Priscilla A Story of God's Provision by Lucy Engjadim
Inhoud
1 De Zorg 2 De Ommekeer 3 Wat nu? 4 Het Visioen 5 De uitbreiding van het Visioen 6 De Goddelijke Voorzienigheid 7 Boven iemands lasten ligt Gods plan 8 De God van de tweede kans 9 De vruchten van de Liefde 10 Een Zendingspost met een verschillend kenmerk 11 Terugblik 12 Toekomstige visioenen en verlangens
2
Erkentelijkheid Ik ben dank verschuldigd aan veel mensen wiens levens mij aangeraakt en verrijkt hebben. Ik geef hun verhalen door om ook u te verrijken. Aan Kim, die veel moeite gedaan heeft en haar kostbare tijd heeft opgeofferd om mij te helpen dit boek te schrijven. Aan Dr. Cindy Perry, een vriend en vurige aanhanger van Priscilla Centre. Aan Rachel Aw en Mr Kaithang die dit boek gecorrigeerd hebben. Aan Arup Saikia die voor het ontwerp van de omslag heeft gezorgd. Mijn bijzondere dank ben ik verschuldigd aan zowel alle vrienden van Priscilla Centre als aan het personeel voor hun onbeperkte hulp. Aan mijn man en kinderen die mij altijd aangemoedigd en bijgestaan hebben bij al mijn inspanningen. Aan de directie van Priscilla Centre die een grote hulp is geweest en aangemoedigd heeft dit boek uit te geven. Lucy Engjadim Directeur. Priscilla Centrum
3
Voorwoord Het is een zeldzaam en kostbaar moment als twee mensen elkaar ontmoeten met een gelijke geestelijke verwantschap. Dit is wat ik voelde toen ik Lucy Engjadim, directeur van het Priscilla Centre, voor het eerst ontmoette. Mijn hart ging open door de harten vol medelijden van Lucy en haar Priscilla Centre team. Mijn geloof is ook gegroeid toen ik het wonder zag van de volslagen verandering in de levens van de meisjes en vrouwen, die hebben meegedaan aan de Priscilla opleidingen. Vrouwen die meestal geen hoop meer hadden of uitzicht in de toekomst en sommigen zelfs geen reden meer hadden om verder te leven. Maar nu staan ze fier rechtop, met nieuw zelfrespect en respect van hun gemeenschap, met inkomsten om in hun eigen levensonderhoud te voorzien en bij te dragen aan die van de familie. Sommigen hebben geleerd te lezen en te schrijven en kunnen voor het eerst eenvoudig rekenwerk maken. En het belangrijkste is, wat hun een nieuwe betekenis en doel in het leven geeft, dat ze begrepen en aanvaard hebben de diepte van Gods liefde voor hen. Sommigen vertellen anderen vrijmoedig over hun verleden en de nieuwe vrijheid die ze hebben gevonden, om zo anderen van hun oude levensstijl af te brengen en ook nieuwe hoop te bieden. Veranderd van slachtoffer en verschoppeling in nuttige, waardige medemensen in de maatschappij en zelfs boodschappers van hoop aan anderen. Wat een voorrecht is het om mee te werken met Priscilla Centre geloofsgemeenschappen in verschillende delen van North-East India en een klein deeltje te zijn van wat God doet tussen alle volkeren van deze prachtige verschillende landstreken van Boroland tot Nagaland, Churachandpur [ in Minipur] , en natuurlijk in Assam en Guwahati, zijn overbevolkte hoofdstad. Ik zou alleen willen dat ik er vanaf het begin bij gehoord had. Lees dit verhaal hoe God iets uit niets maakte en wees gezegend zoals ik mij gezegend voel. En wees ervan overtuigd dat als je een risico wilt nemen vanuit het geloof, zoals Lucy deed, God ook door jou het onmogelijke kan doen en alle ontberingen die er onderweg zullen zijn, helpt volhouden, jij ook gebruikt kan worden om zegen te brengen aan de levens van de liefdelozen en zo onze wereld tot een betere wereld te maken. Dr Cindy Perry, Director Himalayan Ministries 4
1
De zorg
“Als ik Christen word, wat geef je me dan?” Dit is de algemene houding tot het christendom die ik waarnam, toen ik er voor het eerst kwam. Rondom mij zag ik mensen die vochten voor hun dagelijks bestaan en probeerden de eindjes aan elkaar te knopen. ik praat over de arme, marginale gezinnen in Guwahati. 80% van de gezinnen zijn afhankelijk van een inkomen van vader of echtgenoot, die gewoonlijk een rickshaw-man is of een dagloner. Het inkomen van zulke beroepen schommelt door veel factoren, zoals een ijscoman in de straat verkoopt weinig tijdens de moesson. Op sommige dagen verdient hij meer, maar op andere dagen bijna niets. In hun dagelijkse strijd om te overleven hadden de woorden God en Christen alleen maar de betekenis van een godsdienstige identiteit. Ze horen bij godsdienstige feesten of zijn beperkt tot verering bij bijzondere gelegenheden. In de strijd om het bestaan is de betekenis van een persoonlijke band met God niet van toepassing. in het algemeen heeft de kerk gefaald;. het meest heeft de kerk in het algemeen te midden van zijn toewijding gefaald om om te zien naar de noden van deze mensen. “Wat kon ik voor deze mensen doen om hen de liefde en gunst van de levende God te laten zien, Die niet alleen belangstelling heeft voor hun dagelijkse behoeften maar ook voor hun eeuwige zielenheil. Wat is mijn rol? Moet ik hier een rol in spelen?” Ik heb gezien dat de vrouwen het meest lijden van dit harde leven .-een eindeloze strijd om hun schrale inkomen uit te smeren, zodat het gezin niet sterft van de honger. In zulke omstandigheden zijn hun zelfrespect en integriteit erg laag. Wat kan ik voor deze vrouwen doen om hun economische en maatschappelijke positie te verbeteren? Hoe help ik ze om in hun eigen onderhoud te voorzien? Waarom zijn ze zo arm? Wat is de rol van de kerk in hun strijd om het bestaan?
5
Deze vragen achtervolgden mij toen ik voor het eerst in 1997 in Guwahati kwam. Ik had mijn baan bij NEICORD als projectassistent opgezegd om me bij mijn man te voegen, toen hij benoemt werd tot secretaris-generaal van de Raad van Baptisten Kerken in North-East India gevestigd in Guwahati. Terwijl deze vragen aan mijn geweten knaagden, troostte ik mijzelf denkend: wat kan een gewone vrouw doen? Ik ken niet eens de plaatselijke taal, ik ben maar een gewone vrouw. Ik vroeg mijn man wat ik moest doen. Jij moet doen wat God wil dat je doet, was zijn antwoord, hetgeen mij niet dichter bij een antwoord bracht. Ik voelde mij gefrustreerd over mijn onvermogen deze arme mensen te helpen, speciaal de vrouwen die zonder inkomen, opleiding, ervaring of lid van een organisatie, wat kon ik anders doen dan me bezwaard voelen. Hun problemen zijn veel groter dan ik aan kan. Ik had deze gevoelens zoals een goed christen of staatsburger behoorde te hebben, maar liet de zaak verder rusten en hoopte dat het knagen van mijn geweten met de tijd weg zou gaan. Uiteindelijk besloot ik lid te worden van World Vision, een internationale christelijke organisatie en besloot dat het beste wat ik kon doen was bidden dat er op een dag iemand langs zou komen en iets zou doen voor de arme mensen van wie ik wist dat ze die hulp nodig hadden. Ondertussen zou ik verzekerd zijn van een behoorlijk salaris en zo mijn man bijstaan in het onderhoud van ons gezin. Daarbij zou ik door deze organisatie de gelegenheid hebben om deze mensen in nood een beetje te helpen. Ik ging voor een gesprek en werd gekozen tot manager belast met World Vision's Street Children Project in Guwahati. Ik had nu een goede baan en was bij mijn gezin. Dat was alles wat ik toen nodig had. Ik begon daar ......voor 1 dag.
6
2
Een ommekeer
Tot nu toe geloofde ik niet dat God wonderen deed door gewone mensen. Maar wat voor terughoudendheid ik daar ook over had, werd te niet gedaan door een gebeurtenis, die mijn levensloop grotendeels veranderde en vooral mijn opvatting over geloof ' Onmiddellijk nadat ik bij World Vision was gekomen kwam er zo maar een telefoontje om de World Micro-Credit Conference in Washington DC bij te wonen. Waarschijnlijk had EFICOR, een organisatie in Delhi, die ik kende vanuit mijn tijd bij NEICORD mij voorgedragen als afgevaardigde van vrouwengroepen. Ik moest onmiddellijk mijn nieuwe kantoor verlaten, die ik maar 1 dag bezocht had, om de benodigde reispapieren en andere bijbehorende formaliteiten in orde te maken. In niets was ik voorbereid op de verandering in mijn overtuiging die ik tijdens die conferentie zou ervaren. Mensen van verschillende organisaties uit de hele wereld bezochten deze conferentie. Er waren veel getuigenissen en uitwisselingen van ervaringen door verschillende mensen uit veel naties. Met toekomstvisie en vertrouwen kunnen wonderen uit het niets bereikt worden, was de ervaring van veel deelnemers van de conferentie. Deze getuigenissen waren een grote uitdaging voor mij. Iets in mij zei me: Als mensen die geen geloof hebben in de levende God zoveel kunnen doen, waarom deins ik dan terug om een risico te nemen? Het risico om te mislukken? Uit het niets kan God wonderen laten gebeuren, …………Uit het niets? Ik ging naar het hotel, bad tot God en wijdde mijzelf opnieuw aan Zijn zaak. Overstelpt door mijn beperkingen was ik teruggedeinsd voor mijn plicht als Zijn volgeling. Nu was ik er echt van overtuigd dat God door mij wilde werken om met niets te beginnen, zodat Hij iets uit niets kon maken. Als dat het is, wat Hij wil dan ben ik bereid om alles te doen waartoe Hij mij leidt.
7
God moest mij eerst naar Washington D.C. laten gaan om mijn koppig hart om te keren en mijn excuses te verbannen. Bij mijn terugkeer ging ik naar World Vision terug waar ik werkte voordat ik naar de conferentie ging. Ik vroeg World Vision de vrijheid om mijn droombeeld van zelfredzaamheid onder de mensen aan de onderkant van de samenleving te bevorderen. Zij bevestigden echter wat ik al wist-zij moesten binnen de grenzen van hun organisatie blijven en konden zich niet zomaar aanpassen aan andere manieren van werken en ideeën, zelfs al waren ze goed. Ik verontschuldigde mij en bood mijn ontslag aan. De directeur van de NorthEast afdeling stond welwillend achter mijn toekomstbeeld en vertrouwen en moedigde mij aan er mee door te gaan. Mijn ontslag werd geaccepteerd Ik kreeg hun zegen mee. Ik was weer terug bij af- weer zonder werk, maar nu met een doel die ik eerder niet had. Op de een of andere manier zou God mij helpen een manier te vinden om hen die Hij in mijn hart geplaatst had, te helpen.
8
3
Wat nu?
Ik heb een visioen, vertrouwen en de wil ........ maar wat nu? Het feit dat ik een gewone vrouw ben zonder speciale opleiding, vakdiploma's of kennis van de cultuur en taal van de plaatselijke bevolking is niet veranderd. Wat ik wel had was de overtuiging dat God wil dat ik iets doe om een aantal van deze vrouwen te helpen zodat Hij daardoor Zijn werk kan doen, wat het ook is. Hoe begin ik? Waar begin ik mee? Met wie maak ik contact? Deze vragen werden hindernissen die ik in gebed tot de Heer bracht. De antwoorden op mijn verzoek kwamen in de vorm van een vraag: Waarom benader ik NEICORD niet? Dus zonder verder te denken belde ik mijn vorige werkgever op om een ontmoeting. Hij was erg aardig maar zei me dat, aangezien het midden in het jaar was er geen grote fondsen beschikbaar waren. Ze hadden alle projecten voor het lopende financiële jaar al bepaald. Mr. Kabi Gangmei, directeur van NEICORD moedigde mij echter aan om met 5 naaimachines en een salaris van Rs. 1000 per maand te beginnen en hopelijk zou NEICORD in de toekomst meer kunnen doen. Het aanbod was inderdaad erg klein, maar daar ik al besloten had alles in Gods handen te leggen, was dit Zijn manier om mijn gebeden te verhoren. Met een sterke overtuiging en wilskracht om alleen op de Heer te vertrouwen en Hem te gehoorzamen, werd Priscilla Centre opgericht met slechts 5 naaimachines en 1 personeelslid - ik. Vanaf die tijd heeft God mij, op Zijn manier en Zijn tijd, begeleid met het nemen van alle hindernissen. Ik zie duidelijk hoe Hij erin voorziet. Hij zal er ook in de toekomst voor zorgen was mijn volle overtuiging. 5 naaimachines is voor God genoeg om Zijn wonderen door te laten gaan. Maar...... hoe vind ik arme mensen? Hoe vind ik de juiste vrouwen voor het project? Wie zijn degene die de meeste hulp nodig hebben? Deze vragen mogen absurd klinken, maar als je midden in de stad woont, binnen een zendingspost in Pan Bazaar en daar buiten geen contacten hebt, was het inderdaad een echt dilemma
9
De stem in mijn hart zei me contact op te nemen met Dispur Baptist Church in Guwahati. Zo ontmoette ik pastor B. Ganguly, die mij openhartig zei: Oh Lucy, we hebben heel veel arme vrouwen, kom alsjeblieft hier naartoe en begin jouw project in onze kerk en we hebben ook een lege consistorie. Gebruik hem maar zonder enige kosten en help onze vrouwen nieuwe vaardigheden te leren. Hoe de Heer leidt en voorziet verbaast me steeds weer. Ik ben blij dat God ons niet in de toekomst laat zien, alleen maar de zekerheid en de belofte van Zijn begeleiding schenkt Als God mij had laten zien hoe Priscilla Centre er na 4 jaar uit zou zien, zou ik het niet geloofd hebben. De vrouwen die bij Priscilla Centre kwamen zijn meestal volgzaam, van nature afhankelijk, gewend de mindere te zijn, hebben geen vaardigheden en hebben de school niet afgemaakt en zijn de vrouwen van dagloners, die in de meest erbarmelijke omstandigheden leven. Een aantal van deze vrouwen hebben niet eens de basisvoorzieningen zoals elektriciteit of drinkwater bij de hand. Voor hun rechten opkomen is hun vreemd. Om deze vrouwen te helpen zelfvertrouwen, economisch onafhankelijk te zijn en een vorm van eigenwaarde te verwerven, was een ontmoedigende taak. Desalniettemin werd dit het doel van Priscilla Centre Waarom "Priscilla "? Priscilla en Aquilla die in de Handelingen der Apostelen in de Bijbel genoemd worden staan voor een gemeenschap van zelfredzaamheid en anderen op te leiden leiders te worden. Op de een of andere manier staat Priscilla Centre voor een pionier die baanbrekend bezig wil zijn in het trainen van leiderschap vanaf de basis. De visie van Priscilla Centrum is om zoveel mogelijk vrouwen te bereiken, ze in staat te stellen tevreden te zijn en vol zelfrespect. Ik wil hierbij verklaren dat christen worden niet noodzakelijk is om de opleiding te doen. Het doel is om arme vrouwen vaardigheden aan te leren en hun beperkte inkomen aan te vullen, zodat hun eigenwaarde in het gezin en in de maatschappij zal toenemen. Alleen gewapend met een visioen, beperkte middelen [maar 5 naaimachines] een trainer en 10 vrouwen startten we Priscilla Centre op 4 mei 1997 in de consistorie van de Dispur Baptist Church in Guwahati. Het zaad van het geloof was gezaaid. 10
4
Het visioen
Ik weet zeker dat u zich afvraagt wat het visioen waar ik over gepraat heb precies is. Ik zal de doelstelling van Priscilla Centre in het kort uitleggen. Priscilla Centrum gaat met een kerk of een geloofsgemeenschap samenwerken zolang zij onze hulp nodig hebben. Het doel van de samenwerking is om de kerk of de gemeenschap erbij te betrekken en te helpen zelfstandig te worden, zodat zij, als Priscilla Centrum zich in de toekomst terugtrekt, met het project verder kunnen gaan. De infrastructuur zal door de gemeenschap gedaan worden. Priscilla Centrum verzorgt gratis een opleiding van 1 jaar in beroepsvaardigheden [naaien en borduren om mee te beginnen] voor vrouwen die dit het meeste nodig hebben. Deelnemers worden door de gemeenschap uitgekozen. Er is een verplichte Bijbelstudie [hoewel Christen zijn geen voorwaarde is om met de cursus mee te doen ]. De samenwerking is voor 3 jaar, daarna trekt Priscilla Centrum zich terug. Tegen die tijd wordt van de gemeenschap of kerk verwacht zelfstandig met het project verder te kunnen gaan. Tijdens de 1 jarige opleiding ontvangen de deelnemers, afgezien van beroepsvaardigheden ook advies en andere persoonlijke ontwikkeling. Zij moeten mee doen met een verplicht spaarprogramma, zodat tegen de tijd dat zij het diploma hebben, zij hun eigen naaimachines kunnen kopen. Dit stelt hen in staat de vaardigheden die ze tijdens dat eerste jaar geleerd hebben te benutten en als micro ondernemers te beginnen. Het is daarom dat wij de cursus tot 1 jaar verlengd hebben, terwijl de meeste beroepsopleidingen in andere centra maar 6 maanden duren. Dit verplichte spaarsysteem is een grote uitdaging zowel voor mij als voor de deelnemers. Zij waren er tegen, omdat zij niet geloofden genoeg geld te hebben om te sparen. Maar voor mij was het juist de kern van het succes van het project en het visioen, dat volgens mij van God kwam. Maar om een spaargewoonte in te prenten moeten de vrouwen het belang ervan gaan inzien en de noodzaak om iets op te offeren. Zien dat zij het kunnen, geld sparen voor hun toekomstig succes is een overwinning geworden voor de vrouwen en voor iedereen die bij het project betrokken is. Hoe vaak per week eten jullie vis met kerriekruiden, vroegen wij de deelnemers? Als een drastische maatregel verzochten wij hun hun wekelijkse vis over te slaan en het gespaarde bedrag op de spaarrekening te zetten 11
Om hun spaargewoonte verder aan te moedigen vroegen wij ze hun groenten en fruit uit de groentetuin mee te nemen die wij weer tegen marktprijs van hen kochten, ook dit zetten ze opzij als spaargeld. Daarbij prikkelden wij ze met prijzen voor de hoogste spaarder en de hoogste aanwezigheid. De docent houdt hun spaargeld bij en elke maand leest hij voor hoeveel iedere deelnemer heeft gespaard. Deze vrouwen hebben nog nooit in hun leven spaargeld gehad. Toen het bedrag dat zij gespaard hadden werd voorgelezen, waren ze erg verrast dat ze zoveel konden sparen. Vanaf de vierde maand waren ze zo gemotiveerd, dat het niet langer nodig was hun aan hun spaarverplichtingen te herinneren. Een ander probleem waar ik mee werd geconfronteerd, was: wie zal de vrouwen bijbelles geven aangezien ik de plaatselijke taal niet spreek?. Het antwoord op mijn gebed kwam van mijn goede buurvrouw Mrs. Lalita Roy Choudhury. Zij bood aan de groep bijbelles te geven en benadrukte er geen geld voor te willen hebben. Prijs de Heer voor haar bijdrage aan Priscilla Centrum. Zij is een grote hulp in nood geweest. Al 6 jaar lang is ze een positieve medewerker binnen de Priscilla Centrum gemeenschap en is het tot op vandaag. Tijdens de eerste 1-jarige opleiding was er een vriendschappelijke sfeer van geven, delen en aanmoedigen. Er was geen meerdere en geen mindere. Wij waren verbonden door lidmaatschap, Bijbelstudie en het samen delen van elkaars overwinningen en mislukkingen. Het was niet alleen een prestatie, maar gaf ons allemaal een zeldzaam gevoel van tevredenheid als we samen op onze traditionele matjes zaten voor de Bijbelstudie en gebed zonder onderscheid van caste of klasse tussen de deelnemers. Na verloop van tijd heeft God overal in voorzien. De verzekering dat God de gemeenschap leidt is zo'n grote aanmoediging geweest. En, inderdaad, God heeft, wat ook maar nodig was uit het niets voorzien.
12
5
De uitbreiding van het visioen
Na een jaar haalden 8 van de 10 hun diploma en konden hun eigen naaimachine kopen, spiksplinternieuw of tweedehands. Na de cursus bleven de meesten hun spaarrekening aanhouden. In het tweedejaar werd de hoofdvestiging van Priscilla Centre verplaatst naar de CBCNEI post, zodat het meer plaatsen en een meer gevarieerde bevolking kon verzorgen. Verschillende kerken rond Guhawati vertelden het nieuws over de nieuwe mogelijkheid. Van deze groep slaagden er 5 van de 8. In 1999 vonden we het noodzakelijk om te zien hoe het de eerste groep geslaagden verging. We bemerkten dat we gefaald hadden om hun leven op de lange termijn te verbeteren. Ondanks hun vaardigheden was hun leven niet veranderd. Zakenlui gaan niet naar deze arme mensen toe en zo bleven hun vaardigheden ongebruikt. Zonder de middelen om een zaak te beginnen waren ze weer eenvoudige huisvrouwen. Ze waren geen kleine ondernemer geworden wat wij beoogd hadden. Was het project een mislukking? Nee, maar hoe helpen we deze vrouwen? Ze hebben geen bronnen om een eigen bedrijfje te beginnen. Ze hebben afzetgebied nodig. Eigenlijk was het niet de bedoeling van het project. Een oud Chinees spreekwoord zegt: In plaats van iemand vis te geven die honger heeft, leer hem hoe hij vis moet vangen. Dus benaderde ik NEICORD. Zouden zij de verdere ontwikkeling van een afzetgebied kunnen sponseren? Maar helaas had NEICORD geen infrastructuur, noch de kennis of bronnen om zo'n project op zich te nemen. Maar door ons zuinig beleid was er nog Rs 5000 over van wat NEICORD voor Priscilla Centrum had bestemd. Mag Priscilla Centrum dit gebruiken om een productie afdeling te beginnen? Na groen licht kochten we stof op de markt, verdeelde het onder de vrouwen en leerden ze artikelen te naaien voor huishoudelijk gebruik zoals schorten, tafellakens, servetten enz. Om ze aan te moedigen gaven wij ze een vast en eerlijk loon, meer dan wat normaal is; we berekenden geen winst. Ook moedigden wij hen aan tienden van hun inkomen aan hun kerken te geven. 13
Op deze manier kunnen ze het schoolgeld van hun kinderen betalen, elektriciteit in de rieten hut laten aanleggen en sparen voor een eigen winkel. De vraag kwam: hoe vinden we klanten voor de artikelen? Vrienden van Priscilla Centrum kochten de artikelen, maar brachten ook hun vrienden in contact met de artikelen. Sommige organisaties kochten de artikelen voor souvenirs, cadeautjes voor officiële bezoekers enz. Aan het einde van het jaar was er winst gemaakt Maar zijn wij voorbereid op de uitdagingen die voor ons liggen? Dit werk was aan mij toevertrouwd niet vanwege een goed plan en veel inkomsten, of omdat ik verstand van zaken had, of dat de infrastructuur aanwezig was, maar alleen omdat wij geloofden dat God ons zou helpen.
14
6
De goddelijke voorzienigheid
Nadat de productie afdeling een jaar gedraaid had, vroeg ik me af: waarom zouden wij onze producten maken van materiaal dat komt van buiten de North-East, de meer ontwikkelde gebieden van India, terwijl er in verschillende stammen in North-East traditionele wevers zijn en wanhopig wegen zoeken voor hun producten. Terwijl we met deze vraag bezig waren, kregen we bezoek van Mrs. Chami, een zendeling van de Mizo Baptist Mission Field, die onder de mensen van de Rabha stam werkte. De Rabhas in het Dhubri district zijn een van de meest achtergestelde stammen van India. Zij zijn de slachtoffers van de vreselijke littekens van oproer in dat gebied. Als traditionele wevers, ver van de grote stad zijn ze ernstig uitgebuit door tussenpersonen, die hun producten tegen weggeefprijzen kopen. Dit betekende verlies op hun grondstoffen, om niet te spreken van gebrek aan winst, of loon voor de tijd en vaardigheid die ze in hun producten geïnvesteerd hadden. De Rabhas werden door een groep geholpen om hun producten aan het handelscentrum te leveren, maar ze werden niet contant betaald. Dat betekende dat ze herhaaldelijk teleurstellende tochten naar de provincie hoofdstad maakten om achter hun betaling aan te zitten. Aan deze tochten verloren ze hun eventuele winst. Hun Women's Society had al een schuld van 2 of 3 jaar voordat wij elkaar ontmoetten. Priscilla Centrum maakte rechtstreeks een contract met de Women's wing van de Rabha Baptist Union om de Rabha stoffen aan Priscilla Centrum te leveren om zo hun geweven stoffen te promoten. Op de dag van levering werden ze contant betaald. Op deze manier konden we de gemeenschap een beetje helpen. Een andere groep, de Bodos, zijn een van de grootste stammen van Assam. Oproer en sociale onrust heeft voor hen alles onmogelijk gemaakt. Ook hebben traditionele wevers hun vaderland verlaten om ergens anders een bestaan te zoeken. Zij wonen vaak bij rijke mensen in de stad als bediende of dienstmeisje. Zij worden vaak het slachtoffer van seksueel misbruik of andere gewelddadigheden door hun werkgever of de maatschappij om hen heen. Zij ontvangen vaak geen loon. Machteloos en niet in staat naar hun geboorteplaats terug te keren omdat er niemand is om voor hen op te komen, lijden ze in stilte. 15
Ondanks deze gevaren verlaten steeds meer onschuldige meisjes en jonge vrouwen hun huis om ergens anders een bestaan op te bouwen, hopend dat hen niet hetzelfde zal gebeuren. Ds. Mevr. Khunangjw Basumatary, leider van de Bodo Evangelical Lutheran Church raakten bevriend en wisselden ideeën uit. Ze raakte geïnteresseerd in het Priscilla project, werd er door geraakt en wilde het model van zelfredzaamheid onder de Bodowevers invoeren. We gingen samenwerken met de Bodo Women Society en zodoende kwam er een Priscilla Centrum in Udalguri, Assam. Priscilla Centrum hielp fondsen op te richten voor een eenvoudig huis als trainingcentrum en onderkomen voor de deelnemers. De plaatselijke kerk gaf het land en de vrouwengroep heeft zelf de fundering uitgegraven en werkte mee met de bouwwerkzaamheden. De vrouwenafdeling van 7 Bodo kerken uit de Udalguri streek gaven 7 traditionele weefgetouwen. Zij kozen 7 ongeschoolde schoolverlaters uit omliggende dorpen uit en bood hen gratis kost en inwoning aan. De jonge vrouwelijke deelnemers betaalden hun eigen eten van hun eigen salaris. Ze werkten hard om prachtige handgeweven stof te maken, wat op de markt verkocht werd. Priscilla Centrum is een van de belangrijkste kopers van hun producten en betaalt hun meer dan de marktwaarde voor hun kant en klare producten om hen aan te moedigen en een vast inkomen te geven. Van de winst betaalt de Women's Society nu de salarissen van de coördinator en instructeur en maakt zo het project lonend. Ook helpt Priscilla Centrum met het ontwerpen en combineren van kleuren om aan de smaak van de klant te voldoen. Dit heeft gezorgd voor een grotere vraag naar de producten. De uitbuiting door tussenpersonen is tot op zekere hoogte beteugeld. Het centrum levert nu garen en wol aan omliggende dorpen tegen marktprijs. Priscilla Centrum Udalguri heeft zelfs meer dan zijn eigen doelstelling bereikt. 16
7
Boven iemands lasten ligt Gods plan.
Priscilla Centrum breidde zich uit boven onze verwachting. Ik besefte dat Priscilla Centrum zo groeide als antwoord op echte nood en door Gods leiding bij elke stap. Ik houd van mijn werk en heb er geen spijt van, maar ik vraag me af: Is dit de stilte voor de storm? Drugs, prostitutie en seksindustrie zijn onderwerpen, die mij vreemd zijn. Ik zou daar niet kunnen werken en beschouw ze niet als mijn werkterrein, zei ik zelfs tegen mijn zus, die in een opvanghuis werkt. God heeft me niet geroepen om onder hun te werken. Hoe kon ik weten dat God mij op een dag zou leiden en zenden onder deze ongelukkige slachtoffers van het moderne kwaad, een schandvlek voor de maatschappij. Onze God is een God van een tweede kans. Hoe kon ik weten dat juist ik deze boodschap van een liefdevolle God zou moeten brengen bij hen die een tweede kans nodig hebben. In mijn stoutste dromen en gedachten had ik mijzelf niet zien werken met drugsverslaafden, alcoholisten, HIV positieven en sekswerkers Wat veranderde mijn hart? In 2000 verzocht een NGO gevestigd in Delhi mij om de werkzaamheden van hun beroepen revalidatie centrum te evalueren in Churachandpur, Manipur. Het centrum vangt drugsverslaafden, alcoholisten en sekswerkers op. Tijdens mijn evaluatie kwam ik in contact met zulke vrouwen. Verscheidene waren HIV positief. Churachandpur staat boven aan de lijst van steden wat drugsgebruik betreft en een thuishaven voor het hoogste percentage HIV patiënten in een gebied van India. De nabijheid van de poreuze grens met Birma, hoge werkeloosheid samen met een gebrek aan werkgelegenheid en het makkelijk te verkrijgen van drugs is een vruchtbare bodem voor de jeugd uit dat gebied aan de drugs te raken.
17
Het was een schok te beseffen dat het feit, dat deze vrouwen drugsverslaafden en HIV patiënten waren, in feite slachtoffers waren van het uiteen vallen van de maatschappij. De omstandigheden heeft hen in deze richting gedreven en niet door een persoonlijke keus. Door dit kreeg ik voor de eerste keer medelijden met deze arme vrouwen, die geen controle hebben over de omstandigheden waarin ze leven. Het probleem van drugsmisbruik en AIDS heeft zo'n omvang bereikt, dat het niet langer een individueel probleem is, maar een maatschappelijk probleem. Dit shockeerde me. Het deed me ook beseffen, dat als de maatschappij verantwoordelijk is voor deze zaken, ze ook verantwoordelijk is om voor deze slachtoffers te zorgen. Dit maatschappelijk probleem moet ernstig benaderd worden. Ik was weer fout in mijn vooroordeel. God zette mij op een plaats, waar ik mijzelf niet in zou wagen. De tweede waarneming die ik deed gedurende mijn evaluatie betrof de financiering van de organisatie. Doordat het volledig van buiten af gefinancierd werd was het zo afhankelijk van zijn sponsor geworden, dat de mensen uit de plaats en de kerk geen rol meer konden spelen. Daarom voelen deze zich niet verantwoordelijk voor het slagen of falen van dit project. Hoewel zulke NOG's dikwijls de meest behoeftige delen van de maatschappij verzorgen, gaat de houding van de mensen: "ze hebben onze hulp niet nodig," boven die van financiële hulp. Het is een feit dat wij met onze beperkte middelen en slechte economische omstandigheden geen middelen hebben om de gewenste infrastructuur voor zulke kostbare projecten op te zetten. Wij hebben fondsen nodig om deskundigen voor de opleiding aan te trekken en voor het opzetten van de gewenste infrastructuur. Maar als de plaatselijke bevolking er niet bij betrokken wordt, zijn de kansen om zichzelf te bedruipen praktisch onmogelijk.
18
Het is een feit, dat sponsors niet voor eeuwig doorgaan. Het succes van een project hangt af van de betrokkenheid van de plaatselijke kerk en de bevolking. Vanwege de acute nood om deze groep vrouwen te helpen, die slachtoffers zijn van drugs, alcohol en HIV-AIDS, besloten wij in het Priscilla Centrum samen te werken met de Ladies Prayer Fellowship [LPF] Churachandur, afgevaardigden uit verschillende stammen, gemeentes en vertegenwoordigers uit verschillende kerken. Zo begon Priscilla Centrum zich met vrouwelijke verschoppelingen te bemoeien, niet met een plan, maar vanwege de hoge nood op dat moment en Gods hulp. Priscilla Centrum 's hulpcentrum groeide, niet vanwege een betere planning en betere financiële voorzieningen om voor veel projecten te zorgen, maar omdat ze aanvoelde wat nodig was ....en Gods voorzienigheid. Iemand zei: een visioen blijft een visioen, zolang het Gods visioen is. Als God zijn visioen vergroot, kunnen wij, mensen, het dan echt tegen houden?
19
8
De God van de tweede kans
Priscilla Centrum, Churachandpur is een heel andere Priscilla Centrum vanwege het verschil in clientèle.Het eerste wat de vrouwen nodig hadden was onderdak, zodat ze weg konden uit hun huidige situatie. Anders dan de gebruikelijke klanten van Priscilla Centrum hebben de vrouwen wel werk om in hun onderhoud te voorzien- verkopen van alcohol, als drugskoeriers of werkzaam in de seksindustrie. Sommige van hen zijn HIV-positief en daarbij zijn de meesten drugsgebruiker. Een aantal van de vrouwen hadden hun leven wel aan God gewijd. De plaatselijke Ladies Prayer Fellowship steunde hen een poosje door hun voedsel en andere benodigdheden te geven. Maar dat was voor een paar dagen, daarna wisten de vrouwen niet waar ze naar toe konden. Ondanks hun goede bedoelingen wisten de leiders van de Ladies Prayer Fellowship niet hoe ze de kloof moesten overbruggen naar een ander beroep. Vanwege deze kloof belandden ze uiteindelijk weer in hun oude beroep om de kost te verdienen. Het was een vicieuze cirkel. Aangezien dit zich herhaalde werd de toestand erger dan eerst. Met de hoop deze kloof te overbruggen ging Priscilla Centrum samenwerken met de Ladies Prayer Fellowship om de vrouwen een nieuw beroep te leren, waarmee ze op een fatsoenlijke manier de kost konden verdienen. Zoals al eerder gezegd is, is LPF een interkerkelijk en uit verschillende stammen komende gebedsgroep. In deze associatie blijft het project van LPF, terwijl Priscilla Centrum morele steun, opleiding, algemene leiding en financiële steun geeft tot 50% van de daadwerkelijke kosten Het Churachandpur Centrum is inclusief behuizing, vanwege de behoefte aan een veilige haven, medische zorg, emotionele steun, geestelijke verzorging en beroepsvaardigheden om in hun onderhoud te voorzien tegelijkertijd.
20
Nunching: 32 jarige weduwe met dochter, kwam tot geloof toen ze 20 was, 4 jaar huwelijk met een alcoholist, werd zelf alcoholist, drugsgebruiker en dealer. Om in haar onderhoud te voorzien was ze van tijd tot tijd prostituee en bleek HIV positief te zijn. Nu in opleiding bij Priscilla Centrum. Puite: Miste ouderliefde, daar haar moeder kort na haar geboorte stierf; verliet school op zoek naar werelds vertier. Ze raakte aan de alcohol, hash en drugs. Ze trouwde met een drugsgebruiker, werd zwaar verslaafd en prostituee. Zij bleek HIV positief te zijn, werd in verschillende opvanghuizen behandeld, zonder resultaat op de lange termijn. De Heer ontfermde zich over haar toen ze naar het vrouwencentrum ging. Het verbaasde iedereen dat ze geen afkick behandeling nodig had; haar ontwenningsverschijnselen waren niet erg en ze was in staat naar haar raadgevers te luisteren. Om een verantwoordelijk mens te worden kwam ze in april 2002 bij Priscilla Centrum. Chingi: 27 jaar, alcoholiste, weduwe, moeder van 1 kind. Geboren bij arme ouders, geen opleiding, trouwde heel jong, na 2 jaar weduwe. De schoonfamilie nam haar kindje af. Ze vluchtte in de alcohol. God sprak tot haar toen in het vrouwencentrum kwam en ze kwam tot geloof. Ze nu een van de deelnemers van Priscilla Centrum. Mami: alcoholiste, moeder van 3 kinderen, verlaten door 2e man, geen huis, geen geld. Voor hun onderhoud reisde ze rond als hulp in de huishouding, verkocht groente en sterke drank. Later werd ze alcoholiste en bijvrouw van verschillende getrouwde mannen. Dankzij het vrouwencentrum nam zij het besluit bij de Heer te willen horen en kwam zo bij Priscilla Centrum. Priscilla Centrum Churachandpur is zowel voor de deelnemers als de medewerkers een grote uitdaging geworden. Priscilla Centrum bestaat nu 3 jaar en gaat door met hulp verlenen aan vrouwen in nood. Vanwege de speciale nood en de extreem arme economische toestand van dat gebied, heeft Priscilla Centrum zijn hulp voor een langere tijd uitgebreid. Dit om er zeker van te zijn dat het overgedragen kan worden naar de plaatselijke gemeenschap en ook in de toekomst ondersteund zal worden. 21
Het werd duidelijk dat om dit doel te bereiken Priscilla Centrum Churachandpur eigen grond moest hebben. Door de achtergrond van de deelnemers, de meeste zijn HIV positief, werden ze steeds weer uit hun gehuurde ruimte gezet. Tijdens het 2e jaar kwam de wens op in mijn hart dat ze een eigen stukje grond zouden hebben, zowel voor het opleidingscentrum, als voor een groentetuin, waar ze zelf hun groenten konden verbouwen, maar ook om ze waardig werk te laten doen. Maar zo'n droom was te mooi. Vanwege tekort aan geloof, hield ik het eerst voor mij zelf. Toen realiseerde ik mij, als ik het voor mijzelf hield, wij niets zouden bereiken. Mijn geweten begon aan mij te knagen. Mijn oude angst om het onmogelijke te omarmen, stak weer de kop op. Moedig vertelde ik mijn droom aan het plaatselijke bestuur. Tot mijn verrassing en vreugde steunden ze mijn droombeeld. De kosten werden geschat op Rs.8 lakh. Wij gaven allemaal wat geld en zo was er 3,300 rupees als startkapitaal. Er begon een serieuze inzameling en we zagen een grote bereidwilligheid bij alle lagen van de bevolking. Er waren momenten dat we de moed lieten zakken, omdat het bedrag niet hoger werd: rupees 8 lakh is tenslotte veel geld. Het zoeken naar de juiste plaats was ook niet gemakkelijk. Terwijl wij verschillende locaties bezochten, ontmoetten we een weduwe, die haar bezit wilde verkopen voor Rs. 10 lakh. Het was mooi, een gebouw wat ik in gedachten had, met een mooie omheining, een groot stuk land voor een groentetuin en een kantklaar huis, wat aangepast kon worden voor het opleidingscentrum. Maar de grootste verrassing kwam, toen zij en haar familie bereid waren alles aan Priscilla Centrum te verkopen voor Rs. 8 lakh., precies het bedrag dat we begroot hadden. Ongelooflijk!! Haast niet te geloven, maar toch waar. Opnieuw heeft God ons geleerd, dat Hij de leiding heeft. Hoe nederig is het de kracht van God te ervaren. 22
9
De vruchten van de liefde
Dimapur is, behalve Assam de enige plaats in Northeast India die een treinverbinding heeft en is de commerciële hoofdstad van Nagaland, een bloeiende plaats voor zaken doen. Zoals de meeste van zulke centra heeft het ook een levendige schaduwzijde. Hier worden veel onschuldige meisjes en vrouwen verslaafd aan drugs, alcohol en sex. Zij worden gelokt om als vermaakmeisjes in restaurants en hotels te fungeren, waar het van zulke activiteiten wemelt. Veel onschuldige levens gaan daar tenonder. Via via hoorde ik uit betrouwbare bronnen, zoals vrienden die van daar komen en mij komen begroeten, dat Dimapur een plaats is, waar de werkwijze van Priscilla Centrum veel vrouwen goed zou doen en zou bevrijden uit de greep van drugs en prostitutie. Tegelijkertijd is de tegenstand vanuit de bevolking voor een project als Priscilla Centrum erg heftig. De plaatselijke bevolking wil niet toegeven aan het feit, dat deze dingen in de staat Nagaland gebeuren, een christelijk land nog wel. Volgens een officiële telling is het 100% christelijk, de enige staat in India die dat claimt. De druk op mijn hart om zo'n centrum te beginnen werd elke dag heftiger, maar hoe kan ik de gemeenschap overtuigen en ze betrekken bij het probleem? Wie gaat het visioen en het proces overnemen? Welke kerk moet ik benaderen? Is mijn zorg ook Gods zorg? Door zulke vragen werden mijn gedachten geplaagd Nagas zijn verdeeld in verschillende substammen, die aparte groepen zijn binnen de staat met elk hun eigen organisaties en kerk en spreken hun eigen dialecten. Zij spreken samen Nagamese, een handelstaal, maar hoewel het geen specifiek stammendialect is, dient het als schakel in de communicatie. Terwijl de meeste maatschappelijke organisaties zoals studentengroepen en welzijnsverenigingen het bestaan van deze onbehoorlijke praktijken in hun midden niet willen toegeven, beschouwen veel kerken deze mensen als zondaars. Bovendien moet de kerk aan veel andere dringende zaken aandacht besteden
23
Vanwege de onafnemende zorg werd ik aangezet om de verschillende plaatselijke kerken te bezoeken om een partner te vinden om een nieuwe Priscilla Centrum te beginnen. Ik bemerkte dat de meeste leiders van vrouwenafdelingen hun eigen agenda's hadden en niet geïnteresseerd waren in het project. Aan het einde van mijn zoektocht was ik ontmoedigd, dat het mij niet gelukt was. Waarom God moest U mij hierheen laten gaan, vroeg ik mij af. Waarom kwam ik hier, alleen om in mijn roeping te mislukken, riep ik uit in mijn hotelkamer. Waarom me zorgen maken als het toch bestemd is te mislukken? Iets in mij zei me: Ga naar Sumi Town Church. Hoe vaak in je leven praat je met een onbekende aan de telefoon en vraag je om een onmiddellijke afspraak? Dat deed ik. Op de een of andere manier kreeg ik het telefoonnummer van het vrouwensecretariaat van WSBAK vereniging, Dimapyr, legde uit waarom ik belde en vroeg haar voor een verder gesprek. Zoals de Bijbel zegt: gebeurtenissen worden door God gevormd, hetgeen precies gebeurde. Mevr. Kanili was nl. in een vrouwenkamp in een afgelegen dorp en moest dat voor een kwaal verlaten. Juist op dat moment belde ik haar. Als zij dit niet had gehad zou Priscilla Centrum Dimapur nog steeds een droom zijn geweest. God werkt inderdaad op een onbekende manier. Mevr. Kanili vatte de visie meteen. Zij had al een grote zorg en wist niet hoe ze ermee om moest gaan. Ze kon, echter, geen onmiddellijk positief antwoord geven omdat het voorstel de goedkeuring van het bestuur van de vereniging moest hebben. Goed, het zaad was gezaaid. Het was nu aan God om het op zijn tijd te laten groeien. Het duurde een jaar van afwegen en overleggen voordat het bestuur uiteindelijk het project kon goedkeuren. Toen het echter eenmaal goedgekeurd was, kwam alles in een stroomversnelling, zodat we onze adem inhielden. Priscilla Centrum Dimapur was ontstaan en heette daar Samaritan Home. 24
Akali komt uit een gezin van 14 kinderen. Haar moeder sterft toen ze nog jong was en haar vader trouwde weer. Nadat ze klas 9 af gemaakt had, kon ze vanwege de financiële situatie van het gezin niet verder leren. Toen ze van Samaritan Home hoorde, hoopte ze daar knippen en naaien te leren om in haar onderhoud te voorzien en haar jongere broertjes en zusjes te helpen om tenminste te lezen en te schrijven. Haar gebed is om de gelegenheid te krijgen haar eigen bedrijfje te beginnen, nadat ze geslaagd is. Apoli, 26 jaar, gescheiden en komt uit een gebroken gezin. Ze trouwde toen ze 14 was en is moeder van 3 kinderen. Haar echtgenoot hertrouwde en nam haar haar kinderen af. Hij was aan de drugs en alcohol en had haar psychisch misbruikt. Daar zij niet wist waar ze heen moest, kwam ze in de prostitutie terecht om in haar onderhoud te voorzien. Ze kreeg nieuwe hoop na een affaire met een man, die beloofde met haar te trouwen, maar werd gedood door de geheime dienst. Toen werd Apoli onterecht aangehouden en beschuldigd van moord, omdat haar vriend uit een andere staat kwam. Tijdens het dieptepunt van haar leven hoorde ze van Samaritan Home en kreeg een sprankje hoop. Ze kwam daar in afwachting van de zaak tegen haar. Ze is dankbaar dat de echte schuldigen gepakt zijn, zij nu vrij is en uit kan zien naar een nieuw leven. Kaveli, met 16 jaar een alleenstaande moeder. Zij komt uit een gezin van 5 kinderen en verlaten door hun vader. Ze groeide op in een dorp bij haar grootouders, ging tot klas 6 naar school en ging daarna naar haar moeder in Dimapur. Toen ontmoette zij een man uit het leger, die beloofde met haar te trouwen, maar toen ze zwanger was, verliet hij haar. Zij werd naar Mother's Home gebracht voor de bevalling en liet het kindje ter adoptie achter. Zij kwam naar Samaritan Home om geestelijk op verhaal te komen en een doel in haar leven te vinden. Ze heeft nog steeds wroeging dat ze haar kindje heeft afgestaan.
25
10
Een gemeenschap met een ander doel.
Als een van zijn vormingsprogramma's begon Priscilla Centrum met eendaagse opleidingen aan studenten over beroepsbegeleiding en advies in samenwerking met verschillende verenigingen in Guwahati zoals Naga Christian Fellowship, Kuki Christian Fellowship en Zomi Christian Fellowship. Spoedig bemerkten we, dat de deelnemers meestal de geregelde kerkgangers waren en we niet de studenten bereikten, die niet naar een kerk of gemeenschap gingen. Wat doen deze studenten en met wie gaan ze om? Hoe bereiken kerken en gemeenschappen ze?, vroegen wij ons af. Priscilla Centrum begon met een onderzoek naar de verblijfplaatsen van een grote groep jonge meisjes, die niet in de kerk kwamen. Onze bevindingen waren niet iets waar de maatschappij trots op kon zijn. Waar we achter kwamen was iets, wat we een lange tijd niet wilden toegeven. Guwahati is de poort van NorthEast. Veel ouders uit andere delen van NorthEast sturen hun dochters naar Guwahati om daar verdere opleidingen te volgen. Deze studenten gaan in verschillende privé pensions wonen. Voor de meeste onschuldige meisjes is dit hun eerste ervaring met de buitenwereld. Ze komen in contact met de glamour van het stadsleven. Het losbandige leven lokt ze plezier te maken, waarvoor ze nooit de gelegenheid hebben gehad en er geen ervaring mee hebben. Sommigen raken in parttime dienstverband zoals bv. verkoopster in warenhuizen, receptioniste in kleine zaken enz. Hun werkgevers lokken ze na verloop van tijd mee naar een andere manier van leven. Nachtelijke uitjes, afspraken, dineetjes, en andere nachtelijke activiteiten, die nieuw zijn voor deze onschuldige meisjes en zo worden ze meegelokt. Een vriend van mij, die op het politiebureau werkt, zegt dat veel meisjes naar officiersfeestjes komen, geëscorteerd door zakenlui en andere mannen. Velen worden bijvrouw of callgirl. Zij eindigen in klinieken in de stad voor abortus. Veel van deze vrouwen raken verstrikt en verloren aan de wereldse leefstijl van de stad, zonder dat hun ouders er iets vanaf weten.
26
We wilden deze jonge meisjes opvangen en verzorgen en daarom begonnen we onze lunchroom. Zij worden voor de thee of lunch uitgenodigd, waar vrienden en een huiselijke sfeer hun de gelegenheid geven iets over zichzelf te vertellen. Als ze over zichzelf beginnen te praten is er deskundige aanwezig en Gods woord wordt aan hen uitgelegd met de hoop hen weer tot de liefde van Christus terug te brengen. Voor deze opdracht ontvangen we financiële hulp en bemoediging van onze vrienden en weldoeners. Een van onze bestuursleden heeft de verantwoordelijkheid voor dit TeaHouse op zich genomen vanwege haar aandacht en zorg voor de meisjes. Zij bezoekt de meisjes in hun pensions, sluit vriendschap met ze en nodigt ze uit voor de thee. Daar genieten ze van spelletjes doen, naar muziek luisteren, goede films zien en het doen van kleine huishoudelijke of maaltijd opdrachten passend bij hun aanleg en voorkeur. Het is geen georganiseerd instituut met regels, maar een flexibel soort thuis, waarin deze meisjes kunnen ontspannen, samen dingen doen, die ze leuk vinden en vrienden maken. Het is een tragisch feit, dat veel jonge meisjes verloren zijn geraakt aan de kortstondige luxe van veel grote steden in India - Delhi, Bangalore, Mumbai. Het is overal gelijk. We bidden, dat dit soort dienstencentra een beweging zal worden in alle grote steden van India, waar op deze manier veel jonge meisjes verloren raken.
27
11
Terugblik
We hebben in dit boekje veel verteld over wat we in Priscilla Centrum hebben gedaan. Maar het verhaal zou niet volledig zijn, als we niet vertelden, wat de vrouwen, die naar Priscilla Centrum zijn gekomen met hun leven hebben gedaan. Velen van hen zijn veranderd, niet alleen in hun levensstijl, maar hebben op zich genomen anderen te helpen, een extra toevoeging boven onze verwachtingen. Chong en Ngai zaten bij de eerste groep geslaagden van Priscilla Centrum, Churachandpur. Tijdens hun eenjarige opleiding bleek dat ze niet goed waren in borduren of naaien. In plaats van hun spaargeld een naaimachine te kopen, zoals de anderen, besloten ze samen een huis te huren en zo eenvoudig mogelijk te leven. Aangezien ze allebei, toen ze aan de drugs, alcohol of prostituee waren, door hun familie verstoten waren, wijdden ze nu hun leven anderen te helpen, die ook in zulke wanhopige omstandigheden terecht waren gekomen. Zij begonnen om op de hoek van de straat olie, groenten en andere levensbehoeften te verkopen om zo in hun eigen onderhoud te voorzien Toen men zag, hoe hun leven veranderd was en hun toewijding voor anderen te leven, nam een plaatselijke NGO, gevestigd in Churachandpur, hen in dienst als raadgevers voor prostituees en gaven elk een maandsalaris van Rs,1000. Zij hebben oprecht gewerkt en de resultaten zijn duidelijk. Andere vrouwen uit soortgelijke situaties zijn bereid hun problemen met Chong en Ngai te delen, omdat ze uit dezelfde situatie komen en met hun meevoelen. Zelfs al moeten ze moeite doen om rond te komen, ze doen het zonder klagen en hebben zelfs dromen voor de toekomst. Vanwege hun verleden en gezondheid is er de mogelijkheid, dat de huurbazen hen wegjagen erg groot. Vanwege deze angst en mogelijkheid dromen ze een eigen stukje grond te hebben.
28
Tijdens hun Priscilla Centrum opleiding hebben ze het belang van sparen ingezien en zijn doorgegaan met sparen, zelfs van hun mager inkomen. In september 2003, namen ze de eerste stap door van hun eigen spaargeld een klein stukje land te kopen. Zij verzamelden overal stukken hout en overal vandaan andere bouwmaterialen. Hun droom was om in maart hun eigen hut te hebben. God deed hun droom uitkomen en nu hebben ze een eigen huis die in april 2004 ingewijd zou worden. Door hun contacten met verslaafden beseften ze heel duidelijk de behoefte van die vrouwen voor een tijdelijke opvang, een veilige plaats, waar ze een tijdje konden blijven, van gedachten konden wisselen, over hun leven na denken en verzorgd worden. Chong en Ngai stellen hun huis open als een tijdelijke veilige plaats voor vrouwen die onderdak nodig hebben. God heeft hun leven zo gevormd, dat ze niet alleen een voorbeeld zijn, maar ook een zegen voor anderen. Toheli hoorde bij de eerst groep geslaagden van Samaritan Home, Dimapur en doet veel moeite haar vroegere vriendinnen te helpen, die callgirls zijn in verschillende restaurants in de stad. Op dit moment volgt ze allerlei theologische cursussen in Dimapur, gesponsord door WSBAK Women's Department. Ze wil haar leven wijden aan het werken onder de jonge meisjes van Dimapur, om hun tot zegen te zijn. Nupali hoorde ook bij de eerste groep geslaagden van Samaritan Home. Ze deed het zo goed, dat ze nu zelf een instructeur is in Samaritan Home. Aangezien ze dezelfde levenservaringen heeft, kan ze meevoelen met de nieuwe meisjes die komen. Ze is een zegen voor Samaritan Home en de vrouwen daar. God gebruikt haar op een manier, die ze zich niet had kunnen voorstellen.
29
12
Toekomstige visioenen en verwachtingen
Ik heb gedurende deze jaren van vorming van Priscilla Centrum geleerd en waargenomen dat er een enorme kennis is in de NorthEast met zijn verscheidene culturen en tradities. Het merendeel van de bevolking, vooral in de heuvelachtige gebieden, zijn traditionele wevers en hebben hun eigen unieke motieven. Er is, echter, maar weinig vraag naar hun producten. De gewone wegen zijn verzadigd. We moeten nog veel doen om nieuwe afzetgebieden te ontwikkelen. Er zijn wel veel organisaties en NGO's werkzaam in de NorthEast voor verschillende groeperingen, maar onafhankelijk van elkaar. Er is weinig netwerk en samenwerking tussen hen. Er is droevig genoeg veel concurrentie, wat alles weer stagneert. Het delen van ideeën en ervaringen wordt niet aangemoedigd. In plaats van het ontdekken en opzetten van nieuwe marktmogelijkheden, verergert zo'n concurrentie de al verzadigde wegen. De hoofdzaak op dit moment is samen te werken om de productie van ons traditionele product aan te moedigen, de verscheidene etnische culturen te bewaren en de tussenpersonen uit te schakelen, door wie velen zijn uitgebuit. Mijn droom is dat Priscilla Centrum fungeert als een kanaal, dat al deze organisaties en verenigingen met elkaar verbindt. Ook droom ik dat Priscilla Centrum een bemiddelingsagentschap wordt, waar wij onze ervaring en kennis kunnen delen en leraren leveren aan andere agentschappen en organisaties. De komende jaren zijn we van plan ons op het volgende te richten: Priscilla Centrum conferentie. We zijn van plan om jaarlijks een Priscilla Centrum conferentie te begeleiden van 50 vrouwen, die we uit verschillende regio's uitnodigen. Daarna zullen we ons richten op 10 van deze vrouwen [ zij die het meest geïnteresseerd zijn in onze manier van werken] om hun kennis te bundelen om zo samen met Priscilla Centrum een vrouwendienstencentrum en netwerk te organiseren. Door Priscilla Centrum geven wij ze toerusting en deskundigheid. Op deze manier kan Priscilla Centrum een hulppost zijn voor agentschappen, die werken aan de herwaardering van vrouwen in de NorthEast.
30
Korte beroepstraining voor opleiders: We zijn van plan om vanaf april 2005 met dit project te beginnen in samenwerking met gelijkgezinde kerken en organisaties. De duur zal 1 tot 2 maanden zijn. Priscilla Centrum berekent een normaal bedrag voor de cursus en het TeaHouse biedt onderdak aan de deelnemers. Alle opbrengsten komen ten goede van het TeaHouse. Open Dagen Priscilla Centrum gaat open dagen organiseren over zijn verschillende projecten voor vrouwelijke leiders en kerken, die geïnteresseerd zijn om ons voorbeeld over te nemen. Als er opbrengsten zijn komen ze ten goede van de onkosten, die Priscilla Centrum administratie gemaakt heeft Vrijwilligers: Tot nu toe is Priscilla Centrum gegroeid door de inspanningen van vrijwilligers, zowel uit India als daarbuiten. We willen doorgaan met het gebruik maken van hun hulp, wat betreft ontwerpen, documentatie, opleiding, marktonderzoek enz. Mijn visie is dat Priscilla Centrum dienstencentrum kostendekkend moet zijn in 2007, inclusief de salarissen van de leiding. Met Gods hulp kan Priscilla Centrum zelfs donor worden van andere plaatselijke verenigingen. [ Alle dingen zijn mogelijk bij God........]
31
