D E L A N T. VZW t Mayakind van nu. Een scholenproject ten voordele van de Mayakinderen in Comalapa Guatemala. Nr. 36 van okt-nov-dec 2008

ADELANTE

D E L A N T E

België-Belgique P.B. 2580 Putte 8/6071

Nr. 36 van okt-nov-dec 2008

VZW ‘t Mayakind van nu. Een scholenproject ten voordele van de Mayakinderen in Comalapa Guatemala

-1-

www.mayakind.be

Ik zag je staan Jij kleine banaan Je geelheid overheersend En ook al zit de kiwi in het spel jij blijft mijn kromme banaan Chivas (°1992)

-2-

in deze Adelante 3

Inhoud

4

Voorwoord

6

Wat er te gebeuren …

7

Feestgedruis

8

Lieve in Guatemala

11

Op reis … hoera

13

Gust terug …

17

Payá

Pagina

19 Clausura of proclamatie 22 Fiscale attesten 23

Bedankjes

Adelante

Wat er te gebeuren staat: De komende maanden zal het nog erg druk worden voor het Mayakind.

Pagina

8

Lieve in Guatemala: Lieve leeft nu al enkele maanden tussen de Maya’s, haar indrukken in deze Adelante!

Oktober, november, december 2008, nr. 36.

Pagina

Bankrekening 979-6063394-26 Redactie August Verswyvel Johan Verswyvel Simonne Verboven Lieve Schoon

13

Gust terug uit de wolken: Na het werkbezoek een verslag in deze Adelante.

Driemaandelijks infoblad over de activiteiten van de VZW ’t Mayakind van nu Contactadres ’t Mayakind van nu Kastanjeweg 33 3140 Keerbergen 015/23.49.35 0499/70 45 70 [email protected] www.mayakind.be

6

Pagina

19

Clausura of proclamatie: Fier ontvangen de leerlingen hun uitslagen en kijken ze uit naar de volgende studiejaren.

Pagina

23

Bedankt: Fijne mensen, zonder jullie hadden wij dit nooit kunnen bereiken!

Verantwoordelijke uitgever August Verswyvel

-3-

Voorwoord Waarde waardevolle peetouders, Heb je ook al eens horen beweren: “Als ik het groot lot win dan zal ik veel gaan helpen”? “Heb jij al eens iemand ontmoet die het groot lot had gewonnen en dan begon met veel van het gewonnen geld weg te geven”? Jij moet eerst al deelnemen aan dat geloterij, dan moet het kleine kansje dat je wint nog bij jou binnenvliegen en dan … denk ik ….. als een kloek op haar nest haar eieren beschermen. Het is eigen aan mensen om hetgeen zij terecht hebben verdiend zij hebben toch een lotje gekocht- niet zo maar weg te gooien. Van gewonnen geld op loterijen zullen niet veel kinderen er bovenop geraken. Ik leg mijn hoop niet op het uitbroeden van ineens veel. Het zijn de kleintjes die ons werk mogelijk maken. Die 15 en 30 euro’s. Vele kleintjes maken grote kansen. Van al die kleintjes kunnen wij elke maand de school draaiende houden en de leerkrachten hun loon betalen. Wij waarderen elke storting van 15 euro. Het lijkt misschien niet veel -vroeger was het aanzienlijker, het was toen 600 frank- maar het is tot heden voldoende om één kind gedurende een maand zijn vaste plaats op de schoolbank te geven. Het grootte van dat kleine is dat er één kind fris en gekamd op de schoolbank zit en dat er een onderwijzer vooraan staat. Het grootse van iets klein. Om het verlangen iets groots te willen realiseren moet je geen olifant gaan wassen. Een kind de kans geven om twintig dagen per maand op zijn schoolbank te zitten … dat is groots. Wij moeten niet allemaal boven aan de trap gaan staan, dat wordt drummen, op de eerste trede sta je ook al hoog. Het grote lot komt er toch niet, ik win nooit op de lotto -ik doe immers niet mee-. Maar die 15 euro die ik per maand niet opdoe is de kans om te helpen. Niet veel? Heel veel! De 15 euro die ik overhoud is datgene wat een kind te weinig heeft. Je tovert ermee een glimlach op het gezicht van een kind. Ik mag naar school. Ik hoor erbij. Ik kan vriendjes ontmoeten. Ik kan al lezen en een beetje schrijven.

-4-

Mooie Guatemalteekse glimlach

Wij zijn heel blij dat er mensen zijn die ons zomaar een grotere som toesturen met de commentaar “ gebruik het maar voor wat je nodig hebt”. Het is duidelijk dat we meer nodig hebben dan een bankje met een kindje erop. We willen ook volgend jaar zieke kinderen en de armste families helpen. Wij gaan voort met studiebeurzen voor jongeren die verder studeren. Als je op het einde van december vaststelt dat je balans van 2008 erg positief uitvalt dan willen wij ons “opofferen” om dat teveel te incasseren met de belofte het in 2009 nuttig en zinvol in Guatemala te gebruiken. We willen niet gaan bedelen of de arme sloor uithangen. zeggen dat wij jullie nodig hebben om mensen en kinderen nood kunnen zitten weer op gang te krijgen. Het onderwijs Liceo Nuevo Horizonte is mogelijk door de kleine en grote van de sympathisanten en medewerkers.

-5-

Alleen die in in het giften

Aan allen dank voor het kind dat wij een plaatsje op school konden geven, voor elk ziek kind dat wij konden helpen om te herstellen, voor elke familie die wij een karton eten konden geven. Voor de nieuwe school waar de kinderen zo naar verlangen! De eerste dag van het nieuwe schooljaar 2009 wordt de Blijde Intocht in de nieuwe school. De kinderen zeggen: “Wij hebben een eigen school dank zij de peetouders”. Het dient gezegd: een mooie school voor arme kinderen die het verdienen. Wij wensen jullie allemaal schitterende kerstdagen die een glimlach op jullie gelaat toveren. En voor 2009 dat je even langs de lijn van jouw eigen leven kunt gaan staan, van op een afstand kunt toekijken en kunt zeggen: “Het gaat goed met mij!” Van harte

Gust

Wat er te gebeuren staat Maand na maand gaan we erop vooruit. Oktober was de maand van het toekennen van diploma’s. In het derde Middelbaar slaagden 16 leerlingen. Drie blijven met één of meerdere herexamens zitten en herkansen in november. Een tweede beurt is voorzien in januari 2009. In het zesde studiejaar slaagden al de leerlingen. Het zijn er 27. Die kunnen nu aan het eerste middelbaar beginnen. In de laatste kleuterklas kunnen de 29 kleintjes in januari aan hun eerste studiejaar beginnen. November wordt de maand dat de nieuwe school klaar zal zijn. December is de verhuismaand. Op naar de eigen school! Januari is het moment suprème dat de leerlingen in de nieuwe school hun intrek gaan nemen. Februari volle gas in alle jaren. Als de kinderen de weg maar niet kwijt geraken in de grote aula’s. Op 25 februari komt de vrijwilligster Lieve terug. Maart is de maand van het bezoek van het comité en van peetouders. Op 20 maart wordt de school plechtig ingehuldigd.

-6-

Feestgedruis Het staat vast! Je kan de datum al noteren! Wie liever buitenhuis eet om geen afwas te moeten doen. Op 15 maart 2009 wordt er gegeten. In zaal Berk en Brem, Oudstrijderslaan in Keerbergen Vanaf 11.30 uur tot zo wat in de namiddag 15.30 uur De kook- en serviceploeg van ’t Mayakind van nu vzw zorgt voor een drie gangen menu. Smakelijk, pikant, midden Amerikaans. De prijzen naargelang de crisis en de zin in het goede doel. Wil nu al laten weten of je gaat komen. Zo kunnen wij al een stoel warm houden. [email protected]

En onze kids maar klagen

-7-

Lieve in Guatemala In Adelante van mei kon je al lezen dat Lieve Schoon, uit Meerbeke bij Ninove, voor 6 maanden vrijwilligerswerk gaat doen in Comalapa Over de eerste kennismaking met Comalapa schreef Lieve:“Ik was zo aangenaam verrast door de hartelijkheid van iedereen in het dorp. Mijn hart was onmiddellijk verkocht. Een dikke pluim voor al die mensen die zoveel leven steken in die school daar. Zoveel kleur, zoveel lachende gezichten, echt een plezier om te zien”. Daarna vertrekt Lieve voor een maand naar Antigua om een intensieve cursus Spaans te volgen. Terug in Comalapa trekt ze in bij haar gastgezin en is ze dik tevreden met haar verblijfplaats. Zoveel “luxe” had ze niet verwacht. Voor wie denkt dat ze in een vijf sterren hotel logeert, hier de beschrijving van haar eerste avond : In haar kamer heeft ze spiksplinternieuwe meubels en kraakverse lakens. Bovendien zijn er 3 dochters des huizes die het plezierig vinden haar te helpen met uitpakken. Daarna wordt ze verwacht in de keuken voor het avondmaal. Deze keuken is een kleine ruimte met een vloer van aangestampte aarde. In een hoek vormen enkele stenen met houtblokken het kookvuur. Een tafel om te eten is er niet, alleen enkele stoelen. Rond 18 uur wordt het er donker en slaat ook de koude toe. Een dikke pull, kousen en drie dekens moeten haar warm houden. Als verrassing wordt ze ook welkom geheten door “don Augusto”, een blank gezicht met een pak minuutsoepjes en een kersvers Vlaams roddelblaadje… Meteen aan het werk De dag na haar aankomst stort Lieve zich op het werk. Tijdens een vergadering met Ingrid, de secretaresse van de school, wordt een “plan de campagne” opgesteld. Met het inrichten van kennismakingsnamiddagen bereikt ze in drie dagen tijd zo’n 250 kinderen. Lieve richt zich vooral op de ontspanning van de kinderen, hierbij komt haar jarenlange chiro-ervaring van pas. Ontspanning is voor Mayakinderen niet zo vanzelfsprekend als voor onze kinderen. Na de school worden ze vooral ingeschakeld bij het

-8-

huishouden, het veldwerk of andere taken. Nu amuseren de kinderen zich met spelletjes als coocoo (kiekeboe) en María Gorda (dikke Bertha), Vlaamse spelletjes in een Spaans kleedje gestoken. ’s Avonds wordt de installatie van een keuken, geschonken door peetouders, ingehuldigd. Heel de buurt komt meefeesten, Gust en Lieve zijn de eregasten.

Lieve in Guatemala

Enkele gewoonten… Nu Gust is teruggekeerd naar huis is de stemming in Comalapa even bedrukt, alsof de mensen er iets missen… Een week voor Allerheiligen overlijdt de grootvader van Lieves gastgezin. Lieve die niets verstaat van de Mayataal Kaqchikel voelt toch dat er iets mis is. Gans de nacht werd er heen en weer gelopen. Achteraf bleek dit omdat de dode tijdens de nacht bewaakt werd door de familie. De dag erna volgt de begrafenis. Bij de dienst is geen priester in de kerk te bespeuren. De kist wordt op handen naar het kerkhof gedragen, gevolgd door lachende gezichten. Op het kerkhof neemt één vrouw het initiatief. Ze knielt, prevelt een gebed en zet een lied in. De meeste mensen zwijgen. Twee zonen schuiven de kist in de tombe. Pas toen weerklinkt het eerste verdriet in een oorverdovende klaagzang van de

-9-

aanwezigen. Daarna gaat iedere aanwezige naar het huis van de weduwe voor een maaltijd. Lieve stelt vast: “Alles gebeurt zo snel dat er amper tijd is om stil te staan bij zo’n triest gebeuren. Voor rouw wordt er geen tijd gemaakt. ’s Anderendaags herneemt het gewone leven van elke dag weer zijn normale gang”. El día de la muerte Allerheiligen is een dag die ginds uitbundig gevierd wordt. Men gelooft er dat op deze dag de overleden voor één dag opstaan uit de dood. Vanaf 3 u ’s morgens (!) trekken de inwoners naar het kerkhof met massa’s bloemen, wierook, eten en een maaltijd voor de doden. De ganse familie is vrolijk om het graf verzameld en gebruiken er de meegebrachte maaltijd. De weg naar het kerkhof is afgeboord door kraampjes met typische streekgerechten, dranken, bloemen… De sfeer wordt opgeluisterd met Guatemalteekse achtergrondmuziek. In de namiddag steken de kinderen elkaar de loef af met een wedstrijd vliegeren. Hierbij klimmen de kinderen op de grafhuisjes om hun “barrilete” de lucht in te krijgen. Eerste Communie Een speciale dag in Comalapa: na 9 maanden van voorbereiding doen een 40-tal kinderen hun eerste communie. Dalila, het jongste kind uit Lieves gastgezin, is er ook bij. Mooi geklede kinderen met bloempjes in het haar trekken naar de kerk die onvoldoende plaats biedt aan de talrijke aanwezigen. Na de viering is er ten huize van het gastgezin een feestmaal met peter en meter. Merkwaardig vindt Lieve de preek van de pastoor, totaal ontoepasselijk tijdens een communieviering met 9 jarigen. “De microfoon staat loeihard zodat zelfs ik het niet kan uithouden van het lawaai dat uit de boxen klinkt. De priester begint zijn preek met de gedachte dat het lichaam een tempel is die in ere moet gehouden worden. Vervolgens gaat hij tekeer tegen dronkenschap, homofilie, prostitutie, masturbatie, pornografie en seks voor het huwelijk … Tijdens deze preek van een half uur kwamen de communiekantjes niet aan bod”.

-10-

Ondertussen… …draait de chiro hier op volle toeren onder de naam : “Horizonte de la diversión”. Liefst 110 kinderen, tussen 7 en 14 jaar, opgedeeld in drie leeftijdsgroepen, nemen wekelijks deel aan de activiteiten. Door contact met de kinderen baant Lieve zich een weg naar de ouders. In de toekomst plant ze thema-avonden voor moeders waar o.a. onderwerpen als opvoeding, hygiëne, voeding en informatie rond geboortebeperking, al is dit laatste helemaal niet evident, aan bod zullen komen. Tot zover over Lieves verblijf in Comalapa. Het vervolg hierover in volgende Adelante. Wie alles uitgebreider wil nalezen : www.mayakind.blogspot.com Simonne Verboven Lieve Schoon

Op reis ... hoera De planning om in augustus een reis voor peetouders te organiseren liep niet goed. Wij vonden twee reizen op één jaar van het goede te veel. Wij zien dus af van de reis gepland in augustus. Geen gesnotter. De reislustige peetouders kunnen toch gaan. Van 16 maart tot 2 april gaat het comité van ’t Mayakind naar ginder. Wie op bezoek wil bij zijn petekind en op de school kan mee. Maar stel jouw inschrijving niet uit. En nu wachten wij nog op een tweetal (ernstige) kandidaten. Op 16 maart vertrekt de groep naar Guatemala. Er zal plaats in de koffers zijn om voor de school en de kinderen schoolgerief mee te nemen. Wij denken aan: Kleurpotloden Stylo’s Stiften Puzzels Beertjes en knuffels Als je ons daarmee wilt helpen geef ons dan een seintje [email protected] of 015/23 49 35.

-11-

-12-

Gust terug uit de wolken. Flarden van zijn reis oktober 2008 Met de jaren begin ik liever en liever naar Guatemala te gaan. De luchthavens van Madrid en Guatemala komen me bekend voor. En de tijd in het vliegtuig … 11 uur niets doen dan zitten, lezen, eten en tien keer naar de toiletten. Ik voel me al in een rusthuis voor oude ventjes. Bij het eten in het vliegtuig ben ik terug in mijn oude gewoonte gevallen. Het was zo normaal dat ik bij het eten een flinke klodder op mijn hemd kieperde. Deze keer was het niet mijn schuld. Het waren mijn kikkererwten die niet in hun kommetje wilden blijven. Ik had dus de keukenhanddoek in mijn handbagage nodig. Een uur voor de landing wordt nog eten opgediend. Uit voorzorg had ik de keukenhanddoek al om mijn nek gebonden. Rusthuismanieren.

Vele handen maken zwaar werk ligt!

-13-

De kinderen die ik ontmoet zijn niet rouwig omdat ze de school waarin ze dit jaar les kregen moeten verlaten. Zij gaan heel graag naar het nieuwe gebouw. Dat er een nieuwe school in gebruik zal genomen worden weet ieder kind. Ze gaan regelmatig per klas of op hun eentje ter plaatse zien hoe de bouw van hun nieuwe school vordert. Voor mij is de school een verrassing. Ik had wel regelmatig foto’s van de bouw gezien maar zo had ik ze niet verwacht. Als je in de buurt komt moet je eens langskomen. Tien grote aula’s, een wandelgang om bij regen te schuilen, een grote speelplaats met veel rommel van de werkzaamheden. En gaanderij met witte kunstpilaren. Wat gaat daarvan worden als de kinderen de school gaan bezetten? Misschien moeten we de pilaren met plastiek inpakken. Adalberto wil per se even langs de nieuwe school. Ik zou vlug te weten komen waarom. Vaders en grootvaders zijn druk bezig om de speelplaats op te ruimen en effen te leggen. Een opa van 82 zegt mij dat hij dit graag doet voor de toekomst van zijn kleinkinderen. Een groep van tachtig personen loopt wirwar door elkaar, ieder is met iets bezig. Met houwelen kappen zij de grond los, met hakken wordt de grond weggetrokken en dan op zakken naar lager gelegen stukken gedragen. Waar de arbeiders hun mortel maakten ligt een betonnen plaat van een tiental vierkante meter en met een dikte van tien centimeter. Een groepje van tien staat er rond te lachen. Zij speken gelijktijdig in hun handen en beginnen er aan. Die plaat krijgen ze nooit verplaatst en stukkappen kan ook niet. Na een uur is het geklaard! Met houten balken hebben ze de plaat even opgetild en dan reepje na reepje de plaat kapot gekapt. Op een krakkemikkige kruiwagen is alles afgevoerd naar het laagste gedeelte van het terrein. Bij gesprekken kom ik te weten dat zij dit graag doen omdat ze nu weten dat de school niet de eigendom is van één persoon maar dat de organisatie er zal op toezien dat het de school van de kinderen van Comalapa blijft. Bij het weggaan: Liefste mensen, ik ben erg tevreden jullie zo bezig te zien. Dat verdient onze waardering. De laatste maand zijn er drie papa’s gestoven. Bij de families voel je de leegte.

-14-

De mama doet moeite om niet te klagen. Maar als ze dan gaat vertellen weent ze … van onmacht voor de toekomst en van onzekerheid bij het opvoeden van de kinderen. De tieners zonder vader zijn stiller geworden en leven voorzichtig, op een afstand. In één van de gezinnen blijft de moeder achter met vijf jongens. De oudste zit in het vijfde studiejaar en het baby’tje van iets meer dan een jaar heeft Down. Bij de familie T.M. wil ik Sinterklaas gaan uithangen en kom er binnen met de boodschap dat ik wat kan investeren om hun woonst wat beter te maken. Iedereen kijkt raar op. Na een mysterieuze stilte begint de papa zijn verhaal. Het huisje is niet meer van hen, zij hebben het moeten verkopen. Verscheidene leningen hebben zich opgestapeld en dat heeft hun het huisje gekost. Nu betalen zij huur maar elk ogenblik kunnen zij uit het huisje gezet worden en staan ze op straat. Oplossing … voor deze familie grond kopen en een huisje bouwen. Volgens de directie is dit geen goede oplossing. Eigenlijk is er geen oplossing. Er is wel een akkoord met de school. Als de familie op straat komt te zitten gaat de school onmiddellijk helpen. De familie is daarvan op de hoogte. De familie T.M. en T.B. zijn trouwe families in het Project. Zij hebben 7 kinderen op school. Loopt er iemand rond met een idee om hier concreet te helpen? Deze situatie houdt ons wel bezig. Op weg naar de familie Calí S. De berg op en dan aan de overzijde van de top enkele meters omlaag en dan rol je vanzelf in het huisje van de familie. Dit is de minst waardige woning die ik tot nu zag. Weggestopt langs de berg. De kinderen kijken me aan. Al pratend over het kind Mirna Rutilia beginnen wij te twijfelen. Als het meisje de naam van haar peetouders zegt is het duidelijk. Wij zitten -bij gelukkig toeval- bij een verkeerde familie. Gelukkig toeval dat ons de kans geeft om deze familie wat hulp te bieden. Er is nog een familie Chalí S. Het meisje Miriam Azucena doet zelf de poort open en loopt dan weer naar binnen. We ontmoeten er het zusje Reina Concepción. Haar hoofd is in een verband gewikkeld en ter hoogte van haar oren komt er een soort onkruid naar buiten. Ze heeft een oorontsteking en die kruiden zijn daar goed voor. Het meisje geeft een frisse indruk. Goede kruiden! Op het binnenplein staat een boom met nogal groene vruchten. Citroenen denk ik. Goed om op mijn sardines te persen. Nee, dit is een sinaasappelboom. Recht van de boom krijgen wij een tiental

-15-

appelsienen toegestopt. De vruchten smaken zuur. Het leven van die mensen misschien ook. De drie meisjes L.H. verblijven bij een familie in Comalapa. Zij zijn wettelijk toegewezen. Er is ook een toewijzing van de baby maar er wordt op een kans gewacht om het kleintje op te halen. Beide ouders zijn alcoholverslaafd en leven -ergens- op straat. Bij het gezin waar ze nu leven zijn er twee kleine kinderen die nu drie grotere zussen hebben. Vorig jaar nog liepen de kinderen L.H. in westerse tweedehands kleren. Nu lopen ze fier rond in de Mayakledij van Comalapa. Jessica Paola heeft in het Liceo Nuevo het vierde studiejaar gedaan. Brenda Marilú die twee jaar ouder is wil graag terug naar school. Zij zou dan in het derde studiejaar beginnen, de kleinste Mery Roxana begint in het eerste. De kinderen hebben iets merkwaardigs, iets onbereikbaars maar zien er heel verstandig uit. Zij zijn heel stil en hebben de neiging weg te kruipen. Ze zitten in zo’n warm gezin dat alles met hen goed gaat komen.

Mooi resultaat en bijna klaar, de nieuwe school!

-16-

Er zijn enkele families waar het beter gaat. Maar ik heb nu vastgesteld dat er heel wat gezinnen zijn waar het slechter gaat dan vroeger. Zij trekken van het centrum weg. Om zich te verbergen? De meeste families die “vluchten” wonen nu op de Campo of nog verder in San Tómas. Het gaat vaak om honderd quetzals, 10 euro hebben of niet. De mama P.S. komt met haar dochter Evelyn Michelle op bezoek. Het meisje heeft het eerste middelbaar gedaan. Zij zou voor een onderzoek naar een ziekenhuis moeten. Er zijn cysten aangetroffen in haar borst. De moeder toont het briefje waarop de dokter heeft aangeduid wat er juist moet onderzocht worden. Dat bezoek gaat Q. 220.00 kosten, dat is € 22.00, de moeder heeft dat geld niet. Erika heeft al weken een jeukende uitslag op haar beide armen. Ze heeft een dokter bezocht maar de medicamenten die zij kreeg werken slecht. Het is alleen erger geworden. Het meisje is beschaamd en draagt altijd een truitje met lange mouwen. Als ik over haar arm wrijf voel ik een heel ruwe huid met tientallen “zweertjes”. Op haar ellebogen groeit een vreemde massa. Het meisje moet dringend naar een dermatoloog. Dat een meisje dat juist het zesde studiejaar heeft beëindigd van schaamte haar armen moet bedekken kan gewoon niet. Beide meisjes zullen verzorgd worden. Dankzij de giften die wij soms extra krijgen kunnen wij Erika en Evelyn beloven dat wij hen gaan helpen tot ze weer fleurig gezond zijn.

Payá Ken je ondertussen al. Het is het bergdorp waar wij een school dachten te zetten. Dat is gebeurd. Op zondag 26 oktober werd de school officieel en plechtig ingehuldigd. Het moest op een zondag gebeuren want de vaders wilden er graag allemaal bij zijn. Met drie pick ups vertrokken wij uit Comalapa. Alle leerkrachten en een tiental kinderen gingen mee. Zij zouden zorgen voor het feestelijk verloop van de plechtigheid. Op het weggetje naar de school stond een triomfboog. Voor de school hing een helblauw zeil en er was een podium van 30 centimeter hoog getimmerd. Een tiental vrouwen stond te koken en de mannen stonden in groepjes hun babbel te doen. Als ik voor de school stond kreeg ik een eigenaardig gevoel. Is dat wel echt? Staat daar nu geen school? Een echte school. Twee grote

-17-

lokalen om een 25-tal kinderen in twee groepen op te vangen. Het is nu gedaan met die kilometerlange tochten naar een school. Bergaf lopen en floep de school binnen. Een echte feestzitting met sprekers en met toneeltjes door de leerlingen van het Liceo Nuevo. Toneeltjes zoals wij die van vroeger in de jeugdbeweging kennen. De plaatselijke burgemeester was superfier, nu had zijn sector 1 ook een school. Ik kon vertellen dat toen wij hem de eerste keer zagen wij dachten dat hij een gezondheidswerker was omdat hij altijd een schriftje met zich meesleepte. En dat mijn vrouw soms ging vermoeden dat hij een guerrillastrijder was omwille van zijn petje. Voor iedereen van de aanwezigen was het duidelijk: het is het realiseren van een droom. Eigenlijk voor ons ook.

“Dat de kinderen in deze lokalen veel goede dingen mogen leren, dat zij er vrienden kunnen maken, gelukkig zijn en tevreden naar huis terugkeren … elke dag opnieuw”. Vijf meisjes kwamen mij vinden en vroegen me of zij aan het middelbaar mochten beginnen. Zij hadden het zesde studiejaar gedaan en wilden graag verder. Kom naar Comalapa en wij zullen jullie hartelijk op de school ontvangen. Een kleine moeilijkheid is

-18-

dat zij niet elke dag op en neer kunnen. Zij moeten dus van maandag tot vrijdag in Comalapa verblijven. Heeft iemand zin om op school met een internaat te beginnen? Hoe ook, als ze willen komen -en ik hoop het van harte- dan vinden wij wel een oplossing. Als slot kregen wij mee dat de peetouders uit België altijd welkom zijn. Zij zijn familie, zij zijn vrienden. Alleen om naar het dorp Payá te gaan is het een heel stukje steil bergop. Maar de school ligt beneden. En daarbij: Payá is een paradijs.

Clausura of Proclamatie De leerlingen die de kleuterklas, het zesde studiejaar en het derde middelbaar beëindigen kunnen in feeststemmig en in feestkledij afscheid nemen en in januari een stapje hoger zetten. Een klascomité (alleen bestaande uit ouders) is drie weken op voorhand bezig met het plannen van de clausura. Die voorbereiding verloopt met de nodige geheimzinnigheid. Men voelt dat er wat te gebeuren staat maar het fijne kom je niet te weten. De leerlingen van het derde middelbaar stonden bij de ingang van de zaal te wachten, netjes op een rij. Mannen en dames van 15 en 16 rustig wachtend. Zij zagen er voornaam uit. Of het kostuum van de jongens wel het hunne was wilde ik mij niet afvragen. De meisjesstudenten gaven een prinseslijke indruk. Ja, ik was fier. Zo’n groep jongeren afleveren is niet iedereen gegund. Bij het afroepen van hun naam kwamen zij naar voor en stapten fier onder applaus van de aanwezigen het podium op. Toen Marvin naar voren stapte voelde ik mij rijk. Hij is al de jaren op school geweest. Wij hebben nooit geweten waar hij eigenlijk woonde en wat voor werk hij buiten de schooluren deed. Wij kennen zijn ouders niet en weten niet of hij zussen en broers heeft. Hij was er met zijn grootouders. Wij hebben nooit de zekerheid gehad of Marvin zou volhouden, maar elk jaar was hij geslaagd en elke januari was hij terug op school. Een verloren geval, zou men kunnen denken, maar een pracht van een kerel. Als je die dan de zaal in ziet schrijden dan komen er wel heel wat emoties naar boven. Ik voelde mij gelukkig. Marvin gaat in januari beginnen aan zijn studies voor onderwijzer. Na drie jaar hoop ik hem terug te zien als professor, wie weet in het Liceo Nuevo Horizonte.

-19-

Vooraan in de zaal met een bordje en een glaasje op de stoel voor hen zaten de grootouders van Marvin. Een fit en grappig koppel. Bedankt lieve mensen voor de zorg die je jarenlang aan je kleinzoon hebt besteed. Woensdag, de dag voor mijn vertrek, was het ‘s morgens de clausura voor de kleintjes. De feestelijkheid zou plaatsvinden op de speelplaats van de school. Er was een ruim podium opgesteld en gans de speelplaats was overdekt met een zeil. Ik keek verrast toen ik de school binnenstapte. Al die zesjarigen stonden te wachten in universiteitskledij. In lange rode toga, met sierlijke stola en een echt magisterhoedje. Zij leken zo groot! Het waren niet meer dezelfde kinderen die ik de dag eerder op de repetitie zag. Zij waren plots omgetoverd tot gediplomeerden aan de universiteit. Er werd niet meer geduwd, niet meer geroepen, niet meer gelachen. Het was grote ernst. Aan het einde van de speelplaats stonden zij te wachten met hun ouders, broers en grootouders. Als hun naam werd afgeroepen kwamen ze naar voor, niet gestapt maar geschreden … of beter op een wolkje gedreven. Elk van hen kreeg een luid applaus. Ze namen plaats op de eerste rij stoelen. Geen enkel van hen kon met zijn voeten aan de grond. Heel de tijd hebben zij met hun beentjes gewiebeld. Voor hun diploma moesten zij het podium op en voorbij de vooraanstaanden aan de eretafel. Bij het opkomen van de trap is er eentje zijn hoedje verloren. Geen paniek: hoedje rapen, hoedje terug op en ongestoord verder. Twee kleuters struikelden op de trap over de rand van hun toga en doken op hun buik het podium op. Hun hoedje voorop. Schattig hoe ze de notabelen kwamen groeten, hun diploma in ontvangst namen en weer naar hun stoel trokken. De kleuters vonden het alledaags was er met hen gebeurde, maar de ouders waren pauwetrots. Als ik na het feest de kleintjes terugzag had ik de indruk dat ze zo klein waren geworden. De school loopt goed. De kinderen zijn er gelukkig, de jongeren vinden er een stukje ander leven. We kunnen erop vertrouwen dat het een school met toekomst is. Daarvoor zorgt een bekwame directie, een jeugdig lerarenkorps en een trouw familiepubliek. Zoals de naam Liceo Nuevo Horizonte: een nieuwe horizon. Voor uitgebreider verslag: [email protected]

-20-

En fier dat ze zijn!

De vlag van de school is mooi! Ze heeft drie kleuren: geel, wit, rood. “Waarom die kleuren?” vroeg Adalberto me. Ik wist het niet! Jij wel? De schooldirectie Verantwoordelijken voor Proyecto Aducativo Mayakind: Adalberto en Ingrid Directie Lagere school: Director Adalberto Subdirectora (met opdracht van directrice) Ingrid Maritza Secretaria Lidia Directie Midddelbare school Directora Marta Alicia Subdirector Adalberto Secretaria Selenia

-21-

Fiscale attesten Je kan gerust zijn dat je ook de volgende jaren voor al je bijdragen een fiscaal attest zal krijgen. Een maand geleden kregen wij van het Ministerie van Financiën en van Ontwikkelingssamenwerking het bericht dat wij gerechtigd zijn tot en met 2013 eigen fiscale attesten uit te schrijven.

Gust gelukkig tussen zijn Maya’s en met zijn fiscale attesten

Brieven en kaartjes sturen Het adres om al je post naartoe te sturen: Proyecto Educativo Mayakind Adalberto Poyón Cúmez Para : …………….. hier de naam van je petekind invullen 3a Avenida 2-04, zona 1 San Juan Comalapa - Chimaltenango Guatemala

-22-

Dank Aan de Gooikse Sportraad: de gemeentescholen van Gooik deden een sponsorloop en zorgden voor € 1.236,88 Aan de gemeente Keerbergen: uit de gemeentekas kregen wij een toelage van € 1.176,52 ter gelegenheid van 11.11.11 in 2007 Aan de GROS van Lint: voor haar aparte steun bij de sponsorloop van de GBS lint En weer heel hartelijk dank aan TWEE KABOUTERS die ons een serieuze paddenstoel cadeau deden.

-23-

Verantwoordelijke uitgever: August Verswyvel Kastanjeweg 33 3140 Keerbergen

-24-