Antoinet Wisse
februari 2001 - 2011 tekst: antoinet wisse vormgeving: melouise vrijhof fotografie: koen van soelen drukwerk: LnO drukkerij Zierikzee met speciale dank aan alle collega’s, ex-collega’s, stagiaires, klanten en leveranciers die de afgelopen jaren voor vele leuke, mooie, ontroerende en bijzondere herinneringen hebben gezorgd. wordt vervolgd!
Oranje Oven
Oranje Oven Een klant zocht eens een leus. Een leus die bij iedere Koninklijke of andere Oranje gelegenheid gebruikt kon worden door de bakkers. Koninginnedag, geboorte van een prinsenkind, kroning van de één of de ander, voetbaltoernooien, alle dagen waarop bakkers hun tompoezen en taarten van een oranje laagje voorzien. Zoals wel vaker riep Jeroen de vraag door de studio, en ik had hem direct! “Oranje Oven”, op de wijs van Oranje Boven, maar ook als leus leek het mij, en lijkt het mij nog steeds, het beste Oranje idee ooit. Helaas dachten de heren marketing van de betreffende klant daar anders over. Het werd iets anders, blijkbaar niet pakkend, want ik ben het vergeten. Ik hoop nog steeds, dat op de dag dat Willem Alexander koning wordt, zij toch zo verstandig zullen zijn om de leus te gebruiken. Ik kijk er naar uit. Tot die tijd zal: “Oranje Oven” vooral bekend worden als de titel van dit boekje wat ik heb geschreven ter ere van mijn tiende verjaardag bij Life design. Een mijlpaal!
Antoinet Wisse Middelburg-Zierikzee 1 februari 2011
Wordt Vervolgd “En hoe lang denk je hier dan te blijven”, vroeg Jeroen nadat hij mijn CV wat nader bestudeerd had… Het was een indrukwekkend rijtje: Na 6 jaar Havo en 4 jaar HBO Jeugdwelzijnswerk had ik menig baantje in de hulpverlening op mijn waslijst staan. Van Middelburg, Rotterdam via Den Haag, terug naar Zeeland waar ik het bij de Kinderopvang Schouwen Duiveland nog het langste vol heb gehouden, maar dan wel op 5 verschillende locaties en tussendoor nog 9 maanden op Flakkee. Het leukste van dat baantje op Flakkee was de reactie van een goed op Schouwen geïntegreerde Flakkeeënaar toen ik hem over mijn nieuwe baan in Middelharnis vertelde: “Weet jie dat noe weh zeker, ik bin der van gevlucht…” Hij had gelijk, ook op Flakkee vond ik niet de arbeidsvreugde die ik zocht. Terug naar de Kinderopvang maar weer! In combinatie met een baantje als barvrouw in café de Vlinder (waar ik werk en privé goed wist te combineren) hield ik het toen wel weer even vol in de kinderopvang. Ook het leven in Zierikzee was erg leuk. Op een bovenwoning in de Poststraat, middenin de binnenstad, had ik een leuk leven. Maar dat werk bij de Kinderopvang bleek het toch weer niet te zijn. Ik zag eens een advertentie in de PZC; ze zochten bij Life design een nieuwe Nienke. Voor het doen van DTP-werk en het eten van chocolade. Voldoen aan de functieomschrijving deed ik niet, ik had geen idee wat DTP-en was, alleen het chocola eten leek me haalbaar. Dat vond ik niet genoeg voor een succesvolle sollicitatie. Dus ik tobde door bij de Kinderopvang, waar ik zachtjesaan mesjogge werd van de vrouwencultuur. Het begon met een flinke griep, maar de huisarts noemde het burn-out, dat woord bestond toen
net en ik had geen idee wat ik er aan moest doen. Het was oktober en de huisarts adviseerde mij om eerst eens een week of 6 uit te rusten en alleen maar dingen te doen die ik leuk vond. Ik zou de periode die toen aanbrak willen omschrijven als mijn blauwe periode! Dus ik sprak veel mensen, in de kroeg. Zo sprak ik Eric, een hoogopgeleide vakkenvuller bij Albert Heijn. Maar hij was daarnaast bezig bij Life design, een klusje met een website, er zat misschien wel een baan aan te komen! Want dat internet, dat zou wel eens wat kunnen worden. En daar sprak ik Sylvia, in mijn ogen de rechterhand van Jeroen, en die vertelde dat ze ontslag zou gaan nemen per 1 januari. Dus wij kwebbelden wat, onder het genot van een glaasje port, over wat ze zou gaan doen en wat ze bij Life design eigenlijk had gedaan. Ze had het over haar grafische opleiding, dus ik haakte al weer af. Ik vertelde haar dat er bij mij ook iets moest gebeuren, maar geen idee wat, “iets heel anders” leek me wel een goed idee. Een paar dagen later sprak ik Jeroen, de trouwe espresso drinker, die regelmatig in de Vlinder kwam en daar in recordtijd het cryptogram uit het Algemeen Dagblad maakte. Als hij ’s avonds kwam dronk hij appelsap. ’t Was een aparte, maar dat viel niemand op! Ik vroeg hem of hij al een nieuwe collega had gevonden, dat ik gehoord had dat Sylvia op het punt stond te vertrekken. Hij keek mij diep in mijn ogen, en zei: “Ja, ik denk het wel, heb je morgen tijd voor een gesprekje!” Ik wist niet wat ik hoorde, de wereld zag er ineens heel anders uit. Ik heb een CV in elkaar geknald, mijn mooiste kleren tevoorschijn gehaald en ben op gesprek gegaan. Het was leuk, open en ik voelde mij erg thuis. Op de vraag “En hoe lang denk je hier dan te blijven” gaf ik een beetje ontwijkend antwoord… Er volgden twee spannende dagen, er waren nog wat kandidaten, enfin… ik durfde eigenlijk niet te hopen dat ik aangenomen zou worden.
Het was 30 december 2000, ik zat koffie te drinken in het tweedehands kledingwinkeltje waar ik boven woonde, en daar stonden ineens Jeroen en Sylvia, met een grote zak oliebollen. Ze kwamen me feliciteren met mijn nieuwe baan. Ik voel nu nog hoe blij ik toen was! Dat is nu 10 jaar geleden. De vraag van Jeroen : “Hoe lang denk je hier te blijven”, is voorlopig beantwoord. En ik blijf nog even, want nu ben ik er toch!
Veranderingen Ja, lieve kijkbuiskindertjes, vroeger, nog geen 10 jaar geleden was dat allemaal nog niet zo makkelijk. Toen moest de kleurenprinter nog met de hand aangeslingerd worden en werd het papier velletje voor velletje ingevoerd. De correctie modellen gingen nog over de fax, de internetverbinding ging alleen open op verzoek, de facturen werden nog in Quark Xpress gemaakt en handmatig uitgerekend. Uren hoefde je nog niet zelf in te voeren, dat deed ik, klantgegevens stonden niet in de computer, maar gewoon in een boek. Toen had je nog geen accountmanagers, Jeroen regelde alles zelf (of zeg ik nu iets geks…). Dan brachten we het advertentiemateriaal op een zipje, met een uitgeprinte plaatsingsopdracht naar het PZC kantoor (wat toen ook nog gewoon samen met Ons Eiland in een gebouw zat). Toen rookten we nog gewoon met zijn allen binnen, haalden iedere ochtend koeken voor bij de koffie en gingen vrijdagmiddag massaal naar de kroeg! De agenda was een schrift waar je in schrijven kon en de telefoonnummers zochten we op in het telefoonboek. Googlen, daar had nog niemand van gehoord, het internet stond in de kinderschoenen. Er werd in die tijd nog met guldens betaald en ook Omnis hadden wij nog niet. Iedere opdracht werd door mij persoonlijk ingeschreven en van een nummer voorzien, op een computer die door de rest minachtend “de dosdoos” werd genoemd… Offertes rekenden wij op een rekenmachine uit, of gewoon op een papiertje.
Toen maakten we nog maar een keer per jaar een krant, en het bestand daarvoor werd dan op CD gebrand –heel modern voor die tijd- en als het een beetje tegen zat was het sneller om die met de auto naar Apeldoorn te brengen, stel je voor dat de enveloppe tussen de kerstpost terecht zou komen…. In plaats van “straks aan de overkant”, is het nu “toen aan de overkant”. Het archief is nu ruim en alles vindbaar op jaar èn alfabet. En je kunt er ook doorheen wandelen. Vroeger, aan de overkant, werden alle spullen bewaard op plekken waar niemand kon staan, laat staan vinden. Je kon je toen ook, bijna onvindbaar, onder je bureau tussen dozen verstoppen, dat is nu een stuk lastiger! We hadden nog geen Yammer, alles werd hardop gezegd, ja alles! Er is ook veel onveranderd gebleven: De opdrachten zitten nog steeds in opdrachtenveloppen en Jeroen’s stapel is nog steeds het grootst. Als een opdracht klaar is gaat deze in de factuurbak, waar ik ze dan weer uitvis om te factureren tot een lekker stapeltje. Presentaties worden nog steeds op het allerlaatste moment gemonteerd, hoewel het gelukkig niet meer zo vaak voor komt dat iemand de klant aan de praat moeten houden met koffie, koetjes en kalfjes terwijl in de andere hoek van de studio nog even modellen uitgesneden moeten worden. Jaap is nog steeds onze rechterhand bij de drukkerij en maakt het onmogelijke mogelijk. Jeroen’s vader en moeder doen nog steeds allerlei onmogelijke klusjes waar geen professioneel bedrijf voor te vinden is (in ieder geval niet met de door ons gewenste accurate en snelle werkwijze). Frits komt nog steeds iedere dinsdag de advertenties ophalen, die dan al lang aangeleverd zijn, maar een peukje roken gaat nou een
keer niet via C-pdf! De klanten zijn meer onderverdeeld, je weet niet meer alles wat er speelt, maar de betrokkenheid is nog steeds groot, en –zoals Jeroen het zo mooi zegt- ieder weet elkaar te voeden in creativiteit. Dit gaat gepaard met veel flauwe humor en hier en daar wat onderhuidse ergernis. Er is veel veranderd, er is veel het zelfde gebleven en er zal altijd wat te verbeteren blijven, zo zal dat altijd blijven!
Family Life Privé en werk altijd gescheiden houden. In de meeste gevallen is het mij wel gelukt. Ik ben nog nooit verliefd geworden op een collega. Ze hebben ook nooit de deur van mijn huis platgelopen, andersom ook niet trouwens. Wel heb ik altijd leuke, en niet bepaald oppervlakkige contacten met collega’s. Tijdens al die verschillende baantjes had ik altijd wel een paar collega’s waar ik heel vriendschappelijk mee om ging. Dat ging na vertrek meestal snel over, maar je kunt het maar gehad hebben! Ook bij Life design is privé en werk gewoon gescheiden. Maar toch is het daar anders. Zonder klef te willen worden, vind ik dat er sprake is van een Family Life! Want van Jeroen kan je zeggen wat je wilt, maar hij ontpopt zich wel als een soort Pater Familias over de mensen die hij in dienst heeft. Voor het bedrijf is het op zijn zachtst gezegd onhandig dat er kinderen komen, maar Jeroen is oprecht blij met die gezinsuitbreidingen. Ook met ander relatiegeluk en familie-ellende leeft hij mee. Hij gunt ons allemaal het beste. Voor mij zit hij samen met mijn vader, mijn broer en Leon in het kwartetje van onvervangbare mannen in mijn leven. Mannen die op een voetstuk staan, die een potje bij me kunnen breken, maar waar ik mij bij tijd en wijle ook ontzettend aan erger. Maar dat hoort er bij! Dat zal andersom ook wel zo zijn. In de afgelopen tien jaar heeft hij de nodige dingen met mij meegemaakt. Menigmaal zag hij mijn verliefdheid in liefdesverdriet veranderen, en toen ik uiteindelijk met mijn hele zootje in het doblo-busje naar mijn ouderlijk huis terug keerde nadat mijn eerste officiële samenwoonproject op niets was
uitgelopen, gaf hij mij een mandje passievruchten mee. Want als je iets nodig hebt in het leven, is het de passie, dat heeft hij toen onderstreept! Of het aan dat mandje lag zal ik nooit weten, maar de passie kwam. Op een mooie voorjaarsavond, niet geheel vrij van alcoholische versnaperingen, danste Leon mijn leven in. Ik heb wel eens gelezen dat een vrouw in de eerste fractie van een seconde dat ze een man ontmoet, beoordeelt of hij de vader van haar kinderen kan worden. Dit gaat onbewust. Bij mij ging dat ook zo, onbewust, maar het was raak. Ik voelde aan alles dat hij het was, de man van mijn leven. We zijn nu bijna zeven jaar en twee kinderen verder, de passie is er nog steeds, en het gezinsgeluk is niet van de lucht. Jeroen maakte de geboortekaartjes, eerst voor Jan en daarna voor Kees. Hij ontwierp die kaartjes enige maanden voor de geboorte. Dat bij Jan de tekst “Diep onder de indruk” zo treffend zou zijn had hij toen nog niet kunnen bedenken. Bij Kees stond de naam Kees zelfs al in de eerste schetsjes, zonder dat wij dat hadden gezegd! En wat werd hij “met open armen ontvangen”! Omdat het mijn aard is, ontpop ik mij op de strak vormgegeven werkvloer ook als een soort Mater Familias. Parttime, dat dan weer wel. Maar op die ene dag per week dat ik er ben, zorg ik wel dat iedereen op tijd eet en drinkt, en probeer daar waar nodig een beetje voor iedereen te zorgen. Ik kan soms op een lieve doch besliste toon pijnlijke zaken ter sprake brengen, het wordt van mij gepikt, gelukkig maar! Een en ander kwam bij elkaar, op het kaartje wat Jeroen’s moeder mij stuurde bij de geboorte van Jan. Zij schreef: “Antoinet, ik weet zeker dat je een lieve moeder zal zijn, je hebt al een paar jaar kunnen oefenen op mijn zoon, en dat was ook dik voor elkaar.”
Debiteuren/Crediteuren Als je bij Life design de administratie doet, heb je onvermijdelijk te maken met Piet. Ieder voordeel heeft zijn nadeel, of andersom! Mijn relatie met Piet heeft verschillende fases doorlopen. Het begon met wederzijds wantrouwen. Ik vond hem nogal streng en serieus, hij vond mijn nogal giechelig en onwetend. De kloof leek onoverbrugbaar, maar we deden ons best, we moesten wel! Hij heeft mij alles voorgekauwd over minnen, plussen, debiteuren, crediteuren, journaalposten, codes en niet te vergeten ENTER. Die enter bleek heel belangrijk te zijn. Als ik die toets niet snel genoeg indrukte naar zijn zin, zei hij het gewoon nog een keer. Maar dan harder. Dit tot grote hilariteit van mijn collega’s. Stukje bij beetje leerde hij mij de kneepjes van het vak, ik begon minder stomme fouten te maken en mijn huilbuien nadat hij het pand verlaten had voor de maandelijkse controle werden korter. Uiteindelijk zijn ze helemaal verdwenen. Nog steeds gaat hij eerst zuchten en steunen als ik hem bel, maar telkens weer geeft hij vervolgens snel en adequaat antwoord op mijn vaak simpele maar soms ook ingewikkelde vragen. Ondertussen heb ik mij ontwikkeld tot een secure administratieve kracht, ik neem het allemaal erg serieus en neem geen genoegen met verschillen groter dan een cent. Soms moet ik lang zoeken naar verschillen in het werkelijke banksaldo, en het door mij ingeboekt saldo. Dat zijn die momenten dat ik de radio uit zet en mijn pauze uitstel. Nog een keer alle regels controleren en meestal vind ik het wel. Ik slaak dan een zucht van verlichting, een verschil op de bank, een nachtmerrie voor iedere juffrouw Jannie!
Voor die verschillen is een vuistregel die Piet mij al vrij snel prijs gaf, en die luidt: “een verschil dat deelbaar is door negen wordt veroorzaakt door een omkering”. Ik heb maar 3 jaar wiskunde gehad en weet me daar vrij weinig van te herinneren, en in rekenen ben ik nooit erg goed geweest dus voor mij is een dergelijke stelling onbegrijpelijk, maar hij werkt wel! Nu ben ik heel goed in omkeringen, vooral 6, 8 en 9, dat gaat vaak verkeerd. 69, 96, 89, 98, 86, 68, het is voor mij allemaal hetzelfde! Maar echt waar, als ik een verschil heb in saldo en ik ga op zoek naar omkeringen is het meestal snel opgelost! Ik vind het een soort goocheltruc, en dat is het ook. Piet en ik zijn helemaal naar elkaar toegegroeid, hij accepteert mij zoals ik ben en andersom, samen cijferen we iedere maand weer bij elkaar en boeken recht wat krom is. Onze manier van praten tegen elkaar blijft voor collega’s altijd een beetje vreemd. We hebben allebei de neiging om elkaar op fouten te betrappen en daar dan de nodige snedige opmerkingen over te maken, Piet heeft dit genoegen helaas wat vaker dan ik… Het blijft bijzonder dat een boekhouder in hart en nieren en een administratieve kracht met ooit zo weinig kennis van zaken naar elkaar toe gegroeid zijn! En één ding hebben we gemeenschappelijk, of je een creditering in debet of credit nou met min of plus moet boeken is altijd lastig! Gewoon even uitproberen!
Als ik later groot ben Hoe oud ik was weet ik niet, maar het zal ergens tussen de vier en de elf jaar geweest zijn, want ik kan het mij herinneren. Dat schijn je pas vanaf je vierde te doen. Ik zat dus op school en het thema was “wat wil je worden als je groot bent”. En als je dat dan wist, mocht je daar een tekening van maken. Ik herinner mij dat ik met dat papier voor mijn neus zat en probeerde te bedenken wat ik wilde worden, alle kinderen waren al druk bezig met verpleegsters en piloten, maar dat leek me niets. Ineens wist ik het, bibliothecaresse! En moeder natuurlijk, maar de juf zei dat dit geen beroep was. Ik las veel, kwam dus vaak in de bibliotheek, en dat leek me een mooi beroep. Achter een bureau zitten, stempelen, aardig doen tegen de mensen, en de teruggebrachte boeken netjes op alfabet terug in de kasten zetten. Dus ik tekende mezelf, als bibliothecaresse. Tegen de tijd dat ik toe was aan de boekenkasten en het stempeltje, was de tijd om, dus ik had alleen mezelf getekend. Dat ik bibliothecaresse wilde worden heb ik heel lang vol gehouden. Maar net niet lang genoeg. Toen ik op de Havo zat en bevriend raakte met allerlei mensen met kleine en grote problemen, merkte ik dat ik het leuk vond om die mensen te helpen, ik besloot om “iets met mensen” te gaan doen. HBO Jeugdwelzijnswerk. Dat werd het. In Rotterdam. Ik heb er veel geleerd en het was een leuke tijd. Maar tsjongejongejonge wat kwam er een hoop geouwehoer bij kijken… De route van mijn huisje naar de school voerde mij dagelijks op de fiets over het Weena waar de hoge gebouwen als paddenstoelen de grond uit kwamen. Jaloers keek ik naar de bouwvakkers en dacht: “Dan zie je wat je doet!”
Toch ging ik met mijn diploma aan de slag en waar ik solliciteerde werd ik aangenomen. Ze zagen mij graag komen en lieten mij telkens met spijt in het hart weer gaan. Zo enthousiast als ik overal aan begon, zo enthousiast vertrok ik ook weer, op naar het volgende. Ik heb van geen enkel besluit dat ik ooit nam spijt. En dat zegt niets over de kwaliteit van de afloop. Sommige beslissingen liepen uit op bloed, zweet en vooral veel tranen. Maar op het moment dat ik ze nam stond ik er altijd volledig achter, en dat telt! Bovendien kwam ik er altijd rijker uit, aan ervaring dan… Het bracht mij in Den Haag, Thessaloniki, Noordgouwe, Zierikzee en Zonnemaire, om maar eens wat wereldsteden te noemen. En tot besluit in Middelburg. En ook al was het volgens de juffrouw van die tekenopdracht geen beroep, ik heb uiteindelijk wel een fulltime baan van mijn moederschap weten te maken. Ik zat nog nooit zo lekker in mijn vel als nu ik moeder ben. En nog één dag in de week vrij ook, even lekker hard werken bij Life design is meestal zeer ontspannend! En die bibliothecaresse: Ik zit achter een bureau, stempel alles wat er te stempelen valt, doe aardig tegen de mensen en zet alle verwerkte zaken op alfabetische volgorde in een kast. Het zijn geen boeken, maar die had ik immers ook niet getekend. Ik tekende mijzelf en dat ben ik nu eindelijk geworden.
