^ -
r. V^Sfi^ß'
JGeii extra-fijne saus! Die is gemakkelijk te
maken
Honig's
met
maak je er al even heerlijk van! Daarom 't
zoo
yL WE^fe
Maizena.
En pudding of pap
is
Over goede tafelmanieren
fijn,
als
je
Eet nooit met uitstekende ellebogen! Houd ze zoo dicht mogelijk langs Uw lichaam. Zoo hóórt het!
WSÊ 1 ■n
p L
r3 1
11
j I
Honig's Maizena op je bon kunt krijgen !
Houig'N llaizena
I
I
WEEKBLAD VOOR FILM, TOONEEL. DANS. OPERA. OPERETTE, RADIO. REVUE. VARIÉTÉ, CABARET • 22 JANUARI 1944 - 24STB JAARGANG Ne. 4 - 15 CENT W/////////////7//7////////.
Kent U Honig's ABINDA ? 't Is veredeld Aardappelzetmeel, dat in dezen
tijd heel goed
Honig's
Eet altijd héérlijk! Met Van Rijns pui kbeste, pittige mosterd van zeldzaam-fijnen smaak op tafel. Zoo hoort het óók!
BAlV\ *i
Prettig vind ik het niet, maar het eenige gezellige is die Adelaar-Kinderzeep, want die schuimt zoo fijn.
•■■%
Maizena vervangen kan ! Werkelijk
-gtm
lekker ... 't komt ook van Honig !
Honig'»« Abinda
.- '^r
w^-m
■
Tooneel : „GEORGE DANDIN"
1 a
*t J 1*
1r
Ni.
ï
^
WgBFï
w^* ^ ■^m^ w %\è
ËJH^^S' f
AP?"
Opera: „SCHWARZER PETER"
MevanM^0rTTellUk «ooWredacteur: Mr Henrik Schölte, A'dam; verantwoordelijk voor de advertenties: Mr D Wisboom Verstehen AMam
TT1tp.««f.f-^.
A pNo^r 8 ^elel örSsprin?otNTde Ä rT-SO^Taaf /^Äi ^^^r^I^BPBB^B ^Ä - Verschot i TpÄeik Zaferta^" ^ ^^Z^^A^Z^T^^^V^^fl
76 b no. 017-IM-307). 15 ct. (Pnjsvaststelllng
CINEMA &- THEATER — 24ste Jaargang — No. 3 — i5 Januari 1944
UKtlag van d« KMttpiQsvriMg WaamMf hunlwri Jt FMVIMI« 7 Em ni«uw« Spamsch* film TMiiMipranièr«: »fiMig« Dan^ia" au „Baladialqka Haalseha Juffan Oparapranilèi«: ,^diwanar Palar" DROOHEH VAH EEK DANSER Kari varhaah »Da praaf ap 4a MM' Ovar HlMa Sastak Rand .da mierafaaa Taenaalpramlèfa: ;^ »En . . . wla katl mlJT"
r
.>^
Over deW jeugdige Berlijnsche actrice, die juist den laatsteïf tijd in nevenrollen in „Het Kleine Grensverkeer" en ,,Man rede mir nicht von Liebe" weer sterk op den voorgrond trAl, leest U binnen uitvoeriger ... (f oto T<.r,.a)
'■ ^^f^ms's^^mmmmm'^^.
ATTILA HÓRBIGER en BRIGITTE HO Hn „AM ENDEvDER WELT" (foto Wi^n
"■
als u weet, is Attila Hörbiger de echtgenoot Van Paula Wessely) 'en wederom Trude Hé'sterberg. De inhoud wordt gevormd door de geschiedenis van een door-en-door natuurmensch, dea'in zichzelf gekeerden baas van; een houtzagerij ergens buiten in een bosch, èn een modern stadsmeisjje, namelijk Roberta Bell, dat iich in het hotffd heeft gezet om een beroemde chansonnière te worden. U begrijpt, dat het er in deze film om gaat om,;, de tegenstelling tusschen stad en land te^dramaV^ tiseeren, en hoewel dit thema zich helaas ge-t/ makkelijk leent tot wat men noemt ietwat goedkoope effecten, is het thema op zichzelf ontleend aan de werkelijkheid en bovendien nog steeds zeer actueel; en waarschijnlijk zullen Ucicky en Menzel er wel iets bijzonders van maken. ' In verband met deze nieuwe film heeft Gerhard Menzel in een opstel, „De groote Opgave" getiteld, eenige- gedachten ontwikkeld ten aanzien van de filmkunst in het algemeen. Na in
LMBRIÉF " Wanneer wij het zóó zien, dat de boon. van de Duitsche filmindustrie in Babelsberg staat, dan kunnen wij tevens constateeren, dat de meest merkwaardige, en waarschijnlijk ook meest levensvatbare tak ervan in de van oudsher romantische stad Weenen groeit. En zoo is dan ook de „Wien Film", de in deze stad gevestigde tak der Duitsche filmindustrie, een zeer vruchtbare filmmaatschappij, welke zich onderscheidt door het voortbrengen van origineele scheppingen. Eigenlijk vertegenwoordigt de Wien Film dat element in het filmbedrij f, dat avantgarde heet; zij schrikt er niet voor terug om nieuwe wegen te bewandelen en experimenten te wagen. En twee vooraanstaande figuren, naast de vele onbekende krachten, die dikwijls nog in stilte werken en voorbereid worden op grootere aan het publiek toe te vertrouwen prestaties, zijn wel de regisseur G.ustav Ucicky en de draaiboekschrijver Gerhard Menzel. Ucicky maakte de films „Moederliefde", „Een Leven lang", „De Postmeester", „Vluchtelingen" en een groot aantal. Paula-Wessely-films; Gerhard Menzel schreef voor vele films van Ucicky de draaiboeken. In den loop der jaren zijn.deze. twee kunstenaars dus geheel op elkaar ingespeeld en afgestemd en dit is iets, waarom menige filmkunstenaar-collega dit onafscheidelijke artistenpaar benijdt Want iedere.regisseur zou dolgraag zijn draaiboek geschreven weten door iemand, die weet wat hij — de regisseur — wil, en elke draaiboekschrijver zou zich niets liever wenschen dan een regisseur, die begrip, heeft voor zijn draaiboek en dit geschrift niet zóó verandert, dat hij in het resultaat op het witte doek nauwelijks nog iets van zijn oorspronkelijke gedachte terug ziet. Ik weet, dat dit één van de innerlijke moeilijkheden is, waarmede de relatief jonge Duitsche filmindustrie te, strijden heeft* De bekende professor Wolfgang Lieberieiner schreef in-een opstel over dit onderwerp dat, wil men in de filmkunst groote hoogten bereiken, deze verhouding schrijver-regisseur tot die van,een geestelijk verbond moet groeien, en hij trok in dit verband eèn kenmerkende vergelijking inet het verbond tuSschen man en vrouw in een gelukkig huwelijk. -Het is intusschen interessant om kennis te nemen van de opvattingen van een artisten-dtio, dat in dit opzicht reeds in de practijk een ver-/ bond gesloten heeft, en wel dus van het duo Ucicky-Menzel, dat zoo juist een, nieuwe film in de Weensche studio's heeft geschapen, getiteld „Am Ende der Welt". In de hoofdrollen zien wij Brigitte Homey, Attilä Hörbiger (Ucicky schijnt mei zijn hoofdpersonen in de familie-Wessely te willen bljjven! Want, zoo-
Boven: BRIGITTE HORNEY Onder: ATTILA HÖRBIGER
dit opstel geconstateerd te hebben, dat hét er bij de film sedert haar technische vervolmaki&g niet meer om gaat den vorm te verbeteren, doch wèl om den inhoud te verdiepen, waartoe de film de toewijding, van den dichter noodig heeft, gaat Menzel nader in op de aan dezen filmdichter gestelde opgave. •„Dichten," aldus Menzel, „dich, ten beteekent — de benaming zegt het zelf reeds—aaneensluiten, verbinden, concentreeren. De dichter moet de krachten van den geest en Tan het hart concentreeren. Staat deze vaststelling echter niet in tegenspraak tot de dikwijls gehuldigde opvatting, dat het de taak van de film in ernstige tijden is het publiek te verstrooien? Of is deze tegenstelling tusschen de verdichting (concentratie der gedachten) en verstrooiing '(ontbinding der gedachten) slechts een schijnbare? Immers, dikwijls gebruikt' men het woord „verstrooiing", wanneer men bedoelt de gedachten af te leiden van de zorgen en de sleur van alledag. Doch moet deze afleiding dan beslist wrrtroo««^ zijn?" Menzel beantwoordt deze door hemzelf opgeworpen vraag met de bewering dat de film, zoolang ze haar aanspraak op liet predikaat „kunst" wil handlmven, deze beoogde" afleiding veeleer dient :te bereiken door bezinning, het speuren naar den verborgen samenhan'g in het leven, naar de harmonie in het bestaan, aldus door aaneensluiting, binding en dichting der- gedachten en gevoelens, wW door verstrooiing, ervan. Dit is niet de eerste keer, dat dergelijke' gedachten worden uitgesproken en heergeschreven. Maar ik zal niet moe worden ze steeds weer, te signaleeren, óftidat ze zoo belangrijk zijn, .vooral wanneer ze stammen uit het brein van een man, die het /geluk heeft njet slechts. iilmthéoreticus te zijn, doch die in de practijk van het filmbedrijf wat in de melk te brokkelen hefeft en derhalve in staat is, ,zgn theorie zélf 4n de practijk toe te passen. Hij kan 'm^ de pjactflk van zijn werk de tegenstanders logenstraffen, die wél zweren bij verstrooiing. We laten Menzel\ijL zyn opstel zelf tenslotte even aan het: woord,o«» met deze. tegeijstailders; aan de band van rijn practische' eiraringen, af te rekenen* Menzel schrijft: ,-,Het is dwaas om te vinden, dat bezinning en gedachtencpncentratie slechts doodelijken ■ernst en waardigheid, alleen maar tranen en zielsschokken tengevolge zouden hebben, met' als resultaat: verveling ei} geen succes. Neen! Bezinning en gedachtenconeentratié bereiken zoowel voor de ernstige als voor de lichte Muze: Verheffing." :, En het is verheugend, dat juist de Weensche lucht Gerhard Menzel tot het schrijven van boven aangehaalde regels heeft kunhen inspireeréh. Want ze; geven den filmliefhebber nieuwen moed. Weenen, DecemSer 1943 Karel vai» Hensden
CINEMA &• THEATER
N oo
.
oor de besneen^de bosschen van het liooge Noorden trekt de jager, alleen met zijn hond temidden der witte eenzaamheid, is zijn leven, zooals de natuur rondom rd. is. De natuur, waarin de felle wolf en sneeuwhaas en de wreede adelaar zijn ;,beurt stort op den wolf, dien hij n|doodelijken greep. De jager glijdt |sjjli ski's over den hardbevroren grond, (lp het spoor van den eland, dien hij bemachtigen moet terwille van zijn strijd om het bestaan. Hard en moeilijk is dat bestaan, maar1 frank en vrij trekt hij rond over de stille, koude' sneeuwvlakten. Wie eenmaal jagersbloed in zich heeft,, kan. niet aarden bij de rendierfokkende boeren in het dorp. Het zijn twee verschillende' Werelden daar hoog in het Noorden: het wereldje van de hoeren en de wijde wereld van den trekkenden, vrijen jager. Jagersbloed' verloochent zich niet, ook niet in urtai, wiens moedeiL toch tot de wereld der ren behoorde, zoomin als het jachtinstinct van ten wolf zich verloochent in Wolk, wiens moeder ;een herdershond van een dorpsboer was. Al staan béiden voor een moeUäk-conflict, de „stem van het bloed", van het jagers- en wolvenbloed blijkt de sterkste te zijn. Jager en wolf zijn van.ljature vijanden. In het strengste van den ba'ïrsrf, Noordscheu winter, als de honger nijpt,'^HWfc de wolven het vee der boeren, verslinden zij'gni buit, dien de jager zoekt te verwervehy Ja^ wfflln zij zelfs den mensch aan, bedreigen zij het'dierbaarste wat hij bezit. De jagers trekken uit en dooden den wolf, waar zij hem vinden, met het, gevfeer, of, zoo. als de nomadenstammen het doen, met jachtarend en spiets. ' •; • Maar deze twee lotgenooten, Burtai en Wolk, in wie de tweespalt van' ^roeren- ei» jagersbloed woelt, sparen en helpen elkaar. Burtai laat den geweerloop zakken, als hij merkt, dat de wolf »p wien hij mikte Wolk is. Hij stuit den Speere stoot, die het gevangen dier moest dooden en rgeeft het de vrijheid. En Wolk op zijn beurt; It de vrouw, die Burtai liefheeft, van een afschuwelij ken dood tusschen de kaken van een uitgehongerde wolvenkudde. Dan is ook voor beiden de strijd gestreden. Burtai voert zijn geliefde mee naar den stam der Orotsjonen, de vrije jagers van de Noordelijke wildernis. Jager zal hij zijn, zooals zijn vader! En Wolk sluipt weg van hun zijde: den rauwen roepkreet der wolven zendt hij op naar den strakken vorsthemel. Wolf zal hij zijn, zooals zijn vader! Dit is het thema van de Noorsche film „De Stem van het Bloed", die de firma Odeon in ons land introduceerde. Een kennismaking, waarvoor wij haar dankbaar kunnen zijn. Burtai gaai op Jacht (Foto's Odeon)
Want het blijkt, dat de Noren een prachtige film hebben gemaakt. Niet in de eerste plaats om het „verhaaltje", om de onontbeerlijke liefdeshistorie. Want deze is slechts het aloude „si hadden malcander so lief, si conden bi malcander niet comen" met het in de film al even gebruikelijke gelukkige einde, dat alles nogal naïef en primitief geconstrueerd. Doch haar uitzonderlijke schoonheid krijgt deze film eerst door de zeer geslaagde opnamen van de -'■ootsche natuur in het woeste Noorden. Waaf de schuwe das uit zijn hol kruipt om in het gende oogenblik door den pijlsnel neergeschoti arend gegrepen te worden, waar de snee; argeloos voorthuppelt, waar de wolven h jacht bedrijven, is het oog van de camera dooi*" gedrongen, zoodat ons de fraaiste en zeldzaamste natuurtafereelen vertoond worden. Onafzienbj rendierkudden trekken door de sneeuw voorhdj waden in het in de Noordsche zomerzon 6] kerende meer. Over een heuvelrug rijden, schei afstekend tegen den ijskouden hemel, de Orol jonen op hun rendieren voorbij, in hun wondi lijke kleedij, uitgerust met speren en met wiekende jachtarenden.
Deze vreemde nomaden lijken wel heel romantisch en wij hebben sterk den indruk, dat de filmmenschen dezen jagersstam wel wat tiseerd hebben. Waarmee wij gekomen zijn aan het laatste opvallende aspect van „De S' het Bloed": het romantische. Äomantisch }^ is ook de rol, die het dier in deze film speelt Met name de figuur van den hond-jwolf Wolk is niet vreemd aan de romantiek a la Jack London. agfepmantisch tevens is het heele decor van de lïf- den geheimzinnigen nacht huilende wolven, de'boven de hoofden der in nood verkeerende reizigers krassende raven, van den dood en verderf voorspellende verschijning van den doodsuil, dien de verschrikte jager op zijn pad zi^t. van de achter de voortijlende paardensl^e jagende, op prooi beluste wolven. De natuur, het landschap en de dieren zijiti hier eigenlijk belangrijker dan het spel der mwpisehen, zoodat wij daarover niet veel zullen zëjir gen. De hoofdrolspelers zijn jong en knap, m»schien wel wat te mooi voor de natuurmenschen, die zij voorstellen. (Georg Lökkeberg en Signe Ilasso.) Van de overige artisten vermelden wij nog gaarne Georg Blickingberg, die den in melancholische dronkenschap fluitspelenden oude voortreffelijk uitbeeldde. Onze conclusie tenslotte zij : een fraaie film. een product van Noorsche filmkunst, dat naar meer smaakt! R. H. J. Pfaff
(ar. 4) 2 Do wolfshond Wolk
'^:.*j*T*4*Si(^*i^:7,,,', j. ■'. •
-.-..,. -±iZ: ./..•■.
■^m^^mmm^^^mSmM^m
mmmmmmm
■^^^^"
SSKBVSSHSRSSi
r^H-v
^v
.i
D
ELFIE MAYERHOFER EN HANS SSHNKER BLEKEN FAVORIET
tiettmA mäflc?' Onze belofte, dut «ij At-n uitslu« van onze Srroote KerHtvrau« „Wie met wie!" In liet nninmer van 20 Januari zouden pnbllreeren, koinlen »IJ slechts met moeite gestand doen. Met aantal oplosslusren, dat wij oïitvlniren, was namelijk zoo groot, dat onze ufdeellng prljsvraagredaotle zich door een waren berg van Inzendingen heeft moeten werken, alvorens de gelukkige winnaars konden worden aangewezen. De oplossing van de hoofdvraag met betrekking tot de tien afbeeldingen Inldt aldus: I. Marianne .Slinson en Karl John In „Titanenstrijd", ï. Hilde Krahl en Mathlas Wiemann In „Twee Meisjes en één Man". 5. Maria Holst en Willy Frltsch In „Wiener Klut". 4. Marte Harell en Johan Heesters In „Kozen In Tirol". 6. Brigitte Hornej en Hans Albers In „Münchhausen". «- Elfle Mayerhofer en Hans Söhnker In „Mijn Vrouw Teresa". 7. Ilse Werner en Viktor de kowa in „Wir machen Mnslk". N. Hannelore Schroth en Wolf Albach-Ketty in „Zeven Jaren ««elnk". ». Leny Marenbach en Rudolf Prack In „Circusbloed". 1«. Ziirah I.eander en Wlllj Birgel In „De Vrouw met den Ulauwvos". Vele Inzenders hebben zich zonder fouten van de oplossing van deze vraag gekweten, \lleen nummer I bleek voor de meeiiten moeilijkheden op te leveren. Overigens wordt door het verbluffend groote aantal goede Inzendingen weer eens overtuigend aangetoond, dat het Nederlandsche publiek een bioscooppubliek bij uitstek is. De tweede vraag, luidend: „Omschrijf in niet meer dan vijf-en-twiutig woorden, welke van deze filmsterren naar uw meening het meest Ideale filmpaar zonden vormen en waarom", bracht grooter moeilijkheden mee. Niet zoo heel velen zijn er in geslaafd een aannemelijke inotiveering voor hun keuze te formuieeren. Wei bleken Klfie Mayerhofer en Huns Söhnker verre favoriet' Onder deze weinigen sloeg de Inzending van Meu (iwenda Veth, Amsterdam, het beste figuur met liet volgende rijmpje: Het samenspel der 'anderen zij perfect, Van Hans en Elfle kan men bet geen spel „ . Imeer noemen; Het beeft d'lllusie lan charmante werkeiijk[heid gewekt. Deze kernachtige motiveering, die terecht liet benaderen der werkelijkheid in de film als het meest essentleele ziet. leek ons de beste. Mev. Owenda Veth wint daarmede dus onzen eersten prijs, groot / 50.—. De beperkte plaatsruimte, die ons ter beschikking staat, iaat geen verdere publicatie van de niotiveerliigen toe. Wij volstaan dus met het geven van de namen der overige prijs winnaars: MeJ. I.lnschoten, Utrecht en P. L. v.d. Vliet, Herlln-Mkolussee, de tweede prijzen, eik groot / 25.— (zij kozen beiden onder aardige bewoordingen Ilse Werner en JohanneK Heesters als hef aardigste zang-duo, bovendien belden van Nederlandsche afkomst!). .1. Hogers, Rotterdam; C', v. Bunren, Gouda; S. Biemans, Oisterwljk; M. Peters, Deventer; M. Heeglen, Rotterdam; de derde prijzen, / 10 . C. Roozen, Overveen; J. de Fljter, Amsterdam; ]{. stierhont, Alkmaar; A. Dees, Den HaagH. itotmn, Sneek; J. C. üladdincs, Breda; .T. Aken, Den Haag; S. Slem, Lelden; VV. de Hart, T trecht; M. v. d. Bergen, Hilversum; de vierde prijzen, elk groot ƒ 6.—. De winnaars der twintig troostprijzen ad ƒ » 50 ontvangen persoonlijk bericht.
e Provincie hunkert 1" stond er boven een artikel, dat eenigen tijd geleden in •" •*—^ deze kolommen verscheen en dat een weerklank vormde op een serie smeekbeden en verzoeken om „ook eens goed amusement" te kunnen genieten in de deelen van ons land, die, omdat zij' nu eenmaal worden samengevat onder het woord „provincie", van de hoogconjunctuur onzer vermaakscentra verstoken bleven. Voor de smeekers uit genoemde contreien brak „Cinema.& Theater" een lans. Het gaat immers niet aan, dat slechts de. inwoners van de groote steden profiteeren van hetgeen onze vaderlandsche groote of kleine kunst biedt. Hoeveel beter zou het zijn als de respectieve gezelschappen hun actie-radius eens wat vergrootten -en ook de landgenooten buiten hun geijkte speelcentra lieten deelen in het schoone, dat zij te bieden hebbent De „hunkerende provincie?'zou hen ongetwijfeld v met open armen ontvangen) Met open armen ? Men zou het wel denken.... Er werd immers gehunkerd? En in de „provin-oe"-wonen, evenals in de. groote steden, menschen, die van het „groote tooneel" houden en die graag van de opleving van het klassieke repertoire, die zich in deze dagen manifesteert, zouden mee profiteeren. Maar in de provincie woont ook, net als bijvoorbeeld in Amsterdam, een categorie menschen, di^ om „groot", pf, zoo men wil, „zwaar" tooneel niet zoo veel geven, en die niettemin toch tot het uitgaande publiek, gerekend dienen te worden, omdat naast de kunst met een groote K. nu eenmaal de kleinkunst staat, welke op haar beurt ook weer talloozen bevredigt. En die laatste categorie „in-deproviheie", die thuis blqft als er in het zaaltje van De Harmonie een stuk als „Antigone" zou worden opgevoerd, doch die daarentegen voor een licht verteerbaar programma graag een avondlij ken tocht over modderige landwegen over heeft, hunkert óók. Tenminste, dat zou men • denken. Maar helaas.;. . . in de Hjden dat èn'groote kunst èn kleinkunst het bestaan van „de provincie" vergeten schenen, woekerde in diezelfde provincie een kwaadaardig gezwel, dat zich invrat in den nog niet ge vormden smaak van de jongere generatie, omdat hel op de vrijwel onberoerde planken, van alle Hannonie's, Concordia's en Amicitia's een uitstekenden voedingsbodem vond : de „schouwavond" I Men weet wat er onder dit woord verstaan wordt: een orkest, dikwijls bestaande uit voortreffelijke musici, dat een heelen avond vult met „moderne" muziek, cjie noch jazz noch swing is, doch die — het is een bewezen feit — bij jeugdige toehoorders een soort vitusdans verwekt, een soort drang om toch in 's hemelsnaam óók iets te dóen, en die dus tot allerlei onverkwikkelijke tafereelen aanleiding geeft. Vaak zijn er enkele variété-nummers en een conférence in het programma opgenomen, "waarschijnlijk omdat anders het meubilair te veel gevaar zou loopen De orkesten, die op zulke vertooningen plegen op te treden — zijn het er niet wat veel in een land als het onze? — moesten in dit danslooze tijdperk naar nieuwe mogelijkheden omzien. Ook den radioprogramma's werd beperking opgelegd en het lag dus voor de hand, dat zij „eigen
tournée's" gingen organiseeren. Het is alleei. maar zoo intens jammer, dat hieruit een misstand als de „schouwavond" voortvloeide, welke een groot deel van onze jeugd, die heusch beter verdient, in een soort- amusements-delirium beogt. Vóór mq Hgt een recensie van een collega uit een provinèie-plaats, die een cabaret-programma beoordeelt, dat eenigen tgd gele4en in Amsterdam met succes werd opgevoerd en dat in de groote steden wat men noemt „een goede pers" had. „Eejj avond van goede kleinkunst. . . . èn „van ergernis: ziedaar het resumé van den „cabaretavond, die Woensdag hier ter stede werd „gegeven," aldus begint het artikeltje. Daarna volgt een bespreking van het gebodene en, na geconstateerd te hebben dat dit zeer bevredigend genoemd mag worden, gaat de schrijver verder: „,De ergernis kwam van een zeker deel van het „publiek, dat zijn wanbegrip omtrent het cabaret „niet beter wist te demonstreer en dan met een „hinderlijk en onbeschaafd gedÄ^. Men begrijpe „goed: cabaret is geen hot-jazz, geen denderende „hawaiian-show, geen botte klucht van het genre „lachen-gieren-brullen. Wanneer men zich niet „weet op te werken tot het niveau van werkelijke „kleinkunst, doet men beter met weg te blijven. „En men hebbe dan tenminste de beleefdheid, „zgn misnoegen niet te uiten op een wijze, die „een — onverdiende — beleediging is voor de „artisten." Deze geluiden „uit de provincie" spreken voor zich zelf. En het zijn geenszins optimistische geluiden. Is het wonder, dat de gezelschappen er de voorkeur aan geven op hun basis te blijven en zich een moeizame tournee naar die provincieplaatsen, waar de smaak van een groot deel van het publiek onmiskenbaar door den schouwavond kanker is aangetast, liever' besparen ? Het hier aangehaalde voorbeeld behoort waarlijk niet tot de uitzonderingen! Als de provincie voorzien wil worden van goed amusement, is het aan de provincie zich daarvoor open te stellen. En toch.,.. Kan men het de opgeschoten jeugd in de kleine plaatsen kwalijk nemen, als zij elke gelegenheid tot amusement aangrijpt en aldus op „schouwavonden" verzeild raakt? Ik geloof het niet. Men neme het liever ie volwassenen kwalqk, die het zoover laten komen, dat dit amusement tot zulke weerzinwekkende toestanden aanleiding geeft. Vooral in kleine plaatsen moet het toch mogelijk zijn aan het euvel paal en perk te stellen, en een invloed ten goede uit te oefenen op de vertooningen, die in het plaatselijke theater geboden worden. In de groote steden, waar helaas de schouwavond nog steeds welig tiert, is nog ruimte voor andere invloeden, die de smaakverwording eenigszins neutraliseeren; in de provincie ontbreken deze invloeden helaas. Daarom een Welgèmeenden raad aan de „hunkerende provincie": blijf aandringen op een goed en volwaardig kunst-rantsoen, net zoo-, lang ^tot het komt. Doch zorg er naar vaderlandsche traditie voor, dat u „aan kant" bent, als men het u komt. brengen en dat de logé's geen binder ondervinden van het vuil, dat amusements-vagebonden bij u achtergelaten hebben! Leo J. Capit CINEMA 6- THEATER
& ISMAEL MERLO EN CONCHITA MONTENEGRO
■
CONCH ii-yi MONTENEGRC
^■■.-•-^?^?S5*>,
X-, panje is vat . eigen filmproductip, die echter maar heel spaarzaam tot boven de Pyreneeën doordringt. Gedeeltelijk ligt dit aan de Spaansche mentaliteit : een zoo romantisch, hoetbloedig en soms pijrlijk sentimenteel volk maakt bij voorkeur opera-achtige filmwerken, die voor onzen nüchteren smaak niet altijd voetstoots aanvaardbaar zijn. Men herinnert zich wellicht de eerste Spaansche film, die het vorige jaar in onze bioscopen doordrong : ,,Sarasatc". Zij behandelde de bekende liefdesgeschiedenis van den negentiende-eeuwschen Spaanschen Paganini, Pablo de Sarasate met de vermaarde zangeres Adrlina Patti. Spanje heeft vele goede zangeressen. Eén ervan, wellicht de beste, Impetio Argentina, kent men uit verschillende... Italiaanschefilms, waarvoor zij „uitgeleend" werd. Conchita Montenegro is in en buiten Spanje een niet minder bekende naam. Van haar plaatsen wij thans een aantal foto's in haar nieuwe, in de Sevillaanscho ateliers opgenomen film „De Afgod" : een tltél, die — wat hij ook verbergt — ook al buiten Sp inje moeilijk denkbaar ware. (Foto'> .SI.IJ./V B«MvA>f) H. S.
(nr. 4) 4
Wïï^m^SSKÊÊÊKSSff^. -■-g-^-:^.^^-" -.g ■' .:.-i;..->.-
..',,
—^^^^^^"
BIJ DE A.S. VERT00KIK6 VAN „DE MIRAKELRIDDER"
i
Een volledige uitgave van f verzamelde werken van den Sfaanschen toaneelschrijver Lope de Vega (1562—1635) tou eigenlijk uit . . . fweeduizend deelen moeten bestaan — althans dit is zoo om en nabij het getal van Sffn „comedias" (de Spanjaard maakt in den naam geen onderscheid tusschen blij- en treursfel) en zijn „autos sakramentales": de allegorischreligieuze stukken, die vrijwel iedere Spaansihe tooneeldichter schreef en waarvan men er van Lope de Vega alleen al vijfhonderd kent. In elk geval is hij de onbetwiste wereldrecordhouder veelschrijver en tevens snelschrijver; want 'kif beroemde er zich op, dat hij eens honderd stukken in vierentwintig uur elk geschreven had, allein assonans-rijmen en soms, wat de lyrische gedeelten betreft, in de ingewikkeldste versvormen. Overigens bestaan lang niet al zijn stukken meer, want evenmin als Shakespeare bekommerde zijn Spaansche tijdgenoot (die hem en zijn landgenoot Cervantes echter bijna twintig jaar overleefde) zich om zijn manuscripten, zoodra ze maar opgevoerd en ... . betaald waren. Gierig was Lope de Vega echter allerminst en hij kwam eerst tot inkeer na een verkwistend en avontuurlijk leven, dat overigens merkwaardige parallellen vertoont met den veertig jaar later geboren Calderon. Beiden vochten in den Tachtigjarigen Oorlog tegen de Nederlanden. Bij den ondergang van de Armada bracht Lope de Vega er maar nauwelijks het leven af. Hij is lang de afgod van het klassieke Spaansche tooneel gebleven en velen putten uit zijn werken (C rill parzer's „Jüdin von Toledo" en „König Otto kar's Glück und Ende" gaan bijvoorbeeld op stukken van Lope de Vega terug) en ook thans nog, thans wéér, en vooral in Duttschland, speelt men zijn loslippige, romanttsche, heftig bewogen stukken — die evenmin als die van Shakespeare, en zulks in tegenstelling met de Fransche klassieken, de aristotelische eenheid van tijd en plaats aanhielden — zeer veel en met succes. Zijn romantische stukken — steevast op het thema van liefde, eer en roem, van grandezza ni den ruimsten zin — behoorden meestal tot de zoogenaamde „comedias ie capa y espada", de mantel- en degenstukken, welke naam echter minder romantisch was in Vega's tijd dan hij thans schijnt. Het betcekende toen slechts wat wij thans salon- of comjersatiestukken zouden noemen, gespeeld in het gewone habijt van de hetere kringen dier dagen en zij vormden een tegenstelling tot de groot en bewerkelijk gemonteerde „comedias de teatro o de ruido". Lope de Vega hekelde en vereerde tegelijk de chevalereske zeden van zijn tijd. Hij zag en herschiep het onmiddellijke leven om hem heen, zooals later een Molière of een Goldoni. Misschien is zijn wereld ons thans t/reemder en theatraler, omdat zijn Spanje — het Spanje der hidalgo's en der Inquisitie, maar ook het Spanje van El Greco en rjan Don Quichote — ons vreemder en theatraler is. Maar het maakt tevens — in intelligente, moderne vertooningen, zooals ons thans wellicht met den „Mirakelridder" onder Ben Royaards' regie wacht — zijn stukken meer dan de^ Fransche of Italiaansche klassieken „du theatre" in den goeden zia van het woord.
Indien Monsieur Jean-Baptiste Poquelin (voor tijn een dozijn malen beschreven), dan is er alwiens acteursschap zijn familie zich zoo gethans pointe en men ..neemt" het zwonder zwarigneerde, dat hij gedwongen was om een naam heid. Bij ..George Dandin ou Ie Mari Confondu" aan te nemen, die sindsdien op wonderlijke wijza neemt men het ttiet en men zou tegenover een in de schoenenbranche verzeild is geraakt) dezen lachgraag parket de bovenrangen willen bijavond onder de toeschouwers van twee zijner vallen. De boer heeft gelijk — maar waarom ..comedies" had gezeten, dan zou hij zich Verhem dan zoo'n ridder van de droevige figuur gemoedelijk op zijn beurt gegeneerd — althans een laten? Dit is geen blijspel, tenzij. . . men de nieuwe satyre geschreven hebben. winnende tegenpartij op z'n scherpst zou mogen Molière is, ondanks zijn scherpe visie op zijn hekenl. Dan ware het een revolutionair stuk. medemenschen. zijn gezonde moraal en zijn blijMaar dat. messieurs dames, heeft „Molière niet moedigheid (en misschien wel juist daardoor), geschreven! Het was een abele comedie, op hoog uiterst moeilijk te spelen ; in Frankrijk reeds en bevel vertoond. Het stelletje huichelaars en natuurlijjc nog meer daarbuiten. In Parijs is men femelaars der betere standen kraait victorie. En erin geslaagd, van zijn schouwburg, zijn ..Huis", ook de voorstelling, die men er thans op het het meest slaapverwekkende tooneelpodium ie Leidscheplein van gaf. koos niet en werd daarmaken, dat er bestaat. Talloos zijn daartegenin door laf en slap in de lendenen. Men had den de pogingen van jongeren om hem. sociaalgrooten, goeden, trouwhartigen volksacteur Johan satyrisch of tooneel-technisch, te ..vernieuwen" ; Elsensohn een beter present voor zijn zestigsten maar ook dan klopt er blijkbaar iets niet. Want verjaardag kunnen geven dan hem spitsroeden te Molière is en blijft een ..stijl": zooals zijn eeuw laten loopen door een vernedering, waar hij na een eeuw van ons vreemde, barokke stijl was — elk bedrijf letterlijk als een jankende, geslagen van vele stijlen, die Molière in zijn tooneel, in hond van het tooneel moet druipen. Zijn vele. zijn dialoogvorm, in zijn wereldbeschouwing bekleine, zuivere trekjes maakten de rol ten hoogleed en onderschreef, zelfs waar hij de uitwassen ste zieliger, niet grooter. van die stijlen zelf hekelde. Nu hafi de vlakke, slordige regie van Caro van Ik weet eerlijk niet wat ik mij moet voorDommelen — alles frontzaal, naar den stelregel stellen, als ik poog te denken aan dat zomerfeest dat iedere pendule twee coups moet hebben — in Versailles, tweehonderdvijfenzeventig jaar geer ook niet veel aan gedaan om dit moeilijk leden, toen de Zonnekoning ter gelegenheid van speelbare stuk lijn te geven. Alleen Guus Hermus het Verdrag van Aken de vertooning ordineerde viel nog op in een soort buitenspel-solo als een van Molière's nieuwe blijspel ..George Dandin", zwierige, vilijne graaf met allonge-pruik. kort na zijn ..Avare" geschreven, na zijn Na de pauze gaf men een van Molière's koste..Tartuffe" vertoond. Dat waren twee groote lijkste en nog steeds actueele satyres, de éénstukken, twee felle satyres I Maar met „George acter „Belachelijke Hoofsche Juffers". Maar Dandin" heeft het hof zich vermoedelijk op helaas, men gaf haar nèt zoo stijlloos en kakelkalm-hoofsche wijze bucolisch vermaakt, ten bont. Elke acteur en actrice speelde maar raak: koste van de „schlemielige", huilerige hoofdaan het begin onderhoudend, toen uitbundig, toen figuur van den dommen boer, die een vrouw bandeloos. Het hekeldicht, dat zoovele prachtige boven zijn stand trouwde, welke hem om den clausen heeft, eindigde ronduit in een kolder, haverklap bedroog, terwijl hij geen enkele kans waarbij men op het tooneel vaak harder lachte kreeg om haar te betrappen — zoodat het» stuk dan in de zaal. Het werd tenslotte te flauw en eindigt met de niet bepaald bevredigende moraal, het was noch Molière noch den schouwburg dat een man, die een al te gewiekste vrouw trouwt, waardig. Men wist niet meer wat men voor had. ..maar liever met den kop vooruit in het water Langen tijd redde Frits van Dijk de vermoet loopen". tooning', terwijl Aline Markus mij nog de beste der Nu was het Molières eigen levenslot om juist, précieuzsh'leek. :Mäar ik heb. de éénacter vroeger in die jaren telkens weer de hoorns opgezet te dikwijls fijn'er, eerlijker, zorgvuldiger en zeker krijgen door het wufte, jonge actricetje, voor niet miijder scherp-satyrisch zien spelep. Ook wie hij zijn vroegere, trouwe levensvriendin hier kon de regie de opgave had prijsgegeven. Misschien krijgt daarniet aan. Waarom zoekt men Johan Elserésohn ali door dit blijspel zooiets triests, zonder het dan ook in dit soort verBoer George Dandin den kwieken oogopslag, die anders zelfs afgelegen „klassieken", die (Foto SlatfIReynhoydt) zijn ergste satyres kenmerkt. Hier zet hij , alleen in tijden van litteraire zich nauwelijks'Älftap, hij laa$. ift uiterst hij laat zich de;.rjtlappen geven ïjMl^eneerinvoulu. George Dandin" is da ilag.Terwijl beroemde woord, llegaargebleven (en da' men ze in zijn stuntel den indruk der or de manieren mumm] gooien, het eerste bedrij en terecht, alzelf: ,,Vous 1 klanjt vincSf bij Teruggekaatst die nooit ook het éénige uitkiezen om ons spel is niet ten "dertrfoek te .laten verdwenen. Het m stelt teleur in n ons than» om Boccaccio on^ll jk en *5Ludzer wulpsch overs] laten doen. in de luren legt Henrik Schölte
(* jH^
1
^'i
1
NORBERT SCHULZE'S OPERA
1 | IJp I ■ .'^ ?
en tijd hebben we hier nu twee nï( opera's gezien; de Kanvef)| J ,,Die Geschichte vom' Schonen Ai et Duitsche Theater gaf als premi m „Schwarzer Peter". Grooter tegei el niet denkbaar! In „Die Geschichte" componist Leo Kaufmann zielt tijd, doordat'ljij niet ongevoelig bli moderne stromingen in de muziek, Norbert Schulze voor deze sprookje«-, „eine Oper für kleine und grosse .Leute" ;t'ti zij betiteld!) een eenvoudige,1"* in den volkstoon schr\j ft, welk direct ü ehoor ligt en alle modeÄkmen rustig laa zij zijn. tekst van ,,Die Geschichte"SH5ls,: éÉdf terwijl het gegeven van „Schwarze twee klucht-koningen toont met malle krooj schuin op hun .hoofd, die onbedaartqk koï snurken en verder dol zijn op het ka; letje „zwartepieten". Ze krijgen ruzie en c liezer daalt daarna zóó ver de 'iba*t^chappe^ ladder af, dat hg bezembinder -wordt. Maar !t eind van het verhaaltje verzoenen ze zich t elkaar, hun zoon en dochter huwen en de ajesteiten gaan door met zwartepieten! DaärAst zien we nog vier „vorstelijke" personen: namely k, die om de hand van de koningsochter dingen, twee bakers, twee zuigelingen, en ooievaar, een bezembinder, een sterrenhelaar, verschillende ambachtslui, enz. De Speelman is de eenige wijze mensch, die tusschen alle caricaturale nonsens door de waarheid verkondigt, dat. koningen en bezembinders weinig of niets uit elkaar loopen! De enscèneering van Hans Strobach gaf ons „Die Geschichte". met moderne inzichten omtrent de decors en de regie : uiterst sobere tooneelaanduidingen. de spelers acteerden in den lichtkegel van de schijnwerpers en voor de rest was alles donker. Regisseur Fritz Harlan bracht „Schwarze Peter" in een bont, afwisselend decor en dito costumeering en richtte alles op de charge naar het caricaturale, naar het groteske effect: tot zelfs de wolken, de sterren en het onweer kwamen op en gingen af en op een goed oogenblik speelden zelfs de koeien in den koninklijken stal mee! Bij de vertolking kwam dus alles aan op het komisch speelvermogen van de zangers en in dit opzicht hebben deze hun regisseur niet teleurgesteld. De bas Sanders Schier als de eerste koning werd door zijn sterk-komisch talent werkelijk het middelpunt van de geheele voorstelling, alleen had hij verzuimd bij het derde bedryf een ander pak aan te trekken en zich vij ftien jaar ouder te maken! Zijn collega Wilhelm Trautz stond èn in spel èn in zang op het tweede p' De Speelman van Theo Lienhard was van gin tot eind zeer geslaagd en gaf zoowe: gemakkelijke stembeheersching en los spel prima creatie. Drie kleine, doch goed karakteriseerde rollen sloten zich hierbij a: de fijn-komische sterrenwichelaar van Ha Goebel, de echte operette-generaal, die zelf eenigste kanon afschiet, van Kurt Grossk en de door zijn mooi basgeluid imponeeren Hermann Greiner als de bezembinder Het jonge paar, Heinz Braun '(Roderich) e Marianne Thomass (Erika), bracht met geesti spel en lyrischen zang de gewenschte afwisseling, terwijl de twee bakers van Lorna von Ronacher en Marthe Semmelmann kostelijk getypeerd werden. Waar koor, ballet en orkest zich in het nieuwe werlc blijkbaar al geheel thuis voelden en kapelmeester Wilhelm Franzen de voorstelling huitengewoon serieus voorbereid had en haar nu vast en jseker leidde, behoeft het geen betoog, dat de amusante uitvoering van dit zorgelooze, probleemlooze stuk een zeer'hartelijk succes oogstte. De spelers werden langdurig toegejuicht, een hulde, waarin ook regisseur Fritz Harlan deelde. Theo van der B«!
Mn ixin hoven naar . onder: Marianne Thomatt (Erika) en Hein* Braun (Roderieh). — Koning Bans (Wilhelm Traut*) en Koningin Margarethe (Hildegard Jachnou;) — Koning Klauê (Sanders Schier) en de
Speelman (Theo Lienhard). Rechterkolom: de Majoor (Kurt Crostkurth), daaronder, de Sterfémeiehelaar (Hanns Goebel). (fótt/t Siutflvq* de Leeuw)-
BIJ HET DEUTSCHES THEATER
Vrouwen dansen meestal wat zij voelen. Met den manlijken solo-dans is het echter moeilijker. De meeste dansers dansen eveneens wat... vrouwen voelen en blijven daardoor verwijfd en een soort mannen in travesti. Enkele dansers echter dansen niet wat zij voelen, maar wat zij zien. Kreutzberg behoort tot deze laatsten. Ook de solo-danser Erwin Hoffmann. Daardoor verwijt men dezen beiden vaak pantomime — alsof een dans per se de pantomime hoefde uit te sluiten t Zonder twijfel staat bij Erwin Hoffmann echter de pantomime voorop : hij
één van zijn mooiste dansen is „Vadertje Moejik", het verhaal van den armen dronken moejik (rechts onder), die op een boomstam in slaap valt, waarna de druk op zijn hoofd een tsarenkroon schijnt te worden en de boomtak, waaraan hij zich vasthoudt, de scepter van een bovenaardsch rijk van macht en gelul«,. Daarboven ziet men nog zijn hinkenden draai-orgelman, die met kommer op het gezicht dt eeuwige jengel-kapriolen van zijn „Leierkasten" meedanst. En daaronder enkele gestalten, die voor zichzelf spreken : de oude
psycholoog en de menschenkenner. Niet echter de menschenhater. Zijn wonderlijk uitgedoschte typen mogen op het eerste gezicht de lachspiegel-wereld van een Daumier oproepen, zij zijn zonder diens bitterheid. Erwin Hoffmann's gestalten, opdoemend uit het donker van de Bühne, hebben de groteske, maar ook vreugdige, overschuimende vroolijkheid van den kolder- en kobolddans : zij zijn in dit opzicht een mannelijke tegenhanger van Ilse Meudtner's verwilderde aardmannetjes en verschrikte zee-nimfen. / Groot, in mime en gestalte, is bijvoorbeeld (links) zijn huichelende Tartuffe, schijnvroom in een wereld der geleerdheid ' om van daar uit alle zonden der wereld geniepig te\ kunnen bespieden. Zijn „Johan" is een dol- \ geworden, grafelijke kamerdienaar, die bljy het afpoetsen van de „Ahnengalerie" grobtheidswaanzin krijgt om tenslotte op zijn plumeau als een heks in de wijde verten van de coulissen te vliegen. Zijrt"di>OQken, eeuwig onbevredigde vrouw (daarn^st^iseen vette, —zige caricatuur der notjyea '
verhalen van zeemanslatijn vertelt, en zijn marktvrbuwtje, dat sluw en ooiijk haar marktwaren aanprijst. Ziet rfVn deze dansen achter elkaar, dan staat men verstomd, dat een enkele kunstenaar zoovele gestalten, zoo'n wereld van schouwspel, caricatuur en dans weet op te roepen, waarin hij onbeperkt alleen1 scher is. (Foto's Si^fjEl '
■■i
tracht ook het inwendige te bekijken. Indien ge dat doet. zult ge gezien worden bij uw medemenschen, en zal veel geluk uw deel worden." Verwonderd over deze woorden draaide hij zich om. en wilde nog iets vragen. Het vrouwtje was echter verdwenen en kwaad op zichzelf, dat hij zooveel van zijn kostbaren tijd had verbeuzeld, stapte de directeur in zijn auto en begaf zich naar huis. Den heelen avond bleven hem de geheimzinnige woorden door het hoofd spoken .... Den volgenden middag werd het bezoek aangekondigd van een heer, die weigerde zijn naam te noemen: Benieuwd, wie het wel kon zijn. Het de directeur den bezoeker binnen komen, 'n Tengere man van omstreeks vijf en dertig jaar trad binnen. Hij stelde zich niet voor, maar ging vlak voor den directeur staan en zei op onheilspellenden toon: ..Er zijn menschen, die u haten. Probeer goed te maken wat ge !n uw leven
m
wsBm
maal niet. en ik ben ook nog nooit met een dergelijk doel een auto binnen geklommen." ..Probeer nu niet te tioen, alsof je je mij niet herinnert." antwoordde de dame met een toegevend lachje. ,,Toen wij vijf jaar geleden uit elkaar gingen, omdat wij den buit binnen hadden, heb je me beloofd, dat je me altijd zou helpen, wanneer ik ooit in moeilijkheden zou komen. Nu. die moeilijkheden zijn er. Gisteravond heb ik mijn dienstmeisje, dat chantage wilde plegen, vergiftigd. Ik moet voor het gerecht verschijnen en zou graag willen, dat je mij hielp door te vertellen, dat ik dien bewusten avond met jou in een andere stad heb doorgebracht en daar in een hotel heb overnacht. Dat alibi wil je me zeker wel geven, ter wille van de oude vriendschap?" Niet in staat zijn ontzetting te verbergen bij dit ontstellende verhaal, staarde hij haar aan. Hij gaf den chauffeur bevel te stoppen en ge-
3W.
(Teekeningen Anneke Waarnaar) Het regendel Niet zoo'n miezerig regentje. waarvan je toch kletsnat wordt. Oh, neen. het goot. De regen plensde neer, alsof het met bakken uit den hemel werd gegoten. Lydia deerde hij echter niet. Zij voelde den regen als een welddadige afkoeling voor haar verhit gemoed. Verhit gemoed was eigenlijk nog te zwak uitgedrukt. Ze kookte inwendig. Voortdurend dansten haar enkele zinnen door het hoofd : ..Voor die rol bent u nog veel te jong. L' zult nooit genoeg verbeeldingskracht bezitten om een rol te spelen, waarin u zich veel ouder moet voordoen, dan u in werkelijkheid bent. Ik durf haast wel zeker ffc zeggen, dat u niel in sUat zult zijn iemands aandacht op u te vestigen en vast te houden. Komt u over een paar jaar nog maar eens terug, dan kunnen we misschien wel verder zien." Wat moest, èr nu verder gebeuren ? Zeker van haar talent — ze kwam uit een artistenfamilie en had in andere steden reeds verschillende, ofschoon kleine, rollen gespeeld — had zij zich gewend tot een bekenden tooneel-directeur. Maar deze had slechts eenige afwijzende woorden gehad. Kreeg ze toch maar de kans eens te laten zien wat ze kon. Maar neen, zooiets werd niet toegestaan. Direct kreeg je naar je hoofd, dat je te jong was, dat je geen talent had . ,
lastte de indringster: „Verlaat oogenblikkelijk mijn wagen; ik ken u niet en wensch u ook niet te leeren kennen." De dame haalde kalm een revolver te voorschijn, richtte hem dreigend op den man en zeide : „Goed. ik zal je wagen verlaten, maar geef me voorloopig vijf en twintig gulden. Binnen enkele dagen zul je meer van me hooren. Zoo laat ik mij niet afschepen!" De vrouw verliet de auto en diep ademend viel de directeur in de kussens terug. Dien nacht kwam er van slapen niet veel.
verkeerd hebt gedaan, anders zal het er heel slecht voor u uitzien." Nauwelijks waren de laatste woorden gesproken of de geheimzinnige bezoeker was al weer verdwenen. Versufd staarde de directeur om zich heen. „Neen, hij droomde niet, het was allemaal werkelijk gebeurd." Diep dacht hij over de woorden van den man na, maar hoe hij ook zocht, hij kon zich niet herinneren iemand ooit iets te hebben aangedaan. Hij poogde de beklemming van zich af te schudden en verdiepte zich in zijn werk. Eenige dagen gingen ongestoord voorbij. De directeur 'herademde reeds; er was niets bijzonders gebeurd. Doch hij had zich te spoedig verheugd.
Avond I Tusschen de haastig voortstappende menschen schuifelde een schamel gekleed, oud vrouwtje. De rug licht gebogen, steunend op een stok strompelde zij voort, tot zij den schouw- . burg bereikte, waar dien avond een belangrijke première ,.ging". Bij den tooneeluitgang in een donker hoekje waar zij niet gezien kon worden, bleef zij staan. Scherp lette zij op de menschen, die in- en uitgingen en die haar nietige figuurtje niet eens opmerkten. Na eenigen tijd werd haar geduld beloond en verscheen de directeur van het theater. Direct sprak zij hem aan: „Mijnheer, mag ik u de toekomst voorspellen ? 't Kost Op een avond, terugkomend van een bezoek, maar een kwartje." De man wilde doorloopen, stapte hij in zijn auto om tot de ontdekking te doch werd getroffen door den smeekenden toon komen, dat daarin reeds iemand had plaats gein de stem van het oudje. Hij haalde een kwartje nomen: een dame van middelbaren leeftijd. Voor te voorschijn en gaf het haar. De vrouw pakte, hij in staat was een woord uit te brengen, sprak zijn hand, begon met een orakelstem eenige onzij hem aan : „Je ziet, ik heb weer de oude verslaanbare woorden te prevelen. Ongeduldig methode gebruikt. Weet je nog hoe wij vroeger wilde hij zijn hand wegtrekken, maar op dat altijd in leegstaande auto's klommen en de eigemoment werd de stem van de vrouw eensklaps naars van hun schatten beroofden?" Een verduidelijker en scherper. Snel achter elkander trouwelijk lachje vergezelde deze woorden. ratelde rij : ..Veel voorspoed zal u beschoren Sprakeloos staarde hij de dame aan. Na eenigen worden, indien u niet al te kortzichtig bent. tijd kreeg hij zijn spraak terug en antwoordde: Kyk niet alleen maar naar de oppervlakte, maar „Ik geloof, dat u zich vergist, ik ken u heele—
Den volgenden morgen wachtte hem een verrassing. Zijn huisknecht meldde het bezoek van mejuffrouw Lydia van Hove. „Ik heb geen tijd iemand te ontvangen," gaf hij slecht gehumeurd ten antwoord. „De juffrouw zei, dat u dat wel zou zeggen maar het was heel belangrijk. Ze moest u uw eigendommen teruggeven," zei de knecht weer. Nieuwsgierig, wat dit nu weer zou zijn, beval hij den knecht de dame binnen te laten. Lydia van Hove trad binnen. ,,En wat komt u mij terug brengen?" begon de directeur ongemakkelijk. ,,Mag ik beginnen met u aan het gesprek Ie herinneren, dat wij vorige week hadden? U zei toen. dat ik niet in staat zou zijn iemands aandacht te boeien. . • . Weet u dat nog?" De directeur dacht na. ,Ja„, zei hij, „dat herinner ik mij. Maar wat bedoelt u daarmee?" „Ik zal het u laten zien. Hier zijn uw eigendommen." Dit zeggende overhandigde zij hem een kwartje, een bronzen beeldje en een briefje van vijf en twintig gulden. Stom verbaasd staarde de groote man naar deze dingen. .,Hoe komt u daar in hemelsnaam aan?" vroeg hij. „Het kwartje ontving ik, toen ik u de toekomst voorspelde, het beeldje nam ik mee uit uw gang, toen ik, als heer verkleed, u kwam bedreigen; het briefje van vijf en twintig maakte ik u afhandig onder bedreiging van een revolver." „Maar u wilt toch niet zeggen, dat al deze drie personen één en dezelfde waren?" „Zeker, dat waren ze wel. Ik was het namelijk zélf! Heb ik uw gedachten bezig gehouden?" Een maand later las men op Ket aanplakbord van den schouwburg de aankondiging van een nieuw tooneelstuk. In de hoofdrol de pas ontdekte ster Lydia van Hove.
CINEMA <&• THEATER
-*^----^- '-—'.-.
(nr. 4) 10
Bovem Hilde Sessak als de operettesangeres in „Een schot "iel". — Rechts; in haar eerste Heinz Rühmann-film „Kleeren maken den Man", met Odemar en Rühntann. (Foto's U/a 4, Terra 1)
AMSTERDAM
EXCLUSIEVE SCHILDERIJEN VEILING
nUYAL
Voor de op 1 on 2 Februari 1944 In de Gouden Zaal van „Die Haghe", Papestraat 32. 's-Gravenhage, te houden velling van; Schilderijen, aquarellen, antiek, preciosa, juweelen, perzliche Meeden enz., kunnen nog dagelijks goederen worden Ingebracht. Onze experts zijn, zonder kosten, bi] U aan huis te ontbieden.
Duizenden Amsterdammeri riepen om terug t
IK MOET MET JE TROUWEN FRANS DU MÉE MATTHIEU VAN EYSDEN HARRY BODA e.v.a. Dagelljki: 2.30 - 7.30 uur Zondags : 2 uur - 4.15 uur - 7.30 uur
Veiling Onderneming „CORRECT" Pr. Hendrikstraat 54 — Tel. 33.57.15.
Den Haag
AMSTERDAM
AlHAHBRA PROLONGEERT UFA'i grootiche fantaile la kleuren
Münchhqusen met HANS ALBERS
BEROEPS- EN AMATEURS-
door geheel Nederland gezocht 1 verstaan om een liedje in meer dan één taal, maar bij voorkeur in de Nederlandsche taal :
te zingen en(of) voor te dragen. Om In het lichte, luchtlfe tooneelfenre te acteeren In acènetie« en één-acters. Om bekende artlaten te Imltearen. Verder worden ook gaarne aanbiedingen ingewacht van : Solodansers(eaien), Danaparen Solo-instrumenten in dit genre Piano, guitaar, accordeon ena. enz. eventueel een klein fijn orkeatje. Brieven met uitvoerige inlichtingen over repertoire kunstprestaties enz., met bijvoeging van laatste gel «von« en zoo mogelijk ook artistieke foto's. Brieven te richten aan JACK PISUISSC te Buttum, Antony van Leeuwenhoekweg IS
AMATEURS! ONTWERPT ZELF UW
REVUES MET ONZE
SCHETSEN. PROLOGEN, FINALES
Toegang 16 jaar Dag {ookZondagi) 1.30 - 3.45 - 7.30 uur,
ROTTERDAM
ZINGT UITSLUITEND VOOR
Voor slechts één week terug op ons tooneel
JOHAN KAART en „De Komedianten" In het groote tooneelsucces
ALLES OF NIETS Dagell|kt; 2 15 - 7.30 uur Zondagi ■ 2 uur - 4.30 uur - 7 30 uur
ROTTERDAM
£APITDLP Hel NOORSCH meetterwerk
De Stem van het Bloed (Die Stimme dei Blutet)
Menschen die kouvatten:
Odeon-film
Toegang U Jaar
Op hel looneel i
de verpleegster.
CONRAD WILL & Co. Daar hoort U óók bl), al b»nt U ge«n v«rpl»»giter I Koop nü al MD doos)« Caehali Bonnsmo, met Narcemovo „Bonnema" om den hontpiikkel wag t* ntmen. Voor «nutlg« g«vall«n echter Uw hultarti raadplegen.
Dagelijks Zondags r
"Qomemd met Narcelnovo „Bonnema' (C,. H., NO, HC1)
-
3.30 4-
-
7.30 uur 7.30 uur
AMSTERDAM
CDRSDP
HOËSTCICHETS «»
1.15 130
■
ZARAH LEANDER HEINRICH GEORGE PAUL HÖRBIGER
Onverbreekbare Banden (HEIMAT) Toegan) Zondags) voorst, van
Fran» van Capelle en syn bekend mutet' te-orkest, (Foto ArcMüf)
Betufde en beschaafde ionge menschen, die de kunst
Regle: JOSEF VAN BAKY
ARENÄP
■
CABARETARTISTEN
ENZ. VRAAGT GRATIS REVUE-FOLDERS
UITGEVERIJ
„JONGENEEL"
GOUDA
^««wtu uit StiuUa £1 BSAV£ IIEÜDKIK! Er bestaat een spreekwoord, dat zegt: men moet de huid niet eerder verkoopen, voor de beer geschoten is! Het ia een waarheid al* een koe (om bij de beesten te blijven) en dat bemerkte ik Zaterdag j.1., toen ik tegenwoordig was bij een uitzending van Wim Ibo's radiocabaret „De Windwözef". Ik meende namelijk werkelijk, dat we, waf het cabaret betreft, in de juiste richting dreven, maar Ibo's windwijzertje kon toch de goeden koers nog lang niet vinden. Het kwam mij voor, dat het vrijwel windstil was en dat de wijzer er zijn ooren slap bij liet neerhangen. Dit, mijn brave, was geen cabaret en zeker geen radiocabar«!, (dat altijd nog een haartje beter dient te'ggnl), maar een aantal dames en beeren, die alleen maar over precies hetzelfde konden spreken en zingeh als minstens vp jaar geleden. En wat heb ik daar aan ? Hetty Blok vertelde voor de rooveelste maal, hoe vrouwen van twee tot tachtig de mannen vinden en ik zou haast zeggen: dat is niets nieuws meer, dat weten deze mannen nu al lang en ze zullen het nooit meer vergeten I Het is jammer, want Hetty Blok kan waa^tchijnlijk heel wat meer. Jean Smit leerde ons, dat het niet zoo lastig is om een liedje bij een guhaar te zingen, maar dat het wel moeilijk is qm het goed te doen en. . . . dat deed-ie nietl Tekstschrijver Willy van Hemert, die zoo langzamerhand aan den loopenden band schijnt te werken, schreef onder meer een oudej'aarsgeschiedenisje, dat ouder was dan het oude jaar zelf, zoodat de lange baard over de voetlichten huppelde. Ook Van Hemert kan veel beter, al geef ik onmiddellijk toe, dat het niet meevalt om altijd iets nieuws en geestigs te verzinnen. Al met al zou ik willen opmerken, dat Wim lbo het waarschijnlijk yeel te druk heeft. Zou wat minder hooi op zijn vork niet beter zijn? Een uitzondering wil ik hier gaarne maken voor Fran<;oise Flore, die haar aardige Fransche liedjes veel beter zong, dan ongeveer een jaar geleden. Ik ben bly, dat ze weer vaker voor den Omroep gaat optreden, want zij beteekent een winstpunt I De tournee met de revue heeft haar lang geen kwaad gedaan. Meer zelfvertrouwen étt veel meer routine, zou ik zeggen, als gunstig resultaat. Je moet eens naar haar luisteren op Vrijdag, 28 Januari, om 13.05, met het orkest van Gerard van Krevelen. Barbara vroeg mij per roze briefje of de Nederlandsche nummers, die Frans van Qapelle en zijn Musette-orkest tegenwoordig zoo dikwijls brengen, ook werkelijk door Nederlanders gemaakt zijn. Ik heb het hem gevraagd en hij gaf mij zijn eerewoord, dat het inderdaad het geval is. Hij moet natuurlijk wel een, Stevige selectie toepassen, maar het is toch prachtig, dat hü heele Nederlandsche programma's kan geven.
13 (nr. 4) — CINEMA
&• THEATER
Van eigen bodem is altijd maar het beste, dunkt me, en daarom is de stimulans, die Frans van Capella op eigen terrein voor zijn rekening neemt, het vermelden waard. Je kunt hem hooren Zaterdag, ag Januari, om 13.05. De kleine José Sann zingt. . . . Nou, dan weet je het welt
*
Alles wat er over Amsterdam gesproken, gezongen en geschreven wordt, zal jou, als echt Amsterdammer, interesseeren. en daarom wijs ik je even op het declamatorium „Morgenschemer
^0%
in Amsterdam", dat wordt «itgezonden op Zondag. 23 Januari, van lo-n. De tekst is van George Kettmann, terwyl de muziek werd gecomponeerd door Louis Schmidt, dien ik altijd op zijn eigen bedaarde wijze naar de studio zie fietsen. Ik stel me veel van dit declamatorium voor. Mevrouw Ter Kraeke, die op het oogenblik een griepje draagt, is vanzelfsprekend present en Fransientje tapt koffie met Van Houte. Kan het beter? Overigens is het merkwaardig,' hoe oude dames weten Vol te houden! Mevrouw Ter Kraeke noemt den violist Willem Noske nog steeds „Wim", omdat ze hem vroeger als klein kereltje in Middelburg gekend heeft. Van Noske's prachtig spel zal ze echter Vrijdag, a8 Januari, om 15-30, naar hartelust kunnen genieten, ook al is het nu „Willem" geworden! Fransientje laat je hartelijk groeten en stopt op het oogenblik mijn sokken! Adie, je Tobias P.S. Zondag j.1. geluisterd naar een geheimzinnig luisterspel onder den titel „Een Man, drie Torens en een Spiegel"! Nicht Jopie vond het reuze spannend, maar toen de „dader" een plotseling uit den dierentuin ontsnapte gorilla bleek te zijn, kreeg ze net een gevoel, of ze biefètuk at met eei» lapje om d't tong. _ T.
.
DEZE WEEK IN' DEN AETHER Maandag 24 Januari: 10.ao—11.00 De Melodisten o.l.v. Dick Groeneveld. ia>5—ta.45 Dansmuziek door Klaas van Beeek. 1515—«MS „Elck wat wils". I9-1S—30.00 Schubert—Schumann-prograrama. 20.00—22.00 Avondconcert door het Omroep Symphonie Orkest o.l.v. Pierre Reinards. Dinsdag 25 Januari: r 9.00—9.45 Lichte Muziek door het orkest Malando '2.1$—12.45 Het Sylvester trio. i3tS—1400 Dansmuziek door Theo Uden Masman 1530—16.00 Zonnestralen in ziekenzalen. 16.00—16.45 Middagconcert door de Groninger Orkestvereeniging o.l.v. Kor Kuiler. 17.00—iS.oo Cabaret „Nederlandsch Fabrikaat", o.l.v. Wim lbo. 19.15—22.00 „Bonte Verscheidenheid". Woensdag 26 Januari: lo.oo—10.45 Francis Keth én zijn orkest. ■2.15—12.45 Gerard van Krevelen en zün solisten. 14.00—-15.00 Het Amsterdanuch Kamermuziekgezelschap vertolkt het octet yin Schubert. 15.15—16.45 „Driemaal een half uur muzikale verstrooiing", verzorgd door verschillende orkesten '9-'5—2i.oo Avondconcert door het Omroep-Symphonie-Orkest o.l.v. Pierre Reinards. In de pauze om 1945: een halfuurtje op bezoek bij de familie Speelman. at.oo—22.00 „Uit t jonge hart". Donderdag 27 Janttari: IO.OO—11.00 Lichts muziek door het orkest Malando. II.15—13.00 Instrumentale voordracht door Michael Busch, cello en Pierre Palla, piano. 12.15—13.45 Lanchcoocert door het Salonorkest o.l.v. Tony Diepenveen. '4J5—1500 Solistenconoert m.m.v. Johan Jong, orgel, Rinüs van Zelm, clarinet en saxofoon en Ko Ikelaar, fluit. >S-3—1600 • „En hier ia d». koffergramofoon". samengesteld door Frans Verlaan 1700—17.40 Dansmuziek door Theo Uden Masman I7.4i>—1800 Kwartet van Tan Cwduwener. 18.05—18.45 De Nederlandsche Omroep herdenkt Giusseppe Verdi. Spreker: Leo Riemens. 19.15—21.30 Concertgebouw o.l.v. W. van Otterloo m.m.v. Georg Kuhleokarapf, viool Vrijdag 28 Januari: 10,15—11.00 Licht concert door het Salonorkcst o.l.v. Tony Diepenveen. 12.IJ—13.45 Dansmuziek door Theo Uden Masman 13.05—1345 Gerard van Krevelen en zijn solisten m.m.v. Francoise Flore. 16.00—16.45 „Drie kwartier in Filmland". 18.OS—18.45 Concert door het Stedelijk Orkest van Maastricht o.l.v. Hein Jordans, *■ 19 15—33.00 Een bont Programms voor een bonte luisterschare, „Van 't een op 't ander". Zaterdag-29 Januari: 10.00—10.45 Gerard Lebon en zijn orkest 11.00—13.00 „Aansluiting met *'. 1.2.15—13.45 Dansmuziek door Theo Uden Masman l4-oo—15.00 Middagconcert door het Rotterdamsch Philharmonisch orkest o.l.v. Eduard Flipse. 1500—16.45 De wekelijksche „Bonte Middag" zozo—33.00 „Een programma voor de familie Luistergraag". Zondag 30 Januari: 9.15—10.00 „Zondagmorgen zonder zorgen". I2.15—13.45 Het Nederlandsch Kamerkoor. 13.30—14.00 „De Schijnwerper". Omroepkroniek van Kunst en Letteren o.l.v. J. A. v. Kersbergen. 14.00—15.00 Residentieorkest o.l.v. Frits Schuurman. Werken van Vivaldi, Johan Wagenaar e a 15-45—16.15 Dansmuziek door Theo Uden Masman. 17.30—18.15 „Wereldschlagers". 18.15—19.00 „Nederlandsche Volksklanken". De witte wereld. Samenstelling Eddy Noordük. 19.30—21.00 Uitvoering van de Opera in twee actes van Jacopo Napoli „Il Malato Immaginansrio". Omroep Syraphonie-Orkest.
WSêR\ ^4
MAAARRR....
uy ßfjmttii f-e-u^. ■ ■ ■ ■
^»^^K ^k.
Li
4 Ä^e^!^»*?*Tf^Ä'"S - ;*^SaH PNedeHandt onover^^ troffan dansorkest
o.l.v.
Ij
THEO UDEN MASMAN f '
komt:, ■
'■ V
23 Jan. 24 Jan.
Groningen Leeuwerden
30 Jan.
Dpn Hwg .
,-11 „".;■
<
'm
RAADSEL-VARIÉTÉ Oplossingen der onderstaande opgaven zende men — uitsluitend op een briefkaart (brieven worden ongeopend terzijde gelegd) — uiterlijk 3 Februari a.s. aan den „Raadsel-regisseur", Redactie „Cinema & Theater", Paulus Potterstraat 4, Amsterdam-Zuid. Op de adreszijde te vermelden : ,,Raadselvariété 3 Februari". Onder de inzenders van ten minste twee der drie opgaven worden verloot: een hoofdprijs van ƒ .2.50 en vijf troostprijzen van ƒ 1.—.
2. juiste redeneering 3- wennen Op de spijlen leest men, van boven naar beneden, den naam van een bekenden filmacteur
1
OPLOSSINGEN VAN 13 JANUARI (no.
2
NATUURLIJK
1)
GOVIBO'S KLANKENFESTIJN!
Nieuivjaarsfuzzle: Gusti Huber in „Gabriele Dambrone".
VOOR JANUARI-TOURNÉE ZIJN GEËNGAGEERD:
ERNST VAN 'T HOFF
Verschuil raadsel: Jos van Gasteren.
Nederlandsch Phenomenale Daniorkeit en zijn 19 solisten
PRIJSWINNAARS
3
FRANS VAN CAPELLE
Hoofd-prijs: H. J. van Herten, Maasniel.
LETTERPARENRAADSEL
en lijn Radio Musette Orkest
Wie ziet er kans uit bijgaande letterparen vier titels van films te lezen? ga — hr — ee — ld — im — mb ^—■ ht — ke — he — Ie — ee — id — da — vo ■— nn — ro — br — wa — ac — ne — ie — he •— as — me — im — ns.
DILETTANTEN. TOONEELYEREENIGINGEN!
Troostprijzen: C. v. d. Molen, Amsterdam; G. Brouwer, Arasterdam; W. Spoel, Schiedam; A. v. d. Weide, Haarlem; D. Dinkelman, Amsterdam. 1 EADDERRAADSEL Horizontaal:
K
Goed geoutilleerd Theater in Amsterdam-Centrum beschikbaar voor uitvoeringen. Brieven onder nr. 4/11 aan het Bureau Cinema en Theater, Jan Luykenstraat 27, Amsterdam Of TELEFONISCH 55828, AMSTERDAM
i.
HOOFDPIJN CONSTIPATIE ZWAARLIJVIGHEID IEIDJ
TiE
n
vochtige, koude voeten, waardoor U zich een kou op het lijf kunt halen. Dat voorkomt
VASENOL-Voetpoeder. want dit houdt de voeten warm, droog en krachtig.
y
ke£zacJde£ap££/iwUcld^ mKMICBAM BIJ APOTHEKERS EN DROCrSTEN
Vanaf half Januari beschikbaar:
Roermond (1G. van Broekhuizen) Inlichtingen omireni vrije data enz. bij de exploiianie Care/ Enkelaar's Theaier-organisaiie Hoogelandsingel 150 - Enschede Tel. 5758 (bgg. 2478)
IK ZAG.... zegt Mina
De dermatologie heeft een schitterende ontdekking gedaan, welke geluk en schoonheid zal teruggeven aan de vrouw, wier levensvreugde wordt verga'd door overbeharing. Ik zal U met deze nieuwe methode GRATIS bekend maken ; zend mü slechts onderstaanden bon ingevuld toe. Mün behandeling verwijdert het overtollige haar mèi den wortel. Het geschiedt veilig en het veroorzaakt absoluut geen pijn. Betere methode dan deze bestaat er niet. Knip den bon uit en zend dezen met slechts 20 et. aan postzegels nog heden in. ^.^a
Bakgraag, hoe 'n Moeder
Parfumerie Muriel May, Dermatologische Afd. A2 de Carpentierstraat 165, Den Haag. Verzoeke mij gratis en zonder verplichting mijnerzijds bekend te maken met uw methode ter verwijdering van overtollig haar. Naam
Hierbij 20 et. aan postzegels
DE ZINGENDE ZUSJES bekende stemmen uit den aether
DE DRIE ADLERS
KAN WORDEN VERWIJDERD!
Adres te —
(rhythme en dansmuziek) met zang von Sanny Day, en Jan Doedel, electrovlool
Europa'i beite mondaccordeonliten
HAftMOME-PAVILJOEÏ
i
HET MILLER QUARTET
(Foto's strook omslag: Stapf/van der Leeuw en CNFjNoske)
pool dir aardas
Vcrt.g.ow. voor Nedefl.nd ■ NV y h F.. B M.lndenm» • D.n Haag
Vasenol
WAT ZAL IN 1944 HET BESTE PROGRAMMA ZIJN ?
van een gróót gezin voor een fornuis pannekoeken stond te bakken. Dat doet ze vaker, want pannekoeken staan in de maag, en — ze spaart melk en eieren, bespaart boter! Met Pankol gasrfl»* r
PAMO
'n Peja product
C/NE MA
&• THEATER
— (nr. 4) 14
H
et moet een zuiver toeval geweest zijn, dat het gezelschap Du Mée naar Utrecht bracht, om hier zijn première te geven van Gerd Prager's ,,En.... wie kust mij?" Een première-stad in den specifieken zin is Utrecht niet, en met Du Mée en zijn ensemble heeft Utrecht tot dusver slechts losse relaties. Des te prettiger om te ervaren, dat al bij de eerste voorstelling vrij veel publiek was. De klucht van Prager is een ietwat grillig bedenksel met drie vrijgezellen in de hoofdrollen. De schrijver zou het, gesteld dat hij dit ensemble kende, moeilijk beter hebben kunnen uitkienen, want het gezelschap Du Mée draait niet om één, maar om drie sterren aan het kluchtspelfirmament. Deze drie kluchtspelers hebben de hoofdrollen onderling verdeeld. Waarom juist Du Mée de kellner, v. Eysden (tevens regisseur) de fotograaf en Boda de componist werd, zal wel moeilijk precies te achterhalen zijn — bepaalde geheimzinnige affiniteiten en disposities hebben hier waarschijnlijk den doorslag gegeven, — te ontkennen is niet, dat deze onderlinge verdeeling geen kwade was. Du Mée dus was de nachtkellner (in een hotel) en in plaats van een ietwat soppig smoezelig bleek mannetje was hij een kaurig ventje met onberispelijke smoking onder een grijs zomercolbert-als-huisjasje. Van Eysden was de jonge fotograaf, die aan het begin van zijn loopbaan staat. Wat juist dezen Hans zoo bizonder aantrekkelijk maakt voor de vrouwen, heeft de schrijver verzuimd duidelijk te maken, en ook Van Eysden doet er geen moeite voor, tenzij men moet aannemen, dat de vrouwen geïmponeerd worden door het passief-lakonieke. Zelfs een tante, die hem persoonlijk niet kent, maar die hem maandelijks een bedrag toeschuift, neemt de moeite in het huis der vrijgezellen binnen te dringen als huishoudster en als... . geluksfee. Zij brengt een nichtje mee, die idolaat van Hans is — hoe zij hem kent, blijft een raadsel — en die vermomd als dienstbode alles in het werk stelt om concurrenten van den drempel, althans dien van zijn hart, te houden. En zij slaagt erin ook, al is de concurrentie van de zijde der geraffineerde filmster Lilo Lührsen, niet gering. Derde vrijgezel is Frits, de componist van schlagers, gespeeld door Boda. Deze is evenals Hans verrukt van Lilo. ook al mede uit eigenbaat. Hij kent z'n geluk niet als zij z'n avances grif beantwoordt, en zit in den put als zij hem den volgenden keer geen blik waardig keurt. Deze „grilligheid" blijkt maar schijn, want in werkelijkheid zijn er twee Lilo's, of liever Lilo heeft een tweelingzuster, tevens haar secretaresse, die niets van de geaffecteerdheid van haar zuster moet hebben, maar integendeel een zachtzinnig wezentje is, hoewel weinig minder ontvlambaar. De schrijver is meer handig en brutaal dan knap; over bezwaren van de zijde der logica stapt hij even glad hften als een gedresseerd
15 (nr. 4) — CINEMA
&* THEATER
paard over slagboomen in de piste. De eenige logica, waarover Prager zich bezorgd maakt is: het publiek amuseeren, en dit lukt hem ook, dank zij mede de drie kluchtspelers, die er, naar men weet, hetzelfde levensdevies op nahouden. Twee vormen van komica komen hier typisch naar voren: de op het clowneske gerichte van Du Mée, die glad en vlug als kwik de gekste bokkesprongen maakt, een gymnast met zijn ledematen en zijn tong — en de naar het lakonieke, passieve geneigde komica van Van Eysden, die vooral geen beweging teveel maakt en van de stilte uit acteert. Ik laat mij over de kwaliteit van deze beide vormen in dit geval niet uit. In het algemeen lijkt mij de laatste het hoogste, maar Du Mée, dat is onmiskenbaar, bereikt aan ..nuttig effect" het meest. Boda staat wat het type van zijn spel betreft tusschen beiden in. De dames Beppie Boda en Hetty Berger lieten de gelegenheid om iets speciaals te toonen evenmin voorbijgaan. De eerste kon twee in wezen zeer uiteenloopende. alleen naar het uiterlijk frappant gelijkende tweelingzusters uitbeelden, de tweede verscheen achtereenvolgens in de vermomming van een leelijke dienstbode, en in die van een jongen knaap. Tenslotte was zij. stralend, zichzelf. Zoo was het dus zeker geen slechte voorstelling, en wat vooral trof was, dat men op deze première het gevoel had bij een volkomen ingespeelde voorstelling te zitten. Een bewijs, dat deze kluchtspelers beseffen, dat in de werking, die den lach oproept, één element onmisbaar is in de feilloos toegepaste techniek. . . . ' CA. Schilp Boven: Harry Boda, Frans Du Mée en Matthieu van Eysden. — Inzet: Frans Du Mée. (Foto's C.N.F.IKlaver)
HUBERT SIMFLISSE EN MARCELLE BURTON Les fantalslstes ä l'accordéon
JONNY PIMS coniérandw Zaterdag Zondag Maandag Woensdag
22 Jan. 23 Jan. 24Jan. 26 Jan.
Schouwburg Deventer 7.30 uDlUgentla Den Haag 7.30 u. Zonnehuis Adam N 7.30u. Stadsschouwburg Maastricht 7.30 u. Donderdag 27 Jan. Luzor Th. Hoensbroek 7.30 u. Zaterdag 29 Jan. Concertgeb. de Prins Venlo 7.30 u. Zondag 30 Jan. DUligentla Den Haag 7.30 u. Voor volladlg programma lie de affiches I Januari en Februari volgeboekt Voor Maart nog enkele vrije data. GOVIBO'S AMUSEMENTSBEDRIJF 'T STORT ZUID 39, AMERSFOORT. TEL. «33
CARRÉ AMSTERDAM lederen
dag
2
nur
en
7.15
uur
Hef Nieuwe Record Programma mei Buitengewone Sensaties. Weer het Beste van het Beste I Komt, ziet en overtuigt UI
Plaatsbespreken 'i dagen te voren tusschen 10 en 4 uur aan de kassa en telefonisch 33800 DAGMIDDAG 2,30
J
^m
I
I I
P
Ii
Ze ui/Zen a//i/c/ ui< mijn kruikje drinken! Ik lid) er altijd Florila in, zie je. en dat smaakt puik! Al liel> ik 't den lieelen dag in m'n kruik, dan iiö
É || p M É p
m*s
i
r
i
i
I I
I
I fE, RADIO. REVUE. No. 5 - 15 CENT
'M^é'
Zeldzaam f
„LIEFDESDILEMMA" VAN BOB VAN LEERSUM ffo*»-. CW Meye-o
't Is zeldzaam, dat U van zulk een uiterst fijn en goed gelaatspoeder (als Andrélon U thans In doosjes van 95 et. af en In zakjes van 40 et. biedt) nog zooveel kunt koopen, dat U de juiste verzorging van Uw huid en teint nog lang kunt handhaven !
FIJN HOOR, MAMMIE! Hel is altijd een tractatie, als je mij wasclit met AdelaarKinderzeep. Dal is nog oude Lwaliteil en zoo goed voor mijn liuiiljc.
THEETABLETTEN met den echten theesmaak NV KOFFIE HANOELMU. „MATAGALPA" ADAM
i\ n 11 a
I ) a ni in a n n
de begaafde, tragische actrice, waarvan wij een nieuwe fotoserte3 binnenin plaatsen, als Sophokles' „AnUgone" Foio Siapf Eko 16 ct. (Pnjsvaststemn. no. 017-IM-307).
-
VerBÄV^^^we^^r^ ^
CINEMA & THEATER — 24ste Jaargang — yV,.
4
1
A^r^^^^^U^^^'1"^^l —
22
Januari
I944
""'X*
