Razende reporters. Gemaakt door Mascha & Dena

     Razende  reporters   Gemaakt  door  Mascha  &  Dena      

 

    1.verhaal  van  Almila  en  Maral       2.verhaal  van  Christopher     3.Spelletjes     4.strip  Donald  Duck     5.verhaal  van  Isa  en  Stefana     6.verhaal  van  Floor     7.mening     8.Einde  

 

 

1.  Het  bewegende  maïs!   Lief  dagboek….   Ik  Ben  in  de  mei  vakantie  naar  opa  en  oma  geweest  en  ik  ben  daar  1   week  wezen  logeren.  Toen  ik  daar  was  is  er  iets  gebeurd  het  was  heel   eng  en  gevaarlijk,  ik  zal  jullie  mijn  verhaal  vertellen.   Het  begon  op  zaterdag  23  april  2015.   Ik  was  mijn  tas  aan  het  inpakken  en  mijn  moeder  riep  kom  je  we  gaan   naar  oma,  dus  ik  zei:  ik  kom  eraan.  Ik  liep  naar  beneden  en  pakte  mijn   mobiel.    Ik  zei:  Doei  papa  ik  zie  jou  vrijdag  weer.  En  ik  ging  naar  de  auto.     Toen  we  eenmaal  bij  het  huis  waren,  deed  oma  open  en  zei:  mijn   lieve  engeltje  leuk  je  weer  te  zien  schat.  En  ik  liep  naar  binnen  en   riep:  doei  mama!    Ik  zat  op  de  bank  en  ging  tv  kijken  ik  hoorde  iets  in   de  tuin  dus  ik  ging  kijken  uit  het  raam  en  zag  iets  ik  wist  niet  wat  het   was  het  was  heel  snel  weg.    

1  uur  later     Oma  riep:  Lucy  kom  je  eten?  Dus  ik  zei:  ja  ik  kom  al.   En  toen  we  klaar  waren  met  eten  ging  ik  nog  ff  tv  kijken.  Ik  keek  op   mijn  telefoon  en  zag  dat  het  21:00  uur  was  ik  ging  naar  bed.     Toen  ik  in  bed  lag  hoorde  ik  iemand  op  mijn  raam  kloppen  en  ik  ging   kijken  en  zag  niemand.  Ik  werd  een  beetje  bang,  maar  ik  ging  gewoon   veder  slapen  20  min  later  hoorde  ik  iemand  lachen  ik  ging  weer  kijken   en  ik  zag  alweer  niemand  het  enigste  wat  ik  zag  was  maïs.    Dus  ik   deed  een  stap  naar  achter  en  ik  keek  stiekem  en  zag  ik  dat  de  maïs   praten  en  ze  werden  mensen.  Ik  schrok  heel  erg  ik  ging  snel  onder   mijn  deken  liggen  en  ging    erg  zweten  ik  was  zo  bang  ik  rende  naar  

beneden  maar  ik  zag  nergens  mijn  oma  en  opa.  Ik  riep  zo  hard  dat  ik   gewoon  pijn  kreeg  in  mijn  keel.    Ik  zat  10  minuten  op  de  bank  met   mijn  mobiel  en  ging  ik  mijn  moeder  bellen  maar  ze  nam  niet  op.   Ik  begon  te  huilen  en  toen  kwam  mijn  oma  binnen  ze  was  buiten  in   de  tuin.    Ze  zei:  lieverd  gaat  alles  goed  met  jou?  Ik  zei:  nee  ik  zag  maïs   en  ze  werden  mensen.  Dat  kan  toch  niet  zei  oma.  Ga  maar  Weer  naar   bed  schat  zei  oma.    Ik  liep  weer  naar  boven  maar  oma  zei  tegen   iemand  ze  mag  onze  geheim  niet  weten  dus  let  goed  op.      

De  volgende  dag     Goedemorgen  oma  en  opa  zei  ik.    Goedemorgen  lieverd  wil  je  een   gebakken  eitje?  Ja  lekker  zei  ik.  Maar  ik  bleef  de  hele  tijd  denken  aan   wat  er  gistere  avond  was  gebeurd.     En  toen  ik  klaar  was  met  eten  keek  ik  achterom  en  zag  ik  een  meisje.     Ik  schrok  en  zei  oma  daar  staat  een  meisje.  En  oma  zei  nee  hoor.  Dus   ik  zei:  ik  ben  het  zat  jullie  doen  raar  ik  ga  naar  huis  en  ik  ga  

alles  tegen  mijn  moeder  en  vader  zeggen!   En  ik  liep  weg  mij    spullen  lagen  nog  bij  oma.  Maar  dat  boeide  mij   niet.  Ik  belde  mama  op  en  zei  kom  je  mij  alsjeblieft  ophalen  ik  sta  bij   de  weg  mama  zei  ja  is  goed.  Ik  was  echt  heel  bang.  Mam  kwam  mij   op  halen  en  toen  had  ik  alles  verteld  en  ging  ik  weer  slapen        

einde

2. Bob en Ben: de inkt ravage

Hoofdstuk 1: de elven Bob liep samen met Ben over straat. Zij waren 2 stokmanridders. Vroeger hadden ze allebei een goeie vriend die Bas heette. Totdat Bas heel veel inkt over zich heen kreeg. Hij heeft sindsdien duistere krachten gekregen waarmee hij alles kapotmaakt. De huizen, de bomen, de wegen, en nog veel meer. Ook heeft hij een leger van inktmonsters gemaakt waarmee hij zijn duistere plannen uitvoert.”bob, wat moeten we nou doen?, de enige die het overleefd hebben wonen in het noorden. dat is 10 dagen reizen vanuit hier!” “het is de enige keus die we hebben ben, we kunnen niks anders.”ze liepen over een zandweggetje door het bos. Er klonk geritsel vanuit de bosjes. Van alle kanten kwam het nu “ben, ik denk dat we bezoek hebben. “zet je maar schrap bob.” Uit elk bosje kwam een elfje gekropen met een boog op ons gericht. “ wie zijn jullie?” zei het kleinste elfje. “wat komen jullie hier doen?” zei een wat groter elfje. Ben trok zijn zwaard uit zijn schede. “niet doen ben, straks knallen ze ons hier neer, doe eens rustig.” Fluisterde ik zachtjes in zijn oor. Met tegenzin deed Ben zijn zwaard terug. Ik nam het woord. “wij zijn ridders die in vrede komen, en de inkt

monsters willen verslaan. We doen jullie niks als jullie niks tegen ons doen.” “jullie kunnen mee naar onss kamp komen als jullie dat willen, maar o wee als jullie kwaad in de zin hebben. Ik ben trouwens dork, officier van dit elvengarnizoen.” “aangenaam kennis te maken meneer dork, wij zijn twee ridders die op de vlucht zijn geslagen voor het inktleger.” Samen met dork en de elven liepen we naar het kamp. Het was goed verstopt in het midden van het bos. Dork pakte een toeter uit zijn schoudertas en blies erop. “UUUUHHHHH!” klonk het door het bos. Overal kwamen kleine elvenhoofdjes tevoorschijn tussen de takken en de bladeren. Ze gooiden een touwladder naar beneden waardoor we omhoog klommen. “wie zijn die vreemdelingen die jullie hebben meegenomen? Ahh… Dork! Dat zouden we toch niet meer doen, vreemdelingen meenemen. Dat staat in het reglement wat je zelf hebt gemaakt!” “ Maar zoldor, zij willen ook tegen de inktmonsters vechten, ze kunnen ons helpen en zelfs bondgenoten worden. Dat zou alleen maar fijn zijn.” “ ze kunnen een nacht blijven, daarna beslis ik of ze langer mogen blijven.” Een elf zei tegen ons dat we met hem mee moesten komen. We liepen achter hem aan en hij liet ons onze kamer zien. Het was een knusse kamer met een gezellig haardvuur in de hoek “hier slapen jullie vannacht, en als jullie me

nodig hebben roepen jullie me maar. Het eten wordt over tien minuten geserveerd. Zorg dat je dan klaar bent.” Ik warmde me op bij het haardvuur en Ben deed een andere broek aan. De vorige was namelijk vies geworden tijdens het wandelen. Nadat de minuten verstreken, kwam de elf weer naar binnen. “het eten is klaar, komen jullie mee?” we volgden de elf die ons de weg wees. We liepen hoog in de bomen over touwbruggen. We kwamen de eetzaal binnen. Er stond een enorm lange tafel waaraan allemaal elfjes zaten te eten. Er waren nog 3 stoelen over. Eerst ging ben zitten, daarna de elf en daarna ik. Toen we zaten begonnen alle elven spontaan keihard te lachen. Ik was kennelijk in een openliggend broodje hazelnootchocola gaan zitten. De man die die middag had gezegd dat we misschien konden blijven, lachte het hardst: “hahaha, je weet toch dat wij elven veel grappen maken, waarom keek je niet eerst op je stoel voordat je ging zitten?, hahaha” ik ging naar mijn kamer om een nieuwe broek aan te doen. Toen ik terugkwam keek ik weer op mijn stoel en nu lag er een broodje jam. Ik veegde het er nonchalant af en ging zitten. Ik moet zeggen dat de elven heerlijk kunnen koken. “mmm… lekker hé Ben?” “ja, verukkelijk!” zei Ben met een stralend gezicht. De elfjes hadden stamppot klaargemaakt van de hazelnoten die hier in de bomen

groeiden. Na het eten gingen we naar bed. Ik lag nog lang te woelen en te draaien in mijn bed, ik maakte me zorgen om morgen. Dan zouden we misschien weggestuurd worden.  

Hoofdstuk 2: de aanval

Ik werd wakker door een luid getoeter. “ UUUUUHHHHH!” weerschalde het door de bomen. Er kwam een doodsbange elf binnengerend in onze kamer. “ jullie moeten snel mee naar dork, hij zal jullie meenemen om tegen de inktmonsters te vechten die onze boomhutten aanvallen. Alles is aan het instorten!” ik was totaal niet voorbereid op een aanval van de inktmonsters. Ben werd net wakker en pakte meteen zijn zwaard. we hoefden toch geen kleren aan te doen want we hadden helemaal geen pyama’s. we renden achter de elf aan die ons de weg wees. We kwamen nog meer elven tegen die wanhopig hun hazelnoot voorraad probeerden te redden. Maar het was al te laat. Het hele achterste stuk van de boomhut stortte in en allemaal elven vielen de diepte in. Wij

waren nog net op tijd bij de touwladder voordat de gehele boomhut in mekaar stortte. Toen we beneden waren, kwamen we bij dork aan die ons meenam. “ we moeten snel zijn om achter ze aan te gaan, ze rennen nu het bos in naar het andere elven dorp. Snel!” “nog een elvendorp?, dat is me niet eens opgevallen!”“we verstoppen onze dorpen heel goed, maar ze vinden ze altijd.” We renden verder het bos in en zagen de ravage die de inktmonsters achterlieten. Alle bomen waren kapot gebeten, waarschijnlijk door de inkt ratten. We zagen dat de beesten al begonnen waren met het slopen van de boomhutten van de elven. “ kom mee allemaal, we gaan die smerige beesten een lesje leren!” riep Dork. we renden naar de linker kant van de boomhut en vielen de ratten aan. “AAAAAHHHHH!!!!!” een elf werd heel hard in zijn arm gebeten door een inktrat. Ik rende samen met Ben naar een soort blobmonster waartegen dork aan het vechten was. Ik sloeg hem heel hard in zijn flank en het monster stootte een verschrikkelijk geluid uit wat door merg en been ging. Ik ging door en hakte in op zijn neus waarna hij meteen bewusteloos op de grond lag. Hij kon daar waarschijlijk niet zo goed tegen. Ik ging meteen door met de inkt ratten die van alle

kanten leken te komen. Ik hakte de een na de ander neer en ik had totaal geen zelfcontrole meer, ik bleef maar door gaan met het kapotmaken van de beesten, en lette niet op de waarschuwingen van Ben. “ let op Bob, achter je!” ik werd door iets geraakt van achter en toen werd alles zwart.

“Bob?, ben je wakker?” “ ja, hij is wakker” fluisterden stemmen naast me “ wat is er gebeurd?” zei ik met een schorre stem “ je bent bewusteloos geraakt nadat er een blobmonster tegen je opbotste. Ik heb je nog net op tijd kunnen redden uit de handen van dat smerige beest. Je was bijna verpletterd.” Ik herkende de stem van Ben in het gefluister. “ dank je wel dat je me hebt gered Ben. Ik ben trots op je, hebben we eigenlijk de monsters verslagen?” “ nee, we zijn nu op weg naar het noorden waar de andere overlevenden zijn.” Nu pas voelde ik de trillingen van de kar onder me. “ je bent 2 dagen bewusteloos geweest. We dachten dat je dood was. Zal ik je maar met rust laten?, dan kun je nog even bijkomen. Ik haal wel soep voor je.” “ dank je wel dat je zo lief voor me bent, Ben.” “ alsjeblieft, ik kom zo terug met de soep” een paar minuten later kwam ben terug met de soep. “zo, dit is voor jou.” Ik at de soep gulzig op, ik

had namelijk 2 dagen niks gegeten of gedronken. Ik kreeg ook nog een karaf koel water. Dat was heel fijn want ik had knallende kopijn. Nu mijn ogen gewend waren geraakt aan het donker kon ik een verband om mijn arm waarnemen. Toen ik het aanraakte deed het heel erg veel pijn. “AUW!” ik dacht na over wat zoldor wel niet over me zou zeggen als hij me zo zou zien. Hij zou me natuurlijk meteen wegsturen. Toen kwam zoldor binnen. “bob, wat zie je er toch uit!, wie heeft je zo toegetakeld?” “dat heeft een blobmonster gedaan, heer Zoldor.” “laat dat heer maar weg. Voor jou ben ik gewoon: Zoldor. Je mag trouwens blijven, en als je goed opgeknapt bent, dan kun je weer gaan vechten samen met die vriend van je tegen de inktmonsters. Als je goed je best doet kun je misschien zelfs commandant worden!” “ dank u wel, Zoldor, voor dit mooie aanbod. Hoelang denkt u dat ik uitgeschakeld ben?” “ zeker twee weken, slaap lekker.” Zoldor liep de kar uit en ik bleef in mijn eentje achter. Ik viel al snel in slaap.  

 

3.  Spelletjes  

   

zoek  de  10  verschillen                                                                                                                    

4.  strip    

 

5.  Pasen   Molly  &  Dolly  spelen  samen  op  het  pleintje  vlak  bij   hun  huis  morgen  gaan  ze  paaseieren  verstoppen   want  dan  is  het  1e  paasdag  daarom  gingen  ze   vragen  aan  hun  vader  en  moeder  of  ze  alvast   boodschappen  mochten  halen  voor  morgen  dat   mocht  en  toen  ze  in  de  supermark  waren  kwamen   ze  bij  de  afdeling  van  Pasen  waar  paaseieren   paasschuimpjes  en  allemaal  van  dat  soort  lekkere   dingentjes  ze  dachten  dat  dit  een  droom  was  maar   dat  was  niet  zo  ze  hadden  allemaal  lekkere  dingen   meegenomen.  1  dag  later  ze  werden  wakker   gemaakt  met  een  heerlijk  ontbijt  croissantjes  een   lekker  eitje  toen  zij  Dolly:  ‘zullen  wij  de   paassnoepjes  en  de  paaseieren  gaan  verstoppen,   Molly??’  en  Molly  zei:’oké,  dat  lijkt  mij  wel  leuk.10   minuten  later,  hadden  Molly  en  Dolly  alle   paaseieren  en  paassnoepjes  verstopt.  1  uurtje   later,  mochten  alle  kinderen  de  paassnoepjes  en   paaseieren  gaan  zoeken.  Komen  jullie  moren  weer   naar  de  gym  zaal  knutselen  en  tekenen  Molly  en  

Dolly  zijden:  leuk  tot  morgen,het  was  nu  weer   avond  dus  hadden  ze  besloten  om  te  gaan  slapen   morgen  weer  een  nieuwe  dag.  En  ze  levende  nog   lang  en  gelukkig.     Einde.    

 

6.    Verhaal  van  Floor  

  De  villa  van  Spoek  

  De  villa  van  Spoek  was  een  grote  villa  aan  de  Tapijtweg  nummer   elf  in  het  stadje  Sonsbeek.  Het  huis  stond  aan  een  brede  rivier  en   had  een  lange  oprijlaan  van  glimmende  witte  kiezelsteentjes.   Bij  de  voordeur  was  een  bordes  met  hoge  pilaren,  waardoor  je   zou  kunnen  denken  dat  de  president  van  Amerika  er  woonde.  Dat   was  niet  zo.  Hier  woonde  Elvis  Watt,  miljonair,  tien  jaar.  Het  huis   had  hij  gekregen  van  zijn  opa,  Benjamin  Spoek.  Heel  lang  wist   Elvis  niet  eens  dat  hij  een  opa  had.  En  al  helemaal  niet  dat  die   opa  multimiljonair  was.  Maar  op  een  dag  ging  die  opa  dood  en   moesten  Elvis  en  zijn  moeder  naar  de  notaris.   Ze  zaten  in  een  kamer  met  een  hoog  plafond  waar  het  naar  dode   cavia’s  rook.  Zijn  moeder  had  gehuild,  de  notaris  had  zijn  armen   om  haar  heen  geslagen  en  gezegd  dat  het  allemaal  heel  erg  was.   Op  weg  naar  huis  had  zijn  moeder  hem  stevig  vastgehouden.  Zo   stevig,  dat  hij  er  nu,  een  halfjaar  later,  nog  steeds  blauwe  plekken   van  had.  Elvis  had  er  niets  van  begrepen.   Nooit  had  zijn  moeder  over  haar  vader  gesproken  en  nu  hij  dood   was,  moest  ze  de  hele  dag  huilen.   Benjamin  Spoek  had  een  testament  laten  maken  waarin  stond  dat   zijn  villa  en  de  kluis  met  geld  voor  Elvis  waren.  Frieda,  de  moeder   van  Elvis,  had  alleen  een  brief  gekregen.  Elvis  was  blij  dat  hij  niet   zo’n  stomme  brief  had  gekregen.  Hij  was  veel  blijer  met  zijn  villa   en  de  kluis  met  geld.   Manon  Sikkel  -­‐  Elvis  Watt   Kamphuis,  Kamphuis  en  Bladerdeeg   Zoef  Honing  was  het  meisje  op  wie  alle  jongens  in  Sonsbeek   een  beetje  verliefd  waren.  Een  beetje?  Nee,  de  meeste  waren   hartstikkestapelsmoorverliefd  op  haar.  En  alle  meisjes  wilden   haar  wel  zijn.  Want  wie  wilde  nou  niet  zulke  lange  bruine  benen   en  zulk  glanzend  haar  dat  wapperde  in  de  wind?  En  wie  wilde   nou  niet  het  best  kunnen  zwemmen  van  iedereen?  Er  was  alleen   iets  wat  niet  zo  leuk  was  aan  Zoef:  dat  was  haar  vader.  Hij  was   namelijk  hoofdinspecteur  van  de  Belastingdienst.  Iedereen  die   geld  verdient,  moet  een  deel  daarvan  aan  de  belastingen  geven.   Dat  is  niet  zo  gek.  Van  dat  geld  worden  ziekenhuizen  gebouwd,   en  wegen  en  scholen.  Maar  wat  wel  gek  is,  is  dat  die  vader  van   Zoef  er  persoonlijk  voor  zorgde  dat  iedereen  zijn  belastingen   precies  op  tijd  betaalde.  Als  je  een  dag  te  laat  was  met  je   belastingpapieren  invullen,  dan  stond  hij  al  bij  je  op  de  stoep.   Elvis  Watt  werd  door  meneer  Honing  extra  goed  in  de  gaten   gehouden.  Want  niet  alleen  had  Elvis  een  oogje  op  Zoef  –  wat   haar  vader  niet  zo  leuk  vond  –  hij  had  ook  nog  een  enorme   villa,  waar  hij  geen  belasting  over  betaalde.  De  eerste  keer  dat   er  een  brief  van  de  Belastingdienst  in  de  bus  viel,  had  Elvis  hem   weggegooid.  Hoe  kon  je  nou  belasting  betalen  over  een  huis?   Moest  hij  soms  elk  jaar  een  stukje  van  zijn  huis  afzagen?   De  tweede  keer  dat  de  postbode  zo’n  grappige  blauwe   envelop  bracht,  had  hij  zijn  cheque  van  twee  miljoen  euro  maar   opgestuurd.  Die  had  hij  nog  ergens  liggen  en  hij  hoopte  dat  hij   daarmee  van  die  ellendige  belastingdingen  af  was.  

De  derde  keer  dat  er  zo’n  blauwe  envelop  werd  bezorgd,  belde   hij  met  Paul  Kamphuis,  zijn  belastingadviseur.       Meneer  Kamphuis  was  eigenlijk  de  adviseur  van  zijn  opa,  Benjamin  Spoek,  geweest.  En  zo  kwam   het  dat  Elvis  op  een  maandagmiddag   na  school  op  zijn  fiets  naar  Bommel  reed,  zeventien  kilometer   verderop.  Daar  stond  het  kantoor  van  Kamphuis,  Kamphuis  en   Bladerdeeg,  belastingdingen.   ‘Zo,  ben  jij  helemaal  op  de  fiets  gekomen?’  vroeg  de  vrouw   achter  de  balie.  Ze  keek  hem  aan  alsof  hij  net  een  gouden   medaille  had  gewonnen  op  de  Olympische  Spelen.   ‘Ik  kan  nog  geen  auto  rijden,’  zei  Elvis.   ‘Voor  wie  kom  je?’  vroeg  de  vrouw.   ‘Voor  meneer  Kamphuis.’   ‘De  grote  of  de  kleine?’   Elvis  dacht  na.  Die  paar  keer  dat  hij  meneer  Kamphuis  had   gezien,  was  het  hem  niet  opgevallen  of  hij  extreem  groot  was  of   extreem  klein.  ‘De  gewone,’  zei  hij  daarom  maar.   De  vrouw  lachte.  ‘Paul  of  Berend  Boudewijn?’   ‘Eh…  Paul,’  zei  Elvis.   Zonder  te  vertellen  of  dat  de  grote  of  de  kleine  Kamphuis  was,   wees  de  vrouw  naar  een  deur  in  de  hoek  van  de  hal.  ‘Zachtjes   kloppen,’  zei  ze.   Elvis  klopte  zacht  op  de  deur.  Al  bij  de  eerste  klop  ging  de  deur   open.  ‘Ah,  de  kleinzoon  van  Spoek!  Waarmee  kan  ik  je  helpen?’   Elvis  haalde  een  stapel  blauwe  belastingenveloppen  uit  zijn   plastic  boodschappentas.   Paul  Kamphuis  zuchtte.  ‘Zit  die  belastingrat  van  een  Honing  weer   achter  je  aan?’   Elvis  vertelde  dat  hij  al  twee  miljoen  had  betaald.  ‘Dat  is  toch  wel   genoeg?’  vroeg  hij.   Paul  Kamphuis  schudde  zijn  hoofd.  ‘Honing  heeft  nooit  genoeg.’   Manon  Sikkel  -­‐  Elvis  Watt   Hij  scheurde  de  enveloppen  open  en  bekeek  ze  hoofdschuddend.   Ondertussen  gebaarde  hij  naar  Elvis  dat  hij  moest  gaan  zitten.   Elvis  nam  zijn  plastic  tas  op  schoot  en  zag  toen  pas  dat  hij  nog   één  envelop  was  vergeten.  dwangbevel,  stond  daarop.  Hij  wist   niet  goed  wat  dat  betekende.   ‘Wat  heb  je  daar?’  vroeg  Paul  Kamphuis.   Elvis  gaf  hem  de  brief.   ‘O,  nee!’   Elvis  keek  hem  geschrokken  aan.   Paul  Kamphuis  pakte  zijn  telefoon  en  fronste  zijn  wenkbrauwen   terwijl  hij  een  nummer  intoetste.  ‘Honing?’   Elvis  zuchtte  opgelucht.  Hij  wist  zeker  dat  die  Paul  Kamphuis  die   man  van  de  belastingen  eens  ernstig  zou  toespreken.   ‘Ja,  nee,  ja,  nee…  ja…  nee,  ja,  nee,  dat  begrijp  ik,  ja.’   Na  een  telefoongesprek  dat  wel  een  uur  leek  te  duren,  stond  Paul   Kamphuis  op  en  ging  op  zijn  hurken  voor  Elvis  zitten.  ‘Ik  heb   slecht  nieuws,  jongeman.’   ‘Oké,’  antwoordde  Elvis.   ‘Je  hebt  een  prachtige  villa  gekregen  van  je  opa…’   ‘Met  een  zwembad!’  zei  Elvis  blij.   ‘Ja,  met  een  zwembad.  Maar  ook  met  een  eh…’   Elvis  keek  hem  vragend  aan.   ‘Ook  met  een…  tja,  hoe  zal  ik  dat  zeggen?’  

‘Met  een  ijskast  van  twee  meter  hoog?’   Paul  Kamphuis  glimlachte.  ‘Het  zit  zo…’   Elvis  werd  ongeduldig.  Waarom  zei  die  man  niet  gewoon  wat  hij   wilde  zeggen?  ‘Zeg  het  dan,’  zei  hij  daarom.   Paul  Kamphuis  stond  op  en  leunde  tegen  zijn  tafel,  zijn  armen   Manon  Sikkel  -­‐  Elvis  Watt   stevig  over  elkaar  geslagen.  ‘Je  opa  heeft  al  tien  jaar  geen   grondbelasting  betaald.’   ‘Oké.’  Elvis  begreep  niet  wat  dat  met  die  blauwe  enveloppen  te   maken  had.   ‘En  ook  geen  waterbelasting,  geen  zwembadbelasting,  geen   vuilnisbelasting,  geen  hondenbelasting,  geen  omzetbelasting,   geen  belasting  in  box  één  en  niet  in  box  twee  en  ook  niet  in  box   drie  en…’   Nu  begon  Elvis  er  genoeg  van  te  krijgen.  Hij  was  hiernaartoe   gekomen  om  te  vragen  wat  hij  met  al  die  blauwe  enveloppen   van  de  belastingen  moest.  Waarom  konden  grote  mensen  niet   gewoon  praten?  ‘Ik  snap  er  niks  van,’  zei  Elvis.   ‘De  Belastingdienst  komt  de  villa  in  beslag  nemen,’  zei  Paul   Kamphuis  zachtjes.   ‘Beslag?  Wat  betekent  dat?’   ‘Het  betekent  dat  meneer  Honing  morgenochtend  bij  je  op  de   stoep  staat  en  dat  er  een  groot  slot  op  het  hek  komt.  En  daarna  is   het  huis  niet  meer  van  jou.’   ‘Maar  ik  heb  dat  huis  van  mijn  opa  gekregen!’   ‘Het  spijt  me,  jongen.’   Elvis  had  zin  om  de  prullenbak  om  te  trappen.  Nog  nooit  in  zijn   leven  had  hij  iets  zó  oneerlijk  gevonden.  Eerst  gaat  je  opa  dood,   dan  krijg  je  als  troost  een  villa  met  een  zwembad  en  daarna  moet   je  alles  aan  de  belasting  geven.  Alleen  maar  omdat  zijn  opa  de   hondenbelasting  niet  had  betaald.  En  hij  had  niet  eens  een  hond!   Manon  Sikkel  -­‐  Elvis  Watt   ‘En  wat  als  ik  de  man  van  de  belastingen  niet  binnen  laat?’   Paul  Kamphuis  schudde  zijn  hoofd.  ‘Dan  klimmen  ze  gewoon   over  het  hek.’   Elvis  dacht  na.  Er  moest  toch  een  manier  zijn  om  zijn  huis  niet   kwijt  te  raken?  En  al  dat  geld  dat  in  de  kluis  lag?  Daar  kon  hij   toch  wel  iets  voor  verzinnen?  ‘Ik  weet  het!’  riep  hij.   Paul  Kamphuis  keek  hem  verbaasd  aan.  ‘Wat  weet  je?’   ‘O,  niks,’  zei  Elvis.  Hij  had  zojuist  een  steengoed  plan   bedacht,  maar  dat  ging  hij  natuurlijk  niet  hardop   zeggen…  

Manon  Sikkel  -­‐  Elvis  Watt   Elvis,  bedankt  Paul  en  springt  op  zijn  fiets  naar  huis.     Paul  staat  Elvis  bedenkelijk  na  te  kijken.  Wat  zou  hij  nou  van  plan  zijn.  Hij  kan  niks  verzinnen  wat  zijn   eigen  plannetje  in  de  weg  zou  staan.  Vanavond  komt  hij  hier  terug  en  breekt  de  kluis  open  en  dan  is   hij  millionair.  Gniffelend  loopt  hij  in  de  late  middagzon  naar  huis.     Ondertussen  gaat  Elvis  zijn  hele  plan  na.  Eerst  gaat  hij  de  brief  van  Opa  nog  een  keer  lezen.  Hij  was   door  de  zin  van  Paul  wakker  geschud.  “Niks  is  zoals  het  lijkt,  jongen”  had  Paul  hem  gezegd.  Hij  en  opa   deden  niets  liever  dan  raadsels  oplossenen  geheimschriften  maken.  Hoe  stom  had  hij  kunnen  zijn.   Het  was  helemaal  geen  verdrietige  brief.  Het  was  een  geheimschrift  wat  opa  had  gemaakt  zodat   iemand,  wie  dat  wist  hij  nog  niet,  niet  de  werkelijke  boodschap  zou  kunnen  lezen.  Opa  had  dit  dus  

allemaal  al  van  te  voren  bedacht.  Hij  fietste  sneller  en  sneller  naar  huis.  Op  naar  de  brief  en  hopelijk   een  oplossing  voor  morgenvroeg.  Hier  is  maar  één  oplossing  voor.  Ik  zet  opa’s  levenswerk,    het   detectivebureau  EBS,  voort  en  zorg  ervoor  dat  alle  raadsels  worden  opgelost.   Thuis  aangekomen  gaat  Elvis  direct  op  zoek  naar  zijn  moeder.  “  Mam,  mam,  ik  heb  de  brief  nodig.”   Mama  kijkt  vertwijfelt  naar  Elvis.  “  Ik  denk  namelijk  dat  Opa  er  een  geheim  in  heeft  verstopt.”   Verstrooid  kijkt  mamma  naar  Elvis.  “Lieve  schat”,  en  ze  knikt  hoofdschuddend.  “Dat  was  vroeger   jullie  kinderspel.  Dit  is  een  serieuze  brief,  die  grote  mensen  elkaar  nalaten.  Maar  goed  lieverd,  hier  is   de  brief.”   Elvis  pakt  zijn  raadselboek,  zijn  koffer  met  geheimschrift  ontcijfer-­‐materiaal  en  zijn  speurpak.   Nuwordt  het  serieus!  Detective  EBS  is  er  klaar  voor.  Hij  vouwt  zijn  vingers  in  elkaar  rekt  zich  uit.  Op   zoeknaar  de  eerste  code-­‐aanwijzing  zodat  hij  weet  wat  voor  soort  geheimschrift  Opa  heeft  gebruikt.   Hij  pakt  zijn  loep,  zijn  magische  penseel.  Maar  nee,  dit  zijn  niet  de  materialen  waarmee  hij  het  kan   ontcijferen.  Natuurlijk  het  watermerk.  ∞  Jip,  dat  is  het.  “  wanner  ik  nu  met  de  spray  over  het  papier   spuit  dan  zal  ik  het  ware  verhaal  vinden.”    

Beste Elvis, Je zult nu vast in de problemen zitten met mijn huis. De belastingdienst die geld wil. Maar beste Elvis, ik heb alles betaald. Iemand probeert mij erin te luizen en mijn huis te krijgen. Ik vermoed dat het Paul Kamphuis is. Hij kijkt altijd heel vreemd en doet alsof hij me helpt, maar vraagt vooral veel over de kluis en de beveiliging daarvan. De enige manier om in de kluis te komen is met jouwMedaillon en de code EBS. Zoek deze zaak goed uit. Je kunt het! EBS Benjamin Spoek Moeder  slaat  stijl  achterover,  en  blijft  sprakeloos  met  haar  mond  open  zitten.  “Elvis  je  bent  geweldig.   Hoe  kom  je  opeens  op  dat  idee”.  “Dat  was  niet  zo  moeilijk”,  zegt  Elvis  met  een  glimlach.     “Maar  hoe  komen  we  nu  van  die  blauwe  enveloppen  af?.  Tja,  daarvoor  zal  ik  toch  opzoek  moeten  in   het  huis  van  Paul  Kamphuis”.  Samen  gaan  ze  aan  de  slag  om  ui  te  vissen  hoe  ze  dit  moeten  gaan   aanpakken.  Het  is  een  geheim  en  ze  weten  niet  wie  nu  wel  en  niet  te  vertrouwen  zijn.     Om  het  plan  te  laten  slagen  heeft  Frieda,  de  moeder  van  Elvis,  een  afspraak  met  Paul  gemaakt  om   zogenaamd  over  de  financiële  problemen  te  gaan  praten.  Wanner  Paul  is  afgeleid  kunnen  Elvis  en   Zoef  samen  in  het  huis  van  Paul  Kamphuis  opzoek  gaan  naar  bewijs.  Frieda  heeft  om  17.00  uur  een   afspraak  en  met  een  beetje  geluk  duurt  dit  ongeveer  een  uur.  Om  dit  plannetje  te  laten  slagen  moet   Elvis  wel  al  op  een  of  andere  manier  in  het  huis  van  Paul  zijn.  Elvis  gaat  daarom  op  tijd  naar  Zoef  met   als  smoesje  dat  hij  toch  echt  hulp  nodig  heeft  bij  zijn  huiswerk.  Dit  moet  gaan  lukken  aangezien  Zoef   het  slimste  meisje  is  van  de  klas.  Meneer  Honing,  deed  met  tegenzin  de  deur  open  toen  elvis  kwam   voor  zoef.  Met  een  gemeen  lachtje  zij  hij,  zo  moet  je  niet  nog  een  avond  genieten  van  je  Villa,  want   morgen  zit  het  slot  erop  en  dan  kan  je  er  nooit  meer  naar  toe.  Hahahaha.  En  lachend  liep  hij  weg.   Met  gebalde  vuisten  liep  Elvis  naar  dekeuken  waar  zoef  was.  Wacht  maar,  dacht  hij  tandenknarsend.   Ik  los  dit  raadsel  op.  De  villa  blijft  van  ons.     In  de  keuken  kijkt  Zoef  Elvis  vragend  aan,  “wat  kom  je  doen?”.  “Je  hebt  helemaal  geen  vragen  over   het  huiswerk  of  wel?”  Elvis  knikt,  praten  durfde  hij  niet,  want  dit  huis  lijkt  oren  te  hebben.  Maar  hoe   kan  hij  er  dan  voor  zorgen  dat  Zoef  hem  kan  helpen?  Natuurlijk,  met  het  geheimschrift  dat  hij  Zoef   had  geleerd.  Hij  begon  te  schrijven  en  zo  leken  ze  heel  hard  te  werken,  terwijl  ze  in  code  taal  plannen  

aan  het  maken  waren.     “Pap,  wemoeten  even  naar  Elvis  zijn  huis,  hij  heeft  iets  van  school  vergeten”  zei  Zoef.  “Ik  ben  over   een  uurtje  terug.  Doei”.  Voordat  meneer  Honing  kan  reageren  is  Zoef  al  weg.  Ze  trekt  Elvis  mee  de   deur  uit  die  quasi  verbaast  uit  zijn  ogen  kijkt  en  nog  snel  naroept:  “Dag  meneer  Honing,  bedankt  en   tot  de  volgende  keer”.     “Joepie”,  roept  Zoef.  “Eindelijk  is  het  zover.  Actie  in  Sonsbeek,  dit  klinkt  als  een  spannende  detective   actie.”  Giebelend  huppelt  ze  achter  Elvis  aan  die  van  binnen  wel  moet  lachen.  Dat  hij  nu  juist  met  het   meisje  waar  hij  super  verliefd  op  is,  op  avontuur  gaat.  “Oké,  hoe  komen  we  binnen,  en  waar  gaan  we   beginnen”.  Vraagt  Zoef.  “Ik  heb  mijn  koffer  bij  met  allerlei  spullen  die  een  detective  nodig  heeft.”   Bij  de  poort  aangekomen,  klimmen  ze  er  over  heen  en  gaan  via  het  kelderraam  naar  binnen.  “Nu   komt  het  echte  werk.  Eerst  gaan  we  naar  het  kantoor  en  kijken  tussen  alle  boeken  en  papieren  of  we   daar  iets  kunnen  vinden.”   Ze  zoeken  naar  allerlei  aanwijzingen,  en  niks  lijkt  antwoord  te  geven  op  de  boetes  van  de   belastingdienst  of  de  verdenking  dat  Paul  Kamphuis  eigenlijk  de  villa  zou  willen  hebben.  Kamer  voor   kamer  gaan  ze  het  huis  door.  Snel,  maar  precies  gaan  ze  te  werk.  Het  haalt  echter  niets  uit.  Nu,  dan   maar  weer  naar  huis.  Zoef  wil  het  niet  opgeven,  “het  kan  niet  waar  zijn.  Je  Opa  wist  dat  we  iets   zouden  vinden.  Denk  na  Elvis,  denk  na.“.  Zoef  stampt  met  haar  voeten  terwijl  ze  dit  zegt  en  plof,   aaaaaa  boem,  Zoef  zakt  door  de  houten  vloer  en  komt  in  een  verborgen  ruimte  terecht.  “Heb  je  je   pijn  gedaan”  vraagt  Elvis.  “Nee,  maar  deze  ruimte  hebben  we  helemaal  niet  eerder  gezien,  hoe  kan   dat?”.  “Maakt  niet  uit”,  zegt  Elvis.  Je  hebt  een  geheime  kamer  ontdekt.”  Elvis  springt  naar  beneden   en  pakt  zijn  zaklamp  en  schijnt  door  de  ruimte.  Er  liggen  alleenmaar  dozen.  In  de  dozen,  zitten  allerlei   dossiers  van  de  belastingdienst.  De  dozen  staan  op  alfabetische  volgorde.  De  S  van  Spoek  staat  bijna   helemaal  achteraan.  Daar  waar  de  andere  dozen  vol  stof  zitten  is  deze  schoon.  Samen  gaan  ze  op   hun  knieën  zitten  om  de  papieren  goed  te  kunnen  bekijken.  Dat  is  vreemd,  alle  papieren  zitten  er   twee  keer  in,  zwembadbelasting  (betaald)  zwembadbelasting  nog  niet  betaald.  Vuilnisbelasting   betaald,  vuilnisbelasting  niet  betaald.  Hoe  kan  dit  en  wat  betekend  dit?  “Nou”,  zegt  Zoef.  “Dat  we   met  deze  papieren  kunnen  aantonen  dat  jouwopa  wel  altijd  belasting  betaald  heeft”.  “Snel  neem  de   papieren  mee,  voordat  Paul  weer  terug  komt”,  zegt  Zoef.  Ze  vinden  een  deur  aan  de  andere  kant  van   de  ruimte  en  openen  deze.  Tot  hun  verbazing  zien  ze  dat  de  deur  naar  een  ondergrondse  tunnel   leidt.  Ze  lopen  de  tunnel  in  want  ze  zijn  beide  zeer  nieuwsgierig  waar  ze  uitkomen.  Snel  pakken  ze   een  fakkel  uit  een  muurhouder  en  steken  deze  aan.  Zigzaggend  gaan  ze  door  de  tunnel  en  na  lang   wandelen  komen  ze  weer  bij  een  deur.  Echter  deze  deur  heeft  een  slot,  maar  met  de  inhoud  van  het   detectivekoffertje  krijgen  ze  het  beslist  open.  Jawel  hoor,  de  deur  gaat  open.  Ze  kijken  elkaar  met   grote  ogen  aan.  Zoef  houdt  de  hand  van  Elvis  vast.  “Eigenlijk  wil  ik  de  deur  nu  helemaal  niet  open   maken”  denkt  Elvis  met  een  verliefd  gevoel  in  zijn  buik.  “Waar  wacht  je  op?”  vraagt  Zoef.  Niks,  zegt   hij  snel.  Ben  alleen  zeer  benieuwd  wat  er  achter  deze  deur  zit.  Met  kloppend  hart  maakt  hij  heel   voorzichtig  de  deur  open.  Ze  houden  hun  adem  in.  Piepend  gaat  de  deur  open  en  voordat  Elvis  om  de   hoek  kan  kijken  vliegt  er  iets  voorbij  hun  voeten.  Zoef  slaakt  een  kleine  gesmoorde  gil.  Elvis  moet   lachen.  “Zoef,  het  is  maar  een  muis.  Hihihi..”.  “Maar  nu  ven  serieusen  kijk  voorzichtig  om  de  hoek,   zodat  we  weten  waar  we  zijn”.  Elvis  wil  kijken  maar  voor  hij  kan  kijken  zegt  Zoef  vragend  ”Elvis?”!   Elvis  kijkt  Zoef  aan.  “Oh,  niks”,  zegt  ze  maar  diep  in  haar  hart  wilde  ze  hem  een  kus  geven  en  zeggen   dat  hij  moet  oppassen,  maar  ze  durft  niet.  “Succes”,  zegt  ze  maar  snel.  Hij  lacht.  “Zag  hij  dat  nu  goed,   vond  zij  hem  ook  leuk?”  Geen  tijd  om  over  na  te  denken  hij  schudt  zijn  hoofd.  Met  een  zucht  kijkt  hij   om  de  hoek  van  de  deur.  Wat..  Hij  deinst  achteruit.  Hier  staat  de  kluis  van  zijn  huis  met  Paul  ervoor.    

“Hé?”  Paul  lacht  gemeen  en  zegt  tegen  hem  “  je  komt  precies  op  tijd  om  de  kluis  voor  mij  open  te   maken.  Geef  mij  jou  medaillon,  de  code  heb  ik  nu.”  Oh  nee,  natuurlijk,  Frieda  had  hem  gebeld,  hij   had  de  brief  niet  opgeruimd.  Wat  stom.  Die  heeft  hij  nu  dus  te  pakken  gekregen.  Maar  waar  is  Frieda   nu?     Zoef  staat  nog  aan  de  andere  kant  van  de  deur  en  hoort  dit  allemaal.  Vlug,  denkt  ze,  ik  moet  mijn   vader  halen  anders  is  Elvis  er  geweest.  Zoef  rent  zo  hard  ze  kan  naar  huis.  “Pap,  pap  Elvis  is  in  gevaar.   Paul  heeft  een  pistool  en  dreigt  ermee,  hij  wil  dat  Elvis  de  kluis  voor  hem  open  maakt  en  we  hebben   alles  opgelost,  Hij  heeft  alle  belastingpapieren  veranderd,  zodat  iedereen  moet  blijven  betalen.  Help   pap!!”.   “Ah  ha”,  zegt  haar  vader.  “Je  bent  achter  ons  plannetje,  gekomen”.  “  Jij,  jij  hoort  hierbij?”  Vraagt  Zoef   verbaasd.  “Dit  kan  niet  waar  zijn.  Je  bent  gemeen,  en  nu  wil  je  ook  nog  dat  Elvis,  zijn  huis  en  geld   kwijt  is,  en  misschien  wel  dood  gaat.  Dit  kan  je  niet  menen.”   Ondertussen,  heeft  Paul  Elvis  nog  steeds  onder  vuur.  Elvis  denkt  hard  na.  “Wat  zou  Benjamin  Spoek   hebben  gedaan,  de  EBS  superheld”.  “Oh”,  zegt  Elvis  zo  zeker  als  hij  kan,  “we  hebben  helemaal  geen   geld  in  de  kluis,  wat  wil  je  daar  halen?´.  Paul  kijkt  verward  naar  Elvis,  “Dit  verzin  je’  en  zijn  handen   beginnen  te  trillen.  “Je  weet  dat  je  dit  gaat  verliezen,  dus  geef  dat  medaillon  maar  aan  mij.”  “Nooit”:   zegt  Elvis,  met  een  stoere  stem.     Zoef  staart  haar  vader  radeloos  aan,  terwijl  tranen  over  haar  gezicht  rollen.  ”Jij  hebt  altijd  gezegd  dat   je  eerlijk  moet  zijn  en  mensen  moet  helpen.  Waarom  help  je  Elvis  dan  niet.  Waarom...?”  Vader  zakt   door  zijn  knieën  en  gaat  met  een  zucht  naast  Zoef  zitten.  “Je  hebt  gelijk  Zoef,  je  hebt  gelijk.  Ik  wilde   zo  graag  dat  iedereen  mij  belangrijk  vond.  Vroeger  pestte  iedereen  mij  en  pakte  altijd  mijn  geld  en   snoep  af.  Vooral  Paul.  Paul  bedreigt  mij  nu  ik  groot  ben  nog  steeds,  ik  moest  telkens  opnieuw   belastingen  voor  hem  innen.  Dan  zou  hij  me  niet  meer  pesten.  Hij  hield  het  geld  en  hij  zorgde  dat   niemand  meer  van  mij  zou  stelen  of  mij  zou  pesten,  nee  mensen  moesten  mij  vrezen.  Maar  heb  nooit   meer  gedacht  aan  hoe  verschrikkelijk  dit  voelde.Het  spijt  me  zo,  ik  help  je”  zegt  meneer  Honing   vastberaden.  We  moeten  weer  zorgen  dat  Sonsbeek  weer  een  gezellig  stadje  wordt.  Snel  gaan  ze   samen  op  pad  om  Elvis  te  helpen  maar  eerste  bellen  ze  de  politie.   Bij  aankomst  in  de  Villa  staat  de  politie  al  te  wachten.  Binnen  aangekomen  roept  meneer  Honing   ”Paul,  het  is  over.  Ik  heb  bekend  dat  jij  me  bedreigde  en  we  samen  de  zaak  hebben  opgelicht.  Paul   had  geen  andere  keus  meer  dan  zich  over  te  geven  aan  de  politie  en  samen  met  mijnheer  Honing   wordt  hij  direct  naar  de  gevangenis  gebracht.  Gelukkig  kwam  meneer  Honing  door  zijn   schuldbekentenis  al  weer  snel  vrij  en  maakte  zijn  fouten  goed  door  het  geven  van  een  groot  feest   voor  het  hele  dorp.     Maar  terug  naar  Elvis  en  Frieda,  zij  konden  nu  eindelijk  hun  kluis  openen.  Met  Trillende  handen  pakte   Elvis  zijn  Medaillon.  En  klikte  die  in  het  slot  van  de  kluis.  Op  de  achterkant  van  de  medaillon  stonden   allerlei  tekens.  Die  gekoppeld  waren  aan  het  alfabet.    Elvis  glimlachte  en  bedankte  opa  Spoek,  nu   gaan  we  met  de  code  de  kluis  openen.  Hij  riep  leve  EBS.  En  daar  ging  met  een  klink  de  kluis  open.   Yes,  riepen  Zoef,  Elvis  en  Frieda  tegelijkertijd.  En  daar  lag  geld,  genoeg  om  een  levenlang  in  Villa   Spoek  te  blijven  wonen.  Maar  Opa  had  ook  nog  veel  meer  spullen  achtergelaten  waarmee  Elvis   uiteindelijk  zijn  eigen  detectivebureau  kon  starten.  En  zo  komt  het  dat  Zoef  en  Elvis,  samen  alle   mysteries  in  Sonsbeek  en  omgeving  konden  oplossen.  Het  bureau  heet  overigens  EBSSpoek&  Honing.      

 

7.  Mening  

Koen   Tatiana   Stefana   Mees   Isa   Boaz   Tariq   Floor   Max   Lise   Lars   Tim   Ryan   Almila   Mika   Jura   Luca   Diego     Maral   Yoeran   Naomi   Norah   Levi   Brain   Jacco   Pleun  

                                                   

       

Christopher   Grietje   Dena   Mascha    

 

   

8.Einde