ADELANTE D E L A N T E
België-Belgique P.B. 2580 Putte 8/6071
Nr. 40 van oktober-november-december 2009
vzw ‘t Mayakind van nu. Een scholenproject ten voordele van de Mayakinderen in Comalapa Guatemala a
www.mayakind.be -1-
Vind de tijd om na te denken het is de bron van de kracht. Vind de tijd om te spelen het is het geheim van de jeugd. Vind de tijd om te lezen het is de basis van kennis. Vind de tijd om vriendelijk te zijn het is de straat van het geluk. Vind de tijd om te dromen het is de weg naar de sterren. Vind de tijd om lief te hebben het is de echte vreugde van het leven. Vind de tijd om tevreden te zijn het is de muziek van de ziel. Uit: de Druivelaar
Als je op het adresetiket een rode streep vindt wil dit zeggen dat het (misschien) de laatste Adelante is die je gaat ontvangen. Mocht je in 2010 nog graag de Adelante ontvangen dan vragen wij je ons te verwittigen en een bijdrage voor de druk- en verzendkosten over te maken. -2-
3
Inhoud
4
Voorwoord
5
In Guatemala
10 11
Eindejaarsplechtigheid in Payá Derde middelbaar
12
Diploma kleuters
13
Carrera
14
Cancha
15
Speelplaats
15
Werkzaamheden
16
Postsoap
18
Brieven en wenskaarten
Adelante Oktober-november-december 2009, nr. 40.
Driemaandelijks infoblad over de activiteiten van de VZW ’t Mayakind van nu
in deze Adelante P a g in a
5
In Guatemala: een poging tot reisverslag van het bezoek in oktober
P a g in a
Eindejaarsplechtigheid: heel wat kinderen kregen hun diploma
P a g in a
15
Speelplaats: de school wordt verder afgewerkt, er is nu ook een speelplaats en sportterrein
Contactadres ’t Mayakind van nu Kastanjeweg 33 3140 Keerbergen 015/23.49.35 0499/70 45 70
[email protected] www.mayakind.be
P a g in a
Verantwoordelijke uitgever August Verswyvel
16
Postsoap: praktische tips bij het versturen van pakjes naar Guatemala
Bankrekening 979-6063394-26 Redactie August Verswyvel Johan Verswyvel Iris Vanderleyden
10
P a g in a
18
Brieven en wenskaarten: het adres en de volledige uitleg over het versturen van je brief in deze Adelante
-3-
- VOORWOORD -
Voorwoord Beste mensen in bijna-kerststemming, Hoe dichterbij 25 december komt des te zenuwachtiger gaan wij ons voelen. Er is zoveel te regelen dat wij elk jaar denken er niet mee klaar te komen. Kerstgeschenken moeten aangekocht worden (dit geschenk zullen ze toch nog niet hebben, ik ben toch niemand vergeten, zullen zij er blij mee zijn, is de prijs er wel afgedaan) en de kerstboom moet zijn plaats krijgen (zullen wij hem wel binnen krijgen, zullen de lampjes nog functioneren, ik zal met de ster toch niet naar beneden donderen). Wij laden een hele vracht lasten op onze schouders want we moeten toch meedoen. Dat is juist, wij willen erbij zijn. Maar zijn geschenken en een kerstboom een zekerheid om erbij te horen? Ik denk dat het maar een lapmiddel is, een consumptietruc, een verbruikerscomplot. Jij kent ook wel de zin uit één van de kerstliederen “De herderkes lagen bij na a a chten …, zij lagen bij nacht in het veld … zij hadden hun schapen geteld”. Geen drukte, geen geraas, geen gehol. Gezellig samen. Wat naar de sterren kijken, dromen van morgen, een dutje doen. Hun gedoe was zo belangrijk dat wij er nu nog over zingen. Niet om jaloers op te zijn, maar om na te volgen. ’s Morgens voor de spiegel staan en ontspannen naar ons eigen spiegelbeeld kijken (zo zie je ook nog eens een belangrijk iemand), onze eigen gedachten dicht knijpen en een poosje luisteren naar de fantastische verhalen van kinderen, vergeten te klagen om te begrijpen dat er mensen zijn die het dit jaar niet zo hebben getroffen, aan onze koffie slurpen en denken dat je vertrekt op een cruise, de problemen die morgen zouden kunnen opduiken uitstellen tot morgen om dan te ondervinden dat ze niet meer bestaan. Wij moeten snelheid minderen om niet uit de bocht van het leven te gaan. Pauzeren of onze tachograaf springt in stukken. Ga er bij liggen anders ga je struikelen. Omhoog kijken! Daar ligt de toekomst, daar gebeurt het kerstverhaal.
-4-
Kijken naar de zon en overtuigd zijn dat je het goed hebt. Kijken naar de maan om binnenin rust te vergaren. Kijken naar de sterren om de tinteling in het leven terug te vinden. En dan sterren tellen …. Voel je zalig met kerst en beleef er plezier aan een nieuw jaar te kunnen beginnen. Gust, collega in het leven
- IN GUATEMALA De laatste veertien dagen van oktober zijn echt geschikt om Comalapa te bezoeken. Het weer hier begint stilaan kille herfst te worden met een prikje winter. In Guatemala overdag een temperatuur tussen 20 en 25 graden. Eenmaal regen op de middag. Een prullenbuitje van 15 minuten. Twee buien in de nacht. Ik was vertrokken met een muts en een sjaal. In mijn hoofd was dit nodig tregen de koude. Maar ik moest een petje dragen om me te beschermen tegen de felle zonnestralen tussen twaalf en twee. In die periode van oktober kan je ook deelnemen aan vier Clausura. Een Clausura is het uitdelen van de diploma’s aan de leerlingen die het voorbereidende jaar beëindigen, aan de leerlingen van het zesde studiejaar en aan de studenten van het derde middelbaar. Het is een serieuze plechtigheid. De leerlingen voelen zich erg gewaardeerd en de ouders maken alles met de nodige fierheid mee. Om te vertrekken hetzelfde scenario: mijn vrouw brengt mij met de bus naar de luchthaven. Ik ben er drie uur te vroeg. Een hele geruststelling. Op de luchthaven in Guatemala wordt ik opgewacht door Adalberto en Ingrid Maritza. Ook hetzelfde scenario. Goed om zich meteen thuis te voelen! Waaraan ik niet wen is de stank die de bussen in de hoofdstad achterlaten. Ze doen dat niet in het geniep, maar met een donkere rookpluim telkens de bus maar iets versnelt. In het hotel voel je dan vonken in je hoofd en gerommel in je buik. Als dat maar geen orkaanuitbarsting wordt. Niets uitgebarsten. ’s Morgens op met een frisse kop.
-5-
Ik dacht eerst een verslag te maken over mijn verblijf in Guatemala, maar daar kom ik niet aan toe. Ik vertel alleen de gebeurtenissen die mij duidelijk zijn bijgebleven. De eerste ontmoeting is met de moeders (en één vader) die in de gezinshulp zitten. Vijfentwintig gezinnen krijgen elke maand een voedselpakket. Genoeg om eens drie dagen goed te eten. Een en al spontaneïteit. Ze drukken hun dankbaarheid uit tot ze in tranen uitbarsten. Als slot hebben zij er een bescheiden feest aan gebreid. Moeders komen vertellen dat wij eens op bezoek moeten bij die en die. Die hebben ook onvoldoende eten. En het is waar. Wij moeten enkele families meer opnemen in de familiehulp. Vanaf januari worden het veertig families. Er wordt verteld over eigen thuissituaties. Allemaal even schrijnend. Er wordt niet gezeurd of geklaagd. Alleen verteld. Het doet me soms pijn. Bij de familie O. R. gaat het slecht. Je kan het aflezen van het gezicht van de mama. De man werkt niet, wil alleen maar geld verspillen. De kinderen komen bedeesd over. De familie financieel ondersteunen kan niet omwille van het risico dat het geld langs de vader zou verdwijnen. Wij kunnen alleen beloven dat wij de kinderen met aandacht gaan volgen en hen gaan helpen met eten en kledij. De kinderen zijn graag op school. Als ik Melanie een envelop met brieven van haar peter- en meterschool in Oetingen overhandig loopt ze ermee de speelplaatsen op en heeft ze onmiddellijk gezelschap van klasgenootjes. Enkele dagen nadien ben ik aanwezig bij het uitdelen van de voedselpakketten. Ik sta versteld van de vlotte organisatie en van de hoeveelheid die de mensen krijgen. Een groot en een klein karton. De mama’s zetten het grote karton op hun hoofd en stappen op. Enkele meters achterop volgt een dochtertje met het kleine karton … op haar hoofd. De mensen trekken rijk naar huis, ik voel mij wat gerustgesteld. Ik wilde foto’s nemen van de vrouwen met hun karton. “Maar niet uw gezicht”, zei ik. “Waarom niet?”, vroegen zij. “Ik vind het niet kunnen dat foto’s gemaakt worden van armen mensen die wachten op hulp”. “ Waarom niet? Armoede is toch geen schande. Het is onze schuld niet”.
-6-
Twee personen zorgen er elke maand voor dat er eten en hoogstnodige spullen worden aangekocht, dat alles netjes verpakt wordt en dat iedereen zijn pakket krijgt. Het werk van de directrice Ingrid Maritza en van haar secretaresse Lydia. Ik heb hun geen karton eten gegeven maar een pluim voor op hun hoed. Een moeder met een karton spreekt mij aan: “Kan je ons niet komen bezoeken? Jij bent nog nooit bij ons geweest”. Klopt, ik was nog nooit bij de familie O. E. Toevoegen aan het lijstje bij mijn privé secretaresse. Een heel eind buiten het dorp, helemaal achteraan in een heel smal straatje vinden wij na enig vraagwerk de familie. Iedereen is thuis, de jonge moeder, het meisje Wendy Aracely van het tweede studiejaar, de jongen Otoniel Herben van het eerste en het kleintje Joselín Carina die in januari naar school zal komen. De woning is één kamer opgetrokken uit kleiblokken, geen deur en geen raam. In de kamer één groot bed voor de mama en de twee meisjes. De jongen slaapt op een deken tegen de grond. Wij worden precies verwacht. Er staan twee houtblokken met een plastiek op. De familie op bed, wij op onze blok. Wij voelen ons goed verzorgd. De mama vertelt haar geschiedenis van de laatste twee jaar. Haar man is toen op een avond niet teruggekeerd van zijn werk. Haar ouders kunnen haar niet helpen, ze zijn al even arm. Van de familie van de man hebben zij niets meer gehoord. Het enige waardevolle eten zijn de maandelijkse kartons. De mama geraakt verstrikt in haar eigen emotie. Zij kan haar miserie en haar onrust niet de baas. Ze weent en vertelt verder, stukje bij stukje.
-7-
“Ik zou zo graag mijn kinderen goed kunnen verzorgen”. “Ik blijf hopen dat zij op een dag het beter zullen hebben”. Dat zou ik ook graag hebben, dat hoop ik ook. Als wij de platen deur langs de straat achter ons hebben dichtgetrokken blijven Ingrid Maritza en ik in het gangetje staan. Wij kijken naar elkaar. “En nu?” vraagt Ingrid. “We moeten deze familie helpen”. “Maar hoe?” “Dat weet ik ook niet. Maar de toestand waarin deze familie leeft kan ik niet aanvaarden”. De volgende dag word ik wakker … wij gaan deze familie vanaf januari een soort van maandloon geven. En voor Joselín moet ik beslist een attente peetouder vinden. Dezelfde avond heb ik de familie een eerste financiële steun gegeven. Toen ik de mama vroeg een bewijs van ontvangst te ondertekenen zei ze stil dat ze niet kon schrijven. Haar dochtertje wel. Het meisje Wendy Aracely (heeft juist het tweede studiejaar beëindigd) schrijft onderaan het papiertje “María Verónica”. “Maar dat is toch jouw naam niet”. ”Nee, die van mama, ik teken voor haar”. Op de hoek van de markt koop ik een krant van een jongen met een muts ver over zijn hoofd getrokken. Zes jaar? Hij kan tot vijf tellen. Genoeg om kranten te verkopen. In vertel aan de conciërge van het hotel dat ik vlug naar de bank moet. “Felix, heb jij ook een bank?” “Ja”, antwoordt hij met een verborgen glimlach. “En waar dan?” Hij wrijft met zijn hand over zijn buik. “Hier is mijn bank”. Wij hebben beiden smakelijk gelachen met zijn buikbank. De familie R. C. hebben wij niet gemakkelijk gevonden. In hun huis van vroeger verblijven ze niet meer, verhuisd naar … maar daar zijn ze ook al weg. Ingrid kreeg een nogal gedetailleerde wegbeschrijving. De beschrijving is correct tot wij opeens op een weg tussen twee maïsvelden terechtkomen. Twee jongens maken kleistenen en leggen die tussen de maïs te drogen. Nee, zij kennen de familie R.C. niet!
-8-
Komt er plots een kleine uit de maïs gelopen. Juan Emanuel! “Ja, wij wonen hier”. Hij loopt vooruit, draait de maïs in … een heel eind in de maïs staat hij te wachten. Nu naar rechts! Een weggetje ingelijst in pindraad. Na vijftig meter komen wij in een open ruimte. Er staat een barrak. Achter die barak moet de familie wonen. Dachten wij. Maar zij wonen in de barak. Met de jaren heb ik al heel wat ellende gezien, maar dit … het is echt waar. De barak … excuus voor het woord … doet mijn denken stil staan. Ik moet even gaan zitten. Op een droge boomstronk aan de kant van de maïs. De woonst is iets minder dan 4 meters op 4. De voorkant bestaat uit plastiek tussen maïsstengels. Door de deuropening -zonder deur- kijken wij naar binnen. Het enige wat er staat zijn twee bedden. Spullen op de bedden, spullen onder de bedden. De rechterzijkant is van platgeslagen plaat, de achterkant van plastiek. Onderaan de linkerkant wat platen en plastiek bovenaan. Daar is de keuken, in open lucht. Een plastiek zeil houdt de regen wat tegen. Als ik terug op mijn boomstronk zit durf ik rondkijken. Voor het huisje is een put gegraven. Niet voor water maar om de afval in te gooien. Er ligt een wc-pot op zijn kop. Als ik de boomstronk beu ben kan ik nog op de omgekeerde wc-pot. De moeder vertelt in het Kaqchiquel het laatste stuk van haar leven. Ik kreeg tussendoor de vertaling. Het eerste huis moesten zij verlaten om-
dat zij de huur van € 20,00 niet konden betalen. Bij het tweede moesten zij weg omdat ze geen € 10,00 hadden om de huur te betalen. Dan hebben zij van een nicht de toelating gekregen om dit stukje te gebruiken en om hun vierpalenplastieken huis neer te zetten. Maar voor niet te lang! De mama voelt zich alleen gelaten met de kinderen. De man is gewoontedrinker en als hij niet dronken is dan is hij te moe om te
-9-
werken. De moeder is kwaad omdat hij in zijn zatte bui er nog voor gezorgd heeft dat zij een baby van drie maanden heeft. Gloria Maribel is tien jaar en Juan Emanuel negen. Zij zitten allebei in het Liceo. Ángel Gustavo is elf en gaat volgend jaar niet meer naar school. Te kostelijk. Maar hij kan met zijn broer en zusje toch naar onze school! In januari zal Ángel in het vijfde studiejaar beginnen. Als wij afscheid nemen ben ik kwaad. Ik stamp mijn boomstronk in twee -nu kunnen de mensen die tenminste opstoken- en stap zwijgend de maïs in. Als wij terug op de weg komen is de stoom uit mijn kop wat verdwenen en kan ik weer denken. Hoe dit aanpakken? Geld geven kan niet omwille van het gedrag van de vader. Het voorstel van Ingrid is haalbaar. Zij gaat meer naar het centrum toe een huisje huren voor de familie. Ja, twintig euro is goed. Wij kunnen alleen de kinderen extra zorg geven op school en zien dat Ángel goede peetouders krijgt. En heel eind op de terugweg kunnen wij weer lachen om de naam van de jongen. Ángel -engel- en Reys -koningen-. Heb maar zo een naam en woon dan maar in een plastieken paleis.
- EINDEJAARSPLECHTIGHEID IN PAYA Het eerste schooljaar in het bergdorp Payá is een feit. Met het onderwijzen van de kinderen moeten wij helemaal onderaan beginnen. Door de grote afstand naar de school en de slechte weggetjes door de regen hadden de leerlingen onregelmatig de school bezocht en zo hadden zij een grote leerachterstand opgelopen. Het gaat prima: de kinderen komen graag naar school en de ouders zijn fier op de school van hun kinderen. Eén leerling van het zesde en twee leerlingetjes van de kleuters hebben hun jaar beëindigd. Zij krijgen hun diploma zoals in de grote school van het Project. Dat wordt gevierd. De nationale hymne van Guatemala klink plechtig tussen de twee bergflanken waartussen de school ligt. Je zou bijna gaan mee jodelen. De leerlingen hebben een muzieknummer met kartonnen gitaren en twee emmers als drum. Ze hadden ook een drama. Het sprookje van Sneeuwwitje. De dwergen kwamen in hun gewone kleren precies recht uit het veld. En de dwergen hadden zo’n verdriet dat Sneeuwwitje in een diepe slaap was gevallen dat ze haar wilden wakker schudden. Tot er één van hen struikelde en bovenop Sneeuwwitje viel. Het is ongelooflijk wat die kinderen hebben
-10-
geleerd. Vorig jaar durfden ze nog niet wat komen vertellen vooraan in de klas. Eén van de twee jongens die volgend jaar naar het eerste studiejaar zal gaan is doofstom. Na de plechtigheid komt hij met zijn juf naar mij toe en begint met veel gebaren. De juf blijft hem bekijken en maakt ook wat gebaren. Dan zegt ze tegen mij: “Hij zegt dat hij heel gelukkig is, dat hij het een mooi feest vond en dat ik de peetouders moet bedanken”. Ik wil antwoorden … de juf zet mijn woorden om in gebaren en ik doe ze na. De kleine geniet van onze babbel. De juf en de kleine hebben in één jaar tijd een eigen gebarentaal ontwikkeld.
- DERDE MIDDELBAAR Het afscheid van de leerlingen van het derde middelbaar heeft iets groots. Zij zijn met 26. Er zijn leerlingen die vanaf hun eerste studiejaar in het Project zijn geweest. Ze gaan het allemaal buiten de school proberen. Het is hun overtuiging en de wens van de ouders dat ze nog drie jaar verder zouden studeren. Ik heb hen verteld dat ik het spijtig vond dat ze de school zouden verlaten, maar dat ik erop vertrouwde dat zij met nieuwe vrienden en met nieuwe leerkrachten het goed zouden doen. Het zijn voorname jongens en meisjes, ik heb hen señoritas en caballeros genoemd.
-11-
- DE KLEUTERS KRIJGEN HUN DIPLOMA In hun toga met stool en universitaire hoed zijn ze hemels. Alleen vleugeltjes ontbreken. Vleugelloze engeltjes, 58 in getal. Het is een pakkend moment als ze in twee rijen vanaf de speelplaat komen geschreid -nee, ze stappen niet, ze schreiden-. Twee aan twee komen ze van achteraan tussen de rijen ouders en broertjes en zusjes. Ze nemen plaats op de stoelen van de eerste rijen. Het is muisstil. De kinderen gedragen zich plechtig. Voorlopig toch. Het is zo mooi … geen enkel kind raakt met zijn voeten de grond, ze wiebelen allemaal met hun voetjes. Sommigen hebben nieuwe schoenen aan. Eén voor één komen ze hun diploma halen. Hun korte beentjes en hun lange toga maken het bijna onmogelijk om zonder struikelen op het podium te komen. Twee juffen tillen de kinderen op en zetten ze veilig op het podium. Met hun diploma in de hand gaan ze de eretafel langs om de vijf notabelen achter de tafel een hand te geven en laten zich feliciteren. Met wat een zekerheid.
-12-
- CARRERA Een avondcontact met de leerlingen uit de Carrera. Die buiten de school hun studies verder afwerken. Heel aangename jongens en meisjes. Heel attent, heel beleefd. Jij zou voor minder vertrouwen gaan krijgen in de toekomst van een “nieuw” Guatemala. Onder elkaar vertellen zij van hun school, van hun studies, van hun belevenissen. Vanuit hun studies brengen zij een rijkdom naar hun dorp. We kunnen niet anders dan doorgaan met studiebeurzen te geven aan studenten uit arme families met een goed resultaat in het derde middelbaar en die kunnen rekenen op de steun van hun ouders. Enorm deugddoend was te mogen vernemen dat alle 22 studenten geslaagd waren zonder één herexamen. Een echte reden om in die lijn voort te werken. Ondanks een financiële inspanning. Voor één studiebeurs hebben wij 30 euro nodig. Misschien aan de peetouders van Carrera studenten eens vragen iets meer te betalen dan de maandelijkse € 15.
Op onze website www.mayakind.be staan nog enkele kinderen die op zoek zijn naar een peetouder, wil je iemand een mooi eindejaarcadeau bezorgen kan dat op deze manier. -13-
- CANCHA De cancha is ingehuldigd. De cancha is een deel van de speelplaats. Het stuk dat niet vóór de klaslokalen ligt. Het is het basketveld dat omgevormd kan worden tot voetbalveld. Het is een degelijk veld geworden met de officiële afmetingen van een basketveld. Iedereen wilde erbij zijn. Rond het plein een massa toekijkers en supporters. Met lintjesknippen werd het plein officieel geopend. En dan werd het plein ingespeeld: ik mocht naar de ring gooien tot de bal erin zat. De eerste keer raakte ik de plaat, de tweede keer al de ring en de derde bal ging er in bij luid applaus van de supporters. Er werden matchen gespeeld tussen de leraars, de vaders en de jongens van het middelbaar. De leerkrachten hebben de andere twee ploegen feestelijk afgedroogd. Dan competitie tussen de moeders, de leraressen en de meisjes van het middelbaar. De meisjes van het middelbaar waren wat ondermaats, maar de moeders knokten goed mee. Er liepen zelfs twee vedetten tussen. “Ja, ik kan wat spelen, ik heb als jong meisjes veel basket gespeeld” De leraressen waren subliem. Ze speelden sportief en agressief. Kan jij je voorstellen? Ze liepen als jongens over het terrein en beleefden plezier aan hun spel. Met goedkeuring van iedereen verdienden zij de prijs van de sport. Een sporttenue om verder te blijven spelen en om te trainen om zo te proberen op liefhebbersniveau aan competitie te doen. Ze overleggen nu over de kleur van de uitrusting. Op de voorkant van hun truitje zal “mayakind” komen.
-14-
- SPEELPLAATS De speelplaats is effen gemaakt. Er komt een soort van sterk gras en kleine steentjes. Er staan vijf grote bloembakken. Elk kind werd gevraagd een plantje of bloem mee te brengen om in die bakken te zetten. Het gevolg is dat de bakken ruim -overdadig- gevuld zijn. Iedereen wilde zijn steentje, of beter zijn plantje, bijdragen. De randen van de bakken nodigen de kinderen uit om te gaan zitten. Er staan vijf bomen . Drie bomen zijn een herinnering aan speciale acties. Er is een boom -de eucalyptus- van de Kabouters, een boom voor de eerste Communiekantjes van Keerbergen 2009 en een derde boom voor het Sint-Lambertusinstituut van Heist-op-denBerg. Voor kandidaten die een aparte actie plannen, er zijn nog twee herinneringsbomen ter beschikking. En wij kunnen verder gaan met een gans bos.
- WERKZAAMHEDEN Het “bouwjaar” 2010 is al begonnen. Voor de gaanderij bij de klaslokalen wordt een betonnen boord van anderhalve meter gegoten om te beletten dat het water te dichtbij zou komen. Op het dak wordt een citerna van 2.500 liters geplaatst die elk morgen zal gevuld worden. Er worden van daaruit leidingen gelegd naar de wc’s zodat de spoelingen kunnen gebruikt worden en er niet meer gesleept moet worden met emmertjes water. Er zullen verscheidene kranen langs de kant worden aangesloten zodat water nemen gemakkelijk wordt en zodat een tuinslang kan aangesloten worden om het de conciërge mogelijk te maken om de planten in de bakken en in de opgehangen korven water te geven.
Ook in 2010 gaan wij feesten. Als je begint met het invullen van jouw nieuwe agenda noteer dan alvast: zondag 26 september 2010 is het feest Mayakind in Keerbergen.
-15-
- DE POSTSOAP Ik heb net met mijn zus aan de lijn gehangen, en wou je dit verhaal toch niet onthouden: ik lag op het einde van de rit plat van ’t lachen. Vandaag was het de beurt aan mijn zus, om met haar doos voor Guatemala naar het postkantoor in K. te trekken (ter test). Groot was haar verbazing toen die loketbediende (andere dan ik gehad had weliswaar) begon over douaneformulieren in te vullen. Toen mijn zus verontwaardigd reageerde zei hij: ja maar, mevrouw, je gaat wel buiten Europa hé. Na berekening van de kostprijs, kwam deze loketbediende op net geen € 70 (nog meer dan mijn initiële € 49,59). Mijn zus heeft toen eens haar mond opengedaan - het verhaal begint echt hilarisch te worden. Ze vroeg dan of de tarieven in alle postkantoren dan niet dezelfde waren, want haar zus, ik dus, had net hetzelfde pakket willen versturen, en eerst in K. € 49,59 en dan in H. € 29,40 zonder douaneformulieren. Toen stond hij met zijn mond vol tanden en vroeg aan zijn collega (mijn loketbediende) of hij dat wist, maar die deed alsof hij doof was aan die kant, en reageerde gewoonweg niet. Je moet weten ondertussen stond er al een man of 7 achter mijn zus, te zuchten en te puffen, van 'duurt dat hier nog lang'. Dan vroeg hij wat er in de doos zat en mijn zus zei: tja, wat speelgoed en kleren voor een kind, en hij beweerde als er brieven in de doos zaten, dat het dan nog duurder zou zijn (dat kan nu toch niet waar zijn hé). Mijn zus vroeg dan ook haar doos maar terug en zei dat ze dan in de namiddag naar H. zou trekken. En de loketbediende antwoordde doodleuk: daar zal het even duur zijn, vrees ik, want in de namiddag doe ik loket in H. (waarschijnlijk was hij van de vliegende ploeg).
-16-
Dus mijn zus heeft zich een ongeluk gecrossed om toch nog in de voormiddag voor sluitingstijd in H. te geraken. Om 12.10u stapte ze daar binnen en betaalde doodleuk € 29.40. Nu, in H. stoppen ze op de achtergrond uw doos in een grote jute zak, en we waren daarnet over de telefoon al aan 't fantaseren, dat die man, als ie in de namiddag in H. arriveert, dat ie dan die doos uit frustratie uit die jute zak zou halen en weggooien. Mijn zus was helemaal opgedraaid en ook een beetje pissed, omdat hij zo neerbuigend tegen haar gedaan had aan 't loket, dat ze naar de klantendienst van de post gebeld heeft met 2 vragen: - Douaneformulieren invullen? Antwoord: neen - Hoeveel kost een pakket onder de 2 kg. richting Guatemala: antwoord € 26,40. Die klantendienst zei dus dat H. ook nog € 3 teveel aangerekend had, maar soit. Ze vroegen daar ook nog of mijn zus officieel een klacht wilde indienen, maar zover wilde ze het nu ook niet drijven. Stel je voor dat er dan iemand zijn C4 zou krijgen. Maar die klantendienst ging toch eens contact opnemen met het postkantoor in K., om ze op de vingers te tikken, en dat alle tarieven overal gelijk moeten zijn en geen maffiapraktijken moeten toepassen op onwetende klanten (excl. mijn zus, die was wel degelijk wetende, dankzij mij). En dat we, als we nog eens een pakket willen opsturen, en ze wéér zoveel aanrekenen, dat we het dan moesten laten weten. Ik sta al te springen om mijn volgende doos begin januari op te sturen (Wendy verjaart daar ergens eind januari) en ik trek er gegarandeerd eerst mee naar K., en hopelijk moet ik niet doorreizen naar H :-)) Nog een prettige avond verder, Groetjes I&K Ps: als je nog mensen kent die een doos willen opsturen : een verwittigd man is er 2 waard, nietwaar !!!
-17-
Gust deed navraag. Informatie verkregen langs de Klantendienst van de Post 02/201 23 45. Marleen van de klantendienst wist mij rustig en duidelijk te zeggen hoe het zat. Pakjes naar Guatemala moeten met kilopost standaard. Dat kan op de post ook gezegd worden als ze de juiste prijs niet vinden. Van de pakjes mag er maar 1 zijde maximum 60 cm meten en de gezamenlijke lengte van de drie zijden (lengte, breedte en hoogte) mag de 90 cm niet overschrijden. Tot 1 kg. betaalt u € 16,00 en tot 2 kg. € 32,00. Deze pakjes kunnen aangetekend verstuurd worden en dan betaal je € 4,60 meer. De pakjes kunnen dan door de streepjescode op hun weg gevolgd worden. Pakjes kunnen als brief verstuurd worden als de brief een breedte heeft tussen 9 en 13 cm een lengte tussen 14 en 35 cm en een dikte van maximum 3 cm (dat zal een moeilijkheid zijn). Tot 1 kg. betaal je dan € 14,70 en tot 2 kg. is dat € 29,40
- BRIEVEN EN WENSKAARTEN Als je jouw eigen kerst- en nieuwjaarswensen in het Spaans wilt laten vertalen stuur dan jouw tekst naar
[email protected] of
[email protected] Het adres van de school:
Liceo Nuevo Horizonte Para: ... hier naam van jouw petekind schrijven ... 2da. Calle 3-70 zona 2 San Juan Comalapa – Chimaltenango GUATEMALA
-18-
- BEDANKT Dank aan alle mensen die zorgden voor een kerstgeschenk voor hun kind in Guatemala. Dank aan de mensen die het ons hielpen om voor elk kind op de school een welkomstgeschenk te kopen. Dank aan het comité van Sint-Libertus voor de kans om deel te nemen aan hun kerstmarkt.
-19-
Verantwoordelijke uitgever: August Verswyvel Kastanjeweg 33 3140 Keerbergen
-20-
