Once upon a time in New-Sealand Story by... Stefaan Moens, aka Fanus Lay-out by... Take
TAKE
Reisverslag Nieuw-Zeeland Verslag reis Nieuw Zeeland & Hong Kong. Na een vlucht van een uurtje (Brussel-Londen) en twee marathonvluchten van elk 12 uur (Londen-Hong Kong en Hong Kong-Auckland) zijn we eindelijk aangekomen in Nieuw-Zeeland. Tel daarbij nog eens de tijd die we in transitzone doorbrachten en het tijdsverschil van 12 uur tussen België en Nieuw-Zeeland en dat alles maakt dat we meer dan anderhalve dag onderweg waren om onze bestemming te bereiken. Bij het verlaten van de luchthaven van Auckland schijnt de zon en zetten we onze eerste stappen op Nieuwzeelandse bodem of Aoteora zoals het land door de Maori’s (de oorspronkelijke bevolking) wordt genoemd. Aoteora wil zoveel zeggen als “het land van de lange witte wolk. “ Onze eerste opdracht bestaat erin Nieuwzeelandse dollars af te halen! En de briefjes vertellen ons al meteen iets over de geschiedenis van het land. Op de 5 dollar biljetten prijkt de tronie van Sir Edmund Hillary, de man die officieel bekend staat als de eerste mens die de Mount Everest bedwong. Op de 10 dollar biljetten staat Kate Shepherd afgebeeld. Zij was een vrouwenrechtenactiviste die er toe bijdroeg dat NZ in 1893 als eerste land het vrouwenstemrecht invoerde. Zodoende hebben we reeds kennis gemaakt met twee van de bekendste kiwi’s. Kiwi is de bijnaam die de Nieuwzeelanders zichzelf geven, genoemd naar de loopvogel die enkel in NieuwZeeland voorkomt. Nadat we in ons hotel ingecheckt hebben duiken we Auckland in, zeg maar de heimelijke hoofdstad van Nieuw-Zeeland. Hoewel Wellington de officiële hoofdstad
is, is Auckland met voorsprong de belangrijkste stad. Van de 3,5 miljoen inwoners die NieuwZeeland telt, wonen er alleen in Auckland al 1,2 miljoen. Toch ervaren we er helemaal geen hectische toestanden, je kan er rustig rond flaneren. Een gigantische kerstman boven een winkelcentrum springt ons in het oog en toont dat Kerstmis hier ook wordt gevierd. Hoewel de kerstsfeer ons een beetje irreëel overkomt in combinatie met het schitterende weer. Een alternatieve variant van de kerstman in zwembroek had hier meer op zijn plaats geweest vonden wij. De attractie van Auckland is ongetwijfeld de Sky Tower die geboekstaafd staat als het hoogste gebouw van het zuidelijk halfrond. Uiteindelijk is het niet veel meer dan een speld met een uitkijkplatform. Van boven heb je wel een schitterend uitzicht over de stad en zijn haven. Ook zijn er verschillende alternatieven om de Sky Tower te bezoeken. Je kan de vertigo climb doen (=omhoog klauteren langs een soort trapladder) of je kan ook kiezen voor de sky jump (= bengelend aan een kabel een quasi vrije val ondergaan) of je neemt gewoon de lift. Onze eerste plaatselijke maaltijd bestaat uit een portie green-lipped mosselen. De mosselen zijn er ongeveer twee tot drie keer zo groot als bij ons, en de schelp heeft aan de buitenkant een lichtgroene schijn. Bij de eerste aanblik ziet het er best een beetje spacy uit maar ze zijn erg lekker. Daar we op het vliegtuig de slaap niet hebben kunnen vatten is onze kaars om 21.00h. reeds uit en we besluiten dan ook om donswaarts te gaan. Tot onze grote geruststelling blijkt er in de nachtkastjes van het
hotel overal een bijbel te liggen zodat we met gerust gemoed de slaap kunnen vatten. De volgende dag gaan we onze huurauto ophalen. Het links rijden blijkt de eerste dag niet zo evident te zijn. Een paar keer willen we langs de verkeerde kant instappen en de ruitenwissers en pinkers worden ook regelmatig door elkaar gehaald. Onze eerste halte die dag is het Auckland war memorial museum. Een interessante ervaring. We verbazen ons over het feit dat heel wat kiwi’s meevochten aan Britse zijde in de eerste wereldoorlog. Met één of vijf mannen die naar het front trokken leverde NieuwZeeland procentueel gezien het grootste aantal soldaten t.o.v. zijn mannelijke bevolking langs geallieerde zijde. In totaal werden 110.000 kiwi’s naar Europa verscheept waarvan er zo’n 18.000 sneuvelden, de meeste nabij Gallipoli of in de velden van Vlaanderen en Noord-Frankrijk. Verder op onze reis zullen we in elk stadje een war memorial tegenkomen en namen als Yper en Passchendaele blijken regelmatig ons pad te kruisen. Na dit bezoek zetten we koers naar Paihia in de Bay Of Islands waar we de volgende drie dagen zullen verblijven. We gaan er eerst een kijkje nemen bij het Rainbow Warrior monument. In de jaren ’80 werd de Rainbow Warrior door de Franse geheime dienst in Auckland tot zinken gebracht omdat het protesteerde tegen de Franse kernproeven op Mururoa. In het monument zit de originele schroef van het schip verwerkt. Gebrevetteerde duikers wordt ook de mogelijkheid geboden om naar het wrak duiken. ’s Avonds genieten we van een zeevruchten-
Take
Reisverslag Nieuw-Zeeland en sushischotel. Het bestek wordt echter vervangen door stokjes: een hachelijke zij het lekkere onderneming! ’s Anderendaags bevinden we ons op de Waitangi Treaty Grounds. Hier werd Nieuw-Zeeland in 1840 gesticht. Het land is ontstaan op basis van een document gesloten tussen de Britse inwijkelingen en enkele Maori stamhoofden. Nieuw-Zeeland werd op die dag een zelfstandige Britse kolonie. Concreet komt het er vandaag op neer dat de dagelijkse leiding in handen is van een gouverneur die de queen wel erkent maar de queen oefent geen invloed meer uit. Wel vinden er nu nog regelmatig betogingen plaats waarbij kritiek wordt geleverd op het document. Zo zou de Engelse vertaling hier en daar verschillen van de Maori vertaling wat maakt dat er interpretatieverschillen zijn. Het Waitangi tribunal werd speciaal in het leven geroepen om dit soort geschillen uit te klaren. Op de Treaty Grounds maken we ook voor het eerst kennis met een Maori-ontmoetingshuis en een immense oorlogskano. Het was met deze gigantische kano’s dat de Polynesiërs onder leiding van hun stamvader Kupe rond het jaar 800 als eerste Nieuw-Zeeland bereikten. Ons volgend verblijfsadres situeert zich in Coromandel. Onderweg hebben we een prachtig zicht op de groene heuvels waarop hopen koeien en vooral schapen staan te grazen. Er zouden in totaal zo’n 50.000.000 schapen ronddraven in Nieuw-Zeeland. We hebben ze niet geteld maar het lijkt ons niet onwaarschijnlijk. Even later moeten we op de rem gaan staan omdat een oude man langs de kant van de weg hevig met zijn stok
staat te gesticuleren. Blijkt dat zijn schaapjes de weg (highway one!) moeten oversteken. Coromandel is de uitvalsbasis voor een bezoek aan Hot Water Beach, zo genoemd omdat je er in het zand naar warmwaterbronnen kan graven. Daarna bezoeken we het adembenemende cathedral cove: een bizarre rotspartij gelegen aan een idyllische strand (net geen bounty-strand). De uitnodiging om een plonske in de Pacific te doen kunnen we niet laten liggen. We laten ons drijven op het water en genieten van het zonnetje. Ja, ja laat de boeren maar dorsen… -Onze volgende stop is Roturoa. Onderweg houden we nog even halt aan het Kauri forest. Eén van de laatste overblijfselen van het regenwoud op het Noordereiland. De kauri behoren tot de grootste boomsoorten die er bestaan, ze kunnen tot 2000 jaar oud worden. Het grootste exemplaar heeft een diameter van maar liefst 14 meter. Bij onze aankomst in Roturoa is het hevig beginnen regenen. Roturoa staat onder andere bekend als kuuroord, het Spa van NieuwZeeland dus, hoewel de omgeving heel wat meer te bieden heeft. Ons motel blijkt uitgerust met een jacuzzi. We reppen ons naar de winkel voor een paar flessen champieter. De haast blijkt nergens voor nodig want in de steden zijn de warenhuizen 24h. op 24 open, 7 dagen op 7. Het is maandagavond 20.00h. als we in ons bubbelbad liggen, dat wil zeggen dat het voor onze collega’s en vrienden nu maandagochtend 08.00h. is, tijd om naar het werk te trekken. Ja, ja laat de boeren maar dorsen… Even buiten Roturoa begint de Thermal Explorer Highway en we bezoeken de belangrijkste thermale sites. Met wat goede
wil kan je het de kiwiversie van Yellowstone noemen. De eerste site die we aandoen is draagt de naam ‘Whakarewarewa’ (een echte tongbreker). Het eerste deel van dit park staat in het thema van de Maori’s, waarvan het overgrote deel zich in en rond Roturoa gevestigd heeft. Als toeristische trekpleister voeren ze er hun haka op (een soort krijgsdans) en bieden ze er een hangi aan (een speciale maaltijd waarin vlees en groenten worden klaar gestoomd in potten die op de hete grond worden geplaatst). We maken er ook kennis met hun ontmoetingshuisjes en hun houtsnijwerk. De Maori’s hebben ook hun eigen religie en een rijke mythologie. In het park bevindt zich ook een Maoribegraafplaats gelegen op een heuvel. Normaal begraven de Maori’s hun overledenen minstens twee meter onder de oppervlakte maar doordat de bodem hier vol warmwaterbronnen zit is zoiets hier niet mogelijk. Na het Maori gedeelte begint het thermale gedeelte. Een aaneenschakeling van modderpoelen, warmwaterbronnen, geisers, meertjes en rotsformaties in de meest uiteenlopende kleuren ontlokken ons menige Aah’s en Ooh’s. Het meest imponerende in het tweede thermale park –Waimanguis het turkoois blauwe Inferno crater. Het laatste thermale park dat we aandoen (Wai-O-Tapu) is gezegend met het indrukwekkende Champagne Pool. Ook kan je er gaan kijken naar de Lady Knox Geiser of het bijna fluorescerende Devil’s Bath. Van al die thermale schoonheid zijn we regelmatig steil achterover gevallen. Dit leverde ons een pijnlijk staartbeentje op dat we gelukkig tot genezing kunnen laten
TAKE
Reisverslag Nieuw-Zeeland komen in onze jacuzzi. Het enige nadeel aan Roturoa en zijn thermale parken is de zwavelgeur die ermee gepaard gaat. Ons reukorgaan waande zich bij momenten in Aalst of Denderleeuw. De plaatselijke sportspecialiteit in Roturoa heet zorbing en bestaat erin dat je in een bal van een heuvel afrolt. De zorb bestaat uit een grote buitenbal (gemaakt uit pvc) en een kleinere binnenbal waar je dan moet inkruipen. We rijden langs Lake Taupo, het grootste meer van NieuwZeeland dat is ontstaan door een gigantische vulkaanuitbarsting. Onze eindbestemming vandaag is Turangi. Daar zit de moteluitbater ons blijkbaar al op te wachten. Als we aankomen klinkt het direct van “Welcome, mister Moens!” Zoals we overal mogen ervaren geven de kiwi’s blijk van een uitzonderlijke gastvrijheid. We zijn hier in Turangi om morgen de Tongariro Crossing te doen. Eén van de mooiste dagtochten ter wereld, zo wordt verteld. We besluiten als opwarmertje een klein voorbereidend tochtje te maken rond de rivier Tongariro, waar regenboogforelvissen de nationale sport nummer één is. Het Tongariro National Park is het oudste nationale park van Nieuw-Zeeland en het vierde oudste ter wereld, het staat ook op de werelderfgoedlijst van Unesco en fungeerde als locatie voor tal van scènes in Lord Of The Rings. Zijn belangrijkste troeven zijn : het vulkanische landschap, de bergmeren (the emerald lakes en blue lake) en de red crater. Het dak van het nationale park is Mt. Ngaurhoe met zijn 2.800 meter. Ondanks dat het weer beneden nog best aardig is, merken we zienderogen hoe de Mt. Ngauruhoe in donkere wolken wordt verpakt.
We klimmen steeds hoger en we voelen de koude naderen. Op een gegeven moment zien we enkel nog mist rondom ons en tot overmaat van ramp begint het ook nog te sneeuwen. We kunnen niet anders dan terugkeren en een deel van de Tongariro Crossing blijft verscholen voor ons. Onze eerste jammerlijke tegenvaller maar tegen de weergoden valt helaas niet veel te beginnen. Vanuit Turangi gaat het verder naar Napier. Een stadje dat in 1931 door een aardbeving volledig werd verwoest. De stad moest volledig worden heropgebouwd. Art deco was toentertijd de stijl bij uitstek. Vandaar dat Napier vandaag bekend staat als één van de mooiste art deco stadjes. We doen er de architectuurwandeling die ons tal van knappe gebouwen toont : The Daily Telegraph Building, The Masonic Hotel, The T & G Building, … Daarnaast is Napier ook nog eens het centrum van Hawke’s Bay, één van de twee grote wijnstreken die NieuwZeeland rijk is. We laten onze huurwagen even aan de kant en nemen de taxi om de Church Road Winery te bezoeken. We krijgen een rondleiding in het wijnhuis met zicht op zijn Merlot-wijngaarden. Daarna genieten we van een uitgebreide proeverij, waarbij één van mijn kompanen de wijn in zijn neus giet waarmee hij hoestend even alle aandacht naar zich toetrekt temidden van het kringetje beschaafde wijnproevers. Als we koers zetten naar Wellington stoppen we even in Palmerston North om het rugbymuseum te bezoeken. Een klein gezellig museum met een prachtige collectie foto’s en uitrustingen uit vervlogen tijden. Rugby is de nationale sport in Nieuw-Zeeland.
Ook erg populair zijn golf (hoewel het daar helemaal geen elitaire sport is), tennis en –begrijpen wie kan – cricket. Het is kerstavond als we in Wellington toekomen. Na het eten belanden we in een whiskybar. Op de kaart staan meer dan 100 verschillende soorten whisky. Toch slagen we er in om net die soorten te bestellen zodat de serveuses gedurende tien minuten alle flessen moeten afgaan om vast te stellen dat de door ons gevraagde soort niet meer in stock is. A good old Glenmoranchie dan maar. Santé! Op kerstmis lijkt Wellington precies een spookstad. Er is haast niemand op straat, enkel hier en daar wat verdwaalde toeristen. Op de agenda staat een bezoek aan het Te Papa museum dat zelfs op kerstmis (tot onze grote verrassing) open blijkt te zijn! Het is een van de grootste musea ter wereld en de toegang is gratis. Het museum doet het verhaal van de plaatselijke fauna en flora, de vulkaanuitbarstingen en de aardbevingen die hier plaatsvonden en het brengt het verhaal van de immigranten. ’s Avonds krijgen we het gezelschap van onze twee kameraden die ons zullen vervoegen om het Zuidereiland te verkennen. Als onze huurwagen gedeponeerd is nemen we de ferry die ons langs Cook street naar het Zuidereiland zal brengen. De zeestraat werd genoemd naar James Cook die in de 18de eeuw als tweede Europeaan Nieuw-Zeeland bereikte. Samen met een Tahitiaanse tolk ging hij er aan land en effende het pad naar kolonisatie door de Britse troon. In de 17 eeuw was de Nederlander Abel Tasman de eerste Europeaan die Nieuw-Zeeland bereikte in opdracht van de Oost-Indische Compagnie. Hij zette er echter
Take
Reisverslag Nieuw-Zeeland geen voet aan land. Hij liet enkele van zijn mannen in een sloep postvatten en stuurde deze als delegatie om met de Maori bevolking te onderhandelen. Vier van zijn mannen werden echter onmiddellijk vermoord. Tasman keerde onmiddellijk terug en gaf de plaats de naam Moordenaarsbaai. In eerste instantie dacht Tasman dat hij Statenland had bereikt (een stuk land verbonden aan ZuidAmerika). Toen het later om nieuw land bleek te gaan kreeg het door zijn toedoen de naam NieuwZeeland. We meren aan in Picton, waar we onze monovolume wagen ophalen. We rijden door Marlborough (het tweede wijnmekka van NieuwZeeland) met aan onze rechterzijde de goudgele heuvels en met aan onze linkerzijde de woeste kuststrook. Onderweg houden we even halt om de zeehonden die er op de rotsen liggen te aanschouwen. Even later komen we aan in Kaikoura. Kaikoura is Maori en betekent letterlijk “eet kreeft”, een wijze raad die we dan ook maar opgevolgd hebben. Heel dit dorpje staat in het teken van het walvistoerisme zoals we meteen kunnen afleiden aan de hand van diverse muurschilderingen. Wanneer we zitten te wachten op de boot die ons dichter bij de walvissen moet brengen horen we achter ons een Nederlander aan het woord en ik citeer : “Ach dat Nieuw-Zeeland na een paar weekjes heb je het wel gehad hoor, een geisertje hier, een Mahorietje daar.” Vol ongeloof staren we elkaar aan, hoe kan die mens zoiets menen! Dat heerschap moet dringend naar een oogarts, me dunkt. Ondertussen worden we naar de boot geleid. De deal is dat je 80 % van je ticket terug betaald krijgt als je geen walvis te
zien krijgt. Een gemiddelde van twee walvissen per tocht doet het beste verhopen dat we toch iets te zien zullen krijgen. Op de boot fungeren twee gangstarappers als iets wat voor gids moet doorgaan. Met behulp van een hydrofoon proberen ze de spermwhale te lokaliseren. Als het zover is roepen ze : go,go,go! Iedereen snelt naar buiten om een goed plaatsje op het dek te veroveren. En ziedaar op zo’n tiental meter van de boot ligt inderdaad een imposante spermwhale te blinken in de zon. Je kan enkel zijn rug zien maar als hij terug naar beneden duikt zwiept hij zijn staart boven water. De ganstarapper lijkt nu meer een beautycontest te presenteren : “and there he goes into the water, watch that beautiful tale ladies and gentlemen!” We hebben geluk want op onze tocht krijgen we maal liefst zes exemplaren te zien. Een half dozijn walvissen, meer moet dat niet zijn. Hierna trekken we landinwaarts. We begeven ons naar de streek van de mooie meren waarvan Lake Tekapo het bekendste is. The church of the good sheperd is een klein kerkje aan het meer gelegen. Als de plaatselijke parochianen hun interesse in de preek van hun pastoor verliezen kunnen ze nog altijd genieten van een schitterend uitzicht op het meer. Als we even doorrijden komen we al onmiddellijk een ander meer tegen dat in schoonheid niet voor zijn voorganger moet onderdoen. Ook Lake Pukaki is een waar pareltje. Na al dat moois is het nog even tijd voor een fikse tocht die ons naar de Clay Cliffs brengt. Voor we Dunedin bereiken parkeren we onze wagen aan het strand waar de Moeraki Boulders liggen. De Moeraki Boulders
zijn grote zwerfkeien die op het plaatselijke strand beland zijn. Ze zijn ontstaan op de bodem van de oceaan doordat kalksteenzouten zich hebben afgezet rond een centrale kern. In Dunedin ,een Schotse studentenstad, zullen we de jaarwisseling meemaken. In deze stad staat het mooiste gebouw van Nieuw-Zeeland: het plaatselijke spoorwegstation. We beginnen onze verkenningstocht in Dunedin met de beklimming van Baldwin Street, de steilste straat ter wereld. Deze heeft een gemiddeld stijgingspercentage van 38%, een ware kuitenbijter dus. Daarna verkennen we het Otago schiereiland. Hier vinden we het enige kasteel dat Nieuw-Zeeland rijk is : Larnach Castle. Vanuit zijn weelderige tuinen heb je een prachtig uitzicht over het schiereiland. Op het uiterste punt staat een vuurtoren. Hier vind je ook de Royal Albatross Colony & Penguin place. In het reservaat kan je enkel maar binnen als je een geleid bezoek met een gids geboekt hebt. Onderweg lijkt het erop dat er een onzichtbaar insect de wagen is ingeslopen. Het gezoem blijft aanhouden maar we zien niets rondvliegen. Na nader onderzoek blijkt het gezoem afkomstig te zijn uit de rugzak van één mijner kompanen : zijn scheerapparaat stond blijkbaar nog aan. Op het Octagon, het centrale plein van Dunedin, vieren we oudejaarsavond. Onze eerste oudejaarsavond in korte broek en korte mouwen. Een vuurwerk ontbreekt ook hier niet en samen met de plaatselijke bevolking en de toeristen vieren we als eerste op de planeet het nieuwe jaar. Dunedin zou ook bekend staan om zijn muziekscene maar onze
TAKE
Reisverslag Nieuw-Zeeland kennis van de plaatselijke muziek houdt op bij Neil Finn, het brein achter Crowded House. Zijn “four seasons in one day” is alvast een gepaste soundtrack bij NieuwZeeland. Het weer kan er soms ongelooflijk wisselvallig zijn. Na een zware oudejaarsnacht zetten we koers naar Invercargill, het uiterste zuiden van het Zuidereiland. Het stadje ligt er doods bij, het is dan ook nieuwjaarsdag. Alles lijkt gesloten tot we toevallig in een Bowls Club terecht komen waar we onze dorst kunnen lessen. We worden er hartelijk ontvangen en de locals verbazen zich over het feit dat ze Belgen over de vloer krijgen. Vele toeristen laten het uiterste zuid vaak links liggen maar niet voor ons want morgen gaan we naar Stewart Island waar we drie dagen zullen verblijven. Later op de avond worden we bij de buren van het motel waar we verblijven uitgenodigd. We worden er getrakteerd op een doedelzakperformance van een stel Schotten. Later op de avond komt er ook nog een Australiër langs die zijn kunsten op de didgeridoo laat horen. De volgende dag gaat het richting Stewart Island. We laten de huurwagen achter in Bluff want enkel de plaatselijke bewoners mogen op Stewart Island met de wagen rijden. Er is trouwens ook maar 30 kilometer verharde weg. Stewart Island is het derde eiland van Nieuw-Zeeland, maar telt slechts 400 inwoners. Toch is het eiland niet zo klein als we eerst hadden vermoed. De eilandbewoners gaan er prat op de hele wereldbevolking staand op Stewart Island zou passen. We hadden een lichte vrees op slecht weer omdat we hier toch al aardig
richting zuidpool aan het gaan zijn maar de volle drie dagen is het hier om en bij de vijfentwintig graden. De beste manier om het eiland te verkennen is met de scooter. Als de Hells Angels van Stewart Island cruisen we van baai naar baai. De bar van ons hotel blijkt de meest zuidelijk gelegen bar ter wereld te zijn. Het cliënteel is er een mix van locale vissers die op hun cachou botten na het werk pinten komen hijsen en toeristen die er komen hiken in de ongerepte natuur. De mooiste trektocht die we op onze vakantie hebben gedaan was ongetwijfeld die op Halfmoon bay op Stewart Island. Onderweg is het wel opletten voor de talrijke vallen die her en der opgesteld staan. Het Department Of Conservation heeft een hele opdracht aan het vangen van de opposums. Deze zijn een ware bedreiging voor de plaatselijke fauna en flora. Vooral de kiwi’s zijn er het slachtoffer van. Ze worden stilaan met uitsterven bedreigd. Het is dan ook niet makkelijk om er een te spotten, het meeste kans heb je in het donker. Eens te meer blijkt dat de Britten niet veel nuttig hebben geïmporteerd in Nieuw-Zeeland : vuurwapens, het christendom en opposums. Eens te meer blijkt dat de mooiste plekjes altijd off road liggen. Wanneer we even van het wandeltraject afwijken ontdekken we het graf van een Duitse missionaris die zijn laatste rustplaats op een wel zeer idyllisch plekje heeft gekregen. Na deze zware tocht bekomen we even in de bar. Op de jukebox speelt What a wonderfull world van Louis Armstrong. Ja, ja laat de boeren maar dorsen … Er rest ons nog één uitdaging, een plonske te doen in de oceaan. Samen met één mijner kompanen begeef ik mij
naar het dichtst bijzijnde strand. Ondanks het stralende weer blijkt het water ijskoud. We voelen alles krimpen en zijn snel uit het water. Enkele plaatselijke strandkloppers verklaren ons voor zot : not a good idea guys, that water is way to cold, it’s bloody freezing! De volgende dag blijkt er een boot van de ferrydienst in panne te zijn waardoor we de voorziene overzet van 1500h niet zullen kunnen halen. Pas drie uur later kunnen we vertrekken over een woeste zee. De golven slaan hoog boven de boot uit. De helft van de passagiers moet overgeven; er begint er een onaangenaam geurtje te hangen. Om de passagiers een hart onder de riem te steken besluit de kapitein wat muziek op te zetten. Bohemian Rhapsody van Queen knalt uit de boxen terwijl de boot heen en weer wordt geschud door het geweld van de golven: een vreemde ervaring! We zijn dan ook wat blij als we een goed uur later aanmeren op het Zuidereiland. Het is al laat als we die avond in Te Anau aankomen. Te Anau, een plaatsje waar alweer – het begint een beetje eentonig te worden - een prachtig meer ligt. Te Anau is gelegen in Fiordland National Park en staat ook op de werelderfgoedlijst van Unicef. De volgende dag hebben we een boottocht geboekt in de fjord Milford Sound. Een fjord is een inham met steile wanden waarin een dal in u-vorm door gletsjerwerking werd uitgesleten. In Milford Sound heb je Mitre Peak die met zijn 1694meter de hoogste berg die onmiddellijk uit het water oprijst. Tijdens onze boottocht regent het pijpenstelen waardoor het aantal watervallen - die rondom ons naar beneden kletteren - nog in omvang toeneemt. De bonus bij
Take
Reisverslag Nieuw-Zeeland zonnig weer is dan weer dat je de steile bergwanden gereflecteerd ziet in het heldere water maar het is duidelijk dat zoiets vandaag niet aan de orde is. Ons volgende stoppunt is Queenstown (“de party city of the south”) waar adrenaline het sleutelwoord is. In de winter is het een skioord, in de zomer halen de mensen er hun kicks uit bungeejumpen, jetboot, rafting, parapount,… Het is moeilijk om een keuze te maken uit dit rijke aanbod, uiteindelijk schrijven we ons in voor een avontuurlijk dagje bestaande uit een jetboottocht, een helikoptervlucht en een rafting. De jetboat is speciaal ontworpen om te racen in ondiep water en tegen zo’n 85 km. per uur scheuren we rakelings langs de rotsen van de Shotoverriver. Daarna trekken we ons rafttenue aan, we stappen over in de helikopter die ons een schitterend zicht biedt op de Skippers Canyon. Last but not least is er dan nog de rafting op de Shotover jet. Bij moment is het rustig dobberen, maar hier en daar zit er een paar verraderlijke stroomversnellingen in die ons net niet doen kapseizen. Daarna is het genieten we van een welverdiende sauna. Wanaka is een rustig dorpje gelegen aan –u raadt het al - een meer. Eerst brengen we een bezoekje aan Puzzling World dat ons met zijn hologrammen, hall of following faces, tilted house and illusion rooms danig troebleert. Daarna is het weer hiken geblazen. Mount Iron wordt bedwongen. Van boven heb je werkelijk een prachtig zicht op de hele omgeving. De westkust van het Zuidereiland is zeer dun bevolkt. Tussen Wanaka en Frans Josef (zo’n slordige 300
kilometer) komen we maar één eetgelegenheid tegen, gelegen aan een zalmkwekerij. Een gletjsertje dat hadden we nog niet op onze palmares staan en laat het nu net dat zijn wat ons in Frans Josef te wachten staat. We worden er met de harde werkelijkheid van de opwarming van de aarde geconfronteerd. Een bordje vertelt ons dat deze gletsjer in 1750 nog een paar kilometer verder reikte. Greymouth, onze volgende halte, is een grauw stadje waar weinig te beleven valt. Maar even ten het noorden komen we terecht in het knappe Paparoa National Park. Als we uit de wagen stappen staan is een groepje toeristen druk in de weer met foto’s te nemen van een stel vogels. Zou het er dan toch zo ver gekomen zijn dat we op het punt staan een echte kiwi te spotten? We nemen ook naar foto’s naar hartelust maar ondanks het feit dat we geen ornithologen zijn doet de lengte van de snavel ons al sterk vermoeden dat het hier maar slechts om kiwi look-a-likes gaat. Het hoogtepunt van dit nationale park zijn de blowholes (bij hoogtij slaat het water hier wild omhoog) en de pancake rocks. Deze laatste zijn rotsformaties die door de eroderende werking van het zeewater een speciaal reliëf hebben gekregen. In sommige formaties kan je met een beetje goede wil een stapel pannenkoeken herkennen. Net voor Picton wachten ons nog de prachtige Marlborough Sounds (deze inhammen zijn v-dalen die door het water uitgesleten zijn) die je prachtig kan aanschouwen van op Cullen lookout. Als we in Picton belanden hebben we de tour van het hele zuidereiland gedaan. We brengen er nog een bezoekje aan de Edwin
Fox, één van de oudste schepen die nog bewaard zijn gebleven. Het houten zeeschip werd gebouwd in 1853 en werd vooral gebruikt om Britse gevangenen naar Australië te brengen. In Picton leveren we onze monovolume in, we hebben in totaal 4786 km. met de wagen afgelegd. Als toetje nemen we de transcoastal trein die ons naar Christchurch brengt. Onderweg heb je een mooi zicht op de goudgele heuvels met zijn wijngaarden en zoutwinningsvelden. De ochtend daarna is het al vroeg dag en moeten we afscheid nemen van Nieuw-Zeeland en zijn kiwi’s. Op het dak van de luchthaven in Christchurch genieten we van de laatste straaltjes kiwizon. We kijken naar het landen en stijgen van de vliegtuigen wat ons de oneliner ontlokt: I love the smell of kerosene in the morning! Maar om naar huis te gaan zijn we nog niet klaar. Eerst wachten ons nog vier dagen Hong Kong. Het vliegtuig brengt ons weer over de evenaar en dat betekend dat we weer in het winterseizoen zullen belanden. Januari in Hong Kong betekent echter galant 20 graden. Bij onze aankomst in Hong Kong moeten we wel een cultuurschok ondergaan: van het dunbevolkte Nieuwzeelandse zuidereiland naar het razend drukke Kowloon district in Hong Kong. We komen er om 2200h plaatselijke tijd aan. Het is een maandagavond maar in alle straten gonst het nog van de drukte. Als we uit het taxibusje stappen vliegt er een bord eten uit een raam en landt vlakt voor de voeten van onze chauffeur. Welkom in Hong Kong! We zijn in een buurt terecht gekomen waar men geen of nauwelijks Engels spreekt. Na ingecheckt te hebben
TAKE
Reisverslag Nieuw-Zeeland gaan we op zoek naar een bar maar in de omgeving van ons hotel blijkt dat niet zo evident. Als we er eindelijk een hebben gevonden en ons drankje besteld is blijken we in een karaoke bar beland te zijn. We proberen even op onze tanden te bijten maar na een paar glazen kunnen we echt geen extra lied meer verdragen en gaat het richting bed. Onze eerste uitstap is Lantau. Een van de (weinige) dun bevolkte eilanden die Hong Kong rijk is. Via een gondolatocht (een soort kabellift) van maar liefst 25 minuten over een bergachtig landschap komen we aan bij het hoogtepunt van Lantau, zijnde de Big Buddha en het Po Lin Monastery. Onderaan de site is een soort van toeristisch dorp gebouwd dat veel weg heeft van Brupark. Dit hadden we niet bepaald verwacht in de buurt van een boeddhistisch heiligdom. De grote boeddha is enthousiast want hij zwaait naar ons, wij zwaaien terug. Bij de terugtocht met de gondola genieten we van de zonsondergang die zich boven de heuvels van Lantau voltrekt. ’s Avonds nemen we de tram naar Victoria-peak waar je een adembenemend zicht hebt over de skyline van Hong Kong. Ondertussen hebben we de uitgaansbuurt Lan Kwai Fong ontdekt en hoeven we niet naar Chinese schlagers te luisteren terwijl we van een drankje genieten. De tweede dag nemen we de ferry naar Macau. Macau is een onafhankelijke stadstaat, te vergelijken dus met Hong Kong maar in plaats van een Brits verleden heeft Macau een Portugees verleden. Macau is een stad van grote contrasten. In het centrum heb je enerzijds de oude
Portugese overblijfselen : het fort en de resten van de Sao Paulo kerk (Unesco-werelderfgoed). Daarnaast schieten de casino’s er als paddestoelen uit de grond. In 2006 werd er hier voor meer geld gegokt dan in Las Vegas. Je kan dus zeggen dat het momenteel de grootste gokstad ter wereld is. Nieuwsgierig als we zijn glippen we een casino binnen en wat we daar zien tart elke verbeelding. We komen een zaal binnen waar een paar dames op een immens podium druk in de weer zijn met pluimen. De aandacht van de Chinezen gaat echter uit naar de honderden goktafels. Als we de roltrap nemen blijkt het casino uit vier verdiepen te bestaan. Hoe hoger je gaat voor hoe meer geld er wordt gespeeld. Wij begeven ons wijselijk terug naar beneden. Ook laten we het centrum even links liggen en we besluiten een wandeling tot aan de Chinese grens te maken. Eventjes China binnen geraken zal niet lukken want daar heb je een visum voor nodig. Na een tijdje stappen komen we geen westerling meer tegen. We worden geconfronteerd met verpauperde appartementsblokken en de straat oversteken is je leven wagen. Uiteindelijk bereiken we toch ons doel en kunnen we een blik werpen op de grensovergang met China. Onze laatste dag besteden we aan een bezoek van het 10.000 buddha’s monastery. Het begint beneden met de Po Fook Ancestral worship Halls. Dan begint de trap met de gouden beelden die ons naar het klooster van de 10.000 buddha’s moet leiden. Jammer is dat er nergens informatie beschikbaar is over de -op zijn zachtst gezegdzeer expressieve beelden. Maar geen nood, bij heel wat beelden kunnen we zo ons eigen verhaal
verzinnen. Boven vinden we dan eindelijk de tempel waarin 10.000 buddhabeeldjes staan te blinken. Onze laatste avond sluiten we af in de Soho wijk waar we belanden in de “Joyce is not here”. Een zeer gezellige bar waar een jazzoptreden van Ella Fitzgerald op Jazz Montreux op groot scherm wordt vertoond. Daarna is het free podium. Een paar middelmatige muzikanten komt zijn kunstjes vertonen tot er op zeker ogenblik een Canadees de gitaar ter hand neemt en enkele pareltjes van Leonard Cohen met brio brengt. Even mysterieus als hij gekomen was verdwijnt hij terug in Hong Kong by night. De gastvrouw trakteert ons op allerlei plaatselijke straffe drankjes. Ze vindt dat we voor onze laatste avond toch nog een feestje moeten bouwen en neemt ons mee naar een danscafé. Al polonaisend door de Chinese nacht leren we de plaatselijke bevolking kennis maken met “oh mijne blauwe geschelpte”. Een vergeldingsactie voor het leed dat onze oren werd aangedaan in de karaokebar! Om 03.00h. is er één iemand toch nog attent genoeg om ons een taxi naar het hotel te doen nemen want om 6.00h. zal de taxi klaar staan om ons naar de luchthaven te brengen. It was a narrow escape! En daarmee zat onze onvergetelijke reis er op. Een spijtige zaak maar vele schone taferelen staan nu voor eeuwig getatoeëerd in ons memorie! Link naar onze blog: http://Groups.msn.com/ kiwitripping Interresante fotosite: www.vnz.co.nz
