Zijn wegen zijn niet onze wegen. Bovendien, wanneer de mensen een gebed om genezing vragen, hebben weinigen onder hen echt het verlangen zich te bekeren; dit is vooral het geval in grote bijeenkomsten. De genezing is onmogelijk indien je je niet aan Jezus Christus hecht. Het gaat er niet om ons van de Heer te bedienen, maar wel Hem te dienen. Genezing is geen magie. Tot de menigte die Hem zocht zei Jezus : "Gij zoekt Mij, omdat ge van de broden hebt gegeten tot uw honger was gestild " (Joh. 6.26) Je zou nog veel kunnen zeggen over het woord van kennis, maar er bestaan ook zeer goede boeken over dit onderwerp. Zoals de innerlijke genezing is ook het woord van kennis een weg. Het gaat er niet enkel om het te ontvangen, je moet het ook laten doordringen, en aanvaarden wat je gegeven wordt. De Heer zou ook tot ons kunnen zeggen: "Werpt geen paarlen voor de zwijnen!" (Mt. 7,6) Wij zijn zo bedreven om de geschenken van de Heer met de voeten te treden ! A. - Zou er een verband bestaan tussen iemands edelmoedigheid en de charisma's die hij ontvangt ? N. - Er is een spel waarvan de Boze veel houdt. Mensen die geen charisma gekregen hebben, beweren dat zij niet waardig zijn er te ontvangen. En wanneer ze een charisma ontvangen hebben, fluistert de Boze hen in het oor dat ze onwaardig en zondig zijn. Wanneer iemand ervan bewust geworden is dat Christus voor hem gekomen is en hij vraagt de Heer zijn genaden, dan zal hij ook iets ontvangen. Daar is dan weer de Boze die hem influistert dat hij een heilige is omdat hij charisma's bezit, en dat hij nu alles kan doen wat hij wil. Bemerk ook de houding van de groep tegenover iemand die een charisma ontvangen heeft. Hij wordt behandeld als een heilige ! Ik herhaal : de heiligheid is Gods initiatief. Wat wij moeten doen is: proberen gezuiverd te worden, een kanaal te zijn dat geen troebel water aanvoert, maar het helderste water, voor het goed van de anderen. Deze zuivering voert naar de heiligheid en de heiligheid is een gave van God. Denk maar aan de pastoor van Ars die de graad van heiligheid waartoe hij gekomen was, niet kende. Hij schreef de mirakelen die God deed toe aan de voorspraak van de heilige Philomena ! A. - Mag ik even terugkomen op de charisma's ? Ik geloof dat je nog over een of ander charisma zou willen spreken. N. - Ja. Ik zou erop willen wijzen dat het charisma van de profetie ook zijn plaats heeft in het gebed om innerlijke genezing. Bepaalde mensen hebben nood aan aanmoediging omdat ze zo ongelukkig, zo verwond zijn. De Heer schenkt soms een woord om hen aan te moedigen en te sterken, niet enkel een woord van troost zoals : "Ik ben bij je, wees niet", maar ook een woord van de Schrift dat wordt gegeven bij wijze van vertroosting of licht. Ik zou tenslotte nog over de delicaatste van de gaven willen spreken : "de rust in de Geest. " Dit genezingscharisma is zo indringend dat wij niet kunnen vermoeden hoe diep de Heer ons daardoor komt aanraken.(1) Inderdaad, wij lopen het gevaar erg oppervlakkig te blijven tegenover de charisma's. De heilige Geest wil dat wij in deze zaken tot de diepte doordringen. Hebben wij al nagedacht over de draagwijdte van een woord van kennis? Wij beperken zozeer de uitwerking van de charisma's ! De Heer kan gedurende drie of vier jaren werken door een woord van kennis. totdat de persoon, voor wie dit woord bestemd was. het geluk vindt en in een fysisch en geestelijk gezonde toestand komt.
52
Wij weten niet welke gebeurtenissen de Heer in de rust van de Geest komt aanraken. Onze zelfkennis is zo beperkt. Wij weten niet hoezeer bepaalde gebeurtenissen uit onze kinderjaren ons hebben verwond, welke sporen deze kwetsuren nagelaten hebben, die wij in onze eerste kinderjaren of in de moederschoot hebben opgelopen ! Het enige dat wij weten, is dat die of die gebeurtenis in ons geheugen vastgelegd werd, en dat daaruit bepaalde gedragingen voortvloeien, een manier om onze wonde op anderen over te dragen of een bepaalde manier van oordelen. Kortom, wij zijn diep getekend. De enige manier om tot echtheid te komen, bestaat erin ons te laten genezen door de Heer. Hij zal ons helpen ons met onze levensgeschiedenis te verzoenen en een nieuwe opname te maken van die oude gebeurtenis. Daarvoor is tijd nodig, want vele hindernissen moeten opgeruimd en vele deuren geopend worden. Er zijn vele foute benaderingen van de rust in de Geest. In onze genezingsgroepen in Chili wordt dit heel eenvoudig beleefd. De mensen die het beleven kunnen de genade van een zeer ingrijpende verandering in hun leven ontvangen. Maar wij hebben ook ontdekt dat deze genade op verschillende niveaus werd ontvangen en dat het gevaarlijk is zich bij de genezing te bedienen van ontspanningstechnieken. Laten we het initiatief aan de Heer over, Hij is in staat buitengewone genezingen te bewerken. Bij het beleven van de rust in de Geest ontdekken sommige mensen hoe zij een precieze gebeurtenis in hun geheugen hebben vastgelegd, maar ook hoe deze gebeurtenis hun kijk op de wereld en op hun medemens beïnvloed heeft. Een voorbeeld : een man van ongeveer vijfenveertig jaar oud bood zich in onze gebedsgroep aan. Hij verwerkte moeilijk het leven met anderen, niet alleen in zijn familie, maar ook in zijn werkmilieu. Hij had een onbedwingbare haat tegen zijn vader. Hij kon bij hem geen enkele goede eigenschap ontdekken. Wanneer hij over hem sprak, dan was het om hem te beschuldigen van dronkenschap, van onverantwoordelijk gedrag. Hij was zelf ontsteld over zijn aanvallen van woede tegen zijn vader. Zijn ouders waren gescheiden toen hij ongeveer drie jaar was. Hij was bij zijn moeder gebleven, maar zijn vader kwam hem bezoeken en probeerde zijn liefde te winnen. Bij ieder bezoek beloofde hij hem een voetbal die hij nooit gaf. Deze man beleefde de rust in de Geest. De Heer toonde hem dat de voetbal, die hij met al zijn kinderlijke hartstocht had verlangd, en die zijn onderbewustzijn nog steeds opeiste, niet alleen aan de basis lag van de weigering zijn vader te vergeven, maar ook aan de basis van zijn verkeerd idee over God ! Hij weende van spijt en van vreugde toen hij de kracht van de verzoening in de liefde van Christus ontdekte. De rust in de Geest laat de ervaring van een diepe innerlijke genezing toe. Het is nochtans belangrijk zeer nauwlettend te onderscheiden of het wel om een ware rust in de Geest gaat en niet om eenvoudige psychologische verschijnselen. Laten we dit even van naderbij bekijken: 1. Gedurende de retraites stellen we bij het bidden om innerlijke genezing soms vast, dat bepaalde mensen in een diepe slaap vallen. Door hun wonden vertonen zij een zeer grote spanning van hun spieren, hun zenuwen en geheel hun geest. Zij zijn niet klaar om de hulp van de Heer te ontvangen, en het feit dat zij in slaap vallen is enkel een gevolg van de ontspanning die zij op dat moment ervaren. 2. Tijdens de rust in de Geest verlies je eveneens de controle over je spieren en val je op de grond. Je blijft echter volledig bij bewustzijn, maar je bent niet meer in staat de minste beweging te maken. Wanneer je je niet verzet tegen de behandeling van de Heer is het mogelijk grote genaden van vreugde, vrede, berouw of verzoening te ontvangen, en een grote nabijheid van God te ervaren. Hij zal een wonde aanraken die diep in je onderbewustzijn haar wortels heeft, en die soms de bron is 53
van veel bitterheid en droefheid. Niet zelden kunnen wij bij mensen een radicale levensverandering waarnemen. 3. Het komt ook voor dat de Heer iemand die juist in de rust in de Geest intreedt, als het ware laat onbewust blijven om heel delicate wonden van het onderbewustzijn aan te raken. Zo gaat God te werk. Maar wanneer het ogenblik gekomen is om deze genezing die Jezus geeft te aanvaarden, zal de persoon in kwestie heel moeilijke momenten beleven, en dan is het raadzaam hem met veel zorg te begeleiden en een zeer intens gebed om vrede te zeggen. Je moet de hulp van de Heer vragen om op een nieuwe manier de herinneringen te kunnen registreren. Ik herinner mij een vrouw die in de rust van de Geest gekomen was. Zij deed de bewegingen van een foetus na, leek te stikken, en vertoonde braakneigingen. Wij besloten het gebed van de negen maanden in de moederschoot te doen. Toen wij baden over het ogenblik van haar geboorte, vroegen wij de Heer haar de genade te schenken om het leven te ontvangen, om de lucht te durven inademen die noodzakelijk was voor de uitzetting van haar longen en om de vrijheid te ontvangen van de kinderen Gods, die haar ook werd gegeven. Toen zij weer bij bewustzijn kwam, begreep zij dat het voor haar onmogelijk was geweest geboren te worden en het leven te ontvangen. Wat had zij ontdekt ? Haar ouders waren zeer materialistische mensen. Op een dag had haar vader in de krant gelezen dat vrouwen die op een bepaalde datum zouden bevallen, een extra kindertoeslag van vijfentwintig procent voor ieder kind zouden krijgen ; zij zouden daar bovendien nog vijfentwintig procent supplementaire vergoeding bovenop ontvangen indien het kind in januari geboren werd. De moeder moest rond kerstmis bevallen. Haar man slaagde erin met de hulp van geneesheren de datum van de bevalling te vertragen zodat het kind in het begin van de volgende maand zou geboren worden. Toen dit kleine meisje geboren werd, kon zij niet van zichzelf houden. Zij was zeer onzeker en had ademhalingsmoeilijkheden. Dank zij de rust in de Geest had de Heer een grondige verzoening bewerkt met haar leven in de moederschoot en in de relatie tot haar ouders. Uit zichzelf was zij niet in staat geweest te begrijpen dat haar onzekerheid van zo ver kwam ! Wij staan zo ver buiten de werkelijkheid. Veel dingen hebben wij begrepen dank zij de rust in de Geest, waardoor Jezus diepgaand werkt en ons laat zien waar en wanneer iemand werd gekwetst en welk afwijkend gedrag daarvan het gevolg is. Deze werking van Jezus is echt een wonder ! 4. Er bestaat een rust in de Geest waarbij de Heer bepaalde gaven schenkt, bijvoorbeeld een genade van gebed, inzicht in het Woord en de gave om dit goed te kunnen verklaren. 5. Er is ook een rust in de Geest die duidelijker de voorbede op het oog heeft. Dit type van rust is soms op een heel bijzondere manier in zijn werk gegaan. Ik zal een voorbeeld ter verduidelijking geven. Wij gaven eens een retraite in het dorp van pater Hurtado waarbij een vrouw zwaar op de grond viel. Gedurende haar rust mompelde ze zonder ophouden : "Mijn zoon, mijn zoon ! " Wij zijn begonnen te bidden voor haar en omdat wij wisten dat ze slechts één zoon had, ook voor hem. Wat gebeurde er op dat ogenblik ? Wij hebben later vernomen dat deze jongen in een verlaten straat van Santiago wandelde, en dat twee mannen hem woest aanvielen. Ze bedreigden hem met een mes, en ze namen hem alles af wat hij bij zich had. Wij zijn ervan overtuigd dat het leven van deze jongen gered werd dank zij die rust in de Geest die zijn moeder ontvangen had als voorbereiding op de voorbede. 6. Er zijn ook vormen van rust die niets met de rust in de Geest te maken hebben : zij worden voortgebracht door een hypnotische kracht. Door eigen kracht bijvoorbeeld doet iemand een broer of zus op de grond vallen. 54
Persoonlijk zou ik zeggen: wees voorzichtig met een handoplegging op het hoofd, want bepaalde mensen zijn zeer fragiel Deze opmerking is belangrijk want het is gevaarlijk zich aan bepaalde manipulaties over te geven. De Heer wil dit niet. 7 . De rust door autosuggestie of door collectieve suggestie komt vooral voor in retraites voor jongeren. Zij geloven dat alleen reeds door hun buur aan te raken, deze de rust zal ervaren : "Je hebt mij in de Geest aangeraakt en ik ben op de grond gevallen !" Over het algemeen zijn deze jongeren niet voldaan zolang zij niet op de grond gevallen zijn. Maar de werking van de Heer gaat vaak zeer diep zonder dit neervallen. Naar mijn ervaring is de rust in de Geest een zeer bijzondere genade van de Heer, maar een genade die zeer goed moet onderscheiden worden. Zonder onderscheiding kan dit verschijnsel zware schade veroorzaken. De Heer neemt het initiatief voor de rust in de Geest en Hij kent het geschikte moment om deze genade te schenken. Gedurende de retraites in Chili leggen wij nooit de handen op het hoofd. De rust komt op spontane wijze en speciale groepen staan klaar om mensen die vallen bij te staan zodat zij, als zij weer opstaan, geen spierpijnen zouden hebben ten gevolge van een verkeerde houding of een langdurige rust. De duur van de rust is verschillend volgens de mensen. Sommigen blijven tot zeven uur liggen terwijl anderen slechts een rust van tien minuten kennen. Wij weten eveneens dat als iemand die genade ontvangt, je hem in gebed moet begeleiden. Maar omdat retraites vijf dagen duren, is er voldoende tijd om de mensen hun evenwicht terug te laten vinden. Indien de Heer heeft toegestaan dat iemand het bewustzijn verliest, om de diepe grond van zijn onderbewustzijn te raken, dan zal er een ogenblik komen waarop die mens zal ontdekken wat de Heer op dit moment van bewusteloosheid heeft aangeraakt. Het kan een verkrachting zijn, een verwerping die men in de moederschoot heeft meegemaakt, een moeilijke geboorte, die schuchterheid of angst heeft verwekt. Je weet nooit wat de Heer zal aanraken. Na de rust en een opnieuw registreren van de gebeurtenissen in het geheugen, door Jezus geschonken, beginnen het herstel van de herinnering en een ingrijpende heropvoeding van de gedragingen. Dit is allemaal mogelijk als men kan rekenen op de aanwezigheid van een liefhebbende en biddende gemeenschap. Er is nog veel te ontdekken in verband met deze genade van de rust in de Geest, zoals dat het geval is voor alle geloofsgeheimen. Wij moeten zeer aandachtig zijn voor Gods mysteries; toch zijn wij geroepen om ze te beleven. Ofschoon deze mysteries onzichtbaar zijn, zijn ze er niet minder echt om. Indien de Heer deze charisma's schenkt, wil Hij dat wij ze ontvangen, zelfs indien zij ons buitengewoon schijnen. Zij vormen een pedagogie die de Geest gebruikt in een periode waarin een uitdaging wordt gericht aan het christelijk geloof. A. -Wat zou jij iemand antwoorden, Nelly, die zou vragen of het nodig is te bidden opdat de Heer ons een of ander charisma zou verlenen ? N. - Mijn referentiepunt is de Bijbel. Jezus heeft gezegd : "Vraag en u zal gegeven worden. " (Mt. 7,7) Maar wij moeten onze motiveringen uitzuiveren . Zijn wij er zeker van dat wij niet op zoek zijn naar een erkenning door de anderen of naar ijdele glorie ? Hebben wij werkelijk het verlangen ons in de dienst van de Heer te stellen voor de opbouw van het Rijk ?
55
Wij zijn kinderen van God en wij zijn vrij. Iedereen kan de gaven Gods ontvangen. Vanaf het ogenblik dat wij uit onszelf treden en de anderen tegemoet gaan, begint de Heer ons vanzelf met genaden te overladen. Om een charisma vragen is niet vragen om macht. Vele mensen lijken wel eigenaars van charisma's, "beroeps-charismatici", terwijl de Heer gewoonweg zijn volk met gaven overlaadt.
56
HET DIENSTWERK VAN DE GENEZING EN ZIJN ETHIEK A. - Hoe kunnen wij weten of de Heer iemand roept tot het dienstwerk van innerlijke genezing ? N.-Voor mij moet de gemeenschap uitmaken of iemand geroepen is tot een of ander dienstwerk. Het komt mij niet toe een dienstwerk uit te kiezen. Ik herinner mij dat ik zeer verwonderd was toen men mij naar Valparaiso stuurde om het dienstwerk van innerlijke genezing uit te oefenen, want ik wist daar niet veel over. Ik ondervroeg de gemeenschap en de mensen antwoordden mij: "Wij zijn tot het besluit gekomen dat jij kunt bidden om genezing." De kerk zal zich niet vergissen indien zij bidt. Iemand kan zich persoonlijk vergissen. de gemeenschap niet. De gemeenschap kan zien of iemand vooruitgang gemaakt heeft, of iemand over psychologisch evenwicht beschikt en de noodzakelijke geestelijke en menselijke kwaliteiten bezit. Het komt dus aan de gemeenschap toe diegenen uit te kiezen die het best voor dit of een ander dienstwerk geschikt zijn. Het is mogelijk dat je een persoonlijke roeping ontvangt, maar je moet er goed de oorsprong van kennen en de motivering. Iedere roeping moet het voorwerp zijn van onderscheiding, bij voorkeur in de loop van een retraite, of het nu gaat om een roeping tot kloosterleven of tot het huwelijk, of een oproep om een dienstwerk uit te oefenen. Het gebed om genezing in gebedsgroepen is een andere zaak, want de Heer geeft zo'n groep altijd wat hij nodig heeft. Indien Hij toestaat dat mensen in een groep komen, betekent dit dat Hij hen wil genezen. Hij laat dan toe dat de charisma's zich manifesteren, en Hij bereidt zo zijn instrumenten voor. Hij bouwt de gemeenschap op en doet de verschillende soorten dienstwerk beetje bij beetje groeien. Wij moeten alleen maar de Heer laten begaan, ons meer en meer bekeren, proberen psychologisch en geestelijk sterk te zijn, en trachten onze verantwoordelijkheid op ons te nemen in het persoonlijk en het gemeenschapsgebed. De gebedsgroepen doen vaak onvoldoende inspanningen om te onderscheiden welke charisma's hun gegeven worden. Bepaalde groepen worden geroepen tot de vrede, tot berouw, tot bemiddeling; andere hebben een roeping tot ziekenbezoek, enz. A. – In verband met de innerlijke genezing spreek je soms over ethiek. Ik denk dat het goed zou zijn, de eisen te onderstrepen die gesteld worden aan wie bidden voor de genezing. N. - De eerste vereiste is discretie, in het bijzonder wanneer het gaat over het geval van een bepaalde persoon. Gebrek aan discretie kan een genezingsweg afremmen, aanleiding zijn tot bitterheid en veel nodeloos lijden. Men kan veel kwaad berokkenen aan mensen die men wilde helpen. Wanneer diegene die om genezing bidt niet te werk gaat als een gezuiverd instrument wordt hij soms gedreven door het verlangen dat goed bekend zou worden dat die genezing door hem verkregen is. Het is in ieder geval verkieslijk te wachten tot de genezing op de goede weg is vóór men iemand vraagt om te getuigen. Een te vroeg gevraagd getuigenis kan de hele gang naar genezing breken.
57
Maar wanneer iemand heeft kunnen inzien wat de Heer allemaal voor hem gedaan heeft, is het heel belangrijk hem een geschreven getuigenis te vragen. Dat is nodig voor de glorie van God en met het oog op de evangelisatie. De Heer zendt ons uit om te evangeliseren door onze getuigenis. door al wat Hij verwezenlijkt heeft in ons leven. Maar, om het nog eens te zeggen, alles moet gebeuren met een maximum aan discretie. Zo heb ik nooit een getuigenis gevraagd van iemand die genezen was van zijn homoseksualiteit. Dit geldt ook voor gevallen van incest en verkrachting. Dit zijn zeer delicate gevallen die een absolute discretie vereisen. Hoe meer wij nochtans genezen worden, hoe meer wij zullen durven spreken. De Heer heeft mij van vele dingen genezen, en wanneer ik onderricht geef over de innerlijke genezing spreek ik over mijn eigen ervaring. Op een dag maakte een Argentijnse vrouw mij het verwijt dat ik heel mijn persoonlijk leven aan de grote klok hing. Ik heb gemerkt dat zij zich blijkbaar verdedigde tegen Gods werking. Hoeveel genezingen zijn er niet geweest dankzij het getuigenis van wat Jezus in mij heeft gedaan I Wij getuigen voor de glorie van God, maar wij moeten daarbij discreet blijven. Wij kunnen over onze eigen genezing spreken; laten wij niet openbaar maken wat met de anderen gebeurd is, behalve wanneer zij daar zelf akkoord mee gaan en ons de toestemming hebben gegeven.
58
IN DIENST VAN DE ARMEN A. - Een strikvraag : is het waar dat de charismatici geen oog hebben voor sociale problemen ? Heeft het gebed om innerlijke genezing ons daarentegen niet met vele soorten armoede vertrouwd gemaakt ? N. - Deze beschuldigingen die gericht zijn tegen de charismatici zijn onjuist en oppervlakkig. Zij zijn altijd afkomstig van mensen die hen niet kennen; wanneer mensen naar een gebedsgroep komen, is dat heel vaak omdat zij beproefd worden. Het zijn de armen van de Heer, de armen die in geen enkele kerk iemand vinden die naar hen luistert, mensen die door hun familie verworpen worden omdat ze depressief zijn of die door hun vrienden verlaten zijn omdat ze geen succes hebben; mensen die door hun baas niet meer als medewerkers gewild worden omdat ze ziek zijn geworden : zij zijn...de armen ! Men beschuldigt er de charismatici van, dat ze altijd bezig zijn met God te loven, maar dat ze de armoede niet zien. Ik denk dat de armoede een sociale ziekte is, zoals tyfus of tuberculose organische kwalen zijn. Daarentegen zie ik mensen totaal in beslag genomen door een overdreven activiteit in sociaal werk. Wat is de reden van hun activiteit ? Waarom al die drukte ? Wat zoeken wij wanneer wij voor anderen proberen te werken ? Zijn wij er wel zeker van dat het niet onze behoefte is onszelf waar te maken door ons werk bij de armen ? Soms gebruikt men de anderen om zijn eigen leven zin te geven. Ik denk aan mensen die een politieke keuze hebben gemaakt - het marxisme bijvoorbeeld - en voor wie men mij soms vraagt te bidden. Vaak geef ik er mij vlug rekenschap van dat het hier gaat om mensen die armoede gekend hebben, en die vernederd zijn door sociale of familiale wonden. Willen zij niet op een bepaalde manier door hun keuze wraak nemen ? Het probleem is hetzelfde wanneer het gaat om mensen die een keuze hebben gemaakt voor een extreem rechtse of een extreem linkse ideologie. Ze zien alles door de vertekende glazen van hun ideologische bril; alles wat daar niet in past, is volgens hen slecht. Ik denk dat je beter de keuze maakt voor de dienst aan de armen, nadat je door de Heer genezen werd. Want je kunt enkel de armen dienen in het Licht van Jezus Christus. In de Bijbel wordt door God zelf aan het uitverkoren volk een economie en een politiek gegeven. Ik vraag me af hoe de wereld zal worden, wanneer de politici in een gebedsgroep zullen komen, en aan die groep de vraag zullen stellen of die bepaalde wet al of niet de armen eerbiedigt, of wat men voor de armen gedaan heeft werkelijk tot hulp strekt in het licht van het evangelie. Wij moeten dus eerst persoonlijk genezen, en daarna een sociale keuze maken, wetend dat er allerlei armen zijn. Er komen armen in gebedsgroepen en dat zijn werkelijk armen. Ik denk aan die priester die zeer geëngageerd was in de bevrijdingstheologie. Wij waren samen aan het praten toen hij opeens zeer agressief tegen mij werd. Het probleem was dat ik het etiket "charismatische" droeg. Ik vroeg hem toen met de moed die de Heer me gaf, waarom Hij me haatte. Hij antwoordde me dat ik wel heel goed wist dat hij de charismatici niet kon verdragen. Hij had inderdaad in zijn parochie een zeer actieve medewerkster gehad die volledig geëngageerd was in sociaal dienstbetoon. Deze vrouw had hem veel geholpen in zijn werk. Op een dag kwam zij in een gebedsgroep ; en vanaf dat ogenblik was zij heel anders, zeer zachtmoedig geworden. Haar vuur en haar hardheid waren verdwenen. "Dus ", zei hij, "besef maar dat ik een uitzonderlijk instrument voor de bewustmaking verloren heb."
59
Wat is onze rol in de parochie ? Moeten we instrumenten van bewustmaking of van evangelisatie zijn? Wanneer men mij spreekt over die priesters en die religieuzen die strijden en zich uitputten voor de armen, dan zie ik in al hun edelmoedigheid nog niet de christelijke rechtvaardiging van hun handelen. Men roemt wel het werk dat zij doen, maar ik vraag hun eenvoudigweg: "Wanneer bid je ? Wanneer vraag je de heilige Geest een oplossing te brengen voor de problemen van de armsten, genezing van die armoede ?" Dan kijken ze me met grote ogen aan en weten niet meer wat te zeggen. De armoede is een sociale ziekte die wij moeten genezen. Wij moeten de genezing van de armoede nastreven, zoals wij de innerlijke genezing moeten nastreven. De Heer kan een land uit een economisch hopeloze situatie redden. Hij kan een land van de armoede genezen. Wanneer men ons verwijt dat wij gebedsfanaten zijn, dat wij ons nooit met de armen bezighouden, dan zeg ik dat dit onjuist is, want niemand is meer geëngageerd op het sociale vlak dan wij. In welke zin ? Wanneer er zich een politiek probleem voordoet, wie begint er dan te bidden ? Wij! Wanneer er stormweer of een aardbeving is, wie bidt er dan ? Wie zet zich in ? De charismatici. Telkens wanneer er een moeilijkheid is op regionaal, nationaal of wereldvlak, vasten en bidden wij. Is dat niet de beste manier van handelen ? De mensen weten niet dat wanneer wij bidden, wij visioenen krijgen van toekomstige gebeurtenissen. Ik denk hierbij aan de Chileense minister die gered werd door het gebed van de charismatici. De Heer had ons gewaarschuwd dat er een aanslag op hem zou gebeuren: wij hebben gebeden en hij werd gered. De Heer had ons ook gesproken over de aardbeving. Dat er maar honderdzeventig doden waren, is zeker dankzij het gebed van de charismatici. Is dit alles geen sociaal engagement ? Om me niet bloot te stellen aan onrechtvaardige kritiek, die het heeft over illuminisme en over gebrek aan strijdvaardigheid, voeg ik daar onmiddellijk aan toe dat wij in het gebed ook de moed putten om ons in te zetten en ons te onthechten, de kracht om elkaar te helpen, initiatieven uit te denken en uit te voeren die veranderingen in de structuren tot gevolg hebben. Zie bv. El Paso en zoveel institutionele opdrachten die de gemeenschappen van de Vernieuwing voor hun rekening hebben genomen. Ik weet niet of de leden van de Vernieuwing in Europa ook zo sociaal geëngageerd zijn. In ieder geval lijdt dat in Chili geen twijfel, want de leden van de gebedsgroepen komen uit alle sociale milieus. De Vernieuwing is vooral gegroeid in de arme klassen. Maar naargelang deze mensen genezen worden, gaan zij naar de allerarmsten. Dit zal misschien ook de weg zijn die de Heer kiest voor Europa. Want voor mij is het duidelijk dat hij die goederen bezit ervan moet kunnen meedelen. Wij zijn de beheerders van de goederen die God ons heeft toevertrouwd. Wij moeten God in het midden plaatsen opdat we zouden kunnen meedelen. In Chili zijn we allen arm, dus... Maar de Heer heeft voor ieder zijn eigen weg... Zodra de genezing begint te groeien, moet men de Heer vragen dat die genezing zich overal zou verspreiden. Wat hier misschien een beetje ontbreekt, is de evangelisatie. De Europese charismatici zouden een beetje moediger moeten zijn om te evangeliseren.
60
HINDERPALEN VOOR DE GENEZING A. - Om af te ronden, Nelly, kun je ons spreken over de hindernissen bij de genezing ? N.-Wij hebben gezegd en herhaald dat het Gods wil is zijn kinderen te genezen. Als wij de levende Jezus zien, dan zegt ons geloof ons dat er geen enkele situatie bestaat waarin Hij niet kan helpen. Als dat waar is, waarom zijn er dan niet méér genezingen ? Waarom dan nog zoveel zieken ? Waarom gebeuren er dan niet méér mirakelen ? Dat is omdat wij de genezing verhinderen. In de eerst plaats is er ons gebrek aan geloof. Wij geloven dat de genezing iets voor de anderen is. Wij hebben niet genoeg geloof om aan te nemen dat de Heer met een genezing begint die verscheidene jaren zal vragen om voltrokken te zijn. De genezing gaat geleidelijk. Niemand kan ineens al de genezingskracht van de Heer ontvangen. Ieder wordt genezen volgens zijn persoonlijkheid. De Heer wil ons niet vernietigen, maar genezen. Vaak denken wij dat er niets gebeurt. Pater Tardif, of Ephraïm, of Nelly heeft voor iemand gebeden, en hij is niet genezen ! Bovendien geven we die persoon in kwestie schuldgevoelens, en zeggen we dat hij gebrek heeft aan geloof. Welnu, er zijn soms verscheidene jaren nodig om in Gods licht de een of andere diepe wonde te kunnen zien. Want wanneer God een heel diepe wonde komt genezen, dan wordt deze blootgelegd. Wanneer de Heer met kracht in ons leven ingrijpt, dan brengt dat een heftige reactie in ons teweeg, zo kunnen wij het moeilijk hebben om vergeving te schenken aan wie ons kwaad hebben gedaan. Maar op dat moment kunnen wij een waarheid verdragen die wij vroeger niet konden dragen. Ik denk aan die vrouw die ik tijdens een retraite ontmoette, en die me zei dat er niets in haar leven veranderde. Ik had haar gezegd dat het misschien het ogenblik was dat de Heer gekozen had om in haar een diepe wonde te komen genezen die haar leven getekend had. Deze vrouw had in haar huwelijk problemen, bijzonder met echtelijke relaties. Ik gaf haar de raad de Heer te vragen dat Hij haar zijn licht zou schenken. Op een dag heeft Jezus haar de gebeurtenis laten zien die aan de grond lag van al haar relatieproblemen met haar man. Op zesjarige leeftijd had zij vader en moeder verloren en was zij bij haar oom en tante geplaatst die nog andere kinderen hadden. Zo werd zij een beetje het dienstmeisje van de hele familie. Terwijl de andere kinderen 's morgens in bed konden blijven, moest zij opstaan om boodschappen te gaan doen. Welnu, deze familie woonde op het platteland, en je moest ver door de velden lopen. Op een dag toen ze weer boodschappen ging doen, kreeg zij te maken met een man die haar probeerde te misbruiken. Zij liet alles vallen wat zij in haar handen had, vluchtte weg en klom in een boom. De man was dronken; hij schudde aan de boom om het kind naar beneden te doen vallen. Gelukkig was hij niet instaat om in de boom te klimmen. Het meisje begon te roepen, maar omdat de omgeving verlaten was hoorde niemand haar. De dronkaard bleef verscheidene uren onder de boom zitten en probeerde het kind naar beneden te doen vallen. Tenslotte werd hij moe en vertrok. Nochtans bleef het meisje de hele dag in de boom zitten, verteerd door angst en vrees. Aan deze gebeurtenis liet de Heer haar terugdenken. Zij werd er zich bewust van dat zij op een of andere manier nog altijd in haar boom had gezeten. De Heer heeft haar naar beneden doen komen zoals Zacheüs : haar huwelijk werd genezen, althans de echtelijke relaties.
61
Vroeger was deze vrouw niet in staat deze gebeurtenis te zien. Het had geen zin haar te beschuldigen van gebrek aan geloof. In zijn wijsheid had Jezus het beste ogenblik gekozen. Hij wil ons geen pijn doen. Hij neemt de tijd. Hij vraagt ons ook geduld te hebben en de anderen geen schuldgevoelens te geven door hun een gebrek aan geloof te verwijten. Als hinderpalen voor de genezing gelden vervolgens de zonde, en het gebrek aan verzoening. Zij vormen een andere hinderpaal voor de genezing. Het is belangrijk dat wij ons met God verzoenen, met onze medemensen en met onszelf. De zonde is werkelijk een van de grootste oorzaken van het feit dat we niet genezen. Hoeveel mensen willen niet in hun zonde blijven ! Er zijn ook zieken die niet genezen ten gevolge van een zwaar schuldgevoel: zij voelen zich niet waardig om genezen te worden. Ik herinner mij een vrouw die genezen was van haar gewonde knie. Maar zij viel opnieuw want zij had een onbewuste behoefte om ziek te zijn. Zij voelde zich verantwoordelijk voor iemands dood waarvoor zij wilde boeten. Een andere hinderpaal voor de genezing is de vrees. Wij zijn bang om ons Egypte te verlaten. Daar genoten wij van de vleespotten en de uien en wij hadden er nog vele andere voordelen. Het is een echt probleem als ik begin te genezen : ik vang dan mijn pelgrimstocht naar het beloofde land aan, het land van melk en honing, maar ik heb het nog niet bereikt. Wij worden uitgenodigd om de geestelijke strijd aan te binden, te groeien in ons geestelijk leven, ons te bekeren, de oude mens af te leggen en ons te bekleden met de nieuwe mens, onze identiteit van kinderen Gods te ontdekken, de waarheid te vinden, kortom ons voor eens en altijd tegenover God te verbinden. Toen ik de grote genezing van mijn leven kreeg – ik herinner het mij nog - ben ik begonnen te beven. Ik vroeg me af wat de Heer wel van mij wilde. Ik kende de gave van het Rijk niet. Omdat wij altijd voor alles betalen, denken wij dat ook God ons de rekening gaat voorleggen. Hij komt ons genezen, en wij verdenken Hem ervan iets in de plaats te vragen als tegenprestatie. Ik vreesde dat Hij mij op een toon die geen tegenspraak duldt tot het kloosterleven zou roepen. Nu vond ik het kloosterleven wel niet het slechtste van alles, maar ik voelde me helemaal niet daartoe geroepen. Ik heb de Heer gevraagd me zijn wil te tonen, en Hij heeft mij duidelijk gezegd dat ik niets hoefde te doen ! Wat Hij van mij wilde ? Dat ik mij liet liefhebben ! Wij zijn geheel vrij om op weg te gaan, Jezus achterna. Hij stelt ons een genezing voor die wij kunnen aanvaarden of weigeren. Maar wij willen niet genezen omdat wij ons goed voelen in ons Egypte. Veel mensen willen genezen worden zonder een echt verlangen om zich te bekeren, wat nog een hinderpaal is voor de genezing. "Genees mij en laat mij verder gerust !" Dat is de reactie van veel christenen. Daarom vinden we ze na een tijd nog zieker terug. Er bestaat geen genezing zonder bekering. Indien ik genezen word en geen volgeling wil zijn van Jezus, dan zal ik opnieuw ziek worden. Indien ik mij niet bekeer zal ik niet genezen. Wat voor zin heeft het dat ik me tegen God verzet, als mijn zonde de oorzaak is van mijn weigering me open te stellen voor het leven? Ik kan niet zeggen : "Jezus, genees mij", en daarna : "Vaarwel Jezus !" Daarom geloof ik niet dat Jezus de fysische genezing schenkt aan mensen die Hem niet willen volgen. 62
Ik herinner mij iemand aan wie ik gevraagd had of ze bij een gebedsgroep was. "Neen”, zei ze ”want vanaf het ogenblik dat ik deelnam aan het gebed, ben ik begonnen te lijden !" Lijden, wat is dat ? Wij zijn bang voor het kruis, bang om gekruisigd te worden. Laten we goed onthouden dat we niet allen geroepen zijn om te lijden, maar wel om verlost te worden van ons verkeerde lijden, van nutteloos lijden, van vruchteloos lijden, het lijden van de slechte moordenaar. Er is slechts één waarachtig lijden: het verlossende lijden van Jezus dat de wereld komt redden : "Zijt gij niet de Messias ? Red dan uzelf en ons." (Lc. 23,39) Doordat hij zich verzet, doet de slechte moordenaar de anderen lijden. De goede moordenaar daarentegen is bewust van de wanhopige situatie waarin hij zich bevindt. Hij keert zich tot Jezus en zegt: "Jezus, denk dan aan mij, wanneer Gij in uw Koninkrijk gekomen zijt." (Lc.23,42) Wij kennen het antwoord van Jezus : "Voorwaar ik zeg u, vandaag nog zult gij met Mij zijn in het paradijs."(Lc.23.43) Zodra wij erkennen dat ons lijden het verkeerde lijden is, en wij vertrouwen het aan Jezus toe dan wordt dit lijden een bron van rijkdom, van verzoening, het brengt vreugde. Een andere hinderpaal is te denken dat wij de genezing brengen. Enkel Jezus geneest. Veel mensen zijn naar mij toe gekomen, en hebben mij gevraagd hen te genezen. "Bij mijn weten heb ik nooit iemand genezen !", zo luidt mijn antwoord. "Er moet ergens een vergissing zijn. Men heeft u slecht ingelicht... Maar "gaat mijn gesprekspartner verder, "ik ben al lang ziek... Ik slaap niet meer... Ik kan zo niet verder leven ... Dus vraag ik de Heer me te genezen. Hij is mijn enige hoop. “ En wanneer ik de vraag stel: "Bidt u ?" luidt het antwoord, "soms": - "Enkele weesgegroetjes, als ik niet te moe ben..." - "Wat betekent dan voor u de innerlijke genezing ?" - "Wel... Iemand raakt me aan en mijn ziekte is weg !" Alsof de innerlijke genezing een magische daad is ! Soms nodigen mensen mij uit om te gaan bidden voor een bedlegerige zieke. Plotseling geef ik er mij rekenschap van dat hij erg aan zijn ziekte gehecht is. Hij wil niet genezen. Het is voor hem een middel om zijn familie te domineren, een armzalig middeltje om medelijden op te wekken, om zich te voelen leven. Hij doet allen rondom zich lijden. Als men hem vraagt of hij wil genezen, schudt hij krachtig het hoofd van ja. Maar in feite verlangt hij het niet : hij zou niet meer het middelpunt zijn van de zorg die anderen aan hem besteden. Ik herinner mij een Mexicaanse vrouw met een ziek been. Zij was genezen, maar zij hield het verborgen. Hoe zou zij hebben kunnen leven zonder haar kwaal ? Wie zou zich nog voor haar interesseren? Zij liet zich liever in een rolstoel rijden. Op een dag vroeg zij haar naar de kapel te brengen. Daar begreep zij dat zij haar genezing weigerde omdat zij door haar ziekte op haar familie beslag wilde leggen. Zij heeft gebiecht en haar genezing aanvaard. Vandaag is zij in goede gezondheid. Nog een beletsel voor de genezing: wij bidden voor de symptomen van de ziekte, in plaats van te bidden voor de oorzaak. De heilige Geest vraagt ons zó te bidden dat ons gebed tot in de diepte gaat. Stel je iemand voor met zieke nieren. Ik kan tot God zeggen : "Ik breng deze zieke met een nierkwaal bij U, Heer, kom hem genezen ; hij slaapt niet meer, en hij lijdt heel veel." Ik kan ook bidden voor de symptomen van de ziekte, zonder er de diepere oorzaak van te kennen. Zo baden we eens voor een vrouw met zo'n kwaal. Wij hebben de Heer gevraagd ons de oorzaak van de ziekte te laten zien. Iemand kreeg een visioen. Men zag haar in haar kindertijd bij haar klein broertje zitten. Wij hebben haar over dit visioen gesproken. Wij vroegen haar of ze een broer had, hoe oud zij was toen die geboren werd. Zij antwoordde dat zij toen drie jaar oud was en deze 63
pasgeborene niet aanvaard had ; zij geloofde dat hij haar de liefde kwam afnemen die zij van haar vader en moeder kreeg. Bovendien was dit klein broertje altijd ziek ; hij had een nierkwaal en deed in bed. Wij hebben begrepen dat deze vrouw zich in haar kindertijd door haar ouders verlaten had gevoeld. In haar onderbewustzijn dacht zij dat zij ziek moest zijn om haar ouders om zich te krijgen. Toen zij zelf een kind kreeg, verergerde haar ziekte. Het wonderbare is, dat de Heer ons de oorzaak van de ziekte liet ontdekken. Vandaag is zij een volwassen gezonde vrouw geworden, want Jezus heeft haar doen inzien dat zij ziek had willen zijn om aandacht te krijgen. Zij heeft haar broer vergeven, die de oorzaak van haar wrok geweest was en van al het lijden dat zij had doorgemaakt. Wanneer wij bidden voor de symptomen van een ziekte, kan een foute diagnose een hinderpaal betekenen voor de genezing. Wij zien de symptomen van een ziekte, bijvoorbeeld: depressie. Indien wij de werkelijke oorzaak van die ziekte niet vinden, zal er niets gebeuren. Iemand kan heel zwaarmoedig zijn, maar wij moeten de oorzaak van deze droefheid vinden, voordat we om zijn genezing vragen. Ik denk aan het kleine meisje dat altijd in het geheim moest gaan spelen omdat haar moeder haar telkens berispte als ze haar zag spelen. Zij hield zo als alle kinderen van haar speelgoed; zij leed er dan ook zeer veel onder wanneer haar moeder een speelgoedje, waaraan het meisje gehecht was, maar dat zij te erg beschadigd vond, in de vuilnisbak gooide. Wij weten dat hoe ouder een speeltuigje is, hoe meer waarde een kind eraan hecht. Zo'n stuk speelgoed verliezen kan voor dat kind een drama betekenen. Ik denk nog aan wat er gebeurt met kinderen op het platteland. Ze krijgen een diertje als geschenk, een geitje of een lammetje. Zij gaan veel van dit dier houden, maken het tam, geven het eten, vertellen het heel hun leven. .. Zij zijn gelukkig. En op een dag als ze uit school komen, bemerken ze dat het diertje waar zij zoveel van hielden, geslacht werd om opgegeten te worden. Dit veroorzaakt een drama dat de oorzaak kan zijn van een ernstige kwaal. Het is dus nodig een juiste diagnose te stellen. Iemand die zijn genezing niet kan aanvaarden, kan ook niet genezen worden. Ik zeg het opnieuw, zonder vrees om in herhaling te vallen: indien wij niet alle dagen van ons leven bidden, kunnen wij geen genezing behouden. Soms kan ik maar niet inzien wat er in mijn leven gebeurt. Alles is duister en onduidelijk. Om klaar te zien moet iemand me helpen onderscheiden wat er in mij omgaat. Het is onmogelijk een genezingsweg alleen te gaan, zonder er met iemand anders over te spreken. Hoe vaak komt het niet voor dat ik, alleen door een beproeving aan iemand toe te vertrouwen, ook werkelijk het licht ga vinden ! Het spreekt vanzelf dat de rol van de groep belangrijk is. Daar vind ik vriendschap, medelijden, en het gebed van mijn broeders en zusters. Het is ook belangrijk dat de broers en zussen van een gebedsgroep die om genezing bidden, het gebed van de groep voor zichzelf vragen: zij hebben de kracht van de heilige Geest nodig om die moeilijke taak te vervullen. Tenslotte kan een hindernis voor de genezing ook voortkomen uit de familiale omstandigheden van de persoon voor wie men bidt.
64
Soms begin ik een weg van genezing met iemand waarvan de familie ook diep gewond is ; de ontvangen genezing wordt onophoudelijk in twijfel getrokken. Dit geldt ook voor het werkmilieu. Iemand die bijvoorbeeld onder de dwingelandij van zijn vader geleden heeft en opnieuw een autoritaire baas krijgt, loopt de kans niet snel te genezen. Indien iemand wonden heeft van sociale aard en iedereen hem eraan herinnert dat hij uit een bescheiden milieu komt, zal hij ook veel moeilijkheden ondervinden om te genezen. Soms is het nodig uit het milieu te treden waarin men zich bevindt, om diep te genezen. De wijk, het dorp waar men is opgegroeid, kunnen ook plaatsen zijn die de genezing afremmen en verhinderen. Het is dus goed te breken met zijn omgeving, met bepaalde personen, met bepaalde gewoontes. Laten we de Heer vragen te mogen begrijpen dat de innerlijke genezing een weg van elke dag is. Indien wij in God vertrouwen hebben, en trouw zijn aan het gebed, is het een weg van bekering. Laten we Hem ook vragen te mogen begrijpen dat de tijd God toebehoort. Aan Hem komt ook het initiatief toe om onze wonden te komen genezen. Laten wij Hem om geduld en beschikbaarheid vragen. Als wij hopen en verwachten, dan zal er een tijd komen dat de Heer ons zal genezen.
65
BESLUIT: JEZUS, SLEUTEL VAN DE INNERLIJKE GENEZING A.-Zou je niet kunnen besluiten, Nelly, dat Jezus en Hij alleen de bron en de sleutel is van de innerlijke genezing ? N. - Toen Jezus in Nazareth kwam, nam Hij het boek van de profeet en begon te lezen: "De Geest van de Heer rust op mij, Hij heeft mij uitgekozen om aan armen de Blijde Boodschap te brengen, Hij heeft mij gezonden om aan gevangenen hun vrijlating bekend te maken, en aan blinden dat zij zullen zien, om verdrukten te laten gaan in vrijheid, om een genadejaar af te kondigen van de Heer." (Lc.4,18-19) "Het Schriftwoord dat gij zojuist gehoord hebt, is thans in vervulling gegaan." (Lc. 4,21) Hij laat het verder in vervulling gaan. Indien wij het evangelie lezen, ontdekken wij er de wijze waarop Jezus geneest, zijn nabijheid, zijn duizend en één manieren om te redden en ieder alnaar zijn behoeften te bevrijden. Jezus zal altijd de bron van genezing zijn, want "door zijn wonden worden wij genezen " (Jes. 53,5) Wanneer wij de levende Jezus gaan ontdekken, dan zijn wij eerst verwonderd. Maar Hij wil dat wij naar Hem toegaan, zijn vertrouwelingen worden, zijn intieme vrienden, dat wij deel hebben aan zijn offer, een offer gebracht uit liefde. Hij verlangt dat wij de weldaad ontvangen van verzoening met heel ons verleden, met onze levensgeschiedenis, over alle onrecht heen. Door Hem wordt dat alles herschapen en hersteld ; door Hem kan elk vernield leven hersteld worden. Er zullen zeker littekens blijven, maar wonden zullen niet meer open gaan want het is Jezus die ze geneest. Laten we het aanschijn van Jezus leren ontdekken. Hij is de zachtheid zelf, geheel en al fijngevoeligheid. Hij is het die aan de blinde vraagt : "Wat wilt gij dat ik voor u doe ?" (Mc. 10,51) Hij komt niet in mijn leven om mij pijn te doen; Hij wil alle verstrooide kinderen van God in een gemeenschap samenbrengen, en ons leiden naar zijn Vader. Inderdaad, zijn enige bedoeling is, ons de zachtmoedigheid en de barmhartigheid van zijn Vader te laten ontdekken. Genezing heeft geen enkele zin indien ik niet verbonden word met de Vader, met Jezus, met de heilige Geest en met de maagd Maria, indien ik niet alle rijkdom van het geestelijk leven ontdek. Jezus is de Weg, de Waarheid en het Leven. De aardse goederen bezorgen ons misschien een troost van voorbijgaande aard, maar Jezus alleen kan ons geven : "de vrede die alle begrip te boven gaat." (Fil. 4,7) Hij is de enige die ons kan vervullen met de gaven van de Geest. Hij alleen kan ons doen verstaan dat alles genade is. Wanneer je Jezus en al zijn rijkdom ontdekt hebt, wordt het leven zeer eenvoudig. Omdat wij niet eenvoudig genoeg zijn, twijfelen wij aan Jezus, die de ongelooflijke sleutel is van alles. Wanneer iemand me vraagt waarom ik opgeruimd ben en ik antwoord dat het door Jezus komt, dan houdt men mij voor een dwaas. Als men vindt dat ik een opgetogen en evenwichtige vrouw ben, en 66
ik bevestig dat het door Jezus is, dan noemt men het onmogelijk. Jezus is werkelijk de Waarheid en de eenvoud zelf. Wij weten niet wat eenvoud en vrijgevigheid betekenen. Voor Hem moet je geen verdiensten opstapelen. Hij geeft ons alles. Wat me telkens meer verbaast, is dat wanneer ik val – ik noem dat een ongelukje - Hij mij niet veroordeelt, Hij helpt mij overeind. Meer nog, Hij laat mij hogerop stijgen ! De dag waarop wij op Jezus steunen, Zoon van God, Priester, Profeet en Koning, zullen wij de volledige genezing ontvangen, want dan zullen wij echt deel uitmaken van zijn Lichaam dat de kerk is. Wij behoren tot de kerk, wij allen die door ons doopsel leerlingen zijn, priesters van de Heer (1 Petr. 2,9) dragers van zijn Woord, verkondigers van de Blijde Boodschap van het Koninkrijk. Jezus is de bron van alle genezing. Zonder Hem kunnen wij niets. Dat moet ons duidelijk voor de geest staan wanneer wij bidden. Zonder Hem kunnen wij niets ! En alles is genade !
(1). Omwille van het delicate karakter van deze bladzijden die in feite over een omstreden gave handelen willen wij het volgende opmerken : - verschijnselen die psychosomatische elementen inhouden zijn niet tot deze componenten alleen te herleiden. De genade kan daarin werkzaam zijn en is erin herkenbaar, bijvoorbeeld in de uitwerking en in de echtheid van de context; - bijzondere voorzichtigheid is geboden wanneer deze gave in een groep geschonken wordt. Vermeden dienen inderdaad te worden : collectieve manipulatie, opdrijven van het gevoel, ziekelijke fixering van de aandacht op het ongewone karakter, zoeken van genezingsverschijnselen zonder goede geestelijke begeleiding (daar wordt later nog dieper op ingegaan).
67
INHOUD
INLEIDING ONTDEKKING VAN DE VERNIEUWING EN ROEPING TOT HET DIENSTWERK VAN INNERLIJKE GENEZING DE VERGEVING, RUGGEGRAAT VAN DE INNERLIJKE GENEZING DE GENEZING VAN HET GEHEUGEN EN VAN HERINNERINGEN DE VERDEDIGINGSMECHANISMEN BIDDEN OM VREDE, BIDDEN OVER EEN FEIT, BIDDEN OVER EEN LEVENSLOOP . HET VERBAND TUSSEN INNERLIJKE GENEZING, PSYCHOLOGIE, FYSISCHE GENEZING EN GEESTELIJKE, GENEZING. DE PIJLERS VAN DE INNERLIJKE GENEZING Het leven in de Geest en de leiding van de Geest De lofprijzing De voorbede en het gedeeld gebed De Sacramenten De Charisma's HET DIENSTWERK VAN DE GENEZING EN ZIJN ETHIEK IN DIENST VAN DE ARMEN HINDERPALEN VOOR DE GENEZING BESLUIT: JEZUS, SLEUTEL VAN DE INNERLIJHKE GENEZING.
68
